Edito

© Frank Van Hollebeke

Corona heeft meer dan ooit de onderfinanciering van ouderenzorg blootgelegd.

Beste vrienden

Van jong tot oud, ieder van ons werd getroffen door maatregelen tegen corona, die ons leven totaal veranderden. Kinderen mochten niet meer buiten spelen, ze mochten niet naar school, mochten hun vriendjes niet meer zien. De bevolking op actieve leeftijd werkte thuis of helemaal niet, behalve dan het zorgpersoneel, of brandweerlui, politie en vuilnisophalers en deze die in supermarkten voor onze voeding zorgden. En onze doelgroep, de ouderen, zaten geïsoleerd van hun kinderen, in het beste geval thuis. Maar zij die in woonzorgcentra zitten, maakten een heel moeilijke periode mee. Geen bezoek, alleen verzorgend personeel dat dan nog dikwijls in slechte omstandigheden moest werken, want beschermende kledij of voldoende testen zat er in den beginne niet bij.

Al vlug bleek dat ziekenhuizen zich hebben kunnen omvormen tot centra waar genoeg plaats was om het hoofd te bieden aan de pandemie. Dit was echter niet het geval in vele woonzorgcentra.

Op het ogenblik dat ik dit voorwoord schrijf, heeft België meer dan 9200 sterfgevallen. Het overgrote deel daarvan zijn 65-plussers en het is in de leef tijdscategorie van de 85-plussers dat de meeste slachtoffers te vinden zijn.

Leven na, of met corona zal wel anders zijn. Langzaamaan werden de strikte maatregelen teruggeschroefd, maar zoals vroeger zal het niet direct worden. De economische recessie die voor de deur staat zal het aantal werklozen enorm doen toenemen. Het economisch herstel zal er niet vanzelf komen.

Het is duidelijk dat de New Social Deal die Conner Rousseau met de sp.a voorstelt, noodzakelijk zal zijn. Niemand zal hopelijk nog besparingen in de zorgsector willen voorstellen.

Corona heeft meer dan ooit de onderfinanciering van ouderenzorg blootgelegd. In de woonzorgcentra werd gezocht naar noodoplossingen om de crisis het hoofd te kunnen bieden. Maar structurele en duurzame investeringen in de zorgsector zijn nodig.

Het gemis aan sociale contacten was schrijnend en hopelijk hebben we in de toekomst meer aandacht voor de oudsten onder ons.

Het is niet voor niets dat Johan Van de Lanotte zei dat we de ouderen in de steek hebben gelaten en dat een Johan Leman voorstelt om in de toekomst een ‘ouderencommissaris’ aan te stellen naar het voorbeeld van de kinderrechtencommissaris die we reeds kennen.

Zoals Paul Callewaert het verwoordt: onze sociale zekerheid is springlevend en broodnodig. We moeten ze blijven koesteren en voeden, dat maakt de crisis wel duidelijk!

Leona Detiège Voorzitter S-Plus