Mr.Box Man เก่ง เทพ เมพ เกรียน
Vol.1
MiYU
7
0
สิ้นสูญศรัทธา
“Amazing grace! How sweet the sound That saved a wretch like me! I once was lost, but now am found; Was blind, but now I see..” เสียงเพลงฮิมน์ (เพลงสวดสรรเสริญ) ทีเ่ ปล่งออกมา ลอยลอดผ่านช่อง หน้าต่างประสานสอดรับเป็นท่วงท�ำนองไพเราะ ร่างนับสิบที่เบียดเสียดจน แทบเป็นเนื้อเดียวกัน กระจุกตัวแน่นในอาคารไม้หลังเล็กที่โย้เอนใกล้จะพัง แหล่มิพังแหล่ หากไม่มีสัญลักษณ์ศักดิ์สิทธิ์ตระหง่านเหนือจั่วหลังคาทรง สามเหลีย่ ม คงไม่มผี ใู้ ดล่วงรูไ้ ด้วา่ อาคารเล็กแห่งนีค้ อื สถานทีป่ ระกอบพิธที าง ศาสนาแก่เหล่าคริสต์ศาสนิกชนในชุมชนแออัดนี้ ผมได้แต่เฝ้ามองเหม่อจากลานกว้างผ่านช่องว่างของกระจกสีที่แตก เป็นรูโหว่มานานนับปี หญิงชายหลากหลายวัยตั้งแต่เด็กเล็กไม่รู้ภาษาจนถึง แก่ชราต่างนั่งคุกเข่ากับพื้น ศีรษะค้อมก้มมองเบื้องล่าง มือสองข้างเกาะกุม ประสานกันแนบหน้าอก หากดูเผินๆ คงนึกว่าพวกเขาเป็นรูปปัน้ ทีต่ งั้ เรียงราย ประดับสถานที่ศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้ มีเพียงริมฝีปากที่พะเยิบพะยาบ เปล่งถ้อยค�ำของเนื้อเพลงสวด สรรเสริญอย่างต่อเนื่องไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย
8
Mr.Box Man : เก่ง เทพ เมพ เกรียน 1
เปล่าประโยชน์... ต่อให้เคารพศรัทธาแค่ไหน... ต่อให้แหกปากตะโกนกู่ก้องถ้อยค�ำสรรเสริญเพียงใด... ต่อให้ต้องพลีกายถวายชีวิตเท่าไหร่... พระเจ้าก็ไม่ชะโงกหน้าลงมามองหรอก!
MiYU
9
1
บางสิ่งไม่อาจซื้อได้ด้วยเงิน
ลมม้วนหอบฝุน่ หมุนคว้างเป็นวง เปลวแดดแรงจนต้นหญ้าแห้งเหลือง ซีดหงิกงอ อากาศปีนรี้ อ้ นกว่าปีทแี่ ล้วหลายองศา จนพาลให้คดิ ไปว่าโลกหมุน เคลื่อนเข้าใกล้ดวงอาทิตย์มากขึ้นหรือเปล่า ผืนดินแล้งแตกระแหงหลุดร่อนเป็นแผ่นราวกับลายกระเบื้อง หากแต่ ความวิจิตรของภาพพื้นธรรมชาตินั้น กลับหมายถึงความล�ำบากแสนเข็ญใน การแปรเปลี่ยนพื้นที่เหล่านี้ให้ท�ำประโยชน์ได้ ‘ปึก! ปึก!’ เสียงจอบกระทบพืน้ แข็งดังต่อเนือ่ งไม่หยุด ท่ามกลางไอแดดร้อนระอุ ผู้คนในหมู่บ้านยังคงจับจอบจับเสียมขุดพรวนปรับพื้นดินให้สามารถท�ำการ เกษตรได้ดังเช่นอดีตเมื่อหลายปีที่ผ่านมา ใช่เพียงชายฉกรรจ์เท่านั้น กระทั่ง เด็ก สตรี คนชรา ต่างยกขบวนออกมาพรวนไถหน้าดิน จนมองจากด้านบน สูงๆ เหมือนฝูงมดรุมไต่ตอมเศษอาหาร ไม่มีใครอยากตากแดดตัวด�ำ จับจอบจับเสียมให้มือแตกด้านแบบนี้ ซะหน่อย แต่กช็ ว่ ยไม่ได้น...ี่ ในเมือ่ ชนชัน้ ‘แรงงาน’ อย่างพวกเราไม่มที างเลือก มากนักหรอก “พวกแกตรงนัน้ ท�ำบ้าอะไรกันอยู!่ จ�ำไม่ได้เหรอว่าถ้าอูง้ านจะต้องเจอ กับอะไร”
10
Mr.Box Man : เก่ง เทพ เมพ เกรียน 1
ไม่ทันจบประโยค แส้หนังสีด�ำสนิทก็สะบัดหวือจากมือชายร่างใหญ่ สวมหน้ากากเหล็กในชุดทหารสีเงินทีย่ นื บนรัว้ หินเหนือแนวดิน ลงประทับฝาก รอยแผลกลางหลังชายชราที่เดินงกๆ เงิ่นๆ อย่างอ่อนล้าจนเขาล้มกลิ้งร้อง ครวญครางด้วยความเจ็บปวด ผมมองด้วยความเจ็บปวด ไม่ใช่ร่างกาย...แต่เจ็บไปถึงส่วนลึกของจิตใจแห้งผาก “ลุกขึ้นมา! โดนแค่นี้อย่ามาส�ำออย ถ้าไม่รีบลุกขึ้นมาวันนี้แกได้ลาย ไปทั้งตัวแน่” ร่างกายผอมซูบพยายามยันร่างตัวเองให้ลุกด้วยความหวาดกลัว แต่ เรี่ยวแรงที่หดหายเพราะไม่ได้รับอาหารเต็มมื้อมาหลายวัน ท�ำให้แม้แต่จะ ประคองร่างให้ลุกนั่งยังท�ำไม่ได้ “จะลองดีกับฉันใช่ไหม!” มือที่ก�ำแน่นเหวี่ยงสะบัดแส้เส้นยาวเข้าใส่เป้าหมายเดิม ทุกสายตา ท�ำได้เพียงจ้องมองอย่างเห็นใจและเวทนา แต่ไม่มีผู้ใดกล้ายื่นมือเข้าไปช่วย ไม่สิ... มีเพียงผู้เดียวเท่านั้นแหละ ‘เพียะ!’ ร่างก�ำย�ำโผเข้าบังชายชรา แผ่นหลังหนารับการฟาดจนเสื้อตัวบาง ปริแยกไม่ต่างจากเนื้อหนังที่มีรอยแผลเป็นทางยาวจนเลือดซึมออกมา ย้อม เสือ้ ขาวให้แดงฉาน แต่แม้จะบาดเจ็บถึงเพียงนี้ เขายังไม่แสดงความเจ็บปวด ให้เห็นบนใบหน้า คิ้วหนารับกับจมูกคมสัน ส่งให้ใบหน้าได้รูปดูโดดเด่นเมื่อ ยืนอยู่ท่ามกลางหมู่มวลชาวบ้านทั่วไป แววตาคมปลาบจ้องมองชายถือแส้อย่างไม่หวาดเกรง แม้ท่าทีจะไม่ แสดงการตอบโต้ แต่เพียงแค่สายตาก็สามารถสะกด ‘ผู้คุม’ ให้ไม่กล้า ลงมือต่อ “ขอโทษแทนลูกบ้านผมด้วยครับ งานในส่วนของเขาเดี๋ยวผมท�ำแทน ไม่ให้บกพร่องเอง ระหว่างนี้ขอให้คุณตาได้พักสักครู่เถอะครับ”
MiYU
11
น�้ำเสียงเรียบแต่แฝงความเข้มแข็งดังด้วยโทนเสียงเสมอกัน ผู้คุม เหลียวซ้ายแลขวามองหาพรรคพวก แต่บุรุษในหน้ากากเหล็กทรงเหลี่ยม เทอะทะอีกคน ก็อยูไ่ กลเกินกว่าจะส่งสัญญาณเรียกได้ หากผลีผลามท�ำอะไร ลงไป เกิดชาวบ้านลุกฮือต่อต้าน รังแต่จะซวยเสียเปล่าๆ “กะ...ก็ได้! แต่แกต้องท�ำงานเป็นสองเท่าของไอ้แก่นนั่ ไม่อย่างนัน้ วัน นี้ก็อย่าฝันจะได้กลับบ้านไปพักเลย” น�้ำเสียงแฝงความหวั่นเกรงจนสัมผัสได้ แต่เพราะอ�ำนาจล้นฟ้าที่ได้ รับจาก ‘ผู้ลิขิต’ ท�ำให้ผู้คุมยังถูกดึงรั้งให้ยิ่งใหญ่เหนือชาวบ้านด้วยบารมี ที่ว่านั้น ‘หัวหน้าหมูบ่ ้าน’ ค้อมศีรษะเป็นการขอบคุณ ก่อนฉวยจอบทีป่ กั แน่น คาพื้นดินหนาขึ้นแบกพาดไหล่ และเดินกลับไปท�ำงานต่อโดยไม่มีทีท่า เหน็ดเหนื่อย ส่วนผม... จะท�ำอะไรได้มากกว่าเหวี่ยงจอบ ขุด ขุด ขุด แล้วก็ขุดต่อไปอย่าง ไร้จุดหมาย พ่อเคยเล่าให้ฟัง... ว่าเมื่อก่อนพื้นดินแห้งแล้งในหมู่บ้านนี้เคยอุดมสมบูรณ์ เขียวชอุ่มไป ด้วยพืชพรรณธรรมชาติ ทั้งผักผลไม้ผุดขึ้นรายล้อมรอบชุมชน จนทุกคน สามารถเก็บกินอย่างไม่ล�ำบาก ผลไม้ที่ดิบก็ถูกแปรรูปเป็นผลไม้อบแห้ง ดอง หรือแช่อิ่ม ที่สุกพอกินก็ถูกเด็ดมากินกันอย่างเอร็ดอร่อย ส่วนที่สุกงอม เกินไปก็ใช้ท�ำแยมหรือขนมหวานเลิศรส เมื่อมีป่า ก็มีสัตว์ป่า ผู้ชายในหมู่บ้านเพียงส่องหน้าไม้เข้าไปในพงหญ้า เป็นต้องยิงโดน ไม่นกก็กระต่ายป่า หรือโชคดีหน่อยก็ถูกหมูป่าหรือเก้งกวางมาท�ำอาหารได้ ทุกมือ้ ชนิดทีไ่ ม่จ�ำเป็นต้องท�ำงานให้เปลืองแรง ทุกคนก็มอี าหารครบสามมือ้ อย่างสมบูรณ์พูนสุข
12
Mr.Box Man : เก่ง เทพ เมพ เกรียน 1
จนกระทั่งโครงการก่อสร้างมหานครเริ่มต้นขึ้น ความเจริญในเมืองใหญ่ ไม่อาจหยุดยั้งแค่เมืองหลวงอันห่างไกล แต่ กลับขยายออกมาถึงชนบทรอบนอกเพื่อสนองตอบความต้องการของเหล่า ทายาทสวรรค์ การสร้างเมืองหลวงแห่งทีส่ อง สาม และสีจ่ งึ เป็นโปรเจกต์ยกั ษ์ ที่รัฐบาลวางโครงการเอาไว้ ผืนป่าถูกรุกล�้ำ ต้นไม้ใบหญ้าแห้งเหี่ยว สัตว์ป่าล้มตาย อาหาร ขาดแคลน ความสุขสบายที่ชาวบ้านเคยได้รับ กลับเหือดหายไปราวกับบ่อน�้ำถูก สูบจนแห้งขอด เหล่าชายฉกรรจ์ตอ้ งออกเดินทางไกลขึน้ เพือ่ หาอาหารมาเลีย้ ง ครอบครัว อย่าว่าแต่กระต่ายหรือน แม้กิ้งก่าสักตัวยังกลายเป็นของล�้ำค่า ที่ต้องช่วงชิงกันชนิดเลือดตาแทบกระเด็น ในที่สุดหัวหน้าหมู่บ้านคนเดิมก็ต้องตัดสินใจขอความช่วยเหลือจาก ‘มหานคร’ ที่สร้างเสร็จหมาดๆ โดยมีอาณาเขตห่างกันเพียงรั้วสูงเสียดฟ้า กางกั้น เศษเงินก้อนหนึ่งจากการท�ำสัญญา ถูกน�ำมาจุนเจือหาซื้อวัตถุดิบ ประกอบอาหารประทังชีวิตลูกบ้านได้เพียงไม่นาน