Hasselts GOUD - editie 2

Hasselts

GOUD

2018 - Nr. 2

Een magazine over, door en voor senioren

“Iemand een plezier kunnen doen, dat is het mooiste dat er is.”

Albert Achten (78) > p. 4

Chantal Grauwels, expert dementie: “Beter zorg kunnen dragen voor de Hasselaar, daar draait het om.” > p. 11

Vrijwilliger Rita Olaerts: “Ik heb mijn job altijd met veel passie gedaan.” > p. 40

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Newsflash Familieraden bij HOGEVIJF Vier keer per jaar organiseert H ­ OGEVIJF voor familieleden van bewoners een ‘­familieraad’. We geven hier aan de familie van onze nieuwe bewoners graag infor­ matie mee rond de algemene organisatie van het woonzorgcentrum. In een tweede deel bespreken we alle nieuwe informatie die voor iedereen van belang is. Daarna kunnen alle familieleden en mantelzorgers hun vragen stellen in verband met een specifieke afdeling.

De eerstvolgende familieraad voor het woonzorgcentrum campus Banneux gaat door op woensdag 7 februari van 14u00 tot 16u00 in de vergaderzalen op het gelijk­ vloers.

De eerstvolgende familieraad voor het woonzorgcentrum campus Stadspark gaat door op donderdag 8 februari van 14u00 tot 16u00 in de cafetaria op het gelijkvloers.

Natuurlijk is er ook ruimte om individueel met de afdelingsmanager van een bepaalde dienst te spreken.

Seniorenvoorzieningen OCMW Hasselt

2

Voorwoord

Dit magazine is voor u.

Beste bewoner, mantelzorger, familie, 2017 was een jaar van verandering voor ­HOGEVIJF. We verhuisden van het oude ver­ trouwde Zonnestraal naar de zorgcampussen op Banneux en aan het stadspark. 2 ­nieuwe woonzorgcentra, dagverzorgingscentra, diensten­centra en gloednieuwe assistentie­ woningen voorzien van alle toeters en bellen, om het u zo comfortabel mogelijk te maken.

Maar we zien er niet alleen vanbuiten anders uit, ook diep vanbinnen veranderden we een en ander. Uiteraard lopen we nog steeds warm voor een goede zorg aan onze bewoners, maar we hebben een manier ­gevonden om die ‘goede zorg’ nóg beter te maken. We werken vooral nóg meer op maat van iedere individuele bewoner en dat zal u vast en zeker wel opgemerkt hebben.

We hebben ondertussen natuurlijk al enkele ideeën om het leven op onze campussen voor u alleen maar aangenamer te maken in 2018.

Laat ons binnenkort zeker weten wat u ervan vindt!

Ik wens u graag een goede gezondheid en een fantastisch nieuwjaar toe.

Brigitte Smets, Voorzitter OCMW Hasselt

Colofon Verantwoordelijk uitgever: Peter Vanaken

Contactgegevens: Hasselts GOUD

e-mail: info@hogevijf.be

t.a.v. Tom Daniels

A.Rodenbachstraat 20

3500 Hasselt

Cover foto: Dimitri Pazas Lay-out: Hans Stockmans

Sen 3

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

“ Iemand een plezier kunnen doen, dat is het mooiste dat er is.”

Hallo, Mijn naam is Albert Achten.

Ik ben 78 jaar en daarvan ben ik de laatste 11 jaar conciërge van de assistentiewoningen ­HOGEVIJF, campus Rederijkers.

De tijd vliegt.

Het was al op 18 december 1961 dat ik aan de slag ging bij het OCMW Hasselt. Ja, in die tijd hoorde het Virga Jesseziekenhuis nog bij het OCMW. Ik was elektricien van opleiding en dus een beetje manusje van alles. Je kan misschien zelfs zeggen dat ik toen al conciërge was. In 2004 ging ik met pensioen en op 1 maart 2006 kon ik al opnieuw aan de slag binnen het OCMW. Vandaag heb ik dus eigenlijk al 54 jaren dienst bij dezelfde organisatie. Ik denk niet dat iemand dat momenteel beter doet en daar ben ik best fier op!

‘Wat houdt het werk van een conciërge nu eigenlijk juist in?’ hoor ik je denken. Wel, 4

ik zorg ervoor dat alles naar behoren func­ tioneert in het gebouw. Ik vervang kapotte lampen, zet alle klokken weer gelijk en help de mensen met hun vuilniszakken.

Maar ik organiseer ook regelmatig wat ani­ matie, sla een babbeltje met de mensen, …

Ik ben hier dag en nacht beschikbaar.

Een belangrijk onderdeel van mijn werk als conciërge is de bewoners een gerust ­gevoel geven.

Goud figuur

De meesten die hun intrek in een assisten­ tiewoning nemen, hebben hun hele leven lang in hetzelfde huis gewoond. Hier zijn ’s nachts andere geluiden te horen, moeten ze rekening houden met de andere bewo­ ners in het gebouw, … Soms zijn mensen dan al eens ongerust en komen ze naar mij. Het vraagt al eens wat improvisatie maar ik krijg ze altijd weer op hun gemak gesteld.

“Een belangrijk onderdeel van mijn werk als conciërge is de bewoners een gerust gevoel geven.”

Sen 5

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Maar er zijn natuurlijk ook wel een paar dingen die ik niet doe voor de bewoners.

Ik heb het dan vooral over alles rond hun geldzaken. Daar zijn andere diensten en medewerkers van het OCMW voor die dat veel beter kunnen dan ik.

Ik heb deze job ook altijd graag gedaan. Net zoals ik die in het ziekenhuis graag deed.

Iemand een plezier kunnen doen, dat is toch het mooiste dat er is. Zoals ik altijd tegen mijn collega’s in het ziekenhuis zei: “Onze baas zegt ons wat te doen, maar we werken voor diegenen die in het ziekenhuis liggen.

