Hasselts GOUD - Editie 16

Een magazine over, door en voor senioren

Van vrijwilligster naar leefgroepassistente > p. 16

‘Ik heb een spannend leven gehad’ > p. 30 Gezocht: chauffeurs mindermobielenvervoer > p. 38 Komende praatcafés > p. 42

Familieraden bij HOGEVIJF

Vier keer per jaar organiseert HOGEVIJF voor familieleden van bewoners een ‘familieraad’. We geven hier aan de familie van onze nieuwe bewoners graag informatie mee rond de algemene organisatie van het woonzorgcentrum. In een tweede deel

mantelzorgers hun vragen stellen in verband met een specifieke afdeling. Om de avond vlot te laten verlopen, kan je jouw vragen al op voorhand doorgeven.

Voor de familieraden ontvangen je telkens een uitnodiging met vermelding van de eerstvolgende datum waarvoor je kan inschrijven en je agendapunten op voorhand kenbaar kan maken.

Volg jij ons al op facebook?

Beste lezer

De Hasseltse senioren kwaliteitsvolle, aangename en gevarieerde activiteiten aanbieden: dat is één van de doelstellingen van dit stadsbestuur. Met de woonzorgcentra, serviceflats en centra voor dagverzorging van Hogevijf bieden we daarvoor het kader aan.

Maar een onbezorgde oude dag houdt meer in. Daarvoor kunnen we als stad rekenen op een schitterende professionele omkadering maar evenzeer de inzet van talloze vrijwilligers, mantelzorgers én niet te vergeten onze bewoners zelf. Samen zorgen zij ervoor dat er altijd wel wat te beleven is op Hogevijf.

Graag geven we die mensen dan ook het woord in deze nieuwe editie van Hasselts Goud. Hun verhaal is telkens uniek en goud waard. Of wat dacht je van Anna Schreurs? Zij woont nu al 23 jaar in onze assistentiewoningen op Campus Rederijkers. Of een mantelzorger die eerder dit jaar nog meeliep met Dwars Door Hasselt? Het zijn stuk voor stuk bijzondere histories die warmte binnenbrengen in Hogevijf.

Ik ben er van overtuigd dat we ook volgend jaar weer tal van mooie en inspirerende verhalen kunnen schrijven.

Graag wens ik iedereen een gezond en gelukkig nieuwjaar.

Veel leesplezier!

Zorg goed voor jezelf en voor elkaar.

Dymfna Meynen

Schepen van de Hasselaar – Zorg & Samenleving Colofon

Verantwoordelijk uitgever: Koen Deconinck e-mail: info@hogevijf.be

Contactgegevens: Hasselts GOUD t.a.v. Tom Daniels Hadewychlaan 74 3500 Hasselt

“Ik ben tevreden als ik de mensen een goede tijd heb kunnen bezorgen”

Hallo, Graag stel ik me even aan je voor. Ik ben Hugo Romsee, 63 jaar, en werk als vrijwilliger op campus Stadspark. Ik woon in Runkst, dus op een paar minuten fietsen ben ik op de campus. Hoe ik hier ben terechtgekomen? Wel, eigenlijk door mijn vrouw. Die heeft me aangemoedigd om opnieuw vrijwilligerswerk te gaan doen. Ik ben eerder al vrijwilliger geweest in een woonzorgcentrum. Door de coronacrisis merkte ik hoe ik het contact met de mensen miste. Mijn vrouw zag een oproep voor vrijwilligers staan in het magazine van de Stad Hasselt en moedigde me aan om te reageren. Dat bleek een goede keuze. Nu ben ik sinds september vrijwilliger en kom ik elke dinsdag en donderdag naar het stadspark.

Aangename tijd geven Wat me drijft? De eenzaamheid die veel ouderen ervaren, raakt me diep. Eenzaamheid is de aartsvijand van rusthuizen. Velen snakken naar wat aandacht en de mogelijkheid om gewoon eventjes naar buiten te kunnen. Weg vantussen die vier muren. Even de gedachten verzetten. En daar hebben ze iemand voor nodig. Voor hen heb ik me aangemeld als vrijwilliger. Ik heb gevraagd dat ze me bij bewoners zouden plaatsen die behoefte hebben aan contact, die graag eens naar buiten zouden willen gaan maar geen familie of anderen op bezoek krijgen.

Als ik naar hier kom, pas ik mijn levenstempo helemaal aan de bewoners aan. Ze leven in een ander ritme en in een eigen wereld. Je moet daar als vrijwilliger mee kunnen omgaan. Mijn streven is om hen een rustig en fijn gevoel te geven, al is het maar die tien minuten of dat uurtje. Ik wil het hen zo aangenaam mogelijk maken. Dat ze achteraf het gevoel hebben dat het fijn was. Daar ga ik voor tweehonderd procent voor.

Zenmoment

Meestal begin ik mijn vrijwilligerswerk rond halfelf. Ik ga heel graag met de mensen naar buiten, om een wandelingetje te maken of om met hen een koffietje te drinken. Het betekent veel voor hen. Voor sommigen zijn vrijwilligers de enige kans om eens buiten te zijn. ’s Middags help ik de tafel dekken, ik dien de maaltijden op en help mensen om te eten. Iemand helpen bij het eten is voor mij echt een zenmoment.

Ik hou van het een-op-eencontact met de mensen en probeer in de mate van het mogelijke een gesprek aan te knopen. Die sociale interactie vind ik heel belangrijk. Als je van mij verlangt dat ik bewoners alleen maar van hier naar de uitgang breng en niet meer dan dat, dan stop ik ermee. Als ik niks méér zou mogen zeggen of doen voor deze mensen, niet zou mogen praten of ze geruststellen, dan zou ik dit werk niet kunnen doen. Het is pas via een gesprek

dat je zicht krijgt op wie die ander is en wat hij graag doet. En daar pik ik later dan weer op in. Zo ben ik voortdurend aan het zoeken hoe ik het nog beter kan doen en hoe ik die contactmomenten nog aangenamer kan laten verlopen.

Zorgen voor schoonmoeder Mijn eerste zorgervaring deed ik jaren geleden op toen ik voor mijn schoonmoeder ging zorgen. Ze woonde in een rusthuis in Sint-Truiden. Ze had een slikprobleem en het personeel had de tijd niet om haar te helpen bij het eten. Mijn schoonmoeder had toen vier aangetrouwde kinderen en vier eigen kinderen. We spraken met elkaar af wie wanneer naar haar zou gaan. Maandagmiddag was het mijn beurt. Die tijd met haar heeft me veel geleerd en ervaring gegeven die ik daarna goed kon gebruiken.

