Αντί Προλόγου Οι επέτειοι σημαντικών ιστορικών γεγονότων που άγγιξαν τη μοίρα και καθόρισαν την πορεία της ζωής μας, αφυπνίζουν την ιστορική μνήμη και γίνονται αφορμή έμπνευσης για την προσέγγιση στις ψυχές των ανθρώπων που ταλαιπωρήθηκαν από πολεμικές, οικονομικές και ποικίλες προσωπικές δυσκολίες, καθώς και στην ιδεολογία που τους κατηύθυνε στην απαραίτητη προσαρμογή για την αντιμετώπισή τους. Η ανθρώπινη φύση ως ύλη-χώμα και νερό- και ταυτόχρονα ζωή - κίνηση, συνεχής ροή, μετάβαση, προορισμός - σηματοδοτούν τη μοίρα που διαγράφεται από την κίνηση του ίδιου του ατόμου ή επιβάλλεται από εξωγενή δράση. Η κίνηση προς κοντινό ή μακρινό προορισμό με τη θέληση ή με τον εξαναγκασμό, η μετα - κίνηση για αναζήτηση ασφάλειας και μιας καλύτερης (;) μοίρας, συνοδεύεται από την ελπίδα, την προσδοκία, τη δημιουργία, αλλά και τον πόνο του αποχωρισμού και εντέλει τη λήθη ή την αποξένωση. Η ροή των γεγονότων, η ρευστότητα της καθημερινότητας , εμπεριέχουν την αέναη κίνηση, meta-κίνηση προς κάπου, προς κάτι, προς κάποιον. Η ροή και η κίνηση αποτελούν εντέλει τη δύναμη και την ανάγκη της ζωής. Η δημιουργία σύγχρονων έργων τέχνης εμπνευσμένων από το νόημα και τη συνάφεια των ευρημάτων του Αθανασάκειου αρχαιολογικού μουσείου Βόλου με την ιδεολογία, την ψυχολογία, τις ανάγκες, τη δραστηριότητα των νεότερων εποχών και γενεών, βρήκε την έκφρασή της στην έκθεση Meta-κίνηση. Πηγή έμπνευσης είναι ο άνθρωπος που ταξιδεύει από τόπο σε τόπο για να επιβιώσει, να ανταλλάξει αγαθά, ιδέες, τεχνογνωσία, να κατακτήσει ή να αποφύγει την κατάκτηση και τέλος να μεταβεί στα «Ηλύσια πεδία». Οι ταξιδιώτες στα αρχαία λιμάνια της Μεσογείου, τα εμπορεύματα, οι λατρείες που εξαπλώνονται και διαδίδονται από τόπο σε τόπο ιδιαίτερα μετά από τις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι εξαγωγές πολύτιμων αγαθών ή συσκευασιών με πολύτιμο περιεχόμενο αλλά και η απεικόνιση της ανθρώπινης μορφής που αποχαιρετά τα εγκόσμια με θλίψη αλλά και την προσδοκία της ευδαίμονος αιώνιας ζωής, αποκτούν φωνή και συνομιλούν με τα σύγχρονα έργα που προβληματίζουν , ερμηνεύουν, προκαλούν σκέψεις και συναισθήματα……
Ανθή Μπάτζιου Διευθύντρια της Εφορείας Αρχαιοτήτων Μαγνησίας
Λίγα λόγια για Έκθεση
Η χρονιά που διανύουμε έχει για τη χώρα μας ένα έντονο επετειακό χαρακτήρα, αφού συμπληρώνονται 100 χρόνια από την καταστροφή της Σμύρνης, καθώς και την πικρή επίγευση μιας πανδημίας που μαζί με τις απώλειες, περιόρισε, έως απέκλεισε, αλληλεπιδράσεις, συναναστροφές, μετακινήσεις. Ζούμε σε μια περιοχή που η γεωγραφική της θέση, της έδωσε το προνόμιο, από την αρχαιότητα ακόμη, να αποτελεί αφετηρία και προορισμό για όλο τον τότε γνωστό κόσμο, και να συνεχίζει ανάλογα μέχρι την νεότερη ιστορία, και την πρόσφατη επικαιρότητα. Επηρεασμένοι και εμπνευσμένοι από όλα τα παραπάνω, εντάξαμε στο εικαστικό μας πεδίο, την έρευνα αυτής της κινητικότητας σε πολλαπλά επίπεδα, ξεκινώντας από την αρχαιότητα και το Αθανασάκειο Αρχαιολογικό Μουσείο Βόλου. Μετακινήσεις ανθρώπων, υλικών, αξιών, εννοιών, συναισθημάτων, αποτέλεσαν το υλικό της εικαστικής αφήγησης. Ο «διάλογος» των σύγχρονων καλλιτεχνών με τους προγόνους τους, που έγινε με αγωγούς τα εκθέματα του Μουσείου, έφερε ως καρπούς νέα έργα τέχνης, τα οποία εκτίθενται ανάμεσα στη μόνιμη και περιοδική συλλογή του Μουσείου. Η στιγμή αυτής της καλλιτεχνικής συνεύρεσης, της ώσμωσης του παλιού με το νέο, είναι τουλάχιστον μυσταγωγική. Η συγκίνηση, το δέος, ο σεβασμός, είναι συναισθήματα που κατέστησαν την διαδικασία εμπειρία ζωής. Τα νέα έργα ενσωματώθηκαν με ευλάβεια στους χώρους του Μουσείου με γνώμονα την διαφύλαξη της μουσειακής αισθητικής της πολιτισμικής μας κληρονομιάς και την εκ νέου ενεργή συμμετοχή και ανακάλυψη του θεατή, σε έναν ήδη γνώριμο χώρο. Η σύνδεση με το παρελθόν και τις ρίζες μας, ο προσδιορισμός της ταυτότητάς μας, συντελείται βιωματικά και αυτό αποτελεί στόχο της συγκεκριμένης διοργάνωσης. Κλείνοντας χρειάζεται να αναφέρουμε ότι οφείλουμε μεγάλο μέρος της ευτυχούς συνεύρεσης, στην άριστη πρόθεση, συνεργασία και ευελιξία των αρμόδιων προσώπων του Αθανασάκειου Αρχαιολογικού Μουσείου Βόλου, που επιθυμούν ένα Μουσείο με σύγχρονο προσανατολισμό και ανοιχτό στον πολίτη και την κοινωνία.
