ΕΚΕΙ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥ 1990, η «ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΖΩΗΣ»
μού έστειλε τη Συλλεκτική Έκδοση «ΓΙΓΑΝΤΟΑΦΙΣΕΣ ΑΠΟ
ΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ 1950-1975». Η
έκδοση (1993) έγινε με τη συνεργασία του Μουσείου Σύγ-
χρονης Τέχνης Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή,
επ’ ευκαιρία των εορταστικών εκδηλώσεων για τα 100
Χρόνια Κινηματογράφου, που οργάνωσαν τότε το υπουρ-
γείο Πολιτισμού, ο Δήμος Αθηναίων, η Πινακοθήκη Πιερρί-
δη και το Δημοτικό Κέντρο Τεχνών Λευκωσίας.
Γράψτε κάτι, μου είχαν ζητήσει. Είχα πάει και σε μια
σχετική εκδήλωση. Όταν πρωτοήρθα στην Αθήνα, φοβισμέ-
Σκηνές και τίτλοι που τάραζαν τη νεανική ψυχή μου, όπως
«Οι Κολασμένοι του Γ’ Ράιχ», «Φλογερές Νύχτες στο Ρίο»,
«Ρομπέν των Δασών», «Η Σφαγή του Σικάγο», «Η Αθήνα
μετά τα Μεσάνυχτα», «Ταρζάν, ο Άρχων της Ζούγκλας», «Ο
Πόλεμος των Κουμπιών», «Ο Δολοφόνος του Τόκιο», «Ρί-
γκο, ο Εκδικητής», «Επιχείρηση Κεραυνός», «Ο Πειρατής»,
«Ο Γίγας», «Η Γέφυρα του Ποταμού Κβάι», «Ο Μεθύστακας
του Λιμανιού», «Τζέιμς Μποντ», «Εκδίκηση Μέχρι Θανά-
του», «Οκινάουα», «Η Σφραγίδα του Θεού», «Η Πτώση της
Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας», με Σοφία Λόρεν, Αλεκ Γκίνες, Τζ. Μέησον κ.λπ.
Ήμουν τυχερός που έζησα αυτήν την εποχή στα νεανικά μου χρόνια. Πολλές οι νοσταλγικές μνήμες, οι συ -
γκινήσεις, τα όνειρα και βαθύ το άλγος της νοσταλγίας
των χρόνων που έφυγαν στους ανέμους των αλλαγών
και πήραν μαζί τους ένα κομμάτι της ζωής μου, μαζί με τις
αφίσες που έβλεπα στην Ομόνοια, στην οδό Σταδίου, στην
Πανεπιστημίου, στην Πατησίων, μπροστά στους Κινηματογράφους «Ρεξ», «Πάνθεον», «Τιτάνια», «Ορφεύς», «Ιντεάλ», «Αττικόν», «Έσπερος», «Κοτοπούλη», «Παλλάς», «Αθηνά», «Παγκράτιον», «Σινεάκ», «Ροζικλέρ», «Αλάσκα», «Κρόνος»… Χάνομαι στο δάσος των αναμνήσεων
AΣΦΑΛΙΣΤΙΚΌ underwriting
Θυμάμαι παλιά, πριν μερικές δεκαετίες, όταν περιπλανιόμουνα μικρός στα σινεμά της Αθήνας, στο «Ροζικλέρ», στην «Αλάσκα», στο «Ρεξ», στους αθηναϊκούς δρόμους, στην Πανεπιστημίου, στη Σταδίου, στην Αγίου Κωνσταντίνου και στη Δώρου, στην πλατεία Ομονοίας, όπου ήταν ο κινηματογράφος «Κρόνος».
Εκεί, οι εικόνες μετέωρες πάνω από το σινεμά, διαφήμιζαν το κινηματογραφικό έργο της εβδομάδας. Μπορούσες να δεις σε υπερμεγέθεις διαστάσεις τις διάφορες σκηνές που διαδραματίζονταν στο έργο. Οι αφίσες αυτές ήταν ζωγραφισμένες με το χέρι. Οι καλλιτέχνες ήταν άλλοι της Σχολής Καλών Τεχνών και άλλοι αυτοδίδακτοι, ειδικευμένοι στη μεγέθυνση φωτογραφιών. Πάντως, ήταν εντυπωσιακά τα πανό αυτά με τα ωραία χρώματα και την πολύπλοκη σύνθεση, όπου τα διαδραματιζόμενα συνετίθεντο σε διαφορετικούς χρόνους, το ένα δίπλα στο άλλο. Έβλεπες τον Ταρζάν, την Τζέιν και την Τσίτα στη ζούγκλα, με φίδια, λέοντες και δίπλα τους κακούς λευκούς κυνηγούς, που σκότωναν τους φίλους ελέφαντες, ενώ ο Ταρζάν κατέβαινε με ένα τριχόσκοινο από τα δέντρα για να τιμωρήσει τον κυνηγό. Σε άλλο έργο, ο Σαμπού και το Τζίνι να βγαίνει από ένα μπουκάλι και το μαγικό χαλί να πετά δίπλα στο ξύλινο άλογο. Σε άλλη πάλι γιγαντοαφίσα, ο Κάπτεν Μπλαντ, με τον Έρολ Φλιν να ξιφομαχεί με πειρατές πάνω σε ιστιοφόρο πλοίο με πολλά πανιά ή σε άλλη τον ξυλοπόδαρο της Νήσου της Θησαυρών. Έτσι λοιπόν, βλέποντας αυτές τις γιγαντοαφίσες, κρίναμε σε ποιο έργο έπρεπε να πάμε. Ποιο ήταν το καλύτερο. Και δεν πέφταμε ποτέ έξω. Ενώ τώρα περιμένουμε στα τυφλά κάποια κριτικά σημειώματα να μας υποδείξουν την αξιόλογη ταινία.
