ΘΕΩΡΗΜΑΤΑ 2020 ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΙ 1) ΧΟΝΔΡΟΣ – ΚΑΤΣΙΑΝΗ 2) ΜΑΡΙΝΑ ΓΙΩΤΗ 3) ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΛΑΠΠΑΣ ΕΠΙΜΕΛΗΤΡΙΑ ΣΩΖΗΤΑ ΓΚΟΥΝΤΟΥΝΑ
ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΤΣΙΑΝΗ/ΧΟΝΔΡΟΣ
1) ΧΟΝΔΡΟΣ/ ΚΑΤΣΙΑΝΗ ~ CHONDROS/KATSIANI
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΧΟΝΔΡΟΣ/ΚΑΤΣΙΑΝΗ Ο Θανάσης Χονδρός γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, το 1953. Η Αλεξάνδρα Κατσιάνη γεννήθηκε στη Σιάτιστα, το 1954. Συναντήθηκαν το 1973. Από το 1974 συντονίζουν τη συμπεριφορά τους. Εργάστηκαν ως φιλόλογοι σε δημόσια σχολεία. Παρουσίασαν την πρώτη τους περφόρμανς το 1981. Το 1980 ξεκίνησαν τις εκδόσεις “Τσάμπα.” Η “Σχεδία” ήταν ο πρώτος εναλλακτικός χώρος τέχνης που οργάνωσαν το 1983. Με το όνομα “Σχεδία” επίσης λειτούργησαν το 1985 πειρατικό Ραδιοφωνικό σταθμό τέχνης. Το 1987 έγιναν μέλη της ομάδας Οπτικής ποίησης. Με φίλους σχημάτισαν το 1984 το γκρουπ “Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ,” το 1998 την ομάδα που έπαιρνε διαφορετικό όνομα σε κάθε της εμφάνιση, το 2001 την “Αδελφότητα της Άμωμης Απελευθέρωσης.” Κατασκεύασαν τη θρησκεία του “Από Μηχανής Θεού,” εισηγήθηκαν την “Ζωολογικοκηπολογία,” επιστήμη των ζωολογικών κήπων, ίδρυσαν το “Κέντρο Ερευνών για τον Προσδιορισμό της Ευτυχίας.” Το 2004 ανακοίνωσαν την αποχώρησή τους από τον εικαστικό χώρο. Με την κόρη τους, Δανάη και τον γιο τους, Κωνσταντίνο σχημάτισαν το 2014 τη δρομική ομάδα “Ανώνυμοι Ορθολογιστές,” ενώ το 2015 την “Οίκοι2310,” ομάδα πολλαπλών δραστηριοτήτων.
BIO CHONDROS/KATSIANI Thanasis Chondros was born in Thessaloniki, 1953. Alexandra Katsiani was born in Siatista, 1954. They met each other in 1973. Since 1974 they coordinate their behaviour. They worked as literature teachers in public schools. They presented their first performance in 1981. In 1980 started publishing “Tsamba (Gratis)” booklets. “Schedia” was their first alternative art venue in 1983. Under the same name, their pirate art radio station aired in 1985. In 1987 they enrolled in the Visual Poetry group. With friends, they formed the group “Dimosioypalliliko Retire” in 1984, a group taking a different name in each appearance in 1998, and the “Brotherhood of Immaculate Liberation” in
2001. They founded the religion of “Deus ex Machina;” introduced “Zoologicokipology,” the science of zoos; and founded the “Research Center for the Identification of Happiness.” In 2004 they announced their withdrawal from the visual arts scene. With their daughter, Danae, and their son, Constantinos, they formed the running team “Anonymous Rationalists” in 2014, and the “Oikoi2310,” a group of multiple activities in 2015.
