Smelik Artbook 2017 containing paintings and Sculptures by Smelik en Stokking

48 48

1969 - 2017

48 48

Françoise Abraham Afkomstig uit de danswereld ontwikkelde de Franse beeldhouwster Françoise Abraham (1962) op jonge leeftijd een fascinatie voor de entourage van het ballet. Na zich enige tijd verdiept te hebben in het ontwerpen van kostuums en later decors, vond zij in de beeldhouwkunst een nieuwe vorm om uitdrukking te geven aan haar passie voor de dans. Het wekt dan ook geen verbazing dat beweging van vorm in de ruimte centraal staat in haar beelden. Abraham maakt vrouwfiguren, waarbij zij de nadruk legt op dynamiek en spierkracht. Bijzonder aan haar beelden is, dat de kunstenares de vrijheid neemt om de realistische weergave los te laten door de samengebalde spierkracht te vertalen in volume. De hoofden zijn in verhouding dan ook klein, terwijl benen en billen opvallende proporties krijgen. De sierlijkheid en trots die van deze vrouwfiguren uitgaan, is opvallend. De prachtige gladde huid van de beelden benadrukt die krachtige uitstraling nog eens, en getuigt bovendien van een grote technische beheersing. Abraham brengt de wereld van de dans en de beeldhouwkunst op harmonische wijze samen. Opleiding: autodidact

Originating from the world of dance, the French sculptress Françoise Abraham (1962) developed a fascination for the entourage of ballet at an early age. After studying costume design, and later on, scenery design for a time, she found a new way of expressing her passion for dance in sculpting. It is not surprising then, that motion in form is the key theme in her sculptures. Abraham creates female figures in which she puts the emphasis on dynamics and muscular strength. What makes her sculptures so special is the fact that she feels free to let go of a realistic replica and just translates the strength of muscle mass into volume. Their heads are small in relationship to the legs and buttocks which are conspicuously large in proportion. The elegance and pride emanating from these female figures is striking. The beautiful smooth surface of the sculptures emphasizes the powerful luminosity even more and testifies to the artist’s extraordinary technical control. Abraham combines the world of dance and the art of sculpting in a harmonious style. Education: autodidact

Homero Aguilar De tijd lijkt bevroren op de panelen van de Colombiaanse schilder Homero Aguilar (1953). De enorme ruimtelijkheid die zijn schilderijen blootleggen, is daardoor des te overweldigender. Aguilar toont ons de ruimte in een ruimte. Op allerlei manieren openbaart elke ruimte weer een uitzicht op een andere realiteit. Door vensters zien we vergezichten en in spiegels reflecties van imaginaire werelden. Zelfs de aanwezigheid van voor de kijker onzichtbare vensters wordt gesuggereerd door het erdoorheen vallende zonlicht dat weerkaatst op een muur. Als in een labyrint is het voor de toeschouwer niet duidelijk welke ruimtes “echt” zijn, welke gereflecteerd, en welke opgewekt door een illusie. Door de geometrische perfectie waarmee Aguilar schildert, lijken de werelden die hij toont realistisch. Hij gebruikt zijn ultieme beheersing van perspectief om perspectivisch onmogelijke composities te creëren. De desoriëntatie die dit in eerste instantie oproept, maakt snel plaats voor een sensatie van verstilling. De vraag naar wat gezien wordt verliest snel aan relevantie en de eigenlijke betekenis van het werk wordt voelbaar. Aguilar brengt de kijker in een vervreemdende maar toch herkenbare wereld die grenzeloos is en waar een vredige harmonie heerst. Met zijn manipulatie van licht, ruimte en perspectief leidt Aguilar de beschouwer voorbij zijn alledaagse beleving naar een wereld waar tijd er niet toe doet en ruimte ontstaat voor nieuwe percepties.

Opleiding: Artes Plásticas, Instituto Popular de Cultura, Cali; Fundación de la Escuela de Arte Miguel Angel, Cali, Colombia Time seems to stand still on the panels of Columbian artist Homero Aguilar (1953) which makes the enormous spatiality that his paintings reveal even more overwhelming. Aguilar shows us spaces in spaces. Every space reveals a different view of another reality in a different way. We see panoramas through windows and reflections of imaginary worlds in mirrors. Even the presence of, for the viewer, invisible windows are implied by the sunlight shining through them and reflecting off a wall. Just like a labyrinth, it is not clear to the viewer which rooms are “real”, which are reflected and which are generated by an illusion. The worlds Aguilar exhibit seem realistic due to the geometrically perfect way he paints. He uses his ultimate control of perspective to create perspectively impossible compositions. The disorientation that this primarily summons up soon makes way for a feeling of tranquillity. The question of what is truly seen soon loses relevance and the actual meaning of the work becomes tangible. Aguilar takes the viewer to an alienating yet familiar infinite world in which a peaceful harmony reigns. With his manipulation of light, space and perspective Aguilar leads the viewer through his everyday insights to a world where time is unimportant and space stands for new perceptions.

Education: Artes Plásticas, Instituto Popular de Cultura, Cali; Fundación de la Escuela de Arte Miguel Angel, Cali, Colombia

Saad Ali De Irakese kunstenaar Saad Ali (1953) schildert kleurrijke en sprookjesachtige taferelen op oude en verweerde deuren of ramen. Op al zijn panelen spelen mensfiguren de hoofdrol, vaak afgebeeld met grote, amandelvormige ogen en lange wimpers. Innig met elkaar verstrengelde personen suggereren een gevoel van saamhorigheid. De band tussen de figuren onderling lijkt belangrijker dan de identiteit van de individuen waaruit het liefdespaar of de groep is opgebouwd. Lenige lichamen, volle lippen en uitgestrekte armen met lange vingers; met hun hele verschijning stralen de hoofdpersonen verlangen uit. Met hun oosterse en poëtische gelaatstrekken roepen zij een sfeer op die doet denken aan de verhalen uit de Arabische mythologie. De stijl van Saad Ali is in meerdere opzichten onderscheidend. Rood, geel en de vele schakeringen er tussenin domineren in zijn werk. Complementaire kleurcontrasten versterken de zeggingskracht, die ook door de uitgesproken lijnvoering al sterk is. Het is de combinatie van dit specifieke kleurgebruik en het trefzekere lijnenspel waarmee Saad Ali zijn excentrieke en fantasievolle figuren neerzet, die de expressie van deze kunstwerken af doet spatten. Opleiding: Accademia di belle Arti di Firenze San Marco, Florence; Accademia delle belle Arti, Perugia, Italië

The Iraqi artist Saad Ali (1953) paints colourful and fairytalelike scenes on old, weathered doors or windows. Human figures play the main role on all of his panels; they are often depicted with huge almond shaped eyes and long eyelashes. People intimately entangled with one another suggest a feeling of solidarity. The relationship between the mutual figures appears to be more important than the individual identity from which the loving couple or group fit together. Lithe bodies, full lips and outstretched arms with long fingers; the whole appearance of the main characters radiate desire. Due to their Oriental and poetic physiognomy they summon up an atmosphere that is reminiscent of the stories from Arabian mythology. Saad Ali’s style is distinguishable in more ways than one. Red, yellow and the many gradations of these colours dominate in his work. Complimentary colour contrasts heighten the expressiveness by using distinct lines that are powerfully set down. It is the combination of this specific use of colour and the secure line play with which Saad Ali sets down his eccentric and imaginative figures, which make sparks fly through the expression of these works of art. Education: Accademia di belle Arti di Firenze San Marco, Florence; Accademia delle belle Arti, Perugia, Italy

Pedro de Armas De Cubaanse schilder Pedro de Armas (1975) werd door Smelik & Stokking Galleries ontdekt tijdens zijn werkzaamheden als straatschilder in Havana. In het vrije werk dat binnen in zijn studio stond, werd direct een bijzonder talent herkend. De Armas geeft straatbeelden van het hedendaagse Havana weer. De in sepiatinten opgebouwde schilderijen zijn overweldigend in hun scherpte en de toepassing van licht. Perspectief speelt telkens een grote rol. De Armas weet de imposante architectuur vanuit menselijke schaal weer te geven, door de horizon meestal op ooghoogte te plaatsen. Soms zijn de straten verlaten, maar vaak ook geven Amerikaanse auto’s van jaren ’50 en ’60 het leven in de stad weer. Zijn consequente keuze voor een ingetogen pallet in bruintinten roept een associatie met historische foto’s op.

Opleiding: Escuela Nacional de Arte, Havana, Cuba

The Cuban artist Pedro de Armas (1975) was discovered by Smelik & Stokking Galleries during his time as a street artist in Havana. His exceptional talent was immediately recognized in the work found in his studio. De Armas depicts street scenes of contemporary Havana. The paintings that are built up in sepia hues are overwhelming in their sharpness and use of light and perspective always plays a prominent role. De Armas is able to copy the imposing architecture down to human scale by generally placing the horizon at eye level. Sometimes the streets are deserted but he often depicts life in the city through American cars from the fifties and sixties. His consequential choice towards a modest palette using brown hues summons up the association to historical photos. Education: Escuela Nacional de Arte, Havana, Cuba

Jake Baddeley Jake Baddeley (1964) snijdt in zijn schilderijen grote thema’s aan, maar verbeeldt deze op persoonlijke en intieme wijze. Zijn beelden zijn mysterieus en de thematiek is verre van realistisch, maar toch roepen zij emoties van herkenning op. Baddeley heeft een sterk geloof in het onderbewuste; volgens hem zit vaak meer waarheid en puurheid in beelden die spontaan opkomen dan in een beredeneerd idee. Deze overtuiging resulteert in boeiende schilderijen waarop veel te zien is, maar waarop ook veel onzichtbaar blijft. Baddeley’s werk is mooi en intrigerend bij de eerste oogopslag, maar nauwkeurige observatie is nodig om de inhoud ervan te begrijpen. Hij gebruikt veel symboliek in zijn werk, vaak ook in letterlijke zin, door velerlei religieuze en mythologische tekens in zijn schilderijen te verwerken. Deze symbolen leveren een belangrijke sleutel tot de inhoudelijke betekenis van het werk. Baddeley ziet de reis van de mens door het leven als een proces om zichzelf te leren kennen, en voor hem is de beeldende kunst het beste instrument hiertoe. Opleiding: Barking College of Technology, Londen, Engeland

Jake Baddeley (1964) introduces major themes into his paintings but depicts them in a personal and intimate manner. Even though the images are mysterious and the subject matter far from realistic they still invoke recognizable emotions. Baddeley has a strong belief in the subconscious; according to him there is often more truth and purity in images that arise spontaneously than in a cogent idea. This conviction results in fascinating paintings in which there is ample to see but in which a great deal also remains invisible. At first glance Baddeley’s work is beautiful and intriguing, but meticulous observation is essential to understand the content. He uses a great deal of symbolism in his work, often in a literal manner by absorbing various religious and mythological characters into his paintings. These symbols convey an important key to the intrinsic significance of his work. Baddeley views man’s journey through life as a process to understand himself and for him painting is the best instrument to do this. Education: Barking College of Technology, London, England

Jos van den Berg Met grote gebaren zet Jos van den Berg (1948) zijn schilderijen en tekeningen op. Vaak ligt de bron van zijn inspiratie in de werkelijkheid om hem heen. Snel en spontaan weet Van den Berg zijn associaties om te zetten in heldere composities waarin een duidelijk evenwicht bestaat tussen lijn, vlak en kleur. Hoewel het werk van deze kunstenaar uit vrije bewegingen is opgebouwd, heeft het ook een ingetogen en beheerste sfeer over zich. Nooit is het doek dicht geschilderd, het blijft altijd een zekere luchtigheid behouden. Van den Berg onderzoekt de mogelijkheden die de verf hem biedt. Soms werkt hij pasteus, dan weer brengt hij de verf geglaceerd aan. Vaak ook krast hij de verf met het paletmes weer weg, zodat tekenachtige lijnen ontstaan. Zijn tekeningen vertonen veel verwantschap met zijn schilderijen: ook hier blijft het werk van Van den Berg open en transparant zonder dat het vlak wordt.

Opleiding: autodidact

Jos van den Berg (1948) sets down his drawings and paintings using dynamic brushstrokes. The source of his inspiration often lies in the reality of his environment. Van den Berg is able to easily and spontaneously transpose associations into clear compositions, in which a lucid balance exists between contour, surface and colour. Although this artistâ&#x20AC;&#x2122;s work is built up of bold gestures, it still holds a subdued and composed atmosphere. The canvas is never painted to the edges; it always retains a certain lightness. Van den Berg researches the potential the paint offers him. He sometimes works pastose and at other times he glazes the paint. He also often scratches the paint off with a palette knife creating graphic lines. His drawings have a real affinity to his paintings: also here Van den Bergâ&#x20AC;&#x2122;s work remains open and lucid without becoming flat. Education: autodidact

Shany van der Berg

De Zuid-Afrikaanse kunstenares Shany van den Berg (1958) interpreteert het leven als een creatieve en spirituele zoektocht, en binnen deze opvatting komt haar werk tot stand. Het creĂŤren ligt aan de basis van haar kunstenaarschap. Daarbij laat ze zich inspireren door de oude meesters, maar ook door andere kunstuitingen als muziek en dichtkunst. Hoewel zij in de loop van haar twintig jaar lange carriĂ¨re is uitgegroeid tot een gerenommeerde kunstenaar in binnen- en buitenland, vindt Van den Berg het belangrijk zichzelf te blijven uitdagen. Technisch vakmanschap en een subtiel symbolisme kenmerken haar fijn geschilderde vrouwenportretten. Meestal is van deze vrouwen niet alleen het hoofd maar eveneens het bovenlijf te zien, zodat ook bijvoorbeeld de pose van de handen bijdraagt aan het verhaal dat verteld wordt. Subtiele details in de lichaamshouding, de schouders licht gebogen of juist iets opgetrokken, de handen ineen gevouwen of juist ontspannen rustend op tafel, geven de personages karakter. De blik in hun ogen is telkens ernstig en intens, maar de gevoeligheid waarmee Van den Berg hun huid en gelaatstrekken schildert, geeft hun tegelijkertijd een zachte uitstraling.

The South African artist Shany van den Berg (1958) interprets life as a creative and spiritual quest and her work is realized within this concept. Creation is set at the basis of her artistic calling. She is inspired by the Dutch Masters and also by other artistic expressions such as music and poetry. Although she has become a renowned national and international artist in her twenty year career, Van den Berg feels it is important to continue challenging herself. Technical craftsmanship and subtle symbolism typify her finely painted portraits of women. In general, not only the heads of these women are visible but also their torso, so that, for instance, the way the hands are posed contribute to the story being told. Subtle details in their posture, shoulders slightly bowed or just raised a little, hands clasped together or just casually resting on a table, give the characters personality. The look in their eyes is always serious and intense but the sensitivity with which Van den Berg paints their skin and physiognomy gives them a soft radiance at the same time. Education: Ruth Prowse School of Art, Cape Town, South Africa

Opleiding: Ruth Prowse School of Art, Kaapstad, Zuid-Afrika

Anke Birnie Anke Birnie (1943) is vooral bekend vanwege haar hangende sculpturen in brons. Tengere, sierlijke vrouwfiguren met lange ledematen en wapperende kleding klimmen tegen de muur op of dalen juist naar beneden. Niet altijd maken zij contact met de wand; soms hangen ze vrij in de ruimte aan de ringen of een trapeze. De lichtheid die gesuggereerd wordt doordat deze klimmers de zwaartekracht lijken te trotseren, staat in contrast met het zware karakter van het brons waaruit zij bestaan. Het spanningsveld dat de kunstenaar hiermee weet te creëren, is typerend voor haar werk. Doordat de figuren geen hinder lijken te hebben van hun gewicht, wordt de suggestie van hun beweging versterkt. De manier waarop zij zich verhouden tot de ruimte waarin zij zich begeven is goed uitgedacht, en de overtuiging waarmee zij zichzelf in positie houden ten opzichte van hun omgeving straalt vertrouwen uit. De verhouding tussen beeld en ruimte staat eveneens centraal bij Birnies figuren die zittend op een muurtje aan de muur hangen; hier krijgen de sculpturen nog meer dan de hangers het karakter van objecten tegen de wand. Birnies benadering van de sculptuur is telkens innovatief, en zij weet haar figuren altijd een trots en optimistisch karakter te geven.

Opleiding: Academie Artibus, Utrecht; Vrije Academie, Alkmaar en Leiden

Anke Birnie (1943) is particularly well-known for her bronze hanging sculptures. Slender, elegant female figures with long limbs and their clothes flapping either climb up or descend walls. They do not always make contact with the wall; they sometimes hang freely in space, on swinging-rings or a trapeze. The lightness that is implied, due to the fact that these climbers appear to defy gravity, is in contrast with the weighty character of the bronze from which they are made. The field of tension that the artist is able to create characterizes her work. Because the figures do not seem to experience any negative influence from their weight the suggestion of motion is heightened. The way in which they relate to the space in which they are located is well thought through and the conviction with which they hold their position in relationship to their environment radiates confidence. The relationship between image and space is also a focal point in Birnie’s figures, which hang against the wall whilst seated; more so than the hanging sculptures, these sculptures acquire the character of objects against the wall. Birnie’s approach towards the sculpture is always innovative and she is consistently able to furnish her figures with a proud and optimistic character.

Education: Artibus Academy, Utrecht; Vrije Academie, Alkmaar and Leiden

Chantal de Block Chantal bloeide op in de wereld van de kunst, zeker na haar kennismaking met Robert de Sutter, haar latere echtgenoot. Samen stichten ze een bronsgieterij alwaar ze via de “verloren wasmethode” bronzen beelden voor diverse beeldhouwers afgieten. Al snel creëert Chantal haar eigen oeuvre. Vanuit haar verbeelding ontstaan twee verschillende stijlen: “de kinderen” en “de nimfen”. Na twintig jaar te hebben gewerkt in de bronsgieterij besluiten ze zich te wijden aan niets anders dan hun eigen creaties. Haar productie kenmerkt zich door vrouwelijke gevoeligheid en knallende authenticiteit. Chantal is nu zóver dat ze oprecht de rust van haar “kleine meisjes” kan verbeelden. Ze maakt de meisjes met hun naïeve mimiek en steeds in een andere houding. Haar sculpturen stralen opgewektheid en onschuld uit. Voor haar tweede stijl put Chantal uit haar verbeelding geïnspireerd door de wonderen van de zee. Ze werkt met klei en was waaruit ze bronzen nimfen of waternimfen laat ontstaan die uitgedost zijn met vreemde kapsels van parels, glas en andere materialen zoals schelpen.

Chantal flourished in the world of art, certainly after meeting Robert de Sutter, now her husband. Together they started a foundry where they casted bronze statues through the lost-wax-method. Swiftly Chantal develops her own works. From her imagination she comes to two different styles: “the children” and the “nimphs”. After working for 20 years in the foundry the decided to dedicate themselves entirely to their own creations. Her production is characterized by feminine sensitivity and an overwhelming authenticity. Chantal has reached a phase in which she can sincerely imagine the peace of her “little girls”. She forms the girls with their naïve mimics always in a different posture. Her sculptures breathe excitement and innocence. For her second style Chantal draws out of her imagination inspired by the wonders of the sea. She works with clay and wax from which the bronze naiads are created, arrayed with hairstyles made of pearls, glass and other materials like shells.

Willem de Bont Willem de Bont (1953) heeft het eeuwenoude genre van het stilleven op hedendaagse wijze vorm en inhoud gegeven. Een niet te onderschatten charme van het stilleven ligt voor deze kunstenaar in het feit dat de schilder alles zelf in de hand heeft. Hij stelt het immers zelf samen, wat een eindeloos scala aan variatiemogelijkheden biedt. Vergaande vereenvoudiging van zowel kleur als vorm bepaalt het karakter van het werk van De Bont. Niet alleen heeft hij het aantal objecten op zijn panelen sterk teruggedrongen, deze voorwerpen zijn zelf ook eenvoudig van vorm en betekenis. Altijd hebben zij een gebruiksfunctie en nooit zijn ze voor de praal bedoeld. Ook is De Bont niet bang om zijn palet te beperken tot enkel lichte tinten uit eenzelfde kleurgamma. Niet alleen zijn zijn werken dankzij de grote technische vaardigheid waarmee ze geschilderd zijn een lust voor het oog; de kunstenaar weet tevens de ziel van de beschouwer te raken. De eenvoud die in zijn stillevens voelbaar wordt is zo krachtig dat het een haast conceptueel karakter krijgt.

Opleiding: Academie voor Kunst en Vormgeving St. Joost, ’s-Hertogenbosch

Willem de Bont (1953) has given contemporary content and form to the age-old still-life genre. For this artist, the not to be underestimated charm of the still-life lies in the fact that he can control everything himself. After all, he creates the composition, which opens up an infinite number of possibilities. Extreme simplicity of colour as well as form, defines the character of De Bont’s work. He has not only reduced the number of objects on his panels, these objects are also simple in form and significance. They always serve a useful purpose and are never just on display. In addition, De Bont is not afraid to limit his palette to a few light tints from the same colour spectrum. De Bont’s paintings are not just a feast for the eye due to his considerable technical skills, moreover, the artist knows how to touch the viewer’s soul. The simplicity that becomes tangible in his still-lives is so powerful that it achieves a conceptual character. Education: Academy of Visual Arts and Design St. Joost, ‘s-Hertogenbosch

Ton Bouchier Het werk van Ton Bouchier (1950) gaat over la condition humaine, het menselijk bestaan. Deze op zich serieuze thematiek benadert hij echter met een knipoog. Zijn schilderijen zijn in zekere mate autobiografisch; Bouchier put uit zijn eigen visie op het leven en zijn relatie tot de wereld om hem heen. Het is vooral het kleine verdriet dat de revue passeert. De kunstenaar zoekt de betekenis van het bestaan niet in wereldschokkende zaken, maar juist in de dingen die ons dagelijks leven en soms kleinburgerlijk bestaan kleur en vorm geven. De figuren op zijn schilderijen - meestal mannen - ogen wereldvreemd en ondoorgrondelijk. Bouchier schildert ze in robuuste vormen en laat ze afsteken tegen een relatief rustige en vlakke achtergrond. Ze lijken te berusten in de dagelijkse realiteit van het leven. Ze zitten aan een tafel of staan voor een muur in een verstilde houding. Zij lijken op iets te wachten of ergens naar te kijken, of denken eenvoudigweg na. Hoewel zijn personages verre van esthetisch zijn, stoot hun verschijning nooit af. Eerder hebben zij iets aandoenlijks, wellicht omdat zij ondanks hun onrealistische voorkomen allen iets herkenbaars uitstralen. Opleiding: Vredeman de Vries Academie, Leeuwarden

Ton Bouchierâ&#x20AC;&#x2122;s work is all about la condition humaine, manâ&#x20AC;&#x2122;s fate. He has a humoristic approach to this, actually quite serious, subject. His paintings are, in a sense, autobiographical; Bouchier draws from his own insight on life and his relationship towards the world around him. He portrays the small grievances of life. The artist does not look for the meaning of life in world shocking affairs but in the things that give colour and form to our daily lives and sometimes petit bourgeois existence. The figures in his paintings, usually men, look unworldly and inscrutable. Bouchier paints them in robust shapes, outlined against a relatively serene and flat background. They seem to have resigned themselves to the daily reality of life. They are sitting in a static position at a table or standing in front of a wall. They seem to be waiting, looking or just thinking about something. Although his figures are far from aesthetical their appearance is never repulsive. They are rather endearing, possibly because although they come across as unrealistic, they radiate familiarity. Education: Vredeman de Vries Academy, Leeuwarden

Dorus Brekelmans De heldere en overzichtelijke schilderijen van Dorus Brekelmans (1972) onthullen de grafische achtergrond van deze kunstenaar. Volgens zorgvuldig gekozen ritmes bouwt hij zijn werken op en over de compositie is goed nagedacht. De bijzonder geproportioneerde mensfiguren doen zachtaardig aan en lijken telkens in evenwicht met zichzelf. Hun grote handen, volle armen en aanwezige postuur bevestigen hun bestaan. Een ‘luchtruimverkenner’, een man met een zwembandje om of een man die geïntrigeerd kijkt naar het vogeltje dat op zijn vinger zit; allemaal lijken ze zorgeloos op te gaan in het moment. Doordat de achtergrond volgens vaste patronen en in monochrome vlakken is ingevuld, steken de felle kleuraccenten van bijvoorbeeld de kleding van de mensfiguren of het kleine vogeltje duidelijk af. Zonder een diepere betekenis te willen overdragen, wil de kunstenaar naar eigen zeggen ‘een klein verhaal in beeld’ vertellen. De onbezorgdheid die van deze vertellingen uitgaat, wordt bevestigd in het eenvoudige, heldere en overtuigende kleurgebruik.

