van het Heilig Hart van Maria van Berlaar

In 1845 woonden achter de Sint-Pieterskerk in Berlaar vijf geestelijke dochters, vaak marollen genoemd. Zij gaven basisonderwijs aan de meisjes van de parochie en verzorgden zieken en bejaarden. Op 14 maart van dat jaar kregen de jonge dochters de toelating van het aartsbisdom om het religieuze kleed te dragen. Een nieuwe congregatie was geboren: de Zusters van het Heilig Hart van Maria. Na een onopvallend bestaan van bijna 50 jaar kende de orde rond de eeuwwisseling een spectaculaire doorbraak. Die expansieve trend was ook in andere congregaties waar te nemen: het aantal Belgische vrouwelijke religieuzen steeg tussen 1808 en 1900 van 1.617 tot 31.155.

Het was in de nasleep van de schoolstrijd van 1879 tot 1884 tussen de liberalen en de katholieken dat, volgens de kronieken, de ‘brave’ pastoor Bogaerts van Stevoort, in 1893 de zusters van de toen nog jonge congregatie van de ‘Zusters van het Heilig Hart van Maria’ van Berlaar vroeg om een meisjesschool op te starten in Stevoort. Volledig overeenkomstig hun oorspronkelijke regel – de kercke, thyus Godts te helpen reynigen en de vercieren en daerenboven kleyne dochterkens te leeren lesen, schryven, nayen en christelyck te leven – heeft de congregatie ‘ja’ geantwoord op deze vraag.

In oktober 1894 werden dan ook de eerste zusters naar Stevoort gestuurd: Zuster Regina, Zuster Eugenia en Zuster Tecla. Als schoolgebouw voor de meisjes werd de in onbruik geraakte olieslagmolen gebruikt: die deed sinds de schoolstrijd dienst als katholieke school voor jongens en meisjes. Oorspronkelijk was deze oliemolen een deel van de Dorpermolen, nu de molen van Wieske Boiten. Waar de zusters zelf in deze beginperiode verbleven, is niet bekend. Op de plaats waar nu apotheek Vanlaer staat en waar de weg naar Hasselt vertrekt – pas aangelegd in 1961 – stonden enkele leegstaande gebouwen die later als school dienst deden.

De eerste zusters werden afgelost en Zuster Edelburga, Zuster Hildegondis, Zuster Remacla, Zuster Laura en Zuster

Gratiana namen de dienst over.

In 1923 werd onder impuls van E.H. Louis Clijsters, lid van het hoofdbestuur van de Belgische Boerenbond aan de congregatie gevraagd om te starten met een landbouwhuishoudschool. Deze eerste Limburgse landbouwhuishoudschool startte in het kasteel van Palmers, dat door de provincie was aangekocht.

Enkele jaren later werden de Zusters van het Heilig Hart van Maria van Berlaar de eigenaar. Dat hele verhaal leest u in de volgende Stevertenier …

In 1950 kocht de congregatie de woning en de aanliggende tuin van de familie Palmers aan de Kolmenstraat. Onmiddellijk werd gestart met het bouwen van nieuwe klaslokalen zodat in 1952 de school kon verhuizen.

In die jaren konden wij rekenen op Zuster Valentine, Zuster Josephine, Zuster Lia, Zuster Emiliana, Zuster Venantia, Zuster Caritas, Zuster Damitian, Zuster Agneta, Zuster Bruno en Zuster Kunebertha.

Deze vestiging werd in de loop der jaren uitgebreid en aangepast aan de noden van de tijd. Doorheen al die jaren leverde de congregatie alle mogelijke en nodige logistieke en financiële steun.

De laatste zusters die in de Kolmenstraat verbleven, waren Zuster Magda, Zuster Miet, Zuster Dora en Zuster Emmy. In november 1988 verhuisden zij naar Mariaburcht en de school werd, samen met de volledige eigendom aan de parochie overgedragen.

Dat de congregatie van de Zusters van het Heilig Hart van Maria van Berlaar in Stevoort gedurende meer dan 100 jaar een belangrijke rol speelde, is duidelijk. Eerst en vooral stonden zij in voor het onderwijs en voor de vorming van de kleuters en de meisjes van onze Stevoortse gemeenschap. Deze taak vervulden de zusters voortreffelijk, want als ‘inwonende’ personeelsleden werkten zij dag en nacht voor de school en dit 365 dagen per jaar. Onze zusters waren niet alleen in het onderwijs actief, ze waren niet weg te denken uit onze Stevoortse gemeenschap: gedurende al die jaren stonden ze in voor de verzorging en de versiering van onze kerk. Ook in het sociale en parochiale leven waren zij actief: missie-naaikring, aanbidding bij het heilig Sacrament, jeugdbeweging met name de Roodkapjes, Sint-Maartenkoor onder leiding van Zuster Miet, Pinksterfeesten en nog zoveel meer. Overal waren zij aanwezig en overal hadden zij een zeer gewaardeerde inbreng.

Daarbij kwam dan ook nog hun aandacht voor ieders noden: hoeveel mensen van onze parochie en daarbuiten hebben in woord en daad een beroep gedaan op onze zusters? Ontelbaar velen vonden een luisterend oor in hun spreekkamer en gingen gelouterd en getroost naar huis.

Op 1 september 2016 eindigde het onvergetelijk mooie verhaal van de Zusters van het Heilig Hart van Maria in Stevoort: Mariaburcht, het huidige i-MaS nam afscheid van Zuster Mia, Zuster Lena en Zuster Denise die in Berlaar van een welverdiende rust gingen genieten.