Εικαστικός Σύλλογος Βόλου
Μαρία Χατζηνικολάου, Ρόδακας, Εκτύπωση, 2 μ x 2μ Maria Xatzinokolaou, Rosette, Digital Print, 2m x 2m
1. Μαρία Χατζηνικολάου Ο ρόδακας (ρόδαξ, ρόδον, τριαντάφυλλο), είναι ένα διαχρονικό κόσμημα, σύμβολο και φυλαχτό. Ο ρόδακας στους αρχαίους πολιτισμούς ήταν ηλιακό σύμβολο. Συναντάται συχνά πάνω στις επιτύμβιες στήλες όπου παίρνει διαστάσεις αέναης ύπαρξης και μετάβασης στην αιώνια ζωή. Στο έργο μου συνδυάζω αυτές τις έννοιες και αντιλήψεις σε ένα ρόδακα του οποίου τα πέταλα είναι φορέματα και μοτίβα με επιρροές από διάφορες περιοχές εντός και εκτός του Ελλαδικού χώρου που δηλώνουν την γυναικεία παρουσία στις επιτύμβιες στήλες. Οι σχέσεις που δημιουργούν τα μεμονωμένα στοιχεία των φορεμάτων, το ένα με το άλλο και μέσα σε αυτό το ιερό σχήμα του αιώνιου κύκλου, το χορό, αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας και τη θέση μας μέσα στο χρόνο. Ο αιώνιος αυτός κύκλος είναι το κλειδί που μπορεί να μας βοηθήσει να επιστρέψουμε και να θυμηθούμε αυτή την άρρηκτη σχέση μας, με το κέντρο μας, τις ρίζες μας αλλά και με το «όλο».
Βιογραφικό Η Μαρία Ανδρομάχη Χατζηνικολάου είναι εικαστικός και ερευνήτρια, ολοκλήρωσε μεταπτυχιακό τίτλο στη Δημόσια Ιστορία στο ΕΑΠ, ενώ κατέχει τίτλους από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1999-2004), το Τμήμα Γραφικών Τεχνών του Τ.Ε.Ι. Αθήνας (1992-1997) και έχει σπουδάσει στο London School of Printing Technology (1997-1998). Ήταν Ιδρυτικό μέλος της ομάδας Φιλοπάππου, καθώς και ιδρύτρια και εμπνεύστρια της ομάδας Artspirators. Έχει συμμετοχές σε πολλές εκθέσεις και projects στην Ελλάδα και στο εξωτερικό ([un]known destinations Κυψέλη (Αθήνα) 2017, Nomadics vol 3 «The other Where», Βιέννη 2014, Αδέλφια/Fratelli Ελλάδα-Ιταλία 2010, Παράλληλοι Βίοι Πορτογαλία 2006, Αστικά Επίπεδα Αθήνα 2004, Project Egnatia Ελλάδα-Ιταλία 2004-2005 κ.α.). Παράλληλα με το προσωπικό έργο της, οργανώνει projects σύγχρονης τέχνης με την ομάδα Artspirators, έχοντας την καλλιτεχνική επιμέλεια, (Ιστορίες και η θέαση του «άλλου» 2019 (Βόλος), Κίτρινη Αποθήκη: ελευθερώνοντας τη μνήμη 2018 (Βόλος) κ.α. Τόσο τα projects όσο και το έργο της πραγματεύονται τη συλλογική μνήμη, την προφορική ιστορία, την κοινοτική ταυτότητα και τη διάδραση μεταξύ ατόμων και ομάδων, μέσα από έρευνα σε αρχειακό υλικό και συνεντεύξεις, που ολοκληρώνονται με site-specific, in situ εκθέσεις. Ζει και εργάζεται στο Βόλο ως ελεύθερος επαγγελματίας εικαστικός, καθώς και ως συμβασιούχος Καθηγήτρια Π.Δ.407/80 στο τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας από το 2019 έως σήμερα.
Νικολου βιβη, Meta-φέρω, 2022, Εγκατάσταση. Μεταβλητές διαστάσεις. Μικτή τεχνική, πηλός και ζωγραφική Nikolou Vivi, Carry-over, 2022, Installation. Variable dimensions. Mixed Media, clay, and painting.
