NIEUWS

Lange tijd arbeidsongeschikt? Bezorg ons je vakantieattest

Als je op het einde van het jaar arbeidsongeschikt bent, moet je ons een ingevuld vakantieattest bezorgen.

Ons ziekenfonds heeft je vakantieattest nodig om te weten hoeveel verlofdagen je nog hebt op het einde van het jaar. Die moeten we dan aftrekken van je ziekte-uitkering. Je krijgt namelijk niet én vakantiegeld én een ziekte-uitkering voor dezelfde dag. Je vakantieattest zorgt ervoor dat je geen geld misloopt.

1. Als je arbeidsongeschikt bent, heb je een vakantieattest ontvangen in de maand mei of aan het begin van je ziekte. Vakantieattest kwijt?

Geen probleem, je kan altijd een nieuw vragen. 2. Laat het vakantieattest invullen door je werkgever.

Of door je werkloosheidskas of vakbond, als je werkzoekende bent.

3. Bezorg het ten laatste eind november aan ons ziekenfonds. In een kantoor, een van onze brievenbussen of makkelijk online via

www.solidaris.be/

vakantieattest.

Meer personen met een handicap hebben recht op een integratietegemoetkoming

Een integratietegemoetkoming is een tegemoetkoming voor personen met een handicap om de extra kosten te betalen die je hebt door je handicap. De inkomensgrens voor een integratietegemoetkoming is verhoogd naar 65 547,16 euro per jaar. Had je vroeger geen recht op een integratietegemoetkoming omdat je inkomen te hoog was? Dan heb je er nu misschien wel recht op.

Meer weten of een integratietegemoetkoming aanvragen? Neem contact op met onze Dienst Maatschappelijk Werk via www.solidaris.be/dmw.

Winteraanbod van JOETZ

Zoek verkoeling in het winteraanbod van JOETZ. Ga je mee op citytrip? Of liever sneeuwpret tijdens een ski- en snowboardvakantie?

Ontdek het aanbod en schrijf meteen in op www.joetz.be.

Telefonische raadpleging kost je 2 euro

Net zoals voor een consultatie in de dokterspraktijk, moet je vanaf nu iets betalen als je je huisarts raadpleegt via telefoon of videogesprek. • Teleconsultatie via de telefoon: de dokter krijgt 10,38 euro, waarvan je 2 euro zelf betaalt. • Teleconsultatie via beeldbellen: de dokter krijgt 23,06 euro, waarvan je 4 euro zelf betaalt. Dat zijn de afgesproken bedragen bij een geconventioneerde huisarts. Is je huisarts niet geconventioneerd? Dan kan hij extra supplementen vragen, die je niet terugbetaald krijgt. Als je belt voor een advies, een attest of een voorschrift, is dat géén raadpleging. Er is sprake van een raadpleging als je dokter vraagt naar je klachten, hij een diagnose probeert te stellen en jullie de volgende stappen bespreken, zoals een onderzoek of behandeling.

Boostervaccin tegen corona vanaf september

Ben je meerderjarig en kreeg je de volledige basisvaccinatie tegen COVID-19? Dan krijg je in september of oktober een uitnodiging voor een extra vaccinatie.

De coronavaccins beschermen uitstekend tegen ernstige ziekte na een COVID-besmetting. Maar na enkele weken begint de werkzaamheid van een vaccin geleidelijk af te nemen. Daarom kan je je persoonlijke bescherming deze herfst versterken met een extra vaccinatie.

De boosterprik is beschikbaar voor alle volwassenen, maar is zeker aanbevolen voor 65-plussers, mensen met een verzwakte immuniteit en zorgpersoneel. Deze kwetsbare mensen krijgen als eersten een uitnodiging voor de booster, maar uiteindelijk krijgt elke volwassene een uitnodiging.

Meer weten? www.laatjevaccineren.be

HUN PAD LIEP NIET ALTIJD OVER ROZEN, MAAR DOOR HUN ONGELOOFLIJKE LEVENSLUST SLAGEN MELDA, NICKIE, SAKAR EN HEMN EN KRIS ERIN OM DOOR TE GAAN. 4 GETUIGENISSEN OVER VEERKRACHT EN DOORZETTINGSVERMOGEN.

