Η κ. Γιούλη Αργυρακοπούλου.
120 |
| ΔΙΑΒΗΤΗΣ
Πώς να αντιμετωπίσετε τα υπογλυκαιμικά επεισόδια που προκαλούνται από τον σακχαρώδη διαβήτη! Γράφει η ΓΙΟΎΛΗ ΑΡΓΥΡΑΚΟΠΟΎΛΟΥ, MD, PhD, παθολόγος, διευθύντρια Διαβητολογικής Μονάδας, Ιατρικό Κέντρο Αθηνών.
Ο ΣΑΚΧΑΡΏΔΗΣ ΔΙΑΒΉΤΗΣ είναι μία χρόνια πάθηση, η οποία χαρακτηρίζεται από διαταραχή του μεταβολισμού των υδατανθράκων, λιπών και πρωτεϊνών. Διακρίνεται στον σακχαρώδη διαβήτη τύπου Ι, στον σακχαρώδη διαβήτη τύπου ΙΙ, στον διαβήτη κυήσεως και σε άλλους ειδικούς, σπάνιους τύπους. Η κύρια και κοινή διαταραχή σε όλες τις μορφές διαβήτη είναι η υπεργλυκαιμία, δηλαδή οι αυξημένες τιμές σακχάρου στο αίμα. Η θεραπευτική αντιμετώπιση αυτού περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τη ρύθμιση των τιμών σακχάρων αίματος (ευγλυκαιμία), η οποία επιτυγχάνεται με το συνδυασμό της σωστής διατροφής, της άσκησης και της λήψης της ενδεδειγμένης φαρμακευτικής αγωγής. Η υπογλυκαιμία είναι μία συχνή και σοβαρή επιπλοκή της θεραπείας του σακχαρώδους διαβήτη, που επηρεάζει πρωτίστως τους ασθενείς που λαμβάνουν θεραπεία με ινσουλίνη. Χαρακτηρίζεται από παθολογικά χαμηλές τιμές σακχάρου (<70mg/dL) και εκδηλώνεται με συμπτώματα άγχους, τρομωδών κινήσεων, πείνας, ευερεθιστότητας, σύγχυσης, ελάττωσης της συγκέντρωσης, δυσαρθρίας, αδυναμίας, εφίδρωσης, ταχυκαρδίας, θόλωσης της όρασης και κεφαλαλγίας, ενώ η μη άμεση αντιμετώπισή της μπορεί να επιφέρει και σοβαρότερες επιπλοκές, όπως διαταραχή του επιπέδου συνείδησης, σπασμούς, κώμα ή, σπανίως, ακόμα και το θάνατο. Ως σοβαρή υπογλυκαιμία ορίζεται αυτή στην οποία ο ασθενής χρειάζεται εξωτερική βοήθεια από άλλο άτομο για την αντιμετώπισή της. Επιπλέον, η υπογλυκαιμία μπορεί να συμβάλει στην εμφάνιση αρρυθμιών και, για το λόγο αυτόν, πρέπει να δίδεται ιδιαίτερη προσοχή σε ασθενείς που πάσχουν από καρδιαγγειακά νοσήματα. Τα συνηθέστερα αίτια της εμφάνισης υπογλυκαιμί-
ας είναι η παράλειψη γευμάτων, η λήψη χαμηλής ποσότητας υδατανθράκων, η πόση αλκοόλης επί νηστείας, η μη προγραμματισμένη άσκηση, η νεφρική νόσος, αλλά πρωτίστως αφορά τη λήψη υψηλότερης από την ενδεδειγμένη δοσολογίας αντιδιαβητικών φαρμάκων. Αυτό αφορά κυρίως τη λήψη ινσουλίνης και δευτερευόντως ορισμένων ινσουλινοεκκριταγωγών αντιδιαβητικών δισκίων, όπως η σουλφονυλουρίες και οι μεγλιτινίδες. Τα υπόλοιπα αντιδιαβητικά φάρμακα δεν προκαλούν υπογλυκαιμία, αλλά ο κίνδυνος αυτής αυξάνεται όταν συγχορηγούνται με ινσουλίνη ή ινσουλινοεκκριταγωγά δισκία. Η καλή ρύθμιση των σακχάρων αίματος μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση της εμφάνισης των επιπλοκών του σακχαρώδους διαβήτη. Οι στόχοι των τιμών σακχάρων αίματος πρέπει να εξατομικεύονται ανάλογα με τον ασθενή και ανάλογα με παράγοντες όπως η διάρκεια του σακχαρώδους διαβήτη, η ηλικία κ.