2. Νικολού Βιβή «Meta-φέρω» …οἳ δὲ φέροντες γῆν τε καὶ ὕδωρ. 2022 Εγκατάσταση, μεταβλητές διαστάσεις. Μικτή τεχνική, πηλός και ζωγραφική. Με την ¨meta-κίνηση¨ των κεραμέων και την ¨meta-φορά¨ των κεραμικών αναπτύχθηκε ένας αξιόλογος πολιτισμός στην περιοχή της Μαγνησίας. Το έργο έχει αφόρμηση τα αγγεία τα οποία βρέθηκαν στην ευρύτερη περιοχή της Μαγνησίας. Η τέχνη της κεραμικής, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στο βασικό τρόπο ζωής. Αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο καθημερινής ζωής του νεολιθικού ανθρώπου, των εμπορικών συναλλαγών και άλλων δράσεων. Τα κεραμικά αγγεία ανάλογα με το χρόνο και τη χρήση τους φθείρονται. Η ταξινόμηση σε γραμμική τοποθέτηση των κεραμικών μας παρουσιάζει αυτή την φθορά. Οι επιφάνειες των κεραμικών διαφέρουν. Παρουσιάζονται με μία ποικιλομορφία στην όψη τους και στο υλικό τους, τον πηλό. Σε ορισμένες επιφάνειες έχουμε απεικόνιση του ομοιώματος άρματος της Μυκηναϊκής περιόδου και της ερυθρόμορφης αγγειογραφίας όπου απεικονίζεται η Αργώ, η οποία ξεκινάει το ταξίδι της προς τον Εύξεινο Πόντο. Σε άλλα κεραμικά οι επιφάνειες είναι λείες, σκαλισμένες, ζωγραφισμένες και σε άλλα υπάρχουν κομμάτια πηλού.
Βιογραφικό Γεννήθηκε στο Βόλο το 1977. Τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής τα παρακολούθησε στη Γιάννουλη της Λάρισας, στο εργαστήριο του γλύπτη Χρήστου Μακρόπουλου. Το 2000 αποφοίτησε από την Σχολή Καλών Τεχνών της Lecce, της Ιταλίας, με δάσκαλο το ζωγράφο Luigi Spano. Από το 2005 εργάζεται ως μόνιμη καθηγήτρια Καλλιτεχνικών μαθημάτων Β/θμιας Εκπαίδευσης. Έχει πραγματοποιήσει ατομική έκθεση στην Ιταλία και έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα. Εκτός από την ζωγραφική, ασχολείται με την συντήρηση εικόνων και τοιχογραφιών, την χαρακτική, την κεραμική, το ψηφιδωτό. Με το έργο της πραγματεύεται τις σχέσεις των ανθρώπων, την χρήση και την αντοχή των υλικών μέσα στο χρόνο όπως και το πως θα μπορούσαν να προσαρμοστούν στη σύγχρονη κοινωνία, αντικείμενα άλλων εποχών. Ζει και εργάζεται στο Βελεστίνο.
Αύρα 1
Αύρα 2
Αύρα 3
Λίλα Αγραφιώτη, Ερυθρόμορφη ΑΥΡΑ 1, Ερυθρόμορφη ΑΥΡΑ 2, Ερυθρόμορφη ΑΥΡΑ 3, 2022, Γύψος, ακρυλικά, 19 x 6 cm, 17,5 x 5,5 cm,17,5 x 5,5 cm Lilla Agrafioti, Red-figure AVRA 1, Red-figure AVRA 2, Red-figure AVRA 3, 2022, Plaster,Acrilyc painting, 19 x 6 cm, 17,5 x 5,5 cm,17,5 x 5,5 cm
3. Αγραφιώτη Λίλα Επίσκεψη στο μουσείο-μελέτη των εκθεμάτων για την επικείμενη έκθεση. Στάθηκα μπροστά στις Ερυθρόμορφες Ληκύθους του νεκροταφείου της Ιωλκού και σήκωσα το μπουκάλι μου για μια γουλιά νερό. Κοίταξα τα εκθέματα, κοίταξα το μπουκάλι μου. “Κάτι δεν πάει καλά εδώ!” μονολόγησα... ‘Έτσι γεννήθηκε η ιδέα των έργων και επακολούθησαν διάφοροι συνειρμοί: για την αισθητική του τότε και του τώρα-την αισθητική της καθημερινότητάς μας. Tα όρια του έργου τέχνης και της διαχρονικότητάς του-ένα απλό καμουφλάζ αρκεί; Τί θα αφήσουμε στις μελλοντικές γενιές, πως θα μας θυμούνται; Και ιδού αυτά τα παράταιρα αντικείμενα έτοιμα να ανοίξουν ίσως έναν διάλογο για όλα αυτά με τον θεατή...
