Hasselts GOUD - Editie 11 by Stad Hasselt

Hasselts

GOUD Een magazine over, door en voor senioren

“Wat ik zocht, heb ik hier gevonden” > p. 4

Welkom op ons eerste mantelzorgcafé > p. 7

“Het geheim van een goed huwelijk? Dingen doen voor elkaar” > p. 8

“We kwamen hier eerst een keertje kijken en zagen het meteen zitten” > p. 36

2021 - nr3

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Newsflash

Voorwoord Beste lezer

Familieraden bij HOGEVIJF Vier keer per jaar organiseert HOGEVIJF voor familieleden van bewoners een ‘familieraad’. We geven hier aan de familie van onze nieuwe bewoners graag informatie mee rond de algemene organisatie van het woonzorgcentrum. In een tweede deel bespreken we alle nieuwe informatie die voor iedereen van belang is. Daarna kunnen alle familieleden en mantelzorgers hun vragen stellen in verband met een specifieke afdeling. Om de avond vlot te laten verlopen, kan u uw vragen al op voorhand doorgeven.

De volgende familieraden organiseren we zowel digitaal via Microsoft Teams als ter plaatse bij HOGEVIJF. De eerstvolgende familieraden voor het woonzorgcentrum vinden plaats op: • Campus Banneux: dinsdag 14 december vanaf 19u00 • Campus Stadspark: woensdag 15 december vanaf 19u00

Sinds jullie als eerste in onze samenleving volledig gevaccineerd waren, verbeterde de toestand in onze woonzorgcentra aanzienlijk. Ook de vaccinatie van de rest van de Hasseltse bevolking verliep bijzonder vlot. Meer dan 90% van de Hasselaren boven de 18 jaar ontving reeds één of twee prikjes. Daardoor kunnen we – gelukkig – de strenge maatregelen versoepelen. Dat komt uiteraard ook jullie ten goede. Het gemis aan contact met jullie naaste familie en vrienden was misschien wel één van de zwaarste gevolgen van de hele coronacrisis. Die fase is nu al even achter de rug. Jullie mogen terug bezoek ontvangen en dat doet ongetwijfeld deugd. Maar ondertussen zijn we in een volgende fase beland. Onze ministers van Volksgezondheid hebben immers beslist dat de bewoners van de woonzorgcentra – jullie dus – een derde prik krijgen. Die beslissing namen ze op advies van de Hoge Gezondheidsraad. Met die derde prik zal de weerstand tegen het virus nog verder worden opgekrikt. En dat is uiteraard een goede zaak. Zo kunnen we immers nog een stapje dichter naar de normale wereld zetten. Want dat missen we toch allemaal. Met deze nieuwste editie van ‘Hasselts Goud’ willen we jullie optimaal informeren over het reilen en zeilen in en rond onze Hasseltse woonzorgcentra. De makers van dit magazine hebben alweer schitterend werk geleverd met mooie verhalen over twee Erasmus-studenten, de dienst onderhoud, twee zussen, het mantelzorgcafé en nog zoveel meer. Het loont zeker de moeite om dit allemaal eens rustig te doorbladeren. Zo bent u weer helemaal op de hoogte! Veel leesplezier! Zorg goed voor jezelf en voor elkaar.

Dymfna Meynen Schepen van de Hasselaar – Zorg & Samenleving

Colofon

Seniorenvoorzieningen OCMW Hasselt

Verantwoordelijk uitgever: Koen Deconinck

Contactgegevens: Hasselts GOUD

e-mail: info@hogevijf.be

t.a.v. Tom Daniels

Hadewychlaan 74

3500 Hasselt

Sen 3

Vrijwilliger in de kijker: Dost Ali Yousofi

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

met een meisje zonder dat ik ermee gehuwd was. Daarvoor hadden we gestenigd kunnen worden.” “In 2017 ben ik toegekomen in België. Volgens mijn Belgische paspoort ben ik er vandaag 24, en ben ik geboren op 1 januari. Ik heb nog steeds niet de gewoonte om mijn verjaardag te vieren, 1 januari is sowieso al een feestelijke dag. Mijn eigen verjaardag laat ik eerder aan me voorbijgaan. Eén keer heb ik mijn verjaardag wél gevierd, toen had een van mijn medestudenten iets voor me georganiseerd. Op mijn Facebook-pagina heb ik trouwens de datum van mijn aankomst in België als verjaardagsdatum opgegeven. Dus op die dag krijg ik ook nog felicitaties (lacht). Dat is dan ook een bijzondere dag.”

“Wat ik zocht, heb ik hier gevonden”

Vrijwilliger zijn in een woonzorgcentrum. Voor de 24-jarige Afghaan Dost Ali Yousofi is het de ideale aanvulling op zijn studies verpleegkunde én tegelijkertijd een goede manier om zijn kennis van het Nederlands en onze cultuur te vergroten. En dus verwelkomen wij hem graag bij HOGEVIJF.

Hoe oud was je toen je naar België kwam? “Dat weet ik eigenlijk niet precies. Net zoals heel wat andere Afghanen in de regio waar ik vandaan kom, konden ook mijn vader en moeder niet lezen of schrijven. Daarom linkten ze de verjaardag van hun kinderen niet aan een specifieke datum, wel aan een 4

specifieke gebeurtenis. In mijn geval was dat de opkomst van de Taliban. Dat was nadien ook de reden van onze vlucht naar het buitenland. De toestand was onveilig geworden waar ik woonde, de Taliban en de overheid waren voortdurend met elkaar in conflict. Bovendien had ik ook een relatie

Ben je alleen naar ons land gekomen? “Tot aan de Turkse grens was ik nog samen met mijn zus, broer en mama. Jammer genoeg heb ik sinsdien niets meer van hen vernomen. Ondanks heel wat pogingen om via het Rode Kruis naar hen op zoek te gaan, weet ik niet waar ze zijn. Via-via ben ik van Turkije naar België gekomen. In Brussel diende ik een asielaanvraag in. Nadat ik 26 dagen in een asielcentrum in Brussel had verbleven, kon ik naar een asielcentrum in Limburg, meer bepaald naar Lanaken. Ik had me van tevoren wel wat geïnformeerd over België en Limburg leek me een goede keuze. Ik wist dat ze in Limburg een beetje trager spreken, dat leek me gemakkelijker om de taal te leren dan bijvoorbeeld

West-Vlaanderen (lacht). En ik wist dat er in Genk veel nationaliteiten waren. Goed om andere mensen te leren kennen. Na een aantal maanden kreeg ik mijn verblijfsvergunning en eerste identiteitskaart. Toen moest ik nog op zoek naar een verblijf. Gelukkig had ik bij de Genkse organisatie voor anderstaligen VriendEnTaal enkele mensen leren kennen. Paula bijvoorbeeld, heeft me helpen zoeken naar een woonplek in Genk. Zij heeft me heel erg gesteund in die periode. En sinds februari woon ik hier in Hasselt. Hier hoop ik mijn diploma verpleegkunde te behalen.” Vanwaar de keuze voor verpleegkunde? “De jobzekerheid speelt zeker mee, verpleegkundige is een knelpuntberoep, dus het lijkt me een prima start. Maar ik weet niet wat de toekomst zal brengen. Ik zou misschien ook wel tandarts willen worden. Laten we maar eerst beginnen bij het begin. In een andere taal studeren, is sowieso al niet evident. Maar in verpleegkunde zal ik alvast heel wat opsteken over zorgen voor mensen en over hoe je moet omgaan met oudere mensen en mensen met medische problemen. Als alles goed gaat start ik mijn studies in september hier in Hasselt. Dat zou ik graag combineren met extra taallessen Nederlands. Als verpleegkundige kun je het niet maken om een foutje te maken in een verslag, taal is zo belangrijk. In afwachting van de start van mijn studies, leek vrijwilligerswerk me een prima alternatief.”

Sen 5

HOGEVIJF

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

“Als ik hier niet ben, ga ik graag fietsen, luister ik naar muziek of speel ik gitaar. Ik ga ook graag uit met vrienden.”

