Alex Cortiz

“Muziek maken is intensief”

Als er iemand is die weet hoe je de betere loungemuziek maakt, dan is dat de Amsterdammer Alex Cortiz. Zelf noemt hij zijn muziek geen lounge meer, of alleen tussen haakjes, want met wat daar nu voor doorgaat heeft hij niet zoveel op. Ondertussen wordt zijn ‘downtempo new jazz’ wereldwijd nog steeds heel goed beluisterd.

Alex Cortiz heet eigenlijk Aad de Mooy (55), maar is ook bekend als Paradise 3001, Hallucination Generation, LeBeau, Super Ragga Gabba, om er maar een paar te noemen. Aan het begin van de house scoorde hij in 1990 een wereldhit als D-Shake met Yaah/Technotrance, en zo’n tien jaar lang maakte hij techno.

Maar van het uitbrengen van techno op vinyl kun je moeilijk leven, en hij werd ook wel moe van het genre. “In 1998 begon ik met Alex Cortiz, toen had je de cd nog en van een cd per jaar kon je leven. Nu niet meer, sowieso bestaat de cd al niet meer, en als mensen al betaald downloaden nemen ze misschien een of twee nummers van je hele album. Maar ik leef al 25 jaar van de muziek, dat is best wel een unicum in Nederland. Het is een kleine, selecte groep die dat kan. Maar de laatste vijf jaar is het heel moeilijk geworden.”

Avontuurlijk

Maar goed, de typische Alex Cortiz sound zag dus zo rond 1998 het leven: lounge gemengd met dope jazz, funky grooves, chill bossa nova, 70’s blaxploitation, cinematic scores, trippy dub en nog wat extra kruiden erbij. Dus niet wat je hoort bij bij-

voorbeeld Café del Mar. “De traditionele lounge is nog steeds heel groot, maar ik heb er zelf niks meer mee te maken. Het is heel zijig, gezwollen, zo’n golvend klankentapijt, met van die foute pianoriedels eroverheen. Mijn muziek is wat avontuurlijker, dwarser ook, het gaat dieper.” Tussendoor maakte hij nog wat andere dingen, zoals het rustige techno album Lo Tek uit 2007. “Toen is het een tijdje stil geweest, er gebeurde zo het een en ander in mijn leven, maar daarna ben ik expres teruggekeerd naar de downtempo. Ik dacht, ik moet terug naar wat mensen leuk vinden aan Alex Cortiz, dat relaxte, en niet alleen maar m’n eigen ding doen. See Me Flowin uit 2012 vond ik het beste tot nu toe, met futuristische blues, jazzy en funky. Toen kreeg ik ook veel positieve reacties van jazzmuzikanten en zwarte mensen uit Amerika.”

tekst: Arjan van Sorge | foto’s: Jody van der Kwaak

Klaar ermee

De veranderingen in zijn muziek hebben daarnaast nog een andere oorzaak. “Ik heb lang, te lang analoog gewerkt. Het is

De typische Alex Cortiz sound: lounge gemengd met dope jazz, funky grooves, chill bossa nova, 70’s blaxploitation, cinematic scores, trippy dub en nog wat extra kruiden erbij.

Twee miljoen keer gestreamed

“Mijn muziek staat nu zo’n negen maanden op Spotify en is een miljoen keer gestreamed. Ik heb nog geen afschrift gezien, maar iemand heeft me voorgerekend dat je daar dan zo’n 800 euro aan overhoudt. En dan is het ook nog een miljoen keer beluisterd via andere streamingsdiensten als Deezer en Pandora. Reken maar uit - daar word je niet blij van. Die diensten zijn geënt op de angst van platenmaatschappijen dat ze helemaal niks krijgen als alles alleen maar voor niks gedownload wordt. Ik vraag me af hoelang het Spotifymodel naar ieders tevredenheid gaat werken, tot de labels en de muzikanten het beu raken.”

Grenzen verleggen

Er is nu net een mooi overzicht uit, de compilatie Magnifico! Volume 2, met 14 bonustracks die in de loop der jaren waren afgevallen omdat ze net niet in een geheel pasten. Inmiddels staan al weer twee nieuwe albums op stapel. “De insteek van het eerstvolgende album wordt downtempo maar wel wat steviger, met een paar opzwepende nummers. Jazzy, funky, hiphop, meer gitaar, psychedelisch en dubby. Dus niet echt lounge, maar wel nog steeds relaxed. Ik probeer iets te maken waardoor mensen niet gelijk weglopen, dus wel gelijk voelen, hee dit is lekker, hier kan ik naar luisteren. Maar gaandeweg het nummer stop ik er toch dingen in waardoor ze hun eigen grenzen misschien moeten verleggen.”

altijd moeilijk om de overstap te maken van het ene naar het andere systeem, naar iets compleet nieuws. Dat is vaak een barrière. Ik kwam in een minicrisis, mijn vriendin was er vandoor en iemand anders met mijn geld, en ik was even klaar met de muziek. Die studio stond daar, en toen ben ik alles gaan verkopen, al mijn analoge shit. Er kwamen dan mensen en die zeiden hee, jij bent toch... DShake?! Zo heb ik mezelf gedwongen om de overstap te maken naar helemaal digitaal. Maar ik moest toch weer aan de slag, en het nieuwe systeem onder de knie krijgen, dat ging redelijk snel en nu ben ik er wel blij mee. Die analoge feel waar iedereen over mekkert, daar heb ik helemaal niks mee. Ik kan daar heel baldadig van worden.”

