Schamper 412

Perswee en vruchtwater D

KORT

e lente komt er weer aan, wat naar aloude gewoonte samenvalt met de triomfantelijke terugkeer van ieders vriendje Zyrtec. Zyrtec: het zou een hooikoortswerend middel moeten voorstellen, maar het blijft klinken als de titel van een mediocre sf-strip. Ten strijd tegen het stuifmeel from outer space! U snapt het al: geef mij maar de herfst.

Geheel in de sfeer van het seizoen loopt van 3 tot 9 maart 2003 in Flanders Expo de Lentebeurs. Blieft u een boodschappentasje krokussen, dan moet u er wel 4 euro voor over hebben. Dan ga ik ze liever uit het voortuintje van meneer pastoor snokken, doch dat terzijde. • Overigens, omdat het één van de laatste Korts van dit jaar is, trakteer ik iedereen - naast de gebruikelijke zever - op een vijftal hoogst doorgrondelijke levenswijsheden. Ze staan verspreid over de pagina, dus vind ze, koester ze en vergeet ze zo snel mogelijk teneinde uw mentale gezondheid niet in gevaar te brengen. • Als u geïnteresseerd bent in “Moulin Rouge”, maar zonder de huig van Ewan McGregor, rep u dan op zondagmorgen 9 maart naar het MIAT. Daar wordt de originele versie uit 1953 vertoond, over het leven van dwergschilder Henri ToulouseLautrec.

Info en adressen op www.miat.gent.be. • Houdt u ten allen tijde ver van de vestimentaire fenomenen genaamd “bodywarmer” en “debardeur”.

Die blijkbaar door kleermakers met Alzheimer gefabriceerde ondingen zien er namelijk niet uit. Ok, een paar Softenonbaby’s zouden zich er nog warm ermee kunnen houden, maar de modale mens beschikt over meer stukken ledemaat. •

De laatste tijd is het erg moeilijk om in prime time de tv aan te zetten zonder te stuiten op hijgende vrouwen die met hun benen open liggen. En neen, vetzakken, ik heb het gewoon over over het nieuwe genre ‘kraambedtelevisie’ dat - perswee en vruchtwater nog an toe - heden ten dage alle zenders teistert. Welke programmadirecteur meent namelijk oprecht dat iedereen behoort te weten hoeveel opening een zekere Chantal uit Houthalen heeft, enkele uren voor ze het leven schenkt aan een bloederig hoopje weefsel? Dat dan nog eens prompt Chelsey genoemd wordt? • Om de folkies onder onze lezers tevreden te stellen – nog een vierde man nodig om te kaarten, kerels? – toch maar even melden dat het onvolprezen Ambrozijn op 7 maart een huisconcert geeft in de Centrale. Zijnde in de Kraankindersstraat om 21u30, voor slechts twee euro. • Waarom zijn die folkconcerten altijd zo goedkoop, vraagt u?

Waarschijnlijk om iedereen in staat te stellen een paar kwaliteitsvolle oordopjes aan te schaffen. • Op 15 maart komt Rob de Nijs naar de Groenzaal in de Lange Boomgaardstraat. Als u nu nog geen ticket hebt: ofwel gefeliciteerd met uw goede muzikale smaak, ofwel een brokje welgemeende Schadenfreude, want het concert is uitverkocht. • Zet een kááááárs voor je raam vannáááááácht! • En bel alvast de brandweer. • O ja: minderheidsgroepen overrijden is trouwens alleen leuk als je auto goede veringen heeft. • Het onvolprezen duo Kommil Foo komt naar Gent. Meerbepaald met hun nieuwe productie “Lof der Waanzin”, en wel naar het Publiekstheater Groot Huis op het Sint-Baafsplein, op 6 maart om half negen ’s avonds. • Het is zover: een op goedkoop succes beluste pipo heeft een theaterproduc-

tie van “Le Petit Prince” in elkaar gestoken, met ons favoriete paardengebit Gène Bervoets in de rol van de gecrashte piloot. Antoine de SaintExupéry zou liggen tollen in zijn graf, ware het niet dat hij niet in WO II was neergeschoten en zijn door murenes aangevreten skelet nu waarschijnlijk in een verroeste Fokker op de bodem van de Middellandse Zee ligt weg te rotten.

Soit, het stuk speelt in de Capitole, elke dag van 8 tot 23 maart. Meer info op www.musichall.be. • Gène, toepasselijke voornaam. Dat prinsjesboek is namelijk zo stroperig dat je er een behoorlijke stapel pannenkoeken mee op smaak kan brengen. • Minstens even erg: “’k Zit met de gebakken peren”, een blijspel van Ruud De Ridder (!) dat het Nieuw Gents Volkstoneel op de planken tracht te brengen. Nu ben ik niet bepaald onderlegd in de theaterkunde, maar de voornamen van de leden van de Raad van Bestuur zeggen mij genoeg: Willy, Jean-Pierre, Edgard, Nicole (twéé maal), Huguette, Joseph, Guy en Lucien. Qua kneuterigheid kan hun website er overigens ook wat van, neem maar eens een kijkje op http://users.pandora.be/ngvt1. • Voor ik het vergeet: communisten steek je best alleen in brand als je benzine een hoog genoeg octaangehalte heeft. • Und jetzt: seks. De Schedelgeboorten spelen op 12 maart het ongetwijfeld zeer plastische stuk “Bukken”. Om 20u30 in het Publiekstheater Groot Huis. Meer info op www.publiekstheater.be. • In één adem kunnen we u aankondigen dat er tien dagen later een holebifuif is in de Vooruit.

• Horen wij daar Verkeerd Geparkeerd in de pen kruipen? • Qua sillyness kan dit tellen: het Stedelijk Natuurreservaat organiseert een muskusratwandeling in het domein Bourgoyen-Ossemeersen.

Geïnteresseerden gaan naar Driepikkelstraat op zondagmorgen 23 maart (9u30).

• Blijkbaar wordt er aan de vakgroep Marketing van de UGent behoorlijk serieus onderzoek gevoerd naar de invloed van geur en kleur op ons aller consumentengedrag. Wil iemand de eindconclusies eens doorsturen naar de chefs van de studentenrestaurants? Dank u. • Ach kom, nog eentje dan: Ward Beysen benader je het best met een puntige stok.

• And there was much rejoicing op het VLD-hoofdkwartier.

Rien

inhoud SCHAMPER 5 MAART ‘03 NUMMER 412

2 Kort 3 Edito 4 Bologna 6 Semex 7 Betoging 8 Stookplaats 9 Column 10 De Liftvrekers 12 De Nacht van de Wansmaak 14 Sociale Dienst 16 Lezersbrieven 18 Interview “Huis van Gespuis” 20 Liegende reporter 21 Restaurant 21 Strip 22 Films 23 Kringen & Konventen 24 Agenda

Eén jaar zijn twee semesters

Vanaf volgend schooljaar kreunt de Universiteit Gent - met nieuwe spiffy afkorting UGent - onder een semestersysteem. Héél de universiteit? Néén, twee dappere faculteiten blijven verzet bieden tegen de machtige Bologna-overweldigers. Daarmee maken ze het hun rector niet bepaald makkelijk en – we hadden nooit gedacht het nog te schrijven – luisteren ze naar hun studenten.

Zo zie je maar.

Vrijdag 21 februari 2003, de dag van de maandelijkse Raad van Bestuur, was D-Day voor het semestersysteem. Er waren vier faculteiten waar men nog met een jaarsysteem werkte: Rechtsgeleerdheid, Diergeneeskunde, Politieke & Sociale Wetenschappen en Letteren & Wijsbegeerte. Het was bekend dat de Diergeneeskunde niet moeilijk zou doen en zelf een pseudo-semestersysteem zou uitwerken. Ook de Pol & Soc mocht geen probleem meer worden: de Faculteitsraad had er, ondanks studentenprotest, al beslist over te schakelen naar het semestersysteem. Toen waren ze nog met twee.

Bij de twee grootste Gentse Faculteiten, Rechtsgeleerdheid en Letteren & Wijsbegeerte, ging het namelijk helemaal niet zo makkelijk. In beide faculteiten werd na intern gekrakeel (zie pagina 6) immers besloten om de beslissing over een mogelijk semestersysteem toch maar uit te stellen tot juli. Tot dan hebben alle betrokken partijen tijd om argumenten pro of contra te zoeken en klappen we nog eens. Let wel: het is helemaal niet zeker dat voorstel om het semestersysteem in te voeren daadwerkelijk wordt afgevoerd. Omdat de beslissing echter zo laat valt, kunnen we ervan uitgaan dat het semestersysteem er volgend academiejaar zeker nog niet wordt ingevoerd.

Dat in tegenstelling tot die andere grote opposant, de Faculteit Politieke & Sociale Wetenschappen. Men kiest er voor de korte pijn: het semestersysteem wordt volgend jaar integraal en institutioneel geïmplementeerd. Nu kunnen we ons inbeelden dat de beslissingen van de Rechten en de Letteren & Wijsbegeerte enigszins zuur moeten smaken voor de studenten en hun vertegenwoordigers in de Pol & Soc. Het protest was er immers niet minder, de rekening die daarmee gehouden werd echter wel. In Schamper 411 schreef de Stura (Studentenraad Politieke en Sociale Wetenschappen) ons nog: “spij-tig genoeg zijn er ook debatten waar je echt de duimen moet leggen en waar je met de beste argumenten niet tegen de beslissing in kan gaan”. Nou, blijkbaar in de Rechten en de L&W wel.

Hoewel. Je kan je toch afvragen wat de studenten van Rechten en L&W écht gewonnen hebben met dit uitstel. Als je ziet dat nagenoeg heel Europa een semestersysteem heeft en dat er zelfs in Vlaanderen in geen enkele studentenstad ook maar één faculteit te vinden is met een jaarsysteem, hoe lang kan je dan nog tegen de stroom inroeien? De kans lijkt dan ook uiterst groot dat men in beide faculteiten het semestersysteem toch nog goedkeurt op de vergadering van juli. En ondertussen zijn er weer een paar maanden verloren. Ik kan nu al raden waarover men volgend academiejaar gaat klagen: tijdsgebrek voor het uittekenen van het semestersyteem. Tja. Met alle respect voor de idealisten, maar betogen tegen semesterexamens lijkt ongeveer even zinvol als ’s nachts protesteren tegen het feit dat ’s ochtends de zon opkomt. En er mag misschien ook wel eens opgehouden worden met die demonisering van semesterexamens: er zijn al vijf universiteitsfaculteiten waar men zonder enig probleem semestert. Om van de rest van het land maar te zwijgen. Let’s face it: de semesters komen er en wel voor iedereen.

Zaak is nu om de overgang zo pijnloos mogelijk te maken.

Jef Van Baelen 3

Bologna wil studentenin

D

Structuurdecreet eind

e hervorming van het hoger onderwijs in Vlaanderen draait op volle toeren. Minister Marleen Vanderpoorten heeft een ontwerp van decreet ingediend in het Vlaams Parlement dat de lijnen moet uitzetten. Voor de goedkeuring ervan had ze de de meewerking van de CD&V nodig. Die kreeg in ruil daarvoor onder andere het terugdringen van de studentenvertegenwoordiging.

Minister van Onderwijs Marleen Vanderpoorten ondertekende in juni 1999 met de meeste Europese landen de Bolognaverklaring. Daarin engageerden de partijen zich tot het creëren van één grote Europese onderwijsruimte, met onder andere een grotere studentenmobiliteit.

Een van de voorwaarden tot succes was de uitbouw van een transparant Europees systeem van diploma’s.

Daarom besloten de ministers het hoger onderwijs te schoeien op dezelfde leest.

Er werd geopteerd voor het Angelsaksische systeem van bachelors en masters.

Zacht ontwaken

regelen. Centraal daarbij stond de nobele gedachte om zoveel mogelijk actoren uit het onderwijsveld bij het werk te betrekken centraal. Niet alleen de hoge piefen mochten mee aanschuiven. In Vlaanderen had ook de VVS (Vlaamse Vereniging van Studenten) zich met ware doodsverachting op het dossier gestort.

Dat had resultaat: Vanderpoorten trapte geen tweede keer in de Bolognaval en nodigde deze keer wel studenten uit.

Zo’n aanpak heeft zijn voor- en nadelen.

Een delicate materie als het hoger onderwijs van bovenaf hervormen, is heel

Echt democratisch kon je die beslissingen niet noemen. Er kwam immers geen enkele vorm van publiek debat aan te pas. Er was nochtans al een groeiende tendens tot internationalisering van het hoger onderwijs aanwezig. De Erasmus-uitwisselingen vormen daar een goed voorbeeld van. Dat neemt niet weg dat de ministers in Bologna blijkbaar geen pottenkijkers duldden. Om dat te illustreren: er moesten zelfs studentenvertegenwoordigers binnengesmokkeld worden in de conferentiezaal.

Vlaanderen zat dus zonder het goed te beseffen opgescheept met een hervorming die ingrijpende gevolgen zou hebben voor het hoger onderwijs. Het duurde echter lang vooraleer de gemiddelde frank in onderwijsland was gevallen. Dat zou er deels aan te wijten zijn dat Vlaanderen ook toen al sterk internationaal gericht was. Het bekende systeem van de 60 studiepunten of de kwaliteitscontrole van de opleidingen via visitaties zijn daar goede voorbeelden van.

No Animo

Marleen Vanderpoorten probeerde het Vlaams Parlement uit zijn kot te krijgen met een aantal hoorzittingen over de kwestie. Het kan aan de legendarische retorische capaciteiten van de minister gelegen hebben, maar er was alleszins weinig enthousiasme. Ze veranderde dan maar het geweer van schouder en begon een decreet te schrijven dat alles moest

4

Door Bologna viel het verschil tussen hogescholen en universiteiten eigenlijk weg om plaats te maken voor bachelors en masters. Dat gaf een probleem want hogescholen zijn eigenlijk niet bedoeld voor wetenschappelijk onderzoek. Om dat probleem aan te pakken, werden de associaties opgericht. Van zodra het idee was gevallen, begon vooral de KULeuven als gek hogescholen over het ganse land te ronselen om toch maar zo veel mogelijk volk aan boord te hebben.

Pas in oktober 2001 kreeg de buitenwereld een eerste ‘conceptdecreet’ onder ogen dat de eerste krijtlijnen schetste.

Tegen de tijd dat iedereen daar zijn zegje over had gedaan waren we al in 2002 aanbeland. De Vlaamse regering keurde het voorontwerp van decreet pas goed in mei van dat jaar. Toen moest de ellende nog beginnen.

Moreel Gezag

In ons land is het immers de gewoonte dat als een minister een wet of decreet ontwerpt, de afdeling Wetgeving van de Raad van State daar eerst zijn licht over laat schijnen. Zij mogen enkel advies geven, dat daarenboven niet gevolgd moet worden. Toch geniet hun advies - en wij citeren hier een Gentse professor publiek recht - groot moreel gezag. Als je het niet volgt, kan dat ernstige gevolgen hebben. Vraag dat maar eens aan de bloeddruk van die professor in kwestie en vergeet daarbij zeker niet de woorden ‘arbitragehof’, ‘kieswetgeving’ en ‘Brabant’ langs je neus weg te vermelden.

moeilijk. Rectoren of hogeschooldirecteuren zijn geen doetjes die zich zomaar laten afdrogen of er moet al betoogd worden. Anderzijds bepaalt de traagste of de meest conservatieve het tempo en de reikwijdte van de vernieuwing. Een ander negatief effect was dat ideeën uit die fase al uitgevoerd werden nog voor ze goed en wel op papier stonden. Zo werd de minister koud gepakt tijdens de vorming van associaties.

