SARRERA Arte munduan ibili gara murgilduta buru belarri. Lan asko egin dugu: interneten informazioa bilatu, orriak irakurri, galderak prestatu, argazkiak atera, artistekin hitz egin, margotu, eskulturak egin, biografiak idatzi, bisitak laburtu‌ Eskolako pasilloak artisten artelanen argazkiekin bete ditugu eta gero handienek haien eskulturak aukeratu eta berdintsuak egin ditugu eskuratutako materialekin. Txikienak berriz, margolanak egin ditugu. Hori dena erakusketan ikusiko da. Arte garaikidearen inguruan hasi ginen lanean eta artisten aldetik laguntza izugarria jaso dugu, uste genuena baino askoz ere handiagoa: Koldobika Jauregik eta Juan Luis Goenagak beraien tailerrak erakutsi dizkigute eta Miren Gonzalezek Tolosan zuen bere erakusketa erakutsi digu eta asko ikasi dugu beraien lanari buruz . Dora Salazarrek, Jose Ramon Amondarainek, Amable Ariasen alarguna den Maru Rizok eta Vicente Ameztoyren alabak gure galdera guztiak erantzun dituzte adeitsu; Manu Muniategiandikoetxea eskolara etorri zen eta bere bisita oso atsegina izan zen, galderak egin genizkion eta ederki erantzun zizkigun. Harrituta gaude artistek eskaini diguten arretagatik eta katalogo honekin gure eskerrik beroena eman nahi diegu denei. Katalogoa osatzeko denbora asko behar izan dugu, baina gure ustez merezi izan du oso polita geratu baita. Artistek esan digutenez, beraien obrarik hoberena egiten ari direna edo egin behar duten hurrengoa da. Gu ere lan honekin bukatzen ari gara eta hurrengo “obranâ€? pentsatzen hasi beharko dugu dagoeneko.
EDUARDO CHILLIDA Eduardo Chillida 1924ko urtarrilaren 10ean jaio zen Donostian eta 2002. urtean hil zen Donostian. Eduardoren gurasoak Pedro Chillida eta Carmen Juantegi ziren. Eduardo Chillidaren lehenengo estudioak “Maristas” izeneko eskolan egin zituen. Real Sociedadeko portero titularra izan zen baina lesio baten ondorioz futbola utzi behar izan zuen eta 1943an Madrilera joan zen 19 urterekin arkitektura karrera ikastera. Baina hiru urte ikasi ondoren arkitektura utzi egin zuen ez zitzaiolako gustatzen nola erakusten zien eskolan. Betidanik gustatzen zitzaion marrazkiak egitea, orduan marrazkiak egitera Circulo de Bellas Artesera joan zen. Bere aitarekin haserretu zen, bere aitak arkitektura ikasten segitzeko esaten ziolako, baina ikusi zuenean ze lanak egiten zituen ados jarri zen. Eduardo marrazkiak egiten ari zela konturatu zen eskuineko eskuarekin marrazkiak egitea errazegia zela beretzat eta orduan ezkerreko eskuarekin hasi zen marrazkiak egiten. Bera zaharra zenean esan zuen bere bizitzaren ardatza izan zela berak ez zekiena egiten saiatzea. Esplikatu zuen bere lan guztia galderaz betea dagoela, baina galdera gehienek ez dute erantzunik. Ondoren eskultura figuratiboak egiten hasi zen eta 1948an Parisera joan zen eskulturak egitera eta 1950ean bertan bere lehengo erakusketa egin zuen. Urte hartan Pilar Belzuncerekin ezkondu zen Donostian eta “Vellennes-sous-Bois”era joan ziren bizitzera. Urte bat geroago bere zortzi seme- alabetako lehenengoa jaio zen eta betirako bueltatu ziren Donostiara. Guk dakizkigun seme-alaben izenak hauek dira: Ignacio, Luis, Pedro, Eduardo, Susana eta Alicia. Ignacio jaio eta abenduan Eduardo Chillidaren ama hil zen eta 1956ean bere aita. Chillida burniarekin hasi zen lanean Hernanin eta bertan bere lehengo burnizko pieza egin zuen “llarik” izenekoa. Orduan zeharo aldatu zen bere ibilbidea. Burniarekin lanean hasi zenean obra mardulak egin zituen eta beti saiatzen zen toki irekietan jartzen. Ondoren beste obra batzuk egin zituen: Airearen goraipamena , Musika isila , Mugen zurrumurrua edo Haizearen orrazea. Azkeneko obra honekin lanean aritu zen 15 urtetan eta ez zuen bukatu 1977 urte arte. Bere obrak leku irekientzat jartzen ditu eta horrela edozein pertsona hurbil daiteke, adibidez; Haizearen orrazea Donostiako hondartzaren ondoan dago. Momentu batean burnia izan zen bere materialik gustukoena baina beste material batzuk ere erabili zituen: egurra, hormigoia, harria, altzairua, alabastroa, papera eta lurra ere. 80-90 hamarkadan altzairua erabili zuen eskultura asko egiteko. Tindaya Canariasen dagoen mendi bat da. Harrobi batekin mendia txikitzen ari ziren. Ekologistak harrobia geldituarazi zuten eta Chillidak pentsatu zuen mendia barrenetik hutsik uztea eta eskultura handi bat izatea, baina ez zuen lortu mendi hori hustea hil egin zelako. Hernani inguruan zegoen Zabalaga baserria berari asko gustatzen zitzaion, 1564ko baserri zahar bat zen. Berak eta bere familiak erosi zuten eta pixkanaka-pixkanaka berreraikitzen joan ziren, inguruko lurrak erosi zituzten eta azkenik Chillida leku izena jarri zioten. Chillida leku orain museo bat da eta bertan bere eskultura gustukoenak daude leku irekietan zehar. Chillida lekuren inaugurazioa 2000. urtean izan zen. Bi urte beranduago, 2002an hil zen Eduardo Chillida abuztuaren 19an Igeldon dagoen bere etxean.
