Luz da Paz de Belén 2012 by Scouts MSC

LUZ DA PAZ DE BELÉN 2012 Lema ”QUERO

VERTE”

O lema deste ano fai referencia á necesidade e ao desexo dun “encontro con Xesús”. Eu quero velo, el quere verme, queremos e necesitamos atoparnos. Os materiais están divididos en catro fases que corresponden ás catro semanas de Advento e á luz do Evanxeo de cada unha delas formúlanse unha das 4 preguntas seguintes:

- Cándo? En qué momento da miña vida, en qué momento do día, en qué momento do meu desenvolvemento... - Ónde? En qué lugar, en qué circunstancias, en qué persoas... - Para qué? Que cambiará na miña vida, qué na dos que me rodean, quén no mundo, a qué me compromete… - Cómo? hai ferramentas para elo?, eu só?, con que actitude?...

A estrutura dos materiais será, como sempre, unha lectura bíblica, unha actividade ou xogo, unha canción, unha oración e un conto con tres novidades:

1. O Evanxeo será o mesmo para todas as ramas porque é o correspondente a cada un dos catro domingos de Advento. 2. A oración está “esbozada” nun pergamiño con diferente contido para cada franxa de idade, que debe ir enchéndose cada semana transformando en oración todo aquilo que reflexionamos e vivimos. 3. Inclúese unha proposta de celebración da Palabra para os/as adultos/as responsables dos/as nenos/as e mozos/as, de equipos de traballo, claustros, etc. previa ao comezo do Advento e que serva de preparación e/ou motivación.

Cada semana acenderase unha vela da Coroa do Advento, traballaranse os materiais correspondentes e irase creando unha oración enchendo un anaco de pergamiño proposto de maneira que ao chegar o momento de recoller e repartir a Luz da paz de belén os/as mozos/as síntanse preparados/as para ese Encontro recíproco que supón o lema Quero Verte. Os materiais que propoñemos pretenden ser unha guía de traballo, un itinerario para vivir o Advento, un camiño a seguir para preparar os nosos corazóns para recibir a Luz da paz de belén e poden adaptarse a cada realidade de tempo, número de participantes, situacións persoais,…

Materias creados e deseñados por Scouts MSC

FRANXA DE 6 A 10 ANOS CÁNDO? ÓNDE? PARA QUÉ? CÓMO? FRANXA DE 10 A 13 ANOS CÁNDO? ÓNDE? PARA QUÉ?

ACTIVIDADE

CANCIÓN

CONTO

Lc 21, 25-28. 34-36 Lc 3, 1-6 Lc 3, 10-18

Buscando a Xesús

Asubíame. (Mocedades)

As cores do arco da vella

Escondedoiro con Deus

Xesús está en ti.

Ónde está Deus?

Poñer a cola ao burro

Estou alegre.

O fillo máis sagaz.

Lc 1, 39-45

Pinta a túa casa

A Bailar. Floricienta.

O Mesías disfrazado

Lc 21, 25-28. 34-36 Lc 3, 1-6 Lc 3, 10-18

Desastre no recuncho

Inténtao

Equipo de salvamento

Caixa e espello.

Ónde? Cómo? (Rojo)

Xesús no banco

Unha visión diferente.

Esconder a felicidade.

CÓMO? FRANXA DE 14 A 17 ANOS CÁNDO? ÓNDE?

Lc 1, 39-45

O floreiro e as pedras

Quen te coida como eu. (Carlos Baute) Sen medo. Rosana

Lc 21, 25-28. 34-36 Lc 3, 1-6

Cadea de SMS.

Tempo. (180º)

O frasco e as pedras

Ónde está Deus?

As chaves perdidas

PARA QUÉ? CÓMO? FRANXA DE 17 EN DIANTE CÁNDO? ÓNDE?

Lc 3, 10-18

Fiestra de Johari.

En clave natural. (La Voz del Desierto) E quén din que é el? (Praxiz)

Lc 1, 39-45

Papiroflexia .

Música de Paz. (Papashanty)

O cadro.

Lc 21, 25-28. 34-36 Lc 3, 1-6

¡Non mo esperaba!

Máis alá. Gloria Estefan

Deus quere vir a visitarnos.

Lc 3, 10-18

CÓMO?

Lc 1, 39-45

Papiroflexia .

Baixa a Deus das nubes. R. Orellana Vertedoiro infantil. No Konforme. Alégrense /preocúpense. Luis Guitarra

O quebracabezas

PARA QUÉ?

Balón de fútbol ou pelota de tenis? Espellos humanos.

KRAALES / EQUIPOS ASOCIATIVOS/ CLAUSTROS CELEBRACION DA PALABRA.

Mc 13,33-37

Preparar a celebración (oración: o abandono, )

Tantos pes que lavar Aleluia

O príncipe e o criado. O Mesías disfrazado. Versión scout.

O abrazo de Deus

Ceo e Inferno.

O enfermo e a fiestra En busca do tesouro

CELEBRACIÓN DA PREPARACIÓN Propoñemos unha celebración previa ao comezo do Advento que serva de preparación e motivación ao grupo de responsables dos/as nenos/as e mozos/as, equipos asociativos, claustros de profesores, etc.

CONTO

O Mesías disfrazado Recordei aquela vella historia dunha Delegación de Escutismo no que a ledicia e o espírito scout desapareceran. Non é que os scouts que a formaban foran malos, pero si que nos Grupos e na mesma Delegación, había unha especie de gran aburrimento, unha gran apatía, que propiciaba que os scouts non pareceran felices; ninguén apreciaba nada, nin se comprometía por ninguén e iso notábase na vida diaria como unha capa espesa de mediocridade. Tanto, que un día o Delegado, home bo, foi visitar a un sabio e ancián consiliario que na súa vellez se retirara a gozar da obra de Deus na natureza, a un pequeno pobo da Serra. Este home, con fama de santo, despois de oílo e reflexionar, díxolle: “A causa, irmán scout, é moi clara. Na vosa asociación cometíchedes todos un gran erro: Resulta que entre vós vive Xesús, o Vello Lobo camuflado, disfrazado, e ningún de vós dérase conta”. O bo delegado, comezou a regresar preocupadísimo ao local onde reuníanse porque, por un lado, non podía dubidar da sabedoría daquel sacerdote, pero, por outro, non lograba imaxinar quen de entre os seus/súas irmáns/irmás scouts podería ser ese Cristo disfrazado. Acaso a Tesoureira? Imposible. Era unha muller boa, pero era vaidosa, crida. Sería ese/a Responsable de Grupo que en todas as asembleas protestaba? Non, non. Era tamén un bo Scout, pero era duro, irascible. Imposible que fora o Mesías. E ese/a lobeco/a tan pequeno/a que foi cunha mochila inmensa ao último día da delegación? Xa se sabe a paixón de Xesús polos/as nenos/as e polos/as indefensos/as. E ese/a pioneiro/a pesado/a que no nos deixou durmir naquela acampada? Quizais Xesús quixera por a proba a nosa paciencia. Repasou, un por un, a lista dos seus scouts e a todos/ as lles encontraba, aínda que boas persoas, con moitos defectos. Claro que -díxose a sí mesmo- se Xesús estaba disfrazado, podía estar disfrazado detrás dalgúns defectos aparentes, pero ser, por dentro, o vello Lobo. Ao chegar ao local, comunicou ao equipo o diagnóstico do ancián e todos/as os/as seus/súas compañeiros/as puxéronse a pensar quen de eles/as podía ser o Mesías disfrazado e todos/as, máis ou menos, chegaron ás mesmas conclusións que o Delegado. Por iso, por se acaso, comezaron a tratar todos/as mellor aos/ás seus/súas compañeiros/as, a todos/as, non sexa que foran a ofender a Xesús. Por outro lado, tamén pensaron a posibilidade de que en cada un/unha deles/as puidera estar Xesucristo encarnado e nin sequera eles/as mesmos/as o souberan, polo que empezaron a vivir, como persoas e como Scouts, sentindo que respondían ás diferentes situacións igual que o Mestre o fixera. E comezaron a ver que tiñan máis virtudes das que eles/as sospeitaban.

Empezaron a ser xenerosos, A servir a Xesús como se merece A dar sen medida A combater sen temor ás feridas A traballar sen descanso E a darse sen esperar outra recompensa que a de saber que facían a súa Santa vontade E, pouco a pouco, a Delegación foi enchéndose de amor, e do espírito Scout. Empezaron a volver a ser felices, porque sentían que facían felices aos demais. Cada un trataba ao/á seu/súa irmán/irmá scout como se fose Xesús mesmo, e intentaba mirar as cousas dende o mesmo prisma polo que houbera mirado Xesús. E todos empezaron a ser verdadeiramente felices, amando e sentíndose amados, facendo do servizo, forma de vida.

CANCIÓN ALELUIA DA TERRA (Brotes de Olivo)

Quén quere resucitar, a este mundo que morre. Quén cantará o aleluia, desa nova luz que ven. Quén cando mire a terra, e as traxedias observe, Sentirá no seu corazón, a dor de quen morre. Quén é capaz de salvar, a este mundo decadente, E mantén a esperanza dos moitos que a perden. O que sufre mate e morre, desespera e enloquece, e outros son espectadores, non o senten Quén baixará dende a cruz, a tanto Cristo sufrinte; Mentres os homes miramos impasivos, indolentes. Quén gritará dende o silencio, dun ser que o seu Deus retén; Porque faise palabra, que sen falar se lle entende. Quén se torna en Aleluia, porque traduce a morte, Como o trigo que se podre, y duns douscentos veñen Aleluia cantará, quén perdeu a esperanza, e a terra sorrirá. Aleluia (3 veces)

Marcos 13, 33-37

“Polo tanto, permanecede espertos e vixilantes, porque non sabedes cando chegará o momento. Isto é como un home que, a punto de irse a outro país, deixa aos seus criados ao cargo da casa. A cada cal lle sinala a súa tarefa, e ordena ao porteiro que vixíe. Así que permanecede espertos, porque non sabedes cando vai chegar o señor da casa: se ao anoitecer, á medianoite, ao canto do galo ou á mañá. ¡Que non veña de repente e os encontre durmindo! E o que vos digo a vós, dígollo a todos: ¡Permanecede espertos!”

