H γνωστή, Ελληνικής καταγωγής, Αμερικανίδα γλύπτρια Chryssa επισκέφθηκε την Αγγελική Σιάμου στο ατελιέ της, τον Αύγουστο του 2011 και δήλωσε για το έργο της: "Η ζωγραφική της Αγγελικής Σιάμου είναι πρωτότυπη και δυναμική" The well known, Greek origin, American sculptor Chryssa, visited Angeliki Siamou at her atelier, in August 2011 and declared for her work: "The paintings of Angeliki Siamou are original and dynamic"
2
150Χ165cm
3
ΤΟ ΟΝΕΙΡΟΔΡΟΜΙΟ ΤΗΣ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΣΙΑΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΝΙΕΡΟΥ Είμαστε τα παιδιά του Μαρξ και της Coca-Cola Ζ.Λ. Γκοντάρ Τι είναι τέχνη; Το μέσα μας ρούχο. Το άλλοθι στη γυμνότητά μας. Ίσως και η ύστατη δυνατότητά μας για μιαν επανάσταση χωρίς μεσσιανικά πρόσημα. σαν θρησκεία χωρίς μεταφυσική - αλλά με τον τρόμο παρόντα - και σαν φιλοσοφία ενσαρκωμένη σε εικόνες και λέξεις. Η τέχνη είναι ένα ψέμα πιο πολύτιμο από την οποιαδήποτε χρησιμοθηρική αλήθεια και μια εμπειρία τόσο αποκλειστική όσο και ο θάνατος, που βιώνεται μεν κατά μόνας αλλά και που εξορκίζει τη μοναξιά. Τέχνη είναι επίσης εκείνη η διαδικασία που μεταμορφώνει θαυμαστά την πρόσθεση σε πολλαπλασιασμό για να χορτάσει με λίγα ψάρια τούς πεντακισχιλίους. Μόνο που εδώ το χόρτασμα δεν έχει να κάνει με την πλησμονή, τη συσσώρευση ή την τρέχουσα υπερεπάρκεια «αγαθών». Η δυστυχία καραδοκεί όταν το ατομικό αδυνατεί να καταστεί συλλογικό όσο κι αν στριγγλίζουν διαφημιστικά οι επικοινωνιακές σειρήνες. Η τέχνη μιας άμεσης κατανάλωσης, που επηρεάζεται από τις στρατηγικές τής αγοράς και τη λογική του lifestyle, είναι ό,τι σήμερα δεσπόζει σε παγκόσμιο επίπεδο και αυτό που αποκαλώ coca-cola art. Τέχνη που πάει με όλα και επιδιώκει τη «φαντασμαγορία» αντί της μέθεξης. Ας μην ξεχνάμε ότι η Phantasmagorie είναι κεντρική έννοια της κριτικής του πολιτισμού που επιχειρεί ο Βάλτερ Μπένγιαμιν ακολουθώντας τον Μαρξ όταν αυτός μιλά για τον φετιχισμό του εμπορεύματος, δηλαδή μιαν ψευδαίσθηση κι ένα υποκατάστατο σχέσης. Εν προκειμένω, ο Μποντλέρ υποστηρίζει ως τέχνη το ονειροπόλημα που γίνεται έργο, ταυτίζοντας τον καλλιτέχνη με τον ήρωα της νέας εποχής κι εκείνον που θ' απαλλάξει την αστική τάξη από την υστερία της. Σήμερα πάλι περισσεύει η μελαγχολία τής ματαίωσης, καθώς η καλλιτεχνική ιδιαιτερότητα καταπνίγεται ή εξαντλείται άδοξα στο κυρίαρχο περιβάλλον της αισθητικής ταχυφαγίας και της «διασκέδασης» με κάθε τίμημα. Έως την απόλυτη έκλειψη της ύπαρξης εμπρός στη δεσποτεία του θεάματος. Άρα, αντιλαμβάνεστε πως αυτή η τέχνη για την οποία σας μιλώ, μπορεί να λειτουργεί ως μορφή αντίστασης στην επερχόμενη αλλοτρίωση και την επιβεβλημένη άνωθεν ομοιομορφία. Στην ευτυχία της πλήξης, δηλαδή. Εμείς πάλι ομνύουμε σε μιαν έκφραση που δεν αναγνωρίζει αυθεντίες, κατεστημένα ή δυνάστες και θεωρεί όλες τις επιλογές ανοιχτές και νόμιμες. που είναι πολιτική αλλά όχι στρατευμένη, σύγχρονη αλλά όχι εκβιαστικά «μοντέρνα», με συνείδηση εντοπιότητας αλλά όχι τοπική. Μιαν έκφραση τέλος που βούλεται να υπάρχει εντός Ιστορίας όταν η Ιστορία, παραμερίζοντας τα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα και τους πυροτεχνουργούς, αρχίσει να επιτελεί το έργο της. Κι έχει πολύ καιρό να γίνει ένα θαύμα σ' αυτόν τον τόπο. Η τελευταία ενότητα πινάκων της Αγγελικής Σιάμου ονειροβατεί ανάμεσα σε απάτητους δρόμους του βυθού, στα έγκατα των θαλασσών, και στις διάφανες, ανάερες πεδιάδες του διαστήματος· εκεί δηλαδή που η εικόνα του απειροελάχιστου μπορεί να ισοδυναμεί με έναν ολόκληρο κόσμο ή που το άπειρο του σύμπαντος μπορεί να ιριδίσει μαγικά μέσα σε μια ζωγραφιά. Ονειρική και συγχρόνως μυθική, -ή καλύτερα απολογητική του Μύθου-, η αφηρημένη τοπιογραφία της Αγγελικής Σιάμου ψηλαφεί το αόρατο δια του ορατού και το μαγικό