Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΔΕΝΤΡΟΥ Μια φορά κι ένα καιρό σε ένα πανέμορφο και καταπράσινο μέρος δίπλα από ένα ποταμάκι με γάργαρο και καθαρό νερό, ζούσε ένα δέντρο με καταπράσινα φύλλα όμορφους κόκκινους καρπούς. Θα αναρωτιόσαστε πώς ήταν το όνομά του!! «Η καλή μας η μηλιά»!! Έτσι φώναζαν αυτό το δέντρο δυο μικρά παιδάκια, ο Μιχάλακης και η Αννούλα που ζούσαν με την οικογένειά τους εκεί κοντά! Την φρόντιζαν την μηλιά και την περιποιόντουσαν κάθε μέρα. Έπαιρναν νερό από το ποταμάκι και την πότιζαν. Την κλάδευαν και… ναι της μιλούσαν κιόλας! Λένε μάλιστα ότι μιλούσε και αυτή στα παιδιά! Ναι, μόνο στα παιδιά γιατί μόνο αυτά αγαπούσαν το δεντράκι. Για αντάλλαγμα η καλή μηλιά τους έδινε τα ολόφρεσκα και ροδοκόκκινα μήλα της για να τρώνε τα μικρά παιδάκια! Οι μέρες περνούσαν και η καλή μηλιά με τα παιδάκια ήταν πολύ ευτυχισμένοι!! «Έλα Μιχαλάκη να ποτίσουμε τη μηλίτσα και μετά να πιαστούμε από το χέρι και να χορέψουμε γύρω από τον κορμό της», είπε η Αννούλα! «Μπορούμε να ανεβούμε και στα κλαδάκια της για να παίξουμε! Θα είμαστε προσεκτικοί όμως!» Η μηλιά τους μάλλωσε! «Καθίστε φρόνημα υπάρχει κίνδυνος να χτυπήσετε!». «Εντάξει μηλίτσα μου, μείνε ήσυχη δεν θα χτυπήσουμε! Λα λα λα λα λα…. Α τι ωραία είναι εδώ πάνω!» Τότε..ακούστηκε ένα δυνατό κράτς! «Αααα! Βοήθεια το πόδι μου! Έσπασα το πόδι μου!» Είχε σπάσει το κλαδάκι της κι έπεσε η Αννούλα! Μαζί με το ποδαράκι της Αννούλας πληγώθηκε και το κλαδάκι της μηλιάς! Από τα φύλλα της μηλίτσας τρέχανε δάκρυα, όχι γιατι έσπασε το κλαδάκι της αλλά γιατί έσπασε το πόδι της η Αννούλα! Αγαπούσε αυτά τα παιδάκια πάρα πολύ! Χρειάστηκε να φύγουν για αρκετές μέρες να πάνε στο νοσοκομείο. Η μηλιά όλο έκλεγε! Ήταν πολύ στεναχωρημένη! Ποιος θα με φροντιζει τώρα δεν έχω κανέναν άλλο στο κόσμο! Λίγο πιο κάτω έμεναν κάποιοι κακοί άνθρωποι. Ήθελαν από καιρό να κάνουν κακό στο καημένο το δεντράκι. Ήταν χειμώνας και χρειάζονταν ξύλα για να ζεσταθούν. Τότε πήραν ένα πριόνι κι άρχισαν με μανία να κόβουν τη μηλιά! Πόσο πονούσε το καημένο το δεντράκι! Μόνο εκείνο το ήξερε! Σκεφτόταν και την Αννούλα και το Μιχαλάκη! Τι να κάνουν αραγε χωρίς εμένα πού θα παίζουν και δεν θα ξανα φάνε τα νόστημα μήλα μου! Σκέφτηκε λοιπόν να πέσει με δύναμη στο έδαφος καθώς την έκοβαν οι κακοί άνθρωποι! Κι αυτό το έκανε για να ρίξει όλα τα μήλα της χάμω στο χώμα. Γιατί να
το έκανε άραγε αυτό; Η μηλίτσα κάηκε στη φωτιά! Όμως τα παιδάκια της τα μήλα, που σκορπίστηκαν στο χώμα δηλαδή, είχαν να εκτελέσουν έναν πολύ καλό σκοπό! Ήταν η οδηγια που τους είχε δώσει η μαμά τους λίγο πρίν πεθάνει! Τα μήλα μέσα τους είχαν και από μια καρδούλα. Όπως εμείς οι άνθρωποι, εχούμε καρδούλα που μας δίνει ζωή! Μόνο που η καρδούλα η δική τους ονομάζεται σποράκι! Αυτό το σποράκι όταν πεθάνουν τα μήλα δεν πάει χαμένο! Τρυπώνει μέσα στο χώμα και με λίγο νεράκι γίνεται μικρό δεντράκι! Αυτή ήταν η οδηγία της μηλιάς! Να ρίξουν στο χώμα τα σποράκια τους για να γίνουν καινούριες μηλίτσες! Έτσι κι έγινε. Όμορφα μικρά δεντράκια φύτρωσαν από τα σποράκια που σιγά σιγα με το νερό της βροχης ωρίμασαν και έγιναν μεγάλα δέντρα που έκαναν ροδοκόκκινους και ολόφρεσκους καρπούς! Μετά από καιρό τα παιδια γύρισαν! Έλειπαν βέβαια πολλά χρόνια και όταν πήγαν να επισκεφθούν τη μηλίτσα έμειναν έκπληκτα!! Δεν υπήρχε πια η μηλιά τους, αλλά πάρα πολλές μηλιές μαζεμένες! «κατάλαβα είπε η Άννα! Η μηλίτσα πέθανε αλλα για να μας ευχαριστήσει μας άφησε πίσω πολλες μηλιές από τα μικροσκοπικά σπόράκια της!!!