Als hun lamp of tv niet werkt, kijken zij naar ons.” En voor heel wat patiënten was die televisie belangrijker dan de medicatie die ze moesten nemen. Hen kunnen helpen, dat geeft een warm gevoel.

6

Weet je wat niet altijd even eenvoudig is aan mijn job? Afscheid nemen van bewoners.

We zijn hier allemaal natuurlijk al een dagje ouder en dan kan er al eens wat gebeuren.

Vaak zie ik het wel aankomen wanneer een persoon meer zorgen nodig heeft en beter naar het woonzorgcentrum kan doorstro­ men. Maar het blijft moeilijk als er plots iets gebeurt met iemand van ons.

Ik ben altijd dankbaar geweest dat ik mocht gaan werken. Zolang ik dat kan, ben ik een gelukkig mens. Elke dag is voor mij eenzelfde dag en toch ervaar ik het nooit als een sleur. Ik ben tevreden.

“Ik zorg ervoor dat alles naar behoren functioneert in het gebouw.”

Foto’s: Dimitri Pazas

Sen 7

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Stagiaire Sofie Cox: “ Ik wil dingen bereiken en leven, vooral leven.”

8

Stagiair Vrijdagochtend. Na een drukke laatste stageweek op de afdeling ergo verwelkomt Sofie Cox me in een huis dat baadt in k ­ erstsfeer.

Sofie blikt samen met mij terug op haar stage bij HOGEVIJF ­campus Banneux. Ze gunt me inkijk in haar leven tot nu toe en we werpen ook al een blik op de toekomst.

Rolstoelatlete met grote ambities

Ergotherapie, helemaal haar ding

Sofie Cox werd 23 jaar geleden geboren met spina bifida (open rug) en ze zit in een rol­ stoel. Met behulp van ortheses kan ze korte stukken stappen. Maar dit alles heeft haar er nooit van weerhouden om te sporten, competitief te zijn en volop te leven. “Ik heb altijd twee sporten op hoog niveau gecombi­ neerd met school, wat niet altijd gemakke­ lijk was”, vertelt Sofie, “Ik ben heel competi­ tief. Op mijn 9e begon ik met rolstoeldansen en rolstoeltennis.” De doelen die ze stelde en het harde werk dat ze leverde, hebben haar al een indrukwekkend palmares opge­ leverd.

Sofie startte met een opleiding kinesithe­ rapie bij PXL maar schakelde over naar ergotherapie. Waarom koos ze uiteindelijk voor ergo? “Als ik naar de kinesist ging, wou ik altijd weten hoe alles werkte en waarom.

Ik vond dat heel interessant allemaal. Met ergo kan ik mensen helpen om handelingen opnieuw te leren uitvoeren en ik kan er mijn creativiteit én mijn ervaring in kwijt.”

“In beide sporten ben ik meervoudig Belgisch kampioen.

Met rolstoeldans behaalde ik de 5e plaats op het WK, met tennis sta ik 2e op de ranking van België. Ik heb dus al een heel mooie weg afgelegd.”

Sen 9

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Een unieke stage Zeven weken lang liep Sofie stage op de afde­ ling ergo op campus Banneux. Ze omschrijft het als “een unieke beleving” en glundert.

“Mijn stage was heel fijn. Rita en Sofie vormen een mooi team. Ze hebben me heel goed be­ geleid. Ik heb veel zelfstandigheid en vrijheid gekregen om dingen zelf uit te proberen en te begeleiden. Nadien kon ik het met Rita af­ toetsen. En de bewoners zijn super dus ik heb echt wel zeven heel fijne weken gehad.”

Sofie heeft ervaren dat haar rolstoel voor een grotere toegankelijkheid zorgde bij de bewo­ ners. “Mijn probleem is heel zichtbaar en dat schept een band. Het gaat soms moeilijker voor hen en dan zien ze iemand in een rol­ stoel die heel positief in het leven staat, die zoveel dingen doet en zoveel dromen en doe­ len heeft en daar ook voor werkt. Dat geeft hen de stimulans om te zeggen: ‘Ik heb hier ook nog een heel mooi leven. Ik word hier goed begeleid. En ik heb ook zorgen maar de dingen die ik kan, die kan ik nog!’”

Het afscheid Ik vraag Sofie hoe ze haar laatste stageda­ gen ervaren heeft. Ze vertelt honderduit en 10

geniet duidelijk nog na. “ ‘s Maandags heb ik opgetreden en dansles gegeven aan de bewoners. Ik heb mij daar zo geamuseerd.

Het is mooi om te zien hoe zij daarvan kun­ nen genieten. Hun heupen zaten toen net iets losser dan anders”, vertelt ze al lachend, “Op donderdag 14 december moest ik dan afscheid nemen van iedereen. Ik ga ze mis­ sen, de bewoners. Die zeven weken w ­ aren ook juist genoeg om iedereen te leren kennen en echt in het team opgenomen te worden en mee te draaien. Afscheid nemen was dus niet gemakkelijk… Ik ga er zeker nog wel eens langsgaan.”

Grootse toekomstplannen In juni studeert Sofie af en ze blikt al enke­ le jaren vooruit. “Mijn ouders hebben altijd gezegd dat ik een diploma moest halen want sport is onzeker. Met een diploma kan ik altijd gaan werken als ik dat wil en kan.

Ik mag van mijn ouders nu een aantal ja­ ren prof zijn. Ik kan dan sport op de eerste plaats zetten en daar kijk ik wel naar uit.”

Sofie mikt op de Paralympische Spelen in Tokio in 2020. Met haar enthousiasme en verbetenheid kan ze daar zó staan.