μέσα από επίμονες όσο και επίπονες επικλήσεις στα κρυμμένα μυστικά, τις κρυφές δυνατότητες της ύλης. Πόσα νοήματα σε αυτές τις εκρήξεις του χρώματος, πόσες ιστορίες που δεν έχουν καθόλου ανάγκη της τυπικής αφηγηματικής διαδικασίας. Αρκεί κανείς να μπορεί και να θέλει να δει. Εν προκειμένω, οι φαντασμαγορίες της ζωγράφου είναι απόλυτα τεκμηριωμένες. Πριν από ογδόντα χρόνια η Μαρίνα Τσβετάγιεβα επέμενε πως το να είσαι μοντέρνος σημαίνει να δημιουργείς την εποχή σου κι όχι να την αντανακλάς. Σήμερα το «μοντέρνο» μοιάζει με κουστουμάκι ευκαιρίας που δεν ντύνει μια στάση, αλλά μάλλον κρύβει ένα κουσούρι. «Ο,τι γίνεται γύρω μου γίνεται ξαφνικά μέσα μου», γράφει ο Χειμωνάς διεκδικώντας την ταύτιση του πάσχοντος υποκειμένου με την όποια φυσική, όσο κι έωλη πραγματικότητα, παρελθούσα ή μέλλουσα. Κάνουμε λοιπόν τέχνη για να κατανοήσουμε τα προσιόντα και για να παρηγορηθούμε με όσα παρήλθαν, αντιστεκόμενοι στην κυρίαρχη αγορά, που τείνει να καταστεί από μόνη της ο συγγραφέας μιας νέας «Ιστορίας της Τέχνης» χωρίς ιστορία και συχνά χωρίς και τέχνη. Από την άλλη, η έννοια της coca-cola art εξαπλώνεται από τη μουσική στον κινηματογράφο και από τη λογοτεχνία στα εικαστικά με τον μαζικό τρόπο που πολλαπλασιάζονται οι μύκητες, σ' όλο τον πλανήτη. Παγκοσμιοποίηση γαρ! Γι αυτό το λόγο, οι πίνακες της Αγγελικής Σιάμου εκφράζουν ένα είδος σιωπηρής αντίστασης, έτσι όπως επιμένουν να υπερασπίζονται την αισθητική του ιερού και όχι την ταχυφαγία του ανίερου. Κι έτσι όπως επιμένουν να μην ενδίδουν εύκολα στη φαντασμαγορία του μεγέθους. Στο κάτω κάτω η συγκίνηση δεν είναι υπόθεση χρημάτων. Τι είναι ρίγος; Άντε να το πεις με λέξεις, έγραφε ο Καρούζος. Κάποιοι έχουν στήσει βιομηχανίες ρίγους και παράγουν μαζικά συγκίνηση. Αντισταθείτε! Αν, πάλι, ήξεραν οι άνθρωποι από τι γελοίες, τι αξιοθρήνητες αφορμές γεννιούνται τα μεγάλα έργα, θα ήσαν πολύ πιο ψύχραιμοι απέναντι στην ιδιοφυΐα. και πιο ανοιχτοί στα μικρά θαύματα που συντελούνται κάθε μέρα δίπλα τους. Ίσως, τελικά, τέχνη είναι να δεις ό,τι αδυνατούν να δουν οι πολλοί. Και να πληρώσεις το ανάλογο τίμημα της (απο)μόνωσής σου. Οι θεσμοί αποσβολωμένοι επιτρέπουν ν' αποδίδεται δικαιοσύνη με άδικα μέσα και να φορούν τήβεννο εισαγγελέα τιβί-αρουραίοι. Αυτή η κοινωνία βουλιάζει στην αυτοτροφοδοτούμενη μιζέρια της πληρώνοντας τα εγκλήματα που διέπραξε πρωτίστως εναντίον της αισθητικής. Παρατηρήστε την αρχιτεκτονική που αυθαδιάζει σ' αυτή την πόλη, αυτή τη χώρα. Δείτε τις αναμονές και τα «πανωσηκώματα» ενός αγοραίου ερωτισμού που δεν θα γίνει ποτέ έρωτας. Θρηνήστε τις σάπιες σωληνώσεις μιας δήθεν μοντέρνας ανίερης αρχιτεκτονικής κι αφήστε τα υλικά τα ίδια να σας αποκαλύψουν την τραγωδία αυτού του τόπου. Όσα δηλαδή σάς αποκρύπτουν οι πολιτικοί ή οι αρχιερείς του ανίερου χρόνια τώρα. Η τέχνη απομένει η τελευταία μας ευκαιρία.
Μάνος Στεφανίδης
4
Ιστορικός - Κριτικός Τέχνης - Επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών
150Χ213cm
5
ANGELIKI SIAMOU’S DREAMPORT AND THE AESTHETICS OF THE PROFANE
We are the children of Marx and Coca-Cola J.L. Godard What is art? Our inner garments. The alibi for our nudity. Perhaps even our last chance at a revolution without messianic signs; a religion without metaphysics – but with the fear present – and like philosophy embodied in images and words. Art is a lie far more valuable than any other utilitarian truth and an experience as exclusive as death, which although experienced alone casts out any loneliness. Art is also that process which miraculously transforms addition to multiplication in order to satiate the 5000 with a few fish. However in this case satiation has nothing to do with plenitude, accumulation or the current superabundance of “goods”. Unhappiness lurks when the