14 minute read
GEZOND
NIKS TE VEEL BETALEN IN HET ZIEKENHUIS?
ZO DOE JE DAT
Met een gebroken been ga je naar het ziekenhuis. Voor een operatie ook. Dat lijkt vanzelfsprekend. Maar een behandeling, operatie of andere ingreep in het ziekenhuis kan soms duur uitvallen. Hoe zorg je ervoor dat je niks te veel betaalt bij een opname in het ziekenhuis?
tip 1
KIES EEN TWEEPERSOONSKAMER
Waarom? Heel eenvoudig: een tweepersoonskamer is goedkoper dan een eenpersoonskamer. Voor een eenpersoonskamer betaal je soms 2 tot 3 keer meer. Maar wees gerust, je krijgt dezelfde zorg in een tweepersoonskamer. Bekijk enkele gemiddelde prijzen in de tabel.
Als je aankomt in het ziekenhuis, kies je een kamertype. Je
kamerkeuze bepaalt of je supple-
menten moet betalen of niet. Als je een eenpersoonskamer kiest, mag het ziekenhuis je kamer- en/of ereloonsupplementen aanrekenen. Bij een tweepersoonskamer mag dat niet. Opgelet: de supplementen betaal je volledig zelf, je krijgt ze niet terugbetaald.
Hoeveel de dokter mag aanrekenen als ereloonsupplement, staat duidelijk vermeld op je opnameformulier. Het is een percentage van het wettelijke ereloon voor de arts.
tip 2
CHECK DE KOSTPRIJS VAN JE INGREEP
Moet je binnenkort naar het ziekenhuis? Check dan op voorhand hoeveel je moet betalen. Vraag vooraf een offerte van je behandeling, ingreep of opname. Je betaalt niet altijd evenveel in alle ziekenhuizen: dezelfde behandeling kost soms meer in het ene ziekenhuis dan in het andere.
Wil je weten hoeveel een
behandeling of ingreep
gemiddeld kost in een ziekenhuis? Check het op www.niksteveel.be.
gemiddelde kostprijs ziekenhuiskamer
verwijderen wijsheidstanden in dagziekenhuis bevalling knieprothese
tip 3
LAAT JE FACTUUR NAKIJKEN DOOR ONS ZIEKENFONDS
Na je verblijf in het ziekenhuis krijg je een factuur. Daarop staat het bedrag dat je zelf moet betalen voor je opname. De rest van de kosten betaalt ons ziekenfonds rechtstreeks aan het ziekenhuis. Daar hoef jij je verder niets van aan te trekken.
Kijk je factuur altijd goed na.
Heb je vragen? Ben je niet zeker dat ze volledig correct is? Twijfel je? Wacht even met betalen en neem eerst contact op met ons ziekenfonds. Wij kijken je factuur
na voor jou.
• Maakte het ziekenhuis een fout en rekende het onterechte kosten aan? Wij vragen om dit recht te zetten. • Krijg je de factuur meer dan 2 jaar na je opname? Dan is ze verjaard en ben je niet meer verplicht om ze te betalen. Alle kosten vervallen na 2 jaar, gerekend vanaf het einde van de maand waarin je de zorg kreeg.
eenpersoonskamer tweepersoonskamer verschil
1237 euro 58 euro -95,3%
1779 euro 235 euro -86,8%
3665 euro 912 euro -75,1%
extra tip
HOSPITALISATIEVERZEKERING?
Heb je een hospitalisatieverzekering? Dan kijk je beter na tot welk maximumbedrag je de supplementen van het ziekenhuis terugbetaald krijgt. Let goed op, want supplementen voor een eenpersoonskamer worden niet door alle hospitalisatieverzekeringen vergoed. Kijk zeker je polis na voor je opname! Check onze hospitalisatieverzekering KliniPlan of KliniPlanPlus. Alle info vind je op www.solidaris.be/ hospitalisatieverzekering.
BINNENKORT NAAR HET ZIEKENHUIS? BRENG ONS VANDAAG AL OP DE HOOGTE
• Zo weet je welke papieren je moet invullen. • Als je nazorg nodig hebt, helpen we je om thuiszorg en hulpmiddelen te regelen. • We kijken na of je ziekenfondsdossier in orde is.
