9789022333501

pieter aspe & koen strobbe

BLANKENBERGE BLUES

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 3

17/03/17 16:46

Voor Karel D. Niets is zo stabiel als verandering.

– Bob Dylan aspenv.be facebook.com/pieteraspe facebook.com/strobbekoen © 2017 Uitgeverij Manteau / WPG Uitgevers België nv, Rijnkaai 100/11a, B-2000 Antwerpen en Pieter Aspe & Koen Strobbe www.manteau.be info@manteau.be

Vertegenwoordiging in Nederland: WPG Media Wibautstraat 133 – 1097 DN Amsterdam Postbus 1050 – 1000 BB Amsterdam Eerste druk april 2017 Omslagontwerp: Wil Immink Omslagfoto: Wil Immink Design / iStock Opmaak binnenwerk: Ready2Print Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of op welke wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever. isbn 978 90 223 3350 1 d 2017/0034/330 nur 330

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 4

17/03/17 16:46

1

Niets stinkt erger dan een meeuw bij vollemaan. Alain verafschuwde de scherpe geur en had er na al die jaren nog altijd geen idee van waarom meeuwendrek een keer per maand nog erger stonk dan anders. Was het misschien het springtij, dat de snertvogels toegang verschafte tot andere soorten visgebroed? Aten ze van de kwallen die her en der op het strand lagen? In elk geval stonken de vogels bij vollemaan nog drie keer harder dan gewoonlijk. Wellicht was dat meteen ook de reden waarom hij vanavond de enige levende ziel op het hele strand leek te zijn. Hij en duizenden gevederde ratten. In een studie van Groen had hij gelezen dat het de stedelijke straatverlichting was die de stadsmeeuwen had geleerd om tot een flink stuk in de nacht te foerageren en net als mensen later te gaan slapen.

Gadver, vandaag moest echt wel iets heel bijzonders op het menu hebben gestaan, want de stinkende walmen die zijn neusvleugels passeerden waren met niets te vergelijken dat hij tot nu toe al had geroken. Pure verrotting was het; het leek wel of alle meeuwen slachtoffer geworden waren van een intense en collectieve diarree. Gelukkig waren er de wilde golven van het springtij die met vaste regelmaat de stank doorbraken met hun zilt bruisend schuim. Helaas bracht dat maar eventjes soelaas en kwam de rotte geur snel weer terug.

5

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 5

17/03/17 16:46

Was het pure verbeelding, of werd de stank erger met elke meter die hij tijdens zijn speurtocht over het donkere strand vorderde? Ooit had hij ergens gelezen dat mensen die met lijken werkten Vicks-zalf onder hun neus smeerden om de stank te verdoezelen. Vandaag had hij spijt dat hij geen potje Vicks in zijn zak had zitten.

Hij vorderde traag, terwijl zijn ogen nauwkeurig elke vierkante meter strand inspecteerden en zijn oren wachtten op een jubelend biepje in zijn hoofdtelefoon, dat het beuken van het springtij zou overstemmen. De metaaldetector bleef echter stom.

Het ding zal toch wel werken? dacht hij. Hij had het instrument vorige week voor veel geld online gekocht, nadat hij zo’n toestel op Tell-Sell had gezien. De Searchmaster Max is het fijnste van het fijnste op het gebied van metaalopsporing, had de reclame gezegd en hij hoopte vurig dat de fabrikant hem geen blaasjes had verkocht. Zijn rechterhand graaide in zijn broekzak en diepte er een muntje van 20 cent uit op.

Hij wierp het muntstuk voor zich uit in het zand en stapte er vervolgens met de detector in de aanslag op af. Enkele seconden later begon de Searchmaster te piepen als een nest hongerige spreeuwen, terwijl er aan de rand van de over de grond zwevende schijf een cirkel van groene lichtjes begon te flikkeren. ‘Hij werkt’, zuchtte hij opgelucht, waarna hij het muntstukje opraapte, het schoonblies en weer in zijn broekzak stak. Daarna speurden zijn ogen opnieuw het zand voor hem af, wachtend op de ultieme biep.

Ooit zou zijn hobby hem een fortuin opleveren, daarvan was hij overtuigd, al had hij de afgelopen twee jaar naast het gebruikelijke kleingeld en twee trouwringen alleen wat oud ijzer en een halfvergane Duitse helm uit het natte zand opgediept. Toch was het strandjutten, zoals hij het graag noemde, een vast ritueel aan het einde van elke werkdag ge6

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 6

17/03/17 16:46

worden. Andere mensen kwamen naar het strand om achter hun hond aan te lopen, hij volgde liever een platte schijf die biepjes beloofde.

Betty begreep niet wat hij er aan vond en hij kon het haar ook niet uitleggen. De rust die van het metaalzoeken uitging, had veel weg van de zenmomenten die een langeafstandsloper beleeft op een uitzonderlijk goede dag. Alle banaliteit verdwijnt uit je hoofd en maakt plaats voor de kristalheldere zachtheid van gedachten die ongevraagd en zonder regelmaat door je hersenpan zweven. Wat kon de wereld tijdens die korte ogenblikken toch logisch en beloftevol schijnen: hij die perfect wist wat hij tegen haar zou zeggen en zij die dan, als vanzelf en zonder weerstand, voor zijn charmes zou vallen.

Tot hij weer thuiskwam, eenzaam in zijn te ruime appartement boven de winkel, met veel te weinig meubels tegen de akelig witte muren. De woorden die kort ervoor nog logisch en onoverwinnelijk hadden geleken, waren ineens hun magie kwijtgeraakt en lagen als vuile was op de grond.

Wat overbleef was enkel nog het onbegrip over wat er jaren geleden was gebeurd en zijn onmacht om de dingen weer op de rails te zetten.

