USA Roadtrip

5000 km asfalt

Van San Francisco naar Knoxville

Door: Michiel Panhuysen

San Francisco is een soort Amsterdam in Californië. Op straat ruikt het naar wiet en het bier in de kroegen smaakt prima. Stevige stouts, straffe porters, hoppige pale ales en zelfs de meeste pils is redelijk binnen te houden. Wel doen de junks op de stoep downtown op een vervelende manier denken aan Perron Nul (010) uit een ver verleden… maar al met al hangt er in de stad een liberaal sfeertje. Onze vooroordelen over Amerika doven snel.

We huren vanuit ons motel een autootje voor de komende maand, om van San Franciso naar Knoxville, Tennessee te rijden. Als we de auto gaan ophalen blijkt onze huur Dinky Toy kosteloos te zijn opgewaardeerd naar een dikke Amerikaanse zescilinder. Best prettig, met een kleine 3500 mijl in het verschiet. Het rijdt niet zuinig, maar met een lokale literprijs van nog geen tachtig eurocenten rekenen we ons toch gelukkig.

Highway One

We rijden de stad uit op weg naar Highway One, een stuk asfalt dat van de Canadese grens tot aan Mexico loopt en over grote afstanden de kustlijn volgt van de Paci c. De uitzichten over de magische oceaan en de baaien zijn adembenemend mooi en leiden ink af. Gelukkig spoort onze dikke Dodge strak over de ideale lijn. Bij een plaspauze op een parking wijst een oudere Amerikaanse meneer ons naar een plek in het water waar we de staarten van walvissen zien ‘zwaaien’ door het water. Hier en daar spuit er water omhoog. We zijn totaal verrast door het schouwspel van de langstrekkende kudde zeezoogdieren. Dit is nog spectaculairder dan de stinkende en luidruchtige zeeleeuwen waar we ongepland tegenaan liepen in de haven van San Francisco…

Hallucinogene ervaringen

Die avond pakken we onze tent uit op een afgelegen camping die uitziet op de oceaan. Het avondeten gaat aan ons voorbij. In de wijde omtrek is geen restaurant te vinden en we zijn door de aanhoudende jetlag nog niet goed georganiseerd. In de avondschemer zie ik een wasbeer tussen onze tent en de auto scharrelen. Ook hij zal het vanavond zonder eten moeten doen. In de ochtend sta ik vroeg op, mijn bioklok is nog van streek. Ik kruip uit de tent en hoop de wasbeer weer tegen te komen, maar wat ik zie is nog veel verbluffender. In de ochtendschemer zie ik de volle maan ondergaan in de Paci c. De dikke oranje bal zakt langzaam in het water. Ik weet nu zéker dat er geen drugs nodig zijn voor hallucinogene ervaringen!

Sneeuw in de woestijn

Na een pannenkoekenontbijt toeren we via wijnvelden door het binnenland van Californië, om via de Mojave Desert in Death Valley te komen. Een beetje tegen onze zin loggen we in op de camping van Stovepipe Wells, een toeristennederzetting in deze, tijdens zomers ondraaglijk hete woestijn. Het landschap is oorverdovend mooi, maar de toeristenscene bevalt ons niet. Rijke blanke Amerikanen uit het hele land trekken in de saloon een wachtrijnummertje voor enorme steaks en essen goede, maar peperdure Californische

wijn. Dit is niet geheel ons idee van een nacht in een woestijn. We verkassen zo snel het weer licht wordt en steken de grens over naar Nevada, waar we - zoals de naam nevada (besneeuwd) al voorspelt - op de bergtoppen nog sneeuw zien liggen. Een vreemde ervaring, sneeuw in de woestijn. Een andere vreemde ervaring is het bordeel waar we langsrijden, midden in de grote zandbak, op weg naar Las Vegas. Nude girls, bikini’s, lezen we van verre. Nevada is different.

Poema

De volgende stop is Zion National Park, Utah, waar we een paar dagen bivakkeren. We lopen tussen herten, chipmunks en condors. Ergens hoog op een plateau in de sneeuw zie ik zelfs de verse sporen van een poema, toch een serieuze kat! Zion is mooi, maar eigenlijk alles wat we de afgelopen dagen zagen was van indrukwekkende schoonheid. In Zion lopen we lange afstanden tussen de strakke vermiljoenrode zandsteenwanden, ‘big walls’ in klimmersjargon. Het is begin maart en de natuur is aan het ontwaken. Het is voor ons gevoel ink warm met temperaturen tot 25 graden, hoewel we tijdens onze looptochten ook inke stukken kniediepe sneeuw tegenkomen.

