Vinyl Collectie

“And I don’t care what anybody says; I like doing it, and it’s what I shall continue to do”

- David Bowie -

COLLECTIE

Grace Jones

Bandbiografie

Warhol en werd ze zelf tijdelijk zijn muze.

Grace Mendoza

Haar vierde album werd geboren in 1948 en Warm Leatherette, dat in was naast zangeres ook 1980 verscheen, had een Jamaicaans model en volledig andere feeling actrice. Ze maakte zichzelf dan haar voorgaande. beroemd en berucht door Het bevatte grotendeels in disco’s en op feestjes covers van oa Chrissie topless te verschijnen in Hynde en Roxy Music. Ook het gezelschap van Jerry onderging ze een grote Hall. Tijdens een feestje stilistische verandering. in een restaurant werd Het androgyne, ze ontdekt door een onderkoelde imago met platenproducer toen ze het beroemde blockheadzich dansend op de tafel kapsel werd haar begaf op de tonen van handelsmerk en zou haar Dirty Ol’ Man (The Three wereldberoemd maken.

Degrees).

Met haar album

In 1977 verscheen Nightclubbing haalde haar debuutalbum ze hoge scores. Ook op Portfolio onder het Island artistiek vlak was dit haar Records label. Het nummer beste album.

La vie en rose, een cover

In 1983 wilde Grace van Edith Piaf, werd een zich vooral focussen op grote Europese hit. De haar filmcarrière maar twee daaropvolgende twee jaar later maakte ze albums, Fame (1978) en onder leiding van Trevor Muse (1979) waren minder Horn het album Slave grote successen. to the rhythm, waarvan

De cover van de de gelijknamige single eerste drie albums werden een grote hit werd. Ook ontworpen door Richard de videoclip van het lied Bernstein. In diezelfde werd erg populair. Verder periode kwam Jones verscheen Jones ook in ook in contact met Andy reclamespotjes van oa COLLECTIE

4

Honda en Citroën. Ze kwam ook enkele keren in aanraking met het gerecht wegens wangedrag en cocaïnebezit.

Haar album Bulletproof Heart uit 1989 wordt als commercieel en artistiek dieptepunt gezien.

En na dit album werd het op muzikaal terrein erg stil rond Jones. Wel trad ze nog regelmatig op. In 2008 keerde ze terug met een nieuw, en goedontvangen album Hurricane.

Heden is ze nog steeds bekend als een van de grootste stijl-iconen van de jaren 80. Niet enkel door haar uiterlijke verschijning en gedrag, maar ook door haar uniek stemgeluid.

Nightclubbing

Dit is het 5de studioalbum van Grace Jones uitgebracht in 1981, onder het label Island Records. Muzikaal is het een combinatie van reggae, elektronisch, disco, blues en salsa funk verweven

met sterke elementen uit de new wave en popmuziek. Van de 13 nummers zijn er 3 door Jones zelf geschreven.

Het album is haar grootste doorbraak en blijft een van haar grootste commerciële triomfen van haar hele carrière. En vormde later de basis van haar baanbrekende tour A One Man Show.

Jean-Paul Goude deed het artistieke werk op de cover. Het is een schilderij van Jones met een Armani jasje aan en een sigaret in de mond.

Haar look is afgewerkt met haar ‘flattop haircut’, haar handelsmerk. De foto, die voor het schilderij werd gebruikt, werd genomen in New York in 1981.

COLLECTIE

Vormgever: Jean Paul Goude Label: Island Records Genre: Electro Funk, Soul

5

Lou Reed

Bandbiografie

aan. Vaak rollend ie gedeelten van zijn persoonlijkheid reflecteerden.

Lewis Allen Reed was samen met

Andy Warhol was een goede vriend John Cale het gezicht van de invloedrijke van Reed en na Warhol’s dood in 1987 band The Velvet Underground. Maar in werkte Reed weer samen met John Cale 1970 nam Lou afscheid van de band en en maakten ze samen een album voor startte hij een solocarrière. In 1971 bracht Warhol: Songs for Drella (1990). Het hij zijn eerste album Lou Reed uit, dit album is een soort van biografie met album bevatte niet eerder uitgebrachte hoogtepunten uit Warhols leven, maar laat stukken van The Velvet Underground. Het ook kritiek horen op de dokters die hem was een plaat zonder veel succes. Een lieten sterven. jaar later produceerde hij zijn topalbum

In 1990 kwam The Velvet Transformer. Daarna bracht hij nog Underground voor het eerst sinds 20 jaar regelmatig nieuwe albums uit. terug bijeen en deden ze een optreden in

Zijn meest ‘beruchte’ soloalbum is Frankrijk. In 1993 ging de band op tournee zonder twijfel Metal Machine Music (1975). door Europa. Maar de plannen voor de Het is een dubbelalbum gevuld met loops Verenigde staten werden afgelast na van gitaar-feedback en werd destijds nieuwe onenigheden tussen Reed en Cale. door velen bestempeld als slechtste

Zijn nummers gaan vaak over rockalbum ooit. Achteraf noemden de persoonlijke gebeurtenissen. Zoals zijn gitaristen van Sonic Youth, Lee Ranaldo en album Magic and Loss, waarin hij het Thurston Moore, dit het meest gewaagde overlijden van twee goede vrienden aan rockalbum aller tijden. kanker bezingt. Verder werkte hij vaak

Tijdens zijn carrière ontwikkelde samen met andere bands zoals: Gorillaz, hij een bizar imago. Hij droeg zwartleren Metallica, The Raconteurs, … kledij, spijkerhalsbanden, blondeerde

Lou reed onderging in mei 2013 een zijn kortgeknipt haar en trad op met een levertransplantatie maar stierf in oktober lijkbleek gezicht. Vele jaren cultiveerde datzelfde jaar aan een levergerelateerde hij welbewust deze uitingen van ‘slecht aandoening. Hij werd 71 jaar. smaak’. Door zijn barse optreden tegenover interviewers werd hij bekend als een van de moeilijkst te benaderen figuren binnen de rockscene. Zelf na zijn druggebruik bleef hij deze reputatie behouden. Naast musiceren nam hij tijdens de jaren tachtig ook vaak filmrollen COLLECTIE

6

Transformer

Net als z’n vorige album bevatte deze ook liedjes die door Reed geschreven werden toen hij nog bij The Velvet Underground zat. Andy’s Chest werd voor het eerst opgenomen door de band in 1969 en Satellite of Love werd al in 1970 gedemonstreerd. Voor het album Transformer werd het up-tempo ritmo van deze songs wel vertraagd.

Dit album verscheen in 1972 en werd geproduceerd door David Bowie en Mick Ronson. Het album werd door een breder publiek gesmaakt en bevatte nummers als: Walk on the Wild Side, Perfect Day, Vicious, Satellite of Love, … . Walk on the Wild Side, dat ontstond op verzoek voor een theaterbewerking van een roman van Nelson Algren, was tegelijkertijd een groet aan en een sneer naar het ongeregelde volk van homo’s en transseksuelen dat in de jaren zestig Andy Warhols Factory bezocht. De tekst van het lied viel niet in goede aarde bij de radiostations en het lied werd zelf gedeeltelijk geboycot. Het gelijknamige toneelstuk werd echter nooit uitgevoerd.

Het was Andy Warhol die hem aanspoorde het lied vicious te schrijven.

Toen Reed vroeg wat Warhol bedoelde met ‘vicious’ zei Warhol: “oh, you know, like I hit you with a flower.”

Ondanks het succes van dit album was Reed niet blij met het effect dat het album op de rest van zijn carrière zou hebben. Hij wees dan ook het aanbod van Bowie af om een nieuw popalbum te maken. In 2003 bracht hij wel terug The Raven uit, in samenwerking met Bowie.

De foto op de hoes is van de hand van Mick Rock. De foto werd per toeval onscherp afgedrukt, maar Rock hield van het effect en diende het in als albumhoes.

Op de achterkant staat een vrouw samen met Ernie Thormahlen (een vriend van Reed) met een banaan in z’n broek.

COLLECTIE

7

Vormgever: Ernst Thormahlen Fotograaf: Mick Rock & Karl Stoeker Label: RCA Genre: Glam Rock

Trixie Whitley

Bandbiografie

Haar tweede album Porta Bohemica komt in oktober 2015 meteen binnen op de 1e plaats in de Ultratop-hitlijst in Vlaanderen.

Ze is de dochter van wijlen Chris Whitley. Toen ze één jaar oud was verhuisde ze vanuit Gent, België naar New York. Na de scheiding van haar ouders keerde ze op 11-jarige leeftijd samen met haar moeder terug naar Gent en leerde ze drums spelen. Op 17-jarige leeftijd keerde ze op haar eentje terug naar New York waar ze 2 jaar werkte als serveerster in Brooklyn en Queens. Ondertussen leerde ze piano spelen en begon ze met eigen liedjes op te treden. In 2005 kwam ze na het overlijden van haar vader voor een korte periode terug naar Gent. In 2008 ging ze terug naar New York om een ep, gecoproduceerd door Meshell Ndegeocello, op te nemen. In 2011 is Whitley begonnen met de opnames van haar eerste album Fourth corner.

Momenteel is Whitley zangeres in de supergroep Black Dub, die in oktober 2009 werd opgericht door producer en muzikant Daniel Lanois, in samenwerking met Brian Blade & Daryl Johnson. In 2010 brachten ze hun eerste album uit onder de gelijknamige titel Black Dub.

Begin 2013 verscheen haar debuutsoloalbum Fourth Corner op het BMI-label. Na amper één week kreeg ze in België een gouden plaat voor haar debuutalbum, waarna ze aan een tournee door Europa begon en onder meer Pinkpop 2013 aandeed.

COLLECTIE

Fourth Corner

Na de zeer beloftevolle prille geluiden, de valse start bij een ander label en het werk in supergroep Black Dub (met Daniel Lanois) betekent Fourth Corner voor Trixie Whitley de eerste echte mijlpaal.

Het is een plaat die uitweidt over een handvol synoniemen van léven: zoeken, vinden, vechten en verliezen.

8

Vormgever: R. Hult Fotograaf: Joerg Steinmetz Maike Burmeister Label: Unday Records Genre: Pop

COLLECTIE

9

COLLECTIE

10

COLLECTIE

11 Trixie Whitley

COLLECTIE

12

Dire Straits

Bandbiografie

Dire Straits was een Britse rockand die actief was van 1977 tot en met 1995.

Het bekendste bandlid was zonder twijfel Mark Knopfler, de zanger-gitarist en songwriter van de band. Samen met zijn jongere broer David Knopfler, John Illsley en Pick Withers richtte hij de band op in 1977. De naam (Dire Straits: Ernstig in het nauw zitten) verwijst naar de financiÍle moeilijkheden die de band kende in z’n beginjaren, en is verzonnen door een vriend van Illsley. De vrienden schraapten 120 pond bij elkaar en besloten een demotape met vijf nummers op te nemen.

De tape bevatte de nummers Wild West End, Sultans of Swing, Down to the Waterline, Sacred Loving en Water of Love. Ze stuurden deze tape naar de dj Charlie Gillett die een show genaamd Honky Tonkin had op BBC Radio London.

Gillett vond de muziek zo goed dat hij Sultans of Swing in zijn show draaide.

Twee maanden later tekende Dire Straits een contract met Phonogram Records en werd Ed Bicknell de manager.

De band ging door met het maken van demotapes voor de radio en er werd gewerkt aan het album Dire Straits dat werd opgenomen in de Basing Street studios in Londen in februari 1978 voor een budget van 12.500 pond. Het album werd aanvankelijk geen succes.

Nadat het nummer Sultans of Swing, dat ook op het debuutalbum COLLECTIE

stond, opnieuw steeg in de Britse hitlijsten, kwam er interesse van de grotere platenlabels. Dit leidde tot een contract met het Amerikaanse platenlabel Warner Bros Records, en zo werd het debuutalbum Dire Straits hetzelfde jaar wereldwijd opnieuw uitgegeven.

Er werd ditmaal veel reclame voor het album gemaakt en zo bereikte het album meerdere top 10-plaatsen in verschillende hitlijsten.

Het volgende jaar ging Dire Straits op zijn eerste Noord-Amerikaanse tour. Ze gaven 51 uitverkochte concerten over een periode van 38 dagen. Bob Dylan, die de band in Los Angeles had zien spelen, was zo onder de indruk dat hij Mark Knopfler en drummer Pick Withers uitnodigde om op zijn volgende album, Slow Train Coming, te komen spelen.

In 1983 werd er een ep onder de naam ExtendedancEPlay uitgegeven door de band terwijl Love over Gold nog steeds in de hitlijsten stond. De ep bevatte onder andere het nummer Twisting by the Pool dat een top 20-hit werd in het Verenigd Koninkrijk. Dire Straits ging tevens op wereldtournee. Deze tournee werd gevolgd door een dubbelalbum genaamd Alchemy. Het album was een opname van twee liveconcerten.

Ondanks het uitkomen van de ep en het dubbelalbum was het in de jaren 1983 en 1984 grotendeels stil rondom Dire Straits.

Dit kwam doordat Mark Knopfler druk was met het producen van een nieuw 13

album voor Bob Dylan: Infidels. Tevens produceerde hij in deze tijd ook nog voor de band Aztec Camera en zanger Willy DeVille en schreef hij het nummer Private Dancer dat de doorbraak voor Tina Turner betekende als solo-artiest. Het nummer was oorspronkelijk bedoeld voor het album Love over Gold. Na het album Love over Gold verliet de drummer de band en werd vervangen door Terry Williams. In 1988 stopte de band voor een tijdje. Het grote succes van hun 6de album Brother in Arms was hen teveel geworden. Er werd wel nog een greatest-hit album uitgebracht die, uiteraard, ook een groot succes werd.

In 1991 besloot de band toch nog een 7de en laatste album op te nemen: On Every Street. Het album werd met gemengde reacties ontvangen maar werd toch een commercieel succes. Er werden drie nummers van het album als single uitgegeven.

In de jaren 1991 tot 1992 vond de laatste wereldtournee plaats. Na deze tour had Mark Knopfler genoeg van het reizen en rondtrekken en gaven ze hun laatste concert op 9 oktober 1992 in Zaragoza (Spanje). Ook van deze tour kwam een album uit On the Night. Later ook zelf een dvd-versie. Hun laatste album kwam er onder de naam Live at the BBC.

Dire Straits zijn nooit officieel uiteen gegaan, maar sinds 1995 is er niets nieuws meer uitgegeven en hebben ze sindsdien nog maar 1 keer samen opgetreden.

In 2005 werd een nieuwe versie van het album Brothers in Arms uitgegeven onder de naam Brothers in Arms (20th Anniversary Edition). Het album werd wederom een groot succes en het won een Grammy Award voor Best Surround Sound Album. Het was een limited edition.

Sinds de stop van Dire Straits in 1995 heeft Mark Knopfler geen interesse getoond om de band nog nieuw leven COLLECTIE

in te blazen. In 2008 wees Knopfler een verzoek van Illsley af om de band weer op te starten, hij wilde zich liever richten op zijn solocarrière.

Communiqué

Dit is het tweede album van Dire Straits, werd opgenomen in december 1978 en uitgegeven in juni 1979. Het album is geproduceerd door Barry Beckett en Jerry Wexler. De albumhoes is ontworpen door Grant Advertising (UK) en won zelf een NME Award voor albumhoes van het jaar 1979. Ook dit album kwam in de hitlijsten terecht. Het album bracht het nummer Lady Writer voort. Dit nummer bereikte plek 45 van de Billboard Hot 100 chart, en nummer 51 in de UK Singles Chart. Het album werd nummer een in de album charts van Duitsland, Nieuw-Zeeland, en Zweden. In thuisland Verenigd Koninkrijk bereikte het album plaats vijf en in de VS belandde het op plaats elf van de nationale hitlijst. In de VS bereikte het album de Gouden Status terwijl in het Verenigd Koninkrijk de Platina Status werd behaald en in Frankrijk zelfs dubbel-platina.

Vormgever: Grant Advertising Fotograaf: George DuBose Label: Warner Bros Genre: Classic Rock

Making Movies

Dire Straits begon in 1980 te werken aan een derde album, Making Movies, dat in oktober van dat jaar uitkwam.

Tijdens deze opnamesessies verliet David Knopfler de band om een solocarrière te beginnen. De sessies gingen door met de invallers Sid McGinnis en Roy Bittan.

Nadat deze sessies waren afgerond sloten toetsenist Alan Clark en gitarist

14

DIRE STRAITS

COLLECTIE

15

COLLECTIE

16

Vormgever: Neil Terk Fotograaf: Brian Griffin Label: Vertigo (UK) Genre: Classic Rock, Blues Rock

Love Over Gold

Een singleversie van het nummer dat in 1985 uitkwam. Dit nummer stond later ook op hun bestverkochte album Brothers in Arms. De song is vooral herkenbaar aan het gebruik van een orgel, wat in dit nummer erg veel wordt gebruikt. Het is één van de meest herkenbare jaren tachtig-nummers. De coverfoto is dezelfde die ook op de cover van Brothers in Arms staat. De National Style 0 Resonator-gitaar (1937) is die van Mark Knopfler.

Dit 4de album werd uitgebracht in september 1982 en werd goed ontvangen met een eerste plaats in de Nederlandse en de Britse hitlijsten. Opmerkelijk was dat het album slechts vijf nummers bevatte en meer dan 40 minuten duurde.

Mark Knopfler schreef alle liedjes van het album waaronder Private Investigations.

Dit nummer werd een groot succes en behaalde een top 5-notering in de hitlijsten van het Verenigd Koninkrijk en Nederland stond het vier weken op nummer één.

Love over Gold werd 2 miljoen maal verkocht tijdens de eerste zes weken nadat het werd uitgebracht.Vlak na het uitkomen van het album verliet drummer Pick Withers de band. Zijn vervanger was Terry Williams.

Fotograaf: Deborah Feingold Label: Vertigo Record Warner Bros. Records Genre: Rock

Money for Nothing

Dit is het eerste compilatiealbum (1988) van de Britse band. Op de cover van het album staat het bekende animatiepoppetje dat ook in de clip van “Money for Nothing” te zien was.

Dit lied verscheen voor het eerst op hun bestverkochte album Brothers in Arms (1985) en werd gekenmerkt door z’n controversiële teksten en vooruitgang op gebied van videoclips. De videoclip was namelijk een van de eerste met de computer gegenereerde clips.

Vormgever: Michael Rowe Fotograaf: Alan Lobel & Peter Cunningham Label: Vertigo (UK) Genre: Classic Rock

COLLECTIE

The Walk of Life

17

Vormgever: Paul Cummins Label: Vertigo (UK) Genre: Classic Rock

DIRE STRAITS

Hal Lindes zich aan bij de band.

Het album wordt gekenmerkt door lange en complexe nummers. De succesvolste single van het album was Romeo and Juliet. Het album kwam in zowel Nederland als in het Verenigd Koninkrijk op een vierde plaats terecht.

De sleeve is ontworpen door Neil Terk en heeft een glossy rode oppervlak.

Daarboven is er een blauwe band met de titel op.

Simon & Garfunkel

Bandbiografie

in een stroomversnelling. In 1968 kwam hun volgende album Bookends uit. Ze

Het populaire Amerikaanse stegen in hitparades en tot op heden zangduo uit de 60’, bestaande uit zanger zijn nummers als The Sound of Silence, Art Garfunkel en singer-songerwriter Paul Mrs. Robinson en Bridge Over Troubled Simon bracht populaire folkrock.

Water bij vele mensen bekend. Sommige

Tijdens hun middelbarevan hun songs hebben zelfs de status schoolperiode begonnen ze al met zingen ‘evergreen’ bereikt. Samen wonnen ze 5 van liedjes van onder andere The Everly Grammy Awards voor hun albums. Maar Brothers. Onder de naam Tom and Jerry in 1970 ging het duo uit elkaar. startten ze in 1956 officieel een carrière

Na een pauze van elf jaar kwamen en kregen ze hun eerste opnamecontract. Paul Simon en Art Garfunkel op 19 Vanaf 1957 schreven ze voor het eerst september 1981 voor één keer terug hun eigen teksten en scoorden een samen voor een optreden in Central Park, eerste hit met Hey Schoolgirl. Maar New York. Bijna een half miljoen mensen meer dan 1 hit scoorden ze niet en na waren aanwezig. In 2003 ontving het duo de middelbare school gingen ze elk hun een Grammy Lifetime Achievement Award. eigen weg op. Pas in 1962 ontmoetten ze elkaar weer en eind 1963 traden ze

Greatest Hits op onder de naam Simon & Garfunkel.

