นักสืบ เล่ม
หลังมื้อ
1
ค่ำ�
ฮิงาชิกาวะ โทคุยะ เขียน เมธินี นุชนาคา แปล
ก า ร อ่ า น คื อ ก า ร บ่ ม เ พ า ะ
เมล็ดพันธุ์แห่งปัญญา
ท่องไปในโลกหนังสือออนไลน์ของพวกเราชาว
ได้ที่...
website www.smm.co.th, www.boolimthai.com facebook www.facebook.com/siaminterbooks
ข้อมูลทางบรรณานุกรม ฮิงาชิกาวะ โทคุยะ เขียน, นาคามูระ ยูสุเกะ ภาพ, เมธินี นุชนาคา แปล. นักสืบหลังมื้อค่ำ� เล่ม 1. -- กรุงเทพฯ : สยามอินเตอร์บุ๊คส์, 2555. 280 หน้า. 1.นวนิยายญี่ปุ่นแปล. I.ชื่อเรื่อง. ISBN : 978-616-254-044-8 ชื่อหนังสือ : นักสืบหลังมื้อค่ำ� เล่ม 1 ผู้เขียน : ฮิงาชิกาวะ โทคุยะ ภาพ : นาคามูระ ยูสุเกะ ผู้แปล : เมธินี นุชนาคา พิมพ์ครั้งที่หนึ่ง : สิงหาคม 2555 จำ�นวน : 280 หน้า ราคา : 200 บาท
NAZOTOKI WA DINNER NO ATO DE by HIGASHIGAWA Tokuya © 2010 HIGASHIGAWA Tokuya All rights reserved Original Japanese edition published in 2010 by Shogakukan Inc., Tokyo Thai translation rights arranged with Shogakukan Inc. through Tuttle-Mori Agency, Inc., Tokyo Cover Illustrated by NAKAMURA Yusuke ลิขสิทธิ์ฉบับภาษาไทยเป็นของ สำ�นักพิมพ์สยามอินเตอร์บุ๊คส์ ภายใต้การดูแลของ บริษัท สยามอินเตอร์มัลติมีเดีย จำ�กัด (มหาชน) อย่างถูกต้องตามกฎหมาย ห้ามลอกเลียนแบบส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือเล่มนี้ รวมทั้งการจัดเก็บ ถ่ายทอด ไม่ว่ารูปแบบ หรือวิธีการใดๆ ในกระบวนการอิเล็กทรอนิกส์ การบันทึก การถ่ายภาพ หรือวิธีการใดโดยไม่ได้รับอนุญาต ยกเว้นเพื่อการประชาสัมพันธ์หนังสือเท่านั้น
ผู้จัดพิมพ์ คณะที่ปรึกษา ผู้อำ�นวยการสายกองบรรณาธิการพ็อกเกตบุ๊ค บรรณาธิการบริหาร บรรณาธิการสำ�นักพิมพ์ เลขานุการกองบรรณาธิการ ผู้จัดการฝ่ายเตรียมผลิต หัวหน้าแผนกศิลปกรรม กองงานปกและสื่อสิ่งพิมพ์ หัวหน้าแผนกศิลปกรรม กองงานศิลปกรรมออกแบบรูปเล่ม กองงานศิลปกรรม ออกแบบปก จัดรูปเล่ม หัวหน้ากองงานพิสูจน์อักษร รองหัวหน้ากองงานพิสูจน์อักษร พิสูจน์อักษร ผู้อำ�นวยการใหญ่สายงานธุรกิจสิ่งพิมพ์ ผู้อำ�นวยการฝ่ายประชาสัมพันธ์ ผู้อำ�นวยการฝ่ายต่างประเทศ ผู้อำ�นวยการใหญ่สายการผลิตและพัฒนาสินค้า ฝ่ายการผลิต แยกสี พิมพ์ที่ จัดจำ�หน่ายทั่วประเทศ
สำ�นักพิมพ์สยามอินเตอร์บุ๊คส์ ระวิ โหลทอง, สมชาย กรุสวนสมบัติ, สฤษฎกุล แจ่มสมบูรณ์, วิฑูร นิรันตราย, อัญชลี ธีระสินธุ์, วิรัตน์ ทีฆพุฒิสกุล, ปราชญ์ ไชยคำ�, นวลพร สิทธิ์ธนาวิธาน, ภูษณาภรณ์ เกษเมธีการุณ เอกระพีร์ สุขกุลพิพัฒน์ สิทธิเดช แสนสมบูรณ์สุข ศรีวรรณ บุญประเสริฐ ปฏิญญา ชูภักดี อรุณพร พาหุบุตร นพกานต์ วงษ์คล้าย เบญจภัทร บุญบงกชรัตน์ ประพัทธ์ รัตนธารี, ศศิวิมล บุญสุภา, ฐาปนันท์ ศรัณนิธิรัฐ, ภคิน พนัสอำ�พล, กฤษณา ฤกษ์แสงศรี, นิลยา บุญช่วยชูสกุล, ชนม์ณิสศา จุลจินดา นิลยา บุญช่วยชูสกุล ฐาปนันท์ ศรัณนิธิรัฐ สุชาดา บุญเสริมเจริญสุข พรทิพย์ พวงจำ�ปา จิราวรรณ กะการดี ดวงตา เทียมทัด ณิชนันทน์ วิบูลย์ศิริวงศ์ กิตติวัฒน์ นิรันตราย ชูชัย ศิระจินดา ปฏิวัติ มัชถาประเท, ยุวศรี หิรัญโน S.S.Film Process บริษัท กิเลนการพิมพ์ จำ�กัด บริษัท สยามอินเตอร์มัลติมีเดีย จำ�กัด (มหาชน) 459 ซ.ลาดพร้าว 48 แขวงสามเสนนอก เขตห้วยขวาง กรุงเทพฯ 10310 โทร. 0-2694-3031-33 ต่อ 1601-1607, 0-2276-5035-39 ลูกค้าสัมพันธ์ : โทร. 0-2693-0904
คำ�นำ�สำ�นักพิมพ์
หากจะกล่าวถึงนวนิยายแปลสัญชาติญปี่ นุ่ ทีเ่ ป็นเรือ่ ง เกี่ยวกับสืบสวนสอบสวนที่สนุกสนานและเบาสมองนั้น เชื่อ ว่า แฟนนักอ่านทุกท่านต้องนึกถึง อาคากาวะ จิโร่ อย่าง แน่นอน แต่มาในยุค 2012 นี้ มีนกั เขียนแนวสืบสวนสอบสวน หน้าใหม่ที่มีฝีไม้ลายมือชั้นยอดและน่าจับตามองเกิดขึ้น หลากหลายคนมาก และหนึ่งในนั้นก็คือ ฮิงาชิกาวะ โทคุยะ ด้วยสไตล์การเขียนแบบ Mystery Comedy และ คาแร็กเตอร์ตัวละครที่ค่อนข้างมีคาแรกเตอร์โดดเด่น ทำ�ให้ งานเขียนของฮิงาชิกาวะ โทคุยะ เป็นทีน่ า่ จับตามองในเส้นทาง สายนักเขียนแนวสืบสวนสอบสวนของญี่ปุ่น สำ�นักพิมพ์สยามอินเตอร์บคุ๊ ส์จงึ ไม่พลาดทีจ่ ะหยิบจับ ผลงานของ ฮิงาชิกาวะ โทคุยะ ผู้นี้มาแปลเป็นฉบับภาษา ไทยให้แฟนนักอ่านแนวสืบสวนได้ลิ้มรสกัน
ประเดิมเรื่องแรกคือ “นักสืบหลังมื้อค่ำ� เล่ม 1” นั ก สื บ หลั ง มื้ อ ค่ำ � นั้ น เป็ น ผลงานชิ้ น เยี่ ย มที่ ไ ด้ รั บ รางวัล Honyataishou ประจำ�ปี ค.ศ. 2011 ด้วยผลโหวต ยอดนิยมอันดับ 1 จากร้านหนังสือทั่วประเทศญี่ปุ่น และ ได้รับความนิยมสูงมากจนถูกนำ�ไปสร้างเป็นละครทางช่อง fujitv ด้วยเรตติ้งสูงสุด และในอนาคตอันใกล้นี้ก็กำ�ลังจะถูก ถ่ายทอดในรูปแบบภาพยนตร์จอเงินอีกด้วย เรื่องราวของคุณหนูยอดมือปราบอย่าง โฮโช เรโกะ ต้องไปพัวพันกับคดีปริศนาถึง 6 คดีด้วยกัน และผู้กองคา สะมัทสึริก็ดูท่าว่าจะเป็นตัวรั่วมากกว่าเป็นตัวช่วย งานนี้ โฮโช เรโกะเลยต้องหันไปพึง่ พาคาเงยามะ พ่อบ้านปากร้าย อย่างเสียไม่ได้ และแล้ว...คดีสุดป่วนกวนฮาก็เริ่มต้นขึ้น ทานอาหารค่ำ � เสร็ จ แล้ ว อย่ า ลื ม ไขคดี ป ริ ศ นาไป พร้อมๆ กันนะครับ บรรณาธิการ