Ze besluit ons gesprek met: “Ik wil leven en ik wil het leven lijden dat ík wil. Dat heeft mij op plaatsen gebracht die ik niet voor moge­ lijk gehouden had. Ik doe dingen waarvan ik mij niet kon inbeelden dat ik ze ooit zou doen. Ik heb echt de zotste dingen gedaan zoals het voorprogramma van de Memorial Van Damme. Daar heb ik mogen sprinten in een vol stadion. Geregeld ga ik ook spreken voor een publiek. Als ik iets wil bereiken dan zal ik daar àlles voor doen.”

HOGEVIJF aan het woord

“Beter zorg kunnen dragen voor de Hasselaar, daar draait het om.”

Vlaanderen vergrijst. V ­ laanderen verzilvert zelfs.

Het aantal 60-plussers én het aantal 80-plussers b ­ innen onze maatschappij neemt toe. We leven steeds langer dankzij de vooruitgang in de gezondheidszorg. Maar ook deze medaille heeft een keerzijde. Meer ouderen betekent ook meer mensen die met ­allerlei ouderdomsziekten te maken krijgen.

Dementie is er daar één van.

Sen 11

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Chantal Grauwels, expert dementie en nieuw binnen HOGEVIJF

Dankzij een netwerk van familieleden en mantelzorgers kunnen heel wat personen met dementie erg lang thuis blijven wonen.

Maar na verloop van tijd is dat niet meer haalbaar en komen deze mensen uiteinde­ lijk toch terecht in een woonzorgcentrum.

Op dat ogenblik verkeren zij vaak al in een verder gevorderd stadium van dementie en steekt complex (eigen-aard-ig) gedrag de kop op. Vroeger was dat niet zo omdat ze toen veel sneller bij ons terecht kwamen.

Om op dit moeilijke geheel in te kunnen spelen, onderneemt HOGEVIJF heel wat acties. Hasselts GOUD had hierover een gesprek met Chantal Grauwels, expert dementie.

GOUD: Expert dementie, Chantal? Jij hebt dan vast een antwoord op al mijn vragen over die aandoening?

Chantal: “Goh, die benaming wordt soms wel verkeerd geïnterpreteerd. Ik hoor eigenlijk liever ‘ervaringsdeskundige’.

Ik werk ondertussen al 30 jaar met perso­ nen met dementie en heb dus al heel wat theoretische kennis en praktische ervaring opgedaan. Maar spijtig genoeg bestaat er geen kant-en-klare oplossing voor alle kenmerkende symptomen van de ziekte, die al dan niet gepaard gaan met gedrags­ veranderingen. Mijn job bestaat er eerder uit om medewerkers en familieleden een 12

beter inzicht in de ziekte te geven en zo samen met hen dementievriendelijke om­ gangstips op maat te maken. Dat gaat vaak met vallen en weer opstaan.”

“Ik organiseer opleidingen die je laten voelen hoe het is om een persoon met ­dementie te zijn en hoe moeilijk het dan kan zijn om te functioneren. Onze leefgroep­assistenten bijvoorbeeld staan momenteel voornamelijk in voor de bege­ leiding tijdens de maaltijden. Ik zette hen tijdens de opleiding een hoofdtelefoon op die voortdurend zoemde. Wanneer ze dan een gesprek moeten aangaan of een an­ dere oefening moeten doen, merken ze op dat de opeenvolging van bepaalde han­ delingen niet meer zo vanzelfsprekend is.

Jezelf wassen, je boterhammen smeren, … het wordt allemaal een uitdaging. Zo be­ seffen ze zelf beter hoe belangrijk het is

“Ik hoor eigenlijk liever ‘ervaringsdeskundige’ Ik werk ondertussen al 30 jaar met personen met dementie en heb dus al heel wat theoretische kennis en praktische ervaring opgedaan.”

om ­persoons- en belevingsgericht om te gaan met onze bewoners met dementie.”

GOUD: Ben jij als expert betrokken bij alle andere HOGEVIJF-initiatieven ter bescherming en ondersteuning van de Hasseltse senior met dementie en zijn familie of mantelzorger?

Chantal: “Zeker. Ik heb onder andere mee­ gewerkt aan de motivering en uitwerking van een dagverzorgingscentrum in campus Banneux, specifiek voor cliënten met cog­ nitieve stoornissen (waaronder dementie).

We zijn ondertussen geslaagd in ons op­ zet. Daardoor kunnen we niet alleen deze cliënten beter helpen met het doelgericht aanbieden van activiteiten en een routine aangepast aan hun ziektebeeld. Maar we kunnen ook het centrum in campus Stads­ park de vrijheid geven om zich specifiek te

focussen op de noden van cliënten zonder cognitieve stoornissen.”

“In elk van onze woonzorgcentra hebben we een beschermde leefgroep ingericht, spe­ cifiek voor personen met dementie. Rust en bescherming staan hier centraal en dan is de omgeving waarin de bewoners vertoe­ ven zeer belangrijk. Kleine leefgroepen, de voortdurende aanwezigheid van iemand, het wel of niet aanbieden van bepaalde activitei­ ten, de bewoners lichamelijk en emotioneel beschermen door hen minder in contact te laten komen met andere bewoners die hun gedrag niet begrijpen, … Het is een moeilijke oefening waar ook wij als organi­ satie steeds weer in bijleren. We zullen ook regelmatig onze werking bijsturen, dit in samenwerking met externe gespecialiseer­ de diensten.”

GOUD: Wat staat er nog op stapel in de ­nabije toekomst?

Chantal: “Mijn to-do-lijstje of wenslijstje van dementievriendelijke initiatieven wordt da­ gelijks aangevuld maar momenteel ben ik binnen onze organisatie op zoek naar mede­ werkers die zich willen engageren voor de werkgroep dementie HOGEVIJF. Deze zoge­ naamde ‘referentiepersonen dementie’ zul­ len samen met mij werken rond knelpunten en casussen met betrekking tot dementie binnen HOGEVIJF. Daarom is het ook be­ langrijk dat die referentiepersonen vanuit de hele organisatie komen en niet alleen vanuit de zorg. We mikken op een 8-tal interdisci­ plinaire referentiepersonen en verwachten in 2018 van start te kunnen gaan met deze werkgroep.”