Associaties moesten een samenwerkingsverband vormen tussen één universiteit en één of meerdere hogescholen.

De Raad van State had ook bij het voorontwerp van decreet van Vanderpoorten stevige bedenkingen. De eerbiedwaardige juristen hadden onder andere bedenkingen bij het hanteren van de termen bachelor en master, en vond dat er minstens een Nederlandstalig alternatief moest komen.

Het waren echter vooral de associaties die reden tot ongerustheid gaven. Vrijheid van onderwijs was namelijk in de Belgische geschiedenis altijd al een heikel thema, waarover de liberalen en de katholieken traditioneel bakkeleien. Karel De Gucht heeft nu nog van die opstoten van tsjevenpesterij. Eerste probleem was dat hogescholen verplicht werden om in een associatie met een universiteit te stappen. De associaties kregen ook eigen bevoegdheden zoals op het gebied

inspraak terugschroeven van kwaliteitszorg. Daardoor gaat ze een beetje inrichtende macht spelen voor de hogescholen en de unief in een associatie, en dat mag niet zomaar. Dat betekende volgens de Raad van State dat er voor dit decreet een tweederde meerderheid nodig was in het Vlaams Parlement.

Machiavelli

Over één discussiepunt zweeg de Raad van State in alle talen. De studenten, in casu de VVS, hadden met de steun van de minister verkregen dat ze inspraak zouden krijgen in de bestuursorganen van de associaties. Sommigen in de kleine wereld van het hoger onderwijs hadden het daar moeilijk mee. Ze hadden trouwens problemen met eender welke opgelegde vertegenwoordiging. Dan liever alleenheerser spelen over hun speeltuin-associatietje. Om te bewijzen dat ze het gelijk aan hun kant hadden, haalden ze de hogervermelde vrijheid van onderwijs aan. De Raad van State vond daarentegen dat er op dat gebied geen vuiltje aan de lucht was.

Toch heeft de studentenvertegenwoordiging het niet gehaald in het nu voorliggende ontwerp van decreet. De

indirecte oorzaak daarvan was de nood aan een tweederde meerderheid in het Vlaams Parlement. Daarvoor was het nodig om de CD&V aan boord te hijsen.

Die stelde in ruil voor medewerking eisen.

Onder meer nieuwe hogescholen voor West-Vlaanderen en de mogelijkheid om binnen een associatie opleidingen te verschuiven, waren de pasmunt voor hun steun.

Studenten weg

Het smerigste van al echter is het ver-dwijnen van elke vorm van rechtstreekse studentenvertegenwoordiging in de bestuursorganen. Het enige wat in het ontwerp van decreet staat is dat er een studentenraad moet worden opgericht die wordt geraadpleegd over ‘alle aangelegenheden die studenten aanbelangen’. Dat betekent zo veel als zeggen dat ze hun mond nu en dan mogen opendoen maar mooi moeten zwijgen als de echte beslissingen vallen.

Nochtans ontkent niemand het grote belang van de associaties voor de toekomst van het hoger onderwijs. Niemand weet echt goed welke dynamiek de associaties zullen ontwikkelen maar dat

ze een enorm belangrijke rol gaan spelen in de verdere ontwikkelingen van het hoger onderwijs staat buiten kijf. Daarin geen studenten toelaten is de klok terugdraaien.

CEO Oosterlinck

De man achter al die kuiperijen is niemand minder dan rector André Oosterlinck van de KULeuven, die nooit echt veel ophad met lastige studenten. Hij heeft blijkbaar goed opgelet en handig gebruik gemaakt van de machtspositie die de CD&V had om een tweederde meerderheid te leveren.

Minister Vanderpoorten wil de studentenbrokken lijmen door een apart decreet te maken dat onder andere de studenteninspraak regelt. Het probleem is dat dat enkel de mogelijkheid geeft om een vertegenwoordiging van studenten op te nemen in de associaties, en geen verplichting. Alles voor, maar niets door studenten. Dat zal dan wel typisch katholiek zijn.

Tom De Paepe Advertentie

indelijk in parlement

Raad van Bestuur haalt bakzeil

V

VRG betoogt met succes tegen semex

rijdag 21 februari 2003 organiseerde het Vlaams Rechtsgenootschap (VRG) een betoging tegen de eventuele invoering van het semestersysteem in de Faculteit Rechtsgeleerdheid. Diezelfde dag zou de Raad van Bestuur (RvB) daar een beslissing over nemen. De actie was niet zonder resultaat.

Rond de middag verzamelde men aan de Universiteitstraat om te vertrekken richting rectoraat, waar de RvB vergaderde.

De betogers gebruikten slogans als Raad van Bestuur, Dictatuur en Pillen kan je draaien, maar ons kan je niet naaien. Dat pillen draaien refereert aan rector André De Leenheers glorieuze status van apotheker. Toen de groep, zo’n 200 man volgens de initiatiefnemers, het rectoraat bereikte, was het wachten op de aankomst op van de leden van de RvB. Ondertussen werden de standpunten tegen het semestersysteem nog eens uiteengezet.

Ann Van Hoey, studentenvertegenwoordiger in de RvB, kwam voor de vergadering even opdagen en verzekerde de menigte dat zij en haar collega-studentenvertegenwoordigers een standpunt tegen het semestersysteem zouden verdedigen.

Achterpoort

Dreeten werd bij zijn aankomst onmiddellijk omringd door een aantal misnoegde rechtenstudenten. Ze wilden van hem zelf horen wat zijn argumenten voor de invoering van het semestersysteem waren.

Dreeten uitte het verwijt dat er betoogd werd, ook al was er toen nog niets beslist.

Is een betoging nu net niet de bedoeling om de beslissing van de beleidsvoerders te beïnvloeden? Een aantal bestuursleden waren ondertussen iets te opvallend bezig om onopvallend het oude rectoraatsgebouw binnen te stappen via een achterpoortje. Onder hen Marc De Clercq, Dreetens sidekick, notoir voorstander van het semestersysteem en professor economie aan de faculteit Rechtsgeleerdheid. Vandaar dat hij ook eieren voor zijn geld koos.

Uitstraling

De betoging miste haar uitwerking niet.

De RvB heeft niet beslist om het semestersysteem in te voeren in de hele universiteit. De hete appel werd doorgeschoven

naar de faculteiten waar het jaarsysteem nog diep verankerd is, zijnde de Rechtsgeleerdheid en de Letteren en Wijsbegeerte. Zij moeten tegen het einde van dit academiejaar een beslissing nemen.

Voor de studentenvertegenwoordigers en het VRG is er nu nog enige tijd om de leden van de Faculteitsraad te overtuigen om voor het behoud van het jaarsysteem te stemmen. De argumenten die de rector aanhaalde om het semestersysteem erdoor te drukken zijn van administratieve en praktische aard, zoals problemen met lokalen of een vlottere uitwisseling met het buitenland.

Een ander argument was de uitstraling van de universiteit naar de buitenwereld.

Wat zou die wel denken van een unief die zowel met jaarsysteem als semestersysteem werkt? Alsof de studenten daar wakker van liggen. Uit een enquête, afgenomen tijdens de week van de betoging, blijkt dat meer dan 80% voor het behoud van het jaarsysteem koos.

Zogenaamde praktische problemen kunnen dan geen basis zijn voor een beslissing als een groot deel van de groep, die er uiteindelijk de gevolgen van moet dragen, het daar niet mee eens is.

Stefaan

Semestersysteem: kut of peren?

Z

ijn de semesterexamens kut of geuren zij veeleer naar zoete peren? Moeilijk te zeggen. De discussie over het jaar- en het semestersysteem is namelijk een echt kluwen. Laten we het op kut met peren houden.

conservatisme! - enkel extra moeilijkheden met zich mee. Never change a winning team, indeed. Zo zullen papers, boekbesprekingen en presentaties voor problemen zorgen. Die eerste, met werkjes overstelpte maanden zorgen voor nachtmerries bij de student door het gebrek aan tijd om cursussen bij te houden. Ook voor je thesis is de semex vervelend, al neemt de hoeveelheid papers tijdens je laatste jaar een diepe duik en kan een goede planning zware rampen voorkomen.

De nadelen van het semestersysteem zijn echter even legio als de voordelen ervan.

Zo verdwijnen de vakanties als sneeuw voor de zon. Daarenboven zijn de semexen kinderachtig doordat ze de student te veel bij het handje nemen. Studentenactiviteiten zullen bovendien zo goed als onbestaande zijn tijdens de examenmaanden.

Een andere rechtvaardiging voor de uitzondering die de Letteren & Wijsbegeerte vandaag nog altijd genieten, is de Academische Initiële Leraren Opleiding, die nu zonder al te veel problemen te combineren valt met de opleiding. Bij een halfjaarlijkse evaluatie zou zo’n verzoening veel problematischer zijn. Tot slot moet je bij taalopleidingen methodes en inzichten die je er niet op korte termijn inpompt, laten ‘marineren’.

De spreiding van de examendruk wordt is één van de voornaamste voordelen van de semex. De examenperiodes zouden immers minder belastend worden. Ook moet de student vlugger zijn stoffige cursussen zoeken en ontloopt hij of zij de idiote situatie waarbij je een vak moet blokken dat een half jaar geleden voor het laatst op je bureau lag. Bovendien nemen de slaagkansen van de studenten een hoge vlucht in het semestersysteem.

In de Faculteit Economie en Bedrijfsbeheer kende het slaagpercentage het eerste jaar na de invoering een hausse van 9%. Naaste een stijging van het aantal geslaagden zonder devaluatie van de vakinhoud, biedt de switch ook praktische voordelen. Zo steekt ze de studentenmobiliteit in het kader van de Bologna-hervormingen een handje toe. Semestriële uitwisselingen worden namelijk veel

6

gemakkelijker als heel Europa een uniform halfjaarlijks systeem hanteert. Ook de problemen met proffen die simultaan doceren en examens afnemen, zijn dan definitief van de baan. Een laatste positief punt is dat de studenten beter voorbereid worden op arbeidsmarkt. Daar moet je immers ook op korte termijn presteren.

Een ander argument is dat zowel proffen als studenten tevreden zijn met het huidige stelsel en brengt verandering - ja voor

Pieter Everaerts

Jaarsysteem nog niet uitgeteld

R

ode wangetjes voor onze snoezige rector André De Leenheer.

Dat is het minste wat hij aan de Raad Van Bestuur van vrijdag heeft overgehouden. Als enige rector in Vlaanderen slaagt hij er niet in het semestersysteem door te drukken. In de hele kakofonie in de semesterdiscussie wordt er aan onze universiteit dus nog naar de studenten geluisterd. Raar maar waar, de UGent vervult een voortrekkersrol voor studentendemocratie.

Niet alleen de studenten maar ook het rectoraat en de proffen haalden enkele slagen binnen. De gehoopte soloslim bleef echter uit. In zeven van de negen faculteiten kregen zij de veranderingen er namelijk door. In vele faculteiten was dat logisch wegens de lange traditie in het semestersysteem. De Faculteit Politieke en Sociale Wetenschappen vormden wel een harde noot om kraken maar het protest werd daar in de kiem gesmoord en een ‘institutioneel’ semestersysteem werd geïnstalleerd. Een bijvoeglijk naamwoord als eufemisme om de pijn te verzachten. In die faculteit worden de semex volgend academiejaar al ingevoerd, nog voor de gevreesde implementatie van de BaMa-hervormingen, de eeuwige troefkaart van ware semesteradepten.

Op de Raad van Bestuur lagen de twee grootste boemannen van het semestersysteem, de Faculteiten Rechtsgeleerdheid en Letteren & Wijsbegeerte, echter wel met succes dwarsliggen. De studentenvertegenwoordigers sleepten voor de twee dissidenten een uitstel van een half jaar uit de brand.

Ondanks hevige protesten slaagden hun Leuvense en Brusselse collega’s daar niet in. Het is de bedoeling dat er in de Rechten en de Blandijn een interne, inhoudelijke discussie aangezwendeld wordt tijdens dat half jaar.

Informatie uit de eerste hand kregen we van Ann Van Hoey en Bart Meulemans, twee studentenvertegenwoordigers in de Raad Van Bestuur. Zij speelden gewillig slachtoffer voor een interview.

SCHAMPER: In de Faculteit Rechtsgeleerdheid hebben jullie tegen alle voorspellingen in uitstel van executie verkregen. Hoe hebben jullie dat geflikt?

Ann Van Hoey: “Ik zag de bui al hangen toen ik de voorbereidende documenten van de vergadering in handen kreeg.

Daarin werd namelijk gestipuleerd dat we op de vergadering notie zouden nemen van de twee gebruikte systemen en een ‘institutioneel’ semestersysteem naar voren zouden schuiven. De verandering zou dan onherroepelijk zijn. De interne discussie binnen de Rechtsgeleerdheid die ons wel beloofd maar altijd uitgesteld werd, verwees men zo eensklaps naar de prullenmand. We zouden enkel nog kunnen debatteren over een verdronken kalf.

Zodra de Raad van Bestuur het vonnis zou uitspreken, zou de beslissing niet meer te herroepen zijn. Die lepe zet van de semesterfreaks stootte me persoonlijk enorm tegen de borst. Ik vond het een

regelrechte aanfluiting van de autonomie van onze faculteit. Enkel een vergeefse discussie achteraf over een onderwerp dat de studenten in zulke mate beroert, zoiets kon gewoon niet door de beugel!

Gesteund door de studentenprotesten, zoals de VRG-betoging, hebben we de beslissing tegengehouden en respijt tot juli afgedwongen.”

SCHAMPER: In de Letteren & Wijsbegeerte zag het er zo mogelijk nog slechter uit. Decaan Johnny De Vreker, leek gevonden voor het semestersysteem en onmogelijk te vermurwen.

Maar ook daar haalden jullie eigenlijk de slag thuis.

Bart Meulemans: “De Vreker poneerde het semestersysteem als de toekomst van de Letteren & Wijsbegeerte.

Nochtans was door de Faculteitsraad

duidelijk voor het oude, knusse jaarsysteem geopteerd.”

Ann Van Hoey: “In de Onderwijsraad had een studentenvertegenwoordiger door een ambigue houding schijnbare verdeeldheid gezaaid en de grote ‘vernieuwers’ aan de faculteit een extra troefkaart in de schoot geworpen.”

Bart Meulemans: “Daarom begon De Vreker met zijn eigen argumentenregen om het semestersysteem in te voeren en verkocht het als de mening van de hele faculteit. Hij redetwistte dat de beslissing met de BaMa-hervormingen toch onontkoombaar zou zijn. Volgens De Vreker was het klaar als een klontje dat dat ontegensprekelijk de beste beslissing was.

Alleen begrepen de studenten dat nog niet. Als studentenvertegenwoordiger kon ik dat niet over mij laten gaan en samen met mijn collega’s ging ik de discussie met de decaan aan. Uiteindelijk kwam de meest Belgische aller oplossingen uit de bus: een compromis. In navolging van de Rechtsgeleerdheid werd besloten de discussie voorlopig uit te stellen en in de tussentijd een extra overlegvergadering met de studenten te houden.”

SCHAMPER: En hoe zat het dat nu precies met de excentrieke Diergeneeskunde?