6
ตอนที่ 1 กรุณาถอดรองเท้า ก่อนเข้าฉากฆาตกรรม
7
1 ณ หน้าประตูห้องภายในแมนชั่นแห่งหนึ่ง โฮโช เรโกะกรีด นิ้วขึ้นกดกริ่ง ทันใดนั้นประตูห้องก็แง้มออกสุดสายโซ่ที่คล้องอยู่ ชาย คนหนึ่งโผล่หน้าออกมาจากซอกประตูนั่น ผู้กองคาสะมัทสึริ เจ้าหน้าที่ ตำ�รวจหน่วยสืบสวนสอบสวนทีย่ นื อยูข่ า้ งๆ เรโกะ หยิบสมุดประจำ�ตัวเจ้า พนักงานออกมาแสดงตน ทาชิโระ ยูยะ ชายผู้ยืนแอบอยู่หลังบานประตู หน้าถอดสีทันที เขาคงไม่คาดคิดว่าพวกเราจะมาถึงที่นี่ แถมดูเหมือน จะไม่ชอบใจสักเท่าไหร่ แต่ก็ช่วยไม่ได้ เรโกะคิด ก็ใครจะคาดคิดว่าจะ มีตำ�รวจมาหาถึงบ้าน ยิ่งคนที่คิดจะเตรียมการต้อนรับพวกตำ�รวจยิ่งมี น้อยเข้าไปใหญ่ “คุณตำ�รวจมีธุระอะไรกับผมเหรอครับ?” “คือว่างี้นะ...” ผู้กองคาสะมัทสึริวางท่าใหญ่โต พลันเอื้อนเอ่ยธุระ อย่างเป็นทางการ “ทางเรามีเรื่องอยากสอบถามคุณ เกีย่ วกับผูห้ ญิงทีช่ อื่ 8
ฮิงาชิกาวะ โทคุยะ เขียน เมธินี นุชนาคา แปล
โยชิโมโตะ ฮิโตมิ” “ดะ เดี๋ยวสิครับ คุณตำ�รวจ มีเรื่องอะไรเหรอครับ ผู้หญิงคนนั้น ทำ�ไมเหรอครับ?” “อ้าว ท่าทางอย่างนี้ แสดงว่ายังไม่รเู้ หรอ?” ผูก้ องคาสะมัทสึรเิ ว้น ช่วงเล็กน้อยเพื่อดูท่าทีของอีกฝ่าย “โยชิโมโตะ ฮิโตมิถูกฆาตกรรมเมื่อคืนก่อน...” “ว่าไงนะครับ!” ทาชิโระ ยูยะท่าทางตกใจมาก เขาหน้าตาตืน่ พลัน ปลดสายโซ่ออก คราวนี้สวมรองเท้าเรียบร้อยก้าวออกมาจากหลังบาน ประตู “ถ้าอย่างนั้น เราไปหาที่คุยกันดีกว่าครับ” ทาชิโระ ยูยะไม่เชิญเจ้าหน้าทีต่ ำ�รวจเข้าห้อง เขารีบปิดประตูทนั ที เหมือนไม่อยากจะให้ผู้มาเยือนก้าวล่วงเข้ามาแม้เพียงสักก้าวด้วยซ้ำ� แต่วินาทีก่อนที่ประตูจะปิด เรโกะแน่ใจว่าเห็นอะไรบางอย่าง ใน ห้องมีทั้งรองเท้ากีฬา รองเท้าหนังถอดวางระเกะระกะอยู่ และตรงมุมนั่น มีรองเท้าส้นสูงสีขาวคู่หนึ่งที่ดูเป็นผู้หญิงมากๆ แอบอยู่ เพราะอย่างนี้ เองเขาถึงไม่อยากเชิญเข้าห้อง รองเท้าส้นสูงสีขาวนั่นอาจเป็นของแฟน สาวที่มาหาเขา แล้วทันใดนั้น ภาพของเหยื่อฆาตกรรมที่ได้เห็นเมื่อวาน ก็แวบเข้ามาในหัว ผู้หญิงชื่อโยชิโมโตะ ฮิโตมิที่ถูกฆ่าตายเมื่อวาน ไม่ได้สวมรองเท้า ส้นสูง แต่สวมรองเท้าบู๊ต... หากเห็นรถยี่ห้อจากัวร์สีเงินเมทัลลิคจอดอยู่ใกล้บริเวณที่ เกิดเหตุฆาตกรรมในเขตคุนิทาจิละก็ นั่นละรถของผู้กองคาสะมัทสึริเขา ละ รถจากัวร์สีเงินใช่จะมีให้เห็นได้บ่อยในเขตนี้ แถมยังจอดอยู่ในบริเวณ 9
นักสืบหลังมื้อค่ำ� เล่ม 1
ที่เกิดเหตุฆาตกรรมอีกต่างหาก... วันเสาร์ที่ 15 ตุลาคม เวลาทุ่มครึ่ง ทางออกด้านทิศใต้ของสถานี คุนทิ าจิ ถนนริมรัว้ มหาวิทยาลัยทีต่ งั้ อยูใ่ จกลางเมืองอันสวยงาม กรุน่ กลิน่ หอมแห่งวัฒนธรรม คลาคล่ำ�ไปด้วยบรรดานักศึกษาและคนทำ�งานทำ�ให้ บรรยากาศดูคึกคัก และอีกฝั่งหนึ่ง เดินจากทางออกด้านทิศเหนือไปไม่กี่ นาทีจะพบแหล่งทีอ่ ยูอ่ าศัยทีเ่ ต็มเปีย่ มไปด้วยชีวติ ชีวา แต่บล็อกทีส่ องของ ฝั่งเหนือกลับมีเจ้าหน้าที่ตำ�รวจในเครื่องแบบเดินอยู่ขวักไขว่ บริเวณนั้นมีอพาร์ทเม้นท์ความสูงสามชั้นอยู่หลังหนึ่ง ดูเหมือน ผูก้ องคาสะมัทสึรจิ ะมาถึงแล้ว โฮโช เรโกะก้าวลงมาจากรถสายตรวจ เธอ ปรายตามองรถยนต์ยี่ห้อจากัวร์สีเงินเมทัลลิคที่จอดอยู่แวบหนึ่ง พลัน ก้มตัวลอดแถบพลาสติกสีเหลืองอันเป็นสัญลักษณ์บอกให้ทราบว่าห้ามเข้า ในทีเ่ กิดเหตุ...จากนัน้ จึงวิง่ ขึน้ บันไดเหล็กทีส่ ร้างติดตัวอาคารด้านนอกไป ยังห้องหมายเลข 304 เธอโค้งให้เจ้าหน้าที่ตำ�รวจในเครื่องแบบนายหนึ่ง ที่ยืนอยู่หน้าประตูแล้วจึงก้าวเข้าไปในที่เกิดเหตุ...ฆาตกรรม อพาร์ทเม้นท์หอ้ งเดีย่ วแบบธรรมดาทีส่ ดุ ก้าวเข้าประตูมา พบพืน้ ที่ ว่างเล็กๆ สำ�หรับถอดรองเท้า จากนั้นเป็นทางเดินสั้นๆ ปูพรมหนึ่งผืน ผู้กองคาสะมัทสึริในชุดสูทเต็มยศแบรนด์อังกฤษยืนอยู่ตรงทางเดิน “อ้าว มาแล้วๆ กำ�ลังเป็นห่วงอยู่เลย กลัวว่าจะไปหลงทางอยู่ตรง ไหนน่ะสิจ๊ะหนูน้อย...” “ขอโทษที่มาช้าค่ะ” เรโกะก้มศีรษะเพื่อแสดงความขอโทษตาม มารยาทอันดี แต่มอี ย่างหนึง่ ทีป่ ล่อยผ่านไม่ได้ “เอ่อ...ขอความกรุณาเลิก เรียกดิฉันว่า หนูน้อย เสียทีได้ไหมคะ เดี๋ยวคนอื่นจะเรียกตาม” “อุ้ย เหรอ” ผู้กองคาสะมัทสึริเอียงคอเล็กน้อย ดูเหมือนเขายัง 10
ฮิงาชิกาวะ โทคุยะ เขียน เมธินี นุชนาคา แปล