KOLDOBIKA JAUREGI Fuimos a Alkiza a ver el taller de Koldobika Jauregi el 15 de mayo de 2008. Koldo es un escultor importante del arte actual de Euskal Herria. Cuando llegamos al taller de Koldobika, él nos puso un video de 20 minutos. El vídeo era para explicar el proceso de creación de una escultura que trataba sobre El Asedio, para el Guggenheim. Esta escultura la hizo porque estaba en contra de la guerra de Irak. En el video aparecía él, haciendo un dibujo, en el dibujo aparecía un asedio y al lado había casas y árboles, también se veía salir el sol. Después Koldobika Jauregi traía un tronco en el tractor y lo dejó en su taller. Luego, con la motosierra le dio forma al tronco. Todo el tronco menos la parte de arriba, que era la parte que salía el sol, con una máquina que echaba fuego, pintó de negro y en la parte de arriba puso pan de oro. La escultura medía unos tres o cuatro metros. Al final se le veía al escultor en el museo Guggenheim con su obra. Estábamos hablando con él y le preguntamos si queríamos ser escultores haber que consejo nos daría. Koldobika Jauregi nos dijo que había que ser cabezota para ser escultor. Que había que creer en uno mismo y no hacer caso a la gente y seguir por tu camino. Nos dijo también que era mejor pasar horas y horas en el taller en vez de pasar horas y horas en la calle, porque sólo trabajando se consigue hacer buenas esculturas. Koldobika dice, que cuando está aburrido, no hay que ir al pueblo sino que hay que ir al taller. Ahí siempre tienes cosas que hacer, si no es haciendo esculturas, es limpiando y ordenando. Pero para no hacer siempre las dos cosas Koldobika inventó la chirimbola: La chirimbola es un trozo de madera bastante pequeño que tiene cuatro caras, en cada cara pone una opción que puedes hacer en el taller, por ejemplo: “haz una escultura”, “haz un dibujo”... Echas la chirimbola al aire y la opción que quede en frente tuyo es la que tienes que hacer. También le preguntamos qué le llevó a ser escultor y nos contestó que cuando era pequeño le gustaba hacer cosas con sus propias manos. Jauregi aprendió el trabajo de tornero y luego volvió a Alkiza, a casa de sus padres y como allí estaba aburrido, empezó a juntar trozos de madera con otros y le gustó mucho. Y así es como empezó a ser escultor. Koldobika Jauregi abrió su primera exposición en un museo y les mandó una invitación a los escultores mas importantes: Remigio Mendiburu, Jorge Oteiza, Eduardo Chillida.... Llegó el día pero de esos escultores no fue nadie a ver la exposición, la semana siguiente fue Eduardo Chillida, y por eso Koldo se alegró mucho. Se hicieron muy amigos y cogieron confianza entre ellos. Le preguntamos quién era su escultor favorito y nos dijo que era Chillida porque tenía mucha confianza con el.
Otra pregunta fue dónde quería poner las esculturas, en los museos o al aire libre. Koldobika Jauregi nos dijo que prefería poner las esculturas en vez de en el museo al aire libre, porque en los museos los niños se aburren y no ven las esculturas y entonces prefiere ponerlas al aire libre. Nos dijo que aquí los museos son muy aburridos, porque no se puede tocar las obras etc. pero que en Alemania toda la gente puede hacer cosas: comerse un bocadillo, podían andar en patines y etc. por lo que va más gente a los museos. Koldo utiliza muchos materiales para hacer esculturas: madera, hierro, pan de oro, porespan, piedra… A él los materiales que más le gustan son la madera y la piedra, pero le gusta más la madera porque pesa menos y porque para mover la piedra hay que tener grúas grandes y es más caro. Para hacer pruebas de su escultura primero hace dibujos o la escultura con porespan en pequeño tamaño y luego hace en grande a escala en piedra, en hierro o en madera. También hace pruebas en madera, por ejemplo vimos una escultura que medía unos 80 cm pero luego iba a hacer lo mismo con un tronco que estaba en la calle y la escultura final medirá 3 metros de altura. El pan de oro es un material que utiliza; son láminas muy finas de oro que se pegan encima de otros materiales y a Koldo le gusta utilizarlo. También tiene una pistola que llega a los 20.000 grados que sirve para agujerear el hierro. Ya no se utilizan casi el martillo y el cincel pero sí unas máquinas de alta tecnología. Jauregi es un escultor bastante famoso en toda Euskal Herria y ahora está haciendo unas esculturas con madera que expresan cantidad de cosas. En el taller vimos varias obras: una tira de madera que tenía letras Japonesas, una escultura de hierro que estaba empaquetada para llevar, que tenía agujeros hechos con un soldador, tenía también una escultura de madera que parecía un puzzle porque las piezas eran independientes y se podían mover. Primero Koldobika Jauregi corta un tronco y luego piensa qué hacer con él. Cuando ya lo ha pensado empieza a darle forma al tronco. Una vez acabado de darle forma empieza a lijarlo y después lo pinta. Luego, la vende a los museos o se queda en su taller. Algunas veces explica la escultura a los museos. Cuando tiene varias obras hechas se hace una exposición en el museo. A Koldo le gusta la oscuridad porque pasan muchas cosas diferentes por la noche: los sueños, fantasmas... Él está trabajando sobre la oscuridad porque va viendo cómo poco a poco está desapareciendo la luz y con la luz están desapareciendo los colores. A Koldobika le gusta la escultura cuando está haciendo no cuando está acabada. Nos gustó mucho la visita a Alkiza y también su taller porque era un sitio agradable, muy bonito, curioso porque estaba lleno de cosas diferentes y porque había muchas esculturas raras. Había unas esculturas terminadas, pero había también algunas que estaban sin acabar. Si nos gustaría ser escultores, tendríamos que ser cabezotas como él y para nosotros la vida de un escultor es muy dura.
JORGE OTEIZA Jorge Oteiza Embil 1908-ko urriaren 21-ean jaio zen “Villa Endaian”, Orion, Gipuzkoan. Bere gurasoek hotel bat zuten eta nahiko aberatsak ziren. Bera oso itxia zen umetan eta beldurrez betea. Beste umeetatik aparte igaro zuen bere haurtzaroa. Donostiako Sagrado Corazón ikaastetxean eta gero Lekarozko barnetegian, ikasi zuen 1914etik 24era. Urte haietan beldurra joan eta lagunekin ere ibiltzen zen gainera boxeoa eta antzerkia egiten zituen. Madrilera ikastera joan zen, arkitektura interesatzen zitzaion, baina arrazoi burokratikoak zirela eta medikuntzan matrikulatu behar izan zuen. Biokimika ikasgaiak piztu zuen beregan eskulturarako nahia. Gurasoen hotelak porrot egin zuenean, aitak eta anaiak Argentinara emigratu zuten eta Jorge Oteiza arduratu zen amaz eta bost anai arreba txikiez. Tabernako zerbitzari, fruta-denda bateko kontulari eta limotipista gisa lan egin zuen ikasketak ordaindu ahal izateko. Hurrengo urtean bertan behera utzi zituen ikasketak karrerako hirugarren urtean eta Madrilgo Arte eta Lanbide eskolan matrikulatu zen. Denbora gutxi egon zen bertan. Familia Bartzelonara joan zen bizitzera, Oteiza Madrilen bizi zen bitartean. Bere lehenengo eskulturak Jacob Epstein, Alberto Sanchez eta geihen bat Pablo Picasso artisten eraginean egin zituen eta guipuzkoar nobel lehiaketan parte hartu zuen. Oteizak ibilbide luzea hasi zuen Ameriketan: lehenengo Argentinara eta Txilera, ondoren Kolonbia eta Perú, hamabost urte pasa zituen lur amerikarretan. Zeramikako maixu ere izan zen Buenos Airesen. Oteiza bere eskulturei detaileak gehitzen hasi zen. Liburu bat idatzi zuen, hitzaldiak ere eman zituen eta antzerkia ere egiten zuen. Buenos Airesera itzuli zen Espainiarantz eta errepublikarrekin gerran parte hartzeko asmotan 1937an. Baina azkenean asmo horiek alde batera utzi eta Buenos Airesen gelditu zen baina diruz eskas ibili zen.