Βιογραφικό Η Λίλα Αγραφιώτη είναι εικαστική καλλιτέχνης με κύριο μέσο έκφρασης τη ζωγραφική. Γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα αλλά μεγάλωσε στον Βόλο, όπου και ζει τα τελευταία χρόνια. Τελείωσε τη Σχολή Καλών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του ΑΠΘ με κατεύθυνση τη Ζωγραφική το 2002. Μαθήτευσε στο εργαστήριο του Βαγγέλη Δημητρέα, μετέπειτα εργαστήριο Γιώργου Γκολφίνου. Το 2000 παρακολούθησε το τμήμα Χαρακτικής στη Σχολή Καλών Τεχνών της Βαρκελώνης με πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών (ERASMUS). Έχει παρακολουθήσει εργαστήρια Γλυπτικής και Κινηματογράφου-Τηλεόρασης. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά της σε δύο ατομικές εκθέσεις (2011-“Προφίλ εναλλακτικά ανφάς”, Γκαλερί Ορφέως 20, Ξάνθη και 2008 - “Υλικό Εύθραυστο”, Τεχνοχώρος Vlassis Art.Com, Θεσσαλονίκη) καθώς και σε ομαδικές εκθέσεις τόσο εγχώρια όσο και στο εξωτερικό(Σαγκάη, Φιλανδία, Μεξικό κ.α.). Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές.
Παπαϊωαννου Κλειώ – Αναστασία, Άτιτλο, 2022, Felt (Τσόχα), Εγκατάσταση Papaioannou Clio – Anastasia, Untitled ,2022, Felt , Installation, Variable Dimensions
4. Παπαιϊωάννου Κλειώ – Αναστασία Στιγμές........... Αδιάκοπο Το πήγαιν’ έλα της ζωής Χρόνια τρέχουν Παπούτσια φθείρονται Όνειρα που ξεχειλώνουν Στιγμές
Κοντοστέκονται Κάποιες μένουν
Ποίημα Κατερίνας Αναγνώστου
Βιογραφικό Γεννήθηκε στην Αθήνα. Το 2002 αποφοίτησε από τη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου σπούδασε ζωγραφική με καθηγητή τον Β. Δημητρέα. Το 2000 ως υπότροφος του Ι.Κ.Υ. παρακολούθησε για ένα εξάμηνο μαθήματα στη Σχολή Καλών Τεχνών της Γρανάδας, στην Ισπανία, με το πρόγραμμα Socrates/Erasmus.Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, καθώς και στο International Symposium ΄΄Felt 2010΄΄ και ΄΄Felt 2014΄΄ στη Λιθουανία. Ζει και εργάζεται στο Βόλο.
Ιωάννα Καφίδα,Τα ίχνη της Φίλας, 2022, Χρώματα αγιογραφίας, φύλλα χρυσού, μολύβια σε χαρτί, 101x52cm Ioanna Kafida, The traces of Fila, 2022, Iconography pigments, gold leaves, pencils on paper, 101x52cm
5. Καφίδα Ιωάννα Σκόνες αγιογραφίας, φύλλα χρυσού, μολύβια σε χαρτί Ίχνος είναι ότι απομένει από την meta-κίνηση, από το πέρασμα του ανθρώπου που αφήνει στικτά, ευαίσθητα σημάδια μνήμης. Στο ίχνος υπάρχει ο χρόνος. Το Ίχνος είναι η λεπτή αίσθηση μιας οικειότητας και της προετοιμασίας του σώματος καθώς πλησιάζει το ιερό. Το Ίχνος είναι ένα φυλακτό. H εσώτερη ανάγκη προστασίας αυτού του λεπτεπίλεπτου στοιχείου - που στη γλώσσα ηχεί ως απαλό και αέρινο σημάδι - ταυτόχρονα έχει μέσα του μέγιστη δύναμη και είναι ανεξίτηλο. Προϋπάρχει και επαναλαμβάνεται, ως βιοτή και δημιούργημα του ανθρώπου, φτάνει στο σήμερα και οδηγεί. Αφήνει ιστορία, μιλάει ως παράδοση, διακινεί ιδέες, δημιουργεί παρόν, μέλλον. Τα ίχνη είναι εδώ, ως σιωπηλή παρουσία όπως αυτή της ΦΙΛΑΣ που στέκεται ακόμη εμπρός μας, μια παρουσία που έζησε, μια μορφή που ζει. Επι-ζεί, meta-κινείται προς το αύριο πάνω σε ίχνη.
Βιογραφικό Η Ιωάννα Καφίδα μεγάλωσε στο Βόλο και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, με καθηγητές τον Δ. Μυταρά και τον Χ. Μπότσογλου. Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής με θέμα «Αισθητική Ηγεσία». Έργα της ανήκουν σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές (Βογιατζόγλου, Φέλιου, Φρυσίρα, Μοσχανδρέου, Μιχαηλίδη, Αντώνη & Αζίας Χατζηιωάννου κ.α).Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις, στην Αθήνα στον Βόλο και στην Βιέννη. Έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις, σε γκαλερί, σε μουσεία, πινακοθήκες, ιδρύματα σε εκθεσιακούς χώρους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Αιμιλία Κοτζαογλανίδη, Στήλη χαρακτικών, 2022, λινόλεουμ, τυπωμένα σε κινέζικο χειροποίητο χαρτί, ξύλο, σχοινιά, πέτρες, Εγκατάσταση 3m. Aimilia Kotzaoglanidi, Column, 2022,Engravings printed on handmade Chinese paper using linoleum, wood, rope and rocks, Installation 3 m
6. Κοτζαογλανίδη Αιμιλία Στήλη” χαρακτικών σε λινόλεουμ, τυπωμένα σε κινέζικο χειροποίητο χαρτί, αποτελούμενη από ξύλο, σχοινιά, πέτρες. Στο θέμα των χαρακτικών απεικονίζονται σκούροι λήκυθοι εμπνευσμένοι από την αρχαία ελληνική γεωμετρική περίοδο, συνομιλώντας με τις υπάρχουσες μαρμάρινες στήλες, την αλαβάστρινη υδρία και τα μελανόμορφα ληκύθια του αρχαιολογικού χώρου.
