Hasselts GOUD - editie 9

Hasselts

GOUD Een magazine over, door en voor senioren

“Het vaccin, een middel tegen vereenzaming” > p. 4

Contactclowns binnen HOGEVIJF > p. 18

“Ik heb heel veel geluk gehad” > p. 36

“Elke dag ga ik glimlachend weer naar huis” > p. 44

2021 - nr1

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Newsflash

Voorwoord Beste lezer

Familieraden bij HOGEVIJF Vier keer per jaar organiseert HOGEVIJF voor familieleden van bewoners een ‘familieraad’. We geven hier aan de familie van onze nieuwe bewoners graag informatie mee rond de algemene organisatie van het woonzorgcentrum. In een tweede deel bespreken we alle nieuwe informatie die voor iedereen van belang is. Daarna kunnen alle familieleden en mantelzorgers hun vragen stellen in verband met een specifieke afdeling. Om de avond vlot te laten verlopen, kan u uw vragen al op voorhand doorgeven.

Omdat we de familieraden ook tijdens deze Corona-pandemie veilig willen laten verlopen, organiseren we ze momenteel digitaal via Microsoft Teams.

De eerstvolgende digitale familieraden voor het woonzorgcentrum vinden plaats op: • Campus Stadspark: 22 juni vanaf 19u00 • Campus Banneux: 23 juni vanaf 19u00

Het coronavirus bepaalt nu al meer dan een jaar ons leven. Uiteraard heeft dit ook een grote weerslag op onze senioren en onze dienstencentra. De vaccinatieteams van HOGEVIJF leveren echter prachtig werk. Dankzij hun inzet en toewijding krijgen onze senioren tijdig en correct hun broodnodige prikje. Het verhaal van die vaccinatieteams kan u in deze editie van Hasselts GOUD lezen. Alvast een pluim voor hun goede werk!

We laten ook enkele vrijwilligers aan het woord. De stad Hasselt hecht immers enorm veel belang aan haar vrijwilligers. Dat dit een terechte keuze is, wordt tijdens deze coronaperiode opnieuw bewezen. Want zelfs in volle coronacrisis kunnen we op onze vrijwilligers rekenen om de handen uit de mouwen te steken in en rond HOGEVIJF. Graag had ik hen daarvoor nogmaals bijzonder bedankt. Het is onder meer dankzij hun inzet dat we ons samen door deze periode zullen slaan. Het is onder meer dankzij hun dat alles uiteindelijk wel goed komt. Het stadsbestuur apprecieert hun inspanningen dan ook enorm.

Gelukkig konden we ons ook nog focussen op andere aspecten van ons beleid. Zo werkten we hard aan de uitbouw van een dementievriendelijk Hasselt. Wat dat dan inhoudt, kan u verderop lezen.

Maar zoals steeds staan natuurlijk onze bewoners centraal in dit magazine. Voor hen doen we het.

Hun mooie verhalen geven een extra stimulans om élke dag opnieuw weer het beste van onszelf te geven.

Hopelijk kunnen we mekaar snel eens in goede, gezonde omstandigheden persoonlijk ontmoeten.

Ik kijk er alvast naar uit.

Veel sterkte, veel leesplezier!

Zorg goed voor jezelf en voor elkaar.

Dymfna Meynen Schepen van de Hasselaar – Zorg & Samenleving

Colofon

Seniorenvoorzieningen OCMW Hasselt

2

Verantwoordelijk uitgever: Koen Deconinck

Contactgegevens: Hasselts GOUD

e-mail: info@hogevijf.be

t.a.v. Tom Daniels

Hadewychlaan 74

3500 Hasselt

Sen 3

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

HOGEVIJF gevaccineerd tegen COVID-19

Op het moment dat u dit artikel leest, zijn alle bewoners van de woonzorgcentra en de assistentiewoningen van HOGEVIJF gevaccineerd. Ook ieder personeelslid dat een vaccin wilde, heeft een spuit gekregen. Het vaccinatieteam van HOGEVIJF leidde het hele proces in goede banen. Wie zit er in dat team? En hoe gingen ze de uitdaging aan? We spraken met enkele leden ervan.

“Het vaccin is een middel tegen vereenzaming”

In de kelder van woonzorgcentrum HOGEVIJF schuiven zes leden van het vaccinatieteam aan de grote vergadertafel aan.

Olivier Van Eyken is afdelingsmanager van de dienst CS1 en kreeg de eer om de rol van vaccinatiecoördinator op zich te nemen. Verder nemen deel: dokter Gert Ghijsebrechts, coördinerend en raadgevend arts (CRA); Bart Smeets, afdelingsmanager dienst CS2; Toon Linsen, coördinator lokale dienstencentra; Indra Cremers, leefgroepcoördinator en Nathalie Loos, verpleegkundige.

Hoe hebben jullie de vaccinatie van de bewoners en het zorgpersoneel aangepakt?

Olivier: “Begin januari stelden we ons vaccinatieteam samen. We gingen daarbij uit van het aantal vaccins dat we moesten zetten. Op basis daarvan rekenden we uit hoeveel personeel we nodig hadden. In ons vaccinatieteam moest ook een arts aanwezig zijn, dat werd onze coördinerend en raadgevend arts , dr. Gert Ghijsebrechts.”

Gert: “We ervoeren het als een grote opluchting dat we konden starten met de vaccinatie. We leefden allemaal onder een

4

voortdurende spanning. Er moesten continu controles en testen uitgevoerd worden.

Regelmatig moesten we bewoners op hun kamer of afdeling isoleren. De vaccinatie gaf ons het perspectief dat we spoedig weer op een normalere manier met onze bewoners zouden kunnen omgaan.”

Olivier: “Op 14 januari was het zover: de eerste vaccinatiedag. De bewoners van Campus Stadspark kregen hun eerste spuit.

Op 15 januari volgde Campus Banneux. De tweede vaccinatie werd voor beide campussen op 4 februari gezet. Het personeel werd voor een deel via onze externe preventiedienst IDEWE gevaccineerd.”

Bart: “Ons doel was om iedereen zo snel mogelijk te vaccineren. In de eerste plaats wilden we dat het op een aangename manier zou gebeuren, professioneel, efficiënt en gecoördineerd.”

Olivier: “De vaccins klaarmaken was eigenlijk het meeste werk, samen met de administratie vooraf en achteraf. Zodra een vaccin klaar was om te gebruiken, moest het binnen de zes uur gezet worden. We

Sen 5

HOGEVIJF gevaccineerd tegen COVID-19

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

moesten zo’n 190 bewoners vaccineren. Ik had het op voorhand niet verwacht, maar we klaarden de klus binnen het uur. Dat we het ’s morgens vroeg deden, had een voordeel: iedereen was nog op zijn of haar kamer. Zo sloegen we niemand per ongeluk over. De bewoners in onze assistentiewoningen hebben hun eerste vaccinatie ook gekregen. Op 26 maart volgt hun tweede spuit.”

te laten vaccineren gestimuleerd hebben.

Zodra iedereen gevaccineerd was, konden we de leefruimtes weer openen – tot vreugde en opluchting van onze bewoners. Sommigen kenden elkaar zelfs nog niet en konden nu eindelijk kennismaken. Het vaccin is dus ook een middel tegen de vereenzaming, die sterk was toegenomen om wille van de beperkingen in bezoek.”

Bart: “We wilden de dagelijkse routine van onze bewoners zo weinig mogelijk doorbreken. We werkten met teams van telkens een arts en een verpleegkundige. De ergotherapeut of de kinesist verwittigde de bewoner dat we eraan kwamen. Na het spuitje zorgden zij voor de nazorg en administratie.”

Nathalie: “Dankzij de vaccinatie kunnen we gelukkig terugkeren naar een normaler leven. Onze bewoners en het personeel waren erg opgelucht dat ze zich konden laten vaccineren.”

Hoe reageerden de bewoners en het personeel op de vaccinatiecampagne?

Toon: “Er leefde bij ons vooral een gevoel van opluchting dat we het vaccin konden zetten. Het voelde aan als een nieuwe start.”

Bart: “We hebben als woonzorgcentrum zwaar geleden onder de eerste golf in maart en april 2020. Dat kan de bereidheid om zich 6

Bart: “De schrik die we hadden door het coronavirus, kan nu langzaam wegebben.

Cohortezorg, waarbij je besmette bewoners op een aparte gang samen zet, is niet meer nodig. De afdeling die we daarvoor gereserveerd hadden, kunnen we weer vrijgeven. Dat is een hele opluchting voor iedereen. Toch zal de verhoogde alertheid nog even nodig zijn, want bezoekers kunnen zeker nog niet vrij in en uit. Nu mag een bewoner per twee weken, meerdere keren per week twee dezelfde bezoekers

ontvangen. Daarna kan hij twee andere bezoekers uitkiezen.”

pathologie. Al bij al ging het om een klein groepje medewerkers.”

Heeft iedereen zich laten vaccineren?

Gert: “Dat iemand het vaccin weigert, moet je op een gegeven moment ook weer kunnen loslaten. Want anders krijg je een verziekte werksfeer. We mogen geen wrok koesteren tegen hen. Ondertussen hopen we dat de groepsimmuniteit zo snel mogelijk groot genoeg is.”

Indra: “Ik ben heel trots op mijn medecollega’s, want meer dan 90 procent heeft zich laten vaccineren. Mede dankzij de aangrijpende en motiverende speech van dokter Ghijsebrechts vooraf.”

Gert: “Ik ben toen inderdaad heel stellig geweest, want ik vond dat iedereen zich moest laten vaccineren. Als je in de zorg werkt, geloof ik dat je die taak en verantwoordelijkheid hebt. Je doet mee met deze vaccinatiecampagne om uit de crisis te raken. Ik begrijp dan ook niet waarom sommigen het vaccin weigeren. Al zie ik wel dat we worden overstelpt met fake news . En zodra je dat soort berichten of filmpjes bekijkt, krijg je almaar meer van die content aangeboden.

Zo raken mensen overtuigd van die ideeën.”