Amerikara iritsi zenean ezagutu zuen emaztegaia. 1938an maiatzaren hamalauan, Itziar Carreñorekin ezkondu zen. 1948-an Euskal Herrira itzuli zen eta Bilboko Iturribide kalean bizi izan zen. 1950ean bi eskultore eta arkitektu baten artean Arantzazuko basilika berria pentsatu zuten. Francisco Javier Saez de Oizak basilika proiektatu zuen, Oteizak 14 apostoluak egin zituen, Chillidak ateak eta. Oteiza 14 apostoluak eta Pietatea jartzera zihoala Batikanotik debekua iritsi zen eta Oteizak ezin izan zuen ez 14 apostoluak jarri ez Pietatea jarri, eta bere eskulturak bide bazterrean gelditu ziren urtetan. Ondoren Oteizak karta bat bidali zuen Batikanora bere haserre guztia idatziz. Azkenean 1968-an debekua kendu zuten eta eskulturak bere lekuan jarri zituzten. 1957an Brasilgo Sao Paulon eskultore batek irabazi lezakeen saririk hoberena irabazi zuen, eta hori irabazi zuenean Oteizak esan zuen ez zituela eskultura gehiago egingo. Oteizak sortu zuen GAUR taldea eta hor Euskal Herriko artistarik inportanteenak bildu ziren: Chillida, Basterretxea, Mendiburu, Amable Arias, José Luis Zumeta, Rafael Ruiz Balerdi eta José Antonio Sistiaga. 1972-an, Oteizak amaitu gabe utzitako eskultura lanari heldu zion berriro, Klarionen laborategia ( La-
boratorio de tizas) garatu zuen. Bere lagun batek esan zuen egun batean, Oteiza zela onean munduko pertsonarik maitagarriena, eta txarrean munduko pertsonarik gorrotagarriena, eta Oteizak entzun zuenean barrez baietz eta baietz esan zuen. Chillidarekin urtetan oso haserre egon zen, baina biak oso zaharrak zirela adiskidetu egin ziren. Eusko Jaurlaritzarekin ere haserretu zen, eta bere artelan guztiak Nafarroara eraman zituen. Bera Alzuzan bizi zen eta museoa bertan egitea erabaki zuen jendeari bere obra erakusteko. Eta museoaren eraikuntza Saez de Oizak egingo zuen.
Principe de Asturias saria 1988-an eman zioten, Espainian dagoen saririk garrantzitsuena, Oteizaren bizitza grina sortzearen eredu dela nabarmenduz. Itziar Carreño 1991-an hil zen eta Oteizak garai txarra pasa zuen. Oteizak oso gutxi zekien euskeraz, baina 1995-ean Eusko Ikaskuntzak Manuel Lekuona Saria eman zion Oteizari. Nociones para una filología vasca de nuestro preindoeuropeo. Raíces de nuestra identidad escondidas en el euskara indoeuropeo actual liburua argitaratu zen. Oteiza artista osoa izan zen: liburu asko idatzi zituen, artikulu asko argitaratu zituen, beti pentsatzen eta beti sortzen pasa zuen bere bizitza guztia. Oteiza 2003-ko apirilaren 9-an hil zen, 95 urte zituela eta handik hilabete batera bere museoa inauguratu zen Alzuzan.
REMIGIO MENDIBURU Remigio Mendiburu 1931. urtean jaio eta 1990. urtean hil zen berrogeita hemeretzi urte zituela. Hondarribiko alde zaharrean jaio zen. Umetan atzerria ezagutu zuen. Bere familia errepublikanoa zen eta erbesteratu behar izan zuten Frantziara Gerra zibilak eraginda eta okerrena dirurik gabe eta oinez. Esfortzu eta sufrimendu horrek bere obrarekin zerikusia izan zuen eta bere bizitza osoa markatu zuen. 1956 ean oso gazte zela, Madrilera joan eta San Fernando akademia ospetsuan hasi zen arte ikasketak burutzen. Handik Bartzelonara egin zuen San Jorge eskolara eta han garaiko artista eta intelektualekin hartu-eman zuzena izan zuen: TapiĂŠs, MirĂł, Portabella, Guinovart, Mensa, Brossa, Llorens-Artigas... Ondoren Parisera joan zen 1958an, eta han indarrean zen informalismoaren oinarriak ezagutu. Arte munduan murgilduta, 1960ko euskal arte taldetako partaide izan zen, Gipuzkoako Gaur taldekoa hain zuzen. Gaur taldeko partaideak hauek izan ziren: Rafael Ruiz Balerdi, Remigio Mendiburu, Jorge Oteiza, Eduardo Chillida, Nestor Basterretxea, Jose Antonio Sistiaga eta Amable Arias. Artista hauek oso inportanteak ziren, Euskal- Herriko artean iraultza ekarri zutelako. Zura izan da Mendibururen ardatza, baina metalak eta harria ere landu izan zituen. Kolorea apenas landu gabe. Remigioren emazteak MÂŞ Carmen Inda izena zuen eta lau seme-alaba izan zituzten: Hutsune, Inotsi, Izotz eta Ekantz. Remigio Mendiburuk itsasoa asko maite zuen, are gehiago mendia. Remigiok esaten zuen bera libre zela behar zuena egiteko. 70eko hamarkadan Intza herrirako baserri batera joan zen bere familiarekin bizitzera, naturatik gertuago egoteko. 55 urte zituela, Hostoa izeneko taldean parte hartu zuen eta bere obra erakutsi zuen Alemania eta Balear Isletan. 1989ko azaroaren 17an, Mendiburu, bere erakusketako inaguraziora joan zen Donostiako San Telmo Museora. Obra batzuk erakutsi gabe geratu ziren, arrazoi teknikoengatik. 120 obra erakutsi ziren bertan, eskulturak, grabatuak, colllages eta obra plastikoak izan ziren. 80ko hamarkadaren bukaeran Remigio Mendibururi Hepatitis B zeukala esan zioten eta horrek gibeleko transplantea egitea eragin zuen. Hiru hilabete itxaroten egon zen Mendiburu, transplantea egiteko. 1990ko martxoaren azken egunetan eskuturgilearen osasuna areagotu egin zen eta horrek derrigortu egin zuen UCIn geratzea. Hamar egun lehenago Mendiburu hil aurretik, apirilaren 16an, koman geratu zen. Berrogeita hemeretzi urte zituelarik hil zen Bartzelonan.