Na het ondertekenen van een contract

Twee jaar na de ontbinding van bij Columbia Records brachten ze hun Simon And Garfunkel, werd hun eerst debuutalbum Wednesday Morning 3 A.M. uit. Ze boekten weinig succes ermee. compilatiealbum uitgebracht onder de naam Greatest Hits. Het is een collectie Het duo ging weer even uit elkaar. Pas van originele studio opnames en en vier toen een geremixte versie van hun lied nooit eerder uitgebrachte live opnames.

The Sound Of Silence op nummer 1 in

De live versie van The 59th Street de Billboard Hot 100 kwam, kwamen ze Brigde Song is opgenomen in 1970 in weer samen. Ze brachten een tweede Carnegie Hall, het laatste concert voor hun album uit Sounds Of Silence en gingen ontbinding. op tour. Hun derde album Parsley, Sage, Rosemary and Thyme, werd uitgebracht

Fotograaf: Bill Silano in 1966 en klonk wat creatiever.

Label: CBS

In 1967 werd hun muziek gebruikt

Genre: Folk Rock, Classical Rock als soundtrack voor de film The Graduate, hiermee kwam hun carrière COLLECTIE

18

Bridge over Troubled Water

Het vijfde en laatste studioalbum werd op 26 januari 1970 uitgebracht door Columbia Records. Wereldwijd werden meer dan 25 miljoen exemplaren verkocht, hiermee is het een belangrijk album in de popmuziekgeschiedenis.

Vormgeving: Tony Lane Label: Columbia Genre: Folk Rock

COLLECTIE

19

COLLECTIE

20

Blondie

Bandbiografie

Deze Amerikaanse popband, voortgekomen uit de New Yorkse newwavescene, werd opgericht in 1974. Andy Warhol was de persoon die het uiterlijk van Debbie Harry bedacht: geblondeerd en slechts gekleed in een wit T-shirt en onderbroekje.

Blondie maakt 6 albums tussen 1976 en 1982, waarvan Parallel lines (1978) door velen als hoogtepunt gezien wordt. In februari 1978 breken ze door in Europa met hun tweede album Plastic letters. Daarop staat het nummer Denis, oorspronkelijk van het jaren-zestigduo Randy and the Rainbows, het stond wekenlang op nummer één in België. Op hun derde album Parallel Lines staan hun grootste hits Picture this, Hanging on the telephone en Heart of Glass.

De groep valt in 1982 uiteen met bittere rechtszaken over royalty’s als gevolg. Debby Harry COLLECTIE

en haar levenspartner Chris Stein waren al die tijd de motor achter de band, de andere bandleden voelden zich financieel benadeeld door het duo. Nadat bij Stein een levensbedreigende ziekte werd vastgesteld gaf Debby haar solocarrière op om voor haar man te zorgen.

In 1988 maakt de band evenwel een comeback met het album No Exit. Er wordt een wereldtournee ondernomen en ze scoren een nummer 1-hit met het nummer Maria. Zo worden ze de eerste Amerikaanse band die in 3 decennia nummer 1-hits scoort. In 2003 komt hun album The Curse of Blondie uit. Een nieuwe wereldtournee wordt ondernomen in 2003 en 2004.

Hun single Rapture Riders komt, onder management van The doors, uit in 2005. In datzelfde jaar gaan ze nog eens op wereldtournee

21

Plastic Letters

Dit is het tweede album van Blondie, uitgebracht in 1978. Met hun monsterhit Denis haalden ze hoge scores in de muzieklijsten vanover heel Europa. Al was het geen eigen nummer, maar een cover van de hit Denise van Randy & the rainbows.

Het lied Presence Dear werd geschreven door de toenmalige bassist Gary Valentine. Kort daarna verliet hij de band om een solocarrière te beginnen.

Het album werd opgenomen door Chrysalis label, maar tijdens de opnames viel blondie eigenlijk nog onder Private Stock Records. Het paarse kleedje dat Debbie Harry draagt op de cover is een creatie van Anya Phillips.

Label: Chrysalis Genre: Rock, new wave, punk, synth pop Vormgever: Ramey Com.

COLLECTIE

22

The B-52’s

Bandbiografie

ontworpen door Tony Wright, die zich bekendmaakte onder z’n pseudoniem

The B-52’s is een Amerikaanse ‘Sue Ab Surd’. rockband uit Athens, Georgia. De naam

Dit album stond een tijd lang op komt van de B-52-pruiken, die door nummer 59 in de Billboard 200 (US), de zangeressen Cindy Wilson en Kate Pierson hit ‘Rock Lobster’ bereikte zelf nummer gedragen worden en een deel van het 56 in de Hot 100 (US). In 2003 werd uiterlijk van de band zijn. Behalve Wilson B-52’s, door de zender VH1, uitgeroepen en Pierson bestond de band, die na tot 99ste beste album aller tijden. In een avondje in een Chinees restaurant diezelfde periode werd het album op de gevormd werd, uit Keith Strickland, Ricky 152ste plaats gezet van de 500 grootste Wilson en Fred Schneider. Hun geluid albums allertijden. Dit was in het Rolling wordt gekenmerkt door de zang van Stone magazine. Alan Cross plaatste het Wilson en Pierson, waarbij Kate een album op de negende plaats van de ‘top iets dieper stemgeluid heeft. Afgezien 10 Classic Alternative Albums’ in zijn boek van de zang had de band een uniek ‘The Alternative Music Almanak’. newwavegeluid, waarbij dance en

De schokkerige, hoekige Funk was surfmuziek gecombineerd werden met zeer dansbaar. Met songs als Planet Claire, het ongewone gitaarspel van Ricky Wilson. Dance This Mess Around en Rock Lobster Hoewel hun muziek een deel was van waren ze in staat om de mainstream de newwavebeweging, was het meer popcultuur voor altijd experimentele dan echte newwavemuziek. te beïnvloeden.

Wilson overleed in 1985 aan aids.

B-52’s

De B-52’s is het debuutalbum van deze band. Uitgebracht onder de Labels Warner Bros (US) en Island (UK) in 1979.

De kitscherige teksten en beladenheid lagen aan de basis van de totstandkoming van dit album. Hiervoor hadden ze al een paar hitsingles te pakken gekregen.

Chris Blackwell was de producer van dit wonderkind.De albumhoes werd COLLECTIE

23

Vormgever: Tony Wright Fotograaf: George DuBose Label: Warner Bros (US)

Islands (UK) Genre: New wave, Post-Punk,

Dance rock

Men At Work

Bandbiografie

Hun tweede album Cargo werd uitgebracht in april 1983, ook dit album

Het was Colin Hay (zanger) die kende veel succes. De band ging de wereld de groep in 1978 vormde, samen met rond in datzelfde jaar.

Jerry Speiser (drums) en Ron Strykert

Tijdens 1984 namen de bandleden (gitaar). Al snel kwam Greg Ham (fluit en een pauze. Toen ze later dat jaar terug keyboard) erbij, waarna ook John Rees samenkwamen, leidden spanningen (bas) bij de groep aansloot. De naam Men tussen Hay en Speiser tot een breuk. at Work is afkomstig van een bord bij de Rees en Speiser waren “niet nodig” bij werf van het The Cricketer’s Arms Hotel in het opnemen van hun derde album Two Richmond. Hun eerste, zelf-gefinancieerde, Hearts. Ook Strykert verliet de band tijdens single Keypunch Operator, kwam uit in de opnames. Vier nummers werden als 1980. Op het einde van hetzelfde jaar was singles uitgebracht: Everything I Need, het statuut van de groep zo gegroeid dat Man with Two Hearts, Maria en Hard Luck ze de meest gevraagde en best betaalde Story. Enkel het hoofdnummer behaalde ongelabelde band van het jaar werden. wat succes. Het album bevatte veel drum

In 1981 tekenden ze een contract en synthesisers, de saxofoon van Ham was bij de Australische Columbia Records. in mindere mate aanwezig.

In datzelfde jaar brachten ze ook hun

Op 13 juli 1985 brachten ze 3 tweede single uit: Who Can It Be Now?, nummers op het Oz for Africa concert, Geproduceerd door Peter Mclan. Deze deel van het wereld Live Aid programma. was ook bezig met het produceren van In 1986 verliet Hay de band om z’n hun debuutalbum Business as Usual. solocarrière verder te zetten.

Een herwerkte versie van Down Under

Na 10 jaar van afwezigheid, kwamen werd als nieuwe single uitgegeven. De Hay en Ham terug samen om een tour single kwam, net als het album Business in Zuid-Amerika te doen. Een livealbum as Usual uit in oktober. In februari het Brasil’96 kwam uit in 1997. Het werd volgend jaar stonden beide nummers op wereldwijd opnieuw uitgebracht het jaar nummer 1 in Australië. In april 1982 kwam erna met als bonus track The Longest het album dan ook uit in US en UK. Night, het eerste nieuwe studionummer

In datzelfde jaar braken ze officieel sinds Two Hearts. door in Amerika met het nummer Who Can Van 1998 tot 2000 toerde de band it Be Now?. In augustus maakten ze een in Australië, Zuid-Amerika, Europa en de tournee in Canada en de US om hun album Verenigde Staten. Tijdens de Olympische en uitgebrachte singles te promoten. zomerspelen in Sydney 2000 speelden ze Down Under als slotnummer.

COLLECTIE

24

Een van hun Europese tournees voor midden 2000 werd geannuleerd en twee jaar later ging de groep uiteen. Hay en Ham kwamen wel nog af en toe terug samen om samen met gastmuzikanten samen op te treden. Op 19 april 2012 werd het lichaam van Hay bij hem thuis gevonden. Een fatale hartaanval lag aan de basis van z’n dood.

Business as Usual

Het debuutalbum werd in 1981 uitgebracht in AustraliĂŤ, een jaar later was het ook te vinden op de Amerikaanse markt. Het was een van de bekendste albums van een Australische band en stond weken op nummer 1 in verschillende hitlijsten.

De eerste singel van het album: Who Can it Be Now? Werd uitgebracht in 1981 net voor de rest van het album uitkwam.

Het nummer Down Under kwam later dat jaar uit en kon ook op groot succes rekenen. Be Good Johnny werd pas het jaar nadien uitgebracht.

Vormgever: John Dickson Label: CBS Genre: New Wave, Pop Rock

COLLECTIE

25

Talking Heads

Bandbibliografie

Talking Heads was een Amerikaanse Rock band actief van 1974 tot 1991. Ze worden gezien als voortrekkers in de post-punk en new-wave, ze integreerde elementen van punk, art rock, funk en dance.

Hoewel New York de geboortestad is van de band, liggen de geboortesteden van de bandleden mijlenver van elkaar vandaan. David Byrne (zang, gitaar), Chris Frantz (drums), Tina Weymouth (bas) leerden elkaar kennen begin jaren zeventig op de ‘Rhode Island School of Design’. Ze besloten al snel muziek met elkaar te maken en verhuisden in 1974 naar New York om zich verder te concentreren op hun muziek. Het volgende jaar mocht de band openen voor The Ramones in de poptempel CBGB en na het toevoegen van Jerry Harrison (keyboards, gitaar) kregen ze een platencontract bij ‘Sire’.

Hun debuutalbum verscheen in 1977 Talking Heads:77 genoemd. De staccatomuziek, abstracte teksten en het afstandelijke zingen van Byrne vielen duidelijk in de smaak bij het publiek. Ze scoorden er enkele hitjes mee in de VS en hun nummer Psycho Killer werd een hit in meerdere landen.

Met het volgende album, in 1978, More Songs About Buildings and Food experimenteerde de band met de combinatie van akoestische en COLLECTIE

elektronische instrumenten, wat met een vleugje verrassend geloofwaardinge funk leidde tot zorgvuldig opgebouwde, kunstzinnige popsongs. Dit in samenwerking met producer Brian Eno. Het was een grote stap voorwaards op artistiek- en commercieel vlak.

Brian Eno werd ook voor hun volgend album fear of music (1979) als producer aangesteld en wordt langzamerhand als vijfde Talking Heads beschouwd. Funk komt in dit album erg sterk naar boven en wordt versterke door toevoeging van de Afrikaanse invloeden en polyfone ritmes.

Remain in Light is het laatste album waar Brian Eno aan meegewerkt heeft.

De karakteristieke eigenschappen van het vorige album worden hier nog verder uitgewerkt. Het resultaat is een plaat met vooral lange nummers op waar keyboards, elektronica en Afrikaanse polyfone ritmes het voortouw nemen. Om het compleet te maken werkten ze ook met enkele gastmuzici zoals Adrian Belew, Robert Palmer, Nona Hendryx en Jon Hassel.

Na een lange tour, concentreerde de band zich voor een paar jaar op soloprojecten. De pauze duurde uiteindelijk tot 1983, toen kwam hun album Speaking in tongues uit.

Deze bleek terug een traditionelere popsound te hebben. Slippery People en Burning down the house werden de populairste nummers van dit album.

Na het uitbrengen van dit album ging 26

de band terug op een zeer uitgebreide wereldtournee, daarna brachten ze hun album Stop Making Sense uit.

Little Creatures kwam er in 1985 en zorgt dat het roer terug omslaat. Het wordt een eenvoudig popalbum met Amerikaanse country- en folkinvloeden.

Road to Nowhere werd het bekendste nummer en bevat terug soul- en funkinvloeden.

In 1986 regisseerde David Byrne z’n eerste film True Stories genaamd, logischerwijs nemen Talking Heads de soundtrack voor hun rekening en brengen die onder dezelfde naam als de film uit.

Zowel de film als het album werden slecht onthaald. Enkel het nummer Radiohead werd bekend omdat er zich in de jaren negentig een toen nog onbekend bandje naar vernoemd werd.

Hun laatste album Naked uit 1988 brengt het ritme terug naar de worldbeat.

Naast Afrikaanse- zijn er nu ook ZuidAmerikaanse invloeden te horen. Het album werd opgenomen in Parijs.

Na het uitkomen van dit album gingen de leden ieder hun eigen gang en werd de band terug op pauze gezet.

In 1991 kwam het bericht dat de band definitief uit elkaar is gegaan.

Stop Making Sense

Stop Making Sense is een concertfilm geregisseerd door Jonathan Demme.

Talking Heads verzorgde in 1984 de muziek met een live-optreden bij de film.

Het album bevat slechts 9 nummers uit de film die dan nog vaak zwaar bewerkt zijn. Byrne wou geen traditionele soundtrack-album maken, maar trachtte een aparte ervaring te scheppen. Het werd uitgebracht in samenwerking met producer Gary Goetzman onder Sire/ Warner Bros.

COLLECTIE

Er werd een gelimiteerd editie uitgebracht met een fotoboek rond de albumhoes. De reguliere versie had veel foto’s met bijschriften aan de binnenkant van het album.

In 1999, werd het album uitgebreid en geremastered. Dit keer met alle originele songs uit de film.

Vormgever: Pablo Ferro Label: Warner Bros, Sire Genre: Electronic, Indie Rock

Little Creatures

In Little Creatures slaat Talking Heads opnieuw de weg in van eenvoudige pop met Amerikaanse country- en folkinvloeden. Het bekendste nummer Road to nowhere swingt met soul- en funkinvloeden. Het is intussen het zesde studio album van de new wave band, uitgebracht in juni 1985 door Warner Bros/ sire (us/canada) en EMI (UK/Europa). Dit album werd uitgeroepen tot het beste album van het jaar in The Village Voice Pazz & Jop poll. Dit bracht de band dan meteen het best verkochte album op met meer dan twee miljoen exemplaren in de VS.

De cover werd geselecteerd als album cover van het jaar door Rolling Stone magazine en werd gemaakt door Howard Finster. Die maakte eerder ok al de albumcover Reckoning De karikatuur van de bandleden, inclusief David Byrne dragend de wereld in zijn onderbroek werd gemaakt door folkskunstenaar Howard Finster, die eerder ook al een albumcover maakte voor R.E.M. .

27

Vormgever: Howard Finster Label: Warner Bros, Sire & EMI Genre: Alternative Rock, Pop Rock

COLLECTIE

28

COLLECTIE

29 TALKING HEADS

The Cure

Bandbibliografie

de weg naar succes opende.

De band wordt naast new

The Cure is een wave ook tegen hun zin Engelse rockband die onder de genres gothic rock gevormd werd in Crawley en postpunk geplaatst.

(UK), 1976. Naast de

In 1980 braken ze veranderende bandleden grootschalig door met is er één constante,Robert hun lp Seventeen Seconds Smith (stem, gitaar en waarvan de single A Forest tekst) waarmee het een internationale hit allemaal begon. Samen werd. met schoolvrienden

Na de intense wereld Michael Dempsey, Lol tour, besliste Matthieu Tolhurst en Porl Thompson de band te verlaten. Later startte hij in 1976 ‘The Easy in 1981 nam het trio een Cure. Een jaar later won meer treurig atmosferische Easy Cure een talenten album “Faith” op.Waarna competitie wat leidde ze vertrokken op tot een platencontract hun tweede grote met Hansa Records. Maar internationale tournee. in 1978 verdween ‘easy’

Terug in de studio samen met Porl Thompson werd “pornography” uit ‘The Easy Cure”. opgenomen. Na een

Ze debuteerden in vluchtige tour besloot 1979 met het album Three Robert Smith de groep op Imaginary Boys. De eerste non-actief te zetten zodat single op dit album Killing hij zich kon verdiepen in z’n an Arab zorgde al meteen andere bands. voor controverse vanwege

Begin jaren 80 het vermeende racistische bracht Smith enkele karakter van het nummer. Al eigen nummers uit onder was het eigenlijk gewoon de naam The Cure. Met gebaseerd op een roman nummers als Let’s go to bed, van Albert Camus: De The Walk en The Lovecats vreemdeling. Maar het was brak hij volledig met de de single Boys Don’t Cry die muziekstijl van de vorige COLLECTIE

30

albums. De groep zette deze numers op de B-zijde van hun compilatieplaat Japanese Whispers, eerst enkel bedoeld voor de Japanse markt.

Een vreemde halucinerende mix werd uitgebracht met het album The Top in 1984. Op dit album bespeelt Smith alle instrumenten behalve drum, die werd gespeeld door Andy Anderson en de saxofoon werd bespeeld door Porl Thompson.

Hun eerste live album kwam er met Concert, deze bevatte nummers van hun vorige tour. Maar op het einde van die tour werd Anderson ontslagen omdat hij een volledige hotelkamer kort en klein had geslaan. Hij werd vervangen door Boris Williams. Ook Thornalley verliet de band.

In 1985 brachten Smith, Tolhurst, Gallup, Thompson en Williams het album The Head on the Door op de markt. Met nummers als In Between Days en Close to me.

Na hun succesvolle tour brachten ze opnieuw een compilatiealbum uit: Standing on a Beach.

Kiss me, Kiss me, Kiss me werd uitgebracht in 1987, vooral het nummer Just Like Heaven scoorde hoog in de hitlijsten.

Hun grootste succesalbum werd Disintegration, dat er kwam in 1989. Nummers als Fascination Street en Lovesong zijn nog tot op heden bekend. Maar na de opnames van dit album besloot de band Tolhurst uit de band te gooien wegens alcoholmisbruik.

Hierna veranderde de samenstelling van The Cure bijna constant. Dit zorgde dat Smith nog als enige originele artiest in de band zat.

Pas in 1996 kwam er eindelijk nog eens een album Wild Mood Swing, maar dit bracht niet veel succes op. Het werd zelf gezien als het einde van de band. Maar toch kwam er een wereldtour met het album.

Galore kwam er een jaar later als compilatiealbum met alle nummers op uitgebracht tussen 1987 en 1997.

Smith wou een meer serieuzere kant van z’n band tonen aan het publiek, daarom brachten ze het album Bloodflowers uit in 2000.