ΠΡΟΤΑΣΗ ΧΟΝΔΡΟΣ/ΚΑΤΣΙΑΝΗ ΑΓΓΛΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ Time is an unsettling mechanism as it becomes suspended, inaccessible or even ahistorical, while history unfolds to reveal the relationship between temporality, physical reality, technological advancements and our body. In the realm of representation, layered and dense meanings, compositions and intimately narrated, visual, temporal experiences mostly refer to a deeper personal or social reality. Artistic endeavor persists in time and art history persists, almost exclusively, by documenting, archiving, and evaluating cultural activity. The on-going importance concerning ‘liveness’ in visual artists’ work and the engagement with more recent investigations of the temporal and the historical within curatorial practice reveals not only the ephemerality of “liveness,” but also the evanescent nature of the artistic profession itself. The artistic duo, Katsiani and Chondros, and their withdrawal from artistic practice in 2004 cannot but raise questions about the significance of “disappearance” in a scene that is always focused on presence, recurrence and persistence. Sixteen years following their disengagement from the art scene, Chondros and Katsiani, focus not on the etymological meaning, from the Greek verb “οἶδα,” of the word “History” that signifies knowledge, but on the “ignorance of history” and the “history of ignorance.”
According to the artists, ‘events, big and small, always happen everywhere. Today, however, information on them is more abundant than ever before, capturing a shapeless image of the world. Information about institutions, economies, technologies, ideologies of the past, present, and even estimates of the future, gives us the illusion of knowledge, while knowledge is produced by combination, correlation, interpretation, in short by the assignment of meaning to events.’ In 2001, the artistic duo spread some flyers with the question "How do you deal with what you don't understand?" They no longer remember the historical context that led them to this gesture, but that is exactly what happens with history. As if on a march, they single out a few heads at the front of the parade, which they then lose sight of in a downward slope of the road, while some
others temporarily emerge. A blown-up version of this flyer lies at the core of their participation in the exhibition.
PROPOSAL CHONDROS/KATSIANI Ο χρόνος είναι ένας ενοχλητικός μηχανισμός καθώς μπορεί να γίνει ανασταλτικός, απρόσιτος ή ακόμη και “ανιστορικός,” ενώ η Ιστορία ξεδιπλώνεται για να αποκαλύψει τη σχέση μεταξύ χρονικότητας, φυσικής πραγματικότητας, τεχνολογικών εξελίξεων και του σώματός μας. Στο πλαίσιο της αναπαράστασης, οι πολυεπίπεδες και πυκνές έννοιες, οι συνθέσεις και οι οπτικές/χρονικές αφηγήσεις αναφέρονται κυρίως σε μια βαθύτερη προσωπική ή κοινωνική πραγματικότητα. Τα καλλιτεχνικά επιτεύγματα είναι διαχρονικά ενώ η ιστορία της τέχνης εξελίσσεται, σχεδόν αποκλειστικά, τεκμηριώνοντας, αρχειοθετώντας και αξιολογώντας την πολιτιστική δραστηριότητα. Η συνεχιζόμενη σημασία που αφορά τη «ζωτικότητα» στο έργο των εικαστικών καλλιτεχνών και τη δέσμευση με πιο πρόσφατες έρευνες για τη χρονική και την ιστορική στο πλαίσιο της επιμελητικής πρακτικής αποκαλύπτει όχι μόνο την εφήμερη «ζωντάνια» αλλά και την εξελισσόμενη φύση του ίδιου του καλλιτεχνικού επαγγέλματος. Το καλλιτεχνικό δίδυμο, Κατσιάνη και Χόνδρος, και η αποχώρησή τους από την καλλιτεχνική πρακτική το 2004 δεν μπορούν παρά να θέσουν ερωτήματα σχετικά με τη σημασία της «εξαφάνισης» σε μια σκηνή που επικεντρώνεται πάντα στην παρουσία, την επανάληψη και τη διαχρονικότητα. Οι Κατσιανή/Χόνδρος δεν ενδιαφέρονται για την ετυμολογική σημασία, από το ρήμα