Overloop onze 8 tips, zodat je je geen zorgen hoeft te maken over de praktische en financiële kant: www.meldjeopname.be.
Zo houd je ook andere zorg betaalbaar
Het is belangrijk om je zorg niet uit te stellen of te laten vallen. Hoe later je hulp zoekt, hoe erger je probleem kan worden. Hoe meer hulp je nodig hebt. En hoe hoger de kosten zijn. • Check of je arts geconventioneerd is.
Geconventioneerde artsen werken volgens officieel vastgelegde prijzen, die ze afspreken met de ziekenfondsen. Ze vragen jou geen extra's (supplementen).
Ga na of je dokter geconventioneerd is
op www.niksteveel.be. • Laat een globaal medisch dossier (GMD) maken bij je huisarts, want dan betaal je minder. • Ga minstens om de 2 jaar naar de tandarts voor een controle. Een probleem is sneller opgespoord én je krijgt een groter deel terugbetaald van je ziekenfonds. • Naar de apotheker? Vraag naar het goedkoopste geneesmiddel. Voor sommige medicijnen bestaan er goedkopere alternatieven die even goed zijn. • Kijk na of je recht hebt op de
verhoogde tegemoetkoming
(VT). Dan betaal je minder bij de dokter, in het ziekenhuis en bij de apotheker. En je krijgt nog andere voordelen.
Niks te veel betalen voor je medische zorg?
Ontdek alles op www.niksteveel.be.
Hulp vragen is een menselijke actie. Helpen is dat ook. Toch blijven veel mensen het aartsmoeilijk vinden om zich te laten helpen. Waarom durven we niet goed om hulp te vragen? En hoe verlaag je de drempel om de hulpvraag te stellen? Psychologe Charlotte Brys legt uit. En Michel toont dat het kán.
MICHEL: “MIJN ROLSTOEL GAF ME WEER VRIJHEID”
Michel (60) zit 38 jaar in een rolstoel, verlamd door een aangeboren spierziekte. “Sinds mijn 15 jaar ga ik achteruit. De laatste 25 jaar kan ik niets meer alleen.”
Hulp is voor hem iets natuurlijks. “Ik aanvaard het. En vooral: ik voorzie wat gaat komen. Zo ben ik er klaar voor wanneer het effectief zo is. Zoals met het BiPAPtoestel (apparaat met een slang die vastzit aan een mond-neusmasker, dat lucht blaast in de longen). Ik heb het de hele dag nodig, om me te helpen ademen. Het begon met enkele uurtjes per dag, maar ik bereidde me toen al voor op de constante hulp van het toestel. Ontken je het, dan maak je jezelf iets wijs en is de ontgoocheling groter”, weet hij.
“Hulp nodig hebben voor je eigen lichaam is uiteraard lastig. Je geeft je letterlijk en figuurlijk bloot. Bijvoorbeeld als de thuisverpleging langskomt om me te wassen. Ik krijg ook psychologische hulp. Was ik daar jaren eerder mee gestart, dan had dat nog meer geholpen. Zeker toen ik jong was.”
“Terwijl leeftijdsgenoten toekomstplannen maakten, was mijn toekomst al geschreven. Ik moest mijn zelfstandigheid afgeven voor ik ze goed en wel in handen had. Ik had hulp nodig op het moment dat ik ze zelf wilde geven.”
“Maar durf erover te praten. Doe een babbeltje, wees open over de reden waarom je hulp nodig hebt. De rolstoel vond ik het ergste. Ik voelde dat ik achteruitging, maar wilde niet toegeven dat ik een rolstoel nodig had. Ik heb het lang uitgesteld. Tot ik het zag als een middel om weer dingen te doen. Ik kreeg een stuk vrijheid terug.”
STUK ZELFSTANDIGHEID AFGEVEN
Je kwetsbaar opstellen is een van de grootste drempels, weet psychologe Charlotte Brys. “Hulp geven is makkelijker dan ze te vragen. Vaak zien mensen het als falen: ‘ik kan het niet (meer) zelf’. Onze zelfstandigheid is heilig. Toegeven dat iets niet lukt, past niet in ons plaatje”, legt ze uit.