REFLEXIÓN: Cada un expresará libremente o que lle transmitiu a Palabra de Deus.

CONTO O príncipe e o cirado Un poderoso sultán viaxaba polo deserto, seguido dunha larga caravana, que transportaba unha pesada carga de riqueza en ouro e obxectos preciosos. A metade do camiño, cercado polo lume dos areais, un camelo extenuado, caeu para no levantarse. O arca que transportaba sobre as súas espadas, ruxiu e se desfixo deixando esparexido sobre as arenas, xoias e brillantes. O príncipe, non tendo con qué recoller o precioso caudal, fixo un xesto displicente, invitando aos seus colaboradores e criados a gardarse o que cada un puidese cargar sobre sí. Mentres estes abalanzábanse con avidez sobre o rico botín para buscar entre os grans de arena outros grans que brillaban un pouco máis, o príncipe seguiu adiante o seu camiño polo deserto. De pronto, escoitou aos pasos de alguén que camiñaba as súas costas. Volveuse e viu que era un dos seus criados que lle seguían, arquexante e suoroso. -¿E ti? –preguntoulle-, ¿non te quedas a recoller nada do tesouro? O mozo respondeulle con sinxeleza chea de distinción: -Eu sigo ao meu rei.

CANTO TANTOS PES QUE LAVAR (Ixcís)

Segue habendo tantos pes que lavar sigue habendo tanta escuridade que iluminar tantas cadeas que romper, pan e viño para o pobre quero ser. Fortalece, Señor, a miña pouca fe. Pai meu, abandónome a Ti, fai de min o queiras. O que fagas de min agradézocho. Estou disposto a todo, o acepto todo, con tal que túa vontade se faga en min e en todas as túas criaturas. Non desexo nada máis, Deus meu. Poño a miña vida nas túas mans. Doucha, Deus meu, con todo o amor do meu corazón, porque te amo, e es para min unha exixencia o doarme entregarme nas túas mans sen medida, con infinita confianza, Porque Ti es meu Pai.

MATERIAIS PARA TRABALLAR COS/AS NENO/AS E MOZOS/AS EVANXEOS DAS 4 SEMANAS (para todas las franzas de idade) Primeira semana de Advento: Lc 21,25-28; 34-36 “Acércase a vosa liberación” Naquel tempo, dixo Xesús aos seus discípulos: “Haberá signos no sol e na lúa e nas estrelas, e na terra angustia das xentes, toleadas polo estrondo do mar e a ondada. Os homes quedarán sen alento polo medo e a ansiedade ante o que se lle viña encima ao mundo, pois os astros cambalearanse. Entonces verán ao Fillo do home vir nunha nube, con gran poder e maxestosidade. Cando empece a suceder isto, levantádevos, alzade a cabeza: acércase a vosa liberación. Tede coidado: non se vos embote a mente co vicio, a bebida e as angustias da vida, e se vos veña enriba aquel día; porque caerá como un lazo sobre todos os habitantes da terra. Estade sempre espertos, pedindo forza para escapar de todo o que está por chegar.

Segunda semana de Advento: Lc 3,1-6 “Todos verán a salvación de Deus“ No ano quince do reinado do emperador Tiberio, siendo Poncio Pilato gobernador de Xudea, e Herodes virrey de Galilea, e o seu irmán Felipe virrey de Iturea e Traconítide, e Lisanio virrey de Abilene, baixo o sumo sacerdocio de Anás e Caifás, veu a palabra de Deus sobre Xoán, fillo de Zacarías, no deserto. E percorreu toda a comarca do Xordán, predicando un bautismo de conversión para perdón dos pecados, como está escrito no libro dos oráculos d profeta Isaías: “Unha voz grita no deserto: Preparade o camiño do Señor, achandade os seus sendeiros; elévense os vals, descendan os montes e outeiros; que o torcido se enderece, o escabroso iguálese. E todos verán a salvación de Deus”.

Terceira semana de Advento: Lc 3,10-18 “¿Qué facemos nós?” Naquel tempo, a xente preguntaba a Xoán: “Entonces, qué facemos?” El contestou: “O que teña dúas túnicas, que as reparta co que non as ten; e o que teña comida, faga o mesmo.” Viñeron tamén a bautizarse uns publicanos e lle preguntaron: “Mestre, qué facemos nós?” El contestoulles: “Non esixades máis do establecido.” Uns militares preguntáronlle: “Qué facemos nós?” El contestoulles: “Non fagades extorsión nin vos aproveitedes de ninguén, senón contentádevos ca paga.” O pobo estaba en expectación, e todos se preguntaban se non sería Xoán o Mesías; el tomou a palabra e díxolle a todos: “Eu vos bautizo con auga; pero ven o que pode máis que eu, e non merezo desatarlle a correa das súas sandalias. El vos bautizará co Espírito Santo y lume; ten na man o bieldo para aventar a súa parva e reunir o seu trigo no celeiro e queimar a palla nunha fogata que non se apaga”. Engadindo outras moitas cosas, exhortaba ao pobo e lle anunciaba o Evanxeo.

Cuarta semana de Advento: Lc 1, 39-45 “Quén son eu para que me visite a nai do meu Señor?” Naqueles días, María púxose en camiño e foi apresa á montaña, a un poboo de Xudá; entrou na casa de Zacarías e saudou a Isabel. En canto Isabel escoitou o saúdo de María, saltou a criatura no seu ventre. Encheuse Isabel do Espírito Santo e dixo a voz en grito: “¡Bendita ti entre as mulleres, e bendito o froito do teu ventre! Quén son eu para que me visite a nai do meu Señor? En cuanto o teu saúdo chegou aos meus oídos, a criatura saltou de ledicia no meu ventre. Ditosa ti, que criches, porque o que che dixo o Señor cumprirase”.

Señor Xesús que estás en ..................................................................................... E tamén en ...................................................................................................... Quero verte pronto porque estando ti conmigo ...................................................... ............................... ..................................................................................... ...... ............................................................................................................................ Ademais, se que me vas a ensinar a .................................................................... ................. .......................................................................................................... ......................................................................................................................... Estoume preparando para cando veñas ao meu corazón e por iso vou a ser .......... ...........................................................................................................................

Señor Xesús, sempre crin que so estabas en........................................................... ............................................................................................................... Pero me din conta que tamén estás en .................................................................. ........................................................................................................................... Quero verte porque sé que se ti estás aquí ............................................................ ......................... ................................................................................................ Tamén sei, que para que veñas eu teño que .......................................................... ........................... ............................................................................................... O mundo contigo é .............................................................................................. .......................................................................................................................... E por iso, coa túa xuda, eu comprométome a......................................................... ...................................................................................................................

Señor Xesús, Levo moito tempo.................................................................................................. Busqueite en ..................................................................................... .................. Pero en realidade atopábaste en ........................................................................... A xente di de ti que es .......................................................................................... Pero eu sei que..................................................................................................... Quero verte para ................................................................................................. Acepto...................................................................................... que me presentas.

Señor Xesús, Na miña vida fai tempo que................................ (busco, necesito, sinto, sufro, etc) ............................................................................................................................ Sei que estás na Eucaristía, pero tamén te busquei en ............................................ ........................................................................................................................... e realmente ...................................... atopábaste en ............................................ ............................................................................................................................ Escoito falar de ti, por todas partes e uns din que es .............................................. ............................................... e outros que es .................................................... ......................................... Pero eu sei que .......................................................... ................................... e para min ...................................................................... Quero verte e atoparme contigo para ................................................................... Gústanme os retos e non busco o camiño fácil. Acepto .......................................... ....................................................................................que me presentas.

FRANXA DE IDADE: DE 6 A 10 ANOS Primeira semana ACTIVIdAde: BUSCAR A XESÚS Trátase facer parellas de fotos ou imaxes de debuxos de situacións infantís nas que está presente Xesús e nas que non está. Preséntase unha gran cantidade de imaxes (adxuntas) e os/as nenos/as teñen que facer parellas cunha na que crean que está Xesús e outra na que crean que non está.

REFLEXIÓN Fáiselles pensar cando creen eles/as que é necesario que estea Xesús e polo tanto cando hai que buscalo: ante os problemas, a enfermidade, a soidade, a tristeza, a marxinación, etc …

CANCIÓN ASUBÍAME (Mocedades) Asubíame, ti asubíame Se te atopas en perigo asubíame, ti asubíame e xa vou Pon a boca así como se foras a beber ve soprando o aire pouco a pouco e á vez sae o teu asubío e xa non hai nada que temer Hai moitos perigos cousas fáciles difíciles e xente boa e mala aventuras, desventuras sen parar Asubía forte e o problema non é problema porque sempre hayi un amigo que desexa estar contigo e ahí está asubía forte forte e o problema non é o problema porque sempre hai un amigo que desexa estar contigo e ahí está

CONTO As cores do arco Iris Un día, as cores entraron en guerra. Xa que, por suposto, uno pensaba que era mellor que o outro: O amarelo non paraba de xactarse do seu valor, pois o ouro é o elemento máis valioso de todos. O vermello, da súa forza e poder xa que é o que máis está presente nas guerras. El verde no se cansaba de gabar a natureza, onde era rei. Cada un falaba tanto de si, que pelexaron durante moito tempo. Debido a isto, o mundo perdeu as cores. Xa non había graza na vida nin había beleza. Os Deuses, preocupados ao ver que todo estaba escuro e triste, reuníronse para ver que se podía facer sobre o caso. Decidiron entonces crear un símbolo de paz, e así foi como naceu o Arco iris. Nel colocaron cada un das colores y lles mostraron os resultados. Foi toda unha sorpresa. Era algo máxico e soñador. Ao ver que a harmonía entre os diversos tons daba unha beleza difícil de comparar, ao percatarse que cada un tiña algo que complementaba ao outro e cada un tiña un valor específico, as colores pararon a guerra e nunca máis volveron a pelexar.

Segunda semana ACTIVIDADE: ESCONDEDOIRO CON DEUS Hoxe, Deus decidiu xogar con nós. El escondeuse nalgún lugar de por aquí cerca e temos que encontralo. Alí onde creades que está escondido o tedes que traer aquí ou ben algo pequeno que forme parte do lugar onde se esconde. Por exemplo: se creo que está na casa con traer aquí un ladrillo ou o felpudo valería. Se lles da aos/ás nenos/as 5 minutos para buscar e despois póñense todos os obxectos no medio. Se pregunta a varios onde o atoparon dando sempre forza a súa resposta.

