Naceu nun planeta estraño. Transfórmase nun istante e defende a xustiza. Quen é?
Neste banco están sentados un pai e un fillo. O pai chámase Juan e o fillo xa está dito.
Había un señor que vivía no oitavo piso. Pero, cando subía en ascensor lle daba sempre ao cuarto. Por que?
Son un animal moi elegante, moi veloz e pouco fero. Cando me quero calzar vou a casa do ferreiro.
Pobriño, pobriño, todo o día sen parar e non sae do seu sitio.
Tomás Vázquez, Ana González, Iván Carmona , Diego García, Miranda Pérez. 4º EP
Respecto e Tonta foron tomar algo. E dille Respecto a Tonta: “Vou ao baño”. Apareceu unha señora e preguntoulle: “Como te chamas?”. Que lle di unha silla a outra silla rica? Pobre silla!
Ela respondeu: “Tonta”. Díxolle a señora: “Onde está o teu respecto?” -
No baño.
QUE PIDE UN VAMPIRO CANDO ENTRA NUN BAR? UN VASO SANGUÍNEO!!!
Pedrito, que planeta vai despois de Marte? Mércore!
Sabes que o meu irmán anda en bici desde os catro anos? Buff, xa debe de estar ben lonxe!
Samu Meijido, Ángela Placer, Ana González , Sira Vila, Adrián Fornos. 4º EP
Un día na vida dun xigante Nun país moi lonxano vivía un xigante coa melena roxa, os brazos gordos, os ollos marróns, as pernas peludas, os dentes todos amarelos e a roupa marrón e rota. Un día o xigante foi dar unha volta pola praia. Na praia encontrou unha cova e, sin pensalo, entrou.
Non o podía crer! A que non adiviñades como era a cova? Era horrible! Tiña
arañas mutantes, vampiros, pantasmas e máis cousas horribles.
Pero el era valente e non marchou correndo, senón que quedou a explorar a cova. Xusto cando ía dar o primero paso, escoitou unha persoa chorando. Intentou escoitar ben para saber se era chico ou era chica. Foise guiando polos sons dos choros e chegou onde se encontraba a persoa e que sorpresa levou…!!
Era unha bela xiganta igual que o xigante. O primeiro que fixo o xigante foi tranquilizala e preguntarlle que lle pasaba. A xiganta díxolle que se perdera. O xigante respondeulle que non se preocupara, que el sabía o camiño de volta. Entón esperaron, esperaron e esperaron ata que se fixo de noite para poder saír.
Porque de noite os monstros quédanse todos durmidiños. Camiñaron en silencio sen facer ruido ata que o xigante se decatou de que se perderan. Entón deron voltas e máis voltas ata que xa por fin viron luz do sol. Saíron gritando: POR FIN,POR FIN!!! Cando saíron, os xigantes presentáronse. Eran o xigante Manoliño e a xiganta Pepiña. Fixéronse moi amigos e foron
Caaaa
felices para sempre.
Carolina Otero. 4º EP
A viaxe imperfecta Érase unha vez unha familia á que adoraban todos os veciños. Era unha familia de catro persoas: un neno chamado Xosé, unha nena chamada Claudia, a nai Carmen e o pai Xesús. Un día decidiron ir de viaxe a Francia nun barco moi grande. Estaban moi contentos porque era a primeira vez que iban en barco. Durante a viaxe tragounos unha tormenta que os enviou a outro mundo. Alí viron que a xente era diferente a eles. Uns eran amarelos con puntiños de cor azul, outros tiñan tres ollos, uns eran xigantes, outros diminutos… Xosé e Claudia coñeceron uns amigos que se chamaban Mimu e Coqui. Mimu e Coqui invitáronlles a durmir na súa casa. En toda a noite non puideron durmir por que estiveron falando e contándose como era o mundo de cada un. Ao día seguinte estaban moi cansos de non durmir nada. Xosé e Claudia estaban preocupados porque querían volver ao seu mundo. Entón Mimu e Coqui decidiron invitarlles á nave dos seus pais que servía para ver outros mundos. Cando subiron á nave puxeron rumbo á Terra, a través do universo. Pero, de repente, a gasolina acabouse e tiveron que parar na Lúa. Xosé e Claudia estaban moi preocupados pero, entón, Mimu recordou que na nave había un aparato para avisar en caso de emerxencia. Entón, avisou os seus pais. Estes viñéronos buscar e así regresaron ao planeta dos seus amigos extraterrestres. Claudia tivo a idea de que con esa nave podían intentar volver á Terra. E así foi. Cando regresaron Carmen e Xesús estaban moi contentos de haber volver ao seu mundo. E cando volveron a España os seus vecinos estaban moi contentos de volver a velos.
Fin
María Placer. 4º EP
Érase unha vez un vampiro chamado Drácula. Drácula tiña poderes e a moita xente dáballe moito medo. Un día Drácula levantouse da tumba e foi tomar un café a Sanbrandán. En Sanbrandán coñeceu a un centauro chamado Mr. Bean. O centauro era moi, moi, moi, moi, moi, moi, moi pero que moi feo. Tiña as uñas negras, amarelas e vermellas. Mr. Bean tiña unha colonia feita por el, que tiña olor a vómito. Despois os dous amigos foron a casa de Mr. Bean. Polo camiño encontraron unha rata morada que lles dixo: “ Sabedes o que fago cunha metralleta? Ratatatata”. Os dous riron moito e seguiron o seu camiño. Ao chegar á casa de Mr. Bean déronse de conta de que non tiñan as chaves e foron a Marineda City. En Marineda City foron a ver moitas tendas e compraron roupa.