ANDRÉS NAGEL
AndrĂŠs Nagel 1947an jaio zen Donostian. 1965an arkitektura ikasten hasi zen eta 1972an karrera bukatu zuen. Arkitektura ikasten ari zenean, eskultura eta margolanarekin lan egiten hasi zen.Garai hartan grabatua egiten hasten da Madrilen; handik bi urtera bere lehenengo erakusketa egin zuen Madrilen. Orduan harremana zuen beste euskal artistekin. Berarentzat artistaren munduak ez dauka sekreturik. Andres Nagelentzat arteak daukan zailtasunik handiena inork ez daukala bere beharrik litzake. Kuadro bat pintatzerakoan beharrezkoa da ideiak izatea, kuadro bat ez da nolanahi pintatzen. Kuadro edo eskultura batek beti zerbait esan nahi du, bestela kuadroak ez du ezertarako balio. Geroz eta hobea izan ideia hobea izango da obra. Kuadro edo eskultura batek beti sentsazioak ematen ditu. Nagelek bereziki eskulturak egiten ditu. Eskultura horietan egiten du berak bizi dituen momentu inportateak. Eskultura edo kuadro bat egiterakoan ez du izenburuan pentsatzen. Ez du ezagutzen inor kuadro edo eskultura bat egiten ari den bitartean izenburuan pentsatzen ari dena. Erakusketak egin ditu munduko leku askotan: Los Angelesen (Californian), Dallasen, Chicagon, Parisen, Milanen, Mexicon, New Yorken, Kansasen, Texasen... oso urruti egin ditu erakusketak eta gure inguruan ere. Guggenheim museoak ez dio interes handirik sortzen, esaten du Guggenheim museoa ezin dela Euskal Herriko artearen motorra izan, esaten du artearen motorra izateko artearen kontsumismoa eduki behar dela, eta kontsumo hori Euskal Herrian ez dagoela. Nageli iruditzen zaio kazetariak ez direla behar. Nageli Eduardo Chillida eta Ruiz Balerdi interesatzen zaizkio gehien, eta marrazkilariak eta eskultoreak interesatzen zaizkio ikusleen moduan. Eskultore izaten bizi behar duzu eta lan horretan bizitzeko duzun aukera bakarra, hau da: Jendeari zure obrak erakutsi eta jendeari gustatzea.
DORA SALAZAR Dora Altsasun jaio zen 1963an . Txikitan bere ametsa dantzaria izatea zen. Altsasuako eskola publikoan egon zen ikasten eta gero herriko institutora joan zen. Gaztetan Leioako Arte Ederretako fakultatean ikasi zuen. Eskulturak egiten hasi zenean bere familiak asko lagundu zion. Dorak ez du seme- alabarik, baina berak esaten duenez bere ilobak bere eguzkiak dira. Bere tailerra Zumaian du eta Donostian bizi da Gogoa daukanean eskultura bat egiteko edo beste zer edo zer egin nahi duenean Zumaira joaten da bere tailerrera. Dorari eskulturak egitea eta pintatzea asko gustatzen zaio, eskulturak egitea makalagoa izaten da eta pintatzea askoz ere azkarragoa da. Tailerran egotea oso inportantea da berarentzat. Txikitan bere jostailuak egiten zituen. Lehen asko gustatzen zitzaion zaborra, eta birziklatze inguruan lan egin zuen. Bilbaon gauetan paseatzera ateratzen zen eta objektu asko bilatzen zituen, beste pertsonak batzuek erabilitakoak, eta objektu horiek kolore desberdinez zeuden margotuak eta hori zen interesatzen zitzaiona. Gaztea zenean marraztea asko gustatzen zitzaion. Bere lehenengo lana berziklatze inguruan lan egitea izan zen, eta gero gorputzen inguruan. Dora eskultore inportanteenetako bat da eta bereziena edo desberdinetakoa. Kapazitate handia du bere eskulturetan. Bere lana orain gorputzak eta figurak egitea da. Dorak esaten duenez emakumea delako interesatzen zaio emakumeen mundua. Material asko erabiltzen du baina gehien erabiltzen duen materiala metalezkoa da. Dorari gehien gustatzen zaion eskultora edo eskultorea Louise Bourgeois da. Louise Frantziakoa da. Berak esaten du ez dakila ze eskultura gustatzen zaion gehien oraindik gauz asko egingo dituelako. Dora zeozer egin nahi duenean badaki zer egin. Dorak eskultura asko egin ditu. Bere piezen artean beti borroka espezie bat dago. Ez ditu soportatzen mezu itxiak. Bere piezekin berdina gertatzen da. Uste du artista gehienei berdina gertatzen zaiela. Oreka eta desorekaren arteko borroka oraindik hor dagoela esaten du. Beti bezala zeozer sortzeko ordua denean eramaten uzten dela esaten du. Oraindik bere obratan musika eta doinuak daude. Gehien gustatzen zaiona bere lanetaz poztea da. Dorak ez du bakarrik eskulturatan lan egiten margotzen, ipuinetan, karteletan, antzerkitan ere, lan egiten aritzen da. Berak pentsatzen du jarraituko duela leku desberdinetan lan egiten.Bere marrazki guztiak lineak dira. Dorak ez du uste, Euskaldun izatek museoko ateak irekitzen dizkienik artistei. ARCO izeneko feria, inportantena da. Joaten den bakoitzean denbora gutxiago pasatzen du, ez zaiolako ARCO feria gustatzen. Pieza edo kuadro bat ez da objektu bat, baizik eta apaintzeko balio duen zerbait. Doraren azkeneko erakusketa “caja de musica� izan zen. Erakusketa bakoitzak bere tokia du batzuetan kalean eta beste batzuetan museoetan. 1997.urtean Dorak irabazi zuen lehenengo saria. Zarauzko Itsas paseoan, bere eskulturak Zarauzko Itsas Paseoan daude. Bere lehengotako saria Bizkaiko Beca 1 izan zen. Berak esaten duenez lau edo bost sari ditu.