CONCLUSIÓ: Pois sabedes onde o atopei eu? En cada un de vós, na vosa unión. Escondeuse dentro de vós para ver se erades capaces de velo. El creou a natureza e é normal que vexamos partes de El na súa obra pero realmente onde está é en ti, e nos/as teus/túas irmáns/irmás que tes aquí ao lado. Para nós, o ceo é estar no corazón de Deus. Pois cando no Pai noso dicimos: “Pai noso que estás nos ceos …” Os ceos, para Deus, son os nosos corazóns.

CANCIÓN XESÚS ESTÁ EN TI Xesús está en ti, está en min, está en todos os meus irmáns. É Xesús, está en ti, está en min, está en todos meus irmáns.

Quen fai crecer as flores, Quen fai descender o auga, quen fai novo o teu corazón cada mañá. Quen fai aparecer o sol, Quen enche de estrelas o ceo, quen na noite máis escura dache todo o seu consolo.

CONTO ¿Ónde está Deus? Unha parella tiña dous nenos pequenos, de 8 e 10 anos de idade, quen eran extremadamente travesos. Sempre estaban meténdose en problemas e os seus pais sabían que se algunha travesura ocorría no seu pobo aos seus fillos estaban seguramente involucrados. A nai dos nenos escoitou que o sacerdote do pobo tivera moito éxito disciplinando nenos, así que pediulle que falara cos seus fillos. O sacerdote aceptou pero pediu velos de forma separada, así que a nai enviou primeiro ao neno máis pequeno. O sacerdote era un home enorme cunha voz moi profunda, sentou ao neno fronte a el e preguntoulle gravemente: - Ónde está Deus? O neno quedouse boquiaberto pero non respondeu, soamente quedouse sentado cos ollos pelóns. Así que o sacerdote repetiu a pregunta en un ton aínda máis grave: - Ónde está Deus? De novo o neno non contestou. Entón o sacerdote subiu de ton a súa voz, aínda máis, axitou o seu dedo fronte a cara do neno, e berrou: - Ónde está Deus? O neno saíu berrando do cuarto, correu ata a súa casa e escondeuse no closet, azoutando a porta. Cando o seu irmán o atopou no closet preguntoulle: - Qué pasou? O irmán pequeno sen alento contestoulle: - Agora si que estamos en graves problemas irmán, secuestraron a Deus e creen que nós o temos!

Terceira semana ACTIVIDADE: COLOCA A COLA AO BURRO Debuxar un burro nun mural e cos ollos vendados intentar colocarlle ao animal a cola no seu sitio. Se fan equipos de 5 ou 6. Sae un de cada equipo e con axuda dos/as compañeiros/as de equipo, que lle irán indicando intenta por a cola no seu sitio. Gaña un punto o que máis aproximado atópase. Así, por quenda, ata que saian todos/as. O/a que dirixa o xogo limitará o tempo de cada quenda.

REFLEXIÓN: Buscamos a Xesús aínda que non o vexamos todo claro, con axuda dos demais, dos/as compañeiros/as, dos/as responsables, das familias, dos/as amigos/as, etc. E todo elo, para qué? Para qué hai que pórlle a cola ao burro? Para que estea todo no seu sitio, porque con elo gañamos. Se buscamos e encontramos a Xesús gañaremos todos/as, seremos felices, nós e todos/ as os/as que están ao noso arredor.

CANCIÓN ESTOU ALEGRE Estou alegre. Por qué estás alegre? Estou alegre. Dime por qué. (Parapapa) Estou alegre. ¿Por qué estás alegre?. Iso quero eu saber. Vou a contarte. Queres contarme a razón de estar alegre así. (parapapa) Cristo un día salvoume E tamén transformoume. Y por iso alegre estou.

CONTO O fillo máis sagaz Unha historia de Etiopía preséntanos a un ancián que, no seu leito de morte, chamou aos seus tres fillos e lles dixo: - Non podo dividir en tres os que posúo. Iso deixaría moi poucos bens a cada un de vós. Decidín dar todo o que teño, como herdanza, ao que se mostre máis hábil, máis intelixente, máis astuto, máis sagaz. Dito doutra forma, ao meu mellor fillo. Deixei enriba da mesa unha moeda para cada un de vós. Tomádea. Con esa moeda, o que compre algo que encha a casa, quedarase con todo. Fóronse. O primeiro fillo comprou palla, pero soamente conseguiu encher a casa ata a metade. O segundo fillo comprou sacos de pluma, pero non conseguiu encher a casa moito máis que o anterior. O terceiro fillo -que conseguiu a herdanza- soamente comprou un pequeno obxecto. Era unha vela. Esperou ata a noite, acendeu a vela e encheu a casa de luz.

Cuarta semana ACTIVIDADE: PINTA A TÚA CASA Se lles di aos/ás nenos/as que alguén importante vai a vir a vernos. Por iso temos que debuxar unha casa para El, o máis acolledora posible. É importante que “arranxemos, decoremos, quentemos ….” A nosa casa. Nós somos a casa na que vai habitar Xesús. Preparémonos a ser confortables. Unha vez realizado o debuxo se lles comenta a relación entre a casa e nós mesmos. Despois fase unha xeira na que todos/as os/as nenos/as comprométense a algo pequeno que prepare “a súa casa interior” contestando en voz alta: Eu, para que Xesús estea moi cómodo en min, vou a ………….

CANCIÓN A BAILAR (Florencia) A ver esas mans arriba quero ver chegar a alegría que depende deste corazón a ver quen canta máis forte hoxe é o noso día da sorte imos a gritar esta canción oeo bailando comigo (eó) e cos teus amigos (eó) a festa está boa (eó) as penas fora. Hai que a vida se vai hai que a vida se vai que a vida pasa cerca da túa casa no te perdas nada por non ir a buscar hai que a vida se vai hai que a vida se vai que a vida pasa cerca da túa casa no te perdas nada por non ir a buscar Vamos sen sonar os tambores ao compás dos seus corazóns se esta banda nunca vai a parar vamos a bater nosas palmas cas blotas que toca o alma que ninguén quedouse no seu lugar (oooeeeó) Bailando comigo (eó) e cos teus amigos (eó) a festa está boa (eó) as penas afora.

Hai que a vida se vai hai que a vida se vai (se vai) que a vida pasa cerca da túa casa no perdas nada por non ir a buscar Hai que a vida se vai Hai que a vida se vai (se vai) que a vida pasa cerca da túa casa non te perdas nada por non ir a buscar. Todo o teu corpo debes mover cando sintas que este ritmo sona vas a poder e se non sabes ven a aprender cando sintas que este ritmo sona vas a querer Hai que a vida se vai hai que a vida se vai que a vida pasa cerca da túa casa no te perdas nada por non ir a buscar. Hai que a vida se vai hai que a vida se vai (se vai) que a vida pasa cerca da túa casa non te perdas nada por non ir a buscar.

CONTO Xesús xa está entre vós Había unha vez un mosteiro no que a piedade decaera. Non é que os monxes foran malos, pero si que n casa había unha especie de gran aburrimento, que os monxes non parecían felices; ninguén quería nin estimaba a ninguén e iso notábase na vida diaria como unha capa espesa de mediocridade. Tanto, que un día o Pai prior foi a visitar a un famoso sabio con fama de santo, quen, despois de oírlle e reflexionar, díxolle: “A causa, irmán, é moi clara. No voso mosteiro cometíchedes todos un gran pecado: Resulta que entre vós vive o Mesías camuflado, disfrazado, e ningún de vós deuse conta.” El bo prior regresou preocupadísimo ao seu mosteiro porque, por un lado, non podía dubidar da sabedoría daquel santo, pero, por outro, non lograba imaxinarse quén de entre os seus compañeiros podería ser ese Mesías disfrazado. Acaso o mestre de coro? Imposible. Era un home bo, pero era vaidoso, credo. ¿Sería o mestre dos novizos? Non, non. Era tamén un bo monxe, pero era duro, irascible. Imposible que fora o Mesías. E o irmán porteiro? ¿E o cociñeiro? Repasou, un por un, a lista dos seus monxes e a todos lles atopaba cheos de defectos. Claro que –díxose a si mesmo- se o Mesías estaba disfrazado, podía estar disfrazado detrás dalgúns defectos aparentes, pero ser, por dentro, o Mesías. Ao chegar ao seu convento, comunicoulle aos seus monxes o seu dignóstico do santo e todos os seus compañeiros puxéronse a pensar quen de eles podía ser Mesías disfrazado e todos, máis ou menos, chegaron ás mesmas conclusións que su prior. Pero, por s acaso, comezaron a tratar todos mellor aos seus compañeiros, a todos, non sexa que foran a ofender ao Mesías. E comezaron a ver que tiñan máis virtudes das que eles sospeitaban. E, pouco a pouco, o convento foi enchéndose de amor, porque cada un trataba ao seu veciño como se o seu veciño fose Deus mesmo. E todos empezaron a ser verdadeiramente felices amando e sentíndose amados. Texto de José Luis Martín Descalzo

FRANXA DE IDADE: DE 10 A 14 ANOS Primeira semana ACTIVIDADE: DESASTRE NO CANTO Os/as responsables, previamente desarranxan desastrosamente o local – canto onde terá lugar a reunión. AMBIENTACIÓN.- Que mala sorte tivemos que o noso local estea desarranxado precisamente hoxe, que debemos de telo preparado para unha gran visita. Poñámonos mans á obra. Arranxemos o noso espazo o máis acolledor posible:

· Limpeza · Portas (abertas) · Luz · Temperatura. · Decoración · Orden · Nós, a nosa presenza, a nosa actitude.

Qué fixemos e qué?

REFLEXIÓN neste espazo, onde vivimos a nosa vida como scouts, tamén vive Xesús, que como Señor da vida e da historia, acompaña, constrúe, protexe e coida a miña casa. E pode parecer en calquera momento!!!!. Por iso temos que telo SEMPRE preparado, SEMPRE disposto por se Él necesita de nós. Temos que estar SEMPRE LISTOS, POLO QUE PUEDA OCURRIR.

