Hasselts GOUD - editie 1

Hasselts

GOUD

2017 - Nr. 1

Een magazine over, door en voor senioren

“De grootste vangst, daar draait het allemaal om.”

Mathieu Timmermans (68) > p. 6

“HOGEVIJF staat voor een hartelijke sfeer en gezelligheid.” > p. 10

Vrijwilliger Martine Hulsmans: “De liefde voor senioren heb ik altijd gehad.” > p. 40

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Voorwoord

Sportelen

Dit magazine is voor u.

Bewegen is gezond!

Het stimuleert ons hart, houdt gewrichten soepel, spieren sterk en hersenen geprikkeld. En alsof dat al niet genoeg redenen zijn, is sporten nog eens goed voor uw ­sociaal contact.

Beste bewoner, mantelzorger, familie Wie al wat langer in ons woonzorgcentrum of dagverzorgingscentrum komt, herinnert zich vast nog wel Planke­weetjes en ’t Vinsterke. Twee informatieboekjes die via heel wat ­foto’s een beeld schetsten van onze werking.

HOGEVIJF zet de belangrijkheid van sport graag nog eens extra in de verf met drie sportdagen. U kan bij ons dartsen, bowlen, zwemmen, rolstoeldansen, petanquen en ­Viking Kubb spelen. Op campus B ­ anneux organiseren we dit op 3, 4 en 5 oktober. ­Campus Stadspark doet dit op 4, 5 en 6 ­oktober.

Hasselts GOUD zal hetzelfde en méér doen. We tonen u elke drie maanden zoveel mogelijk van de activiteiten binnen H ­ OGEVIJF, maar we nemen u ook graag mee achter de schermen van onze organisatie en laten u eigenlijk liefst zoveel mogelijk zélf aan het woord.

Hasselts GOUD is uw verhaal én dat van HOGEVIJF. ­ agazine is voor u.

Dit m Ik hoop dat u er plezier aan beleeft!

Brigitte Smets, Voorzitter OCMW Hasselt

Colofon

Seniorenvoorzieningen OCMW Hasselt

2

Verantwoordelijk uitgever: Peter Vanaken

Contactgegevens: Hasselts GOUD

e-mail: info@hogevijf.be

t.a.v. Tom Daniels

A.Rodenbachstraat 20

3500 Hasselt

Cover foto: Joke Timmermans

Sen 3

Quote

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

“Ik heb het hier zó naar mijn zin dat ik hier 100 jaar ga worden.”

“Hier kunnen bewoners nog in kamerjas gaan ontbijten.”

4

Sen 5

Goud figuur

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

“ De grootste vangst, daar draait het allemaal om.”

We treffen Mathieu Timmermans (68) in zijn kamer van het woonzorgcentrum HOGEVIJF - campus Stadspark.

Het is een kamer die perfect past bij het verhaal van Mathieu. Het ­verhaal van een onverschrokken zeebonk die kan g ­ enieten van de kleine dingen.

We schrijven het jaar 1966. De voorzitter van de Limburgse Zeevissers komt op bezoek bij de familie Timmermans, zoals wel vaker gebeurt. Maar dit keer heeft hij een foto bij waarop hij prijkt met een uit de kluiten gewassen vis aan zijn haak. ­Mathieu Timmermans is op dat moment 17 jaar en meteen gewonnen voor het idee om ruwe zeeën te gaan trotseren en terug te keren met een grote vangst.

Vriendelijke competitie Uiteindelijk zou hij 41 jaar lang niet alleen de Noordzee, maar ook de wateren rond Nederland, Ierland, Noorwegen en Zweden bevaren op zoek naar spanning en, uiteraard, naar vis. “Op een visvijver weet je op voorhand al welke soorten vis je aan de haak gaat slaan, maar op zee natuurlijk niet en dat maakt het telkens opnieuw spannend”, verklaart Mathieu zijn voorliefde voor de zeevisserij.

6

Al klopte dat niet voor iedereen, zo bleek.

“Onze schipper tijdens de visvangst in de Lofoten (een Noorse eilandengroep n.v.d.r.) kon tot op 5 minuten na voorspellen wanneer welke vissoort voorbij zou komen.

Maar dat was dan ook een meervoudig kampioen zeevissen en die kende de zee ginds als zijn broekzak”, klinkt het na al die jaren nog steeds vol bewondering.

Sen 7

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

de schipper. “Nee”, antwoordde Mathieu.

“Dat is goed nieuws. Ik ook niet”, zei de schipper. “Goed nieuws? Waarom?” aarzelde Mathieu. “We zijn 4 uren varen verwijderd van de kust. Niets kan je redden.

Als je kan zwemmen, duurt het gewoon wat langer voor je verdrinkt.” Mathieu heeft sindsdien wel nog l­eren zwemmen.

Gewoon, voor de zekerheid…

Wanneer Mathieu eropuit trok om de vishengel uit te gooien, was dat dus altijd met een groepje kameraden van de Limburgse Zeevissers. “Ik heb veel geleerd van de mensen rondom mij”, gaat hij verder, “Maar elke visser moet het zelf doen. Niemand die je bij het handje neemt en je alle kneepjes van het vak haarfijn uitlegt. De competitie op zo’n vissersboot is vriendelijk, maar ze is er zeker wel. De grootste vangst, daar draait het allemaal om”, lacht hij.

Nooit bang, altijd ziek Winter of zomer, regen of zonneschijn, zeevissers laten zich niet afschrikken door wat opspattend water, zoveel is wel duidelijk. “We hebben met ons kleine bootje heel wat stormen getrotseerd. Golven tot 12 meter hoog waren zeker geen uitzondering.” Maar angst bestaat niet aan boord, volgens Mathieu. Ter illustratie: het kennismakingsgesprek tussen Mathieu en zijn allereerste schipper in Nieuwpoort verliep als volgt: “Kan jij zwemmen?” vroeg 8

“Tijdens mijn laatste visvangst ving ik 68 kabeljauwen op de Noordzee.”