Zeltia Blanco. 4º EP
A boca máis ancha Dunha persoa viva é a de Francisco Domingo Joaquín (Angola).
A persoa viva que máis pesa é:
Mide 17 cm, sen
Juan Pedro Franco Solas
estirar!!
(México) . Pesa 594,8 kg!!!!!
A persoa máis alta foi Robert Wadlow. Naceu o 22 de febreiro de 1918 en Alton, EEUU. Morreu o 15 de xullo de 1940 aos 22 anos. A súa altura máxima foi de 272 cm (2,72m)!!
Area Martínez e Ada Maceiras (4º EP)
Ata o corenta de maio
A quen Deus non lle da fillos, o demo dalle sobriños.
non quites o saio.
Nunca choveu que non escampara. Amiguiños si, pero a
Quen a boa árbore se xunta, boa sombra lle refuxia.
vaquiña polo que vale.
SALVADO POLA CAMPÁ Antigamente había un doctor loco que quería corpos .Un día unos chicos que traballavan para o doctor abrieron un ataúd e vieron que era unha señora llena de jollas e entonces lle colleron todas as jollas.Pero cuando lle ivan a coller un anillo vieron que non salía e lle cortaron o dedo de tal susto e dolor la señora desperto porque ella non estaba morta se había desmallado.Apartir de ese día en los átaudes ponian una campana por se estaba desmallado y no morto e se algien pasaba polo cementerio e escuchaba a campana abria o átaud e o sacaba. De hay viene o dicho de salvado pola campana.
Alba Castro, Marta Lamas, Samu Meijido, Xabi López, Bruno Pérez, Artai Portos . 4º EP
RECEITAS DISPARATADAS Bocadillo De Moco INGREDIENTES
BOCADILLO ALIENÍGENA INGREDIENTES
Moco de ogro
Maionesa con alcohol
Pan de molde embruxado 1 vaso de fariña zombi 5 calamares alienígenas 1 chisco de sal l leituga infernal 2 tomates pasados
Un tomate triangular
UTENSILIOS
Pan infernal Xamón de balea Un ovo lila
Leituga tóxica Aceite de verruga de bruxa
Freidora 1 prato
Sal de area PREPARACIÓN
PREPARACIÓN
Abrir o pan e poñer o moco de ogro. Cocer o ovo lila durante 30 minutos. Unha vez cocido, partilo á metade e poñelo no pan. Lavar o tomate e a leituga tóxica e engadilos ao bocadillo. Coller o xamón e aliñalo con aceite e sal. Botar maionesa ao gusto e quentar o bocadillo no microondas 15 minutos.
Acender a freidora e empapar os calamares podridos na fariña zombi. Metelos na freidora. Cortar o pan embruxado en dúas metades. Mesturar a leituga infernal cos tomates e meter todo no pan. Sacar os calamares podridos, escurrir e poñelos no pan.
E A COMER! E A DESFRUTALO!
Fernando Iglesias, Iker Pardo. 4º EP F
POESÍA
INSPIRACIÓN Non me ven a inspiración, xa non sei de que falar, de poder facer poesía eu xa empezo a dubidar. Un día, dous e tres días pensando sen descansar mais nadiña se me ocurre nin un verso que rimar.
Claudia Patiño
MEDO Teño medo, vai moito vento. A miña casa está embruxada, ten unha pantasma empapada. Non hai comida na neveira, nin sequera un coco de palmeira! Celia Gómez Pardo
XOGANDO CON ESTRELAS
Nas noites de lúa chea, xogan xuntas as estrelas, as agachadas nas rúas, facendo sempre das súas, Nas noites de lúa chea sempre xogan as estrelas, e nunca de dúas en dúas. Marina Felípez Amarelle
FACER POESÍA Non me chega a inspiración, busco ata no caixón da miña habitación. Doume conta que facer poesía pode levarme máis dun día. Mario Balseiro Somoza
O ESPAZO Estamos no espazo, estamos perdidos. O sol esta poñéndose, a lúa marchando. Nós non sabemos, non sabemos que facer, quedar a esperar, ou a unha saída buscar.
