Kadına karşı şiddet “ayıbınız” değil gerçekliğiniz! Ölüyorlar, hayır, öldürülüyorlar. Bir avuç özgürlük için öldürülüyorlar. Ama “rakamlara” dönüşmüyorlar! Arkalarında cinsel-sınıfsal baskı ve sömürüye karşı, şiddete karşı öfkeyi çığ gibi büyütüyorlar. Artık şiddetin ve ezilmenin her türüne karşı bu kadar savunmasız, edilgen ve sessiz olmamak gerektiğini göstererek. Bundan en fazla on yıl önce 25 Kasım Kadına Yönelik Şiddetle Mücadele Günü’nden pek az kimsenin haberi vardı. Hele emekçi kadınların hemen hiç! Oysa o gün, 25 Kasım 1960’ta Dominik Cumhuriyeti faşist diktatörlüğü tarafından tecavüz edilerek katledilen Mirabel kardeşlerin katledildiği gündü. Tam 39 yıl sonra Birleşmiş Milletler 25 Kasım’ı “Kadına Yönelik Şiddete Karşı Mücadele ve Uluslararası Dayanışma Günü” olarak kabul etmişti. Kadınların şiddete karşı bir kazanımı, binlerce yıllık insanlık tarihinde ancak vahşi bir katliamın ardından elde edilebilmişti.
Elbette ki yine sınıflı toplumların hiç değişmeyen bir gerçekliği olarak kadınlara yönelik şiddet, her biçimiyle uygulanmaya devam etti. Kağıdın mürekkebi kurudu, kadınların kanı kurumadı. Bu yazısız yasa, Türkiye’de de geçerliliğini sürdürdü. Cinsel, fiziksel, duygusal şiddet, kadınların yaşamından bir an bile eksilmedi. Dahası bu hep gizli kaldı. Kadınların yaşamını kabusa çeviren aile içi şiddet için “kutsal aile”ye sarılındı. “Karı koca arasına girilmez”di! Sırt sırta emekçi evlerinden yükselen kadın çığlıklarını kadınlar bile duymazlıktan, yüzü gözü şişmiş komşularını, akrabalarını, hatta kendi evlatlarını görmezlikten geldiler. “Kutsal aile” korunmalıydı! Gözaltında taciz ve tecavüz, devrimci kadınlara yönelik silahlardan biriydi hep. Savaşlarda kadınlara ganimet gözüyle bakıldı. Bosna’da 50 bin kadın toplu tecavüzlerden geçirildi. Cinsel şiddet, 3. sayfa haberi sayıldı. Tek tek kişiler arası bir sorun olarak görüldü. Şöyle bir okundu, geçildi. Yasalar ve toplumsal kurallar tecavüze uğrayanı değil tecavüz edeni koruduğundan, kadına karşı şiddet toplumsal bir suç olarak görülmediğinden, kadınlar uğradıkları saldırıyı şikayet etmekten hep kaçındılar. 12-13 yaşında çocuklara tecavüz edilen insafsız şehirler, bu alçakça sırrı yıllarca sakladılar. Sınıflı toplumun kahrolası dili de kadını ezdi, saldırının bir aracı oldu. Dünyanın bütün dillerinde küfürler kadın
cinselliği üzerinden edildi. Bir başarı elde ettiğinde bu “kadın olmasına rağmen”di. Hata yaptığında ise “kadın olduğu”na vurgu yapıldı! Bu gerçeklik değişti mi? Hayır. Dünyanın en gelişmiş ülkelerinde bile kadına karşı şiddet hükmünü yürütmeye devam ediyor. Yasaların detaylandırılması, cezaların ağırlaştırılması bu durumu ortadan kaldırmaya yetmiyor. Peki değişen hiçbir şey yok mu? Var! Kadına karşı şiddet, cinsel-sınıfsal baskı ve sömürü, yok sayma ve edilgenleştirme, artık toplumsal bir suç olarak görülmeye başlandı. Binlerce yıldır ev hizmetine koşulmuş iken kapitalizmle birlikte üretime katılan, sınıf mücadelesi ile yüz yüze gelen emekçi kadınlar sorgulamaya, başkaldırmaya ve koşullarını değiştirmeye başladılar. Cin şişeden bir daha girmemek üzere çıktı. Şimdi Türkiye’de de yaşanan budur. Kadınla erkek arasındaki: kadının kimi yasal hak ve kazanımlarına karşın bunları kullanamayacak derecede edilgen yetiştirildiği, eğitimden yoksun bırakıldığı, yüzünü bile görmediği, tanımadığı biriyle evlendirildiği ve hiçbir güvencesi olmadığı için ömür boyu buna mahkum kaldığı, çocuk yapmakla yükümlü olduğu, dünyadan bihaber ev yükünü sırtladığı, sokağa izinle ve merasimle çıktığı… zamanlar geride kalıyor. Kapitalizm, kadınların özgürlüğüne kapıyı açarken, emekçi kadının şahsında kendi mezarını derinleştiriyor.
Bugün Türkiye’de kadınların ancak dörtte biri çalışıyor. Gitgide daha fazlasına da esnek, yarı zamanlı, güvencesiz işlerin “kapısı” açılıyor. Kapitalizm ve onun ayakta tuttuğu erkek egemenliği yerli yerinde dururken, kadınların kuzu sessizliği üzerine kurulu eski sıcak aile yuvası çatırdıyor. Emekçi kadınlar sınıf mücadelesinin, erkek egemenliğine karşı mücadelenin tozunu yutmaya başlıyorlar. Ölüyorlar, hayır, öldürülüyorlar. Bir avuç özgürlük için öldürülüyorlar. Ama “rakamlara” dönüşmüyorlar! Arkalarında cinsel-sınıfsal baskı ve sömürüye karşı, şiddete karşı öfkeyi çığ gibi büyütüyorlar. Artık şiddetin ve ezilmenin her türüne karşı bu kadar savunmasız, edilgen ve sessiz olmamak gerektiğini göstererek. Tekelci burjuvazi kadınların özgürlüğünü tanıdığını söylüyor. Onlar için projeler üretiyor. Bu projelerin hiçbirinde emekçi kadınların kurtuluşu yok. “Kararınca özgürlük” var. Onlar bilmiyorlar ki özgürlüğün “fazlası” diye bir şey yoktur. İşçi sınıfı, emekçi kadınlar, ancak kadın ve erkeğin eşit olduğu yeni bir yaşamı kurarak ve onun uğrunda savaşarak özgür olabilirler, kazanımlarına yenilerini ekleyebilirler. Ancak kadınların her özgürlük adımının arkasında durarak ve bu yolda kendileriyle de savaşarak erkekler, erkek işçiler özgür olabilirler. Toplum, ancak kendi yarısını yokluğa ve azaba mahkum etmeye son vererek barbarlıktan çıkabilir. Özgürlük dünyasına yürüyebilir. İşte emekçi kadının uğruna savaşacağı o dünya, komünizmdir.
İŞÇİ MECLİSİ Yaşasın sosyalist işçi demokrasisi!