“Soms weten mensen niet bij wie ze terechtkunnen. ‘Wie kan mij dáár nu mee helpen?’, denken we. Of we geloven niet in beterschap of zijn bang voor de mogelijk negatieve of ongepaste reactie op de vraag.”
OP TIJD INGRIJPEN
Maar als de ‘gewone’ dingen van alledag niet meer lukken, is hulp nodig. “Dat is geen schande! Net zoals professionele hulp inschakelen geen schande is. Een vertrouwenspersoon in je dichte omgeving is altijd goed en kan een 1ste klankbord zijn. Maar soms heb je meer nodig.”
Toch schrikt de stap naar een professionele hulpverlener af. “Begrijpelijk. Twijfel je? Weet dat je altijd terecht kan bij je vertrouwde huisarts. Die weet perfect wat de mogelijkheden
HULPVRAGEN
Op de koffie met S-Plus
Dit najaar organiseert S-Plus, vereniging voor plussers, verschillende gespreksmomenten over 'hulp durven vragen'. In infosessies met ruimte voor getuigenissen geeft psychotherapeute Charlotte Brys uitleg en tips. • 4 oktober – Antwerpen • 11 oktober – Zottegem • 18 oktober – Hasselt • 25 oktober – Torhout • 22 november – Halle
Meer info: www.s-plusvzw.be of via 03 285 43 36 (Antwerpen), 09 333 57 76 (Zottegem), 011 27 83 02 (Hasselt), 050 44 79 51 (Torhout) en 02 546 15 92 (Halle).
zijn. En die kan je naar de juiste hulp leiden. Stel je je vraag liever zonder je gezicht te tonen? Er zijn hulplijnen die gratis en anoniem helpen, zoals Tele-Onthaal, de Zelfmoordlijn, de Druglijn …”, zegt Charlotte.
HULP VRAGEN, HOE DOE JE DAT?
“Soms wil je geholpen worden, maar vraag je niets. Toch ben je ontgoocheld als er geen hulp kwam. Stel je vraag op een duidelijke manier”, weet Charlotte.
6 TIPS OM HULP TE VRAGEN
1. Bereid je vraag voor en schrijf ze op. Wat is het probleem? Noteer het even voor jezelf, dat maakt het makkelijker om het uit te spreken. 2. Check op wie je kan rekenen.
Zorg ervoor dat je bij de juiste personen aanklopt met je hulpvraag. Denk aan je directe en naaste omgeving, zoals familie, vrienden, buren … maar ook aan professionele hulpverleners. 3. Stel je vraag op het juiste moment. Ga na wanneer de persoon tijd heeft. Of wanneer die alleen is, zodat je het in alle rust en privacy kan vragen. 4. Stel niet (te lang) uit. Dat maakt het moeilijker. En het probleem wordt groter. 5. Wees concreet en eerlijk. Zeg duidelijk waarvoor je hulp nodig hebt. Laat weten hoe dringend het is. Zo weet iemand beter wat er verwacht wordt. 6. Aanvaard de reactie. Het is niet omdat je een vraag stelt, dat je altijd een positief antwoord – en hulp – krijgt. Dat is niet per se omdat mensen niet willen helpen. Misschien helpt die persoon je later of kan je bij iemand anders terecht. Geef niet op!
Soms duurt het even voor je de juiste persoon te pakken hebt. Krijg je hulp, maak zeker goede afspraken.
HULP VOOR EVEN OF VOOR ALTIJD
Wat met personen die door een fysieke handicap, ziekte of psychische probemen (langdurige) hulp nodig hebben? Ook voor hen is het een opgave om hulp in te schakelen. “Iedereen wil zo ‘normaal’ mogelijk functioneren”, zegt Charlotte. “We willen allemaal op dezelfde manier deel uitmaken van de samenleving, zonder stigma of stempel. Zonder afhankelijk te zijn. Als je tijdelijk hulp nodig hebt omdat je je been breekt, ben je maar even afhankelijk. Als je langdurig hulp nodig hebt, ben je dat de hele tijd.”