Laura Barturen
CRÓNICAS DE ZALAETA ESCÁNDALO NO NADAL DA CORUÑA O responsable dos eventos de Nadal compra un Papá Noel falso inchable e todo sae mal (os recortes tamén chegan ao Nadal). Onte, na Coruña, na praza de María Pita, o alcalde tiña previsto un evento de Nadal inesquecíble. Sempre hai moitas atraccións, pero a máis visitada é a cabana de Papá Noel, situada no centro da praza, e a onde tódolos nenos lle levan as súas cartas e queren falarlle e quitarse fotos con él. Esta vez, o alcalde non o pensóu ben. En vez de contratar a alguén, tivo a “estupenda idea” de comprar un Papá Noel incháble e a cousa non saíu como esperaba. Como sempre, os pais trouxeron aos nenos para ver a Papá Noel. Despóis de facer unha cola tremenda para entrar na cabana, o primeiro neno entregóu a carta, pero cando quixo falar con él, non lle contestóu, despóis, para facerse a foto, sentóuse no seu regazo e ante a incrédula mirada dos presentes, o Papá Noel saíu voando e o neno levóu un susto tremendo. Isto provocóu un escándalo e un enfado de tal magnitude que todo o mundo marchóu e as festas foron suspendidas. O alcalde pedíu desculpas, e prometéu que non volvería a pasar, aínda que a oposición esixíu a súa dimisión inmediata.
Sonia Faux
NATUREZA Unha mañá de inverno, fría como todas, saía o sol dentre as nubes e os animais espertaban, o vento zoaba sen parar contra as árbores. Empezou a oírse un cantar que proviña dun pequeno paxaro, estaba pousado nunha póla xunto a un lago conxelado. O cantar do paxariño animou aos demáis paxaros a contar e produciuse un precioso ambiente sonoro entre as árbores que se movían co vento. Co cantar dos paxaros e a paisaxe, aquela pequena montaña era un paraíso natural.
Elisa Cacheiro Julián
DIFERENCIAS Neste debuxo hai 10 diferencias. Atรณpaas
FÁBULAS E PASATEMPOS
A FÁBULA DAS OVELLAS E OS LOBOS Unha manada de lobos moi astutos quería zampar un rebaño de ovellas na montaña, pero as ovellas estaban vixiadas todo o tempo por un can de raza mastín que non se separaba delas. Os lobos discutían sobre a mellor forma de entretelo e así comelo rebaño enteiro. Un deles propuxo enganalas dicíndolles que coñecían un sitio onde a herba era fresca e abundante, a pesares da seca que padecían dende había meses, pero facía falla convencelas para que encerrasen ó can na cabana e así deixalas indefensas. As ovellas ansiosas por disfrutar da fresca e abundante herba, encerraron ó can na cabana, tal como dixeron os lobos, mentras bebía. Os lobos non perderon o tempo e vendo a ocasión atacaron ás ovellas e coméronas. Moralexa: Debemos desconfiar das promesas dos descoñecidos. Sonia Faux
SOPA DE LETRAS H
E
H
E
R
H
G
B
C
N
L
C
G
B
F
S
F
D
H
T
F
L
D
H
L
V
F
R
U
S
O
T
E
D
U
C
A
C
I
O
N
F
I
S
I
C
A
G
G
V
F
V
A
L
E
M
A
N
H
G
F
H
E
G
F
A
M
A
T
E
M
A
T
I
C
A
S
G
V
G
F
L
L
F
B
N
I
H
G
C
V
H
L
R
U
P
R
O
I
M
X
G
G
D
E
Y
J
O
Ñ
L
X
F
A
R
N
U
H
U
E
G
U
L
D
N
H
E
V
H
N
E
G
S
H
A
D
A
I
X
O
L
O
I
B
S
C
S
U
I
G
H
I
N
O
I
F
L
H
F
O
E
E
D
A
C
U
R
F
U
I
F
O
J
G
F
H
L
S
F
I
A
O
F
D
H
T
X
H
O
I
R
N
G
D
I
E
T
E
O
B
I
I
T
T
F
U
R
E
N
C
F
S
H
U
H
G
A
G
G
I
R
V
G
O
I
S
I
G
H
N
O
I
X
I
L
E
R
H
I
R
G
H
D
G
X
E
O
G
R
A
F
I
A
D
U
F
G
S
Z
D
G
S
U
R
A
H
T
U
S
G
E
Y
T
Esta sopa de letras contén o nome de 15 asignaturas. Atrévete a atopalas. FRANCÉS, INGLÉS, ALEMÁN, RUSO, LENGUA, LINGUA, HISTORIA, BIOLOXÍA, XEOLOXÍA, XEOGRAFÍA, EDUCACIÓN FÍSICA, VALORES, RELIXIÓN, MATEMÁTICAS, MÚSICA.