οἶδα, της λέξης “Iστορίας” που δηλώνει γνώση, αλλα για την “άγνοια της ιστορίας” και την “ιστορία της άγνοιας.” Γεγονότα, μικρά και μεγάλα, συμβαίνουν κάθε στιγμή παντού και πάντα. Σήμερα όμως ‘δεχόμαστε πληροφορίες γι' αυτά τόσες όσες ποτέ στο παρελθόν, προσλαμβάνοντας για τον κόσμο μια εικόνα χωρίς σχήμα. Πληροφορίες για θεσμούς, οικονομίες, τεχνολογίες, ιδεολογίες του παρελθόντος, του παρόντος, ακόμη και εκτιμήσεις για το μέλλον, μάς δίνουν την ψευδαίσθηση της γνώσης, ενώ η γνώση παράγεται από τον συνδυασμό, τον συσχετισμό, την ερμηνεία, κοντολογίς από τη νοηματοδότηση των γεγονότων.’ Το 2001 είχαν σκορπίσει μερικά φέιγ βολάν με το ερώτημα "Πώς αντιμετωπίζεις αυτό που δεν κατανοείς;" Οι εικαστικοί δεν θυμόνται πια ποιο ήταν το ιστορικό πλαίσιο που τους οδήγησε σ' αυτή τη χειρονομία, αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει με την ιστορία. Κινούνται σε μια παρέλαση και ξεχωρίζουν μερικά κεφάλια από τα προπορευόμενα τμήματα, που κι αυτά τα χάνουν εκεί που ο δρόμος κατηφορίζει
για να αναδυθούν πρόσκαιρα κάποια άλλα. Αυτό το φέιγ βολάν (σε μεγάλες διαστάσεις) αποτελεί τον άξονα της συμμετοχής των καλλιτεχνών στην έκθεση.
2) Μαρίνα Γιώτη / Marina Gioti
ΕΙΚΟΝΑ: ΜΑΡΙΝΑ ΓΙΩΤΗ Το Κρυφό Σχολειό (2009) video still
ΕΙΚΟΝΑ: ΜΑΡΙΝΑ ΓΙΩΤΗ Το Κρυφό Σχολειό (2009) video still
ΕΙΚΟΝΑ: ΜΑΡΙΝΑ ΓΙΩΤΗ Το Κρυφό Σχολειό (2009) video still ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΑΡΙΝΑ ΓΙΩΤΗ Η Μαρίνα Γιώτη (Αθήνα, 1972) είναι κινηματογραφίστρια και εικαστικός. Γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται. Στο έργο της, που αποτελείται από ντοκιμαντέρ και πειραματικές ταινίες, εγκαταστάσεις και media art έργα, συχνά επανεπισκέπτεται ιστορικές εποχές και αφηγήσεις, προσφέροντας παράλληλες προς τις κυρίαρχες εκδοχές τους αναγνώσεις. Η αρχειακή έρευνα, οι επιστήμες και η παρατήρηση συχνά τροφοδοτούν την πρακτική της, ενώ τυχαία ευρήματα/ πολιτισμικά θραύσματα (αντικείμενα, φιλμ, ηχογραφήσεις, ερείπια) αποτελούν πρώτη ύλη ή έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη δουλειά της. Έργα της έχουν παρουσιαστεί διεθνώς σε φεστιβάλ συμπεριλαμβανομένων αυτών του Βερολίνου, Τορόντο, Βιέννης, Κοπεγχάγης, Transmediale και Donau Festival καθώς και σε
μουσεία και μπιενάλε όπως οι Wroclaw Media Art Biennial, 5η Biennale Θεσσαλονίκης και 1η Biennale της Anren στην Κίνα. Το 2017 ήταν συμμετέχουσα καλλιτέχνης στην Documenta 14 στην Αθήνα και το Κάσελ και κατόπιν υπότροφος της Akademie Schloss Solitude στην Στουτγάρδη. Το 2019 σκηνοθέτησε τα βίντεο του οπτικοακουστικού project Atlas: A Sound Cartography of Europe σε κοινή ανάθεσή από το IRCAM- Centre Pompidou, ZKM-Center for Art and Media Karlsruhe και Onassis Stegi. www.marinagioti.net
BIO MARINA GIOTI MARINA GIOTI (Αthens, 1972) Filmmaker/ visual artist born and based in Athens,
Greece. In her works, which comprise of films, installations and media art pieces, she often revisits historical eras and stories offering parallel and often tragicomic rereadings to dominant narratives. Archival and scientific research alongside observation are playing a crucial role in her practice, while objets trouvés and cultural ‘debris’ (objects, films, recordings, ruins) serve as raw material or situate themselves at the center of some of her works. Her work has been presented worldwide at festivals, including Berlinale, Toronto, Viennale, CPH: DOX, Transmediale, Donau Festival and museum shows and biennials such the 5th Thessaloniki Biennial, Wroclaw Media Art Biennial and the 1st Anren Biennial in China. In 2017 she was a participating artist at Documenta 14 in Athens and Kassel and a fellow at Akademie Schloss Solitude in Stuttgart, Germany. Through 2019 she worked on the audiovisual project Atlas- A Sound Cartography of Europe, a joint commission by IRCAM-Centre Pompidou, ZKM-Center for Art and Media Karlsruhe and Onassis Stegi. www.marinagioti.net