DORA SALAZAR
Venus de cuerda Soka eta oihala. 210x44x23
OLAIA GIL ZABALA( 7 urte)
So単eko ederra Tiza eta argizaria.21x30
IOSU IRURETAGOIENA(8 urte)
Marra politak Argizaria. 21X30
JOSE RAMON AMONDARAIN
MAIALEN OTAMENDI ( 9 urte)
Arraultzatxoak kabian Errotulagailua 21x30
MIREN GONZALEZ
Azerolas 2
OLAIA ETXENAGUSIA (5 urte)
Borobilak Argizaria. 21x29,5
MIREN GONZALEZ
Choclo 11
MIKEL SANCHEZ ( 4 urte)
ALOĂ‘A ERAUSKIN ( 9 urte)
Hiru
Kolore bizi
Errotulagailua. 21x26,5
Errotulagailua.21x30
MIREN GONZALEZ
Aguila petrificata 2
ANE AGIRRETXE (5 urte)
Pluto Errotulagailua. 26,5x21
DAMIAN, ENARA, IBAI, MAIALEN, EÑAUT, OLAIA, JOSU ETA JOSEBA
Mundu nahasketa Argizaria.59X42
RAFAEL RUIZ BALERDI
RAFAEL RAFAEL RUIZ RUIZ BALERDI BALERDI
Paisaje Tiza
Paisaje Klariona
EÑAUT LEKUONA ( 7 urte)
Natura .34x18 EÑAUTKlariona LEKUONA(7 urte)
Natura Tiza.34x18
RAFAEL RUIZ BALERDI Z BALERDI
DENIS CABALLERO ( 5 urte)
Borobila Argizaria. 17,5x29,5
DENIS CABALLERO ( 5 urte) Borobilagizarizko margoak. 17,5x29,5
MANU MANUMUNIATEGIANDIKOETXEA MUNIATEGIANDIKOETXEA
JOSEBA IZAGIRRE(7 urte)
Eguzkia Tiza .18x28
MANU MUNIATEGIANDIKOETXEA
Izenbururik Izenbururik gabea gabea Errotulagailua Errotulagailua eta kartulina.23x23 eta kartulina.23x23
IRATI IRATI AIRA AIRA (9 (9 urte) urte)
Hondartzan Hondartzan Arkatza Arkatzaeta etaplastidekorra.21x30 plastidekorra.21x30
JON AIRA (3 urte)
Hodeia Argizaria 21x29,5
JOSE LUIS ZUMETA
Afrikako koadernoa
ANDONI TEJERA 4 urte JOSE LUIS ZUMETA
Afrikako koadernoa
Marrak eta borobilak Argizaria 24x32
UXUE RODRIGUEZ ( 3 urte) JOSE LUIS ZUMETA
Afrikako koadernoa
Usoa Argizaria 16,5x22,5
IBAI AGIRRE (7 urte)
Marra kolori単ak Errotulagailua 21x 26
JOSE LUIS ZUMETA
MAIALEN SANTXEZ (7 URTE)
Txakur muki zakar Kartoia, tiza eta errotulagailua.30x22
JOSE LUIS ZUMETA Kartoia eta tenpera.220x180
IBAI TORKEMADA MIKEL AREIZAGA ANNE IGUARAN MADDI DAVILA ( 4-5 urte) JOSE LUIS ZUMETA Ohialean akrilikoz 162x130
Kolorez Tenpera 65x100
JOSE LUIS ZUMETA
Afrikako koadernoa
IRATI TOLOSA (5 urte)
Zeru Plastidekorra 6,5x19
JOSE LUIS ZUMETA
Afrikako koadernoa
DAMIAN PARDIĂ‘AS( 6 urte)
Mendi tontor Errotulagailua 21x30
JOSE LUIS ZUMETA
Afrikako koadernoa
IRATI TOLOSA (5 urte)
JESSYCA MENA (6 urte)
Afrikako indioak
Neskak
Plastidekorra 21x29
Plastidekorra 21X29,5
ANNE IGUARAN (5 urte)
Afrikako neskak Errotulagailua 21x23
MADDI DAVILA (5 urte)
Mini Plastidekorra 29,5x21cm
OLAIA ETXENAGUSIA ( 5 urte)
Izar Plastidekorra 9x24
MIKEL AREIZAGA
IBAI TORKEMADA
Mejikanok
Afrika
Plastidekorra. 17X28
Errotulagailua . 20X18
JOSE LUIS ZUMETA
Afrikako koadernoa
ENARA MONZON(7 urte)
Parke polita Arkatza, errotulagailua,plastidekorra.21x30
JOSE LUIS ZUMETA
Afrikako koadernoa
BEĂ‘AT GOENAGA( 9 urte)
Koloreak Tiza eta errotulagailua.12x21
GORKA ARTOLA (4 urte)
Txoriak Errotulagailua. 24,5X17
JOSE LUIS ZUMETA
Txoriak txori
JUNE UGARTEMENDIA (5 urte)
Mendi Errotulagailua. 24,5X17
JOSE LUIS ZUMETA Txoriak txori 21x29,5
AIMAR ARTOLA (3urte)
LIDE TOLOSA (3 urte)
Txoriak
Txoriak
Argizaria 21x22
Argizaria 21x29,5
MAREN EGUES (3 urte)
AINHOA MURILLO (3 urte)
Txoriak
Txoriak
Argizaria 21x29,5
Argizaria 12x22,5
AINITZE ARMENDARIZ (3urte)
Txoriak Argizaria 21x29,5
MADDI IGUARAN (2 urte)
Txoriak Argizaria 21x29,5
NATALIA PARDIĂ‘AS (3 urte) Laranja Argizaria 21x29,5
MALEN UGARTEMENDIA (3 urte)
Txoriak Agizaria 21X29,5
NORA JIMENEZ (3 urte)
Beltxa ta horia Argizaria11,5x18
ANDRES NAGEL
0305 Brontzea
30 x 15 x 52
GARAZI GOENAGA (11urte)
Egurtxoak Makilak eta silikona
ANDRES NAGEL
9600 Teknika mixtoa. Altuera 154cm.
AINTZANE AGIRRE ( 10 urte )
Eskuluze Kartoia latex eta papera. Altuera 1m.