Bart Meulemans: “Die vreemde eend in de bijt besloot simpelweg dat beide systemen slecht waren. Voor hun stage op jaarbasis lag dat allemaal moeilijk. Ze stemden in met de verandering maar hielden de deur op een kier. Mogelijk werken ze nog een eigen systeem uit. Vermits zij toch een geïsoleerd eilandje in de universiteit zijn en weinig of geen proffen delen met andere faculteiten, had niemand daar echt problemen mee.”

SCHAMPER: Laatste vraagje: dragen jullie eigenlijk geen uilen naar Athene?

Legt de Bologna-verklaring de invoering van het semestersysteem niet Europees op?

Ann Van Hoey: “Ik ben blij dat je dat punt aankaart. Dat is namelijk een frequent gehoorde associatie die totaal verkeerd is. Verplichtingen hebben we zeker niet.

Alleen hanteert het merendeel van de Europese universiteiten al het semestersysteem en zou de omschakeling studentenuitwisseling simplificeren.”

Pieter Everaerts

7

I

Kolenkot wordt hyperm

n de Faculteit Toegepaste Wetenschappen is architect Firmin Mees volop aan het tekenen aan het nieuwe studentenhuis dat de al jaren instortende Brug moet vervangen. Hopelijk zijn de werken tijdig klaar want het plafond van de Schamperredactie begint gevaarlijk door te buigen.

Al jaren klagen de studentenverenigingen over de lamentabele staat van studentenhuis De Brug in de Sint-Pietersnieuwstraat. Het enige wat de Universiteit Gent (UGent) daaraan deed, was de gevel zandstralen. Allemaal heel mooi voor diegenen die er passeren maar het werkschuwe tuig dat zich àchter die gevel bevindt, maakt elke keer opnieuw een schietgebedje als het de trap bestijgt. Die trap hangt immers verdacht scheef en zonder de ondersteunende metalen constructie lag het geval, samen met het hele gebouw, al lang in puin.

Onverlaten

In het voorjaar van 2000 vonden de studenten het welletjes en richtten het BOB Bijzonder Overleg De Brug - op, een vereniging waarin alle bewoners van het studentenhuis vertegenwoordigd waren.

In het grootste geheim bereidden zij een bezetting van het rectoraat voor. Op donderdag 23 maart 2000 was het zover. Een 70-tal onverlaten vertrokken ‘s morgens vroeg uit De Brug om via een achteringang het rectoraat binnen te sluipen. Ze nestelden zich zonder scrupules - voeten op tafel, pint in de hand - in de vergaderzaal van de Raad van Bestuur op de zesde verdieping van

8

het rectoraat en wachtten vol ongeduld tot de raadsleden toe zouden stuiken.

Toen de toenmalige rector, Jacques baron Willems, en de zijnen de deuren openzwaaiden, was hun ontsteltenis dan ook niet te schatten. De ogen van rector Willems werden vochtig van ontroering en bijna dropen hete tranen van zijn wangen.

Ondertussen beet regeringscommissaris Yannick De Clercq de studenten toe dat ze beter een beetje zouden studeren en dat ze niet mochten roken in de vergaderzaal - wat de koffiemadam meteen betwistte. De studenten installeerden ter plekke een tapkast en zouden de zesde verdieping van het gebouw 24 uur bezetten.

Terwijl een student de pers rondleidde in het bouwvallige studentenhuis, legde de bende apen uit dat krot de rector uit wat hun eisen waren. De rector was ontgoocheld dat de studenten hem zoiets hadden gelapt en voelde zich persoonlijk aangevallen. Hij verstond niet dat de studenten niet geloofden dat hij er àlles aan deed om een oplossing voor hun problemen te zoeken. De studenten van hun kant begrepen niet dat zij in een kot bleven zitten dat de brandweer als

Studentenhuis Kolenkot zal een gigantisch spel worden.

Rector wil KULeu

onveilig had bestempeld. Ze wilden een oplossing en wel meteen.

Megalomaan

Van toen af kwam de zaak in een stroomverstelling. Er werden enkele denkpistes uitgestippeld en uiteindelijk bleek een restauratie van de oude stookplaats de ideale oplossing. Firmin Mees van de Faculteit Toegepaste Wetenschappen kreeg de opdracht iets megalomaans te ontwerpen dat de universiteit liefst heel wat prestige zou bezorgen. In ieder geval genoeg prestige om rector André Oosterlinck van de KULeuven en diens collega’s groen van jaloezie te krijgen. Gent moest en zou het grootste, het beste en het mooiste studentenhuis van heel Vlaanderen en omstreken hebben.

Vooral rector Willems’ opvolger, André I De Leenheer, zette zijn schouders onder het project. Hij zag het nieuwe studentenhuis als de kers op de taart die hij van de Gentse universiteit wou maken. De Leenheer was dolenthousiast over het project en kreeg het danig op zijn heupen toen regeringscommissaris De Clercq moeilijk begon te doen omdat de architect van binnen de universiteit zelf kwam. Gelukkig bond De Clercq snel in en Mees kon rustig verdertekenen aan het studentenhuis.

Flitsend

Al minder dan een jaar na de bezetting van het rectoraat kregen de studenten een driedimensionele presentatie van hoe de stookplaats eruit zou moeten zien.

Het zag er prachtig uit. Ongeveer tien keer zo groot als de veel te kleine bouwval waar de studentenverenigingen nu nog altijd in huizen, met heel veel licht, een cafetaria en een polyvalente zaal.

Mees had het gebouw een hypermodern uitzicht gegeven maar had tezelfdertijd de industriële charme van de oude stookplaats niet verkwanseld. De stookplaats zorgde vroeger namelijk voor de elektriciteit van alle universitaire gebouwen in de buurt van de Sint-Pietersnieuwstraat en heeft een niet geringe historische waarde.

Maar na die ene, wonderlijke presentatie bleef het stil. In stilte werkte Mees verder aan zijn project terwijl de studenten in De Brug om de zoveel weken weer eens moesten vaststellen dat hun trap weer wat schever was gezakt. Sommigen begonnen zich al af te vragen of het project wel meer inhield dan die ene flitsende

rmodern studentenhuis

Leuven stikjaloers

presentatie die ze te zien hadden gekregen. Hoewel Mees bezig was met het bijwerken van zijn eerste plannen onder invloed van vele vergaderingen waarin allerlei universitaire creaturen hun zegje hadden, kregen de studenten de indruk dat het hele zaakje op de lange baan was geschoven.

Niets is echter minder waar. Mees bleef en blijft zich voor de volle honder procent achter zijn tekentafel, enfin, zijn gigantische Macintosh G4 bezighouden met het ontwerpen van het studentenhuis. Ondertussen is er al een bouwvergunning en worden allerlei praktische zaken besproken met Axel Ronse, de semi-legendarische studentenbeheerder, Nicholas Courant, zijn elitaire rechterhand, en Ivo De Decker, voorzitter van het BOB en achter de schermen de machtigste man van De Brug.

Ronse en De Decker hebben bijvoorbeeld voorgesteld om de uitbating van het hele

C

O

studentenhuis door een vzw te laten gebeuren waarin louter en alleen studenten zitten. Hoewel dat ingaat tegen het voorstel van de studentlievende directeur van de studentenvoorzieningen, Ignace Van Der Cam, die een concessie wou, werd het voorstel van Ronse en De Decker toch op gejuich onthaald door logistiek beheerder Dirk Mangeleer, achter de schermen de machtigste man van de UGent. Enfin, gejuich is veel gezegd maar hij stond er niet negatief tegenover.

Ondertussen kregen de populaire studentenradio URGent, volgens ons Universitaire Radio Gent, volgens henzelf Uw Radio in Gent, en het barslechte studentenblad Schamper een vriendelijke mens over vloer die vroeg wat ze nodig hadden. Voor een lief kon hij niet zorgen maar onder andere meer dan voldoende internetaansluitingen en stopcontacten waren geen probleem. “Op de lange baan

L

U

geschoven” kun je het project dus bezwaarlijk noemen.

Een heikel puntje was wel het organiseren van fuiven. Mees zag het al volledig zitten dat de studenten feestjes in hun eigen studentenhuis org zouden aniseren. Daar kwam echter gemor van. De Preventie en Permanentie Dienst stelde dat er voor het geven van feestjes een milieuvergunning nodig was en dat die er hoogstwaarschijnlijk niet zou komen. Het buurtcomité aan de overkant van de Schelde is namelijk goed georganiseerd en zou te veel van haar tak maken. Als er daarenboven een drugdode zou vallen, wie zou dan aansprakelijk zijn? De UGent omdat het haar gebouw is of de studenten omdat zij het uitbaten? Geen fuiven dus. Wel een cafetaria waarvan de vzw de winsten kan opstrijken.

Studentenhuis Kolenkot vindt u naast de Faculteit Economie en achter de Chocolade Bar in de Sint-Pietersnieuwstraat.

Van der Mensbrugghe

M

De kinkel en de snob

Na twee vruchtbare maanden bij Schamper vind ik de tijd rijp voor een ontboezeming: ik werd gepest in het middelbaar onderwijs. Door mijn titanische kennis van luchthelden uit Wereldoorlog II en een ietwat afwijkende lichaamsbouw werd ik het mikpunt van spot en kauwgum allerhande. Maar de mensen die het goed met mij meenden verzekerden mij dat het allemaal dommeriken waren en ik gewoon anders, een zachtmoedige enkeling zeg maar. Uw mening over die stelling houdt u maar voor uzelf. Magere troost voor mijn door BIR’s getormenteerde reet natuurlijk, maar toch een zekere houvast.

Maar blijkt nu de legende van de zachtmoedige enkeling een gevallen droom.

Vergis u immers niet, ook de zachtmoedige enkeling bezondigt zich wel eens aan vormen van arrogantie. Dat dan wel niet wegens het anders zijn van de andere maar vanwege zijn of haar culturele minderwaardigheid. Alvorens ik mijn inktige sabel uit haar schede haal wil ik benadrukken dat ik het niet tegen de

mensen heb maar tegen het fenomeen.

Dat ingegeven door een miniem stukje menselijk medevoelen waar ik toevallig over struikelde in mijn ziel.

De ‘alternatieveling’ wordt verondersteld stereotiepe verwachtingspatronen en imago’s te doorbreken maar creëert er nieuwe. De dromerige blik die diepe innerlijke worstelingen weergeeft, de sjaaltjes en niet al te propere hemdjes, allen zijn ze een levensstijl op zich geworden die al even dogmatisch is als die waar ze zich van afzetten. Maar nog sterker dan de uiterlijke dresscode zijn de beperkingen op de interesses die ze zichzelf opleggen.

Sport is bijvoorbeeld not done, zeker wanneer een algemene sportmanie de kop opsteekt. Ook toffe deuntjes die toevallig op Radio Donna geweest zijn en niemand onberoerd laten, zullen ze in het openbaar veroordelen als belachelijke commerciële brol. En dat terwijl het ook bij hen thuis die deuntjes zijn die de och-

N

tend vrolijker maken. Er zijn genoeg voorbeelden van dat de olijke vrijbuiters die “doen waar ze zin in hebben” blijkbaar toch leven volgens een vooropgesteld patroon. Daaraan vasthouden geeft ze een gevoel van culturele superioriteit.

Doch dit zou allemaal een kostelijke verspilling van papier zijn mochten die cultuursnobs hun intellectuele dominantie wijselijk voor zichzelf houden en enkel aanwenden om hun sekuele fantasieën uit het slop te halen. Het blijkt echter vaak dat zij ook anderen deelgenoot wensen te maken van de superioriteit die hun eigen is en daarbij gaan ze vaak grof te werk.

Vandaar dat Schamper zijn filantropische kant laat zien en ten strijde trekt voor mensen die zich cultureel waardeloze kinkels voelen na een confrontatie met een cultuursnob. Het ligt uiteindelijk meer aan de snob dan aan de kinkel.

Kamiel

9

e

De Liftvrekers vers W

Het verhaal van een

ie af en toe eens de lift probeert te nemen in de Blandijn heeft vast gemerkt dat één van de twee liften al maanden defect is. Sinds eind november om precies te zijn. Leuk is natuurlijk anders als je één van die studenten bent die met de trap naar de zesde verdieping mag klauteren omdat er zich een enorme menigte voor de overgebleven lift heeft verzameld. Gelukkig verschenen toen de bonte affiches van de Liftvrekers om het onrecht aan te klagen.

Voor wie het nog niet doorhad, de Liftvrekers kunnen wel degelijk spellen. De V in vrekers is een woordspeling die doelt op de decaan van de faculteit Letteren & Wijsbegeerte, Johnny Devreker. De Liftvrekers verzekerden ons echter dat hun actie niet persoonlijk tegen de decaan gericht is. De naam Devreker bood gewoon de nodige mogelijkheden en Devreker zou wat meer druk mogen leggen om de lift te laten repareren. Ze drukken ons meermaals op het hart dat ze hun acties ludiek willen houden.

Schamper vroeg eens aan decaan Devreker of hij er kan mee lachen. Reactie: tot op zekere hoogte wel. Hij neemt het niet persoonlijk. De woordspeling met zijn naam vindt hij zelfs geslaagd. Maar later in het gesprek verklaart hij dat hij de affiches niet meer ludiek vindt. Door de herhaling van de acties wordt het zelfs een lastercampagne, zegt hij. Bovendien kon hij ook niet reageren op de gegeven kritiek aangezien de Liftvrekers anoniem blijven (de Liftvrekers hebben wel een e-mailadres, namelijk de_liftvrekers @hotmail.com).

We vroegen de Liftvrekers eens naar de redenen van hun actie. Dat waren vooral de ongemakken die de kapotte lift veroorzaakt. Voor luie studenten is het nog geen drama om eens de trap te nemen, voor velen is het zelfs sterk aan te raden als je de conditie van de gemiddelde student in ogenschouw neemt. Maar voor gehandicapten bijvoorbeeld is de trap geen alternatief. Er zit voor hen niets anders op dan geduldig te wachten op de lift.

10

Verder raakt de lift op drukke momenten niet tot op de zesde verdieping en ook in de ondergrondse parkeergarage kan je wortel schieten als je de lift wil nemen.

De Liftvrekers stellen dat de universiteit de verkeerde prioriteiten stelt.

Ze verwijzen daarbij naar het kunstwerk dat de faculteit onlangs liet installeren op de eerste verdieping

van de Blandijnberg. Hun kritiek is dat een kunstwerk van 25.000 euro wel kan, maar een lift - die zowat onmisbaar is - laten herstellen, kost blijkbaar te veel. We vroegen Devre-ker om uitleg. Blijkt dat het kunstwerk door de faculteit zelf is gesponsord, terwijl het geld voor de lift van de DGFB (Directie Gebouwen en Facilitair Beheer) moet komen. Maar daar moet de decaan dan weer wat meer druk op uitoefenen, vinden de Liftvrekers. De mensen van de DGFB beweren dat Devreker meermaals ‘op zijn knieën’ gesmeekt heeft om wat

vaart te zetten achter de reparatie van de lift. Daar waren wij alleszins al graag bij geweest.

Nonsens

Blijkbaar doen er ook heel wat wilde verhalen de ronde over de kapotte lift.

