ROOD-magazin - Januari 2007

ROOD MAGAZINE jaargang 2 - nummer 1 - januari 2007

Hallo!

Inhoudsopgave: 3 Voorwoord 4 Aan een zijden draadje 10 De consument heeft de macht 13 Vergrijzing? Verzilvering 15 Vrije woningmarkt 18 ROOD on tour 20 Niet geïnteresseerd? Onzin 21 JOB Het ROOD Magazine is een uitgave van ROOD, jongeren in de SP Het blad is tot stand gekomen door: het ROODbestuur en de redactie van ROOD Vormgeving: Gonnie Sluijs/ SP Druk: SP Met dank aan: Niels Jongerius Ellen van Andel Gijsbert Houtbeckers Ellen Postma Bob van Vliet Jamila Yahyaoui Contact ROOD: Landelijk secretariaat t.n.v. Elien Postma Vijverhofstraat 65 3032 SC Rotterdam T (010) 243 55 57 M (06) 2020 8889 F (010) 243 55 66

En wat voor één… Je kunt dit keer leren over de geschiedenis van Afghanistan, misschien jezelf herkennen als woonnomade en lezen waarom ROOD solidair is met andere generaties.

www.rood.sp.nl

Colofon

Vol trots presenteer ik jullie het nieuwste nummer van het ROOD-ledenblad.

Het is natuurlijk ook echt een feestnummer. Want in 2006 hebben we nogal wat te vieren gehad. In maart zijn maar liefst 35 ROODleden gekozen in de gemeenteraden van vele steden, want de SP boekte een enorme verkiezingswinst, en ook jong telt mee voor de SP! In het najaar hebben we een spetterende campagne voor de Tweede Kamer gevoerd. Een heus ROODpromotieteam trok met caravan door het land. We hebben superveel nieuwe leden gemaakt, waardoor we nu in grootte de tweede jongerenorganisatie van het land zijn. Maar we waren natuurlijk al de actiefste – en dat blijven we! We zijn al in meer dan 25 steden serieus aan de weg aan het timmeren en dat zullen er in 2007 nog veel meer gaan worden. Doe jij ook mee? Laat het ons dan weten; een mailtje naar rood@sp.nl en we geven je alle informatie die je nodig hebt.

En, zin in een feestje? Dan hoop ik je te zien op 14 januari. In de brief vind je meer informatie over onze ROOD-aftrap voor een knallend 2007! Ik heb enorm veel vertrouwen in het aankomende jaar.

Samen met ROOD en de SP gaan we Nederland socialer maken, ik weet het zeker. Dat doen we natuurlijk op straat, op school én in de Kamer!

Ik ga ervoor, tot snel bij ROOD. Renske Leijten voorzitter ROOD, jong in de SP

Aan een zijden draadje

Tekst: Niels Jongerius

Al sinds de oudheid trokken legers het gebied dat nu Afghanistan heet binnen.

Sommige veroveraars bleven, andere werden verjaagd door weer andere veroveraars. Blijft de geschiedenis van ‘slagveld’ Afghanistan zich herhalen?

vlnr: Alexander de Grote Dzjengis Khan Osama Bin Laden

Schuifpuzzel

In de vierde eeuw voor Christus was het Alexander de Grote die zich een weg vocht naar India langs de legendarische zijderoute. Alexander veroverde daarbij ook de gebieden die nu Afghanistan vormen. Hoewel hij verder trok zorgde kolonisatie voor een Grieks koninkrijk in Afghanistan. Honderdvijftig jaar na de verovering van Alexander werden de rijkjes van de Grieken in Afghanistan veroverd door de ruitervolken uit het noorden, maar nog lang daarna bleven ze beschavings- en handels­centra op de zijderoute. Vervolgens verspreidde het boeddhisme zich in Afghanistan. Met de opkomst van de islam en de verovering van Afghanistan door de Arabieren rond 625 na Chr. kwam daar een einde aan. Na de verovering door Dzjengis Khan in de 13de eeuw vormde Afghanistan als een schuifpuzzel dan weer een zelfstandig rijkje en dan weer een provincie van een van de aanpalende rijken.