แต่เวลาในการชดใช้กลับ มากกว่าหลายเท่านัก เพราะไร้ทางเลือก หัวหน้าหมู่บ้านจึงจ�ำยอมกู้เงินด้วย เงื่อนไขดอกเบี้ยสูงลิบลิ่ว ต่อให้น�ำทรัพย์สมบัติของทุกคนในหมู่บ้านรวมกัน ยังไม่สามารถชดใช้ค่าดอกเบี้ยที่พอกพูนขึ้นทุกวันได้เลย ในที่สุดหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้ก็ตกเป็นกรรมสิทธิ์ของเหล่าผู้ปกครองที่ ได้รับมอบอ�ำนาจโดยตรงจากผู้ลิขิตแห่งมหานครโดยไม่มีทางเลี่ยง ผู้คุมซึ่งเปรียบดั่งกองก�ำลังทหารของเมืองหลวงถูกส่งมาปกครอง ชาวบ้านตามค�ำสัง่ ชุดเกราะอ่อนกับหน้ากากเหล็กทรงเหลีย่ มหนาเตอะ สร้าง ความหวาดผวาให้ทกุ คนทีพ่ บเห็น แต่นนั่ คงไม่อาจเทียบเท่าอาวุธครบมือ ทัง้ กระบอง แส้ เครื่องช็อตไฟฟ้า มีด ดาบ กระทั่งปืนพก ก็ได้รับอนุญาตให้ใช้ อย่างไร้ความปรานี ชาวบ้านต้องตรากตร�ำท�ำงานหนักจนสายตัวแทบขาด เพื่อแลกกับ
MiYU
13
เศษอาหารเหลือทิ้งจากเมืองใหญ่มาประทังชีวิต จากร่างกายที่แข็งแรงก�ำย�ำ ของชายหนุ่มทุกคน กลับผ่ายผอมซูบเซียวเพราะขาดสารอาหาร บ้างก็ป่วย บ้างก็ล้มตายอย่างน่าอเนจอนาถ หัวหน้าหมู่บ้านที่ต้องแบกรับภาระหนักหนา ทนสภาพที่เกิดขึ้นไม่ได้ ต้องแขวนคอตายหนีปัญหาในที่สุด ทิ้งให้ชาวบ้านตาด�ำๆ เผชิญชะตากรรม เลวร้ายนี้โดยไม่รู้ว่าจะจบลงเมื่อใด คนทีค่ ดิ จะหลบหนีตา่ งถูกผูค้ มุ ทีต่ รวจตราเข้มงวดจับได้ และทรมาน จนตายราวผักปลา ท�ำให้ชาวบ้านที่เหลือไม่มีใครกล้าคิดหนีอีก ทั้งเหน็ดเหนื่อย ทั้งหิวโหย...อ่อนล้าทั้งร่างกายจิตใจจนหลายคน เสียสติ ชาวบ้านต่างสวดภาวนาอ้อนวอนต่อพระผูเ้ ป็นเจ้า ขอให้พระองค์โปรด เมตตาชี้หนทางสว่างแก่ทุกคน วันแล้ววันเล่าเมื่อยามพัก ทุกคนมุ่งหน้าเข้า โบสถ์เอื้อนเอ่ยถ้อยค�ำสรรเสริญเป็นท่วงท�ำนอง หนึ่งปีผ่านไป... สองปีผ่านไป... สามปี ห้าปี ไม่มีแม้เศษเสี้ยวความเมตตาจากพระองค์ที่จะประทานลงมาเลย แต่แล้วความหวังของทุกคนก็ปรากฏตัวในรูปของชายหนุ่มผู้หนึ่ง... พวกเรารูเ้ พียงเขาถูกผูค้ มุ หิว้ ปีกออกจากมหานครมาโยนทิง้ ด้วยสภาพ ไม่มีสติ เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผลและคราบไคลสกปรก แต่ล�ำพังแค่ปากท้องตัวเองยังเอาไม่รอด จึงไม่มีแม้สักคนสนใจชาย ผูน้ นั้ เขาถูกปล่อยให้นอนกลางดินแห้งแข็งนานถึงสองวันสองคืนกว่าจะได้สติ และเมื่อเขาลืมตาตื่นขึ้นมา สิ่งแรกที่ท�ำ... คือสวดภาวนา! เสียงแข็งแกร่งเปล่งท่วงท�ำนองสูงต�ำ่ ของบทเพลงฮิมน์ ชาวบ้านทีเ่ ดิน ผ่านไปมาต่างหยุดยืนนิ่งราวกับตกอยู่ในภวังค์ จากหนึ่งเป็นสอง สองเป็นสี่ สี่เป็นแปด และในที่สุดทุกคนในหมู่บ้านก็รายล้อมรอบตัวเขา และเปล่งเสียง
14
Mr.Box Man : เก่ง เทพ เมพ เกรียน 1
ร้องประสานเสียงตามชายหนุ่ม ราวกับหลุดพ้นจากความหวาดกลัวที่ถูก ทับถมมาเนิ่นนาน เขาได้รับการรักษา ได้กินอาหารและได้รับเครื่องนุ่งห่ม เมื่อเนื้อตัวสะอาดสะอ้าน ความแข็งแกร่งของรูปร่าง และเสน่ห์อัน เปี่ยมล้นก็สาดฉายจากร่างก�ำย�ำจนทุกคนอดชื่นชมไม่ได้ เขาออกแรงท�ำงาน หนักกว่าคนอื่นสองเท่า เมื่อมีปัญหา เขาเป็นเพียงคนเดียวที่กล้ากระโจนเข้า ใส่ จนทุกคนในหมู่บ้านพากันแต่งตั้งให้เขาเป็นหัวหน้าหมู่บ้านคนใหม่โดย พร้อมใจกัน และความหวังที่ส่องประกายเจิดจ้าที่สุดที่ได้ยินจากปากของเขา ซึ่ง ท�ำให้ชาวบ้านทุกคนมีก�ำลังใจที่จะอดทนท�ำงานหนัก เพื่อนับเวลารอคอยวัน ที่นัดหมายในแผนการให้มาถึง แผนการหลบหนีจากหมู่บ้าน! “ผมอยากเก่งเหมือนพี่” ผมกล่าวเว้าวอนครั้งที่ร้อยเห็นจะได้ เขายิ้มและเอ่ยตอบด้วยประโยคเดิมที่ได้ยินจนชินหู “ถ้านายโตขึ้น นายก็เก่งได้เองนั่นแหละ” “แต่ผมอยากให้พี่สอนต่อสู้” เขาเหวี่ยงจอบพลางตอบโดยไม่หันหน้ามามอง “นายอยากต่อสู้เพื่ออะไรล่ะ” “จัดการไอ้พวกทีม่ นั ท�ำร้ายเราให้ราบเลยน่ะสิ” ผมตอบโดยไม่ตอ้ งคิด เขาหยุดมือ ก่อนหันกลับมามองผมด้วยสายตาต�ำหนิ “ถ้าเพราะเหตุผลนั้น พี่ว่านายยังไม่สมควรจะฝึกการต่อสู้หรอกนะ” ผมเกาศีรษะแกร็ก “ถ้าอย่างนั้น...