Σοφία Παπαμαργαρίτη
ΜΝΗΜΕΣ 2022
Η Σοφία Παπαμαργαρίτη είναι μια διακοσμήτρια (τεχνικός δομικών έργων στην πορεία) που μυήθηκε στην έρευνα, ανάλυση κι ερμηνεία των αρχαίων πόλεων, μέσω των αρχαιολογικών ανασκαφών, όπου κλήθηκε ν αποτυπώσει και κατ’ επέκταση να παρουσιάσει στο ευρύ κοινό, μέσω περιοδικών εκθέσεων, ημερίδων, φυλλαδίων, επιτοίχιων ανακοινώσεων και βιβλίων. Η ερμηνεία της πρότερης δράσης των ανθρώπων και η μόνιμη αναζήτηση μοτίβων που συνεχίζουν να υπάρχουν, την οδήγησε, μέσω της αρχιτεκτονικής, να συμβάλλει στην διαφύλαξη αυτής της κληρονομιάς. Με ορμητήριο το Αθανασάκειο Αρχαιολογικό Μουσείο Βόλου στοχεύει να στηρίξει την επιστημονική έρευνα στα πεδία της ιστορίας και της μελέτης του υλικού πολιτισμού, της αρχιτεκτονικής, της φωτογραφίας, των εικαστικών και παραστατικών τεχνών και της λογοτεχνίας.
03
Μνήμες Ο καυτός ήλιος μαστιγώνει αδυσώπητα τα κουφάρια του παρελθόντος είναι εκεί και κείτονται ξεχασμένα κουβαλώντας τις μνήμες τους. Μια πόλη ξεχασμένη σε αντιπαράθεση και συνύπαρξη με την άλλη, τη νέα, γεμάτη ζωή που τρέχει είναι έτοιμη να μιλήσει και να διδάξει. Μνήμες του παρελθόντος βρυχώνται, να εικονογραφήσουν τον άνθρωπο που κάποτε έζησε, ανησύχησε, στοχάστηκε, μετακινήθηκε μέσα από την φαινομενική ελευθερία που του επιτράπηκε. Μα ο θόρυβος είναι έντονος, η ταχύτητά μεγάλη και η μνήμη χάνεται στη δίνη της καθημερινής ανησυχίας. Είναι αυτός ο μεγάλος ερειπιώνας μέρος να διδάξει; Είναι όσα ξέρουμε ορατά; Πότε τα γνωρίζουμε επαρκώς και πότε η φαντασία πληροί τα κριτήρια της αλήθειας; Μια συνεχόμενη αναζήτηση του ορατού και του αόρατου ταλανίζει του μυαλό και η συνεχόμενη ανάγκη για γνώση χάνεται σε ότι άπτεται των αισθήσεων με την επίγνωση των παραισθήσεων που τις δημιουργούν.
05
Είναι η ελευθερία γεγονός ή είμαστε όλοι κλεισμένοι στη σπηλιά μας; Η μνήμη της ίσως δίδασκε, ίσως βοηθούσε. Μετακινήσεις λαών, πόλεμος, ειρήνη, αγωνία και ασφάλεια έρχονται και παρέρχονται, τίποτα δεν σταματά, ένας κύκλος αιώνιος σε μια γραμμική πορεία που συνεχίζει και συνέχεια αυξάνει ταχύτητα. Η απολυτότητα της γνώσης συνεχώς διαρρηγνύεται και μετά μια νέα έκρηξη, μια αφύπνιση καιροφυλακτεί να ξεπηδήσει κι η λάμψη της είναι άλλοτε μεγάλη και τυφλώνει ή μικρή και δεν φαίνεται. Μάτια κλειστά στο παρελθόν, μα μάτια κλειστά και στο παρόν οδηγούν σ ένα μέλλον που φαντάζει αόρατο. Υλικότητα και πνευματικότητα ξεπηδούν με λόγια μπερδεμένα, ένα κουβάρι ο λόγος τους, προτάσεις που έρχονται από πολύ μακριά, άλλες τρέχουν πιο γρήγορα και φωνάζουν άλλες αργόσυρτα ξεστομίζουν την αλήθεια τους, ψιθυρίζουν στις σκιές τη δική τους πραγματικότητα. Είναι ο άνθρωπος παρόν και κύριος κάτοχος της δράσης τους, είναι τα συναισθήματα και η λογική του που τον οδηγούν, τον διχάζουν και τον ωθούν, να δράσει. Η φαντασία και η πραγματικότητά του αισθητηριακά επιδρούν στο περιβάλλον του.
Είναι ο καυτός ήλιος που θαμπώνει και εξαϋλώνει την ύλη, είναι η λάμψη του στην πέτρα που θεριεύει τις σκιές και δημιουργεί δροσιά γύρω από τα κουφάρια. Κοιμούνται στην μεσημεριανή σιέστα τους αιώνες τώρα, έτοιμα να ξυπνήσουν και να μιλήσουν για δημοκρατίες περασμένες, βασιλιάδες που ήρθαν και παρήλθαν, μα που ακόμη ζουν ανάμεσα μας καλπάζοντας και καταστρατεύουν την κρίση μας. Είναι ο άνθρωπος που συνεχίζει και αυτός που σφραγίζει την ύπαρξή τους με τη δική του πορεία.