DÉ FEELGOODROMAN VAN DIT VOORJAAR
Ze moest maar eens naar bed gaan. Ze heeft te lang stil gezeten en dan gaan die knieën zo op slot. Wanneer Agaath opstaat, hoort ze ze kraken. Het licht van de kroonluchter op de gang is fel en doet haar ogen knipperen. Agaath luistert, maar het is doodstil in huis. Ze had altijd een hekel aan de bombastische opera’s die vanuit Henri’s kamer te horen waren, maar nu mist ze het gegalm van de opgeblazen stemmen. Onder de deur ontbreekt de streep met licht. Na Henri’s pensioen bleef hij ‘werkkamer’ zeggen. Hoe had hij hem anders moeten noemen? Pensioenkamer? Oudedagkamer? Ze bedwingt de neiging om aan te kloppen. Twee zachte klopjes en dan zijn naam: ‘Henri?’ ‘Ja.’ ‘Ik ga naar bed, kom je ook zo?’ ‘Ga jij maar vast. Ik kom later.’ Agaath kijkt naar de versleten klink, pakt hem beet en gooit de deur wagenwijd open. Henri’s grote bureau is indrukwekkend midden in de kamer. Zo vaak is ze hier niet geweest. Hier trok hij zich terug, luisterde naar muziek of las een dik boek uit een van de vele kasten die langs de wand staan. Eindeloze rijen boeken. Wat hij verder deed in deze kamer weet Agaath niet. Er staan objecten onder glazen stolpen in de kast, een wereldbol op pootjes, een zware platenspeler op een aparte tafel. In de lage kast rijen opera’s op alfabetische
‘Hoe onaangepaster Agaath is, hoe meer je hoopt dat het goed met haar komt. Hoe aardiger Karim is, hoe meer je hoopt dat goedheid wordt beloond. Een verhaal waarbij de lezer heen en weer wordt geslingerd tussen verbazing en wanhoop, maar als het uit is, weet je één ding heel zeker: wanhoop niet, want er is hoop.’ – Ilse Warringa
volgorde in elke denkbare uitvoering. Agaath denkt aan die keer dat ze heel blij thuiskwam met de nieuwe elpee van Simon & Garfunkel. Ze wilde hem meteen opzetten, maar Henri klapte de deksel van de platenspeler dicht. ‘Popmuziek is geen muziek. Daar verpest je de naald mee.’ Naast de bank, op de lage tafel met schildpadprint, liggen nette stapels met kranten. Hij las wel vier kranten per dag, waaronder twee uit het buitenland. Soms las hij een krant zelfs twee keer of knipte hij een artikel uit om het te bewaren in een van de bureaulades. Wat een onzin. Dat bureau is een van de weinige dingen die altijd met hem meegingen, realiseert Agaath zich. Net als ik. Ze duwt de antieke Chesterfield bureaustoel naar achteren en langzaam laat ze zich in het zachte leer zakken. Van hieruit ziet de kamer er heel anders uit. Hardop roept ze zijn naam die weerkaatst door de gang. Alsof alles in de kamer wacht op een opdracht van haar. Ze staat resoluut op en gaat wijdbeens voor het bureau staan. Ze zet haar handen in haar zij. ‘Zo. En nu heb ik genoeg van die verdomde La Traviata. Zet hem af en ga zelf maar naar bed.’ Ze draait zich om en loopt de kamer uit. De deur laat ze open staan.
‘Zeg maar Agaath is het spectaculaire verhaal van Agaath, een messcherpe puberale bejaarde dame die veel appeltjes te schillen heeft. Agaath en Karim daveren als twee sympathieke olifanten door de porseleinkast van hun wereldje. Heerlijk om erbij te mogen zijn.’ – Erik van Muiswinkel
8 NIJGH & VAN DITMAR • VOORJAAR 2022
Nijgh catalogus V22.indd 8
09-11-21 13:53