Vissers zijn dan misschien wel nooit bang, ziek kunnen ze alleszins nog wel worden. “Ik ben 41 jaar lang zeeziek geweest en heb vaak genoeg met een vishengel in mijn handen gestaan terwijl ik misselijk was”, klinkt het.

Dromen over zeevissen “10 jaar geleden viste ik voor het laatst op zee. Ik ving 68 (!) kabeljauwen op de Noordzee en kon ze achteraf allemaal verkopen. Er zaten vissen bij van meer dan 5 kilo, dus dat bracht aardig wat op.” Maar dan kreeg Mathieu plots een hersenbloeding waarbij de linkerkant van zijn lichaam verlamd raakte en hij noodgedwongen het vissen op moest geven. “Dat vond ik doodjammer. Tot op de dag van vandaag droom ik nog over de zeevisserij.”

Ondertussen verblijft Mathieu al een tijdje bij ons in HOGEVIJF. Als fervent muziek- en filmliefhebber vind je natuurlijk heel wat cd’s en dvd’s in zijn kamer. Maar ook heel wat herinneringen aan zijn 3 reizen naar Burundi waar hij op bezoek ging bij zijn nonkel, een Vlaamse missionaris ter plekke.

“Ik heb overal gezeten”, besluit hij. Ik denk dat we dat ook allemaal geloven, Mathieu.

Sen 9

HOGEVIJF aan het woord

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

HOGEVIJF senioren­ voorzieningen midden in het buurtleven Interview met Brigitte Smets en Veerle Vanlook

Meer dan 10 jaar geleden startte het OCMW Hasselt met het project voor de vernieuwing van haar seniorenvoorzieningen. Het centrum ervan was tot dan ondergebracht in het inmiddels ruim 40 jaar oude Woonzorgcentrum Zonnestraal. Het hele opzet was enerzijds gericht op nieuwe gebouwen en uitrusting, maar zeker ook op een vernieuwde zorg voor de Hasseltse senior.

‘HOGEVIJF’ werd inmiddels realiteit. 2 campussen, 3 nieuwe gebouwen, verbouwingswerken en een nieuwe zorgvisie later, leggen we ons oor te luisteren bij Brigitte Smets, voorzitter van het OCMW en Veerle Vanlook, departementshoofd van HOGEVIJF. 10

GOUD: ‘HOGEVIJF’ is een ruim begrip.

Waarvoor staat de naam eigenlijk?

Brigitte Smets: “De naam op zich staat voor de verzameling van alle seniorenvoorzieningen van het OCMW Hasselt. In grote lijnen zijn dat: (1) de woonzorgcentra, (2) de dagverzorgingscentra, (3) de assis­ tentiewoningen, (4) de lokale diensten­ centra en (5) de thuiszorgondersteuning.

Tegelijk staat ‘HOGEVIJF’ ook voor een positieve uitstraling. Een ‘high five’, letterlijk ‘hoge vijf’, is een handgebaar tussen twee mensen die een zekere triomf willen uitstralen.”

Veerle Vanlook: “Het handgebaar staat voor een hartelijke sfeer en gezelligheid.

Maar het is ook een overkoepelende merknaam die onze kernbegrippen openheid,

“HOGEVIJF staat voor een hartelijke sfeer en gezelligheid.” persoons­gerichtheid en innovatie uitstraalt over al onze voorzieningen heen.”

Sen 11

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

GOUD: Hoe uit zich die nieuwe zorgvisie concreet binnen HOGEVIJF? Brigitte Smets: “Dat gebeurt op vele domeinen. Een nieuw gebouw biedt ook nieuwe kansen. We kozen in de woonzorgcentra onder meer voor kleinschalig wonen, met leefgroepen op kleinere schaal, en beter ondersteund. Maar ook voor ruimere en aangepaste maaltijdmomenten, een betere spreiding van zorg en ontspanning en nog veel meer op maat en behoefte van de bewoners. In de bewonerskamers uit zich dit in meer ruimte, comfortabele bedden, eigen doucheruimte, enz. Zo kan ook dankzij de ontdubbeling van de campussen, het dagverzorgingscentrum op campus Banneux zich specialiseren in de zorg voor mensen met cognitieve problematieken, waaronder ook dementie.”

GOUD: Architecturaal zijn de nieuwe voor­ zieningen het neusje van de zalm, inge­ richt met aandacht voor de levens- en zorgbehoeften van de bewoners, evenals het comfort voor de medewerkers. Welke visie zit hierachter?

Veerle Vanlook: “HOGEVIJF legt de lat hoog, zullen we maar zeggen. Bij de nieuwe voorzieningen hoort in elk geval ook een zorgvuldig uitgekiende zorgvisie. Elke Hasselaar mag bij HOGEVIJF komen aankloppen. Zowel senioren als hun mantelzorgers, familieleden en zorgverleners. Wij zorgen voor een passend antwoord op alle vragen rond ouder worden. HOGEVIJF wil hiermee voor alle Hasselaren het referentiecentrum bij uitstek zijn voor ouder worden.”

12

Veerle Vanlook: “Aan het welzijn van onze medewerkers is uiteraard ook gedacht. Zij kunnen beroep doen op allerlei moderne werkmiddelen. Denk bijvoorbeeld maar aan de voorziene plafond-tilliften in de nieuwe bewonersen badkamers.”

Brigitte Smets: “Ons engagement gaat onder meer ook om respect voor de eigen kracht van mensen en hun omgeving, met bijzondere aandacht voor de meest kwetsbare ouderen. Niet in het minst delen wij vanuit de organisatie de passie voor een warme zorg voor de Hasseltse senior.”

GOUD: De nieuwe wereld van HOGEVIJF heeft dus heel wat te bieden. Voor een leek echter niet altijd makkelijk om het over­ zicht te bewaren.