Opleiding: Karel de Grote - Hogeschool voor Beeldende en Audiovisuele Kunsten, Antwerpen, België

Dorus Brekelmans’ vivid, synoptical paintings reveal this artist’s graphic background. He builds his work up according to carefully chosen rhythms and considers the compositions very carefully. The unusually proportioned human figures come across as affable and seem to attain certain equilibrium. Their big hands, full arms and attendant posture confirm their existence. A ‘space scout’, a man in a rubber ring or a man looking intriguingly at a bird sitting on his finger; they all seem to be absorbed in the moment. Because the background is painted with set patterns and monochrome areas, the brightly coloured accents of, for instance, the clothing on the human figures or the little bird really stand out. Without wanting to convey a deeper meaning, the artist says that he wants to ‘depict a short story’. The lack of concern emitted from these stories is confirmed with a simple, clear and convincing use of colour. Education: Karel de Grote – College of Fine and Audiovisual Arts, Antwerp, Belgium

Gerard Brouwer

De internationaal gerenommeerde Nederlandse beeldhouwer Gerard Brouwer (1951)verbeeldt typisch Hollandse thema’s. Grazende koeien, schaatsrijders en volkse mensfiguren hebben hem geïnspireerd tot het maken van prachtige series beelden. Door zijn figuren in hun dagelijkse bezigheden weer te geven, met de boodschappentas aan de fiets, met een kind aan de hand, of pratend met collega’s, roepen zij een gevoel van herkenning op. Hetzelfde geldt voor zijn serie koeienbeelden; een kudde grazende dieren of een tweetal speels springende koeien refereren direct aan het zo vertrouwde beeld van de Nederlandse weides. Kenmerkend voor de sculpturen van Brouwer is de ongekunstelde manier waarop ze zijn vormgegeven. De aandacht van de kunstenaar gaat in de eerste plaats uit naar de relatie tussen vorm en massa en de omringende ruimte. Houding, beweging en expressie worden in ruimtelijke vormen vertaald. Grote volumes zijn belangrijker dan het detail en het gebaar in de klei blijft in het eindresultaat duidelijk zichtbaar. Gerard Brouwer heeft ook vele beelden op grote schaal gemaakt voor de openbare ruimte. Opleiding: Academie voor Beeldende Kunsten Artibus, Utrecht; Rijksacademie van Beeldende Kunsten, Amsterdam

The internationally renowned Dutch sculptor Gerard Brouwer (1951) portrays typical Dutch scenes. Grazing cows, ice-skaters and common folk form the inspiration for beautiful sculpture series. By depicting his figures engaged in their daily activities, with shopping bags hanging on a bike, holding a child’ s hand, or talking to colleagues, they summon up a feeling of familiarity. The same thing applies to his series of cow sculptures; a herd of grazing cows or a pair of playful jumping cows refers to the familiar image of Dutch pastures. Typical of Brouwer’s sculptures is the ingenuous way in which they are designed. The artist’s attention is primarily caught by the relationship between form, mass and the surrounding space. Pose, motion and expression are translated into spatial forms. Enormous volume is more important than the details and the markings in the clay remain clearly visible. Gerard Brouwer has been frequently commissioned to make large scale sculptures for public areas. Education: Academy of Fine Arts Artibus, Utrecht; Royal Academy of Fine Arts, Amsterdam

Bert Brus Fragmenten uit zijn directe omgeving vormen het uitgangspunt van het werk van Bert Brus (1964). Uiteenlopende motieven als de mens, de natuur en architectuur weet hij in een samenhangend oeuvre bijeen te brengen. Het bindende element hierbij is het abstracte begrip “tijd”. Op diverse manieren speelt Brus met dit concept. Soms verbeeldt hij de tijd op symbolistische wijze als een brug die heden en verleden verbindt, soms probeert hij juist “tijdloosheid” tot uitdrukking te brengen. Al schildert hij in realistische stijl en refereren zijn beelden aan de wereld om hem heen, de kunstenaar vindt het belangrijk telkens een originele draai aan de werkelijkheid te geven. Dit doet hij door haar te abstraheren. Ook het oproepen van een specifieke sfeer is erg belangrijk. Door bewuste hantering van licht en kleur en door een zekere leegte in zijn werk niet te schuwen, weet hij een vervreemdende verstilling in zijn werk te brengen.

Opleiding: autodidact

Fragments from his immediate surroundings are the basis for Bert Brus’ work. He is able to bring together in a coherent oeuvre diverse motives, such as man, nature and architecture, the binding element being the abstract concept “time”. Brus plays with this concept in various ways. He sometimes portrays time in a symbolic fashion, like a bridge that connects the past to the present and sometimes he just tries to express “timelessness”. Even though he paints in a realistic style and his images refer to the world around him, the artist feels it is of great import to give an original twist to reality. He does this using abstraction and he also feels it is very important to summon up a specific ambience. He is able to bring an alienating tranquillity to his work through the conscious use of light and colour and by not being afraid to use a certain amount of vacuity. Education: autodidact

Daniele Cestari De jonge Italiaanse schilder Daniele Cestari (1983) ziet zijn carrière als kunstschilder sterk verbonden met zijn academische opleiding tot architect, die hij afrondde met een scriptie over stedelijke planologie. Hier is zijn grote liefde voor de fysieke verschijning van de stad en het stedelijke landschap geboren. Cestari ziet de stad als de meest complexe machine die de mens ooit heeft geconstrueerd. De identiteit van de stad ligt voor hem juist in de ogenschijnlijk betekenisloze verschijningsvormen van haar architectonische creaties. Het is deze ware aard van de stad waaraan hij in zijn schilderijen uitdrukking probeert te geven. Juist haar meest anonieme uithoeken, waar alleen passerende auto’s en de werking van licht en schaduw zorgen voor dynamiek en energie, krijgen in zijn schilderijen de hoofdrol. Cestari’s werkwijze ligt in het verlengde van deze rauwe kracht van de stad; ook in zijn manier van schilderen is het het gebaar dat domineert. Snelle penseelstreken en nauwelijks gedefinieerde weergaven van de gebouwen suggereren de impressie die wordt opgedaan door een anonieme passant die de stad vanuit een taxi gadeslaat. Opleiding: autodidact

The young Italian painter Daniele Cestari (1983) is aware that his career as an artist is strongly linked to his academic education as an architect, which he completed with a thesis on urban planning. This is where he developed his love of the physical appearance of the city and the urban landscape. Cestari sees the city as the most complex machine that man has ever constructed. To him, the identity of the city lies in the apparent meaningless manifestation of its architectonic creations. It is the real character of the city which he tries to express in his paintings. The most anonymous, remote places where only the passing cars and the effect of light and shadow make for dynamics and energy are the key theme in his paintings. Cestari’s work method lies in the extension of this raw urban power; also the way in which he paints makes the gesture dominant. Fast brushstrokes and barely defined facsimiles of the buildings suggest the impression that an anonymous passer-by is observing the city from a taxi. Education: autodidact

Ivo Coljé De Haagse kunstenaar Ivo Coljé (1951) is de maker van het beroemde beeld ‘Jantje’ dat de Lange Vijverberg in Den Haag siert. Ivo Coljé studeerde in de jaren zestig aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten om zich vervolgens verder te ontwikkelen aan de Vrije Academie in Den Haag. Hier werd de gerenommeerde Haagse kunstenaar Jan Snoeck zijn bron van inspiratie, en onder zijn begeleiding heeft Coljé altijd het experiment opgezocht. Hij maakte sculpturen in staal en ijzer, en de uitvoering van Jantje in brons was eigenlijk een uitzondering. De jonge Coljé, hij was slechts 25 jaar, ontwierp een letterlijke interpretatie van Jantje zoals deze in het kindervers werd geschetst: met een mandje aan zijn arm, een pluim op zijn hoed en wijzend met zijn handje. Volgens Coljé ligt de kracht van het beeld vooral in de vereenvoudigde, onbevangen uitvoering van het kind. De ronde vorm van de hoed komt terug in het mandje, en dankzij de natuurlijke spanning tussen de diverse elementen vormt het beeld één geheel. Juist de kracht en eenvoud van zijn ontwerp verklaren het feit dat Jantje een tijdloos monument is gebleken. Speciaal voor het 40jarig jubileum van Smelik & Stokking Galleries heeft Coljé een replica van zijn beroemde sculptuur vervaardigd. Gedurende haar jubileum geeft Smelik & Stokking deze cadeau bij elke aankoop boven de duizend euro.

Opleiding: Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten, Den Haag; Vrije Academie, Den Haag The artist Ivo Coljé (1951) from The Hague made the famous sculpture ‘Jantje’ that adorns the Lange Vijverberg in The Hague. Ivo Coljé studied at the Royal Academy of Art in the sixties and then went on to further develop his talent at the Free Academy in The Hague. Here, the renowned artist Jan Snoeck from The Hague became his source of inspiration and under his guidance Coljé was always experimenting. He made sculptures of steel and iron, conversely the execution of Jantje in bronze was actually an exception. The young Coljé, just 25 years old, designed a literal interpretation of Jantje as is sketched in the children’s rhyme: with a basket on his arm, a feather in his cap and pointing with his hand. According to Coljé the strength of the sculpture lies in the simple, uninhibited implementation of the child. The round shape of his hat is encountered in the basket and because of all the diverse elements the sculpture forms a whole. It is the power and simplicity of his design that clarifies the fact that Jantje has proved to be a timeless monument. Especially for Smelik & Stokking Galleries 40th anniversary Coljé has produced a replica of his famous sculpture. During the jubilee Smelik & Stokking is adding it as a present to every purchase over one thousand Euros.

Education: Royal Academy of Art, The Hague; Free Academy, The Hague

Roel van Daal Roel van Daal (1963) kiest de onderwerpen voor zijn schilderijen niet vanwege hun verschijningsvorm, maar om de beleving die ze bij hem oproepen. Juist een onbekende vorm kan een gevoel van herkenning oproepen, en dat is het uitgangspunt dat deze kunstenaar fascineert. In zijn meest recente werk kiest Van Daal het straatbeeld als hoofdmotief. Enerzijds doen zijn beelden wat onpersoonlijk aan omdat de mensen op zijn doeken allen onbekenden zijn, anderzijds roepen zij juist een vertrouwd gevoel op omdat we allemaal bekend zijn met dergelijke anonieme passanten. Bovendien kiest de kunstenaar bekende locaties als een terras aan het Amsterdamse Rembrandtplein of een bekende winkelstraat in Parijs als zijn toneel. Het handschrift waarmee Van Daal zijn beelden in heldere toetsen opbouwt, is eveneens herkenbaar en karakteristiek. De kunstenaar beheerst de suggestie van licht met verf in hoge mate; het is vooral de werking van het licht die voor de specifieke sfeer in zijn werk zorgt. Opleiding: Academie voor Kunst en Vormgeving St. Joost, Breda

Roel van Daal (1963) chooses the subjects for his paintings due to the perception they bring to mind and not because of their appearance. An unfamiliar form can summon up a feeling of familiarity and it is exactly this keynote that fascinates this artist. Van Daal chooses street scenes as the key theme for his most recent works. In one respect the images come across as impersonal because the people on his canvases are all unknown; yet in another respect they summon a feeling of familiarity because we are all familiar with these kinds of anonymous passers-by. Furthermore, the artist chooses well known locations such as an outdoor cafĂŠ on the Rembrandtplein in Amsterdam or a shopping street in Paris as his stage. The signature with which Van Daal composes his images in clear brushstrokes is just as recognisable as it is characteristic. To a high degree, the artist masters the suggestion of light in paint; it is mainly the working of light that provides the specific atmosphere in his work. Education: Academy of Visual Arts and Design St. Joost, Breda

Dana De Poolse kunstenares Dana (1951) houdt zich bezig met menselijke karakters. De observatie van mensen en het contact met hen is veelal uitgangspunt van haar werk. De emoties die in inter-humane relaties besloten liggen, hebben een stimulerende werking op de kunstenares. De energie die zij hieruit put, tracht ze tot uitdrukking te brengen in haar bronzen. Toch doen haar portretten en vrouwfiguren juist ingetogen en in zichzelf gekeerd aan, en een rustgevende werking gaat van hen uit. Ogen en monden zijn gesloten, alsof zij zich afsluiten van de wereld om hen heen. In hun gelaatstrekken zijn Oosterse invloeden te herkennen; smalle neuzen en hoge jukbeenderen verwijzen naar de Japanse traditie. De portretten van Dana onderscheiden zich eveneens in hun opvallende afwerking. In een verfijnd patina weet zij haar beelden bijzonder heldere en diepe kleuren te geven. Ook de structuur van de huid draagt bij aan de uniciteit. Ruwe structuren van de hoofdbedekking contrasteren met het glanzende gepolijste gelaat. Vooral haar grotere koppen hebben een monumentaal karakter. Dana zoekt in steeds andere vormen naar eenzelfde essentie. Het gaat haar niet om een natuurgetrouwe weergave van de werkelijkheid, maar om de onderliggende betekenis der dingen.

Opleiding: Academie van Beeldende Kunsten, Warschau, Polen

The Polish artist Dana (1951) works on human characters. The observation of and contact with people is often the basis for her work. The hidden emotions in inter-human relationships have a stimulating effect on the artist. The energy that she draws from this is what she tries to express in her bronzes. Even so, her portraits and female figures actually seem modest and introverted, they have a calming influence. The eyes and mouth are shut as if closing themselves off from the world around them. They have features in which the oriental influence is identifiable; small noses and high cheek bones point towards the Japanese tradition. Danaâ&#x20AC;&#x2122;s portraits also distinguish themselves through their striking workmanship. She gives her sculptures exceptionally clear and deep colours using a refined patina. The structure of the surface contributes to their uniqueness. The raw structure of the head covering is in contrast to the shiny polished countenance. Her larger heads, in particular, emanate a monumental character. Dana continually searches for the same fundamental nature in different forms. For her, it is not about a true to life representation of reality but the underlying significance. Education: Academy of Fine Arts, Warsaw, Poland

Nadine Debay Na zich lange tijd bezig gehouden te hebben met muziek en fotografie, vond Nadine Debay (1963) haar ideale vorm van expressie in de beeldhouwkunst. Het directe contact met de ruwe, aardse klei en de vrijheid die het modelleren van deze handzame materie biedt, opende nieuwe deuren voor haar. Het proces waarbij het beeld langzaam maar zeker gestalte krijgt, ervaart zij zeer bewust. Het feit bepaald te zijn bij het moment van creatie, wetend dat het beeld in wording elk moment radicaal van karakter kan veranderen, blijft haar inspireren. De concentratie op en liefde voor het proces voorafgaand aan de voltooiing van een beeld, is voelbaar in het resultaat. De proporties van Debays mensfiguren zijn gebalanceerd, maar tegelijkertijd laat zij veel ruimte over aan haar fantasie. De vrouw is uitgangspunt van haar werk, soms ten voeten uit en soms slechts verbeeld als torso. Haar verschijning is teruggebracht tot eenvoudige vormen, waarbij een vloeiende belijning haar telkens karakteriseert. Debays bronzen stralen stuk voor stuk rust en autonomie uit. Zelf omschrijft zij haar beelden als symbolen van innerlijke rust en liefde. Opleiding: autodidact

After working for quite a while in music and photography, Nadine Debay (1963) found that the ideal way to express herself was through sculpting. The direct contact with the rough, earthy clay and the freedom that moulding this compliant material offers opened up new possibilities for her. She is totally conscious of the process in which the sculpture slowly takes shape. She is continually inspired by the fact that the moment of creation is defined, knowing that the sculpture in making can radically change character at any given moment. The concentration on and love for the process preceding the completion of a sculpture is tangible in the result. The proportions of Debayâ&#x20AC;&#x2122;s female figures are balanced yet she also leaves a lot to her own imagination. Woman is the subject matter of her work; she sometimes depicts her full-length and sometimes just her torso. Her appearance is reduced to elementary shapes, in which flowing lines characterise her. Each and every one of Debayâ&#x20AC;&#x2122;s bronze sculptures emanates serenity and autonomy. The artist describes her sculptures as symbols of inner peace and love. Education: autodidact

Frank Dekkers Bosgezichten, rivierlandschappen en veengebieden kenmerken het werk van Frank Dekkers (1961). In krachtige, expressionistische streken zet hij zijn schilderijen op. Roestige herfsttinten en wilde luchten, blauwgrijze winterlandschappen en het zware bladerdek van de zomer: het karakter van de seizoenen weet hij feilloos te treffen. Het liefst werkt Dekkers op locatie, in weer en wind en bij wisselend licht. De veranderingen in kleur, licht en sfeer die zich gedurende de dag voordoen boeien hem bijzonder, evenals het spel dat de elementen onderling aangaan. In grote kleurvlakken zonder contouren, zonder details en zonder menselijke aanwezigheid zet de kunstenaar het landschap neer. Dekkers is in staat zijn beleving van een landschap zodanig naar het platte vlak te vertalen dat beelden ontstaan die ons vertrouwd voorkomen. Zijn schilderijen roepen associaties op met landschappen die de toeschouwer eerder gezien en ervaren heeft.

Opleiding: Academie voor Beeldende Kunsten, Utrecht

Woodlands, riverscapes and peat moors characterize Frank Dekkersâ&#x20AC;&#x2122; (1961) work. He sets down his paintings using vigorous, expressionistic strokes. Rusty autumn tints and wild skies, blue-grey winter landscapes and dense foliage from the summer: he unerringly uncovers the character of each season. Dekkers prefers to work on location, in all weathers and in changeable light. The changes in colour, light and atmosphere that occur during the day fascinate him utterly, as does the mutual contest of the elements. The artist sets down the landscape with large areas of colour without contours, without details and without any human presence. Dekkers is capable of translating his perception of a landscape to a flat surface in such a way that it seems to be familiar to us. His paintings summon up associations to landscapes that the viewer has already seen and experienced. Education: Academy of Fine Arts, Utrecht

Délaer Dat eenvoud kracht kan zijn, komt in de stillevens van Délaer (1966) op een wonderschone manier tot uiting. De verstilling die van zijn composities uitgaat is opmerkelijk. Al worden meestal niet meer dan drie tot vijf objecten afgebeeld, de daadkracht en toewijding waarmee deze zijn geschilderd geven hen dusdanig karakter dat zij de panelen van 90 bij 120 centimeter moeiteloos weten te vullen. De verstilde uitstraling wordt tevens versterkt door de bewuste keuze van de kunstenaar de ruimte waarin het stilleven opgesteld staat ongedefinieerd te laten. Niet alleen worden de muren waartegen de composities afsteken of de tafels waarop zij rusten in de verf onbenoemd gelaten; zelfs niet met een subtiele lijn wordt naar een draagvlak verwezen. Toch weet Délaer de indruk te voorkomen dat de vruchten en voorwerpen in het luchtledige zweven door met hun weerspiegelingen een grondvlak te suggereren. Door alle ruis zo ver mogelijk terug te dringen, weet deze kunstenaar uitdrukking te geven aan datgene waar het hem uiteindelijk om gaat: rust en kalmte. Opleiding: autodidact

That simplicity can be powerful is expressed in an extraordinary manner in Délaer’s still-lives. The tranquillity that his compositions radiate is remarkable. Even though no more than three to five objects are usually depicted, the energy and dedication with which they are painted provide them with such character that the panels that measure 90 by 120 centimetres can be effortlessly filled. The tranquil quality is heightened by the artist’s conscious choice to leave the space in which the still-life is painted undefined. Not only do the walls against which the compositions are outlined or the tables on which they rest remain innominate; there is not even the hint of a bearing surface through the use of a subtle line. Délaer is still able to prevent the impression that the fruit and objects are suspended in the air by using their reflection to suggest a bearing surface. By excluding as much interference as possible this artist is able to express what means the most to him: peace and tranquillity. Education: autodidact

Evert Dijkstra Voor Evert Dijkstra (1948-2008) was de schilderkunst vooral een vorm van persoonlijke expressie. Esthetiek stond altijd centraal in zijn werk. Dijkstra’s stillevens hebben dankzij het specifieke kleurgebruik en de bijzondere verfbehandeling een herkenbaar karakter. Typerend is de uit schubben opgebouwde verfhuid, die bestaat uit subtiel op en naast elkaar geplaatste verfplakjes in variërende kleurtinten. Van dichtbij beleeft de toeschouwer een rijke wereld van kleur en textuur; van een afstand zorgt optische menging voor een gelaagd en vibrerend geheel. Door sterke kleuren lichtcontrasten aan te brengen, wist de kunstenaar aan alledaagse objecten een voelbare spanning te geven. Dijkstra beeldde weliswaar herkenbare voorwerpen uit, maar wilde zich niet beperken tot het streven naar een strikt realistische nabootsing van de werkelijkheid. De meeste taferelen schilderde hij zelfs volledig uit zijn hoofd, waardoor de compositie gaandeweg op het paneel ontstond. Deze directe interactie tussen het beeld in wording en de geest van de schilder, zonder tussenkomst van een van te voren samengesteld tafereel, leverde een belangrijke bijdrage aan de levendigheid die Dijkstra telkens weer aan zijn stillevens wist te geven.