Ik heb enorm veel bewondering voor het personeel dat hier werkt. Hoe die mensen zich inzetten en met de bewoners omgaan. Ze zouden eigenlijk veel meer waardering moeten krijgen en minder kritiek. Ik heb een goede band met de meeste personeelsleden. We krijgen veel vertrouwen van hen en dat doet deugd. Het stimuleert je. Ze mogen me alles vragen. Ik wil helpen zoveel ik kan. En ze mogen ook zeggen wat niet goed is of anders kan. Ik voel me hier dan ook even relaxed als thuis. Hier is geen jachtigheid. Het is een andere wereld met een ander levensritme.

Kwaliteitsinspecteur

Je moet weten dat ik mijn hele loopbaan altijd bij Ford Genk gewerkt heb. Ik was er kwaliteitsinspecteur. Maar zoals je weet, ging daar eind 2014 het licht uit. Heel mijn

Vrijwilliger in de kijker

leven had ik tussen de stalen platen en piepende robots gezeten. Het was er een eerder harde, kille en metalen wereld waar er van gevoelens en emoties geen sprake was. Daarom was het voor mij een grote verrassing te ontdekken dat ik eigenlijk graag met zorg bezig ben. Had ik veertig jaar geleden geweten dat je ook op deze manier met mensen kunt omgaan en ze helpen, dan was ik nooit bij Ford Genk gebleven. Dan had ik me omgeschoold en was ik de zorg ingegaan. Er is een wereld voor me opengegaan waarvan ik het bestaan totaal niet afwist. Dus als je nu zegt: ‘Je krijgt dit

bedrag om terug naar Ford Genk te gaan’, dan zeg ik: ‘Hou uw geld maar, dit wil ik niet meer missen.’ Ik verdien hier fortuinen in mijn ogen. Niet op de manier dat je ze op je bankrekening ziet terechtkomen, maar wel in je hart en in je gevoel.

Als ik na mijn vrijwilligerswerk weer huiswaarts ga, dan is dat altijd met veel voldoening. Voor mij is dit werk puur genieten. Ik ben dankbaar dat ik me nu helemaal kan richten op het emotionele en menselijke. Dat kost me geen moeite maar geeft me juist veel energie.

Gebruikersraden assistentiewoningen

Om de drie maanden nodigen we de bewoners van onze assistentiewoningen graag uit op een gebruikersraad. We stellen hier nieuwigheden binnen onze werking voor, maar geven natuurlijk ook telkens opnieuw een toelichting over hoe alles in zijn werk gaat op de campus. We wisselen met plezier van gedachten met de aanwezigen en vragen staat dus uiteraard steeds vrij.

Je kan als deelnemer zelf natuurlijk ook bepaalde zaken ter bespreking agenderen op deze vergadering.

Let er wel op dat we voor elke campus een aparte gebruikersraad organiseren. De volgende data zijn:

• Campus Banneux: Maandag 13 maart 2023 vanaf 10u00

• Campus Rederijkers: Woensdag 15 maart 2023 vanaf 10u00

• Campus Stadspark: Donderdag 16 maart 2023 vanaf 10u00

Deze gebruikersraad gaat telkens door in de gemeenschappelijke ruimte van het gebouw.

“Zorgen voor de ander zit in de familie”

Ludgarda Smets werkte haar hele loopbaan bij Kind en Gezin. Haar oma van vaderskant en haar eigen moeder waren vroedvrouwen en dus ook actief in de zorgsector. Omzien naar mensen zit duidelijk in het bloed bij de familie.

91 jaar geleden werd Lutgart of Lut, zoals ze zichzelf noemt, in Alken geboren. “We woonden tegenover het station. Mijn vader werkte bij de spoorwegen. Hij hoefde de weg maar over te steken en hij was op zijn werk. Ik groeide op in een groot gezin met zes jongens en twee meisjes. Ik was de derde in rij. Het was altijd een hele drukte in de ochtend. Wij als kinderen naar de trein rennen om naar school te gaan. En onze moeder kon dan weer even op adem komen. Later bouwden mijn ouders een eigen woning in Kortenbos. Dat was recht onder de kerktoren. Als die zou omvallen, dan lagen we er allemaal onder. Gelukkig is dat niet gebeurd (lacht). Als gezin hebben we de langste tijd in Kortenbos gewoond. Ik zat daar op de lagere school. Voor het middelbaar onderwijs gingen we met de trein naar Hasselt. Dat ging toen nog gemakkelijk, want Kortenbos had een station. Het was in die tijd een bekende bedevaartplaats.”

“Omdat mijn vader bij de spoorwegen werkte, kreeg hij regelmatig treintickets mee voor zijn gezin. Die werden maar al te graag gebruikt door ons als kinderen. Mijn vader zocht dan leuke uitstapjes voor ons uit in de omgeving van een station. En we moesten natuurlijk ook niet in de ‘vieze côtés’ terechtkomen. Daar gingen we dan, met een stuk of vier de trein op. Vader verwittigde de stationschef van het station waar we zouden aankomen. Hij liet weten dat er ‘een viertal gevallen’ onderweg waren. Op de plaats van bestemming werden we vriendelijk opgevangen door zijn collega. Dat was erg leuk. We hebben op die manier echt heel veel kunnen bekijken.”

Carrière bij Kind en Gezin Lutgarde volgde haar middelbaar onderwijs bij de Blauw Nonnen in Hasselt. Daarna ging ze verpleegkunde studeren in Luik. “Dat betekende wel dat ik alles in het Frans

moest leren. Zo ben ik het Frans machtig geworden en daar heb ik later nog veel profijt van gehad. Ik heb daarna nog verder gestudeerd voor hospitaalverpleegkundige en sociaal verpleegkundige. Dat hart voor mensen en de zorg zit in de familie. Mijn grootmoeder van vaderskant was een vroedvrouw en mijn moeder ook. Het is een soort mentaliteit die je meekrijgt, omzien en zorgen voor de ander.”

“Ik heb mijn hele loopbaan gewerkt voor het Nationaal Werk voor Kinderwelzijn, dat nu Kind en Gezin heet. Eerst in Hasselt en later in Brussel. Daar gaf ik opleiding aan personeel van Kind en Gezin en verzorgde er studiedagen. Omdat ik ook Frans kon, gaf ik les in het Nederlands en Frans. Toen ik 60 werd, ging ik met pensioen.”