CANCIÓN INTÉNTAO Loita por non chorar, o deixo dentro Me fago un lío ao pensar, o que sinto Eu sei que teñen que saír, podo facelo Non é o momento de fuxir

Fai o mundo a túa pista de baile Inténtao, inténtao Tes que empurrar agora non pares Inténtao, inténtao Ti e eu podemos facer tremer o chan Fai o mundo a túa pista de baile Inténtao, inténtao

Eu, quero chorar e non parar Ao final o comprendín Hoxe, me ves saír fora de min Isto é unha trangallada Agora, agora eu sei que podo facelo Agora, agora eu sei que podo facelo

Non, quero perder un día máis O escenario espera Eu, subireime e sen dubidar Dareillo todo fora Agora, agora eu sei que podo facelo Agora, agora eu sei que podo facelo

Porque iremos a por ti a túa casa sen chamar para facerte sorrir Isto é moi real, sabes ben que se Xa o podes sentir, isto é para ti E agora ven aquí e prepárate Porque van a despegar VAN A DESPEGAR

Fai o mundo a túa pista de baile Inténtao, inténtao Tes que empurrar agora non pares Inténtao, inténtao Ti e eu podemos facer tremer o chan Fai o mundo a túa pista de baile Inténtao, inténtao

Moi ben Sentes que para a música moi dentro Non parar de bailar, ese é o teu consolo Sentes que por fin vas a chegar Cos teus pasos ilumínase o chan Hoxe respírase no aire adrenalina NON, Non pares de bailar, NON

Agora, agora eu sei que podo facelo Agora, agora eu se que podo facelo Na pista Na pi-pi-pista INTÉNTAO

CONTO O salvamento Un home atopábase no tellado da súa casa durante unhas inuncacións e a auga lle aos pes. Pouco despois, pasou un individuo remando nunha canoa e gritoulle: - ¡Escoite! ¿Quere que lle leve a un sitio máis alto? - Non, grazas - replicou o home -. Teño fe en Xesús e El salvarame. Pasou o tempo, e a auga lle chegaba ao home ata a cintura. Entón pasou por alí unha lancha de motor. - ¿Quere que lle leve a un sitio máis alto? – gritou o que a levaba. - Non, grazas – respondeu o home -. Teño fe en Xesús e El salvarame. Máis tarde, cando o nivel da auga lle chegaba ata o pescozo do individuo, chegou un helicóptero. - ¡Cóllase á corda – gritou o piloto -. Eu subireino. - Non, grazas - dixo o home por terceira vez -.Teño fe en Xesús e El salvarame. Desconcertado, o piloto deixou a aquel home no tellado, case cuberto polas augas. Despois de haber pasado horas alí, o pobre home non puido resistir máis, afogouse e foi a recibir a súa recompensa. Mentres agardaba nas portas do Paraíso, atopouse fronte ao Creador e queixouse do ocurrido: - Señor - díxolle -, eu tiña total fe en que Ti me salvarías e me abandonaches. ¿Por qué? Ao cal replicoulle o Señor: - ¿Qué máis queres? ¡Mandeite dúas lanchas e un helicóptero.

Segunda semana ACTIVIDADE: CAIXA E ESPELLO MATERIAIS: - Unha caixa pequena - Un espello dentro da caixa: DESENVOLVMENTO Escoitar: Nesta caixa que teño nas miñas mans, teño algo moi fermosos, é algo único no mundo, é Xesús. Cada persoa mira o contido da caixa en forma silenciosa. Primeiro a escuras (obviamente no se ve nada), despois se ve con luz. Reflexionar sobre as seguintes preguntas: Algún/algunha adiviñou ou imaxinou que podía encontrarse co seu rostro? Qué sentiron cando viron a súa cara no interior da caixa?

REFLEXIÓN Xesús está en nós, e iso é moi importante posi somos os que podemos facer que a súa mensaxe cúmprase.

CANCIÓN CÓMO? ÓNDE? Ónde escribo a miña vida sen ti? Cómo fago historia así? Ónde encontro resposta ao clamor de encontrar outro día mellor? Ónde encontro o reto sen Ti? Cómo abrazo a vida así? Ónde encerro o meu amor para Ti? Cómo alzo o voo así? Xesús non me pode faltar o teu amor é o único que quero na vida non me deixes morrer sen saber o que es ti amor naranaranana

Ónde está o meu camiño sen Ti? Cómo alcanzou meus soños así? Ónde saciou a miña sede de saber O destino que tes meu ser? Cómo tocou o mundo sen Ti? Ónde poño a luz que hai en min? Ónde escribo o meu amor para Ti? Porque se que este non ten fin

Xesús non me pode faltar o teu amor é o único que quero na vida non me deixes morrer sen saber o que es ti amor naranaranana

Xesús non me pode faltar o teu amor é o único que quero na vida non me deixes morrer sen saber o que es ti amor naranaranana (x2)

Ti es a melodía A que nace día a día O manancial da miña vida A fonte da miña alegría Xesús, non me pode faltar o teu amor É o único que quero na vida Non me deixes morrer sen saber O que é o teu amor

lalalalala lalalalala lalalala lalallalla laaaaaaaa ooooo!!!!!!!!!!!!!!!

CONTO Xesús no banco A un arquitecto pedíronlle construír un templo. A comunidade quería ter un templo dedicado a Xesús, quería ter un sitio onde poder ir a contemplalo. O día da inauguracións os centos de fieis que asistiron á celebración, incluso o Bispo, quedáronse sorprendidos e en certo modos decepcionados. A imaxe de Xesús non ocupaba ningún retrablo. Non se atopaba no centro do altar. Moito menos preto do sagrario. A estatua de Xesús, o arquitecto, a deseñou para pola e colocala sentada no primeiro banco entre os fieis. Ante as protestas dos asistentes, a explicación do arquitecto foi a seguinte: “Xesús non está para que o contemplemos e admiremos, senón para que o imitemos. É o primeiro, o modelo e nós vamos detrás, o seguimos”. A súa mensaxe a debemos facer nosa. Está entre nós, moi preto nosa. O noso corazón é o mellor sitio para ver a Xesús. Non o busquemos no alto, porque está con nós, está entre nós.

Terceira semana ACTIVIDADE: CAMBIAR O PUNTO DE VISTA Nesta actividade, a mocidade armarán un collage cos problemas mundiais, para logo comprender que Xesús nos axuda a velos doutra maneira, axúdanos a solucionalos. Con Xesús, nos convertemos en “ferramentas” que melloran as cousas. PREPARACIÓN: Necesitarás tesoiras, revistas, diarios, pegamento, cinta adhesiva… Amb tots els elements a mà, indica als infants que realitzen el collage. Poden incloure diferents opcions com a titulars declarant la guerra, fotos de criminals i paraules claus descrivint els nostres problemes mundials. Con todos os elementos a man, indica aos/ás chicos/as que realicen o collage. Poden incluír diferentes opcións como titulares declarando a guerra, fotos de criminais e palabras claves describindo os nosos problemas mundiais. Unha vez terminado, e logo que o houberan pegado na fiestra, invítaos/as a que se reúnan no lado oposto da aula. Apaga ou diminúe a intensidade das luces mentres escoitan a canción “Quen te quere, como eu”, como símbolo del amor que Xesús nos ten. Ao final da canción ou cando o creas conveniente, indica aos/ás mozos/as que miren el collage. Descubrirán que a luz que ingresa pola fiestra resalta as palabras e imaxes do collage, e que, efectivamente, todo “suavizouse”. Se no dispós dunha fiestra luminosa, podes colgar o collage nunha pantalla e prender unha lámpada por detrás. A LUZ DE XESÚS NOS FAI VER AS COUSAS DOUTRA MANEIRA

CANCIÓN QUÉN TE COIDA COMO EU? (Carlos Baute) Quén te enche de alegría? como eu Quén te besa quén te mima? solo eu Quén te da tanto cariño? como eu

Quén entende os teus días de cambio? Quén saca o bo de ti? Por favor non te esquezas de min

Quén te da o que ti pides? solo eu Xúroche amor que por ti daría todo na vida Seguro estou que xamais ninguén te quixo como eu Quén te quere e te coida como eu?

Quén te besa nas mañás? como eu Quén te cura cando enfermas? solo eu Quén te escoitará as penas? como eu Quén te ama e quen te alegra? solo eu

Quén te alegra os días como eu? Quén te da o almorzo na cama e te fai sentir unha dama? Quén te admira como eu? Quén te pensa e te ama como eu? Quén te leva a concertos máis viaxes en barco a cruzar novos mares? Quén respecta o teu espazo?

Te xuto amor que por ti daría todo na vida Seguro estou que xamais ninguén te quixo como eu Quén te quere e te coida como eu? Quén te alegra os días como eu? Quén te da o almorzo na cama e te fai sentir unha dama? Quén te admira como eu? 23

Quén te pensa e te ama como eu? Quén te leva a concertos máis viaxes en barco a cruzar novos mares? Quén respecta o teu espazo? Quén entende os teus días de cambio? Quén saca o bo de ti? Por favor non te esquezas de min Quén te quere e te coida como eu? Quén te alegra os días como eu? Quén te da o almorzo na cama e te fai sentir unha dama? Quén te admira como eu? Quén te pensa e te ama como eu? Quén te leva a concertos máis viaxes en barco a cruzar novos mares? Quén respecta o teu espazo? Quén entende os teus días de cambio? Quén saca o bo de ti? Por favor non te esquezas de min Por favor no te esquezas de min

CONTO Esconder la felicidade No principio dos tempos, reuníronse varios demos para facer unha travesura. Un deles dixo: “Debemos quitarlles algo aos homes, pero, ¿que lles quitamos?”. Despois de moito pensar un dixo: “ ¡Xa sei!, imos a quitarlles a felicidade, pero o problema vai a ser onde escondela para que non a poidan encontrar”. Propuxo o primeiro: “Imos a escondela na cima do monte máis alto do mundo”, ao que inmediatamente repuxo outro: “non, recorda que teñen forza, algunha vez alguén pode subir e encontrala, e se a encontra un, xa todos saberán onde está”. Logo propuxo outro: “Entón imos a escondela no fondo do mar”, e outro contestou: “Non, recorda que teñen curiosidade, algunha vez alguén construirá algún aparato para poder baixar e entón a encontrará”. Un máis dixo: “Escondámola nun planeta lonxe a Terra”. E dixéronlle: “Non, recorda que teñen intelixencia, e un día alguén vai a construír unha nave na que poida viaxar a outros planetas e vaina a descubrir, e entón todos terán felicidade”. O último deles era un demo que permanecera en silencio escoitando atentamente cada una das propostas dos demais. Analizou cada unha delas e entón dixo: “Creo saber onde poñela para que realmente nunca a encontren”. Todos o miraron asombrados e preguntaron ao mesmo tempo: “¿Onde?”. O demo respondeu: “Esconderémola dentro deles mesmos, estarán tan ocupados buscándoa fora, que nunca a encontraran”. Todos estiveron de acordo e dende entón foi así: o home pásase a vida buscando a felicidade sen saber que a trae consigo, que está dentro de si.