Pas in de 18de eeuw komt er weer een stabiel rijk op dat door Pasjtoen, de grootste etnische groep in Afghanistan, wordt bestuurd. Gedurende de 19de eeuw raakt het rijk steeds meer ingeklemd tussen twee grootmachten, Rusland en het Britse rijk (India). Afghanistan was vaak slechts nog in naam onafhankelijk, totdat na weer een volksopstand de ‘gezant’ van de ‘bevriende’ natie het land weer moest ontvluchten.

Opkomst van de Taliban

Het koninkrijk Afghanistan kende tussen 1933 en 1973 een stabiele periode waarin stappen werden genomen om het land te democratiseren. Tot in 1973 een linkse coup plaatsvond, gevolgd door een communistische coup in 1978. De Koude Oorlog maakte dat de Sovjet-Unie het bevriende volk van Afghanistan ‘te hulp’ kwam in een situatie die meer en meer leek op een burgeroorlog. De Sovjet-Unie bleek niet in staat om voldoende steun van de bevolking te winnen voor het impopulaire, door de Sovjets aangestelde, communistische bewind. De Koude Oorlogtegenstel­ lingen zorgden er al snel voor dat de toen­malige president van de Verenigde Staten Reagan besloot de ‘vrijheidsstrijders’ genoemde Moedjahedien te bewapenen en te trainen in hun verzet tegen de Sovjets; onder hen was Osama Bin Laden. De oorlog bleek onmogelijk te winnen door de Sovjets, maar ook de Moedjahedien bleken niet in staat om de macht over te nemen. Pas in 1989 trok de Sovjet-Unie haar troepen terug uit Afghanistan.

Tot 1992 leek het evenwicht tussen het, inmiddels hervormde, regime en de ­M oedjahedien te voorkomen dat een van beide groepen de macht kreeg. Totdat enkele commandanten die tot dan toe de regering hadden gesteund, overliepen en Kaboel innamen. Krijgsheren en hun privélegers maakten nu de dienst uit in ­Afghanistan. Met de opkomst van de Taliban, in Pakistan opgeleide religieuze

milities, stonden de Afghanen in 1996 weer onder een ander regime.

Tot 2001 wisten de Taliban bijna 95 procent van het land in handen te krijgen – wat over was van tegenstanders verenigde zich in de Noordelijke Alliantie. De Taliban voerde de sharia, het islamitisch recht, in, verboden televisie en muziek, verplichtten vrouwen een geheel bedekkende sluier te dragen en verboden de papaverteelt, waaruit opium en vervolgens heroïne gewonnen wordt.

De kant van de winnaar

Na de aanslagen van 11 september 2001 zweert president Bush, namens de VS, wraak te nemen op degenen die de aanslagen mogelijk hebben gemaakt. Zijn oog valt al snel op Osama Bin Laden en Al-Qaida met haar trainings­kampen in Afgha­ nistan. Korte onderhandelingen tussen de VS en de Taliban over uitlevering van Bin Laden lopen op niets uit, waarop de VS besluiten dat geweld de enige manier is om de daders van de aanslagen te pakken. Van de ene op de andere dag slaat de machtsbalans in Afghanistan volledig om. Door de steun van de coalitie van de VS verandert de Noordelijke Alliantie in Afghanistan van underdog in machtige partij.

En vanaf 7 oktober 2001 vallen de bommen op de grote steden van Afghanistan.

Commandocentrales, energiecentrales en militaire bases zijn doelwit. Burger­doden worden gezien als collateral damage, ‘bijschade’ aan burgerdoelen, waaronder verscheidene opslagplaatsen van het Rode Kruis. Na twee weken van heftige bombarde­menten zijn ook de linies van de Taliban onder vuur genomen, onder andere met de omstreden clusterbommen, gruwelijke wapens die bijzonder effectief blijken tegen de stellingen van de Taliban. Begin november worden de grote steden in het noorden en midden van het land bereikt door de troepen. Veel krijgsheren kiezen nu – niet voor de eerste keer – de kant van de winnaar.