Veerle Vanlook: “Dat klopt wellicht. Wat we graag willen is dat HOGEVIJF een merknaam is voor alles wat met seniorenvoorzieningen van het OCMW Hasselt te maken heeft. In een notendop gaat het om: • HOGEVIJF Thuisdiensten (gehuisvest in het OCMW-gebouw) : hulp- en dienstverlening voor senioren die nog thuis wonen • HOGEVIJF – campus Banneux: bestaande uit een woonzorgcentrum met 120 woongelegenheden, 4 kortverblijfkamers, een nieuw dagverzorgingscentrum, een nieuw lokaal dienstencentrum en 22 nieuwe assistentiewoningen • HOGEVIJF – campus Stadspark: woonzorgcentrum met 150 woon­gelegenheden (voorheen Zonnestraal – dienst A), waarvan 90 nieuwe en 60 vernieuwde kamers, 4 kortverblijfkamers, een nieuw dagverzorgingscentrum en 15 seniorenflats (voorheen ‘Parkresidentie’) • HOGEVIJF – campus Rederijkers: (voorheen: De Gouden Regen) 30 gerenoveerde assistentiewoningen • Lokaal dienstencentrum HOGEVIJF – campus Stadspark”

Sen 13

Toen en Nu

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

GOUD: Met al deze voorzieningen is ­HOGEVIJF wellicht ook een belang­rijke werkgever in Hasselt?

Brigitte Smets: “Dat klopt. Het hart van ­ edewerkers. ­HOGEVIJF zijn de bijna 300 m Omdat onze nieuwe gebouwen op een kleinere en persoonlijkere schaal zijn gebouwd, en omdat we onze dienstverlening uitbreiden, verwelkomden wij inmiddels 24 nieuwe medewerkers. Daarnaast kunnen wij ook een beroep doen op bijna 300 enthousiaste, onmisbare vrijwilligers die samen met onze medewerkers van ­HOGEVIJF een kwaliteitsvol huis maken.”

GOUD: Bedankt voor deze inkijk, dames, en veel succes met HOGEVIJF.

14

“Ons engagement gaat onder meer ook om respect voor de eigen kracht van mensen en hun omgeving, met bijzondere aandacht voor de meest kwetsbare ouderen.”

Raimond Schoenaerts: van schooldirecteur naar corrector van romans

Beste lezer, ik ben Raimond Schoenaerts, 76 jaar.

Drie dagen per week verblijf ik in het dag­verzorgingscentrum ­Campus ­Banneux en ik ben hier heel graag.

Sen 15

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Eerst schooldirecteur

16

Ik ben geboren en getogen in Hasselt.

In 1963 studeerde ik er af aan de Rijks­ normaalschool. Eerst werkte ik een vijftal jaren als onderwijzer en daarna was ik taakleraar in enkele Genkse scholen.

In 1980 slaagde ik voor mijn examen van schoolhoofd. Ik heb als directeur in verschillende scholen gewerkt en van 1984 tot 1996 was dat in een school in ­Stokkem. Daarna ging ik met pensioen.

Stokkem was voor mij, als Hasselaar, een waar avontuur maar ik heb het mij nooit beklaagd dat ik er aan de slag ben gegaan.

“Mijn job was zeker een uitdaging, dat geef ik toe.

Toch heb ik er ook mooie herinneringen aan, zoals die keer dat we met de school carnaval vierden in Stokkem.”

De school, dat was mijn roeping! Ik werkte altijd heel graag met kinderen. Directeur ben ik geworden omdat ik vond dat het veel beter kon in het onderwijs. Als school­

directeur kreeg ik de kans om veel verbeteringen door te voeren en om ­nieuwe ­dingen te intro­duceren zoals nieuwe s­ chriften en nieuwe leermethodes.

Mijn job was zeker een uitdaging, dat geef ik toe. Toch heb ik er ook mooie herinneringen aan, zoals die keer dat we met de school carnaval vierden in Stokkem. We trokken allemaal verkleed de straat op.

Zelfs Prins carnaval van Hasselt was ingegaan op mijn vraag om met ons mee te vieren. Het werd een heel bijzondere optocht.

Iedereen was er trots op en we haalden er zelfs de kranten mee.

die zich ­afspelen in Hasselt en omgeving: Zoektocht, De ­kanaalkom, De beeldenstorm en Moord in de TT-wijk.

De woorden van haar boeken las ik, letter per letter, na en ik verbeterde ze waar nodig. Daarnaast controleerde ik ook de zinsconstructies. Ik hielp mijn vrouw graag met haar romans en ik ben heel blij dat ik dat voor haar kon doen.

Nadien corrector van romans Vorig jaar heb ik 2 herseninfarcten gehad waardoor ik in een rolstoel terechtkwam en moest revalideren.

In de periode ervoor hielp ik mijn vrouw. Mijn vrouw Jeannette Mimi Funk schrijft misdaad­romans.

Wat Aspe is voor B ­ rugge en ­Simenon voor Luik, dat is zij voor ­Hasselt. Sinds haar ­pensionering 6 jaar geleden heeft ze 4 romans geschreven

Sen 17

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Kerst in onze woonzorgcentra Ook dit jaar organiseert HOGEVIJF weer heel wat leuks voor haar bewoners en hun familie rond de kerstperiode.

Op beide campussen zal je over een gezellig kerstmarktje ­kunnen struinen en genieten van een koffietafel met kerstgebakjes. De jaarlijkse schoenenverkoop zal ook nu weer tijdens de kerst­happening doorgaan.

Hou zeker onze affiches in het oog voor meer informatie.

“Onbekend is onbemind, hé.

Maar op mijn eerste dag hier voelde ik me meteen al goed.”