Opleiding: autodidact

The art of painting was primarily a form of personal expression for Evert Dijkstra (1948-2008). Aesthetics were always his main theme. Dijkstra’s still-lives have a recognizable character due to his specific use of colour and unusual handling of paint. Typical of his work are the scales built up of flakes that are made up of subtly positioned small paint chips on top of or next to each other in various hues. At close quarters, the viewer experiences a rich world of texture and colour; from a distance optical blending produces a layered and vibrant whole. By applying strong colour and light contrasts, the artist furnished everyday objects with a tangible tension. Whilst Dijkstra did indeed depict familiar objects, he did not want to limit himself to a strict realistic copy of the reality. Most of the scenes he actually painted from memory, which resulted in the composition unfolding gradually onto the panel. This direct interaction between the image in the making and the artists’ mind - without any intrusion from a previously fabricated scene - was an important contribution to the vivacity that Dijkstra was always able to maintain in his still-lives. Education: autodidact

Willemien Driessen Na jaren van tekenen en schilderen is het maken van sculpturen op mijn pad gekomen. Bij mijn onderwerpkeuze laat ik me inspireren door menselijke relaties, natuur en mythologie. Al spelend met takjes en stukjes boetseer-was krijgt het onderwerp zijn eerste vorm. Om tot een bevredigend resultaat te komen, volgt een langere periode van kritisch kijken en perfectioneren waardoor het beeld zijn uiteindelijke vorm vindt. Zo verzeker ik me ervan dat het werk vanuit alle dimensies goed tot zijn recht komt en een voor mijn oeuvre kenmerkende, breekbare uitstraling heeft. Als het werk naar volle tevredenheid is, wordt het volgens de “verloeren-was-methode” in brons vereeuwigd. Een beeld van mijn hand is hierdoor altijd een unicum.

After years of drawing and painting I stumbled upon the art of sculpturing. When selecting my subjects I get inspired by human relations, nature and mythology. While playing with twigs and wax the piece takes on its initial shape. A period of extensive editing follows to ensure the piece looks perfect from all angles, and has a vulnerable feel that is characteristic for my oeuvre. All statues are cast in bronze using the ‘cire perdue’ method, making every piece unique.

Marlène von Dürckheim De abstracte doch naar de waarneembare werkelijkheid verwijzende composities op de schilderijen van Marlene Von Dürckheim (1945) zijn doordacht en uitgebalanceerd. Deze Zuid-Afrikaanse kunstenares benadert de schilderkunst op intellectuele wijze. Zij streeft ernaar de natuurlijke verschijning der dingen te ordenen door het onderwerp van haar werken te harmoniseren. Tijdens dit proces denkt Von Dürckheim vooral in vorm, kleur en lijn. De fundamentele functie die de vormentaal heeft in haar werk, uit zich in de zeggingskracht van haar overtuigende composities. Daarbij is Von Dürckheim meester in het hanteren van de olieverf. Door deze daadkrachtig maar gevoelig laag over laag op te brengen, weet zij de verfhuid een haast vibrerende textuur te geven. Opleiding: University of Pretoria, University of Stellenbosch, ZuidAfrika

The abstract compositions that refer to a discernible reality in Marlene von Dürckheim’s paintings are well thought through and balanced. This South African artist approaches the art of painting in an intellectual manner. She endeavours to arrange the natural order of things by harmonising the subject in her work. During this process Von Dürckheim thinks only in terms of form, colour and line. The fundamental function that the visual language has in her work is expressed in the eloquence of her convincing compositions. In addition, Von Dürckheim handles oil paint like a master. By applying layer on layer in a decisive yet sensitive manner she is able to give the top coat an almost vicariate texture. Education: University of Pretoria, University of Stellenbosch, South Africa

Ricardo Evangelisti In de stillevens van de Italiaanse fijnschilder Riccardo Evangelisti (1971) speelt licht een cruciale rol. Evangelisti is zich zeer bewust van de klassieke traditie van de schilderkunst, en het werk van de Italiaanse grootmeester Caravaggio is in zijn ontwikkeling een belangrijk referentiepunt geweest. Omdat zijn vader galeriehouder was, raakte Evangelisti al op zeer jonge leeftijd vertrouwd met de wereld van de beeldende kunsten. Ook leerde hij al vroeg kunstenaars kennen die hem bijzonder zijn gaan inspireren. Onder begeleiding van de Italiaanse grootmeester in het hyperrealisme Luciano Ventrone heeft Evangelisti zich ontwikkeld tot een bijzonder begaafde fijnschilder. De sterke contrasten tussen belichte fragmenten en schaduwpartijen intensiveren de beleving van zijn meesterlijk geschilderde composities. Zijn bijzonder realistische werken grijpen de toeschouwer direct aan. De kunstenaar zelf hecht grote waarde aan de eerste indruk die zijn werk bij de kijker teweegbrengt, want wanneer het stilleven de beschouwer werkelijk raakt, ontdekt deze een universum van oneindig kleine details die voor anderen onzichtbaar blijven. Opleiding: Accademia diBelle Arti, Frosinone, ItaliĂŤ

Light plays a crucial role in the still-lives of Italian fine artist Riccardo Evangelisti (1971). Evangelisti is extremely interested in the classic traditions of the art of painting and the work of Italian Old Master Caravaggio was an important point of reference throughout his development. Because his father was a gallery owner Evangelisti became acquainted with the art world at an early age. He also met artists that really went on to inspire him. Evangelisti has developed into an exceptionally skilled fine painter under the guidance of the Italian Old Master of hyperrealism Luciano Ventrone. The strong contrast between illuminated fragments and shaded areas intensify the perception of his masterly painted compositions. His exceptionally realistic work grabs the viewerâ&#x20AC;&#x2122;s attention immediately. The artist puts great value on the first impression the viewer experiences when seeing his work because when a still-life really touches the viewer they discover a universe of infinite minor details that remain invisible to others. Education: Accademia diBelle Arti, Frosinone, Italy

Roberto Fantini Roberto Fantini, afgestudeerd aan het Artistiek Lyceum in Rome. De aantrekkingskracht die de kunst op hem had zorgde ervoor dat hij reeds op 14-jarige leeftijd zijn werk tentoonstelde. Zijn artistieke carrière is zéér divers :hij danst én fotografeert op professioneel niveau, hij acteert en werkt als model in de mode. Als beeldhouwer en schilder groeit hij onder andere door zijn vele reizen naar Azië, vooral naar Tibet, waar hij zich laat inspireren door de studies naar de oorsprong van de mens en tevens de betekenis van spiritualiteit. Na vele reizen woont hij 14 jaar buiten Italië. In 2000 keert hij terug naar Rome waar hij werkt als schilder en beeldhouwer. Zijn reizen hebben een sterke invloed op zijn werk. Zijn indrukken zorgen voor een primitieve kwaliteit die herinnert aan oude tribale kunst.

Roberto Fantini, graduated from the Artistic Lyceum in Rome. The attraction to art made sure he already exhibited his work at the age of 14. His artistic career is very diverse: he dances and photographs on a professional level, he acts and works as a model in fashion. As a sculptor and painter he grows among other things by his many trips to Asia, especially to Tibet, where he was inspired by the studies of the origin of man and also the sense of spirituality. After many trips he lives 14 years outside Italy. In 2000 he returns to Rome, where he works as a painter and sculptor. His travels have a strong influence on his work. His impressions provide a primitive quality that recalls old tribal art.

Yacov Feldman Hoewel de Russische kunstenaar Yacov Feldman (1969) ons menselijke gezichten toont, kan zijn werk nauwelijks geschaard worden binnen het traditionele genre van de portretkunst. Feldman streeft er niet naar om bestaande mensen te portretteren; achter zijn werken gaat veel meer schuil dan het weergeven van de realiteit. Mystiek komt op vele manieren tot uiting, en zijn schilderingen hebben veel gemeen met Russische iconen. De afgebeelde figuren lijken uitgeknipt uit een ons niet bekend verleden, alsof ze figureren tegen een vervreemdend decor. De achtergrond laat soms een nevelig landschap zien, soms blijft het effen en soms wordt enkel een sfeer gesuggereerd met de structuur van de verf. De context is onmogelijk te duiden en de hoedanigheid van de personages evenmin. De essentie van het werk van Feldman lijkt dan ook te liggen in de associatieve kracht van het beeld. De wijze waarop hij licht hanteert en zijn behandeling van de verf hij brengt deze in vele transparante lagen over elkaar aan - dragen bij aan het verstilde, etherische karakter van zijn portretten. De ogen van de afgebeelde figuren zijn telkens van een opvallende helderheid, alsof vanuit het verleden contact wordt gemaakt met de hedendaagse realiteit. Opleiding: Academy of Fine Arts, Vitebsk, Rusland

Although the Russian artist Yacov Feldman (1969) portrays human faces, his work can hardly be categorised within the traditional genre of portrait painting. Feldman does not try to portray actual people; there is more lurking behind his work than just a representation of reality. Mysticism is expressed in various ways and his paintings have a lot in common with Russian icons. The figures depicted seem cut out from, for us, an unknown past like they are performing in front of strange scenery. The background sometimes shows us a misty landscape, sometimes it remains plain and sometimes it is just an atmosphere that is intimated by the structure of the paint. The context is impossible to explain as is the role of the people in it. The essence of Feldman’s work seems to lie in the associative power of the image. The way in which he handles light and his use of paint – he paints many transparent layers over each other – contributes to the quiet, ethereal character of his portraits. The eyes of these depicted figures are always remarkably clear as if contact is being made from the past into a contemporary reality. Education: Academy of Fine Arts, Vitebsk, Russia

Russell Frampton Aan de abstracte schilderijen van de Engelse kunstenaar Russell Frampton (1961) ligt een liefde voor de natuur ten grondslag. De gelaagdheid en textuur in zijn werk refereren aan het ruwe karakter van het landschap. De kunstenaar bouwt zijn schilderijen als een collage op en de integratie van kleine, getekende vlakken is typerend voor zijn werk. Niet alleen formele compositorische elementen spelen een rol, maar ook benut hij de mogelijkheden van het schilderen zelf volop. Frampton is in de eerste plaats geïnteresseerd in het licht en de kleuren die voorkomen in ongerepte natuurgebieden. Hij probeert de vele elementen van een specifieke plek in één kunstwerk samen te brengen door bijzondere aandacht te geven aan het detail, echter zonder de helderheid van het geheel uit het oog te verliezen. De telkens terugkerende horizon gebruikt hij niet alleen als feitelijke verdwijnlijn, maar ook als metafoor voor het evenwicht in de natuur. In zijn schilderijen van binnenruimtes probeert Frampton uitdrukking te geven aan de verfijning van het mondaine leven. Ook hierbij zijn een zorgvuldige rangschikking van kleuren en een grote aandacht voor licht essentieel.

Opleiding: Exeter College of Art and Design, Exeter; University of Plymouth, Plymouth, Engeland

At the heart of the English artist Russell Frampton’s abstract paintings is his love of nature. The layering and texture in his work is a reference to the rugged character of the landscape. The artist builds up his paintings like a collage and the integration of small, pencilled blocks are typical of his work. Not only do formal composite elements play a role but he also fully utilizes all opportunities during the actual painting. Frampton is most interested in the light fall and colours that occur in unspoilt areas of natural beauty. He tries to merge the many elements of a specific spot into one piece of work by paying meticulous attention to detail, yet without losing clarity of the whole thing. He not only uses the ever recurring horizon as an actual vanishing point but also as a metaphor for the balance of nature. Frampton tries to express the elegance of the sophisticated life in his indoor paintings. To do this, a fastidious marshalling of colours and great attention to light is essential. Education: Exeter College of Art and Design, Exeter; University of Plymouth, Plymouth, England

Lucas Fruczek Het abstracte werk van de Poolse kunstschilder Lukasz Fruczek (1975) kenmerkt zich door een gelaagde opbouw en levendige verfhuid. Zijn schilderijen hebben een sterk grafisch karakter, en grote kleurvlakken worden gecombineerd met subtiel aanwezige figuratieve elementen. Schetsen van mens of dier vormen vaak het uitgangspunt van zijn werk, maar verdwijnen daarna grotendeels tijdens het werkproces. Wat overblijft zijn geometrische vormen die zich in een kwetsbaar evenwicht tot elkaar verhouden. Fruczek weet de voor zijn werk zo typerende gelaagdheid te bereiken door meerdere technieken naast elkaar in te zetten: hij gebruikt kwasten, paletmessen, rollers, spuitbussen en sjablonen vaak in eenzelfde schilderij. Hoewel zijn schilderijen door het gebruik van zich herhalende patronen een zekere rust uitstralen, doen zij dankzij de expressie waarmee de verfhuid is bewerkt tegelijkertijd dynamisch aan. â&#x20AC;&#x2DC; Opleiding: Academy of Fine Arts, Gdansk, Polen

The abstract work of the Polish artist Lukasz Fruczek (1975) is characterized by a layered construction and a vivid top coat. His paintings have a strong graphical character, in which large areas of colour are combined with subtly presented decorative elements. Sketches of people or animals are often the starting point for his work, but disappear to a large extent during the work process. Fruczek is able to achieve a stratification which is typical of his work, by using various techniques simultaneously; he often uses brushes, palette knives, rollers, spray cans and stencils all in one painting. Only geometric shapes with a vulnerable correlation towards each other remain. Although his paintings radiate a certain tranquillity due to the use of recurring patterns, thanks to the expression with which the top coat is fashioned they also come across as dynamic. â&#x20AC;&#x2DC; Education: Academy of Fine Arts, Gdansk, Poland

Antonio Fuertes

Licht vormt de rode draad door het oeuvre van de stillevenschilder Antonio Fuertes (1970). Vaak stelt deze Spaanse kunstenaar zich zijn doeken voor als het toneel in een theater, waar licht de regie heeft en de doeken tot leven brengt. Aan de basis van zijn passie voor fruit ligt zijn herinnering aan de boomgaard van zijn vader in Andalusië ten grondslag. Met het vaak brede formaat van de doeken en de manier waarop de afzonderlijke stukken fruit gegroepeerd zijn, suggereert Fuertes ritme en beweging. De techniek die hij hanteert ligt in lijn met die van oude meesters uit de Gouden Eeuw als Rembrandt, Velázquez en Ribera. Door vele lagen verf - minimaal 15 - over elkaar aan te brengen groeit het werk geleidelijk, waarbij het contrast tussen licht en donker altijd uitgangspunt blijft. Voor de onderste lagen gebruikt de kunstenaar enkel zwart en wit; kleur voegt hij pas in de laatste fase toe. Soms kiest de kunstenaar er zelfs voor het schilderij tonaal te houden en is een stilleven in zwart, wit en de vele daar tussenin liggende grijstonen het gevoelige resultaat. Deze vele transparante lagen en het reliëf in de verfhuid, zorgen samen voor de diepte die zo kenmerkend is voor de stillevens van Antonio Fuertes.

Light is the leitmotiv throughout the oeuvre of the still-life artist Antonio Fuertes (1970). This Spanish artist often presents his canvases like a play in a theatre, where the lighting is the director that brings the canvases to life. At the basis of his passion for fruit are the memories of his father’s orchard in Andalusia. By using a wide format for his canvases, which he frequently does, and the way in which the individual pieces of fruit are composed Fuertes suggests rhythm and motion. The technique he employs is in line with the Old Masters of the Golden Age, such as Rembrandt, Velázquez and Ribera. By painting many layers over each other – at least 15 – the work grows gradually, whereby the contrast between light and dark always remains the starting point. The artist uses only black and white for the undermost layer; he just adds colour during the last phase of his work. The artist sometimes chooses to keep the painting tonal and the sensitive result is a still-life in black, white and the various gradations of grey in-between. The many transparent layers and the relief in the top coat of paint ensure the depth that so characterizes the still-lives of Antonio Fuertes.

Opleiding: Facultad de Bellas Artes, Universidad de Madrid, Madrid, Spanje

Education: Facultad de Bellas Artes, Universidad de Madrid, Madrid, Spain

Marijk Gerritsma Vergankelijkheid is een belangrijk thema in het werk van Marijk Gerritsma (1954). Zij benadert dit thema vanuit het motief “huizen in relatie tot het landschap”. De “Noorse huizen” maken deel uit van haar nieuwste huizen-serie. De belangstelling die deze kunstenares voor huizen heeft ontwikkeld, werd gewekt in Sardinië waar witgekalkte schuren, verlaten huizen en schapenstallen het ruige landschap sieren. Vooral de kaalheid van deze onderkomens die als schuilplaatsen afsteken tegen de vlakte, sprak haar aan. Op haar schilderijen ontdoet Gerritsma haar huizen eveneens van alle onnodige details. Vooral wil zij de ruimte schilderen, en binnen het vlak van het doek tast zij de mogelijkheden van ruimteverdeling af. In de reeksen die zo ontstaan staan schilderkunstige aspecten als vorm, kadering, compositie, kleurgebruik en lichtspel centraal. Haar keuze voor overzichtelijke, heldere composities waar alle ruis is weggenomen, draagt bij aan een maximale ervaring van deze ruimte. Opleiding: Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten, Den Haag

Transience is the principal theme in Marijk Gerritsma’s work. Her motive in approaching this theme is “houses in relationship to the landscape”. The “Nordic houses” are a part of her most recent series. The interest that the artist has developed on this subject came about in Sardinia where whitewashed barns, abandoned houses and sheep sheds adorn the rugged landscape. The bareness of these dilapidated quarters, standing out as shelters against the horizon really appeals to her. On her canvases, Gerritsma strips her houses of any redundant details. She just wants to depict space and perceives the potential of the internal arrangement within the area of the canvas. In the series that have evolved in this way the artistic aspects such as form, framework, composition, use of colour and light are central. Her decision for neat, orderly and lucid compositions without any superfluous detail contributes to the total experience of these spaces. Education: Royal Academy of Art, The Hague

Inge Groenen De essentie van de bronzen schaatsers van Inge Groenen (1956) ligt in de beweging en de houding van haar mensfiguren. De anatomische kennis die zij met haar achtergrond als fysiotherapeute heeft opgedaan, stelt haar in staat om haar langgerekte niet-realistische personages een toch heel natuurlijk en vanzelfsprekend aangezicht te geven. Hoewel zij de artistieke vrijheid toepast om haar figuren in expressie kracht bij te zetten, zit elke uitgebeelde spier op zijn plaats en kloppen de proporties onderling uitstekend. De aandacht komt daarmee volledig te liggen op de kracht van de beweging. Voorovergebogen en leunend op slechts één been zwieren de schaatsers door de lucht. De snelheid die Groenen weet te suggereren in brons - een juist zwaar en statisch materiaal - is dan ook uniek. Het is de combinatie van spanning, kracht en snelheid die haar beelden typeert.

Opleiding: autodidact

The essence of Inge Groenen’s bronze ice-skaters lies in the motion and positioning of her human figures. The anatomical knowledge she gained from her background as a physiotherapist puts her in a position to give her elongated, unrealistic characters a really natural and genuine countenance. Although she uses artistic licence to heighten the expression of her figures, every muscle portrayed is in the right place and is perfectly in proportion. The attention is therefore completely drawn towards the power of the movement. Bent forward and leaning on just one leg the ice-skaters glide through the air. The speed that Groenen is able to intimate in bronze – which is a heavy and static material - is totally unique. It is exactly this combination of tension, power and speed that characterizes her sculptures. Education: autodidact

Eppe de Haan De artistieke en ambachtelijke kwaliteiten van het werk van Eppe de Haan (1949) zijn onmogelijk in een paar zinnen te vatten. Diverse monografieën zijn aan deze kunstenaar gewijd, en het aantal kunstcollecties waarin zijn werk is opgenomen, is niet op te sommen. De Haan woont en werkt in het Italiaanse Pietrasanta, bekend om haar marmergroeves en als werkplaats van beeldhouwers. De menselijke gestalte is uitgangspunt in het werk van De Haan. Na een start als schilder bracht de driedimensionaliteit van de sculptuur hem oplossingen in zijn zoektocht naar het onzichtbare. De Haan heeft in het openbreken van oppervlakten zijn ideale expressievorm gevonden. Hij kiest zorgvuldig wat hij toont en wat niet, en vaak verbeeldt hij uitsluitend fragmenten om het grotere geheel te suggereren. De zeggingskracht van het getoonde is mede dankzij zijn perfecte techniekbeheersing bijzonder sterk. De Haan is zich bewust van de gelaagdheid van het waarneembare en combineert diverse gezichtspunten vaak in hetzelfde beeld. Hij verenigt uitersten in zijn werk: hij brengt het mannelijke en het vrouwelijke samen en speelt met de relatie tussen fragment en context. Heden en verleden smelten samen en ook weet hij telkens de juiste balans te vinden tussen technische materiaalbeheersing en artistieke vrijheid. De sculpturen van De Haan zijn tijdloos, niet alleen door de keuze van het menselijke lichaam als motief, maar ook dankzij de klassieke schoonheid van de vormen die hij toont. Opleiding: Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten, Den Haag The artistic and professional qualities of Eppe de Haan’s work are impossible to describe in just a few sentences. Various monographs are dedicated to this artist and the number of art collections in which his work has been included are too numerous to mention. De Haan lives and works in Pietrasanta in Italy, famous for its marble-quarries and workplace for renowned sculptors. The human figure is the key subject in De Haan’s work. After starting out as a painter the three dimensionality of sculpting gave him the solution for his pursuit of the invisible. De Haan has found the ideal way to express himself and he achieves this by breaking open surface areas. He is fastidious in his choice of what he does or does not want to exemplify and often just depicts fragments to imply a larger whole. The depicted power of expression is exceptionally strong due to his perfect technical control. De Haan is aware of the stratification of the discernible and combines various angles in the same image. He unites extremes in his work. He merges male and female; he plays with the relationship between fragment and context, past and future melt together and he is also able to find the right balance between technical control of the material and artistic freedom. De Haan’s sculptures are not only ageless due to his choice of the human body as subject but also due to the classic beauty of the forms he displays.

Education: Royal Academy of Art, The Hague

Marjolein van Haasteren De door Marjolein van Haasteren (1967) geschilderde steden zijn archetypes. Ze vertegenwoordigen metropolen zoals deze eruit zien in haar verbeelding; ze is er niet geweest. Ook de toeschouwer denkt deze steden te herkennen omdat ze een beroep doen op het collectieve geheugen, maar in werkelijkheid is deze herkenning enkel gebaseerd op associaties. Van Haasteren brengt verstilling en beweging samen. De herinnering, in dit geval aan een ervaring die nooit daadwerkelijk is opgedaan, ligt aan de basis van haar werk. Van Haasteren kiest er bewust voor om te schilderen met een zwart-wit pallet omdat daardoor de nadruk op vorm en contrast wordt versterkt. Licht speelt een cruciale rol in de verbeelding van deze fictieve steden. Soms schildert Van Haasteren deze in vogelvluchtperspectief, afstandelijk en overzichtelijk, soms hanteert zij de menselijke schaal door in te zoomen op een auto of een ander detail.