Op sommige plaatsen is heftig gevochten, op andere plaatsen, zoals in Kaboel, is de stad door de Taliban verlaten. Het zuiden is als laatste veroverd. De Taliban hadden hier hun machtsbasis en de Noordelijke Alliantie laat de verovering over aan lokale krijgsheren.

In het voorjaar van 2002 lijkt heel Afghanistan, op kleine stukjes grensgebied met

Pakistan na, volledig onder controle van coalitietroepen te zijn. Er wordt een begin gemaakt met het vormen van een regering en parlement en de NAVO gaat in het kader van ISAF helpen met de beveiliging en wederopbouw van Kaboel.

Jihad

In de zomer van 2003 komen de eerste tekenen van hernieuwde kracht en activiteiten van de Taliban. Het gaat om kleine gevechten en aanvallen op afgelegen posten van het Afghaanse leger en politie. In bergachtige gebieden en in het grensgebied met Pakistan worden kleine steunposten van de Taliban opgezet. In september ­verschijnen pamfletten in het zuiden van Afghanistan die oproepen tot een jihad, een heilige oorlog tegen de ongelovige bezetters. Er worden volop strijders geworven, ook in Pakistan.

Doordat de NAVO en de VS weinig troepen in Afghanistan hebben, kunnen alleen de grote steden en militaire bases permanent worden beveiligd. In de dorpen is het centrale gezag vrijwel afwezig. Door het uitblijven van voedselhulp in het zuiden neemt de papaverteelt weer een vlucht: na jaren van afwezigheid op het platteland staan de velden in Afghanistan in 2003 weer vol met papaver. Het effectief tegengaan van de teelt van deze grondstof van de heroïneproductie vereist het bieden van alternatieven voor de lokale boeren. Maar door de focus op de militaire missie kunnen de internationale troepen vaak niets anders dan de teelt oogluikend oestaan of de velden vernietigen.

Daarnaast wint het idee van een wereldwijde westerse oorlog tegen de islam aanhangers. Steun aan geloofsgenoten lijkt makkelijker dan aan de vreemde ‘overheersers’. Vooral in de gebieden waar de Pasjtoen de meerderheid vormen is er veel steun voor de Taliban, die uit dezelfde bevolkingsgroep bestaan en dezelfde vorm van islam aanhangen.

Met de uitbreiding van de NAVO-missie tot heel Afghanistan probeert de NAVO met Provinciale Reconstructie Teams wederopbouw aan veiligheid te koppelen. In de Tweede Kamer werd er daarom ook wel gesproken over een vecht- in plaats van een opbouwmissie. Tussen landen bestaan grote verschillen van aanpak: Nederland wordt door veel andere NAVO-landen verweten niet agressief genoeg op te treden tegen de Taliban die buiten de steden in de provincie Uruzgan de baas lijken te zijn.

De Britse en Amerikaanse troepen zoeken veelvuldig de confrontatie op. Helmand, de provincie ten zuiden van Uruzgan, wordt door de Britse commandant beschreven als de gevaarlijkste voor de troepen sinds de Koreaanse Oorlog. Ondertussen wordt steeds openlijker getwijfeld aan de strategie van de NAVO. Zelfs president Karzai neemt steeds openlijker en duidelijker afstand van de strategie.

Verandering van strategie

Het krampachtig vasthouden aan een offensieve strategie van de twee grote militaire operaties van de NAVO in het zuiden en het niet effectief bieden van voedselhulp en veiligheid voor grote groepen ontheemden zorgen ervoor dat steeds meer Afghanen zich tegen de bezetters keren. Met effectief de helft van het land onder controle van de Taliban hangt de toekomst van Afghanistan aan een zijden draadje.