Wij kregen in elk geval spectaculaire verhalen te horen, voornamelijk van de Liftvrekers. Zo was de versie van het ongeluk waardoor de lift defect is van bloedstollende niveau. Het tegengewicht zou doorgeschoten zijn, waardoor de liftbak tegen het plafond van zijn koker smakte, om vervolgens helemaal naar beneden te vallen, tot in de kelder. Zelfs Devreker bevestigde deze versie. “Als er op dat ogenblik mensen in de lift hadden gezeten, waren er doden gevallen”, schreeuwde hij.

Omdat Devreker bekende dat hij zelf niet helemaal op de hoogte was van het dossier en de toestand van de lift, vroegen we het voor alle zekerheid nog maar eens aan Germain Dedeyster, die zich bij de DGFB met de zaak van de liften bezighoudt. Hij verzekerde dat het hele verhaal een misverstand is. De lift is door een fout in het besturingssysteem tot in de uitloopruimte gesukkeld. Dat is een ruimte van een kleine meter bovenaan in de liftschacht. Daar is de kooi vastgeraakt. Blijkbaar was het geen sinecure om het ding opnieuw los te krijgen, maar als je een tijdje zonder eten en drinken kunt, overleef je een dergelijk ongeval gerust.

Monsterkosten

Volgens de ‘specialisten’ op de Blandijn zou de schade door het ongeluk ook enorm zijn. Door de val van de lift zouden de veiligheidklemmen doorgescheurd zijn, en de hele liftschacht beschadigd. Van de kooi zou natuurlijk niks meer overschieten na een val van acht verdiepingen. De kosten zouden dan ook in de tientallen miljoenen lopen. Ook Devreker

ersus de universiteit

een dappere strijd meende dat de hele liften vervangen moeten worden. Dedeyster spreekt dit tegen: enkel de besturingssystemen van de liften worden vervangen.

Aangezien er geen spectaculaire val in Hollywoodstijl is gebeurd, is er ook nauwelijks schade aan de kooi of de schacht zelf. De lift zou met een minieme herstelling zelfs meteen opnieuw in gebruik genomen kunnen worden, maar dat durft de DGFB zich niet permitteren zonder een extra beveiliging tegen oversnelheid in opgaande richting.

Levensgevaar

Een ander indianenverhaal dat de ronde doet, is dat de lift die nu nog werkt levensgevaarlijk is. Beide liften werken immers met hetzelfde systeem, een systeem dat al eens bewezen heeft te kunnen falen. Een herhaling van hetzelfde scenario is in dat geval niet ondenkbaar. Daarbij wauwelt men iets over het feit dat de liften uit een soort balansconstructie zouden bestaan. Doordat de ene zogezegd naar beneden gevallen is, heeft de andere nu geen behoorlijk tegengewicht meer en werkt ze enkel met een veiligheidsgewicht.

Onzin, zegt Dedeyster alweer. De liften staan helemaal niet met elkaar in verbinding. Ze werken enkel in een soort duplex-systeem om de taken te verdelen, maar de kokers en tegengewichten en de hele rimram werken volledig los van elkaar. Dat de ene lift losgekoppeld is, heeft dan ook geen enkele invloed op de andere.

Zelfs de vrees dat de kans op een soortgelijk ongeluk groot is met de andere lift, is volgens Dedeyster ongegrond. De tweede lift, die nu nog actief is, werkt namelijk al met een iets moderner systeem dan de andere. Het besturingssysteem van die lift werd enkele jaren geleden al eens vervangen. Studenten met een slecht conditie moeten dus niet voor hun leven vrezen als zo stoutmoedig zijn nog in een lift te stappen in de Blandijn.

Overbeveiligd

Er kwamen ons ook een aantal

andere klachten over de liften ter ore.

Mooie voorbeelden zijn liftdeuren die niet opengaan op de gewenste verdieping en, zoals al eerder vermeld, liften die het vertikken om tot op het zesde of tot in de kelder te gaan. Blijkbaar moest het hele systeem ook na elke stroompanne, hoe miniem ook, opnieuw geprogrammeerd worden. Elke student die af en toe de bewuste lift neemt, kan deze klachten wel bevestigen. De lift nemen in de Blandijn is altijd een beetje avontuur.

Devreker bevestigt deze verhalen opnieuw. Hij legt de schuld bij de combinatie van een Amerikaans en een Italiaans systeem die niet volledig feilloos verloopt. Volgens hem is bij de installatie van de liften

Devreker: “Men heeft voor de goedkoopste oplossing gekozen. Die is ondertussen veel duurder gebleken.”

voor het goedkoopste alternatief gekozen en dit gaat ten koste van de efficiëntie van het systeem. Deze goedkope oplossing is de universiteit uiteindelijk veel duurder opgebroken dan dat ze van de eerste keer iets duurdere liften hadden geïnstalleerd.

Daarbij wordt de lift veel te veel gebruikt door de studenten. Soms nemen ze de lift om naar de eerst of de tweede verdieping te gaan, voegt de decaan er nog aan toe.

Dedeyster van zijn kant beweert dat de combinatie van de twee systemen perfect compatibel is. De ongemakken met de lift komen door overbeveiliging, volgens hem. Door de vele beveiligingen is er altijd wel eentje dat, al dan niet, loos alarm geeft.

Tja, dat heb je met die moderne apparaten, aldus Dedeyster. Ongemakken heb je trouwens met elke lift.

Daarbij vragen wij ons af of het zo algemeen voorkomt dat de besturingssystemen van twee liften moeten vervangen worden, terwijl de liften nog geen tien jaar oud zijn. De

derde lift in de Blandijn, die maar tot de tweede verdieping gaat, werd volgens Devreker al bij het bouwen van de Blandijn geïnstalleerd en werkt nog steeds perfect.

Bureaucratie

Het is dus allemaal niet zo erg, een kleinigheid zelfs. Ondertussen is de lift wel al maanden kapot. Ook wat dit betreft, vroegen we om uitleg. Dit was het antwoord. Er moest een expertise gedaan worden van het ongeluk en de schade. Ook de firma die de liften geïnstalleerd heeft, stuurde haar experten. Samen met de firma werd dan een neutrale expert aangesteld.

Dan moest er gewacht worden op de officiële uitslag van de expertise.

Daar wacht men nog altijd op, by the way. De universiteit wil haar verzekering aanspreken om de reparatie van de liften gedeeltelijk terugbetaald te krijgen. Ze sprak hiervoor de firma aan, die ook verzekerd is. Over het feit of die verzekeringen al dan niet zullen tussenbeide komen, is nog geen uitsluitsel. Dedeyster vraagt zich ernstig af of je na verschillende jaren nog wel de fabrikant kan aanspreken over het slecht functioneren van een apparaat.

Bovendien is de originele firma die de liften in de jaren ’90 geïnstalleerd heeft, ondertussen failliet gegaan. Ze werd overgenomen door de firma Otis. Dit maakt de zaken er waarschijnlijk ook niet simpeler op.

Maar ondertussen zijn de nieuwe besturingssystemen besteld. Hoera!

Als alles volgens plan gaat, zou de tweede lift tegen ongeveer half april opnieuw in actie moeten zijn. In afwachting daarvan overweegt de DGFB om de defecte lift voorlopig te herstellen. Daarvoor moeten ze echter nog een extra beveiliging aankopen. Nog eventjes geduld dus.

Het is alleszins goed nieuws dat de nieuwe lift er nog voor de zomer zal zijn. Zo moeten we niet met de trap naar het zesde klimmen bij een temperatuur van 30°, tijdens de examens dan nog.

Ilka De Bisschop

11

Jan Verheyen over De Na S

lechte films zijn vandaag bijlange zo slecht niet meer als ze in de jaren 60 of 70 waren. Ze zijn technisch te goed, ze zijn te voorspelbaar en bijgevolg vervelend. “Alles is mainstream geworden”, zegt Jan Verheyen.

Verheyen gaat voor de gelegenheid verstopt achter het pseudoniem Max Rockatansky, de klinkende naam waarmee Mel Gibson destijds furore maakte in de Mad Max-reeks. Naast regisseur, rechtvaardige rechter en tafelende mediafiguur is Rockatansky ook de drijvende kracht achter de Nacht van de Wansmaak. Het overrompelend succes van de vierde editie toont volgens hem hoe een grote groep mensen altijd op zoek blijft naar films die afwijken van de normen.

SCHAMPER: Wat mag de kijker dit jaar verwachten? Er zou geen hele langspeelfilm vertoond worden.

Verheyen: “Een langspeelfilm kunnen we de mensen inderdaad niet aandoen. Het programma bestaat opnieuw uit een aantal thematisch verdeelde blokjes met trailers en fragmenten. Experimenten met een film of een halve film bewezen in de voorgaande jaren immers dat op een bepaald moment het verzadigingspunt bereikt wordt. Daarom hebben we er nu voor gezorgd dat het programma gevarieerder was. Het bouwt bovendien op naar een hoogtepunt.” ”Eerlijk is eerlijk, de meeste van die films waar we het over hebben, zijn niet volledig uit te zitten. Een publiek dat wegloopt, kan onze bedoeling niet zijn. Ìk heb ze wel allemaal uitgekeken maar er zijn weinig films die je langer dan een kwartier volhoudt.”

SCHAMPER: Moet je als kijker naar de Nacht komen om iets bij te leren of is het enkel en alleen entertainment?

Verheyen: “Het is absoluut entertainment. Anderzijds, iemand die meer dan gemiddeld geïnteresseerd is in het medium film, zal vaststellen dat wij dingen vertonen die compleet onder de radar zitten van de serieuze film of filmmusea of wat dan ook. Het zijn bijna allemaal, op horror en sciencefiction na, genres die compleet zijn verdwenen. Genres die eventjes populair waren in de jaren 60, 70 en begin jaren 80. In die zin, en dat meen ik echt, is het filmhistorisch niet oninteressant omdat al die genres uiteindelijk wel voetnoten in de filmgeschiedenis zijn waar zeker de jongere generaties - hoort mij, Bompa Verheyen - zich niet meer bewust van zijn.”

“Je mag niet vergeten dat daar in 1975 650.000 mensen naar keken.”

12

“Als ik een fragment laat zien van bijvoorbeeld Ilsa de Wolvin van de SS zitten mensen echt te kijken van ‘Wat laat die nu zien?’. Velen denken dat dat gemaakt is door en voor heel zieke mensen maar je mag niet vergeten dat daar in 1975 650.000 mensen naar keken. Ik vind het dan ook grappig dat ik dan mensen hun wenkbrauwen zie fronsen.”

SCHAMPER: Durven distributeurs van-

Op uw blo

daag eigenlijk hun handen nog vuil te maken aan films met zo’n hoog trashgehalte?

Verheyen: “Ik denk het niet. Stel dat je nu de middelen zou vinden om Ilsa de Wolvin van de SS te maken. No way dat je daarmee in de cinema geraakt. Je krijgt tientallen drukkingsgroepen en lezersbrieven en parlementaire vragen over je heen. Terecht hoor, wat mij betreft. Dat is absoluut niet meer mogelijk. Ik denk ook dat hieruit het succes van de Nacht van de Wansmaak te verklaren is. Alles wat je nu ziet in de bioscoop en op de televisie is voorspelbaar en glad geworden en kleurt binnen de lijntjes. Alles is mainstream geworden. Zelfs die dingen die je

”No way dat Ilsa de Wolvin van de SS nu nog in de cinema zou geraken.”

ziet in de arthouses. Ik denk dat de mensen bij de Nacht van de Wansmaak onbewust voelen dat, alhoewel ze het maf en heel erg slecht vinden, dat het bewust afwijkt van de normen die we onszelf op hebben gelegd. Je voelt dat je naar iets zit te kijken waarvan we het bestaan niet vermoedden, iets dat we ook nooit nog te zien zullen krijgen.” ”Ik merk dat datgene wat ik zoek echt ophoudt eind de jaren 80. Na 1990 vind ik niets meer dat nog interessant is voor de Nacht van de Wansmaak. Zelfs de slechte films zijn technisch zo goed dat het voorspelbaar en vervelend wordt.” ”Er worden uiteraard nog slechte films gemaakt. Maar als ik in mijn videotheek kijk naar wat op de onderste rekken bij ‘straight to video releases’ staat, films met Michael Dudikoff en Lorenzo Lamas en consorten, die films zijn wat ze zijn: om de tien minuten een ontploffing en om het kwartier een achtervolging, maar technisch te goed.”

SCHAMPER: Hoe gaan jullie op zoek naar die fragmenten?

Verheyen: Tot nu toe hebben we vooral samengewerkt met de filmmusea van Amsterdam en Brussel en het Vlaams Film-archief in Leuven. Daarenboven vinden we iedere keer ook een aantal privéverzamelaars. Ik dacht dat ik vreemde hobby’s had, maar er zijn mensen die gewoon kopieën verzamelen en letterlijk in hun tuin - I kid you not - een hangar lieten zetten waar ze honderden of soms duizenden filmkopieën liggen hebben.

Nacht van de Wansmaak

bloot gat!

Ook in België bestaan er zo enkele. Door de combinatie van die twee circuits komen we tot nu toe aan genoeg materiaal. Maar het blijft echt zoeken. Voor iedere trailer in de Nacht van de Wansmaak hebben wij er 25 gezien. (stilte) Ja, jij liever dan ik hoor ik je al denken.”

maak bij uitstek noemde. Wat is daar precies gebeurd?

Verheyen: “Het Nederlands publiek reageert sowieso, en het spijt me als ik daarmee een cliché bevestig, altijd enthousiaster dan het Vlaamse publiek. In

SCHAMPER: Krijg je alles in handen wat je zoekt of zijn bepaalde fragmenten gewoon onvindbaar?

Verheyen: “Soms vinden we iets dat heel goed is, maar dan gebeurt het dat we het niet meer door de projector krijgen doordat het materiaal te zeer afgesleten is. Er zijn ook dingen waarvan we weten dat ze bestaan maar waarvan we het originele 35mm materiaal niet meer kunnen traceren.

Als er geen kopie meer te vinden is in de Benelux, wordt het heel ingewikkeld. Van fragmenten die niet meer te vinden zijn in de Benelux moet je de rechten opnieuw kopen en dat is een kostenplaatje dat ons voorlopig afschrikt. Als er nog een vijfde editie komt, zal het puur afhangen van die twee dingen. Het wordt in elk geval steeds moeilijker, omdat er nu eenmaal geen nieuw materiaal bijkomt.”

SCHAMPER: Zit een vijfde editie er dan praktisch nog aan te komen?

Verheyen: “Wel, deze tournee is een dermate groot succes, net als de dvd van de vorige editie, dat er druk op staat. Ik vind het zelf echt plezant. Dat is voor mij een rock’n-roll gevoel. Ik heb nu zelfs Tshirts met de tourdata op.

Geweldig. (lacht) Enfin, ik heb heel veel tijd nodig om het geheel in elkaar te stoppen. Ik vertel daarbovenop wie de mensen waren met die waanzinnige ideeën en over het leven achter de schermen. Dat is een vrij arbeidsintensief proces en ik durf nu nog niet zeggen of er een vijfde editie komt. Het is geen full time bezigheid, hé.

SCHAMPER: Op het festival van Rotterdam zou het Nederlandse publiek enthousiast hebben gereageerd toen je België als het land van de wans-

Lekker doorzakken met Schamper Nederland is er tijdens de Nacht onwaarschijnlijk veel ambiance. Ze hebben niet veel nodig om zich te amuseren (lacht). In het programma zitten twee aanknopingspunten met België, de ene een zeer wansmakelijke, de andere een zeer grappige. Meer kan ik er niet

over kwijt.”