Was dit zoals het voortaan zou blijven? Hij die een saaie krantenwinkel op de dijk uitbaatte, terwijl zij achter haar hotelbalie stond, als in een soort etalage wachtend tot iemand anders dan hij haar hart zou stelen?

Hij had geen idee hoe hij haar helemaal voor zich kon terugwinnen. Natuurlijk vond zij het fijn dat hij paraat stond voor elke klus die er in haar hotel moest worden geklaard. Net zo vanzelfsprekend bleef hij dan, als het laat was geworden, nog wat hangen voor een glaasje wijn en meer dan eens belandden ze achteraf samen in bed.

7

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 7

17/03/17 16:46

Maar hij wilde veel meer dan gelegenheidsseks, hij wilde haar hart terug. Als hij haar dat, moedig geworden door de alcohol, vertelde, lachte ze alleen maar: ‘Malle jongen, het is toch goed zoals het is?’ Waarna de malle jongen dan naar huis afdroop, om zich af te vragen of het ooit weer goed zou komen. In gedachten huilde hij dan. Een eenzame wolf, klagend tegen een rode maan.

Een luide meeuwenschreeuw liet hem schrikken. Ook de hemel leek bang, want het dichte wolkendek vertoonde prompt een scheur. Als vanzelf werden zijn ogen aangetrokken door de uitzonderlijk grote maanbol die plots opdook.

Met open mond keek hij omhoog, precies op het moment dat een grote zilvermeeuw boven hem een klodder grijsgroene drek liet vallen. Recht in zijn mond. Alsof de maan vond dat haar belichtingstaak hiermee erop zat, regisseerde ze zichzelf weer weg.

Zijn maag kromp ineen door de intense walging. Hij liet zijn metaalzoeker vallen en liep tot aan zijn knieën de donkergrijze zee in. Hij spuwde wild om zich heen en wilde niks liever dan uitgebreid zijn mond spoelen. Hoe vies en zout ook, hij wist dat het grijze sop rondom hem de enige optie was. Met zijn handen vormde hij een kommetje en schepte gul water binnen, terwijl een brute golf hem tot aan zijn middel kletsnat maakte.

Meteen begon hij luid te braken. Wat was dit? Hij kende de smaak van zeewater, daarvoor had hij al vaak genoeg te diep in zee gezwommen. Maar dit was niet hoe het water hoorde te zijn. De vieze soep in zijn mond smaakte zo mogelijk nog walgelijker dan de meeuwendiarree die hij net had uitgespuwd.

De vogels rondom hem leken schik te hebben in zijn miserie, want het krijsen zwol aan en leek nu uit wel duizend meeuwenkelen tegelijk te komen. Bevreemd zag hij 8

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 8

17/03/17 16:46

hun witte silhouetten contrastrijk afsteken tegen de zwarte horizon, terwijl het leek alsof de vogels niet vlogen maar gewoon in de zwarte lucht konden gaan zitten om er vervolgens stukken uit te pikken. Tegelijk hoorde hij een diep schurend geluid, alsof een zware platboomde boot het strand op werd getrokken. Boven op dit alles overviel hem nu nog meer de stank van verrotting, die wel tien keer erger was dan wat hij daarnet al had geroken.

Opeens zag hij dat de immense zwartheid voor hem helemaal niet de lucht aan de horizon was, maar iets groots dat vlakbij was. Geschrokken deinsde hij terug en viel achterover in het water. Verkleumd en drijfnat graaide hij met zijn handen in het natte zand en gleed op zijn achterwerk, als een roeier zonder boot, terug op het droge. Toen gaf een krachtige golf de zwarte massa voor hem een beslissende duw en dook ook de maan weer op. Onthutst zag hij hoe een lillende vleesberg ter grootte van een tankwagen, op nog geen meter van hem af, langs hem heen het strand op schoof.

Het maanlicht weerspiegelde flauwtjes in het matte oog van de dode potvis.

Alain keek gebiologeerd naar de gelatineachtige bol ter grootte van een donut. De zee had het gigantische zoogdier voor drievierde op het strand getild. Met zijn zakdoek voor zijn neus en mond stapte hij door het zand om het beest heen. Aan de achterkant zag hij waardoor de potvis aan zijn einde moest zijn gekomen: in zijn flank, vlak voor de staartvin, zaten drie diepe symmetrische sneden. Je hoefde geen expert te zijn om te begrijpen dat het dier door de schroef van een groot schip was geraakt. Waarschijnlijk had zijn doodsstrijd dagen geduurd. De landwind die ondertussen was komen opzetten, zorgde ervoor dat de grootste stank nu terug de zee in werd gedreven.

9

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 9

17/03/17 16:46

De ijzige wind deed hem nog meer beven. Hij keek om zich heen: er was niemand op het strand. Hij besloot om eerst met zijn materiaal naar huis te lopen en droge kleren aan te trekken.

Bij zijn terugkeer was het strand nog steeds verlaten en had er gelukkig nog niemand anders de potvis ontdekt. Het tafereel voor hem had iets heel sereens: de massieve vleesberg, de dode ogen en de terugtrekkende zee. Alain vroeg zich af hoe de dikke huid van zo’n walvis zou aanvoelen.

Was ze rubberachtig glad als die van een dolfijn, of ruwer, zoals die van bijvoorbeeld de zeeleeuw die hij als kind in het Dolfinarium van Brugge had mogen strelen? Op het ogenblik dat hij zijn hand uitstrekte om het dier aan te raken, weerklonk er iets wat leek op een langgerekte, zuchtende scheet. De anus van het dier lag nog net in het water, waardoor de ondiepe zee begon te borrelen als een jacuzzi.

Alain vermoedde dat de darmen van het dier al volop aan het gisten waren. Instinctief drukte hij de zakdoek nog wat steviger tegen zijn gezicht. Hoe dom van hem dat hij thuis niet aan een potje Vicks had gedacht.