De noodzaak voor een verandering van strategie is duidelijk: er moet perspectief op vooruitgang komen voor de plattelandsbevolking en een einde aan wat Afghanen ervaren als een puur westerse bezetting. Voordat de anarchie zich weer meester maakt van slagveld Afghanistan. l

“De consument heeft de macht” Interview met een biologische tuinder

In de schappen van de supermarkt groeit de laatste tijd het aantal biologische producten als kool. McDonald’s verkoopt zelfs biologische melk! Hoewel de consument nog niet helemaal overstag is, werkt Joris Kollewijn (29) al negen jaar als biologische tuinder. De hoogste tijd om Joris te interviewen.

Tekst: Ellen van Andel

Waar woon je? ’t Rijpje.

Wat eet je het liefst?

Kaas.

Waarom en hoe ben je biologische tuinder geworden?

Mijn beide ouders werkten in de zorg. Ze waren werkzaam op een instituut waar de bewoners een biologische tuin hadden. Hier kwam ik vaak waardoor ik biologische tuinbouw vanzelfsprekend ben gaan vinden. Na de middelbare school ben ik de opleiding ‘Biologisch-dynamische landbouw’ gaan volgen op het Groenhorst College in Dronten. Na voltooiing van deze opleiding ben ik in dienst gegaan bij biologisch tuinder Jan Schrijver. Na enige tijd zijn Jan en ik een maatschap gaan vormen. Ik ben ook biologische tuinder geworden omdat er een markt voor is.

Waarom ben je dan geen biologisch-dynamisch tuinder geworden?

Dynamische landbouw is niet te realiseren omdat we weersafhankelijk zijn. Als het regent kun je niets, als het droog is moet je wel. Ook al is het niet de meest gunstige maanstand. Ik denk ook dat mensen die bio-industrievlees produceren wel een beter leven willen voor hun dieren. Maar helaas is de afzetmarkt voor biologisch

10

11

vlees (nog) niet groot genoeg waardoor ze als het ware in het nauw gedreven worden. De consument heeft wat dat betreft de macht in handen. Die moet de charme van biologisch voedsel inzien.

Wat verbouw je zoal?

Aardappel, bospeen, wortel, rode biet, bosui, knolselderij, rode en witte kool, tomaat, komkommer, andijvie en winterpostelein.

Wat is het verschil tussen een tuinder en een biologische tuinder?

Een biologische tuinder gebruikt geen bestrijdingsmiddelen en de gewone tuinder wel. Ik rijd wel mest uit. Want mest is goed voor de vruchtbaarheid van de grond en als je niet mest dan pleeg je roofbouw. Dan put je de bodem uit. Wij gaan de uitputting van de bodem ook tegen door elk jaar een ander gewas te laten groeien op een bepaald stukje land. De mest is afkomstig van een biologische veeteler uit de buurt, wij leveren op onze beurt gras en graan aan bij hem.

Investeer je veel tijd in je vak?

Ik werk zes dagen per week. Dat zou ik graag verminderd zien als ik ooit kinderen krijg.

Wordt alles wat je verbouwt ook verkocht?

Ja, verkoop is vooral aan de groothandel UDEA. We exporteren heel soms wat producten. Op de boerderij is verder nog een winkel waarin we onze producten verkopen. Via Odin (zie www.odin.nl – red) kunnen mensen groentepakketten bestellen. Odin haalt zijn groenten op zijn beurt dan bij ons. l

VERGRIJZING? VERZILVERING! Tekst: Gijsbert Houtbeckers

Ouderen in onze samenleving worden steeds meer als last gezien; ze laten de belastingbetaler opdraaien voor hun ouder worden.

ROOD, jong in de SP kan zich totaal niet vinden in deze visie en vindt juist dat ouderen een belangrijk en waardevol onderdeel vormen van onze maatschappij. Ten eerste is het zo dat ouderen nog heel veel kunnen als de juiste omstandigheden voor hen gecreëerd worden. Daarbij komt dat de kosten die de vergrijzing met zich meebrengt door andere partijen schromelijk overdreven worden.