Βιογραφικό Η Αιμιλία Κοτζαογλανίδη με καταγωγή από τον Βόλο, είναι Απόφοιτη της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Ασχολείται με την χαρακτική, την αγιογραφία και τη ζωγραφική. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις και εργάζεται ως εκπαιδευτικός καλλιτεχνικών.
Έρρικα Γκούτενσβαγκερ, Η άυλη ψυχή, 2022, Μικτή τεχνική σε χαρτί, Δίπτυχο 70 x 100 Erica Gutenschwager, The Intangible soul, 2022, Mixed Media on paper, Diptych 70 x 100 cm
7. Έρρικα Γκούτενσβαγκερ Η δημιουργία των Ελλήνων καλλιτεχνών ήταν οργανική και αισθητική και έπρεπε να καθοδηγήσει με έξυπνο τρόπο την κοινωνία για να την βοηθήσει να εκφράσει τα συναισθήματά της μέσω μιας κοινής γλώσσας. Για αυτό το λόγο η τέχνη παρείχε ένα είδος ερμηνευτικού μηχανισμού για τη ζωή. Ήταν επίσης ένα είδος φαρμάκου ή κάθαρσης προσφέροντας στους πολίτες αισθητικές εμπειρίες που προκαλούσαν τα είδη των συναισθημάτων που ενίσχυαν τις εμπειρίες της καθημερινότητάς τους - εμπειρίες που καλλιεργούσαν δημόσιες αρετές. Με αυτό το σκεπτικό ερμηνεύω τη Meta-Κίνηση πληθυσμών στον Κάτω Κόσμο όπως και τα υπαρξιακά ζητήματα της ψυχής και του σώματος μέσα από ευρήματα του Αθανασάκειου Αρχαιολογικού Μουσείου Βόλου. Διερευνώντας την φαντασία του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος δημιούργησα ένα έργο που προσεγγίζει το θάνατο του υλικού σώματος και την αναγέννηση της αθάνατης ψυχής. Μέσα από συμβολικές πράξεις και υποθετικές δράσεις ερμηνεύω τον κύκλο της ζωής και επικοινωνώ με τον θεατή για ένα θέμα που μας αγγίζει όλους. Όμως, το έργο « Η άυλη ψυχή», προσεγγίζει και το βαθύτερο νόημα της επικοινωνιακής δύναμης και της αισθητικής εμπειρίας ως μορφή δημόσιου λόγου μέσα από τα συναισθήματα και τις ιδέες που συνδέονται με τους θεσμούς της κοινωνικής ζωής τότε και τώρα.
Βιογραφικό Η Έρρικα Γκούτενσβαγκερ γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στο St.Louis, Missouri της Αμερικής. Είναι κάτοχος Bachelors of Fine Arts (BFA), Masters στην χαρακτική (TMP) και κάτοχος Masters in Education (MEd). Είναι επίσης υποψήφια διδάκτωρ στο Τμήμα Προσχολικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Από το 1992 ζει και δουλεύει μόνιμα στην Ελλάδα. Από το 1999 ως σήμερα, διδάσκει Εικαστικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Έχει ένα πλούσιο βιογραφικό με εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και η δουλειά της συμπεριλαμβάνει στοιχεία της χαρακτικής, ζωγραφικής και μικτής τεχνικής. Θεωρεί την τέχνη ως μέσο συναισθηματικής επικοινωνίας και δίνει βαρύτητα στην έρευνα, τον πειραματισμό και την διαδικασία της δημιουργίας. Πλέκει το παρελθόν με το σήμερα δημιουργώντας συμβολικές μορφές μιας νέας αρχής που οδηγεί την εικαστική έκφραση σε μια επικοινωνιακή σχέση μεταξύ του δημιουργού και του θεατή.
Ανανιάδης Γιώργος, Κόρη, Πηλός, 27 x 12 x 9ε Ananiadis George, Kore, Clay, 27 x 12 x 9 cm
8. Ανανιάδης Γιώργος Meta είναι η κίνηση σε μια μεθόριο. Μια meta-κίνηση ανάμεσα στην νοσταλγία της ζωής και την μνήμη του θανάτου, ανάμεσα στην μητρώα γη και την προσφυγική πατρίδα, μετακίνηση στο αδιάκοπο συνεχές της ανθρώπινης ύπαρξης. Αυτή η κίνηση γίνεται “ειδώλιο” - “είδωλο”, μια αντανάκλαση των ανθρώπων του παρελθόντος στο “μετά”. Σε κάθε ειδώλιο, η αρχαϊκή ιματιοφόρος κόρη με την αριστοκρατική ευγένεια στην μορφή και τις κυματοειδείς πτυχώσεις του ιματίου από τον άνεμο του βίου, είναι μια ανθρώπινη ύπαρξη που μετα-κινείται προς μια νέα μεθόριο. Άλλοτε βασίλισσα, άλλοτε μάνα, άλλοτε πρόσφυγας. Μετακινείται από την Θήρα στην Κυρήνη, από τη Φώκαια στην Ταρτησσό, από την Καρία και το Σίπηλο στην Θεσσαλία. Αλλά κι από την Καππαδοκία και την Προύσα στην Νέα Ιωνία, από την Σμύρνη και τα Λύγδα στο συνοικισμό της Ιωλκού. Kόρη σεβάσμια στη μακρά πορεία της, με τον πόνο κάλυμμα της κεφαλής, ιέρεια μιας τελετουργίας από τον αποχωρισμό στο πέρασμα σε άλλη γη, -εδώ, την νέα πατρίδα- κρατά στα χέρια την Ζωή.