แล้วพี่ต่อสู้เพื่ออะไรล่ะ” “เพื่อปกป้องยังไงล่ะ” “ปกป้อง...ใครเหรอ”
MiYU
15
รอยยิ้มอบอุ่นจากใบหน้า ท�ำให้ผมเคลิ้มมองไม่กะพริบตา “ปกป้องนาย พ่อแม่ของนาย เพื่อนของนาย แล้วก็ทุกคนในหมู่บ้าน นี้ยังไงล่ะ” ผมยิ้มกว้างจนแทบเห็นเหงือก ไม่จ�ำเป็นต้องสื่อสารถ้อยค�ำอื่นใด มากกว่านี้ ผมก็สมั ผัสได้ถงึ ความแข็งแกร่งของจิตใจทีป่ ลุกเร้าให้เด็กอย่างผม อยากต่อสู้เพื่อหมู่บ้านเหมือนเขาคนนี้ ‘ไบรอัน โจนส์’ เมื่อพระอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้า ทุกคนต่างปลดเปลื้องต่อหน้าที่อัน หนักหนา พาร่างระโหยโรยแรงเข้าสูท่ พี่ กั ผูค้ มุ ทีอ่ ยูใ่ นชุดหนาหนักกลางแดด ร้อนทัง้ วันเองก็เช่นกัน พวกมันได้พกั ในห้องพักหรูหราทีส่ ร้างขึน้ เป็นระยะรอบ หมูบ่ า้ นเพือ่ จับตาดูชาวบ้านทีค่ ดิ จะหลบหนี ทัง้ อ่างอาบน�ำ้ ขนาดใหญ่ เครือ่ ง อ�ำนวยความสะดวกต่างๆ รวมถึงอาหารเลิศรสที่ถูกจัดเตรียมไว้อย่างดีนั้น ช่างแตกต่างจากความเป็นอยู่ของชาวบ้านราวฟ้ากับเหว และเพราะความสบายนี้เอง ท�ำให้การตรวจตรายามค�่ำคืนย่อหย่อน ลง ไบรอันนัดแนะชาวบ้านให้ไปรวมตัวกันที่โบสถ์หลังเล็กท้ายหมู่บ้าน ความมืดมิดยามราตรีคือม่านอ�ำพรางสายตาได้เป็นอย่างดี แผนการถูกซัก ซ้อมท�ำความเข้าใจซ�ำ้ ไปซ�ำ้ มา หน้าทีข่ องแต่ละคนต่างท่องจ�ำจนขึน้ ใจ แผน หลบหนีครั้งใหญ่นั้นไม่อาจผิดพลาดแม้เพียงน้อย ด้วยเส้นทางทีถ่ กู ฝังในหัว เพราะอาศัยอยูท่ นี่ มี่ าตลอดชัว่ อายุ ชาวบ้าน จึงวาดภาพทางหลบหนีที่ก�ำหนดไว้ในสมองได้โดยไม่ต้องขีดเขียนออกมาให้ เป็นหลักฐาน นอกจากจอบเสียมซึง่ เป็นอุปกรณ์ท�ำงานทีจ่ ะถูกแปรเปลีย่ นเป็น อาวุธแล้ว เหล่าแม่บา้ นและหญิงสาวต่างรวบรวมเศษไม้มาเหลาให้แหลม รวม ถึงน�ำแผ่นไม้มาผูกร้อยติดกับแผ่นหนังและเชือกฟั่นเป็นโล่ป้องกัน แววตาที่สะท้อนแสงจันทร์ในยามราตรี เปล่งประกายแห่งความหวัง สาดฉายออกมาจนรูส้ กึ ได้ หลายปีทจี่ ติ ใจจมจ่อมกับความทุกข์แสนสาหัส อีก ไม่กี่วันก็จะถึงเวลาปลดเปลื้องพันธนาการอันหนักอึ้งนี้เสียที แม้จะต้องเสี่ยง
16
Mr.Box Man : เก่ง เทพ เมพ เกรียน 1
ชีวติ และอันตรายแค่ไหน แต่อสิ รภาพทีร่ ออยูท่ �ำให้ชาวบ้านทุกคนมีความหวัง และก�ำลังใจมากขึ้น ไบรอันนั่งคุกเข่าด้านหน้ารูปสลักพระคริสต์ที่ประทับตรึงบนกางเขน โลหะ เสียงสวดภาวนาแผ่วเบาขับกล่อมหลอมรวมจิตใจชาวบ้านให้รวมเป็น หนึ่ง โดยมีเขาเป็นศูนย์กลาง เช้านี้แตกต่างจากทุกวัน ทุกคนกระเหี้ยนกระหือรือ หยิบจอบเสียมลุกออกจากบ้านแต่เช้ามืด จอมเสียมขุดพรวนซ�้ำรอยเดิมกรุยทางเป็นทิวแถว เส้นแนวร่องลึกถูกเตรียม ส�ำหรับลงเมล็ดพันธุพ์ ชื ไร่ซงึ่ จะได้รบั ปันส่วนจากมหานครเมือ่ พืน้ ดินพร้อมแก่ การปลูก แม้งานจะหนักหนาและเหนื่อยยากเช่นทุกวัน แต่กลับไม่มีใคร ปริปากบ่น ไม่มีใครท้อ ไม่มีใครถอย และไม่มีใครหยุด เพราะทุกคนรู้ว่าเพียง ผ่านช่วงเวลาหลังจากนี้ไปไม่กี่ชั่วโมง ประตูสู่อิสรภาพก็จะเปิดอ้าต้อนรับ พวกเขาอยู่ สายตาทุกคู่จับจ้องแผ่นหลังของไบรอันซึ่งขะมักเขม้นขุดพรวนดิน