Sen 13

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

GOUD: HOGEVIJF is er natuurlijk wel voor élke Hasselaar, niet alleen voor diegenen die in onze woonzorg- of dagverzorgingscentra verblijven.

op te pikken en ermee aan de slag te gaan.

Zo kunnen we iedereen helpen om zo lang mogelijk in de vertrouwde thuisomgeving te blijven wonen.”

Chantal: “Dat klopt. Iedereen die met vra­ gen rond dementie zit, kan bij ons terecht.

Zo organiseren we maandelijks een praat­ café dementie waar we familieleden of mantelzorgers van personen met demen­ tie graag op uitnodigen. Er is elke maand een gastspreker die een specifiek thema rond dementie komt toelichten. Daarna is er de mogelijkheid om uitgebreid met de andere aanwezigen en onze medewerkers ervaringen uit te wisselen en om vragen te stellen.”

Wil je meer weten over wat HOGEVIJF voor jou kan betekenen? Heb je een specifieke vraag rond dementie of heb je misschien wel een niet-pluis-gevoel? Neem dan gerust contact met ons op. We zijn elke werkdag van 8u30 tot 17u00 bereikbaar op het telefoon­ nummer 011 88 84 84. Een e-mail sturen kan natuurlijk ook naar info@hogevijf.be.

De praatcafés gaan telkens door in ons dienstencentrum in campus Banneux van 19u30 tot 22u00. De eerstvolgende vinden plaats op 6 februari en 6 maart.

Op dinsdag 6 februari komt vrederechter Walter Niewold spreken over de juridische en financiële aspecten bij personen met dementie.

Op dinsdag 6 maart brengt Leen Persijn een verteltheater met als titel ‘Mist’. Een dochter vertelt over haar ervaringen met haar moeder die aan dementie lijdt.

“We beseffen maar al te goed dat eens de diagnose dementie wordt vastgesteld alles een zoektocht van jewelste is. Daar­ om helpen we ook graag iedereen die met de ziekte in aanraking komt. HOGEVIJF wil er al voor jou zijn vanaf dat allereerste ‘tiens, er is precies iets niet pluis met mijn vader/moeder/buur’-gevoel. Onze mede­ werkers zijn opgeleid om dat gevoel mee 14

Ook het Expertisecentrum Dementie ‘Contact’ vind je terug in de ­gebouwen van HOGEVIJF campus Banneux.

Dit kenniscentrum richt zich voorna­ melijk op professionele hulpverleners werkzaam in heel Limburg. Zij voor­ zien basisvormingen en vormingen op maat. Familieleden van personen met dementie kunnen er ook altijd terecht.

ECD ‘Contact’ brengt vooral, samen met partners, zoveel mogelijk kennis en expertise over dementie samen op één plaats. Je kan bij hen terecht voor informatie, advies en begeleiding. Op­ gelet: het Expertisecentrum Demen­ tie stelt zelf geen medische diagnose.

Daarvoor kan je terecht bij je huisarts of in het ziekenhuis.

Voor meer info kan je surfen naar www.ecdcontact.be of contact opne­ men met HOGEVIJF.

Toen en Nu

“ Het is een gelukzaligheid om samen oud te worden.”

Sen 15

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

In december werd in woonzorg­ centrum HOGEVIJF campus Stadspark een wel heel bijzonder jubileum ­gevierd: de ­platina huwelijks­verjaardag van ­Alphonsine (Titine) B ­ aerts en Hendrik (­Harry) Bekkers. ­ Zeventig jaar geleden traden ze in het huwelijk.

16

Al bijna 80 jaar samen Hendrik en Alphonsine leerden elkaar kennen in de voormalige Grand Bazar in de Hoogstraat van ­Hasselt toen ze respec­ tievelijk 14 en 15 jaar oud waren. Ze had­ den nog maar pas hun school afgemaakt en waren juist begonnen met ­werken.

Van relaties wisten ze nog niet veel. “Ik was verkoopster en omdat ­Harry als chauffeur de hele dag ­leveringen rond­ bracht, zagen we elkaar maar ­vluchtig”, zegt ­Alphonsine.

“Ook al was het geen liefde op het eerste gezicht, we wisten dat het raak was.”

“Ook al was het geen liefde op het eerste gezicht, we wisten dat het raak was. Onze relatie groeide doorheen de jaren en we trouwden toen we 23 jaar oud waren.”

Vandaag hebben Alphonsine en ­Hendrik samen een kamer op onze campus ­Stadspark in Hasselt. “We vinden allebei dat we hier heel goed zitten. Alle mede­ werkers en bewoners zijn heel vriendelijk

en behulpzaam. In het begin was afscheid nemen van onze woning wat moeilijker maar hier hebben we onze rust gevonden.”

“Harry puzzelt en ik lees en vul sudoku’s in”, vertelt Alphonsine, “Als het goed weer is, gaan we dagelijks wandelen in het park naast het woonzorgcentrum. Het is ook altijd leuk om naar de hondenweide in de buurt te kijken en te zien hoe de honden zich daar uitleven.”

“Ik ben wel een babbelkous. Dat komt waarschijnlijk omdat ik in de verkoop stond. Ik ga vaak bij andere mensen in het woonzorgcentrum langs om een babbeltje te slaan.” Hendrik knikt en zegt: “Ik ben wat rustiger en stiller.” Op die manier vul­ len ze elkaar goed aan.