Het besef begon tot hem door te dringen dat hij iets unieks aan het beleven was: helemaal alleen met een van de koningen of koninginnen van de oceaan. Andere mensen konden dit hooguit via Animal Planet beleven.

Op dat ogenblik kreeg hij een gigantische flashback.

Animal Planet, natuurlijk! Het was jaren geleden, maar nu kwam het allemaal terug: een uitzending over de rijkdommen van de zee, met als een van de thema’s de schat die potvissen in zich droegen: amber! Ambergris had het in het Engels geheten en toen hij er daarna op het internet over gelezen had, had hij die naam ook in het Nederlands teruggevonden. Zo’n potvis bleek ontzaglijke hoeveelheden inktvissen binnen te schrokken. En die inktvissen, zo had 10

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 10

17/03/17 16:46

de man van Animal Planet haarfijn uitgelegd, bestonden uit veel meer dan alleen weke massa: ze hadden een hard, scherp bekje en een rugschild. Om zijn darmen te beschermen tegen die scherpe bekjes, produceerde de potvis een soort grijze was die alle onverteerde resten omhulde, om ze zo gemakkelijker en zonder pijn door het darmkanaal te laten glijden: ambergris.

Walvissenstront, wat kan daar nu zo interessant aan zijn, had hij tijdens de uitzending nog gedacht. Tot de reportagemaker had verteld dat zowat heel de cosmetica-industrie in die shit geïnteresseerd was. Omwille van de geur en nog wat eigenschappen. Amber bleek letterlijk goud waard te zijn en vissers waren maar wat blij als ze op open zee de grijze klompen van soms wel honderd kilo aan de oppervlakte zagen drijven.

Zo’n amberklomp op zee vinden was als de lotto winnen: je werd er rijk van, maar de kans dat het je overkwam was miniem. Dat lag natuurlijk totaal anders als je een hele potvis vond: de kans dat die vol amber zat was relatief groot.

Alain had ergens gelezen dat er wel voor een miljoen euro aan amber in één enkel beest kon zitten. Zijn handen begonnen te trillen bij de gedachte dat zijn persoonlijke American dream misschien hier voor hem in het zand lag te stinken. Dat besef deed hem schrikken en in paniek keek hij om zich heen. Hij was toch nog steeds alleen? Nergens kapers op de kust?

Gelukkig viel er op het hele strand niemand te bespeuren en tot zijn tevredenheid waren ook de lichtjes van de zeedijk relatief ver weg. Het dier was echt wel op een ideaal plekje aangespoeld. Er waren ondertussen ook al minder meeuwen. Binnen een kwartiertje zouden wellicht ook de laatste vogels vertrokken zijn om te gaan slapen.

Oké, amber, een zak geld, de gedachten flitsten onge11

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 11

17/03/17 16:46

controleerd door zijn hoofd. Maar hoe kom ik er aan? Zo’n potvis is geen koe waar je met een mes even in gaat kerven, alleen al dat vel moet centimeters dik zijn. En dan die vetlaag...

Bij het woord koe schoot Alain ook de mogelijke oplossing voor zijn probleem te binnen: oom Herman. Die was niet voor niets zijn hele leven slager geweest, die moest toch wel bekwaam zijn om een potvis open te leggen. Hij greep naar zijn gsm.

‘Ben je nu helemaal zot geworden?’ Herman Buyck ploegde met riante stappen door het zand in zijn richting. Hij had slechts met grote tegenzin de knusheid van zijn tv voor de donkere strandkilte ingeruild. ‘En daarbij: je weet toch dat we daar eigenlijk niet aan mogen komen? Dat is iets speciaals, zo’n potvis. Die is op een of andere manier eigendom van de staat, dat heb je toch al vaak genoeg op het nieuws gehoord?’

Zodra oom Herman dicht genoeg bij de dode walvis was gekomen, begon ook hij te kokhalzen.

‘Bwa, wat een verschrikkelijke stank, niet te harden. En daar moet ik in gaan kerven? Vergeet het, Alainke!’

Toen liet hij zijn etui met slagersmessen in het zand vallen en begon uitgebreid te braken.

‘Nonkel, je hebt toch de Vicks-zalf meegebracht die ik je gevraagd heb?’

Zonder zich op te richten graaide de gepensioneerde slager in zijn jaszak en reikte zijn neef met uitgestrekte arm een blauw-groen plastic potje aan.

Alain deed wat hij op tv had gezien: hij haalde zijn wijsvinger door de zalf en smeerde een dikke laag Vicks op het smalle strookje vel tussen zijn neusgaten en zijn bovenlip.

Het brandde een beetje, maar het hielp: de rotte geur werd 12

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 12

17/03/17 16:46

bijna helemaal door de munt en de kamperfoelie in het zalfje verbloemd.

Eenmaal uitgebraakt, volgde oom Herman zijn voorbeeld.

13

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 13

17/03/17 16:46

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 14

17/03/17 16:46

2

(Drie weken eerder)

‘Should I stay or should I go?’

The Clash knalde keihard door Babs’ oortjes. Zij en haar vriendinnen vonden die oude rakkers weer helemaal hip sinds 2manydjs zich erover had ontfermd. Met een mengeling van melancholie en boosheid keek ze naar de foto’s op haar MacBook. Hoewel de meeste plaatjes nauwelijks een half jaar geleden waren genomen, leken het haar oeroude herinneringen uit een ver voltooid verleden. Welgeteld één jaar had haar studententijd geduurd en ook al moest ze zelf toegeven dat er van studeren niet veel terecht was gekomen, toch vond ze het fundamenteel oneerlijk dat haar moeder haar geen tweede kans wilde geven. Geen geld om de studie van haar dochter te betalen? Dat ze dan verdomme dit fucking hotel verkocht. Twee vliegen in één klap: haar moeder verlost van al haar zorgen en zij terug naar Gent voor een tweede kans. Iets wat iedereen verdiende.