ไม่รู้ตัวว่าพูดอะไรผิดไป ผูก้ องคาสะมัทสึรอิ ายุสามสิบสอง ยังโสดแต่ไม่ใช่หนุม่ โสดธรรมดา เพราะมีพ่อเป็นถึงประธานบริษัทผลิตตัวถังรถยนต์ภายใต้ชื่อคาสะมัทสึริ มอเตอร์ส สรุปให้ได้ใจความว่าเขาก็เป็นคุณหนู ฐานะดีมีอันจะกิน เรียก ว่าเถ้าแก่น้อยเห็นจะเหมาะสมที่สุด แต่สำ�หรับหน้าที่การงานของตัวเอง ในปัจจุบัน เขาดำ�รงตำ�แหน่งผู้กอง ประจำ�สถานีตำ�รวจคุนิทาจิ อาจเป็น เรื่องยากที่คนธรรมดาทั่วไปจะเข้าใจ หากถามว่าทำ�ไมถึงมาเป็นตำ�รวจ เจ้าตัวคงยิ้มน้อยๆ อย่างใจเย็นพร้อมตอบกลับไปว่า “จริงๆ ผมอยาก เป็นโปรด้านเบสบอลหรอกนะ...” สรุปคือ หากจะยกตัวอย่างการมาเป็นผู้ กองของผูก้ องคาสะมัทสึรนิ นั้ อาจเปรียบได้กบั การที่ ฮานางาตะ มิทสึร1ุ ทายาทผูส้ บื ทอดกิจการฮานางาตะมอเตอร์สเข้าร่วมเป็นผูเ้ ล่นเบสบอลทีม ฮันชินไทเกอร์ส แต่พอดีสอบผ่านการคัดเลือกนายตำ�รวจอย่างช่วยไม่ได้ จึงมาเป็นตำ�รวจเสียอย่างนั้น...อะไรทำ�นองนี้ หรือจะว่ากันให้ง่ายกว่านั้น ก็ตอ้ งเรียกว่า นกน้อยในกรงทองทีแ่ หกกรงมาเป็นผูก้ อง แต่ถา้ เรียกแบบ นั้นเจ้าตัวอาจจะโกรธอยู่สักหน่อย โฮโช เรโกะเองก็ไม่ค่อยถูกจริตกับผู้กองคนนี้สักเท่าไหร่ แต่ดู เหมือนตัวเขาเองจะไม่ได้รู้สึกอะไรเลยแม้แต่น้อย เธอถึงขนาดแอบคิดว่า คนที่ไม่มีเซนส์ขนาดนี้มาเป็นตำ�รวจกับใครเขาได้เหมือนกันหรือนี่ “ผู้ตายเป็นพนักงานบริษัท อายุยี่สิบห้าปี ชื่อโยชิโมโตะ ฮิโตมิ พักอยู่ห้องนี้ ลองเข้าไปดูสิ” ผู้กองคาสะมัทสึริชี้ไปยังบานประตูที่อยู่สุดทางเดินสั้นๆ ตรงนั้น เรโกะแง้มประตูอย่างกล้าๆ กลัวๆ ก่อนจะก้าวขาเข้าไปในที่เกิดเหตุที่มี 1
ตัวละครในการ์ตูนเรื่อง Star of the Giants
(巨人の星)
11
นักสืบหลังมื้อค่ำ� เล่ม 1
ความกว้างราวหกเสื่อ เข้าห้องมาก็เจอพอดี ศพอยูใ่ นสภาพนอนคว่ำ�หน้ากางขากางแขน โชคยังดีทไี่ ม่มเี ลือดนอง ท่าทางเหมือนถูกรัดคอจนเสียชีวติ จากตอนแรก ที่เตรียมใจไว้ว่าจะต้องเข้ามาเจอศพในสภาพน่าสะอิดสะเอียน เมื่อเห็น อย่างนี้เรโกะจึงโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก ในขณะเดียวกันก็จับสังเกตความ ผิดปกติบางอย่างได้ คงเป็นเพราะเสือ้ ผ้าทีต่ ดิ ตัวผูต้ าย...เป็นกระโปรงยีนส์ กับเสือ้ แนวคันทรี...สะพายเป้ใบเล็กๆ ดูจากสภาพศพเห็นได้ชดั เจนว่าเธอ กำ�ลังจะออกไปข้างนอก รองเท้าก็ยงั สวมอยูด่ ว้ ย...เป็นรองเท้าบูต๊ สีน�้ำ ตาล อยู่ในห้องแต่สวมรองเท้านี่นะ ตรงนี้ละที่แปลก... ขณะที่เรโกะพยายามลำ�ดับเหตุการณ์ในหัว ก็มีเสียงนกเสียงกา อันน่ารำ�คาญ...เอ๊ย ไม่ใช่ เสียงผู้กองคาสะมัทสึริช่วยเสริมข้อมูลอันมีค่า ดังแว่วอยู่ข้างๆ “สมมติวา่ ผูต้ ายเพิง่ กลับเข้ามาในห้องแล้วถูกจูโ่ จม เธอดิน้ รนขัดขืน เต็มทีแ่ ต่สแู้ รงคนร้ายไม่ไหว จึงถูกรัดคอตายในทีส่ ดุ ภาพเหตุการณ์แบบนี้ อาจลอยเข้ามาในหัว แต่ไม่ใช่หรอก ก็อย่างที่เห็นนะคุณโฮโช ทางเดิน ที่ตรงมายังห้องที่เกิดเหตุ ตลอดทางไม่พบรอยเท้าเลยแม้แต่รอยเดียว สะอาดสะอ้านไม่ต่างกับพื้นห้องนี้ ทั้งๆ ที่เราก็เห็นว่าผู้ตายสวมรองเท้า อยู่ ลักษณะอย่างนี้ไม่คิดว่ามันแปลกเหรอ” ฉันมองดูแวบเดียว ไม่ต้องรอให้นายบอกก็รู้ว่ามันแปลกย่ะ...โฮโช เรโกะคิดอยากจะตอบตรงๆ เสียอย่างนี้ แต่ก็ไม่อยากทำ�เจ้านายเสียหน้า จึงเลีย่ งตอบแบบเห็นดีเห็นด้วยไปตามเรือ่ ง “แปลกจริงๆ อย่างทีผ่ กู้ องว่า เลยค่ะ เรื่องจริงเป็นยังไงกันแน่นะ...” หรือว่าเหยือ่ จะถูกฆ่ามาจากทีอ่ นื่ คนร้ายแบกศพเข้ามาในห้อง พืน้ 12
ฮิงาชิกาวะ โทคุยะ เขียน เมธินี นุชนาคา แปล
จึงไม่มีร่องรอยรองเท้าบู๊ตของเหยื่อเลย...เรโกะคิดเช่นนี้ แล้วผู้กองคาสะ มัทสึริก็เอาบ้าง “คนร้ายอาจลงมือฆ่าเหยื่อที่อื่น แล้วนำ�ศพมาที่ห้องนี้ ผู้ตายถูก แบกเข้ามา ถึงได้ไม่มีร่องรอยรองเท้าบู๊ตเลย” เขาพูดออกมาเหมือนกับทีเ่ ธอกำ�ลังคิดอยูไ่ ม่มผี ดิ เพีย้ น โฮโช เรโกะ ยืนนิ่ง รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นนักเขียนที่ถูกละเมิดลิขสิทธิ์ แต่ก็ช่างเถอะ อย่างไรเสีย หากการคาดเดานี้ถูกต้องก็เท่ากับรู้ตัวผู้ต้องสงสัยไปครึ่งคน แล้ว ถ้าอย่างนั้นคนร้ายก็ต้องเป็นผู้ชายน่ะสิ ผู้หญิงคงไม่มีแรงขนาดนั้น พอเรโกะคิดมาถึงตรงนี้... “ใช่แล้ว คนร้ายต้องเป็นผูช้ าย!” เอากับเขาสิ...ผูก้ องคาสะมัทสึรวิ งิ่ ไปดักหน้าอีกแล้ว “เรี่ยวแรงผู้หญิงไม่พอจะแบกศพคนได้หรอก เป็นไป ไม่ได้ อีกอย่าง ลักษณะการฆ่ารัดคอที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วแบบตัวต่อตัว อย่างนี้ ถ้าตัวไม่ใหญ่กว่าไม่มีทางทำ�ได้แน่ นั่นแหละ ยังไงคนร้ายก็ต้อง เป็นผู้ชาย” “จริงด้วยค่ะ สมกับเป็นผูก้ องจริงๆ” ผูก้ องคาสะมัทสึรถิ อื ว่าเป็นที่ หนึง่ อย่างแท้จริงในการใช้ความเร็ว แย่งพูดอะไรทีใ่ ครๆ เขาก็รกู้ นั อยูแ่ ล้ว แต่จะให้เอออออย่างเดียวเห็นจะทนอยูไ่ ม่ได้ “ผูก้ องคะ แต่เราจะฟันธงว่า คนร้ายเป็นผูช้ ายลงมือคนเดียวได้เหรอคะ ลองคิดดูดๆี ถึงจะเป็นผูห้ ญิง ถ้า ช่วยกันสองคนก็นา่ จะรัดคอเหยือ่ จนถึงแก่ความตายได้ หรือแม้แต่ชว่ ยกัน แบกศพมาที่ห้องนี้ก็น่าจะทำ�ได้เหมือนกันนะคะ” “ถึงคุณไม่บอก ผมก็วา่ มันเป็นไปได้ตงั้ แต่แวบแรกทีเ่ ข้ามาดูสภาพ ห้องนี้แล้ว” ไม่จริงเลย...โกหกชัดๆ! นายเพิ่งคิดได้ตอนที่ฉันท้วงนี่แหละ อย่า 13
