Great drives
Πάικο, Κρούσσια 1/11/2010 Οδηγώντας ανάμεσα σε δάση, τρεχούμενα νερά και αμπελώνες στα δύο βουνά του Κιλκίς, η Μαρία Κρύου απολαμβάνει εκπληκτικά μακεδονίτικα τοπία και συναντά νέους ανθρώπους που αναδεικνύουν τη γενέτειρά τους σε ανερχόμενο προορισμό. Ξενώνες που ανακαινίζονται με έμφαση στο χειροποίητο, δραστήρια οινοποιεία, νέοι επιχειρηματίες που αφήνουν την πόλη επιλέγοντας το χωριό τους, τοπικές προσπάθειες που αναδεικνύουν τα παραδοσιακά προϊόντα πανελλαδικά. Το είχαμε διαισθανθεί και καταγράψει μέσα από αυτές τις σελίδες ότι κάτι τρέχει στα ορεινά του Κιλκίς. Και νιώθουμε πραγματικά τυχεροί που τα 543 χλμ. τα οποία διανύσαμε από την Αθήνα μέχρι τη Γουμένισσα, στα βορειοανατολικά του νομού, όχι μόνο δεν διέψευσαν τις μεγάλες προσδοκίες μας, αλλά μας έφεραν μπροστά σε ένα απίστευτα όμορφο τοπίο που ξεσήκωσε μέσα μας τον οινόφιλο και τον φυσιολάτρη ταξιδιώτη. Οι πρώτες μας εμπειρίες με... ονομασία προέλευσης από τη Γουμένισσα είχαν τα αρώματα της γκράπας και του κρασιού, που τέτοια εποχή δίνουν τον τόνο στην Oι καταρράκτες του Σκρα μαζί με τη Σμαραγδένια περιοχή. Με θέα στους αμπελώνες, λίμνη είναι τα κρυφά διαμαντάκια του Νομού Κιλκίς. Αν και βρίσκονται στην καρδιά του βρεθήκαμε να συζητάμε για τις ποικιλίες δάσους, η πρόσβαση σ’ αυτά αποδεικνύεται Νεγκόσκα και Ξινόμαυρο από τις οποίες σχετικά εύκολη παράγεται ο Οίνος Ονομασίας Προέλευσης Ανωτέρας Ποιότητος Γουμένισσα. Η οινική απόλαυση ήρθε αργότερα, στον αμπελώνα του Τίτου Ευτυχίδη, συνοδεία χάλκινων πνευστών από τον κ. Θανάση Ζώρα και τον γιο του Δημήτρη. Ο ήχος τους, όπως και του νταουλιού, ξεσήκωσε τα πλήθη και σύντομα στήθηκε ένα «διονυσιακό» γλέντι με πολύ χορό και φόντο το πάτημα του σταφυλιού από την πολύ δραστήρια ομάδα νέων του Ορειβατικού Συλλόγου Περιηγητών Γουμένισσας. Σε αντίθεση με άλλα μέρη της Ελλάδας, όπου οι κωμοπόλεις μαραζώνουν από την έλλειψη νεολαίας, στη Γουμένισσα μια ομάδα νέων επιχειρηματιών –και όχι μόνο– διοχετεύει όλη της τη δημιουργική ενέργεια στη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς και της φυσικής ομορφιάς του τόπου. Όταν δεν σηματοδοτούν μονοπάτια, στήνουν τσιμπούσια στο δάσος ή σχεδιάζουν τις επόμενες δράσεις τους (ποδηλατικοί γύροι, γιορτές κ.ά.). «Επέστρεφα στην Αθήνα, αλλά αισθανόμουν ότι μου έλειπε το Πάικο», μας εξομολογήθηκε η Μαρία Μουζούρη, η νεαρότερη ιδιοκτήτρια του ξενώνα «Δημοσθένης», η οποία άφησε την πρωτεύουσα και τη σταδιοδρομία της στον τομέα της τεχνολογικής ανάπτυξης για να διαγράψει μια άλλη πορεία στην πατρίδα του πατέρα της, έχοντας μεράκι και όραμα για την «πράσινη» ανάπτυξη της περιοχής. Πάικο: Παρθένα αγκαλιά «Το Πάικο είναι το βουνό της χαλάρωσης, υπάρχουν σημεία που νομίζεις ότι μέσα από τις φυλλωσιές θα ξεπηδήσουν ξωτικά», μας έλεγε η Μαρία Μουζούρη την ώρα που δοκιμάζαμε τις θεσπέσιες χειροποίητες μαρμελάδες της κ. Πόπης στο πρωινό