Cuarta seimana ACTIVIDADE: O floreiro e as pedras Nun floreiro situado no centro da reunión, imos botando pedriñas que simbolizan as boas accións que imos facendo. Imos botándoa dentro a medida que lla dicimos en voz alta. Despois leremos o conto Abrazo de Deus.

CANCIÓN SEN MEDO (Rosana) Sen medo sentes que a sorte está contigo Xogando cos trasnos abrigándote o camiño Facendo a cada paso o mellor do vivido Mellor vivir sen medo Sen medo, o malo váisenos volvendo bo As rúas confúndese co ceo E facémonos aves, sobrevoando o chan, así Sen medo, se queres as estrelas xiro o ceo No hai soños imposibles nin tan lonxe Se somos como nenos Sen medo á loucura, sen medo a sorrir Sen medo sentes que a sorte está contigo... Sen medo, as olas acarícianse co lume Si alzamos ben as xemas dos dedos Podemos de puntillas tocar o universo, si Sen medo, as mans se nos enchen de desexos Que non son imposibles ni están lonxe Se somos como nenos Sen medo á loucura, sen medo a sorrir Sen medo sentes que a sorte está contigo... O malo váisenos volvendo bo Si queres as estrelas xiro o ceo Sen medo á loucura, sen medo a sorrir

CONTO O abrazo de Deus Un home santo, orgulloso de selo, ansiaba con todas as súas forzas ver a Deus. Un día Deus faloulle nun soño: - ¿Queres verme? Na montaña, lonxe de todos e de todo, abrazareite. Ao espertar ao día seguinte comezou a pensar qué regalo encontrar digno de Deus. “Xa o sei”, pensou. “Levarei o meu fermosos floreiro novo. É valioso e encantaralle... Pero non podo levalo baleiro. Debo enchelo de algo”. Estivo pensando moito no que metería no preciosos floreiro. ¿Ouro? ¿Prata? Despois de todo, Deus mesmo fixera todas aquelas cousas, polo que se merecía un presente moito máis valioso. “Si”, pensou ao final, “dareille a Deus miñas boas accións, miñas oracións, miña axuda e servizo a os demais, miña esmola, sufrimentos, sacrificios, boas obras...”. Estaba contento de haber descuberto xustamente o que Deus esperaría e decidiu aumentar as súas oracións e boas obras, conseguindo un verdadeiro récord. Durante as poucas semanas seguintes anotou cada oración e boa obra colocando unha pedriña no seu floreiro. Cando estivera cheo o subiría á montaña y ofreceríallo a Deus. Finalmente, co seu precioso floreiro ata os bordes, púxose en camiño cara a montaña. A cada paso repetíase o que debía dicir a Deus: - Mira, Señor, ¿gústache o meu preciosos floreiro? Espero que si e que quedarás encantado con todas as oracións e boas obras que aforrei durante este tempo para ofrecerchas. Por favor, abrázame agora. Ao chegar á montaña, escoitou unha voz que descendía retumbado das nubes: - ¿Quén está aí abaixo? ¿Por qué te escondes de min? ¿Qué puxeches entre nós? - Son eu. O teu santo home. Te trouxen este precioso floreiro. Miña vida enteira está nel. Tróuxeno para Ti. - Pero non te vexo. ¿Por qué escóndeste tras ese enorme floreiro? Non nos veremos dese modo. Desexo abrazarte; por tanto, arróxalo lonxe. Quítalo da miña vista.

FRANXA DE IDADE: DE 14 A 17 ANOS Primeira semana ACTIVIDADE: CADEA DE SMS A actividade comeza unha semana antes do primeiro sábado de advento. Trátase de vivir a sorpresa de que algo pode chegarte en calquera momento e velar por unha responsabilidade de ser capaz de pasar testemuño no seu momento xusto. Para elo se fará unha cadea de sms entre todos os/as participantes. O/a responsable prepara dita cadea cerrada entre os mozos e mozas e a cada un/unha dalle un papel co nome escrito de quén é o/a seguinte. O principio e o final serán o/a responsable. A cadea ten as seguintes regras:

- Non podes desvelar a ninguén quén te tocara como seguinte na cadea - Cando te chega unha sms debes esperar un mínimo de 8 horas e un máximo de 10 horas para enviar a túa á seguinte persoa - As sms teñen unha parte en maiúsculas que será invariable. Exemplos desta parte (o resto de sms debe estar personalizado para a persoa en concreto á que llo enviamos): LPB – GRA CIAS POR...; LPB – CONSEJO: ...; LPB – PERDÓN POR: .... Poñemos varios exemplos porque se o grupo que participa na dinámica é pequeno pode que lles de tempo a repetir a cadea con varios mensaxes - Todas as mensaxes deben levarse á reunión da seguinte semana

Á seguinte semana analízase se cortouse ou non a cadea, razóns de posibles retrasos, qué se sentiu ao recibir a sms e qué fixemos para recordar o momento para envialo, ¿custou escribir a seguinte sms?. A mensaxe pódese enviar por sms, whatssap ou mail (sempre que teñamos a seguridade de que o vai a ver pronto a seguinte persoa).

LA CANÇÓ... TEMPO (180º) Tempo de rir, tempo de chorar, tempo de triunfar e de fracasar, tempo de quererte e que te queiran, de quedarte dentro ou de virte fora. Tempo de subir ás alturas, tempo de buscar no lixo. Tempo de morrer, tempo de matar, tempo de agarrar, tempo de soltar.

De volver atrás, converterse en sal, de apertar os dentes, de mirar atrás, de volverse forte, de gritar ao mar, de baleirar as mans, de gañarse o pan. Tempo de morder, tempo de soltar. Tempo de plantar, tempo de arrasar. Tempo de aguantar, tempo de explotar. Tempo de gardar, tempo de tirar. Tempo de arrancar, tempo de plantar, tempo de resgar, tempo de curar, tempo de rezar e de blasfemar, tempo de gritar, tempo de calar. Tempo de comer, tempo de xaxuar, tempo de partir e de regresar. Tempo de abrasar e de conxelar. Tempo de enganar e dicir verdade. De mirar ao chan, tempo de escoitar, de tocar o ceo, tempo de opinar. Tempo de ser neno, e de ser maior. Tempo para ti, tempo dos dous.

De volver atrás, converterse en sal, de apertar os dentes, de mirar atrás, de volverse forte, de gritar ao mar, de baleirar as mans, de ganarse o pan. Tempo de morder, tempo de soltar, tempo de plantar, tempo de arrasar, tempo de aguantar, tempo de explotar, tempo de gardar, tempo de tirar. De tocar o ceo ao dicir te quero, de ser neto, fillo, pai ou avó, de vivir borracho, de volverse abstemio, de soltar amarras ou de botar o freo. Tempo para min e para os demais, e se son ladrón pode ser legal. Tempo de saltar, tempo de parar, tempo de cantar, tempo de buscar. Tempo, tempo, tempo, moito tempo máis. Cada cal saberá en que tempo está. Tempo de actuar, tempo de observar. No tempo está toda a verdade. (bis)

CONTO O frasco e as pedras Un experto de empresas en Xestión del Tempo quixo sorprender aos asistentes a súa conferencia. Sacou de debaixo do escritorio un frasco grande de boca ancha; colocouno sobre a mesa xunto a unha bandexa que contiña pedras do tamaño dun puño e preguntou: - ¿Cántas pedras creen que caben no frasco? Unha vez que os/as asistentes fixeron as súas conxecturas, empezou a meter pedras que encheron o frasco. De novo preguntou o experto: - ¿Está cheo? Todo el mundo mirouno e asentiu. Entón, sacou de debaixo da mesa un cubo con pedras máis pequenas, meteu parte desas pedras no frasco,e axitouno; as pedriñas penetraron polos espazos que deixaban as pedras grandes. O experto sorriu con ironía e repetiu: - ¿Está cheo? Esta vez os oíntes dubidaron: ¡tal vez non! - ¡Ben! - E puxo na mesa un cubo con area que comezou a xirar no frasco. A arena filtrouse nas pequenas revoltas que deixaban as pedriñas e a grava. - ¿Está cheo?- preguntou de novo. - ¡Non! - Exclamaron os/as asistentes. - ¡Ben! - dixo, e colleu unha xerra cun litro de auga e comezou a vertela no frasco. O frasco aínda non rebordaba. Entón, preguntou: - ¿Qué demostramos hoxe? Un participante respondeu: - Que non importa o chea que estea a túa axenda, se o intentas, sempre podes facer que caiban máis cousas. - ¡Non! - concluíu o experto -. O que esta demostración nos ensina é que se non colocas as pedras grandes primeiro, non poderás colocalas despois.

REFLEXIÓN: ¿Cáles son las grandes pedras en tu vida? ¿Deus, a túa fe e os teus valores morais, os/as teus/túas fillos/as, pais/nais, amigos/as, os teus soños, a túa saúde, a persoa amada, teus irmáns/ás e os/as teus/túas semellantes máis próximos? Recorda: ponas primeiro, e o resto encontrará o seu lugar.