Thuis in het dagverzorgings­ centrum

18

Sinds januari verblijf ik in het dagverzorgingscentrum en ik ben hier graag. Ik heb lange tijd doorgebracht in het revalidatiecentrum in Herk-de-Stad. Toen ik besliste om thuis verder te revalideren, heeft mijn dokter me geadviseerd om me in te schrijven in het dagverzorgingscentrum.

mij maar hier moet ik de krant niet lezen want hij wordt voorgelezen. Ik krijg opdrachten om mijn geheugen te trainen en het vriendelijke personeel en de vrijwilligers bieden me graag hun hulp aan.

Boven­al geniet ik van het sociaal contact met de anderen.

Ik geef toe dat ik eerst niet wou komen. ­Onbekend is onbemind, hé. Maar op mijn eerste dag hier voelde ik me meteen al goed. Lezen is moeilijker geworden voor

Ik kom hier altijd graag en ik blijf komen.

Hier kan ik mezelf zijn, niks moet.

Sen 19

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Verborgen Talent

Newsflash Herinneringsmoment overleden bewoners Elk jaar houden we graag een herinnerings­ bijeenkomst voor onze bewoners die de laatste 12 maanden overleden zijn. Dit moment zal doorgaan op 4 november op ­campus Banneux en op campus Stadspark.

Bewoners die nog in het vroegere woonzorgcentrum Zonnestraal verbleven m ­ ogen vrij ­kiezen op welke campus ze hiervoor willen aansluiten.

Denk er zeker aan om je op voorhand in te schrijven. We bezorgen onze bewoners en hun contacpersonen nog een persoonlijke uitnodiging met meer details.

Francois Vandecruys en Jef: “Jef is een brave man maar hij is ook tegendraads.”

20

Sen 21

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Huwelijksreis naar Limburg Ik ben Francois Vandecruys. Ik doe vrijwilligerswerk en heb een tijdje in een assistentiewoning van HOGEVIJF op c­ ampus ­Banneux gewoond. Als tiener was ik een minder goede leerling maar kreeg ik de kans om priester te worden. Na 2 jaar studies moest ik door een nieuwe richtlijn naar het Seminarie gaan, iets wat mijn ouders zich niet konden veroorloven. Ik ben dan het leger ingegaan en in 1960 moest ik voor een militaire missie naar Congo, waar ik drie maanden verbleef.

Mijn vrouw zaliger kwam uit Heist-opden-Berg en ik uit Diest. We ­ontmoetten elkaar tijdens mijn tijd in het leger. Na ons huwelijk verhuisden we naar Hasselt. Die beginperiode noemden we altijd al lachend ‘onze huwelijksreis naar Limburg’.

Na het leger ben ik in het Conservatorium van Hasselt Lyrische en dramatische kunst gaan studeren.

Ik kon daarna aan de slag bij het Hasselts amateur­theater ’De Ware Vrienden’ wat nu ‘Het Hasselts ­Toneel’ is. Ik was er acteur en verzorgde ook de r­ egie.

Jef en ik Als acteur deed ik veel kinderanimatie maar ik voelde dat er iets ontbrak aan mijn acts. Op een avond keek ik op France 2 naar een programma waarin een buikspreker optrad. En dat was het wat ik zocht!

Ik heb mij dan toegelegd op het bestuderen van buikspreektechnieken en andere

buiksprekers hebben me stapsgewijs hun geheimen onthuld en me begeleid.

En zo is 20 jaar geleden Jef geboren, mijn buikspreekpop. Ik heb hem voor 16.000 frank in Nederland gekocht. Jef is een brave man maar hij is ook tegendraads. Als ik hem vraag of hij een liedje kan zingen, antwoordt hij bijvoorbeeld: “Alleen als ik daarvoor betaald word”. Hij neemt wat ik vertel altijd verkeerd op en hij durft mij ook te verbeteren.

“Ik heb mij dan toegelegd op het bestuderen van buikspreektechnieken en andere buiksprekers hebben me stapsgewijs hun geheimen onthuld en me begeleid.”

Af en toe geef ik nog een optreden met Jef, zoals in het woonzorgcentrum ter gelegenheid van 21 juli. Aansluitend ging ik daar over op de vertelkunst, ook één van mijn specialiteiten. Ik bracht verhalen van vroeger met een komische noot, waar mijn publiek dan ook nog eens goed mee kon lachen.

22

Sen 23

Fotoreportage

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Vrijwilligerswerk is heel belangrijk voor me Ik heb mijn hondje Tom, maar dat is niet hetzelfde. Ik mis het echte praten. Daarom is vrijwilligerswerk voor mij niet alleen ­plezant en heel leerrijk maar het helpt me ook om te overleven.

Toen mijn vrouw ziek werd, nam ik een sabbat­jaar om voor haar te zorgen. We woonden een tijdje in een assistentie­ woning van HOGEVIJF. Op 15 juni overleed mijn vrouw en daarna ben ik terug in ons huis gaan wonen.

“Ik coach mensen met een beperking die in scholen en bibliotheken boeken voorlezen aan kinderen.”

gèle

Jubileumfeest voor An

70 jaar huweli

jk

Ik werk als vrijwilliger bij ‘De voorlees­ bende’. Ik coach er mensen met een beperking die in scholen en bibliotheken boeken voorlezen aan kinderen. Zo kunnen ze kinderen motiveren om te lezen en tegelijkertijd verkleinen ze ook de afstand tussen hen.

Het geeft de kinderen de kans om voeling te krijgen met de beperkingen van ­anderen.

Buiten eten

Vrijwilligerswerk is voor mij een soort van bezig­heidstherapie tijdens mijn rouw­proces.

Ik voel dat ik nog méér zou moeten doen want de lange avonden en feest­dagen komen eraan. Dan moet ik mensen rondom mij hebben waarmee ik die dagen kan doorbrengen.

