Μέντα: Στοµαχικές διαταραχές, γρίπη, ξερόβηχα. Στην αρχαία Ελλάδα ο Ιπποκράτης και ο Γαληνός χρησιµοποιούσαν τη µέντα κατά της δυσπεψίας, κατά των νευρικών διαταραχών, κατά των ιλίγγων, της αϋπνίας, της γαστρίτιδας, του βήχα, του κρυολογήµατος, του πονόλαιµου και ως αντισπασµωδικό. Η µέντα είναι ποώδες αρωµατικό φυτό της οικογένειας των χειλανθών των εύκρατων περιοχών. Έχει άνθη αυωδιαστά, λευκά ή ιώδη, που σχηµατίζουν ταξιανθία στάχυος. Είναι φυτό φαρµακευτικό, ενώ χρησιµοποιείται στη µαγειρική ως καρύκευµα, καθώς και ως αφέψηµα ή αιθέριο έλαιο. Το αιθέριο έλαιο είναι κατάλληλο για κατώτερης ποιότητας προϊόντα αρωµατοποιίας και σαπωνοποιίας. Η Ελληνική χλωρίδα περιλαµβάνει διάφορα είδη µέντας, όπως µέντα η χνουδωτή, µέντα η µελανωπή, µέντα η στρογγυλόφυλη, µέντα η µικρόφυλη, µέντα η ρεβερχόνεια, µέντα η πολιά, µέντα η πράσινη και µέντα η πουλέγιος. Το όνοµα µέντα προέρχεται από το λατινικό mentha, το οποίο µε τη σειρά του προέρχεται από το αρχαιοελληνικό µίνθη. Συναντάται και µε την ονοµασία ηδύοσµος. Χρησιµοποιείται από την αρχαιότητα ως σήµερα σαν αρωµατικό στη µαγειρική, την οινοποιία και στη φαρµακοποιία. Οι αρχαίοι Έλληνες έτριβαν το τραπέζι µε δυόσµο πριν από το γεύµα. Επίσης αρωµάτιζαν το νερό του µπάνιου. Από τον 6ο αιώνα πρωτοσυναντώνται κρέµες καθαρισµού δοντιών µε δυόσµο. Τα ποντίκια φαίνεται να αποφεύγουν τη µυρωδιά του, γι΄ αυτό και χρησιµοποιείται για την αποµάκρυνσή τους. Στην αρχαία Ελλάδα ο Ιπποκράτης και ο
Γαληνός χρησιµοποιούσαν τη µάντα κατά της δυσπεψίας, κατά των νευρικών διαταραχών, κατά των ιλίγγων, της αϋπνίας, της γαστρίτιδας, του βήχα, του κρυολογήµατος, του πονόλαιµου και ως αντισπασµωδικό.