Segunda semana ACTIVIDADE: ¿ÓNDE ESTÁ DEUS? A dinámica consiste en buscar “lugares” onde está Deus a través de fotos. Os/as responsables levarán á reunión unha gran cantidade de revistas e fotos sacadas de internet. Durante 5 minutos os/as mozos/as buscarán entre todo o material o lugar onde cada un/unha cree que está máis presente Deus e o recortará e quedarase con elo. Non se pode compartir foto, cada un/unha debe encontrar a súa. Transcorridos os 5 minutos se fará un pequeno debate sobre os lugares escollidos e as razóns de cada un/unha. Despois se lles formula un reto a todos eles/as: Facer presente ese lugar nas súas vidas, escanealo (ou buscar una foto similar) para que sexa o fondo de pantalla ou tapiz do móbil e levar a foto na súa carteira, onde de vez en cando se crucen con ela. O prazo para cumprir o reto será ata que a Luz da Paz de Belén estea nas súas casas. Nota: lugares que non deberían faltar entre os materiais a escoller: o Papa, unha Igrexa, a guerra, o fame, algunha sentada ou manifestación, uns/unhas nenos/as sorrindo, imaxes de natureza bela, científicos, imaxes de tallas e esculturas de Cristo, un pobre pedindo na rúa, algunha catástrofe...

CANCIÓN EN CLAVE NATURAL (A voz do deserto) En clave natural, a verdade e se preguntan que é o real todo o pintan mal e ao final xa ninguén sabe que é a verdade. Porque Deus xa non é nomeado e se cansaron de esperar porque Deus non é exaltado e mirouse a outro lugar. Pero ti, míralle de fronte sen dubidar Pero ti, bebe da fonte da verdade Pero ti, mira cara adiante, nunca cara atrás Pero ti se valente e date aos demais.

Ganas de volver, a nacer e se te xunta todo o estrés a vida vai ao revés, da fe a noite escura volve outra vez. Porque cristo é esquecido é aparcado no faiado é mal visto, repudiado non é amado e todo da igual. Pero ti...

CONTO As chaves perdidas Certa noite, un curioso personaxe sufí chamado Nasrudín, encontrábase a catro patas baixo un farol buscando afanosamente algo. Un coñecido viu a pasar por alá e, estrañado de encontrarlle naquela tarefa a esas horas da noite, preguntoulle que lle ocorría. - Perdín a chave da miña casa e estouna buscando - respondeu Nasrudín. O seu amigo quixo axudarlle e púxose a buscar a chave xunto a el. Ao cabo de máis dunha hora de busca sen resultado, o amigo preguntoulle onde a perdera exactamente. Nasrudín contestoulle distraído. - ¡Oh! ¡Perdina nunha rúa escura, a varias mazás de aquí! O seu amigo confundido díxolle: - Entón, ¿Porqué estás a buscala aquí? - ¡Porque aquí hai máis luz! - Foi a resposta de Nasrudín.

Terceira semana ACTIVIDADE: A FIESTRA DE JOHARI Para atopar a resposta de ¿Para qué ver a Xesús? Tal vez deberíamos por a proba a idea que temos de ¿Quén é Xesús? Para iso imos a traballar primeiro en ¿Quén somos nos? E despois aventurarnos a coñecer ¿Quén é Xesús? A fiestra de Johari é unha dinámica moi coñecida da que podedes atopar moita información en internet. Aquí vos pasamos un breve resumo: Cada persoa terá a súa propia fiestra. Enriba poñemos o nome e cada zona se encherá así: I.Aberta: Escribimos o que pensamos que os que nos coñecen saben de nós, de cómo somos. III. Cega: Pasámoslle a nosa fiestra a outra persoa para que escriba cousas que ve e non están no cadro I (aquilo noso do que non nos damos de conta) II. Oculta: Unha vez que os demais rematen, escribimos aquilo que coñecemos de nos mesmos pero que ninguén máis coñece (non fará falla compartila, pero é bo que tratemos de identificar esas cousas de nós que ninguén máis coñece). IV. Descoñecida: Esta parte permanecerá en branco. Hai unha parte de nós que nin nós nin os que nos rodean coñecen. O tempo para encher as zonas I e III será de 5 minutos e haberá 5 minutos máis para encher a parte II. Por último imos tratar de facer a fiestra de Johari de Xesús. Respondendo a estas preguntas (ira ben ter unhas biblias a man): I.- ¿Cómo é El tendo en conta as acción que realiza e as súas propias verbas que aparecen na biblia? III.- ¿Cómo din os demais que é? Tanto os seus contemporáneos como a xente de hoxe en día II.- ¿Atréveste a aventurarte na parte oculta de Xesús? ¿Cousas que intúas sobre el? ¿Os seus medos? ¿Seus soños? Mira a esa fiestra e pregúntate ¿Qué cousas tes en común con El? ¿Merece a pena coñecer a esa persoa? ¿para qué?

CANCIÓN

¿E QUEN DIN QUE É EL? (Praxiz) E é que non é calquera personaxe pois este carece do perecer Para “C” me parece inxusto a falta de homenaxe que a súa imaxe merécese Mercede ao Pai por mandar ao seu fillo en Marzo Mercenarios o mataron máis dos mortos alzouse Mercenarios o mataron mais dos mortos alzouse Descalzo camiñou por un zoo cheo de víboras Falsos fariseos escoitaron “búscame e vivirás” Non estou lendo lendas das Illas Feroe Falou do meu heroe E no desconsolo empezou a tremer o chan Nubes grises cubriron o ceo, e unha man rachou o velo Sobre aquel pobre bebé nado nun presebe O pecado cravouse deixando ao escravo por fin ceibe Algo pasou no monte, onde tres cruces rompen a liña do horizonte Algo importante suponte Derramou o seu sangue ata a última gota E así cambiou a historia, e así é como recordamos Gólgota Quen o vira no lugar da Caveira Daríase conta de quen verdadeiramente el era Repartía amor sen ser un mito estúpido como cupido E a cambio recibiu ser chuspido Coroado con espinas, non veñas con muruxas Pola túa ignorancia supina se a duras penas seriamente opinas Ou foi Deus home ou non foi tal Mais non llo poñades no mural cos grandes mestres da moral. “e ¿quén din que é el? Un profeta mais como Elías Un de tantos, ¡un líder revolucionario! Dime pois, se como el houberon varios, ¿Cál por ti morreu crucificado no calvario?” Todos os camiños conducen a Roma A “gran-deusa” Rima, ideoloxías, Mahoma e tamén Buda Burdas atraccións como a muller barbuda E só se escoita o nome de Xesús cando alguén espirra Non adiviño cando digo que el era un ser divino Aínda que creron que era un tolo, un mentireiro, un bebedor de viño Veu e foi tratado de impostor, ninguén por el apostou, traizoado polo seu apóstolo O fixeron ao revés pois soltaron a Barrabás A vasca o escolleu mediante “agora vas e o cascas” Mira, quen mora en min no é unha mera idea Unha aldea de Xudea viu nacer ao salvado dun mundo que hoxe arquexa

Pecados escritos nas súas feridas hematomas Canto máis me tomas por tolo máis recordas a Tomás ¡Incrédulo! ignoras que se vai a parar o péndulo Cumpro coa miña comisión e así estamos facéndoo Sabias palabras nas parábolas, Son as para voar e escapar de entre as rexas Palabras para labrar o camiño que escollas Lámpada aos meus pes é, mira nas follas cas letras vermellas Paradoxos dixo como que o primeiro será o postremeiro Palabras demasiado sabias para un carpinteiro Sandaba lepra, un home supra Se vas a falar “sopra contrariar” de el, xa tu sabes, sobras. “e ¿quén din que é el? Un profeta mais como Elías Un de tantos, ¡un líder revolucionario! Dime pois, se como el houberon varios, ¿Cál por ti morreu crucificado no calvario?” O sol perdeu a cor e os paxaros se deteñen O mar estraña o resplandor e o ceo non se move Chove en ascendente e a terra mollada xa non hule E os nenos preguntan quen é o home do shure Que sube ás montañas e se dispón a gritar E na noite se dedica a camiñar sobre o mar A exhortar tranquilidade na metade da tempestade Humildade na súa superioridade é o que da Dende os doce sorprendeu a sacerdotes coas súas dotes Co saleiro e graza polo chan deixándolles (¡olé!) Sen dor lles explicou o por que de tal arte Cuestión de estar ou non estar nos negocios do seu Pai 33 anos, crónica dunha morte anunciada ver un rumbo fixo, morte e resurrección do Fillo historias dun crucifixo como narra Narman na demo que dixo “por isto me rixo”. “e ¿quén din que é el? Un profeta mais como Elías Un de tantos, ¡un líder revolucionario! Dime pois, se como el houberon varios, ¿Cál por ti morreu crucificado no calvario?” imaxe meré

CONTO Ceo e inferno Un guerreiro samurai desafiou nunha ocasión a un mestre zen a que explicara o concepto de ceo e inferno. Pero o mestre respondeu con desdén: - Non es máis que un estúpido. Non podo perder o tempo con idiotas coma ti! Ademais nunca o entenderías. Ferido no máis profundo do seu ser, o samurai deixouse levar pola ira, desenvaiñou a súa espada e berrou: - Vas morrer pola túa impertinencia! - Iso- falou o mestre con calma- é o inferno Desconcertado o descubrir a verdade no que o mestre sinalaba con respecto a furia que o dominaba, o samurai serenouse, envaiñou a espada e inclinouse, agradecendo profundamente o mestre a lección. - E iso- engadiu o mestre- é o ceo.

Cuarta semana ACTIVIDADE: PAPIROFLEXIA Terán que realizar unha figura con papiroflexia. Faremos 3 equipos e darémoslles: - O 1º un papel e lle amosaremos a figura que teñen que realizar - O 2º darémoslle un papel e ademais as instrucións as que lle faltarán pasos e ademais es tarán todas desordenadas. - O 3º darémoslle o papel e as instrucións ben detalladas e ordenadas. Deixarémolos durante 10 ou 15 minutos para que realicen unha figura coma a do modelo e, despois de observar os resultados, faremos unha posta en común na que cada un dos grupos terá que expor as súas sensacións sobre o que viviron e experimentaron. A continuación compararemos o proceso de elaboración da papiroflexia coa vida dos homes e o resultado final que temos.

REFLEXIÓN: Sen unhas instrucións que nos axuden e expliquen tódolos pasos ordenados e ben detallados non seremos capaces de lograr nada. Sen instrucións será imposible facer a figura, coas instrucións mal poda que chegue a saír algunha pero non sería doado e o proceso non sería tan rápido nin quedaría tan bonito como con instrucións ben dadas. Igualmente nas nosas vidas necesitamos esas instrucións e Xesús é quen no las da. El amósanos o Camiño correcto e nos vai dando instrucións de cómo seguilo. A nosa fidelidade a El verase reflectido no mundo e na sociedade do noso tempo.