Foto’s: Michiel Van Empten

24

Croque Monsieurs maken

Sen 25

Fotoreportage

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Schoolbezoekertjes

Kermis

Hoesje maken

Tuinactiviteit

Speeltijd Toverfluit

Petanque 26

Buitenmaaltijd

Sen 27

Fotoreportage

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

GIP KTA2 Uitstap

Beweging Zorg

Uitstap Borgloon

Feest op campus Rederijkers 28

Japanse Tuin

Sen 29

Familie als Mantelzorg

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Muziekactiviteit

Pannenkoeken bakken

“ Ik wil alleen maar positieve mensen rondom ons.”

Wandeling Virga Jessefeesten

Hallo

Zuiderse ochtend en middag

30

Mijn naam is Mieke Verhulst en ik wil u graag het verhaal vertellen over mezelf als mantelzorger. Het is een verhaal met een lach, een traan, veel doorzetting en geduld, maar vooral een verhaal met heel veel liefde.

Sen 31

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Marcel en ik zijn ondertussen 34 jaar samen. We hadden een zalig actief en sportief leven als fervente zeilers. 7 maanden per jaar brachten we door op onze boot in Nieuwpoort. De zilte zeelucht in onze gezichten, de wind door onze haren… Ons hart klopt nog steeds sneller als we eraan terugdenken.

Een mirakel Mijn man heeft zowat de hele wereld gezien.

Hij voer dan ook op een koopvaardijschip en dat is meteen ook de reden waarom hij vlot 4 talen sprak. Marcel was een superman. Geen probleem was hem te groot of te moeilijk, niemand was te min om door hem geholpen te worden. Wanneer onze buren of vrienden om hulp vroegen, stond Marcel altijd klaar.

U hebt vast al gemerkt dat ik in de verleden tijd spreek. Dat komt omdat zeven jaar geleden het noodlot toesloeg. ­Marcel was iemand langs de kant van de weg aan het helpen toen hij een hartstilstand kreeg. 31 minuten lang is hij dood geweest.

10 minuten lang kregen zijn hersenen geen zuurstof. Het was een mirakel dat hij weer wakker werd, maar ons leven zou nooit meer hetzelfde zijn.

In het begin was ik in shock. Marcel zou uiteindelijk 3 maanden in het ziekenhuis liggen waarvan 3 weken in comateuze toestand. Hij kon helemaal niets meer, werd beademd, kreeg sondevoeding en herkende mij niet meer. De grond was onder mijn voeten weggezakt. Ons oude leventje was 32

“Marcel was een superman.

Geen probleem was hem te groot of te moeilijk, niemand was te min om door hem geholpen te worden.” stuk. Maar dat gevoel duurde gelukkig niet erg lang. Het was zwemmen of verzuipen.

Dus stelde ik mezelf de vraag: ‘wat wil je doen, Mieke?’. Ik wilde niet verzuipen dus dan moest ik maar zwemmen. Vanaf dat ogenblik wilde ik alleen nog maar positieve mensen rondom ons. De enige weg was vooruit en daar kon ik ieders hulp goed bij gebruiken.

Geduld, liefde en humor Tijdens die eerste periode spendeerde ik elke dag 10 uren in het ziekenhuis. Marcel wilde eerst maar niet uit zijn coma ontwaken ondanks de goede zorgen van het verplegend personeel. Ik zorgde ervoor dat zijn favoriete radiozender altijd opstond en ging bijna dagelijks versgemalen koffie kopen. Hij dronk nooit alcohol, maar oh zo veel koffie. Ik dacht dat het hem alleen maar kon helpen wanneer hij de geur van een hete tas koffie kon ruiken.

Zelfs toen een dokter mij duidelijk maakte dat zoiets volgens haar niet baatte, bleef ik volhouden. Of het door de koffie en de presentatoren van Radio2 kwam, dat weet

ik niet. Maar een tijdje later werd Marcel wel weer wakker en dat is alles wat voor mij telde. Ik had mijn man terug.

Maar Marcel was niet meer dezelfde man als vroeger. Hij kon niks meer en lag daar maar wat in zijn bed. We begonnen te oefenen met het stapelen van gekleurde blokjes, uren aan een stuk. Dat liep natuurlijk niet meteen van een leien dakje. Het was niet meer te tellen hoe vaak ik de blokjes weer moest gaan oprapen wanneer hij ze voor de zoveelste keer uit frustratie door de kamer gooide. Ja, mantelzorgers moeten een eindeloos engelengeduld hebben.

Maar je moet het ook uit liefde doen, heel veel liefde en liefst nog met een grote schep humor erbij.

“Sommige dagen kan ik natuurlijk ook wenen, maar zelfs op die dagen lach ik ook.”

We zijn met ons tweeën altijd positief ingesteld geweest en hebben elke dag gelachen.

Dat doen we nog steeds, want we zijn met z’n allen maar kort hier en moeten er dan toch het beste van maken, vind ik. Sommige dagen kan ik natuurlijk ook wenen, maar zelfs op die dagen lach ik ook. Ik kan moeilijk ontkennen dat ik de laatste 7 jaren in een rollercoaster van emoties zat.

Sen 33

Fit & Gezond

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Lachen op een baaldag Wij beginnen elke dag met een polonaise.

Ik maak Marcel wakker en dan gaan we al heupwiegend de trap af. ‘Goed met uw kontje schudden, hè’, zeg ik altijd. En als er een mooi liedje op de radio “Wij beginnen speelt, dan elke dag met een dansen we.

Zo proberen polonaise.” we elke dag zo positief mogelijk aan te vatten. Vergeet niet dat we nog overal naartoe kunnen, met de rolstoel. Er is dus nog altijd heel erg veel om dankbaar voor te zijn. Soms moet ik mezelf daar ook wel eens aan herinneren, hoor.

Na een baaldag, ja die heb ik soms ook wel eens, raap ik mezelf op en geef mezelf weer moed door te denken aan de fijne dingen die we die dag toch weer hebben kunnen doen.