Olivier: “Sommige personeelsleden konden zich niet laten vaccineren omdat ze zwanger zijn. Bij een aantal raadde de huisarts het vaccin ook af vanwege een onderliggende

Hoe ziet de toekomst er volgens jullie uit?

Indra: “Ik ben hoopvol gestemd. Ik voel me toch een stuk veiliger. Nu die mondmaskers nog weg.”

Gert: “Het valt me op dat we gewend zijn geraakt aan hygiënemaatregelen waar we in ons woonzorgcentrum al lang voor pleitten.

Door deze crisis zijn handschoenen, mondmaskers en dispensers opeens helemaal geaccepteerd. Ik denk dan ook dat een aantal van deze nieuwe gewoonten zal blijven.

En dat is een goede zaak.”

Bart: “Je merkt dat daardoor het griepseizoen er deze winter niet is geweest. En ook

Sen 7

HOGEVIJF

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Newsflash Bewonersraad woonzorgcentrum

Indra, Toon, Nathalie, Gert, Bart en Olivier

Het vaccinatieteam

andere infecties zoals buikgriep kwamen veel minder voor. Er was dan ook veel minder contact tussen de mensen, minder bezoek en er waren strengere hygiënemaatregelen.”

Gert: “We blijven alert. We mogen die angst nu achter ons laten, maar moeten voorzichtig blijven. En zo kunnen we langzaam terugkeren naar een normalere omgang met elkaar.”

Bart: “We hebben veel geleerd uit deze crisis. We hebben een voorraad aan materialen voor zes maanden. We staan er met andere woorden nu veel beter voor dan aan het begin van de uitbraak. Een volgende crisis zullen we daardoor heel anders ingaan.

Wat we hebben geleerd is nuttig voor welke uitbraak van welk virus dan ook. We zijn en blijven strijdvaardig.”

8

• Olivier Van Eyken vaccinatiecoördinator en afdelingsmanager dienst CS1 • Dokter Gert Ghijsebrechts coördinerend en raadgevend arts (CRA) • Dokter Carl Dierickx ondersteunend arts • Bart Smeets afdelingsmanager dienst CS2 • Toon Linsen coördinator lokale dienstencentra • Indra Cremers leefgroepcoördinator • Kristof Smeysters, Anthony Jeuris, Kelly Siborgs, Marie-Christine Minke, Nathalie Loos, Valerie Hannecart verpleegkundigen • Anita Willems, Ann Coosemans, Els Vanuytrecht, Lauren Smits, Miguel Porta administratieve ondersteuning • De Ergo-Kine-Animatie-teams (EKA-teams)

HOGEVIJF betrekt niet enkel familieleden en mantelzorgers, maar natuurlijk ook zijn bewoners bij het uitzetten van beleidslijnen. Hiervoor organiseren we vier keer per jaar een bewonersraad onder leiding van onze medewerkers van de dienst ergo en animatie. Twaalf bewoners maken deel uit van dit overleg, waarbij we er op letten om van iedere leefgroep minstens één bewoner te betrekken.

Op deze bewonersraad krijgen bewoners de kans tot inspraak, suggesties en voorstellen over de werking van het

woonzorgcentrum en de activiteiten te formuleren.

De agenda bestaat uit punten die de aanwezigen zelf mogen aangeven, aangevuld informatie die we als organisatie graag met hen willen bespreken.

De eerstvolgende bewonersraden gaan door op volgende data: • Campus Banneux: 15 juni en 7 september 2021 • Campus Stadspark: 16 juni en 29 september 2021

Sen 9

Mantelzorger

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

ziekenhuis laten brengen en ze is daarna niet meer teruggekomen naar haar huis.

In het ziekenhuis stelden ze vast dat ze een beroerte had gehad. Het kreeg de naam ‘vasculaire dementie’. Ze heeft toen een paar weken in het ziekenhuis verbleven. Van daaruit zijn we een plaats voor haar gaan zoeken in een woonzorgcentrum.”

“Mijn ma heeft negen levens” Sonia Bas is mantelzorger van haar mama Irma Appeltans, die in het woonzorgcentrum HOGEVIJF Campus Stadspark verblijft. Met veel toewijding en trouw bezoekt ze al bijna tien jaar haast elke dag haar moeder. Maak kennis met deze geëngageerde dochter.

“Mijn moeder heet Irma en mijn vader François, maar ze noemden hen altijd ‘Madelein van den appel’ en ‘Soike van Bas’.

Zo zeiden ze dat in Rapertingen, waar ik geboren en getogen ben. Mijn vader is 79 geworden. Hij overleed in 2006. Mijn moeder is ondertussen 96 jaar en woont nu hier in het woonzorgcentrum HOGEVIJF. Ik ben hun enige kind.”

10

Akelig telefoontje “Het was in december 2012 dat ik ’s nachts telefoon kreeg van de buren. Mijn moeder was bij hen op de deuren gaan kloppen.

Bleek dat ze bij haar thuis uit het venster was geklommen. Ik woonde vlak bij haar en kon dus snel komen, maar het was duidelijk dat het niet goed ging met haar. We hebben haar toen met de ambulance naar het

Niet alleen laten “Zo’n gebeurtenis heeft toch een hele impact. Mijn moeder kan nu veel moeilijker praten. Soms is ze nog wel eens helder, maar vaak is ze verward en kampt ze met bepaalde stemmingen. Na haar beroerte was ik er niet meer gerust in, ik durfde haar niet alleen te laten. Stel dat het nog eens zou gebeuren en er geen hulp in de buurt zou zijn … Ik hoopte een opvangplek voor haar te kunnen vinden in de buurt van het Jessa Ziekenhuis. Want daar werk ik, en dan is een bezoek makkelijk te combineren. Gelukkig kwam er een kamer vrij bij HOGEVIJF. Net voordat de coronacrisis in maart 2020 uitbrak, ging het opnieuw slecht met haar. Het leken haar laatste dagen, dus lieten we de pastoor komen. Ze was toen 95.

Omdat het niet goed met haar ging, bleef ze vooral op haar kamer. Dat is waarschijnlijk haar redding geweest, want elf van de vijftien mensen op haar afdeling zijn toen aan het coronavirus overleden.”

Stukske chocola “Bijna elke dag bezoek ik haar rond halfzes, om haar eten te geven. Daarna help ik haar in bed. Zo kan ik het personeel hier wat ontlasten. Ik geef haar graag wat extra

suikers, zoals wat Aquarius, een stukske chocola of een snoepke. Ja, dat heeft ze nog altijd graag, het is altijd een zoete geweest.

En ze mag dat zeker hebben, want ze is mager. Zo probeer ik daar toch iets aan te doen. Ze beseft trouwens wel nog dat ik kom, want ik merk dat ze mij herkent aan mijn stem. Hetzelfde patroon elke avond zal daar ook wel wat aan helpen. Bij momenten is ze heel helder. Soms zou je in haar hoofd willen kunnen kijken om te weten hoe zij alles nu ervaart.”

Geen vakantie “Mantelzorg geven betekent dat je een stukje wordt geleefd. Ik heb gelukkig een goede echtgenoot die begripvol is. Want als we al eens weggaan, voel ik me daar eigenlijk altijd slecht bij. Ik blijf in gedachten dan toch bij mijn moeder. Al verzorg ik haar met alle plezier, toch gebeurt het ook weleens met lang benen. Maar als ik eenmaal hier bij mijn moeder ben, gaat het wel weer en ben ik er helemaal voor haar. Ook van mijn man en zoon thuis vraagt dat wel iets. Daarom probeer ik het avondeten al op voorhand klaar te hebben, zodat we na mijn bezoek toch nog rond halfacht kunnen eten.”

“Sinds 2005 ben ik niet meer echt op vakantie geweest. Mijn vader was in die periode niet goed meer. Hij is in 2006 overleden.

Soms gaan we wel eens twee of drie dagen weg, maar dan zit ik natuurlijk weer te bellen om te vragen hoe het met haar is. Zo één ben ik, hè. (lacht) Mijn man begrijpt dat gelukkig goed en zegt dan: ‘Je moet doen waar je je goed bij voelt.’”

Sen 11

HOGEVIJF

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Newsflash “Mijn ma heeft negen levens. Ze heeft dan ook altijd katten gehad. Dat zou iets met elkaar te maken hebben, zeggen ze.”

Liefde voor muziek “Ik speel al accordeon sinds mijn tiende.

En nog steeds zit ik bij de accordeonclub in Diepenbeek. Al liggen de activiteiten nu wel stil door corona. Ik ben trouwens een van de jongsten. (lacht) We zijn met twintig, en als je dan verschillende partijen door elkaar speelt, klinkt dat zo mooi. Mijn moeder leefde altijd helemaal op als ik thuis accordeon speelde. Mijn ouders gingen ook vaak naar dansfeesten waar we accordeon speelden tot een uur of twee ’s nachts. Daar heb ik trouwens ook mijn man leren kennen, want ook hij speelt accordeon.”

hond en papa kweekte kanaries. Ik zeg nu nog tegen haar als ik vertrek dat ik de poeskes eten ga geven. Twee van de drie katten die ze had zijn ondertussen gestorven, de derde is bijna 16 jaar. Mijn moeder is altijd een sterke vrouw geweest en wist wat ze wou. Als ze iets moest hebben, dan moest dat vandaag. Ze was trouwens heel goed bevriend met mijn schoonmoeder. Ze kenden elkaar van de accordeonclub. In augustus – net voor haar beroerte – zijn ze nog samen naar zee geweest. Ook al scheelden ze zestien jaar, ze zijn altijd goede vriendinnen geweest.”

Harde werkster “Mijn moeder heeft altijd hard gewerkt. Er was een tijd dat ze ’s morgens eerst aardbeien ging plukken en daarna naar haar werk ging. Haar moeder kwam dan naar ons huis om op mij te passen. Mijn moeder was 40 jaar toen ze mij kreeg en op haar 55ste mocht ze al op pensioen. Mijn ouders zijn toen zelfs nog gaan bouwen en we verhuisden toen ik 15 was naar de Melbeekstraat in Rapertingen.”