Haar FaceTime floepte aan: het was haar moeder...

Babs vervloekte het moment waarop Apple de oudjes de moderne tijd had binnengeloodst. Ze vergewiste zich ervan via de kier onder haar deur dat het licht op de gang niet brandde en wees het gesprek af. Twee seconden later een iMessage: ‘Meisje, ik weet dat je nog op bent. Morgen om zes uur moet je me bij het ontbijt helpen. Dus bedje in en licht uit. Kus, mama.’

15

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 15

17/03/17 16:46

‘Should I stay or should I go now?!’

Alsof ze een keuze had. Mams had haar teruggefloten en nu zat ze hier, in Blankenberge of all places, terwijl haar vrienden in Gent met volle teugen van het echte leven genoten.

De zes weken dat ze ondertussen weer thuis woonde leken haar maanden, jaren. Ze wilde weg, terug naar Gent. Maar zonder geld was dat onmogelijk. Ze was geen bohemienne en al zeker geen avonturierster. Ergens in Gent als een marginaal op een verwaarloosd kamertje gaan wonen was dus absoluut geen optie.

Toen het licht op de gang aanfloepte, deed ze dat in haar kamer gauw uit. Zachte pantoffelvoetstappen kwamen dichterbij en stopten voor haar slaapkamerdeur op het ogenblik dat een luid gekraak de stilte in de gang verbrak. Babs hoorde haar moeder gedempt vloeken en er verscheen toch iets van een glimlach op haar gezicht. Dacht mams nu echt dat ze die oude krakende plankenvloer van Hotel Perdu kon verschalken? Ze kleedde zich uit, gooide haar kleren kriskras op de grond en kroop tussen de lakens van haar onopgemaakte bed.

‘Hotel Bellevue, goedemorgen! Hoe kan ik u helpen?’

Babs haatte de opgewektheid waarmee haar moeder elke dag weer haar grijze bestaan wat zin probeerde te geven.

Terwijl ze de trap achter de hotelbalie af liep, hoestte ze het laatste restje nacht uit haar longen.

Haar moeder draaide zich onmiddellijk om. ‘Goeiemorgen jongedame, waar was jij om zes uur? Ik heb het ontbijt weer maar eens helemaal alleen kunnen voorbereiden.’

Altijd hetzelfde liedje. ‘Sorry mama, de wekker niet gehoord.’

Gelukkig verijdelde een nieuw telefoontje nog meer moederlijk gezaag. Babs glipte langs de balie door en zag 16

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 16

17/03/17 16:46

met voldoening dat de mandjes met croissants in de krappe buffetruimte er nog goed gevuld bij stonden. Terwijl haar moeders stem op de achtergrond opgewekt bleef kwetteren plofte ze neer voor een ongebruikt bord en schonk voor zichzelf een welverdiende eerste kop koffie in.

Op kot had ze altijd water bij het ontbijt gedronken en ontbijtgranen met fruit gegeten. Twee volle kilo’s was ze ondertussen aangekomen door die verdomde croissants.

Kauwend doorliep ze de verschillende apps op haar gsm, op zoek naar het pijnlijke relaas van alles wat ze ook deze nacht weer had gemist.

‘Als je klaar bent, kun je dan op zijn minst het buffet en de keuken opruimen? Daarna rijd je maar naar de wasserij om de lakens en handdoeken op te halen.’ Haar moeder kwam tegenover haar zitten en nam ook een croissant. Ze zuchtte: ‘Eigenlijk zouden we er minder moeten kopen, al dit overschot is verre van economisch. Maar we kunnen onze gasten toch geen halflege broodmandjes voorschotelen?’

Babs’ nekharen kwamen overeind bij het horen van het wij-woord, iets wat haar moeder steeds vaker begon te gebruiken als ze het over haar hotel had. Alsof ze haar dochter telkens weer duidelijk wilde maken dat haar jonge leven voorbij was en dat ze nu definitief tot de oude inboedel van dit triest toeristenkerkhof behoorde.

‘Mams, in januari komt er op het kot van Aline weer een kamer vrij’, zei ze ondoordacht.

Haar moeders ogen bevroren. ‘Kind, begin nu niet opnieuw. Je hebt je kans gehad en je hebt ze verspeeld. Als je op termijn opnieuw wilt gaan studeren, zal ik je niet tegenhouden, maar het zal wel met je eigen geld moeten gebeuren, want ik heb er geen meer.’

‘Natuurlijk heb je wel geld, mam, maar je steekt het alle17

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 17

17/03/17 16:46

maal hierin.’ Ze gaf een ruwe tik tegen een vol broodmandje en zwaaide vervolgens met haar hand in de richting van de pas helemaal heringerichte lobby.

‘Een hotel moet présence hebben’, verdedigde haar moeder zich.

Babs antwoordde bits: ‘Présence, présence. Alsof mensen daar niet doorheen kijken, mams. Je blitse lobby kan heus niet verbergen dat de rest van het hotel stoffig, oud en versleten is. Mensen komen niet in je lobby slapen, ze willen een mooie, moderne kamer met alle confort.’ Met dat laatste doelde ze op de nieuwe folders die haar moeder vorige week had laten drukken en waarin het woordje comfort met een ‘n’ was geschreven. Vijfhonderd euro de vuilnisbak in.

‘Wrijf het er nog maar eens goed in, ja.’

Wat was haar moeder toch goed in het spelen van het gekwetste kuiken.

‘Komaan, mam,’ suste ze, ‘had mij die folder laten nalezen voor hij in druk ging en het was nooit gebeurd.’

