Margôt Ros en Jeroen Kleijne

Ze moest maar eens naar bed gaan. Ze heeft te lang stil gezeten en dan gaan die knieën zo op slot. Wanneer Agaath opstaat, hoort ze ze kraken.

Het licht van de kroonluchter op de gang is fel en doet haar ogen knipperen.

Agaath luistert, maar het is doodstil in huis. Ze had altijd een hekel aan de bombastische opera’s die vanuit Henri’s kamer te horen waren, maar nu mist ze het gegalm van de opgeblazen stemmen. Onder de deur ontbreekt de streep met licht. Na Henri’s pensioen bleef hij ‘werkkamer’ zeggen. Hoe had hij hem anders moeten noemen? Pensioenkamer? Oudedagkamer?

Ze bedwingt de neiging om aan te kloppen. Twee zachte klopjes en dan zijn naam: ‘Henri?’

‘Ja.’

‘Ik ga naar bed, kom je ook zo?’

‘Ga jij maar vast. Ik kom later.’

Agaath kijkt naar de versleten klink, pakt hem beet en gooit de deur wagenwijd open. Henri’s grote bureau is indrukwekkend midden in de kamer. Zo vaak is ze hier niet geweest. Hier trok hij zich terug, luisterde naar muziek of las een dik boek uit een van de vele kasten die langs de wand staan. Eindeloze rijen boeken. Wat hij verder deed in deze kamer weet Agaath niet. Er staan objecten onder glazen stolpen in de kast, een wereldbol op pootjes, een zware platenspeler op een aparte tafel. In de lage kast rijen opera’s op alfabetische volgorde in elke denkbare uitvoering.

Agaath denkt aan die keer dat ze heel blij thuiskwam met de nieuwe elpee van Simon & Garfunkel. Ze wilde hem meteen opzetten, maar Henri klapte de deksel van de platenspeler dicht. ‘Popmuziek is geen muziek. Daar verpest je de naald mee.’

Naast de bank, op de lage tafel met schildpadprint, liggen nette stapels met kranten. Hij las wel vier kranten per dag, waaronder twee uit het buitenland. Soms las hij een krant zelfs twee keer of knipte hij een artikel uit om het te bewaren in een van de bureaulades. Wat een onzin. Dat bureau is een van de weinige dingen die altijd met hem meegingen, realiseert Agaath zich. Net als ik.

Ze duwt de antieke Chesterfield bureaustoel naar achteren en langzaam laat ze zich in het zachte leer zakken. Van hieruit ziet de kamer er heel anders uit. Hardop roept ze zijn naam die weerkaatst door de gang. Alsof alles in de kamer wacht op een opdracht van haar. Ze staat resoluut op en gaat wijdbeens voor het bureau staan. Ze zet haar handen in haar zij. ‘Zo. En nu heb ik genoeg van die verdomde La Traviata. Zet hem af en ga zelf maar naar bed.’

Ze draait zich om en loopt de kamer uit. De deur laat ze open staan.

‘Hoe onaangepaster Agaath is, hoe meer je hoopt dat het goed met haar komt. Hoe aardiger Karim is, hoe meer je hoopt dat goedheid wordt beloond. Een verhaal waarbij de lezer heen en weer wordt geslingerd tussen verbazing en wanhoop, maar als het uit is, weet je één ding heel zeker: wanhoop niet, want er is hoop.’ – Ilse Warringa ‘Zeg maar Agaath is het spectaculaire verhaal van Agaath, een messcherpe puberale bejaarde dame die veel appeltjes te schillen heeft. Agaath en Karim daveren als twee sympathieke olifanten door de porseleinkast van hun wereldje. Heerlijk om erbij te mogen zijn.’ – Erik van Muiswinkel

PROMOTIE

• Interviews en recensies • Radio- en televisie-interviews • Affiches voor de boekhandel • Samenwerkingen met magazines • Theatrale boekhandelstournee • Online campagne

Liever sterven op de dansvloer dan in een leunstoel

9 789038810829

Margôt Ros en Jeroen Kleijne

Zeg maar Agaath

Na het overlijden van haar man besluit Agaath (78) haar villa in Amsterdam-Zuid te ontruimen, onder toeziend oog van kaketoe De Generaal. Tijd om bij de pakken neer te zitten heeft ze niet. Of, zoals ze zelf zegt: Memory Lane is een mooie straat, maar je moet er niet gaan wonen. Dankzij een advertentie in de supermarkt krijgt ze hulp van vakkenvuller Karim (18), die nog geen idee heeft wat hij wil met zijn leven. Samen slaan ze nieuwe wegen in. Hij leert haar hiphop, zij leert hem Arabisch. Dan stuit Karim op een stapel oude liefdesbrieven. Wie is die mysterieuze man die Agaath zo aanbad? En kan Karim haar helpen op zoek te gaan naar haar grote liefde? Zeg maar Agaath is een ultieme feelgoodroman van Toren Cactrice Margôt Ros en haar partner, journalist en schrijver Jeroen Kleijne.

• Voor de fans van de dagboeken van Hendrik Groen en De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween • Filmrechten Zeg maar Agaath reeds verkocht • Van Hersenschorsing werden ruim 12.000 exemplaren verkocht

Margôt Ros (Eindhoven, 1965) volgde de Akademie voor Kleinkunst. Daarna speelde ze talloze rollen in theatervoorstellingen, films en televisieseries. Samen met Maike Meijer maakte en speelde ze de absurdistische comedyserie Toren C. In 2020 schreef ze samen met haar partner Jeroen het boek Hersenschorsing.

Jeroen Kleijne (Amsterdam, 1965) studeerde Culturele Studies aan de Universiteit van Amsterdam. Hij werkt sinds 1993 als freelance journalist en auteur. Hij schreef eerder De draad weer oppakken (2017) en Hersenschorsing (2020), dat laatste boek samen met Margôt Ros. In 2021 schreef hij de biografie Smeekens, met schaatser Jan Smeekens als co-auteur.

© KEKE KEUKELAAR

Prijs € 20,99 Omslag Merijn Jansen Paperback 13,5 x 21,5 cm Omvang 256 bladzijden ISBN 978 90 388 1082 9 NUR 301 Verschijnt mei 2022