Negen levens “Mijn ma heeft negen levens. Ze heeft dan ook altijd katten gehad. Dat zou iets met elkaar te maken hebben, zeggen ze. Ze kreeg geen corona, terwijl het virus zo dicht bij haar was op haar afdeling. Vorige zomer kwam daar dan nog eens zona bovenop.

Haar gezicht was helemaal opgezwollen.

Weer werd het spannend. Toch spraken we af met de huisdokter om niet weer de gang naar het ziekenhuis te maken maar te kiezen voor comfort. Ze kreeg medicatie via de mond en, niet te geloven, opnieuw genas ze volledig. Een sterke vrouw, dat is ze!”

“Mama was een opgewekte vrouw. Beesten, dat was hare dada. Zij had katten en een

Draag jij zorg voor wie jou dierbaar is, wil jij deel uitmaken van de kerngroep van de mantelzorghub in Hasselt?

Stad Hasselt wil een Mantelzorghub opstarten.

Hiermee wil de stad mantelzorgers nog beter ondersteunen. Jouw inbreng is daarbij van groot belang. Om de Mantelzorghub vorm te geven zijn we op zoek naar mantelzorgers die samen met de coördinator van de stad deel willen uitmaken van de kerngroep. Iedereen die zorg draagt voor een dierbare is welkom.

Wat wordt er dan verwacht?

Eerst en vooral ben je volledig vrij om zelf te bepalen hoe vaak je deelneemt en welke taken je wel of niet opneemt. De kerngroep zal om de twee maanden samenkomen om de thema’s voor het mantelzorgcafé te bepalen en advies te geven voor het lokale mantelzorgbeleid.

Wanneer?

De kerngroep komt voor het eerst samen op 4 mei om 13 u.

Inschrijven kan door te mailen naar mantelzorg@hasselt.be.

Voor meer info kan je terecht bij de mantelzorgcoördinator Hilde Vaninbroukx op het nummer: 011 23 90 00 of via mail.

www.mantelzorghub.be

Seniorenvoorzieningen OCMW Hasselt

12

Sen 13

Omgaan met dementie Waarom koos Hasselt om van dementie een speerpunt te maken?

Anneleen: “In 2018 telde Hasselt 1723 personen met dementie. In 2035 zullen er dat naar verwachting 2650 zijn. Een forse stijging met bijna 54 procent, terwijl die in Vlaanderen ‘maar’ op 43 procent uitkomt. Cijfers die om actie vragen. En die ondernam het bestuur. Toenmalige schepen Lies Jans vroeg om van Hasselt een ‘dementievriendelijke stad’ te maken. Een project dat de hele legislatuur loopt. Het beoogt vooral een mentaliteitswijziging als het over dementie gaat. Dat is een werk van lange adem.”

Omgaan met dementie: een uitdaging voor de hele samenleving

De stad Hasselt maakte aan het begin van de nieuwe legislatuur dementie tot een speerpunt van het beleid. Ze wil dat inwoners met dementie meetellen. Dat ze kunnen blijven deelnemen aan het ‘gewone leven’ en worden aangesproken op hun mogelijkheden. Daarvoor organiseert Hasselt dementievriendelijke initiatieven die vertrekken vanuit de noden van mensen met dementie en hun mantelzorgers. Hún realiteit en leefwereld staan daarbij centraal.

Chantal: “We willen deze ziekte graag uit de taboesfeer halen. Alleen al binnen de gemeenschap van bewoners in de zorgcentra is dat een uitdaging. De cognitief sterkere bewoners hebben het niet altijd gemakkelijk om zich aan te passen en begrip op te brengen voor een medebewoner met dementie. We willen hen daarin helpen, want elke persoon heeft recht op een waardig leven. De diagnose van dementie wordt tegenwoordig trouwens steeds vroeger in het proces gesteld. Dat vraagt dan ook een goede integratie van mensen met dementie in de woonzorggemeenschap.”

We spreken met drie deskundigen die hun licht laten schijnen op het thema dementie.

Ze vertellen ons meer over het aanbod dat er bestaat en de nieuwe initiatieven die in de pijplijn zitten. Chantal Grauwels is expert dementie bij HOGEVIJF en ruim dertig jaar

Kaat: “Veel mensen weten niet hoe ze moeten omgaan met iemand die dementie heeft.

Hoe ze op hun gedrag moeten reageren.

Het vraagt veel geduld. Ook voor bijvoorbeeld handelszaken en onze samenleving.

Kom je iemand tegen die ronddoolt, dan zal die persoon meestal niet toegeven dat hij of zij verdwaald is. Dus is het belangrijk dat we

Anneleen en Kaat

14

bezig met dit thema. Anneleen Janssens coördineert het Limburgse Expertisecentrum Dementie Contact (ECD Contact) en Kaat Kuipers krijgt als diensthoofd seniorenloket en lokale dienstencentra bij HOGEVIJF regelmatig met dit thema te maken.

als samenleving leren hoe we kunnen omgaan met mensen die aan dementie lijden.

Dat vereist bepaalde vaardigheden en kennis. Daar willen we de omgeving en betrokkenen bij helpen, wetende dat 70% van de mensen met dementie thuis woont.”

Welk aanbod bestaat er voor mensen met dementie en hun omgeving?

Anneleen: “Sensibilisering is heel belangrijk. We nemen heel wat dementievriendelijke initiatieven. Chantal organiseert bijvoorbeeld Praatcafés Dementie en we hebben een Infopunt Dementie. Hier zijn zowel personen met dementie als mantelzorgers welkom. Specifiek voor enkel mantelzorgers organiseren we lotgenotengroepen. En ook daar beweegt er veel, want sinds een half jaar komt er een nieuwe groep samen van naasten van mensen met jongdementie.

Daarnaast biedt Ferm Thuiszorg in samenwerking met HOGEVIJF sinds vorig najaar dagopvang aan mensen met jongdementie aan. En we gaven de brochure ‘Dementiewegwijzer Hasselt’ uit met uitgebreide informatie over de zorg en dienstverlening die er in Hasselt bestaat. We hebben ook nieuwe projecten op stapel staan, zoals dementievriendelijke wandelingen voor groepen of koppels waarvan één partner dementie heeft. Daarbij staan de zintuigen heel centraal en geven we dingen van vroeger aandacht tijdens de wandeling. In mei starten we met drie wandelingen, in het centrum van Hasselt, in het Kapermolenpark en in Herkenrode. In het najaar organiseren we een infomoment in de bibliotheek voor alle geïnteresseerde Hasselaren. In 2022 volgt er

Sen 15

Omgaan met dementie

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

“Dementie is meer dan ooit een uitdaging. Niet alleen voor de zorgsector, maar voor de hele samenleving.” dan een vormingsaanbod onder andere voor Hasseltse handelaars. We geven hen informatie en praktische handvatten mee om hen te leren omgaan met klanten met dementie.”

Chantal: “We dienden als HOGEVIJF ook een project in bij het Agentschap voor Natuur en Bos om mee invulling te geven aan de groene long die wordt gecreëerd binnen en rond de 2 zorgcampussen HOGEVIJF. We weten uit onderzoek dat bewoners gemiddeld maar zes minuten per dag buitenkomen. Daar willen we met dit project wat aan doen. Inzetten op meer dag- en zonlicht geeft alleen maar voordelen: toename vitamine D, positievere gemoedstoestand, kwaliteitsvollere nachtrust, ... Binnen deze groene en natuurlijke omgeving worden de zintuigen automatisch geprikkeld en werken we drempelverlagend om meer te gaan bewegen in de buitenlucht.

We creëren rustige en schaduwrijke plekjes waar bewoners samen met hun families, mensen uit de omgeving en ook schoolkinderen elkaar kunnen ontmoeten.

Zo wordt het voor de kleinkinderen nog fijner om bij opa en oma op bezoek te gaan. We willen laten zien dat het leven in een woonzorgcentrum zeker niet alleen kommer en kwel is. Hier wonen gewoon mensen die 16

Chantal

iets meer zorg nodig hebben. Met dit project hopen we dan ook het woonzorgcentrum verder te integreren in de buurt.”

Kaat: “We zijn bezig met de oprichting van een Hasseltse mantelzorgHub. Daarin is er o.a. aandacht voor mantelzorgers van personen met dementie. We trachten hen via Praatcafé Dementie en het infopunt Dementie reeds te ondersteunen en informeren. Daarbij staat de persoon met dementie waarvoor ze zorgen centraal. Maar binnen de werking van de mantelzorgHub is het de mantelzorger zelf die aandacht krijgt.

We trachten een aanbod te doen om hen te versterken in hun rol als mantelzorger, hun psychosociaal welzijn te verbeteren en hen ontspannende en informatieve activiteiten aan te bieden om de zorg vol te houden. “ Het is 2025. Wanneer zijn jullie tevreden over de geboekte resultaten?

Kaat: “Het beste scenario is dat we na vijf jaar verder mogen doen en het volgende bestuur ook aandacht blijft hebben voor dementie. Dat zou een mooi bewijs zijn dat er bij de beleidsmakers een bewustzijn is gegroeid rond de urgentie van dit thema.”

Chantal: ”De komende jaren zal ieder van ons te maken krijgen met personen met dementie. Ik hoop dat ze steeds beter en positiever benaderd zullen worden. En dat personen in hun omgeving beter weten hoe ze met personen met dementie best omgaan.. Al blijven we natuurlijk allemaal unieke mensen. Een individuele benadering blijft altijd belangrijk.”

Anneleen: “De inspanningen die we leveren rond dementie hebben voor ons geen einddatum. Er is een mentaliteitswijziging nodig en dat kost tijd. We willen het respect voor deze doelgroep versterken en de deskundigheid van de Hasselaar op dit vlak vergroten. Bijna iedereen in Vlaanderen zal straks iemand kennen die dementie heeft. Daarom

“Vergeet dementie, onthou mens” www.onthoumens.be

moeten we allemaal beter begrijpen wat dementie inhoudt en hoe we ermee kunnen omgaan. Ik hoop dan ook dat het volgende bestuur dit thema oppakt en wil blijven investeren in sensibilisering.”