HULP VRAGEN IS STERK
“Het idee leeft dat hulp vragen zwak is, maar eigenlijk is het het omgekeerde! Hulp inroepen is net heel sterk. Je durft ervoor uit te komen dat sommige zaken een uitdaging zijn die je niet alleen aankan. Je toont dat een handicap of ziekte maar 1 deeltje van je persoon is. Je valt er niet volledig mee samen”, benadrukt Charlotte.
“Het is een deel van de controle afgeven. Als je dat niet aanvaardt, raak je verstrikt in negatieve én blokkerende gedachten. Het is een gevecht met jezelf dat je niet kan winnen. Bekijk je het als ‘hiermee moet ik het doen, ik maak er het beste van’, dan krijg je ruimte. En meer levensvreugde.”
Hulp aan huis
Heb je hulp nodig thuis? Verschillende thuiszorgdiensten staan klaar om je te helpen en ondersteunen. Neem contact op met ons ziekenfonds om je thuiszorg te regelen.
www.solidaris.be/hulp-aan-huis
Steven (36 jaar)
Houdt van dansen en lesgeven
3%
VAN DE VLAAMSE KINDEREN KRIJGT TE MAKEN MET MISHANDELING. MAAR ER IS NOG EEN VEEL GROTERE GROEP VAN WIE WE HET NIET WETEN Er is weinig zo erg als een kind dat mishandeld wordt. Toch maken meer kinderen het mee dan we voor mogelijk houden. Sterker nog: ze overleven en gaan verder. Al is het vaak met littekens. Steven (36) kampt met de gevolgen van een slechte jeugd, maar wil er zijn leven niet volledig door laten overnemen.
Gedurende zijn jeugd leefde Steven met huiselijk geweld. Een constante angst voor een gewelddadige vader, die zijn moeder sloeg en hem en zijn zus psychologisch mishandelde. Maar hij wil erover praten. Om volgende generaties sterker te maken. En om zijn eigen trauma te verwerken.
NOOIT VEILIG
“Ik heb me vaak alleen gevoeld. Ik kon bij niemand terecht, ook niet bij vrienden. Ik vertel mijn verhaal niet om medelijden te krijgen. Een ‘ocharme’ hoef ik niet. Ik wil inspireren, lotgenoten een duwtje in de rug geven. En praten maakt deel uit van mijn verwerkingsproces. Hoe meer ik het vertel, hoe lichter het wordt”, zegt Steven.
“Het was niet altijd slecht thuis, maar als mijn vader mijn moeder sloeg, was het heftig. Zijn kinderen raakte hij niet aan, maar de emotionele mishandeling was zwaar. Had hij geen werk of verloor hij een job, dan ging hij over de grens. Hij voelde zich gefaald en werkte het uit op ons. Alles stond in functie van hem en zijn emoties.”
“We voelden ons nooit veilig. Mijn vader dronk en werd zeer impulsief en onvoorspelbaar als hij dronken was. Als kind vroeg ik me constant af wat er zou gebeuren. Hoe ver het kon gaan. En of het ooit wel zou stoppen.”
NIEMAND ZIET JE
“Op school wist niemand van de situatie thuis. Ik hield school en thuis strikt gescheiden. Vriendjes nam ik bijvoorbeeld nooit mee naar huis. Maar vaak willen mensen het niet zien. Signalen pikken ze zelden op. Ik kreeg meer en meer het gevoel dat niemand me écht zag”, herinnert Steven zich. “Pas tijdens mijn lerarenopleiding vroeg een docent: ‘Steven, wat scheelt er?’. Weet je dat het de 2de persoon ooit was die me die vraag stelde?”
“Het 5de en 6de middelbaar waren zeer moeilijke jaren. Ik vluchtte zelfs naar mijn peter en tante. Ik kon er studeren, wat thuis amper lukte. Verder ondernamen ze eigenlijk niets. Ook de politie kwam verschillende keren langs, maar dat was enkel om de hevige emoties te kalmeren. Ondersteuning hadden we als gezin nooit, van niemand.”