Volgens Smith was dit een COLLECTIE

De man op de derde van een thrilogie albumhoes,John Button, samen met Pornography is geen lid van The en Disintegration. Ze Cure. Button was een ondernamen ook een gepensioneerd visser die al ‘droom tour’ van negen eerder eens mee speelde maanden lang. in devideoclip van Killing

Hun Greatest Hits an Arab. Hij werd opnieuw album kwam er in 2001. gekozen omdat z’n In de jaren erna traden ze uiterlijke kenmerken pasten nog vaak op als hoofdact bij de look van de cover. op zomerfestivals en Toen ze hem vroegen of hij enkele andere concerten.

Na het ondertekenen het gezicht wou zijn voor de commerciële kant van van een contract met de band, antwoorde hij: Geffen Records in 2003 “Als ik daarmee deze jonge brachten ze nog enkele gasten kan helpen om door compilatiealbums uit. De te breken, waarom niet?”. band treedt nog steeds Waarna hij beloofde een regelmatig op. muziekinstallatie te kopen om eens een lied van de

Standing on a band te kunnen beluisteren beach uit nieuwsgierigheid.

In sommige landen werd dit album ook

wel Staring at the sea the singles genoemd.

Standing on a beach werd uitgebracht in mei 1986 door Fiction Records (U.K.) en elektra Records (U.S.).

Deze complicatie werd ook uitgebracht als video album staring at the seathe images.

Beide titels zijn de begintekst van hun debuutsingle Killing an arab, Het album overspant uitgebrachte singles tussen de periode van 1978 tot 1985. Het is een complicatie van alle dertien commmercieel uitgebrachte singles op chronologische volgorde.

31

Foto & design: Parched Design Label: Fiction Records Elektra Records Genre: Post punk, New wave

COLLECTIE

32

THE CURE

COLLECTIE

33

COLLECTIE

34

Supertramp

Bandbiografie

Supertramp is een Britse symfonische rockgroep, met een door Wurlitzerpiano en saxofoon gedomineerd geluid. De band werd in 1969 opgericht door Rick Davies (zang en toetsinstrumenten) en de latere King Crimson tekstschrijver Richard PalmerJames (zang en gitaar). Verder zat ook Rodger Hodgson (zang, gitaar en toetsinstrumenten) in de band tot 1983.

Eerst kreeg de band de naam ‘Daddy’, maar de naam werd voor de eerste opnames gewijzigd in ‘Supertramp’.

Deze was gebaseerd op het boek ‘The Autobiography of a Super-Tramp’ van W.H. Davies uit 1910.

Na het uitbrengen van 2 niet succesvolle platen werden alle bandleden behalve Davies en Hodgson vervangen.

Met Dougie Thomson (basgitaar) en Bob Siebenberg (slagwerk) werd hun elpee Crime of the Century gemaakt. De plaat klinkt als 1 geheel waardoor het lijkt alsof het een conceptelpee is. De singel Dreamer haalt in Engeland nummer één.

Later scoren ze in Nederland een nummer één hit met hun single Give a Little bit.

Na hun artistieke hoogtepunt met Crime of the Century volgde het eerder commerciële hoogtepunt in 1979 met Breakfast in America. De kortere en meer pop-gerichte nummers werden door een groter publiek gewaardeerd.

De kloof tussen Hodgson en Davies COLLECTIE

word steeds beter hoorbaar in hun volgende albums. In 1983 houdt Hodgson ermee op en begint een solocarrière.

Broter Where You Bound is de eerste plaat zonder Hodgson en de laatse uit de succesperiode van Supertramp. In 2002 word het laatste album van Supertramp gemaakt, Slow Motion. Ze treden daarna wel weer op maar halen nooit nog het succes van weleer. Na een pauze van 5 jaar begon de groep vanaf 2010 wel weer op te treden ter gelegenheid van het veertigjarige bestaan van hun gelijknamige debuutalbum.

Paris

Dit is het allereerste live-album van Supertramp, en werd released in 1980.

Het album werd opgenomen tijdens hun Breakfast in America tour in Parijs. De band had een mobiele studio waarmee ze op verschillende tours songs opnamen.

De groep besliste dat het optreden van 29 november in 1979, in het Parijse Paviljoen, het best klonk. Paris haalde nummer 8 van de Billboard 200 in UK.

Vormgever: Mike Fink & Cindy Marsh

Fotograaf: Mark Hanauer, Reed Hutchinson

& Steve Smith

Label: AM Records

Genre: Art Rock, Pop Rock

35

COLLECTIE

36

COLLECTIE

37

COLLECTIE

38

Tracy Chapman

Bandbiografie

Deze Amerikaanse SingerSongwriter, bekend van hits als Fast Car, Talkin’ Bout A Revolution en Give Me One Reason, behaalde in 1986 een major in de antropologie en Afrikaanse studies.

Tijdens haar studentenjaren begon ze met straatoptredens en speelde ze gitaar in koffiehuizen in Cambridge. Nadat ze tekende bij SBK kwam in 1988 haar titelloze debuutalbum uit, en de single Fast Car over een jong kassameisje dat bij voorbaat in sociaal opzicht al verloren was. Enkele maanden later bracht ze tijdens een verjaardagsfeest van Nelson Mandela in het Wembley-stadion met enkel haar gitaar een akoestische versie van Talkin’ bout a revolution ten gehore.

Haar titelloze album werd mede hierdoor een bestseller en met veertien weken op nummer één het langst genoteerde debuutalbum op die positie in Nederland.

Een jaar later won ze met dit album 4 Grammy Awards.

Met haar volgende albums, Crossroads en Matters of the Heart, oogstte ze veel minder succes. Maar in 1995 bleek New Beginning een nieuw begin voor haar carrière. Met de single Give Me One Reason scoorde ze een grote hit in de Verenigde Staten. Haar achtste en meest recente album is Our Bright Future dat in november 2008 werd uitgebracht.

Op 5 april 1988 kwam dit titelloze album uit. In het begin had ze moeite met het vinden van een producent, niet iedereen smaakte haar muziek. David Kershenbaum zag het wel zitten een akkoestisch album te produceren. Het album werd opgenomen in Hollywood, in een periode van 8 weken. De meeste teksten zijn gebaseerd op politieke en sociale situaties.

COLLECTIE

39

Tracy Chapman

Vormgever: Carol Bobolts Fotograaf: Matt Mahurin Label: Elektra Genre: Folk Rock

Spandau Ballet

Bandbiografie

Gary Kemp (zanger en tekstschrijver) richtte samen met Steve Norman (gitarist) Spandau Ballet op in 1976 . Al snel kregen ze versterking van drummer John Keeble, bassist Michael Ellison en zanger Tony Hadley. De oorspronkelijke naam was The Cut, daarna werd het veranderd in The Makers, maar in 1979 werd het eindelijk Spandau Ballet. Vernoemd naar de Berlijnse wijk Spandau. In het begin klonken ze een beetje als The Kinks en The Rollingstones, maar vanaf de toetreding van Gary’s broer Martin (bassist) en Steve Dagger (manager), begonnen ze meer te experimenteren met elektronische muziek.

In 1980 tekenen ze een contract bij Chrysalis Records, hun debuutsingle To Cut A Long Story Short wordt meteen een succes. Ook het album Journeys To Glory, dat het jaar erop uitkomt, is een schot in de roos. In diezelfde zomer scoren ze hun, tot dan toe, grootste hit met het nummer Chant No. 1. Het lied kan gezien worden als een voorspelling van hun volgende album Diamond, dat verscheen in 1982. Steve Norman is inmiddels overgeschakeld naar percussie. Maar dit album werd nooit een groot succes.

Spandau verandert de aanpak en ruilt de extravagante kledij in voor nette maatpakken. Ook Burgess ruilen ze in voor Tony Swain en Steve Jolley. Dit resulteerde in het album True, dat in maart 1983 uitgebracht werd. Met het COLLECTIE

titelnummer en het nummer Gold braken ze eindelijk internationaal door.

Samen met toetsenist Jess Bailey en een achtergrondkoor (bestaande uit moeder en dochter Vicky en Sam Brown) gaat Spandau op tournee. Het vierde album werd dan ook in München, 1984, opgenomen: Parade.

Plannen voor een nieuw album moeten worden uitgesteld vanwege een rechtszaak tegen Chrysalis, maar intussen wordt een Singles Collection uitgebracht die opnieuw veel succes boekte.

Spandau Ballet tekende in 1986 een nieuw contract bij WEA/Universal en CBS en in Dublin wordt het album Through The Barricades opgenomen. Dit album is wat meer rockgerichter dan de voorgaande albums.

Hun laatste album Heart Like A Sky werd uitgesteld omdat Kemps besloot een hoofdrol te spelen in de gangsterfilm The Krays. In 1989 wordt het album dan toch eindelijk uitgegeven, maar tegen die tijd hadden pers en publiek afgehaakt en voelde zelf Gary Kemp zich vervreemd van de groep. Het album haalde enkel succes in Italië.

Na hun laatste concert in Schotland, 1990, gaat Spandau Ballet uit elkaar. De band heeft meer dan twintig miljoen platen verkocht.

In 2009 startte hun Reformationtournee in Dublin. In 2014 kondigden ze nog een nieuw album aan.

40

Journeys to glory

Dit is het eerste studio-album van Spandau Ballet en werd released op 6 Maart 1981 door Chrysalis Records. De eerste editie van het album had een cover met reliĂŤf. De later uitgebrachte zijn gewoon egaal witte covers.

Toen het album nog maar net uit was werd het aanzien als iets fris en leuk, soms werd er zelf gelinkt naar de avantgarde. Vele fans zeggen dat de ritmiek en funky ondertonen veel origineler zijn dan de latere, met soul beĂŻnvloede, albums.

Vormgever: Graham Smith Label: Chrysalis Genre: Synthpop, New Wave

COLLECTIE

41

The Police

Bandbiografie

Deze Engelse rockband werd in 1977 gevormd in Londen. De band bestond voor het grootse deel van z’n bestaan uit Sting (leadzanger, bas), Andy Summers (gitaar) en Stewart Copeland (drums). In de late jaren zeventig werden ze wereldwijd populair en worden ze beschouwdt als een van deerste newwavegroepen die bij het gewone publiek succes hadden.

Het was eigenlijk Copeland die met het idee van een nieuwe band aan kwam draven. Hij had Sting al eens aan het werk gezien en vroeg hem mee te spelen. De derde persoon werd Henri Padovani. Samen brachten ze op 12 februari 1977 de eerste single van The Police uit: Fall out. Maar erg veel succes hadden ze er niet mee. Toen producer en bassist Mike Howlett Sting uitnodigde om in z’n nieuwe band Strontium 90 te spelen, leek dit het einde van The Police. Toen Howlett’s drummer op het laatste moment afhaakte, nam Copeland z’n plek in. Bij een repetitie werden ze voorgesteld aan Andy Summers. Die wou enkel in de groep wanneer Padovani ontslagen zou worden. Na enkele optredens met z’n vieren werd besloten hem te ontslaan. Hun livedebuut was op 18 augustus 1977 in de Rebecca’s club in Birmingham. Tijdens hun zomertournee in 1979 stonden ze onderandere op Pinkpop, dit optreden beschouwen ze als COLLECTIE

bepalend voor de rest van hun carrière.

Na een succesvolle carrière met nummers als: So Lonely, Roxanne, Can’t stand losing you, Message in a bottle, Walking on the moon, ... viel de groep in 1985 uiteen na verschillende ruzies.

Officiëel gingen ze nooit uit elkaar, er werd altijd over een pauze gesproken.

In 2007 was de band, op aandringen van Sting, weer actief in een reünietour ter ere van de dertigste verjaardag van The Police. Op 7 juni 2008 speelde The Police nog op het festival TW Classic in Werchter.

Outlandos d’amour

Met dit album sloegen ze een nieuwe richting in. Naast punk zijn er ook invloeden van reggae merkbaar. Het album werd opgenomen en geproduceerd in 1978. Topnummers als So Lonely, Roxanne en Can’t stand Losing you stonden lang bovenaan de hitlijsten.

42

Vormgever: Les May & Michael Ross Fotograaf: Janette Beckman Label: A&M Records Genre: Art Rock, Punk

Zenyatta mondatta

Dit derde studio-album werd released in 1980 en bevat de bekende nummers Don’t stand So Close to Me en De Do Do Do DDO, De Da Da Da. Het album werd geschreven tijdens hun tweede tour en opgenomen in 4 weken. Op de laatste dag van de opname begonnen ze ook hun wereldtour, waarvan het eerste optreden trouwens plaatsvond in BelgiÍ. Door het tijdsgebrek bij het opnemen waren de bandleden niet laaiend enthousiast over de kwaliteit van het album. Later hebben ze zelf 2 nummers heropgenomen.

Ondanks hun eigen kritiek won het album onder andere 2 Grammy Awards.

Vormgever: Simon Ryan & Michael Ross Fotograaf: Janette Beckman, Watal Asanuma, Miles Copeland

& Danny Quatrochi.

Label: AM Records Genre: Art Rock, Pop Rock

COLLECTIE

43

COLLECTIE

44

THE POLICE

COLLECTIE

45

Soft Cell

Bandbiografie

bijvoorbeeld Visage, Duran Duran en Spandau Ballet.

Het duo liet het

Soft Cell was een geluid horen van de Engels synthesizerduo donkere en grimmige kant dat bestond uit Marc van het nachtleven van de Almond (zang) en David vroege jaren tachtig. Soft Ball (synthesizers). Hun Cell schetste de decadente songteksten gingen vaak clubcultuur in het licht over liefde en romantiek van het no-nonsense maar ook over onderwerpen tijdperk. De band maakte als travestie, drugs en zijn debuut met het album moord. Ze hadden een Non stop Erotic cabaret wereldwijde hit in 1981 met dat eind 1981 verscheen. het nummer Tainted love, Op het album staan de een cover van een nummer wereldhit Tainted love uit 1964 van Gloria Jones. en andere klassiekers als

Zowel Marc Almond Sex Dwarf en Say hello, als David Ball groeide Wave goodbye. Daarna op nabij de zee (Almond verschenen er in de korte in Southport en Ball in tijd dat de band bestond Blackpool). Ze ontmoetten nog enkele albums. In 1983 elkaar als studenten van werd de band opgeheven.

Leeds Polytechnic Fine

Rond 2001 kwam de Arts University. Almond synthpop waarmee Soft werkte met Ball samen Cell groot werd, weer in in enkele avant-gardede aandacht. Veel nieuwe multimediaoptredens groepen kwamen op die op de universiteit. De duidelijk beïnvloed zijn groep werd geassocieerd door de band. In interviews met een stroming in de werd vaak gerefereerd aan newwavemuziek die Soft Cell als belangrijke bekendstond als “New inspiratiebron. Almond en Romantic”. Andere bands Ball vonden dat het tijd die tot deze stroming werd voor een hereniging. werden gerekend zijn Daartoe werd Cruelty COLLECTIE

46

without beauty (2002) opgenomen. Grote hits leverde het niet op maar de tournee werd goed bezocht. Daarna vervolgden de twee weer ieder hun eigen weg.

What!

Deze single,1982, stond oorspronkelijk op het tweede album van de band getiteld Non-Stop Ecstatic Dancing. Het werd een internationale hit.

Vormgever: Huw Feather Fotograaf: Eugine Adebari Label: Vertigo Genre: synthpop

COLLECTIE

47

David Bowie

Bandbiografie

z’n eigen invulling aan kon geven. Vele artiesten

David Robert Jones zoals Simple Minds, U2, is beter bekend onder z’n Placebo, Joy Division en artiestennaam David Bowie. vele anderen zijn muzikaal De engelsman wordt geïspireerd door Bowie. gezien als een uiterst Hij gebruikte verschillende invloedrijke rockmuzikant, pseudoniemen in z’n artiest en acteur van jaren werk, waaronder Ziggy zestig tot heden.

Stardust het bekendste is.

Op vijftienjarige De reden waarom hij voor leeftijd raakte Bowie’s de achternaam Bowie koos oog beschadigd tijdens is omdat er al een artiest een vechtpartij. Zijn pupil was die Davy Jones heette. kan door de beschadiging

Hij verwief zijn niet meer reageren op eerste bekendheid met het lichtvariaties waardoor nummer Space Oddity in z’n linkeroog een bruine 1969, dat samenviel met kleur lijkt te hebben. Op de eerste maanlanding het eerste zicht lijkt Bowie en gebaseerd was op een dus twee verschillend Stanley Kubricks film uit gekleurde ogen te hebben, 2001: A Space Odyssey. later zou dat een van z’n Dit was zijn eerste handelsmerken worden. commerciële succes in het

Aanvankelijk was Verenigd Koninkrijk. hij in de 60’ saxofonist en

Zijn eerste twee zanger in verschillende albums waren geen groot Londense bluesbandjes. succes, beiden werden Een van z’n grootste in de UK uitgebracht talenten is om nieuwe met de titel David Bowie. trends te zetten, die Dit leidde tot de nodige navolging krijgen over verwarring. In 1972 de hele wereld. Later in werd zijn tweede album z’n carrière wist hij zijn opnieuw uitgebracht als imago aan te passen aan Space Oddity. muzikale trends, waar hij COLLECTIE

48

Het derde album The Man Who Sold the World werd uitgebracht in 1970, het album wordt gekenmerkd door zwaardere rockgeluiden.

De hoes van dit album is een foto van Bowie in een elegante jurk, dit waren de eerste tekenen van de exploitatie van z’n androgyne uiterlijk. In de Verenigde Staten werd de hoes zelf gecensureerd.

Met Hunky Dory ,dat in 1971 uitkwam, keert Bowie terug naar de sound van Space Oddity. Op het album eerde hij onder andere zijn zoon, Bob Dylan, Andy Warhol, Queen Bitch. Het was ook het jaar dat Bowie als biseksueel uit de kast kwam, maar later zou hij er terug afstand van nemen.

Zijn androgyne verschijning werd doorgevoerd op zijn volgende album The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars.

Het album, dat in 1972 uitkwam, werd zowel een commercieel als artistiek succes. Het is een

van ‘s werelds bekendste conceptalbums en verhaalt over een buitenaardse rockzanger. Het album bevat veel van Bowie’s meest gewaardeerde werk, en kan beschouwd worden als reactie op zijn eigen beroemdheid en het conflict tussen eigen idealen en de realiteit van het leven als een van de grootste sterren van dat moment.

Het thema werd verder doorgevoerd op het album Aladdin Sane, 1973, met de hit The Jean Genie.

Bowie voerde het personage Ziggy Stardust tot in het extreme door, hij toerde en gaf persconferenties onder die naam. Hier kwam wel plots een einde aan toen Ziggy abrupt en dramatisch zijn leven als rockzanger beëindigde tijdens een liveconcert in Londen.

De volgende twee albums waren muzikaal gezien een voortzetting van de Ziggy Stardustperiode.

Pin Ups, uit 1973 en Diamond Dogs, uit 1974, werden opgevolgd door een grote Diamond Dogs Tou in de VS. De choreografie werd verzorgd door Toni Basil en stond bol van theatrale special effects. De tour resulteerd in een livealbum David Live. In deze periode werkte Bowie behalve met Marc Bolan, ook samen met Lou reed, Iggy Pop en The Stooges, Mott The Hoople en Lulu.

COLLECTIE

Het imago van David Bowie veranderde in 1975 drastisch, zowel artistiek als fysiek. Hij bracht een dansbare soulplaat Young Americans uit, wat in groot contrast stond met z’n voorgaande werk. Met het nummer Fame, in duet met John Lennon, bereikte hij hoge plaatsen in verschillende hitlijsten.

Een nieuw personage kwam tot leven in het album Station to Station, 1976, The Thin White Duke genaamd. Het album kenmerkte zich door een kil new wavegeluid vermengd met enkele funk- en discoinvloeden. Het was in de periode dat Bowie in Los Angeles woonde en veel drugs gebruikte.

Deels om van z’n drugsgebruik af te komen en deels vanwege zijn groeiende interesse in de Duitse muziekscène, verhuisde Bowie naar Berlijn. Die ‘Berlijnse periode’ is artistiek gezien een zeer interessante periode in de carrière van Bowie. Drie albums werden uitgebracht: Low (1977), Heroes (1977) en Lodger (1979). Alle drie de albums zijn wat minder toegankelijk dan z’n vorige door het gebruik van artistieke experimenten.