ά. προκειμένου να αποφευχθεί η εμφάνιση υπογλυκαιμιών. Σημαντικό ρόλο διαδραματίζει και η ικανότητα του ατόμου να αντιλαμβάνεται τις υπογλυκαιμίες. Η ανεπίγνωστη υπογλυκαιμία (όταν ο ίδιος ο ασθενής δεν αντιλαμβάνεται τις χαμηλές τιμές σακχάρου) αποτελεί σημαντικό περιοριστικό παράγοντα για τη ρύθμιση των σακχάρων και στους ασθενείς αυτούς οι θεραπευτικοί μας στόχοι είναι συνήθως λιγότερο αυστηροί. Με τη χρήση των ειδικών συστημάτων συνεχούς καταγραφής της γλυκόζης (continuous glucose monitoring) μπορεί να επιτευχθεί η διάγνωση των ανεπίγνωστων (πολλές φορές και νυκτερινών υπογλυκαιμιών). Η εμφάνιση υπογλυκαιμιών είναι γενικά συχνότερη στα άτομα με σακχαρώδη διαβήτη τύπου Ι. Η υπογλυκαιμία αποτελεί αιτία απορρύθμισης, καθώς, μεταξύ άλλων, συνοδεύεται συχνά από επακόλουθη εμφάνι-
| 121
ση υπεργλυκαιμίας. Επίσης, οι συχνές υπογλυκαιμίες μπορεί να αποτελούν αίτιο αύξησης του σωματικού βάρους, αφού η αντιμετώπισή τους περιλαμβάνει τη λήψη επιπλέον υδατανθράκων. Η υπογλυκαιμία αντιμετωπίζεται με τη λήψη υδατανθράκων, κατά προτίμηση απλών σακχάρων, προκειμένου να επιτευχθεί γρήγορη απορρόφηση (π.χ. τζελ ή καραμέλες γλυκόζης, ζάχαρης, χυμών κ.ά.) ή άλλης τροφής περιέχουσας υδατάνθρακα. Τα μικτά τρόφιμα, περιέχοντα λίπη, καθυστερούν την απορρό-
φηση της γλυκόζης και πρέπει να αποφεύγονται. Σε παρατεινόμενες υπογλυκαιμίες (π.χ. μετά λήψης σουλφονυλουριών), οι ασθενείς μπορεί να χρειασθούν νοσηλεία, προκειμένου να λάβουν ενδοφλέβια διαλύματα γλυκόζης. Τέλος, η αποφυγή της υπογλυκαιμίας σε μη προγραμματισμένη άσκηση μπορεί να επιτευχθεί με τη λήψη επιπλέον υδατανθράκων. Σε προγραμματισμένη άσκηση, κρίνεται σκόπιμη η μείωση της ινσουλίνης προ της άσκησης ή/και αύξηση των υδατανθράκων κατά τη διάρκεια/μετά αυτής. ■
ΓΙΟΎΛΗ Α. ΑΡΓΥΡΑΚΟΠΟΎΛΟΥ Η Δρ Γιούλη Α. Αργυρακοπούλου είναι ειδική παθολόγος, διευθύντρια Διαβητολογικής Μονάδας, Μονάδας Παχυσαρκίας & Ιατρείου Διαβητικών Εγκύων, Ιατρικού Κέντρου Αθηνών. Το 2003 αποφοίτησε από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Πατρών με γενικό βαθμό «Λίαν Καλώς». Από τον Δεκέμβριο 2004 υπήρξε επιστημονική συνεργάτις στο Διαβητολογικό Εργαστήριο της Α' Προπαιδευτικής Παθολογικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών (Γενικό Νοσοκομείο Αθηνών Λαϊκό), όπου και εκπόνησε τη διδακτορική της διατριβή, υπό την επίβλεψη του καθηγητού Παθολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Νικολάου Κατσιλάμπρου, με θέμα τον σακχαρώδη διαβήτη και με γενικό βαθμό «Άριστα». Στο πλαίσιο της θητείας της στην Α' Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών, εργάστηκε στο Διαβητολογικό Ιατρείο και στο Ιατρείο Παχυσαρκίας της Κλινικής, ενώ παράλληλα συμμετείχε σε σημαντικό αριθμό ερευνητικών μελετών του Διαβητολογικού Κέντρου, αλλά και σε διεθνείς πολυκεντρικές μελέτες. Στην ανωτέρω κλινική έλαβε και την ειδικότητα της Παθολογίας. Το έτος 2007 με υποτροφία από την Ελληνική Ιατρική Εταιρεία Παχυσαρκίας (ΕΙΕΠ) εκπαιδεύτηκε στο Centre for Diabetes and Metabolic Medicine του Barts and the London, Queen Mary’s School of Medicine and Dentistry στο Λονδίνο. Από τον Ιανουάριο του 2013 έως και σήμερα εργάζεται ως ειδική παθολόγος στη Β’ Παθολογική Κλινική και Διαβητολογικό Κέντρο του Ιατρικού Κέντρου Αθηνών. Έχει δημοσιεύσει εργασίες σε ελληνικά και διεθνή περιοδικά και έχει συμμετάσχει με πολλαπλές ανακοινώσεις και διαλέξεις σε συνέδρια Παθολογίας και Διαβήτη.
122 |