Melda (39 jaar)

Houdt van tuinieren

MELDA VERLOOR HAAR ONGEBOREN

KINDJE 3 zonen heeft ze. Dat zal Melda altijd blijven zeggen, ook al kwam haar middelste kind op 8 april 2014, 1 dag voor de uitgerekende geboortedatum, levenloos ter wereld.

“Het is niet omdat hij gestorven is in mijn buik dat hij er nooit is geweest”, zegt Melda, die totaal onvoorbereid was op het zwangerschapsverlies. “Ik had een heel normale zwangerschap, maar de dag voor de bevalling kreeg ik een harde buik. Ik had al een kindje op de wereld gezet, dus ik ging ervan uit dat dit het signaal was dat de baby eraan kwam. Mijn man en ik gingen naar het ziekenhuis en de verpleegster haalde de dokter erbij. Die vertelde ons dat hij geen hartslag meer hoorde.”

NIET HUILEN

Joshua, zoals Melda en haar man hun zoontje noemden, was een voldragen baby. Er was geen andere optie dan hem op een natuurlijke manier geboren te laten worden. “Ik kreeg een pil om de bevalling op gang te brengen. De dokter stelde ook een epidurale verdoving voor, maar die weigerde ik in 1ste instantie. Tot de pijn te erg werd.”

“Joshua werd geboren en ik nam hem in mijn armen. Maar ik kon niet huilen. Mijn hoofd was compleet leeg. De klap kwam pas 2 tot 3 dagen later, toen we hem moesten begraven. Gelukkig had de verpleegster een voetafdruk van Joshua genomen en een paar van zijn haartjes afgeknipt. Die koester ik nog altijd, want andere herinneringen heb ik niet.”

WAAROM JOSHUA?

“Het moeilijkste vond ik de waarom-vraag”, gaat Melda verder. “Waarom is Joshua gestorven? Ik heb niks verkeerd gedaan tijdens mijn zwangerschap. Ik rookte niet, ik dronk geen alcohol. Een autopsie wilde ik niet, maar Joshua’s bloed werd samen met het mijne wel onderzocht. Maar er was geen oorzaak voor zijn dood te vinden.”

Melda ging door een diep rouwproces, waarbij haar man en oudste zoon zowat haar enige steunpilaren waren. “Mijn man had ook verdriet, maar hij moest zich sterk houden voor mij. Na 2 weken moest hij weer gaan werken en zat ik alleen thuis. Ik deed niks anders dan huilen, bidden en praten met God. In de hoop toch een antwoord te krijgen op het ‘waarom’.”

OPNIEUW ZWANGER

De ommezwaai kwam er een kleine 2 jaar later, toen Melda opnieuw zwanger werd. “Mijn zoon wilde graag een broer en ik voelde me er klaar voor”, glimlacht ze. “Ik kon ook niet in mijn verdriet blijven hangen, want mijn gezin had mij nodig.”

“Maar het was wel een lastige zwangerschap, omdat ik zo bang was nog een baby te verliezen. Als ik even geen beweging meer voelde in mijn buik, belde ik meteen naar mijn man en moest hij met mij naar het ziekenhuis. Dat was niet oké natuurlijk, want al die stress was ook schadelijk voor mijn ongeboren kindje.”

“Uiteindelijk liet mijn arts me een maand voor de bevalling opnemen in het ziekenhuis. Op die manier was ik op een veilige plek en hoefde ik me minder zorgen te maken. Het was zo’n opluchting toen mijn 3de zoon gezond en wel ter wereld kwam en ik hem hoorde huilen.”

LUISTEREN

“Na de dood van Joshua zeiden mensen me: ‘je bent jong, je kan nog kinderen krijgen’. Maar dat vond ik vreselijk om te horen. Een ander kindje kan Joshua nooit vervangen. Ik heb zijn dood een plaats

DE LEGE PLEK DIE JOSHUA ACHTERLIET, KAN NIEMAND INVULLEN

gegeven en ik heb aanvaard dat ik nooit zal weten waarom hij stierf. Maar de lege plek die hij heeft achtergelaten, kan niemand invullen.”