Opleiding: Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten, Den Haag; Hogeschool voor de Kunsten, Utrecht

The cities painted by Marjolein van Haasteren (1967) are archetypes. They represent metropolises just as she sees them in her imagination, even though she has never been there. The viewers also feel that they recognize these cities because they appeal to the collective imagination, but in reality this recognition is based purely on association. Van Haasteren unites tranquillity and motion. The memory, in this case of an experience never actually acquired, lies at the foundation of her work. Van Haasteren consciously chooses to use a black-white palette to paint with, as this seriously emphasizes the form and contrast. Light plays a crucial role in the depiction of these fictitious cities. Van Haasteren sometimes paints these from a birdâ&#x20AC;&#x2122;s-eye view, distant and orderly, and sometimes she utilizes the human scale by zooming in on a car or other detail. Education: Royal Academy of Art, The Hague; Academy of Fine Arts, Utrecht Arts, Utrecht

Jaap Hartman Jaap Hartman (1950) is naast beeldhouwer ook bronsgieter. Zijn kennis van het gietproces enerzijds en zijn artistieke kwaliteiten anderzijds geven hem het vermogen het ontstaansproces van zijn bronzen beelden vanuit twee invalshoeken te benaderen. Dit uit zich onder andere in het feit dat Hartman als beeldhouwer altijd trouw is gebleven aan het beginsel dat beeldhouwen werken in en met de ruimte is. Opbouwend van binnen naar buiten krijgt de grote vorm langzaam maar zeker gestalte. Aangekomen bij de buitenkant, wanneer proporties en volumes kloppen, schaaft Hartman niet veel meer bij. De vorm van zijn werk blijft robuust, wat het een zekere krachtigheid geeft. Zo danken zijn bronzen kippen hun zeggingskracht aan de trefzekere plaatsing van de grote volumes in de ruimte. Doordat Hartman als bronsgieter zelf over alle benodigde kennis beschikt aangaande de technisch complexe fases van het maken van de mal, het gieten van het brons en van het patineren, kan hij de creatie van zijn beelden van begin tot eind volledig in de hand houden. Opleiding: Academie van Beeldende Kunsten, Rotterdam; Rijksacademie van Beeldende Kunsten, Amsterdam

Jaap Hartman (1950) is not only a sculptor, he is also a bronze-caster. His knowledge of the casting process on the one hand and his artistic qualities on the other hand provide him with the ability to approach his bronze sculptures from two different viewpoints. This is expressed in the fact that Hartman, as sculptor, has always remained faithful to the principal that sculpting is working in and with space. The large forms slowly take shape by building the sculpture up from the inside out. Once he reaches the outer surface and the proportions and volumes correspond, Hartman refines very little. The shape of his work remains robust, which gives it a certain kind of power. His bronze chickens owe their expressiveness to the accurate positioning of the large volumes in space. Because Hartman as bronze-caster has all the necessary knowledge in regard to the complex technical phases from making the mould, casting the bronze and the patina, he can control the creation of his sculptures from the very beginning to the very end. Education: Academy of Fine Arts, Rotterdam; Royal Academy of Fine Arts, Amsterdam

Kevin Hendley Persoonlijke momenten uit het alledaagse leven van de anonieme medemens vormen het thema op de panelen van de Engelse kunstenaar Kevin Hendley (1961). Het observeren van mensen in de publieke ruimte en het verbeelden van deze intieme momentopnamen zijn voor Hendley, door zijn natuurlijke drang naar beide, onlosmakelijk met elkaar verbonden. Hendley weet in zijn mannenportretten op monumentale wijze impressies te geven van de bijzondere karakters die hij om zich heen gadeslaat. Door deze personages van nabij te schilderen in sterke maar genuanceerde lichtdonker-contrasten, creëert hij duidelijke en herkenbare beelden. Tegen een donkere achtergrond in diepe bruinen lichten zijn personages op, waardoor een intieme sfeer ontstaat. De zorgvuldig doorgewerkte beelden getuigen van een uitzonderlijke aandacht voor techniek en verfbehandeling. Dankzij deze meesterlijke techniekbeheersing weet Hendley een gelaagdheid aan zijn werk te geven die maakt dat zijn creaties, ondanks die herkenbaarheid, tot de verbeelding van de toeschouwer blijven spreken. Maar het is bovenal de emotionele overgave van de kunstenaar die maakt dat zijn werken, behalve humoristisch, herkenbaar, intiem en mooi, zo ontroerend zijn.

Opleiding: Sint Martin’s College of Art, Londen; Artist in residence for the Royal Opera House, Londen, Engeland

Personal moments from everyday life of anonymous fellow-man form the theme on the panels of the English artist Kevin Hendley (1961). Observing people in public places and depicting these intimate moments are for Hendley, due to his natural urge to do both, inextricably bound together. In his male portraits Hendley is able to set down monumental impressions of the extraordinary characters he observes around him. By painting these characters close up, using strong yet subtle light-dark contrasts he creates clear and recognizable images. His characters light up against a dark background with deep brown hues, which generates an intimate atmosphere. The carefully interwoven images testify to exceptional attention to technique and use of paint. Due to this masterly control of technique, Hendley is able to stratify his work which makes his creations, in spite of their familiarity, appeal to the viewer’s imagination. Above all, it is the emotional submission of the artist that makes his work - not only humoristic, familiar, intimate and beautiful – so poignant. Education: Saint Martin’s College of Art, London; Artist in residence for the Royal Opera House, London, England

Rob van Hoek Het in cultuur gebrachte landschap komt telkens terug in het werk van Rob van Hoek (1957). Hoe mooi de wilde natuur ook kan zijn, zij prikkelt de fantasie van Van Hoek niet zoals het cultuurlandschap dat kan met zijn patronen, lijnen en ritmes. Braakliggende akkers, bomenrijen langs een weg of een enkele boom op een uitgestrekte vlakte afstekend tegen de blauwe lucht: het zijn de uitgangspunten voor de composities in zijn werk. Ook de horizon is altijd een belangrijk beeldelement, daar zij het vlak verdeelt in twee ruimtes met een heel eigen sfeer. Maar al lijken de wijde blauwe luchten boven de horizon en het land daaronder verschillende werelden te herbergen, samen vormen zij een harmonieus en sereen geheel. Van Hoek brengt de olieverf met de grootste aandacht laag over laag op, waarbij structuur en penseelstreek aan de basis liggen van de vibrerende kleurvlakken waaruit de compositie is opgebouwd. Doordat de aangebrachte verf deels weer weg geschraapt wordt, mengen de kleuren van de onderliggende lagen zich optisch met de daaroverheen opgebrachte kleuren. Rob van Hoek weet de stilte van het cultuurlandschap voelbaar te maken. Opleiding: autodidact

The culturally produced landscape is the recurring theme in the work of Rob van Hoek (1957). However beautiful raw nature can be, it does not stimulate Van Hoekâ&#x20AC;&#x2122;s imagination in the same way as the cultural landscape does with its patterns, lines and rhythms. Uncultivated fields, rows of trees along the road or a single tree on a vast plain outlined against the blue sky; these are the basis of the compositions in his work. The horizon is also always a key image element, because it splits the surface into two areas, each with its own ambience. Even though the wide blue skies above the horizon and the land below seem to accommodate different worlds, together they form a harmonious and serene whole. Van Hoek applies oil paint with great attention, layer upon layer, whereby structure and brushstroke lie at the foundation of the vibrantly coloured surfaces from which the composition is built up. As the paint applied is partially scraped off, the colours of the underlying layers merge optically with the colours applied to the top layer. Rob van Hoek is able to make the tranquillity of cultural landscapes tangible. Education: autodidact

Sven Hoekstra n een uiterst verfijnde stijl met olieverf op paneel schildert Sven Hoekstra (1945) absurdistische en soms surrealistische taferelen. Het contrast tussen de figuranten en het decor waartegen zij hun spel opvoeren, raakt de kern van de betekenis van zijn werk. Merkwaardige mensfiguren bewegen zich binnen een traditioneel oer-Hollands landschap. Deze natuurlijke omgeving is altijd leeg en ruimtelijk, als de akkers rondom Nijmegen waar de kunstenaar opgroeide. Tegen dit verstilde decor steken zijn karikaturale figuren des te sterker af, waardoor een vervreemdende sfeer ontstaat. De personages ogen extrovert en theatraal, mede door de bijzondere kostuums waarin zij zich hebben uitgedost. Tegelijkertijd lijken zij echter kwetsbaar en ontoegankelijk. Zij gaan hun eigen gang, los van hun omgeving en vaak ook los van elkaar. Oogcontact met de toeschouwer maken zij niet, en met elkaar al evenmin. De autonomie van het individu die hiermee gesuggereerd wordt, geeft het werk een monumentaal karakter. De tegenstelling tussen het tijdloze en verstilde landschap en de wervelende figuren die zich daarbinnen bewegen, representeert de spanning tussen natuur en cultuur evenals die tussen tijd en ruimte.

Opleiding: Academie voor Beeldende Kunsten ArtEZ, Arnhem

Using oil paint on panels Sven Hoekstra (1945) paints absurd and sometimes surrealistic scenes in an exceedingly refined style. The contrast between the figures and the scenery in which they find themselves touches the core of the meaning of his work. Remarkable human figures move around in a traditional, typically Dutch landscape. This natural environment is always empty and spacious, like the land around Nijmegen where the artist grew up. His caricatured figures stand out even more against this tranquil scenery, which creates an alienated atmosphere. The figures look extravert and theatrical, which is due, in part, to the distinctive costumes in which they are dressed. At the same time they seem quite vulnerable and inaccessible. They do as they please, detached from their surroundings and often detached from one another. They make no eye contact with the viewer or with each other. The suggested autonomy of the individual provides the work with monumental character. The contrast between the timeless tranquil landscape and the effervescent figures within represents the tension between nature and culture as well as time and space. Education: Academy of Fine Arts ArtEZ, Arnhem

Peter Hoogerwerf De beelden van Peter Hoogerwerf (1956) sluiten in stijl aan bij de negentiende en vroeg twintigste-eeuwse traditie. Zijn elegante en gevoelig verbeelde vrouwfiguren doen denken aan de danseressen van Edgar Degas. De kunstenaar speelt binnen de figuratie met gesloten en open vormen, met beweging en ritme, en met contouren en belijning. De expressie is ingetogen en klassiek. Al is het werk van Hoogerwerf uitgesproken figuratief en lijken de vrouwen anatomisch volledig natuurgetrouw te zijn weergegeven, de kunstenaar stelt de nabootsing ondergeschikt aan de artistieke expressie. Als het voor de zeggingskracht nodig is de anatomische correctheid los te laten, doet hij dat zonder aarzelen. Opmerkelijk is dan ook dat zijn naakten toch altijd een uitermate natuurlijk voorkomen hebben. Ook draagt de hoge technische kwaliteit bij aan hun natuurlijke en klassieke schoonheid. De sculpturen van Hoogerwerf hebben in hun uitgebalanceerde verhoudingen een vanzelfsprekende aanwezigheid. Opleiding: Academie voor Beeldende Kunsten Artibus, Utrecht; Rijksakademie van Beeldende Kunsten, Amsterdam

Peter Hoogerwerf‘s sculptures are in keeping with the 19th and early 20th century traditions. His elegant and sensitively depicted female figures are reminiscent of the dancers of Edgar Degas. The artist plays figuratively with open and closed forms, with motion and rhythm and with contours and lineation. Their expression is modest and classic. Even though Hoogerwerf’s work is figurative and the women seem to be portrayed completely realistically in the anatomical sense, the artist feels that the replication is secondary to the artistic expression. If he needs to let go of anatomical precision for the good of the expressiveness, he does so without hesitation. It is quite extraordinary that his nudes always have a totally natural appearance. The technical high quality also contributes to their natural and classic beauty. Hoogerwerf’s sculptures retain a genuine presence in their equilibrated relationship. Education: Academy of Fine Arts Artibus, Utrecht; Royal Academy of Fine Arts, Amsterdam

Anthon Hoornweg Anthon Hoornweg (1948) benadert de veelgebruikte themaâ&#x20AC;&#x2122;s mens en dier op eigenzinnige wijze in zijn beeldhouwkunst. Vergankelijkheid speelt een grote rol in zijn verbeelding van stieren, roofvogels en mensfiguren. In veel van zijn sculpturen zijn verwijzingen te vinden naar de Egyptische dodencultuur. Zo zijn zijn stierentorsoâ&#x20AC;&#x2122;s en mensfiguren gehuld in gedrapeerde doeken. Deze gemummificeerde beelden roepen een sfeer op van mystiek en verstilling. De verwijzingen naar oude beschavingen staan minder op de voorgrond bij zijn bronzen roofvogels. Uilen en jachtvalken verbeeldt hij soms levensgroot, waarbij hij grote aandacht besteedt aan de afwerking. De relatie van het dier tot de mens speelt zowel bij zijn gemummificeerde dieren als bij zijn roofvogels een grote rol. Hoornweg giet al zijn beelden zelf, om de voor zijn werk zo typerende perfectie van kleur en huid te waarborgen.

Opleiding: Academie van Beeldende Kunsten, Rotterdam

Anthon Hoornweg (1948) approaches the well-used themes of man and animal in a unique manner in his sculptures. Mortality plays a huge part in his depictions of bulls, birds of prey and human figures. Numerous references towards the Egyptian death culture can be found in many of his sculptures. Some of his bull torsos and human figures are swathed in draped fabrics. These mummified images summon up an ambience of mysticism and tranquillity. The allusion to ancient cultures is less prominent in his bronze birds of prey. He sometimes depicts owls and falcons at full scale, devoting a great deal of attention to the workmanship. The relationship between man and animal plays a considerable role in his mummified animals, as well as his birds of prey. Hoornweg casts all his sculptures himself to safeguard the colour and coating which is so typical of his work. Education: Academy of Fine Arts, Rotterdam

Jacob Hordijk De abstracte sculpturen van Jacob Hordijk (1948) hebben hun oorsprong in realistische taferelen. De waarneming van de werkelijkheid wordt teruggebracht tot een vormenspel waarin het uitgangspunt nauwelijks meer te herkennen is. Hordijk heeft een bijzondere gevoeligheid ontwikkeld voor de abstrahering van het herkenbare, waardoor zijn vertaling telkens resulteert in overtuigende composities. Een gevecht tussen katten kan uitgangspunt zijn, een dans, of de lichaamstaal die een emotie van verbazing of trots uitdrukt. De essentie van de uitdrukking blijft telkens behouden in de uiteindelijk abstracte sculpturen. Het organische karakter van zijn beelden en de beweging in de ruimte zijn als verwijzingen naar dierlijke of menselijke gestalten. Een zorgvuldige behandeling van volume en verhouding speelt hierbij een grote rol. Volumes komen los van de grond en gaan een spel van onderlinge aantrekking en afstoting aan. Vormen verhouden zich tot elkaar in een kwetsbaar evenwicht. Hordijk heeft zich tevens de ambacht van het brons gieten eigen gemaakt en benadert zijn eigen werk dus ook vanuit een zuiver technisch oogpunt. Ook in de technische afwerking verliest hij het evenwicht in de beweging niet uit het oog. Opleiding: autodidact

The inception of Jacob Hordijkâ&#x20AC;&#x2122;s abstract sculptures is realistic scenes. The perception of reality is reduced to a game of shapes, in which the starting point is barely recognizable. Hordijk has developed a particular sensitivity towards the abstraction of the familiar, as a result of which his translation always results in convincing compositions. A fight between cats, a dance or body language that expresses surprise or pride could be the origin. The essence of the expression always remains tangible in the definitive abstract sculpture. The organic character of his sculptures and the motion in space are like references to animal or human shapes. A fastidious handling of volume and proportion plays a great role in this. Volumes break free from the ground and play a game of attraction and repulsion together. Shapes relate to each other in a vulnerable balance. Hordijk has also mastered the technique of casting bronze and therefore also approaches his work from a purely technical point of view. At the same time, he never loses sight of the balance of motion in the technical workmanship. Education: autodidact

Paul Jansen De kunstschilder Paul Jansen (1960) begon zijn artistieke carrière als fotograaf, en een zekere invloed van de fotografie is vandaag de dag nog terug te zien in zijn schilderijen. Vooral de eigenzinnige composities en kaders die de koeienportretten van Jansen karakteriseren, zijn hiervan een goed voorbeeld. De koe is sinds enkele jaren een van de belangrijkste thema’s in het werk van Jansen. De kunstenaar is vooral gefascineerd door de wonderlijke en soms absurde vormen van dit dier, en het lichamelijke en het pretentieloze “zijn” dat het uitstraalt. Vanuit opvallende hoeken legt Jansen de koe vast; vaak portretteert hij het dier alsof het in de lens van een camera kijkt. Sommige koeienportretten doen haast abstract aan door de kleur en de vlakheid die Jansen aan de restvormen geeft, en de kop van de koe wordt vaak zo in het vlak geplaatst dat deze restvorm zo interessant mogelijk wordt. Jansen bouwt zijn olieverfschilderijen op in dunne lagen en met een ingehouden kleurenpalet. De kunstenaar zet de achter- en ondergrond van het schilderij schematisch en transparant op om de essentie vervolgens steeds dikker over te schilderen. Jansen streeft ernaar om met zo min mogelijk middelen een optimale zeggingskracht te bereiken.

Opleiding: Academie Minerva, Groningen

The artist Paul Jansen (1960) began his artistic career as a photographer, and a certain photographic influence can still be found in his current paintings. The distinctive compositions and frameworks that characterize his cow portraits are a good example of this and find their origin in his years as a photographer. The cow has become one of the most important themes in Jansen’s work during the last few years. The artist is really fascinated by the strange and sometimes absurd shape of this animal and the physical and unpretentious “being” that it conveys. Jansen depicts the cow from unusual angles; he often portrays the animal as if it is looking into the lens of a camera. Some of his cow portraits seem almost abstract because of the colour and flatness that Jansen deploys in the open space and the cows head is often placed onto the surface in such a way as to make the open space as interesting as possible. Jansen builds up his oil paintings in thin layers using a subdued colour palette. The artist sets up the ground and background of the painting schematically and translucent and then subsequently paints on the essence in increasingly thicker layers. Jansen strives to achieve an optimal power of expression using the least possible means. Education: Minerva Academy, Groningen

Erik de Jong Erik de Jong (1970) onderzoekt “de oorsprong van het menselijke bestaan”. De Jong houdt van zijn materiaal en schuwt het grote gebaar niet. Organische vormen hakt hij uit het ruwe marmer en polijst deze vervolgens glad. Zijn abstract aandoende beelden zijn opgebouwd uit compacte volumes. De Jong werkt vanuit de overtuiging dat vormen pas gaan spreken als ze met elkaar contrasteren. Steeds zorgt hij er echter voor dat de samengestelde vorm ook als geheel blijft overtuigen, als het ware een organisme wordt. Ondanks de vergaande abstrahering doen de langwerpige gestaltes niet zelden denken aan insecten en buitenaardse wezens. In hun geometrische en organische verschijning kunnen ogen en ledematen herkend worden. Het sterrenstelsel is een motief dat De Jong bijzonder fascineert. Op 17 verschillende plekken in de binnenstad van Delft heeft hij autonome sculpturen geplaatst die elk een ster representeren. De sculpturen zijn zodanig gepositioneerd dat onderlinge verbinding het sterrenbeeld Waterman vormt. Zijn zoektocht naar “universele vormen” brengt wereldvreemde maar tegelijkertijd herkenbare creaties voort. De Jongs verstilde en monumentale sculpturen roepen in al hun eigenaardigheid dan ook bovenal verwondering op. Opleiding: Hogeschool Rotterdam en Omstreken (Beeldende Vorming), Rotterdam

Erik de Jong (1970) investigates “the origin of human existence”. It is apparent that he not only loves his material but also grand gestures. He sculpts organic forms from raw marble and subsequently polishes them till they are smooth. His seemingly abstract sculptures are composed from compact volumes. De Jong is driven by the conviction that forms speak only when they are in contrast. He is always vigilant that the compound form is convincing as a whole, that it becomes an organism, so to speak. In spite of the drastic abstraction, the elongated figures are often reminiscent of insects and aliens. Eyes and limbs can be identified from their geometric and organic appearance. De Jong is totally fascinated by the star system as a theme. In 17 different places around the centre of Delft, he has placed autonomous sculptures and each one represents a star. The sculptures are positioned in such a way that collectively they connect to form the constellation of Aquarius. His quest for “universal shapes” generates unworldly yet at the same time recognisable creations. De Jong’s serene and monumental sculptures with all their idiosyncrasies certainly summon up a feeling of astonishment.

Education: College of Higher Education, District Rotterdam (Visual Arts Education), Rotterdam

Kantcho Kanev De schilderijen van de Bulgaarse kunstenaar Kantcho Kanev (1957) brengen diverse werelden samen. Abstractie en figuratie komen samen in één beeld, en verwijzingen naar oude culturen brengt hij tot uitdrukking in een onomstotelijk eigentijdse schilderstijl. Kleurvlakken en lijntekeningen spelen samen een gevoelig spel, en mannelijke en vrouwelijke elementen versmelten. De beeldtaal van Kanev is dan ook zeer eigen te noemen. Deze is heel direct en spreekt rechtstreeks de emotie van de kijker aan. Zijn Bulgaarse achtergrond lijkt ten grondslag te liggen aan de schilderijen van Kanev, echter zonder dominant te worden. De collectieve herinnering die door middel van liederen van generatie op generatie werd overgedragen, raakt nog steeds het wezen van de Bulgaarse cultuur. “Klank” is ook voor de beschrijving van Kanevs werk een toepasselijke term, en het is geen toeval dat zijn werken titels dragen als “Lovesong” en “Songbird”. Kanev geeft op haast muzikale wijze uitdrukking aan zijn persoonlijke gevoelens, associaties en inzichten en raakt daarmee direct de emotie van de kijker zonder tussenkomst van rationele interpretaties. In die zin is zijn werk heel toegankelijk, al zal datgene wat erin gelezen wordt altijd overgeleverd blijven aan de persoonlijke associaties van de beschouwer.

Opleiding: Academy of Fine Arts, Ruse, Bulgarije

The paintings of Bulgarian artist Kantcho (1957) Kanev combine different worlds. Abstraction and figuration converge in one image and he expresses references to ancient cultures in an indisputably contemporary painting style. Coloured surfaces and line drawings play a sensitive game as male and female elements are merged together. Kanev’s language of imagery can be called very much his own. It is totally straightforward and appeals directly to the viewer’s feelings. His Bulgarian background seems to be at the foundation of his artistry but without dominating it. The collective memories passed on from generation to generation by means of folksongs still touch the very essence of the Bulgarian culture. “Sound” is also an appropriate term for the description of Kanev’s work and it is no coincidence that his works bear titles such as “Lovesong” and “Songbird”. Kanev expresses his personal feelings, associations and insights in an almost musical manner, which implies that it immediately touches the viewer’s feelings without the intervention of rational interpretations. This makes his work totally accessible although everything read into it comes down to the observer’s personal associations. Education: Academy of Fine Arts, Ruse, Bulgaria

Ricky Kanters Ricky Kanters vindt het heerlijk om creatief bezig te zijn en kan zich een leven zonder kunst niet voorstellen. Allereerst ontdekte zij de mogelijkheden van keramiek en het werken met glas. Ook het combineren van materialen en technieken werd een uitdaging en inmiddels is zij in het bezit van meerdere keramiek- en glasovens. Sinds enkele jaren is hier het modelleren in was bijgekomen en zijn deze beelden in brons gegoten. Ricky kan zich totaal verliezen in het maken van haar objecten en vindt het iedere keer weer spannend of het haar lukt om een glimlach te toveren op de gezichten van haar “publiek”. In het dagelijks leven is Ricky de vrouw van Jan, de moeder van Jair en Juanita en docente Engels in Dordrecht.