Het materiaal van de drie lp’s werd gebruikt voor de soundtrack van de, controversiële, film Christiane F. - Wir Kinder 49

vom Bahnhof Zoo (1981).

Het thema bevat een veertienjarig meisje dat verslaafd raakt aan heroïne en zich prostitueert.

De jaren 1980 brachten een eind aan de Berlijnse jaren van Bowie.

Met Scary Monsters... and Super Creeps keek hij terug op zijn carrière in Berlijn. De Berlijnse invloeden waren nog merkerbaar maar toch neigde de muziek meer naar z’n vorige albums.

Mogelijks was het een gevolg van de scheiding met z’n vrouw en de ontwenningskuur voor z’n drugsgebruik. Velen dachten dat dit z’n laatste album zou worden en dat hij zich vooral op z’n film- en theatercarrière zou richten. In 1981 scoorde hij wel nog, samen met Queen, met het nummer Under Pressure.

Het duurde tot 1983 voor David Bowie een nieuw album uitbracht, Let’s Dance. Modern Love, China Girl en het titelnummer werden terug grote successen. De videoclips werden getoond op de nieuwe zender MTV.

De opvolger Tonight uit 1984, stelde vooral teleur door het geringe aantal nieuwe songs. Meer dan de helft van het album bestaat uit covers van Iggy Pop-nummers of eerder door Iggy Pop uitgebrachte songs.

COLLECTIE

50

DAVID BOWIE

COLLECTIE

51

De jaren daarna scoorde Bowie wel enkele nummer één hits in samenwerking met Pat Metheny Group en Mick Jagger. Pas in 1987 kwam het album Never Let Me Down. Maar deze plaat werd meteen in de grond geboord. De single Day In Day Out werd wel een hitje, de begeleidende Glass Spider Tour commercieel een groter succes dan het album zelf. Artistiek sloeg deze tournee de plank volledig mis, iets wat Bowie later ook erkend. Vervolgens werd het even stil rond Bowie als soloartiest.

In 1988 vormde Bowie voor het eerst, sinds de jaren zestig, een rockband Tin Machine genaamd. Naast Bowie stonden ook Reeves Gabrels (gitaar), Tony Sales (bassist) en Hunt Sales (drummer). In 1989 bracht de band het album Tin Machine uit, daarin liet Bowie blijken terug muziek voor zichzelf te maken en niet voor het publiek.

Twee jaar later volgde Tin Machine II dat, net zoals de eerste, met gemengde gevoelens ontvangen werd.

Na een ondersteunende tournee werd de band officieus ontbonden.

Na de artistieke flop Never Let me Down en de ervaringen met Tin Machine besloot Bowie dat het terug tijd was voor COLLECTIE

verandering. Moe van het oeverloos herhalen van z’n grootste hits, wilde hij deze tijdens z’n Sound+ Visiontour voor de laatste keer live ten hore brengen.

Gitarist Adrian Belew, met wie hij ook het duet Pretty Pink Rose had opgenomen, speelde een grote rol in deze tournee.

In 1992 trouwde Bowie voor de tweede keer, dit keer met het voormalige model Iman Abdulmajid. Speciaal voor de huwelijksceremonie schreef Bowie enkele instrumentale nummers, die kwamen een jaar later op het album Black Tie, White Noise. Het album bevatte enkele kleine successen maar werd al snel weer vergeten. In 2003 kreeg het wel terug aandacht doordat er een uitgebreidere editie van verscheen, in cd-vorm.

1. Outside kwam uit in 1995 in samenwerking met Brian Eno. Het album was vreemd, conceptueel en moeilijk toegankelijk. Het staat vol met gelezen fragmenten over moord, marteling en andere gruweldaden en daartussen staan de nummers. De invloed van gitarist Reeves Gabrels is sterk merkbaar. Er werd gezegd dat dit het eerste album zou zijn in een serie van vijf, zelfs de titels van de volgende 4 werden al bekendgemaakt, maar 52

zijn tot op heden nog niet verschenen. Terug volgde een grootschalige tournee, waarin Bowie z’n belofte oude nummers niet meer te brengen terug verbrak.

Een aantal sterke nummers waren te vinden op het in 1997 verschenen album Earthling, dat haakte bij de toen hippe junglemuziek. Ook dit album werd gevolgd door een grote tournee.

De albums erna: ...hours (1999), Heathen (2002) en Reality (2003) lieten een terugkeer zien naar de singersongwriterperiode van Hunky Dory en werden door velen gezien als een trilogie.

Het album ToY zou nieuw opgenomen versies van nummers uit z’n beginperiode bevatten, maar kwam er uiteindelijk toch niet. Sommige nummers kwamen wel als extra nummers op cd-singles uit de Heathenperiode.

Een nieuwe versie van het nummer Rebel Rebel verscheen op het album Reality. Het album heathen bevat de nummers Afraid en Slip Away, een ode aan Bowies favoriete kinderprogramma uit z’n jeugd: Uncle Floyd.

In het voorjaar van 2011 werd het hele album ToY op het internet gezet door een Bowiefan die het wachten beu was. Compleet

DAVID BOWIE

met informatiesheet en kostuums, handgeschreven coverdesign werd het songteksten, kunstwerken album gratis via links op en meer. sites voor Bowie-fans gezet In de herfst van 2015 in een uitstekende highwordt bekend dat Bowie definition-cd-kwaliteit. een volledig nieuw album

Op een groot aantal zal uitbrengen onder de plaatsen in Europa werd titel Blackstar. De musici het album Reality aan fans waar Bowie jarenlang en pers gepresenteerd. mee heeft samengewerkt, Via satelliet werd een zijn vervangen door jazzliveconcert uitgezonden musici en met de muziek waarop Bowie en z’n band slaat Bowie volgens zijn alle nummers van reality producers Tony Visconti een ten gehore brachten. volledig nieuwe weg in.

Een nieuwe grote

Vrijdag 8 januari ambitieuze tournee kwam het album uit, de van anderhalfjaar dag dat David Bowie z’n begon in 2003. Maar 69ste verjaardag vierde. een jaar later werd Twee dagen later verloor deze echter voortijdig Bowie de strijd tegen afgebroken vanwege kanker en overleed in gezondheidsproblemen, bijzijn van zijn familie. later bleek het een lichte hartaanval. De jaren

The Rise and Fall daarna houdt Bowie zich vooral bezig met z’n gezin of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars en werkt hij vooral mee met andere artiesten. Ook

Dit vijfde studiodeed hij soms nog eens album van David Bowie is een liveconcert of werkte kwam uit op 16 juni 1972 hij mee aan films. en is gebaseerd op een

Pas in 2013 verhaal over een fictieve kwam het album The rockster, Ziggy Stardust Next Day uit, het werd genaamd. Een rockster opgenomen in New York die als boodschapper en geproduceerd door werkt tussen de wereld Tony Visconti. Het album zorgde terug voor een golf en het buitenaardse. Het personage werd gevormd van belangstelling voor toen Bowie in New York Bowie’s muziek, films en kunst. Sinds datzelfde jaar Hunky Dory aan het promoten was en het trekt een internationale personage begon te spelen tentoonstelling ‘David tijdens de optredens.

Bowie Is’ de wereld

Het album wordt rond met meer dan 300 gekenmerkd door glamrock objecten, waaronder COLLECTIE

54

invloeden en thema’s over seksuele exploratie en sociaal commentaar. Deze factoren gekoppeld aan de onduidelijkheid rond Bowie’s seksualiteit en z’n baanbrekende preformance van ‘Starman’ op Top of the Pops, leidt tot een album vol controversen.

Dit conceptalbum werpt een licht op de kunstmatigheid van de rockmuziek in het algemeen. Het werd beschouwd als een van de beste albums allertijden.

Het karakter van Ziggy was geïnspireerd op de Britse rock’n roll zanger Vince Taylor. Bowie had hem ontmoet nadat Taylor een mentale instorting gehad had en geloofde dat hij een medium was tussen een god en het buitenaardse.

Andere invloeden waren: Legendary Stardust Cowboy en Kansai Yamamoto, de laatste ontwierp Bowie’s kostuums tijdens de tour.

De coverfoto werd genomen in London op “K. West” 23 Heddon Street. Mensen zagen er verschillende dingen in.

Fotograaf: Brian Ward Kunstwerk: Terry Pastor Label: RCA Genre: Classic Rock

Het veertiende studioalbum van David Bowie kwam uit in september 1980. Het was z’n laate studioalbum bij RCA Records. Dit album behoort tot de zogezegde trilogie met Low , Heroes en Lodger.

Het album scoorde hoog in verschillende hitlijsten.

De albumhoes bevat Bowie in het Pierrotkostuum dat hij droeg in de muziekclip van het nummer Ashes to Ashes. Het is een combinatie van Brian Duffy’s foto’s en een schilderij van Edward Bell. Op de originele achterkant van de hoes staan de vier eerder geproduceerde albums, de berlijnse trilogie en Aladdin Sane (1973), deze laatste ook ontworpen en gefotografeerd door Duffy. De coverfoto’s van Low, Heroes en Lodger werden geportretteerd in kleine frames aan de linkerkant van de tracklist.

De witgekalkte blik werd naar verluidt ontworpen om de teruggooi van de oude personae Bowie’s te symboliseren.

Schilderij: Edward Bell Fotograaf: Brian Duffy Label: RCA Genre: Art Rock

COLLECTIE

Let’s Dance

Dit album werd uitgebracht als vijftiende studioalbum, in 1983. Het titelnummer werd één van Bowie’s bekendste nummers. Verder staat er ook een nieuwere versie van China Girl op, een nummer die in samenwerking met Iggy Pop geschreven werd voor het album The Idiot, in 1977.

Vormgever: Mick Haggerty Fotograaf: Greg Gorman Schilderij: Derek Boshier Label: EMI Genre: Pop Rock

Never let me down

In 1987 werd Bowie’s zeventiende studioalbum uitgebracht. Drie nummers werden uitgebracht als singles : Day-In Day-Out, Time Will Crawl en Never Let Me Down. Het is een van Bowie’s best verkochte platen allertijden.

David zag het album als een begin van een theatrale wereldtournee: Glass Spider Tour. Het was, net als het album, een commercieel succes.

Vormgever: Mick Haggerty Fotograaf: Brian Duffy Label: RCA Genre: Art Rock

55

DAVID BOWIE

Scary Monsters (and Super Creeps)

COLLECTIE

56

DAVID BOWIE

COLLECTIE

57

T.C. Matic

Bandbiografie

Deze Belgische rockgroep ontstond in 1980 met aan de basis Tjens Couter, afgeleid van de oprichters Arno Hintjens (zang) en Paul Decoutere (gitaar).

Decoutere werd al snel vervangen door Jean-Marie Aerts. De initialen T.C. Verwijzen naar Tjens Couter, het tweede deel refereert aand e Servische surrealistische dichter Dusan Matic.

Ze mengden verschillende stijlen, van new wave tot Frans chanson Het geluid was op z’n minst uniek te noemen en had een grote invloed op muzikale tijdgenoten binnen de Benelux.

Ze brachten vier albums uit T.C. Matic, l’Apache, Choco en Yé Yé. Allevier kregen ze uitstekende kritieken. De band werd vooral genoemd om z’n liveoptredens, met intenste voordrachten van Hintjes als middelpunt. Ze traden vooral op in Europa, maar een echte internationale doorbraak bleef uit.

Arno Hintjes begon een solo-carrière als Arno, die wel veel buitenlandse bijval oogstte. Hij bleef wel nog geruime tijd samenwerken met Aerts en twee andere ex-T.C. Matic leden.

Dit debuutalbum, dat uitkwam in 1981, bevatte hun bekendste lied Oh La La La. Één van de invloedrijkste nummers uit de Vlaamse muziekgeschiedenis.

COLLECTIE

T.C. Matic

Fotograaf: Danny Willems Label: Parley Genre: New wave

Choco

Hun derde album, 1983, stond bomvol van tegendraadse pop, rock en zelf rapsongs. Vooral het nummer Putain, Putain klinkt bij vele mensen bekend in de oren.

58

Fotograaf: Danny Willems Label: EMI Genre: New wave

COLLECTIE

59

Eurythmics

Bandbiografie

De titelsong werd een nummer 1-hit in onder meer de Verenigde Staten

Lennox (een student en geldt vandaag nog aan de Royal Academy steeds als een klassieker, of Music in Londen) en nog veelvuldig gedraaid Stewart ontmoetten elkaar en vele malen gecoverd aan het eind van de jaren en geremixt. Dave Stewart zeventig. Al snel kregen ze bekende later dat hij de een verhouding en richtten bekende baslijn in dit lied ze de groep The Catch op, per ongeluk ontdekte samen met Pete Coombes. toen hij een ander lied In 1977 werd The Catch probeerde achterstevoren omgedoopt tot The Tourists. te spelen. Annie Lennox De groep scoorde enkele verscheen op de cover hits in Groot-Brittannië, van het Rolling Stone waaronder een cover magazine. Nog in datzelfde van Dusty Springfields jaar kwam het album Touch I Only Want to Be With uit. Wederom scoorde You. Slechte kritieken en de band top 10-hits, met spanningen binnen de Who’s That Girl, Right By groep leidden tot een split Your Side en Here comes van de Tourists in 1980. the rain again.

In 1980 ging de

Het volgende jaar relatie tussen Stewart maakte Eurythmics de en Lennox over, maar ze soundtrack van de film besloten als muzikaal duo 1984. De regisseur van de verder te gaan onder de film weigerde echter veel naam Eurythmics. Hun van de muziek te gebruiken: debuutalbum In the garden alleen het nummer Julia uit 1981 werd door critici is vlak voor het einde goed ontvangen, maar van de film te horen. De verkocht slecht. single Sexcrime werd een

In 1983 kwam het hit in Europa, maar in tweede album uit, Sweet de VS werd het nummer Dreams (Are Made of This). verboden vanwege de COLLECTIE

60

titel. Het album 1984 kreeg gemengde kritieken, maar geldt nog steeds als het favoriete Eurythmics-album van Dave Stewart.

Het vierde album Be Yourself Tonight kwam uit in 1985. Na de elektronische albums van de voorgaande jaren was dit een meer rock/soulgeorïenteerd album. Op Be Yourself Tonight is een duet met Aretha Franklin te horen. Het nummer There Must Be An Angel (Playing With My Heart), de enige nummer 1-hit die het duo in thuisland Groot-Brittannië wist te scoren, staat op dit album.

Het album doet het zeer goed, zowel bij critici als het publiek. Vier nummers van dit album worden wereldwijde hits.

Het commerciële album Revenge uit 1986 verkocht in de Verenigde Staten teleurstellend, maar deed het goed in Europa.

Eurythmics ging op een uitgebreide tournee om het album te ondersteunen en tot op de dag van vandaag is Revenge wereldwijd het

best verkochte reguliere kinderen en legde zich album van de groep. Qua toe op een succesvolle stijl borduurt het album solocarrière. Dave Stewart voort op Be Yourself ging vooral produceren Tonight, al mist Revenge de voor anderen. Zijn verfijning en diepgang van soloalbums flopten. Tussen eerdere albums.

1990 en 1997 hadden

Vanaf 1987 ging Lennox en Stewart vrijwel Dave Stewart zich geen contact, tot ze elkaar meer toeleggen op het in 1998 weer ontmoetten produceren van werk op de begrafenis van een voor anderen, onder wie gemeenschappelijke vriend.

Tom Petty en Bob Dylan.

In 1999 verscheen Desondanks verscheen in Peace, het eerste reguliere dat jaar nog wel het album album van Eurythmics Savage, een terugkeer naar sinds 1989. In enkele de elektronische roots en landen in Europa wordt volgens veel fans het beste dit album een succes. Het Eurythmics-album. Het album bevat de inmiddels album ontvangt echter klassieke single I Saved The wisselende kritieken en World Today. kent nauwelijks grote hits.

In 2005 kwam het

Twee jaar later Ultimate Collection album verscheen het album We uit, met daarop twee Too Are One. Het album nieuwe nummers: I’ve verkocht teleurstellend in got a life en Was it just de Verenigde Staten, maar another love affair?. Het goed in Groot-Brittannië. album is nauwelijks een De cd werd ondersteund toevoeging op het Greatest door een wereldtournee.

Hits-album uit 1991.

In 1991 werd het Tegelijkertijd verschijnen verzamel-album Greatest alle Eurythmics-albums Hits uitgebracht. Het album opnieuw met daarop extra werd een enorm succes in nummers zoals B-kantjes Europa, in Groot-Brittannië en 12”-versies van singles. zelfs één van de 10 best

Anno 2009 was verkochte albums van de de 80’s-revival in de jaren 90. Ook critici waren muziek in volle gang en zeer te spreken over het werd Eurythmics door groot aantal sterke singles veel artiesten als een op dit album. belangrijke inspiratiebron

In 1990 besloten gezien.

Lennox en Stewart enige tijd uit elkaar te gaan na jarenlang intensief te hebben samengewerkt.

Annie Lennox kreeg COLLECTIE

61

Sweet Dreams

Dit album werd uitgegeven in 1983. Het titellied werd een van hun bekendste nummers en betekende een internationale doorbraak.

Het album kende veel verschillende soorten sleeves, waaronder een Marilyn Manson versie.

Vormgever: Laurence Stevens Label: RCA Victor Genre: Synth pop

U2

Bandbiografie

U2 werd, evenals bijvoorbeeld de Schotse U2 begon op 25 september band Simple Minds, veelal 1976 op de Mount Temple tot de stroming new wave Comprehensive School in gerekend. De band Dublin onder de naam ontwikkelde op de eerste Feedback. Larry Mullen jr. albums, Boy (1980) en had een blaadje October (1981), evenwel opgehangen in de een eigen en duidelijk schoolkantine waarop men herkenbare stijl. Vooral in zich kon aanmelden voor de beginjaren had het de band. Bono reageerde, christelijke geloof een waarbij hij zei dat hij kon sterke invloed op de gitaarspelen en zingen, songteksten van U2, wat wat hij allebei (zoals hij in met name te merken is aan een interview later zei) nummers als I will Follow, niet kon. Ook The Edge Gloria en With a Shout . trad bij de band toe. Naast Na een korte stilte de uiteindelijke U2rondom de band werd in bezetting kwam ook Dik 1983 het album War Evans (de broer van The uitgebracht. Twee nummers Edge) op gitaar bij de band. van dit album werden hits Begin 1978 veranderde de over de hele wereld: New band zijn naam in The Year’s Day en het krachtige Hype. In die periode verliet Sunday Bloody Sunday, dat Dik Evans de band. Vrijwel teruggreep op het tegelijkertijd wijzigde de bloedbad van zondag 30 band op advies van de januari 1972 (Bloody Ierse zanger en Sunday), waarbij veertien reclameman Steve Averill ongewapende jongens en zijn naam in U2 (de naam mannen werden van het in 1960 boven neergeschoten door Britse Rusland neergehaalde soldaten in Derry, NoordAmerikaanse Ierland. spionagevliegtuig, met

Na het album The aan boord Gary Powers).

Unforgettable Fire (1984) COLLECTIE

62

werd The Joshua Tree (1987) uitgebracht, door velen beschouwd als het hoogtepunt in het oeuvre van U2. Het album bereikte zowel in het Verenigd Koninkrijk als in de Verenigde Staten de eerste plaats in de hitlijsten en er werden wereldwijd meer dan 25 miljoen exemplaren van verkocht.

U2 hield zich hierna bezig met het album Rattle and Hum (1988) en de gelijknamige documentaire over de band. Rattle and Hum trekt niet de lijn door van de vorige albums, maar is een hommage aan Amerikaanse muziek. Het is een mengelmoes van covers en eigen nummers, zowel in studio’s als bij concerten opgenomen.

Onder meer B.B. King werkte mee aan dit album.

The Dalton Brothers was een country en western band, gevormd en uitgevoerd door U2. De band trad op als openingsact op 1 november, 18 november en 12 december 1987 tijdens

The Joshua Tree Tour. Na deze optredens verdween de band weer en werd er tot 2007 niets van vernomen, in dat jaar trad een coverband van U2 nog eenmaal op als The Dalton Brothers. Tijdens de optredens waren de bandleden verkleed als cowboys en noemden ze zichzelf The Daltons. Bono was Alton Dalton, The Edge was Luke Dalton, Adam Clayton was Betty Dalton en Larry Mullen jr was Duke Dalton. De nummers die ze speelden waren eigen nummers die ze omdoopten tot country muziek, of covers van country-artiesten. Leon Payne en Johnny Cash.