นักสืบหลังมื้อค่ำ� เล่ม 1
โม้หน่อยเลย! อีตาบ้าจะเอาแต่ชนะ! “เป็นอะไรหรือเปล่า คุณโฮโช?” “เปล่าค่ะ สุดยอดไปเลยค่ะ ผู้กอง” ไม่รู้จะสรรหาถ้อยคำ�อะไรมาบรรยาย ก็อย่างว่า...โฮโช เรโกะรู้สึก ไม่ถูกจริตกับผู้กองคาสะมัทสึริคนนี้เอาเสียเลย ไม่นานก็มาถึงขัน้ ตอนการชันสูตรพลิกศพ เรือ่ งราวทีม่ คี วาม สำ�คัญต่อคดีเริ่มชัดเจนขึ้น อย่างแรกคือ เวลาเสียชีวิตโดยประมาณคือ ราวๆ หกโมงเย็น สาเหตุการตายคือขาดอากาศหายใจเนื่องมาจากถูก รัดคอตามที่สันนิษฐานไว้ ไม่พบบาดแผลหรือร่องรอยการต่อสู้แต่อย่าง ใด ส่วนเครือ่ งมือทีค่ นร้ายนำ�มาใช้ในการฆาตกรรมนัน้ สันนิษฐานว่าเป็น เชือกไนลอนเส้นเล็ก เรโกะสังเกตภายในบริเวณห้องของผู้ตายให้ดีอีกครั้งในระหว่าง รอเจ้าหน้าที่มาเคลื่อนย้ายศพ พูดไปก็เหมือนซ้ำ�เติมผู้หญิงที่ถูกฆ่า แต่ สภาพห้องที่อยู่อาศัยนั้นช่างไร้การดูแล ไม่เป็นระเบียบเรียบร้อยเอาเสีย เลย หนังสือและแผ่นซีดีมากมายล้นออกมาจากชั้นวาง มีหนังสือพิมพ์ รายวันปริมาณราวๆ หนึ่งเดือนทะลักออกมาจากที่เก็บ แม้แต่ที่นอนก็อยู่ ในสภาพไม่ต่างจากตอนเพิ่งตื่นนอน แหม...แต่ส่วนใหญ่ สาวโสดใช้ชีวิต คนเดียวก็เป็นอย่างนี้ ไม่ใช่เรื่องน่าตกใจอะไร เรโกะคิดเช่นนัน้ พลันเอือ้ มมือไปเปิดหน้าต่างบานเลือ่ นทีม่ อี ยูเ่ พียง บานเดียว ด้านนอกมองเห็นระเบียงแคบๆ กว้างยาวราวหนึง่ เสือ่ ขึงเชือก เป็นราวสำ�หรับตากผ้าอยูห่ นึง่ เส้น บนราวผ้ามีสงิ่ ของสารพัดตากอยู่ เช่น เสื้อ กางเกงยีนส์ ชุดชั้นในไปจนถึงรองเท้าผ้าใบ 14
ฮิงาชิกาวะ โทคุยะ เขียน เมธินี นุชนาคา แปล
ดูท่าทางผู้กองคาสะมัทสึริ จะสนใจเชือกที่ใช้ขึงทำ �ราวตากผ้า มากกว่าเสื้อผ้าที่ตากอยู่ และเริ่มตั้งท่าพินิจพิเคราะห์ “เหยื่อถูกรัดคอด้วยเชือกเส้นเล็กๆ เส้นนี้นี่แหละ...” ผู้กองคาสะมัทสึริพึมพำ�ออกมา เรโกะเริ่มสังหรณ์แปลกๆ “หรือว่าจะเป็นอย่างนี้คะผู้กอง หลังจากที่ใช้เชือกนี้รัดคอเหยื่อจน เสียชีวติ ฆาตกรก็เอาเชือกมาขึงทีร่ ะเบียงแล้วก็เอาผ้ามาห้อยไว้เพือ่ ตบตา น่าจะเป็นไปได้อยู่เหมือนกันนะคะ” “ไม่...ผมไม่คิดอย่างนั้นนะ” ไม่ใช่ละ เมื่อกี้หัวสมองเขายังเพิ่งคิดอย่างเดียวกันอยู่เลย ไม่ผิด แน่ เรโกะรู้ดี “คนร้ายน่าจะถือเชือกเส้นที่ใช้ก่อเหตุไปด้วย เพราะไม่ใช่ของชิ้น ใหญ่โต” “น่าจะเป็นอย่างนั้นนะ” ผู้กองพลันเดินจากราวตากผ้ากลับเข้าไป ข้างใน “เอาละ ได้เวลาไปฟังปากคำ�ของผู้พบศพคนแรกแล้ว” ผูพ้ บศพคนแรกเป็นผูห้ ญิง เธอเป็นพนักงานบริษทั ชือ่ ซึกมิ รู ะ เอริ อยู่ห้องเลขที่ 301 ภายในอพาร์ทเม้นท์เดียวกัน หญิงสาวอายุยี่สิบห้าปี เท่ากับเหยื่อ ปกติทั้งสองไปดื่มเหล้าด้วยกันบ่อยๆ เรียกได้ว่าเป็นเพื่อน ดื่มก็ว่าได้ ตอนที่เข้ามาพบศพโยชิโมโตะ ฮิโตมินั้นเป็นเวลาราวๆ หนึ่ง ทุม่ ดูจากข้อมูลทีร่ บั ทราบมา ซึกมิ รู ะ เอรินา่ จะมาหาโยชิโมโตะ ฮิโตมิเพือ่ ชวนไปดืม่ ด้วยกันอย่างเคย แต่แล้วเธอก็สงั เกตเห็นความผิดปกติบางอย่าง “ตอนนัน้ ห้องไม่ได้ลอ็ กค่ะ ทัง้ ทีโ่ ดยปกติแล้ว เธอเป็นคนระมัดระวัง เรื่องล็อกประตูห้องมากกว่าคนทั่วไป จะว่าลืมล็อกยิ่งไม่มีแน่ ดิฉันคิดว่า ถ้าอย่างนั้นฮิโตมิก็ต้องอยู่ข้างใน ก็เลยลองเปิดประตูเรียก แต่ไม่มีเสียง 15
นักสืบหลังมื้อค่ำ� เล่ม 1
ตอบ ห้องก็มืด ท่าทางไม่มีคนอยู่แน่ๆ แต่พอดูดีๆ เห็นประตูด้านในสุด เปิดอยู่ แล้วยังเห็นเหมือนมีใครนอนฟุบอยู่ที่พื้น ดิฉันตกใจรีบวิ่งเข้าไป ดู...พอเปิดไฟถึงได้เห็นว่าเป็นฮิโตมิจริงๆ...” ซึกิมูระ เอริตกใจแทบเป็นลมเมื่อพบว่าเพื่อนเสียชีวิตแล้ว เธอรีบ หยิบโทรศัพท์มือถือโทรแจ้งเหตุไปที่หมายเลข 1102 ถึงแม้ฝ่ายสืบสวน สอบสวนมักจะมองคนแรกทีพ่ บศพเป็นผูต้ อ้ งสงสัย แต่ฟงั จากปากคำ�ของ ซึกมิ รู ะ เอริทโี่ ทรเข้ามา ไม่พบพิรธุ ใดๆ หากคำ�บอกเล่าของเธอเป็นความ จริง นัน่ แสดงว่าโยชิโมโตะ ฮิโตมิเพิง่ ถูกฆาตกรรมไปเพียงหนึง่ ชัว่ โมงก่อน หน้านัน้ และถ้าหากซึกมิ รู ะ เอริไม่มาหา กว่าใครจะรูว้ า่ เกิดเหตุฆาตกรรม ขึ้นก็คงเลยไปเป็นเช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากฟังปากคำ�ของซึกิมูระ เอริจบ ผู้กองคาสะมัทสึริ กับโฮโช เรโกะก็ออกจากห้องหมายเลข 304 เพื่อฟังคำ�บอกเล่าเพิ่มเติมจากผู้ อาศัยห้องอื่นๆ ต่อทันที โชคดีที่ทราบเหตุเร็วจึงได้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์ มากมาย อันดับแรกคือคาวาฮาระ เคนซาคุ ชายวัยกลางคนเจ้าของ อพาร์ทเม้นท์ ตัวเขาเองพักอยู่ชั้นหนึ่งยืนยันว่าตนเพิ่งได้พบกับผู้ตาย ก่อนเกิดเหตุ “ตอนนัน้ ผมเดินไปเอานิตยสารจากตูร้ ับจดหมาย อพาร์ทเม้นท์นี้ ตู้รับจดหมายจะอยู่รวมกันที่ชั้นหนึ่งตรงบันไดด้านนอก ผมสวนกับคุณ โยชิโมโตะตรงนัน้ เธอเดินมาคนเดียวจากทางสถานีรถไฟแล้วเดินผ่านผม ไป จำ�ได้ว่าเธอใส่กระโปรงยีนส์สั้นๆ กับรองเท้าบู๊ตสีน้ำ�ตาล” “กี่โมงครับตอนนั้น” ผู้กองคาสะมัทสึริเอ่ยถามพลางยกแขนข้างที่ ใส่นาฬิกาโรเล็กซ์ขึ้นมาอวด 2
เบอร์โทรศัพท์ฉุกเฉินของประเทศญี่ปุ่น คล้าย 191 ของเมืองไทย
16
ฮิงาชิกาวะ โทคุยะ เขียน เมธินี นุชนาคา แปล
“ตอนนั้นรายการโทรทัศน์ที่มาตอนห้าโมงเพิ่งจะจบไป...ก็น่าจะ ราวๆ หกโมงนะครับ” สันนิษฐานจุดเวลาที่ผู้ตายเสียชีวิตได้ค่อนข้างแน่ชัดที่หกโมงบวก ลบ ผู้กองคาสะมัทสึริยิ่งตื่นเต้นขึ้นไปอีกเมื่อฟังจากน้ำ�เสียง “ท่าทางของคุณโยชิโมโตะในตอนนั้นเป็นยังไง ไม่ได้พูดคุยอะไร กันเลยเหรอครับ” “ครับ เอ่อ...ผมก็ทกั ทายไปว่า กลับมาแล้วเหรอครับ แต่เธอทำ�หน้า เหมือนไม่รวู้ า่ จะตอบว่าอะไร ได้แต่อกึ อักๆ แค่วา่ ...ค่ะ...แล้วก็วงิ่ ขึน้ บันได ไป มานึกๆ ดูแล้ว ตอนนั้นท่าทางเธอแปลกๆ เหมือนกันนะครับ ปกติ เธอเป็นคนอัธยาศัยดี ผมเป็นเจ้าของอพาร์ทเม้นท์ เธอก็ทักทายเสมอ” “พอเธอไปแล้ว คุณทำ�อะไรต่อ” “หลังจากนั้นผมก็เดินกลับไปที่ห้องเลย จริงๆ นะครับ...ถ้าไม่เชื่อ ลองถามเจ้าของร้านผลไม้ทอี่ ยูฝ่ งั่ ตรงข้ามก็ได้ เพราะตอนทีผ่ มสวนกับเธอ เจ้าของร้านยืนอยู่หน้าร้านพอดี” เจ้าหน้าทีส่ บื คดีทงั้ สองมุง่ ตรงไปยังร้านผลไม้ทอี่ ยูฝ่ งั่ ตรงข้ามทันที “เห็นคุณคาวาฮาระสวนกับคุณโยชิโมโตะที่หน้าตู้รับจดหมายจริงๆ” เจ้าของร้านผลไม้ยนื ยัน “แล้วเขาก็เดินกลับห้องตัวเองไป” แต่ถงึ อย่างไร เจ้าของร้านผลไม้กไ็ ม่ได้เฝ้าดูเหตุการณ์ตงั้ แต่ตน้ จนจบ และเขาก็ไม่ได้ให้ ข้อมูลอะไรมากไปกว่านั้น ข้อมูลสำ�คัญทีเ่ จ้าหน้าทีส่ บื คดีทงั้ สองได้เพิม่ เติมนัน้ มาจาก โมริทานิ ยาซึโอะ นักศึกษามหาวิทยาลัยทีอ่ าศัยอยูบ่ นห้องชัน้ สอง “ผมได้ยนิ เสียง คนเดิน คิดว่าน่าจะเป็นเสียงคนร้าย” เขาว่าอย่างนั้น “ผมอยูห่ อ้ ง 201 และก็อย่างทีเ่ ห็นว่าอยูต่ ดิ บันไดเลย เพราะฉะนัน้ 17
นักสืบหลังมื้อค่ำ� เล่ม 1
ถ้ามีใครขึน้ ลงบันไดจะได้ยนิ ชัดมาก ยิง่ บันไดทีน่ เี่ ป็นบันไดเหล็กด้วย เสียง ยิ่งดัง และเสียงเดินที่ผมได้ยินน่ะดังหนวกหูมาก ดังตึ้งๆๆๆๆๆ แบบคน วิง่ ลงบันไดเร็วๆ...ใช่ละ...ไม่ใช่เสียงขึน้ แต่เป็นเสียงลงบันได ผมว่าไม่ผดิ แน่ แต่ตอนนัน้ ผมไม่ได้คดิ อะไร แต่วา่ บนชัน้ สามมีคดีฆาตกรรมใช่ไหมล่ะ ครับ ทีนี้ผมเลยคิดว่าที่ได้ยินคงเป็นเสียงฆาตกรวิ่งหนีลงมาจากชั้นสาม ก็ได้...กี่โมงน่ะเหรอครับ...น่าจะประมาณสักหกโมงมั้งครับ...” เวลาหกโมง...ตรงกับเวลาที่เกิดเหตุฆาตกรรมตามสันนิษฐานอีก เหมือนกัน “ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าอื่นอีกเหรอ” “เอ่อ...อาจจะได้ยิน แต่ผมจำ�ไม่ได้ พอดีจำ�ได้แค่เสียงวิ่งตึงๆๆ เมื่อตอนหกโมงแค่นั้นเอง” สรุปว่า ดูเหมือนโมริทานิ ยาซึโอะจะจดจำ�เสียงฝีเท้าอืน่ นอกเหนือ จากที่ว่ามาไม่ได้เลย สองมือปราบฟังคำ�ให้การจบก็ย้อนขึ้นชั้นสามไปยังห้องที่เกิดเหตุ อีกครั้ง “ผู้กอง” เรโกะเอ่ยเรียกระหว่างเดินขึ้นบันได “หรือว่าเสียงวิ่งลง บันไดทีโ่ มริทานิ ยาซึโอะได้ยนิ ตอนหกโมงจะเป็นเสียงฝีเท้าของฆาตกรคะ” “โน...ยังเร็วไปที่จะฟันธงอย่างนั้น คุณโฮโช อาจมีไอ้เซ่อที่ไหนมา วิ่งลงบันไดในช่วงเวลาที่เกิดเหตุพอดีก็ได้” ถ้าเป็นอย่างนัน้ จริงยิง่ ยุง่ ยากมากเรือ่ งเข้าไปใหญ่ ซึง่ ก็อาจจะเป็น อย่างนั้นจริงๆ “แต่ผู้กองคะ...ยังไงปากคำ�ของคาวาฮาระ เคนซาคุก็สำ�คัญนะคะ เขาสวนกับโยชิโมโตะ ฮิโตมิที่เพิ่งกลับเข้ามา ตอนหกโมงกว่าที่หน้าช่อง 18
ฮิงาชิกาวะ โทคุยะ เขียน เมธินี นุชนาคา แปล