Hebt u vragen over dementie? We helpen u graag verder.

• Zoekt u informatie over dementie of wilt u graag advies? Stuur dan een mailtje naar het Expertisecentrum Dementie Contact via ecd.contact@hogevijf.be. Zodra de coronamaatregelen versoepelen kunt u ook weer terecht bij het Infopunt Dementie HOGEVIJF (elke tweede dinsdagnamiddag van de maand, WZC HOGEVIJF, Campus Banneux, Hadewychlaan 74, 3500 Hasselt).

• Wilt u graag weten welke zorg- en dienstverlening rond dementie er in Hasselt bestaat?

Raadpleeg dan de Dementiewegwijzer Hasselt via www.hasselt.be/dementie of aan te vragen via dementievriendelijk@hasselt.be.

• Wilt u graag eens een infomoment bijwonen of contact opnemen met lotgenoten?

Ontdek de programmatie van de Praatcafés Dementie van HOGEVIJF en de Familiegroep Jongdementie Hasselt via www.hasselt.be/dementie.

• Hebt u vragen over dementievriendelijk Hasselt of wilt u reageren? Stuur dan een mailtje naar dementievriendelijk@hasselt.be.

• Zit u met een bepaalde behoefte of hebt u ideeën rond de uitwerking van Hasselt als dementievriendelijke stad? Informeer ons door onze enquête in te vullen op www.hasselt.be/dementie.

Sen 17

Omgaan met dementie

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

“HOGEVIJF zet in op contactclowns om bewoners met dementie beter te bereiken.”

Een contactclown is geen entertainer die een act komt opvoeren. De clown gaat op een speelse manier op zoek naar het kind in de bewoner. Het accent ligt op ‘echt contact maken’. Elke lach is mooi, maar ook andere emoties zoals verdriet, angst en boosheid krijgen een plaats. De kleurrijke kledij geeft deze clowns een andere ingang naar de bewoner. “Met een rode neus op, kan en mag alles.”

“Met een rode neus op kan je alles” Je kent vast wel de clowns die nog net wat meer stennis komen schoppen op kinderfeestjes. Maar ken je ook de clowns die rust brengen in onze woonzorgcentra? Enthousiaste de-MENS-ie vriendelijke medewerkers Carola Raeymaekers en Diana Wuytack zijn sinds een klein jaar aan de slag als contactclown. Ze doen dat met heel veel goesting en vertellen ons graag meer over hun werk.

18

“Wanneer je bewoners, die lange tijd in zichzelf gekeerd waren weer ziet openbloeien, doet dat iets met je,” steken Carola en Diana van wal. “Werken als contactclown heeft ons geleerd dat zorgen voor personen met dementie ook anders kan. Eigenlijk zijn we maatjes met de bewoners. Ze zijn niet alleen, krijgen van ons gelijk en mogen ook gewoon ‘nee’ zeggen. Je zou die ogen en gezichten eens moeten zien.”

Onder één hoedje spelen of ‘coalitie vormen’ is een van de tools uit de gereedschapskist van een contactclown. Het gedrag van de persoon met dementie spiegelen is een andere. “Natuurlijk heeft de bewoner voor ons altijd gelijk. Herinneringen zijn hun waarheid. Wie zijn wij om daar aan te twijfelen?”

“Elke bewoner is anders,” gaat Diana verder. “Bij de ene gaat alles spontaan, bij de

andere moet je heel hard nadenken en nog anderen nemen het spel helemaal over.

Soms moeten we er gewoon zijn en een hand vasthouden of knuffel geven. We kregen onlangs ook een bewoner helemaal mee door haar een handtas met juwelen en make-up voor te zetten. Ze maakte duidelijk dat ze graag wilde dat we haar hielpen. We halen enorme voldoening uit deze omgang met bewoners, maar op het einde van de dag kunnen we geen pap meer zeggen,” vult Carola aan.

“Mijn mooiste moment als contactclown vond een tijdje geleden plaats met een dame die eigenlijk hele dagen lang voor zich uit staarde. Weinigen konden tot haar doordringen. Maar toen ik contact met haar bezig maakte, nam ze plots mijn hoofd in haar handen en kuste me op mijn voorhoofd,” glundert Carola. Maar niet enkel de waardering van onze bewoners houdt het vuur branden bij deze dames. “Het eerste schouderklopje van mijn collega in de zorg.

Zo eentje van ‘het kan ook anders, we zien het’, dat is het moment dat mij het meeste bij blijft,” vertelt Diana.

“We zijn blij dat we de kans krijgen om dit te doen. Hopelijk kunnen we als contactclown onze bewoners nog lang een moment van rust, blijheid, verwondering en geluk schenken.”

Sen 19

HOGEVIJF in beeld

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Sjoelen met ballen

Liefdescocktail

Gooien

Kienen

Wedstrijd langste appelschil

Wandelen Verwennerij

Gekke week

Mosselfestijn 20

21

HOGEVIJF in beeld

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Carnaval Frietavond

Bewegen in de zon

Playbackshow Circus

22

Sen 23

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Overzicht activiteiten

Maandag 14u00 Moederdag Woonzorgcentrum 10 mei 2021 Filmmoment (vrouwen)

Campus Banneux Leefruimtes Campus Stadspark Leefruimtes

Maandag 14u00 Contactkoor Woonzorgcentrum 10 mei

Campus Banneux Polyvalente zaal

Woensdag 19 mei 2021

13u30 - Schoenenverkoop Woonzorgcentrum 17u00 Elysee shoes

Campus Stadspark Polyvalente zaal

Donderdag 14u00 Meiwandeling Woonzorgcentrum 20 mei 2021

Campus Stadspark Buiten

Woensdag 14u00 Meiwandeling Woonzorgcentrum 26 mei 2021

Campus Banneux Buiten

Maandag 14u00 Contactkoor Woonzorgcentrum 7 juni 2021

Campus Stadspark Polyvalente zaal

Zondag 08u00 - Vaderdag Woonzorgcentrum 13 juni 2021 10u00 Koffiekoeken

Campus Banneux Leefruimtes Campus Stadspark Leefruimtes

Maandag 14u00 Contactkoor Woonzorgcentrum Campus Stadspark 19 april 2021 Polyvalente zaal

Dinsdag 16u00 Vaderdag Woonzorgcentrum 15 juni 2021 Filmmoment (mannen)

Bruin café

Campus Banneux Leefruimtes Campus Stadspark Leefruimtes

Maandag Week van de Woonzorgcentrum 26 april - valpreventie Vrijdag 30 april 2021

Dinsdag 14u00 Bewonersraad Woonzorgcentrum 15 juni 2021

Campus Banneux Multifunctionele ruimte

Woensdag 14u00 Bewonersraad Woonzorgcentrum 16 juni 2021

Campus Stadspark Polyvalente zaal

Donderdag 10u00 24 juni 2021

Examenuitreiking geheugengroep 1

Woonzorgcentrum geheugengroep 1

Campus Stadspark Polyvalente zaal

Dinsdag 10u00 29 juni 2021

Examenuitreiking geheugengroep 2

Woonzorgcentrum geheugengroep 2

Campus Stadspark Polyvalente zaal

Vrijdag 14u00 Paashaas rondgang Woonzorgcentrum 2 april 2021

Campus Banneux Campus Stadspark

Zondag 08u00 - Chocokoek en gebak Woonzorgcentrum 4 april 2021 10u00

Campus Banneux Leefruimtes Campus Stadspark Leefruimtes

Dinsdag 14u00 Muziekoptreden 6 april 2021

Woonzorgcentrum Campus Stadspark

Maandag 14u00 Contactkoor Woonzorgcentrum Campus Banneux 12 april Polyvalente zaal Dinsdag 14u00 - Brillenbus Woonzorgcentrum 13 april 2021 17u00

Campus Banneux Lokaal 0.03 Campus Stadspark Polyvalente zaal

Campus Banneux Campus Stadspark Leefruimtes en gangen

Dinsdag 14u00 Schoenenverkoop Woonzorgcentrum Campus Banneux 4 mei 2021 Zapata shoes Lokaal gelijkvloers Zondag 08u00 - Moederdag Woonzorgcentrum 9 mei 2021 10u00 Koffiekoek

24

Campus Banneux Leefruimtes Campus Stadspark Leefruimtes

Sen 25

Woordzoeker

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Valentijn

PUZZELEN MET Kledingverkoop

Optreden

Contactkoor carnaval

Soep koken

Seniorenvoorzieningen OCMW Hasselt

V

A

C

C

O

R

D

E

O

N

C

L

U

B

R

C

IJ

W

H

E

M

E

L

E

N

O

I

O

I

A

L

L

A

T

E

L

I

E

R

O

N

T

I

M

G

R

E

V

A

N

C

H

E

P

T

E

E

P

R

G

L

I

M

L

A

C

H

W

E

R

C

U

U

R

S

U

L

I

N

E

N

E

R

W

H

S

A

M

B

U

L

A

N

C

E

D

N

A

O

S

P

E

L

B

R

E

K

E

R

S

A

F

C

R

E

A

T

I

V

I

T

E

I

T

A

E

O

W

I

S

S

E

L

B

E

K

E

R

T

L

L

S

A

M

B

A

C

H

T

E

L

IJ

K

T

A

G

A

S

T

V

R

IJ

H

E

I

D

W

J

D

E

R

B

O

E

R

E

N

H

E

S

P

E

E

K

W

A

N

D

E

L

I

N

G

E

N

S

ACCORDEONCLUB AMBACHTELIJK AMBULANCE ATELIER BOERENHESP

BOTERWAFELTJES CAMPUS CHOCOLADE CREATIVITEIT GASTVRIJHEID

GLIMLACH HEMELEN INTERNAAT LOOPWEDSTRIJD REVANCHE

SPELBREKER URSULINEN WANDELINGEN WISSELBEKER

OPLOSSING 26

Sen 27

Verborgen talent

Paula Robben is een verrassend kwieke dame van 85 jaar. De verpleegster liet al weten dat ze graag over de boerderij praat. En dat blijkt helemaal te kloppen. In geuren en kleuren vertelt ze over het boerderijleven bij haar ouders thuis. Een leven dat ze later ook met haar man verderzet. Maak kennis met deze enthousiaste en energieke dame.