PROPOSAL MARINA GIOTI The Secret School (2009) Single channel video, 16mm film transferred to digital, 11 min, B&W, sound
The phenomenon of crossing the borders between archival material, traditional media (painting and photography) and contemporary media (cinema, television, video, computer and other hyper- media) has preoccupied media theory and the history of art, especially with regards to experimental moving-image appropriation art. Marina Gioti challenges the ways in which history is produced and disseminated by staging a ‘sabotaged’ version of a found propaganda film, produced during the Greek military junta in the 70s, supporting a largely debated fact - for many a national myth - related to the birth of the modern Greek nation and the construction of its ethnic identity. The artist deploys strategies of appropriation not simply as a form for historical and political criticism but crucially as a mechanism through which to expose the ways media, archives and history are interweaved. In her filmic work, Gioti often manipulates found footage and makes use of pre-existing film or video material to compose new moving-image pieces. The Secret School (2009) depicts a family visit at the National Historical Museum of Greece in the early 70’s. As they wander among the exhibits of the 1821 Revolution, one of the paintings comes to life. The artist explores certain cardinal aspects of history and deploys media so as to compose a ritual of building and displaying the image. In some sense this is a kind of a cinematic widescreen canvas; an image to be deciphered by the viewer, except that the image moves, has sound and political implications.
ΠΡΟΤΑΣΗ Το Κρυφό Σχολειό (2009) Μονοκάναλο βίντεο, μεταφορά 16mm σε ψηφιακό βίντεο 11’, ασπρόμαυρο, ήχος
Το φαινόμενο της διέλευσης των ορίων μεταξύ αρχειακού υλικού, παραδοσιακών μέσων (ζωγραφική και φωτογραφία) και σύγχρονων μέσων (κινηματογράφος, τηλεόραση, βίντεο, υπολογιστής και άλλα υπερμέσα) έχει απασχολήσει τη θεωρία των μέσων και την ιστορία της τέχνης, ειδικά όσον αφορά στην πειραματική οικειοποίηση (appropriation) της κινούμενης εικόνας. Η Μαρίνα Γιώτη αμφισβητεί τους τρόπους με τους οποίους η ιστορία παράγεται και διαδίδεται προβάλλοντας μια «σαμποταρισμένη» εκδοχή μιας προπαγανδιστικής ταινίας, η παραγωγή της οποίας έγινε τα χρόνια της ελληνικής δικτατορίας και που υποστηρίζει ένα πολυσυζητημένο γεγονός – για πολλούς εθνικό μύθο– σχετικά με τη γέννηση του σύγχρονου ελληνικού έθνους και την κατασκευή της εθνικής ταυτότητας. Η εικαστικός αναπτύσσει στρατηγικές «απαλλοτρίωσης» (appropriation) όχι απλώς ως μορφή ιστορικής και πολιτικής κριτικής, αλλά πρωτίστως για την κατασκεύη ενός μηχανισμού μέσω του οποίου εκθέτει τους τρόπους με τους οποίους τα μίντια (media), τα αρχεία και η ιστορία είναι συνυφασμένα. Στο κινηματογραφικό της έργο, η Γιώτη συχνά αλλοιώνει το βιντεοσκοπημένο υλικό ή χρησιμοποιεί προϋπάρχον υλικό ταινιών και βίντεο για να συνθέσει νέα έργα κινούμενης εικόνας. Το Κρυφό Σχολειό (2009) απεικονίζει μια οικογενειακή επίσκεψη στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο της Ελλάδας στις αρχές της δεκαετίας του '70. Καθώς περιπλανιούνται στα εκθέματα της Επανάστασης του 1821, ένας από τους πίνακες ζωντανεύει. Η εικαστικός διερευνά ορισμένες βασικές πτυχές της ιστορίας και αναπτύσσει μέσα για να συνθέσει ένα τελετουργικό οικοδόμησης και εμφάνισης της εικόνας. Κατά κάποιο τρόπο, αυτό είναι ένα είδος κινηματογραφικού καμβά ευρείας οθόνης, μια εικόνα που θα αποκρυπτογραφηθεί από τους θεατές, μόνο που η εικόνα κινείται, έχει ήχο και πολιτικές προεκτάσεις.
ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ ΠΡΟΒΟΛΗΣ Προβολή mp4 video file με HD προτζέκτορα και ηχεία σε μικρό δωμάτιο με συσκότιση. Παγκάκι επισκεπτών ή μαξιλάρια στο πάτωμα.
3) Αριστείδης Λάππας / Aristeidis Lappas
Byzas, 2020
Oil and Acrylic on Canvas 200x160cm
BIO ARISTEIDIS LAPPAS Aristeidis Lappas (Athens, 1993) lives and work in Athens. He holds a BA from the University of West England, Bristol, UK during which time he completed an exchange program at Academia De Belle Arti, Bologna, Italy. He has presented his work in exhibitions such as, Polymorphic Entrancing Topos, P.E.T Projects, Athens (2019) Ηοp On, Hop Of at Aetopoulos gallery, Part II, The Breeder, Athens (2019); Break Time Contemplations, Transformer, Washington D.C (2018); Athens and it’s Periphery in Regards to Contemporary Painting, Curated by Hugo Wheeler, The Breeder, Athens, Greece (2017). He is represented by The Breeder, Athens.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΛΑΠΠΑΣ O Αριστείδης Λάππας γεννήθηκε το 1993 στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται. Ολοκλήρωσε το προπτυχιακό του στο University of West England, Bristol, UK όπως και στην Academia De Belle Arti, Bologna, Italy μέσω της υποτροφίας του Εράσμους. Έχει δείξει την δουλειά του σε έκθεσης σαν το, Polymorphic Entrancing Topos, P.E.T (2019) Hot on, Hop of, Aetopoulos, Athens (2019) Part II, The Breeder, Athens (2019); Break Time Contemplations, Transformer, Washington D.C (2018); Athens and it’s Periphery in Regards to Contemporary Painting, Curated by Hugo Wheeler, The Breeder, Athens, Greece (2017) Αντιπροσωπεύεται απο την The Breeder, Athens.
PROPOSAL
Byzas “Byzas” is a commissioned piece for Theorems 2020, by Aristeidis Lappas; a visual artist who represents a generation of individuals whose voices are only starting to be heard, in Greece, yet which accounts for more than half of the world’s population. With a piece that references the founder of the multiethnic “Byzantion,” Lappas manages to draw a parallel between history and artistic form (both in terms of artistic process particularly the attention to pattern - and medium) that becomes part of the work's tensed complexity. The artist is best known for his colorful, playful and unconventional paintings, sculptures and installations which often require an involvement of the audience. Without forecasting artistic trends or predicting future creation this contribution combines an irreverent and playful approach to (H)istory, the history of art and painting with an interest in motifs and textiles originated in Byzantine, Islamic, Arab, Ethiopian and Middle Eastern arts alluding to the diverse history of the Byzantium that included partly Hellenized and partly Romanized peoples of Egypt, the Near East, Anatolia, and the Balkans. Hybrid forms provoke imaginative reactions and certain of his paintings resemble fragments of classical symbols. Lappas incorporates scenes and emotions from daily life, mythology, religion with abstract or obscure references and ideas. The artist avoids direct references to Greek folklore art or classical antiquity and uses patterns and composition as visual symbols independent of ethnic stereotypes. He achieves this by the seemingly spontaneous character of his painterly gesture that is ultimately determined by geometry and by the exploration of the relationship between painting and sculpture. Painted surfaces with material sensibility and tangibility are challenged by the geometry of the composition. The “color field” seems to extend in all directions, beyond the boundaries of the canvas, as the colorful surfaces push the painting and meaning beyond its boundaries, in the indefinite space. Lappas isolates the visual properties of color, to weaken illusion, emphasizing abstraction, purely geometric shapes, and the operation of the flat surface through the interface of color contrast.
