ΑΤΤΙΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ TΗΛ.: 2130069686
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ Τ. 34 ΡΟΥΣ:
Στις δύσκολες εποχές, μόνο η από κοινού αντιμετώπιση δίνει αισιόδοξη προοπτική ΣΕΛ. 4
ΣΕΛ. 6
ΓΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΌ ΌΛΗ ΤΗ ΔΥΤΙΚΉ ΑΘΉΝΑ
ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ
ΕΛΕΝΗ ΓΕΡΑΣΙΜΙΔΟΥ:
Κάθε νέο τραγούδι κρύβει την ελπίδα από πίσω του. Μια προσδοκία...
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ-ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2018
Οι εμπειρίες κλειδώνονται ανεξίτηλα στο νευρικό μας σύστημα και στη μνήμη μας ως «ψυχικά τραύματα»
ΑΓΊΑ ΒΑΡΒΆΡΑ, ΆΓΙΟΙ ΑΝΆΡΓΥΡΟΙ-ΚΑΜΑΤΕΡΌ, ΑΙΓΆΛΕΩ, ΊΛΙΟΝ, ΠΕΡΙΣΤΈΡΙ, ΠΕΤΡΟΎΠΟΛΗ, ΧΑΪΔΆΡΙ, ΑΣΠΡΌΠΥΡΓΟΣ, ΕΛΕΥΣΊΝΑ, ΜΆΝΔΡΑ
ΣΕΛ. 26
Το Μάτι δεν υπάρχει πια 99 ΨΥΧΕΣ ΧΑΘΗΚΑΝ ΜΑΖΙ ΤΟΥ
ΣΕΛ. 28
Εν έτει 2018 ζήσαμε, λίγα χιλιόμετρα μόλις έξω από την Αθήνα, πολεμικά γεγονότα… Λέω πολεμικά γεγονότα γιατί αυτό που βλέπαμε μερονυχτίς στις οθόνες μας μόνο με πολεμική ταινία έμοιαζε. Ως να έπεφτε φωτιά από αόρατο υπερόπλο και να κατάκαιγε τα πάντα με τις ριπές του. Ως κάτι να κυνηγούσε τους ανθρώπους από τον ίσκιο των δένδρων και να τους οδηγούσε σε αδιέξοδους δρόμους. Μετά οι εικόνες από τις στάχτες ανθρώπινης σάρκας, δένδρων, σπιτιών και οι καπνοί. Τρόμαζες, πόναγες στο στήθος, έκλαιγες, βυθιζόσουν σε θλίψη. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που άρχισαν να μισούν τα πεύκα… Καταστροφή, μεγάλο κακό, σκηνές Ηλείας, 1922…Λύπη, λύπη, λύπη μέσα στην πιο όμορφη εποχή του χρόνου. Την στιγμή που όλοι αναζητούσαν την χαρά… (συνέχεια στη σελ. 2 )
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗΣ ΓΙΑ ΌΛΟΥΣ... ΣΕΛ. 31
Έχουμε ελπίδα ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ
Α
νθρώπινες σχέσεις που τσαλακώνονται. Εικόνες γύρω μας μαυρίλας. Κάθε μέρα μου λένε κάθε πέρυσι και καλύτερα. Δοκιμάζονται οι άνθρωποι και οι αντοχές τους στο πύρινο καμίνι της ζωής που σε τίποτε δεν διαφέρει από αυτό που λένε κόλαση. Μα κάθε τόσο διασταυρώνουν τα «σπαθιά» τους. Αυτομαστιγώνονται. Χάνονται μακριά. Βάζουν τον εαυτό τους στην απομόνωση. Μετράνε απώλειες. Βουτάνε από μπαλκόνια για να ταξιδέψουν εκεί που δεν τους πήγανε τα όνειρά τους.
Γράφει η Σοφία Διγενή-Κολιοτάση e-mail: sofiadigenis@gmail.com
Θέλω να σας κρατήσω νοερά το χέρι. Να το απλώσω μέχρι εκεί που βρίσκεστε για να κρατηθείτε. Θέλω να σας φωνάξω δυνατά για να ξυπνήσετε από τον λήθαργο. Σε έναν αληθινό παράδεισο να σας ξεναγήσω από ένα μονοπάτι γήινο, καθαρό και μακρύ να σας περάσω να μυρίσετε το θυμάρι, τη ρίγανη, τα χαμομήλια. Πόσο με πονούν όλα όσα ζήσατε εσείς που αυτό το καλοκαίρι χάσατε δικούς σας και ότι δικό σας. Πονώ και συμπονώ. Προσπαθώ να ακούσω και να κατανοήσω. Όμως δεν είμαι Θεός. Χωμάτινος άνθρωπος είμαι και
εγώ με τις ατέλειές μου. Μαζεύω τα κομμάτια μου για να προχωρήσω. Δύσβατος ο δρόμος και για εμένα. Μα έχω ελπίδα. Έχουμε ελπίδα. Αρκεί να την ανακαλύψουμε σε εκείνες τις θεϊκές οδηγίες που από παλιά μας δόθηκαν και να τις αφήσουμε να οδηγούν τα βήματά μας.
ΣΕΛ. 9