individual fails to become collective, no matter how loud the marketing sirens scream out their advertisements. The art of immediate consumption, which is influenced by market strategies and the lifestyle rationale, is what currently prevails on the global level and it is what I call coca-cola art. This is an art that goes with everything and aims at “phantasmagoria” instead of communion. Let us not forget that Phantasmagorie is the central concept in the critique of culture attempted by Walter Benjamin, following Marx who spoke of the fetishism of commodities, in other words an illusion and a substitute for a relationship. On the subject, Baudelaire sees art as the daydream that becomes a work, likening the artist to a hero of the modern time who will rid the urban class of its hysteria. Nowadays there is an excess of the melancholy of annulment, since artistic uniqueness is stifled or ingloriously exhausted in the dominant environment of fast-food aesthetics and “entertainment” at any price. Until the total eclipse of existence, on with the domination of the spectacle. Therefore, one understands that this art of which I speak can function as a form of resistance to the upcoming alienation and to the imposed uniformity mentioned above; in other words, to the joy of tedium. We, on the other hand, swear on a form of expression that knows no pundits, establishments or oppressors and considers all options to be open and legitimate; a form of expression that is political but not engaged, contemporary but not coercively “modern”, with a native conscience but not a local one. Lastly, a form of expression that wishes to exist within History when History – setting aside the communications fireworks and pyrotechnicians – starts to perform its work. This place has not seen a miracle in a very long time. The last unit of paintings by Angeliki Siamou dreamwalks between the untrodden paths at the bottom of the sea, the bowels of the sea and the transparent, ethereal plains in space; there where the image of the infinitesimal can be equated with an entire world or where the infinite nature of the universe can magically iridesce in a painting. Dreamlike and at the same time mythical – or rather the apologetic of the Myth –, the abstract landscape of Angeliki Siamou touches the invisible through the visible, and the magical through persistent as well as challenging invocations of hidden secrets and the secret abilities of matter. There are so many meanings in these explosions of colour, so many stories that are in no need of the typical narrative process. One needs only to want and to be able to see. In this case the painter’s phantasmagoria is completely well-founded. Eighty years ago, Marina Tsvetaeva insisted that to be modern means to create in your time and not to reflect it. Today, the term “modern” seems more like a discount suit which, instead of making a statement, serves to hide a flaw. “What happens around me suddenly happens inside me” writes Cheimonas, in an effort to identify the suffering subject with any physical or unsubstantiated reality, past or future. We therefore create art in order to understand the qualities and to console ourselves in that which has passed, resisting the dominant market, which tends to render itself the author of a new “Art History” without any history and often without any art. On the other hand, the concept of coca-cola art is spreading from music to film and from literature to the visual arts in the same way as fungi multiply throughout the planet. Globalisation at its peak! For this reason, Angeliki Siamou’s paintings express a kind of silent resistance in the way that they insist on defending the