Sen 17

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

“Na 70 jaar ken je elkaar van binnen en van buiten”

“Voor ons is het begrip ‘relatie’ enorm geë­ volueerd doorheen de jaren. Van prille ver­ liefdheid tot een connectie die zonder woor­ den aan te voelen is. De één merkt op wanneer de ander zich niet goed voelt of iets nodig heeft.” “Na 70 jaar ken je elkaar van binnen en van buiten”, be­ vestigt Hendrik. “Soms moet je water bij de wijn doen”, gaat A ­ lphonsine verder, “Dat is ons geheim van zo’n lang en succesvol huwelijk.” Hendrik voegt er nog aan toe dat je “af en toe sommige dingen moet kunnen tolereren van de ander.”

18

En ze besluiten: “Ons huwelijk heeft net zoals ieder ander ups en down gekend, maar op deze leeftijd is het voor ons al­ lebei duidelijk dat we onmogelijk zonder ­elkaar k ­ unnen. Het is een gelukzaligheid om samen oud te worden en rust te kunnen vinden in de alledaagse tred van het ­leven.”

Foto’s: Dimitri Pazas

Het geheim van een lang en succes­vol huwelijk

Newsflash Gebruikersraden assistentiewoningen Om de drie maanden nodigen we de bewoners van onze assistentiewoningen graag uit op een gebruikersraad.

We stellen hier nieuwigheden binnen onze werking voor, maar geven natuurlijk ook telkens opnieuw een toelichting over hoe alles in zijn werk gaat op de campus. We wisselen met plezier van gedachten met de aanwezigen en vragen staat dus uiteraard altijd vrij.

Je kan als deelnemer zelf natuurlijk ook bepaalde zaken ter bespreking agenderen op deze vergadering.

Let er wel op dat we voor elke campus een aparte gebruikersraad organiseren. De volgende data zijn: Campus Banneux: 15 februari vanaf 14u00 Campus Stadspark: 15 februari vanaf 10u00 Campus Rederijkers: 14 februari vanaf 14u00 Deze gebruikersraad gaat telkens in de gemeenschappelijke ruimte van het gebouw door.

Sen 19

Quote

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

“Sportelen is plezant en gezond”

“De bewoners verwelkomen je elke dag met een lach!”

20

Verborgen Talent

Jeanne Duchateau: “ Of ik nog fit ben?

Let maar eens op!”

Sen 21

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Mijn naam is Jeanne Duchateau. Ik ben 94 jaar en verblijf sinds vijf maanden in het woonzorgcentrum HOGEVIJF campus Banneux.

Sporten was mijn passie Ik ben grootgebracht in Tongeren. Mijn naam is afkomstig van de Duchateau-­ familie, wat wil zeggen dat ik van adel ben.

Sporten was mijn passie toen ik jong was.

Ik behaalde brevetten voor volleybal, lopen en zwemmen. Rond mijn 19e heb ik ook een tijd lang op hoog niveau geturnd.

Liefde en werk Dan heb ik mijn man ontmoet. Op 20-jari­ ge leeftijd ben ik met hem getrouwd. Wat vrij jong was want mijn man was toen al 38 jaar. We kochten samen een café aan de Maaskant en hielden het jaren draaiend.

Later is mijn man overleden aan de gevol­ gen van epilepsie.

Ik ontmoette iemand anders, een rijks­ wachter uit Hasselt. Dankzij hem ben ik in Hasselt terecht gekomen. Ik verkocht het café en vond werk als telegrafiste. Later heb ik ook nog bij Garage Billen gewerkt.

Nadat ik opnieuw weduwe geworden was, woonde ik zeven jaar lang alleen in Has­ selt. Totdat ik op zekere dag viel en een hoofdfractuur opliep.

22

Een nieuwe start en veel nieuwe vrienden Veertien dagen lang lag ik in het Jessa zie­ kenhuis. Toen wachtte me een lange reva­ lidatie. De bezenuwingen in de rechterhelft van mijn gezicht waren er slecht aan toe.

Wonderbaarlijk genoeg heb ik het er heel goed vanaf gebracht. Waarschijnlijk omdat ik altijd een sportieve vrouw geweest ben.

Spijtig genoeg kon ik niet langer alleen in mijn woning blijven. En zo ben ik bij ­HOGEVIJF terecht gekomen.

De verpleegsters hier zijn super! Het eten ook en dat is niet onbelangrijk. In mijn ei­ gen huis was ik vrij om te kiezen wat ik zelf wilde. Dat mis ik wel want dat is nu anders.

Maar in ruil daarvoor heb ik nu veel nieuwe vrienden. Iedereen kent me hier. Ik maak dan ook graag kennis met iedereen. Het is me altijd een genoegen om iemand nieuw te mogen ontmoeten. Ik zeg wat ik denk en heb dan ook geen schrik om te vertellen wat er op mijn hart ligt. Ik ben altijd eerlijk.

Mijn ouders hebben me zo opgevoed.

“Rond mijn 19e heb ik een tijd lang op hoog niveau geturnd.”

Sen 23

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

“Ik heb hier poppen staan van wel honderd jaar oud.

Prachtig toch?”

Zwemmen, wandelen en turnen Ik vertelde al dat sport mijn passie was toen ik jonger was. Wel, sport ligt me nog altijd nauw aan het hart. Op een dag was ik op een familievergadering waar ik kennis maakte met de directeur van HOGEVIJF. Zij vroeg me: “Hoe bevalt het u hier, me­ vrouw?” Waarop ik antwoordde: “Ik vind dat er te weinig amusement is. Daar moet iets aan veranderen.” De volgende dag liet men mij ’s morgens weten dat ik in het zwem­ bad werd verwacht… Nu gaan we regelma­ tig zwemmen. Zwemmen doe ik nog altijd het liefst.

24

Foto’s: Dimitri Pazas

Ik ga ook elke dag wandelen. De kippen en de konijnen van het woonzorgcentrum voederen, dat is mijn taak. In dit complex is er ook een turnzaal waar ik samen met an­ deren turnoefeningen doe. En dat lukt nog zeer goed! Strekt die benen en rekt ze uit.