Ricky loves making things and can’t imagine a life without her art. First she discovered the possibilities ceramics gave her and the thrill of working with glass. Combining different materials and techniques became a challenge and now she is the proud owner of several kilns. In addition to all this Ricky has taken up modeling in wax for some years now and she had her objects cast in bronze. While creating her pieces, Ricky loses track of time and the world around her. What she likes most is to conjure up smiling faces, only then she thinks she has succeeded. Ricky is married to Jan and is Jair and Juanita’s mother.

Marian Kievits Marian Kievits (1944-2006) brengt in haar beelden eigenwijze en vertederende karakters tot leven. Haar bronzen mensfiguren hebben een onverwoestbare onbezorgdheid gemeen; zij gaan volledig op in datgene waar ze mee bezig zijn. Humor is alom aanwezig in het werk van deze kunstenares. De vrijheid die haar personages uitstralen, voelt Kievits zelf ook in het gebruik van haar materiaal. Zij ziet zichzelf als een echt “vormenmens”. Klei is voor haar het perfecte materiaal om zich in uit te drukken omdat het plastisch is. Waar een schilder telkens weer vanuit een wit vlak moet beginnen te werken, kan de klei gedachteloos gehanteerd worden. De kunstenares laat de figuurtjes zo vrijelijk bewegen en zij zijn in hun doen en laten zo expressief, dat het je bijna doet vergeten dat zij in brons gegoten zijn. Stuk voor stuk zijn zij bezig met overleven, maar op een grappige manier. Zo is er de zwemster die hard probeert in de golf te duiken, en zijn er de roddelende vrouwtjes waar niemand tussen kan komen. Overlevingskracht wordt in haar beelden verenigd met levensvreugde, en het is de humorvolle wijze waarop Kievits deze existentiële thema’s weet te verbeelden, die haar beelden zo uniek maakt.

Opleiding: autodidact

Marian Kievits’ (1944-2006) sculptures bring precocious and endearing characters to life. Her bronze human figures all share an indestructible light heartedness; they are totally engrossed in whatever they are occupied with. Humour absolutely permeates this artist’s work. Kievits, herself, also feels the freedom that her figures radiate in her use of material. She sees herself as a real “shapes person”. Clay is the perfect material for her to express herself because it is mouldable. Where a painter must always commence work from a white surface, clay can be thoughtlessly plied. The artist makes the figures move so freely and they are so expressive in their actions that you almost forget they are caste in bronze. Every single one of the bronze figures are trying to survive, but in a humorous way. There is, for instance, the young swimmer that is trying really hard to dive into the waves and the gossiping women that no-one can interrupt. The power of survival is united with a zest for life in her sculptures and it is the humorous way in which Kievits knows how to depict these existential themes that make her sculptures so unique. Education: autodidact

Odile Kinart De beroemde beelden van de gerenommeerde Belgische kunstenares Odile Kinart (1945) zijn bovenal ontwapenend. Zij geeft uitdrukking aan een simpele, ongecompliceerde wereld. Het gevoel van zorgeloosheid dat haar bronzen figuren uistralen wordt vaak in verband gebracht met de kindertijd, en hun relatief grote hoofden versterken deze associatie. De beelden doen karikaturaal aan, maar deze term doet hen tekort. De poëtische subtiliteit waarmee zij zijn vormgegeven en de schoonheid van hun verschijning raakt het hart van de kijker. Door de jaren heen heeft Kinart een dusdanig eigen beeldtaal ontwikkeld, dat de afstand tussen de gemoedstoestand die zij wil uitdrukken en de uitstraling van haar bronzen beelden bijzonder klein is geworden. Vaak verbeeldt zij haar figuren in paren. Zij zitten samen in bad of op de sofa, alsof een momentopname getoond wordt van een zorgeloos bestaan. De grote aantrekkingskracht die van haar beelden uitgaat wordt hiermee voor een groot deel verklaard, maar ligt evenzeer in het vakmanschap waarmee de figuren zijn vervaardigd. De technische perfectie van Kinarts sculpturen, die zich ondermeer openbaart in de prachtige glanzende huid, is opmerkelijk. Dankzij de combinatie van haar artistieke gevoeligheid en haar grote ambachtelijke kwaliteiten weet Kinart het verlangen naar tijdloos geluk op poëtische wijze te verbeelden. Kinart werkt zowel op kleinere als op monumentale schaal. Opleiding: Academie Genk, Genk, België The famous sculptures of the renowned Belgian artist Odile Kinart (1945) are above all disarming. She expresses a simple, uncomplicated world. The feelings of unconcern that radiate from her bronze figures are often linked to childhood and their relatively large heads only strengthen this association. The sculptures come across as caricatured but this description falls short. The poetic subtlety with which they are designed and the beauty of their appearance touches the viewer’s heart. Through the years Kinart has developed her own language of imagery to such an extent that the distance between the state of mind that she wants to express and the aura of her bronze sculptures has become extremely small. She often portrays her figures in pairs; sitting in the bath together or on the couch, as if an instantaneous shot is being exposed of a carefree existence. The huge appeal of her sculptures can be explained by this, in part, but it is also attributable to the workmanship with which these figures are made. The technical perfection of Kinart’s sculptures, which manifests itself amongst other things, in the beautiful shiny surfaces, is remarkable. Due to the combination of her artistic sensitivity and her highly professional qualities Kinart is able to depict the yearning for a timeless happiness in a poetic way. Kinart’s works on a small as well as a monumental scale.

Education: Genk Academy, Genk, Belgium

Kolevatykh Balasanova

Kunst is een integraal onderdeel van het leven van het Russische echtpaar Sergei en Lily Kolevatykh (1958, 1960). Een schilderij is voor hen vaak een ode aan de plaatsen en personen waarvan ze houden. Voor beiden ligt de betekenis en waarde van een kunstwerk in de emotie waarmee het is gemaakt; minder belangrijk is of de boodschap in woorden uitgedrukt kan worden. Samen werkten zij eerder aan een serie schilderijen gebaseerd op antieke foto’s van Haagse straatbeelden. Subtiel geschilderde reflecties van oude prenten en antieke camera’s zijn in deze werken op vakkundige wijze tot collageachtige beelden verwerkt. In hun nieuwste gezamenlijke project ‘Urban Spaces’ staat wederom de stad centraal. Dit keer benaderen ze de stad als een perfect georganiseerde ritmische structuur, die is opgebouwd uit vele cellen en ontelbare micro- en macrowerelden omvat. De tot in detail gestructureerde metropolen van Sergei en Lily Kolevatykh doen dan ook surrealistisch aan. Ze lijken onbewoond, maar toch zijn er vele verwijzingen naar menselijke activiteit. De kunstenaars hebben ervoor gekozen deze in meerdere technieken vervaardigde kunstwerken te presenteren als giclee-prints, omdat dit hen de ruimte biedt het gecreëerde beeld telkens weer verder te ontwikkelen.

Art plays an integral part in the lives of the Russian married couple Sergei en Lily Kolevatykh (1958, 1960). To them, a painting is often an ode to the places and people they love. Both of them feel that the significance and value of a piece of art lies in the emotion with which it is made; it is unimportant whether the message can be expressed in words. They also worked together on a series of paintings based on antique photos of street scenes in The Hague. Subtly painted reflections of old prints and antique cameras were developed with great skill into collage-like images. In their newest joint project ‘Urban Spaces’ the city is the key theme once again. This time they approach the city as a perfectly organised rhythmical structure that is built up of numerous cells and contains countless micro and macro worlds. Sergei en Lily Kolevatykh’s detailed; structuralized metropolises come across as surrealistic. They give the impression of being uninhabited but there are many allusions to human activity. The artists have decided to present these works of art, constructed in various techniques, as giclee-prints because this offers them the opportunity to further develop the image they create.

Opleiding: Staatskunstacademie Moskou, Rusland

Education: State Art Academy, Moscow, Russia

Peter Kortekaas De mensen dierbeelden van Peter Kortekaas (1946-2008) zijn bijzonder expressief en levendig. In een directe stijl waarbij hij de sporen van het boetseren zichtbaar laat, weet deze kunstenaar karakter te geven aan zijn figuren. Zij worden met een flinke dosis humor en soms ook ironie weergegeven in typerende maar evenzo ongebruikelijke houdingen. De wassende kat met zijn poot in de lucht is zeer herkenbaar, evenals de haas die net landt na een sprong. De mensfiguren van Kortekaas slepen tassen met zich mee, poseren of rennen eenvoudigweg voorbij. Kortekaas weet als geen ander bewegingen te vangen in een statisch beeld, zonder dat enige dynamiek verloren gaat. Daarbij stelt zijn anatomische kennis hem in staat een realistische weergave van fysieke kenmerken los te laten, zonder dat dit ook maar enigszins ten koste gaat van de overtuigingskracht van het uitgebeelde. Opleiding: Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten, Den Haag

Peter Kortekaasâ&#x20AC;&#x2122; (1946-2008) human and animal sculptures are extremely expressive and lively. This artist is able to give character to his figures in a straightforward style, leaving visible traces of the sculpting. Using a considerable amount of humour and sometimes irony they are depicted in typical yet also unusual positions. The cat washing itself with its paw in the air is so familiar, as is the hare that is just landing after a leap. Kortekaasâ&#x20AC;&#x2122; human figures are dragging bags, posing or just simply running away. Unlike anyone else, Kortekaas is able to capture motion in a static sculpture without any loss of dynamics. In addition, his anatomical knowledge puts him in a position to let go of any of the physical characteristics without losing any persuasiveness of the portrayal. Education: Royal Academy of Art, The Hague

Ruud Krijnen De schilderijen en deels geschilderde tekeningen van Ruud Krijnen (1949) liggen in het verlengde van de lange traditie van het werk van de zogenoemde Italianisanten. Net als deze Hollandse kunstenaars die vanaf de 16de eeuw naar Italië trokken om zich te laten inspireren door haar culturele erfgoed, zo reisde ook Krijnen vele malen naar het zuiden. Motieven uit deze historische context vormen het hoofdthema van zijn werk. Mediterrane villa’s, poorten, fonteinen en sculpturen verbeeldt hij met subtiele lijnen en in ingetogen aardse kleuren. Schetsmatig en met behoud van een zekere mate van transparantie geeft hij een persoonlijke interpretatie van de grandeur van de Oudheid, Renaissance en Barok, alsof een blik geworpen wordt door de lagen van de geschiedenis heen. Ook de techniek die Krijnen toepast roept een sfeer van vervlogen tijden op. Zijn schilderijen hebben vaak het karakter van vervaagde fresco’s zoals die in Italië veel te bewonderen zijn. Verstilling en dynamiek komen samen in het werk van Krijnen. Door marmeren sculpturen van aanstormende paarden in snelle gebaren neer te zetten, lijken deze bevrijd te worden uit de bevroren pose waarin ze vereeuwigd waren.

Opleiding: autodidact

Ruud Krijnen’s paintings and partially painted drawings are an extension of the age-old tradition of the work of the so-called Italianates. Just like these Dutch artists that journeyed to Italy during the 16th century to be inspired by the cultural legacy, Krijnen also travelled south several times. Motives from this historical context form the key theme in his work. He depicts Mediterranean villas, archways, fountains and sculptures using subtle lines and subdued earthy colours. Schematically and retaining a certain amount of transparency he gives his own interpretation to the grandeur of ancient times, the renaissance and baroque, as if glimpsing through the layers of history. The technique that Krijnen uses also summons up a feeling of times gone by. His paintings often hold the character of faded frescos, like so many admired throughout Italy. Tranquillity and dynamics are combined in Krijnen’s work. By setting down marble sculptures and thundering horses in swift gestures, they give the impression of being liberated from the frozen position in which they were immortalized. Education: autodidact

Wil van der Laan De kracht die uitgaat van de bronzen bizons en stieren van Wil van der Laan (1950) is in de eerste plaats te danken aan de directheid waarmee de vorm van de dieren in de materie tot uitdrukking is gebracht. In het bronzen afgietsel zijn de sporen van het modelleren door de kunstenaar nog duidelijk zichtbaar. De dieren zijn met grote trefzekerheid geboetseerd, wat zich onder meer uit in een sterke suggestie van beweging en vaart. Al is de vorm van de dieren bevroren in brons, het lijkt alsof zij willen losbreken om van de sokkel weg te springen. Het contrast tussen de gesuggereerde dynamiek en de statische hoedanigheid die een bronzen beeld onherroepelijk bezit, roept spanning op. Er is nagenoeg geen contact tussen dier en sokkel; enkel door middel van een pin wordt de stier met de vaste grond verbonden, waardoor hij als in een fotoshot geregistreerd lijkt op het hoogtepunt van zijn sprong. Ook in Van der Laans schilderijen, waarin zijn passies voor sport, Afrika en jazzmuziek centraal staan, is eenzelfde intensiteit terug te zien. Hier zijn het vooral het intense kleurgebruik en de ruwe verfbehandeling die de beelden deze bijzondere energie geven. Opleiding: Academie Beeldende Kunsten Maastricht, Maastricht

The energy that emanates from Wil van der Laanâ&#x20AC;&#x2122;s bronze bisons and bulls is primarily due to the directness with which the shape of the animal is expressed in the material. There are still visible traces of moulding, by the artist, in the bronze cast. The animals have been moulded with great accuracy, which is expressed by, amongst other things, the strong suggestion of motion and speed. Even though the shape of the animal is frozen in bronze, it looks like it wants to break free, to jump off the plinth. The contrast between the suggested dynamics and the static qualities that a bronze sculpture irrevocably holds, summons up tension. There is almost no contact between the animal and the plinth; the bull is fastened only by a pin to firm ground, as a consequence of which it is registered like a photo shot, at the height of the jump. The same intensity can be seen in Van der Laanâ&#x20AC;&#x2122;s paintings in which his passion for sport, Africa and jazz music are the main themes. It is mainly his intense use of colour and rough use of paint that endow these images with such exceptional energy. Education: Academy of Arts Maastricht, Maastricht

Peter Leyenaar Met zijn langgerekte bronzen figuren, onzijdig en zonder armen, heeft Peter Leyenaar (1923) een eigen soort mens tot leven geroepen. “Lijfelijk gevangen”, “Verlegen”, “Schouder aan schouder” of “Samen apart”: het centrale thema in zijn werk is de relatie tussen mensen onderling. Zowel uit het ontwerp als uit de uitvoering van zijn bronzen blijkt dat deze kunstenaar over een indrukwekkend beeldend en scheppend vermogen beschikt. Hoewel Leyenaars beelden relatief veel ruimte innemen, doen ze luchtig en licht aan. De opwaartse beweging van de lichamen en de spanning tussen de figuren onderling zorgen voor een dynamisch geheel. Uit zijn behoefte om lichte en niet-statische figuren te verbeelden, heeft Leyenaar het hakken uit steen al snel ingeruild voor het opbouwen in klei. Zijn behoefte om zijn beelden van de grond te doen oprijzen kan niet los worden gezien van zijn liefde voor het klassieke ballet: vaak staan de personen op hun tenen, of balanceren ze om elkaar heen in een kwetsbaar evenwicht.

Opleiding: autodidact

With his outstretched, neutral figures devoid of arms, Peter Leyenaar (1923) has brought his own kind of humans to life. “Physically captured”, “Shy”, “Shoulder to shoulder” or “Independently together”: the key theme in his work is the interdependent relationship between people. It is obvious from the subject as well as the execution of his bronzes that this artist has an extraordinary expressive and creative capacity at his disposal. Although Leyenaar’s statues take up a relatively large amount of room they come across as light and airy. The upward motion of the bodies and the tension between the interdependent figures provides a dynamic whole. From his need to depict light and non-static figures, Leyenaar soon substituted hewing stone for the formation of clay. Not to be separated from his love of classical ballet is his need to have his figures rise from the ground: they are often standing on their toes, or balancing around each other in vulnerable equilibrium. Education: autodidact

Qiangli Liang De schilderijen en beelden van de Chinese kunstenaar Qiangli Liang (1964) gaan over de mens. Met gesloten ogen schermen zijn personages zich af van de wereld om hen heen. Zij zijn introvert en in zichzelf gekeerd, en wanneer er meerdere mensen zijn afgebeeld lijkt hun onderlinge relatie nooit vanzelfsprekend. Zijn Chinese identiteit heeft altijd een rol gespeeld in het oeuvre van Liang. Deze identiteit is niet alleen zichtbaar in de fysieke gelaatstrekken van zijn personages, maar ook in hun gezichtsuitdrukking en lichaamshouding. De afgezonderde, teruggetrokken mens komt terug in religies als het Confucianisme, het Taoïsme en het Boeddhisme. De boodschap die Liang in zijn werk legt is die van de eeuwige zoektocht van de mens. De balans tussen de naar binnen gekeerde en de naar buiten tredende mens gebruikt hij daarbij als een metafoor voor de balans tussen Oost en West. Opleiding: Academie voor Beeldende Kunsten, Guangzhou, China

Chinese artist Qiangli Liang’s paintings and sculptures are all about man. With their closed eyes, his figures shield themselves from the world around them. They are introverted and diffident and when more than one person is depicted their mutual relationship is never self-evident. Liang’s Chinese identity has always played a part in his oeuvre. This identity is not only visible in the physical appearance of his figures, but also in their facial expression and pose. The isolated, withdrawn human being appears in religions such as Confucianism, Taoism and Buddhism. The message that Liang lays down in his work is that of the ageold quest of man. He uses the balance between the introvert and extravert man as a metaphor for the balance between East and West. Education: Academy of Fine Arts, Guangzhou, China

Steven Marshall

De zogenoemde Lo-Res-schilderijen van de Engelse kunstenaar Steven Marshall (1967) leggen een bijzondere gelaagdheid bloot. Letterlijk schildert Marshall twee lagen beeld over elkaar, om daarna de bovenste afbeelding volgens een rasterpatroon te verwijderen. Zo ontstaat een dubbele werkelijkheid; zowel de onderste als de daaroverheen gezette schildering blijft als zodanig herkenbaar, terwijl hun samenspel voor een vervreemdend effect zorgt. Meestal beeldt Marshall op de onderliggende schildering een aantal mensen af, lopend over een plein en zonder onderling contact, terwijl de bovenste laag vaak abstract en monochroom is. Feitelijk wordt de oorspronkelijke schildering dus onderbroken door het bovenliggende lijnenspel, waardoor een voelbare afstand ontstaat. ‘Meervoudige werkelijkheid’ staat ook centraal in het ‘glasswork’ van Marshall. Deze glazen schilderijen bouwt hij op door verschillende lagen aan beide zijden beschilderd glas over elkaar heen te plaatsen. Doordat de glasplaten elkaar onderling niet raken, treedt een schaduwwerking op die de werkelijke diepte voelbaar maakt. Opleiding: University of Wolverhampton, Wolverhampton, Engeland

The English artist Steven Marshall’s so-called Lo-Res-paintings expose an extraordinary stratification. Marshall literally paints two layered images on top of each other, and subsequently removes the top layer using a lattice pattern. By doing this he creates a double reality; the under layer as well as the top layer remain recognizable as such, whilst the combination provides an alienating effect. Marshall usually depicts a number of people on the lower layer; they have no mutual contact and are walking across a square, whilst the top layer is usually abstract and monochrome. In effect, the original painting is interrupted by the interplay of lines on top, which creates a tangible distance. ‘Multiple realities’ is also a key theme in Marshall’s ‘glasswork’. He builds up these glass paintings by placing layers of glass which have been painted on both sides over each other. Because the glass-plates do not touch shadow work is formed, which makes the actual depth tangible. Education: University of Wolverhampton, Wolverhampton, England

Elke Matthijs Dagelijkse gebeurtenissen liggen aan de basis van de bronzen van Elke Matthijs (1978). De vrouw in relatie tot zichzelf en haar omgeving staat vaak centraal. Banale situaties gegrepen uit het dagelijkse leven worden in de bronzen van Matthijs geïsoleerd, uit de context getild en bevroren in de tijd. Dit nodigt de kijker uit om de schoonheid van het alledaagse te herwaarderen en met andere ogen te aanschouwen. De wijze waarop Matthijs deze ogenblikken in het brons tot uitdrukking brengt, benadrukt tevens de waarde van het moment: het onderwerp is haarscherp uitgesneden, alsof het letterlijk uit de werkelijkheid is getild. De door Matthijs gekozen taferelen hebben gemeen dat zij spontaan opkomende, ware gevoelens uitdrukken. De kunstenares wil de nadruk leggen op de spontane emoties die in onopvallende situaties kunnen opwellen, omdat zich in haar ogen juist op die momenten een diepere verbinding met onszelf, de medemens of de natuur manifesteert. En omdat die gevoelens door de toeschouwer vaak meteen herkend worden, leggen haar beelden ook direct contact met de kijker. Opleiding: Hogeschool Sint-Lukas, Brussel, België

Daily life is the basis for Elke Matthijs’ bronzes. Women in relationship to their self and their environment often occupy centre stage. Banal situations seized from everyday life are isolated in Matthijs’ bronzes, lifted from their context and frozen in time. This invites the viewer to revalue the beauty of everyday life and to view it differently. The way Matthijs expresses these moments in bronze also emphasizes the significance of the moment; meticulously carved, as if literally lifted from reality. The scenes Matthijs chooses have in common that they are spontaneous and express true feelings. The artist wants to put the emphasis on the spontaneous feelings that can arise in inconspicuous situations, because in her eyes, it is exactly at these moments that a deeper relationship is manifested with ourselves, fellow-man and nature. Moreover, because the feelings are usually recognized immediately by the viewer, her sculptures touch the spectator instantaneously. Education: College Sint-Lukas, Brussels, Belgium

Liesbeth Meuleman ....het begint allemaal met een wit doek: een uitdaging zonder duidelijk vooropgesteld plan, wel een richting maar geen afgemeten einddoel. Het prikkelt zet de dingen in beweging. ....de basis is puur. Het instinct geldt als leidraad, geeft richting aan, want schilderen met een strak vooropgezet plan benauwt. Werkt averechts. .... de schilderijen zijn duidelijk herkenbaar en toch gevarieerd: het primaire omarmen, de eerlijkheid van direct schilderen. Terugkerende themaâ&#x20AC;&#x2122;s zijn landschappen, mensen en bloemen. Alles wat leeft. ....het schilderen gaat zoals het komt: de vlek, de lijn ze krijgen een vervolg in nieuwe vlekken, nieuwe lijnen die tot nieuwe vormen transformeren. Het proces doet zijn werk. De drijfveer van het niet precies weten, nieuwe beelden die ontstaan.

58 ... it all starts with a white canvas: a challenge without a direction clearly orchestrated, but no measured end purpose. It stimulates put things in motion. .... the basis is pure. The instinct is for guidance, gives direction to, because painting with a tight preconceived plan upsets. Is counter-productive. .... the paintings are clearly recognizable and yet varied: to embrace the primary, the honesty of direct painting. Recurring themes are landscapes, people and flowers. All that lives. .... the painting as it comes: the stain, the line they get a sequel in new spots, new lines that transform to new forms. The process does its job. The motive of not knowing exactly, new images that arise.