Groentetuin

“We hadden thuis een grote groentetuin waar we onze groenten vers oogstten. Ik zie het nog voor me: een paadje in het midden

en dan links en rechts rijtjes met groenten en kruiden. Mijn broers hielpen mijn vader bij het planten en onderhouden van de moestuin. Mijn moeder wist altijd heel goed welke groenten en kruiden ze in haar groentetuin wilde telen. En ook hoeveel het moest zijn en op welke plek. Zoveel prei daar, en zoveel selder en kervel daar. En dan nog patatten en kruiden. In de oogsttijd ging het net zo. Ze wist precies wat en vooral ook hoeveel ze nodig had om de gerechten klaar te maken die ze in gedachten had.”

“Koken deed ik altijd graag en heb ik van mijn moeder geleerd. Wat in de hof groeide en klaar was om te oogsten, bepaalde welke maaltijd we klaarmaakten. Ze deed me voor hoe ik de groenten moest snijden. Als we in de tuin bezig waren, zei ze soms: ‘Begin maar alvast met koken, ik kom straks helpen.’ En zo heb ik het geleerd. Koken is een hobby voor me. Ook later, toen we allemaal het huis uit waren maar de moestuin er wel nog was, mochten we nog steeds groenten uit de hof gaan halen. Mijn man en ik hebben altijd in het centrum van Hasselt gewoond en hadden geen tuin. Dus we hebben dankbaar gebruikgemaakt van het aanbod van mijn ouders. Elke zondag als we hen bezochten, gingen we terug naar huis met een zak vol verse groenten.”

Gezinsgeluk

“Ik heb het thuis heel goed gehad en ben dankbaar voor het gezin waar ik mocht opgroeien. De maaltijden brachten we als gezin rond één tafel door. Er was liefde. Mijn moeder plaatste de meisjes vooraan, zodat

ze konden helpen waar nodig. De jongens zette ze op de grote bank. Een plek waar ze niet zomaar konden ‘ontsnappen’. Mijn moeder had het allemaal goed onder controle. Ze wist hoe ze ons moest leiden en intomen. Ze kon ook heel duidelijk en direct zijn, als het nodig was. Dan zei ze ‘dat het goed was voor één keer’, en daarmee bedoelde zo ook echt ‘één keer’. Geen tweede keer dus, en dat begreep je als kind heel goed.”

“Een goede thuis biedt een goede basis voor een kind. Daar heb ik ook altijd op

gehamerd als ik lesgaf. Kinderen moet je leiden. Als ouder heb jij de teugels in handen. Mijn moeder was de gelukkigste mens van de wereld, altijd zo vrolijk. We hebben allemaal mogen studeren. We kunnen allemaal vlot ons plan trekken. Dat is toch mooi, hè. Ik ben nu 91 en voel me nog goed. Natuurlijk heb ik mijn mankementen. Als ik bijvoorbeeld iets vergeten ben, dan ben ik het vergeten. En als ik iets dubbel heb gedaan, dan heb ik het maar dubbel gedaan. Ik ga er ontspannen mee om”, besluit Lutgarde.

Newsflash

Bewonersraad woonzorgcentrum

HOGEVIJF betrekt niet enkel familieleden en mantelzorgers, maar natuurlijk ook zijn bewoners bij het uitzetten van beleidslijnen. Hiervoor organiseren we vier keer per jaar een bewonersraad onder leiding van onze medewerkers van de dienst ergo en animatie. Twaalf bewoners maken deel uit van dit overleg, waarbij we er op letten om van iedere leefgroep minstens één bewoner te betrekken.

Op deze bewonersraad krijgen bewoners de kans tot inspraak, suggesties en voorstellen over de werking van het woonzorgcentrum en de activiteiten te formuleren.

De agenda bestaat uit punten die de aanwezigen zelf mogen aangeven, aangevuld informatie die we als organisatie graag met hen willen bespreken.

De eerstvolgende bewonersraden gaan door op volgende data:

• Campus Banneux: dinsdag 24 januari 2023

• Campus Stadspark: woensdag 1 maart 2023

“Kom haar maar halen, want da krijgt ge niet groot!”

De dokters gaven haar bij haar geboorte weinig kans om te blijven leven. Ze zag er erg fragiel uit en at niet goed. Haar moeder overleed aan tbc toen ze 2 jaar was en haar vader heeft ze zelfs nooit gekend. Toch werd Cyrilla Schruers onlangs 90 jaar! Als een van de oudste bewoners van de assistentiewoningen in de Rederijkerstraat staat ze ons enthousiast te woord. “Goed onkruid vergaat niet, hè”, zei ze eens heel gevat.

“Voluit heet ik Anna Marie Emiel Cyrilla Schruers. Waarschijnlijk hoorden ze het liefste Cyrilla, want zo hebben ze me van kinds af aan altijd genoemd. Mijn ouders heb ik nooit gekend. Mijn moeder had tuberculose, daarom mocht ik niet bij haar blijven. Ze hebben me verteld dat ik achter glas wel naar haar mocht kijken, maar daar herinner ik me niets meer van. Ze is jong gestorven. En van mijn vader weet ik helemaal niets. Zo kwam ik als tweejarige in het weeshuis Kindsheid Jesu van de Blauwe Zusters terecht. Normaal gezien kon je daar pas vanaf je derde naartoe, maar omdat ik er een familielid had, mocht ik toch al komen.”

Zuster Jatte

“Het weeshuis was er naast wezen ook voor kinderen met ouders die niet goed voor hen konden zorgen. Er verbleven wel vijftig tot zestig kinderen. Kinderen die wel nog één of beide ouders hadden, konden af en toe eens naar huis en gingen ook op vakantie. Maar als je wees was, kon dat niet. Wij gingen

tijdens het verlof naar het Vakantiepatronaat in Kiewit. Een groot speelplein met veel bos. We trokken er met de tram naartoe. Die reed in die tijd nog en had een halte aan de Kempische Steenweg, vanwaar we nog een flink stuk te voet naar het patronaat wandelden.”

“In het weeshuis had ik vooral contact met de zusters Lutgarde en Maria. Zij zorgden voor de meisjes. Zuster Lutgarde was echt met me begaan, daarom dat ze me het schijterke van zuster Jatte noemden. Zuster Jatte was de naam die ik haar gegeven had omdat ik ‘Lutgarde’ niet kon uitspreken. (lacht) De zusters waren er goed van op de hoogte dat ik gezondheidsproblemen had en zwak was. Daarom trok zuster Jatte mijn kinderbedje dicht tegen haar bed aan en drapeerde er een gordijn over. Ze had schrik dat me ’s nachts iets zou kunnen overkomen en zij er niet op tijd bij zou zijn. De dokter zei: ‘Kom haar over een half jaar maar halen, want ge krijgt het niet groot.’ En inderdaad, groot ben ik niet geworden,

het weeshuis had ik vooral contact met de zusters Lutgarde en Maria. Zij zorgden voor de meisjes. Zuster Lutgarde was echt met me begaan, daarom dat ze me het schijterke van zuster Jatte noemden.

maar ik ben er nog wel”, geeft de 90-jarige Cyrilla fijntjes mee.

