4 minute read
Jobwissel in coronatijden
CARRIÈRESWITCH EN VEEL WARMTE IN DE STRIJD TEGEN CORONA
Het afgelopen jaar is er veel veranderd in de woonzorgcentra. Voor het personeel komen vaak handen te kort. Gelukkig kunnen ze rekenen op de hulp van collega’s van andere stadsdiensten, zoals Johnny Bastiaens, technieker van het cultuurcentrum. Johnny en Tom Peels, coördinator wonen en leven en kinesitherapeut in het WZC, praten over hun ervaringen en indrukken in deze tijden van corona. Ze vertellen met passie over hun werk en over de liefde, warmte en dankbaarheid die ze er voelen.
“Het moeilijkste voor de bewoners was de periode van isolatie. Het was bij momenten schrijnend en bijna onmenselijk. Gelukkig konden ze via WhatsApp en videobellen toch contact houden met hun familie. Dit is niet zo evident voor ouderen, maar ze hebben zich verbazend snel opengesteld voor deze moderne communicatiemiddelen,” zegt Tom. “Hoewel het moeilijk is, zijn de bewoners heel tevreden en dankbaar.”
“Voor het personeel is de hele werking veranderd. De maatregelen die vaak (te) snel wijzigen, maken het extra lastig. Onze medewerkers zijn moe. Toch springt iedereen bij waar hij/zij kan en dat werkt verbindend.” Ondertussen staan de woonzorgcentra sterker in hun strijd tegen het virus. Vorig jaar werden we door het virus in snelheid gepakt. Nu kunnen we veel sneller testen en korter op de bal spelen. Zo vermijden we dat kleine brandjes opnieuw een grote uitbraak worden. Inmiddels zijn ook de vaccinaties voor zowel de bewoners als het personeel afgerond. Toch betekent dit niet dat we nu alle maatregelen volledig kunnen loslaten. We wachten voorzichtig de versoepelingen af. Het isolement hakte er echt wel in. We willen dan ook absoluut vermijden dat dit opnieuw gebeurt.”
Sinds half februari werd het beperkte bezoek een beetje uitgebreid. Ook voor het personeel brengt dat een zucht van verlichting. “Met de financiële steun van de Vlaamse Overheid kunnen we per afdeling een halftijdse begeleider extra inzetten. We kiezen ervoor om dit intern op te lossen met stadspersoneel die een tijdelijke uitbreiding of aanpassing van hun uren wel zien zitten. Zo is ook Johnny bij ons terecht gekomen.”
Sinds de tijdelijke sluiting van het cultuurcentrum staan de vaste taken van Johnny even on hold. “De Adelberg werkt aan een mooi alternatief programma, maar dat biedt niet genoeg werk voor vier techniekers. Ik kon mijn ei niet meer kwijt. Mijn oog viel op een oproep van de stad naar animatoren binnen de ZorgGroep. Ik besprak dit met mijn diensthoofd en kon bijna meteen aan de slag in het Kapittelhof. Mijn eerste indruk was erg positief: warm en liefdevol. Het personeel blijft, ondanks de vermoeidheid, opgewekt.”
Johnny bouwde al snel een band op met de bewoners. “Ik leerde meteen alle namen, want als je iemand met zijn/haar naam aanspreekt, maak je veel gemakkelijker contact, al is het maar een glimlach. Eerst was het een beetje zoeken, toch leerde ik de bewoners al snel beter kennen. Nu weet ik hoe ik elk van hen kan prikkelen en hoe ik een reactie kan losmaken.”
“We doen ons best om voor de bewoners een warme plek te creëren. Johnny is hierbij een grote hulp voor ons geworden.” zegt Mietsy, afdelingshoofd van “Het Pand” van Kapittelhof. “Johnny is een echte magneet. Hij trekt mensen aan en dat is mooi om te zien.”
Persoonlijk contact is voor de bewoners van onschatbare waarde, dat ervaart ook Johnny. “Het is heel belangrijk om iedereen individuele aandacht te geven, want daar is veel nood aan. Het zit vaak in kleine dingen: een schouderklopje, een grapje, ….
Het geeft me enorm veel voldoening om hen te zien genieten. Zelf ben ik trouwens ook open gebloeid. Deze uitdaging is heel verfrissend voor mij. Wat ik hier zie en meemaak, is heel ontroerend, soms hartverscheurend en ook prachtig tegelijk.”
“Het is hier fijn, maar voor corona was het natuurlijk anders,” zegt Fien Mannaerts (92) die sinds 2 jaar in het Kapittelhof verblijft. De grote uitbraak vorig jaar vond ik een erg onaangename en verwarrende periode. Bang om ziek te worden ben ik niet, we worden goed verzorgd. Ik mis natuurlijk wel mijn familie enorm. We bellen vaak en op een keer kwamen de kleinkinderen zelfs sneeuwballen tegen het raam gooien.”
Fien is één van de oudste bewoners van haar afdeling en nog heel actief. Ze mist dan ook de gezellige drukte in het woonzorgcentrum en is erg blij met de aanwezigheid van Johnny. “Vroeger was er in de grote zaal veel te doen zoals spelnamiddagen en verjaardagsfeesten. Het is hier nu wat stiller, ook omdat we niet meer naar het cafetaria kunnen gaan…”
FOTOVERSLAGJE
De werkdag van Johnny ziet er tegenwoordig helemaal anders uit.
‘s Morgens bespreken Johnny en de verantwoordelijke het programma van de dag.
Daarna maakt hij een ronde op de afdeling om alle bewoners goedendag te zeggen en om kort een babbeltje te slaan.
Om 10 uur leest hij voor uit de krant, een momentje waar de bewoners erg naar uitkijken.
‘s Middags helpt hij waar nodig met het eten. In de namiddag zorgt hij voor de animatie zoals een bingospel, sjoelbak ... of hij ondersteunt de bewoners bij het videobellen.