รับจดหมาย ตอนนั้นเธอยังมีชีวิตอยู่ ก็หมายความว่าโยชิโมโตะ ฮิโตมิ ถูกฆ่าตายหลังจากนั้นเพียงไม่นาน พูดอีกอย่างก็คือเธอขึ้นบันไดไปถึง ชั้นสาม เดินมุ่งไปยังห้องหมายเลข 304 และทันทีที่ถึงห้อง เธอก็ถูกฆ่า ตายในพริบตาที่กำ�ลังจะถอดรองเท้าบู๊ต จากนั้นฆาตกรก็แบกศพเข้าไป ในห้อง เรื่องมันน่าจะเป็นอย่างนี้ไม่ใช่เหรอคะ” จากสภาพเหยือ่ ทีเ่ สียชีวติ ในสภาพสวมรองเท้าบูต๊ เป็นใครมาเห็นเข้า ก็ตอ้ งคิดอย่างนีท้ ง้ั นัน้ แต่ผกู้ องคาสะมัทสึรกิ ลับมีสหี น้าทีเล่นทีจริงกับเรโกะ “หืมมม...มันจะเป็นอย่างที่คุณว่าหรือเปล่านะ คุณโฮโช” ผู้กอง คาสะมั ท สึ ริ ว่ า พลางทำ � เป็ น หั ว เราะ ไม่ รู้ เ ขานึ ก ว่ า ตั ว เองเป็ น อามาจิ ชิเงรุนกั แสดงรุน่ เก่าหรืออย่างไรถึงได้หน้านิว่ คิว้ ขมวดพลางเอ่ยสันนิษฐาน อย่างหนึ่งออกมา “สมมติวา่ ฆาตกรลงมือสังหารโยชิโมโตะ ฮิโตมิภายในห้อง จากนัน้ ก็เอารองเท้าบู๊ตมาใส่ให้ศพเพื่อเป็นการตบตาอำ�พราง ให้คนอื่นเห็นและ เข้าใจว่าเหยื่อถูกฆ่านอกห้อง...อะไรอย่างนี้ คิดว่าไง สำ�หรับผม คิดว่า มันก็เป็นไปได้เหมือนกันนะ” “ไม่นะคะ ดิฉันว่าไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะผู้กอง” เรโกะค้านความ เห็นทันที “สวมรองเท้าบู๊ตให้ศพน่ะมันไม่ง่ายดายเหมือนปากพูดหรอก นะคะ แล้วยิ่งรองเท้าบู๊ตที่เหยื่อสวมอยู่ด้วยแล้ว เป็นแบบที่ต้องผูกเชือก เสียขนาดนั้น ขนาดใส่เองยังใส่ยากเลยค่ะ แล้วนี่จะจับมาใส่ให้ศพ แค่คิด ก็ลำ�บากแย่แล้วละค่ะ เพราะฉะนั้นดิฉันไม่คิดว่าจะมีฆาตกรที่ไหนมาเสีย เวลาในสถานการณ์เช่นนี้เด็ดขาด” “ที่จริงแล้วผมก็คิดเหมือนคุณไม่มีผิดเลยนะ” ผู้กองคาสะมัทสึริ เปลีย่ นมาตามน้�ำ ทันที “เสียเวลาสวมรองเท้าบูต๊ ให้ศพอย่างนัน้ มันบ้าชัดๆ 19
นักสืบหลังมื้อค่ำ� เล่ม 1
ถึงจะทำ�อย่างนัน้ ตอนหลังก็ตอ้ งจับพิรธุ ได้อยูด่ ี เป็นศพไปแล้ว แล้วจะมา จับใส่รองเท้าบู๊ตมันเป็นไปไม่ได้หรอก ไม่มีทางเลย ว่ามั้ยล่ะ คุณโฮโช” “...ค่ะ จริงอย่างที่ผู้กองว่า” เมื่อหกสิบวินาทีก่อน ยังมีคนขมวดคิ้วพูดว่า “มันก็เป็นไปได้ เหมือนกัน” อยู่เลย ใครกันล่ะนั่น? เรโกะได้แต่งง...คนบ้าอะไรกลับตัว ได้เร็วขนาดนี้ ไปๆ มาๆ ทั้งสองคนก็ย้อนกลับมาที่ห้องหมายเลข 304 อีกครั้ง มีสายสืบคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาผู้กองคาสะมัทสึริ ท่าทางมารออยู่นานแล้ว “พบสิ่งนี้ในลิ้นชักของผู้ตายครับ” สิ่งที่พบคือภาพถ่ายหนึ่งใบกับกุญแจหนึ่งดอก แต่ไม่ใช่กุญแจของ อพาร์ทเม้นท์แห่งนี้ เพราะที่นี่แม้ตัวอาคารจะเก่า แต่ใช้กุญแจห้องที่ทัน สมัยมาก เป็นคนละแบบกับกุญแจที่เห็นอยู่ตรงหน้าอย่างชัดเจน “โอ้ นีม่ นั ...” ผูก้ องคาสะมัทสึรมิ องดูอย่างสนอกสนใจจนหน้าแทบ จะติดรูปถ่าย “นี่มันรูปคู่ โยชิโมโตะ ฮิโตมิกับชายหนุ่มนี่นา อ้อ...เธอมี ผูช้ ายทีค่ บหากันอยูห่ รอกเหรอเนีย่ ถ้าเป็นอย่างนัน้ กุญแจดอกนีค้ อื กุญแจ ห้องของผู้ชายหรือเปล่า...อืม ชักเริ่มน่าสนใจ” ถึงผูก้ องคาสะมัทสึริจะไม่พูด แต่เรโกะก็พอเข้าใจ จากที่ได้ฟังสอง คนพูดคุยกัน เป็นไปได้สูงว่าฆาตกรในคดีนี้จะเป็นผู้ชาย และอีกอย่าง เรื่องรักเรื่องใคร่เป็นชนวนให้คนก่อคดีมาแล้วนักต่อนัก “หากเป็นคนรักของผู้ตายจริง นายคนนี้ก็เข้าข่ายผู้ต้องสงสัยเลย ละ” ผู้กองคาสะมัทสึริเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี “ยังไงลองเอารูปถ่ายนี้ไป ให้ซึกิมูระ เอริดูก่อน” แล้วเขาก็เดินออกจากห้องไปพร้อมกับภาพถ่าย ที่ถืออยู่ในมือ 20
ฮิงาชิกาวะ โทคุยะ เขียน เมธินี นุชนาคา แปล
“อ้า...ผู้ชายคนนี้” ทันทีที่ซึกิมูระ เอริได้ดูภาพถ่ายปริศนาภาพนี้ ก็เหมือนนึกอะไรบางอย่างขึน้ มาได้ “เมือ่ หกเดือนก่อน ฮิโตมิยงั คบหากับ ผู้ชายคนนี้อยู่ เขาเป็นพนักงานบริษัทมาประจำ�อยู่ที่นี่ค่ะ ชื่อ...ทาชิโระ... ทาชิโระ ยูยะอะไรนี่ละ”
2 เรื่องราวเป็นดังนี้ วันอาทิตย์ของสัปดาห์ต่อมา ผู้กองคาสะ มัทสึริกับโฮโช เรโกะพากันมายังแมนชั่นที่ทาชิโระ ยูยะอาศัยอยู่ และพูด คุยกันที่คอฟฟี่ช็อปใกล้ๆ ทาชิโระ ยูยะ อายุสามสิบสามปี เป็นพนักงานหนุ่มระดับหัวหน้า ในบริษทั ผลิตเครือ่ งจักรกลขนาดกลางแห่งหนึง่ ท่าทางวันนีจ้ ะเป็นวันหยุด เพราะเขาแต่งตัวสบายๆ ไม่พถิ พี ถิ นั ใบหน้าเหมาะเจาะได้สดั ส่วน ท่าทาง จะเป็นทีช่ นื่ ชอบในหมูส่ าวๆ ทีบ่ ริษทั เป็นเรือ่ งธรรมดาทีโ่ ยชิโมโตะ ฮิโตมิ จะหลงใหลใฝ่ฝันในมาดเท่ๆ และตำ�แหน่งหน้าที่การงานของผู้ชายคนนี้ เรโกะคิด แน่นอนว่าสำ�หรับเรโกะแล้วหน้าตาท่าทางแถมหน้าที่การงาน ธรรมดาอย่างนี้ไม่ดึงดูดเธอเลยสักนิด ผูก้ องคาสะมัทสึรขิ ดั จังหวะอีกสองคนทีก่ �ำ ลังขะมักเขม้นดูเมนู เขา เจ้ากีเ้ จ้าการจัดแจงสัง่ บลูเมาเทน สเปเชียล ซีเล็คท์ มาทัง้ หมดสามที่ ต่อ ด้วยการยิงคำ�ถามอย่างไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด “งัน้ ... คุณก็ยอมรับว่าเคยคบหากับคุณโยชิโมโตะสินะ คุณทาชิโระ” 21
นักสืบหลังมื้อค่ำ� เล่ม 1