Op het einde van de dag prijs ik mezelf gelukkig. Het had zoveel erger kunnen zijn.

Ik vertelde net al over het geduld, de liefde en de humor die je aan de dag moet leggen als mantelzorger. Maar de steun en het begrip van familie, vrienden en buren is eveneens onmisbaar. Er gaat geen dag voorbij of iemand belt even om te vragen hoe het met ons gaat en of ze ons kunnen helpen.

We hadden een erg grote vriendenkring en natuurlijk zijn er enkele mensen weggevallen sinds het ongeluk van Marcel, maar de harde kern is gebleven en daar ben ik ze nog elke dag dankbaar voor.

Het zijn diezelfde vrienden die me hebben aangezet tot het zoeken naar hulp bij de opvang van Marcel. Na zijn 2 jaren durende 34

r­ evalidatie verbleef hij een jaar thuis, een jaar waarin hij elke nacht leed aan waanideeën.

Na een paar uurtjes slaap werd hij wakker, overtuigd dat hij niet thuis was. Meestal kreeg ik hem er niet zomaar van overtuigd dat hij dat wel was. Dan moesten we ons aankleden en een rondje gaan wandelen. We kwamen daarna terug aan waar we vertrokken waren, hij herkende het gebouw als zijn thuis en we konden weer naar bed. Dat was een erg intense en belastende periode voor mij.

Een verademing voor ons allebei Uiteindelijk zijn we in 2013 dan bij HOGEVIJF terecht gekomen. Mijn man zou er één dag per week verblijven. Het was echt een vreselijk gevoel om de zorg voor hem uit handen te geven. Ik zette hem die eerste dag af aan het dagverzorgingscentrum en ik heb geweend tot ik weer thuis was. Het heeft me echt wel wat tijd gekost om eraan te wennen en een zinvolle invulling voor mezelf te vinden. Maar ik ben blij dat ik heb doorgezet. Mijn Marcel komt zo graag naar het centrum en hij boekt hier zo veel meer en sneller vooruitgang! Het is fantastisch om te zien. Ik zie hem dingen doen waarvan ik nooit had durven dromen dat hij ze weer zou kunnen. Een dikke pluim voor al die schatten van medewerkers hier in H ­ OGEVIJF. Natuurlijk zou ik die vrije momenten voor mezelf ook niet meer kunnen missen. Ondertussen gaat Marcel 2 dagen per week naar het dagverzorgingscentrum ­HOGEVIJF op campus Stadspark en ik gebruik die tijd graag om samen met vriendinnen leuke dingen te gaan doen. Je kan wel zeggen dat het een verademing voor ons allebei is.

“ We staan voor een verantwoord en gezond voedingspatroon.”

Sen 35

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

gepersonaliseerd menu. Binnen de eerste week na opname krijgt de bewoner een bezoekje van mij waarbij we het voorstel overlopen en het aanpassen aan zijn of haar wensen. We bekijken dan bijvoorbeeld of de bewoner inderdaad malse voeding nodig heeft of toch eerder gemixte voeding. Welke boterhammetjes verkiest hij of zij, welke fruitsoorten, enz.”

steeds te onderhandelen om toch zo dicht mogelijk bij het aanbod te blijven. We staan uiteindelijk nog altijd voor een verantwoord en gezond voedingspatroon. Aan een aantal zaken kunnen we niet tegemoet komen omdat we zelf geen keuken hebben. Wanneer iemand een biefstuk zou willen, moeten we die in het ziekenhuis laten bakken en achteraf hier opwarmen. Het zou niet meteen een lekker stukje vlees zijn dat je dan op je bord krijgt.”

GOUD: Wil dat dan zeggen dat iedereen een individueel aangepast menu kan bestellen?

HOGEVIJF draagt zorg voor haar bewoners. Ook het nauwgezet opvolgen van de voeding die elk van hen dagelijks voorgezet krijgt, hoort daarbij. Onze voedingsdeskundige, Lieze Maes, vertelt ons graag meer over hoe HOGEVIJF omgaat met gezonde voeding en waar een voedingsdeskundige binnen onze woonzorgcentra juist voor staat.

36

GOUD: Lieze, kan je ons wat meer vertel­ len over jouw functie binnen HOGEVIJF?

GOUD: Hoe ontdek je die voedingsgewoon­ tes dan?

Lieze Maes: “In eerste instantie waak ik erover dat we onze bewoners een voeding geven die voldoet aan de nodige voedingsstoffen. Daarnaast probeer ik er ook voor te zorgen dat hun dagelijks menu aanleunt bij hun voedingsgewoontes van vroeger.”

Lieze: “Onze seniorenconsulenten schetsen al een eerste beeld bij de opname van een nieuwe bewoner. Die informatie geef ik in het voedingsprogramma van het Jessa­ziekenhuis in en op basis daarvan maak ik al een eerste voorstel tot een

Lieze: “Neen, want we hebben niet de mogelijkheid om 270 verschillende menu’s op te stellen en af te leveren. Ik concentreer mij vooral op wat mensen aangeven dat ze niet lusten. De keuken van het Jessa­ ziekenhuis, waar HOGEVIJF haar maaltijden aankoopt, werkt met een 5-weken-cyclus.

Dat betekent dat wanneer je iets niet lust, je dat menu toch om de 5 weken opnieuw voorgeschoteld zou krijgen. Dat willen we natuurlijk vermijden. Voor bepaalde doelgroepen, zoals mensen die erg slecht kunnen eten, palliatief zijn of een specifiek ziektebeeld hebben, kunnen we al eens een uitzondering maken en extra tegemoetkomen aan hun noden. Maar zelfs voor hen is ­HOGEVIJF afhankelijk van het aanbod van de keuken van het Jessaziekenhuis.”

GOUD: Ik kan me voorstellen dat sommige bewoners gewoon willen eten waar ze zin in hebben. Hoe ga je daar mee om?