Βιογραφικό Ο Γιώργος Ανανιάδης γεννήθηκε στον Πειραιά. Σπουδάζει γλυπτική στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων με καθηγητή τον Κ. Δικέφαλο. Έχει σπουδάσει στη Θεολογική Σχολή Πανεπιστημίου Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην Φιλοσοφία της θρησκείας. Έχει σπουδάσει Φωτογραφία στη Σχολή Φωτογραφίας Πειραϊκού Συνδέσμου (Βραβείο), έχει παρακολουθήσει Ελληνική Παλαιογραφία στο Ιστορικό & Παλαιογραφικό Αρχείο του ΜΙΕΤ και έχει συμμετάσχει σε επιστημονικές αποστολές (Σινά, Ιεροσόλυμα). Ήταν υπεύθυνος του Φωτογραφικού Αρχείου στο Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ). Είναι αρχισυντάκτης και Art director σε θεολογικό περιοδικό. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις.
Δημοβίτη Αφροδίτη, Ρότες, 2022, κάρβουνο, ακρυλικά και μαρκαδόροι 1,45 x 1,42 Dimoviti Afroditi, Sea Routes, 2022, charcoal, acrilyc and colour markers 1,45 x 1,42
10. Δημοβίτη Αφροδίτη Μeta-κίνηση ανέμων… Ήχοι λιμανιών/ νερό και μπλε/ καράβια φορτωμένα Ανατολή/ ελεύθερους ταξιδιώτες, κρασιά και μουσικές/ ιδέες/ όνειρα και Τέχνη/ μάρμαρα, που θα γίνουν Αφροδίτες. Να συνοδεύουν τους νεκρούς, στην άκρη του κόσμου. Θεά του Αιγαίου, φτιαγμένη από νερό θαλασσινό/ αναδυόμενη, αρμενίζει στο γαλάζιο. Δίνει πνοή σε ρότες πλοίων ( και ανθρώπων ) / τριγυρνάει όμορφη στα λιμάνια/ εκεί, που Ανατολή και Δύση συναντιούνται. Στο μπλε νερό. Απόγευμα στο Αιγαίο.
Βιογραφικό Η Αφροδίτη Δημοβίτη γεννήθηκε στη Φλώρινα. Σπούδασε φωτογραφία στο ΙΕΚ Παστέρ της Θεσσαλονίκης, με ειδικότητα τεχνικού λήψης φωτογραφίας. Το 2000 συνέχισε τις σπουδές της στο ΙΕΚ Τριανδρίας, από όπου και αποφοίτησε το 2002, ως τεχνικός εργαστηρίου ασπρόμαυρης φωτογραφίας. Την περίοδο 2004-2011 φοίτησε στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της ΣΚΤ του ΑΠΘ, με καθηγητή τον Κυριάκο Κατζουράκη. Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις, με αφετηρία την έκθεση αποφοίτων, που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη, Λιμάνι/Απ. 9, στα πλαίσια της 15ης Bienale de la Mediterranne 2011, με τίτλο ‘Symbiosis”. Έχει παρουσιάσει μια ατομική έκθεση, το 2007, με τίτλο “Tρίτος Κόσμος / Συνομιλίες”, στη Λέσχη Πολιτισμού Φλώρινας. Σήμερα, πραγματεύεται στα έργα της, με το στοιχείο του νερού, με μια ποιητική διάθεση, ενώ η ανθρώπινη φιγούρα με τα ‘εσωτερικά της τοπία’, παραμένει ως κύριο χαρακτηριστικό στη θεματογραφία της, δημιουργώντας πλέον “ θαλασσινές ανθρωπογραφίες ”. Ο υδάτινος κόσμος, συνομιλεί υπόρρητα με τον άνθρωπο και καθίσταται με πολύσημο τρόπο, αλληλένδετος μαζί του. Σε αυτό το υδάτινο σύμπαν, τα ανθρώπινα σώματα, πότε αποτελούν μέρη του θαλασσινού νερού και άλλοτε αντιμετωπίζονται ως επιμέρους γεωγραφίες, - διαστέλλονται και ταξιδεύουν - ακολουθούν την αναγκαιότητα της εποχής μας και προσδίδουν στην τέχνη της, κοινωνική διάσταση, ευαισθησία και προβληματισμό.