ANDRES NAGEL
03086 Teknika mixtoa 139 x 248 x 83
AGURTZANE ARTOLA ( 11urte )
Oihan luze Makilak eta periodikoa. 31X 42 X 15
REMIGIO MENDIBURU
Txalaparta Egurra
XABI ZUBIRIA
(11 urte)
Makil dantzariak Makilak eta papera. Altuera 63cm
Iﾃ選GO AREIZAGA
( 11 urte )
Tutu nahastea Tutuak, soka eta sarea . Altuera 128cm
REMIGIO MENDIBURU
Herri txistu otza Teknika mixtoa Altuera 16m
DORA SALAZAR
Cabezas Estainua eta igeltsua
AITOR ERAUSKIN
.
( 10 urte)
Bi aldeak Buztin txuria. Altuera 38cm.
EDUARDO CHILLIDA
JULEN GIL ( 10 URTE )
Erromako zubia Esponja eta alanbrea. Altuera 38cm
IZADI ZUBIRIA (9 urte)
Hegatsak Buztin txuria. Altuera 16cm
JOSE RAMON ANDA
JORGE OTEIZA
Hutsak katean Teknika mixtoa. Altuera 41cm.
JULEN IZAGIRRE ( 12 urte )
Hegaluzea Kartoia eta esponja. Altuera 17cm.
OIHANE VERGARA ( 11 urte)
Esne bidea Buztin txuria. Altuera 16cm.
JORGE OTEIZA
Esne bidea Teknika mixtoa Altuera 80cm.
AMABLE ARIAS 1927 ko ekainaren 29an jaio zen Leonen eta 1984ko otsailaren 29 an Donostian hil zen. Txikitan ez zuen pintatzen baina Santiago de Compostelako elizara joan zenean argi guztiak itzalduta zeuden eta pertsona bat ikusi zuen pintatzen eta pintura gustatu zitzaion arrez gero.Txikitan ipuinak idatzi eta margotzen zituen. Bederatzi urte zituela trenbidean jolasten ari zela tren batek harrapatu zuen eta bizitza osoan mina eduki zuen. 15 urterekin Donostiara jo zuen familiarekin eta pertsonai nabarmena izatera iritsi zen. Bere kaxa ikasi zuen margotzen. 23 urterekin Donostian hasi zen pintura ikasten Martirenarekin. Gero Parisera jo zuen ikasketak bukatzera eta 27 urterekin hasi zen lanean . Hasieran herriko kaleak margotzen zituen , gero paisajeak eta azkenik pertsonak. Paisajeak margotzen jarraitzen du baina gero eta abstraktoagoak egiten ditu .Hala ere ez du figura uzten figurak margotzea asko gustatzen zitzaiolako . 1966ean Gaur taldearen sortzaileetariko bat izan zen . Lehenengo erakusketa Donostian egin zuen eta urte luzean paisajeak margotu zituen. 1970 urtean majiaz beteriko pintura hasten da eta imajinazio gehiagorekin. Pertsonai berriak margotzen ditu,gauza berriak , eta egokiak ez diren tresnak erabiltzen hasten da. Besteen antza izatea gustatzen ez zitzaionez bere mundu pertsonalera jotzen du. Bere pintura jende askok ez zuen ulertzen eta Amablek denboraldi pobreak pasa zituen. Amable hil zenetik bere kuadroak gehiago gustatzen dira. Ez zuten seme alabarik izan baina Amableri umeak asko gustatzen zitzaizkion. “ Bloc de niĂąosâ€? izeneko marrazki batzuk ditu ,paper txuri gainean tinta txinoz margotuak. Erakusketa bat egin nahi dute bloc honekin. Maruk utzi dizkigu bere blocak eta oso politak dira. Giltzurruneko gaixotasun baten ondorioz hil zen, oso gazte hil zen 56 urte zituelarik.
JOSE LUIS ZUMETA JOSELUIS ZUMETA UUINKOZ1939AIIAN19. 5UTEIOOIA-
.
OEOUA.14UTILNAIZ.15UTIMOLIIZAIUEEAAIXOAZIUAGAOIKTA 21UTITUOAITUZ. 25UTIEOUEEA3EEALAIU: UOA, EEO, OIK. EAUEAAOAATAUU.
(JOSE LUIS ZUMETA USURBILEN JAIO ZEN 1939KO APIRILAREN 19AN. 5 URTEKIN DONOSTIAKO ESKOLARA JOAN ZEN. 14 URTEKIN LANEAN HASI ZEN. 15 URTEKIN MARGOLARIA IZAN NAHI ZUEN ETA 20 URTEKIN PARISA JOAN ZEN PINTURAZ GEHIAGO IKASTEA. 21 URTEKIN GIPUZKOARA ITZULI ZEN. 25 URTEKIN EZKONDU ZEN ETA HIRU SEME-ALABA DITU: USOA, ENEKO, MONIKA. ERAKUSKETA ASKOTAN PARTE HARTU DU. Jose Luis Zumeta Etxeberria 1939ko apirilaren 19an Usurbilen jaio zen , Gipuzkoan. 5 urterekin lehenengo aldiz atera zen Usurbiletik Donostiako La Salle eskolara joateko. Donostian 5 urterekin hasi zen marrazten eta oso ondo marrazten zuen. 14 urterekin lanean hasi zen “Gráficas Valverde”n, Donostian. Han marrazten ikasi zuen. Margotzea asko gustatzen zitzaion eta horregatik “Arte y Oficios” eskolan apuntatu zen Donostian. 19 urterekin urrezko domina irabazi zuen “ Pintura Gaztea” izeneko lehiaketan. 1959an Parisera joan zen. Han hiru pintorerekin topatu zen Ruiz Balerdi, Joxe Antonio Sistiaga eta Joxe Maria Ortiz. Urte bat beranduago Hondarribira bizitzera joan zen. 1962 eta 1963 artean Estokolmora joan zen bizitzera eta gero Londresera. 1966an Gaur taldea sortu zuten Jorge Oteiza , Eduardo Chillida, Remigio Mendiburu, Nestor Basteretxea, Ruiz Balerdi, Amable Arias, Sistiaga eta Zumetak. 1967an lehenengo saria irabazi zuen “Gran Premio Pintura Gaztea” lehiaketan. Erakusketa askotan parte hartu izan du munduan zehar Donostia, Madril, Bilbo, Mexiko, New York, Gasteiz eta abarretan. Bere koadroak oso politak dira.