“Mijn ouders waren boeren en hadden een boerderij in Schakkebroek, een gehucht van Herk-de-Stad”, vertelt Paula. “We waren met zes kinderen thuis. Ik was de vierde in rij. Tot mijn achttiende mocht ik naar school.

Toen verliet mijn oudste zus het huis en dat betekende dat het nu aan mij was om mee te werken op de boerderij. Dat deed ik graag.

We hadden heel wat dieren zoals koeien, varkens, paarden en natuurlijk kippen. Op een boerderij ben je altijd bezig, en we deden in die tijd ook nog heel veel met de hand.”

“Ik denk dat als er een loopwedstrijd is, veel mensen me niet kunnen volgen!”

28

Ambachtelijk bezig “Brood bakten we zelf. Het deeg bereidden we in grote houten bakken. We bedekten het met een oud laken om te laten rijzen. Het brood bakten we vervolgens in een houtoven.

Onze pa zei dan: ‘Ik moet de oven nog wessemen. Dat betekende dat hij zodra de oven op temperatuur was, hij de houtskool en grijze assen weghaalde, anders zouden die aan de onderkant van het brood blijven plakken.

Hij wilde altijd op steen bakken en niet in een ijzeren pan. Dat vond hij maar niets.”

“Eén keer per week maakten we boter. Met een rolvat scheidden we de room van de melk. De room sloegen we op in donkerrode stenen kroegen of kruiken. En als het in de zomer heet was, dan liet pa de kruiken voorzichtig met koorden in onze waterput zakken zodat de room koel bleef. Als de boter uiteindelijk klaar was, verpakten we die in papier waarop de naam van pa stond. Dat moest toen zo. Hij verkocht een deel van de boter op de markt.

“Ook aan vlees hadden we nooit gebrek.

Zo’n twee keer per jaar kwam er iemand uit het dorp om een varken van ons te slachten.

Van het vlees maakten we pensen en worsten die we te drogen hingen aan balken, want er waren nog geen diepvriezers. Onze pa was altijd zo fier als hij weer zo’n grote ‘zij’ van een stevig varken had hangen. In de spekkuip pekelden we de hespen in. Die lieten we daar zo’n week of vier liggen. Daarna hingen we ze twee tot drie maanden te drogen, ergens in een hoek van onze huiskamer. Dat vonden we toen heel gewoon.

Sen 29

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

“Maar omdat ik graag wat sociaal contact heb, ga ik regelmatig het huis uit. Elke woensdag kom ik naar HOGEVIJF.”

En dan, als het eindelijk zover was, sneden we heel dunne plakjes gedroogde boerenhesp af. Erg lekker. Ook maakten we gebraad door het vlees onmiddellijk na de slacht te bakken en stoven op de kachel. We maakten het vervolgens in en bewaarden het in zijn vleesnat in glazen potten.”

God zal het u lonen “Naast onze dieren hielden we ons ook bezig met landbouw. We verbouwden verschillende graansoorten zoals tarwe, gerst en haver voor de paarden. Onze pa zichtte het koren. Als kinderen hielpen we mee om de graanhalmen samen te binden tot schoven.

Die zetten we dan tegen elkaar als ‘hok’ om te laten drogen. Achteraf haalden we alles op met paard en kar en stapelden we de oogst op in de schuur. Al tijdens de oorlog hadden we een elektrische dorsmachine die ons hielp om de graankorrels van het stro te scheiden, waarbij de graankorrels in een zak werden opgevangen.”

“Wij hadden het goed thuis”, blikt Paula terug. “Maar er woonden in onze omgeving ook arme mensen die het zwaar hadden, vooral tijdens de oorlog. Ze kwamen van Terbermen en trokken langs de boeren 30

voor een aalmoes. Bij ons kwam er vaak een vrouwke langs en ze begon dan te bidden aan de deur: ‘Onze Vader die in de hemelen zijt ...’ of ‘Wees gegroet, Maria …’ We hoorden dat als kinderen vanuit de kamer. Het vrouwke had een korfje bij waar we dan wat boterhammen in legden, belegd met wat vet, kaas of confituur. Ze was dan zo gelukkig. ‘God zal het u lonen, kind’, sloot ze dan altijd af. En inderdaad, wij zijn nooit echt ziek geworden en hadden altijd goed te eten.”

Fietsen voor de liefde “Hoe ik mijn man leerde kennen? Tijdens de kermis in Herk-de-Stad. Achter het café van Janssen was er nog een zaaltje waar er gedanst werd. Het was er altijd stampvol. Daar vroeg Paul me ten dans. Op het einde van de avond fietste hij mee tot aan ons huis. Hij woonde nochtans in Diepenbeek, dus hij heeft serieus wat afgefietst voor mij”, lacht Paula. “Daarna zagen we elkaar telkens terug op de dorpskermissen in de buurt. In 1960 zijn we dan getrouwd en gingen we in Diepenbeek wonen, op de boerderij van de ouders van Paul. Die hadden we van hen overgenomen. En zo kon ik het boerenleven dat ik van thuis uit gewend

was, met mijn man verderzetten. Ons leven veranderde toen Paul bij de Philips ging werken. Het was de tijd dat supermarkten verschenen en het minder nodig was om zelfvoorzienend te zijn. Ik was altijd graag bezig geweest op de boerderij maar genoot er nu toch ook van dat we niet langer meer elke ochtend om halfzes de koeien hoefden te gaan melken.”

Graag onder de mensen “Paul en ik kregen vier kinderen, die nog steeds allemaal in Limburg wonen. Onze oudste is zelfs al op pensioen. Ondertussen ben ik de trotse oma van zes kleinkinderen. Helaas is mijn man tien jaar geleden overleden. Maar omdat ik graag wat sociaal contact heb, ga ik regelmatig het huis uit.

Elke woensdag kom ik naar de HOGEVIJF. We drinken een koffie, luisteren naar een spreker en gaan wat wandelen in de buurt.

En ’s middags genieten we van een heerlijke warme maaltijd. Ik ben hier graag. Ook ben ik al jaren lid van de vereniging Vrouwen in de Middenleeftijd, waarmee we eenmaal per maand samenkomen in het cultuurcentrum van Hasselt.”

“Ik ben optimistisch van aard en zie altijd het goede in de mens. Ook al ben ik 85 jaar, ik voel me nog steeds jong. Thuis ben ik nog helemaal zelfstandig. Ik kan alles nog: autorijden, poetsen, de tuin onderhouden en fietsen. Al moet ik er wel bij zeggen dat ik een elektrische fiets heb. (lacht) Ik denk dat als er een loopwedstrijd is, veel mensen me niet kunnen volgen”, eindigt Paula even enthousiast als ze begon aan dit gesprek.

Newsflash Gebruikersraden assistentiewoningen Om de drie maanden nodigen we de bewoners van onze assistentiewoningen graag uit op een gebruikersraad. We stellen hier nieuwigheden binnen onze werking voor, maar geven natuurlijk ook telkens opnieuw een toelichting over hoe alles in zijn werk gaat op de campus. We wisselen met plezier van gedachten met de aanwezigen en vragen staat dus uiteraard steeds vrij.

Je kan als deelnemer zelf natuurlijk ook bepaalde zaken ter bespreking agenderen op deze vergadering.

Let er wel op dat we voor elke campus een aparte gebruikersraad organiseren.

De volgende data zijn: Campus Banneux: donderdag 24 juni 2021 vanaf 10u00 Campus Stadspark: donderdag 17 juni 2021 vanaf 10u00 Campus Rederijkers: Woensdag 16 juni 2021 vanaf 10u00 Deze gebruikersraad gaat telkens door in de gemeenschappelijke ruimte van het gebouw.

Sen 31

Vrijwilliger

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

ven of acht spelers. En aangezien het spel maar vier bordjes heeft, heb ik er zelf vier bijgemaakt van stevig hout. Zijn we met meer dan acht, dan halen we er een tweede speldoos bij.”

Guido is 62 jaar en kreeg na een operatie te maken met dementie. Daarom woont hij in het woonzorgcentrum van HOGEVIJF. Hij doet aan zoveel mogelijk activiteiten mee.

“Ik volg geheugenlessen, wandel en fiets veel, en speel graag Rummikub. We helpen elkaar daarbij nog wel eens op weg, want het spel is niet voor iedereen even gemakkelijk. Zodra je de eerste reeks stenen hebt gelegd die samen dertig punten tellen, ben je vertrokken.”

“Niemand durft de wisselbeker mee te nemen!”

Frans Hulsbosch is geen type om achter de geraniums langzaam uit te doven. Elke week zet deze vitale tachtiger zich met plezier in als vrijwilliger bij HOGEVIJF Campus Banneux. Hij bezorgt anderen graag een fijne tijd door met hen gezelschapsspelletjes te spelen. Bewoners Guido Marcoen en Leonie Vanheel zijn altijd van de partij.

32

De Rummikub-club “Ik ben al bijna vijf jaar vrijwilliger bij HOGEVIJF. Ik begon ermee toen mijn vrouw hier werd opgenomen. We zaten ’s avonds in de eetzaal, maar er was eigenlijk niet veel te doen. Toen stelde ik voor om die avonden invulling te geven door gezelschapsspelletjes te spelen. Met een paar man begonnen we met Rummikub. Al snel deden er meer bewoners mee. Nu zijn we vaak met ze-

Ook Leonie bezoekt trouw de Rummikub-middag. “Ik ben 86, maar voel me nog heel goed. Ik neem altijd met veel plezier deel aan de spelletjesnamiddag. Rummikub kende ik al via de vereniging OKRA waar ik lid van was. En hier op mijn afdeling speel ik het spel zelfs elke dag. Mijn zonen hebben Rummikub ondertussen ook aangeschaft en zijn er heel enthousiast over.”