SCHAMPER: Welke Jan Verheyen-film heeft jou de meeste voldoening gegeven?

Verheyen: Wel, laat ons zeggen dat de enige film die ik niet graag heb gemaakt door omstandigheden The Little Death is. De ruzies en de sfeer rond die film waren echt vreselijk. De andere vier heb ik heel graag gemaakt. Technisch ben ik het meest trots op Alias, qua impact ben ik het fierst op Team Spirit en de film die denk ik het langst overeind zal blijven is Alles moet weg. Aan die laatste drie heb ik de fijnste herinneringen. Boys zit daar niet meer tussen, gewoon omdat dat al zo lang geleden is. Ik heb daar nog het minst actieve herinneringen aan (lacht).”

SCHAMPER: Zijn er op dit moment plannen voor een volgende Verheyen-film?

Verheyen: “Plannen zijn er altijd. Ik maak op dit moment één film om de twee jaar, wat in de Belgsiche context een onwaarschijnlijk straf gemiddelde is. Ik zou dat zo willen houden. Er zijn twee projecten waar ik eigenlijk niet veel over wil zeggen omdat ik een hekel heb aan regisseurs die ‘s morgens wakker worden met een idee en alvast het persagentschap bellen terwijl er van het hele idee zes maanden later niets in huis komt.

Van één project ligt het dossier nu bij het Vlaamse Audiovisueel Fonds. Als zij het zien zitten, draai ik deze zomer nog. Het andere is een horrorfilm die ik absoluut in het Engels wil draaien. Met een Vlaamse horrorfilm moet je voorlopig niet afkomen. Die film moet daarom internationaal gefinancierd worden. Het is een hard verhaal maar anderzijds zit er vrij weinig gore of splatter in. Het is vooral psychologische horror. Het gaat om een remake van een fantastische en zeer onderschatte en ook volledig vergeten Spaanse horrorfilm uit de jaren 70. Ik denk dat het iets heel straf kan worden.”

De Nacht van De Wansmaak - 13 maart in Kinepolis - 22u30

Joost Vandenbroele

13

W

Studeren hoeft je n

Studentenadviescentrum h

aar moet je heen als je het niet meer ziet zitten? Naar het studentenadviescentrum, natuurlijk. Omdat we hier op Schamper toch allemaal al volledig doorgedraaid zijn van de stress, dachten we dat het misschien een goed idee zou zijn om eens te gaan praten met Annick Eelbode, een contactpersoon binnen het studentenadviescentrum.

SCHAMPER:Wat is uw taak hier?

Eelbode:”Mijn taak is algemeen studieadviseur. Ik en mijn vier collega’s vangen studenten op voor oriëntatie, studiekeuze, studiebegeleiding, enzovoort. Mijn taak is daarbij specifiek de studiebegeleiding. Meerbepaald studiemethode, studie-organisatie en zorgen dat het studeren kan plaatsvinden ondanks bijvoorbeeld persoonlijke problemen of zo. Ik geef dan ook individuele studie-begeleiding en workshops in groep. Studenten kunnen beneden aan het onthaal een individuele afspraak maken of op eigen initiatief intekenen bij de workshops.

Daarbij werk ik ook samen met de studiebegeleidingsdiensten en monitoraten op de verschillende faculteiten. Ik verwijs studenten door naar hen en omgekeerd.”

SCHAMPER: Wat zijn de meest voorkomende problemen?

Eelbode:”Meestal binnen de studiekeuze

en de studiemethode. Het blijft natuurlijk een studentenpubliek. Velen zitten ook nog in de adolescentieperiode, waardoor je ook nog heel andere problemen moet aanpakken. Toch ligt slechts een minderheid echt met zichzelf in de knoop. Studeren is nog altijd studeren, het hoeft je daarom nog niet ziek te maken. De grootste problemen krijg je bij de overgang van secundair naar universitair onderwijs; in aanpassing, in keuze, in beslissingen

” Het hoeft niet negatief te zijn om ze eens te laten uitproberen”

nemen. Als er in die intensiteit van zo’n eerste jaar dan nog wat persoonlijke problemen tussen zitten, krijg je wel eens een opflakkering. Daarnaast heb je ook nog zaken als examenvrees, faalangst, stress, concentratieproblemen, assertiviteitsproblemen binnen de studiesituatie, zelfstandig zijn, losmakingsproblemen en

ouderconflicten. Doordat je hier studeert, heb je wat meer vrijheid en dat kan voor problemen zorgen. Als je op hun studie inwerkt, dan krijgen studenten meer controle en valt alles terug in zijn plooi.”

De Overgang

SCHAMPER: Zou er iets kunnen gedaan worden om de overgang van het secundair naar het universitair onderwijs wat gemakkelijker te maken?

Eelbode:”In principe wordt daar nu al zoveel mogelijk naar gestreefd. Binnen de faculteiten zelf zijn er al initiatieven door studentenbegeleiders. Zij staan al iets dichter bij de student. Op hun site kan je zien wat er allemaal aangeboden wordt.

Het is natuurlijk zo dat je zelf op hen moet afstappen. Op die manier heb je wel niet onder controle wie je allemaal bereikt.

Soms worden jongeren door hun ouders gepusht om eens langs te komen en dan voel je dat je ze zelf nog eens over de streep moet trekken om iets te kunnen doen. Het moet voor een stuk uit henzelf komen.”

SCHAMPER: Kan ik hieruit afleiden dat de meeste studenten die naar hier komen, eerstekanners zijn?

Eelbode:” Het grootste deel wel ja. Die studenten hebben de meeste onzekerheid. Maar licentiaatsstudenten komen op het moment dat de scriptie begint ook wel langs. En natuurlijk ook in die periode dat de scriptie af moet zijn. Je weet dan niet goed meer wat de grenzen zijn of waar je je aan moet houden en dan krijg je een tweede vlaag van onzekerheid. Maar de grootste hoop komt nog altijd uit eerste kan en daarnaast natuurlijk ook de bissers van dat eerste jaar. Soms beseffen studenten pas nadat ze tegen de lamp zijn gelopen dat ze niet goed bezig zijn.

Studenten met semesterexamens komen in het tweede semester ook nogal eens.

Dan staan ze het scherpst om iets te veranderen. Het hoeft daarom niet altijd negatief te zijn om ze eerst eens te laten uitproberen. Maar als het niet lukt, moet je natuurlijk niet bij de pakken blijven zitten.

Soms heb je het gewoon niet door; je blijft doen zoals je het in de humaniora hebt gedaan en het is pas als de exa-mens eraan komen dat je merkt dat je er niet helemaal goed voor staat.”

Experimenteren “Er ligt slechts een minderheid echt met zichzelf in de knoop.”

14

SCHAMPER; Is er een verschil tussen studenten in een semestersysteem of in een jaarsysteem?

Eelbode:” In principe niet. Mensen in een

niet ziek te maken

m helpt studenten in nood jaarsysteem lijken meer experimenteerruimte te hebben. Wat ze daarom niet altijd doen. Het komt uiteindelijk toch op hetzelfde neer. Als je in het semestersysteem zit, moet je organisatie natuurlijk sneller op zijn poten staan. Je moet sneller doorhebben of iets gaat of niet.

Een deel van de mensen zegt “het gaat niet”. Je moet natuurlijk niet stoppen bij het eerste slechte examen.”

SCHAMPER: Ziet u hier meer studenten die een jaarsysteem hebben dan mensen die een semestersysteem hebben?

Eelbode:” Ik heb er ook niet echt cijfers van. Ik zou intuïtief misschien durven zeggen dat studenten in een semestersysteem iets sneller doorhebben dat het niet gaat lukken. Je loopt iets sneller tegen de lamp. Ik durf daar niet echt een cijfer op te plakken. In een jaarsysteem heb je dan natuurlijk dat mensen, die meer onzeker zijn als ze beginnen, hun onzekerheid opbouwen omdat ze dan al vier of vijf maand bezig zijn en dat ze dan

choloog van opleiding, wat maakt dat ik natuurlijk wel achterliggende problemen kan inschatten. Zelf begeleiden doe ik niet. Dat vraagt heel wat specialisme. Die problemen gaan van eetproblemen over relatieproblemen over ouderproblemen tot jeugdtrauma’s. Alle die dingen kunnen de achtergrond zijn van studiemoeilijkheden. Ik verwijs dan liever door naar specialisten ter zake; ik heb een uitgebreid doorverwijsnetwerk. Ik hou er wel rekening mee hoe zij zich voelen en of er persoonlijke problemen zijn, zodat ik dan samen met hen naar een oplossing kan zoeken: naar een vorm van organisatie en naar een studiemethode. Hoe meer

”Je moet er rekening mee houden dat sommige studenten mentaal vermoeid zijn”

energie je nodig hebt om persoonlijke problemen op te lossen, hoe effectiever je moet studeren. Dan heb je immers nog minder ruimte om te experimenteren dan

“Ik zou intuïtief misschien durven zeggen dat studenten in een semestersysteem iets sneller doorhebben dat het niet gaat lukken.”

nog altijd niet weten of ze nu eigenlijk goed bezig zijn of niet. In die zin zou je kunnen zeggen dat een jaarsysteem meer onzekerheid geeft omdat je nergens kan aan toetsen of je wel goed bezig bent.”

SCHAMPER: Komen er hier ook mensen over de vloer met zwaardere problemen?

Eelbode:” We hebben niet als doel om een therapie te geven. Zelf ben ik psy-

andere studenten. Je houdt er natuurlijk wel rekening mee dat zulke studenten mentaal vermoeid zijn, dat ze een depressie hebben of uit de psychiatrie komen. Je zorgt er dan ook voor dat ze geen bijkomend gevecht meer moeten voeren, dat ze een soort organisatie krijgen waarbij ze gewoon kunnen studeren en op zich heeft dat dan weer een positieve invloed. Het is niet dé oplossing maar het heeft wel een positieve invloed.

Studenten die zwaardere problemen

hebben, zijn in de minderheid. De meesten slaan er zich wel door. Het is niet dat het zo’n groot percentage is hoor.”

SCHAMPER: Als u doorverwijst, is dat dan naar mensen die binnen deze universiteit werken?

Eelbode:”Meestal zijn het externen.

Soms verwijs ik door naar diensten in de geestelijke gezondheidszorg, zodat we weten welke mensen waarmee bezig zijn.

Maar ik verwijs studenten ook door naar zelfstandige therapeuten. Ik heb zo voor alle specialisaties iemand. Je moet natuurlijk ook rekening houden met de financiële kant van de zaak. Als we doorverwijzen, zoeken we samen met de student naar de meest gerichte en haalbare doorverwijzing. Soms is het een combinatie; studenten die naar een professionele therapeut gaan maar ook bij ons komen voor studiebegeleiding. Je kan natuurlijk niet wachten tot je persoonlijke problemen opgelost zijn vooraleer je verder gaat met studeren. In die zin moet je gewoon op een rationele manier proberen verder te gaan. Dan probeer ik mee te begeleiden.”

SCHAMPER: Zijn er nog veel studenten die door hun ouders verplicht worden om voor een bepaalde studie te kiezen?

Eelbode:”Ik zie het niet zoveel. Ik vermoed dat het binnenskamers nog wel gebeurd. Wat ik wel weet, is dat studenten nog altijd vrij loyaal zijn ten opzichte van hun ouders. Je merkt dat in de trots van het slagen of het niet-slagen. De angst daarvoor moet je toch nog vaak in de richting van de ouders zoeken. Toch is het niet altijd zo dat ouders hun kinderen in de greep houden. Soms legt de jongere het zelf op zijn schouders. Een student weet dat zijn ouders graag hebben dat hij of zij presteert. Het komt van beide kanten. Maar ik heb dan wel de indruk dat als het misloopt, de ouders niet vaak voet bij stuk houden. Ze zullen een grote invloed hebben, maar niet in die zin dat er hele carrières mee verloren gaan. Ouders mogen niet te veel pushen.”

Internet: studeeradvies RUG: http:// www.rug.ac.be. Volg studenten, studieen studentenbegeleiding.

Studentenadviescentrum:Sint-Pietersplein 7; tel: 09/264.70.00; e-mail: acs@rug.ac.be.

Evel B

15

LEZERSGRIEVE Edito

Beste,

Enkele marginale opmerkingen bij uw edito in Schamper n°411 ‘De R moet weg’: ‘Jef Van Baelen slaat de bal mis wanneer hij de verzuiling en de politieke inmenging oorzakelijk gaat verbinden met het wegvallen van de ‘R’ uit RUG. Om deze wijziging te verklaren dienen we even terug te gaan tot de vier staatshervormingen die België van een unitair koninkrijk omvormden tot de federale staat die het vandaag is.

De R uit het acroniem RUG stond inderdaad voor Rijks, aangezien de Gentse universiteit als instelling ressorteerde onder het voormalige ministerie van onderwijs (dat bevoegd was voor gans België). De Vlaamse gemeenschap, ontstaan na de 2e staatshervorming (1980), kreeg in de derde staatshervorming (1988-1989) onder meer de materie onderwijs toegewezen. Dit betekent dat het een anomalie zou zijn om nu nog te spreken van een ‘Rijksuniversiteit’ terwijl deze een ‘Gemeenschapsuniversiteit’ geworden is. Men heeft er blijkbaar niet voor gekozen om -in navolging van de naamsverandering van het Rijksonderwijs in Gemeenschapsonderwijs- bij de RUG een dergelijke naamsverandering door te voeren.

Met politieke inmenging heeft dit alles niet veel te maken, net zoals voorheen zetelen er politieke vertegenwoordigers in de Raad van Bestuur van de (R)UG. Deze worden verondersteld een afspiegeling te zijn van de politieke voorkeur van de bevolking en vertegenwoordigen op die manier ‘de gemeenschap’. Als de UG inderdaad autonomie na zou streven dan is het laten vallen van de ‘r’ daar niet noodzakelijk een voorteken van, maar eerder een logisch gevolg uit de manier waarop de bevoegdheden werden herverdeeld tijdens de federalisering.’

Mvg, Gaëtan Regniers 1e kan Oost-Europese Talen en Culturen ps. gelieve u niet al te cynisch uit te laten uit mijn bescheiden opmerking (die misschien niet vrij is van enige kommaneukerij -dat terzijde)

AOC

Beste schamperredactie,

Graag wou ik kort even iets zeggen over het zogenaamde AOC (Anti-OorlogsComité) Blandijn. Zoals juffrouw Bernaers zelf al aanhaalde zijn de Actief Linkse Studenten de initiatiefnemers van dit comité. Deze vaststelling doet onmiddellijk twijfels rijzen rond de geloofwaardigheid ervan. Ik vrees dat deze linkse groepering de oorlogsdreiging in Irak alleen maar gebruikt om er haar eigen plat anti-amerikanisme mee te rechtvaardigen. ‘Ze willen het embargo opgeheven zien en zo het Iraakse volk sterker zien worden.’ Dat getuigt van een wel erg naïeve visie op de situatie aldaar en van een compleet gebrek aan realiteitszin. Vergeet immers niet dat zonder het opgelegde embargo Saddam reeds lang nieuwe massavernietigingswapens had aangemaakt en wèl een effectieve bedreiging voor de Atlantische gordel had gevormd. Daar komt dan nog bij dat de door een eventuele opheffing van het embargo nieuw ontstane geldstromen integraal naar Saddam zouden vloeien en allerminst naar de Iraakse bevolking.