Aansterken in Herent “Ik was geen goede eter. Daarom moest ik elke dag om 10 uur met veel tegenzin melk gaan drinken. Daar voegden ze dan wat Ovomaltinepoeder aan toe om me te laten aansterken. Toch was het nodig dat ik naar het preventorium in Herent ging. Een centrum dat in handen was van de Gasthuiszusters van Leuven. Mijn gewicht was veel te laag en in Herent zou ik gaan aansterken. Ik heb er bijna twee jaar verbleven. Al die tijd kreeg ik nooit bezoek, want de zusters van het weeshuis mochten niet ‘buiten’.”

“In Herent waren we veel buiten. Bij goed weer gingen we ’s middags buiten slapen, zelfs als er lichte sneeuw lag. Onder de bomen en bedekt met dekens. Ik heb daar ook de Tweede Wereldoorlog meegemaakt. We verbleven tijdens de oorlog veel in de kelder. Bij een bombardement op Leuven werd ook ons gebouw geraakt. Het had heel anders kunnen aflopen, want we hadden net onze kamers verlaten. Die werden vol geraakt. Mijn bed hing nog met één pootje aan het plafond. Ik ben wel mogen blijven omdat er nog een andere kamer

was waar ik kon gaan slapen. Toen ik voldoende op kracht was gekomen, mocht ik terug naar Hasselt.”

Dienstmeisje “Normaal bleef je tot je achttiende in het weeshuis, maar omdat mijn gezondheid nog steeds te wensen overliet, ben ik er tot mijn twintigste gebleven. Toen kon ik gaan werken bij Stoffenhandel Clercx-Tournier aan het Leopoldplein. Daar heb ik veertien jaar in het huishouden van de familie gewerkt. Meneer en mevrouw Clercx hadden vier jongens en twee meisjes. Ik woonde er met nog een dienstmeisje op een klein kamertje waar twee bedden stonden met een stoel ertussen. We moesten op de stoel gaan staan om uit het raam te kunnen kijken. Er was geen stromend water op de kamer noch een wc boven. De leefomstandigheden waren er erger dan in het weeshuis. Toen het andere dienstmeisje vertrok, was het aan mij om eten te koken. Ik had dat nochtans nooit geleerd. Maar door mee te kijken, had ik er toch al wat van meegekregen. Al herinner ik me nog goed dat mijn eerste gekookte patatten uit mijn kastrol vielen bij het afgieten (lacht). Ik had niet genoeg stevigheid in mijn handen om de pan goed vast te houden.”

“In

Campus Rederijkers

“Na die periode verhuisde ik naar de zusters van de Kindsheid Jesu in het centrum van Hasselt. Daar leerde ik Marie kennen. Ze was sinds haar vijfde wees. Toen de zusters ouder werden en niet meer voor ons konden zorgen, moesten we op zoek naar een eigen onderkomen. Gelukkig was er iemand die Marie en mij wees op het bestaan van de assistentiewoningen van het OCMW. En zo kwamen we op campus Rederijkers terecht. We hebben veertien jaar onze flat met elkaar gedeeld. Zij was twintig jaar ouder dan ik en als een moeder voor me. Trouwens, we hebben onze schade nog ingehaald, want we zijn verschillende keren samen op vakantie gegaan. Naar de zee in Blankenberge, maar ook naar Zwitserland via het ziekenfonds. We hebben zelfs haar honderdste verjaardag nog kunnen vieren.

In februari is het alweer tien jaar geleden dat ze overleden is. Toen was ik plots weer alleen. Dat was heel vreemd. Ik mis haar nog steeds heel erg.”

“Nu woon ik hier al bijna 23 jaar. Ik ben hier de oudste nu en na mij volgt Albert. Wij wonen het langste op de campus. Zoals ik me nu voel, heb ik me nog nooit gevoeld! Ik eet wat ik wil en wat ik lekker vind, al ben ik nog altijd geen grote eter. Gelukkig is dat op mijn ouderdom ook niet meer nodig. Intussen blijf ik zorgen voor de anderen. Dat doe ik graag. Zo was er een tijd dat ik soms van de ene naar de andere bewoner liep om druppels in de ogen te doen. En ook de bloemen die hier voor in het tuintje staan, verzorg ik. Ik kan niet stilzitten en ben liefst zoveel mogelijk buiten. Dat komt, denk ik, nog van die tijd in Herent.”

“Vrijwilligerswerk moet je met hart en ziel kunnen doen”

Inge Konix is al drie jaar vrijwilligster bij HOGEVIJF. In die tijdspanne legde ze een bijzonder parcours af. Vanuit haar vrijwilligerswerk in het cafetaria groeide ze door naar vrijwillig leefgroepassistente en verantwoordelijke voor het cafetaria. En sinds juni is ze zelfs in dienst gekomen als leefgroepassistente. Een bijzonder verhaal over iemand die zich met hart en ziel inzet voor haar medemens.

“In 2019 begon ik als vrijwilligster bij HOGEVIJF campus Stadspark. Ik had een oproepje in De Hasselaar zien staan. Het woonzorgcentrum zocht naar vrijwilligers om het cafetaria uit te baten. Ik begon met een dagje per week. Dat werden er geleidelijk aan meer. Toen de verantwoordelijke voor het cafetaria bijna twee jaar geleden stopte, vroegen ze mij om die taak tijdelijk op me te nemen. Sindsdien zorg ik voor de planning en de bestellingen.”

Vaste klanten “Het cafetaria is elke namiddag open tussen halftwee en halfvijf. Zowel bewoners en bezoekers kunnen er terecht. Voor heel democratische prijzen drink je er een koffie of een ander warm of koud drankje. We hebben zo onze vaste klanten, zowel bewoners als bezoekers. Ze brengen hun tijd graag door in het cafetaria. Ze vinden er gezellig-

heid, sociaal contact en een babbel met een koffie erbij.”

“We zorgen ervoor dat er altijd twee vrijwilligers aanwezig zijn.