Nieuwe wereld

Als we klaar zijn met Zion gaat de reis door over de grens met Utah en Arizona naar het oosten. We slapen een nachtje in een old style Western motel in Kenab, bekend om cowboy lms die er werden geschoten. Het ene na het andere woestijnlandschap trekt aan ons voorbij. We zetten onze tent op in de schaduw van een ink stof ge ‘juniper tree’ (jeneverbes) en horen ’s nachts de coyote’s huilen. Het voelt alsof we anderhalve eeuw geleden met paard en wagen op weg waren vanuit Europa naar een toekomst in de Nieuwe Wereld. Nicole krijgt een stevige verkoudheid. Vreemd eigenlijk, met het mooie weer dat sinds San Francisco boven ons hoofd hangt.

Navajo Nation

Op weg naar Monument Valley rijden we door het gigantische indianenreservaat dat zich uitstrekt over delen van Utah, Arizona, Colorado en New Mexico. Het is bevreemdend dat ook in deze Navajo Nation de MacDonalds, Burger Kings en andere fastfoodketens de mensen voeden. Buiten de grote steden om kun je in de VS eigenlijk alleen maar iets eten in een van de restaurants van de grote ketens. Het eten in de VS is ondermaats. Het is triest om vette plofkippen van kinderen de calorierijke ‘value meals’ naar binnen te zien werken. De indianen zijn de eerste groep vethuiden die we tegenkomen, sinds het begin van ons tripje.

John Wayne

Het is absoluut laagseizoen. Dat biedt ons een goede mogelijkheid om achter de schermen van de grote publiekstrekkers van het Wilde Westen te snuffelen. Een vadsige indiaan dirigeert ons naar de campsite van Monument Valley. Het stormt. We verankeren ons bivaktextiel aan rotspinnen op een lege parkeerplek in het zand op een halve mijl van het grote toeristengebeuren. We zien uit op de indrukwekkende rotstorens in de woestijn, een symbolisch John Wayne landschap. Die nacht verloopt dramatisch. Nicole’s ‘verkoudheid’ loopt uit de hand en we doen beiden geen oog dicht. De pijn is hevig en wederom staan we op voor dag en dauw, op zoek naar pijndemping. Het levert gelukkig wel een paar mooie zonsopkomstfoto’s op. Een halve dag rijden verder wandelen we een ziekenhuis binnen. Nicole heeft een gescheurd trommelvlies, beslist een dokter op sportschoenen.

Rotte eieren

We belanden die dag nog in Colorado, in het bergstadje Durango, met een paar dispensaries en vier brouwerijen. Ik ga voor een test van de brouwerijen, waardoor ik de dispensaries vergeet. De woestijnen hebben inmiddels plaatsgemaakt voor de Rocky Mountains. Een uur later zijn we in Pagosa Springs, een dorp met naar rotte eieren stinkende heetwaterbronnen op een hoogte van 2500 meter. Hier bezoeken we twee vrienden, Ed en Gail. Zij ontfermen zich over Nicole en zorgen dat ze bij een goede arts zonder sportschoenen terecht komt, die een heftige oorontsteking vaststelt en vreest voor nog veel erger. De pollen van de ‘juniper trees’ in de woestijn veroorzaakten een heftige allergische reactie, waarop Nicole bij het snuiten van haar neus haar trommelvlies scheurde, waarna weer een zware oorontsteking volgde.

Route 66

Drie dagen en de nodige corticosteroïden, prednison en antibiotica verder, hervatten we onze reis. Nicole kijkt er wat high bij van alle dope, ze voert haar ‘personal war on drugs’. We doorkruizen Kansas, Oklahoma en Arkansas via schiereindeloze saaie rechte wegen door agrarische gebieden. Bij een lunchbreak ergens aan de oude Route 66 die we per ongeluk een stuk nemen, kaapt een Harley Davidson rijder onze rekening en loopt ermee naar de kassa. Om te laten zien dat niet alle Amerikanen ‘bastards’ zijn, legt hij later uit. Dan stapt hij op zijn vehikel met zijn schuimpje en rijdt hij verder. Hoe meer we in het oosten terecht komen, hoe kleiner het onderscheid tussen mens en varken. Wat dat betreft is Amerika één groot obesitasreservaat. We amuseren ons de laatste duizend mijl in de Great Plains onder meer met bezoeken aan de Wall Mart, een megasupermarkt waar alles te koop is, tot XXXXXL zwembroeken en automatische vuurwapens toe.

Een andere missie is het testen van de slechtste fastfoodketen. Waf ehouse wordt daarbij met stip nummer één. Ook de zoektocht naar drinkbare kof e iedere ochtend wordt een soort uitdagend ochtendritueel. We dalen diep in onze zelfachting op de ochtend dat we jubelen bij het vinden van een Starbucks: How low can you go? Na een kleine maand komen we aan in Knoxille, Tennessee. We leveren onze auto in op de luchthaven en vliegen terug naar San Francisco.