‘Leer jij eerst maar eens werken voordat je zo hoog van de toren begint te blazen.’ Haar moeder stond op. ‘Kom, genoeg genikst, opruimen en dan naar de wasserij.’ Terwijl ze naar haar balie liep, draaide ze zich nog eens om. ‘En zorg ervoor dat je niet later dan halfeen terug thuis bent, want Alain eet vanmiddag met ons mee.’

Babs zuchtte. Wat mams in die Alain zag, was haar een raadsel. En het omgekeerde gold ook. De fractie van een seconde dat ze zich voorstelde hoe die twee het met elkaar deden was genoeg om haar te doen huiveren. Ze mocht er niet aan denken dat mams op haar leeftijd nog seks had. En dan nog met een man die acht jaar jonger was. *

18

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 18

17/03/17 16:46

‘Is het zo goed, schat, of heb je hem liever wat meer naar links?’

Alain had enige moeite met het gewicht van de overmaatse spiegel die Betty enkele maanden geleden op een brocante aan het Koning Leopold III-plein had gekocht.

Driehonderd euro had ze ervoor betaald. Volgens hem veel te veel, alleen al gemeten aan het aantal uren dat hij had besteed aan het retoucheren van het goudverflaagje op de krullerige lijst die het glaswerk omgaf. Kreunend onder het gewicht boog hij lichtjes door zijn knieën en liet de spiegel op zijn bovenbenen rusten.

‘Schat, hallo, lang kan ik dit niet meer houden, hoor, waar zit je?!’

Eindelijk kwam Betty van de receptie de trap op gelopen.

Toen ze hem, met de spiegel balancerend, op het bordes tussen de eerste en tweede verdieping aantrof, kreeg ze een lachkramp. Alains houding deed haar denken aan een krijgersdansje dat ze onlangs op YouTube de Nieuw-Zeelandse rugbyers had zien opvoeren.

‘Zo blijven staan, zoetje, ik haal er even mijn gsm bij om een foto te maken.’

‘Komaan, flauwe plezante, ik kan dat hier niet meer lang houden. Hangt hij zo goed of moet hij meer naar links?’

‘Naar links? Eerder wat meer naar rechts, zou ik zeggen.’

Alain zuchtte diep en schoof, beetje bij beetje, als een sumoworstelaar met zijn voeten naar rechts. ‘Zo?’ ‘Ja, daar hangt hij goed.’

‘Kom dan eens tot bij mij. In de linkerzijzak van mijn broek zit een groot potlood. Zet daarmee enkele kruisjes op de muur, daar waar de hoeken van de spiegel nu zitten.’

Betty’s wriemelende hand op zijn dij was de druppel die de spanning van het gewicht op zijn beenspieren deed overlopen.

19

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 19

17/03/17 16:46

‘Stop daarmee, schat,’ kreunde hij speels, ‘of ik gooi dat ding hier de trap af en sleur je de kleren van het lijf.’

‘Ah ja?’ Betty’s hand zocht meteen nog hogere oorden op. Ze genoot ervan dat Alain door de ongemakkelijke houding waarin hij stond volmaakt weerloos was.

‘Komaan, Betty, het gewicht van die spiegel wordt langzaam echt onhoudbaar, haast je wat.’

Ze griste het potlood uit zijn broekzak en zette vier voorzichtige kruisjes op de muur.

Met een luide kreun liet Alain de spiegel zakken en zette hem schuin tegen de muur.

Betty keek hem met half dichtgeknepen ogen aan en vroeg met een lolitastemmetje: ‘Zal ik je potlood ook nog even terugsteken?’

Alains antwoord was even woordeloos als doortastend.

Hij pakte haar op, legde haar over zijn schouder en liep met twee treden tegelijk de trap op, zijn kirrende buit met zich mee torsend.

‘Stop,’ giechelde Betty, ‘wat als een van de gasten me nodig heeft?’ Tegelijk besefte ze dat Victor zich sowieso elke dag tot twee uur ’s middags in zijn kamer opsloot en Peg tot ’s avonds voor een speciale zwemtraining naar Oostende was vertrokken. Dat waren meteen ook de enige twee gasten in deze kalme herfstperiode.

Nadat hij de deur van haar slaapkamer net niet had ingebeukt, dumpte Alain Betty als een opgerold Perzisch tapijt op het bed. Hij wilde haar de kleren van het lijf rukken, maar ze was hem voor. En dat was maar goed ook, met die kleine knoopjes van haar fragiele zijden blouse. Terwijl hij zich staand begon uit te kleden, stripte zij liggend op haar rug en keek hem daarbij recht in de ogen.

God, wat hield hij van haar. Nog evenveel als de eerste keer dat zij hem in dit bed had verleid – zij zesentwintig en 20

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 20

17/03/17 16:46

hij nauwelijks achttien: haar jobstudent, haar klusjesman, haar slaafje in bed. Als hij haar zo in al haar glorie zag liggen, was het eigenlijk ondenkbaar dat ze ondertussen twintig jaar verder waren. Haar lijf zat nog steeds even strak, haar borsten waren zo mogelijk nog steviger dan toen. In tegenstelling tot zijn eigen lijf, bedacht hij terwijl hij een zijdelingse blik wierp in de grote muurspiegel aan het voeteinde van het bed.

Ze reikte hem een hand, met de bedoeling hem op haar te trekken, maar hij was haar te vlug af. Hij nam haar pols beet, trok haar overeind en greep met beide handen haar billen vast. Hij richtte zich op, haar benen omsloten zijn middel en haar tong drong daadkrachtig zijn mond binnen. Hij genoot van die gulzige kus. Dan fluisterde hij haar in het oor: ‘Je houdt ervan om mannen voor spiegels te verleiden, hé?’