Carla Váquez Roca Iria Veiras Iglesias
SOPAS DE LETRAS Cal é a palabra da lista que non se atopa na sopa de letras? TEATRO-HOSPITAL-MUSEO-PARQUE-CORREOS-COLEXIO-BIBLIOTECA-AEROPORTO-POLICÍACINE-INSTITUTO
E
B
I
B
L
I
O
T
E
C
A
C
I
N
E
I
A
U
I
S
O
I
S
R
P
T
E
A
T
R
O
T
M
C
H
R
T
G
N
B
H
R
A
U
O
C
O
L
E
X
I
O
U
I
S
R
U
C
S
S
L
A
L
H
C
E
R
O
S
Z
P
C
X
I
B
I
O
E
M
V
C
H
I
R
B
T
L
D
O
I
N
S
T
I
T
U
T
O
A
S
E
K
K
A
U
Q
A
A
P
U
V
F
P
A
R
Q
U
E
L
V
P
Cal é a palabra da lista que non se atopa na sopa de letras? GUITARRA-VIOLA-UKELELE-LAÚDE-BAIXO-GAITA-FRAUTA-FAGOTE-CAIXA-BOMBOMARACA
A
D
A
O
N
Z
A
U
F
E
U
U
K
E
L
E
L
E
D
R
B
D
M
F
F
Q
V
I
A
D
A
O
V
M
B
A
N
X
O
R
R
U
M
I
A
P
S
T
A
F
R
I
T
B
Q
R
I
U
O
A
A
L
N
A
O
A
A
U
S
G
T
M
V
C
H
K
L
C
R
O
I
H
E
O
A
U
V
O
A
T
U
G
G
F
E
I
H
O
I
E
G
A
I
T
A
P
X
C
L
V
M
A
T
N
R
L
A
A
A
V
L
Cal é a palabra da lista que non se atopa na sopa de letras? IOGUR-FLAN-PUDIN-SOUFFLÉ-TARTA-XEADO-MOUSSE-FILLOAS-COMPOTA-PASTEISCHOCOLATE-QUEIXO
F
L
A
N
L
A
L
F
L
C
K
K
I
F
F
H
M
E
F
U
H
N
M
M
L
N
U
O
M
G
Ñ
O
I
I
O
G
L
U
R
O
Q
U
C
D
O
X
S
L
O
Ñ
U
L
Q
O
U
G
O
Q
X
P
A
S
I
U
L
P
U
I
L
Q
L
F
S
S
E
A
H
R
Ñ
H
H
X
O
E
N
I
T
G
Q
O
Ù
O
U
F
F
L
E
E
F
F
H
D
P
I
O
Q
U
O
S
D
X
E
A
D
O
L
O
U
E
I
P
Cal é a palbra que non se atopa na sopa de letras? BEIZOS-DEDOS-BRAZOS-CINTURA-FRENTE-PÉ-LOMBO-NARIZ-PESCOZO-ROSTROUÑAS
A
D
E
D
O
S
A
L
N
M
S
N
N
E
U
X
B
E
I
Z
O
S
S
O
B
V
T
X
I
Ñ
O
T
I
A
Ñ
P
R
Z
N
F
P
C
O
K
N
F
M
H
A
R
F
G
I
M
T
U
R
B
H
S
Z
R
Q
N
B
R
Q
E
G
D
U
N
O
M
T
O
O
Z
N
L
K
Q
A
B
S
U
B
S
I
T
I
D
Ñ
R
A
H
R
C
T
P
E
H
O
L
I
C
X
A
C
R
E
G
F
V
M
Z
L
D
E
P
O
Sabrina Sánchez
NARRATIVA O BOSQUE DAS CORES Sei que pensaredes que isto é só unha historia, pero é una lección da vida. Nós debemos comprometernos no coidado o noso planeta “ A TERRA ”. Eu son Cecilia unha muller galega calquera. E vouvos contar a historia de como souben que quería ser periodista e ecoloxista. Eu vivía nunha casiña preto do Bosque das Cores. Esa mañá levanteime, almorcei e prepareime para ir á escola. Ao chegar falei coa miña mellor amiga Catuxa e o meu mellor amigo Breixo. Na aula senteime no meu sitio, xunto a Breixo e Catuxa. Dixéronos que nos puxeramos en grupos de tres, nós puxémonos xuntos, mandaron facer un traballo sobre a natureza, nós estivemos pensando de onde sacar a información do traballo, despois de pensar un rato ocorréuseme que o poderíamos facer sobre o Bosque das Cores, a Breixo e a Catuxa encantoulles a idea. Esa mesma tarde iamos quedar na miña casa para facelo. Ao acabar as clases fomos ó comedor e logo, xa na miña casa, decidimos baixar a dar unha volta polo Bosque das Cores. Cando chegamos demonos conta de que o Bosque xa non era tan colorido, estábase escurecendo. Nós entramos para ver se podiamos facer algo para devolverlle a cor. Breixo pensou que se íamos ó núcleo do Bosque poderiamos descubrir cal podía ser a causa. Pareceunos boa idea, e para alí que fomos. O que nós non sabíamos era que o Bosque estaba contaminado por plásticos. Ao chegar demonos conta de que o núcleo onde antes había bancos preciosos e flores de cores, agora só había plásticos e máis plásticos. Catuxa dixo que si queriamos salvar o Bosque íamos necesitar moita axuda. Conseguimos chamar a dúas ecoloxistas, que puxeron mala cara ao ver o lugar. Dixeron que estaba perdido e que tardaríamos moitos anos en reconstruílo. Pero nós non estabamos da cordo, botamos fora do plan ás ecoloxistas e decidimos chamar as nosa familias e amigos para que nos axudaran. Tardariamos varios días , aínda que foramos moitas persoas. Cando as ecoloxistas viron o noso esforzo para intentar arranxar o Bosque decidiron axudarnos. Ao final o núcleo quedou máis limpo que nunca e os arredores volveron a ter esas fermosas cores. Despois desta aventura decidimos seguir facendo boas accións para axudar ó medio ambiente, como limpar a illa de plásticos do medio do pacíficos ou ir a países máis pobres para axudalos a reciclar os refugallos que lles enviabamos. Arredor dos 14 anos empecei a escribir un blog sobre as miñas aventuras para concienciar ás persoas de que coidaran o medio ambiente. E logo, co paso do tempo, conseguín unha sección no xornal La Voz de Galicia para publicar algúns dos meus artígos do blog sobre o medio ambiente. Recordade que á Terra é a nosa casa, o noso fogar, o noso refuxio e debemos coidala a ela tanto coma ela a nós
Marina Felípez e Lía González