Chill

Dus knutselt Alex Cortiz lekker thuis aan zijn muziek, in zijn eentje. “Er zijn wel vriendinnen, maar die wonen niet in dat huis. Als muzikant ben je toch vrij monomaan bezig, met je muziek en alles eromheen, dus ik ben dan vaak niet te genieten. De omschakeling van je werk, als je de hele tijd in de muziek hebt gezeten, naar een thuissituatie duurt sowieso een paar uur. Dan hoef ik echt even niemand te zien, dan drink ik liever gewoon even een wijntje en chill ik wat.”

Keuzes

“Muziek maken is intensief, het is een misverstand dat je alleen maar op een paar knoppen drukt. Inspiratie is voor mij het probleem niet, een idee dat je hebt, moet je omzetten in een structuur, daar begint de pijn al een beetje, het harde werken. Je moet de juiste elementen erbij zoeken, schaven, wrikken, meten, een nummer komt misschien wel duizenden keren voorbij voordat het helemaal af is. Dan ben je echt wel moe hoor, als was het maar door steeds diezelfde geluidsstroom. En dan heb je misschien 10 goede dingen en dan moet je er 9 weggooien, en zo’n selectieproces kost ook moeite. Keuzes maken is heel intensief.”

Beetje illegaal

Ook al doet zijn muziek anders verwachten, Alex Cortiz is geen blower. “Ik hou niet van roken, en als je niet van roken houdt dan wordt het natuurlijk wel moeilijk... Vroeger op het gymnasium heb ik wel geblowd, toen was het nog een avontuur, het was een beetje illegaal en je ouders mochten het niet weten. En later af en toe op een feestje, dat iemand je even wat mee laat roken. In de technotijd gebruikten mensen nog wel iets om te chillen, als ze teveel van het een of ander hadden gebruikt, en dan nam ik ook wel eens een haaltje, maar bij mij werkte het niet. Ik denk dat ik weet waarom, want ik rookte niet over mijn longen. Dat staat me zo tegen...”

Suf blowen

Hij vind wel dat het uit de criminele sfeer gehaald moet worden: “Ik begrijp die hele gedoogconstructie niet. Het is een lucratieve business voor de verkeerde mensen. En de hoogte van het THC-gehalte is misschien ook een beetje doorgeschoten. Voor sommige mensen is het dan ook verstandiger om niet te blowen, denk ik.” Onder zijn vrienden zijn er ook niet zoveel blowers, maar via hen komt Alex Cortiz nog wel regelmatig in coffeeshops. “Ik had laatst een vriendin uit Amerika over, een maand lang, en die heb ik naar de coffeeshop hier om de hoek gebracht. Die blowde zich echt suf.”

Elke dag paffen

“Een vriendin uit Polen kijkt er al naar uit, naar Amsterdam en dan de hele tijd blowen! Voor buitenlanders is het hier toch echt het Walhalla, het is iets onbegrijpelijks voor ze. Elke dag moeten ze paffen. Ik vind het wel grappig, maar ik zeg ook altijd hee, er gebeuren in Amsterdam ook nog andere dingen! Maar goed, ik kom dus alleen maar in coffeeshops om mijn buitenlandse vrienden te introduceren. Ze vragen de eerste keer altijd even om mee te gaan, want ze zijn toch een beetje bang dat ze worden belazerd. Dat gebeurt niet, maar ik kan het me voorstellen, en de euro is ook vreemd. Maar iedereen is supervriendelijk, en je maakt zo een praatje. Amsterdam en coffeeshops: dat hoort bij elkaar.”

Relaxed

Op de tweede cd van de compilatie Magnifi co! staat veel dub, de ultieme blowersmuziek volgens Alex Cortiz. “Je hebt altijd wel je doelgroepen in je hoofd, en ik wil niet zeggen dat dat mensen uit coffeeshops zijn, maar wel mensen die over het algemeen van relaxte muziek houden, tranquillo. Dus dat het coffeeshoppubliek daar deel van uitmaakt, vind ik heel normaal. Ik zou bijna beledigd zijn als het niet zo zou zijn! Dan zou ik mijn doel wel voorbijschieten.”

www.alexcortiz.com