aesthetics of the sacred and not the consumptiveness of the profane, and in the way that they insist on not giving in to the extravaganza of size. After all, emotion is not a matter of money. What is a thrill? How can one describe it in words, wrote Karouzos. Some have built entire industries based on this thrill, which engage in the mass production of emotion. Resist! Then again, if people knew how ridiculous and how pathetic the events that trigger great works are, they would be far more composed in the face of genius and more open to the small miracles happening around them every day. In the end, perhaps art is seeing what the masses cannot see, and paying the corresponding price for your isolation. Dumbfounded, institutions allow justice to be served by unjust means and allow TV-rats to wear public prosecutors’ robes. This society is drowning in its self-inflicted misery, paying for the crimes it has committed first and foremost against aesthetics. Notice the architecture which is disrespectful to this city, this country. Notice the suspense and uplifting of a vulgar eroticism that will never turn into love. Mourn the rotten piping of the quasi-modern and profane architecture, and let the materials themselves reveal the tragedy of this place, namely all that which the politicians and high priests of the profane have been hiding from you for years. Art is our last chance.
Manos Stephanidis
6
Art Historian and Critic- Assistant Professor at the University of Athens
150Χ234cm
7
Σήμερα η επαναληπτική στρατηγική του «νεο-» φαίνεται τόσο εξασθενημένη, όσο κουρασμένη φαίνεται και η αντιθετική λογική του «μετά-»: καμία από τις δύο δεν επαρκεί ως ισχυρό παράδειγμα καλλιτεχνικής ή πολιτιστικής πρακτικής και δεν υπάρχει κανένα άλλο μοντέλο να υπεισέλθει στη θέση τους. Για πολλούς η κατάσταση αυτή είναι κάτι καλό: επιτρέπει την καλλιτεχνική ελευθερία και την κριτική ποικιλότητα. Είναι βέβαιο, ότι η Αγγελική Σιάμου που εκθέτει ξανά ύστερα από μακρόχρονη απουσία, δε δεσμεύεται από τις στρατηγικές του «νέο» και του «μετά». Ιστορικά, πολλοί καλλιτέχνες προσπάθησαν να ανοίξουν το ιδιωτικό ασυνείδητο σε μια πιο συλλογική διάσταση και συγκεκριμένα στο γιουγκιανό ενδιαφέρον για τα αρχέτυπα. Όμως, ιστορικά και πάλι, η τέχνη αναρωτήθηκε σχετικά τις περιοχές του ασυνείδητου και του συνειδητού του υποκειμένου που διχάζονται και γι’ αυτό σημαδεύονται διαφορετικά από τη φαντασία. Η Αγγελική Σιάμου έχει κρατήσει την παράμετρο του προσωπικού στοιχείου και την επαναφέρει με διαφορετικό τρόπο και αρκετά τροποποιημένη. Στο όριο της από-μετουσίωσης. Σύμφωνα με τον δημοφιλή στους καλλιτεχνικούς κύκλους του ’70 και ’80, Ζόρζ Μπατάιγ τα σύμβολα και οι μύθοι έπρεπε να αμφισβητηθούν γιατί είναι μέρος της κυρίαρχης ιδεολογίας της αναπαράστασης. Η Σιάμου το δοκίμασε στην προηγούμενη ενότητα του έργου της. Σήμερα όμως η εικόνα της σχετίζεται με την καλλιτεχνική πρακτική της αναδιαμόρφωσης. Η εικόνα της οργανώνεται από μορφές και έννοιες που συναντάμε και σε άλλους καλλιτέχνες, όμως το ξεχωριστό στην προκειμένη περίπτωση είναι, ο διαφορετικός τρόπος προσέγγισής τους αφού εμπλέκονται εμφανώς στη λειτουργία της από - μετουσίωσης. Αποφεύγοντας λοιπόν ομογενοποιημένους μηχανισμούς που αναπαράγουν ρηχές, ανούσιες μορφές και έννοιες (όλες αυτές οι εικαστικές μόδες που έρχονται και παρέρχονται και είναι στην ουσία το θέαμα που ενσωματώθηκε στην τέχνη) στέκεται απόμακρα από τα σύνολα και τα υποσύνολα του ιδεολογικού ελέγχου του ατόμου, συντάσσοντας ιδιωτικά πρωτόκολλα για τη δημιουργία μορφών και εννοιών. Η πληθωρισμένη από τις μορφές εικόνα εκκρέται φυσικά στον άυλο κόσμο της ψυχής των συναισθημάτων και ενοποιείται με τον διαλεκτικό της εταίρο στην εκδοχή του διάσπαστου ενός. Στο