“Daarom zeg ik altijd: als je in je omgeving met zwangerschapsverlies wordt geconfronteerd, praat dan niet te veel. Luister vooral. Geef het getroffen gezin tijd, want iedereen rouwt op zijn eigen tempo. En bied praktische hulp. Ik wilde tijdens mijn rouw niks doen. Niet koken, niks. Als mensen je dan eten komen brengen, betekent dat veel meer dan alle goedbedoelde woorden.”

Erken mijn zwangerschapsverlies

Bijna 1 op de 4 zwangerschappen eindigt in zwangerschapsverlies. Een verlies dat vaak onderschat wordt, maar dat voor veel ouders moeilijk te plaatsen is. Toch is het belangrijk dat het (h)erkend wordt.

Hoe ga je om met zwangerschapsverlies? Hoe bewaar je de herinnering?

www.erkenmij.be

NICKIE GING DOOR ZWARE REVALIDATIE NA EEN HERSENINFARCT

Nickie (30 jaar)

Houdt van schrijven, creatief bezig zijn en reizen

Ze droomde van een gezin en een carrière in communicatie. Maar aan die plannen kwam plots een einde. Op haar 28ste werd Nickies leven omgegooid. “Op 8 oktober 2020 trainde ik met mijn loopclub. Opeens werd ik duizelig, gaf ik over en kon ik niet meer stappen. Mijn vriend bracht me naar de spoed, waar ze een herseninfarct vaststelden."

FYSIEKE EN MENTALE GEVOLGEN

De gevolgen van het niet-aangeboren hersenletsel (NAH) waren niet min. “Mijn linkerkant was uitgevallen. Ik had evenwichtsstoornissen en moest opnieuw leren wandelen. Ik moest hard werken om mijn fijne motoriek terug te krijgen. Ik kon mijn linkerhand niet meer gebruiken en kon daarmee bijvoorbeeld geen glas vasthouden of met mes en vork eten.”

“Ik kreeg er ook epilepsie door. Daarnaast waren er mentale gevolgen waarvan ik nu nog last heb, zoals concentratieproblemen, vermoeidheid, overprikkeling. Ik moet leven op een lager tempo, dus ik moet keuzes maken. Ik kan niet meer op alles ‘ja’ zeggen.”

VERKEERDE VERWACHTINGEN

“In het ziekenhuis focussen ze vooral op het medische herstel. Logisch, maar daardoor ging ik met verkeerde verwachtingen naar huis”, gaat Nickie verder. “Ik dacht dat ik verder zou kunnen met mijn leven. Thuis merkte ik snel dat ik veel dingen niet meer kon. Opnieuw je plaats vinden in de maatschappij is moeilijk en daarop word je niet echt voorbereid. Daarom ga ik nog altijd 2 keer per maand naar een neuropsycholoog. Ook mijn partner gaat soms mee.”

Nickie begon een blog: www.verdermetnah.com. “Schrijven is een moment van zelfreflectie. Het is een manier om alles, met de nodige humor, een plaats te geven. Ik startte om mijn frustraties van me af te schrijven, maar intussen is het een platform voor andere NAH-patiënten.”

NIEUWE HANDLEIDING

Nickie gaat elke week naar de kinesist, want fysiek is ze nog niet de oude. “Ik moet compromissen sluiten. Ik kan weleens naar een feestje, maar ik moet vroeger naar huis. Het is zoeken, een nieuwe handleiding voor mezelf maken. Om verder te gaan, is het belangrijk om te aanvaarden dat je leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Ik had óók een ander idee van hoe mijn leven er zou uitzien. Maar ik ga niet stilzitten. Ik heb mijn drive nog. Ik kijk niet naar wat ik niet meer kan, maar naar wat ik wél nog kan.”

“Ik heb de mentaliteit en het doorzettingsvermogen om me hier niet bij neer te leggen. Ik wil me actief inzetten en bijvoorbeeld reizen voor mensen met een NAH te organiseren. Ik houd van reizen, maar de groepsreizen die ik vroeger maakte, zijn nu te zwaar. Alternatieven vind ik niet en dat wil ik veranderen.”

PRESTATIEGERICHT

“Ik moet mijn toekomst anders bekijken. Een gezin, een loopbaan … dat staat ‘on hold’. Ik was ooit heel prestatiegericht. Ik bleef doorgaan en zette mijn gezondheid niet op de 1ste plaats. Nu doe ik dat wel. Niet uit luxe, maar uit noodzaak.”