Persoonlijk ben ik tegen een oorlog in Irak. Er zijn goede argumenten voor en er zijn goede argumenten tegen. Aangezien oorlog het ergste aller dingen is moet men proberen conflictsituaties zoveel mogelijk te vermijden. Als student geschiedenis zou ik maar wat graag een bijdrage willen leveren aan de juiste kadrering en plaatsing van de problematiek in Irak zonder echter te vervallen in plat anti-amerikanisme. Het AOC (alleen de naam) zou hiervoor een geschikt orgaan kunnen zijn, maar is duidelijk niet meer dan een ideologisch gestuurde façade waarin elke gezonde analyse die ingaat tegen de linkse belangen zorgvuldig wordt geweerd.

Dimitri Schrijvers 1e lic. geschiedenis

Mijnheer de Hoofdredacteur,

Nieuw Studentenhuis

In het jongste nummer van Schamper uit u uw bekommernis omtrent de afwerking van het Nieuw Studentenhuis.

In dit verband kan ik u het volgende mededelen.

Prof. Mees, architect, voorziet het bestek voor de omvorming van de Thermische Centrale tot Studentenhuis klaar te hebben tegen 1 juli e.k. Dit impliceert dat met de werken gestart zal kunnen worden februari/maart 2004. Er moet gerekend worden op een uitvoeringstermijn van ruim 1 jaar. De benodigde investeringskredieten zijn voorzien in het meerjarig investeringsprogramma.

Er wordt bij Prof. Mees nog aangedrongen om de bestekken wat vroeger dan 1 juli af te werken.

Met vriendelijke groeten, Prof. Dr. Marc De Clercq, vice-rector UGent

16

VEN & -BRIEVEN

RKV-leider Peter Pauwels is het beu !

In een eerder verschenen artikel “Rooms Katholieke Vorming niet erkend” werd mijn persoon in verband gebracht met enkele naar verluidt onfrisse organisaties. Als preses van de RKV wil ik voor eens en altijd duidelijk stellen dat ik geen e-mailadres heb bij de “Orde van Sint—Michiel”. Daarover bestaat geen enkel tastbaar bewijs en ik wens m’n naam dan ook losgekoppeld te zien van zo een onzinnige heksenjacht. Toen op de PFK-vergadering alle verdachtmakingen t.a.v. de RKV ontkracht waren, kwam extreem-links op de proppen met een anonieme politiek-incorrecte webstek, genaamd de “Orde van Sint-Michiel”; waarvan ik van horen zeggen lid zou zijn geweest (in hoeverre je lid kan zijn van een webstek?), om de reden dat het een uitgesproken katholieke webstek betreft en ik de enige katholiek ben die ze tot nu toe onder ogen hebben gekregen. Van een Scheherazade gesproken, straks schuiven ze me ook nog de inquisitie en de kruistochten in de schoenen! Ik kan het enkel en alleen interpreteren als een verachtelijke zet van extreem-links om mijn persoon en hiermee de RKV ten onrechte te compromitteren.

In het artikel citeerde Schamper mij overigens verkeerd en geheel uit de context. Van der Mensbrugghe stuitte op een kanttekening van mijnentwege in het verslag van de PFK-vergadering, met name “Dat e-mailadres behoud ik daar andere providers mij geen account meer onder mijn naam konden verschaffen” en eigende zich ongegeneerd het recht toe het citaat in een verkeerdelijke context te plaatsen, meerbepaald alsof het een e-mailadres bij de “Orde van Sint-Michiel” zou betreffen; terwijl het in wezen ging over een account bij de Vlaamse Volksbeweging, namelijk peter.pauwels@vvb.org. Een volstrekt koosjere, pluralistische vereniging, waar ik evenwel mede uit tijdsgebrek geen lid meer van ben.

Schamper speelt dus gewoon het spelletje, opgezet door het Anarchistisch Kollektief, mee; vanuit het oogpunt om te misleiden, te provoceren, zelf de sensatie aan te wakkeren waar helemaal geen sensatie is. Verba valent usu, de woorden krijgen hun betekenis door het gebruik, wordt hier niets meer dan goedkope laster en eerroof. Van de gewillig aangehaalde Pro Flandria Beweging, waarover tijdens de PFK-vergadering geen woord is gerept, bestaat klaarblijkelijk geen enkel geschreven document. Toen ik de naam van die ‘beweging’ voor de gelegenheid voorlegde aan enkele coryfeeën uit de Vlaamse Beweging, wisten die mij te vertellen dat ze niet bestond. In het colofon van Schamper staat dat het een ‘kritisch’ en ‘onafhankelijk’ studentenblad is. Bijna lachwekkend als ik zie dat Schamper hieromtrent geen research heeft verricht en zich blindelings baseert op de uitlatingen en het chagrijn van enkelen, in dit geval Ronduit N-VA. Ikzelf stond bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2000 als jongste verkiesbare kandidaat op de lijst “Ploeg Vrije Gemeentenaren” getrokken door niemand minder dan minister Paul Van Grembergen. Me dunkt dat een diplomaat als Van Grembergen geen politiek incorrecten of rechtse potentaten, zoals men mij in Schamper pleegt voor te stellen, verkiesbaar zou stellen. Toen in 2002 het doek viel over de Volksunie, reageerde ik scherp tegen het Spirit-avontuur van de clan Anciaux, maar ook de linkse onderstroom bij Ronduit N-VA ingebracht door verenigingen zoals de linkse VNSU, het extreem-linkse Meervoud en de kitscherige eerder wansmakelijke Roze Leeuwtjes baarden mij zorgen. Ik merkte toen vermakelijk op dat Ronduit N-VA een alternatief was voor rood-roos Vlaanderen, kritiek die men mij natuurlijk niet in dank afnam. Dat de partij volgens de laatste peilingen de kiesdrempel van 5% niet zou halen, heeft de rancune alleen maar doen toenemen. Verzonnen verhaaltjes over een onbestaande Pro Flandria Beweging, PFB, die zich mooi leent tot de ietwat karikaturale Paramilitaire Front Beweging, maken op mij geen indruk. De subjectiviteit droop dan ook van de pagina’s af, niet in het minst omdat Schamper verzuimde beide partijen te aanhoren. Van der Mensbrugghe ging luisteren bij Ronduit N-VA en het KVHV, maar liet na de RKV zelf te contacteren! Ik stel vast dat het PFK niets anders is dan een kinderlijke praatbarak en subsidiëringsapparaat voor enkele extreem-linkse totalitaire splintergroeperinkjes van dertien in een dozijn. De RKV is dan ook niet erkend door de linkse agitatie binnen het PFK. Alles wat enigszins Katholiek of conservatief is, is verdacht en fascistoïde; ze zingen altijd hetzelfde deuntje, net een schare pubers die hun eerste moeilijke woordje geleerd hebben, het te pas en te onpas gebruiken en menen de rest van hun woordenboek de open haard in te kunnen gooien. Dat men een studentikoze Katholieke organisatie uit het PFK sluit is een regelrechte aanfluiting voor het democratische karakter van de RUG. Door de RKV niet te erkennen ontneemt men de Rooms-Katholieke studenten hun rechtmatige stem aan de RUG en maakt men hen dusdanig monddood.

Verder ben ik inderdaad sinds kort bestuurslid van het KVHV, niettemin weerhoudt niets er mij van in beide besturen te zetelen. Ik houd de zaken strikt gescheiden en niemand binnen mijn presidium uitte hier bezwaar tegen. Het KVHV is een van oudsher studentikoze conservatieve vereniging geschoeid op Katholieke leest, evenwel niet exclusief Katholiek zoals de RKV. De RKV heeft als doelstelling het organiseren van bezinningen, lezingen, debatten, enz. voor en door Rooms-Katholieke studenten, kortom een unicum aan de RUG dat voorheen noch door het Vlaamsgezinde KVHV, noch door het partijgebonden CDS en het oecumenisch christelijke IFECS werd ingevuld. Ik werd lid van het KVHV omwille van hun contemplatief-Katholieke achtergrond.

De foto bij het artikel in Schamper waarop een nogal verwijfde Van der Mensbrugghe met afgezakte schouders in lederen sarmatenue en met een T-shirt van KiSS aan, kennelijk het verkeer staat te regelen, doet mij weinig eer aan; als het al de bedoeling was mij te imiteren. Mocht iedereen die een lederen jekker draagt per definitie fascistoïde zijn, dan kleurt op 18 mei de helft van Vlaanderen zwart. Op de PFK-vergadering werd ik aanstonds al argwanend bekeken door enkele ranzige werkschuwe warhoofden, die nog geen badkuip zouden herkennen mochten ze erover struikelen, om reden dat ik een das droeg. Ah ja, Mattheüs 7/6 verwoordt het misschien nog het best : “Geef het heilige niet aan de honden en werp uw parelen niet voor de zwijnen, want zij zullen ze vertrappen, zich omkeren en u verscheuren.”

Peter Pauwels Reactie van Redactie Schelden is een ijzersterke argumentatie. Voorts komen onze bronnen jammer genoeg voor u niet alleen uit ‘linkse’ hoek. Daarenboven zijn er inderdaad geen documenten te vinden zijn van de Pro Flandria Beweging en de Vlaamse Beweging weet uiteraard niet van het bestaan af. In uw plaats hadden wij echter ontkend dat die beweging een idee was waarmee u naar enkele verenigingen stapte.

Lezersbrieven zijn steeds welkom. Of ze gepubliceerd worden, is iets anders. Naamloos of politieke propaganda is namelijk de kortste weg naar de prullenmand. Gelieve ook uw Middelnederlands achterwege te laten. Wegens technische redenen kan de redactie beslissen de lezersbrief niet te plaatsen of in te korten. Op grondig gemotiveerd verzoek laten we de naam van de auteur weg.

17

W

Het Huis van Gesp

at gebeurt er wanneer u drie geroutineerde zangers samen op een podium brengt met een begeleidingsgroep die de lippen doet tuiten? Dan krijgt u het Huis van Gespuis, waar kolder de norm is en zotheid de regel.

Het Huis van Gespuis is Gents combo met Lieven Taevernier, Bruno Deneckere en Dirk Dhaenens, alias Derek. Naast hun solocarrière zetten die heren op gezette tijden een select publiek in vuur en vlam met intieme maar swingende muziek die je in geen enkele categorie kan plaatsen.

met zo’n uitgebreide bezetting niet bang waren voor bombasme maar dat is geenszins het geval. Zoals De Morgen ook al berichtte over het optreden van Derek op Dranouter dit jaar, onvervalst speelplezier en muzikale passie zorgen ervoor dat de optredens van het Huis druipen van naturel.

”Wij willen Soet

muziek zachter geworden is?

Dirk: “Ik heb daar een uitleg voor maar die heeft niets met het gespuis te maken.

Voor mij is het simpel. Ik hou eigenlijk meer van de muziek die ik nu maak dan de muziek die ik vroeger maakte. Ik ben eraan begonnen zonder goed te beseffen wat ik deed.”

Bruno: “Ik vind de muziek die we nu spelen ook veel heftiger.”

SCHAMPER: Hoe komt het dat een jonge groep nooit iets brengt als het Huis?

Bruno: “Ik weet zelfs niet of dat zo is.

Misschien zijn ze allemaal achter onze rug bezig.”

Nils: “Het enige wat ik kan bedenken is Sukilove, die Antwerpse jongen die een leuk plaatje gemaakt heeft. Redelijk rootsy. Maar het is toch niet Sukilove denk ik.”

Bruno: “Dat heeft niets met ons te maken hé Nils.”

Nils: “Ah ja, juist, laat dat maar weg dan, die is toch niet zo goed.”(gelach alom) Dirk: “Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet meer mee ben met die jonge gasten van tegenwoordig. Jullie zijn tien jaar jonger hé en het begint mij echt op te vallen. Drie of vier jaar geleden vond ik dat ik nog meewas, maar nu...”

Bruno: “Ik denk dat het er mee te maken heeft dat je mensen kent. Als je begint, ken je geen mensen en moet je ze wel leren kennen.”

Dirk: “Hij zit nog altijd op het podium.” (gelach alom)

De drie hebben een solide reputatie in het We ontmoetten enkele leden van het Huis Vlaams muziekwereldje, zonder echter - zonder Taevernier - na een optreden ooit grote faam verworven te hebben. voor een gemoedelijke babbel. Het zal Derek heeft al enkele rockgroepjes achter waarschijnlijk een belediging van uw de rug, waaronder Derek & the Dirt en opmerkingsgave zijn, maar toch willen we Weez. Van ruige rootsrock evolueerde hij vermelden dat de alcoholgraad bij enkele naar rustiger, intiemere folkrock. Ook van de interviewees lichtjes boven het fatBruno stapte na de de stevige garagerock soenlijke lag. Dat om te beletten dat de van The Pink Flowers over naar folk die heren binnenkort een uitnodiging in de op momenten zelfs aan country grenst. Lieven Taevernier is dan weer een geval apart, zijnde een Nederlandstalige singersongwriter met kleinkunstige kantjes. Rond zich verzamelden ze muzikanten die al langer over de Vlaamse muzikale kronkelpaadjes dwalen. Zo zijn er violist en lapsteeler Nils De Caster, die het hele strijkkwartet Rosias meebrengt, muzikale soulmate van Deneckere en ervaren toetsenist Yves Meerschaert, ook wel bekend als Vis en die al lang met Derek samenwerkt.

Ook HT Roberts draagt op “Wij willen geen neger bij het Huis van Gespuis.” gitaar bij aan de sound van het SCHAMPER: Jullie hebben Huis, samen met drummer Tom een zeer grote bezetting. Ben je nooit De Wulf en contrabassist Mario Verman- bus krijgen voor het volgende NSVzangfeest. Neen, rechtse rakkertjes, bang dat het overdreven gaat worden, del.

“Gespuis” moet niet zò letterlijk genomen een beetje bombastisch?

Dirk: “Van bombasme ben ik niet echt Het collectief is gebaseerd op live-optre- worden. bang. En als we bang waren dat het te dens met een evenwaardige inbreng van alle muzikanten en niet alleen van de drie SCHAMPER: Bruno, Derek, jullie groot zou worden, dan zijn we tegen onze grote kanonnen die het publiek muziek is langzaam zachter geworden. eigen prerogatieven of...”

Nils: “Ons manifest.” charmeren met hun ongedwongenheid en Hoe komt dat? muzikale vrijzinnigheid. Ook beeld en Dirk: “Het is een zeer schone micro, hij Dirk: “Het idee was dat in het Gespuis woord spelen een belangrijke rol. Derek doet mij wat denken aan de raketten die alles moet kunnen, en het is nog veel te kan immers een aardig potje dichten, Hans Blix in Irak moet ontmantelen. Het weinig. Maar het wordt echt moeilijk om zoals hij bewees met zijn bundel ‘Blij met schijnt trouwens dat hij er zelf bij wil zijn het, als het nog chaotischer wordt, om het als ze ontploffen. Hij zal er dan toch niet dan te doen werken.” een beetje Zon’. ‘juust nevens’ mogen staan. Zo’n zever Nils: “Muzikaal heb ik daar geen problemen mee, maar praktisch...”

Alhoewel de grote meerderheid van de dat dat is.” nummers geschreven wordt door de Bruno: “Om te antwoorden op uw Bruno: “Daar gaat het hem niet over hé jongen...” (algemene hilariteit) “Grote Drie”, heeft de rest van de groep vraag...”

Dirk: “Ja, het is toch voor de radio dat we een even grote invloed op de muzikale koers van het schip. We vroegen ze of ze SCHAMPER: Hoe komt het dat jullie bezig zijn hé?”