Βάντα Μαυροειδή, Φορτίο, 2022, Προβολή Vanta Mavroeidi, Loads, 2022, Projection
11. Μαυροειδή Βάντα Αναπαράσταση μελανόμορφου ρυθμού. Προβολή σχεδίου-χαραγμένο σε φιλμ από μπομπίνα ταινίας που βρέθηκε στο Σινέ Νίκη της Ν. Ιωνίας Βόλου- πάνω σε αγγείο της συλλογής του αρχαιολογικού μουσείου Βόλου. «αν εκδιωχνόσουν από τον τόπο σου, τί θα έπαιρνες μαζί σου?» Άνθρωποι που κουβαλούν κάτι… Άλλοτε σήμερα χθες αύριο πάντα
Βιογραφικό Αποφοίτησε από το τμήμα Χημείας του Α.Π.Θ. το 2004 και από το τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Α.Π.Θ. το 2011. Το εικαστικό της έργο εκτίνεται σε τεχνικές που αρμόζουν και αναδεικνύουν τα εκάστοτε θέματα των έργων της. Ζωγραφική, χαρακτική, animation, performance, ένδυμα. Τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στο Βόλο. Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις και φεστιβάλ και έχει σκηνογραφήσει θεατρικές παραστάσεις.
Γιακμογλίδου Νεκταρία, Θέασις, 2022, Εγκατάσταση, Μικτή τεχνική 185 x 90 εκ Giakmoglidou Nektaria, Theasis, 2022, Installation, Mixed Media, 185 x 90 cm
12. Γιακμογλίδου Νεκταρία Το αρχαίο έκθεμα, μέρος στοάς του αρχαίου θεάτρου Δημητριάδος, λειτουργεί κυριολεκτικά σαν διάδρομος πορείας και μετάβασης, μιας σύνδεσης του αρχαίου κόσμου με τον σημερινό. Ο χώρος του θεάτρου, εκτός από χώρος θέασης, χώρος συνάθροισης, χώρος δημοσίευσης ψηφισμάτων, αποτελεί έναν εν γένη χώρο μετακίνησης πληθυσμού, διακίνησης ιδεών και πολιτισμού. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, έχουμε μετακίνηση στον χρόνο-από το χθες στο σήμερα- των αρχαίων κειμένων (τραγωδιών/ κωμωδιών). Το έργο μου, με την στρατηγική τοποθέτηση των νημάτων, δίνει ένα προοπτικό βάθος στο εσωτερικό της στοάς και λειτουργεί σαν ένας συγκινησιακός χώρος αναβίωσης του αρχαίου θεάτρου, με την προσθήκη ζωγραφικών εικαστικών στοιχείων. Σε πρώτο πλάνο, έχουμε τον χώρο της Ορχήστρας, με τα μέλη του Χορού, ενώ σε δεύτερο πλάνο μία γκάμα από τα συναισθήματα που προκαλεί η Θέαση, των έργων, τραγωδιών/κωμωδιών και ότι άλλο διαδραματιζόταν στον χώρο του θεάτρου. Βιογραφικό Γεννήθηκε στην Καβάλα. Το 1997 αποφοίτησε από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, με πτυχίο Ζωγραφικής , του τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών, στο εργαστήριο του Ευάγγελου Δημητρέα. Από το 1998 εργάζεται ως μόνιμη καθηγήτρια Καλλιτεχνικών Μαθημάτων της Β/θμιας Εκπαίδευσης. Εκτός από την ζωγραφική, το σχέδιο κόμικς, έχει ασχοληθεί με το ψηφιδωτό, το αντικείμενο design, και το κόσμημα. Έχει πάρει μέρος σε πολλές εκθέσεις ανά την Ελλάδα (Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Δημοτική Πινακοθήκη Θεσσαλονίκης, Μονή Λαζαριστών, Βαφοπούλειο Ίδρυμα, Αλατζά Ιμαρέτ, Αποθήκη Β1 Ο.Λ.Θ., Ίδρυμα Τέχνης Τζιόρτζιο Ντε Κίρικο, Μουσείο πόλης Βόλου, Πολιτιστικό κέντρο Ν. Ιωνίας κ.α.). Έχει βραβευθεί για την εικαστική συμμετοχή της, στον Πανευρωπαϊκό διαγωνισμό της STE(A)M IT Creation. Ζει και εργάζεται στον Βόλο.
Ελπινίκη Καμόσου, Αμ-φέρουσα, 2022, Εγκατάσταση, Συρμάτινο πλέγμα, πλαστικά, ακρυλικά. Ύψος: 90 εκατοστά, Διάμετρος: 75 εκατοστά Elpiniki Kamosou, Am-ferousa, 2022Installation, Wire mesh, plastic, acrylic, Height: 90 cm, Diameter: 75 cm
13. Καμόσου Ελπινίκη Τρισδιάστατη σύνθεση από συρμάτινο πλέγμα, ανακυκλώσιμα πλαστικά και ακρυλικά χρώματα. Το έργο φέρει στοιχεία αμφορέα, γυναικείας σιλουέτας και διάκοσμου εμπνευσμένου από το (έκθεμα 13) διάδημα της Μυκηναϊκής περιόδου, φτιαγμένο με μπλέ πέτρες υαλόμαζας. Η έννοια της μεταφοράς βρίσκεται αφενός στην χρήση του αμφορέα και αφετέρου στην ικανότητα της γυναίκας να κυοφορεί. Το σχήμα των αμφορέων, μιμείται τις γυναικείες καμπύλες-σύμβολο γονιμότητας. Η γυναίκα φοράει κοσμήματα-σύμβολα γοητείας, κύρους, ελκυστικότητας, υγείας. Το αναπάντεχο και το ευτελές, συνδετικά στοιχεία με το έργο της αφόρμησης και το υλικό της, αποκτούν νέο ανατιμημένο κύκλο ζωής σε μια περίοπτη εγκατάσταση που κατευθύνει τον θεατή σε κυκλική θέαση, όπως ο λαιμός που έφερε το διάδημα, όπως ο κύκλος της ύπαρξης Το συρμάτινο πλέγμα επιτρέπει την εσωτερική, διαμπερή θέαση του έργου, γεγονός που προσδίδει διαύγεια, ελαφρύτητα και πολλαπλές αναγνώσεις, στα μοτίβα που δημιουργούνται από ψηφίδες ανακυκλώσιμων πλαστικών.