De band was op dat moment zo in de belangstelling dat de overexposure bijna het einde betekende van U2. De bandleden trokken zich terug en sloegen, mede door een lang verblijf in Berlijn, een nieuwe weg in.

Het resultaat van het verblijf in Berlijn, het album Achtung Baby (1991), was veel experimenteler dan de vorige albums. De band zocht een nieuwe stijl: De tournee Zoo TV en het album Zooropa (1993) hadden als thema een parodie op de amusementsindustrie. Dit thema werd verder voortgezet met het album Pop (1997) en de daarop COLLECTIE

volgende groots opgezette Popmart-tournee.

De tournee Elevation, volgend op het album All That You Can’t Leave Behind (2000), was veel kleinschaliger. Dit album was wel weer ouderwets succesvol. Er gingen bijna 12 miljoen exemplaren van over de toonbank. In Nederland scoorde U2 voor het eerst een nummer één hit en later dat jaar nogmaals met de nummers: Beautiful Day en Elevation.

Na Elevation werd het stil rond de band. Bono besteedde ondertussen veel tijd aan zijn nieuwe organisatie DATA (DebtAIDS-Trade-Africa), die onder meer streeft naar vermindering van de schuldenlast in Afrika.

Op 22 november 2004 verscheen het volgende album van de band: How to Dismantle an Atomic Bomb. De single Sometimes You Can’t Make It on Your Own heeft Bono geschreven ten tijde dat zijn vader Bob Hewson stervende was aan de gevolgen van kanker. Dit nummer heeft Bono ook gezongen tijdens de begrafenis van zijn vader.

Op 14 maart 2005 werd U2 opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame.

Op 15 april 2006 bracht de band One opnieuw uit, samen met zangeres Mary J. Blige. De single bereikte in deze versie een hogere 63

positie in de Top 40: een tweede plek en bleef maar liefst 22 weken genoteerd.

Ook nam U2 in dat jaar samen met Green Day een versie op van het nummer The Saints Are Coming van de Schotse punkgroep The Skids, van de latere Big Country-voorman Stuart Adamson. De opbrengsten van deze single gingen naar de stichting Music Rising van The Edge voor de slachtoffers van de orkaan Katrina in New Orleans.

Om het goede voorbeeld te geven lag op 1 januari 2007 de single Window in the Skies in de winkels. Beide singles zijn afkomstig van het verzamelalbum U218 Singles. Dit is tevens het laatste album dat U2 uitbracht op het Island-label.

De band maakte in 2006 de overstap naar Mercury Records bekend. Op 23 januari 2008 werd een 3-D concertfilm uitgebracht, U2 3D. De film is tijdens de Vertigo Tour opgenomen.

Vanaf september 2007 werkte U2 aan een nieuw album, wederom samen met de producers Brian Eno en Daniel Lanois.

Voor dat nieuwe album zijn drie schrijfsessies gedaan, één in Marokko en twee in Frankrijk. Beelden van een repeterende U2 zijn te zien in een documentaire over Lanois, Here Is What.

COLLECTIE

64

U2

COLLECTIE

65

Vóór het uitkomen 360° om de band heen zit van het nieuwe album of staat. Het podium is in bracht U2 in juli de België gemaakt door geremasterde versies uit StageCo en heeft al snel de van hun eerste 3 albums, bijnaam The Claw gekregen.

Boy, October en War (in Er zijn drie van deze podia 2007 deed U2 hetzelfde gemaakt. met The Joshua Tree).

Na vier jaar

Op 19 december 2008 afwezigheid kondigde U2 maakte U2 op hun website in 2014 een nieuw album bekend dat op 27 februari aan, dat in september 2014 2009 het nieuwe album zal werd uitgebracht. Bassist worden uitgebracht, Adam Clayton maakte genaamd No Line on the bekend dat het album Horizon. Ook werd bekend twaalf nummers zou dat Anton Corbijn bezig bevatten. Ook maakte hij was met een nieuwe film bekend dat het album ging over U2, die als download lijken op zowel oudere beschikbaar zal worden U2-albums als op hun gesteld, en tevens op de nieuwere muziek. In extra dvd van de luxe november 2013 bracht de uitgave van het nieuwe band de single Ordinary album zal staan. love uit, wat de soundtrack

Op 19 januari 2009 werd van de film Mandela: ging de nieuwe single Get Long Walk to Freedom. Ook on Your Boots wereldwijd kwam de band begin 2014 in première op diverse met de single Invisible. De radiozenders. Het nummer opbrengst van dit nummer was vanaf 15 februari als ging naar een organisatie download beschikbaar, en die tegen aids strijdt. sinds 16 februari ook als

Tijdens de lancering cd-single. Op 18 februari van de iPhone 6 werd U2 lekte het nieuwe album aangekondigd als special No Line on the Horizon, guest en zou de band één week voordat het tevens groot nieuws officieel zou verschijnen, brengen. Naast een uit op internet. Op het optreden werd er album staan de hits Get bekendgemaakt dat het on your boots, Magnificent nieuwe album Songs of en I’ll go crazy if I don’t go Innocence ging heten. Dit crazy tonight. kwam uit op 13 oktober.

U2 begon op 30 juni Tijdens het optreden 2009 aan de 360° Tour in speelde U2 de Camp Nou, Barcelona. De openingstrack van het naam 360° is gekozen album, genaamd: The omdat het publiek door het Miracle (of Joey Ramone). podiumontwerp letterlijk Er werd ook bekend COLLECTIE

66

gemaakt dat iTunes-klanten het album al direct, exclusief konden streamen in hun bibliotheek.

Met de Innocence + Experience Tour gingen ze terug de hele wereld rond.

Het geplande concert in Parijs is afgelast vanwege de aanslagen in die stad.

De concerten werden op 7 en 8 december 2015 ingehaald. De band Eagles of Death Metal, die tijdens de aanslagen optraden in de Bataclan, waren op 8 december special guest.

October

October is het tweede studioalbum van U2, uitgegeven op 26 oktober 1981. Het is een album dat in de genres post-punk en rock wordt geplaatst en heeft als centrale thema’s christendom en spiritualiteit. October is een eendelig album. Van dit album zijn de nummers Fire en Gloria uitgebracht als singles.

U2 brak met dit album definitief door in Groot-Brittannië, waarmee het album al in de eerste week op de 11e plaats eindigde in de UK Album Chart. Toch is dit merkwaardig, omdat October in het algemeen als een zwakker album werd gezien dan Boy. Veel mensen hielden niet van

War

Het is de eerste elpee van U2 waarop ze een expliciete politieke stelling innemen. Van dit album zijn New Year’s Day, Two Hearts Beat As One en Sunday Bloody Sunday als single uitgebracht. 40 is ook als single uitgebracht maar alleen in Duitsland. Het album kwam uit in 1983.

Na het nogal zweverige en negatief ontvangen October, zochten U2 en producer Steve Lillywhite naar een harder geluid. Ook worden de spirituele teksten van het vorige album vervangen door protestteksten, het is voor de eerste keer dat U2 een expliciete, politieke stelling innemen. Door het sterk aanwezige drumwerk van Larry Mullen jr, voornamelijk op Sunday Bloody Sunday en Like a Song krijgt het album een sterk (anti)militair karakter.

Het is ook het eerste album waarin The Edge achtergrondzang verricht.

De opnames van War liepen uit, waardoor veel nummers ‘s nachts werden opgenomen. Om zeven uur ‘s ochtends waren ze echter nog niet klaar, waardoor Vormgever: Rapid Exteriors Bono nummers zat in te Fotograaf: Ian Finlay zingen, terwijl een andere Label: Island Records band op de gang stond te Genre: Alt Rock wachten. Ook het mixen kon niet later gebeuren, zodat de opnames en

COLLECTIE

67

het mixen van nummers tegelijkertijd plaatsvond.

Steve Lillywhite vertelde later dat New Year’s Day in tien minuten was gemixt.

Dit had echter geen invloed op de verkoopcijfers: War kwam binnen op de eerste plaats van de Engelse albumcharts en bereikte dubbel-platinum in 1992.

Op de cover staat hetzelfde jongetje als op de cover van Boy, Peter Rowan. De cover is minder controversieel dan Boy, omdat Rowan ouder is en minder bloot in beeld is dan hun debuutplaat. De titel had oorspronkelijk een roze kleur, maar is later vervangen door bloedrood.

In Japan werd een meer stripachtige versie van de controversiële foto uitgebracht.

Het thema van War is oorlog. Het openingsnummer, Sunday Bloody Sunday, is een protestsong die in één klap afrekent met het spirituele en onschuldige imago van de eerdere albums. Tijdens Under a Blood Red Sky zegt Bono dat het nummer geen “rebelsong” is, maar een positief protestlied.

Het nummer behandelt de gang van zaken van de “Bloedige Zondag” in 1972, waarin dertien Ierse burgers vermoord werden door Engelse paratroopers in de stad Derry, een escalatie van “the troubles” in Ierland,

U2

Boy maar wel van October, óf andersom. De recensies van dit album waren niet slecht. Hoewel October in Groot-Brittannië dus redelijk hoog eindigde, kwam het album in Amerika niet verder dan de 104e plaats. In deze tijd begon videoclipzender MTV aan belang te winnen.

Dit heeft U2 goed geholpen, omdat de zender hun video’s vanaf het album October vaak ging draaien.

Het hoofdthema van October is het christelijk geloof van de band. Zo heeft With a Shout als ondertitel Jerusalem en kent het refrein van Gloria enkele Latijnse kerkelijke teksten. Ook sterk christelijk is I Threw a Brick Through a Window, waarin Bono vertelt dat hij in zichzelf praat, maar dat hij diegene niet is, waarna ze elkaar aanbieden om elkaars broeder te worden.

Het thema komt echter het sterkst naar voren in Tomorrow, wat gaat over de sterfdag in het bijzonder en de dood van Bono’s moeder in het algemeen.

Hierin zingt Bono: Open up, open up, to the Lamb Of God / To the love of He / Who made the blind to see.

waar de katholieke en protestante bevolking tegenover elkaar staan. De band zelf is half-katholiek en half-protestants. Waar Sunday Bloody Sunday geen “rebelsong” was, is Like a Song dat des te meer (Too right to be wrong / In this rebelsong). Het is een aanklacht tegen de maatschappij (And if you can’t help yourself / Well take a look around you / When others need your time / You say it’s time to go... it’s your time), maar gaat voornamelijk over de passieve en hypocriete demonstranten uit de jaren 80, die zich vooral uitten in de kledingkeuze en speldjes. Bono moet niks hebben van dit “salonsocialisme” (And in leather, lace and chains we stake our claim / Revolution once again / No I won’t, I won’t wear it on my sleeve. / I can see through this expression and you know I don’t believe; And we love to wear a badge, a uniform / And we love to fly a flag / But I won’t let others live in hell en Angry words won’t stop the fight / Two wrongs won’t make it right.) Ironisch genoeg zou hetzelfde lied nu gebruikt kunnen worden tegen de “nietszeggende expressies” van onder andere Live 8 en andere pro-Afrika instellingen, waarvoor Bono zich tegenwoordig COLLECTIE

inzet.Bono begon New Year’s Day te schrijven met de bedoeling er een liefdeslied van te maken, maar kreeg ondertussen ook een politieke lading en verwijst naar de solidariteitsbeweging van Lech Wałesa in Polen.

De meest politieke regel (And so we are told this is the golden age / And gold is the reason for the wars we wage) is echter verwijderd in de latere Best of-compilaties, en is op de radio nog meer zeer zelden te horen in de onverkorte albumversie met de bovenstaande zin.

Andere nummers gaan over kernwapens (Seconds) of over prostitutie (Red Light). Het slotnummer van het album, getiteld 40, is qua tekst gebaseerd op de bijbelse psalm van David, 40.

Vormgever: RX Fotograaf: Ian Finlay Anton Corbijn Label: Columbia Genre: Altern Rock

Rattle & Hum

Rattle and Hum is naast een studio- en live-album ook een concertfilm van U2. De film, geregisseerd door Phil Joanou, kwam op 4 november 1988 uit in de Verenigde Staten. De opnames werden gemaakt 68

gedurende de 3rd leg van de Joshua Tree-tournee.

Vormgever: Norm Ung Fotograaf: Anton Corbijn Colm Henry Label: Island Records Genre: Blues Rock

The Unforgettable fire

The Unforgettable Fire is het vierde studio album van de Ierse rockband U2, uitgebracht in oktober 1984. De groep wilde een andere muzikale richting na de wat hardere rock van hun vorig album War uit 1983. Om dit doel te bereiken huurde de band Brian Eno en Daniel Lanois in als producers en om een meer ambient en abstracte sound te creëren. De resulterende stijlverandering was de tot dan toe grootste voor de band. De opnames begonnen in mei 1984 in Slane Castle waar de bandleden ook een tijdje woonden, en eindigden in augustus 1984 in de Windmill Lane Studios.

Vormgever: Steve Averill Fotograaf: Declan Quinn Label: Island Records Genre: Pop Rock

U2

COLLECTIE

69

ROXY MUSIC

Bandbiografie

Roxy Music is een Britse rockgroep die in het begin van de jaren 70 werd gevormd als samenwerkingsproject tussen Bryan Ferry (zang, toetsen) en Brian Eno (elektronische muziekspecialist).

De band bestond van 1971 tot 1975 en van 1979 tot 1983 (na 1973 zonder Eno). Andere leden waren destijds Phil Manzanera (gitaar), Andy Mackay (o.a. saxofoon), Paul Thompson (drums en percussie) en Eddie Jobson (synthesizer en viool). In 2001 werd een Roxy Musicreünie georganiseerd met Ferry, Thompson, Manzanera en Mackay. Samen maakten zij een tournee en zij traden in juni 2005 op in Berlijn bij Live 8. Op 3 november 2014 werd officieel bekendgemaakt dat de band uit elkaar is gegaan.

De grootste hits van Roxy Music waren Love is the drug, Jealous guy en Avalon. De naam van de groep was gedeeltelijk een hulde aan de namen van oude bioscopen en danszalen, en gedeeltelijk een woordspeling op het woord ‘rock’. Het parallel aan de orde stellen van nostalgische en eigentijdse (of futuristische) thema’s was een kenmerkende eigenschap van de band, in het bijzonder in hun vroegste werken.

Roxy Music had veel invloed op de vroege Britse punkbeweging. Ook stonden ze model voor de New wave.

Dit album is uitgebracht in 1974 en is het vierde album van Roxy Music. Het wordt beschouwd als een van de band’s meest geavanceerde en consistente album.

De foto op de cover werd genomen door Eric Boman en toont twee schaars geklede vrouwen: Constanze Karoli en Eveline Grunwald. Bryan Ferry ontmoette hen in Portugal en haalde ze naar de fotoshoot. Ze helpen ook om het nummer Bitter-Sweet te vertalen in het Duits. In sommige landen werd de coverfoto als controversieel beschouwd, zoals in VS, Spanje en Nederland. Daar werd het gecensureerd voor de release.

COLLECTIE

Country Life

Vormgever: Nicholas De Ville Fotograaf: Eric Boman Artwork: Bob Bowkett Label: ATCO Records Genre: Art Rock, Glam

Flesh and Blood

In1980 kwam het zevende album uit en werd voorafgegaan door de singel Over You. Drummer Paul Thompson verliet de band net voor het maken van het album, wat ervoor zorgt dat Roxy Music een driekoppige band werl: Bryan Ferry, Andy Mackay en Phil Manzanera.

70

Het album bevat drie modellen met speren in de handen, die werden ingehuurd door de fotograaf. Opnieuw werd de traditie van vrouwen op de cover behouden.

Vormgever: Peter Saville Fotograaf: Neil Kirk Label: ATCO Records Genre: Art Rock

Avalon

Avalon is het achtste en laatste uitgebrachte studio-album van Roxy Music. Uitgebracht in 1982, opgenomen bij Compass Point Studio’s in Nassau. Het album wordt beschouwd als hoogtepunt van een meer volwassen-gericht geluid.

Het was het meest succesvolle album van de band.

Hoewel het in mindere mate is als op de vorige albums, staan ook op de cover van Avalon vrouwen centraal. Model staat Bryan Ferry’s vriendin Lucy Helmore, uitgedost met een middeleeuwse helm en een valk om de arm. Een knipoog naar Koning Arthur’s laatste reis naar het mysterieuze land van Avalon.

Vormgever: Peter Saville Fotograaf: Neil Kirk Label: Warner Bros Rec. Genre: Pop Rock, Synth pop

COLLECTIE

71

COLLECTIE

72

ROXY MUSIC

COLLECTIE

73

The Smiths

Bandbiografie

reputatie: deze ietwat wereldvreemde figuur, die

The Smiths was voorzitter was geweest een Britse alternatieve van de landelijke New York rockgroep uit Manchester Dolls-fanclub, zou een die bestond van 1982 tot goede tekstschrijver zijn.

1987. De sleutelfiguren van

Morrissey had dan de groep waren zanger al een paar keer aan het Morrissey en gitarist muzikantenleven geroken: Johnny Marr. in de naweeën van de punk In een tijd waarin de was hij zanger bij wat er Britse muziekscene over was van lokale helden werd gedomineerd door The Nosebleeds, en had hij synthesizerbandjes (vergeefs) auditie gedaan maakten The Smiths bij landelijk bekende gitaarpop, met een punkers Slaughter & the kenmerkend contrast Dogs. Hierna moest hij tussen het opzwepende het echter weer doen met gitaarspel van Marr saaie baantjes en periodes en de melancholieke in de bijstand. Vanuit zijn zang van Morrissey. De slaapkamer bleef hij echter groep wordt als hoogst plannen smeden om een invloedrijk beschouwd voor beroemd popster te worden. britpopgroepen als Oasis,

Maher liet zich bij Suede en Radiohead.

Morrissey introduceren

De kiem voor de door een wederzijdse band werd gelegd toen kennis en ze bleken John Maher (1963), die het goed met elkaar te al in wat lokale bandjes kunnen vinden: diezelfde had gespeeld, in de week nog schreven ze al zomer van 1982 besloot een handvol songs. De Steven Morrissey (1959) eerste opzet was om een te benaderen voor een soort van songwriting muzikale samenwerking. duo voor andere artiesten Hij kende de wat oudere te worden, à la Leiber/ Morrissey vooral van Stoller (hitschrijvers voor COLLECTIE

74

hun beider idool Elvis Presley), maar al snel besloten ze om zelf een band te vormen. Drummer Mike Joyce werd via een advertentie geworven en in eerste instantie hanteerde Dale Hibbert, een bevriende geluidstechnicus die hun goedkope studiotijd kon verschaffen, de basgitaar.

Toen Morrissey tijdens een schrijfsessie met Maher de woorden “The Smiths” op een blaadje krabbelde en aan hem liet zien, reageerde deze meteen positief en de naam van hun band stond vast. De Morrissey/Maher/ Hibbert/Joyce-bezetting nam een aantal demo’s op, die uiteindelijk leidden tot een contract voor één single bij het Londense label Rough Trade. Na de eerste twee optredens en nog voor de opnames voor de debuutsingle werd Hibbert, wiens excentrieke baslijnen niet echt leken te passen, aan de kant gezet en vervangen door Mahers jeugdvriend Andy Rourke. Rond deze tijd besloot Morrissey zijn

voornaam te laten vallen en Maher zich Johnny Marr te gaan noemen — dit laatste om verwarring met de drummer van The Buzzcocks te voorkomen, die ook John Maher heet.

De motor achter het initiële succes van de groep was, zoals bij zoveel Britse artiesten, de beroemde diskjockey John Peel.

Nadat hij de groep via de radio onder de aandacht bracht, bleek de reviaanse manier waarop Morrissey het popidoolschap benaderde bij veel jongeren aan te slaan. Opvallend daarbij was dat Smithshaters de manier waarop Morrissey het eeuwige thema van de onbegrepen puber behandelde als ronduit deprimerend ervoeren, terwijl Smithsbewonderaars juist de scherpzinnige humor in de teksten roemden.