Mohana Een liefde voor de creatie ligt aan de basis van het kunstenaarschap van Mohana (1967). Ook tijdens haar opleiding tot werktuigbouwkundige stond deze passie centraal. In de beeldhouwkunst heeft Mohana het evenwicht gevonden tussen haar fascinatie voor techniek en haar liefde voor artistieke expressie. Bij het maken van beelden komt immers niet alleen artisticiteit kijken; het technische proces is evenzo belangrijk. Inhoudelijk wil Mohana uitdrukking geven aan de onbezorgde kant van het leven. Zij vindt het belangrijk de vrolijkheid op te zoeken in een al zo zorgelijke wereld. Waar zij het moeilijker vond aan deze emotie uitdrukking te geven met het mensenlichaam, heeft zij in het dierfiguur haar ideale motief gevonden. Met haar bronzen dieren slaagt zij er voortreffelijk in de schone en onbezorgde kant van het bestaan te belichten. Het bolle paardje Pim dat vrolijk van zijn sokkel springt, straalt levenslust en energie uit. Ook van haar andere bronzen dieren gaat telkens vitaliteit en veerkracht uit. Gevoelens van blijdschap en vreugde weet Mohana met haar sculpturen als geen ander rechtstreeks over te brengen op haar publiek. Opleiding: Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten, Den Haag

A love of creation is the foundation of Mohanaâ&#x20AC;&#x2122;s artistry. This passion was also at the core of her mechanical engineering education. Mohana has found the balance between her passion for technique and her love of artistic expression, by sculpting. Making sculptures takes more than just artistry; the technical process is just as important. As regards content Mohana wants to express the carefree side of life. She feels it is of import to look for cheerfulness and joy in an already troubled world. Where she found it difficult to express this emotion on the human figure she has found that animal figures are the ideal theme. She has succeeded in a superb way of illuminating the beautiful and carefree side of existence in her bronze animals. The bulbous horsy Pim jumping off his plinth radiates zest for life and energy. Her other bronze animals also emanate vitality and resilience. Mohana is able to convey, in her sculptures, feelings of happiness and joy directly to her public. Education: Royal Academy of Art, The Hague

Nicola Nannini De doeken van de Italiaanse schilder Nicola Nannini (1972) laten stedelijke landschappen zien die met indrukwekkende precisie en klassieke vaardigheid geschilderd zijn. Welke steden hij afbeeldt is niet belangrijk; het gaat de kunstenaar om de sfeer die de metropolen op zijn doeken uitstralen. Hoewel de door de mens geconstrueerde leefomgeving centraal staat in het werk van Nannini, komen op zijn schilderijen echter geen mensen voor. Om aan de dynamiek van de zich eeuwig transformerende woonwereld van de mens uitdrukking te geven, heeft de kunstenaar de mens zélf ook niet nodig; de vibratie en de beweging van de telkens veranderende stad is als een metafoor voor het leven van de moderne mens die haar bewoont. De betekenis van het werk van deze kunstenaar gaat verder dan de indrukwekkende wijze waarop hij zijn stedelijke landschappen schildert; in zijn schilderijen snijdt hij tevens het fundamentele vraagstuk van de menselijke existentie aan. Elk schilderij is, naast een reflectie van de kunstenaar op zijn eigen bestaan, bedoeld als aanleiding voor een dialoog met de toeschouwer. En het thema is het leven van de mens, dat, net als de stad zelf, lichte en donkere kanten kent.

Opleiding: Accademia di Belle Arti di Bologna, Bologna, Italië

The canvases of Italian artist Nicola Nannini (1972) depict cityscapes painted with impressive precision and classical skill. Which cities he depicts exactly is not actually important; for the artist, it is just about the atmosphere that these metropolises radiate on his canvases. Although the manmade environment is predominant in Nannini’s work, no people actually appear in his paintings. To express the dynamics of the perpetually transforming world in which we reside, the artist does not need human beings; the vibration and motion of the continually changing city is like a metaphor for the life of modern man that inhabits her. The meaning of this artist’s work goes further than the impressive manner in which he paints his cityscapes; he also broaches the fundamental question of human existence in his paintings. Every painting is, besides being a reflection of the artist’s own existence, meant to provoke a dialogue with the viewer. And the theme is man which, just like the city itself, has a dark and light side. Education: Accademia di Belle Arti di Bologna, Bologna, Italy

Ninon Een enorme passie voor het leven en de natuur ligt aan de basis van de kunstwerken van Ninon (1967). Haar werk is zowel primitief als modern van karakter en daarmee bovenal tijdloos. In de natuur zoekt zij verbinding met een allesomvattende energie, een oerkracht die de grenzen van tijd en plaats overschrijdt. Zij streeft ernaar om met haar beelden uitdrukking te geven aan de harmonie, kracht en sensualiteit die de essentie van het leven raakt. Om in contact te komen met die energie, probeert Ninon de natuur te ondergaan. De manier waarop alles in de natuur met elkaar verbonden is, blijft haar verwonderen, en zij zoekt vooral naar de gelijkheid tussen alles wat leeft. Vanuit haar verlangen de natuur te doorgronden, heeft Ninon veel gereisd en vele landschappen, diersoorten en culturen gezien. De ervaringen die zij onderweg heeft opgedaan, verwerkt zij in haar kunstwerken. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de organische vorm telkens terugkomt in haar gestileerde en zorgvuldig afgewerkte dierfiguren. Een innerlijk evenwicht gaat van hen uit, wat de kunstwerken een autonoom karakter geeft. De schoonheid en het evenwicht waarvan de natuur doordrongen is, zien we terug in de beelden van Ninon. Opleiding: Academie Minerva, Groningen A real passion for life and nature are the foundation for the artwork of Ninon (1967). Her work is primitive as well as modern in character and therefore above all else it is timeless. She searches for a link in the natural world with a universal energy; a primal energy that transgresses time and space. She strives to express in her sculptures the ageless harmony, energy and sensuality that touch the very essence of life. To get in touch with this energy Ninon tries to experience nature. The way in which everything in nature is connected always amazes her and she searches for the equality of all that lives. Through her desire to comprehend nature, Ninon has travelled extensively and seen various landscapes, types of animal and cultures. She converts the experiences she has on the road into her artwork. It is therefore not surprising that the organic form constantly recurs in her stylised and scrupulously finalized animal figures. An inner balance emanates from them, which gives these works of art an autonomous character. The beauty and balance that nature is drenched with can be witnessed in Ninonâ&#x20AC;&#x2122;s sculptures. . Education: Academy Minerva, Groningen

Jo Oakley Na haar studie aan North East London Polytechnic begon Jo Oakley (1964) haar carrière als grafisch kunstenaar. De overgang naar het schilderen verliep geleidelijk, en haar ervaring met de grafische technieken heeft haar benadering van het geschilderde oppervlak sterk beïnvloed. Haar meest recente werk vertegenwoordigt voor haar een verzameling van herinneringen. In haar schilderijen gaat ze uit van allerlei vertrouwde objecten die haar terugbrengen naar haar kindertijd. De schilderijen representeren voor haar de geborgenheid en warmte van grootmoeders keuken. Oakley bouwt haar schilderingen op uit vele lagen. Haar behandeling van het oppervlak en haar rijke kleurgebruik moedigen de kijker aan om de nostalgie te beleven waaraan zij met haar schilderijen uitdrukking wil geven. Jo Oakley exposeert met veel succes door heel Europa, en haar werken worden inmiddels als verzamelstukken beschouwd.

Opleiding: North East London Polytechnic, Londen, Engeland

Jo Oakley (1964) began her career as a graphic artist after finishing her education at the North East London Polytechnic. The transition to painting was gradual and her experience of graphic techniques strongly influenced her approach to the painted surface. Her most recent work represents a collection of her own memories. The theme in her paintings is all kinds of familiar objects that remind her of her childhood. The paintings represent to her the warmth and affection of grandmother’s kitchen. Oakley builds up her paintings over several layers. Her treatment of the surface area and her rich use of colour encourage the viewer to experience the nostalgia that she expresses in her paintings. Jo Oakley successfully exposes throughout Europe and her work is already considered collectors items. Education: North East London Polytechnic, London, England

Geert Overvliet De rustige maar met de grootste zorgvuldigheid geschilderde taferelen op de doeken van Geert Overvliet (1939) gaan in de eerste plaats over de onbezorgde mens. Zijn personages bevinden zich in de meest uiteenlopende situaties, maar altijd is de blik in hun ogen rustig en tevreden. Soms houden deze mensen zich met iets bezig, maar niets lijkt de vanzelfsprekende harmonie van hun bestaan te doorbreken. De mensen die op zijn doeken figureren zijn in heldere kleuren en vereenvoudigde vormen neergezet. Formele aspecten als perspectief en verhouding zijn voor Overvliet ondergeschikt aan de algemene uitstraling van het kunstwerk. Zo kan hij ervoor kiezen verschillende gezichtspunten door elkaar te gebruiken als dat het overzicht over het tafereel in zijn schilderij versterkt. De kunstenaar vereenvoudigt zijn personages sterk en geeft ze in grote volumes weer. Overvliet voelt een sterke behoefte om zijn geschilderde figuren in een omgeving te plaatsen die niet is aangetast door zorgen en alledaagse beslommeringen. Door in zijn beelden consequent afstand te houden van de hectiek van de moderne realiteit, lijken zijn schilderijen dan ook een andere, imaginaire wereld weer te geven. Opleiding: autodidact

The peaceful scenes, painted with the greatest of care, on the canvases of Geert Overvliet (1939) are primarily about carefree human beings. His characters find themselves in the most divergent of situations, but the look in their eyes is always serene and content. Sometimes these people are occupied with something, but nothing appears to break through the natural harmony of their existence. The people that appear on his canvases are depicted in vivid colours and simplified shapes. The formal aspects, such as perspective and proportions are secondary to the general atmosphere of the painting to Overvliet. He can therefore decide to mix up the different perspectives, if this strengthens the view of the scene. The artist highly simplifies his figures and portrays them in great volumes. Overvliet feels a strong need to place his painted figures in an environment that is free of doubt and daily worries. By consistently keeping a distance from the chaos of modern reality in his images, his paintings seem to depict a different, imaginary world. Education: autodidact

Yves Palliès De fascinatie van de Franse fijnschilder Yves Paillès (1953) voor de trompe l’oeil is groot, en de precisie waarmee hij zijn gezichtsbedriegende taferelen schildert indrukwekkend. In tegenstelling tot de traditionele toepassing van de trompe l’oeil-techniek, levensgroot op muren en plafonds, weet Paillès op miniatuurformaat eenzelfde illusie te wekken van een driedimensionale ruimte. Om binnen dit genre een overtuigend schilderij te maken, is perfecte techniekbeheersing een vereiste. De uitdaging ligt voor Paillès dan ook in de perfectie van de representatie, zo perfect dat die nauwelijks nog van de werkelijkheid te onderscheiden is. Zijn werk nodigt uit om elk geschilderd detail nauwkeurig te onderzoeken, wat bevestigt hoezeer deze kunstenaar meester is van zijn materiaal. Op het platte vlak toont hij intieme taferelen, hyperrealistisch geschilderd in heldere en diepe kleuren. De onderwerpen die Paillès schildert, houden direct verband met zijn persoonlijke passie voor oude boeken en de verhalen van Jules Verne, geen onbekende in zijn geboortestad Nantes. Door de verbeelding van zowel banale als curieuze objecten weet Paillès een werkelijkheid te suggereren die vreemd is aan de onze.

Opleiding: autodidact

The French fine artist Paillès (1953) possesses a great fascination for the trompe l’oeil, and the precision with which he paints these optical illusions is impressive. In contrast to the traditional application of the trompe l’oeil-technique, full scale covering walls and ceilings, Paillès can create the illusion of a three dimensional space in miniature. To make a convincing painting in this genre, total control of technique is required. The challenge for Paillès is in the perfection of the presentation; so perfect that it can hardly be distinguished from reality. His work calls for meticulous examination of every painted detail, which substantiates that this artist is an absolute master of his material. On the flat surface, he displays intimate scenes, painted in a hyperrealistic style in clear, deep colours. The objects that Paillès paints have a direct link to his personal passion for old books and the stories of Jules Verne, no stranger to his city of birth, Nantes. By portraying banal as well as curious objects Paillès presents us with an unfamiliar reality. Education: autodidact

Olivier Paul Olivier Paul (1968) verbeeldt fragmenten van de werkelijkheid zonder verwijzingen te maken naar de tijd. Deze Belgische kunstenaar is gefascineerd door het fenomeen van de collectieve herinnering, welke is opgebouwd uit ontelbare persoonsgebonden herinneringen. De verstilde sfeer die vaak uitgaat van oude verkleurde ansichtkaarten is ook voelbaar in zijn werk. Voor Paul schuilt veel symboliek in de wijze waarop souvenirs en oude objecten door de tijd veranderen van gedaante en betekenis. Oude voorwerpen hebben elk een eigen historie en de kunstenaar ziet deze als sporen uit het verleden. Hun voortbestaan geeft ze een tijdloze autonomie en de nostalgische lading die zij in zich dragen wil hij in zijn schilderijen tot uitdrukking brengen. Paul onderzoekt in zijn werk het mysterie van de zichtbare en onzichtbare sporen van het verleden. Naast zorgvuldig gekozen objecten als oude wijnflessen, is ook het naakt een terugkerend motief. Vaak spant hij geprepareerd doek achterstevoren op en schildert hij op het bruine onbewerkte canvas. Met zijn schilderijen wil de kunstenaar bij de beschouwer emoties losmaken die hem doen afdwalen langs de paden van zijn persoonlijke belevingen. Opleiding: L’Institut des Arts et Métiers, Nivelles; Saint Luc, Bruxelles, België

Olivier Paul (1968) depicts fragments of reality without making any reference towards time. This Belgian artist is fascinated by the phenomenon of the collective memory, which is built up of countless individual memories. The serene ambience that is often associated with old, faded postcards is also tangible in his work. For Paul, a lot of symbolism is hidden in the way souvenirs and old objects change in appearance and meaning over time. Old artefacts have their own history and the artist sees them as remnants from the past. Their continued existence gives them a timeless autonomy. Paul wants to express the nostalgic charge they bear in his paintings and he examines the mystery of the visible and invisible traces of time in his work. Besides carefully chosen objects like wine bottles, the nude is also a recurring theme. He often mounts the prepared canvases back to front and paints on the brown unprocessed canvas. By means of his paintings, the artist wants to release the emotions of the viewer that make him stray from the path of his personal awareness. Education: L’Institut des Arts et Métiers, Nivelles; Saint Luc, Brussels, Belgium

Mike Piché De sensualiteit van het vrouwelijk naakt is het terugkerende thema in het werk van de Canadese beeldhouwer Mike Piché (1950). Intimiteit, tederheid en verbondenheid staan daarbij centraal. De gestileerde, volle vrouwfiguren staan als krachtige vormen in de ruimte. Waar deze vormen vaak gesloten en compact zijn, ogen de vrouwen toch ontwapenend en toegankelijk. De beelden van Piché gaan dan ook over het spel tussen beslotenheid en tastbaarheid, waaraan de articulatie van de vorm ten grondslag ligt. Piché benadert het beeld vanuit abstracte vormen, en de dialoog tussen abstracte verhoudingen en figuratie houdt hij telkens in het oog. Het is de wisselwerking tussen beide die waarborgt dat zijn beelden blijvend ontroeren. Tegelijkertijd hebben de vrouwfiguren van Piché een zekere humor over zich. Zijn nieuwste serie werken is vervaardigd met een bijzondere heldere groene patina die de zuiverheid van de vorm nog eens kracht bij zet.

Opleiding: Academie voor Beeldende Vorming, Amsterdam

The sensuality of the naked female is a recurring theme in the work of Canadian sculptor Mike Piché (1950). Intimacy, tenderness and unity are central to his work. The stylized, full female figures stand as powerful forms in space. The forms are often closed and compact, yet the women look beguiling and approachable. Piché’s sculptures are all about the play between isolation and tangibility, in which the articulation of the form is at the foundation. Piché approaches the sculpture from an abstract form and closely monitors the dialogue between abstract relationships and figuration. It is the interaction between the two that guarantees that his sculptures are always so moving. However, Piché’s female figures also have a certain kind of humour about them. His newest series of work are constructed of a special clear green patina that strengthens the purity of the form. Education: Academy of Fine Arts, Amsterdam

Maurizio Piovan Het abstracte werk van de Italiaanse schilder Maurizio Piovan (1953) suggereert een ruimtelijkheid zonder grenzen. Piovan vertaalt persoonlijke herinneringen en gedachten naar geometrische vormen en kleurvlakken. De ritmiek in zijn werk is harmonieus en doet denken aan een muzikale compositie. Om de grenzeloosheid van de emotionele wereld visueel te benadrukken werkt hij graag op groot formaat. Omdat elke verwijzing naar de waarneembare realiteit in zijn abstracte composities ontbreekt, wordt de associatie van de kijker in gang gezet. Piovan probeert de beschouwer ertoe aan te zetten “voorbij zijn herinnering” te kijken, zodat de beleving van datgene wat hij voor zich ziet directer wordt. Piovans werk behoort zowel vanaf een afstand als van dichterbij aanschouwd te worden. Van ver weg trekken vooral de kleurvlakken en hun onderlinge rangschikking de aandacht, terwijl de detaillering in structuur en lijnvoering zichtbaar wordt van dichtbij. Met zijn formele benadering van de schilderkunst wil Piovan een universele harmonie verbeelden, waarbij hij kleur inzet als het bindende element. Opleiding: autodidact

The abstract work of Italian artist Maurizio Piovan (1953) implies spatiality without limitation. Piovan translates personal memories and thoughts into geometric shapes and coloured surfaces. The rhythm in his paintings is harmonious and reminiscent of a musical composition. To visibly emphasize the limitlessness of the emotional world he likes to work on enormous canvases. Because there is no reference to a discernible reality in his abstract compositions, the associations of the viewer are activated. Piovan tries to get the viewer to look “past his memories” so that the perception of what he sees is more direct. Piovan’s work is meant to be viewed up close as well as from a distance. From a distance it is the coloured surfaces and their mutual arrangement that attracts attention whilst the details in structure and line play become visible from close by. With his formal approach to art, Piovan wants to portray a universal harmony in which he uses colour as the binding agent. Education: autodidact

François du Plessis De Zuid-Afrikaanse kunstenaar François du Plessis (1961) zoekt in zijn abstracte werk naar een balans tussen de strakke lijn en de organische vorm. Vaak schildert hij op gevonden materialen als hout, zink of metaal. Du Plessis combineert deze gevonden voorwerpen met verf op een houten ondergrond, waarbij hij grote aandacht heeft voor compositie en kleur. Zelf ziet de kunstenaar in zijn werk karakteristieken terug van een sculptuur. Hij laat zich in zijn materiaal- en kleurkeuze rechtstreeks inspireren door zijn liefde voor Afrika. Het ruige karakter van het Afrikaanse landschap komt in zijn werk niet alleen door het gebruik van natuurlijke materialen tot uitdrukking, maar ook door de robuuste wijze waarop hij deze behandelt en vervolgens tot één geheel combineert. Het hout blijft zichtbaar door de verf heen, en ook de wijze waarop de diverse onderdelen aan elkaar bevestigd zijn wordt niet verhuld. Du Plessis woont en werkt sinds 1988 in Duitsland.

Opleiding: autodidact

The South African artist François du Plessis (1961) looks for a balance between tight lines and organic forms in his abstract work. He often paints on materials that he finds, such as wood, zinc or other metals. Du Plessis combines these objects that he finds with paint on a wooden background, concentrating mainly on composition and colour. The artist sees sculptured traits in his work. He allows himself to be directly inspired in his choice of colour and material by his love of Africa. The rough character of the African landscape is not only expressed by his use of natural materials, but also by the robust way he handles them and subsequently combines them to form a whole. The wood remains visible through the paint yet the way in which the various components are fitted together is concealed. Du Plessis has lived and worked in Germany since 1988. Education: autodidact

Joop Polder De natuurlijke en stedelijke landschappen op de schilderijen van Joop Polder (1939) zijn altijd zonovergoten. Al zijn de straten verlaten en rijden er trams zonder bestuurder, op subtiele wijze krijgt de toeschouwer het behaaglijke gevoel een vriendelijke en warme wereld te betreden. Niet met felle kleuren roept de schilder deze suggestie op, maar juist door zachte tonen te gebruiken. Ondanks de complexe architectuur van de bouwwerken op het doek weet hij een ritmisch, overzichtelijk en bovenal harmonieus geheel te creĂŤren. Polder wil een bewustzijn opwekken van de schoonheid van de dingen van alledag. Om uitdrukking te geven aan de kracht van de menselijke observatie laat hij de mens in zijn schilderijen echter juist achterwege. Door wel telkens een menselijk gezichtspunt te kiezen en door naar zijn nabije aanwezigheid te verwijzen met attributen als een lege stoel en een halfvol glas wijn, prikkelt de schilder de kijker om ook daadwerkelijk de plaats van toeschouwer in te nemen. Het landschap dat zich aan hem openbaart wordt door deze benadering op nog directere wijze ervaren, en de kijker waant zich als vanzelf in de droomwereld die hem door het schilderij wordt getoond. Polders schilderingen zuigen de kijker een andere realiteit in waar een aangenaam besef doordringt dat alles net iets anders is dan het lijkt. Opleiding: Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten, Den Haag

The landscapes and cityscapes in the paintings of Joop Polder (1939) are always drenched in sun. Even though the streets are deserted and the trams have no drivers, the viewer is subtly bestowed with the feeling of entering a friendly, warm world. The painter does not achieve this by using vivid colours, but by using subdued hues. In spite of the complex architecture of the structures on canvas, he is able to create a rhythmical, orderly and above all, harmonious whole. Polder wants to raise the consciousness of the beauty of everyday things. To enhance the expression of human observation he omits human figures from his paintings. By choosing a human perspective and referring to his close presence using attributes such as empty chairs and half-full glasses of wine, he stimulates the viewer to actually take the place of the observer. The landscape that is revealed is experienced more directly using this approach and the viewer automatically imagines himself in the dream world that is presented by the painting. Polders paintings suck the viewer into a different reality in which a pleasing idea convinces us that everything is a little different than it seems. Education: Royal Academy of Art, The Hague

Margarita Pueva De Bulgaarse beeldhouwster Margarita Pueva (1950) maakt sculpturen in brons en beschilderd hout. Soms ook combineert zij beide materialen in haar gevoelige beelden van vrouwfiguren. De vrouwen lijken zich van hun omgeving af te sluiten. Ondanks hun introverte karakter hebben zij tevens een zichtbare kwetsbaarheid over zich. Ook als zij ten voeten uit verbeeld zijn, is grote aandacht aan hun gezichtsuitdrukking gegeven. De sereniteit die van hen uit gaat doet denken aan heiligen zoals zij zijn afgebeeld op oude iconen. Een associatie met primitieve maskers dringt zich eveneens op. Een grote interesse in de primitieve kunst van Afrika en in de middeleeuwse religieuze beeldhouwkunst ligt hieraan ten grondslag. Door verwijzingen naar historische kunstvormen te integreren in haar eigentijdse werk, toont Pueva zich betrokken bij de kunsthistorische context waarbinnen zij opereert. Pueva heeft zich een herkenbare en originele beeldtaal eigen gemaakt, waarmee zij uitdrukking geeft aan innerlijke verstilling en rust. Opleiding: Academie van Beeldende Kunsten, Veliko Tarnovo, Bulgarije