Hoe ben je hier bij HOGEVIJF terechtgekomen? “Ik had al een poosje vrijwilligerswerk gedaan in een woonzorgcentrum in Genk, maar nu ik in Hasselt woon, leek het me gemakkelijker om een centrum dichter bij huis te vinden. Nadat ik hier een keertje op gesprek ben gekomen, mocht ik starten. Ik help bij het eten, opruimen van de eetzaal, doe mee aan activiteiten met de bewoners, ... Ik ben hier in de zomer haast iedere dag geweest. Ook nadien hoop ik mijn studies te combineren met vrijwilligerswerk, bijvoorbeeld in de weekends. Het is een prima manier om mijn Nederlands te verbeteren én vertrouwd te worden met het reilen en zeilen in een woonzorgcentrum. En ik steek veel op over de Belgische cultuur. In Afghanistan zijn er bijvoorbeeld geen rusthuizen, ouderen verblijven daar bij hun kinderen. Dat is moeilijker in België, waar mensen veelal met twee gaan werken.” 6

Hoe zie je je toekomst hier? “Oh, ik heb veel plannen. Eerst en vooral hoop ik over drie jaar af te studeren als verpleegkundige. Daarna kan ik misschien naar Leuven verhuizen om te werken en verder te studeren. Overdag werken en ’s avonds studeren, lijkt me een fijne combinatie. Ik wil in elk geval niet zomaar stoppen met studeren na drie jaar. Ik ben blij dat ik in België woon. Wat ik zocht, heb ik hier gevonden. Vriendelijke, behulpzame mensen die je helpen als je met vragen zit. Veel mogelijkheden om je leven vorm te geven. Ik ben klaar voor de toekomst!” Dit interview vond plaats op 12 augustus. Begin september volgde een telefoontje. Of we nog een wijziging zouden kunnen doorvoeren in de tekst? Natuurlijk. Maar welke dan? “Wel, ik heb mijn familie na al die tijd teruggevonden! Jammer genoeg bevinden zij zich opnieuw in Afghanistan, waardoor ik niet weet wanneer ik hen zal terugzien, nu het land opnieuw in handen gevallen is van de Taliban. Maar ik weet nu eindelijk zeker dat ze nog in leven zijn.”

Newsflash

Welkom op het eerste mantelzorgcafé Zorg jij ook onbetaald voor een zieke of hulpbehoevende persoon in je omgeving? Dan ben jij één van de 680.000 mantelzorgers in Vlaanderen. Uit onderzoek blijkt dat mantelzorgers een groter risico lopen om in sociaal isolement te belanden of depressieve gevoelens te ontwikkelen. Stad Hasselt wil je daarom, via de mantelzorghub, ondersteunen. Een nieuw initiatief is een maandelijks mantelzorgcafé, waar je terechtkan met je vragen of andere mantelzorgers kan ontmoeten. Het eerste daarvan vindt plaats op 12 oktober en dat in lokaal dienstencentrum HOGEVIJF (Campus Banneux). Inschrijven of vragen over mantelzorg? Mail naar mantelzorg@hasselt.be. mantelzorghub.be/cafes/de-hazelmantel

We hebben nog nooit zo graag een aanvulling voor een interview geschreven.

Sen 7

Mantelzorgers

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

“Het geheim van een goed huwelijk? Dingen doen voor elkaar” Terwijl 1 september voor de meeste lezers wellicht herinneringen oproept aan de eerste schooldag, heeft het echtpaar Gabriëlle Briers en Paul Motmans die dag al jarenlang iets anders te vieren. Op een zonnige 1 september in lang vervlogen tijden stapten ze immers in het huwelijksbootje. En dat 65 jaar geleden. Het ideale moment om Gabriëlle en zoon Luc te interviewen.

Paul Motmans verblijft sinds een poosje in ons woonzorgcentrum, op campus Banneux. Op het moment van het interview is hij opgenomen in het ziekenhuis, maar anders komt zijn Gabriëlle trouw iedere dag op bezoek. Geflankeerd door een van haar zonen, Luc of Carlo of door haar dochter Brigitte. Gabriëlle, hoe heb je Paul leren kennen? Gabriëlle: “In ’t Oud Hospitaal in Hasselt. Daar werkte ik mee in de keuken, waar ik de maaltijden maakte. Paul hoorde bij de werkmannen die aan de slag waren in de kapel. Een van de zusters die aan het hoofd stond van de keuken, vroeg me op een koude winterdag om ze een tas warme soep te brengen. Die hadden we toch nog over.” “Een tijdje later was ik met vriendinnen op de kermis bij ons in de buurt. Ik ging graag dansen. Dat is goed voor de lenigheid (lacht). Paul bleek er ook te zijn en kwam 8

naar me toe. Het klikte wel en nadien is hij met me meegegaan om te kijken waar ik woonde.” Luc: “Ah, dat wist ik niet. (lacht)” Gabriëlle: “Daarna bleef hij komen. Iedere zondag, voor een tas koffie en een lekker stukje vlaai. Soms gingen we wandelen. Niet te laat hoor, want dat mocht niet. Ik ben maar één keer echt verliefd geworden en ben dat gebleven. Op Paul. Zo’n drie jaar later zijn we getrouwd. Ik had me altijd voorgenomen om te trouwen in de mooiste maand van het jaar: mei. Maar uiteindelijk werd het 1 september.” Hoe hebben jullie die dag beleefd? Gabriëlle: “Paul zei vroeger altijd: als je altijd braaf bent geweest, dan krijg je mooi weer op je trouwdag en het werd een prachtige dag (lacht). Je kon wel in slaap vallen buiten, zo warm was het. Op onze trouwdag

Sen 9

Mantelzorgers

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

organiseerden we thuis een etentje met de tantes, ooms, neefjes en nichtjes. Op de tweede dag vierden we het nog met wat vrienden en koffie en taart.” Hoe is het leven verder gelopen? Gabriëlle: “We kregen drie kinderen. Eerst Luc, in 1958, toen Brigitte, in 1959, en daarna Carlo, in 1962. Wist je trouwens dat niet alleen ik, maar ook mijn zus en broer trouwden met respectievelijk een broer en zus van Paul? Samen met de familie maakten we regelmatig uitstapjes. Een gezellige bende!” Luc, hoe heb jij je kindertijd ervaren? Luc: “Mijn kindertijd kan ik niet anders omschrijven dan fantastisch. En dat zeg ik niet alleen omdat mama naast me zit (lacht). We woonden in de Kiewitstraat hier even verderop. Ik herinner me die tijd als een warm bad. Ik koester warme herinneringen aan de opvoeding die ze ons hebben gegeven. Mijn ouders waren en zijn nog steeds zachte, positieve mensen. Die oprecht aandacht schonken aan hun kinderen. Met een grote liefde voor ons, en voor de natuur. Lang voor het een trend was, hadden zij al belangstelling voor een zo natuurlijk mogelijke en wisselende teelt, ze waren echt zelfvoorzienend. Ze hielden ook kippen en konijnen. Ja, ook onze lievelingskonijnen moesten er telkens opnieuw aan geloven.” Gabriëlle: “Met pruimen, heerlijk!” Luc: “Of de kleine aardappeltjes die overbleven uit de oogst, varkenspatatjes zoals ze die noemen. Eigenlijk bedoeld om dieren te voederen, maar gekookt zo heerlijk, veel 10

te lekker om niet zelf te verorberen! Verder hadden mama en papa een grote passie voor bloemen, veel bloemen. Nog steeds trouwens. Je vindt mama nog dagelijks in de tuin en in haar serre. Anderen weten haar trouwens ook goed te vinden voor tuinadvies of zaden.” Gabriëlle: “Die liefde voor bloemen heb ik altijd gehad. Als kind al nam ik de klompen van mijn vader om ze te versieren en aan de muur te hangen nadat ik ze had gevuld met geraniums en blauwe lobelia’s. Ook Paul had dat van huis uit meegekregen. Het was echt iets wat we deelden. We waren ook lid van De Volksuin in Hasselt, een organisatie waar mensen samenkomen rond tuinieren. Daar gingen we iedere eerste zondag van de maand naartoe. En dat meer dan 60 jaar lang.” Luc: “Mama is ontzettend leergierig. Ook vandaag nog leest ze heel veel en graag. Zoals het magazine Hasselts Goud, bijvoorbeeld (lacht). Studeren zat er jammer genoeg niet in voor haar, al had ze dat graag gewenst. De oorlog strooide roet in het eten.” Gabriëlle: “Ik zou anders graag bureelwerk hebben gedaan. Of in een winkel hebben gestaan.”

over verschenen, stond zij al mindful in het leven. ‘Een goed gedacht is veel waard’, is haar motto. We zijn zacht opgevoed. Mama en papa hadden altijd een luisterend oor voor ons klaar. Ik zag het wel eens anders bij vriendjes.” Op 1 september was het maar liefst 65 jaar geleden dat jullie in het huwelijksbootje stapten. Hoe hebben jullie die briljanten dag gevierd? Luc: “Door de dementie van papa, zat een feest er jammer genoeg niet echt in. Maar op 1 september dit jaar stond er opnieuw een stralende zon aan de hemel. De medewerkers van HOGEVIJF hulden papa voor de

gelegenheid in zijn trouwkostuum van toen. We maakten mooie foto’s, er waren feestelijke ballonnen en we gingen nadien samen met mama uiteten. Een mooie dag.” Wat is volgens jou het geheim van een goed huwelijk, Gabriëlle? Gabriëlle: “Je moet dingen doen voor elkaar. Paul heeft veel voor mij gedaan, ik heb altijd veel voor hem gedaan. En verder: niet altijd koppig je eigen ding willen doen, maar blijven praten. En natuurlijk ook luisteren naar elkaar. En voor al wie een tuin heeft: samen in de tuin werken en genieten van de bloemen en de oogst. Ik kan het iedereen aanraden.”