Dat veel van dergelijke wisecracks afkomstig waren uit het werk van schrijvers als Shelagh Delaney, doet daar weinig aan af. Morrissey wist zich verder in de kijker te spelen door zijn controversiële persoonlijkheid, maar de belangrijkste reden voor het succes van The Smiths blijft de constante kwaliteit van hun muziek.

De eerste single, Hand in Glove, deed het goed in de alternatieve lijsten maar haalde de mainstream-lijsten COLLECTIE

niet; tweede single This Charming Man daarentegen wel, en een hitserie van 17 Top 50-noteringen is begonnen. De band hield er een hoog tempo van zowel toeren als opnemen op na: het was niet ongebruikelijk dat er in een jaar vier singles (met unieke B-kanten) en een LP verschenen, terwijl er intensief werd getoerd in Groot-Brittannië, Ierland en Amerika. Buiten die gebieden brak de band nooit echt door, wat voornamelijk kan worden geweten aan desinteresse van de band zelf, gekoppeld aan het onvermogen van het kleine Rough Trade om internationaal te opereren.

Het feit dat de enigszins paranoïde Morrissey en Marr geen enkele beslissing door anderen wilden laten nemen en dus nooit lang een manager tolereerden, hielp ook niet.

In 1986 werd Rourke kortstondig uit de groep gezet omdat zijn heroïnegebruik hem onwerkbaar maakte. Zijn vervanger was Craig Gannon, maar binnen een paar weken werd Rourke weer in de band opgenomen. Gannon verhuisde naar ritmegitaar en werd aan het eind van 1986 weer ontslagen. Zijn bijdrage tot de discografie bleef beperkt tot een tweetal singles en de liveLP Rank.

75

De groep bracht vier studioalbums uit. Met name The Queen Is Dead uit 1986 wordt in bestealbum-aller-tijdenlijstjes hoog aangeslagen.

Morrissey en Marr zelf zijn het met de publieke opinie niet eens, en verkiezen beiden het ambitieuzere overgangsalbum Strangeways, Here We Come (1987). Morrissey: „Sommige dingen die we deden zijn niet zo goed als men ze over het algemeen herinnert. The Queen Is Dead is niet ons meesterwerk. Ik kan het weten, ik was erbij. Ik bracht de broodjes.”

Strangeways was het laatste album dat ze Rough Trade contractueel verschuldigd waren. De band had al bij EMI getekend, maar voordat ze daar aan de slag konden (en voordat Strangeways in de winkel lag) viel de band onder mysterieuze omstandigheden uit elkaar. Johnny Marr was na de opnames van laatstgenoemde LP voor een korte vakantie in de Verenigde Staten toen in het Britse toonaangevende muziekblad NME een bericht verscheen als zou Marr de band hebben verlaten. Toen Morrissey hierop furieus reageerde zou Marr, die naar het schijnt van niets wist, alsnog hebben besloten er de stekker uit te trekken.

Het akkefietje, dat nooit bevredigend verklaard is, zou nog lang voor een bittere stemming tussen de twee ex-bandleden zorgen; iedereen is het er echter wel over eens dat de muzikale meningsverschillen die er groeiden tussen de twee, samen met de enorme werkdruk, de band toch wel zouden hebben opgebroken.

Morrissey probeerde nog even de band voort te zetten met Ivor Perry als vervanger voor Marr, maar dit liep al na een paar oefensessies spaak. Mike Joyce kondigde hierop aan genoeg ervan te hebben, waarna Morrissey en Rourke de handdoek in de ring gooiden.

The queen is dead

Het derde album van The Smiths kwam uit in 1986. De titel is afkomstig uit een boek van Hubert Selby: Last Exit to Brooklyn. Het kan verwijzen naar een scène in Macbeth, waar Seyton het hoofdpersonage informeert dat z’n vrouw vermoord is (“The queen, my Lord, is dead”). Verder kan de titel ook verwijzen naar een scène in Cymbeline waar Cornelius, de dokter, Cymbeline, de koning, informeert (“The queen is dead”).

Het album werd geproduceerd door COLLECTIE

Morrissey en Marr, die samenwerkten met technicus Stephen Street.

Die laatste was ook geluidstechnicus bij het album Meat is Murder.

Vormgever: Caryn Gough Fotograaf: Steve Wright Label: Rough Trade Genre: Rock, Indie rock

Louder than bombs

Dit compilatiealbum werd als dubbelalbum uitgebracht in 1987 door Sire Records. De cover is een design van de hand van Morrissey zelf. De foto, van Shelagh Delaney, werd origineel gepubliceerd in ‘The Saturday Evening Post’ nadat Delaney op negentienjarige leeftijd een debuut schreef met A Taste of Honey. Het toneelstuk had veel invloed op de teksten van Morrissey.

Vormgever: Morrissey

Caryn Gough Art: Jo Slee Label: Sire Genre: altern Rock

76

THE SMITHS

COLLECTIE

77

COLLECTIE

78

Suzan Vega

Bandbiografie

Toen ze twee jaar oud was, verhuisde ze samen met haar moeder en stiefvader naar New York, waar ze in een ‘achterstandsbuurt’ kwam te wonen.

Ze was 9 toen ze haar eerste gedichten maakte; haar eerste liedje schreef ze toen ze 14 was. Ze ging naar de New Yorkse High School for the Performing Arts (bekend van de film en musical Fame), waar ze moderne dans studeerde.

Toen Suzanne de overstap maakte naar Columbia University om daar Engelse literatuur te studeren, ging ze optreden in kleine clubs in Greenwich Village. Dat resulteerde in 1984 in een platencontract.

Vega’s eerste album Suzanne Vega kwam in 1985 uit en werd positief ontvangen. Het nummer Marlene On The Wall werd een hit in de Verenigde Staten en The Queen And The Soldier een favoriet onder fans.

Haar tweede album Solitude Standing verscheen in 1987 en bevatte de hit Luka. In 1990 verscheen de DNAremix van Tom’s Diner (oorspronkelijk een a-capella-nummer) en dat werd wereldwijd een grote hit (nummer 2 in Nederland).

Ook het lied Left of Center (met Joe Jackson) werd een radiohit.

In 1990 bracht ze haar derde album Days of Open Hand uit. Dit album volgde een experimentelere koers dan de voorgangers. Vega werd op dit album door een aantal bekende musici bijgestaan zoals John Linnell (They Might Be Giants), de COLLECTIE

broers Anton en Erik Sanko, Percy Jones en Philip Glass.

In de periode 1991-2001 bracht Suzanne Vega nog drie albums uit met een grote variatie aan muziekstijlen. Ze laat haar muziek als “alterna-folk” omschrijven.

In 2006 verliet ze na 22 jaar haar platenmaatschappij A&M Records om te tekenen bij het gerenommeerde Blue Note Records. In 2007 verscheen op dat label haar zevende album Beauty & Crime, met Frank & Ava als eerste single.

Dit nummer verhaalt over de liefdesrelatie tussen Frank Sinatra en Ava Gardner. Op enkele andere nummers zingt KT Tunstall de achtergrondvocalen.

In 2008 werkten Vega en andere bekende artiesten uit de VS, het Verenigd Koninkrijk, Canada en Zuid-Afrika aan het album Songs for Tibet, een steunbetuiging aan Tibet en dalai lama Tenzin Gyatso.

Solitude Standing

Dit tweede album van Suzan Vega werd uitgebracht in 1987, het is het meest populaire album van haar volledige album.

Vormgever: Jeffrey Gold

Melanie Nissen

Fotograaf: Paula Bullwinkel

Richard Croft

Label: A&M records

Genre: Pop Rock

79

Simple Minds

Bandbiografie

Simple Minds is een Schotse newwavepopgroep opgericht door Jim Kerr en Charlie Burchill. In de jaren 80 van de 20e eeuw vierde de band zijn hoogtijdagen. De band heeft vooral bekendheid vergaard door de wereldwijde nummer 1-hit Don’t You (Forget About Me) dat als titelsong voor The Breakfast Club werd gebruikt.

De groep Simple Minds werd in 1977, aanvankelijk onder de naam Johnnie & the Self-Abusers, opgericht door Charlie Burchill, Jim Kerr, Brian McGee en Tony Donald. Hun vroege muziek, met o.a. invloeden van David Bowie en Magazine, vond erkenning binnen de newwavestroming. De eerste singles werden echter geen succes. De groep schoof op in de richting van de commerciële popmuziek.

Inmiddels versterkt met Mel Gaynor als drummer bracht de groep vanaf 1982 gemakkelijker in het gehoor liggende albums uit. Deze albums leverden de groep een paar kleine hitjes op, waarvan Promised you a miracle ook in Nederland een hit werd. Hun grote doorbraak kwam met het nummer Don’t you (Forget about me) uit 1985. Met dit nummer had de groep in veel landen een nummer 1-hit, waaronder Nederland. Dit nummer werd geschreven als soundtrack voor de Amerikaanse film The Breakfast Club. Het nummer werd ook een nummer 1-hit in de COLLECTIE

Verenigde Staten, tot op heden de enige grote hit die de band daar had.

Kort na deze grote hit stapte bassist Derek Forbes uit de band. Andere top 10-hits uit die tijd zijn Alive and Kicking, Sanctify Yourself en All The Things She Said. In 1988 organiseerde de band samen met Jerry Dammers van The Specials het Nelson Mandela 70th Birthday Tribute Concert in het Londense Wembley Stadion. Voor deze gelegenheid werd het nummer Mandela Day uitgebracht dat eveneens een hit werd. Eind jaren tachtig had de groep een tweede nummer 1-hit in Nederland met het nummer Belfast Child (1989). In 1983 gaf Jim Kerr samen met de rockgroep U2 een optreden op het Belgische muziekfestival Rock Werchter.

Na de jaren tachtig werd het rustiger rond Simple Minds. Dat kwam onder meer doordat toetsenist Michael MacNeil de band had verlaten. De band had nog hits met Let there be love (1991, Real Life) en She’s a river (1995, Good News From The Next World). Nadat Virgin het vertrouwen in Simple Minds had opgezegd, bracht de band in 1998 het album Neapolis uit, waarbij werd getracht terug te gaan naar de roots, zoals men die op New Gold Dream had kunnen horen. Voor dit album werd bassist Derek Forbes teruggevraagd, omdat ze de vaardigheden nodig hadden van de originele bassist. Forbes had echter geen interesse wederom als vast bandlid aan te treden.

80

In 2002 keerde de band terug met onder andere hun vaste drummer Mel Gaynor (1982-1991) met het fris klinkende album Cry. In het voorjaar van 2005 werkte Simple Minds in de Wisseloord Studio’s aan een opvolger van dit album.

De cd Black & White 050505 verscheen op 12 september. ‘Home’ was de eerste single. In september 2005 was Simple Minds voor een promotie-optreden in Paradiso te Amsterdam. In 2006 toerde Simple Minds door Europa en werden ook Australië en Nieuw-Zeeland aangedaan.

Op 25 mei 2009 kwam het 15e studioalbum Grafitti Soul uit, met een deluxe-editie. Het nieuwe album betekende ook een nieuwe wereldtournee.

Het eerste nummer van het album dat werd uitgebracht is Rockets. In Duitsland werd er onder lichte druk van de platenmaatschappij aldaar voor gekozen om Stars will lead the way als eerste single te gebruiken.

In februari 2012 verscheen de verzamelbox X5 met de eerste vijf albums volledig geremasterd en met het nodige bonusmateriaal. In de eerste maanden van 2012 volgde de ‘intieme’ tournee “5X5 Live”. Van de eerste vijf albums werden elk vijf nummers live ten gehore gebracht.

Van verschillende optredens dat jaar werd een live cd uitgebracht; 5x5 live. In het voorjaar ging de band weer de studio in om te werken aan de opvolger van Graffiti Soul. Eind juni trok Simple Minds er weer op uit om over de hele wereld op te treden. Daarbij deden zij op 30 juni ook het Belgische pop- en rockfestival Rock Werchter aan.

In 2013 bracht Simple Minds een verzamelalbum genaamd Celebrate uit.

Op dit album stond een nieuw nummer: Broken glass park. In dat jaar begon de band aan een grote tournee onder de naam Celebrate Greatest Hits. De tournee werd afgetrapt in Amsterdam en in juni en juli 2014 werden in Nederland de festivals COLLECTIE

Retropop en Bospop aangedaan. De tournee eindigde op 12 september 2014 in Durham, Engeland. Tijdens deze tournee werd de show in Glasgow gefilmd. In mei 2014 verscheen de dvd/blue-ray hiervan.

Ook verscheen er een live cd van het optreden in Glasgow.

Eind oktober 2014 kwam Simple Minds met een nieuw album, Big Music.

De eerste single, Honest Town, werd in september al gepresenteerd. Ook kondigde de band aan in 2015, vanwege het nieuwe album, een tournee door Europa en het Verenigd Koninkrijk te gaan maken. In 2015 werd het album Sparkle in the rain opnieuw uitgebracht.

Sinds 2002 bestaat Simple Minds uit: Jim Kerr: zang (1978-heden), Charlie Burchill: gitaar (1978-heden), Mel Gaynor: drums (1982-1991; 1997-1998; 2002-heden), Ged Grimes: basgitaar (2010-heden) en Andy Gillespie: toetsen (2002-2005; 2007-heden)

New Gold Dream

In 1982 kwam dit vijfde album uit, het was een commercieel keerpunt voor de band. Promised You a Miracle, Glittering Prize en Someone Somewhere in Summertime zijn enkelen van de nummers die ook als singels werden uitgebracht.

81

Vormgever: Malcolm Garrett Fotograaf: Jamie Morgan Label: Virgin Records Ltd Genre: New wave, pop rock

COLLECTIE

82

SIMPLE MINDS

COLLECTIE

83

Once Upon a Time

Het zevende studio album kwam uit in 1985. Hierop stond een van hun bekendste nummers Don’t You Forget about Me, dit werd gebruikt in de film The Breakfast Club. Vier nummers kwamen als singels uit: Alive and Kicking, All the Things She Said, Sanctify Yourself en Ghost Dancing.

Er waren twee covers beschikbaar voor het album. Bij de ene cover was de voorkant de achterkant en vice versa.

De twee coverfoto’s passen bij elkaar wanneer ze naast elkaar gelegd worden.

Vormgever: Mick Haggerty Fotograaf: Anton Corbijn Label: Virgin Records Ltd Genre: New wave, synth pop

COLLECTIE

In the City of Light

Het eerste (dubbele) live album kwam uit in mei 1987. Het documenteert hun succesvolle Once Upon a Time tour.

In de albumhoes bevinden zich foto’s die tijdens de concerten genomen werden.

Het album werd grotendeels opgenomen in Le Zénith, Parijs. Eén nummer werd wel opgenomen in Sydney, Australië.

84

Vormgever: Malcolm Garret Tekening: William Ryan Logo: Mick Haggerty Fotograaf: Guido Harari Label: Virgin Records Ltd Genre: poprock, synth pop

SIMPLE MINDS

COLLECTIE

85

Texas

Bandbiografie

Texas is een Schotse popgroep, afkomstig uit Glasgow. De groep werd opgericht door Johnny McElhone in 1986 en trad voor het eerst op in maart 1988 in de universiteit van Dundee. De groepsnaam is afkomstig van een film uit 1984 van Wim Wenders, genaamd Paris, Texas.

In 1989 had Texas wereldwijd een hit met hun eerste single I Don’t Want a Lover. Deze single was afkomstig van hun debuutalbum Southside, waarvan wereldwijd 2 miljoen exemplaren verkocht werden.

De daarop volgende albums Mother’s Heaven (1991) en Ricks Road (1993) waren minder succesvol.

In 1997 maakte Texas een comeback met Say What You Want van hun album White On Blonde.

Ook de singles Black Eyed Boy, Halo, Put Your Arms Around Me en Insane komen van dit album.

In 1999 kwam hun vijfde album The Hush uit, COLLECTIE

waarvan twee liedjes in heel Europa vrij grote hits werden: In Our Lifetime en Summer Son. Dit album werd hun best verkochte album tot nu toe.

In 2000 kwam hun eerste verzamelalbum uit, The Greatest Hits. Op dit album staan tevens drie nieuwe nummers: Inner Smile, Guitar Song en In Demand. Inner Smile en In Demand worden beide hits.

Beide werden uitgebracht met een opmerkelijke videoclip. In Inner Smile maakte zangeres Sharleen Spiteri een ware Elvismetamorfose mee, en in In Demand is er een cameo weggelegd voor niemand minder dan Alan Rickman.

Ook Guitar Song is een opmerkelijk nummer, hierin wordt gebruikgemaakt van een sample van het lied Je t’aime... moi non plus van Serge Gainsbourg en Jane Birkin.

In september 2002 beviel zangeres Sharleen Spiteri van een dochter. Een jaar daarvoor had ze als zangeres meegewerkt aan een track voor het album 86

First Contact van Roger Sanchez. In 2003 verschijnt het album Careful What You Wish For, met daarop een duet met de Canadese rapper Kardinal Offishall, genaamd Carnival Girl.

I’ll See It Through is de volgende single van dit album. Beide brengen niet het verwachte succes.

In november 2005 komt Red Book uit.

Getaway, Can’t Resist en Sleep zijn de singles die worden uitgebracht. In de video van Sleep zien we Brits stand-upcomedian Peter Kay verschijnen, hij was tevens regisseur van de clip.

Southside

Het debuutalbum dat uitkwam in 1989 kon op veel succes rekenen. Vooral I Don’t Want a Lover werd een internationale hit.

Vormgever: Bullitt Fotograaf: Pennie Smith Label: Mercury Genre: Poprock, soft rock

COLLECTIE

87

Depeche Mode

Bandbiografie

Depeche Mode is een Britse band die elektronische muziek maakt. De synthpopformatie werd in 1980 opgericht in Basildon (Engeland). In Nederland en België scoorde de band verscheidene hits, waaronder People are People, Just Can’t Get Enough en Enjoy the Silence.

De naam van de band komt van een Frans modetijdschrift, Dépêche mode, wat “modenieuws” betekent

In 1976 begonnen Clarke en Fletcher een bandje genaamd No Romance in China. Ondertussen was Gore op school deel van een groepje dat Norman & the Worms heette. In 1979 begon Clarke een nieuwe band met Gore onder de naam French Look. Toen Fletcher zich bij hen aansloot, veranderde de naam in Composition of Sound. In 1980 werd ook David Gahan lid, waarna de band zijn huidige naam aannam.

Het eerste wapenfeit van Depeche Mode was een bijdrage voor het Some Bizzare Album waarop verschillende talenten een nummer leverden. Depeche Mode leverde Photographic aan.

In 1981 bracht Depeche Mode onder het label Mute Records zijn eerste album uit, getiteld Speak & Spell. Na dit album verliet Clarke, de belangrijkste songwriter, de band. Hij richtte later andere muziekgroepen op, waaronder Yazoo met Alison Moyet en Erasure met Andy Bell.

COLLECTIE

Gore werd de belangrijkste songwriter van de band en in 1982 bracht de groep het album A Broken Frame uit.

Na dit album werd Alan Wilder lid. Hij schreef onder andere Two Minute Warning voor het derde album, Construction Time Again uit 1983.

In deze tijd was Depeche Mode vooral succesvol in Duitsland, maar in 1984 brak de groep ook door in Amerika en de rest van de wereld met de hit People are People, van het album Some Great Reward uit 1984. In Amerika werd de band lange tijd geassocieerd met de Goths. Maar ook technopioniers als Juan Atkins, Derrick May en Moby zeggen beïnvloed te zijn door het elektronische geluid van Depeche Mode.

Vanaf 1986 volgde een langdurige samenwerking met de Nederlandse fotograaf en videoregisseur Anton Corbijn. Hij regisseerde meer dan twintig videoclips voor de groep, in enkele waarvan hij ook speelde. Later verzorgde hij ook de ontwerpen voor de concertpodia van de band.

In 1988 toerde de band door Amerika langs uitverkochte zalen tijdens de tournee Concert for the Masses, naar het album Music for the Masses uit 1987. De tournee werd vastgelegd door de bekende documentairemaker D.A. Pennebaker, die de concerten en de band en crew achter de schermen filmde. Het livealbum 101, een registratie van deze tournee, verscheen in 1989.

