Σφάλματα και παραλείψεις στη θεραπεία του διαβητικού ασθενή με δυσλιπιδαιμία Β. ΑΘΥΡΟΣ, Επίκουρος Καθηγητής ΑΠΘ 1. Είναι σφάλμα ή παράλειψη να μην αφιερώνει ο ιατρός τον απαραίτητο χρόνο για να εξηγήσει στον διαβητικό ασθενή ότι η υπερχοληστερολαιμία, αν και δεν προκαλεί συμπτώματα, αποτελεί τον πιο σημαντικό παράγοντα κινδύνου της καρδιαγγειακής νόσου (ΚΑΝ) και ότι για το λόγο αυτό θα πρέπει να υποβάλετε σε υπολιπιδαιμική δίαιτα - άσκηση και πιθανώς να λαμβάνει υπολιπιδαιμική αγωγή του εφ’ όρου ζωής. 2. Είναι σφάλμα η θεραπεία της υπερτριγλυκεριδαιμίας (TRG > 500 mg/dl) με μονοθεραπεία με στατίνες. Οι στατίνες αποτελούν πάντα την πρώτη επιλογή στην υπολιπιδαιμική θεραπεία εκτός από την παραπάνω περίπτωση, γιατί εδώ υπερέχει ο άμεσος κίνδυνος της παγκρεατίτιδας από υπερτριγλυκεριδαιμία (δυνητικά θανατηφόρος πάθηση), ή οποία κατά κανόνα επιδεινώνει και το σακχαρώδη διαβήτη (ΣΔ), παρά ο κίνδυνος της αθηροθρόμβωσης που είναι απώτερος και τα τριγλυκερίδια αποτελούν μεν παράγοντα κινδύνου, ήσσονος όμως σημασίας. 3. Είναι σφάλμα η υποεκτίμηση του καρδιαγγειακού κινδύνου (ΚΑΚ) που σχετίζεται με υπερλιπιδαιμία σε ασθενείς με ΣΔ. Στις Αμερικάνικες οδηγίες [National Cholesterol Expert Program - NCEP, Adult treatment Panel - ATP II (1998)] σε ασθενείς με στεφανιαία νόσο (ΣΝ) κύριος θεραπευτικός στόχος ήταν η Low Density Lipoprotein Cholesterol (LDL-Χ) να είναι <100 mg/dl. Ο στόχος αυτός παραμένει στις νέες οδηγίες (ΑΤΡ ΙΙΙ) του 2001 καθώς και στην τροποποίηση των οδηγιών ΑΤΡ ΙΙΙ το 2004 (Εικόνα 1) και επεκτείνεται σε άλλες κατηγορίες ασθενών με ισοδύναμα ΣΝ που πρακτικά έχουν 10-ετή κίνδυνο ΣΝ >20%. Τα ισοδύναμα αυτά είναι: Ι. Σακχαρώδης διαβήτης ΙΙ. Άλλες αγγειακές νόσοι α. περιφερική αρτηριοπάθεια β. ανεύρυσμα της αορτής γ. συμπτωματική νόσος των καρωτίδων
207