Lieze: “Dat komt inderdaad voor en ik kan zoiets wel begrijpen. Maar ik probeer

“Ik ben elke week minstens één dag aanwezig op elke campus en maak dan een ronde langs de leefgroepen.”

GOUD: Sta je persoonlijk nog ter beschik­ king van onze bewoners na dat eerste gesprek?

Lieze: “Absoluut. Ik ben elke week minstens één dag aanwezig op elke campus en maak dan een ronde langs de leefgroepen. Op die manier pik ik meestal al heel wat meldingen op en weet ik ook bij wie ik zeker nog een keertje langs moet gaan. Verder krijg ik van het zorgpersoneel alle punten door waar ik speciale aandacht aan moet besteden. Ook opmerkingen, suggesties en klachten vinden zo hun weg tot bij mij. Het is een efficiënte manier voor onze organisatie om een vinger aan de pols bij onze bewoners te houden.”

Sen 37

Quote

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

We namen de proef op de som en ­sprongen samen met Lieze bij enkele bewoners ­binnen.

Marie-Louise Werckx verblijft op campus Stadspark: “Het is leuk om weten dat we wat extra dingen kunnen vragen en dat er naar ons geluisterd wordt. Soms loopt er wel eens iets mis, maar meestal is het eten dik in orde, hoor! Vooral die dessertjes zijn om van te smullen.”

“Het is leuk om weten dat we wat extra dingen kunnen vragen en dat er naar ons geluisterd wordt.”

Paula Cox van op campus Banneux: “’t Is lekker eten hier. Ik ben ook zo geen klagerke, maar soms moeten we ons gedacht al eens zeggen. En ik ben blij dat we dat hier ook kunnen doen. Maar L ­ ieze, ik zou toch graag af en toe eens wat appel­moes bij de lunch hebben…”

Lieze: “Staat genoteerd, Paula!”

38

“Ik heb altijd graag in Zonnestraal gewoond.

Maar ik kom uit de Banneuxwijk en ben blij dat ik nu op campus Banneux terecht ben gekomen.”

“Ik heb hier een gezellige tafel om aan te eten. We lachen een stukske af hoor!”

“We hebben tijd voor goede en warme zorg voor de bewoners.”

Sen 39

Vrijwilliger

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Vrijwilliger Martine Hulsmans: “De liefde voor senioren heb ik altijd gehad.”

Het is zaterdagvoormiddag en het heeft zojuist een b ­ eetje geregend. Aan de balie van woonzorgcentrum HOGEVIJF - campus Stadspark ontmoet ik Martine Hulsmans, voormalig redactiemedewerkster van Het Belang van Limburg.

Zij is één van de vele vrijwilligers die HOGEVIJF rijk is en ze wil me graag vertellen over hoe zij haar vrijwilligerswerk ervaart. We kiezen een gezellige tafel uit in het cafetaria en wat volgt is een boeiend gesprek.

Warmte, vriendschap en ­dankbaarheid Martine heeft 2 dochters en 4 kleindochters en ze heeft een groot hart voor senioren.

“De liefde voor senioren heb ik altijd gehad”, vertelt ze al glimlachend, “Daarom ben ik vorig jaar gestart met vrijwilligerswerk, zowel hier in HOGEVIJF als bij het OCMW.” In HOGEVIJF leest Martine kranten voor aan een inwoner, Hubert. Soms brengt ze de senioren naar het ziekenhuis als ze op onderzoek moeten en ze begeleidt hen tijdens wandelingen. “Niemand verdient het om eenzaam te zijn”, zegt Martine, “Ik heb veel respect voor senioren want ze hebben zoveel wijsheid in pacht en zoveel levenservaring.

Ze hebben ook heel wat meegemaakt in hun 40

“In ruil voor wat ik geef, krijg ik warmte, vriendschap en dankbaarheid van hen.

Dat schenkt mij veel voldoening.” leven en ook al zijn ze niet meer zo actief, toch verdienen ze onze aandacht. In ruil voor wat ik geef, krijg ik warmte, vriendschap en dankbaarheid van hen. Dat schenkt mij veel voldoening.” Martine straalt helemaal terwijl ze erover vertelt.

Sen 41

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Het verhaal van de bewoonster “Eind september vorig jaar heb ik kennisgemaakt met een bewoonster”, herinnert Martine zich. Haar ogen fonkelen nu. Het lijkt wel alsof het gisteren was.

“Ze was 89 jaar en toen ze nog in haar huis woonde, hield ze heel veel van bloemen en van dieren. Maar de laatste tijd kwam ze niet zo veel meer buiten. Toen we op een mooie oktoberdag in het stadspark gingen wandelen was ze heel blij. Ze raakte struiken en bloemen aan. De zon en de wind op haar gezicht vond ze heerlijk. Ik vroeg een jongen die met zijn hondje in het park wan-

“Ik heb veel respect voor senioren want ze hebben zoveel wijsheid in pacht en zoveel levenservaring.”

delde of de dame het even mocht strelen.

Het beestje heeft vervolgens een halfuur lang op haar schoot gezeten terwijl ze het onophoudelijk streelde. Het deed haar veel deugd. Ik werd er zelf ook gelukkig van.”

“Twee maanden lang waren we beste vriendinnen, die bijzondere dame en ik”, vertelt Martine verder, “We waren heel hecht. Het voelde een beetje aan alsof ze mijn eigen moeder of grootmoeder was.

Ze vertelde me over haar lange leven en moeilijke jeugd maar we hebben ook heel veel gelachen samen. Ik was bij haar de laatste avond voor ze overleed in november vorig jaar...”

Vrijwilligerswerk, ook voor jonge mensen Martine is ervan overtuigd dat iedereen kan doen wat zij doet en dat vrijwilligerswerk ook leerzaam kan zijn. “Zelfs jonge mensen kunnen veel opsteken van senioren. En voor de senioren zelf is het ook waardevol. Het houdt hen jong en levendig, hé!”