“ครั บ ยอมรั บ ผมเริ่ ม คบเธอเมื่ อ หนึ่ ง ปี ก่ อ นหน้ า นี้ เธอมารั บ ตำ�แหน่งในสาขาเดียวกับผม เราสนิทสนมกันเร็วมาก แล้วเราก็เลิกกันเมือ่ หกเดือนก่อน คือยังไงดีล่ะครับ...ความรู้สึกมันจางหายไปเอง เธอทำ�งาน อยู่ประมาณครึ่งปี แล้วก็ย้ายไปบริษัทอื่น จากนั้นเราก็เลยห่างๆ กันไป” “เข้าใจครับ...ว่าแต่วา่ ทำ�ไมคุณโยชิโมโตะยังเก็บรักษาภาพถ่ายของ คุณเอาไว้อย่างดีเลย ไม่สิ ไม่ใช่แค่ภาพถ่าย คุณโยชิโมโตะยังมีสงิ่ นีด้ ว้ ย” ผู้กองคาสะมัทสึริยื่นกุญแจดอกนั้นให้ทาชิโระดูใกล้ๆ “คุณทาชิโระ นี่คือกุญแจห้องของคุณหรือเปล่าครับ” ทาชิ โ ระปรายตามองกุ ญ แจดอกน้ อ ยเพี ย งแวบเดี ย ว “ก็ อ ะไร ทำ�นองนั้นละครับ” เขายอมรับ “แล้วมันทำ�ไมเหรอครับ” “ถ้างั้นผมขอถามตรงๆ เลย คุณกับคุณโยชิโมโตะมีความสัมพันธ์ ลึกซึ้งต่อกันถึงขั้นแลกกุญแจห้องของกันและกันเอาไว้ ถึงแม้คุณบอกว่า คุณได้เลิกรากับเธอแล้ว แต่ในความเป็นจริง ก็ยังมีความสัมพันธ์กันอยู่ ใช่ไหมครับ เธอถึงยังถือกุญแจห้องของคุณอยู่ ใช่หรือไม่” “ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ” สีหน้าท่าทางสงบนิ่งของทาชิโระ ยูยะใน ตอนแรกเริ่มเปลี่ยนไป น้ำ�เสียงเริ่มไม่สม่ำ�เสมอ “ผมเคยแลกกุญแจห้อง กับเธอจริง แต่ทเี่ ธอยังมีกญ ุ แจห้องผมอยู่ เพราะยังไม่สบโอกาสทีเ่ ราจะคืน กันสักที มันก็ไม่แปลกตรงไหนนี่ครับ ต่อให้ผมกับเธอยังมีความสัมพันธ์ กันอยู่ แล้วมันทำ�ไมเหรอครับ จะบอกว่าผมเป็นคนฆ่าเธอเหรอครับ” “แหม พวกเราก็ไม่ได้สงสัยคุณ” ผู้กองคาสะมัทสึริรีบตอบโต้ตาม สถานการณ์ แต่แล้วก็ยิงคำ�ถามที่ตรงประเด็นยิ่งกว่าเดิม “ว่าแต่ว่า คุณ ทาชิโระ เมื่อวานตอนช่วงบ่าย คุณทำ�อะไรอยู่ที่ไหนครับ” “นี่กำ�ลังสอบปากคำ�เหรอครับเนี่ย อืม...เอาเถอะครับ ไม่มีปัญหา 22
ฮิงาชิกาวะ โทคุยะ เขียน เมธินี นุชนาคา แปล
คงต้องบอกว่าผมโชคดีถ้าเป็นเมื่อวานตอนช่วงบ่ายละก็ ผมออกไปกับ เพือ่ นๆ ก๊วนตกปลาทีบ่ ริษทั ไปฮิราทสึกะแถวๆ ชายฝัง่ ทะเลโชนันน่ะครับ ผมไปรถเพื่อน ออกเดินทางกันตั้งแต่เที่ยงกว่าจะถึงฮิราทสึกะก็ประมาณ สามโมงเย็น แล้วก็ง่วนอยู่กับการตกปลาจนดึกโน่นน่ะครับ” “โอ้ ตกปลากันถึงดึกดื่นเลย” ผู้กองคาสะมัทสึริท่าทีสบายๆ “ถ้า งั้นเมื่อคืนก็แย่เลยสิครับ เพราะที่ฮิราทสึกะฝนตกหนักมาก อย่าว่าแต่ ตกปลาเลยครับ” “ฮะๆๆ ผู้กอง ผมไม่หลงกลติดกับหรอกนะครับ พยากรณ์อากาศ มันบอกว่าค่ำ�ลงฝนจะตกทั่วภูมิภาค แต่ที่จริงแล้วพยากรณ์อากาศพูดไป คนละเรื่องเลย เพราะที่ฮิราทสึกะฝนไม่ได้ตกเลยสักกะหยด ที่คุนิทาจิก็ ไม่ตกเหมือนกันไม่ใช่เหรอครับผู้กอง” “อ้อ อย่างนั้นเหรอ” “ก็ใช่น่ะสิครับ เมื่อคืนก่อนพวกผมตกปลากันสนุกมาก จากนั้นก็ นอนค้างกันในรถเลย เพิ่งกลับมาถึงคุนิทาจิเมื่อเช้านี้เอง ผมอยู่กับเพื่อน ผมตลอด ว่าแต่ว่าโยชิโมโตะ ฮิโตมิถูกฆ่าตอนประมาณกี่โมงครับ” ทาชิโระ ยูยะเอ่ยถาม ท่าทางเขาราวกับเป็นผูช้ นะ ในขณะเดียวกัน ผูก้ องคาสะมัทสึรอิ ยูใ่ นอารมณ์ทรี่ สู้ กึ ว่าตัวเองพลาดอย่างแรง ได้แต่นงั่ จิบ กาแฟที่เขามาเสิร์ฟให้อย่างเซ็งๆ จากนั้นผู้กองคาสะมัทสึริกับโฮโช เรโกะมาตรวจสอบข้อมูลที่ ได้รบั มาจากทาชิโระ ยูยะอย่างละเอียดอีกครัง้ ผ่านการพูดคุยสอบถามจาก เพือ่ นๆ ของเขา แต่ความพยายามนัน้ ก็ได้ผลลัพธ์ออกมาว่า ทาชิโระ ยูยะ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุฆาตกรรมดังเช่นที่สันนิษฐานเอาไว้เลย 23
นักสืบหลังมื้อค่ำ� เล่ม 1
ดวงอาทิ ต ย์ ล าลั บ ขอบฟ้ าไปแล้ ว ทั้ ง คู่ ก ลั บ มายั ง สถานี ตำ � รวจ ได้ก็ทิ้งตัวลงกับเก้าอี้ด้วยความเหนื่อยล้า ต่างคนต่างเงียบ ไม่มีแม้แต่ กะจิตกะใจทีจ่ ะลุกขึน้ มาเถียงกัน บรรยากาศอึมครึมได้สกั พัก ผูก้ องคาสะ มัทสึริจึงได้พูดอะไรบางอย่างออกมาอย่างไร้เรี่ยวแรง “โธ่ๆๆ นีน่ ะ่ เหรอสิง่ ทีเ่ ราได้มา ทาชิโระ ยูยะทีส่ งสัยกันนักกันหนา แท้ที่จริงแล้วมันไม่ใช่คนร้าย ทีนี้เลยต้องกลับไปตั้งต้นการสืบสวนใหม่ ตั้งแต่แรก ต้องเริ่มต้นใหม่ตั้งแต่พรุ่งนี้...เฮ้อ คุณโฮโช” ผู้กองคาสะมัทสึริคลายเนคไทให้หลวม พลางหันมาทางเรโกะ “วันนี้คุณกลับบ้านเถอะ เมื่อคืนก็นอนที่นี่ไม่ใช่เหรอ ทำ�งานหนักเกินไป มันจะไม่ดีต่อผิวพรรณนะ หนูน้อย” “ค่ะ” ก็ดใี จอยูห่ รอกทีเ่ ขาอุตส่าห์เห็นอกเห็นใจ แต่ดนั ลงท้ายด้วยการ เรียกหนูนอ้ ยนีล่ ะทีไ่ ม่ดใี จ ตามปกติคงสวนกลับไปแล้ว แต่ในตอนนีเ้ รโกะ ไม่มเี รีย่ วแรงจะเถียงกลับแม้แต่ประโยคเดียว “งัน้ วันนีด้ ฉิ นั กลับก่อนนะคะ” “อื้อ ดีแล้วละ งั้นเดี๋ยวผมเอาจากัวร์ไปส่ง...” “ไม่ต้องค่ะ ขอบคุณ” เรโกะปฏิเสธน้ำ�ใจอย่างไม่ไยดี ทำ�เอาผู้กองคาสะมัทสึริที่กำ�ลังจะ ลุกขึ้นจากเก้าอี้เสียจังหวะ เซลงไปนั่งอย่างเดิม โฮโช เรโกะเดินออกมาจากสถานีตำ�รวจคุนิทาจิ ย่านคุนิทาจิ เต็มไปด้วยตึกสวย ถนนหนทางสะอาดสะอ้านน่ามอง คุนิทาจิเป็นย่าน ที่มีความสำ�คัญย่านหนึ่งในบรรดาย่านต่างๆ ที่มีรถไฟสายหลักผ่าน แต่ สถานที่ราชการเช่นที่ว่าการเขตนั้นกลับตั้งอยู่เลียบทางรถไฟสายนัมบุ ทัง้ นัน้ เพราะฉะนัน้ ก็เลยเรียกได้วา่ เขตเลียบสายนัมบุ แต่ชาวเขตคุนทิ าจิ 24