ไม่วางมือ เม็ดเหงื่อพร่างพราวจับร่างระยิบต้องแสงแดดเป็นประกาย ด้วย รูปร่างสง่างามราวกับเทพบุตรยิ่งสร้างแรงศรัทธาให้ชาวบ้านราวกับได้เห็น บุตรแห่งพระคริสต์อวตารลงมาอีกครั้ง ตะวันเคลื่อนคล้อยลอยท�ำมุมทแยงขอบฟ้า แสงอาทิตย์ลดความร้อน แรงจนเหงื่อเริ่มแห้ง ผมมองหน้าพ่อกับแม่ที่มีรอยยิ้มประดับมุมปากด้วย อารมณ์แช่มชื่น หลายปีแล้วที่ไม่ได้เห็นรอยยิ้มแบบนี้บนใบหน้าเขาทั้งคู่ แม่ทซี่ บู ผอมจนเหลือแต่หนังหุม้ กระดูกกวักมือเรียกผมหยอยๆ หัวมัน ทีข่ ดุ ได้ซงึ่ ต้มจนสุกนิม่ ส่งกลิน่ หอมจนผมอดไม่ได้ ต้องลากสังขารร่างเหนือ่ ย อ่อนไปหา “กินซะหน่อยสิจ๊ะ จะได้มีแรง”
MiYU
17
เธอบิหัวมันให้ผม ควันร้อนลอยจากเนื้อทรายที่ฟูเป็นปุย หาไม่ยาก นักที่จะเจอหัวมันอวบอ้วนมีเนื้อเต็มแน่นแบบนี้ ผมรีบยัดเข้าปากอย่างไม่ สนใจความร้อน “ค่อกๆๆ” เพราะมูมมามมากเกินไป จึงส�ำลักออกมาน�้ำหูน�้ำตาไหล ก�ำปัน้ หนาๆ ของพ่อเขกลงมาทีศ่ รี ษะจนปูดโปน ผมเอามือลูบรอยนูน ป้อยๆ พลางมองหน้าแม่อย่างส�ำนึกผิด แต่ไม่มคี วามโกรธหรือต�ำหนิโทษแฝง มาในแววตาอิดโรยนั้นจนผมยิ้มออกมาได้ “ชีวิตเราต้องดีขึ้นกว่านี้ใช่ไหมครับแม่” ดวงหน้าบอบบางมองผมอย่างรักใคร่ ก่อนผินหน้าไปมองร่างก�ำย�ำที่ ก�ำลังเช็ดเหงือ่ ทีห่ น้าผาก ผมสัน้ ตกลูเ่ พราะชืน้ เหงือ่ แต่กไ็ ม่อาจกลบรัศมีเจิด จ้าที่เป็นเหมือนแสงแห่งความหวังของทุกคนได้ ไบรอันหันกลับมามองและส่งยิม้ ให้เล็กน้อย หัวใจผมเต้นรัวเป็นกลอง ศึก และก็ถึงเวลานัดหมาย! แน่นอนว่าถนนเข้าออกหมูบ่ า้ นทัง้ สามสายมีบา้ นพักของผูค้ มุ้ กันปลูก สร้างขวางทางเพือ่ ตรวจตรา การจะผ่านออกโดยไม่ถกู ตรวจพบจึงเป็นเรือ่ งที่ เป็นไปไม่ได้ แต่จากการลอบสังเกตพฤติกรรมของผูค้ มุ้ กันเป็นเวลานาน ท�ำให้ ชาวบ้านรู้ว่าหนึ่งในผู้คุ้มกันนั้นอาจไม่ได้แข็งแกร่งเหมือนรูปลักษณ์ภายนอก ที่แสดงออกมา ถนนเส้นท้ายหมู่บ้านจึงเป็นเส้นทางหลบหนีตามแผน ก�ำลังหลักคือเหล่าชายฉกรรจ์ทมี่ เี รีย่ วแรงและพละก�ำลังเพียงพอต่อสู้ เพราะนอกจากผู้คุ้มกันแล้ว ยังมีเหล่าทหารในสังกัดย่อยภายใต้บังคับบัญชา ทีเ่ ฝ้าอารักขาและเป็นเวรยาม ผลัดเปลีย่ นหมุนเวียนกันเฝ้าชาวบ้านอีกนับสิบ คน พวกเราไม่อาจประมาทหรือปล่อยเวลาในเนิน่ นานจนเป้าหมายเรียกผูค้ มุ้ กันจุดอื่นมาเสริมก�ำลังได้
18
Mr.Box Man : เก่ง เทพ เมพ เกรียน 1
ไบรอันที่เหน็บแท่งไม้ยาวปลายแหลมต่างหอกไว้ด้านหลัง เคลื่อนที่ เลียบพงหญ้าริมถนน เมฆใหญ่ที่เคลื่อนคล้อยลอยลงมาบดบังแสงจันทร์ยาม ราตรี ส่งบรรยากาศโดยรอบให้มืดสนิท เป็นโอกาสอันดีที่ทุกคนจะท�ำตาม แผนได้สะดวกยิ่งขึ้น ผมซึง่ วิง่ ไล่หลังเขาอยูห่ า่ งๆ หัวใจเต้นตูมตาม แม้จะจับจอบเสียมทุก วัน แต่จะให้เอาไปฟาดฟันคนนั้นแทบไม่เคยอยู่ในความคิด อิสระ... อิสระ! ค�ำที่สะท้อนก้องในหัวไปมานี้เป็นเหมือนแรงกระตุ้นให้ร่างกาย เคลื่อนที่ไม่หยุดยั้ง พวกเราหกคนที่ตามหลังไบรอันหยุดลง เมื่อเขาย่อตัวลง หลังหินก้อนใหญ่ หนทางเบือ้ งหน้าถึงบ้านพักเพียงไม่ถงึ สิบเมตร เสียงรองเท้า ย�่ำพื้นปูนดังแกร็กๆ บ่งบอกให้รู้ต�ำแหน่งของทหารอารักขา มือดึงหอกไม้พร้อมง้างไปด้านหลังสุดแรง สายตาเล็งเป้าหมายไม่ กะพริบ ผมได้ยินเสียงสูดลมหายใจลึกเข้าปอดก่อนที่ทุกอย่างจะหยุดนิ่ง ‘ฟ้าว!’ หอกแหลมพุ่งด้วยความเร็วดุจจรวด แท่งไม้กลมไม่มีส่วนใดต้านลม เป็นอุปสรรคให้ความเร็วลดลงท�ำให้ประสิทธิภาพการสังหารของมันเต็มเปีย่ ม ไม่ทันกะพริบตา ปลายหอกก็พุ่งเสียบคอหอยทหารชุดเขียวล้มแน่นิ่ง กับพื้นโดยที่มันไม่รู้ตัวด้วยซ�้ำ สัญญาณมือจากไบรอัน เร่งรุดให้พวกเราพุ่งตรงไปยังบ้านพักใหญ่ ช่วงเวลาดึกสงัดแบบนี้ผู้คุ้มกันย่อมนอนหลับพักผ่อน มีเพียงทหารอารักขา ไม่กี่คนที่รับหน้าที่เวรยาม พวกเราทั้งหกแยกออกเป็นสามทางเคลื่อนโอบล้อมตัวบ้าน พ่อที่วิ่ง น�ำหน้าผมเลี้ยวผ่านหัวโค้ง เป็นจังหวะเดียวกับที่หนึ่งในทหารยามเดินพ้น มุมบ้านด้านนี้พอดี เสียมเล่มใหญ่เสือกแทงเข้าที่ท้องก่อนที่อุ้งมือหนาจะ กระแทกใบหน้าปิดปากไม่ให้ส่งเสียง ผมท�ำอะไรไม่ถูก ได้แต่หันรีหันขวาง มองพ่อที มองไบรอันที
MiYU
19
“ยืนเซ่ออะไรอยู่ล่ะ เดี๋ยวพวกมันก็ตื่นมากันหมดหรอก” ค�ำพูดกระตุน้ สติให้สองเท้าก้าวพรวดเข้าหาประตูทปี่ ดิ สนิท เสียงกรน ดังสนั่นลอดผ่านช่องว่างระหว่างประตูบอกให้รู้ว่าด้านในมีพวกมันซึ่งก�ำลัง นอนหลับสนิท พรรคพวกอีกสีค่ นทีจ่ ดั การทหารยามสองนายส�ำเร็จ ยืนด้านหน้าประตู พลางให้สัญญาณหนึ่ง สอง สาม ผมถีบประตูเต็มแรง กลอนที่ล็อกจากภายในไม่อาจทานแรงกระแทก ไหวหลุดกระเด็นเข้าไปในห้อง บานประตูเปิดอ้าก่อนทีร่ า่ งของพวกเราจะโถม เข้าไปในชั้นหนึ่งของบ้าน ทหารยามไม่คิดว่าจะมีเหตุจลาจลขึ้น ต่างถูก สังหารทั้งที่ยังหลับสนิท ไบรอันรีบกระโจนขึ้นบันได เพราะเป้าหมายส�ำคัญ ก�ำลังนอนหลับพักผ่อนอยู่ที่ชั้นบน ไม่จ�ำเป็นต้องตามขึ้นไป เพราะเพียงแค่อึดใจเขาก็กลับลงมาพร้อม หอกไม้เล่มยาวที่มีคราบเลือดชโลมอยู่ พ่อรีบวิ่งออกไปนอกบ้าน ให้สัญญาณพวกผู้หญิง เด็ก และคนแก่ ทุกคนซอยเท้าวิ่งไม่ยั้ง แม้จะมองทางไม่ชัดเจน แต่กลิ่นหอมหวนของอิสระ เปรียบประดุจเข็มทิศน�ำทางให้ทุกคนวิ่งผ่านบ้านพัก ลอบออกนอกเมืองได้ ส�ำเร็จ สีหน้ายิ้มแย้มดีใจราวกับได้ขึ้นสวรรค์ของพ่อและแม่ ท�ำให้ผมอด ไม่ได้ทจี่ ะหัวเราะ เพียงข้ามพ้นทางเดินเลียบเนินเขานีไ้ ปได้ เราก็จะถึงท่าเรือ และจากนั้นทุกคนก็จะเป็นอิสระ พ่อซึ่งอาวุโสที่สุดเดินน�ำราวจอมทัพผู้ห้าวหาญ แต่ชาวบ้านทุกคนรู้ดี ว่าผู้น�ำและท�ำให้แผนการนี้ส�ำเร็จเป็นใครไปไม่ได้นอกจากไบรอันที่เดินระวัง ด้านหลังให้อยู่ ผมมองหน้าพ่อแม่ดว้ ยความอิม่ เอิบ ภาพใบหน้าทีเ่ ปีย่ มล้นด้วยความ สุข เป็นภาพที่ผมไม่อาจลืมได้ ใบหน้ายิ้มแย้ม... ดวงตาหยีปิดจนเห็นร่องรอยความชรา
20
Mr.Box Man : เก่ง เทพ เมพ เกรียน 1
ริมฝีปากสองข้างเหยียดขึ้นเป็นรูปถ้วย และ... ศีรษะที่ถูกตัดลงไปกองกับพื้น! อะไรน่ะ... เกิดอะไรขึ้น? พ่อครับ... พ่อยังยิ้มอยู่นี่นา... แล้วท�ำไม… “ม่ายยย!!” เลือดสาดกระเซ็นซ่าน ของเหลวข้นเหนียวสีแดงฉานพวยพุ่งจาก ล�ำคอราวน�้ำพุใต้ดิน ร่างของพ่อยังยืนแข็งทื่อประหนึ่งรูปสลัก หากแต่ศีรษะ กลับกลิ้งหลุนๆ บนพื้นราวลูกไม้ที่หลุดร่วงจากต้น รอยยิ้มเหยียดเสียดแทงกรีดใจจนแทบกระอัก หนวดเรียวที่ประดับ อยู่เหนือริมฝีปากกระดิก เมื่อมุมปากยกเชิด ดวงตาเล็กเรียวราวสุนัขจิ้งจอก หรี่มองผมที่โวยวายอย่างบ้าคลั่งด้วยสายตาขยะแขยง “ก�ำลังฝันดีถึงอิสรภาพกันอยู่เหรอ ไอ้พวกขยะ” ไม่เพียงแค่รา่ งอ้วนทีย่ นื อยูเ่ หนือผาสูงถัดจากทางเดินขึน้ ไป สิน้ ค�ำพูด กลับปรากฏร่างชายฉกรรจ์ในชุดเกราะเหล็กหนาราวรถถังขนาดย่อม หน้ากาก ทรงเหลีย่ มใหญ่โตครอบศีรษะ ดูแล้วไม่นา่ จะหันซ้ายขวาได้ถนัด แต่ประกาย แห่งความน่ากลัวกลับแผ่ซ่านออกมาจนผมขนลุกเกรียว “นีค่ อื นักรบทีเ่ ก่งกาจทีส่ ดุ ทีฉ่ นั จ้างมาเพือ่ เก็บกวาดพวกแกโดยเฉพาะ เลือกเอาแล้วกันนะ ว่าอยากจะอยู่ในถังขยะเปียกหรือขยะแห้ง...เก็บกวาด พวกมันซะ!” สิ้นเสียงสั่งการของชายอ้วนในชุดสูท ร่างใหญ่กลับกระโดดซ้ายขวา ไต่ลงจากผาใหญ่ราวแพะภูเขาจนเหมือนกับว่าเกราะเหล็กที่สวมใส่อยู่นั้น ไร้นำ�้ หนัก บรรดาชายฉกรรจ์ของหมูบ่ า้ น ยืนขวางหน้าเด็กและผูห้ ญิงทีอ่ อ่ นแอ อาวุธในมือเหวี่ยงฟาดฟันโรมรันพันตูกลุ้มรุมนักรบเกราะเหล็กจนกลายเป็น
