H O E Z O U H E T Z I JN M E T ? Sinds 1967 leeft en werkt Lieve Franssens in een diocesaan hospitaal in Huwei in Taiwan. Zij was 29 jaar oud... of jong… toen ze voor de eerste keer met een heel klein hartje op een vliegtuig naar een totaal onbekend land stapte. Hieronder vertelt Lieve een warm, waargebeurd verhaal.
Zowel Oost als West zijn mijn thuis vond wat ik zocht. Hij drong aan en ik vertelde lachend: “O, die kindjes noemen mij ‘nai-nai’ (oma) en ik heb graag wat chocoladen muntjes op zak als zij nieuwjaar wensen... elk kind houdt daarvan.“ Gevolg? Hij ging op zoek naar muntjes, maar eerst bestelde hij voor mij voor tijdens het wachten een beker warme chocolade. Wel... dat is Taiwan! Het duurde even ... maar toen zag ik hem van ver aankomen met een grote, goedgevulde plastieken zak: hij had alle chocoladen muntjes opgekocht in twee winkels. Als de wereld overal zo zou zijn... vol kleine menselijke goedheid en vriendschap... dan zou er geen oorlog zijn van Rusland met Oekraïne en vlogen er niet dagelijks Chinese gevechtsvliegtuigen over Taiwan...”
“Enkele dagen voor het Chinees nieuwjaar stapte ik met mijn rollator naar een buurtwinkeltje. Met nieuwjaar trakteert men met iets zoet, dus ging ik chocoladen geldstukjes kopen. Ik heb teveel ‘kleinkinderen’ om hen allemaal ’rode omslagen met echt nieuw geld’ te geven. Een man op straat vroeg mij of hij mij kende van de TV-benefietactie voor kinderen. Bij mijn ‘ja’ vroeg hij waar hij een storting kon doen. Hij woont nu in Taipei, maar komt met nieuwjaar hier zijn oude moeder bezoeken. Ik liet die kans niet koud worden, dus zei ik dat de sociale dienst niet open was, maar dat hij van mij een folder met uitleg en bankrekening kon krijgen. Hij liep gedienstig met mij mee en wachtte bij het hospitaal, wegens COVID-19 is bezoek niet toegelaten. Samen met de folder vertelde ik over onze ‘vroege zorg voor kinderen met een beperking’. Hij stapte met mij mee terug naar het snoepwinkeltje. Hij praatte over zijn moeder en over mooie herinneringen aan zijn middelbare studies hier in een katholieke school. Ondanks mijn bezwaren ging hij mee het winkeltje binnen... en ik begreep het al... hij wilde betalen. Maar... geen ‘gouden muntjes’ te vinden, dus zei ik gewoon dat ik niet
“heel de rijkdom van die chocoladen geldstukken in een grote kom. En eigenlijk zijn deze kostbaarder dan puur gouden munten ergens in een brandkast…”
- 14 -