Om het zogenaamde ‘spook van de vergrijzing’ tegen te gaan, staan partijen als de VVD en het CDA niet negatief tegenover een verhoging van de pensioengerechtigde leeftijd. Dit betekent dat mensen die zich al tientallen jaren hard hebben ingezet nog langer moeten doorwerken en niet kunnen gaan genieten van hun welverdiende pensioen. Natuurlijk is het niet erg als iemand die 65 is nog een paar jaar door wil werken. Die keuze moet er zijn, maar een verplichting is niet solidair naar de groep mensen die het grootste deel van hun leven hebben gewerkt en eindelijk aan hun rust toe zijn. Verder is het zo dat de hoge kosten van de vergrijzing overdreven

12

13

worden. Niemand heeft het over de hogere opbrengsten van de vergrijzing: meer gepensioneerden betekent ook meer aanvullende pensioenen, waarover belasting betaald wordt! Zo blijft de AOW gewoon betaalbaar. De hogere kosten zullen voornamelijk in de zorg zitten. Door de komende 24 jaar iedere kabinetsperiode slechts een half procent méér uit te geven aan de zorg voor ouderen zal ook dat ‘vergrijzingsspook’ niet tot problemen leiden.

Een écht probleem is dat ouderen, zodra ze minder mobiel worden, in een soort sociaal isolement terechtkomen. Dit is ook de reden dat het ouderenplatform van de SP de laatste maanden, onder het motto ‘Grijs op reis’, door het hele land ruim honderdduizend handtekeningen heeft opgehaald om te pleiten voor gratis openbaar vervoer voor ouderen. ROOD staat volledig achter deze actie; ouderen die gratis kunnen reizen met bus, trein en tram worden mobieler. Zo kunnen ze makkelijker de stad in om te gaan winkelen (wat goed is voor het midden- en klein­bedrijf).

Ook wordt het eenvoudiger om met hun kleinkinderen op stap te gaan (wat de ouders ontlast). Het allerbelangrijkste is echter dat ouderen op deze manier uit hun sociaal isolement worden gehaald.

ROOD spreekt om al deze redenen dan ook liever over verzilvering dan over ­vergrijzing. Als we ons positiever tegenover ouderen opstellen en creatief naar oplossingen zoeken, hoeven ze niet ‘lastig en duur’ te zijn maar leveren ze juist een waardevolle bijdrage aan de toekomst van Nederland. l

Vrije woningmarkt:

leegstand én woningnood TEKST: Elien Postma

Het overheids‘beleid’ voor volkshuisvesting heeft geleid tot de bijzondere situatie dat er tegelijk leegstand én woningnood is. Mensen zonder alter­ natief verhuizen van de ene sloopwijk naar de andere en starters lopen tegen hoge huren en onredelijke eisen aan. De SP en ROOD hebben goede ervaringen met verzetsacties tegen de gevolgen van dit beleid. Het overheids‘beleid’ voor volkshuisvesting heeft geleid tot de bijzondere situatie dat er tegelijk leegstand én woningnood is. Mensen zonder alternatief ­verhuizen van de ene sloopwijk naar de andere en starters lopen tegen hoge huren en onredelijke eisen aan. De SP en ROOD hebben goede ervaringen met verzetsacties tegen de gevolgen van dit beleid.

Het overheids‘beleid’ voor volkshuisvesting heeft geleid tot de bijzondere situatie dat er tegelijk leegstand én woningnood is. Mensen zonder alternatief verhuizen van de ene sloopwijk naar de andere en starters lopen tegen hoge huren en onredelijke eisen aan. De SP en ROOD hebben goede ervaringen met verzetsacties tegen de gevolgen van dit beleid.

Absurde situatie

Sinds de overheid volkshuisvesting begin jaren negentig heeft overgelaten aan de vrije markt, worden woningcorporaties gedwongen op grote schaal woningen

14

15

Kunstenaar Florentijn Hofman schilderde in Rotterdam een blok huizen, dat gesloopt zou worden, helemaal blauw.