In drie stappen stond hij voor de grote wandspiegel, terwijl hij haar armen loswrikte die zijn nek omstrengelden, haar stevig bij de billen nam, haar lichaam omdraaide en haar met beide voeten op de begane grond liet zakken.

Terwijl hij achter haar stond, keek ze hem uitdagend aan in de spiegel. Hij strekte haar armen omhoog. Een seconde leek ze te aarzelen of ze haar handen wel tegen de pas gepoetste spiegel durfde te drukken, maar het volgende ogenblik plakte heel haar lijf tegen het koude glas.

Hij vond het heerlijk hoe hij haar helemaal en van alle kanten in zich kon opnemen, terwijl hij haar benen opende en toestak. Haar borsten leken in de spiegel te verdwijnen, haar open mond maakte voortdurend o-vormige condensatiewolkjes op het glas. Hij begon haar langzaam op en neer tegen de spiegel te schuiven en bewonderde de zwoele vegen van haar lichaam op het glas. De tekening die haar lijf op de spiegel achterliet, deed hem denken aan de heat map 21

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 21

17/03/17 16:46

die je tegenwoordig in de studiogesprekken na een Champions Leaguematch voorgeschoteld kreeg.

‘Hé, niet in slaap vallen’, kreunde de spiegeldanseres tussen hem en het glas. ‘Ik ben er bijna.’

Ze kwamen samen en geweldig en vielen even later uitgeput naast elkaar op het bed.

Hij was de eerste die zich op zijn zij keerde en haar verliefd aankeek. ‘Hé schat, dat was als in een sprookje, hé.’

‘Spiegeltje, spiegeltje aan de wand’, lachte ze terwijl ze zijn hand op haar borst legde. Maar terwijl ze dit deed, leek de magie al weg te ebben. Zoals meestal na hun liefdesspel vreesde ze dat wat er nu zat aan te komen.

‘Vond je het goed?’ fluisterde hij.

‘Natuurlijk, zotteke, wat dacht je. En jij?’

Zijn gelukzalige zucht beantwoordde haar vraag.

Dan zei hij, veel ernstiger: ‘Toch jammer dat we niet altijd zo samen kunnen zijn, hé?’

Lap, ze had het kunnen denken. Waarom kon hij nu niet gewoon eens genieten van de eenvoudige en lekkere seks die ze net hadden gehad. Waarom kon hij niet zonder morren accepteren dat haar leven complexer in mekaar zat dan het zijne. En dat ze het niet nog ingewikkelder wilde maken.

Ze probeerde niet te zuchten en lachte zwijgend naar hem.

Toen gebeurde er een klein wonder: hij glimlachte gewoon terug. Dan rolde hij op zijn rug en zuchtte tevreden, zonder nog verder te zeuren. Samen keken ze dromerig naar het plafond.

Terwijl haar gedachten afdwaalden naar diverse kleine zaakjes die ze deze middag nog moest regelen en haar oren zich spitsten om een mogelijk belletje aan de balie zeker niet te missen, voelde ze zich intens gelukkig worden. Voor een keer begon haar maatje niet te zeuren en konden ze in alle harmonie van de naseks genieten.

22

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 22

17/03/17 16:46

Ze trok Alain naar zich toe. Hij legde zijn hoofd op haar borst en begon steeds rustiger te ademen. Ze verweet zichzelf dat ze zo hard tegen hem kon zijn. De krullenbol in haar armen maakte haar hart week en voor ze het wist had ze zich helemaal in hem ingeleefd. Hoe moest die arme jongen zich wel niet voelen? Ze wist dat hij tot over zijn oren verliefd was op haar. Al jaren, zelfs de lange tijd dat hij weg was geweest. Toen hij bij zijn terugkeer naar Blankenberge had ontdekt dat het grote obstakel tussen hen eindelijk weg was, had hij natuurlijk de grootste illusies gekoesterd. Het leek wel alsof de rode draad door hun leven erin bestond dat zij hem pijn moest doen. Maar ze had toch ook een eigen leven? En vooral had ze Babs, met wie ze rekening moest houden. Het meisje had er haar hele leven lang al onder geleden dat ze zonder vader opgroeide, meer nog: dat ze niet eens wist wie haar vader was. Kon ze het dan maken om zomaar een nieuwe man in hun beider leven toe te laten?

Nee, dat ging niet.

‘Misschien later’, hoorde ze zichzelf fluisteren terwijl haar hand door zijn haren gleed.

‘Huh?’ gromde Alain versuft.

‘Ssht maar’, suste ze, terwijl ze zichzelf ook langzaam maar zeker voelde wegglijden.

‘Mam?! Mam, waar ben je?! Waarom moest ik hier absoluut om halfeen terug zijn, als er nog geeneens eten op het gasvuur staat?! En waar is Alain, die ging toch ook komen?!’

Betty werd met een schok wakker en duwde Alains hoofd van haar borst. ‘Fuck, Alain, we zijn in slaap gevallen. En ons Babs loopt door de gangen. Sta op, snel!’

Enkele seconden later werd er op de deur geklopt. ‘Mam, ben je hier?’ Tegelijk werd er aan de deurknop gewrikt en tegen de deur geduwd. ‘Mam, zit jij hier op je kamer? En waarom is die deur op slot?’

23

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 23

17/03/17 16:46

Betty zat als verlamd naar de deur te staren, terwijl Alain haar gebaarde om iets te zeggen.

‘Sorry kindje, het is allemaal een beetje later geworden dan ik dacht. Ik ben hier nog iets aan het doen, ik ben bijna klaar.’

Babs draaide opnieuw aan de deurknop. ‘Mam, is alles oké? En waarom is die deur toch op slot? Mam?’ Betty gesticuleerde radeloos naar Alain en floepte eruit: ‘Ga al maar naar beneden, kindje. En schil al een patatje of zo.’