GOUDEN TICKET
Steven focuste zich op zijn middelbaar en hoger diploma. “Mijn diploma was heilig, het was mijn gouden ticket. Zo zou ik thuis weggeraken. Ja, het is een middelvinger naar mijn vader. Het bewijs dat hij mij niet heeft kleingekregen. Mijn ouders nodigde ik niet uit op mijn proclamatie. Ik had mijn diploma alleen gehaald, dus ik heb dat alleen gevierd.”
Maar zijn kindertijd liet onmiskenbaar sporen na. “Toch zocht ik pas op mijn 28ste hulp. Ik merkte dat ik constant in conflict kwam met mensen die boven mij stonden. Ik kan niet om met autoritair gedrag. Dan stel je je vragen: ligt het deels aan mij?”
“Tuurlijk word ik vaak geconfronteerd met de gevolgen. Het besef dat mensen rond mij veel ‘verder’ staan in hun leven is erg moeilijk en frustrerend. Ik moest en moet nog altijd harder werken om er te geraken. Maar ik blijf dat doen. Het is niet gedaan, da’s mijn motto.”
WOEDE VERVANGEN DOOR COMPASSIE
In zijn zoektocht naar erkenning vond Steven Echo lotgenotenwerking (zie kader). “Ik voelde meteen dat het iets was voor mij. Er wordt gepraat, geweend, maar ook gelachen. Je komt er gelukkig buiten. Echt waar. Want je voelt je verbonden. Het heeft me sterker gemaakt. Het heeft lang geduurd eer ik dit verhaal kon vertellen zonder een traan te laten. Het was een opgave, maar nu lukt het.”
Hoe kijkt Steven naar zijn ouders na zijn slechte jeugd? “Mijn vader zie ik niet meer. Ik heb er geen behoefte aan. Ik voel vooral kwaadheid. Ook ten opzichte van mijn moeder. Maar stilaan probeer ik het om te zetten in compassie”, knikt Steven.
“Dat klinkt misschien raar, maar dat maakt het zachter. Als je woede blijft vasthouden, lijd je daar zelf onder, mentaal én fysiek. Het kost je zoveel energie. Compassie en begrip geven het nodige tegengewicht.”
Echo, een veilige plek voor overlevers van kindermishandeling
“Echo is een lotgenotengroep waar overlevers van kindermishandeling samenkomen, hun verhaal delen en (h)erkenning vinden. Anna Defossez, zelf een overlever, richtte Echo op in samenwerking met ervaringsdeskundigen en het Vlaams Expertisecentrum Kindermishandeling (VECK). “Iedereen die weet, denkt of twijfelt mishandeld te zijn, is welkom. Wekelijks is er een online bijeenkomst en tweewekelijks een liveontmoeting in Antwerpen, onder leiding van een opgeleide ervaringsdeskundige.” “De grootste kracht van Echo lotgenoten is de herkenning. En de erkenning dat mishandeling sporen nalaat – die niet zomaar verdwijnen – én dat je niet alleen bent. De praatgroep is niet bedoeld als therapeutische begeleiding. We hebben geen verwachtingen: we verwachten niet dat lotgenoten bepaalde stappen zetten of een zeker groeiproces doormaken. Je kan en mag er ‘zijn’.” “Het taboe blijft erg groot. Veel mensen denken bij kindermishandeling aan de meest schrijnende situaties. Overlevers durven er vaak niet over te praten, want zelf vinden ze hun ouders niet altijd monsters. En er is schaamte. Je wil niet met de sticker ‘mishandeling’ rondlopen. Je wil niet gezien worden als een slachtoffer, wel als een overlever. Of gewoon gezien worden. Het is belangrijk dat iemand luistert, zonder oordeel. Mensen onderschatten nog te vaak de kracht van luisteren.”
Heb je nood om zelf je verhaal te delen? Neem contact op met Echo. Meer info: www.echo-lotgenotenwerking.be.
Nood aan psychologische hulp?
Ben je een overlever van (kinder)mishandeling en worstel je met moeilijkheden? Of kamp je met depressieve gevoelens? Een psycholoog kan helpen. Ons ziekenfonds betaalt een deel van je kosten terug.