Welke levenslessen heb je meegekregen van je ouders? Luc: “Papa was er altijd voor anderen. Waar hij kon, hielp hij graag een handje. Dat hebben we alle drie meegekregen. En mijn mama noem ik wel eens een pionier in mindfulness. Lang voor het woord zijn intrede deed en er dure cursussen en boeken

Sen 11

HOGEVIJF

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Zoon Luc kroop in zijn pen ter gelegenheid van de 65ste huwelijksverjaardag van Paul en Gabriëlle:

Van een briljant idee naar een briljanten paar … Paul Motmans & Gabrielle Briers 01.09.1956: een briljant idee om, op deze zomerse dag, te trouwen 01.09.2021: en vandaag een briljanten paar

Praatcafé dementie

Hun geheim? - Paul staat altijd klaar om te helpen: zijn gezin, familie, vrienden, kennissen, zelfs onbekenden. Bij de vraag: “Hoeveel is mijn schuld?”… antwoordt hij minzaam: “Graag gedaan.” - Gabrielle verspreidt nog steeds, heel mindful, en al sinds lang voor dit begrip bekend was, haar enorme positieve levenshouding: “Een goed gedacht is veel

Elke maand stelt een andere gastdeskundige een bepaald thema rond dementie voor. Nadien kan je, samen met de deskundigen en andere aanwezigen van gedachten wisselen of ervaringen uitwisselen. Natuurlijk is dat volledig vrijblijvend, je mag ook gewoon luisteren. Tijdens het praatcafé geven wij je ook informatie over de verschillende hulp- en zorgmogelijkheden waarop je in je zorgsituatie thuis of in het woonzorgcentrum beroep kan doen.

waard.” Ongeveer 70 jaar geleden ontmoetten ze elkaar aan ’t Oud Hospitaal aan de Kempische Poort te Hasselt. Zij binnen als keukenhulp , hij buiten als plaatser van vensterbanken en dorpels in blauwe steen. Van de overschot in de grote soepketel gaf zij de werkmannen een dampende kom soep. Pauls kom was steeds voller dan die van de anderen. Toevallig of een teken aan de wand … nog steeds een goed bewaard geheim.

Haar soep is sindsdien zijn levenselexir. Meer dan 65 jaar zijn zij al pioniers in biotuinieren, bloemenpracht in voortuin, gevel, balkon en tuin; de dakgoot bleef (goddank) gespaard. Twee zachte karakters, in combinatie met noeste werkkracht, zelfvoorziening en diep respect voor mens, dier en natuur. Onbaatzuchtig klaar staan voor de andere(n) en een positief gedachtengoed gekruid met humor, grapjes en plagerijen maar vooral zelfzorg en zorg voor de andere(n) creëren dankbaarheid en een diep geluksgevoel. Dank, héél véél dank, ma en pa.

Newsflash

Van Luc, Brigitte en Carlo

HOGEVIJF organiseert maandelijks een praatcafé dementie. Dat is een ontmoetingsmoment voor personen met dementie, hun familieleden en mantelzorgers.

Tijdens de Coronapandemie hebben we geen praatcafés meer kunnen organiseren. We zijn blij je te kunnen melden dat we deze terug kunnen organiseren sinds september. We geven je graag een kort overzicht van de eerstvolgende praatcafés: • Dinsdag, 5 oktober 2021 om 19u30: ‘Dementie en preventie’ door Laurien Ven Consulente ECD Contact • Dinsdag 2 november 2021 om 19u30: ‘ “Het lelijke eendje” Over vertrouwen, schuldgevoel, …’ door Katje van Goethem – Freelance ECD Memo • Dinsdag, 7 december 2021 om 19u30: “Als eten een zorg wordt” – Door Elien Thonissen, logopediste HOGEVIJF De praatcafés gaan door in het Lokaal Dienstencentrum – Campus Banneux, Hadewychlaan 74, 3500 Hasselt. Heb je vragen rond dementie of wil je graag dat we je maandelijks op de hoogte brengen van het volgende praatcafé? Neem dan zeker contact met ons op via het telefoonnummer 011 88 84 84 of e-mailadres info@hogevijf.be. Even binnenlopen kan natuurlijk ook altijd.

Sen 13

HOGEVIJF

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

mantelzorgers, arts, etc. De bewoner is altijd aanwezig bij het gesprek, tenzij dit niet meer lukt. Mijn collega of ik functioneren als moderator tijdens zo’n overleg.”

Blik op huidige én toekomstige noden van onze bewoners tijdens het zorgoverleg Bij HOGEVIJF willen we onze bewoners met de beste mogelijke zorgen omringen en ondersteunen. We vinden het dan ook ontzettend belangrijk om hun noden te kennen. Het zorgoverleg is een ideale gelegenheid om - samen met bewoners, mantelzorgers en het zorgteam - het welbevinden en de zorgnoden van de bewoner te evalueren. Huisarts en coördinerend arts Gert Ghijsebrechts, leefgroepcoördinator Kathy Theunis en seniorenconsulente Katrien Jans lichten graag toe waarom HOGEVIJF zo sterk inzet op deze gesprekken.

Dr. Ghijsebrechts Coördinerend raadgevend arts Kathy Theunis Verpleegkundige Katrien Jans Seniorenconsulente

Wat houdt een zorgoverleg precies in? Katrien: “Een zorgoverleg is een multidisciplinair overleg tussen de bewoner, zijn of haar mantelzorgers, verpleging, kinesist, huisarts en een seniorenconsulent. We organiseren zo’n eerste gesprek sinds enige jaren standaard acht weken nadat de bewoner zijn of haar intrek heeft genomen op de campus. Na dat eerste overleg vinden de gesprekken vooral plaats op een kantelmoment in de zorgverlening, als de zorgnoden sterk veranderen. Voor het eerste gesprek nemen wij vanuit de sociale dienst het initiatief, later kan dit op vraag van de bewoners,

Wat bespreken jullie concreet tijdens zo’n zorgoverleg? Kathy: “In dat eerste gesprek evalueren we vooral hoe die eerste periode is verlopen. Hoe verloopt het verblijf op de afdeling? Op het vlak van welbevinden, verzorging, contacten en activiteiten? Hebben de bewoner en mantelzorgers specifieke vragen? Dan bespreken we graag in welke mate we hieraan tegemoet kunnen komen met ons team. Vaak gaat het om dagdagelijkse zaken, denk maar aan vroeger of later gaan slapen, kleding die vaker of minder vaak gewassen zou moeten worden, een extra dutje of maaltijd, etc. Natuurlijk kunnen deze zaken ook in de wandelgangen worden besproken. Maar het voordeel van zo’n zorgoverleg is dat je met het hele team samenzit rond 1 bewoner. De feedback die we krijgen tijdens zo’n overleg is voor ons erg belangrijk. We streven immers steeds naar de best mogelijke zorg.” Katrien: “Een belangrijk doel van het zorgoverleg is ook om samen de toekomstige zorgverlening onder de loep te nemen.” Kun je dat wat meer toelichten? Gert: “Dat doen we vooral op medisch vlak, bijvoorbeeld wanneer een bewoner sterk achteruit zou gaan. Welke zorgwensen heeft hij of zij voor bepaalde situaties, denk maar aan ziekenhuisopnames, reanimatie etc.? Die brengen we graag in kaart en nemen we op in het dossier en registreren we in sa-

Sen 15

Woordzoeker

PUZZELEN MET

altijd positief: welke zorgen kunnen we wél nog bieden? Wat is er wél nog mogelijk met de beperkingen van de patiënt?”