MiYU
21
ศึกขนาดย่อมที่ชาวบ้านทุกคนอกสั่นขวัญแขวน ผมที่อยู่ด้านข้างปัดป่ายเสียมเล่มยาวไปมารับการโจมตีของพลอง เหล็ ก ดุ ้ น ใหญ่ ความมื ด กั บ เกราะสี ทึ ม ทึ บ ยิ่ ง ยากต่ อ การคาดเดาการ เคลื่อนไหวของศัตรู บวกกับประสบการณ์ต่อสู้ของผมเป็นศูนย์ ท�ำให้เพียง ไม่กี่ครั้งที่อาวุธปะทะกัน ผมก็เป็นฝ่ายเพลี่ยงพล�้ำ หน้าอกถูกยันจนกระเด็นลอยไปกระแทกภูผาหินด้านหลัง ร่างไถลครูด กับพื้นหิน ทรุดกายมองการต่อสู้อย่างไม่เชื่อสายตา ร่างยักษ์ใช้เกราะเหล็ก รับการโจมตีของทุกคนไม่หลบหลีก คมอาวุธไม่อาจระคายผิวเกราะหนาได้ แม้เพียงน้อย และเพียงมันกวาดพลองใหญ่ในแนวราบ ชาวบ้านนักสู้ทุกคนก็ ถูกปัดป่ายล้มคะม�ำราวกับต้นหญ้าถูกเด็ดดึง ไบรอัน... พี่ไบรอัน... “พี่ไบรอัน ช่วยด้วย!” ผมตะโกนสุดเสียง บุรุษที่อยู่ด้านหลังสุดหมุนควงหอกยาวพุ่งเข้าหา นักรบเกราะเหล็ก การเคลื่อนไหวของหอกพลิ้วไหวราวกับร่ายร�ำ หากแต่คม อาวุธกลับแหลมคมน่ากลัวดุจคมเคียวมัจจุราช แม้เกราะหนาจะปกคลุมร่างกายจนมิด หากแต่ฝีมือของไบรอันที่ผม เห็น เขาย่อมมีโอกาสทิ่มแทงหอกใส่ช่องว่างระหว่างข้อต่อของชุดเกราะได้ อย่างแม่นย�ำ ผมเบิกตาดูการต่อสูข้ องบุรษุ ผูเ้ ป็นความหวังเพียงหนึง่ เดียวของ หมู่บ้านไม่กะพริบ ‘ฉึก!’ คมหอกเสือกแทงไม่พลาดเป้า ปลายแหลมของท่อนไม้เสียบเนื้อจนโผล่ทะลุอีกฟาก ผมควรจะยิ้มดีใจ ถ้าร่างที่รับคมหอกไม่ใช่...” “แม่...แม่ครับ...” หัวใจที่แทบแหลกสลายเพราะสูญเสียพ่อไปหมาดๆ กลับถูกขยี้จน
22
Mr.Box Man : เก่ง เทพ เมพ เกรียน 1
ป่นปี้เมื่อเห็นร่างบางที่ถูกเสียบคาหอกยาว “แม่! ไม่จริง! ท�ำไม...พี่ไบรอัน! ท�ำไม พี่ฆ่าแม่ท�ำไม!” ค�ำพูดไม่เป็นประโยคพรั่งพรูอย่างควบคุมไม่ได้ ภาพที่เกิดขึ้นท�ำให้ ผมตัวชาไม่สามารถกระดิกกระเดีย้ ดวงหน้าคมคายของไบรอันยังคงเรียบเฉย เหมือนทุกครั้ง หากแต่แววตากลับแปรเปลี่ยนราวกับชายตรงหน้าไม่ใช่คนที่ ผมเคยรู้จัก มือดึงอาวุธกลับ ทิ้งร่างไร้วิญญาณของแม่ให้หล่นร่วงลงกับพื้นดุจ ตุ๊กตาหมดลาน หอกยาวจ้วงแทงด้วยความเร็วเกินสายตาจะมองเห็น ร่างชายฉกรรจ์ ทุกคนล้มตึงก่อนวิญญาณจะหลุดลอยจากร่าง “พี่...แก...ไอ้! ไอ้เวร! แกท�ำอย่างนี้ท�ำไม ไอ้ไบรอัน แกทรยศทุกคน ท�ำไม!” เสียงถุยน�้ำลายจากผาด้านบนลงมารดตัวผมดังขึ้น ชายอ้วนพ่นลม จากจมูกอย่างร�ำคาญ “หุบปากได้แล้วไอ้ขยะ เดนคนอย่างแกไม่มีค่าจะเรียกชื่อ ‘ลูกชาย’ ของฉันหรอก” ลูกชาย... นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ผมมองหน้าไบรอันด้วยความปวดร้าวจนใจแทบสลาย เขาซึ่งเปรียบ เหมือนความหวังเดียวของหมู่บ้าน กลับเป็นลูกชายของผู้ปกครองเมืองนี้ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! “สมใจลูกแล้วใช่ไหม ที่อยากจะเล่นเป็นฮีโร่ช่วยหมู่บ้านชนชั้นต�่ำ หมดเวลาเล่นแล้วนะลูก” ไบรอันสะบัดเลือดที่ปลายหอก ชาวบ้านทุกคนบัดนี้กลายเป็นเพียง ซากศพนอนเกลื่อนกลาด สีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์สักนิด ทั้งที่เพิ่งฆ่า ผู้คนบริสุทธิ์ไปมากมาย “แก...ฉันจะฆ่าแก!”