Wij blijven intussen zoeken naar meer vrijwilligers om het cafetaria te bemannen. Nu zijn we met twaalf. Dat lijkt misschien veel, maar er zijn ook mensen die maar één keer per week of maand kunnen komen. En we zijn in principe altijd open, ook op vrije dagen en feestdagen.”

Met hart en ziel “Vrijwilligerswerk moet je met hart en ziel kunnen doen. Je moet met plezier kunnen komen werken, niet tegen je goesting. Iets voor je medemens over willen hebben. Zeker als je vrijwilliger bent in een zorginstantie. Ik weet dat sommigen verplicht worden om vrijwilligerswerk te doen, anders ver-

liezen ze hun uitkering. Dat is ergens wel jammer, want je motivatie is juist zo belangrijk als je je vrijwillig inzet. Als je dit werk uit eigen beweging komt doen, dan ben je ook gemotiveerd. De vrijwilligers hier zijn mensen die houden van wat sociaal contact en uit de eenzaamheid willen raken.”

“Ik ben heel dankbaar voor de vrijwilligers op wie ik altijd mag rekenen. Ik hoef ze maar te bellen en ze komen als ze in de mogelijkheid zijn. Het is heel fijn als je een beroep kan doen op zulke toegewijde mensen. Ook bij het personeel kan ik altijd terecht. Als er iets is, kan ik dat met hen delen. Dat is belangrijk, anders hou je het niet vol.”

Van vrijwilliger naar betaalde kracht “Nadat ik een tijdje als vrijwilliger bij het cafetaria gewerkt had, werd ik vrijwillig leefgroepassistente. We ontlasten de zorgkundigen en verpleegkundigen in hun werk. We houden de keuken op orde en helpen de bewoners tijdens de maaltijden. Het gaat vooral om de eetmomenten, omdat die veel zorg vragen per bewoner. Een aantal heeft echt hulp nodig. Sommigen zijn blind. Voor hen smeren we boterhammen en leggen ze in hun hand. Anderen moet je echt aansporen om te eten. Er zijn ook bewoners die vergeten te eten, bijvoorbeeld door dementie.”

“In juni kwam er een plaats vrij op de functie van leefgroepassistent. Het bleek dat ik wel een aantal uur per week mocht werken in combinatie met mijn statuut.

Dus stelde ik me kandidaat voor de functie. Een sollicitatiegesprek volgde. Daarbij scheelt het natuurlijk wel dat ze wisten hoe ik mijn vrijwilligerswerk als leefgroepassistente deed. Ik werd aangenomen en mocht dadelijk beginnen als betaalde kracht. En zo ben ik al bijna een half jaar leefgroepassistente in dienst bij HOGEVIJF met hele toffe collega’s.”

Dankbaar werk “Waarom ik dit werk fijn vind om te doen? Ik wil graag iets betekenen voor de maatschappij en de bewoners van dit woonzorgcentrum. Wij worden ook ouder en ik hoop dat ze me later dan ook goed willen verzorgen. Ik geniet van de lach van de mensen, hun vriendelijkheid en dankbaarheid. Ze zijn zo blij en content dat je hen helpt. En al geven ze maar een kleine glimlach, het betekent veel. Zeker als je zelf eens een moeilijke dag hebt. Sommige bewoners spreken expliciet hun dank uit. ‘Dat is lief van u. Fijn dat u me zo helpt.’ En daar doe je het eigenlijk ook voor, hè. Dat zij zich goed en verzorgd voelen. Na een tijdje kennen ze je beter en voelen ze de vrijheid om wat

“Als je dit werk uit eigen beweging komt doen, dan ben je ook gemotiveerd.”

meer tegen je te zeggen. Ze weten wat ze aan jou kwijt kunnen. Het voelt hier dan ook als mijn tweede thuis. Mijn dochter zei al: ‘Ik moet al bijna een afspraak met je maken om je te kunnen zien!”, lacht Inge.

“De stad Hasselt heeft veel waardering voor de inzet van haar vrijwilligers. Er werken zo’n driehonderd vrijwilligers voor het

woonzorgcentrum en de andere centra van HOGEVIJF. En dan hebben we er nóg te kort. Dat komt omdat er vrijwilligers zijn die bijvoorbeeld maar één dag per maand kunnen komen. Als dank voor ieders inzet organiseert de stad Hasselt elk jaar een vrijwilligersfeest in de Lorka. Ik hoorde dat er dit jaar zo’n 180 mensen zouden komen. Het wordt zeker weer plezant.”

Wekelijkse activiteiten 2023 Campus Banneux

Maandag 10u00 Geheugenles

Woonzorgcentrum Campus Banneux

EKA lokaal 3de verdieping

Maandag 14u00 Kienen Woonzorgcentrum Campus Banneux (om de 14 dagen) Inkomhal

Dinsdag 10u00 Geheugenles Woonzorgcentrum Campus Banneux

EKA lokaal 3de verdieping

Dinsdag 10u00 Geheugenkoor Woonzorgcentrum Campus Banneux Polyvlante zaal

Dinsdag 14u00 Kaartgroep Woonzorgcentrum Campus Banneux EKA lokaal 3de verdieping

Woensdag 10u30 Stoelyoga Woonzorgcentrum Campus Banneux Vergaderlokaal gelijkvloers

Woensdag 13u30 De-MENS-ie Woonzorgcentrum Campus Banneux vriendelijke wandeling (onder voorbehoud weerbericht)

Donderdag 10u00 Handwerkgroep Woonzorgcentrum Campus Banneux Inkomhal

Vrijdag 10u00 Wandelgroep Woonzorgcentrum Campus Banneux (onder voorbehoud weerbericht)

Vrijdag 14u00 Rummikub Woonzorgcentrum Campus Banneux

EKA lokaal 3de verdieping

Wekelijkse activiteiten 2023 Campus Stadpark

Maandag 10u00 Creagroep Woonzorgcentrum Campus Stadspark Polyvalente zaal

Maandag 13u30 De-MENS-ie Woonzorgcentrum Campus Stadspark vriendelijke wandeling (onder voorbehoud weerbericht)

Maandag 14u30 Kienen Woonzorgcentrum Campus Stadspark Afwisselend leefgroep Oscar of Arthur

Dinsdag 10u30 Geheugenles Woonzorgcentrum Campus Stadspark Polyvalente zaal

Dinsdag 13u30 Geheugenkoor Woonzorgcentrum Campus Stadspark Leefruimte Oscar

Dinsdag 14u30 Geheugenkoor Woonzorgcentrum Campus Stadspark Nog te bepalen

Woensdag 14u00 Handwerkgroep Woonzorgcentrum Campus Stadspark (om de 14 dagen) Leefruimte Oscar