“Ik heb geleerd om van de dag te genieten. Ik kan beter relativeren en ik zoek dingen waaruit ik voldoening haal, zoals schilderen of keramiek. Op mijn Instagramaccount (@verder_met_nah) maak ik een NAH bespreekbaar. Als wij ons verhaal doen, wordt dat snel gezien als klagen. Toch is het oké om een slechte dag te hebben. Maar blijf er niet in hangen. Het helpt om te kijken vanwaar je komt. Zo leerde ik weer stappen, daar ben ik daar best trots op. We moeten onszelf vaker schouderklopjes geven.”

Sinds ze in 2019 als vluchtelingen uit Irak in ons land terechtkwamen, legden Sakar en haar man Hemn een lange weg af. Vol obstakels en problemen.

Toen ze hier arriveerden, kenden ze niemand, spraken ze de taal niet en hadden ze weinig uitzicht op geluk. Toch hield het gezin stand, dankzij een onverwoestbaar vertrouwen in de toekomst. “Ik zie het leven als een trap. Je probeert boven te geraken, maar soms val je. Dan moet je rechtkrabbelen en weer klimmen”, zegt Sakar.

ASIEL GOEDGEKEURD

“In Irak was ons leven in gevaar. België was het veiligste land voor ons”, legt Hemn uit. “We zaten eerst in het Klein Kasteeltje in Brussel. Na 2 maanden gingen we naar het opvangcentrum in Wingene. Daar werd onze 1ste zoon geboren. Ik vond werk en na een tijd konden we een appartement in Gent huren.”

“Na een jaar werd ons huurcontract stopgezet. We gingen weer naar een opvangcentrum, in Gent. Sakar was zwanger van onze 2de zoon. Na een viertal maanden kregen we goed nieuws: onze asielaanvraag was goedgekeurd.”

STERK BLIJVEN

Sakar en Hemn zijn erg dankbaar dat ze hier een plek vonden. “Maar in een opvangcentrum wonen is écht moeilijk”, blikt Hemn terug. “Iedereen had een klein kamertje, naast elkaar. De kinderen riepen, je kon nooit goed slapen. Om te douchen kregen we 5 minuten, om te koken moest je je beurt afwachten. Toch dachten we nooit aan opgeven.”

Sakar en Hemn (allebei 31 jaar)

Sakar houdt van koken en voor anderen zorgen. Hemn houdt van zijn gezin.

Sakar: “Door de problemen in Irak moéten we geduld hebben. Het moét hier goed komen, terugkeren is geen optie. Dus blijven we positief. We willen ook het beste voor onze 2 zonen (2,5 jaar en 5 maanden).”

PSYCHOLOGE

“Ik heb al veel gehuild”, gaat Sakar verder. “In het opvangcentrum kon ik terecht bij een psychologe. Toen onze 1ste zoon werd geboren, ging het beter. Ik leef voor mijn kinderen. Voor hen doe ik mijn best. Voor hen houden we vol.”

Hemn: “Ook ons geloof geeft kracht. ‘Als God wil dat iets op je pad komt, zal dat gebeuren. Anders niet’, zeggen we. En ik ben blij dat ik Sakar heb. Als ik het even niet zie zitten, moedigt zij me aan.”

INTEGRATIECURSUS

Het gezin woont nu in Sint-Niklaas. “We volgen een integratiecursus en Nederlandse les”, zegt Hemn. “Sakar had in Irak een apotheek, ik was boekhouder/tolk. Ik had al een paar jobs als arbeider, maar momenteel ben ik werkloos. De taal is het grootste probleem, dus ik wil mijn diploma van de integratiecursus halen.”

“We zijn hier alleen, zonder familie of vrienden. Ook dat is moeilijk”, weet Sakar. "Ik spreek soms af met andere vrouwen die ik leerde kennen in het opvangcentrum.”

“Als zij even weg willen uit het centrum, kunnen ze bij ons terecht. Dan kook ik voor hen, zodat ze op adem kunnen komen. Als ik hoor dat iemands asielaanvraag is goedgekeurd, ben ik zo blij. Ik weet wat het betekent om weg te kunnen uit het opvangcentrum en een nieuw leven op te bouwen.”