The Bulgarian sculptress Margarita Pueva (1950) makes sculptures in bronze and painted wood. She sometimes combines both of these materials in her sensitive sculptures of female figures. The women appear to have withdrawn from their environment. In spite of their introversion they also have a visible vulnerability about them. Even when portrayed from head to toe great attention is given to facial expression. The serene ambience is reminiscent of saints as depicted on old icons. An association to primitive masks is also provoked. At the foundation of her sculpting lies her great interest in the primitive art of Africa and the religious artwork of the middle ages. By integrating references to historical art forms in her own work Pueva displays her commitment to the historical artistic context in her contemporary work. Pueva has acquired an original and recognisable language of imagery in which she expresses an inner tranquillity and peace. Education: Academy of Fine Arts, Veliko Arnovo, Bulgaria

Chris Ripken Door de jaren heen heeft Chris Ripken (1956) met vele uiteenlopende materialen gewerkt, variërend van klei, steen en metaal tot papier en beton. Ripken voelt een continue noodzaak tot het maken van beelden. Het moment waarop een sculptuur voltooid is beleeft hij kortstondig als een bevrijding, maar direct daarna dringt zich de behoefte op om weer aan een nieuw werk te beginnen. De beelden van Ripken hebben een dualistisch karakter in meerdere opzichten. Hij combineert verschillende tegenpolen vaak in hetzelfde werk. Zo kan eenzelfde beeld absurdistisch doch realistisch zijn, licht en zwaar tegelijk, kwetsbaar maar toch sterk, mannelijk en vrouwelijk tegelijkertijd of menselijk zowel als dierlijk. Daarbij zijn zijn beelden fantasievol en dynamisch. Zo bewegen grote platte vissen zich van de sokkels af, of rijzen minder herkenbare figuren de hoogte in. Het aanzicht van de meest recente sculpturen van Ripken verandert met het standpunt van de toeschouwer doordat ze uit vlak plaatstaal zijn vervaardigd. Mede dankzij hun dynamische verschijning prikkelen deze beelden ook de fantasie van de beschouwer. Werk van Ripken is tevens te vinden in de openbare ruimte, onder andere op diverse locaties in Rotterdam. Opleiding: Academie van Toegepaste Kunst, Maastricht

Through the years Chris Ripken (1956) has worked in many diverse materials, varying from clay, stone and metal to paper and concrete. Ripken feels a continual need to create sculptures. The moment a sculpture is completed he experiences a shortlived relief but immediately afterwards feels a pressing need to start on a new piece. Ripken’s sculptures have a dualistic character in more than one way and he often combines opposites in the same piece of work. Consequently, one sculpture can be absurdist and yet realistic, vulnerable yet strong, light yet heavy, male and female or human and animal at the same time. His sculptures are also dynamic and highly imaginative. Huge flat fish move off their plinth or unrecognisable figures rise upwards. The countenance of Ripken’s most recent sculptures change according to the observer’s viewpoint as they are manufactured from flat steel sheeting. Due to their dynamic appearance, amongst other things, they stimulate the imagination of the viewer. Ripken’s work can also be found in public areas, such as various locations throughout Rotterdam. Education: Academy of Applied Arts, Maastricht

Hanneke Roelofsen Met haar bronzen beelden wil Hanneke Roelofsen (1956) uitdrukking geven aan de menselijke emotie, vooral aan datgene wat de mens drijft en bezielt. Deze fascinatie voor bezieling weet zij te vertalen in expressieve sculpturen van mensfiguren waar een krachtige spanning van uitgaat. Roelofsen laat zich vaak inspireren door de dans, waartoe zij zich altijd aangetrokken heeft gevoeld. Het ligt dan ook voor de hand dat zij haar ideale uitdrukkingsvorm heeft gevonden in het motief van de menselijke figuur. Net als in de dans vertaalt Roelofsen emotie naar beweging in de ruimte. Zij slaagt er in deze dynamiek op zeer overtuigende wijze te verbeelden, hetgeen niet eenvoudig is in een verstillend materiaal als brons. De bewogenheid van haar figuren spreekt niet zozeer uit hun gelaatsuitdrukking, maar vooral uit hun dramatische lichaamshouding. Zij zijn dan ook uitermate expressief van karakter. Zowel sierlijkheid als een energieke expressie gaat uit van de wijze waarop hun lange benen en armen zich verhouden tot het lichaam. Roelofsen weet het innerlijke leven te verbeelden door inhoud en vorm in balans te brengen, zonder dat aan spanning ingeleverd wordt.

Opleiding: Ubbo Emmius, Leeuwarden

Hanneke Roelofsen (1956) wants to express human emotion in her bronze sculptures, especially those that drive and inspire us. She is able to translate this fascination for inspiration in the expressive sculpting of human figures that emit a powerful tension. Roelofsen is often motivated by dance, to which she has always felt attracted. It is therefore not surprising that she has found her ideal mode of expression in the human figure. Just like dancing, Roelofsen translates emotion into motion in space. She succeeds in expressing these dynamics in a very convincing manner, which is not at all easy in a static material like bronze. The poignancy of her figures does not come from their facial expressions but from their dramatic postures. They have extraordinarily expressive characters. Grace as well as an energetic expression radiates from the way their long legs and arms relate to their bodies. Roelofsen can express inner life by balancing content and form without having to compromise on tension. Education: Ubbo Emmius, Leeuwarden

Agnieszka Rogowska Afkomstig uit Polen. Afgestudeerd aan de Academie van Schone Kunsten in Warschau. Jarenlang is haar favoriete techniek olieverf op canvas maar sinds kort schildert zij ook met acrylverf. Gemengde technieken gaat zij ook niet uit de weg. Als je haar schilderijen bekijkt begrijp je direct dat KLEUR haar het meest fascineert. Haar schilderijen ontstaan als het ware dóór haar kleurgebruik. De kleuren zijn het belangrijkste instrument in haar creatieve proces. Zij haalt inspiratie uit zo’n beetje alles uit haar omgeving.

Born in Poland. Graduated from the Academy of Fine Arts in Warsaw. It has been years that her favourite technique remained oil on canvas but now and then she likes to paint in acrylics too; she doesn’t avoid mixed techniques either. The COLOUR is what interests her the most. By the COLOUR itself her paintings are being created as it is the most important instrument of the creative effort. She derive sinspiration from almost everything around her; She would love to touch it all in her work.

Fereshteh Salehi In de verfijnde olieverfschilderijen van de Iranese kunstenares Fereshteh Salehi (1962) zijn invloeden van de traditionele schilderkunst van haar vaderland te herkennen. Een vloeiende lijnvoering en een levendig kleurgebruik worden door Iranese kunstenaars al eeuwenlang aangewend om gevoelens en verhalen te verbeelden. Ook de gevoelige figuratieve schilderingen van Salehi zijn narratief van aard. In een poëtische beeldtaal vertelt zij een verhaal van eenvoud, zorg en hoop. Haar schilderijen roepen niet zelden een emotie van nostalgie en herkenning op. De vrouwfiguren in haar werken hebben sprekende ogen en ook spelen hun handen vaak een prominente rol. Voor Salehi symboliseren zij de grens tussen de innerlijke wereld en de werkelijkheid buiten het individu. De bloemen, vogels en vissen die regelmatig terugkeren in haar werk refereren aan Salehi’s visie dat de natuur meer is dan de leefomgeving van de mens, en dat elk element een eigen identiteit heeft.

Opleiding: Kamal el Molk Academie, Teheran, Iran; Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten, Den Haag

There are recognizable influences from the traditional art of painting of her fatherland in the refined oil paintings of the Iranian artist Fereshteh Salehi. Flowing (1962) lines and a lively use of colour have been used by Iranian artists for centuries to depict feelings and stories. Salehi’s sensitive figurative paintings have a narrative nature. She tells a story of hope, care and simplicity using a poetic, illustrative language. Her paintings often summon up feelings of nostalgia and recognition. The female figures in her work have striking eyes and their hands often play a prominent role. For Salehi, they symbolize the boundary between the inner world and the reality outside of the individual. The flowers, birds and fishes that frequently recur in her work refer to Salehi’s vision that nature is more than just mans environment, and that every element has its own identity. Education: Kamal el Molk Academy, Teheran, Iran; Royal Academy of Art, The Hague

Max Schellenbach In het werk van Max Schellenbach (1948) staat het contrast tussen het traditionele onaangetaste Hollandse landschap en de nieuwbouw die daarop inbreuk doet centraal. Dit conflict brengt hij in beeld door oude vervallen villa’s of vervuilde industrieterreinen en betonnen hoogbouw binnen verlaten weilanden te schilderen. Een onwerkelijk licht schijnt op de bouwterreinen, die afsteken tegen de omgeving als tegen een decor. De theatrale dramatiek die hier vanuit gaat is karakteristiek voor het werk van Schellenbach. De kunstenaar is maatschappelijk betrokken en hij brengt zijn visie op de verstedelijking en modernisering van Nederland in beeld. Schellenbach blijft dicht bij zichzelf, en de bouwterreinen in zijn directe woonomgeving rondom Delft zijn dan ook voor velen herkenbaar. De kunstenaar zet deze werkelijkheid echter wel naar zijn hand door er een surreële sfeer aan toe te voegen. Hij laat een artificieel licht schijnen op de constructieplaatsen en door deze af te bakenen met jalons (de witrode stokken die gebruikt worden bij landmetingen) ontstaat de vervreemdende sfeer die hij beoogt. Schellenbach wil met deze afzetting aangeven dat er iets gaat veranderen, maar waartoe het zal leiden is onbekend. Dat de bouwdrift volgens de kunstenaar niet zal leiden tot vooruitgang, staat in elk geval vast. Opleiding: autodidact

In Max Schellenbach’s work, the central theme is the contrast between the traditional untouched Dutch landscape and the new housing that infringes on it. He depicts this conflict by painting old dilapidated villas or industrial estates and high concrete buildings on abandoned meadows. An unreal light is shining on the construction site that stands out against the surroundings like scenery. The theatrical dramatic art that radiates from these paintings are typical of Schellenbach’s work. The artist is socially concerned and displays his viewpoint on the urbanization and modernisation of The Netherlands. Schellenbach remains true to himself and the construction sites in his immediate surroundings around Delft are recognizable to many. The artist bends this reality to his will by adding a surreal atmosphere. He uses artificial light to shine on these construction sites and by demarcating these areas with surveyor’s staffs (the red and white rods used for surveying) he creates the alienating atmosphere that he aims for. Schellenbach wants to make the statement that things are going to change but in which direction is unknown. According to the artist, the drive to build will not lead to progression and that is for sure. Education: autodidact

Catherine Soriano De gestileerde beelden van de Franse kunstenares Catherine Soriano (1962) zijn klein van formaat maar krachtig in hun subtiliteit. Haar beelden van mensfiguren leggen een duidelijk handschrift bloot, waarbij de glanzende, gladde huid en de organische vloeiende vlakken bepalend zijn. Soriano kiest voor vereenvoudiging van vorm om de essentie van datgene wat zij wil verbeelden beter tot zijn recht te laten komen. Zij toont haar figuren meestal in paren, waarbij het vooral de twee-eenheid is die zij wil benadrukken. Dit doet zij door de lichamen in elkaar over te laten lopen. De onduidelijke scheiding tussen man en vrouw, de omhelzing of verwijdering, representeert de ambivalentie die Soriano fascineert. In haar beelden van zwangere vrouwen staat eenzelfde twee-eenheid centraal, zij het nu de eenheid van moeder en kind. Hierbij legt zij de aandacht vooral op de zware rondingen van de buiken. Soriano maakt haar beelden echter niet enkel om vorm te geven aan datgene wat zij wil vertellen; de kunst van het beeldhouwen zelf trekt haar ook bijzonder aan. De uitdaging om een idee te vertalen in een driedimensionale vorm drijft haar evenzo als dat idee zelf.

Opleiding: autodidact

The French artist Catherine Sorianoâ&#x20AC;&#x2122;s stylized sculptures are small in size yet powerful in their subtlety. Her sculptured human figures reveal an explicit signature, in which the gleaming, smooth skin and the organic flowing surfaces are defined. Soriano chooses simplicity of form so that the essence of what she wants to depict is shown to the best advantage. She usually displays her figures in pairs, by which it is mainly the duality that she wants to emphasize. She achieves this by making the bodies flow into each other. The indistinct separation of male and female, the embrace or elimination, represent the ambivalence that fascinates Soriano. The same duality is the basis in her sculptures of pregnant women, even though it is now in regard to the unity of mother and child. To realize this she puts most of the emphasis on the heavy curves of the tummies. Soriano does not make her sculptures solely to give shape to what she wants to say; the art of sculpting also deeply appeals to her. The challenge of translating an idea into a three dimensional form compels her as much as the idea itself. Education: autodidact

Robert de Sutter Belgisch professioneel beeldhouwer met internationale bekendheid. Geboren in Brussel als zoon van een kunstenaar Clément de Sutter en kleinzoon van de schilder Ernest de Sutter. Hij volgt de opleiding aan het Institut des Arts & Métiers in Brussel die hem de kans geeft menig Belgische kunstenaars te leren kennen. Samen met zijn echtgenote Chantal richt Robert in 1986 zijn eigen kustgieterij op gespecialiseerd in de verloren-wasmethode. Hij ontwerpt en giet voor andere kunstenaars en houdt een paar pareltjes achter de hand als zijnde zijn eigen collectiestukken. Na meer dan 20 jaar in het vak ontwerpt Robert vandaag nog enkel onder eigen naam. Verfijnd en prachtig gestileerd creëert Robert zijn sobere personages. De mooie lang-uitgerekte figuren zijn zéér elegant. De rechte én kromme lijnen in de figuren nemen een essentiële plaats in. Hun kapsels van schelpen, struisvogeleierschaal en keramiek onderstrepen hun intrinsieke schoonheid.

Belgian professional sculptor with international fame. Born in Brussels as son of an artist Clément de Sutter and grandson of the painter Ernest de Sutter. He follows the training at the Institut des Arts & Métiers in Brussels that gives him the chance to get to know many Belgian artists. Together with his wife Chantal, Robert founds in 1986 its own coast foundry, specialized in the lost-wax method. He designs and pours for other artists and keeps a few gems behind as being his own collection-pieces. After more than 20 years in the trade Robert designs today only under its own name. Refined and beautifully styled, Robert creates his sober characters. The beautiful long-stretched figures are very elegant. The straight and curved lines in the figures take an essential place in. Their hairstyles of shells, ostrich eggshell and ceramics underline their intrinsic beauty.

László Taubert De statische marmeren en bronzen beelden van de Hongaarse beeldhouwer László Taubert (1966) stralen een tijdloze autoriteit uit. Taubert heeft de oneindigheid tot thema van zijn werk gemaakt. Hij richt zich hoofdzakelijk op de geometrische vorm, echter met behoud van duidelijke referenties aan de menselijke gestalte. Zijn figuren tonen zich onbewogen, zelfs als beweging gesuggereerd wordt doordat het ene been geplaatst is voor het andere, alsof zij bevroren zijn in de tijd. Taubert onderscheidt zich door de mystiek van de oneindigheid niet tot uitdrukking te brengen als een oneindige beweging; hij verbeeldt juist een allesomvattende verstilling. Als tijdloze monumenten staan zijn beelden in de ruimte. Zijn gestaltes zijn door vergaande abstractie teruggebracht tot driedimensionale composities van geometrische vormen. Vaak presenteren zij zich in paren. Onderling contact is volledig afwezig, maar juist in hun gelijkwaardige autonomie is een verbondenheid voelbaar.

Opleiding: Academie van Beeldende Kunsten, Budapest, Hongarije

The Hungarian sculptor László Taubert’s static marble and bronze sculptures exude an ageless authority. Taubert has chosen infinity as the theme for his work. He mainly concentrates on geometric shapes although there are always clear signals that point towards the human body. His figures seem immobile, even when motion is suggested by the placing of one leg in front of the other, as if frozen in time. Taubert distinguishes himself by not expressing the mystery of infinity as an endless movement; he actually portrays an all-embracing tranquillity. His sculptures stand like timeless monuments in space. His figures are reduced by extreme abstraction to three dimensional compositions of geometric shapes and they are often presented in pairs. They share absolutely no mutual contact, but solidarity is tangible in their complementary autonomy. Education: Academy of Fine Arts, Budapest, Hungary

Jan Tinholt Jan Tinholt (1950) omschrijft de rode draad in zijn werk als “de zinloosheid van het leven”. Zijn motto is echter positief: juist omdat het leven zinloos is, kun je er maar het beste van genieten en gewoon leuke dingen doen. En dat is precies waar de figuren in zijn schilderijen mee bezig zijn. Zij zijn altijd druk in de weer met zaken waarin ze volledig opgaan. Voor Tinholt schuilt er een grote ironie achter de toewijding waarmee wij mensen ons leven invullen. Het is met die achterliggende gedachte dat de kunstenaar een man schildert die met zijn auto op een vlot een rivier overgaat, of een naakte vrouw die, zittend op een schaap, over een loopplank van de ene naar de andere boomtop oversteekt. De landschappen van Tinholt hebben iets weg van decors, en dat is geen toeval. Volgens de kunstenaar voeren we allemaal ons eigen toneelstukje op. Wel belicht hij vooral de vrolijke en lichtvoetige toneelstukjes, waardoor zijn werk een humoristisch karakter krijgt. Opleiding: autodidact

Jan Tinholt (1950) has always described the leitmotiv of his work as “the pointlessness of life”. His motto is actually a positive one: because life is pointless, you can best enjoy it and do all kinds of fun things. And that is exactly what the figures in his paintings are doing. They are always working hard on things in which they are totally absorbed. To Tinholt, there is always great irony in the way we, as people, devote ourselves to the way we fill our lives. It is with this underlying thought that the artist paints a man crossing a river in his car on a raft, or a naked woman sitting on a sheep and crossing a gangplank from one treetop to the other. It is no coincidence that Tinholt’s landscapes resemble pieces of scenery. According to the artist, we are all acting in our own little theatrical production. He primarily illuminates the cheerful and light-hearted pieces, which acts to intensify the humorous character of his work. Education: autodidact

Erno Tromp Het Hollandse platteland en de typische huisjes en dieren die daar te vinden zijn vormen het thema van het werk van Erno Tromp (1948). In een naïef realistische stijl geeft de kunstenaar een persoonlijke interpretatie van het Nederlandse landschap waar hij de rust die daar tegenwoordig zo zeldzaam is, laat terugkeren. Watertorens in verlaten landschappen en stille landweggetjes roepen een verstilde sfeer op, echter zonder een gevoel van eenzaamheid op te roepen. Tromp bouwt zijn schilderijen meestal op in olieverf of in een combinatie van aquarel en gouache. In beide gevallen gaat hij heel zorgvuldig te werk. In zijn olieverfschilderijen hanteert de kunstenaar de 17de eeuwse glaceertechniek, waarbij het schilderij zeer langzaam in transparante lagen wordt opgebouwd met gebruik van vele tussenoliën. Zijn werk in gemengde techniek zet hij eerst licht op in aquarel, om deze gedurende het proces steeds meer te vermengen met de meer dekkende gouache. Het heldere kleurgebruik en de zichtbare zorgzaamheid waarmee de taferelen geschilderd zijn dragen bij aan de verstilling die van zijn landschappen uitgaat.

Opleiding: Gerrit Rietveld Academie, Amsterdam; Rijksakademie van Beeldende Kunsten, Amsterdam

The Dutch countryside, characteristic houses and indigenous animals are the subject matter in Erno Tromp’s work. In a naïve, realistic style the artist puts his personal interpretation onto the Dutch landscape, in which the peace and quiet that is currently so uncommon returns. Water towers in deserted landscapes and quiet country lanes summon up a peaceful atmosphere, yet never summon up a feeling of solitude. Tromp generally builds up his paintings in oil paint or by using a combination of aquarelle and gouache. In both cases, he works with extreme care. In his oil paintings, the artist utilizes the 17th century glazing techniques, in which the painting is built up very slowly in transparent layers using various drying oils. Using mixed techniques, he primarily sets down his work lightly in aquarelle and then continually mixes it with the gouache, which has a heavier coating. The clear use of colour and the visible fastidiousness with which the scenes are painted convey the serenity that emanate from his landscapes. Education: Gerrit Rietveld Academy, Amsterdam; Royal Academy of Fine Arts, Amsterdam

Valéry Quitard Vécu De Franse fijnschilder Valéry Quitard Vécu(1960) is mateloos geboeid door de mogelijkheden van de trompe-l’oeil techniek. Het wekken van de illusie van een niet-bestaande ruimte door de natuurlijke belichting van die imaginaire ruimte na te bootsen en zeer nauwkeurig te schilderen, beheerst hij bijzonder goed. De verwondering die hij hiermee bij de toeschouwer weet op te roepen wordt nog eens versterkt door zijn opmerkelijke keuze van de afgebeelde objecten. Niet-alledaagse voorwerpen als houten poppetjes, oud speelgoed en vreemde objecten waarvan de herkomst niet direct duidelijk is, leggen zijn fascinatie voor mythes, legendes, fabels evenals voor symboliek bloot. Voelbaar is ook het geduld en de concentratie waarmee hij deze in verf verbeeldt. Het heldere en niet zelden complementaire kleurgebruik en de scherpe precisie waarmee Vécu zijn schilderijen opbouwt, dragen bij aan het wonderlijke karakter van zijn werk. Opleiding: autodidact

The French fine artist Valéry Quitard Vécu (1960) is immensely fascinated by the possibilities offered by the trompe-l’oeil technique. He has thoroughly mastered the art of the creation of the illusion of a non-existent space by copying the natural lighting of this imaginary space and painting it incredibly accurately. The amazement that he summons up for the viewer is heightened by his striking choice of objects portrayed. No commonplace objects, but things like wooden dollies, old toys and strange objects of which the origin is not immediately recognizable reveals his fascination of myths, legends, fables and also symbolism. The patience and concentration he utilizes to depict in paint is also tangible. The clear and frequent complimentary use of colour and the sharp precision, with which Vécu builds up his paintings, contribute to the wonderful character of his work. Education: autodidact

Leon Veerman Een fascinatie voor de eeuwige cyclische beweging van de natuur ligt aan de beelden van Leon Veerman (1950) ten grondslag. Hij houdt ervan de natuur te ondergaan; het geeft hem rust en laadt hem op. De organische vorm komt telkens terug in zijn sculpturen, vooral de vorm van de bol gebruikt hij vaak als uitgangspunt. Omdat de organische vormen van de natuur zo universeel aanwezig zijn, kan van alles in zijn beelden herkend worden. Veermans sculpturen laten de associatie van de kijker de vrije loop. Soms werkt Veerman puur abstract; soms maakt hij vogelfiguren met haast menselijke eigenschappen. Zij vliegen gracieus voorbij, of duiken als gieren naar beneden. In zijn abstracte werk staat het onderzoek naar de vorm centraal. Zo kan hij de bolvorm in plakken snijden om die vervolgens ten opzichte van elkaar te verschuiven, of hij laat zien wat er gebeurt als een gat gesneden wordt uit een gesloten bol en een deel van de binnenkant zichtbaar wordt. Evenwicht tussen volumes en tegenstellingen in vorm spelen hierbij telkens een belangrijke rol. Veel aandacht gaat ook uit naar de behandeling en kleuring van de huid van zijn sculpturen. Verschillende oppervlaktetexturen en levendige variaties in kleur zetten de vorm van de beelden kracht bij.