ฮิงาชิกาวะ โทคุยะ เขียน เมธินี นุชนาคา แปล
อาจจะไม่ชอบใจที่ถูกเรียกอย่างนั้น พูดง่ายๆ คือเป็นปัญหาเรื่องอิมเมจ ของภาพรวม อาจจะเป็นอย่างนั้น... เรโกะปรายตามองอาคารทีว่ ่าการเขตพลางมุ่งหน้าเดินไปยังสถานี โฮยะสายนัมบุ อากาศเย็นๆ ของมูซาชิโนะยิง่ ตอกย้�ำ ถึงฤดูใบไม้รว่ ง แต่ก็ ปลอบประโลมร่างกายทีเ่ หนือ่ ยล้าได้เป็นอย่างดี แม้แต่ตอนนีใ้ นหัวก็ยงั คิด วนเวียนแต่เรื่องคดีที่ยังไม่อาจไขปริศนา หากทาชิโระ ยูยะเป็นผู้บริสุทธิ์ จริง เห็นทีคดีฆาตกรรมโยชิโมโตะ ฮิโตมิจะไม่งา่ ยเสียแล้ว แรงจูงใจในการ ก่อเหตุกไ็ ม่รู้ เงือ่ นงำ�คดีกย็ งั ไม่ชดั เจน ไหนจะต้องร่วมงานหาหลักฐานกับ ผู้กองคาสะมัทสึริอีก เห็นแววจะต้องแหย่ขาเข้าไปในเขาวงกตเสียแล้ว... ใช่ว่าผู้กองคาสะมัทสึริจะไม่ได้เรื่องไปเสียทีเดียว ไม่เช่นนั้นจะได้ ตำ�แหน่งผู้กองตั้งแต่ยังหนุ่มอย่างนี้หรือ หากเพียงแต่เขาจะรับฟังสิ่งที่ ผู้ใต้บังคับบัญชาพูดให้มากกว่านี้สักนิด ให้ความร่วมมือและจริงจังกว่านี้ สักหน่อย อ้อ แล้วก็อีกอย่างคือเลิกทำ�พฤติกรรมอวดร่ำ�อวดรวยเหมือน พวกเศรษฐีใหม่ ลดราวาศอกคำ�พูดวิพากษ์วิจารณ์คนอื่นลงอีกนิด ก็ แหม...มีสิทธิ์อะไรมาเรียกเพื่อนร่วมงานว่าหนูน้อย เสียมารยาทที่สุด “เชอะ” เรโกะเตะหินก้อนเล็กๆ บนถนนอย่างไม่สบอารมณ์ หิน เจ้ากรรมกระเด็นไปถูกรถที่จอดอยู่ข้างทางอย่างจังจนเกิดเสียงดังได้ยิน ถนัดหู...มันคือรถลีมูซีนสีดำ�เงาวับคันยาวราวๆ เจ็ดเมตร เรโกะยกสอง มือขึ้นปิดปาก “โอ๊ะ...ตายแล้ววว” ประตูฝั่งคนขับเปิดออกทันที ผู้ชายสูงยาวคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้น อายุสักสามสิบปีเห็นจะได้ เขาอยู่ในชุดสูทสีดำ�มองดูเหมือนไว้ทุกข์ แต่ดู มีชาติตระกูล ส่งสายตาเชือดเฉือนทะลุแว่นกรอบเงินมาทางเรโกะ ก่อนจะ คุกเข่าลงตรวจสอบร่องรอยความเสียหายของตัวถังรถด้วยสีหน้าเดียวกัน 25
นักสืบหลังมื้อค่ำ� เล่ม 1
กับเมื่อครู่ เรโกะค่อยๆ เดินเข้าไปหาผู้ชายคนนั้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ “ฉัน ขอโทษค่ะ” เธอก้มศีรษะแสดงความขอโทษอย่างสุภาพที่สุด “ค่าซ่อม ประมาณเท่าไรคะ” “ไม่ต้องกังวลหรอกครับ ค่าซ่อมน่าจะอยู่ที่ประมาณเจ็ดถึงแปด หมื่นเยนเท่านั้น” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วหันมา โค้งให้กับเรโกะ “แค่รอยถากเพียงผิวๆ เท่านั้นครับ คุณหนู” “ในความโชคร้ายก็ยงั มีความโชคดีอยูบ่ า้ งเนอะ” เรโกะถอนหายใจ เบาๆ มองดูรถลีมซู นี สีดำ� “ดีนะทีไ่ ม่ใช่รถคนอืน่ เค้า...ว่าแต่...คาเงยามะ” เรโกะเรียกชื่อชายในชุดสูทสีดำ� “อุตส่าห์ออกมารับฉันเหรอ” “ใช่แล้วครับ คิดว่าใกล้เวลาที่คุณหนูจะกลับแล้ว” “แม่นเหมือนกันนะ นายก็เป็นสายสืบได้นะเนี่ย” “ไม่หรอกครับ” ผูช้ ายทีช่ อื่ คาเงยามะส่ายหน้าปฏิเสธอย่างเกินจริง “กระผมเป็นเพียงหัวหน้าพ่อบ้านและคนขับรถของตระกูลโฮโช จะเทียบ กับคุณหนูที่เปี่ยมไปด้วยพรสวรรค์ไม่ได้หรอกครับ ให้เป็นสายสืบไม่ไหว จริงๆ ครับ ไม่ไหว...” “ช่างเจรจาเหมือนเดิมนะ” เรโกะกระเซ้า “ไม่เลยครับ กระผมพูดจริงๆ” คาเงยามะยกมือขึน้ จับกรอบแว่นตา ด้วยสีหน้ายุ่งยากลำ�บากใจ “ขึ้นรถเถอะครับ คุณหนู” คาเงยามะอารักขาเรโกะจนเข้าไปนั่งในรถลีมูซีนอย่างไม่ขาดตก บกพร่องตามหน้าที่ปฏิบัติของหัวหน้าพ่อบ้าน เรโกะเองก็ค้อมศีรษะเอ่ย “ขอบคุณ” ให้แก่พ่อบ้านหนุ่ม ขณะก้าวขึ้นรถด้วยท่าทีเรียบร้อยนุ่มนวล สมเป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์แห่งตระกูลโฮโช...วันนี้เป็นวันที่เหนื่อยที่สุดหลัง 26
ฮิงาชิกาวะ โทคุยะ เขียน เมธินี นุชนาคา แปล
จากผ่านงานหนักหลายอย่างมาตั้งแต่เมื่อวาน เรโกะถึงกับล้มตัวลงนอน ซุกตัวลงกับเบาะนุ่มๆ ไม่อยากเดินไปไหนอีกแล้วแม้แต่ก้าวเดียว “นี่ คาเงยามะ ฉันอยากนอนหลับสักตื่น เธอช่วยขับรถไปไหนก็ได้ ขับไป เรื่อยๆ สักชั่วโมงนึงก็ได้นะ” แม้ฟงั ดูเป็นคำ�สัง่ ทีแ่ สนเอาแต่ใจ แต่คาเงยามะพ่อบ้านทีแ่ สนดีกไ็ ม่ รีรอ “รับทราบครับคุณหนู” ตอบรับคำ�สั่งทันทีทันใด เรโกะนอนราบไปบนทีน่ ง่ั ผูโ้ ดยสารด้านหลัง ยืดสองแขนบิดขีเ้ กียจ แต่ท่นี ่งั รูปตัวแอลขนาดใหญ่ในรถลีมูซีนคันหรูก็ยังเหลือพื้นที่ เมื่อรถแล่น โคลงเคลงอย่างแผ่วเบาราวกับเปลของเด็กน้อยที่แกว่งไกว ไม่นานเรโกะ ก็ผล็อยเข้าสู่ห้วงนิทรา คาเงยามะกุมพวงมาลัยพารถลีมูซีนคันงามแล่น เอือ่ ยตามคำ�สัง่ ของเรโกะเจ้านายสาว จนสุดท้ายแล่นวนกลับมายังคฤหาสน์ ใหญ่โตสไตล์ยโุ รปหลังหนึง่ ในเขตคุนทิ าจิ...คฤหาสน์ของตระกูลโฮโช ใช่แล้ว...โฮโช เรโกะ มือปราบสาวแห่งสถานีตำ�รวจคุนิทาจิ มิได้ เป็นเพียง...คุณหนู...ธรรมดาๆ แต่เธอเป็น...คุณหนูผู้สูงศักดิ์...ขนานแท้ แห่งตระกูลโฮโชอันยิ่งใหญ่
27