Ze hoorden enkel nog een diepe zucht en wat uitstervend gemor, daarna werd het stil op de gang.

‘En wat doe ik nu?’ vroeg Alain toen ze met de deurknop in haar hand nog even checkte of haar kleren en haren goed zaten.

‘Tja, ik weet het ook niet’, zei ze. ‘Wacht hier gewoon nog een minuutje of vijf en kom dan naar beneden. Het is nu te laat om nog warm eten te maken, dus het worden gewoon boterhammen.’

Betty stapte met kloppend hart de trap af. Aan de ene kant was ze zenuwachtig omdat ze geen idee had welk smoesje ze Babs zou vertellen, aan de andere kant ergerde ze zich eraan dat ze zich moest verantwoorden tegenover haar eigen kind. Op het ogenblik dat ze de keuken had bereikt, had de ergernis het gewonnen van de gêne.

‘Vertel eens, jongedame, wat bezielt jou om zo aan mijn slaapkamerdeur te komen trekken en duwen?’

Babs gooide de aardappel die ze aan het schillen was terug in het water en liet met de nodige zin voor theater haar mond openvallen. ‘Wablieft? Dat is ook een manier om de dingen te bekijken. Ik zit je overal te zoeken. Je hotel staat hier wagenwijd open en jij bent nergens te bespeuren. Nog24

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 24

17/03/17 16:46

al wiedes dat ik me zorgen maak. Er lopen in Blankenberge genoeg weirdo’s rond. Wat zat je daar eigenlijk te doen, achter slot en grendel?’

Betty wreef met de rug van haar hand over haar voorhoofd. ‘Ik voelde een lichte migraine opkomen en dacht, als ik nu even ga liggen, ontsnap ik er misschien nog aan.’

‘En heeft het geholpen?’

‘Ik heb de indruk van wel.’

‘Waarschijnlijk omdat je de deur op slot hebt gedaan.’

Babs kon het niet laten. Ze pakte de aardappel weer uit het water en vroeg, zonder haar moeder aan te kijken: ‘Wat staat die spiegel daar trouwens in de traphal te doen? Heb jij dat ding helemaal alleen naar boven gesleept? Zou Alain die niet komen ophangen? En, van de duivel gesproken, waar is Alain dan?’

Betty voelde zich absoluut niet opgewassen tegen al dat gevraag. Daarom zei ze: ‘Stop al maar met aardappelen schillen en dek de tafel. Vanmiddag eten we gewoon boterhammen.’

‘Nu nog mooier,’ snauwde Babs terwijl ze aardappel en mesje in de wasbak smeet, ‘waarom heb je me dan daarnet gezegd dat ik –’ Op dat ogenblik kruisten haar ogen de blik van haar moeder. Een blik die ze maar al te goed kende en die zonder meer zei dat het beter was te zwijgen en te doen wat ze vroeg.

‘Al goed, al goed’, zuchtte ze en ze begon borden te pakken.

Had haar moeder nu echt op klaarlichte dag met die Alain liggen rollebollen? Erger nog: had ze haar met voorbedachten rade de stad in gestuurd voor haar vetzakkerijen? Ieuw, de gedachte alleen al maakte haar misselijk. Ze zette de borden extra hard neer, in de hoop dat het gekletter de vunzigheid uit haar hoofd zou verjagen.

25

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 25

17/03/17 16:46

Net op dat ogenblik hoorde ze achter zich een fluitende Alain de keuken binnenkomen.

Ze draaide zich om, keek hem aan en wist meteen dat het doemscenario van haar vermoedens gewoon de pure waarheid was: voor haar stond een man met een brede grijns wiens zelfvoldaanheid enkel moest onderdoen voor die van een hillbilly die net een rodeostier had bereden.

Ze rolde met haar ogen en zei met een engelenstem: ‘Wie we daar hebben: Alain. Ben je weer tevoorschijn gekomen uit je magische spiegel, of wat?’ * Victor Borkelmans hoopte dat het kabaal daar beneden nu eindelijk definitief gestopt was. Eerst was zijn concentratie naar de knoppen geholpen door een gekreun dat niks aan de verbeelding overliet, daarna had de dochter des huizes zoveel amok gemaakt dat het door het hele hotel klonk.

Hij keek op zijn horloge en besloot dat het nu geen zin meer had nog aan schrijven te beginnen. Eén week zat hij hier nog maar en hij begon zich al af te vragen hoe hij in hemelsnaam zo naïef had kunnen zijn om te hopen dat het schrijven hem aan zee wél zou lukken. Nochtans had die gedachte hem de logica zelf geleken: de kust in de winter, een klein hotel met nauwelijks gasten; rustiger kon je het niet treffen. Rustig was het hier natuurlijk wel, als je het intermezzo van daarnet even buiten beschouwing liet, maar hij begon er schoorvoetend achter te komen dat een gebrek aan rust niet de enige reden was waarom hij thuis in zijn eigen schrijfkamer al een half jaar geen letter op papier had kunnen zetten.

Voor heel Vlaanderen en Nederland was hij de man van Mandaad, dé literaire hit van het afgelopen jaar, veertig weken 26

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 26

17/03/17 16:46

op één in de lijstjes. Voor de grote massa leek hij van nergens te zijn gekomen, terwijl hij natuurlijk al jaren, via bescheiden successen aan de bestsellerweg had zitten timmeren.

En nu was hij dus Mister Mandaad, de man die zijn volk leerde inzien dat mannen meer van zichzelf houden dan van om het even wie.

Bij de uitgever was zijn manuscript op luid applaus onthaald. ‘Eindelijk een man die begrijpt wat vrouwen dagelijks moeten ondergaan’, hadden de proeflezeressen geroepen. ‘Eindelijk een man die toont hoe mannen functioneren’, was het adagium van het mannelijke testpubliek geweest.