88

In 1990 kwam Violator uit, een van de succesvolste albums van de band.

De groep oogstte veel succes met de eerste single van dit album, Personal Jesus, dat later ook werd vertolkt door Marilyn Manson en Johnny Cash. Maar de succesvolste single aller tijden van Depeche Mode was de tweede single van het album, getiteld Enjoy the Silence, die in veel landen in de top tien eindigde. De singles Policy of Truth en World in My Eyes werden daarentegen bescheiden succesjes. Een ander hoogtepunt in de geschiedenis van de band was de volledig uitverkochte tournee World Violation in 1990, die tevens de langste was die de bandleden maakten. Voor de afzonderlijke bandleden was deze slopende tournee echter een (te) grote slag. David Gahan raakte steeds meer verslaafd aan de steroïden, die hij openlijk gebruikte.

In 1993 brak de band met zijn elektronische roots met het gospelen rockalbum Songs of Faith and Devotion. Het album sloeg enorm aan en kwam op nummer één binnen in de Amerikaanse en Britse albumlijsten.

Hierna volgde een veertien maanden durende wereldtournee. In juni 1995, na het einde van deze tournee, verliet Alan Wilder de band, moe als hij was van het onophoudelijk toeren en gebonden zijn aan de grenzen van Depeche Mode, om zich vervolgens volledig te richten op zijn (tot dan toe) nevenproject Recoil. Niet lang hierna bleek zanger Dave Gahan enkele zelfmoordpogingen te hebben gedaan, en werd hij opgenomen in een ontwenningskliniek om te leren omgaan met zijn drugsproblemen.

In 1997 keerde Depeche Mode weer terug met het album Ultra, dat het jaar daarop werd opgevolgd door het verzamelalbum The Singles 86–98.

In 2001 volgde het album Exciter dat geproduceerd werd door Mark Bell van LFO. Alhoewel de albums Ultra uit COLLECTIE

1997 en Exciter geen groot verkoopsucces bleken, bleef de band in het tourcircuit het nog altijd goed doen. Ook is de band populair gebleven in Duitsland, Polen en andere Centraal-Europese landen.

Na deze albums gingen de leden van Depeche Mode soloprojecten doen. Dave Gahan kwam in 2003 met het soloalbum Paper Monsters, Martin Gore zette een solocarrière voort die hij was begonnen in 1989, en Andrew Fletcher begon zijn eigen label, Toast Hawaii.

Op 14 oktober 2005 verscheen een nieuw album van Depeche Mode, getiteld Playing the Angel. De band leek weer te zijn teruggekeerd naar zijn oorsprong, met typerende donkere en beklemmende muziek en met teksten doorspekt van verdriet, pijn en hoop. De scheiding van Martin L. Gore en zijn vrouw was duidelijk waarneembaar, en de eerste single, Precious, was een pijnlijke ode aan zijn kinderen. Daarna volgden A Pain That I’m Used To, het door Dave Gahan geschreven Suffer Well (een van zijn drie bijdragen aan het album) en als vierde single een dubbele A-kant: John the revelator en Lilian. Op 26 maart 2006 gaf Depeche Mode voor het eerst in 13 jaar weer in Nederland een concert in het Rotterdamse Ahoy. De band werd aangekondigd door Anton Corbijn, die het concert een van de beste van deze tijd noemde. De ware liefhebbers van Depeche Mode konden echter naar Duitsland voor de concerten.

In de grote Duitse steden traden ze op in uitverkochte zalen. Sowieso is de band in Duitsland een van de populairste bands.

Zo zijn er elk weekend overal in Duitsland zogenaamde Depeche Mode Party’s.

Ondertussen werden de voorafgaande albums geremasterd en geremixt en verschenen ze in SACDformaat. Eind maart 2006 werden de albums Violator, Music for the Masses en Speak & Spell in dit formaat uitgebracht en in oktober 2006 volgde de volgende 89

serie albums (A Broken Frame, Some Great Speak & Spell Reward en Songs of Faith and Devotion). In

Hun debuutalbum Speak & Spell 2007 volgde de laatste serie albums. kwam uit in 1981. Het was het enige

In het voorjaar van 2008 ging de album waar Vince Clarke als bandlid aan band weer de studio in voor een nieuw meegewerkt heeft. Hij schreef de meeste muziekalbum, Sounds of the Universe, nummers voor de band, maar zette z’n dat in Europa op 20 april 2009 uitkwam.

Depeche Mode ging ook weer op tournee, carrière verder met Yazoo en later ook met Erasure. Het album is beduidend minder ditmaal onder de naam Tour of the zwaarmoedig dan hun latere werk.

Universe, die in mei 2009 van start ging.

Corbijn werd wederom bij het geheel Fotograaf: Brian Griffin betrokken. Op 20 juni was Depeche Mode

Label: Mute de voornaamste band die optrad tijdens Genre: Synth pop het Belgische popfestival TW Classic. Voor onder meer het Nederlandse Pinkpop zegde de groep echter af nadat Dave

A Broken Frame Gahan was geveld door buikgriep en in zijn blaas een tumor was ontdekt. Deze

In 1982 kwam het tweede album uit, werd later succesvol verwijderd. volledig geschreven door Martin Gore. De

Eind 2011 werd bekendgemaakt dat cover is bedoeld als schilderij. Malevich Vince Clarke en Martin Gore samen gaan diende als inspiratiebron voor Griffin. werken aan een project genaamd VCMG.

Op 22 maart 2013 verscheen het

Vormgever: Martyn Atkins nieuwe album Delta Machine. Depeche

Kalligrafie: Ching Ching Lee Mode zal ook weer gaan toeren. Tijdens

Fotograaf: Brian Griffin de persconferentie in Parijs, op 23 oktober

Label: Mute 2012, gaf Gore aan dat het album in de

Genre: Synth pop stijl is van Violator en Songs of faith and devotion. De eerste single van het nieuwste album kwam 28 januari 2013

Love in itself uit, genaamd Heaven. De tweede single Should be higher kwam op 26 augustus

Dit is de negende single van de band 2013 uit. en kwam uit in 1983, oorspronkelijk uit het album Construction Time Again. De single bevat 3 verschillende versies van het lied. De videoclip werd geregisseerd door Clive Richardson,Martin Gore speelde er gitaar.

COLLECTIE

90

Vormgever: Martyn Atkins Fotograaf: Brian Griffin Label: Mute Genre: Synth pop

DEPECHE MODE

COLLECTIE

91

Yazoo

Bandbiografie

De band werd gevormd in 1981. De naam Yazoo werd aangedragen door Alison Moyet. Ze had het woord aangetroffen op de labels van haar favoriete platen. Yazoo is namelijk een klein Amerikaans platenlabel dat opnamen van de bluespioniers uit het zuiden van de VS opnieuw uitbrengt. (Dat label was op zijn beurt vernoemd naar een gebied in het zuiden van de VS: de Yazoo Lands.) Omdat de naam in de VS dus al in gebruik was, moest de band daar een andere naam gebruiken. Ze werden er bekend als Yaz.

Hun grootste hits waren de singles Only you (later gecoverd door onder andere The Flying Pickets), Don’t go en Situation. In Nederland is daarnaast het nummer Mr. Blue bekend door de uitvoering van René Klijn. Yazoo is beïnvloed door bands als Kraftwerk, maar brachten een tikje blues erin met de gevoelige stem van Moyet, en disco met een vleugje new wave. De band stopte in 1983 waarna Moyet een succesvolle solocarrière startte. Vince Clarke ging eerst door met The Assembly, maar beleefde grotere successen met Erasure.

In 2008 kwamen ze weer kort bij elkaar voor een Yazoo Reconnected reünietour door het Verenigd Koninkrijk, enkele Europese landen en de Verenigde Staten. Ook kwam een speciale cdverzamelbox In your room uit met geremasterde en 5.1-versies van de COLLECTIE

albums Upstairs at Eric’s en You and me Both, aangevuld met remixen en een dvd met interviews en videoclips. De box werd gepromoot met enkele speciale edities op vinyl en cd.

You and Me Both

Dit tweede, en tevens laatste album kwam uit in 1983. De titel was een ironische referentie naar het feit dat het duo als vreemden voor elkaar werden. Het is dan ook grotendeels apart opgenomen.

Enkele weken voor de release van het album werd de split aangekondigd.

92

Vormgever: Twenty-three envelope Label: Mute Genre: Synth pop

COLLECTIE

93

The Bollock Brothers

Bandbiografie

hebben. Mark Humphrey overlijdt op 31 maart 2008.

The Bollock Brothers zijn een Britse

De groep maakte vele parodieën van band die punk- en newwavemuziek bestaande nummers; naast een heleboel maakt. De band is met een reeks Sex Pistols-nummers maakten ze zo ook cultnummers beroemd geworden.The een eigen versie van Monster Mash van Bollock Brothers werden in 1983 opgericht Bobby Pickett. Ze schijnen een obsessie door frontman Jock McDonald, van voor horror-pulp te hebben: Drac’s back Schotse komaf. Ze gingen meteen de en For your Blood gaan over vampirisme. controversiële toer op door het album Ook met religieuze thema’s spelen ze van de Sex Pistols volledig te coveren (Faith Healer, The 4 Horsemen of the in een elektro-versie. Afgezien van hun Apocalypse, Jesus Lived Six Years Longer voor sommigen aanstootgevende naam than Kurt Cobain). Zangeres Lolita voegt (‘bollocks’ kan zowel, in grof taalgebruik, geregeld teksten in het Frans toe (zoals in kloten als onzin betekenen), vielen ze op Wilde Anthology, over Oscar Wilde). Over door hun spottende, ironische teksten het algemeen maken ze originele muziek, en vrolijk cynisme. De single God die naast punk-invloeden ook wave met Save the Queen werd onmiddellijk een een gothic-randje verraadt. The Bollock succes. Gedurende de tachtiger jaren Brothers zijn van relatief groot belang in verwierf de band een grote status in de de niet-commerciële muziekscène. alternatieve muziekscène; ze spreidde een opvallende aandacht voor ongebruikelijke The 4 Horsman of the onderwerpen tentoon. Bekende cultsongs Apocalypse waren onder andere The Bunker (over Albert Speer), Harley David (Son of a

Deze derde single van de band, Bitch) en Horror Movies. uitgebracht in 1984, heeft vooral nummers

Na een stille periode in de vroege met een religieuze ondertoon. jaren 90 kwam de band in 1996 weer samen. Tot de vaste leden behoren Mark

Vormgever: The Raven Design Group Humphrey op de synthesizer en de Belg

Label: Charly Records Pat Pattyn (vroeger van Nacht und Nebel)

Genre: New Wave, Punk op de drum. In de jaren 80 maakten ook Serge Feys van TC Matic en Bart Peeters deel uit van de band; The Bollock Brothers treden derhalve vaak in België op, waar ze vooral in Oostende nog enige faam COLLECTIE

94

COLLECTIE

95

Echo And The Bunnymen

Bandbiografie

(Reverberation) maar dat werd door de fans met slechts matig enthousiasme

Echo & the Bunnymen is een Britse ontvangen: men miste het typerende newwaveformatie die in 1978 in Liverpool stemgeluid van McCulloch. Burke, werd opgericht. De originele bezetting Sergeant en Pattinson besloten een punt bestaat uit Ian McCulloch, Will Sergeant te zetten achter hun samenwerking, maar en Les Pattinson, aangevuld met een de overgebleven drie van de originele drummachine waarvan velen aannamen vier (Sergeant, Pattinson en McCulloch) dat dat Echo moest zijn, hoewel de band kwamen in 1997 weer bij elkaar en dat zelf ontkende. brachten de albums Evergreen (1997),

Toen de band in 1980 zijn What Are You Going To Do With Your Life debuutalbum Crocodiles uitbracht, was de (1999), Flowers (2001), Siberia (2005) drummachine al vervangen door drummer en The Fountain (2009) uit. De albums Pete de Freitas. Hun tweede album werden vaak door een promo-tournee Heaven Up Here haalde de top tien in het gevolgd.

Verenigd Koninkrijk en werd in de newwave-scene een hit, net als Porcupine uit Crocodiles 1983 en Ocean Rain uit 1984. Met singles als The Killing Moon (later gebruikt in de

Hun debuutalbum, die in 1980 soundtrack voor de film Donnie Darko) uitkwam, was niet meteen een extreme Silver en Bring on the Dancing Horses hoogvlieger. Het behaalde de 17de plaats hield de band contact met zijn publiek, in de UK. De coverfoto werd genomen in ook toen ze eind jaren 80 een korte pauze een bos, tijdens de nacht. Het suggereert inlasten. In Nederland reikten de singles het gevoel van verwarring, introspectie en Seven Seas en Bring on the Dancing wanhoop.

Horses niet verder dan de Tipparade. Hun

album Echo & the Bunnymen uit 1987

Fotograaf: Brian Griffin was een klein Amerikaans succes, het Label: Korova was meteen ook hun enige succes aan de

Genre: Post-punk overkant van de oceaan.

McCulloch verliet de band in 1988.

De Freitas kwam een jaar later om bij een motorongeluk. De overgebleven leden besloten door te gaan met de band, en Noel Burke werd gevraagd om McCulloch te vervangen. Ze brachten een album uit COLLECTIE

96

Heaven Up Here

In 1981 werd dit tweede album uitgebracht. Het was ook met dit album dat de groep in de Billboard 200 (us) is geraakt.

Ze eindigden op 184. De foto op de cover werd de dag voor de opnames getrokken.

Vormgever: Martyn Atkins Fotograaf: Brian Griffin Label: Sire Genre: New wave Indie Rock

COLLECTIE

97

Joe Jackson

Bandbiografie

Joe Jackson,geboren als David Ian Jackson in Burton upon Trent, 11 augustus 1954, begon op jonge leeftijd viool te spelen, maar stapte al snel over naar de piano. Vanaf zijn 16e deed hij regelmatig optredens in bars en hij kreeg een studiebeurs voor de Koninklijke Muziekacademie in Londen.

Maar het vooruitzicht om een serieuze componist te worden trok hem niet aan en hij stapte de popwereld in met zijn band Arms and Legs. De band viel na twee niet succesvolle singles uit elkaar. Hierna speelde hij een tijd in theaters en nam een aantal demo’s op. In 1978 kreeg hij een contract bij A&M Records.

Vrijwel onmiddellijk wordt het album Look Sharp! opgenomen en in 1979 uitgebracht. Vlak erna volgen de albums I’m the man en Beat Crazy in 1980. De Joe Jackson band was erg succesvol en toerde veel. Maar ook deze COLLECTIE

band viel uit elkaar en Joe deed een stap terug uit de wereld van pop en rock en nam een album vol oude jazz en swingnummers op.

Nadat hij verhuisde naar New York speelde hij met de gedachte om een “popalbum” te maken zonder het gebruik van een gitaar. Iedereen verklaarde hem voor gek.

Voordien was de gitaar hét instrument van de pop/ rock. Zijn album Night and Day is een groot succes (1982). Het gaat over het leven in New York, later zal hij dit nogmaals doen met Night and Day 2. Het album geeft een goed beeld van de diverse muziekstijlen uit de multiculturele samenleving van de Big Apple.

Steeds meer probeert Joe Jackson meer de klassieke en symfonische kant op te gaan. Symphony No. 1 is een poging van Jackson om een instrumentaal album te maken. Eerder probeerde hij dit al met het klassieke album Will Power. Dit werd geen 98

succes. Ook combineerde hij al eerder klassiek met lichte muziek als met de albums Night Music (1994) en Heaven and Hell (1999). De laatste leek het meest gewaardeerd door het publiek. Symphony No. 1 werd bekroond met een Grammy Award voor Best Pop Instrumental Album. Het was onder andere zo geslaagd doordat beroemde musici als gitarist Steve Vai eraan meewerkten. Vai werkte aan dit album mee omdat Jackson een gitaarsolo had geschreven welke niet uitvoerbaar leek te zijn. Het was voor Vai een uitdaging om deze compositie toch uit te voeren. Jackson zelf speelt geen gitaar en heeft eigenlijk ook helemaal niets met het instrument, getuige ook zijn uitspraak voor het album Night and Day “Hoezo kun je geen “popalbum maken zonder het gebruik van een gitaar” natuurlijk kan dat”.

Joe Jackson slaagde er met Symphony No.1 ook in vier stukken een geheel te laten vormen. Het album

COLLECTIE

99

COLLECTIE

100

COLLECTIE

101

heeft wel de klassieke vorm van vier delen, maar toch onderscheidt deze symfonie zich van andere symfonieën door de uitvoering. Zoals Jackson zelf in de liner notes zegt: “on the eve of the 21st century, a piece which was symphonic in structure surely didn’t have to be written for a 19thcentury orchestra to qualify as a symphony.”

In 2003 komt de Jackson-band na jaren weer bijeen en neemt de cd Volume 4 op (het is het vierde album van de Joe Jackson band in deze formatie), gevolgd door een wereldwijde tour. Het album Afterlife ontstaat tijdens deze tour.

Tot grote ergernis van Jackson is het meerendeel van zijn omvangrijke catalogus niet meer verkrijgbaar. We spreken hier over het deel dat hij heeft opgenomen voor A&M. Gekocht door Polygram (Nederlands concern) en later in handen gekomen van Universal. Met name deze maatschappij heeft een vloed van “verzamelalbums / Greatest Hits” uitgebracht inclusief nummers die Jackson nooit op cd wilde hebben. Zoals bv.

The harder they come, een nummer van Jimmy Cliff. Het album Mike’s Murder is wel op LP (1983) verschenen, echter nooit officieel op cd. Bij COLLECTIE

een speciaal voor V&D gemaakte compilatie zit dit album er als “bonus cd” bij.

In 2005 heeft Jackson een serie concerten gegeven in de Verenigde Staten en Europa, waaronder een tweetal in het nieuwe Carré in Amsterdam.

Samen met strijkkwartet Ethel en de zanger/ producer/componist Todd Rundgren. Ieder van de deelnemers speelde een eigen set, waarna men gezamenlijk terugkwam voor een toegift. Nieuw in deze reeks optredens was derhalve dat Joe Jackson een soloset speelde.

Tijdens deze optredens speelde hij onder meer een nieuw, nog niet eerder uitgebracht nummer, Citizen Sane genoemd.

In 2006 is vervolgens een nieuwe reeks concerten gestart onder de naam Joe Jackson Trio, waarbij Jackson samen met zijn oude maten Graham Maby en Dave Houghton opnieuw door de VS en Europa is gaan toeren. In het voorjaar van 2007 deed het trio een aantal kleine zalen in Nederland aan.

Het eerder genoemde Citizen Sane (maar nu in Trio-format) en een aantal andere nieuwe nummers werden tijdens deze tour gespeeld. Ook het oudere, nog ongepubliceerde Drunk Song, dat Jackson in 1999 al eens had gespeeld 102

tijdens de Just For The Hell Of It sessies, beleefde tijdens deze tournee een revival. Jackson is in het najaar van 2007 met het trio de studio ingegaan voor de opname van een nieuwe cd, Rain, die begin 2008 uitkwam.

Hoewel Jackson vaak zelfverzekerd en rustig overkomt is hij toch vaak onzeker en verlegen en weet hij vaak niet of het publiek werkelijk zo enthousiast is. Ook gaat het verhaal dat Jackson een concert (of zelfs meerdere concerten) heeft afgebroken omdat het publiek niet stil genoeg was.

In 2012 verschijnt de cd The Duke, waarop Jackson nummers van Duke Ellington interpreteert. Deze uitgave wordt gevolgd door een Europese tournee, waarbij “The Bigger Band” (met Regina Carter) drie keer in Nederland zal spelen In 2015 verschijnt een copleet nieuw album. Fast Forward geheten. Opgebouwd 4 songs in 4 verschillende steden. Respectievelijk New York. Amsterdam, Berlijn en New Orleans.

Hij heeft zich in het verleden gemengd in het anti-rook-debat, als tegenstander van het verbod op roken.

Look Sharp

Look Sharp! is het in 1979 verschenen debuutalbum van de Britse muzikant Joe Jackson.

Het oorspronkelijke album werd behalve als gebruikelijke 12”-lp ook uitgebracht als dubbel-ep op 10” met daarbij een button. In 2001 is het album opnieuw uitgegeven, met twee bonustracks.