SAKAR EN HEMN STARTTEN NIEUW LEVEN IN BELGIË

In wat nu soms een vorig leven lijkt, was Kris kunsthistoricus. Hij gaf les en kon urenlang praten over zijn passie, kunst en architectuur. Vandaag is die liefde er nog, alleen beleeft hij ze anders. Want 2 jaar geleden werd bij Kris alzheimer vastgesteld.

“Daardoor zijn niet alleen mijn geheugen en fijne motoriek aangetast, maar ook mijn spraak”, zegt hij. “Ik kan de woorden niet meer goed uitspreken en ik raak mijn woordenschat kwijt. Lezingen geven en voor de klas staan is onmogelijk. Maar ik bekijk veel documentaires en ga nog vaak naar musea.”

IQTEST

De diagnose kwam er na een lange zoektocht. “In 2015 klaagde Kris dat het niet zo goed ging. Het jaar nadien werd een 1ste MRI genomen, maar daarop was niks te zien”, vertelt zijn vrouw Annick.

“Volgens de neuroloog was het een burn-out, later een depressie. Kris werd doorverwezen naar een psychiater die zei dat hij komedie speelde. Maar het ging van kwaad naar erger. Hij vond zijn lesvoorbereidingen niet meer op de computer en daar werd hij erg boos om. Zijn frustraties groeiden. Hij liet opnieuw testen doen, waaronder een IQ-test. Wat bleek? Zijn verbale IQ was nog altijd hetzelfde, maar zijn ruimtelijk inzicht was enorm gedaald. In totaal had hij een IQ van 75. Toen was het duidelijk dat er neurologisch écht iets mis was.”

FLES CAVA

Op 1 september 2020 kregen Kris en Annick het harde verdict. “Een opluchting voor mij”, zegt Kris. “Eindelijk wist ik wat er scheelde. Toen we thuiskwamen van het ziekenhuis, wachtte mijn boezemvriend ons op en trok ik een fles cava open. Op mijn nieuwe leven. De diagnose gaf duidelijkheid en we konden voort.”

Annick: “Ons leven is natuurlijk hard veranderd. Het moeilijkste is niet Kris’ falende kortetermijngeheugen. Met een agenda trekt hij zijn plan. Maar het wegvallen van zijn fijne motoriek is lastig. Eten en schrijven worden moeilijk, veters strikken lukt niet meer, zich scheren met een mesje is te gevaarlijk. Even geleden kocht ik een elektrisch scheerapparaat.”

“Ik heb vrede met de diagnose”, knikt Kris. “Maar je moet iemand aan je zijde hebben. Ik ben zeer blij dat Annick er is. Zonder haar zou ik niet meer thuis kunnen wonen. Zij is een fantastische vrouw.”

HULP VAN VRIENDEN

Het koppel blijft opmerkelijk positief. “Wij hebben het geluk dat we zoveel hulp krijgen van vrienden. Elke dag komt er iemand op bezoek

Kris (56 jaar)

Houdt van kunst en wandelen met golden retriever Duke

KRIS LIJDT AAN JONGDEMENTIE

bij Kris”, zegt Annick. “Uit die contacten haalt hij zijn kracht. Als er eens 3 dagen niemand is geweest, is hij slechtgezind. (lacht) En wij genieten van het leven. We hebben een camper gekocht en zijn net nog naar Duitsland gereden.”

“Ik ga naar het inloophuis voor mensen met jongdementie in Mechelen”, vult Kris aan. “Daar speel ik petanque en praat ik met lotgenoten. Vorig jaar deed ik mee aan het Eén-programma ‘Restaurant Misverstand’, waarin 8 mensen met jongdementie een restaurant uitbaatten. Dat was geweldig. We waren allemaal in hetzelfde bedje ziek, letterlijk. Dan heb je meteen een band. We spreken nog af en toe met elkaar af.”

EUTHANASIEPAPIEREN

“Ik besef dat ik over een jaar of 2 waarschijnlijk ‘weg’ zal zijn”, aldus Kris. “Daarom leef ik van dag tot dag en pak ik nog zoveel mogelijk van het leven mee. Ik weet dat het alsmaar minder zal worden. Mijn moeder leed ook aan alzheimer. Ik zag haar aftakelen. Dat wil ik mezelf besparen, dat heeft geen enkel nut.”