επίπεδο του μέσου που χρησιμοποιεί η Σιάμου, δηλαδή τη ζωγραφική, εφαρμόζει σαν μια πηγή κανόνων που παρακινεί την παραγωγή της εικόνας αλλά ταυτόχρονα και την περιορίζει ώστε το έργο της να επανέρχεται στην εξέταση των ίδιων των κανόνων. Δηλαδή, δεν χειρονομεί προκαλώντας τη δημιουργία άμορφων σχημάτων ή μορφών αλλά τις ζωγραφίζει, δεν είναι μορφές αντανακλάσεις του ασυνείδητου αλλά αναπαραστάσεις του άμορφου. Ζωγραφίζει επίσης μια πολύχρωμη «ακαταστασία» με τρόπο που την απομακρύνει από τις ιστορικές εκδοχές του αυθαίρετου προκειμένου να επανασυνδεθεί στη συνέχεια με την ιστορία της πρόσφατης τέχνης. Με παρόμοιο τρόπο συγκροτεί και το εννοιολογικό υποστήριγμα του έργου της. Οι μορφές της συντάσσονται με συνεχείς έλξεις και απώσεις, ένα είδος αρχιτεκτονικής των συναισθημάτων που θυμίζει έντονα τον Μαρσέλ Προύστ αλλά τους νεοπλατωνικούς στην αναζήτηση πρωτογενών ουσιών. Δηλαδή ελεγχόμενες κινήσεις και συνεχείς εκρροές μορφών στο οικοδόμημα της εικόνας έχουν σα στόχο την τελική συγκρότηση μιας πρωτογενούς εικόνας με αδιάσπαστη συνοχή. Ένας κόσμος αισθητός που εκβάλλει στην πραγματικότητα ως πλεόνασμα της ψυχής και του συναισθήματος. Θεσσαλονίκη Νοέμβριος 2011
Χάρης Σαββόπουλος
Ιστορικος Τέχνης, Aριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
8
Today, the recurring strategy of the “neo-” seems as weak as the contrasting logic of the “post-” is worn out: neither of the two suffices as a strong example of artistic or cultural practice, and there is no other model that can take their place. For many, this situation represents something good: it allows for artistic freedom and critical diversity. It is certain that Angeliki Siamou, who is once again exhibiting her work after a long period of absence, is not bound by the strategies of the “neo” and the “post”. Throughout history, many artists have tried to open up the private unconscious to a more collective dimension, and particularly to the Jungian interest in archetypes. However, throughout history once again, art has wondered about the areas of the individual’s conscious and unconscious, which are divided and therefore marked differently by the imagination. Angeliki Siamou has kept the parameter of the personal element and has brought it back in a different way, having made significant changes. On the brink of denaturation. According to Georges Bataille, who was very popular in artistic circles in the 70s and 80s, symbols and myths had to be questioned as they form part of the dominant ideology of representation. Siamou attempted this in the previous unit of her work. However, today her image is associated with the artistic practice of reformation. Her image consists of forms and concepts that are also encountered in the work of other artists; however, what makes this case special is the different approach to these forms and concepts, since they are clearly involved in the process of denaturation. Avoiding homogenous mechanisms that reproduce shallow, insipid forms and concepts (all these artistic fashions that come and go and are essentially the spectacle that has been incorporated into art), she distances herself from the sets and subsets exerting ideological control over the individual, and drafts private protocols for the creation of forms and concepts. Her image, rife with forms, is naturally secreted into the intangible world of the spirit of emotions and is united with its dialectical other in the version of the split individual. At the level of the medium used by Siamou, namely painting, it is applied as a source of rules which stimulates the production of the image, while at the same time limiting it so that her work can revert to the examination of these very rules.