O SALVADOR DO CARBALLO Eran as 4:00 da madrugada, non me podía durmir, e como era habitual saín ao bosque que estaba enfronte da miña casa. Sempre me apoiaba nun carballo infinito, e a verdade, sentía curiosidade por saber como era esa infinita árbore, tiña algo de sono así que pechei os ollos, de repente oín unha voz moi agradable que saía da copa da árbore, empecei a escalar, como si esa voz me atraera, despois dun rato subindo, todo se puxo escuro, cando abrín os ollos, había unha fada cun vestido cor lavanda que tiña uns bordados cor branca sucio, un rostro fermoso con uns ollos verdes trevo e un sorriso de orella a orella, cun toque de preocupación: - Estás ben, Alex? Eu abrín os ollos algo estrañado... - Si, pero quen es ti, e como sabes o meu nome? - Eu son o carballo, eu escoito todos os teus segredos, sei todas as túas cualidades e defectos, practicamente criáchete comigo. A súa voz era marabillosa, encantábame, transmitíame tranquilidade. Levanteime dun salto, e pelisqueime, pero alí seguía, dixome: - Ven comigo. Aceptei. Mentres nos dirixiamos (no sei a onde) vin cousas moi estrañas: un río de aquarius, montañas de granizado, granxeiras recollendo ovos de galiñas, de chocolate… Os meus ollos, agora estaban vendo un marabilloso pazo de cristal, era precioso, o único que non era de cristal era a grande entrada do pazo, que era de prata. A fada chamou a atención dun montón de persoas, e empezou a dicir… - Bos días, hoxe vouvos a presentar ao salvador: Alex. Ao verme todo o mundo se puxo a cuchichear (creo que sobre min) eu, un pouco confuso, pregunteille á fada: - Como que... salvador, e… salvar a quen? - Pode que agora non entendas nada, pero vouno solucionar. Colleume as mans con certo cuidado e de repente pechei os ollos de golpe, estaba vendo como esa árbore se estaba esvaecendo… pouco a pouco. Abrín os ollos e pregunteille. - Qué e quen? - Á bruxa dos misterios, ela era a miña irmá, era fantástica, pero un día, escapamos, fomos ao río de aquarius, ela meteuse nese “refresco”, eu dixenlle que non se metera porque o noso pai dicía que che quitaba o alma e te cubría de escuridade… Non rematara de falar cando lle empezaron a saír lágrimas frías e dolorosas, pero continuou: - Cando saliu tiña un aspecto diferente, parecía que se avellara uns 100 anos, tiña berrugas por toda a cara, e os seus ollos azuis turquesas agora eran negros. - Vale, pero como vou salvar a esta árbore? - Pois, terás que coller un pouco de auga do mar dos corazóns e vas a ter que conseguir que beba esa auga por si sola, non lla podes dar ti, é algo estraño… - Vale, pero… como se supón que se chega a esos lugares? - Espera, logo cho conto… Vólveo a chamar a miña atención, e continuou… - Como ía dicindo, este é o salvador, sei que é un pouco crío, pero sabeo todo sobre esta árbore, el va a destruír á bruxa dos misterios e a traer de volta á miña irmá para salvar a esta marabillosa árbore! Todo o mundo aplaudiu e parecían moi contentos. Axiña fomos a unha sala na que había un plano daquel mundo, estaba sinalizado o camiño polo que tiña que ir; o Mar dos Corazóns e o Castelo das Dores (o castelo da súa “irmá”) tiñan uns redondeis vermellos. Deume unha bariña máxica pero advertiume: - A bariña e importante, pero a auga aínda mais, o efecto desa auga só durará 48h. - Vale
Prepareime, puxenme roupa cómoda, despedinme de todos, saín do pazo, e púxenme a andar; a primeira dificultade que me atopei foi, o río de aquarius, non había nada, nin unha ponte, saquei a miña barita, e pensei no que quería, o tronco se levantou moi lentamente, e colocouse por riba do río. Pasei con moito coidado, estiven a punto de caerme, pero unha luz estraña que saliu da mochila, colleume do pé e levantoume, despois volveu a mochila. Despois de moito camiñar, estaba vendo unhas montañas e detrás un mar, o que lle saian uns corazóns. Eu estaba seguro de que era o mar, cando cheguei, efectivamente era o mar. Acerqueime un mouco e metín un pouco de auga nun bote, pero cando xa estaba cruzando o mar apareceu unha sombra, que en menos de catro segundos converteuse nun troll; si, si que o era, preguntoume quen era eu pero non lle contestei e, disimuladamente, fun escapando cara atrás, pois non me daba moi boa espiña. El empezoume a perseguir, eu tiña medo, normal, púxenme a correr cara ao bosque, que estaba despois do río, seguiume, escondínme detrás dun arbusto moi grande, e escoitei: - A bruxa vaime matar, que horror. Eu estaba seguro que a bruxa se decatara da miña aparición. Seguín camiñando, rumbo ao Castelo dos Dolores, o bosque era moi estraño, vin moitos unicornios, fadas moi pequenas, sireas de terra... Entón