Βιογραφικό Η Ελπινίκη Καμόσου γεννήθηκε στη Σούρπη Μαγνησίας και σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών της Αθήνας με καθηγητή τον Χ. Μπότσογλου ενώ εξειδικεύτηκε στην σκηνογραφία με καθηγητή τον Γ.Ζιάκα. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά της σε ατομικές, ομαδικές εκθέσεις (Εθνική Πινακοθήκη, Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, Μουσείο της Πόλης του Βόλου, Ρομάντζο, ‘Ιδρυμα Τέχνης Τζιότζιο Ντε Κίρικο, Χώρος τέχνης δ κ.α.) και σε Biennale(Sphinx 2021), και έχει εργαστεί ως σκηνογράφος σε θεατρικές παραστάσεις. Η εικαστική της έρευνα, τα τελευταία χρόνια, εστιάζεται θεματικά γύρω από την εναρμόνιση του ανθρώπου με τη φύση του και τεχνικά, στη χρήση ετερόκλητων και ανακυκλώσιμων υλικών που αποκτούν νέο κύκλο ζωής σαν δομικά και μορφικά στοιχεία στο έργο της. Είναι αντιπρόεδρος του Εικαστικού Συλλόγου Βόλου και εργάζεται στην εκπαίδευση. Το 2015 κέρδισε υψηλή διάκριση του οργανισμού ISE, σε διεθνή διαγωνισμό, με θέμα το ‘’Φώς’’
Άννα Πιάτου, Άτιτλο, 2022, Μικτή Τεχνική - Εγκατάσταση – 156 x 70 x 63cm Anna Piatou, Untitled, 2022, Mixed Media - Installation, 156 x 70 x 63 cm
14. Πιάτου Άννα Η υδροφόρος μνήμη της πόλης υλικοποιείται μέσα από τα ίχνη των αντικειμένων και των τεχνολογιών του παρελθόντος, ενώ βρίσκεται σε αντίστιξη με τις πρακτικές οικειοποίησης και εκμετάλλευσης δημοσίων αγαθών στο παρόν. Το νερό ως κοινωνικό αγαθό υπήρξε ανέκαθεν καθολικό δικαίωμα στη βάση της επιβίωσης των οργανικών αλλά και ανόργανων μορφών ζωής αλλά και της εξέλιξης των κοινωνιών. Σε μια πόλη με τη χειρότερη ποιότητα νερού πανελλαδικά, η καθολική πρόσβαση σε ασφαλές πόσιμο νερό μέσα από τη δημόσια και κοινωνική διαχείριση των συστημάτων συλλογής και διανομής του, θα έπρεπε να αποτελεί προτεραιότητα στο πλαίσιο μίας βιώσιμης ανάπτυξης, με σεβασμό στις ανάγκες της φύσης, αλλά και τον άνθρωπο. Βιογραφικό Η Άννα Πιάτου γεννήθηκε στη Ν. Ιωνία Βόλου. Μετά από σπουδές στη Διοίκηση Επιχειρήσεων (1996) και στις Καλές Τέχνες (2017), τώρα ολοκληρώνει το Μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών την Ιστορία και Κοινωνική Ανθρωπολογία του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας(2022). Έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις και σε δύο art residencies, στην Γερμανία (Center of Substructured Loss, Βερολίνο, 2017) και στην Φινλανδία (Vanha Paukku, Λάπουα, 2019). Τα εικαστικά και ερευνητικά της ενδιαφέροντα περιστρέφονται γύρω από τον αποκλεισμό, τη μνήμη και το τραύμα, μέσα σε ιστορικά συμφραζόμενα. Χρησιμοποιώντας καθημερινά αντικείμενα προσπαθεί να δημιουργήσει νέες αφηγήσεις της βιωμένης πραγματικότητας, μέσω της ταυτολογίας μεταξύ του αντικειμένου και της έννοιας, σε μια προσπάθεια να δημιουργήσει μια νέα ποιητική πραγματικότητα. Καθώς θεωρεί την καλλιτεχνική πρακτική άρρηκτα συνδεδεμένη με την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα που βιώνουμε, αντιλαμβάνεται την τέχνη ως έναν ιδεολογικό μηχανισμό ικανό να δώσει νέα νοήματα στις παρούσες κοινωνικές αναπαραστάσεις.