150Χ160cm
In other words, she does not gesture, causing the creation of formless shapes or forms, but she paints them, and these forms are not reflections of the unconscious, but representations of the amorphous. She also paints a colourful freedom in a way that distances her from historical versions of the arbitrary so as to subsequently reunite with the history of recent art. In a similar way she builds the conceptual foundation of her work. Her forms are subjected to constant attraction and repulsion, a type of architecture of emotions which is strongly reminiscent of Marcel Proust and the Neo-Platonists in their search for primordial substances. In other words, the controlled movements and constant effusions of forms into the structure of the image aim at the final creation of an original image with an unbroken cohesion. A tangible world which flows into reality as a surplus of the spirit and emotions. Thessaloniki, November 2011
Haris Savvopoulos
Art Historian, Aristotle University of Thessaloniki
9
A ° ° E § I K H
AN G EL I K I
S IA M OU
Γεννήθηκε το 1958 στη Θεσσαλονίκη. 1981-85 σπουδές στην Ecole Superieure des Beaux Arts στο Παρίσι, στο ατελιέ Guignebert.
Born in 1958 in Thessaloniki. Studies in Paris 1981-85 Ecole Nationale Superieure des Beaux Arts at the atelier Guignebert.
ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ 1986 - Γκαλερί Ζ.Μ. Θεσσαλονίκη 1988 - Γαλλικό Ινστιτούτο, Θεσσαλονίκη 1993 - Γκαλερί «Νέον», Μπολώνια, Ιταλία 1993 - Γαλλικό Ινστιτούτο, Θεσσαλονίκη 1993 - La Serre, Ecole des Beaux-Arts,Saint-Etienne, Γαλλία 1993 - Γκαλερί 7, Αθήνα 1997 - Γκαλερί Artforum, Θεσσαλονίκη 2002 - Γκαλερί Artforum, Θεσσαλονίκη 2002 - Παλαιό Αρχαιολογικό Μουσείο, Θεσσαλονίκη 2003 - MAISON Hellenigue, Παρίσι
SOLO EXHIBITIONS 1986 - Z.M Gallery of Thessaloniki 1988 - French Institute, Thessaloniki 1993 - gallery "Neon, Bologna, Italy 1993 - French Institute, Thessaloniki 1993 - La Serre, Ecole des Beaux-Arts, Saint-Etienne, France 1993 - Gallery 7, Athens 1997 - Gallery Artforum Thessaloniki 2002 - Gallery Artforum Thessaloniki 2002- Old Archaeological Museum, Thessaloniki 2003 - MAISON Hellenique , Paris
ΕΠΙΛΟΓΗ ΟΜΑΔΙΚΩΝ ΕΚΘΕΣΕΩΝ 1982 - FIAP, Παρίσι 1982 - Maison Hellenique, Παρίσι, 1985 - «'Ελληνες καλλιτέχνες από το Παρίσι» Πινακόθήκη Ρόδου-Σύρου 1985 - Sorbonne E.J.P., Παρίσι 1985 - Salon De Montrouge, Παρίσι 1986 - «Εικαστική δράση Ι-ΙΙ», Υπ. Πολιτισμού, Αθήνα 1987 - «La Reue», Salle polyvasnte de la Roquette, Παρίσι 1988 - «Καλλιτέχνες από τη Βόρεια Ελλάδα» Εθνική Πινακοθήκη, Αθήνα 1989 - Ολυμπιάδα Σκακιού, Θεσσαλονίκη 1989 - Gallery