MiYU
23
ผมรีดเค้นแรงเฮือกสุดท้าย วิง่ ควงเสียมยาวพุง่ เข้าใส่ไบรอันอย่างหน้า มืด แต่เพียงแค่มนั ตวัดหอกวูบเดียว หัวไหล่ผมก็ถกู เสียบและยกร่างลอยค้าง บนอากาศ “อ๊าก!” ไบรอันตีสีหน้าเหนื่อยหน่าย หน้ากากฮีโร่จอมปลอมถูกถอดออก เผยใบหน้าวิปริตอันแท้จริง “มันสนุกจะตายไป สร้างความหวังให้พวกแกแล้วพังมันกับมือ ได้ ท�ำลายอะไรที่สร้างขึ้นมาเองแบบนี้ ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็น ‘พระเจ้า’ เลย ว่ะ” มือเขย่าหอกจนร่างผมไหววูบห้อยต่องแต่งเหมือนตุ๊กตา เลือดจาก หัวไหล่กระเซ็นพร่างพรมพืน้ ด้านล่างจนเปียกท่วม ความเจ็บปวดแล่นแผ่ซา่ น เข้าสู่สมอง “รูไ้ หมว่าฉันขยะแขยงแค่ไหนทีต่ อ้ งทนอยูร่ ว่ มกับสวะอย่างพวกแก แต่ ความอดทนหลายเดือนที่ผ่านมา มันก็คุ้มค่ากับความหฤหรรษ์ที่ฉันได้รับใน วันนี้ ฮ่าๆๆๆ สวดภาวนากับพระเจ้าสิ เผื่อพระองค์จะทรงเมตตาแกบ้าง” สวดภาวนา... ภาวนากับอะไรล่ะ ภาวนากับพระผู้เป็นเจ้าอย่างนั้นเหรอ แล้วที่ทุกคนพร�่ำสวดกันทุกวันมาหลายปี มันยังไม่พออีกรึไง เสียงสวดอ้อนวอนยังดังไปไม่ถึงพระองค์หรือยังไง! “ข้าแต่ปีศาจซาตาน!” ผมตะโกนก้อง “หากเจ้าจัดการไอ้คนใจบาปหยาบช้าพวกนีไ้ ด้ ข้าจะมอบร่างกายและ จิตวิญญาณให้เจ้า” สูญสิน้ ศรัทธา จิตใจผมกูร่ อ้ งต่อเหล่าปีศาจทัง้ หลาย หากเสียงสวดไม่ อาจไปถึงพระเจ้า ข้อต่อรองนี้ก็ขอให้ดังไปถึงนรกขุมใดก็ได้ “แกว่ายังไงนะ ไอ้หนู...” มือของไบรอันหยุดสั่น เช่นเดียวกับผมที่สะบัดหน้าหันมองต้นเสียง
24
Mr.Box Man : เก่ง เทพ เมพ เกรียน 1
อย่างไม่เชื่อหูตนเอง “ฉันถามว่า เมื่อกี้แกพูดว่ายังไงนะ” เสียงอู้อี้ลอดผ่านเกราะเหล็กดังแทบไม่เป็นภาษา แต่เมื่อคิดถึงอาชีพของผู้พูด ผมก็ต่อรองด้วยเงื่อนไขที่เป็นไปไม่ได้ ทันที “แกเป็นนักรบรับจ้างใช่ไหม ฉันขอจ้างแกให้จัดการพวกมัน!” ชายอ้วนหัวเราะร่าจนตัวงอ น�้ำตาเล็ดจากหางตาเรียว บอกว่าสิ่งที่ ได้ยินคือเรื่องตลกร้ายกาจที่สุดที่เขาเคยได้ยินมาในชีวิต “จ้างเหรอ สวะอย่างแกมีปัญญาจ้างนักรบด้วยเงินมากกว่าฉันอย่าง นั้นเหรอ ละเมออะไรอยู่วะ” ชายอ้วนชี้นิ้วสั่ง “รีบฆ่ามันได้แล้ว ฉันไม่อยากสูดอากาศโสโครกในเมืองเน่าๆ แบบนี้ นานนักหรอก” “ฉันมอบชีวิตให้แกเป็นค่าจ้าง ได้โปรดช่วยฉันด้วย” ผมตะเบ็งเสียงลั่น นักรบเกราะเหล็กยืนนิ่ง ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับค�ำขอนั้น ผมคอตก น�้ำตาไหลหลั่งด้วยความคับแค้น ความคิดปลดปลงท้อแท้ กับชีวิตเลวร้ายจนอยากจะตายไปให้พ้นๆ อีกอึดใจเดียวสินะ ผมก็จะได้ไปอยู่กับพ่อแม่แล้ว... “ฉันรับข้อเสนอ!” พลองเหล็กเหวี่ยงฟาดใส่หอกไม้อย่างแรงจนไม้ท่อนยาวหักเป็นสอง เสี่ยง ร่างผมที่ถูกห้อยกลางอากาศตกลงกระแทกพื้นหิน ก่อนกลิ้งหลายตลบ เหมือนก้อนหินถูกรองเท้าเตะ “นี่แกท�ำบ้าอะไร!” ชายอ้วนโก่งคอสัน้ ป้อมตะโกนถามด้วยความตกใจ เช่นเดียวกับสีหน้า ของไบรอันที่มีแววแห่งความตระหนกปรากฏอยู่ “ถ้าค�ำนวณดูแล้ว ค่าจ้างห้าหมืน่ เหรียญของพวกแก แลกกับทาสเด็ก
MiYU
25
ที่อายุใช้งานอีกหลายสิบปี...” “อย่างหลังมัน ‘คุ้ม’ กว่าว่ะ!” แขนสะบัดเกราะเหล็กท่อนใหญ่ไปด้านหน้า ไบรอันใช้พลองทีบ่ ดั นีห้ กั สองท่อน ปัดป่ายอย่างล�ำบาก แต่หลังจากการโจมตีชุดแรก เกราะเหล็กที่ เหลือก็ถกู ถอดและเหวีย่ งเข้าใส่อย่างรวดเร็วจนชายหนุม่ ตัง้ ตัวไม่ตดิ ผมทีส่ ติ แทบดับวูบ มองร่างภายใต้เกราะเหล็กด้วยความประหลาดใจอย่างถึงที่สุด เพราะนอกจากชุดสีด�ำทั้งแจ็กเกตแขนยาว กับกางเกงหนังคล้ายนัก ดนตรีรอ็ กแล้ว สิง่ ทีไ่ ม่คาดคิดว่าจะได้เห็นคือ ‘กล่องกระดาษ’ สีเ่ หลีย่ มสีแดง ที่ครอบศีรษะต่างหน้ากากปกปิดใบหน้า มีรอยเจาะเพียงต�ำแหน่งช่องตาให้ มองเห็นเท่านั้น พลองเหล็กทิม่ พืน้ ก่อนงัดเศษหินเข้าใส่ไบรอันราวห่าพายุลกู เห็บ หิน ก้อนน้อยใหญ่กระแทกร่างจนเขาบอบชำ�้ ไปทัง้ ตัว แม้ฝมี อื ต่อสูจ้ ะเก่งกาจเพียง ใด แต่บุรุษกล่องกระดาษกลับเหนือกว่าอย่างเห็นได้ชัด ชายอ้วนบนหน้าผาเห็นท่าไม่ดีรีบถอยกรูดโดยไม่ห่วงชีวิตลูกชาย แต่ เพียงหางตาช�ำเลืองผ่านช่องกลมทีเ่ จาะไว้บนกล่องกระดาษ นักฆ่าก็ทมิ่ พลอง เหล็กเข้าใส่ไบรอันจนกระดูกซีโ่ ครงหัก ก่อนจะงัดร่างลอยหวือไปกระแทกชาย อ้วนผู้เป็นพ่อ ตกลงจากหน้าผาที่ความสูงหลายสิบเมตร เสียงหวีดร้องดังโหยหวนราวกับเสียงค�ำรามของปีศาจร้าย ผาลึกจน ไม่อาจได้ยินเสียงตกกระทบของร่างจากก้นเหว ไม่ต้องคาดเดาก็รู้จุดจบของ ทั้งคู่ได้ และนี่...คือการพบกันครั้งแรก และเป็นจุดเริ่มต้นสัญญาทาสชั่วชีวิต ระหว่างผมกับ ‘เรด’ ฮีโร่กล่องกระดาษผู้มากด้วยปริศนา...