MIREN GONZALEZ Miren Gonzalez 1973an Tolosan jaio zen. Txikitan bere amak argia itzaltzen zionean berak arkatza hartzen zuen eta marrazten hasten zen. Asko gustatzen zitzaion margotzea. Txikia zenean berak bazekien handia zenean lan berezi bat edukiko zuela. Arte ederretan lizentziatu zen 1999-00 ikasturtean. Ikastaro asko egin ditu eta tesi bat ere bai. 1994an Londresen lanean hasi zen. 14 urte daramatza lanean. Berak esaten du gaixo dagonean ezin duela marrazkirik egin eta marrazki eta pintura teknika ikasten bada denok izan gaitezela onak. Margotzera dedikatzen da eta bere tailerra Artelekun dago. Mirenen koadro kuttuna azkenekoa da. Bekak lortu ditu eta lehiaketak irabazi ditu.Erakusketak jarri ditu eta azkenekoak “Zakarrontzia� izena du.Tolosako Leidorren apirilean jarrita egon da. Pintura birziklatzen du eta oleoz egiten ditu arte lan gehienak eta jendeari eskatzen dizkio beraien iritziak koadroei izenak jartzeko. Maiatzaren 13an , asteartean , gu Mirenen erakusketa hau ikustera joan ginen. Miren kanpoan zegoen guri itxaroten. Sartu ginenean oso polita zegoen dena. Asko gustatu zitzaigun . Kolore fuerteak eta politak zeuden. Mirenek esan zigun batzuetan paper bat hartzen zuela eta zulo karratu bat egiten ziola erdian leiho baten moduan. Hortik gehien gustatzen zitzaiona erdian jarri eta handitu egiten zuen. Mireni bere lana asko gustatzen zaio eta beretzat bere lana oso garrantzitsua da bere bizitzan. Asko bidaiatzen du ideiak hartzeko: Thailandiara, Indiara,Argentinara... Indiako bidai batean zortzi ordu pasa zituen lurrean hautsarekin jainko bat egiten eta gero dena borratu behar izan zuen. Mirenek esan zigun gogoa baduela bere lanean segitzeko baina bere lanetaz bizitzea oso gogorra dela eta dena ez dela koloreak bezain polita. Gaur egun Tolosan bizi da alde zaharrean bere mutil lagunarekin.
RAFAEL RUIZ BALERDI 1934ko maiatzaren 5ean jaio zen Donostian. Rafael Ruiz Maurette eta Victoria Balerdi Tolosa ziren bere gurasoak . Bere lehenengo ikasketak Donostiako “Escuela Donostiarra de Artes y Oficios”en egin zituen .Donostian ikasketak egin eta gero Madridera joan zen ikastera “Real Academia de San Fernando”n eta “Circulo de Bellas Artes”en .(195556). Urte honetan Eduardo Chillidaren laguna egin zen. 1955ean sari bat irabazi zuen Donostiako “Artista Gazteen XVIII. lehiaketa”n. 1956an Parisera joan zen ikastera “Ecole du Louvre” eskolara. Gabonetan 1959an Donostian parte hartu zuen “Exposición de los diez” erakusketan. 1960an berriro Parisera joan zen eta han amerikarren obra abstraktoak ezagutu zituen eta horregatik bere obra da abstraktoa .Garai honetakoa “Maraña I” kuadroa da .Oso garrantzitsua izan zen euskal herriko artearentzako . Bere lehenengo erakusketa Madrilen izan zen 1961ean.Beste erakusketa bat Nueva Yorken egin zuen urte horretan eta Donostian ere urte honetan beste erakusketa bat egin zuen. Gero Madrilera joan zen bizitzera .Gero beste erakusketa batean parte hartu zuen “Sala Nebli”n. Eduardo eta Gonzalez Chillida ,Sistiaga, Amable , Oteiza, Beasterretxea , eta Zumetak “Gaur taldea” egin zuten 1966an. 1970 eta 1980 urte horien artean erakusketa pila bat egin zituen Donostian, Villabonan, Gasteizen, Valencian , Zaragozan, Oviedon, Barcelonan, Stuttgart, Frankfurt eta Parisen... Ruiz Balerdik akuarelak eta oleoa erabiltzen zituen.Oso marrazkilari ona zen eta horregatik naturako gauzak margotzen zituen eta abstraktoak ere bai. 1985ean ez du lanik egiten oleoarekin. Urte horretatik aurrera egiten zuen oleoarekin lan . 1975 eta 1985en artean tizaren eta pastelaren teknika erabili zuen . 1992ko otsailaren 26an Alteako etxeko sukaldean( Alikanten) istripu bat eduki zuen eta horren ondorioz hil egin zen.
JOSE RAMON AMONDARAIN Nació en Donosti en el año 1964. Primero estudio en San Sebastián en el colegio “Villa Belén”, luego estudio en Marianistas, luego se fue a Andoain y allí estudio hasta acabar la EGB. Después fue al instituto de Hernani. Luego fue a Leioa a la universidad. Cuando era pequeño le enseñaron a pintar su padre y un profesor. Empezó a pintar con 9 años porque estuvo enfermo en casa y pinto todos los dibujos de un libro. Con 11 años pinto sus primeros cuadros, le decían que pintaba bien. Nunca soñó con ser pintor pero le gustaba pintar. Suele pintar en su estudio. Va al estudio a las nueve de la mañana y sale a las siete y media de la tarde. Se lo pasa bien pintando. Cuando no le sale un dibujo, intenta hacerlo otra vez y se divierte mucho. Con las pinturas usadas suele hacer un montón y luego mira si cambian de forma, de color,… Esta casado con Amaia Linazasoro. Tiene una hermana y dos hermanos. Ahora suele quedarse algunos de sus cuadros para sus hijos. Tiene tres hijos. Vive en Donosti. También ha vivido en Madrid y en Andoain. Ha ganado algunos premios. Tiene mucha pereza para ir de viaje, pero cuando tiene exposiciones suele ir. Ahora tiene una exposición en Bilbao y otra en Murcia. Conoce a muchos pintores, Manu Muniategiandikoetxea, Iñaki Gracenea,… Durante su vida ha pintado muchos cuadros.
CRISTINA IGLESIAS HER LIFE: She is from Donostia. Her sister’s name is Lourdes Iglesias. Her husband is died and his name was Juan Muñoz. She met her husband in London. She likes searching emotions. Now, she has very important projects and she is investigating around them. She likes environment very much. Her brother Alberto is a very famous filmmaker.