Vormgever: Michael Ross Fotograaf: Brian Griffin Label: A&M Records Genre: New wave

Night and Day

van het terrorisme en koude oorlog. Het neemt je mee in een rollercoaster van emoties.

Vormgever: Manhattan Design

Fotograaf: Sandra Haber

Laura Levine

Label: A&M Records

Genre: Alternative rock

Het vijfde album van Joe Jackson uitgebracht in 1982. De titel was afkomstig van een liedje van Cole Porter. De LP had een Dagkant en een Nacht-kant.

Bijzonder aan dit album is dat het werd opgenomen zonder gitaarwerk.

Vormgever: Philip Burke Fotograaf: George Dubose Label: A&M Records Genre: New wave

Blaze of Glory

Een 1989 album die als onderzoek van Jackson’s generatie kan gezien worden.Variërend Van het optimisme van de jaren 50’ naar de politiek COLLECTIE

103

JOE JACKSON

The The

Bandbiografie

Infected

The The is een Engelse newwave- en alternatieve-rockgroep die bestaat sinds 1979. De bezetting varieerde gedurende de jaren. De enige constante in de groep is de voorman en oprichter van de groep Matt Johnson. Na een onuitgebracht album kwam in 1981 het eerste album van de groep uit, toen nog onder de naam van Matt Johnson. In 1993 zou dit album, Burning Blue Soul, opnieuw worden uitgebracht, maar nu wel onder de naam The The. In 1983 brak The The wereldwijd door met hun tweede album, Soul Mining.

De groep verkocht sindsdien miljoenen albums, en maakte nog 10 albums.

De bekendste hit van de groep is Uncertain Smile uit 1983, afkomstig van Soul Mining. Het nummer wordt vooral geroemd vanwege de pianosolo van Jools Holland.

Het tweede album van The The, dat uitkwam in 1986, bevat het nummer Heartland. Dit nummer ligt Johnson nauw aan het hart en hij beschouwt het als zijn beste nummer ooit geschreven.

Vormgever: Andy Dog Label: Epic Genre: Alt rock

Mind Bomb

Dit derde studioalbum kwam uit 1989. Voor dit album had hij voor het eerst een echte band achter zich. Dit in tegenstelling tot het ensemble van verschillende muzikanten die hij gebruikte bij z’n vorige album. Met dit album ging hij ook op wereldtournee.

COLLECTIE

104

Vormgever: Fiona Skinner Fotograaf: Carol Friedman Label: Epic Genre: Alt rock

COLLECTIE

105

Orchestral Manoeuvres in the Dark Bandbiografie

Orchestral Manoeuvres in the Dark werd in 1978 opgericht door Andy McCluskey en Paul Humphreys. Het tweetal uit Liverpool speelde al jaren samen in talloze obscure bandjes (met illustere namen als VCL XI, Hitlerz Underpantz en The Id) en allebei waren ze gefascineerd door de elektronische muziek van onder andere Kraftwerk en Tangerine Dream. Het duo tekende in 1978 een contract met het eigenzinnige Engelse Factory-label en bracht midden 1978 hun eerste single Electricity uit. De single werd een culthit en de twee lijfden Malcolm Holmes (die de drummachine moest vervangen) en keyboardspeler Dave Hughes in.

In 1980 verscheen hun naar zichzelf vernoemde debuutalbum, enkele maanden later alweer gevolgd door het tweede album Organisation. OMD scoorde in veel Europese landen een grote top 10-hit met Enola Gay, een nummer over de bommenwerper Enola Gay die op 6 augustus 1945 de atoombom op Hiroshima wierp.

Inmiddels is voor de liveoptredens Dave Hughes vervangen door keyboardspeler en saxofonist Martin Cooper. De grote doorbraak kwam met hun derde album Architecture and Morality (1981), alhoewel de eerste single van de plaat, Souvenir maar een kleine hit in Nederland werd. De derde COLLECTIE

single Joan of Arc (Maid of Orleans), met een voor die tijd spectaculaire videoclip, was daarentegen een schot in de roos en belandde naast veel andere Europese landen ook in Nederland op de eerste plaats van de hitparades.

De daaropvolgende albums Dazzle Ships (1983), Junk Culture (1984), Crush (1985) en Pacific Age (1986) belandden stuk voor stuk hoog in de albumlijsten en gingen gepaard met een personeelsuitbreiding, met name voor de live optredens. OMD scoorde een groot aantal hits, waaronder Locomotion, So in Love en (Forever) Live and die.

Na 1986 werd het stil rond de groep. De bandleden hielden het voor gezien. De succestijden van weleer waren voorbij, iets dat overigens gold voor een heleboel groepen die begin jaren tachtig erg populair waren zoals Spandau Ballet, Ultravox en Duran Duran, en alleen McCluskey bleef over. In 1991 bracht hij als OMD het album Sugar Tax uit, gevolgd door Liberator (1993) en Universal (1996).

Met een nieuwe bezetting gaat Andy in 1991 en 1993 weer op tournee en doet in 1993 ook Nederland weer aan, voor het eerst sinds 1985. Na de teleurstellende verkopen van de laatste twee albums opereert McCluskey na 1996 vooral op de achtergrond en is onder meer verantwoordelijk voor enkele hits van het Engelse damestrio Atomic Kitten.

In 2006 werd aangekondigd dat de band in de originele bezetting werd

106

heropgericht en een nieuw album zou gaan opnemen. Bovendien startte in 2007 de tournee Architecture & Morality, die genoemd werd naar hun derde en meest succesvolle album. Tijdens deze tournee spelen ze alle nummers van dit album, in het tweede deel aangevuld met hun andere grote hits. In 2008 verschijnt van één van deze optredens een live cd en dvd.

Intussen werkt McCluskey met een paar vrienden aan The Energy Suite, een instrumentaal stuk dat de verschillende energiebronnen zoals wind en kolen combineert met levende beelden op een groot beeldscherm. De première hiervan vond begin 2009 in FACT in Liverpool plaats. Met een kleine tournee in hun thuisland en Ierland wordt het 30-jarig jubileum van OMD in oktober 2008 gevierd. Tijdens deze optredens worden ook een aantal nummers van hun in 1983 uitgebrachte meesterwerk, maar destijds door sommigen zeer ondergewaardeerde album Dazzle Ships live ten gehore gebracht. In juni 2009 geven Andy McCluskey en Paul Humpreys samen met het Royal Liverpool Philharmonic Orchestra een bijzonder eenmalig concert in The Royal Liverpool Hall waarin The Energy Suite en veel OMD-klassiekers worden gespeeld waarvan eind dat jaar een dvd verschijnt.

Vanaf eind oktober 2009 volgen er nieuwe optredens van OMD. Eerst zijn er gastoptredens in The Night of the Proms in Antwerpen, Arnhem en Rotterdam en meteen daarna volgt een tournee met Simple Minds waarin OMD o.a. in de Heineken Music Hall (Amsterdam) en in Vorst Nationaal (Brussel) het voorprogramma verzorgt.

In september 2010 komt hun nieuwe studioalbum, History of Modern uit.

Eind oktober start, na ruim 3 jaar, een nieuwe Europese tournee waarin ook een optreden in Paradiso in Amsterdam en in de Acienne Belgique in Brussel COLLECTIE

plaatsvindt.In maart 2011 toert de groep voor het eerst sinds 1988 weer door Noord-Amerika om vervolgens in de zomermaanden diverse Europese popfestivals in o.a. België, Duitsland en Spanje aan te doen. Doordat de optredens van OMD door Noord-Amerika zeer succesvol zijn verlopen volgt er in september/oktober een tweede tournee in dit werelddeel.

In april 2013 kwam het nieuwe album English Electric uit, dat qua themathiek en sfeer een logische opvolger van Dazzle Ships uit 1983 zou zijn geweest. De media hebben over het algemeen lovend op dit tweede conceptalbum gereageerd. Ook gaat OMD weer op tournee ter promotie van het nieuwe album. In mei in Europa en in juni en juli in de Verenigde Staten en Canada. Het laatste deel van de tournee moest worden afgelast als gevolg van de hartaanval van drummer Malcolm Holmes tijdens het optreden in Toronto. Stuart Kershaw, eerder bandlid in de jaren 90, keert terug als (live)drummer, maar Malcolm blijft beschikbaar voor studio-opnamen voor het nieuwe OMD-album dat gepland staat voor 2016.

Organisation

In 1980 kwam het album Organisation uit, het nummer Enola Gay was het enige nummer die als singel uitgekomen is. Dit is dan ook een van hun bekendste nummers.

Vormgever: Trevor Key

Peter Saville

Fotograaf: Trevor Key

Label: DiD

Genre: Synth pop

107

COLLECTIE

108

COLLECTIE

109 ORCHESTRAL MANOEUVRES IN THE DARK

ARCHIEF

Band: Grace Jones Album: Nightclubbing Genre: Electro, Funk

Band: Talking Heads Album: Stop Making Sense Genre: Rock

Band: Dire Straits Album: Money for Nothing Genre: Rock

Band: The Cure Album: Standing on a beach Genre: Rock, New Wave

Band: Tracy Chapman Album: Tracy Chapman Genre: Folk Rock

Band: Supertramp Album: Paris Genre: Art Rock, Pop Rock

Band: David Bowie Album: Scary Monsters Genre: Art Rock, Avant-Garde

Band: Echo And The Bunnymen Album: Crocodiles Genre: Post-Punk

Band: Depeche Mode Album: Love In Itself.

Genre: Synth Pop

ARCHIEF

112

Band: Talking Heads Album: Little creations Genre: Altern Rock, Pop Rock

Band:Lou Reed Album: Transformer Genre: Rock, Glam

Band: Trixie Whitley Album: Fourth Corner Genre: Pop

Band: The B-52’s Album: The B-52’s Genre: Rock

Band: Dire Straits

Album: Making Movies Genre:

Band: Blondie Album: Plastic Letters Genre: Rock, New Wave

Band: Simon and Garfunkel

Album: Bridge Over Troubled

Water

Genre: Folk Rock

Band: Orchestral Manoeuvres

in the Dark

Albumnaam: Organisation

Genre: Synth-pop

ARCHIEF

Band: Men at Work Album: Business as Usual Genre: New Wave, Pop-Rock

113

Band: Dire Straits Album: Communiqué Genre: Classic Rock

Band: Depeche Mode Album: A Broken Frame Genre: Synth-Pop

Band: T.C. Matic Album: Choco Genre: New Wave

Band: T.C. Matic Album: T.C. Matic Genre: New Wave

Band: Dire Straits Album: Walk Of Life Genre: Synth Pop

Band: David Bowie Album: The Rise And Fall Of Ziggy Stardust and The Spiders From Mars Genre: Classic Rock, Glam

Band: Simon and Garfunkel Album: Greatest Hits Genre: Folk Rock

Band: Suzan Vega Album: Solitude Standing Genre: Pop Rock

Band: Roxy Music Album: Country Life Genre: Art Rock, Glam

ARCHIEF

114

Band: Echo And The Bunnymen Album: Heaven Up Here Genre: New Wave, Indie Rock

Band: Haim Album: Days Are Gone Genre: Indie Rock

Band: Leyya Album: Spanish Disco Genre: Electronic-Indie Pop

Band: Orchestral Manoeuvres In The Dark Album: Architecture & Morality Genre: Synth Pop

Band: Magnétophone Album: Kel’s Vintage Thought Genre: Experimental, Big Beat

Band: Peter broderick Album: Colours Of The Night Genre: Folk Rock

Band: Aretha Franklin Album: Aretha Genre: Funk Soul

Band: Dire Straits Album: Love Over Gold Genre: Classic Rock

Band: Texas Album: Southside Genre: Pop Rock, Soft Rock

ARCHIEF

115

Band: Lennon / Plastic Ono Band Album: Shaved Fish

Genre: Pop Rock

Band: Depeche Mode Album: Speak & Spell Genre: Synth Pop

Band: David Bowie Album: Let’s Dance Genre: Rock, Pop Rock

Band: Bob Dylan Album: Desire Genre: Folk Rock

Band: Joe Jackson Album: Night And Day Genre: New Wave, Pop Rock

Band: Kissing The Pink Album: Naked Genre: Synth Pop

Band: Kid Creole & The Coconuts Album: Tropical Gangsters Genre: Latin, Funk

Band: Bruce Springsteen Album: The River Genre: Rock

Band: A Flock Of Seagulls Album: Listen Genre: New Wave, Synth Pop

ARCHIEF

116

Band: David Bowie Album: Never Let Me Down Genre: Pop Rock

Band: Nicholas Jaar Album: Just Friends Genre: Electro

Band: The Bollock Brothers Album: The 4 Horsman Of The Apocalypse Genre: New Wave, Punk

Band: Nona Hendrix Album: The Heat Genre: Synth Pop, Funk

Band: Pas De Deux Album: Des Tailles Genre: Minimal, New Wave

Band: Rheingold Album: Rheingold Genre: Synth Pop

Band: Allez Allez Album: African Queen Genre: New Wave

Band: Roxy Music Album: Flesh & Blood Genre: Art Rock

Band: Lavvi Ebbel Album: Kiss Me Kate Genre: Experimental

ARCHIEF

117

Band: Prefab Sprout Album: Steve McQueen Genre: Synth Pop

Band: Joe Jackson Album: Look Sharp Genre: New Wave

Band: Pink Floyd Album: A Collection Of Great Dance Songs Genre: Psych Rock

Band: The Pretenders Album: Pretenders II Genre: New Wave, Pop Rock

Band: Allez Allez Album: Promises Genre: New Wave

Band: Osmonds Album: The Plan Genre: Pop Rock

Band: Mink De Ville Album: Coup De Grâce Genre:Blues Rock

Band: Peter Gunn Album: The Art Of Noise Genre: Synth Pop

Band: Michael Jackson Album: Thriller Genre: Pop Rock

ARCHIEF

118

Band: Leonard Cohen Album: Songs Of Love And Hate Genre: Folk Rock

Band: Phil Collins Album: No Jacket Required Genre: Synth Pop

Band: Madonna Album: Like A Prayer Genre: Dance Pop

ARCHIEF

Band: Boudewijn De Groot Album: Van een Afstand Genre: Folk, Nederpop

Band: Lloyd Cole & The Commotions Album: Rattlesnakes Genre: Soft Rock

Band: U2 Label: Rattle And Hum Genre: Blues Rock, Pop Rock

Band: Pink Floyd Album: Dark Side Of The Moon Genre: Prog Rock

Band: Phil Collins Album: But Sencirly Genre: Soft Rock

Band: Roxy Music Album: Avalon Genre: Pop Rock

119

Band: James Brown Album: Hot On The One Genre: Funk, Soul

Band: New Order Label: Confusion Genre: Synth Pop

Band: Bruce Springsteen Album: The River Genre: Rock

Band: The Brothers Johnson Albumnaam: Stomp!

Genre: Funk, Soul, Disco

Band: Joan Armatrading Album: Walk Under Ladders Genre: Pop Rock, Soul

Band: The Cars Album: Greatest Hits Genre: Pop Rock

Band: The Police Album: Zenyatta Mondatta Genre: Altern Rock

Band: The Smiths Album: The Queen is Dead Genre: Rock, Pop, Indie Rock

Band: The Sound Album: In The Hothouse Genre: New Wave

ARCHIEF

120

Band: The Clash Album: London Calling Genre: Rock, Punk, New Wave

Band: Joe Jackson Album: Blaze Of Glory Genre: Altern Rock, New Wave

Band: The Police Album: Outlandos d’Amour Genre: Altern Rock, New Wave

Band: Neil Young Album: Crazy Horse Genre: Folk Rock, Classic Rock

Band: The Smiths Album: Louder Than Bombs Genre: Altern Rock

Band: Neil Diamond Album: Jonathan Livingstone Seagull Genre: Rock

Band: The Waterboys Album: Fisherman’s Blues Genre: Folk Rock

Band: The The Album: Infected Genre: Altern Rock

Band: Eurythmics Album: Sweet Dreams Genre: Synth Pop

ARCHIEF

121

Band: Eagles Album: Hotel California Genre: Art Rock

Band: Simple Minds Album: New Gold Dream Genre: New Wave

Band: Eurythmics Album: Here Come’s The Rain Again Genre: Synth Pop

Band: Thompson Album: Into The Gap Genre: Synth Pop

Band: Hothouse Flowers Album: People Genre: Blues Rock

Band: Tin Machine Album: Tin Machine Genre: Pop Rock

Band: Herman Van Veen Album: Alles Genre: Chanson, Ballade

Band: Jackson Browne Album: Late For The Sky Genre: Pop Rock

Band: Jackson Browne Album: The Pretender Genre: Soft Rock

ARCHIEF

122

Band: Jackson Browne Album: Running on Empty Genre: Pop Rock, Classic Rock

Band: The Christians Album: The Christians Genre: Rock Pop Rock

Band: The The Album: Mind Bomb Genre: Altern Rock

Band: Ike & Tina Turner Album: Nutbush City Limits Genre: Rythm&Blues

Band: Mike Oldfield Album: Tubular Bells Genre: Folk Rock, Prog Rock

Band: Trisomie 21 Album: Les Repos des Enfants Heureux Genre: Rock, Electronic

Band: Simply Red Album: Men And Women Genre: Electr Downtempo, pop

Band: U2 Album: October Genre: Altern Rock

Band: Carl Orff Album: Carmina Burana Genre: Klassiek

ARCHIEF

123

Band: Shirley Bassey Album: Never Never Never Genre: Rhythm Blues

Band: Simple Minds Album: Once Upon A Time Genre: New Wave, Synth Pop

Band: Tina Turner Album: Foreign Affair Genre: Soft Rock, Pop Rock

Band: U2 Album: The Unforgettable Fire Genre: Pop Rock

Band: Sade Album: Diamond Life Genre: Funk, Soul

Band: Saga Album: Take A Chance Genre: Pop Rock

Band: Spandau Ballet Album Journeys To Glory Genre: Synth Pop

Band: U2 Album: New Year’s Day Genre: New Wave

Band: Womack&Womack Album: Conscience Genre: Funk, Soul, Disco

ARCHIEF

124

Band: U2 Album: War Genre: Altern Rock

Band: Soft Cell Album: What!

Genre: Synth Pop

Band: Commodores Album: 13 Genre: Pop Rock, Soul

Band: Whitney Houston Album: Whitney Genre: Funk, Soul, Synth Pop

Band: crosby, stills, nash & young Album: Déja-Vu Genre: Folk Rock

Band: Simple Minds Album: Don’t You Genre: Synth Pop

Band: Simple Minds Album: In The City Of Light Genre: Pop Rock, Synth Pop

Band: The Style Council Album: Home & Abroad Genre: Smooth Jazz

Band: Yazoo Album: You And Me Both Genre: Synth Pop

ARCHIEF

125

Band: Luna Twist Album: African Time Genre: New Wave

Band: Chris De Burgh Album: Into The Light Genre: Soft Rock, Pop Rock

Band: Rocky IV Album: Survivor Genre: Various

Band: Raymond Van Het Groenewoud Album: Leven en Liefdes Genre: Chanson, Blues Rock

Band: Paul Young Album: Every Time You Go Away Genre: Pop Rock

Band: France Gall Album: Au Zénith Genre: Chanson, europop

Band: Divers Album: 32 No 1 Hits 1974-1986 Genre: Various

Band: Divers

Album: Now That’s what I Call

Music 4

Genre: Various

Band: Divers Album: Now That’s What I Call Music 12 Genre: Various

ARCHIEF

126

Band: Chris Isaak Album: Chris Isaak Genre: Blues Rock

Band: Vivaldi Album: Les Quatre Saisons Genre: Klassiek

Band: Vvovnds Album: Vvovnds Genre: Negative Hardcore

Band: Frank Sinatra Album: Greatest Hits Genre: Jazz, Big Band

Band: Eros Ramazzotti Album: Musica é Genre: Pop Rock, Synth Pop

Band: Paul Van Vliet Album: Luisteruuuh!

Genre: Comedy, Parody

ARCHIEF

127

Uitgave: Januari 2016 ; Vormgever: Silke Vandekerckhove ; Papier: Munken Print White 90g 2.0 Lettertype: Univers LT Std