“We hebben zelfs een heuse wisselbeker”, gaat Frans verder. “Het is een plastic beker die helemaal gevuld is met snoepjes.

Hij werd al vaak gewonnen, maar niemand durft hem mee te nemen. (lacht) Ze laten hem toch liever staan, dan heeft iedereen de volgende keer weer een snoepje.”

Sen 33

Vrijwilliger

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Opgegroeid met spelletjes “Mijn ouders hadden acht kinderen. Ik begon met kaarten zodra ik kon tellen.

We kaartten, damden en schaakten heel veel. Er was toen ook nog niets anders, hè.

Kerstmis en Nieuwjaar waren altijd de feesten waarop we hele dagen kaartten. Als de eerste kerstdag dan op een maandag viel, waren we vier dagen aan een stuk aan het kaarten. Ook verzonnen we spelletjes om het uitpakken van de kerstcadeaus nog wat spannender te maken. Na het eten mocht je dan een pakje onder de kerstboom gaan halen en het aan iemand geven. Die pakte het uit en iedereen mocht vervolgens raden voor wie het cadeau bedoeld was. Had je het fout, dan moest je een ludieke strafopdracht uitvoeren. En zo waren we al snel tot een uur of drie ’s nachts bezig.”

“Ik nam die liefde voor gezelschapsspelen mee naar mijn gezin. Met Nieuwjaar maakte ik altijd een quiz. Ik verzon de vragen, want dan hoefde ik niet mee te doen (lacht).

De kleinkinderen en de vrouwen waren er ook bij. Ik zette hen aan het rekenen, liet hen dingen uitbeelden en legde hen allerlei vragen voor over de actualiteit of over televisieprogramma’s. Mijn zonen hebben die traditie trouwens overgenomen en organiseren nu op hun beurt quizzen in het ontmoetingscentrum De Binder in Kiewit. En die zijn zelfs in deze tijd nog populair, want maximaal veertig groepen van 4 spelers kunnen zich inschrijven en toch ontvangen ze altijd veel meer aanmeldingen.”

34

“Ik speel nog altijd veel kaart. Elke maand ging ik wiezen met mijn drie broers. En ook met mijn zonen spreek ik maandelijks af om te kaarten. Hier bij HOGEVIJF kaarten we op dinsdagnamiddag en kiezen we vaak voor kingen.”

Ondertussen woont Frans sinds november ook in een serviceflatje van HOGEVIJF. Zijn vrouw had dementie en overleed vorig jaar tijdens de coronacrisis. “Een huis zonder vrouw, is een huis zonder ziel. Ik vond het niet fijn meer om alleen in ons huis te zijn.

Ik begin toch ook al wat te verslijten, merk ik, en de tuin vroeg veel onderhoud. Al bij al goede redenen om mijn intrek te nemen in een flatje van HOGEVIJF. In mijn gebouw hoop ik ook spoedig een spelmoment te organiseren. Zodra iedereen daar ingeënt is, kunnen we starten.”

Corona als spelbreker “Toen de coronacrisis uitbrak, hebben we onze spelactiviteiten een tijd moeten stilleggen. Er kwamen versoepelingen, maar mijn specialist raadde me toch aan om nog even te wachten met deze groepsactiviteiten, omdat ik diabetespatiënt ben. Ondertussen zijn wij als deelnemers wel al allemaal ingeënt en mogen we vandaag – na lange tijd – weer starten met onze spelletjesmiddag. We kijken er al even naar uit en iedereen heeft er zin in!”

“Ik heb ondertussen nog een nieuw spel uitgedacht, een geheugenspel. Het gaat zo: je

Guido, Frans en Leonie

legt vijf dingen op tafel en telkens voeg je er een voorwerp aan toe. De anderen moeten dan raden wat erbij gekomen is. En zo ga je door tot er twintig voorwerpen liggen. Andersom kan het ook: je legt twintig voorwerpen op een tafel en haalt er telkens eentje weg. De anderen moeten dan telkens raden wat er weggehaald werd. Het stomme is dat ik de schoendoos waar ik al die voorwerpen had ingestopt kwijt ben. Tja, een geheugenspel …”, lacht Frans.

Bezige bij “Ik ben graag bezig en hou ervan om vrijwilligerswerk te doen. Onlangs vroegen ze me of ik wat voor de beplanting buiten wilde zorgen. Ik ga dan de plantjes die ze boven

kweken, buiten uitzetten. Dat zijn fijne dingen om te doen. Ook ga ik af en toe meewandelen met de wandelgroepjes. Al die kleine dingen zorgen ervoor dat je weer een mooie middag of avond hebt gehad.”

“Ik hoop dat alles nu stilaan weer op gang mag komen. Eind maart zou netbal weer starten. In de zomer spelen we normaal gezien altijd sjoelcompetitie tegen de andere campus in het Stadspark. Hopelijk kan dat deze zomer weer plaatsvinden. We spelen altijd een heen- en terugmatch. We moeten trouwens dringend revanche nemen, want de wisselbeker is nu al drie jaar daar gebleven”, lacht Frans. Eén ding is zeker, ook al is Frans al 85 jaar, uitgespeeld is hij niet!”

Sen 35

Toen en nu

Op internaat “Ik was nog geen vijftien jaar toen ik bij het ziekenhuis Virga Jesse werkte. We zaten op internaat met een groep van 35 meisjes. De ene week mochten we op zaterdagmiddag naar huis en de andere week pas op zondagmiddag. We probeerden in het weekend dan altijd een uitvlucht te vinden om toch even naar de stad te kunnen, bijvoorbeeld omdat we dringend kousen nodig hadden. (lacht)”

“Ik heb heel veel geluk gehad” Bewoonster Jenny Geelen heeft doorgaans een positieve kijk op het leven. En gelukkig maar, want het ging haar niet altijd voor de wind.

Daarom geniet ze ook intens van haar drie dochters en vijf kleinkinderen. Een onverwacht hersenstaminfarct in 2018 gooide haar leven om.

Ze moest naar HOGEVIJF Campus Banneux verhuizen, maar voelt zich daar nu helemaal thuis.

Jenny Geelen werd in 1949 in Hasselt geboren en groeide tot haar negentiende op in Kuringen. “We waren thuis met zes kinderen, waarvan ik de tweede jongste ben. Ik woonde graag in Kuringen. In die tijd waren er nog veel grote gezinnen, dat was plezant. Er waren de Paardenmarkt in het voorjaar, de parochiale feesten in augustus en onze kermis met twee molekes en een paardenkop.”

36

“Eigenlijk heet ik Lutgarde, maar ze zeggen allemaal Jenny. Mijn pa zaliger zei tegen mijn meter, die ook zijn zus was: ‘Jeanne, het is een meisje, en het is een Lutgarde.’ ‘Wie noemt er zijn kind nu Lutgarde!’ riep mijn meter uit.

Toen zei mijn pa: ‘Zeg tegen haar wat ge wilt.’

En zo is zij vanaf toen Jeanne gaan zeggen.

Door de jaren heen werd dat Jenny. En dat is nu al bijna 72 jaar zo”, lacht Jenny.

“Daarna heb ik een klein jaartje in het sanatorium van Mont-sur-Meuse bij Godinne gewerkt. Daar ontmoette ik ook mijn man.

Hij werkte er als schrijnwerker. Toen hij een job kreeg bij Atlas Copco, verhuisden we naar Antwerpen. In 1992 keerden we terug naar Kuringen. We kregen drie dochters, waarvan de jongste hier in Hasselt woont.

Ondertussen heb ik vijf kleinkinderen die tussen de 15 en 21 jaar oud zijn. Dankzij hen en de coronacrisis zit ik nu trouwens op WhatsApp, waardoor ik veel meer contact met hen heb. Daar geniet ik van.”

Zijn er ook jongens?

“Mijn man was altijd heel bezorgd over mij en zijn dochters. Daar mocht niemand aankomen! Dus toen ze ouder werden en wilden uitgaan, mocht dat niet van hem. De oudste kon hij nog even tegenhouden, maar de tweede ging gewoon op stap. (lacht) En als er op een gegeven moment jongens kwamen aanbellen, was hij niet erg goedgezind. ‘Wie is dat!’ riep hij dan. Wilde er iemand van zijn dochters naar een fuif, dan

vroeg hij ‘of er ook jongens waren’. Ja, zijn dochters die waren hem heilig. Helaas heeft hij alleen maar de trouw van onze oudste dochter meegemaakt. Hij heeft haar nog kunnen weggeven. Na een kortstondige ziekte is hij overleden op 73-jarige leeftijd.

Dat is alweer 23 jaar geleden.”

Hersenstaminfarct “Sinds twee jaar verblijf ik hier op de Campus Banneux van HOGEVIJF. Daarvoor woonde ik in de Banneuxwijk. Het was augustus 2018 toen mijn leven plots compleet veranderde. Totaal onverwacht kreeg ik een hersenstaminfarct. Je wordt dan het best binnen het uur geholpen, maar ik was alleen en heb daar een hele dag gelegen.

Gelukkig kwam mijn jongste dochter langs.

Ze zag beneden mijn sloffen staan en hoorde boven gemompel. Toen wist ze genoeg.

Ik herinner me er allemaal niets meer van.

Wel weet ik dat ik héél veel geluk heb gehad. Mijn linkerkant was verlamd.

Vier dagen lag ik op intensieve en dan nog acht dagen op semi-intensieve. Daarna begon mijn lange revalidatieproces in Herkde-Stad.”

“Het mag misschien vreemd klinken, maar ik kijk heel dankbaar en blij terug op mijn periode in het revalidatiecentrum. Ik heb daar geleerd om meer assertief te zijn en ben toen echt uit mijn schulp gekropen. Ik was er graag, al heb ik heel hard moeten werken om te herstellen. Ik moest weer leren stappen en slikken, en kreeg logopedie.