Terrakotta, Θεσσαλονίκη 1990 - «Κινηματογράφος και ζωγραφική», Θεσσαλονίκη 1991 - «Χωρίς τίτλο», Μύλος, Θεσσαλονίκη 1992 - «Γυναίκα και καλλιτεχνική δημιουργία» Artforum Gallery Thessaloniki 1992 - «Χωρίς τίτλο» ΄Ιδρυμα ΔΕΣΤΕ, Αθήνα 1992 - «Εxhibition Itinerante Rur» Art, Poitou/Charentes, Γαλλία 1992 - Καλλιτέχνες της Β. Ελλάδος, Βόννη, Λουξεμβούργο 1993 - «Dialogues», Palais d' lena, Παρίσι 1996 - «Το κουτί της Πανδώρας» Antikenmuseum, Basel, Ελβετία 1996 - «Just Painting» Artforum - Vilka Gallery, Θεσσαλονίκη 1996 - «Καλλιτέχνες της Β. Ελλάδος», Βόννη, Λουξεμβούργο 1997 - «Ελληνική ζωγραφική μετά το 1960», Δ.Ε.Θ. Θεσσαλονίκη Πολιτιστική Πρωτεύουσας της Ευρώπης 1998 - «Just Painting», Αrtforum-Vilka Gallery, Θεσσαλονίκη 1999 - «Το στεφάνι», Μύλος Θεσσαλονίκη 2003 - ΑRΤ Αθήνα, Artforum Gallery 2005 - VISIONS GALLERY KAPPATOS Αθήνα - Θεσσαλονίκη 2006 - Artforum Gallery, Θεσσαλονίκη 2008 - «Paper Works»Artforum Gallery, Θεσσαλονίκη 2010 - Artists Suport Curators Exhibition to benefit AICA HELLAS GALLERY KAPPATOS
SELECT GROUP EXHIBITIONS 1982 - FIAP, Paris 1982 - Maison Hellenique, Paris 1985 - «Greek artists from Paris» Gallery of Rhodes, Syros 1985 - Sorbonne E.J.P 1985 - Salon De Montrouge 1986 - «Art Action I-II», Ministry of Culture, Athens 1987 - «La Reue», Salle polyvalante de la Roquette, Paris 1988 - «Artists from Northern Greece» National Gallery, Athens 1989 - Chess Olympiad, Thessaloniki 1989 - Gallery Terrakotta, Thessaloniki 1990 - «Film and Painting», Thessaloniki 1991 - «Untitled», Mylos, Thessaloniki 1992 - «Woman and artistic creation», Artforum Gallery, Thessaloniki 1992 - «Untitled» Deste Foundation, Athens 1992 - «Exhibition Itinerante Rur» Art, Poitou / Charentes, France 1992 - Artists of Northern Greece, Bonn, Luxembourg 1993 - «Dialogues», Palais d' lena, Paris 1996 - «The Pandora's box» Antikenmuseum, Basel, Switzerland 1996 - «Just Painting» Artforum - Vilka Gallery, Thessaloniki 1996 - «Artists from Northern Greece», Bohn, Luxemburg 1997 - «Greek Painting after 1960» I.T.F. Thessaloniki Cultural Capital of Europe 1998 - «Just Painting», Artforum-Vilka Gallery, Thessaloniki 1999 - «The Wreath», Mylos ,Thessaloniki 2003 - ART Athens, Artforum Gallery 2005 - VISIONS GALLERY KAPPATOS Athens - Thessaloniki 2006 - Artforum Gallery Thessaloniki 2008 - «Paper Works» Artforum Gallery 2010 - Artists Suport Curators Exhibition to benefit AICA HELLAS GALLERY KAPPATOS
ISBN: 978 - 960 - 92070 - 2 - 7 10
™ I A M O Y
siamouangeliki@yahoo.gr, www.siamouangeliki.gr Εισαγωγικό Ένθετο Νο1 από "E§§HNIKH MY£O§O°IA" - ©2012, A°°E§IKH ™IAMOY
11