CANCIÓN MÚSICA DE PAZ (Papashanty) Paz, amor, respecto, comprensión para o alma, para a vida, ¡conciencia! (retrouso 1) Música de Paz Música de amor Música enfocada en proxectar boa intención Música e esencia para estimular o valor da conciencia Criticando a maldade e o ego Rexeitando sempre o falso apego (bis)

Comunicarse é o fundamental, esa é a base Para enfocar sempre o bo desenlace E o poder que teñen as persoas cando nacen para corrixir os erros que outros fan Eu recordo que fai un tempo non tiña sentido tratar de reparar malos actos cometidos Xa sexa pola ignorancia ou por xamais ter unha boa educación espiritual que instruíra A esencia do camiño que o humano perdeu por querer usar un falso rumbo dirixido a materialización cortando relación Entre a importancia espiritual e a ilusión Pouco a pouco todos imos caendo en perdición pola consecuencia dunha falsa evolución Se non espertamos nunca imos aprender que a razón atopase no corazón Persoalmente non vexo sentido ter que estar vivindo reprimido nun sistema sucio e corrompido As cidades xa non son un lugar fino senón que son o berce de matóns e bandidos Que nos fan vivir con angustia e paranoia Facendo que o espanto nos perturben na memoria con medo, euforia e lixo ¿Pero saben que?

(retrouso 1)

A loita é moi bandeira, Pois a maldade esta regada por toda a esfera é unha tolería que se apodera das boas vibracións que o mundo natural propón porque este mundo artificial o descompón Barbaridades cheas de maldade e de atropelos van e veñen afectando os que moi poucos cartos teñen e un xogo que ningún nos convén porque vai a afectar os que nun futuro veñen Fago referencia a nosa descendencia que é a que algún día vai sufrir as consecuencias dunha falsa herdanza chea de inconsciencia pola neglixencia que deixou a nosa existencia A vida non ten prezo pero o ser humano a consume con desprezo e egocentrismo buscando o doado pensando en si mesmo mais sen saber que esta a vivir a beira do abismo Un día non moi lonxe terán que darse de conta que vivir en paz e en harmonía ten que ser a meta para facer deste un mundo libre de caretas e de actitudes incorrectas.

(retrouso 2) Avanzaran, todos os que teñen forza espiritual Salvaranse, so os que nunca deixen de loitar Renacerán, os valores dunha verdadeira esencia que tocara nosa conciencia E así virán, novos tempos cheos de amor e de paz que poboarán, este mundo para así harmonizar E fundarán, unha escola de enerxía predilecta que os corazóns conecta

(retrouso 2) (retrouso 1)

CONTO O cuadro Un home pintara un bonito cadro. O día da presentación o público,asistiron as autoridades locais, fotógrafos, periodistas e moita xente, pois tratábase dun famoso pintor, recoñecido artista. Chegado o momento, tirouse da tea que revelaba o cadro. Houbo un cálido aplauso. Era unha impresionante figura de Xesús tocando suavemente na porta dunha casa. Xesús parecía vivo. Co oído xunto a porta, parecía querer escoitar se dentro da casa alguén lle respondía. Houbo discursos e eloxios. Todos admiraban aquela preciosa obra de arte. Pero un observador moi curioso, atopou un erro no cadro. A porta non tiña pechadura. E foille preguntar o artista: - A súa porta non ten pechadura. Cómo se pode abrir? O pintor respondeu: - Non ten pechadura porque esa porta é o corazón do home. Só pode abrirse dende dentro.

FRANXA DE IDADE: DE 17 ANOS EN DIANTE Primeira semana ACTIVIDADE: NON MO AGARDABA! Recordade unha situación na que agardábamos algo pero non sabiamos cando ia a pasar e/ou unha situación na que nos atopamos a alguén ou nos aconteceu algo sen agardalo nin estar preparados para iso. Analizade e compartide en equipo como o vivimos e como nos sentimos.

REFLEXIÓN: Hai cousas que se poden prever e podemos prepararnos para recibilas e aceptalas en condicións, pero hai cousas que suceden sen esperalas ou cando menos o agardamos e para podelas xestionar correctamente debemos estar preparados, sempre listos. Xesús pódesenos presentar en calquera momento e baixo diferentes aspectos e formas.

CANCIÓN MÁIS ALÁ (Gloria Estefan) Cando das sen agardar cando queres de verdade cando brindas perdón en lugar de rancor hai paz no teu corazón. Cando sentes compaixón do amigo e a súa sor cando miras a estrela que oculta a néboa hai paz no teu corazón. Máis alá do rancor das bagoas e a dor brilla a luz do amor dentro de cada corazón. Ilusión, Nadal pon os teus soños a voar sementa paz brinda amor que o mundo enteiro máis.

Cando brota unha oración cando aceptas o erro cando atopas lugar para a liberdade

hai un sorriso máis. Cando chega a razón e se vai a incomprensión cando queres loitar por un ideal hai un sorriso máis Hai un raio de sol a través do cristal, hai un mundo mellor cando aprendes a amar. Más alá do rancor das bagoas e a dor brilla a luz do amor dentro de cada corazón.

Cando arredas o temor e prodigas a túa amizade cando a un mesmo cantar unes a túa voz hai paz no teu corazón. Cando buscas con ardor e descobres a túa verdade cando queres forxar un mañá mellor hai paz no teu corazón. Máis alá do rancor das bagoas e a dor brilla a luz do amor dentro de cada corazón. Ilusión, Nadal pon os teus soños a voar sementa paz brinda amor que o mundo enteiro pide máis

CONTO Deus quere vir a visitarnos Era a noite de Nadal. Un anxo apareceuse a unha familia rica e díxolle a dona da casa: - Tráioche unha boa nova: esta noite o Señor Xesús virá a visitar a túa casa. A señora quedou entusiasmada: Nunca crera posible que na súa casa sucedese esta milagre. Tratou de preparar unha cea excelente para recibir a Xesús. Encargou polos, conservas e vilos importados. De repente soou o timbre. Era unha muller mal vestida, de rostro sufrido, con ventre inchado por un embarazo moi adiantado. - Señora, non tería algún traballo para darme? Estou embarazada e teño moita necesidade de traballo. - Pero esta é hora para molestar? Volva outra día, respondeu a dona da casa. Agora estou ocupada coa cea para unha importante visita. Pouco despois, un home, sucio de graxa, chamou a porta. - Señora, o meu camión arruinouse a volta da esquina. Por casualidade non tería vostede unha caixa de ferramentas que me prestar? A señora ocupada como estaba limpando os vasos de cristal e os pratos de porcelana, irritouse moito: - Vostede pensa que a miña casa e un taller mecánico? Ónde se viu importunar a xente así? Por favor, non ensucie a miña entrada con eses pes inmundos. A anfitrioa seguiu preparando a cea: abriu as latas de caviar,colocou champan na neveira, escolleu da bodega os mellores viños, preparou uns combinados… Mentres tanto, alguén fora bateu as palmas. “Será que agora chega Xesús”, pensou ela emocionada, e co corazón acelerado foi a abrir a porta. Pero non era Xesús. Era un neno farrapento da rúa. - Señora, déame un prato de comida. - Como vou a darte comida se aínda non ceamos? Volve mañá, porque esta noite estou moi atarefada. O final, a cea estaba xa lista. Toda a familia emocionada agardaba a ilustre visita. Sen embargo, pasaban as horas e Xesús non aparecía. Cansos de agardar comezaron a tomar os combinados, que o pouco tempo comezaron a facer efecto nos estómagos baleiros e o sono fíxolles esquecer os polos e os pratos preparados. A mañá seguinte, o espertar, a señora atopouse, con gran espanto fronte a un anxo. - Un anxo pode mentir? Berrou ela. Prepareino todo con esmero, esperei toda a noite e Xesús non apareceu. Porqué me fixo esta broma? - Non fun eu quen mentiu, foi vostede que non tivo ollos para ver, dixo o anxo- Xesús estivo aquí tres veces, na persoa da muller embarazada,na persoa do camioneiro e no neno famento. Pero vostede non foi capaz de recoñecelo e de acollelo.

Segunda semana ACTIVIDADE: ¿BALÓN DE FÚTBOL OU PELOTA DE TENIS? Fanse dous equipos e xogan 5 minutos fútbol pero cunha pelota de tenis, a continuación xogaran outros 5 minutos pero xa co balón de fútbol. Finalizados os dous minipartidos, poñen en común as sensacións vividas en cada un dos casos, para chegar as seguintes conclusións: - Para cada cousa hai unha ferramenta ou medio concreto idóneo, que, aínda que poda substituírse en ocasións, para poder facer as cousas ben hai utilizar o axeitado. O propio Evanxeo amósanos a fonte onde buscar e atopar a Xesús. O comparamos co partido que acabamos de xogar poñendo de exemplo que o partido é o mundo, a vida … e que para ter un mundo máis xusto, máis solidario, ser felices … necesitamos en primeiro lugar unha pelota(unha relixión, un Deus verdadeiro …), mais puidemos experimentar que non serve calquera Deus ou falsos Deuses de madeira xa que non nos van a dar a plenitude, poderán rascar en nos algún sorriso mais non nos dará xustiza e felicidade a todos xa que non imos a poder sacar o máximo partido a vida ou neste caso o partido de fútbol xa que é moi difícil e incomodo xogar e probablemente cree conflitos entre eles, en cambio co balón de fútbol si que poderemos chegar a gozar plenamente de este deporte (a vida), sacar o máximo rendemento, ser felices … A conclusión final sería: necesitamos de ese Xesús verdadeiro, de nutrirnos de esa oferta que nos propón o evanxeo, a necesidade de xogar o fútbol co balón acaído o que quere dicir que temos que saber de onde nos teos que nutrir para marcar o norte das nosas vidas. Poderíase poñer outro xogo en de facelo con balóns, poñer outra dificultade, sen un pe, coas mans pegadas…

CANCIÓN BAIXA A DEUS DAS NUBES (R. Orellana) Baixa a Deus das nubes, lévao a fábrica onde traballas quita a Deus do retablo e crávao dentro do teu corazón Rouba a Deus dos templos onde o encerramos fai tantos anos déixao libre nas prazas, lévao tamén o mercado do pobo Porque Deus non é un Deus morto e, se pensades que está morto, bis equivocados, equivocados, equivocados estades. Onte falei con El e o notei un tanto triste. Hoxe falei con El e díxome que está solo porque hai moitos homes que se reúnen no seu nome pero non lle deixan entrar a El, porque hai moitos homes que falan no seu nome, pero non lle deixan falar a El.