Donderdag 10u30 Geheugenles

Woonzorgcentrum Campus Stadspark Polyvalente zaal

Donderdag 10u30 Wandelgroep

Woonzorgcentrum Campus Stadspark (onder voorbehoud weerbericht) Polyvalente zaal

Vlaamse kermis

Bezoek Sint

Geheugenkoor

Crea Japanse tuin

Kienen

Uitstap winterland

Bezoek Sint

Workshop herbalanceringsmassage

Kerstmarkt

Vlaamse Kermis

“Ik heb een spannend leven gehad!“

Jenny Heleven heeft een erg avontuurlijk leven achter de rug. Als winkeldetective wist ze maar liefst driehonderd gauwdieven te klissen. Ze werd geprezen en geroemd om haar deskundige aanpak. Aan een rustig pensioen had zij geen behoefte. Tot haar tachtigste bleef ze winkeldieven bij de kraag grijpen. Inmiddels verblijft de 95-jarige Jenny al ruim twee jaar in HOGEVIJF. Toch is ze nog bijzonder scherpzinnig en helemaal bij de les. Neem er een kop koffie bij en geniet van haar verhaal.

Jenny werd geboren in Zonhoven en groeide op in een gezin met drie meisjes. “Ik had een oudere en jongere zus. Onze vader werkte als chef de régie bij de mijn in Houthalen. Hij hield zich bezig met het onderhoud van de mijnwerkerswoningen in de wijk Meulenberg. Zelf heb ik zes kinderen, dertien kleinkinderen en negen achterkleinkinderen. Er is nog eentje op komst.”

Jenny is ook erg fier om te vertellen dat haar 6 kinderen allemaal een universitair diploma behaald hebben. Ze waren de eerste generatie in de familie met een hogere opleiding. “En mijn oudste dochter Josette, een professor in Amerika, ben ik al 5 keer gaan bezoeken.”

“Ieder jaar met kerst zien we elkaar als familie weer. Dan zetten mijn zoon Frank en schoondochter Christel traditiegetrouw een grote tent op in hun tuin. Ze komen mij halen en we hebben een heel gezellige tijd samen.”

“Mijn man Theo is een paar jaar geleden overleden. Hij had het Klippel-Trénau-

naysyndroom en was de enige in België die die ziekte had. Hij moest altijd zien te voorkomen dat hij zich stootte en kwetste. Hij kreeg snel bloedingen en kon doodbloeden. Daarom droeg hij altijd bandages en had hij een garrot bij zich om een bloeding snel te kunnen afbinden. Hij heeft veel in het ziekenhuis in Leuven gelegen. Omdat hij zo’n zeldzame ziekte had, vroegen ze hem of ze zijn situatie ook mochten meenemen in hun onderzoek. Dat was oké voor hem. Toen onze dochter Arlette later in Leuven voor dokter ging studeren, riep ze eens tijdens de les: ‘O, dat is pa zijn been!’ (lacht) Het ging inderdaad om afbeeldingen van het been van mijn man die gebruikt werden tijdens het college. Hij is uiteindelijk niet aan het syndroom gestorven, maar aan kanker. Hij had wel de mooie leeftijd van 92 jaar.”

Op het randje van de dood “Ook ik heb een tijdje bij de mijn van Houthalen gewerkt. Het was mijn eerste job. Ik telde er de lonen uit voor de kom-

pels en medewerkers. Daarna werd ik demonstratrice voor Douwe Egberts. In supermarkten presenteerde ik de winkelende klanten koffie van Douwe Egberts. Met een mooie korting probeerde ik hen dan te verleiden tot aankoop. Vervolgens werd ik vertegenwoordiger bij Nutricia. Dat merk was toen nog vrij nieuw. Ik ging hun producten bij supermarkten introduceren, plaatste er productstands met voedingsproducten van Nutricia en vulde die aan.”

“Het is tijdens die periode dat ik een zwaar auto-ongeval heb gehad. Het gebeurde aan een kruispunt van de Grote Baan in Houthalen. Een bestuurder verleende me geen voorrang. Mijn dochter Kristel die toen elf was, zat ook in de wagen, maar bleef gelukkig ongedeerd. Mijn situatie

was daarentegen levensbedreigend. Ik lag onder de auto. Mijn buurman heeft toen de wagen opgetild, want mijn hoofd lag eronder en was aan het opzwellen. Mijn bekken was verbrijzeld, ik had een aantal gebroken ribben en hoofdwonden. Dat heb ik achteraf pas allemaal gehoord. Maanden lag ik in het ziekenhuis in Heusden. Er werd me uiteindelijk 20 procent invaliditeit toegekend.”

Detectivewerk

“Gelukkig kon ik de draad uiteindelijk weer oppakken. Ik solliciteerde voor winkeldetective bij de firma Securitas. Uit een hele hoop kandidaten kozen ze mij. Ze merkten dat ik een goed inzicht had in mensen door mijn ervaring met demonstratiewerk en als vertegenwoordiger. Ik had snel dingen door. Als winkeldetective ging je vaak naar verschillende winkels op één dag. In die tijd waren dat vooral de Unic en Nopri. Je bleef er dan meestal twee uur. Je nam een boodschappenkar en deed alsof je aan het winkelen was. Intussen was je natuurlijk helemaal gefocust om winkeldiefstallen te ontmaskeren. Ik aanzag iedereen als potentiële dief. Na een beetje observeren voelde ik of er ergens iets niet klopte. Zoals bij de parfumerie, een afdeling waar er veel gestolen werd. Als er iemand aan het

Als winkeldetective ging je vaak naar verschillende winkels op één dag. In die tijd waren dat vooral de Unic en Nopri.

rayon van de parfumerie ging staan en dan schichtig links en rechts keek, dan wist ik hoe laat het was.”

“Een paar voorvallen zal ik nooit vergeten. Zo was er een vrouwelijke dokter die leed aan kleptomanie en regelmatig stal. Toen ik haar aanhield, kon ik eerst niks vinden, maar ze had een jas aan met een dubbele bodem. Ze stak de producten in haar zakken en die gleden dan door tot onder in haar jas. Ik heb ook eens iemand gepakt met zes flessen whisky. Ik had ze eerst in zijn kar zien liggen, maar even later waren ze verdwenen. Dat vond ik verdacht. Ik moest er op een of andere manier zien achter te komen of hij ze ergens verstopt had. Ik ben toen expres tegen hem aangelopen (schaterlacht). Door de botsing voelde ik dat hij die flessen in zijn jas had zitten. Hij had er werk van gemaakt en een speciale band in zijn jas genaaid. Daar stak hij die flesjes dan stiekem achter. Een andere keer zat ik in een heel bedreigende situatie. Ik had iemand betrapt en die was daar natuurlijk niet blij mee. Hij kwam me achterna en intimideerde me. Gelukkig was de politie er altijd wel snel bij. Meestal eindigde een winkeldiefstal met een boete van 500 frank. Verder hoorde ik er niet veel

meer van. Wij waren er dan ook vooral om de mensen te pakken, daar hield het voor ons op.”