Sen 37

In Memoriam

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Afscheid nemen is met zachte vingers wat voorbij is dichtdoen en verpakken in de goede gedachten der herinnering

“Eigenlijk ben ik te goed om hier te zitten, maar voor mijn veiligheid is het beter zo.

En daarmee is de familie ook gerust.”

Ze hebben me erg goed geholpen. Het zijn dan ook de beste kinesisten van Europa die daar zitten! En ook mijn kinderen hebben me altijd bijgestaan. Daar ben ik hen heel dankbaar voor.”

“Na vijf maanden mocht ik het revalidatiecentrum van Herk-de-Stad verlaten. Ik verbleef even in woonzorgcentrum Salvator, waarna ik een kamer kreeg bij HOGEVIJF. Eigenlijk ben ik te goed om hier te zitten, maar voor mijn veiligheid is het beter zo. En daarmee is de familie ook gerust.”

Het leven op de campus “Ik heb hier ondertussen fijne vriendschappen opgebouwd. Het personeel is heel vriendelijk en werkt erg hard. Ik woon hier graag. We lachen regelmatig wat af met elkaar. Ze zorgen hier voor leuke activiteiten.

De ene keer een optreden van vrijwilligers die op de koer komen zingen. Een andere keer een klein orkestje in de polyvalente zaal. En ook Jos Tuts van de STOOPKES is al hier geweest. Dan zingen we allemaal om het hardste mee! Het verplegend personeel heeft hier zelfs al eens een playbackshow gehouden. Dan leer je ze wel even anders kennen. (lacht)” “Tijdens de week is er altijd wel iets te doen. Op maandag komt er iemand met 38

mij scrabbelen. Ik ga naar de geheugenclub en de breiclub. In de zomer maken we vaak een grotere uitstap of wandeling. Ook ons sjoelbaktoernooi tegen de bewoners van Campus Stadspark vindt dan plaats. Al drie jaar proberen we de wisselbeker in de wacht te slepen maar dat is tot nu toe nog niet gelukt.”

Terug naar normaal “Ik kijk er erg naar uit dat alles weer normaler wordt en in gang schiet. Iedereen snakt ernaar. Dat onze activiteiten opnieuw doorgaan en er nog eens een barbecue wordt georganiseerd. En kienen, daar heb ik zoveel zin in. Ik ben degene die afroept en amuseer me daar goed mee. Enkele oudere dames horen niet goed, dus dan moet ik altijd heel hard roepen. En zitten ze naast me, dan horen ze me nog niet, terwijl de anderen me tot in het cafetaria horen. (lacht)” “We hebben hoop, nu iedereen is ingeënt.

En als dan ook nog die bezoekersregeling wegvalt, ziet het leven er toch weer een stuk rooskleuriger uit. Nu moeten we nog om vijf uur binnen zijn. Vroeger was dat halfnegen. Maar ze doen niet moeilijk, hoor, als het eens later is. Zolang je het maar even overlegt, want het is natuurlijk geen vogelkot.”

Peeters Maria Jacobs Josephina Sterk Jean Bruninx Francois Put Irma Schleidt Marianne Pieters Raphael Indestege Alphons Vanhaeren Ludovicus Wijshoff Leontina Lessmann Klaus Brauns Andree Claesen Rene Forier Irene Neven Maria Eykmans Justina Julia Grauls Marie-Louise Vrancken Francois De Graeve Lutgardis Spaas Valentin Horsten Josephina

CB Elisabeth 15/12/2020 CS Germaine 21/12/2020 CB Edward 22/12/2020 CS Arthur 05/01/2021 CS Pauline 05/01/2021 CS Katrien 06/01/2021 CS Oscar 09/01/2021 CB Virginie 10/01/2021 CB Emiel 16/01/2021 CB Elisabeth 06/02/2021 CS Xavier 07/02/2021 CB Emiel 13/02/2021 CB Madeleine 14/02/2021 CB Emiel 14/02/2021 CB Virginie 15/02/2021 CB Madeleine 21/02/2021 CS Germaine 22/02/2021 CS Germaine 24/02/2021 CS Marie-Louise 01/03/2021 CS Germaine 12/03/2021 CS Arthur 13/03/2021

Sen 39

Verborgen talent

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Janine Van den Bossche is de gastvrijheid zelve. Ze onthaalt je als een ware gastvrouw en ze laat het haar bezoekers aan niets ontbreken.

Hoewel ze niet gemakkelijk loopt, haalt ze een heerlijke kop koffie uit de keuken, vergezeld van krokante boterwafeltjes. Zachte klassieke muziek weerklinkt uit haar retro radio. De juiste toon voor een open gesprek is gezet.

“Ik ben 68 jaar en woon nu drie jaar in deze serviceflat”, vertelt Janine. “Ik woon hier graag en merk dat ik zelfs vooruit ben gegaan, want vroeger was ik geslotener. Ik kon me niet goed uiten. Dat gaat nu veel beter.

De mensen zijn hier erg vriendelijk. Ik geniet van het mooie uitzicht en als het goed weer is, zit ik graag buiten op mijn balkon.

In totaal wonen hier zeventien mensen, onder wie twee koppels.”

“De kinderen van mijn broer zie ik als mijn eigen kinderen”

40

Wankele gezondheid “Ik ben in het moederhuis aan de kleine ring van Hasselt geboren en heb een oudere broer. Ik ging bij de ursulinen naar school.

Op mijn achttiende kwam er een ommekeer in mijn leven. Ik werd erg ziek. Op een gegeven moment gaven ze me zelfs op. Ik had een perforatie van de darmen en een buikvliesontsteking. Het scheelde niet veel of ik was er niet meer geweest, maar ik ben er toch bovenop gekomen. Maanden verbleef ik in het ziekenhuis, waardoor ik mijn

eindexamens miste. Ik ben dan in de zaak van mijn ouders gaan werken en ging ook vrijwilligerswerk doen. Later probeerde ik mijn studie nog eens op te pakken, maar dat liep allemaal erg moeilijk door mijn gezondheidsproblemen. Ik ben ook acht keer aan mijn been geopereerd en ik heb op verschillende plaatsen prothesen. Binnen kan ik goed lopen, maar alleen korte stukjes.

Ook mijn zicht is niet helemaal goed. Ik doe eigenlijk alles met één oog. Op een gegeven moment was ik dat gevecht dat ik moest leveren zo beu dat ik het voor bekeken hield.

Ik stopte met mijn pogingen om te studeren en te werken en besloot me helemaal te richten op de schilderkunst. Daarin heb ik echt mijn draai gevonden.”

Ondernemersfamilie “Ik groeide op in een ondernemersfamilie. Mijn ouders hadden een elektrozaak in het centrum van Hasselt waar nu juwelier Heleven zit. Mijn moeder leeft nog en is on-

Sen 41

Verborgen talent

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Janine richtte in haar flatje een eigen schilderatelier in. Ze laat me de mooie ruimte zien die vrolijk en artistiek is ingericht.

dertussen 92 jaar. Ze woont nog altijd boven de winkel die ze samen met papa uitbaatte.

Ik bezoek haar regelmatig, want ze is aan het achteruitgaan. Met de taxi ga ik dan tot bij haar, waar ik met de traplift naar boven ga. Papa is helaas maar 65 jaar geworden en overleed 32 jaar geleden. Dat kwam heel onverwachts voor ons. Hij bleek een hartziekte te hebben, maar niemand mocht daar iets van weten. Daar had hij bij zijn huisdokter op aangedrongen. Hij moest eigenlijk geopereerd worden, maar deed dat niet en zo is hij voor ons erg plots gestorven.”

Schilderen “Zoals ik al zei, besloot ik op een gegeven moment studie en werk voor bekeken te houden. Mijn gezondheid speelde me te veel parten. Ik verdiepte me helemaal in het schilderen en volgde vijf jaar les aan de Stedelijke Academie. Daarna ging ik schilderlessen volgen in het Doppahuis. Een geweldige leerkracht geeft me daar nu al tien jaar les. Ze heeft me zoveel geleerd. Ze heet Jacqueline Nouwen, dat mag je gerust vermelden. Ze is de beste leerkracht die ik ooit 42

mee bedoel ik hoofden van mensen. Al doe ik dat de laatste tijd wat minder omdat de mensen soms zeggen: ‘Ga je nu alweer een poppeke schilderen?’ (lacht) Beneden in de polyvalente ruimte hangen trouwens een paar werken van mij”, zegt ze trots.

heb gehad. Door de coronacrisis liggen de lessen nu stil, maar zodra ze weer starten ben ik meteen van de partij, reken maar!”

Eigen atelier Janine richtte in haar flatje een eigen schilderatelier in. Ze laat me de mooie ruimte zien die vrolijk en artistiek is ingericht. De schildersezel staat klaar met daarbij een grote glazen pot gevuld met allerlei verfkwasten. “Ik heb van deze slaapkamer mijn atelier gemaakt. Schilderen is mijn hobby en beroep. Ik doe het als ik er zin in heb.

Het liefste schilder ik ‘poppekes’ en daar-

“Creativiteit zit in onze familie. Mijn broer is ook kunstenaar en gaf zelfs al boeken met eigen werk uit. Dit zijn ze.” Ze overhandigt twee omvangrijke naslagwerken met een overzicht van heel wat van zijn kunstwerken. “Mijn broer is dokter in de geneeskunde, hij leidt andere dokters op in Leuven en neemt examens af. Thuis heeft hij ook een eigen praktijk.”

Hechte band “Ik ben nooit getrouwd geweest en heb geen kinderen. Mijn kinderen, dat zijn de kinderen van mijn broer. Hij is 73 jaar en heeft twee zonen van 41 en 45. Lieve jongens.

Ze hebben ondertussen allebei twee tienerdochters. We zijn een kleine familie en daarom wat hechter, denk ik. Mijn broer en zijn zoons vergeten me niet. Ze bellen regel-

matig op om te horen hoe het met mij gaat.