vin o castelo, quedei pampo, nunca vira nada tan terrorífico; saian morcegos do castelo, cheiraba moito a sangue e a podre, que asco... suspirei e acerqueime ao castelo... Abrín a porta (moi fea) silenciosamente, e empecei a abrir todas as portas, nunha vín a uns cociñeiros cociñando... vermes a prancha, noutra unha sala chea de serpes e tarántulas... Pero despois de abrir un montón de portas, había unha... negra, con oro, entrei e desgraciadamente era a bruxa, eu deixeille o tarro da auga xunto unha cunca de té, pero recordei que a fada me dixo que tiña que bebelo por vontade propia, pensei e... unha forza saiu do meu interior e... acabei de pé, ela dixome: - Ah, xa chegaches, estabate esperando, séntate... Eu non me sentei, non estaba nada confiado. Como se xa soubese o que lle ía dicir: - Veño a recuperarte... - Recuperar, a quen? - Pois á irmá da fada, ti a mais a túa a irmá formades este “mundo” marabilloso, aínda que penses que así eres a mais poderosa, eres mais poderosa por ti mesma, por iso debes beber a auga... non hai mais motivos. - Vai ser que non... gardas. Os gardas levaronme a unha prisión. Xa pasaran horas, estaba desesperado. De repente chegou “A bruxa dos misterios” eu dixenlle: -Só te quero axudar, nada mais, a túa irmá botate moito de menos, ela contoume a túa historia e puxose a chorar, envioume para que te beberas a “pócema” pero vexo que a ti non che importa. - Claro que me importa. Beberei a “pócema”, pero só porque boto de menos a miña irmá. Ela o bebeu, empezoeu a saír luz por todos lados. Era fermosa tiña os ollos azul turquesa, un vestido rosa pau, cunhas rosas pegadas ao vestido. De repente todo o negro desapareceu e chegamos ao palacio. Elas puxeronse ao día e eu, maxicamente, despertei apoiada no carballo... Agora xa sabía como era a arbore, coñezoo mellor ca ninguén. Sara Abdulkader
O SEGREDO DO ORFANATO “LENTES VIVAS” Soño, soño, soño unha e outra vez ... Non, non e máis non. Non vos vou a desvelar o final da historia deste horrible orfanato. Comenzarei polo principio. Corría polo ano 1894 máis ou menos. Á Str. Lentes Vivas (Galama Berta Lentes Vivas era o seu nome completo), ocorréuselle abrir un orfanato para nenos e nenas. O que en realidade quería, era formar unha CÁRCERE para nenos e nenas. Porque ela odiabaos. Despois duns 7 anos de odio, aparecín eu, o mesmo día que a miña mellor amiga, Serafina. Ela chegouo nunha caixa onde viña o nome dunha marca de chuches, Serafina a golfiña. Por iso puxéronlle ese nome. Eu non vin dentro nunha caixa de chuches, nin tampouco nunha cesta. Eu son un caso excepcional, ninguén quere dicirme como cheguei a este horrible orfanato. Ás veces, teño un pesadelo, un de eses que che pon os pelos de punta, que te percorre un calofrío polo corpo, ou que sentes que xa chegou a hora na que ese pesadelo se faga realidade. Sempre que me desperto despois dese pesadelo estou suando, e as veces, incluso sen querer me fixen unha ferida no brazo. Soño, é o único que penso cando estou a puntiño de ir a unha sala branca, que ule a hospital, esa sala que fai que nos dorman vivos, e que nos desperten mortos. Alí estaba eu, con Serafina chorando ao meu carón, ela me dicía: - Imos morrer Andriu. E hora de que che diga como viñeches aquí... E sempre, no mellor momento, cando estou a piques de descubrir como cheguei a este horrendo orfanato, acabase o pesadelo. Hoxe, estou apunto de ir a durmir, e, espero, ter ese pesadelo outra vez, haber se hoxe podo descubrir como cheguei aquí. - Andri... Hee... estás desperto?- Susurroume Serafina. - Agora sí... grazas. - Andri. - QUEEEEE? - Non crees que sempre que se levan a alguén a “sala secreta”, nunca volve... - Iso é porque o adoptan.- contestei eu - Xusto o mesmo día cada mes No crees, que non é unha coincidencia? - Iso é polo día da Xornada de Portas Abertas. - Non... iso é unha semana cada ano... - Non te preocupes, sera iso, so pasa cando cumpres a maioría de idade, e nos só temos 11 anos. - Anxélica díxome, que o seu curmá, Xurxo, era un pouco traste, e por iso, con só 7 anos, OES 7 ANOS!- empezan a saírlle unhas pequenas lágrimas- o mandaron a esa sala e, despois, Anxélica non o volveu a ver...- Agora xa estaba chorando de verdade. - Silencio, creo que ven alguén, finxir que durmimos - díxome Ramón, que dorme na antiga cama de Xurxo. Se oen uns pasos, e cando xa esta moi cerca di alguén: - Ti! Non remataches a sopa de fígado de vaca... Agora ves connosco, xa é a hora na que vas a “sala secreta”- Di Str. Lentes Vivas...