While “Byzas” evokes a sense of spirituality, it is abstracted from national identities or constructed historical narratives to reveal the emancipated, balanced and expanded identity that the artist is seeking to grasp.
Το "Byzas" είναι ένα ζωγραφικό έργο ανάθεση των Θεωρημάτων 2020 του Αριστείδη Λάππα, του εικαστικού που εκπροσωπεί μια γενιά ατόμων των οποίων οι φωνές μόλις αρχίζουν να ακούγονται, στην Ελλάδα, και που αντιπροσωπεύει περισσότερο από το ήμισυ του παγκόσμιου πληθυσμού. Με το έργο που παραπέμπει στον ιδρυτή του πολυεθνικού Βυζαντίου, ο Λάππας επιτυγχάνει να παραλληλίσει την ιστορία με την καλλιτεχνική φόρμα (τόσο από την άποψη της καλλιτεχνικής διαδικασίας - ιδιαίτερα στην έμφαση στα μοτίβα - όσο και από το μέσο) και αυτή η σύνδεση γίνεται μέρος της πολυπλοκότητας του έργου του. Ο καλλιτέχνης είναι γνωστός για τους πολύχρωμους, παιχνιδιάρικους και ασυνήθιστους πίνακες, τα γλυπτά και τις εγκαταστάσεις, που συχνά απαιτούν τη συμμετοχή του κοινού. Χωρίς να μπορεί κανείς να προβλέψει τις καλλιτεχνικές τάσεις ή τη μελλοντική δημιουργία, αυτή η συνεισφορά συνδυάζει μια σχεδόν παιχνιδιάρικη προσέγγιση στην Ιστορία, την ιστορία της τέχνης και της ζωγραφικής με ενδιαφέρον για τα μοτίβα και τα υφάσματα που προέρχονται από τη βυζαντινή, την ισλαμική, την αραβική, την αιθιοπική τέχνη και την τέχνη της Μέσης Ανατολής. Ο Byzas παραπέμπει στην πολυπολιτισμική ιστορία του Βυζαντίου που περιελάμβανε μερικώς ελληνισμένους και μερικώς ρωμαϊκούς λαούς της Αιγύπτου, της Εγγύς Ανατολής, της Ανατολίας και των Βαλκανίων. Οι υβριδικές μορφές του έργου προκαλούν φανταστικές αντιδράσεις και ορισμένοι από τους πίνακες του εικαστικού μοιάζουν με θραύσματα κλασικών συμβόλων. Ο Λάππας ενσωματώνει σκηνές και συναισθήματα από την καθημερινή ζωή, τη μυθολογία, τη θρησκεία με αφηρημένες αναφορές και ιδέες. Ο εικαστικός αποφεύγει τις άμεσες αναφορές στην ελληνική λαϊκή τέχνη ή την κλασική αρχαιότητα και χρησιμοποιεί μοτίβα και συνθέσεις ως οπτικά σύμβολα ανεξάρτητα από τα εθνικά στερεότυπα. Αυτό το επιτυγχάνει με τον φαινομενικά αυθόρμητο χαρακτήρα της ζωγραφικής του χειρονομίας που καθορίζεται τελικά από τη γεωμετρία και από την εξερεύνηση της σχέσης μεταξύ ζωγραφικής και γλυπτικής. Οι ζωγραφισμένες επιφάνειες με την ευαισθησία και την ευκρίνεια της υλικότητας τους αμφισβητούνται από τη γεωμετρία της σύνθεσης. Το «πεδίο
χρώματος» φαίνεται να εκτείνεται προς όλες τις κατευθύνσεις, πέρα από τα όρια του καμβά, καθώς οι πολύχρωμες επιφάνειες ωθούν τον πίνακα και το νόημα πέρα από τα όριά του, στον αόριστο χώρο. Ο Λάππας απομονώνει τις οπτικές ιδιότητες του χρώματος, για να αποδυναμώσει την ψευδαίσθηση, τονίζοντας την αφαίρεση, τα καθαρά γεωμετρικά σχήματα και τη λειτουργία της επίπεδης επιφάνειας μέσω της διεπαφής της αντίθεσης χρώματος. Ενώ το "Byzas" προκαλεί την αίσθηση της πνευματικότητας, αυτή δεν είναι συνδεδεμένη με κάποια συγκεκριμένη εθνική ταυτότητα ή με κατασκευασμένες ιστορικές αφηγήσεις και έχει ως στόχο να αποκαλύψει τη χειραφετημένη, ισορροπημένη και διευρυμένη ταυτότητα που ο καλλιτέχνης επιδιώκει να κατανοήσει.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΕΠΙΜΕΛΗΤΡΙΑΣ