νο επαρχιωτάκι από το Αγρίνιο, το 1966, που επέτυχα στην
Πάντειο, μου είχαν κάνει εντύπωση αυτές οι γιγαντοαφίσες
στους δρόμους της Αθήνας και στους κινηματογράφους.
Κοίταζα και θαύμαζα αυτές τις αφίσες των ζωγράφων: Γ.
Βακιρτζή, Στ. Αλμαλιώτη, Ν. Ανδρεάκου, Α. Βαζοπούλου, Κ. Γρηγοριάδη. Βαγγέλη Φαεινού, Γερ. Τουλιάτου. Χ. Σεράση, Μ. Παναγιωτόπουλου. Ν. Νικολαΐδη, Κ. Κουζούνη, Γιαν Βασ… Κοίταξα σαν χαμένος τον Τζον Γουέιν, τον Νίκο Ξανθόπουλο, τον Αλέκο Αλεξανδράκη, τον Στέφανο Στρατηγό, τον Ανδρέα Μπάρκουλη, τον Σον Κόνερι, τον Γκάρι Κούπερ, τον Αλέν Ντελόν, την Άννα Φόνσου, τον Μίμη Φωτόπουλο, τον Κώστα Χατζηχρήστο, τη Μελίνα, τον Νίκο Κούρκουλο, τη Ζωή Λάσκαρη, τη Σοφία Λόρεν, την Τζούλι Άντριους, τον Γιουλ Μπρίνερ, τον Κερκ Ντάγκλας, τον Γιώργο Φούντα…
και στις μνήμες που βρήκα σε σκοτεινές αίθουσες όπου
έλαμπαν τα παραμύθια και οι παρουσίες των ονειροπόλων σκηνοθετών και σεναριογράφων, που καθιέρωναν
τρόπους ζωής στο πώς αγαπάνε, πώς φιλάνε οι αγαπη-
μένοι, πώς κλαίνε στους χωρισμούς, πώς πολεμάνε, πώς
ξεπλένουν ντροπές…
Πολλά προσέφεραν στον πολιτισμό οι ασφαλιστικές
εταιρείες, με τις χορηγίες τους, και είναι πολλά που θα
έπρεπε να μάθουν οι νέοι για την προσφορά της ασφάλι-
σης. Ο Νίκος Κακολύρης της EUROLIFE αυτήν την εποχή
προσφέρει πολλά στον πολιτισμό, με τις σύγχρονες χορη-
γίες που προτείνει. Είναι άνθρωπος πολιτισμού, που πολλά
ελπίζουμε…
E.Σ.
Αυτές οι γιγαντοαφίσες έπαιζαν μεν έναν ρόλο διαφημιστικό, συγχρόνως όμως μιλούσαν ζωντανά στους περαστικούς, γιατί δεν ήταν απλώς φωτογραφίες, αλλά είχαν περάσει από έναν συγκινητικό χρωστήρα κάποιου καλλιτέχνη, που συμμετείχε τελικά στην υπόθεση του έργου, αφού με ελάχιστες, στην κυριολεξία, πινελιές, ζωγράφιζε περιληπτικά και με ουσιώδη τρόπο το έργο. Σιγά-σιγά, μπροστά στην εξέλιξη, με την τηλεόραση και τον περιοδικό Τύπο, με τις εικόνες και τις παρουσιάσεις στη μικρή οθόνη ή στις σελίδες των εφημερίδων και των περιοδικών, η ωραία αυτή περιπλάνηση στους δρόμους εξέλιπε και έτσι οι θεατές των σινεμά δεν κοιτούν πια ψηλά για να δουν την αφίσα, αλλά μπαίνουν στους κινηματογράφους οδηγούμενοι από την άποψη κάποιων εντύπων ή κάποιων ειδικών της κινηματογραφολογίας. Τι τα θέλετε, η ζωγραφική εικόνα θέλει και τα κατάλληλα μάτια. ΑΛΕΚΟΣ ΦΑΣΙΑΝΟΣ, ζωγράφος