Eu, bracuñaba debaixo da cama, e notábase a Serafina chorando en baixiño. Cando a Str. Lentes Vivas se foi, ocorréuseme unha idea. - Sera, estás ben?- preguntei - Agora mellor, pero teño moito medo...
- Teño unha idea, unha que demostrará o que hai na “sala secreta”- díxenlle a Serafina cun sorriso malévolo. - Ese sorriso non me gusta Andri... - Confías en min? - Tal vez... , depende - Tomareino coma un si. Despois de discutir como pulir o plan, nos puxemos en marcha. Seguimos á Str. Lentes Vivas silenciosamente, ata unha sala misteriosamente sinestra. Cando abriu a porta, ulía a hospital... Ese olor resultábame familiar, pero, non sabía onde o ulira antes. Como xa sabíamos o camiño para ir á “sala secreta” volvimos á cama, pero esta vez, eu non quería ter ese pesadelo, quería soñar en paz, sen ningunha preocupación... Soño e, o único que penso cando estou a puntiño de ir a unha sala branca, que olía a hospital, esa sala que fai que nos durman vivos, e que nos desperten mortos. Alí estaba eu, con Serafina chorando ao meu carón, ela me dicía: - Imos a morrer, Andriu. Hora de que che diga como viñeches aquí... e rematase o soño... - Andri... Andri... ¡ANDRIU PETER MORRIS! - despertoume Serafina. - Que...? - Hora de poñer en marcha o plan. - Pero non temos que ir a minar oro na mina? - Non, hoxe é festivo, e temos mañá libre. Imos! - Vale... Vestímonos con roupa lixeira, eu un pantalón de chándal e unha camiseta de manga curta e Serafina, púxose un vestido deportivo é unha diadema; Serafina sempre pon unha diadema, xa que ten o cabelo moi longo. Repasamos o plan e puxÉmonos en marcha. En silencio absoluto recorremos o corredor que levaba ata a “sala secreta” e intentamos entrar. A porta estaba pechada, pero... a “habitación,” (por chamarlla dalgunha manera) da Str. Lentes Vivas estaba cerca, podían mirar si estaba a chave alí, aínda que tiñan que ter moito coidado, xa que Str. Lentes Vivas era moi estrita co orden. Non podíamos desordenar nada, pero nós xa contabamos con iso. Fomos á súa “habitación” a intentar encontrar a chave, e cando entramos... - ¡XURXO! – Dixemos á vez. Xurxo estaba alí... ¿Durmido? Pero... ¿Morto? - Imonos de aquí... - Espera Seraf... A chave... A ten Xurxo na man... - Non penso tocar esa man de morto nunca. - Pois alguén terá que facelo...- dixen mentres intentaba coller a chave da man de Xurxo. - Sshh! Creo que escoito algo... Se oen uns pasos e... - Iso e o que lle pasa a os nenos que se portan mal... coma vos. - AAH! O soño, o soño ... unha e outra vez ... Celia Gómez Pardo
A NENA QUE COÑECEU A “O PRINCIPIÑO”. Cando tiña seis anos regaláronme un libro titulado “O Principiño”. Cando o rematei de lelo, pregunteille ao meu pai se o Principiño era real; comezou a rir e díxome que non, pero eu non o crin. Pasaron uns meses e chegou o meu aniversario, era un día moi feliz para min. Regaláronme moitos agasallos. No momento do pastel dixéronme que pedira un desexo e soprase as velas. O desexo que pedín foi moi especial. Ao día seguinte desperteime e oín uns ruídos na fiestra, asusteime un pouco, pero finalmente abrín a fiestra e, sorpresa, atopeime co Principiño. Eu pensaba que era un soño, pelisqueime, pero dinme conta que non era un soño, que era real. Preguntoume se podía entrar, eu amablemente díxenlle que si. Sentámos a falar e contoume todo o que lle ocorrera. Quedára durmido e de repente aparecera aquí. ¡¡Que raro !!, ¿era maxia?. De repente chegaron os meus pais, despertáranse polo ruído, cando viron ao Principiño quedaron pampos, tamén pensaron que era un soño, pero eu tranquiliceinos. O Principiño contoulles de novo todo o sucedido, e preguntounos como podía volver a súa casa. Dixémoslle que na cidade había unha feiticeira que tal vez podería axudalo a volver a súa casa. Nese intre sentíame a nena máis feliz do mundo porque fixérase realidade o meu desexo especial. Acompañamos ó Principiño ata a feiticeira, nós non entramos con el, así que despedímonos del na rúa. El estaba moi feliz por volver o seu planeta e eu moi triste porque tiña que irse, pero encantada de poder coñecelo. Ese día metínme na miña cama e soñei toda a noite coas aventuras que poderíanos correr se o Principiño se quedase máis tempo connosco.