Vooraan op de bank: Marijke Verstegen - Seniorenconsulente Achteraan: Katrien Jans - Seniorenconsulente

menspraak met de patiënt en familie via een CBT-formulier (Code Beperking Therapie).” Katrien: “Doordat we systematisch een eerste zorgoverleg organiseren, kunnen we op die manier voor iedereen een dergelijk formulier opstellen.” Katrien: “Bij een eventuele ziekenhuisopname kunnen we deze ook overdragen aan het ziekenhuis.” Gert: “Ze dient wel enkel als achtergrond en is niet absoluut. De CBT-code kadert trouwens in ons overkoepelend beleid rond vroegtijdige zorgplanning (VPZ) om de wensen en doelen van de patiënt voor toekomstige zorg vast te leggen en hier maximaal rekening mee te houden. Ik denk dat we wel mogen stellen dat HOGEVIJF op het vlak van VPZ een voortrekkersrol heeft gespeeld in Vlaanderen. De insteek van zo’n gesprek is 16

Ik kan me voorstellen dat bewoners hier niet altijd graag of gemakkelijk over praten … Kathy: “Dat klopt. De ene heeft het daar al moeilijker mee dan de andere. Als we weten dat het gespreksonderwerp gevoelig ligt, proberen we dit buiten het zorgoverleg bespreekbaar te maken. Zo kan een rouwbrief die je opmerkt in de kamer, een prima insteek zijn om een informeel gesprekje te beginnen, maar wel zeer waardevolle informatie opleveren.” Gert: “Het zijn inderdaad zulke momenten die je dan moet aangrijpen. Jullie zijn als medewerker immers ook een vertrouwenspersoon van de bewoner. De informatie die uit zo’n gesprek naar voren komt, kan eventueel geregistreerd worden in het dossier van de patiënt.” Hoe ervaren bewoners en familie zo’n zorgoverleg? Katrien: “Heel positief. Het geeft hun bijvoorbeeld ook een beter zicht op o.a. de deelname van de bewoner aan kine, activiteiten, etc. Gehoord worden is ontzettend belangrijk. We betrekken hen dus graag zoveel mogelijk. We zien de familie immers als partners in de zorg voor onze bewoners.”

Seniorenvoorzieningen OCMW Hasselt

BEGELEIDING BILJARTEN BOERDERIJ BUURTTAFELS CHOUKE

COMPAGNIE DANSZAAL ERASMUS GOEDLACHS HOMETRAINER

HOOFDSTAD JOBSTUDENTEN KLUSSEN MANTELZORGCAFE ORGANISATIE

OTAGO PENSIOEN PREVENTIE STUDEREN

OPLOSSING

Sen 17

Toen en nu

Ik plaag de verpleegsters graag Echt stil is het nooit op onze campus Stadspark. Overdag heerst er meestal een gezellige drukte. En sinds Omer Lejeune (76) er zijn intrek nam in kamer 1, heeft die drukte ook een muzikale omkadering gekregen. Als muziekliefhebber laat hij graag horen wat hij in huis heeft. Op het ritme van zijn vele cd’s of zijn orgel. Niet alleen zijn naam verraadt het, ook zijn accent maakt het al snel duidelijk. Omer Lejeune groeide dan wel op in Hasselt, hij deed dat grotendeels ‘en français’. Omer Lejeune: “Mijn mama kwam uit het prachtige Houffalize, en mijn papa uit Visé. Hoewel hij beter Vlaams sprak dan Frans, ben ik toch voornamelijk in het Frans grootgebracht. En in het Hasselts natuurlijk (lacht). Niet alleen, maar samen met mijn twee broers. Eentje, Philippe, was een jaar jonger dan ik en mijn jongste broer, Freddy, kwam er tien jaar na 18

mij. We hebben in Kuringen gewoond, en als kind ging ik naar het pensionaat in Teuven. Ik heb het in Hasselt geprobeerd hoor, maar dat lukt niet zo goed. Het Hasselts dat ik spreek, heb ik op straat geleerd (lacht).” Vanuit Hasselt ging het nadien naar Brussel. “Daar kon ik op mijn 19de aan de slag bij de Pensioendienst. Een aantal jaar pendelde ik iedere dag vanuit Hasselt naar Brussel en weer terug, maar op mijn 27ste besloot ik de Limburgse hoofdstad te verruilen voor de

Belgische hoofdstad. Ik trouwde toen voor een eerste keer. Na acht jaar liep dat helaas mis. Niet veel later leerde ik mijn tweede echtgenote kennen. Maar ook dat bleek geen succes. Wat wil je: ik leerde haar kennen op café en al na drie dagen gingen we samenwonen. Dat was veel te snel. Helaas verloor zij tijdens de zwangerschap ons enige kindje, daar heb ik altijd veel verdriet van gehad.” Na een moeilijke periode keerde Omer terug naar Hasselt. “Mijn huwelijken hadden me financieel veel leed berokkend. Er zat niets anders op dan terug bij mijn mama in te trekken. Dat was ideaal om terug even op adem te komen. Na zo’n 4,5 jaar verhuisde ik dan naar de Ertbeekstraat. Daar heb ik jarenlang met veel plezier gewoond. En nu ben ik hier …” Hier, dat is in campus Stadspark. En of het Omer hier bevalt! “Ik voelde me hier snel thuis. Ik blagueer de verpleegsters graag (lacht) en noem niemand bij naam. Iedereen is voor mij Chouke (lacht). Ik ben geen moeilijke man, ik hou van een vrolijke noot.” Dat mag je in Omers geval trouwens letterlijk nemen, want zijn komst zorgt voor de nodige muzikaliteit op de afdeling. “Ik speel heel graag orgel en wilde niet naar hier verhuizen zonder mijn orgel mee te nemen. Gelukkig mocht dat. Ook mijn 300 cd’s moesten een plaatsje krijgen. Ik ben mijn schoonzus heel erg dankbaar dat ze dit allemaal voor me heeft gearrangeerd: mijn kamer ingericht, mooie foto’s aan de muur gehangen.” Speel nog eens iets “Wat ik graag hoor? Corry en de Rekels bijvoorbeeld, maar ik heb ook veel Italiaanse cd’s. Al Bano en Romina Power: Zo mooi! Of

ken je het nummer Étoile de neige? Daar kan ik zo van genieten.” En meteen worden we getrakteerd op een stukje zang door Omer. “Ondertussen zijn ze het hier wel wat gewoon, en komen andere bewoners al eens vragen om nog eens een plaatje op te zetten of iets te spelen. Er wordt hier zelfs al eens gedanst door de verpleegsters! Maar vraag me niet om noten te lezen, want dat heb ik nooit geleerd. Ik heb mezelf leren spelen op het pensionaat. Hoe ik dat gedaan heb, weet ik niet goed.” Potje biljarten Wat Omer nog graag doet als je hem niet in zijn kamer vindt? “Gaan sjoelen en gaan eten. Barbecue, mmmm, of een koude schotel. Dat zou ik iedere dag kunnen eten. Met een Italiaans wijntje zou het misschien nog lekkerder zijn, maar dat doe ik niet meer. Wat ik hier misschien wel nog mis? Om te eten? Een lekker stukje chateaubriand. En voor de rest: een biljarttafel. Biljarten, dat deed ik zo graag vroeger. Ik was er echt goed in en was vaak te vinden in biljartcafé Schoofs aan het station. Misschien maar goed dat er hier geentje staat, want ik zou de hele dag willen biljarten. Ik heb ook wel spijt dat ik mijn petanqueset heb weggeven. Dat deed ik graag, maar niet met plastic ballen.” “Ook de vrouwen vallen hier goed mee trouwens. Ik heb zelfs een oogje op een dame die hier over de vloer komt. Duim je mee? (lacht).” En dan wordt het even stil. Omer pinkt een traantje weg. “Weet je dat ik mijn mama en surtout mijn papa tot op vandaag nog mis? Ik heb hen zo graag gezien. Het waren zulke lieve mensen. Mijn papa zei altijd: ‘Papa kan alles voor je doen.’ Mooi hè.”

Sen 19

HOGEVIJF

HOGEVIJF verwelkomt Spaanse zorgkundigen Jennifer en Maria De zuiderse sferen bij HOGEVIJF? Die hadden in de zomer zeker niet alleen met de vakantieperiode te maken, wél met de komst van twee Spaanse studenten. Jenny en Maria verruilden het zonnige Valencia een poosje voor het zomerweer hier dankzij een uitwisselingsprogramma via Erasmus+. Marie-Christine Minke zorgde met plezier voor hun begeleiding op Belgische bodem. 20

Marie-Christine, wat houdt je job bij HOGEVIJF in? Marie-Christine: “Ik werk al vijftien jaar voor HOGEVIJF en heb dus ook nog de Zonnestraal-periode meegemaakt. Aanvankelijk werkte ik als verpleegkundige, maar sinds de verhuizing enkele jaren geleden, zet ik mij in als stagecoördinator. Tijdens het schooljaar vang ik alle stagestudenten op en tijdens de vakanties volg ik de jobstudenten op. Dat doe ik ook voor de interimmedewerkers én de medewerkers die hier starten. Een uiteenlopende en veelzijdige job.”

fijn. De meisjes hadden een appartementje hier in de buurt. Voor onze interne organisatie was het misschien wat jammer dat de uitwisseling in de zomer plaatsvond. Heel wat van onze mensen hebben dan vakantie en je wil de studenten toch een degelijke begeleiding geven. Dat was wel wat zoeken. De taalbarrière maakte het nog een stukje moeilijker, hun kennis van het Engels was beperkt. Daarom besloot ik al snel om beide meisjes niet verspreid, maar samen op één campus te laten meedraaien. Zo hadden ze ook wat steun aan elkaar.”