Facetimen

“Bij Vatana had ik de opdracht om de klanten die kleding gingen passen, in de gaten te houden. Ik moest onthouden met hoeveel stuks kleding ze het pashokje ingingen en met hoeveel ze weer buitenkwamen. Soms haalden klanten de beveiliging van de kleding af om die vervolgens te kunnen stelen. Toen ik op pensioen ging, belde Vatana me. Ze vroegen me of ik toch voor hen wilde blijven werken. Dat heb ik gedaan, en zo ben ik nog een tijdje winkeldetective gebleven, tot mijn tachtigste. Maar dan wel wat meer op het gemak. In die dertig jaar dat ik dit werk heb gedaan, heb ik driehonderd winkeldieven mogen vatten. Ja, ik heb een spannend leven gehad!”

Op het einde van ons gesprek toont Jenny ons nog wat foto’s op haar iPad. “Ik heb gehoord dat er maar twee bewoners zijn die zo’n tablet hebben. Ik gebruik hem om foto’s te bekijken, om te mailen en te facetimen, maar ook om spelletjes te spelen zoals rummikub.” Jenny is dan ook helemaal mee met haar tijd.

De mooiste dag van mijn leven was onze trouwdag

Martha Vandenabeele (68) is sinds een paar maanden bewoner van campus Banneux. Haar man, Edmond Claesen (74) bezoekt haar trouw, elke dag. Hij hoopt zich snel bij haar te kunnen voegen zodra er plaats is, want het leven zonder haar is maar saai. Toch weet Edmond zijn dagen goed te vullen. Vissen, wandelen en zijn kleindochter spelen daarin een belangrijke rol.

Edmond en Martha zijn intussen al meer dan 45 jaar getrouwd. “Onze trouwdag was de mooiste dag van mijn leven”, vertelt Edmond. “We trouwden in Zonhoven, waar Martha vandaan komt. Het was een groot feest met een orkest erbij. We voelden ons zielsgelukkig. Eindelijk zelf ons plan trekken en ons eigen leven beginnen. We bouwden in Zonhoven en kregen een zoon en een dochter. We hebben er dertig jaar gewoond. Toen verhuisden we naar Hasselt. Nu woont onze dochter in het ouderlijke huis. Het was een mooie tijd. We waren jong en gezond en we werkten hard. We hebben veel plezier gehad en mooie vakanties beleefd aan de Belgische kust en in Spanje.”

Op toer met de rollator “Mijn vrouw en ik hebben altijd erg veel gewandeld. Tot vier keer per week trokken we na ons ontbijt de bossen van Bokrijk in. We liepen dan wel 10 tot 15 kilometer tot een halve marathon. Ik reed de wandelroute altijd eerst met de fiets, zodat ik het aantal kilometers kende. Ik heb zelfs nog de Dodentocht willen meedoen, maar dat zag mijn vrouw niet zo zitten. We deden ook mee aan Dwars door Hasselt. We begonnen met 5 kilometer. Later deden mijn vrouw en ik de ronde van 15 kilometer en dan ging ik nog eens apart met de dochter 3 kilometer

wandelen. Zelfs nu doe ik nog mee, maar wel met de rollator. Toen het slechter ging met de gezondheid van Martha, kwam van wandelen niet veel meer terecht. Toch blijf ik bewegen. Zo ben ik eens met mijn rollator tot aan Maasmechelen gewandeld. Eerst tot aan de brug in Genk. Daar even rusten en eten. Dan door naar Maasmechelen en terug met de bus. En ook naar Hasselt ga ik nog regelmatig, met mijn rollator. Op mijn gemak, en dan te voet terug of met de bus. Ik moet binnenkort eens nieuwe banden opleggen”, lacht Edmond.

De spoorwegen “Martha werkte vroeger bij Philips en ik bij de spoorwegen. In het begin deed ik overal vervangingen om een vaste benoeming te kunnen krijgen. Ik sprong in bij allerlei kleinere stations zoals dat van As. Het was een tijd van leren. Ook moest ik soms rangeren, een gevaarlijk werk waarbij je goed moet uitkijken, anders lig je zo onder een wagon. Later werd het magazijn van de NMBS in Hasselt mijn vaste standplaats. Mijn werkdag begon al om 4 uur met het lossen en sorteren van goederen. Vrachtwagens kwamen die even later laden. Daar zat onder andere verse vis uit Oostende bij. Ik heb deze job gedaan tot ik problemen met mijn arm kreeg. Een operatie volgde, maar dat

Maar wat ben ik content dat ze nu hier in HOGEVIJF campus Banneux mag verblijven. Een heel fijn en aangenaam woonzorgcentrum met een mooie omgeving.

baatte niet. Mijn werkgever stelde nog een baan op kantoor voor, maar dat zag ik niet zitten omdat ik niks van computers kende. Ik heb dan mijn ziektedagen opgenomen en mocht op vervroegd pensioen. Dat is intussen alweer 27 jaar geleden.”

Een nieuwe thuis Hoe Martha op campus Banneux terechtkwam? “Een hele tijd geleden had ze een goedaardige tumor in haar hoofd. Ze werd geopereerd in Leuven, waarna het vijftien jaar goed ging. Toen is er opnieuw een tumor gaan groeien. Een reeks van dertig bestralingen volgde. Ze kwam terug naar huis en sliep beneden in een ziekenhuisbed, maar de situatie was niet houdbaar. Ze kon niet meer op eigen kracht rechtstaan. En zo kwam ze in het Salvatorrusthuis terecht, waar ze zes weken verbleef. Maar wat ben ik content dat ze nu hier in HOGEVIJF campus Banneux mag verblijven. Een heel fijn en aangenaam woonzorgcentrum met een mooie omgeving. Ook voor mij is het veel handiger, want op vijf minuutjes wandelen ben ik hier. Nu kan ik haar weer dagelijks opzoeken. Wat kijk ik ernaar uit om weer bij haar te kunnen zijn. Ik sta al ingeschreven op de urgentielijst. Het is thuis nu maar stillekes.”