Behalve mooie plaatjes leverde dat ook op dat, volgens Florentijn, mensen opnieuw kijken naar wat was en is, en dat stadsmigratie in een nieuw perspectief gezet wordt. Het project duurde van 2004 tot in 2006; al die tijd kon er niemand in de woningen wonen…­ Foto: Peter Hellebrand, Rotterdam

te verkopen of te slopen. De rijks­ uitgaven voor volkshuisvesting werden sindsdien letterlijk geminimaliseerd, terwijl de spaargelden van corporaties tot grote hoogten stegen.

Vele drogredenen zijn inmiddels voor dit beleid aangedragen. Huurwoningen zouden van de hand worden gedaan omwille van meer differentiatie in de wijk (waarom dan geen villawijken slopen?) of omdat ze niet meer aan de eisen van de moderne tijd zouden voldoen (vaak het gevolg van bewust achterstallig onderhoud en verwaarlozing van de buitenruimte door de corporaties zelf).

Gevolg is dat het aandeel dure woningen op het totale woningaanbod (zowel huur als koop) flink is gestegen en dat er een tekort is ontstaan aan betaalbare huurwoningen (want: de vraag neemt niet af). Oftewel: woningnood anno 2006.

Wat ooit het terrein van de overheid was, is nu de wereld van projectontwik­ kelaars en beleggers, en de absurde situatie van woningnood én leegstand in één stad is werkelijkheid geworden.

Woonnomaden

Mensen met een smalle beurs, die van de ene naar de andere sloopwijk worden gedreven, noemt de SP ‘woonnomaden’. In de bittere strijd om de schaarse woonruimte staan deze mensen met de rug tegen de muur, want een keuze voor – duurdere – alternatieven hebben ze niet.

Daarnaast zijn het ook de starters op de woningmarkt (pas-afgestudeerden of jonge stelletjes die willen samenwonen) die de dupe worden van de huidige situatie. De wachttijden voor een passende sociale huurwoning zijn bij de corporaties inmiddels zo hoog opgelopen dat ze zich al vóór hun studie in de

16

gemeente van hun keuze hadden moeten inschrijven om daarna kans op een woning te hebben! En een woning kopen kunnen of willen ze meestal nog niet.

Hoge huren, wachtlijsten, onredelijke eisen

In tijden van woningnood zijn het de particuliere verhuurders die profiteren.

Zelfs als je als starter besluit genoegen te nemen met een appartement met slechts twee kamers, betaal je in Den Haag bijvoorbeeld al minimaal 365 euro per maand voor een zelfstandig tweekamerappartement. Daarbovenop komt echter wel 115 euro of meer per maand als voorschot op leveringen en diensten. Goedkopere zelfstandige tweekamerappartementen (bodemprijzen vanaf 330 euro per maand) zijn wel te vinden, maar daarvoor geldt een wachttijd van minimaal twee jaar.

In Rotterdam kun je vanaf 495 euro per maand in een zelfstandig tweekamerappartement terecht, en onze hoofdstad tot slot spant de kroon met minimaal 555 euro per maand voor een zelfstandig tweekamerappartement. Maar op een dergelijke woning moet je eerst wel een half jaar wachten.

Naast de prijs moeten de bijkomende eisen niet over het hoofd worden gezien.

Voor vrijwel alle woningen in de particuliere sector geldt dat zij voor minimaal een jaar gehuurd moeten worden en dat een waarborgsom van minimaal twee maal de kale huur moet worden betaald. De nieuwe huurders moeten bovendien meerderjarig zijn en de Nederlandse nationaliteit bezitten. Soms is het ook voldoende als de ouders garant kunnen staan, of als de huurders een geldige verblijfsvergunning hebben. Kopieën van salarisstrookjes of arbeidscontract moeten vervolgens worden overlegd, en soms zelfs een werkgeversverklaring.