Die het voorbije jaar ook een Spaans tintje kreeg … “Dat klopt. In 2019 kreeg ik een bezoekje van een Belgische dame uit Spanje. Zij was in naam van het Europese Erasmus+-programma voor uitwisselingsstudenten op zoek naar een samenwerking met woonzorgcentra in ons land. Dit was helemaal nieuw voor ons, maar ik wilde er toch graag voor gaan. Zo’n project leek me leerrijk voor alle partijen. Corona gooide nog even roet in het eten, maar deze zomer was het eindelijk zover en verwelkomden we twee Spaanse studenten: Jenny en Maria. Onze Spaanse zorgkundigen zijn begin juli gearriveerd en iets langer dan een maand gebleven.”

Welke verschillen vielen je op? “In vergelijking met Belgische studenten, hadden ze slechts beperkte stage-ervaring. In de twee jaar dat ze studeerden, hadden ze telkens één maand per jaar stage gelopen, in België ligt de klemtoon veel sterker

Hoe hebben jullie dat ervaren? Lijkt me spannend, voor beide partijen. “We wisten inderdaad niet zo goed wat ons allemaal te wachten stond. Zij ook niet, denk ik (lacht). Praktisch was alles in orde gebracht door Erasmus zelf, dat was wel

Sen 21

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

op de ervaring die je opdoet tijdens stages. Ze hadden ook een andere kijk op ouderenzorg dan wij. In Spanje blijven ouderen namelijk langer in huis bij kinderen of familie, pas als de zorg niet meer houdbaar is, gaan mensen naar een woonzorgcentrum. Dat betekent dat je er dus vooral bewoners met grote zorgnoden hebt, zoals zwaar dementerende personen. Daarnaast viel het hen op dat de infrastructuur en faciliteiten in ons land beter afgestemd waren op ouderenzorg, in Spanje was dit volgens hen beperkter en een stuk minder modern.” Hebben jullie elkaar toch ergens gevonden? “Zeker. We hebben de meisjes mee ingeschakeld om het ontbijt in goede banen te leiden, ze hielpen ons, zodra ze er wat meer vertrouwd mee waren, bij het ochtendtoilet van de bewoners en ze vonden ook goed

hun draai in het animatieteam. Zo was de Spaanse namiddag een groot succes.” En hoe reageerden de bewoners? “De meesten waren heel blij met de lieve, Spaanse aandacht die ze kregen, de meisjes deden ook wel echt hun best. Voor sommige bewoners was taal toch een hindernis. De verschillen waren duidelijk groot, maar ik denk dat we er allemaal uit hebben geleerd. Naar het einde toe heb ik Jennifer en Maria ook wel echt zien openbloeien. Het is mooi om daaraan te kunnen bijdragen. Voor ons vormde de taal de grootste barrière en zelf hadden ze het ook fijn gevonden als ze alvast voor hun komst wat basiswoorden Nederlands zouden hebben geleerd. Iets om mee te nemen voor de toekomst, want wat ons betreft, zou zo’n uitwisseling zeker voor herhaling vatbaar zijn.”

Jenny en Maria aan het woord “Het was even wennen aan het hoge werktempo en de andere omgeving, maar we vonden ons verblijf in België een geweldige en leerrijke ervaring. Het hoogtepunt? Dat was – voor de bewoners en voor ons – ongetwijfeld de Spaanse namiddag die we samen met het animatieteam georganiseerd hebben. We maakten tortilla’s, knutselden samen met de bewoners decoratieve bloemen, zochten leuke Spaanse muziek om af te spelen. En uiteraard was er ook sangria. De sfeer zat er goed in. Er werd zelfs gedanst (lacht). Daarnaast staken we ook op het vlak van verzorging veel op, we denken bijvoorbeeld aan de wastechnieken die jullie hanteren, etc.” Of ze nog ooit een keertje terug naar België willen komen? “Absoluut! Maar dan met onze familie, zodat zij ook kunnen zien hoe mooi jullie land is. Dat is voor later, maar we zullen jullie zeker missen!”

Wekelijkse activiteiten 2021 Maandag 10u00 Geheugenles Woonzorgcentrum

Campus Banneux EKA lokaal 3de verdieping

Maandag 10u00 Creagroep Woonzorgcentrum

Campus Stadspark Polyvalente zaal

Maandag 13u00 De-MENS-ie vriendelijke Wandeling

Woonzorgcentrum

Campus Stadspark

Maandag 14u30 Kienen Woonzorgcentrum

Campus Stadspark Cafetaria

Maandag 14u30 Kienen Woonzorgcentrum

Campus Banneux Inkomhal

Dinsdag 10u00 Geheugenles Woonzorgcentrum Dinsdag 10u30 Geheugenles Woonzorgcentrum

Campus Banneux EKA lokaal 3de verdieping

Dinsdag 14u00 Kaartgroep Woonzorgcentrum

Campus Banneux EKA lokaal 3de verdieping

Campus Stadspark Polyvalente zaal

Woensdag 10u30 Stoelyoga Woonzorgcentrum Campus Banneux Vergaderlokaal gelijkvloers Woensdag 13u00 De-MENS-ie vriendelijke Wandeling

Woonzorgcentrum

Campus Banneux

Sen 23

Overzicht activiteiten

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Donderdag 10u00 Handwerkgroep Woonzorgcentrum

Campus Banneux Inkomhal

Woensdag 11u00 Mosselfestijn 13 oktober

Donderdag 10u30 Geheugenles Woonzorgcentrum

Campus Stadspark Polyvalente zaal

Woensdag 14u00 13 oktober

Vrijdag

Woonzorgcentrum

Campus Banneux

Donderdag 14 oktober

Vrijdag 14u00 Rummikub Woonzorgcentrum

Campus Banneux EKA lokaal 3de verdieping

10u00

Wandelgroep

Overzicht activiteiten 2021 Dinsdag 13u30 - De-MENS-ie 5 oktober 16u00 vriendelijke activiteit Contactclowns Woensdag 11u00 Mosselfestijn 6 oktober

Woonzorgcentrum

Woonzorgcentrum Campus Banneux Leefgroep Edward Leefruimte Edward

Donderdag 14u00 Netbal Woonzorgcentrum 7 oktober Vrijdag 13u30 Zitdansen Woonzorgcentrum 8 oktober

Campus Banneux 3de verdieping Campus Banneux Lokaal 0.03

Volkspelen voor Woonzorgcentrum personen met dementie

Campus Banneux

14u00 - Schoenenverkoop Woonzorgcentrum 16u30 Elysee shoes

Campus Banneux Lokaal 0.37

Vrijdag 14u00 Kubb Woonzorgcentrum 15 oktober

Campus Banneux Lokaal 0.03

Maandag 14u00 Contactkoor Woonzorgcentrum 18 oktober

Campus Stadspark Polyvalente zaal

Dinsdag 19 oktober

Woonzorgcentrum

Campus Banneux

Dinsdag 13u30 - De-MENS-ie 19 oktober 16u00 vriendelijke activiteit Contactclowns

Woonzorgcentrum

Campus Stadspark

Woensdag 11u00 Mosselfestijn 20 oktober

Woonzorgcentrum Leefgroep Emiel

Campus Banneux Leefruimte Emiel

Woensdag 20 oktober

Woonzorgcentrum Polyvalente zaal

Campus Stadspark

Info volgt

Rolstoelfiets

13u30 - Schoenenverkoop 17u00 Elysee shoes

Donderdag 13u30 Netbal Woonzorgcentrum 21 oktober

Campus Banneux 1ste verdieping Campus Banneux EKA lokaal 3de verdieping

Woonzorgcentrum

Campus Banneux

Vrijdag 9u30 Kookgroep Woonzorgcentrum 22 oktober

Dinsdag 13u30 Netbal Woonzorgcentrum 12 oktober

Campus Banneux 2de verdieping

Vrijdag 14u00 Mollky (werpspel) Woonzorgcentrum 22 oktober

Campus Banneux Lokaal 0.03

Dinsdag 12 oktober

Campus Stadspark

Maandag 14u00 Contactkoor Woonzorgcentrum 25 oktober

Campus Banneux Polyvalente zaal

Maandag 11 oktober

Campus Banneux

Woonzorgcentrum Campus Banneux Leefgroep Hendrik Leefruimte Hendrdik

Info volgt

Rolstoelfiets

14u00 - Volkspelen voor Woonzorgcentrum 16u30 personen met dementie

Sen 25

Overzicht activiteiten

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Dinsdag Info 26 oktober volgt