18

spuis bekent kleur

oetkin Collier!”

Bruno: “We zijn wel met veel, maar we kunnen tot een consensus komen, en als dat bombastisch is, dan is dat omdat we dat leuk vinden.”

Dirk: “Maar het is toch niet echt bombastisch. Vind jij dat dan?”

Bruno: “Heb ik de vraag gesteld of zo?” (gelach alom)

en twee keren, dat blijft toch hetzelfde?”) en over het uitschakelen van combi’s waar we om juridische redenen niet verder op in kunnen gaan. De discussie wordt treffend afgesloten met de stelling van Dirk: “Ik heb niet te veel gedronken om te rijden, maar het zijn gewoon die controles...”

SCHAMPER: Wat zou dan de grens zijn?

Dirk: “Bwa, ik zou niet graag hebben dat er een neger bij het Huis komt spelen.” (algemene hilariteit) Nils: “Ik ga ook iets nemen om te drinken want het gaat hier niet goed aflopen.”

Bruno: “Hallo, Eurosong, hallo?”

Nils: “Ik zou Soetkin Collier graag bij het Huis hebben. Geef eens haar nummer.

Beetje Wagner-muziek bij het Huis.”

Bruno: “Ik draag ook rechts.”

Nils: “Achtung! Ik vind dat haar onder haar neus wijs.”

Bruno: “Pas op, ik heb in die bunker gezeten, en die Soetkin... amai. Maar wij denken niet in die termen, en ET is zonet in België geland, (tegen Dirk) als het u niet meer interesseert vriend.”

SCHAMPER: Is er iemand die de leiding neemt bij de repetities?

Bruno: (trekt bruusk de micro naar zich toe) “Nee!” (gelach alom) Dirk: “Is het voor een humoristisch blad?”

Pieter-Jan Desmet, die die avond

SCHAMPER: Wat is de bedoeling achter het Huis van Gespuis?

Bruno: “Boshoeren, grashoeren...” (dronken geschater) Dirk: “Hoe is het allemaal begonnen? Ik was er niet bij. Er was daar een repetitie.

Heb ik verdorie voor dat kot moeten betalen?” (gelach alom) Nils: “De bedoeling is om kunst- en muziekvormen te combineren zonder zo’n arty-farty indruk te geven. Een soort laboratorium.”

SCHAMPER: Dirk, je schrijft ook, is de tekst van je nummers daardoor belangrijker geworden en waarom dan wel?

Dirk: “Ik weet niet of het komt doordat je Nederlandse teksten schrijft maar ik denk dat het gewoon sowieso altijd moeilijker wordt voor jezelf. Je wilt dan een zinnetje schrijven waar je binnen tien jaar nog tevreden over bent. Dat is voor mij een belangrijk doel, en veel belangrijker dan vroeger. Toen kon het mij veel minder schelen maar of dat met dat schrijven te maken, heeft weet ik niet.”

Plots gaat een gsm over met een bijzonder dreigende boodschap. Na het telefoontje ontspint zich een levendige discussie over het ontwijken van alcoholcontroles op een grote vierbaansweg, twee gaan en twee keren (Bruno: “Twee gaan

maar we proberen wel te coördineren.

Daarvoor hebben we een management.”

Nils: “Trouwens, je weet ook wat je kan en wat niet hé. Iedereen binnen het gespuis weet waar hij mee bezig is.”

SCHAMPER: Wie brengt wat in van jullie drie wat muzikale invloed betreft?

Bruno: “Eigenlijk is dat een verkeerde vraag. Het zijn immers niet alleen de zangers die iets inbrengen. We bouwen met z’n allen iets op en de invloeden komen van iedereen.”

Nils: “Ook Herman zingt nu een nummer bijvoorbeeld. Gewoon iedereen binnen

Het Huis van Gespuis is een bende zotten die de ironie niet schuwen.

meespeelde komt de kamer binnen...

PJDS: “BJ haar regels zijn over...” (algemene hilariteit)

De Texaanse blueszangeres BJ Scott kon die avond niet meezingen, wat een groot aantal mensen uit het publiek misnoegde. PJDS verklaarde dat BJ haar regels had die avond.

Bruno: “Ik zie het! Je hangt vol met bloed.” (gelach alom) Bruno: (klopt op tafel) “Iedereen terug bij de zaak! Kan je de vraag nog eens stellen?”

SCHAMPER: Is er iemand die de leiding neemt?

Dirk: “Ik denk dat Nils de baas is.” (algemene hilariteit) Nils: “Als antwoord op uw vraag: neen.

Als er iemand de leiding zou nemen, zouden we allemaal op zijn muil slaan.

Dat gaat niet.”

Bruno: “Er is niemand die echt de baas is

het gespuis kan een nummer brengen.

Het zijn niet gewoon die drie zangers hé.

Die indruk krijg je omdat zij vooraan staan.”

Bruno: “In het begin was het wel zo maar nu is dat volledig veranderd. Elk lid van het Huis is evenwaardig. Behalve Dirk dan, die kan echt mijn kloten kussen. (gelach alom) Nu gaat hij weg, hij zit in de keuken. Met een schotelvod, Dirk, schotelvod zijnde.”

Hierna volgt een vergelijking van onze micro met een phallussymbool waarna voor ons de maat vol is. Uw trouwe inktkoelies leggen zich bij de zaak neer en schenken zichzelf een glas niet eens zo slechte Bordeaux in.

Alle informatie uit het huis kan je vinden op www.gespuis.be. Tijdens de Gentse feesten verhoogt het Huis haar paraatheidsgraad gevoelig. Foto’s copyright Jo Clauwaert.

Kamiel

19

D E

E

Streakers plannen acties Tegen plastieken tetten

nkele dagen geleden kreeg de redactie e-mailsgewijs een uitnodiging voor een gesprek met een groep die zich identificeerde als het ‘Streakerscollectief’. De beweging beloofde “acties aan de universiteit”. Vooral de plastieken tetten worden geviseerd.

L I E G E N D E

We zaten onwennig op onze stoel te schuiven in het café van afspraak, niet goed wetend wat we mochten verwachten en met de meest angstwekkende beelden in ons hoofd. Onze vrees bleek echter ongegrond: geen kalende veertiger met een lange regenjas die met een brede grijns naar het tafeltje loopt. Wel twee vlotte twintigers in vrolijke kleren. Ze stellen zich voor als David en Emmy.

Wanneer we ze met onze angstbeelden confronteren, barsten ze in lachen uit.

David: “Dat is een reactie die we vaker krijgen. Laat ons duidelijk zijn, ‘Streakercollectief’ is geen vereniging voor exhibitionisten.

Bij ons zal je niemand aantreffen die na zijn uren de struiken van het Citadelpark onveilig maakt.”

geren zijn net diegenen die wij willen bereiken. Bovendien zijn boodschappen zoals die van Mieke Vogels, hoe je het ook draait of keert, politiek gekleurd. Dat willen we vermijden: wij willen iedereen aanspreken, over de politieke grenzen heen.”

SCHAMPER: In jullie mail hebben jullie het over “acties” aan de universiteit.

Waarom aan de universiteit?

Emmy: ‘Streakerscollectief’ richt zich in de eerste plaats tot studenten. Studenten staan immers het meest open voor veran-

gen.”

Media-aandacht

SCHAMPER: Wat zullen jullie acties dan precies inhouden?

Emmy: “In een eerste fase zullen leden van het ‘Streakerscollectief’ pamfletten uitdelen aan de hoofdingangen van de faculteiten. Daarna zullen ze zich voor het begin van een college uitkleden en zo de les bijwonen. Vandaar onze naam, al vind ik dat hij de lading niet helemaal dekt.

Streakers zijn mensen die moedwillig evenementen verstoren. Dat hebben wij niet voor ogen. Wat ons betreft kunnen de lessen gewoon doorgaan, al zal dat in het begin waarschijnlijk moeilijkheden opleveren. We hebben de naam ‘Streakerscollectief’ gekozen omdat mensen er zich makkelijker iets bij kunnen voorstellen.

Daarenboven bekt hij goed. Media–aandacht is een belangrijk doel van onze acties, en dan is iets dat makkelijk in het geheugen blijft hangen handig.”

R E P O R T E R

SCHAMPER: Verwachten jullie tegenkanting?

SCHAMPER: Wat zijn jullie David: “Natuurlijk. Maar we hopen dan wel, en vooral, wat willen dat de studenten verdraagzaam jullie bereiken? zijn en niet te veel heisa maken.

Emmy: ‘Streakerscollectief’ is Bovendien hebben wij ook onder een vereniging voor mensen die het academisch personeel symde negatieve houding tegenover pathisanten hebben. Ik mocht het het naakte lichaam aan de kaak eigenlijk niet zeggen maar profeswillen stellen. We bedoelen sor Rudy Armagneau is de voordaarmee niet het naakte naamste initiatiefnemer van onze lichaam dat je op de hoogste actie. Ook uw eigen hoofdredacplank in de krantenwinkel kan teur, Jef Van Baelen, heeft sinds aantreffen of het lichaam dat in kort een lidkaart van onze reclamefilmpjes op de motorkap vereniging in zijn portefeuille. Een nieuwe wagens ligt te kronkelen. schandaaltje speelt overigens Wij vragen aandacht voor het alleen maar in onze kaart.

Moonen is de instant-versie van streaken. natuurlijke lichaam zoals u en wij Media–aandacht is, zoals gezegd, dat hebben. Die lichamen komen veel te deringen. Zij zijn het die in de toekomst meer dan welkom.” weinig aan bod in de media en de een leidende rol in de maatschappij reclamewereld, met als gevolg de ge- vervullen en als model voor anderen SCHAMPER: Wanneer mogen we jullie kende uitwassen: anorexia, borstver- dienen. Wij hebben een revolutie voor eerste acties verwachten? grotingen, facelifts... Een hele industrie ogen en waar kan zoiets beter dan bij stuDavid: “Voorlopig blijft het bij plannen. We woekert op de frustraties van mensen die denten? Het wordt namelijk hoog tijd dat wachten tot het klimaat, letterlijk dan, wat uit alle macht proberen een onmogelijk er verandering komt. Al van toen onze gunstiger is. We hopen dat we onder de ideaal te bereiken.” voorouders nog met vuistbijlen mamstudenten navolging zullen krijgen, en dat moets afmaakten...” (Het gesprek zal makkelijker gaan bij een aangenaam verzandt in een lange tirade over de Revolutie zonnetje dan bij Siberische tempeSCHAMPER: Heeft Mieke Vogels daar depreciatie van het menselijk lichaam in raturen. In ieder geval, schrik niet als in de onlangs al geen campagne voor ge- het algemeen en dat van vrouwen in het komende maanden plots een medestubijzonder doorheen de geschiedenis. voerd? dent op de stoel naast je zich uit begint te David: Inderdaad, maar dat zet volgens Gelukkig komt een ober met gevoel voor kleden, of wanneer een prof plots in ons weinig of geen zoden aan de dijk. timing vragen of we nog iets willen adamskostuum van achter de katheder Mieke Vogels mag dan al een geschikt drinken.) “Enfin, dit terzijde. Wij willen in komt” boegbeeld zijn voor een olietanker, als de eerste plaats een taboe doorbreken en het gaat om het sensibiliseren van jon- ingaan tegen de plastieken lichamen die geren, schiet ze hopeloos tekort. Die jon- de commercie ons op probeert te drin-

20

Dries

S

Bocht uit den Aldi maar slechter

cheisse, kan die dwaze tram niet wat sneller rijden? Daar gaat onze trein, net nu we sterven van de honger. Op zoek naar een stevige studentensnack in de buurt van het station dan maar.

Verbaasd kijken we om ons heen. Zo veel mooie restaurantjes en bars maar niets echt op studentenmaat. In één van de koningsstraten rond het station zien we echter enkele studenten buitendruipen.

“Droopy” staat op de ruiten en wij wandelen binnen.

Après-ski

We wanen ons in een après-ski-club. Hier en daar zitten plukjes studenten en afgeleefde veertigers. De houten muren hangen vol met het-moet-hier-cowboyachtig-lijken-stuff. “Precies alsof ze in het Wilde Westen hun nummerplaten niet moeten inleveren na gebruik”, merkt mijn tafelgenoot verveeld op. Als de bediening maar snel gaat zodat we onze volgende trein niet missen.

Een meisje kuist de andere tafels af. Wij storen niemand. Noch het als Natascha

O

uitziende meisje noch de barman voelen de nood ons te bedienen. De kaart oogt divers, gaande van omelet tot pasta. De prijzen lijken op het eerste gezicht democratisch. Zo betaalt u voor de verdacht klinkende vleesschotel met frietjes 7,5 euro. Wij zouden het graag houden bij spek met eieren en een margarita. Als het ze belieft ons te bedienen, natuurlijk. ”Oh, zitten jullie hier al lang? Ik had jullie niet binnen zien komen”, glimlacht de kruising tussen een Vlaams boerken en een bonobo. De volgende trein missen we ook, onze magen hebben de hoop al opgegeven maar de drankjes staan op tafel. We raden u echter aan uw Cola Light Lemon niet uit te drinken. Anders bemerkt u dat de glazen al duizend keer in een vaatwas zonder Calgoniteball hebben vertoefd.

Aldibrol

R E S T U A R A N T

Droopy

Geef de hoop echter niet op, uiteindelijk krijgt u eten. Dat een omelet kankerverwekkender kan zijn dan met uw mond rond de uitlaat van een Trabant te hangen, bewijzen ze bij Droopy’s.

Gelukkig kan ik nog kauwen op verdorven sla met frieten. Mijn tafelgenoot heeft minder geluk. Hij bijt zijn tanden stuk op een beschuit “met extra kaas en kruiden” die u bij de afdeling diepvriespizza’s van de Aldi vindt. Dat hij er vijf keer zo veel voor betaalt dan in de Aldi nemen we er met plezier bij evenals het nieuws van Rockradio Den Haag dat door de boxen schalt.

Laten we duidelijk zijn: loop nooit tijdens de week tussen 11 en 23 uur Droopy’s binnen op de Koning Boudewijnstraat 5 in Gent. Het kan uw gezondheid ernstig schaden. Alle hijgtelefoons zijn wel welkom op 09/220.00.24.

Frederik De Swaef

Big Business

De liefhebbers van het genre zullen waarschijnlijk tevreden zijn over dit album. Persoonlijk had ik echter meer verwacht van een topscenarist als Yann. Laten we hopen dat hij in deel twee met beters op de proppen komt. Wie het andere werk van Yann nog niet kent, raad ik aan dat eerst te lezen.

Karaat 1: Uma, door Yann en Meynet, uitgeverij Dargaud.

Karel Lambert

I R

Tekenaar Meynet, bekend van Tatiana K., levert behoorlijk werk. De tekeningen zijn echter statisch, wat de actiescènes niet ten goede komt. De pagina-opbouw oogt soms saai maar die verantwoordelijkheid dragen de beide auteurs.

T

Welk verhaal hij ook schrijft, duizendpoot Yann weet er altijd een originele draai aan te geven. Helaas bevat dit verhaal geen enkele originele invalshoek. De personages zijn stereotiep en Yann weet ons amper te verrassen. De hoofdpersonages zijn Uma, een suïcidale Lara Croft-kloon en Mehdi, een gespierde homoseksuele flik, inclusief oorring, gouden ketting en ringbaardje. Het verhaal speelt zich af in het duistere diamantmileu, waar Uma na het overlijden van haar tweelingzus op vreemde wijze in verzeild raakt. In dit

eerste deel worden vooral vragen opgeroepen, die later - wellicht verspreid over zo veel mogelijk albums - beantwoord zullen worden.