En tijdens de feestdagen kwamen ze me zelfs een heel pakket eten brengen. Ik had genoeg voor de hele week. (lacht)” Volle agenda “Wat ik zoal doe in de week? Mijn agenda staat goed vol.” Ze laat me haar kalender zien die volgeschreven staat met allerlei afspraken. “De verpleging komt elke dag langs. Familiehulp bezoekt me drie keer per week. Ze komen hier poetsen, doen boodschappen en gaan met me wandelen met de rolwagen. Eten brengen ze drie keer per week. Mijn favoriete maaltijd is frietjes en forel met champignonsaus. Daarnaast ben ik natuurlijk veel in mijn atelier te vinden, terwijl ik geniet van klassieke muziek van de radiozender Klara. Regelmatig kijk ik een film, meestal over dieren of over levensverhalen van mensen. Op tv volg ik vooral de soaps zoals Familie, Wittekerke, Mooi en Meedogenloos en De Dingen des Levens. Mijn favoriete zender is Eclips TV, toch een beetje de zender voor senioren, hè”, lacht Janine.

Sen 43

Vrijwilligers

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Waarom wilden jullie vrijwilligerswerk bij HOGEVIJF gaan doen?

Noëlla: “Ik werkte vroeger in het onderhoud bij het woonzorgcentrum Zonnestraal.

Toen deed ik naast mijn job ook al graag wat meer voor de bewoners. Ik hielp mee met allerlei activiteiten en dat wilde ik graag blijven doen. Daarom gaf ik me drie jaar geleden, toen ik op pensioen ging, meteen op voor vrijwilligerswerk.”

“Elke keer vertrek ik met de glimlach terug naar huis”

Billy, Annemie, Huguette en Noëlla

Noëlla Put, Huguette Meurs, Annemie Lemmens en Billy Cornips hebben het hart op de goede plaats. Elke week zetten ze zich met veel passie in om bewoners van HOGEVIJF Campus Stadspark een aangename ochtend of middag te bezorgen. Hoe zijn ze in dit vrijwilligerswerk gerold? En wat drijft hen om dit werk te doen? Maak kennis met deze enthousiaste groep vrijwilligers.

44

Huguette: “Ik ben slager van beroep en had daardoor altijd veel contact met mensen.

Begin maart 2020 ging ik op pensioen. Ik keek er al langer naar uit om vrijwilligerswerk bij HOGEVIJF te kunnen doen, maar dat lukte niet in combinatie met mijn werk.

Ik was al wat vertrouwd met de werking van HOGEVIJF omdat mijn ouders en mijn schoonmoeder vroeger in woonzorgcentrum Zonnestraal zaten. In maart vorig jaar kon ik eindelijk aan de slag als vrijwilliger in het cafetaria. Helaas moest het twee weken later al sluiten door de coronacrisis. Ze vroegen me dan of ik wilde meehelpen bij de bezoekersregeling die toen werd ingevoerd.

Bewoners mochten twintig minuten bezoek ontvangen tijdens die eerste golf. Als vrijwilligers zagen wij erop toe dat alles goed verliep en de afstandsregels werden gerespecteerd. Wij haalden de bewoners aan hun kamer op en brachten hen daarna terug.”

Annemie: “Ik ben net na de eerste lockdown als vrijwilliger begonnen. Ik reageerde

op een oproep waarin HOGEVIJF vrijwilligers zocht voor het onthaal van bezoekers.

Omdat mijn moeder hier ook verblijft, was ik me al bewust van de noden die de bewoners hier ervaren. Het leek me nu het juiste moment om me als vrijwilliger op te geven. Ik heb vervolgens een tijd meegeholpen bij het onthaal. Tegenwoordig ga ik elke donderdag met een aantal bewoners wandelen. En als de wandeling niet doorgaat, sla ik graag een babbeltje met hen, want het is best triest om te zien dat er mensen zijn die weinig of geen bezoek krijgen.”

Billy: “Ik ben vrijwilliger omdat ik het leuk vind om te doen, voor de ambiance dus. Ik draai al bijna vier jaar mee en combineer dit ondertussen met mijn opleiding in Beringen.

En stage volg ik hier op de kine-afdeling.”

Bij welke activiteiten helpen jullie?

Huguette: “Samen met twee andere vrijwilligers ben ik verantwoordelijk voor de uitbating van het cafetaria. Dat is een hele tijd gesloten geweest maar mag nu weer open.

Alleen is het aantal bezoekers nog altijd beperkt. Daarom wachten we liever even met de heropening. Als er meer bezoekers en vrijwilligers mogen komen, komt de sfeer en dynamiek snel terug. Daar kijk ik erg naar uit.”

Annemie: “Af en toe maken we pannenkoeken en elk jaar zorgen we voor een heus mosselfestijn. Verspreid over drie weken

Sen 45

Vrijwilligers

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

“Wij kunnen taken vervullen waarvoor de verzorgenden en verplegers geen tijd vinden.

Ik maak de mensen die hier wonen graag blij.

Ik zie wat ze missen.” komt elke afdeling aan de beurt en genieten de bewoners die zich inschreven van heerlijke mosselen. We betrekken de bewoners ook bij het koken, zodat ze zich meer betrokken voelen. Ze helpen bijvoorbeeld om de groenten te snijden. Als we dan gaan eten, zijn ze heel trots dat ze hebben meegeholpen met de bereiding van de maaltijd.

Ik geniet ervan om dat te zien.”

Billy: “Ik probeer de bewoners te motiveren om naar de kine te gaan. Het is belangrijk dat mensen blijven bewegen. Ik werk daar graag aan mee door te zorgen voor het ‘rolstoelvervoer’ naar de kinesist. Verder help ik mee in het cafetaria en ga ik af en toe wandelen met een aantal bewoners.”

Noëlla: “Ik kom elke maandag naar hier om te wandelen met een paar bewoners.

Daarnaast help ik mee met allerlei jaarlijkse activiteiten zoals de pannenkoekenbak, de kerstmarkt en andere uitjes. Als vrijwilliger kun je de eenzaamheid die bewoners ervaren een beetje verlichten door hen een bezoekje te brengen en eens iets lekkers voor hen te maken. Het doet me dan ook veel deugd als ik zie dat ik iemand blij heb kunnen maken.”

46

de kinderen en de familie van de bewoners waarderen onze inzet erg. Ze merken dat je naar hun familielid omziet en zijn je daar dankbaar voor.”

Noella: “Als vrijwilliger kun je de bewoners wat extra aandacht en zorg geven. Het doet me telkens veel deugd als ik de mensen blij heb kunnen maken. Ik kijk er altijd weer naar uit om naar hier te komen.”

Waarom doe je dit vrijwilligerswerk graag?

Annemie: “Wij kunnen taken vervullen waarvoor de verzorgenden en verplegers geen tijd vinden. Ik maak de mensen die hier wonen graag blij. Ik zie wat ze missen. Ze hebben het ook erg moeilijk gehad tijdens de coronacrisis. Ze kijken er echt naar uit dat je komt en dat ze even aandacht krijgen of mee mogen wandelen. Voor sommigen is dat bezoekje of die wandeling het enige. En ook als je iemand maar een complimentje geeft, bijvoorbeeld omdat ze naar de kapper geweest zijn, dan zie je ze stralen. De bewoners en het personeel waarderen onze inzet. Elke keer als ik hier op donderdagmiddag vertrek, ga ik weg met een glimlach op mijn gezicht. Ik leef echt op van dit vrijwilligerswerk. De waardering die je ontvangt, doet wonderen!”

Huguette: “Ik ben dit eerlijk gezegd ook een beetje voor mezelf gaan doen. Ik ging op pensioen en vreesde in een zwart gat te vallen. Ik had altijd tussen mensen gezeten en die contacten vielen nu plots weg. Het vrijwilligerswerk geeft me de kans om met mensen te babbelen en voor anderen te zorgen. Dat geeft me veel voldoening. En ook

Billy: “Ik vind het fijn om dit vrijwilligerswerk te doen en om voor de bewoners te zorgen. Ik help graag een handje zodat ze vooruitgaan en het wat beter met hen gaat.

Ik heb ook al eens een hond meegenomen waar ik op paste. Het is leuk om dan die enthousiaste reacties van de bewoners te zien.

Ze genieten daar echt van.”

Berna Jans

Berna Jans werkt bij de kinderopvang van Stad Hasselt, door de lockdown is ze vorig jaar tijdelijk bij HOGEVIJF komen werken. Ze kon niet aanwezig zijn tijdens het interview maar gaf ons wel nog door waarom ze dit vrijwilligerswerk zo graag doet: “Ik zorgde voornamelijk voor animatie met de lieve bewoners. Het klikte eigenlijk vanaf het begin. Ze waren heel dankbaar en dat gaf me ook een goed gevoel. Toen ik terug in de opvang ging werken wist ik dat ik dat niet kon afsluiten en sinds januari ben ik als vrijwilliger begonnen.

Vele bewoners hebben nood aan sociaal contact, wat er door de Corona niet of weinig was. Het geeft me ook voldoening als ik hun glimlach zie.”

Sen 47

HOGEVIJF – Hasselts GOUD

Newsflash HOGEVIJF.be is live!

Begin februari ging onze website live!

Sindsdien vind je alles over ons aanbod aan zorg- en dienstverlening terug op www.hogevijf.be.

Wil je meer informatie over onze woonzorgcentra? Heb je interesse in een van onze assistentiewoningen, ken je iemand die gebaat zou zijn bij een bezoekje van een van onze maatschappelijk werkers of heb je een vraag die te maken heeft met ouder worden in Hasselt? Dan kan je daar nog steeds voor terecht op het tele-

foonnummer 011 88 84 84 of ons e-mailadres info@hogevijf.be, maar nu dus ook op onze website.

We proberen je via deze weg ook op de hoogte te houden van alles wat er gaande is binnen HOGEVIJF: van de laatste stand van zaken rond onze bezoekersregeling voor het woonzorgcentrum tot specifieke acties die we op het touw zetten rond onze expertises zoals bijvoorbeeld dementie.

Seniorenvoorzieningen OCMW Hasselt