Sjoelen Woonzorgcentrum Competitie tussen beide campussen

Vrijdag 12u00 Seniorenmenu Woonzorgcentrum 19 november

Campus Banneux Campus Stadspark Alle leefruimtes

Woensdag 11u00 Mosselfestijn 27 oktober

Woonzorgcentrum Campus Banneux Leefgroep Virginie Leefruimte Virginie

Maandag 14u00 Contactkoor Woonzorgcentrum 22 november

Campus Banneux Polyvalente zaal

Donderdag 28 oktober

Woonzorgcentrum Campus Banneux

Maandag 14u00 Contactkoor Woonzorgcentrum 29 november

Campus Stadspark Polyvalente zaal

Vrijdag 17u00 Sinterklaas Woonzorgcentrum 3 december rondgang

Campus Stadspark Alle leefruimtes en gangen

Maandag 08u00 Sinterklaas ontbijt Woonzorgcentrum 6 december

Campus Banneux Campus Stadspark Alle leefruimtes

Dinsdag 13u30 - De-MENS-ie 7 december 16u00 vriendelijke activiteit Contactclowns

Woonzorgcentrum

Campus Banneux

Dinsdag 14u00 Bewonersraad Woonzorgcentrum 7 december

Campus Banneux Polyvalente zaal

Woensdag 14u00 Bewonersraad Woonzorgcentrum 8 december

Campus Stadspark Polyvalente zaal

Maandag Info Kersthappening Woonzorgcentrum 13 december volgt tem vrijdag 17 december

Campus Banneux Campus Stadspark Alle leefruimtes en gangen

Maandag 18u30 13 december tem vrijdag 17 december

Kerstkoor & Woonzorgcentrum Kerstfilm

Campus Stadspark Cafetaria

Dinsdag 15u00 Kerststronk Woonzorgcentrum 14 december

Campus Banneux Campus Stadspark Alle leefruimtes

Info Rolstoelfiets volgt

Vrijdag 14u00 Halloweendoelen Woonzorgcentrum 29 oktober

Campus Banneux Door het gebouw

Dinsdag 13u30 - De-MENS-ie 2 november 16u00 vriendelijke activiteit Contactclowns

Woonzorgcentrum

Campus Banneux

Woensdag 11u00 Mosselfestijn 3 november

Woonzorgcentrum Leefgroep Elisabeth

Zaterdag 10u00 Herinneringsmoment Woonzorgcentrum 6 november Maandag 14u00 - De-MENS-ie Woonzorgcentrum 8 november 16u00 vriendelijke activiteit Filmvoorstelling ‘Kapsalon Romy’ & nabespreking

Campus Banneux Leefruimte Elisabeth Campus Stadspark Cafetaria Campus Banneux Polyvalente zaal

Woensdag 14u00 - De-MENS-ie Woonzorgcentrum 10 november 16u00 vriendelijke activiteit Filmvoorstelling ‘Kapsalon Romy’ & nabespreking

Campus Stadspark Polyvalente zaal

Zondag 14 14u00 Herinneringsmoment Woonzorgcentrum november

Campus Banneux Polyvalente zaal Inkomhal

Woensdag Info Verkoop lingerie en 17 november volgt nachtkleding Liandora 26

Campus Stadspark Campus Banneux Inkomhal

Woonzorgcentrum

Campus Stadspark

Sen 27

HOGEVIJF in beeld

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Donderdag 16 december

14u00 - Kerstmarkt Woonzorgcentrum 17u00

Campus Stadspark Cafetaria

Vrijdag 17 december

14u00 - Kerstmarkt Woonzorgcentrum 17u00

Campus Banneux Cafetaria

Dinsdag 13u30 - De-MENS-ie 21 december 16u00 vriendelijke activiteit Contactclowns

Woonzorgcentrum

BBQ

Campus Stadspark

Smoutebollen

Ballon tennis Bezoek hond Lou

Bakken appelcrumble met ijs

Ijs

Volleybal

Petanque

Soep maken 28

Sen 29

HOGEVIJF in beeld Olympische spelen

Kienen

Duofiets

Spaanse middag

Wandelen

Sen 31

HOGEVIJF in beeld ????

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Quiz Tour de France

Uitstap Kiewit

Contactkoor

De-MENS-ie vriendelijke wandeling

Weggeefwinkel

Worstelwedstrijd 32

Optreden Toeternietoe

Sen 33

HOGEVIJF in beeld

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

OIympische spelen

Stoelyoga

Zuiderse namiddag

Kermisgateau 34

Sen 35

Simonne en Gusta Haenen

Gusta: “Ik was nog maar enkele maanden oud en kreeg ook kinkhoest, maar genas. Toen ik groter werd, vond je me altijd op en rond de boerderij van onze ouders, meestal in het kielzog van Simonne. Koeien, varkens, paarden, en veel kleinere dieren, je vond ze er allemaal en wij hielpen waar nodig. Hoe vaak zijn we niet met ons twee met paard en kar het veld in getrokken, tant’ Simonneke?” Simonne: “Toen al waren we heel hecht. Ik was altijd heel erg bezorgd om Gusta. Ik zou haar werk doen om haar te sparen. Dat hebben we van ons mama hè Gusta, die was ook altijd zo bezorgd om ons.”

“We kwamen hier eerst een keertje kijken en zagen het meteen zitten” Piekfijn zien ze eruit als we de zussen Simonne (83) en Gusta (82) Haenen ontmoeten in het centrum voor dagverzorging op Campus Stadspark. Een interview, dat is toch wel een tikkeltje bijzonder. Bovendien komen ze hier nog niet zo lang. Maar wel héél graag, dat blijkt al snel als we de goedlachse zussen aan de tand voelen. 36

Simonne en Gusta groeiden op in Sint-Lambrechts-Herk: “In een gezin met acht kinderen”, vertelt de oudste van de twee, Simonne. “Net voor het uitbreken van de oorlog, in 1939, stierf ons zusje Maria. Mama en papa konden niet tijdig een dokter bereiken. Ze stierf op driejarige leeftijd van kinkhoest en stuipen. Onze ouders hadden ontzettend veel verdriet, en de oorlog loerde om de hoek. Het zouden zware jaren worden.”

Hoe graag de zussen ook een handje hielpen op de boerderij, toch zag geen van hen het zitten om, zodra ze op eigen benen stonden, zelf een boerderij te beginnen. Gusta: “Daarin was ik altijd heel duidelijk geweest tegen papa: ik wil dit nooit blijven doen. We zagen hoe hard mama en papa moesten werken. Het was een zware stiel.” Simonne: “We deden al het werk dat ze ons vroegen met veel plezier, maar ook ik zag mijn toekomst elders.” Goed omringd Voor die toekomst week Simonne uit naar Heers terwijl Gusta naar Kermt verhuisde. Beide zussen trouwden en bouwden aan

Sen 37

In Memoriam

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

hun gezin. Gusta: “Ik kreeg samen met mijn man drie kinderen en we hebben zes kleinkinderen. Ik hou heel veel van elk van hen.” Simonne: “Ik heb drie kinderen en vijf kleinkinderen. Zeg, tant’ Gusta, ik mocht eigenlijk eerder antwoorden, want ik ben ouder (lacht). Het is fijn om te zien dat onze kinderen onderling ook een goede band hebben. We zijn heel fier op onze kinderen en kleinkinderen.” Gusta: “Toen mijn echtgenoot vier jaar geleden stierf, raakte ik een beetje aan de sukkel. Ik werd ziek, was verdrietig, voelde me vaak alleen, ook al kwamen mijn kinderen vaak bij me over de vloer. Dat doen ze vandaag trouwens nog steeds. Hoewel Simonne ook goed omringd is door haar kinderen – haar man stierf veertien jaar geleden – zijn ze toch altijd een beetje bezorgd om ons. Een poosje geleden kwamen ze daardoor op het idee om ons samen in te schrijven voor het dagverzorgingscentrum hier. Dat vonden we een goed idee! We kwamen eerst een keertje kijken en zagen het meteen zitten.” Simonne: “Toch zijn we niet samen gestart. Gusta komt hier sinds juni iedere vrijdag naartoe, ik sinds juli. Ik ben een poosje ziek geweest. Maar ondertussen ben ik het hier goed gewoon. Het is zo fijn om elkaar terug wat vaker te zien, want door corona was dat niet altijd mogelijk. De eenzaamheid in die periode, was heel zwaar. We hebben elkaar heel erg gemist. Weet je dat we in februari, voor corona uitbrak, nog op een familiefeestje waren en er in de weken daarna vier mensen van één tafel gestorven zijn aan corona? Vreselijk.” 38