S

Met de naam Yann op de voorpagina mag men gewoonlijk een origineel album boordevol humor verwachten. De man is namelijk het geniale brein achter schitterende reeksen zoals de Onnoembaren, Govert Suurbier en Spoon & White.

Hoewel die albums vlot over de toonbank gaan, wou Yann een échte bestseller maken. Een poging om Van Hamme, de koning van de verkoopscijfers, van de troon te stoten, inderdaad. Zo ontstond Karaat.

P

mdat er nogal wat randdebielen aan onze unief rondlopen, kozen we deze keer een strip die niet te ingewikkeld is. Het bevat echter alle elementen voor een bestseller. Een babe met ferm balkon dus en tja, dat is het zowat.

21

The Hours

FFILMM

Z

elden ben ik zo ontgoocheld de cinemazaal uitgeschreden als toen ik naar ‘The Hours’ ging. De film werd door de critici immers onthaald als één van de dé films van het jaar, maar bezwijkt uiteindelijk onder die verwachtingen.

The Hours verweeft het verhaal van drie vrouwen uit verschillende periodes.

Alledrie de verhaallijnen hebben wel iets te maken met Virginia Woolfs roman Mrs Dalloway. In 1921 volgen we de Britse schrijfster terwijl ze aan haar roman werkt. Haar leven wordt gedomineerd door voortdurende zenuwinzinkingen die haar uiteindelijk tot zelfmoord drijven. In 1951 wordt Mrs Dalloway gelezen door een depressieve huismoeder. Ten slotte neemt het verhaal ons mee naar het New York van 2001 waar we geconfronteerd worden met de lotgevallen van Clarissa Dalloway. De façade die zij optrekt, brokkelt af als blijkt dat ze niet de kranige vrouw is die ze zich tracht te zijn. Ze volgt in haar daden en gedachten tamelijk nauwkeurig de ene dag die Woolf in haar boek beschrijft. Uiteraard met enkele aanpassingen die ongetwijfeld heel betekenisvol zijn maar de reguliere bioscoopganger (lees: uw dienaar) ont-

Solaris S

gaan.

Het verhaal, gebaseerd op een boek van Michael Cunningham, lijkt vooral een excuus voor zwaarmoedige en gezwollen overpeinzingen. De grote thema’s worden niet geschuwd: leven, dood, geluk, enzovoort. Begrijp mij niet verkeerd, ik ben niet vies van filosofisch geneuzel.

Maar twee uur lang! Wat occasionele ontspanning voor mijn kleine grijze cellen ware niet overbodig. Naar het einde toe lag ik zo murw geslagen in mijn zetel dat ik moeite had om er terug uit te kruipen.

Maken de acteerprestaties dan niets goed? Om eerlijk te zijn, die maken het slechter. Meryl Streep, die de moderne Mrs Dalloway speelt, staat zo ontstellend zwak en overdreven pathetisch te acteren, dat ik bijwijlen dacht in de ‘Nacht van de Wansmaak’ te zijn beland.

Julianne Moore, de huisvrouw met zelf-

teven Soderbergh tart andermaal de regels van het Hollywoodgenre. Hij laat 20th Century Fox samen met James ‘Titanic’ Cameron één van de meest ontoegankelijke sciencefiction films financieren sinds Kubrick’s ‘2001: A Space Oddysey’.

Solaris benadert echter op geen enkele manier de status van de sf-klassieker bij uitstek. Solaris heeft wel gemeen met 2001 dat het voor spreekvoer zal zorgen.

Iemand de ruimte insturen en hem laten lijden onder de kracht van een buitenmenselijke macht, tot daar aan toe. Maar waarom wordt er niet met een lijvig pistool gezwaaid? Waarom gebeurt er zo weinig? Wordt een bovenaardse kracht niet altijd vormgegeven met antropomorfische wezentjes? En waarom gaat alles in godsnaam zo traag?

Kelvin (George Clooney) is een psychiater die naar een ruimteschip wordt gezonden om er een uit de hand gelopen situatie recht te proberen zetten en het schip heelhuids terug naar de aarde te brengen. Al snel is Kelvin er zelf getuige en slachtoffer van hoe een intelligente planeet, Solaris, macht krijgt over zijn herinneringen en emoties. Kelvin voert daardoor een emotioneel gevecht met de herinneringen aan en zijn schuldgevoelens over de zelfmoord van zijn vrouw.

Het is er Soderbergh om te doen dat de kijker zich die vragen stelt. Een andere reden om naar de film te kijken, vind ik niet. De plot is zo eenzijdig dat het saai wordt. De film, gebaseerd op het boek van de Russische auteur Stanislaw Lem, gaat over universele emoties. En hoe kan je iets diepmenselijks beter universeel maken dan door je hoofdpersonage, Chris Kelvin, ver de ruimte in te sturen?

Saaie koek, moet het Amerikaanse publiek gedacht hebben. Want ware het niet dat fans al op voorhand wisten dat het achterwerk van George Clooney luttele seconden in beeld kwam, was er geen kat naar de film geweest. Wie op zoek is naar de Soderbergh van Traffic of Ocean’s Eleven zal dan ook moeite hebben om Solaris uit te zitten. Al duurt de prent niet langer dan 99 minuten en is de fotografie

22

moordneigingen, en Nicole Kidman als Virginia Woolf zijn niet slecht te noemen maar ze spelen zo onderkoeld en uitdrukkingsloos – omdat hun rol dat ongetwijfeld vereist – dat je moeilijk van groots acteerwerk gewag kan maken. En oscarnominaties? Ik dacht het niet.

Vreemd genoeg zijn het de mannen die het betere werk voor zich nemen in deze “chick flick voor vijftigplussers”. Stephen Dillane, die Leonard Woolf vertolkt, staat zo lekker te spelen dat hij in hun gezamenlijke scènes Nicole Kidman bijna belachelijk maakt. Bijna. Ook Ed Harris als terminale schrijver van hermetisch werk, trekt behoorlijk zijn streng. Het contrast met la Streep zit daar voor iets tussen. Velen lopen warm voor deze film maar ik kan mijzelf daar helaas niet bij rekenen. Een tegenvaller over de hele lijn. ’The Hours’ speelt in Sphinx.

Pierewiet

FFILMM

schitterend, ze stelt je uithoudingsvermogen van de eerste tot de laatste seconde op de proef.

Toch kan Solaris onbezwaarlijk een must genoemd worden voor iedereen die van film houdt. Al was het maar om jezelf ervan te vergewissen dat Clooney kan acteren en dat film meer is dan lekker achterover geleund popcorn te smikkelen. Geniet van de goeie acteerprestaties, verdrink in de stilte van de ruimte, maar bedenk ook hoe leuk het moet zijn om zo veel geld te bezitten dat je een film kan maken waarvan je op voorhand weet dat er niet meer dan anderhalve man en een paardenkop naar zal kijken.

Soderbergh beweert met de film de eerste fase van zijn regisseurscarrière afgesloten te hebben en verdwijnt nu een jaartje uit the picture. Aan de kijker om terug te denken aan hoe even professioneel als eigenzinnig de regisseur met de regels van het Hollywoodhuis flirt.

Solaris speelt in Studio Skoop.

JVdb

k r i n g e n e n AAGENDAA konventen

WOENSDAG 5 MAART

F.K. Germania

F.K.-cantus Schaakavond

LVSV Lombrosiana

VRIJDAG 7 MAART

Jeneverkwis, 20u, LVSV-lokaal Cultuurkroegentocht, 20u30, McDonalds Korenmarkt

G.B.K. Chemica

Galabal van de wetenschap; ‘t café Galabal, ICC

Politeia

Bloedgeestig in Decascoop

DINSDAG 11 MAART

Politeia VG HILOK

Bloedgeestig in Ledeganck Zelfdoding, 20u, Kammerstraat 10 Gratis Vat, 't Kofschip

DSA Politeia Slavia

Voorstelling jaarverslag en receptie Manilletornooi; Kitsch Russische avond, 20u, de Centrale

F.K. Politeia KK

F.K.-kwis Bloedgeestig in Home fabiola Vrij Podium, 19u, KUC

V.G.K. Politeia

Oudercantus; Salamander Galabal; Driekoningen(Merelbeke)

HILOK

Galabal, Casino

‘t Zal

Debat “zin en onzin Historische Jezus”, 19u, Aud E, Blandijn

DONDERDAG 6 MAART

MAANDAG 10 MAART

WOENSDAG 12 MAART DONDERDAG 13 MAART VRIJDAG 14 MAART

ZATERDAG 15 MAART

WOENSDAG 19 MAART

Volledige agenda is te vinden op: http://www.student.rug.ac.be

Je m’excuse

Professor Bart Keunen laat weten dat er voor zijn vak, Inleiding tot de moderne literaturen, al heel wat veranderd is. Namelijk de verhouding tussen denk- en blokwerk.

Bij Keunen ligt dat op 70 en 30 procent. Mijn welgemeende excuses voor de onwetendheid die ik in mijn stuk over universitaire randdebielen tentoon spreidde.</par1> Evelien Baeten

Colofon

Schamper is het kritische en onafhankelijke studentenblad van de Universteit Gent. De Redactie bestaat uit vrijwilligers en komt elke dinsdag samen om 19u op het volgende adres:

Schamperredactie Studentenhuis De Brug St-Pietersnieuwstraat 45 9000 Gent 09/264.70.87 schamper@student.rug.ac.be Rek.nr.: 890-0144049-35

Lezersbrieven zijn welkom, liefst op diskette. Naamloos is prullenmand. Vermeld ook studierichting, jaar en contactadres.

Op grondig gemotiveerd verzoek laten wij uw naam weg. Lezersbrieven dienen betrekking te hebben op de studentenproblematiek en de RUG in het algemeen of artikels in Schamper in het bijzonder.

De redactie behoudt het recht voor om ingezonden stukken verkort weer te geven, of om technische reden niet te plaatsen.

Oplage: 5000 exemplaren op gerecycleerd papier, gratis verspreid in alle faculteiten, resto’s en homes van de RUG Verantwoordelijke uitgever: Jef Van Baelen St-Pietersnieuwstraat 45, 9000 Gent Drukkerij: Druk in de Weer c.v.

Forelstraat 35 9000 Gent

Redactie:

Hoofdredacteur Jef Van Baelen Coördinator Evelien Baeten Advertenties Ellen Bernaers Eindredactie Jef Van Baelen, Pieter Loncke, Tom De Paepe, Annelies Jeannin, Ilka De Bisschop, Joost Vandenbroele, Tim F. Van der Mensbrugghe Redactie Evelien “Riool” Baeten, Ellen “Reclamepaneel” Bernaers, Gert “Lantaarnpaal” Boel, Bruno “Openbaar Toilet” Claeys, Ilka “Karmelitessenklooster” De Bisschop, Tom “Patershol” De Paepe, Frederik “Hondenpoep” De Swaef, Stefanie “Dulle Griet” Deman, Stefaan “Ondergrondse Parking” Duc, Rien “Groot Kanon” Emmery, Pieter “Windhaantje” Everaerts, Annelies “Glazen Straatje” Jeannin, Karel “Rosse buurt” Lambert, Pieter “Kraakpand” Loncke, Christophe “Citadelpark” Ramont, Stijn “Kartonnen Doos” Segers, Jef “Mammenlokker” Van Baelen, Joost “Rood Licht” Vandenbroele, Tim “Goot” Van der Mensbrugghe, Dries “Pispaaltje” Vrijders, Jan “Sint-Kwintensberg” Vermeulen Vormgeving Papieren versie: Pieter Loncke, Tom De Paepe, Tim F. Van der Mensbrugghe Internet versie: StijN Segers, Cover: Tim F. Van der Mensbrugghe Cartoons Valère, Bruno, Tim F. Van der Mensbrugghe Foto’s Evelien Baeten, Tim F. Van der Mensbrugghe Schamper op internet www.schamper.rug.ac.be

23

CULTUUR AGENDA •Maandag 17 februari Film: ‘Dead Ringers’, Cronenberg, 1988, 20u Sphinx Film: ‘Gemini’, Tsukamoto, 1999, 20u - Sphinx Concert: Anton (Chanson) - Trefpunt, Bij St.Jacobs 18 (gratis) •Dinsdag 18 februari Film: ‘India song’, Duras, Frankrijk, 20u - Sphinx Film: ‘Son Nom De Venise Dans Calcutta Desert’, Duras, Frankrijk, 22u30 - Sphinx Jam-sessie: wie wil brengt een eigen instrument mee, De Centrale – 20u

•Woensdag 19 februari Filmparade: ‘Experimentele Films’, o.a.

Kubelka en Snow, 20u Sphinx Film: ‘Kaleidoscope’ Experimentele kortfilms, 22u30 - Sphinx Viewpoint Documentair Filmfestival – Studio Skoop en Film-Plateau, tot 26 februari •Vrijdag 21 februari Concert: Spinvis, Vooruit, 20u - 18-15 euro Rondleiding opgravingen Sint-Pietersplein, 15u gratis

•Zondag 23 februari Lezing: De sociale achtergronden van het carnavalfeest, 10u MIAT 2,5O euro

•Maandag 24 februari Concert: Wazi Quintet (Jazz), De Fantast – 22u (gratis) Concert: Kadril, Trefpunt, Bij Sint-Jacobs – 21u (gratis) •Dinsdag 25 februari Fuif: Boombal – Bal Folk, 20u – De Centrale, Kraankindersstr. 2 Woensdag 26 februari Filmparade: ‘Repulsion’, Polanski, GB, 2Ou Sphinx •Donderdag 27 februari Lezing: De Paarse Zetel met Ivo Michiels, 12u30 Stedelijke Openbare Bibliotheek - gratis

•Vrijdag 28 februari Film: ‘Round Midnight’, B. Tavernier, 1986, Jazzfilm, 21u30 - De Centrale Rondleiding opgravingen Sint-Pietersplein, 15u gratis Theater: Dial H for ..., N i e u w p o o r t t h e a t e r, Nieuwpoort 31-35 – 20u30 • Zaterdag 1 maart Hak, Publiekstheater, 20u30 Not Strictly Rubens, Groothuis, 20u

Geschiedenis van de psychiatrie, Museum Dr. Guislain, tot 31/12/03

Tweelingen in kunst en wetenschap, Museum Dr. Guislain, tot 03/2003

Maria Magdalena, zondares van de Middeleeuwen tot vandaag, Museum voor Schone Kunsten, tot 6/04 Eet es genetisch: interactieve tentoonstelling over biotechnologie in de landbouw en voeding, Hortus Thiery, Berouw 55, tot 30/09/03 - gratis Jurassic Polderland: interactieve tentoonstelling over amfibieën en reptielen – Hortus Michel Thiery – gratis, tot 15/04 Pieter Vermeersch, SMAK, tot 23/3 Jacques Charlier, SMAK, tot 13/4

Geen tijd voor speeltijd, kinderarbeid van 1800 tot 1914, MIAT, tot 31/12

Schamper geeft 5 vrijkaarten weg van elk concert van Logos (www.logosfoundation.org). Schrijf ons een kaartje of stuur een mailtje met uw coördinaten naar schamper@student.rug.ac.be