Η Δρ. Σωζήτα Γκουντούνα είναι επίκουρη καθηγήτρια, επιμελήτρια και συγγραφέας του "Beckett's Breath: Anti-theatricality and the Visual Arts" που δημοσιεύθηκε από το Edinburgh Critical Studies in Modernism, που κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ από το Oxford University Press. Σύμφωνα με την κριτική του William Hutchings, το βιβλίο της είναι «σίγουρα το περισσότερο που έχει ειπωθεί για το λιγότερο σε ολόκληρη την ιστορία της λογοτεχνικής κριτικής». Είναι επικεφαλής του Raymond Pettibon Studio και επισκέπτρια καθηγήτρια στο City University New York (CUNY), στο New York University και ερευνήτρια στο Organism for Poetic Research που υποστηρίζεται από το NYU και το πανεπιστήμιο Brown. Έχει διδάξει από το 2015 στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης ως ο εναρκτήριος συνάδελφος Andrew W. Mellon, μεταδιδακτορικός επιμελητής στη Μπιενάλε Performa της Νέας Υόρκης. Διευθύνει την πλατφόρμα Greece in USA για την προώθηση της σύγχρονης ελληνικής τέχνης στην Αμερική και έχει επιμεληθεί εκθέσεις και διατομεακά πρότζεκτ στο New Museum της Νέας Υόρκης, στην Μπιενάλε και το Ινστιτούτο Performa Νέας Υόρκης, Documenta, Onassis Foundation Νέα Υόρκη και Στέγη, Hunterian Museum London, ΕΜΣΤ, Μουσείο Μπενάκη, Βυζαντινό Μουσείο μεταξύ άλλων. Υπηρέτησε ως ταμίας στο διοικητικό συμβούλιο της AICA Hellas International Art Critics Association και του ITI International Theatre Association, Unesco. CURATOR’S BIO *Dr. Sozita Goudouna is a professor, curator and the author of "Beckett's Breath: Antitheatricality and the Visual Arts" published by Edinburgh Critical Studies in Modernism
released in the US by Oxford University Press. According to William Hutchings' review, Goudouna’s book is "surely the most ever said about the least in the entire history of literary criticism." She is head of operations at Raymond Pettibon Studio and visiting professor at City University New York (CUNY) and New York University. She is researcher at the Organism for Poetic Research supported by New York University and Brown University and has taught from 2015 at New York University as the inaugural Andrew W. Mellon Post-Doctoral Curatorial fellow at Performa Biennial in NYC. She is the founding director of the US non-profit “Greece in USA” for the promotion of contemporary Greek art. Her internationally exhibited projects include participations at New Museum NYC, Performa Biennial and Institute in New York, Documenta, Onassis Foundation New York, Hunterian Museum London, EMST, Benaki Museum, Byzantine Museum among others. She served as treasurer of the board of directors of AICA Hellas International Art Critics Association and as member of the board of directors at ITI International Theatre Association, Unesco.