En dan verzamel ik ook nog poppen. Dat doe ik al jaren. Ik heb hier poppen staan van wel honderd jaar oud. Prachtig toch?

Fotoreportage

Adventkrans maken

Bezoek sauna

Sportelen

Sjoelen

Brunch

Sen 25

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Week van de senioren

Buikspreker

Inhuldiging kunstwerk

Haken Toverfluit

Italiaanse avond 26

Fotoreportage

Kerst dagverzorgingscentrum

Kerstkoor

Kerstmarkt campus Banneux

Sen 27

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Kerstmarkt campus Stadspark

Kinderkoor Mozaiek 28

Fotoreportage Optreden Gaston Lemmens

Muziekactiviteit

Kleuren

Peuters Spalbeek

Sen 29

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Rolstoeldansen

Uitstap toneel

Sinterklaasontbijt

Sinterklaas

30

Familie als Mantelzorg

Sonja Hofmans: “ Nu is het mijn beurt om voor mijn mama te zorgen.”

Sen 31

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Sonja Hofmans (53) spendeert niet alleen haar werkuren in een rusthuis. Na haar werk gaat ze ook dikwijls op ­bezoek bij haar mama, ­Sylvie De Ridder (86). Sylvie heeft dementie en verblijft in HOGEVIJF campus Banneux. ­Volgens Sonja heeft haar mama het er goed. “Je kan zien dat ze daar tevreden is.”

Sonja nam een deel van de zorg voor haar mama op zich in 2006 toen haar papa stierf. Oorspronkelijk woonde ze nog in Vilvoorde, nu in Hasselt. Haar mama woonde in een serviceflat aan de kust.

Sonja reed een tijd lang heen en weer maar dat was moeilijk vol te houden.

Sylvie verhuisde dan naar een serviceflat in de buurt van Hasselt. Na drie maanden werd het daar te moeilijk. Gelukkig kon de organisatie van de serviceflat, samen met HOGEVIJF, snel een nieuwe thuis voor haar vinden.

“Dat het allemaal zo vlot liep, was wel heel leuk”, vertelt Sonja. Sylvie verbleef even op de gewone afdeling bij HOGEVIJF maar de dementie zorgde ervoor dat ze onder andere allerlei spullen begon te verplaatsen. Er werd toen voorgesteld om haar naar een beschermde afdeling te verhuizen. “Dat is eigenlijk heel goed verlopen. Ik had ook niet het gevoel dat ze mij aan het pushen waren. Dat vond ik wel tof”, herinnert Sonja zich, “Ze zijn hier ook heel veel met de bewoners bezig. Ze doen het hier zeker goed.”

32

“Ze zijn hier ook heel veel met de bewoners bezig.

Ze doen het hier zeker goed.”

Regelmatig op bezoek Sonja bezoekt haar mama nu niet meer elke dag maar wel nog drie tot vier keer per week. “Ze kan door haar dementie niet meer praten dus verloopt het contact soms heel moeilijk. Maar ik heb veel steun van het personeel. Ik ben enig kind en ook de enige die mama bezoekt. Zij heeft zo goed voor mij gezorgd en nu is het mijn beurt om voor haar te zorgen. Ik zie het niet als een opoffering.”

“Soms is het heel moeilijk om haar te gaan bezoeken. Ik moet soms al mijn moed bij­ eenrapen maar toch ben ik altijd weer blij als ik op bezoek ben geweest”, vertelt Sonja.

“Mijn mama heeft soms momenten waar­ op het heel goed gaat en we hand in hand zitten. Maar dan kan ze ook plots heel boos worden. Het personeel helpt dan m ­ eteen.

Ze maken het een stuk gemakkelijker voor me omdat zij het dan overnemen.”

Mooie momenten “Ik weet wel niet of mama mij, als ze mij al herkent, als haar dochter herkent of als iemand die regelmatig op bezoek komt.

“Ik moet soms al mijn moed bijeenrapen maar toch ben ik altijd weer blij als ik op bezoek ben geweest.”

Van mijn mama zelf heb ik al een aantal jaren geleden afscheid genomen. Dan heb ik het over de mama waarmee ik kon bab­ belen en dingen mee kon doen. Er is maar één iemand die ze nog goed herkent en dat is mijn dochter. Die woont in Australië en als zij op bezoek komt, weet mijn mama onmiddellijk wie ze is.”

Sen 33

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Sonja’s zoon trouwde op 7 oktober en hij wou graag dat zijn oma erbij was.

“Het mooiste moment van zijn trouw­ dag was dat wat ­HOGEVIJF toen voor ons heeft georganiseerd. De ergo­ therapeut had ervoor gezorgd dat er een hele zaal voor ons klaarstond met mooi gedekte tafels. Enkele bewoners kwamen zelfs mee taart eten. Dat was gewoon super! Mama heeft er toen enorm van genoten.”

“Zowel voor mama, als voor ons, als voor de kleinkinderen was dat een heel goede dag. Ze moeten daar een dikke pluim krijgen bij HOGEVIJF” besluit Sonja.

34

Fit & Gezond

HOGEVIJF en griepvaccinaties

“Wij hebben een grote verantwoordelijkheid naar onze bewoners toe”

Sen 35

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Op het moment dat je dit leest, zitten we alweer volop in de meest kritieke griepperiode van het jaar. De griep treft elke winter 1 op 10 mensen. De meesten genezen weer vanzelf, maar binnen ­HOGEVIJF werken we ook met een risicogroep waarbij de griep ernstige gevolgen kan hebben.

Heb je altijd al willen weten wat wij als instelling eraan doen om de griep buiten te houden? Onze coördinerende en raadgevende arts (CRA) Gert Ghijsebrechts vertelt het je hiernaast graag.