Moddervis

“Ik ga nog regelmatig vissen op baars, karper en elrits op het Albertkanaal. Ik heb daar een paar mannen leren kennen. We doen een beetje zot onder elkaar en de dag is om. Dan heb je wat gezelschap. Vroeger heb ik ook veel gevist, in Bokrijk en Kiewit. Dan ging mijn vrouw mee. Het waren ‘moddervissen’ die we daar vingen, vissen die graag in de modder woelen. Daarom smaakten ze niet zo lekker. Paling daarentegen wel. Ik heb eens een heel grote gevangen, eentje van wel 6 of 7 kilo. Toen mijn kameraad zag wat er aan mijn vislijn slingerde, ging hij lopen. Hij dacht dat het een slang was. (lacht) Een paling is vettig, en omdat mijn kameraad de benen had genomen, moest ik de klus zelf klaren met mijn schepnet. Snel wat zand over de vangst en een handdoek erover. Gesmaakt heeft hij! Afgelopen zaterdag had ik trouwens weer beet. Dit keer met gekookte mais als aas. Ik had de vislijn heel goed vast, maar het moet een erg sterk exemplaar geweest zijn, want hij trok de visdraad zo over. Een zware kastaar.”

Dromen Edmond heeft drie kleinkinderen. Kleindochter Cara, de dochter van zijn dochter,

is 9 jaar. Ze zegt ‘vake’ tegen hem, want ‘bompa is zo ouwerwets’, lacht hij. “Cara is helemaal weg met de computer. Ze vraagt me dan of ik die wil aanzetten en dan gaat ze tekenen: huisjes, bloemen … Waar ze dat allemaal leren? Ik weet het niet. En de gsm heeft ook geen geheimen meer voor haar. Als ik haar vraag om even een berichtje naar haar mama te sturen, is het verzonden voordat ik het weet. Als ze bij mij is, gaan we vaak even naar ’t Pennendoosje, de gazettenwinkel in de buurt. We kopen dan wat snoepkes en prullekes en dan is ze content.

Eenmaal buiten geeft ze mij ook een snoepje. (glimlacht)”

“Ik heb nog één droom: met mijn vrouw, dochter en kleinkind naar de kust. Ik weet dat er wel speciale hotels bestaan waar er goede verzorging is. De vraag is of Martha nog wil. Soms zegt ze ja, soms nee. Het is moeilijk in te schatten. Ik vond het altijd zo gezellig, ’s morgens een wandeling op het strand. Wat zou dat fijn zijn, mocht dat nog eens lukken. Als ik eenmaal hier ben, ga ik me eens goed bevragen!”

Walter vervoert mindermobielen

Walter is sinds 2020 vrijwillig chauffeur voor mensen die een beroep doen op het initiatief Minder Mobielen Vervoer van HOGEVIJF. “Mensen rekenen op je, storten zelfs hun hart uit. Ik probeer dan het verschil te maken.”

Walter had voorheen een druk leven. Als ondernemer verkocht hij digitale borden en richtte hij snoezelruimtes in. “Helaas ging mijn leven er door een beroerte helemaal anders uitzien. Ik heb moeten leren leven met een aantal fysieke beperkingen.” Maar niets weerhoudt Walter ervan om zich in te zetten voor zijn medemens. “Zo kwam ik terecht bij HOGEVIJF, waar ik een vrijwilligersjob als chauffeur aannam”, vertelt hij zelf. “Mensen met een beperkt inkomen die zich moeilijk kunnen verplaatsen, neem ik mee met de auto. Naar de tandarts, de kapper, voor een behandeling naar het ziekenhuis, noem maar op.” Walter merkt dat de dankbaarheid van zijn passagiers erg groot is. “Ze zijn altijd blij als ik weer netjes op het afgesproken tijdstip voor hun deur sta. Maar andersom haal ik er ook veel voldoening uit, want als chauffeur creeer je ook een band met je ‘klanten’.”

Heb jij, net zoals Walter, een groot hart voor anderen en wil je graag als vrijwilliger aan de slag gaan? Meld je aan via vrijwilligers@hogevijf.be of bel 011 307 979.

Zelfstandig wonen?

Bij het woonloket krijg je raad

Zo lang mogelijk in je vertrouwde huis of appartement blijven wonen: daar tekent iedereen voor. Maar soms veranderen je woonnoden. Door ziekte, invaliditeit, ouderdom...

Op zo’n moment is het niet makkelijk om je woning nog snel aan je nieuwe situatie aan te passen. En moet je misschien tegen je zin verhuizen. Wacht daarom best niet tot de nood het hoogst is. Kleine ingrepen of aanpassingen aan je interieur volstaan soms al om je woning toekomstgericht in te richten. Ook voor grotere werken is het belangrijk om je goed te laten begeleiden.

Het stedelijk woonloket en het seniorenloket zetten je op weg naar advies en begeleiding. Ze geven ook administratieve ondersteuning bij de aanvraag van bouw- en verbouwpremies. Vraag zeker naar de gratis brochure met stappenplan én een handige checklist.

Opgelet! Kom je naar het woonloket, breng dan zeker de juiste documenten mee. Dat bespaart je heel wat ongemak, en een tweede afspraak. Alle info vind je op onderstaande website.

Hasselt.be/zelfstandigwonen 011 23 90 06

Afscheid nemen is met zachte vingers wat voorbij is dichtdoen en verpakken in de goede gedachten der herinnering

Tielens Rosalia CB Emiel 25/09/2022

Schoofs Maria Anna CS Arthur 29/09/2022

Quetin Andre CS Theofiel 1/10/2022

Timmermans Anneliesje CB Hendrik 2/10/2022

Neven Martha CS Katrien 10/10/2022

Vanderleen Greta CS Pauline 11/10/2022

Verdonck Philomina CS Theofiel 11/10/2022

Cox Paula CB Madeleine 5/11/2022

Smeers Paula Idalie M CS Xavier 9/11/2022

Timmermans Mathieu Camiel CS Germaine 12/11/2022

Vissers Ida CB Virginie 13/11/2022

Mertens Maria CS Arthur 17/11/2022

Swerts Maria CB Emiel 18/11/2022

Terloo Eugeen CS Theofiel 19/11/2022

Reyners Josephina CS Pauline 25/11/2022

Theunissen Marc CS Oscar 27/11/2022

Jacobs Jose Maria CB Hendrik 15/12/2022

Neyens Elise CB Emiel 16/12/2022