HER WORK: She has important projects. Her sculpture always search to be sculpture. Cristina and Juan shared disputes and worries about art. The doors for the “prado museum” are a very important artwork. Like most of people she doesn’t work for only one artwork. Working with scientists and biologists of the see, will be very beautiful. She uses, the photography for her works. She will do one work for Toledo.
JUAN LUIS GOENAGA 1950 urtean Donostian jaio zen. Pintore euskalduna da. Berak bakarrik ikasi zuen margotzen baina eskola batzuetara joan zen. Lehenengo Bartzelonan dagoen “Escuela de Artes Aplicadas Masana”ra joan zen ikastera, eta bigarren eskola da Parisen dagoen “Centro de Artes” eta hor eskultura ikasi zuen. Berak bi ume ditu, bat neska da: Barbara izena du eta aktoresa da. Beste umea mutila da: Telmo izena du eta ikasi egiten du. Bere emazteak Idoia izena du, eta Joan Luisekin egiten du lan. Berez Donostiarrak dira, baina orain Alkizan baserri batean bizi dira.Bost txakur, katu bat eta txalburuak dituzte. Tailerra etxean daukate. Koadroak tamaina desberdinetakoak dira. Koadro handiak margotzeko lurrean etzanda jartzen ditu. Batzuetan taulan eta beste batzuetan oihalean margotzen du. Batzuk oso errez egiten ditu. Hautsa eta olioa nahastuta ateratzen denarekin margotzen du. Margotzeko erabiltzen duena hau da: espatula, esponja, trapuak, pintzela, grapak....... Abstraktoaz gain figurak ere egiten ditu. Katuak, zaldiak, txakurrak eta astoak egiten ditu. Etxeak eta basoak ere egiten ditu. Lurrean dauden harriekin margotzen du.. Berak bakarrik 50 erakusketa baino gehiago egin ditu eta taldean ere egin ditu.
VICENTE AMEZTOY Pintorea zen, gipuzkoakoa .Donostian jaio zen 1946an eta 2001 ean hil zen.Bere amak Luisa Olasagasti izena zuen. Bere osaba Jesus Olasagasti pintorea zen. 15 urte izan arte Donostiako portuan bizi zen. 1953an lehen jaunartzea egin zuen. 1970ean aita eta anai arrebekin Billabonara joan ziren bizitzera “Etxe ondo” izeneko etxera. Txikitan margolaria izan nahi zuen. Eta txikitan ondo margotzen zuen. Ascensio Martiarenarekin ikasi zuen eta 14 urterekin lehenengo erakusketa zabaldu zuen. 16 urterekin sari bat lortu zuen eta 17 urterekin erabaki zuen margolari izatea eta lanean hasi zen adin honekin. Vicente Virginia Monegrorekin ezkondu zen. Alaba bat eduki zuten. Alabak Virginia izena du baina Eskarlata deitzen diote. Batzuetan urte bat baino gehiago pasatzen zuen koadro bat bukatzeko eta pozik berriro hasten zen. Paisajeak, animaliak, pertsonak hiru gauzak akuarela, arkatza...Guzti hauekin margotzen zuen. 55 urterekin gaixotasun larri bat harrapatu zuen eta horrela hil zen.
MANU MUNIATEGIANDIKOETXEA MANU MARGOLARIA DA. BERGARAN JAIO ZEN ETA DONOSTIAN BIZI DA. 42 URTE DITU. BI ALABA DITU, JONE ETA LIDE. TXIKITAN HASI ZEN MARGOZEN ETA ASKO GUSTATU ZIZAION. GUSTUKO KOLOREA GORRIA DU. BERE TAILERRA ERGOBIAN DAUKA. KLASEAK EMATEN DITU ZARAUTZEN ETA GUGGENHEIMEN. MENDIA JOATEA GUSTATZEN ZAIO.
LA VISITA DE MANU Manu Muniategiandikoetxea es un pintor muy importante en el País Vasc0. Vino el 20 de mayo a la escuela de Berrobi a enseñarnos cómo es la vida de un pintor o de un escultor y cómo hace su trabajo. Empezó a hacer esculturas con dieciséis años y ahora Manu tiene 42 . Nosotros pensábamos que sería más viejo, pero es bastante joven. Nos trajo un catálogo de esculturas y pinturas que nos firmó con una letra que no se entendía nada. Trajo su jersey de pintar para enseñárnoslo. Nosotros le hicimos unas preguntas y nos atendió muy amablemente. Manu hablaba en euskara de Bergara, pero para nosotros era muy raro. Él nos dijo que para ser pintor hay que ser muy cabezota , y hay que tener mucha paciencia, porque si quieres hacer un dibujo, para que te salga bien hay que insistir mucho. Todas las mañanas pone música y empieza su trabajo; como los deportistas hacen estiramientos, él hace dibujos. Manu coge ideas de otros pintores y escultores y luego él hace su versión. Vio una foto donde había una escultura encima del armario y él la dibujó, luego la hizo en pequeño y más tarde en grande, de tres metros o así. Manu vio una foto donde un hombre estaba mirando detrás de un armario y luego él también pintó detrás de una silla. Nos dijo que hizo una escultura con doce puertas. Él nos trajo unas esculturas, una de madera y otras dos de hierro. Puso una cartulina en la pizarra y dibujó una escultura de madera que había en una foto y también dibujó la cara de un pintor ruso que a él le gustaba mucho. Nos pareció que dibujaba rapidísimo y muy bien. Nos enseñó una foto de una escultura curiosa donde se abría una puerta y otra se cerraba. Vimos también una escultura que era un círculo, otro círculo dentro, otro más y al final el último círculo. Manu cuando hace una firma juega con dibujos. Manu nos hizo en nuestra pizarra sus juegos de firma. La visita de Manu nos pareció muy divertida, porque cuando no le entendíamos, nos reíamos. Sus trabajos nos impresionaron mucho. El tiempo que estuvo con nosotros se nos hizo corto. Y es muy buen artista martista y que siga tan feliz .
AURKIBIDEA •
Sarrera
•
Artisten inguruan Eduardo Chillida Koldobika Jauregi Jorge Oteiza Remigio Mendiburu Andrés Nagel Dora Salazar
•
Eskolako umeen artelanen bertsioak
•
Artisten inguruan Amable Arias Jose Luis Zumeta Miren Gonzalez Rafael Ruis Balerdi Jose Ramon Amondarain Cristina Iglesias Juan Luis Goenaga Manu Muniataegiandikoetxea