36

“Weet je hoe griep eigenlijk begint? Die start altijd opnieuw bij de baby’s in de opvang.

Baby’s zijn echte virusfabriekjes omdat hun snotproductie op volle toeren draait. Zij be­ smetten hun ouders en die mensen werken of komen op bezoek bij ons. De slijmpro­ ductie bij ouderen ligt veel lager en het risi­ co op besmetting door een bewoner is dus ook heel klein.”

“Er zijn eigenlijk maar erg weinig maatre­ gelen die effectief helpen tegen het griep­ virus”, steekt dokter Ghijsebrechts van wal, “Zorgpersoneel let er het hele jaar door op om systematisch de handen te wassen, niet in het gezicht van anderen te hoesten of te niezen, papieren zakdoekjes te gebruiken en die meteen weg te gooien, enzovoort.

Maar het enige dat echt helpt, is een vac­ cinatie.”

Hoe ouder mensen worden, hoe zwakker hun immuunsysteem wordt. Daarom is het vaccineren van onze bewoners niet zo efficiënt en wordt het vaccineren van onze medewerkers alleen maar belangrijker. We proberen op die manier deze infectie buiten het woonzorgcentrum te houden.

“Ondanks dat dit zo belangrijk is, is een vac­ cinatie nog steeds niet verplicht en dus en­ kel op vrijwillige basis. Omdat we elk jaar een stijging zien in het aantal overlijdens tijdens de winter, voeren we een intensie­ ve bewustmakingscampagne voor onze medewerkers”, gaat Ghijsebrechts verder, “Mensen zijn zich vaak niet voldoende be­ wust van de bijdrage die ze kunnen leveren aan het voorkomen van de verspreiding van

de ziekte. Koppel daar dan nog een aantal verkeerde ideeën aan die er leven rond vac­ cinaties en dan weet je als organisatie dat je dit elk jaar opnieuw onder de aandacht moet brengen.”

“Hoe ouder mensen worden, hoe zwakker hun immuunsysteem wordt.

Daarom is het vaccineren van onze bewoners niet zo efficiënt en wordt het vaccineren van onze medewerkers alleen maar belangrijker.”

Onze CRA bezocht daarom in oktober alle diensten en deed een vurige oproep naar het zorgpersoneel om zich te laten vacci­ neren. “We hebben vooral aangegeven dat wij als zorgverstrekkers een grote verant­ woordelijkheid hebben naar onze bewoners toe. Het wordt tijd dat we de griep ook als een zorginfectie (een infectie verspreid door zorgpersoneel, red.) gaan zien, net als bij­ voorbeeld de ziekenhuisbacterie.”

Dit jaar vormden enkele medewerkers ook een bijzonder enthousiast campagneteam vol toffe ideeën om het totaal aantal ge­ vaccineerden op onze werkvloer nog op te ­krikken.

Sen 37

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

“We scoorden als woonzorgcentrum de af­ gelopen jaren al beduidend hoger dan het Vlaamse gemiddelde. In 2016 liet 60,7% van het personeel zich inenten. Dit jaar verbon­ den we een wedstrijd aan de vaccinaties.

Het team met het hoogste percentage ge­ vaccineerden mocht rekenen op een ver­ dubbeling van zijn budget voor de jaarlijkse teambuilding. Elke week verschenen er af­ fiches met de tussenstand en dat hield het onderwerp mooi in de schijnwerpers.”

We willen ook via deze weg alle medewer­ kers bedanken om mee te gaan in ons ver­ haal. Met 74,7% gevaccineerden was de griepcampagne van HOGEVIJF een immens succes. “Het is leuk om uit te kunnen pak­ ken met zulke cijfers, maar het gaat er ons

38

zeker niet alleen om om beter te scoren dan andere woonzorgcentra. Het gaat nog altijd over onze bezorgdheid naar de mensen toe.

We hebben een grote verantwoordelijkheid over onze bewoners en zo laten we zien dat we die ook altijd opnemen.”

“We willen ook via deze weg alle medewerkers bedanken om mee te gaan in ons verhaal.”

Quote

“Ik vind het zalig om in een leefgroep te werken.

Om dat handje van een bewoner vast te houden en te horen: ‘ik heb u gemist.’ ”

“Bewoners zijn hier geen nummer.

Ze mogen zelf kiezen met welke naam ze willen aangesproken worden en dat is ook maar normaal, toch? We zetten hier heel veel in op huiselijkheid en dat zie je!”

Sen 39

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Rita Olaerts: “ Ik heb mijn job altijd met veel passie gedaan.”

40

Vrijwilliger

Rita Olaerts was vroeger manager van de voedingsdienst van het Jessa ziekenhuis in Hasselt. De keuken van het Jessa ziekenhuis verzorgt zowel de voeding van het ziekenhuis zelf als die van de campussen van HOGEVIJF. Rita zette zich samen met een heel team in om iedereen evenwichtige en lekkere maaltijden te bezorgen.

Als manager was Rita de eindverantwoor­ delijke voor alles wat met eten te maken had. Dat ging van het opstellen van de menu’s tot en met het personeelsbeleid.

“Ik zeg altijd: ‘van a tot a, van aankoop tot afwas’”, vertelt Rita, “We proefden ook alles voor. Ik moet toch wel zeggen dat het eten goed was. We kregen niet veel klach­ ten. Het is toch belangrijk dat je overtuigd bent van je eigen keuken.” Nu is Rita met pensioen maar stilzitten doet ze niet. Ze staat nu ook nog de diëtiste van HOGEVIJF bij, op vrijwillige basis.