Olympische spelen Wat de zussen het fijnst vinden aan hun vrijdagen op de campus? Daarover zijn ze het unaniem eens: “De compagnie! Van elkaar en van anderen. En we voelen ons hier zo welkom. ’s Ochtends worden we al getrakteerd op een kopje koffie.” Gusta: “En ruik je de soep? Ik heb meegeholpen om de groentjes ervoor te snijden. Dat moet ik niet hè, ik help gewoon graag. En dat doe ik nog voor tant’ Simonneke hier arriveert.” Simonne: “Wandelen in het park of een spelletje doen we graag. Kienen, of de olympische spelen die ze hebben georganiseerd. Toen moesten we de ballon over het net krijgen. De mannen waren gewonnen, maar we kunnen tegen ons verlies (lacht).” En ook buiten hun vaste afspraak op vrijdag hoeven de zussen elkaar niet al te lang te missen. Simonne: “Als mijn lichaam een beetje meewil, dan neem ik op zondag nog de auto om naar tant’ Gusta te rijden. Voor een kopje koffie en een stukje taart. En verder bellen wij iedere dag. Gusta praat nogal graag, dat heb je vast al gemerkt (lacht).” Gusta: “Soms bellen we zelfs meermaals per dag. Dan zeg ik ‘Straks bel ik nog wel eens terug’. We hebben altijd wel wat te vertellen. Het gebeurt dat mijn kinderen denken dat de hoorn niet goed op de haak ligt (lacht). Maar dan ben ik gewoon aan het bellen met onze broer of Simonne. Dan bespreken we wat er in Thuis of Familie gebeurde – ja we kijken naar ze alle twee – maar peppen elkaar ook op als een van ons een mindere dag heeft. We zorgen voor elkaar. En dat hopen we nog lang te kunnen doen.”

Afscheid nemen is met zachte vingers wat voorbij is dichtdoen en verpakken in de goede gedachten der herinnering

Plat André Tytgat Christiane Berx Albert Vandenbroeck Victor Van Hertom Maria Vanneste Annie Bijloos Jean Reekmans Simone Konings Louise Albergs Alfons Zaman Gabrielle Nzarubara Bahati Lisens Albert Martens Edouard Appeltans Irma Jans Antonie Driesen Bertha Vanlingen Agnes Rosseels Paula Seynhaeve Victorine Dirix Leopold Smeets Roger Vandenbergh Anna-Maria Schellekens Anna Quanten Rosa

CS Xavier CS Arthur CB Elisabeth CS Oscar CB Madeleine CB Elisabeth CS Xavier CS Oscar CS Oscar CS Marie-Louise CS Germaine CS Pauline CS Pauline CS Katrien CS Xavier CS Oscar CB Edward CS Arthur CS Germaine CS Oscar CS Germaine CS Pauline CS Pauline CS Germaine CB Edward

07/06/2021 08/06/2021 10/06/2021 10/06/2021 11/06/2021 11/06/2021 16/06/2021 17/06/2021 17/06/2021 18/06/2021 21/06/2021 4/07/2021 9/07/2021 15/07/2021 18/07/2021 22/07/2021 26/07/2021 2/08/2021 9/08/2021 19/08/2021 21/08/2021 28/08/2021 28/08/2021 31/08/2021 5/09/2021

Sen 39

Pierre Gielen

Het geheim van een gouden leven? Dat schuilt in de twee g’s: het goed hebben en gelukkig zijn. Opgelet. In de assistentiewoningen van campus Banneux testte Pierre Gielen positief. Niet op corona of een ander vervelend beestje. Wél op het leven. Pierres positieve kijk op het leven werkt ontzettend aanstekelijk. Zelfs al na een interview van een uurtje. Met lichtjes in zijn ogen vertelt hij over de vele gelukkige jaren met zijn echtgenote Adrienne en de hechte band die hij heeft met zijn familie. “Pure luxe”, noemt hij het zelf.

Pierre Gielen was 21 toen hij de 17-jarige Adrienne Vangerven leerde kennen in een danszaal in Hamont. Vier jaar later trouwde het koppel. In 1953 streken ze neer in Hasselt. Pierre: “Ik werkte toen al een poosje als seingever in het station van Hasselt. Maar het werk in drie shifts bleek niet meer combineerbaar met de treinregeling, die vooral was afgestemd op het werk in de mijnen. Toen ze een aantal treinen afschaften en ook de busregeling niet meer handig bleek, zijn we naar Runkst verhuisd. Naar de witte wijk zoals ze zeggen, in de Brouwerslaan. Wat zijn we daar gelukkig geweest. Zeker na de komst van onze dochters, eerst Rita, en tien jaar later Chantal. Ondanks het feit dat ik jarenlang dag in dag uit heb gewerkt. Met twee kinderen was een extra centje immers wel welkom. Daarom besloot ik om na mijn werkuren bij te klussen. Dat deed ik in de aanleg en het onderhoud van tuinen. Maar ook in onze eigen tuin was ik graag bezig, net zoals Adrienne. Ik kweekte zelf zo’n 1.000 bloemen per jaar. Een paar keer heb ik zelfs de eerste prijs in de wacht gesleept voor de mooiste tuin van Hasselt. Ik hou ontzettend veel van bloemen, vooral van rozen.” “We hebben onze kinderen altijd een warme thuis proberen te geven. Dat deden we trouwens daarna ook voor onze drie kleinkinderen. We vingen hen op tot ze zo’n vijftien jaar waren. Er was altijd leven genoeg bij ons in huis, iedere dag. En na mijn pensioen had ik ook alle tijd voor hen. Heerlijk vond ik dat.”

Paradijs “Vier jaar geleden, toen Adrienne op een bepaald moment slecht ter been werd, besloten we om ons huis te verkopen en naar een assistentiewoning op Campus Banneux te verhuizen. Ik voelde me hier vanaf de eerste dag meteen thuis. Want net zoals in Runkst is er een school in de buurt. Plezierig vind ik dat, het zorgt voor leven. Adrienne had het wat moeilijker. Naar een plek over het kanaal verhuizen, dat leek haar het einde van de wereld (glimlacht). We hadden natuurlijk ook 60 jaar in Runkst gewoond. Afscheid nemen was niet zo gemakkelijk. Niet dat we daar in grote luxe hadden gewoond, maar het was wel óns paradijs.” Maar uit het oog is niet uit het hart. “Onze vroegere buren komen nog steeds af en toe op bezoek. En de kinderen en kleinkinderen natuurlijk. Ook met mijn broer, Colla, die nog in Hamont woont, heb ik een nauwe band. Wat wil je nog meer?” “Gisteren nog zijn we samen gaan uiteten. Het was van voor corona geleden dat we nog eens allemaal samen waren. Samen, rond één tafel. Een heel fijne avond. En geen mooiere manier dan deze om mijn vrouw, die net één jaar geleden was overleden, te gedenken.” Troost “Natuurlijk mis ik Adrienne. Ze is ook zo plots gestorven. Leek kerngezond. We zaten samen aan tafel voor het avondeten, ze ging

Sen 41

HOGEVIJF

Newsflash Bewonersraad woonzorgcentrum

even naar het toilet omdat ze zich onwel voelde, ging daarna in de zetel zitten en was er enkele seconden later al niet meer … Maar hoe erg ik haar ook mis, ze heeft de dood gekregen die ze voor zichzelf wenste. Ze wilde als eerste gaan, en zonder naar het ziekenhuis te moeten. Dat het zo verlopen is, biedt enigszins troost. Ik ben vooral dankbaar om de vele jaren die we samen hebben gehad.” Hometrainer “Ik ben nu wel alleen, maar eenzaam ben ik niet. Ik ben zo goed omringd. Eén dochter zorgt voor de was, de andere komt eten brengen. Soep maak ik zelf. In het weekend halen ze me op voor een uitstapje of voor een namiddag bij hen thuis. En mijn kleindochter Evelien van 28 jaar zit hier iedere week vier tot vijf avonden bij deze oude man voor ze naar haar vriend gaat. Samen kijken we dan wat tv — naar Familie! — en babbelen we een beetje.” 42

“Dat etentje om mijn echtgenote te gedenken was trouwens ook Eveliens idee. Mooi toch hè. Ik word haast verlegen van al hun goede zorgen. Maar het doet zo’n deugd. Ik wil ook positief in het leven blijven staan. Voel ik beslommeringen opduiken, dan trek ik naar buiten. Voor een wandelingetje of een babbeltje met de andere bewoners. Of dan praat ik in gedachten even met Adrienne. Verder fiets ik regelmatig op mijn hometrainer, en kijk, ik heb zelfs een bureautje met een tablet. Op woensdagvoormiddag, als Rita de was komt halen, wordt er hier al eens een trappistje gedronken. Dan ben ik stiekem blij dat er niemand binnenkomt, wat zouden ze wel niet denken (lacht)! Vervelen doe ik me nooit. Televisie, dat is alleen voor ’s avonds. Mijn familie, dat is er eentje uit de duizend. Het geheim van een gouden leven? Dat schuilt in het goed hebben en gelukkig zijn. En voor mij zit dat niet in verre reizen, wel in kleine dingen. Dus … op naar de 100!”