Een veelvoorkomende salaristoets is dat de huur minstens drie keer in je netto salaris of vier keer in je bruto salaris moet passen. Zelfs voor starters met een HBO- of universitair diploma op zak kan dit lastig zijn en als studerend stel heb je helemaal een probleem. Ook kun je soms beter niet zeggen dat je een kat hebt of dat je rookt.

Verzet werkt

ROOD heeft zich altijd verzet tegen onnodige verkwanseling van sociale huurwoningen, tegen particuliere huisjesmelkers en tegen de nieuwe huur­ liberalisatiewet – die de situatie alleen maar schrijnender zal maken. Dat verzet werkt, blijkt uit geslaagde SP-acties in onder andere Maastricht, Groningen en Arnhem. ROOD en de SP zullen zich blijven verzetten tegen liberalisering van volkshuisvesting en de nadelige gevolgen ervan. l * Alle prijzen zijn van najaar 2006, en exclusief gas, water en elektriciteit.

Bronnen: www.funda.nl/huur (landelijke website met aanbod van bijna 50.000 huurwoningen) Tribune nr. 4, 2003 (artikel over volkshuisvesting)

17

ROOD ON TOUR

18

19

Niet geïnteresseerd?

Onzin!

TEKST: Bob van Vliet

Op 22 november wachtte iedereen gespannen af of de gepeilde winst van de SP ook echt zoveel zetels gaan opleveren. Op een ander front was de winst op dat moment allang binnen, want tijdens de campagne schreef ROOD bijna duizend nieuwe leden in! Bij elke actie tijdens de promotour of deelname aan een debat sloten zich wel een paar nieuwe leden aan, maar het gros schreef zich volledig op eigen initiatief in via de website. Steeds meer jongeren die niet langer meer aan de kant staan, maar de handschoen oppakken om écht iets te veranderen aan de wereld! Na de winst – zowel in de Kamer als met al die nieuwe leden – moeten we nog wel gaan verzilveren.

Alle nieuwe leden zijn zeer welkom, zeker op lokaal niveau. Want ook al zijn er al 25 ROOD-groepen actief, veel SP-afdelingen staan te trappelen om hun jongeren te organiseren. En de afgelopen jaren is gebleken dat een lekker draaiende ROOD-groep een positieve invloed heeft op de afdeling. Een groep jonge SP’ers die actief aan de weg timmeren is natuurlijk essentieel om te laten zien dat de SP de echte jongerenpartij is.

Dat actief aan de weg timmeren, ook op straat dus, levert natuurlijk een portie ervaring op waar je (soms) U tegen zegt. Veel jongeren spelen ook een belangrijke rol in de SP en het is dus niet zo gek dat de SP de jongste partij is als het gaat om gemeenteraadszetels. Ook de SP-Kamerfractie is super jong!

Het gezeur dat jongeren niet geïnteresseerd zijn in de politiek is echt onzin. De politiek is vaak niet geïnteresseerd in jongeren. En met ROOD en de SP kun je ervoor zorgen dat de politiek wel móét gaan kijken naar jongeren!

Dus ben je net lid of sta je al tijden te trappelen om in jouw stad aan de slag te gaan? NU is het moment. Meld je via rood@sp.nl om te kijken of er ook bij jou in de buurt gewerkt wordt aan een ROOD-groep! l

20

JOB: goed bezig voor mbo’ers!

21

TEKST: Jamila Yahyaoui

Te vaak is er, al dan niet door de media gecreëerd, een negatief beeld in de samenleving over (v)mbo’ers: ‘Alle (v)mbo-leerlingen zijn drop-outs, crimi­nelen of nietsnutten!’ Feit is dat 65 procent van alle jongeren een (v)mbo’er is. Dit zijn doeners, aanpakkers, gevoelsmensen. Zij worden professionals waar Nederland niet zonder kan. Daarom is er nu de tv-serie “C-yourself”. Daarin onderzoeken leerlingen van het (v)mbo hun veelal negatieve imago en zelfbeeld en krijgen zij de kans te tonen hoe ze daar zelf over denken. Zelfs hangen op de hoek van de straat blijkt ontzettend veel goede gevolgen te kunnen hebben!