Veel passie voor haar job Rita heeft haar job altijd met veel passie gedaan. “Ik heb er helemaal geen spijt van

“Tot op mijn laatste dag ben ik met volle goesting naar mijn werk gegaan.” dat ik hoofd van de voedingsdienst ben geworden. Het was een job met enorm veel afwisseling. Ik haalde er veel voldoening uit. Tot op mijn laatste dag ben ik met volle goesting naar mijn werk gegaan”, vertelt Rita, “Het is ook heel boeiend om ervoor te zorgen dat de voeding voor de mensen in HOGEVIJF goed bereid wordt en dat die voeding past binnen hun dieet. We heb­ ben altijd ons best gedaan. Het menu van ­HOGEVIJF was niet altijd hetzelfde menu

Sen 41

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

“Ik ga in het algemeen gewoon heel graag met mensen om. Niet enkel het technische maar ook het menselijke aspect van de job vond ik heel fijn.”

als dat van het ziekenhuis. Daar geef je bij­ voorbeeld al eens peerstamppot, een keer per week een warme maaltijd ’s avonds en krentenbrood ’s morgens. We proberen de menu’s zo gevarieerd mogelijk te maken en we proberen ook op de wensen van de mensen in te gaan.”

Het was niet alleen de variatie in haar ta­ ken die interessant was voor Rita. Ook het omgaan met collega’s en andere mede­ werkers vond ze heel aangenaam. “Je hebt daar ook veel mensen met problemen, mensen die je dan kan ondersteunen en helpen. We hadden heel wat medewerkers die door het OCMW bij ons tewerkgesteld waren. Daar waren ook veel nieuwkomers bij. Ik vond het heel boeiend om met die mensen om te gaan. Ik ga in het algemeen gewoon heel graag met mensen om. Niet enkel het technische maar ook het mense­ lijke aspect van de job vond ik heel fijn.’’

“Ik kan zo nog iets betekenen” Rita is nog altijd dagelijks met voeding bezig. Ze geeft bakdemonstraties, kookt 14 42

graag en springt af en toe eens binnen bij de diëtiste van HOGEVIJF. “Bakdemonstra­ ties geven vind ik echt leuk om te doen”, zegt Ria enthousiast, “Toen ik net met pen­ sioen was, had de diëtiste van HOGEVIJF te weinig tijd. Ik heb dan aangeboden om als vrijwilliger de functie van diëtiste tijde­

“Toen ik net met pensioen was, had de diëtiste van HOGEVIJF te weinig tijd.

Ik heb dan aangeboden om als vrijwilliger de functie van diëtiste tijdelijk in te vullen.”

Foto’s: Dimitri Pazas

lijk in te vullen. Ondertussen is er wel een nieuwe diëtiste aangeworven maar ik ga er nog wel regelmatig eens langs. De nieuwe dame vindt dat ook leuk omdat ik het voe­ dingsprogramma en de keuken goed ken.

Dankzij die bezigheden heb ik toch nog het gevoel dat ik iets kan betekenen.”

Sen 15 43

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

44

Lifestyle

“ Ik voel me beter als ik er mooi bijloop”

Louise Konings komt altijd netjes voor de dag. Op 92-jarige leeftijd flaneert ze nog steeds vol brio doorheen ons woonzorgcentrum op campus Stadspark.

Maar hoe doet ze dat toch?

Wel… nu blijkt dat wij als ­HOGEVIJF daar toch ook iets mee te maken hebben.

“Ik ben hier graag en ik vermoed dat je dat ook aan me ziet. Ik kan hier elke dag wel iets leuks doen en het personeel is ook erg lief. Dat is de reden waarom de mensen hier zo oud worden. Omdat ze zo goed verzorgd worden. Ik kan het niet dikwijls genoeg zeggen.”

“Het valt me hier dan ook veel beter mee dan ik ooit had durven denken. In het vroegere Zonnestraal hadden we het ook naar onze zin, maar het is hier nu alle­ maal veel makkelijker en moderner. Ik mis hier alleen maar mijn jeugd.” (lacht)

Sen 45

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Dank je wel voor die complimentjes, ­Louise. We gaan er nog van blozen.

Maar je zal toch niet kunnen ontkennen dat je goed zorg draagt voor jezelf?

“Zeker niet. Ik was me elke dag met mijn lekker ruikende zeep en denk elke avond na over wat ik ’s anderendaags ga aantrek­ ken. Maar ik vind het ook ­belangrijk om er op mijn best uit te zien. Verzorgd zijn, propere kleren dragen, … ik voel me echt beter als ik er mooi bijloop.”

“Mijn zoon is kapper en hij komt elke week langs om mij mooi te maken. Zalig is dat hoor. Ik kan daar echt van ­genieten.”

46

“Ik kan hier elke dag wel iets leuks doen en het personeel is ook erg lief.”

Wat kunnen we je nog wensen voor de toekomst, Louise? “Dat ik er goed blijf uitzien. Dat ik 100 jaar word zodat ik een groot feest kan geven. En dat mijn kinderen elke week op bezoek blijven komen.”

“Ik ben hier graag en ik vermoed dat je dat ook aan me ziet.�

Sen 47

Newsflash

HOGEVIJF op Facebook!

Loop jij wel eens binnen bij ons? Ken je ­iemand die bij ons over de vloer komt of misschien zelfs bij ons woont? Misschien werk je wel in dezelfde sector of ben je ­gewoon in ons geïnteresseerd? Ga dan zeker eens kijken op onze Facebookpagina!

We kondigen hier alle grote activiteiten aan. We droppen er wekelijks foto’s en filmpjes van alle spontane initiatieven die plots ontstaan binnen onze campussen. En

we geven je hier ook altijd een seintje als er weer een vacature in te vullen is. Wist je dat je zelfs deze Hasselts GOUD hier kan terugvinden?

En als je er dan toch bent, geef ons dan ook even een Like !

Waar moet je juist zijn?

> Facebook.com/Hogevijf

Seniorenvoorzieningen OCMW Hasselt