HOGEVIJF betrekt niet enkel familieleden en mantelzorgers, maar natuurlijk ook zijn bewoners bij het uitzetten van beleidslijnen. Hiervoor organiseren we vier keer per jaar een bewonersraad onder leiding van onze medewerkers van de dienst ergo en animatie. Twaalf bewoners maken deel uit van dit overleg, waarbij we er op letten om van iedere leefgroep minstens één bewoner te betrekken. Op deze bewonersraad krijgen bewoners de kans tot inspraak, suggesties en voorstellen over de werking van het

woonzorgcentrum en de activiteiten te formuleren. De agenda bestaat uit punten die de aanwezigen zelf mogen aangeven, aangevuld informatie die we als organisatie graag met hen willen bespreken. De eerstvolgende bewonersraden gaan door op volgende data: • Campus Banneux: insdag 7 december 2021 • Campus Stadspark: woensdag 8 december 2021

Sen 43

HOGEVIJF

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

De kamers van onze bewoners piekfijn in orde houden, koffiezetmachines tijdig ontkalken, de gangen en andere gedeelde ruimtes poetsen, benodigdheden voor vergaderingen klaarzetten, … Het takenpakket van ons onderhoudsteam is ontzettend divers. Maar wat onze collega’s van het team ook doen, ze doen het met evenveel motivatie. Natasja Caubergh en Linda Koppens zijn beide teamverantwoordelijke van een onderhoudsteam. Natasja is dat op campus Stadspark, Linda op campus Banneux. “Ons team is sinds corona alleen maar hechter geworden.”

Van kraakheldere kamers tot en met een luisterend oor: maak kennis met het onderhoudsteam Linda en Natasja Teamverantwoordelijken onderhoud

Linda Koppens begon maar liefst 30 jaar geleden in rusthuis Zonnestraal. “Dat deed ik als onderhoudsmedewerker. Gaandeweg ben ik doorgegroeid naar de functie van teamverantwoordelijke. Officieel sinds 2012, maar in de periode daarvoor was ik ook al mondeling aangesteld als verantwoordelijke. Dat gaf me de kans om te groeien in mijn rol. Ik merkte ook dat ik het fijn vond om anderen te coachen en mijn kennis door te geven aan medewerkers met minder ervaring. Dus besloot ik om deel te nemen aan het examen. Dat is me gelukt. Als iedereen er is, telt het team 27 medewerkers.” Natasja werkt sinds 10 jaar bij HOGEVIJF. “Ik kom van buitenaf en ben gestart als teamverantwoordelijke. Mijn team telt zo’n 33 medewerkers. Ook het team voor het leveren van de verse maaltijden aan huis valt hieronder.” Wat is de grootste uitdaging in jullie job? Natasja: “Het maken van de planningen is er ongetwijfeld één van. Dat is geen sinecure, zeker niet bij afwezigheden. Ons

team staat in voor een aantal vaste taken, maar dagelijks komen er ook heel wat ad hoc-aanvragen binnen. Bijvoorbeeld als er een nieuwe bewoner inhuist. Die taken coördineren en inplannen vergt soms toch wel het nodige gepuzzel.” Linda: “In ons werk overleggen we met ons diensthoofd, maar nemen we ook zelfstandig een aantal beslissingen. Het takenpakket van ons team is uitgebreid en tegelijkertijd willen we alles zo goed mogelijk uitvoeren én het haalbaar houden voor onze medewerkers. Die drie zaken verzoenen, is niet altijd eenvoudig.” Natasja: “We vinden het immers heel erg belangrijk dat mensen eer kunnen halen uit hun werk.” Gaan jullie ook bij elkaar te rade? Linda: “Ja hoor, maar dan vooral telefonisch. Omdat we elk op een andere campus werken, waar steeds weer een andere routine geldt, hebben we onze eigen werkwijze. Toch weten we elkaar goed te vinden als we met iets zitten.”

Sen 45

HOGEVIJF

Ilse Busselen Onderhoud Stadspark

“Ik kan een echte vertrouwenspersoon zijn” Myriam Jolling Onderhoud Stadspark

Jolande Meykens Onderhoud Banneux

Natasja: “Het is dan fijn dat iemand met een frisse kijk kan meedenken. We vinden ook altijd steun bij elkaar. In die zin is het zeker een voordeel dat we een vijftal jaar samen hebben gewerkt, toen nog bij rusthuis Zonnestraal. Daardoor kennen we elkaar heel goed, wat het gemakkelijker maakt om de telefoon te nemen. Maar het was dus zeker ook wel even wennen toen we na die vijf jaar elk op een andere campus aan de slag gingen.” Corona had ongetwijfeld ook een sterke impact op jullie team. Natasja: “Dat klopt. Het ontsmettingsbeleid, het gebruik van beschermingsmateriaal dat ongekend was, … Er kwam, net zoals bij de andere medewerkers, heel veel op ons af. Tegelijkertijd zag je in die zware periode ook hoe medewerkers er voor elkaar waren en het team nog hechter werd. We waren elkaars steun en toeverlaat.” 46

Chantal Keuleers Onderhoud Banneux

Linda: “En ook die van onze bewoners, natuurlijk. Door het wegvallen van de familiebezoekjes waren onze medewerkers meer dan ooit een luisterend oor en een vertrouwenspersoon voor heel wat van hen. Het is mooi dat we dat konden betekenen voor onze bewoners in die zware periode.” Wanneer is een werkdag voor jullie geslaagd? Linda: “Als je meer uit een persoon kan halen dan die persoon zelf denkt te kunnen, of een verborgen talent ontdekt. Dat vind ik ontzettend fijn. Talent stimuleren en mensen zien groeien, professioneel en persoonlijk. Dat maakt mijn job voor mij echt de moeite waard.” Natasja: “Ik denk dat zowel Linda als ik daar ook bewust tijd voor maken. Het is dan des te mooier als je iemand ziet openbloeien.”

Benieuwd waarom onze medewerkers van het onderhoudsteam zo graag bij HOGEVIJF werken? Dat wilden wij ook wel eens weten … “In de zorgsector kan ik werken in een tof team en in een fijne werkomgeving. Ik zorg voor orde en netheid, wat de bewoners prettig vinden. Door een luisterend oor te bieden, bouw ik sociale contacten op en ben ik een vertrouwenspersoon voor onze bewoners.” Myriam Jolling “Oorspronkelijk had ik gesolliciteerd voor de buitendienst. Dezelfde week van mijn sollicitatie kreeg ik echter telefoon: ik mocht voor drie weken aan de slag in woonzorgcentrum Zonnestraal. Mijn eerste gedachte was ‘oei, het rusthuis.’ Maar meteen daarna dacht ik: ach, het is maar voor drie weken, dat lukt me wel. Dan kan ik daarna nog naar de buitendienst. Zover is het niet gekomen. Na drie weken werd mijn contract verlengd en … dacht ik niet meer aan de buitendienst. Al snel vond ik mijn draai in het woonzorgcentrum. De dankbaarheid van de bewoners had ik onderschat. Ze kropen meer en meer in mijn hart. Dat is tot op vandaag het geval. Ik ben zo blij dat ik toen toch begonnen ben!” Jolanda Meykens “Het fijnst aan mijn job? Dat vind ik de sociale contacten en het feit dat ik mensen kan helpen. Ik kom elke dag met plezier werken en begroet iedereen met een ‘goede morgen’. Ook het werk doe ik graag: dat doe ik zo goed mogelijk. En dat in een tof team, met collega’s met wie ik heel graag samenwerk.” Chantal Keuleers “Door de kamer van de bewoner proper te maken, is de bewoner tevreden. Dit geeft me een goed gevoel. Op mijn vaste dienst kan ik een echte vertrouwenspersoon zijn.” Ilse Busselen

Sen 47

VU: Nathalie Goethals, !DROPS VZW, Klokstraat 29, 9050 Gent

HET MAANDELIJKSE PRAATCAFÉ VOOR PERSONEN DIE ZORGEN VOOR EEN NAASTE. WANT GEZELLIG ONDER MANTELZORGERS ZIJN, DAT DOET DEUGD.

WANNEER? D I N SD AG 1 2 /1 0 : 14u00 - 17u00 WAAR? L O K AAL D I E N STE N C E NT RUM BA NNEUX VRAGEN OF INSCHRIJVEN? MA I L NA A R MA NT ELZORG@ HA S S ELT.BE 13u30: Verwelkoming 14u00: Infosessie ‘wegwijs in mantelzorg’ 15u00: Het hoe en het wat van de Mantelzorghub 15u30: Pauze met een drankje 16u00: Opening van het mantelzorgcafé door de schepen en gesprekstafels 17u00: Einde

Dit project kwam tot stand met de steun van Kom op tegen Kanker