Lieve Zusters van het Heilig Hart van Maria: dank U wel voor 122 jaar Uw Hart voor Stevoort: wij vergeten U niet!

In 2022 werd Nico ‘wereldberoemd in Vlaanderen’ na zijn deelname aan de VRT-reeks ‘De klim van je leven’. Hij toonde Vlaanderen hoe een longtransplantatie iemand een nieuw leven kan geven.

Nico Festraets: een wedergeboren veelzijdig man met liefde voor sport, muziek en honden

Ongeveer 15 jaar geleden ruilde Nico Festraets Stevoort voor Tongeren om er zich te settelen samen met zijn vrouw Hilde en kinderen Marie en Sam, maar zijn geboortedorp blijft hem nauw aan het hart liggen. Wekelijks gaat hij er op de koffie bij zijn moeder in de Herkkantstraat. Regelmatig bezoekt hij er familie. Op het kerkhof gaat hij naar het graf van zijn vader en naar de graven van enkele familieleden en goede vrienden.

Nico werd geboren in 1972 met mucoviscidose of taaislijmziekte.

Destijds verwachtten dokters dat hij niet ouder dan 28 jaar zou worden. Zijn levensverhaal is echter meer dan een verslag over zijn ziekte.

Nico heeft wel altijd rekening moeten houden met zijn ziekte. Als kind mocht hij niet mee zwemmen op school en bij slecht weer moest hij binnen blijven, voetballen kon dus niet. Hij werd daarom een enthousiaste basketter in Stevoort. Hij moest op zijn voeding letten, KSA en bosklassen vielen weg van zijn lijstje. Een vakantiejob in de koelcellen van de Plumax kon niet, dus ging hij als jobstudent aan de slag bij de R.T.T.

Tijdens zijn jeugd tekende Nico graag en muziek interesseerde hem erg. Zijn eerste vakantiecenten gebruikte hij om een tweedehands drumstel te kopen. Met enkele vrienden begon hij muziek te maken. Hij drumde in enkele groepjes zoals Sunflower Suit, Ex-Friend, Flurk … Hij heeft mooie herinneringen aan een groot optreden op Zwemdockrock. Hij nam deel aan Humo’s Rockrally en raakte tweemaal tot in de halve finale, onder andere met Koen Buysse als gitarist.

Eén van de mooiste herinneringen is een festivalletje “Stevoort Rockt” in Steborg. Optreden voor een volle zaal voor eigen volk blijft een speciale ervaring.

En zo komen we naadloos bij de herinneringen aan Stevoort. Nico is een hondenliefhebber. Hij had al verscheidene Leonbergers. Met zijn eerste honden trainde hij bij de Hondenvrienden in Stevoort. Nu is Mona, een zachte Leonberger, zijn constante metgezel in huis.

Aan de Pinksterfeesten heeft Nico mooie herinneringen. In zijn kinderjaren was dat de unieke gelegenheid om eens met meisjes te praten, want de jongens- en meisjesschool waren gescheiden. Als je die kans voorbij liet gaan, dan moest je weer een jaar wachten op een volgende kans.

Van de Plumax, later Pingo, herinnert hij zich de grote brand van zondag 9 april 1978. De Kolmenstraat en de Stevoortse Kiezel stonden vol met wagens van brandweer en andere hulpdiensten. Personeelsleden stonden huilend te kijken naar het vuur. Nico herinnert zich vooral de luide knallen. Het drama bij de sluiting van het pluimveebedrijf staat scherp in zijn geheugen. Veel Stevoortenaren verloren hun job of moesten verder van huis gaan werken. De overstroming van 1998 was ook spannend. In de buurt kregen woningen water binnen, bij Nico en zijn familie bleef het droog. Hun huis stond net hoog genoeg.

Nadat hij het diploma van Industrieel

Ingenieur behaalde, werkte Nico bij een aantal werkgevers. Momenteel werkt hij 4/5 als hoofd Technische Dienst van de Stad Borgloon.

Muziek maken doet hij niet meer, graag een concertje meepikken wel nog. Hij probeert ieder jaar met zijn motorvrienden minstens één meerdaagse trip te doen. De motor moet sinds enkele jaren echter meestal wijken voor de fiets.

Fietsen en sleutelen aan zijn fiets neemt veel van zijn tijd in beslag. Nico probeert de fysieke conditie die hij opbouwde voor ‘De klim van je leven’ op peil te houden. Hij heeft er zelfs zijn medicatie voor laten aanpassen, waardoor hij een lichte tremor kreeg. Het lichte beven stoort hem niet, al kan hij hierdoor niet meer tekenen. Aan de tv-reeks hield Nico, naast fijne herinneringen, een nieuwe groep vrienden over. Regelmatig zijn er contacten en er worden lokale fietstochten met de groep gepland. Voor de toekomst staan taken als lid van Team Asem op het programma zoals opnieuw deelname aan Climbing For Life en later ook een beklimming van de Mont Ventoux met organisatie Transplantoux. Vervelen zit er de eerste jaren niet in voor Nico.

Nog over Nico:

reeks ‘De klim van je leven’ https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/ de-klim-van-je-leven/ op VRT Max https://www.hbvl.be/cnt/ dmf20220831_95790136

Tongenaar Nico Festraets kreeg nieuwe longen op de dag dat zijn vader werd begraven