Χειμερινά τοπία στο Πάικο και στη Γουμένισσα Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, Νομός Πέλλης, Το Πάικο με τη συμπαγή, αλλά σίγουρα διακριτική κορμοστασιά του, η μικρή πολιτεία της Γουμένισσας, τα ορεινά χωριά, τα δάση και τα ποτάμια σκιαγραφούν, το καθένα με το δικό του τρόπο, την προσωπικότητα αυτής της όχι και ιδιαίτερα τουριστικής περιοχής της Β. Ελλάδας.
Οι πρώτες εντυπώσεις
Τριακόσια μέτρα ψηλά από τη θάλασσα, σε μια ευλογημένη από τη φύση πλαγιά του Πάικου, με οργιώδη βλάστηση και πλούσια πηγαία νερά, ακουμπά τις γειτονιές της η μικρή πολιτεία της Γουμένισσας. Ψηλότερα, τα όμορφα χωριά του Πάικου καλωσορίζουν το ένα μετά το άλλο τους λιγοστούς χειμερινούς επισκέπτες. Το τοπίο ορεινό, όχι όμως τραχύ και απόκρημνο, αποκλείεται να σας αφήσει ασυγκίνητους. Αν πάλι ο χειμώνας στολίσει με τα δώρα του την ιδιαίτερη αυτή γωνιά της Μακεδονίας, τότε όλα μοιάζουν διαφορετικά. Πρέπει να ξέρετε: Οι πρώτοι οικιστικοί πυρήνες στην περιοχή της Γουμένισσας δημιουργήθηκαν γύρω από το μοναστήρι της Παναγίας, τα τελευταία χρόνια της βυζαντινής αυτοκρατορίας, επί Παλαιολόγων. Το αρχικό όνομα του οικισμού ήταν «Γουμέντζα» και σήμαινε «τόπος του Ηγούμενου». Από την πρώτη στιγμή η οικονομία της Γουμένισσας στηρίχτηκε στις αγροτικές ασχολίες των ντόπιων. Οι φιλόπονοι κάτοικοι ασχολήθηκαν με επιτυχία με τη σηροτροφία, την αμπελουργία και την οινοποιία. Με την άριστη ποιότητα των παραγόμενων προϊόντων και τις καλές τιμές που έπιαναν στην αγορά, οδήγησαν τη μικρή κοινωνία της Γουμένισσας στην ευημερία. Οι Τούρκοι κατακτητές, με την πάροδο του χρόνου, παραχώρησαν τις δύσκολες εκείνες εποχές αρκετά προνόμια και αυτοδιοίκηση στην ευημερούσα πόλη. Η απελευθέρωση από τον τούρκικο ζυγό ήρθε το 1912, ενώ μετά το 1924 στην πόλη εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και τον Πόντο.