Aldara González
A AVENTURA Aquela mañá esperteime cando oín aos paxariños cantar. Era marzo, o primeiro día de primavera. Deixara preparada a roupa o día anterior, deixaraa nunha cadeira un pouco vella, parecía, a simple vista, que tiñaa máis de dous séculos. Cando oín aos paxaros levanteime da cama dun chimpo e comecei a vestirme. Baixei correndo as escaleiras e dende elas observei a ventá. PUM, PUM, PUM, PUM, ... Escoitei uns ruídos. Baixei completamente as escaleiras e, nese momento, comprendín que a aventura comezara …
Gabriela Pena
TERRA Vs INTERNET Falamos dun planeta chamado Terra. Ao principio, estaba habitado por seres intelixentes, que escribían, lían moitos libros, falaban e a veces eran escoitados. De súpeto, estes seres inventaron o internet e un montón de aparellos para utilizalo: móviles, tablets, ordeadores... Tempo despois, os seres só se comunicaban mediante eses aparellos, aínda que estivesen un diante do outro. Xa ninguén lía libros e a súa intelixencia foi desaparecendo. Deus, que estaba vixiando dende arriba, miraba todo aquilo e non o cría, enfadouse e fixo que desaparecese o internet. Os seres xa non sabían comunicarse e comezaron a pelexar. Despois das pelexas viñeron as guerras, que acabaron na terceira guerra mundial. Caeron bombas nucleares por todo o planeta e, en pouco tempo, os seres desapareceron. Só quedaron dous bebés: un neno e una nena, chamados Carlos e Isabel. Foron criados polos animais do bosque, sen saber o que era a tecnoloxía. Así chegaron a adultos, e tiveron fillos, que tiveron fillos, que tiveron fillos... ata que o planeta estivo poboado de novo. Co paso do tempo, os seres querían comunicarse mellor, e inventaron o intranet, e un montón de aparellos para utilizalo... E a historia repetiuse unha e outra vez. Cati Pérez
O TORNADO O único que vexo é xente correndo polas rúas e alguén berrando, ¡que veeeeeeen! Estou moi asustado así que decido volver a miña casa, cando chego, observo que os meus pais están collendo alimentos, lle pregunto á miña nai que sucede é respóndeme que está acercándose un tornado. Despois de recoller os meus obxectos máis prezados dinme que me vaia ao soto co meu irmán, cando me dirixo cara alá, unha árbore cae contra á casa dándome a min. Cando me esperto atópome no soto co meu irmán observándome e dicíndome: - Grazas a Deus que estas ben! Levas K.O tres días, unha póla dun árbore deuche na cabeza. O tornado xa parou fai pouco así que imos levarte ao hospital. Cando saímos da casa visitamos a casa dos nosos veciños para saber se estaban ben, víase que o tornado fora moi forte xa que había postes de electricidade caídos, coches boca baixo, etc... Cando chegamos ao hospital poidéronme atender rapidamente xa que era un dos mais afectados, tamén había un neno co pescozo esguinzado e unha nena cunha perna rota. Mentres estiven no hospital me fixen amigo deles; a nena chámase Trizia; é moi amable e intelixente; o neno chámase Rubén e lle apaixonaban os videoxogos, como ten o pescozo mal non pode xogar e iso dalle moita rabia. Durante o tempo que estiven alí paseino moi ben xa que tiñamos moitas cousas en común. Cando nos recuperamos, todos os días saiamos xuntos a xogar, ata que a miña nai contoume que tiñamos que mudarnos. Os tres estábamos moi tristes pero decidimos que en ano novo nos escribiriamos unha carta contando o que sucedera aolongo do ano. Dende entón, nos seguimos escribindo. Xa pasaron 15 anos dende entón!
Daniel Flynn Benavides
O ESCARAVELLO Un día, nunha aldea, naceu un bonito escaravello. Tiña a cuncha das ás de cor vermella metalizada e as patas negras, chamarono Greyn. A Greyn o que máis lle gustaba era comer as follas de eucalipto. Gustaballe xogar e durmir, pero sobre todo xogar. A súa nai tiña a cuncha azul metalizada, e o seu pai verde metalizada. O pai chamábase Lun e a naiChalina. Pasabano xenial os tres xuntos. O primer vó de Greyn foi cando tiña un ano e medio. Os tres puxeronse moi contentos. Un día un neno encontrou o escaravello pequeno e o levou para súa casa. Todos os escaravellos estaban moi preacupados crían que o ían a matar. Pero o neno non o matau, meteuno nun frasco, votoulle comida e fixolle ao tarro uns abuxeiros na tapa. O neno chamabase Manter e tiña 11 anos. A Manter o que máis lle gustaba comer era espaggetti a la boloñesa e xogar era ao fútbol. O seu xeado favorito era o express de chocolate e vainilla en tarrina. Pola noite, Lun e Chalina, formaran un exercito para rescatar a Greyn. Cando o neno se durmiu, todos os escaravellos foron a por Greyn. Cando entraron, tiveron moito medo pero seguiron avanzando todos xuntos. Chegaron ás escaleiras, formaron unha cadea e ían subindo dun en un., chegaron á mesa e subiron en gupos de catro, un grupo por cada pata da mesa. Ao chegaren xunto a Greyn tiraron o tarro da mesa, caeu e rompeu. Todos se puxeron moi contentos e, xunto con Greyn, volveron a casa.
Martiño Perez Gundín