CONTO O quebracabezas Un científico estaba a traballar no seu laboratorio cando entrou o seu fillo de cinco anos, disposto a axudalo. O científico, que tiña moito traballo e non quería ser interrompido, pensou en darlle un entretemento o neno para que non lle molestase. Recortou dunha revista un mapa do mundo, cortouno en moitos trociños e deullos o seu fillo xunto con cinta adhesiva para que o recompuxese. Como nunca vira nunca ese mapa, o científico pensou que tardaría horas en facelo. Cal foi a súa sorpresa cando, o cabo duns minutos o neno díxolle: - Xa está papá, xa o rematei! O científico quedouse sorprendido por uns momentos, pero xirouse pensando que non vería máis que unha chapuza típica dun neno de cinco anos. Sen embargo, o neno mostráballe o quebracabezas totalmente feito e con tódalas pezas no seu sitio. Preguntoulle asombrado: - Como o fixeches fillo? - Moi fácil papá! Cando recortaches a revista, dinme conta de que detrás do mapa, había un home debuxado. Cando me deches os trociños, dinlles a volta e fixen o quebracabezas do home. Cando rematei de arranxar o home, dinme de conta que arranxara o mundo.

Terceira semana ACTIVIDADE: ESPELLOS HUMANOS Fanse varios equipos dun máximos de 6 persoas. Numéranse do 1 o 6. Os números 3, 4, 5, e 6 tápanse os ollos mentres o número 1 fai unha serie de acenos e movementos que o número 2 debe ir imitando facendo de espello. Cando o 2 aprendeuno, destapase os ollos o tres e debe facer de espello do 2 mentres este repite os aprendeu do primeiro e así:

- Versión 1: Ata chegar a que o número 6 repita todo o aprendido do 5. Se todos foros bos espellos, o que faga o final o número 6 debe ser o mesmo que fixo o número 1 o principio. - Versión 2: Ata o chegar a que o número 6 repita todo o que aprendeu do 5 diante do número 1, que cos ollos pechados debe facerlle de espello. Se coincide, todo foi ben. Se o que fan e moi diferente non foron bos espellos.

REFLEXIÓN: Xesús pídenos que sexamos testemuñas súa, e dicir que sexamos espellos e reflictamos nas nosas vidas a súa maneira de vivir: pasar facendo o ben.

CANCIÓN VERTEDERO INFANTIL (No Konforme) Só son un neno esquecido e hoxe loito para poder comer busco no vertedoiro algo que poda vender Só son un neno humillado que pelexa entre tanta senrazón se morrese nesta miseria pasaría a unha vida mellor. Abandonáronme nada máis nacer vivo nun colector sen saber qué facer vertedoiro de Managua é a miña dirección entre restos de lixo, sen solución Cantos nenos sobreviven a esta situación e ti aí sen facer nada. Son máis de mil que non teñen ónde cona ir mais ignorando eres feliz e que siga así A miña mascota e unha rata camiño entre escombros sen protección destrúense os meus sentimentos todo escapa a esta senrazón esta é a miña historia e non a vas a cambiar onde están os dereitos e a dignidade Un futuro de indixencia que asumirei desposuído de por vida, dime por qué.

CONTO A fiestra do hospital Dous homes, ambos moi enfermos, ocupaban a mesma habitación dun hospital. A un permitíaselle sentarse na súa cama cada tarde, durante unha hora, para axudarlle a drenar o líquido dos seus pulmóns. A súa cama daba a única fiestra da habitación. O outro home tiña que estar todo o tempo boca arriba. Os dous charlaban durante horas. Falaban das súas mulleres e das súas familias, os seus fogares, os seus traballos, a súa estancia no servizo militar, onde estiveran de vacacións. E cada tarde, cando o home da cama xunto a fiestra podía sentarse, pasaba o tempo describindo o seu veciño tódalas cousas que podía ver dende a fiestra. O home da outra cama comezou a desexar que chegaran esas horas, nas que o seu mundo ensanchábase e cobraba vida con tódalas actividades e cores do mundo exterior A fiestra daba a un parque cun precioso lago. Patos e cisnes xogaban no auga, mentres os nenos o facían coas súas cometas. Os mozos namorados, paseaban da man, entre flores de tódalas cores do arco da vella. Grandes arbores adornaban a paisaxe, e podíase ver na distancia unha fermosa vista da liña da cidade. Segundo o home da fiestra describía todo isto con detalle exquisito, o do outro lado da habitación pechaba os ollos e imaxinaba a idílica escena. Unha tarde calorosa, o home da fiestra describiu un desfile que estaba a pasar. Inda que o outro home non podía escoitar a banda, podía velo, cos ollos da súa mente, exactamente como o describía o home da fiestra coas súas máxicas verbas. Pasaron días e semanas. Unha mañá, a enfermeira de día entrou co auga para bañalos, atopándose o corpo sen vida do home da fiestra, que morrera placidamente mentres durmía. Encheuse de pesar e chamou os axudantes do hospital, para levarse o corpo. Tan pronto como o considerou acaído, o outro home pediu ser trasladado a cama do lado da fiestra. A enfermeira cambiouno encantada e, tras asegurarse de que estaba cómodo, saíu da súa habitación. Lentamente, e con dificultade, o home ergueuse sobre o cóbado, para lanzar a súa primeira mirada o mundo exterior; por fin tería a ledicia de velo el mesmo. Esforzouse para xirarse de vagar e mirar pola fiestra o lado da cama … e atopouse cunha parede branca O home preguntou a enfermeira que podería ter motivado ao seu compañeiro morto para describir cousas tan marabillosas a través da fiestra. A enfermeira díxolle que o home era cego que non podía ver nin a parede, e indicoulle “Quizais só quería animalo a vostede”.

CANCIÓN ALÉGRENSE, PREOCÚPENSE Alégrense os que constrúen a Verdade os que soñaron un mundo o revés. Preocúpense os que non queren dialogar, os que non saben ceder Están subindo porque somos Norte, estanse quedando porque “aquí e mellor”… Entraron sen selar o pasaporte, mais trouxeron o seu corazón. Non son testemuñas mudas, sen memoria; nin son o lastre da nosa inflación … Son parte trascendente da Historia Non son problema … son solución Alégrense os que creen nos demais os que se deixan por outros a pel.

Están xurdindo voces escondidas, están amañecendo outras verdades … Acércanse con fachos acesos, iluminando as nosas cidades Son froito da Paz e das guerras son signo de incalculable valor … Son homes e mulleres desta terra, son os meus iguais, son o que son eu Alégrense os que creen nos demais os que se deixan por outros a pel. Preocúpense os que acumulan benestar, os que buscan o poder.

Preocúpense os que acumulan benestar, os que buscan o poder. Alégrense os que constrúen a Verdade os que soñaron un mundo o revés. Preocúpense os que non queren dialogar, os que non saben ceder. Preocúpense, preocúpense os que “son alguén”… preocúpese Preocúpense, preocúpense os intachables … preocúpense Preocúpense, preocúpense os que non choran … preocúpense Preocúpense, preocúpense os que atesouran … preocúpense Alégrense, alégrense, os excluídos alégrense Alégrense, alégrense, os perseguidos alégrense Alégrense os que confían … alégrense Alégrense, alégrense, os que se fían … alégrense Preocúpense os empresarios, que pagan salarios de risa e de hiel. Alégrense os voluntarios, se son solidarios estean onde estean. Preocúpense os puritanos que lavan as súas mans

CONTO Na buscado tesouro Dous irmáns tiñan algún diñeiro aforrado e pensaban como empregalo para asegurar o seu futuro. O percorrer un camiño que non coñecían viron unha leira de vides que estaba a venta. Parecía abandonada. Chamaron a porta da casa contigua e falaron co dono. - Porqué a vende?- preguntaron. - Merqueina fai tempo porque dicían no pobo que aquí estaba agochado un tesouro. Busqueino pero non o atopei. Aburrinme, quedei sen cartos e agora quero probar sorte en outra parte, alá cruzando as montañas. - Se mercamos a leira e o atopamos será noso? - Dubido que apareza, pero fagamos o trato. Os irmáns levaron a suma e, a cambio, recibiron a propiedade. Cando tomaron posesión desta, todas as plantas estaban case mortas. A terra que as rodeaba era seca, lisa e compacta. - Ben, mans a obra- exclamaron e puxéronse a traballar dende o primeiro dia. Comezaban cando saía o sol, e remataban cando este desaparecía. Retiraron todo o lixo e follas secas acumuladas. Humedeceron a terra para que afrouxara. Despois comezaron a cavar coas súas palas. Nos primeiros dous meses - Pois, mans á obra — exclamaron e puxéronse a traballar dende o primeiro día. Comezaban cando saía o sol, e acababan cando este se poñía. Retiraron toda o lixo e follas secas acumuladas. Humedeceron a terra para que se afrouxara. Despois empezaron a cavar coas súas palas. Nos primeiros dous meses abarcaron apenas a metade. O tesouro non aparecía e eles seguiron buscando. Pasou máis tempo sen que tiveran éxito. Pero notaron que algo estaba cambiando. Por unha parte, volvéronse máis fortes. Non experimentaban a fatiga dos primeiros días, ademais, os seus brazos e mans xa eran poderosos. Por outro lado, ao recibir auga suficiente e estender as súas raíces pola terra frouxa, as vides comezaron a dar grandes racimos de uvas. Pasou un ano. Un día se lles ocorreu levar las uvas al mercado y lograron vendelas ben. Pronto todos buscaban a súa froita para preparar xaleas e marmeladas. Recuperaron o custe do plantío, e seguiron gañando máis ao longo dos anos. Co tempo souberon cál era o tesouro oculto naquel terreo: a recompensa ao esforzo continuo. 44