Na ons gesprek neem ik afscheid. Ik bedank Martine voor het delen van haar verhaal en wens hen allebei nog een mooie dag toe.

Op het einde van ons gesprek, vertelt Martine me over Hubert. “Hubert is een heel intelligente man. Vroeger gaf hij les en was hij actief in verschillende verenigingen. Hij was zelfs imker! Omdat hij slechtziend is kan hij nu zelf niet meer goed lezen, daarom lees ik hem de kranten voor.” Hubert ontvangt ons met open armen en gaat dan samen met Martine op de foto.

Foto’s: Michiel Van Empten

14 42

Sen 15 43

Lifestyle

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

“Ik voel me altijd een beetje lichter na een bezoek aan het kapsalon.”

Wanneer je ‘Lifestyle’ hoort, is de kans groot dat je aan dingen denkt als mode, make-up, parfum en kleding.

Het zou zelfs vreemd zijn als je niet meteen de kapper aan dat rijtje toevoegt. Wij deden dat in ieder geval wel en hadden een onderhoudend gesprekje met Petra Rebisz, één van de kapsters binnen HOGEVIJF.

“We doen het met heel veel ­liefde” “We proberen de bewoners altijd wat extra positieve aandacht te geven wanneer ze in onze kappersstoel zitten, net zoals wanneer je thuis naar de kapper gaat”, steekt Petra van wal, “Binnen het woonzorgcentrum dragen wij ook een stuk van de zorg voor onze klanten en dat maakt het werk voor ons natuurlijk wel wat zwaarder in vergelijking met onze collega’s in de privé.”

We hoeven het niet onder stoelen of banken te steken: het cliënteel van een kapsalon in een woonzorgcentrum is anders dan dat van de trendy plaatsen in de Hasseltse binnenstad. “We verzorgen hier de kapsels van zo’n 25 tot 30 klanten per dag, wat erg veel is”, gaat Petra verder, “Tel daar nog de extra begeleiding bij en dan weet je dat we ’s avonds erg blij zijn wanneer we in de zetel kunnen ploffen.”

44

“Je bent een heel ander persoon als je bij de kapper buitenkomt.

Je voelt je opnieuw een beetje fier.”

Het is door die extra zorg dat Petra ervan overtuigd is dat haar job een roeping moet zijn. “Het weegt soms op ons. We moeten onze bewoners vaak overhalen om mee te komen, ze blijven niet altijd mooi stilzitten en we moeten hen regelmatig begeleiden naar het toilet.”

Maar onze kapsters klagen niet. “Het is onze roeping”, legt Petra uit, “We doen het met heel veel liefde voor de mensen én voor onze job. Dat moet ook, anders hou je dit niet vol.”

Sen 45

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

“Met een goed gevoel terugkomen van bij de kapper, daar doen we het voor.”

We vroegen enkele vaste klanten naar hun ervaringen met ons kapsalon.

Marie‑Louise Vanstraelen, Micheline Peeters en Marie-Rose Billen passeren wekelijks een keertje bij de kapper en dat doen ze met erg veel goesting.

“De kapsters zijn twee sympathieke dames, waar ik graag bij vertoef”, zegt ­Marie-Louise, “Ik kan er goed mee babbelen en we lachen heel wat af. Zoveel klanten en toch onthouden ze van bijna iedereen de naam. Het zijn mijn schattekes.”

Maar ook Micheline en Marie-Rose voelen zich goed in het kapsalon.

“We worden altijd vriendelijk, warm en hartelijk onthaald. Met een goed gevoel terugkomen van bij de kapper, daar doen we het voor”, aldus deze twee dames.

46

Marie-Rose wil ook graag kwijt dat ze zich altijd weer een beetje lichter voelt na een bezoek aan ­Petra en Co. Het wordt al snel duidelijk dat de dames niet alleen voor de leuke babbel naar het kapsalon komen. Micheline bevestigt wat ook de anderen denken: “Je bent een heel ander persoon als je bij de kapper buitenkomt. Je haren zijn gewassen en je kapsel is heel netjes. Je voelt je opnieuw een beetje fier.”

Woon jij in ons woonzorg­centrum en wil je ook graag gebruik maken van ons kapsalon, dan kan dat n ­ atuurlijk.

Achteraan in de witte onthaal­brochure vind je het afsprakenformulier waarop je jouw voorkeuren kan aangeven.

Spreek gerust één van onze medewerkers aan als je hulp nodig hebt bij het invullen van dit formulier. Ook de volledige prijslijst kan je in deze map raadplegen.

De kapsters zijn op maandag en dinsdag aanwezig op campus Stadspark.

Op woensdag en vrijdag staan zij ter ­ anneux. beschikking op campus B Ze werken enkel op afspraak.

Sen 47

Newsflash Praatcafé dementie op 10 oktober Hoe kan HOGEVIJF u helpen omgaan met de problemen en noden van iemand met dementie en zijn mantelzorger?

Wist u dat u al bij ons terecht kan vanaf het ogenblik dat u een ‘niet pluis-gevoel’ hebt?

We begeleiden u graag tot aan de zorg die gedeeld moet worden en verder.

Verschillende van onze medewerkers zullen aan de hand van een duidelijk en herkenbaar verhaal het dementienetwerk HOGEVIJF toelichten.

Na de voorstelling volgt een nabespreking en is er gelegenheid om van gedachten te wisselen.

Wist u dat u al bij ons terecht kan vanaf het ogenblik dat u een ‘niet pluisgevoel’ hebt?

We begeleiden u graag tot aan de zorg die gedeeld moet worden en verder.

Het praatcafé gaat door op 10 ­oktober om 19u00 in onze campus Banneux, ­Hadewychlaan 74.

Deelnemen is gratis. We vragen u wel om even op voorhand in te schrijven.

Seniorenvoorzieningen OCMW Hasselt