Opleiding: Hogeschool voor de Kunsten, Utrecht

A fascination for the eternal cyclic movement of nature lies at the basis of Leon Veerman’s sculptures. He enjoys experiencing the natural world; it calms and charges him. The organic form is a recurring theme in his sculptures; he often utilizes the sphere shape as his starting point. Because the organic forms in nature are universal, anything can be read into his sculptures. Veerman’s sculptures give the associations of the viewer a free rein. Sometimes Veerman’s work is purely abstract, sometimes he gives his bird figures almost human qualities. They fly graciously or dive downwards like vultures. The study of shape is at the core of his abstract work. He can, for instance, cut the globular shape into slices and then shift them away from each other or he can illustrate what happens when a hole is cut through a sphere and the inside becomes partially visible. The balance between volumes and opposites of form always play a significant role. He pays a great deal of attention to the colour and treatment of the surface of his sculptures. Various surface textures and lively variations in colour intensify the form of these sculptures. Education: Academy of Fine Arts, Utrecht

Joris Verdonkschot Joris Verdonkschot (1947) ziet zijn bronzen mensfiguren in de eerste plaats als een “ordening van volume”. Het is immers de positionering van de massa in de ruimte die bepaalt waar de hogere punten zich bevinden die het licht vangen, en waar de dieper gelegen partijen die voor schaduw zorgen. Volgens Verdonkschot ligt de werkelijke macht van de beeldhouwer in zijn vermogen te bepalen waar het brons licht vangt, en vanuit dit bewustzijn bouwt hij zijn beelden zodanig op dat de lichtval op zijn sculpturen beweging suggereert. Al refereren Verdonkschots figuren aan de in de werkelijkheid waarneembare mens, het zijn die aspecten van de mens die geen vorm hebben, zijn karaktereigenschappen, die hij wil verbeelden. Door de natuurlijke verschijningsvorm van het menselijke lichaam te vervormen, weet hij als geen ander een suggestie te wekken van innerlijke kenmerken van de mens zoals temperament, vitaliteit en compassie. Opleiding: autodidact

Joris Verdonkschot (1947) primarily perceives his bronze human figures as a “structuring of volume”. It is, after all, the positioning of mass in space that defines where the higher points are found that capture light and where the deeper points are situated that make shadows. According to Verdonkschot the actual power of the sculptor lies in his capacity to define where the bronze captures the light and from this awareness he builds up his sculptures in such a way that the incidence of light suggests movement in his sculptures. Even though Verdonkschot’s figures refer to the actual perceptible human being, it is the aspect of man that has no shape - his character traits - that he wants to portray. By remodelling the natural manifestation of the human body, he is able, more than anybody else, to provoke the suggestion of inner human characteristics such as temperament, vitality and compassion. Education: autodidact

Paul Vereecke Het karakter van de eigentijdse stad en het industriële landschap zijn uitgangspunt van het werk van de Belgische kunstenaar Paul Vereecke (1948). Hoewel zijn schilderijen ogenschijnlijk realistische weergaven van de moderne stad vertegenwoordigen, zet hij de werkelijkheid op zijn doeken naar zijn hand. Door bewust te kiezen voor een bepaald gezichtspunt of door een specifiek detail te belichten dat het hedendaagse stadsleven kenmerkt, vertolken zijn schilderijen een persoonlijke blik op maatschappelijke thema’s. Zowel achter zijn weidse straatbeelden als achter de verbeelding van enkel een draaiorgel of speelautomaat gaat een persoonlijke interpretatie van de weergegeven werkelijkheid schuil. Een grote hoeveelheid aan persoonlijke indrukken ligt aan de basis van het werk van Vereecke, en de uiteindelijke keuze van zijn onderwerp ontstaat op basis van de spontane associaties die deze indrukken teweegbrengen. Al probeert Vereecke een sfeer vast te leggen die zich moeilijk laat benoemen, de technische vaardigheid waarmee hij te werk gaat laat geen ruimte voor twijfel. Zowel in de straatbeelden waar een samenspel wordt getoond van auto’s, mensen en architectuur, als in de schilderijen waarin een enkel object wordt verbeeld, dragen daadkrachtige penseelvoering en verfbehandeling bij aan de overtuigingkracht van het werk.

Opleiding: Koninklijke Academie voor Schone kunsten, Antwerpen, België

The character of contemporary towns and the industrial landscape are the source for the work of Belgian artist Paul Vereecke (1948). Even though his paintings represent an apparently realistic reproduction of the modern city, he bends reality to his own will on his canvases. By consciously choosing a certain viewpoint or by illuminating a specific detail that characterizes contemporary life in the city, his paintings translate a personal view on social themes. Behind both his grand street scenes and his depictions of just a barrel organ or slot machine hides a personal interpretation of the reproduced reality. A huge amount of personal impressions lie at the basis of Vereecke’s work and the ultimate choice of subject is due to the spontaneous associations that these impressions induce. Even though Vereecke tries to set down an aura that is hard to put a name to, his technical skills leave no room for doubt. In both his street scenes, in which a combination of cars, people and architecture are on display as well as the paintings in which singular objects are depicted, decisive brush technique and use of paint contribute to the power of persuasion of his work. Education: Royal Academy of Fine Arts, Antwerp, Belgium

Aat Verhoog De Haagse kunstenaar Aat Verhoog (1933) heeft zijn naam gevestigd als schilder en als beeldhouwer. Menselijke figuren staan telkens centraal in zijn werk, maar zij lijken zichzelf niet helemaal bloot te geven. De personages hebben iets mysterieus over zich, alsof zij een rol spelen in een voor de kijker onduidelijk spel. Toch zijn ze met opvallende precisie geschilderd en vormgegeven in brons, en deze technische beheersing typeert het oeuvre van Verhoog evenzeer. Verhoog maakt subtiele verwijzingen naar literatuur, mythologie, (kunst)geschiedenis en cultuur, hetgeen zijn werk een intellectualistisch karakter geeft. Toch speelt zijn gevoel voor humor eveneens een belangrijke rol in zijn beelden. De personages stralen een zekere ernst uit, maar leggen tegelijkertijd een bepaalde mate van lichtzinnigheid bloot. De relatie tussen mensen onderling is terugkerend thema, waarbij Verhoog ook de erotische lading niet schuwt. Gedurende zijn lange carrière heeft de kunstenaar een persoonlijke balans gevonden tussen het idee en de emotie en weet dit telkens opnieuw in uitgebalanceerde beelden tot uitdrukking te brengen. De kunstenaar vertelt verhalen die hij echter nooit letterlijk voorleest. Zijn scherp definieerde beelden laten ruimschoots gelegenheid aan de kijker voor zijn persoonlijke interpretatie en vrije associatie. Opleiding: Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten, Den Haag; Vrije Academie, Den Haag

Aat Verhoog (1933), the artist from The Hague, has not only established his name as a painter but also as a sculptor. The human figure is always the main theme in his work although these figures never seem to drop their guard. His characters look mysterious as if they are playing a role in a - for the viewer - vague game. Nonetheless, they are painted with striking precision and fashioned in bronze, which is typical of the technical control of Verhoog’s oeuvre. Verhoog makes subtle references to literature, mythology, (art) history and culture, which gives his work an intellectual character. His sense of humour also plays an important role in his sculpting. The characters radiate a serious side yet at the same time reveal a certain amount of levity. The relationship between people is a recurring theme, in which Verhoog does not shy away from the erotic load. During his long career the artist has gained a personal balance between the idea and the feeling, which he is always able to combine in equilibrated sculptures. The artist tells stories that he literally never reads aloud. His sharply defined sculptures leave ample opportunity for the viewer’s personal interpretation and free association. Education: Royal Academy of Art, The Hague; Free Academy, The Hague

Ruud Verkerk De fijnschilder Ruud Verkerk (1957) schildert zowel landschappen als stillevens. Niet zelden brengt hij beide samen in eenzelfde werk. In een subtiele techniek maar met een contrastrijk kleurgebruik schildert hij zijn taferelen op paneel. Een realistische weergave vindt hij belangrijk, maar het blijft ondergeschikt aan het uitdrukken van rust, evenwicht en harmonie. Verkerk heeft veel gereisd in het MiddenOosten en zijn liefde voor deze regio vertaalt zich in de rust die van zijn stillevens uitgaat. Het stilleven trekt Verkerk aan omdat het verhalende element hier naar de achtergrond treedt en alle aandacht uit kan gaan naar de balans tussen vorm, kleur en lichtwerking. In tegenstelling tot de traditionele stillevens uit de 17de eeuw worden de objecten in het werk van Verkerk tegen een lichte achtergrond getoond. Zijn voorkeur gaat uit naar een gebruik van lichte en warme kleuren, met soms een subtiel complementair contrast. De wisselwerking tussen de serene omgeving en deze fellere details geeft de helderheid die zo kenmerkend is voor zijn werk. Verkerk wil met elk schilderij een harmonieus en vredig beeld creĂŤren.

Opleiding: autodidact

The fine artist Ruud Verkerk (1957) paints landscapes as well as still-lives. He frequently combines the two in one piece of work. He paints his scenes on panels using a subtle technique and a use of colour that is rich in contrast. A realistic representation is important to him but remains secondary to the expression of tranquillity, balance and harmony. Verkerk has travelled extensively in the Middle East and his love of this region is translated in the tranquillity that emanate from his still-lives. Still-life appeals to Verkerk because the story element retreats to the background and all the attention is placed on the balance between shape, colour and the effect of light. In contrast to the traditional still-lives of the 17th century the objects in Verkerkâ&#x20AC;&#x2122;s work are displayed against a light background. He prefers to use light, warm colours and sometimes subtle complementary contrasts. The interaction between the serene environment and these vivid details produces the clarity that is so typical of his work. Verkerk wants to create a harmonious and peaceful image in each and every painting. Education: autodidact

Geert Verstaen Opleiding en activiteit in de grafische sector. Zelfstandig grafisch vormgever van kunstboeken en catalogi voor musea en galerijen en kunstenaars. Opleiding schilderkunst academie Tielt, BelgiĂŤ. Geert Verstaen gebruikt in zijn werken een zeer zelfstandige beeldtaal een krachtige, suggestieve expressie. Hij geniet van de verrassingen van de picturale kracht, de gedurfde vrijheid en het onconventioneel kleurenpalet in diverse verftexturen. Er wordt passioneel geschilderd met grote durf, met gedreven en persoonlijke interactie tussen vorm, inhoud en compositie. In de opbouw werkt hij met een transparante gelaagdheid. Het sterke uitzuiveren zorgt voor een intense en rijke beleving op het doek. Ontdekkingen tijdens het schilderproces vinden subliem hun integratie in het geheel. De werken zijn stuk voor stuk kernachtig, harmonieus, en steeds in dialoog met de toeschouwer. Hij schildert met acryl en/of olieverf op doek. De onderwerpen van zijn werken kunnen sterk verschillen, naargelang de inspiratie en de impulsen en worden steeds in groepen uitgewerkt.

Training and activity in the graphic industry. Independent graphic designer of art books and catalogues for museums and galleries and artists. Education at the Academy in Tielt, Belgium Geert Verstaen uses in his works a very independent visual language a powerful, evocative expression. Above all he enjoys the surprises of the pictorial power, the daring freedom and unconventional color palette in various painting textures. He paints passionately with great daring, with passionate and personal interaction between form, content and composition. Constructing his painting he uses transparent layers. The strong purifying provides an intense and rich experience on the canvas. Discoveries during the painting process are integrated in the entire painting. He paints with acrylic or oil on canvas. The topics of his works can vary widely, depending on inspiration and the impulse and are painted groupwise.

Harry Wich Voordat Harry Wich (1927 - 2002) zich begin jaren ‘90 geheel ging wijden aan de schilderkunst, was hij lange tijd werkzaam als decor- en kostuumontwerper. Wich ontwierp decors voor vrijwel alle Nederlandse toneelgezelschappen waaronder de Haagse Comedie, voor het Holland Festival en voor vele opera’s en balletvoorstellingen. Het theater is in zijn schilderkunst altijd een rol blijven spelen. Als decorstukken voerde hij objecten als de tafel, de schaal, de stoel en het huis ten tonele. Wich schilderde de dingen die hij dagelijks om zich heen had. De originaliteit van zijn werk ligt dan ook niet zozeer in de keuze van zijn onderwerpen, maar des te meer in de wijze waarop hij die wist te vertalen naar uitzonderlijk gevoelige en poëtische beelden. Zijn stillevens en landschappen zijn doorgaans opgebouwd in lichte en vergrijsde pastelkleuren waarin soms een scherper gekleurd detail subtiel is geïntegreerd. In de soberheid van het kleurgebruik en de keuze van zijn composities ligt juist de kracht van zijn werk. Subtiliteit spreekt tevens uit zijn hantering van vorm en licht. Wich putte zijn inspiratie vaak uit persoonlijke herinneringen die hij meestal had opgedaan tijdens reizen, en ook muziek was voor hem een belangrijke inspiratiebron.

Opleiding: Slade School of Art, Londen, Engeland

Before Harry Wich (1927 - 2002) decided to dedicate his time solely to painting, in the early nineties, he had already been a scenery and costume designer for quite some time. Wich designed scenery for most of the theatre companies in The Netherlands, including the Haagse Comedie, the Holland Festival and numerous opera and ballet productions. The theatre continued to play a role in his artwork; he used objects such as tables, bowls, chairs and houses as scenery in his paintings. Wich painted the things he saw in daily life. The originality of his work does not lie as much in his choice of subject as in the way he was able to translate them into exceptionally sensitive and poetic images. As a rule his still-lives and landscapes were built up in light and greyish pastel colours in which a sharper coloured detail is subtly integrated. The power of his work lies in his restrained use of colour and choice of composition. The way he treats form and light is expressed quite subtly. Wich often drew his inspiration from personal memories acquired during his travels and music was also a painting stimulus. England: Slade School of Art, London, England

Klaas Wiedijk De Nederlandse fijnschilder Klaas Wiedijk (1953) heeft zijn bekendheid vooral verworven met zijn stillevens. Hoewel het een eeuwenoud genre betreft, zijn de schilderijen van Wiedijk duidelijk herkenbaar als van deze tijd. Kenmerkend zijn de lichte achtergronden waartegen de objecten afsteken, en ook de helderheid van de afgebeelde objecten valt direct op. Voor Wiedijk kan elk mogelijk object interessant zijn, en het is dankzij zijn oog voor detail dat de gekozen voorwerpen telkens op hun plaats lijken binnen de compositie. Geschilderd met een uitmuntende techniek en een grote gevoeligheid gaat een bijzondere rust uit van de stillevens van deze kunstenaar. Sinds kort is Wiedijk een nieuwe weg ingeslagen waarbij hij juist volledig uitgaat van zijn eigen verbeelding. De artistieke vrijheid die het met zich meebrengt om het onderwerp al schetsend te bepalen, heeft hem altijd al enorm aangesproken. Personen die de identiteit van een denkbeeldig karakter hebben aangenomen staan in deze schilderijen centraal. Perfectionisme in stofuitdrukking en verfbehandeling typeert echter ook dit nieuwe werk. Opleiding: Academie voor Beeldende Kunsten Artibus, Utrecht

The Dutch fine artist Klaas Wiedijk (1953) achieved his reputation due, in the main, to his still-lives. Even though this is an age-old genre, Wiedijkâ&#x20AC;&#x2122;s paintings are clearly recognizable as contemporary work. The light backgrounds against which the objects are outlined are characteristic and the clarity of the objects depicted also catches the eye. Every single object can be interesting to Wiedijk and due to his good eye for detail; the chosen objects always seem to be right in place within the composition. Using a consummate technique and great sensitivity to paint, the artist creates real peace and tranquillity in his still-lives. Wiedijk has recently broken new ground by painting completely from his own imagination. The artistic freedom that allows him to define the object whilst sketching, has always really appealed to him. People that have taken on the identity of an imaginary character are the key theme in his paintings. Perfectionism in regard to the expression of the materials and use of paint really typifies this new work. Education: Academy of Fine Arts Artibus, Utrecht

Carla Wiersma Centraal in het werk van Carla Wiersma (1947) staat de relatie tussen mensen onderling, vooral die tussen twee geliefden. Wiersma probeert de warmte en intimiteit die kan leven tussen twee individuen vast te leggen in brons, en binnen dit thema heeft haar werk een interessante ontwikkeling doorgemaakt. Waar de kunstenares zich in haar vroegere jaren richtte op het verbeelden van die intimiteit zelf, probeert zij de laatste tijd vooral aan het “samen doorgaan” uitdrukking te geven. De overlevingsdrift die in relaties tussen mensen heel sterk kan blijken, blijft Wiersma fascineren. Typerend is dat de verschillen tussen de man en de vrouw in haar beelden heel subtiel zijn: het is juist de gelijkwaardigheid tussen beiden die zij wil benadrukken. Poëzie is een belangrijke inspiratiebron voor Wiersma. Hoewel zij denkt in beelden, heeft deze kunstenares altijd een grote affiniteit met taal gehad. Niet zelden vormt een fragment uit een gedicht of zelfs een enkele zin het uitgangspunt voor een beeld.

Opleiding: Academie voor Beeldende Kunsten Artibus, Utrecht

The focal point in the work of Carla Wiersma (1947) is the relationship between people, especially two loved ones. Wiersma tries to capture in bronze the warmth and intimacy between two individuals and within this theme her work has made an interesting development. Whereas the artist aimed at depicting intimacy itself in her younger years, in recent times she mainly tries to express “togetherness”. The fact that people can have an extremely strong urge to survive in relationships constantly fascinates Wiersma. Characteristic of her work is that the difference between man and woman in her sculptures is quite subtle: it is exactly the equality between the two that she aims to emphasize. Poetry is an important source of inspiration for Wiersma. Although she thinks in images, this artist has always had a great affinity with language. It is not uncommon that a fragment of a poem or even just one sentence is the starting point for a sculpture. Education: Academy of Fine Arts Artibus, Utrecht

Dick van Wijk Een zoektocht naar balans tussen de geometrische en organische vorm ligt aan de basis van het kunstenaarschap van Dick van Wijk (1943). De vorm van de cirkel komt vaak terug in zijn sculpturen en staat symbool voor continuĂŻteit en ontwikkeling. Van Wijk combineert diverse materialen als brons, staal, marmer, hardsteen of glas dikwijls in eenzelfde beeld. Dit samen voegen van meerdere materialen geeft zijn werk een bijzondere spanning en tevens geeft het de kunstenaar de ruimte een zekere ironie toe te voegen. De lichtheid en transparantie die eigen is aan glas steekt af tegen het gewicht en de koele uitstraling van brons. Soms echter manipuleert Van Wijk de natuurlijke eigenschappen van de materialen dusdanig, dat juist het brons door de bewerking van huid en vorm warm lijkt, terwijl het harde steen zacht oogt. Toch vormt elk beeld telkens een eenheid; harmonie wint het steeds van de tegenstelling. Dankzij de hoge artistieke en ambachtelijke kwaliteiten waarover deze kunstenaar beschikt weet hij dit evenwicht steeds weer te bereiken. Zijn serie zeilschepen vormt een uitstekend voorbeeld van de wijze waarop Van Wijk erin slaagt dit combineren van diverse materialen een toevoegende waarde te geven. Opleiding: Jan van Eyck Academie, Maastricht

The quest for balance between the geometric and organic form lies at the foundation of Dick van Wijkâ&#x20AC;&#x2122;s artistic skill. The circle shape can often be found in his sculptures and is the symbol of continuity and development. Van Wijk combines various materials, such as bronze, steel, marble, bluestone or glass all in one sculpture. This amalgamation of different materials gives his work a kind of tension and also provides the sculptor with the space to add a certain irony. The light and transparency of glass stands out against the weighty and cool energy of bronze. Sometimes, Van Wijk manipulates the natural qualities of the materials in such a way that the bronze, through the processing of the top layer and shape, comes across as warm whilst bluestone looks soft. Nevertheless, every sculpture becomes a unit; harmony always triumphs over contrast. Due to the highly artistic and professional qualities of this artist he is always able to achieve this balance. His series of sailing ships is an excellent example of the way in which Van Wijk accomplishes extra significance by combining various materials Education: Jan van Eyck Academy, Maastricht

Jozephine Wortelboer De kracht van de bronzen vogels van Jozephine Wortelboer (1954) is te danken aan haar vermogen om het karakter van de dieren met minimale gebaren te treffen. Doordat is weggelaten wat niet noodzakelijk is en alleen de karakteristieke trekken van de dieren worden bewaard, zijn haar vogels stuk voor stuk duidelijk herkenbaar. De spanning die de kunstenares herkent in de aard van de vogel, weet zij doeltreffend uit te drukken in brons. Kenmerkend voor het werk van Wortelboer is ook het lichte karakter van haar dieren, dat zij hen weet te geven door ze zorgvuldig op te bouwen uit afzonderlijke stukjes materiaal. Daarbij zorgt ze ervoor dat de vogels opengewerkt blijven, waardoor de binnenruimte op bepaalde punten zichtbaar wordt. Volumes worden niet opgevuld, maar alleen door de buitenvormen gesuggereerd. Wortelboer kiest hier tevens voor om meer ruimte over te laten aan de eigen interpretatie van de beschouwer. De liefde en toewijding waarmee zij elke afzonderlijke vogel in brons tot leven brengt, is sterk voelbaar in het resultaat. Dankzij haar oog voor detail en de prachtige afwerking in het patina, zijn de beelden van Jozephine Wortelboer een lust voor het oog.

Opleiding: Academie Minerva, Groningen

The power of Jozephine Wortelboerâ&#x20AC;&#x2122;s bronze birds lies in her capacity to generate the character of the animal using very few markings. Because she excludes anything that is not essential and just retains the typical features of the animal, all her birds are clearly recognizable. The artist is able to effectively express the tension in the bronze that she ascertains in the nature of the bird. What characterizes Wortelboerâ&#x20AC;&#x2122;s work is the light character with which she endows her animals by meticulously building them up from individual pieces of material. Furthermore, she makes sure that the birds remain open, which makes inner spaces visible at certain points. Volume is not filled in but just intimated by the outer shape. Wortelboer also makes this choice to leave more room for the viewersâ&#x20AC;&#x2122; own interpretation. The result of the love and devotion with which she brings each and every bronze bird to life, is highly tangible. Due to her eye for detail and the gorgeous patina finish, the sculptures of Jozephine Wortelboer are a delight to the eye. Education: Minerva Academy, Groningen

SMELIK STOKKING GALLERIES DEN HAAG (expositie) Noordeinde 101/150 2514 GP Den Haag 070 364 07 68 AMSTERDAM Prinsengracht 572 1017 KR Amsterdam 020 624 03 22 Openingstijden: woensdag t/m zondag 11.00-17.30 uur

W W W. S M E L I K - S T O K K I N G . N L