Jongeren uit Amsterdam-Oost gaan op bezoek bij jonge boeren op het platteland, plaatselijke ondernemers vangen drop-outs op. Maar in de serie is er ook aandacht voor problemen: het zoeken van een stageplek, loverboys, onzekere meisjes, drop-outs en tienermoeders.

Belangen van mbo-studenten

De tv-serie C-yourself is onder andere gemaakt door de JOB (Jongeren Organisatie Beroepsonderwijs). De JOB is er voor jongeren die studeren aan het Middelbaar Beroeps Onderwijs (mbo). De jongerenorganisatie komt op voor de belangen van studenten en werkt aan de verbetering van het leer- en leef­ klimaat op scholen. Ze zetten zich in voor voldoende en goede stageplekken, voor meer lesuren en voor minder schooluitval.

De organisatie staat altijd klaar voor mbo-studenten met een klacht, ze geeft advies en ondersteuning aan mbo’ers, maar ook aan hun ouders en docenten.

“Soms is de laatste en enige uitweg voor jongeren: stoppen met school” Verder praat de JOB met politici en scholen om medezeggenschap van studenten en docenten écht vorm te geven. Dat is nu wettelijk niet geregeld. Daardoor worden op scholen nog te vaak maatregelen getroffen over de hoofden van studenten heen. Dat moet veranderen, vindt de JOB. Achmed Sadat: voorzitter JOB Het bestuur van JOB bestaat volledig uit mbostudenten, dat is de regel bij JOB. De voorzitter is Achmed Sadat. Hij zit in het JOB-bestuur omdat hij vindt dat er genoeg studenten zijn die in hun rechten tekortkomen. Hij is ervan overtuigd dat hij als voorzitter iets kan doen voor die studenten. Toen hij begin dit jaar maandenlang op zoek was naar een stageplek, kwam hij terecht bij de Landelijke Studenten Vakbond voor het hoger ­onderwijs (LSVb). Daar kreeg hij het advies contact op te nemen met de JOB,

22

Achmed Sadat

die hem adviseerde over het vinden van een stageplek. Na vele brieven, ­afwijzingen, teleurstellingen, contact met politici, maar vooral na een boel doorzettingsvermogen, wist Achmed uiteindelijk toch een stageplek te vinden. Het contact met JOB was goed verlopen en er was een goede band ontstaan; toen er een nieuwe voorzitter nodig was werd Achmed gevraagd.

Niet genoeg aandacht

Achmed: “Het vorige kabinet heeft veel te vaak weggekeken, of met een schuin oog naar de problemen in het onderwijs gekeken. Met als gevolg: nóg meer drop-outs en nóg grotere onpersoonlijke scholen.” Achmed vraagt zich geregeld af: “Gaat het om de managers, geld en de goede naam van de school, of gaat het om de studenten zelf? Er is niet genoeg aandacht vanuit de politiek voor het mbo. En aan de weinige aandacht hebben we ook niks zolang de problemen niet efficiënt worden aangepakt en opgelost. Soms is de laatste en enige uitweg voor jongeren: stoppen met school. Terwijl oplossingen soms zo simpel, eenvoudig uitvoerbaar en voor de hand liggend zijn. Het hoeft niet altijd te gaan over miljoenen euro’s en jarenlang onderzoek!”

Simpel

De JOB heeft naar aanleiding van alle problemen met het nieuwe leren samen met tientallen mbo’ers uit het hele land de ‘10 gouden regels voor goed competentiegericht onderwijs’ opgesteld. Iedereen die de regels leest, roept nu verbaasd uit “Eigenlijk is het zo simpel!” l Kijk zelf naar C-yourself! Dat kan op zondag op Nederland 2 (16.05 uur) of Nederland 3 (19.00 uur).

De serie wordt tot half maart uitgezonden. Meer weten? www.job-site.nl

23