Nog voor er één exemplaar van zijn nieuwe boek in de winkel lag, was Victor al de talk of the town in medialand en sierde hij de covers van zowel Humo als Flair. De hype die het boek als een lawine voorafging, walste alles plat wat ook maar enigszins in de weg had kunnen liggen. De eerste, tweede, derde en vierde druk volgden elkaar binnen een maand na verschijning op. De vijf maanden daarna volgden er nog een tiental, hij was ondertussen de tel kwijtgeraakt.

Van een privéleven was geen sprake meer. Vrouwen kampeerden in de voortuin van zijn huis in Wilrijk. Tot er eentje daadwerkelijk binnen was geraakt en zijn vrouw Tosca haar poedelnaakt in het echtelijk bed aantrof. Gelukkig had hij voldoende fans bij de lokale politie, die met alle plezier enkele weken voor de villa de wacht hield.

De media begonnen zo hard aan zijn mouw te trekken dat de uitgeverij, als primeur in haar bestaan, speciaal een stijlgoeroe en een pr-vrouw aantrok om hem te begeleiden bij zijn, haast dagelijkse, contacten met televisie, radio en printmedia. Gedurende een half jaar was zijn kop wekelijks ergens op tv, in die mate dat hij zichzelf begon af te vragen hoe het mogelijk was dat de mensen hem nog niet beu waren.

27

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 27

17/03/17 16:46

‘Niks van aantrekken,’ zei de pr-vrouw, ‘als ze je beu zijn, spuwen ze je wel terug uit.’ En dan, terwijl ze een denkbeeldig stofje van zijn hemdskraag veegde: ‘Maar ondertussen rinkelt de kassa!’

En rinkelen deed ze. De teller van zijn boek stond inmiddels op 400.000, de inkomsten uit het deelnemen aan allerlei spelshows, het schrijven van columns en het feestelijk openen van nieuwe autoshowrooms overstegen met een veelvoud de opbrengsten van zijn schrijversroyalty’s. Mandaad had hem rijk gemaakt.

Maar het boek had hem ook totaal leeggezogen. Hij was lichamelijk en geestelijk doodmoe, was tien kilo aangekomen en had nauwelijks nog tijd voor zichzelf.

‘Tja, de gouden kooi’, zei de pr-vrouw en voegde er vervolgens aan toe dat ze dringend haar contract met de uitgever moest laten aanpassen.

Even later belegde de uitgeverij een ‘belangrijke vergadering’ met hem. De directeur-uitgever toonde hem enkele mooie en indrukwekkende grafieken, die moesten illustreren hoe Mandaad verkoopgeschiedenis aan het schrijven was.

‘Maar, beste Victor, merk op dat de curve nu al een tijdje stabiel is en duidelijk haar hoogtepunt heeft overschreden.’

De directeur-uitgever keek tijdens zijn betoog meer naar zijn ondergeschikten dan naar hem.

‘What goes up must come down!’ orakelde een van de assistenten en de directeur voegde daar in even gevat Engels aan toe: ‘So, beste Victor, what’s next?’

De strategische ideeënnota’s die hij hen de volgende weken mailde, kwamen zonder uitzondering allemaal terug met de opmerkingen: ‘niet origineel genoeg’, ‘hebben we al gehad’, ‘saai’. Voor hij het goed en wel besefte was er bij de 28

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 28

17/03/17 16:46

uitgeverij een crisisachtige paniek ontstaan waarvan hij het middelpunt was, judas en messias tegelijk.

Om uit de impasse te geraken had hij zichzelf verplicht om elke morgen tussen acht en twaalf in zijn schrijfkamer te gaan zitten, wachtend op de muze.

Maar de muze kwam niet, Tosca daarentegen des te meer.

‘Victor, zit je daar nu weer achter je schrijftafel? Victor, wanneer kunnen we daar of daar naartoe? Victor, ik verveel me.’

Dat laatste was het ergste. Tosca had hem jarenlang financieel gesteund. Als enige dochter van de luier- en maandverbandengigant Xavier Quadens had ze geld zat. Het feit dat hij nauwelijks dertig was en zij al in de veertig, had hem in haar vriendenkring al snel de bijnaam ‘toyboy’ opgeleverd, maar geen van beiden hadden ze er zich iets van aangetrokken.

Nadat ze hem uiteindelijk, vier jaar geleden, had gevraagd met haar te trouwen, had hij aan zijn jawoord toegevoegd dat hij niet kon begrijpen wat ze eigenlijk in hem zag.

‘Je bent knap en ik heb me nog geen seconde met jou verveeld.’ Hoewel hij heel goed wist dat ze zich ook met een aantal andere mannen niet verveelde, was hij met dat antwoord volmaakt tevreden geweest.

De afgelopen maanden waren voor Tosca dan ook de hemel op aarde: alle dagen ergens feest, alle dagen champagne. De andere mannen met wie ze zich de afgelopen jaren had omringd waren verdwenen als impala’s op een savanne waar een cheeta overheen raasde.

Jaloers was ze geworden, dat wel. Elke schminkster in een of andere studio had volgens haar een oogje op hem, naar interviews of fotoreportages mocht hij nooit meer alleen gaan en ook de pr-dame was na verloop van tijd een gevaarlijk roofdier geworden.

Hij had het niet erg gevonden, hij zag haar immers graag 29

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 29

17/03/17 16:46

en wist dat ze geëntertaind moest worden. Haar jaloezie gaf haar iets om mee bezig te zijn.

De dag dat ze dus aan zijn deur stond en de klaagzang ‘Victor, ik verveel me’ aanhief, wist hij dat hij een probleem had.

Hij opende de deur en nam haar in zijn armen. ‘Liefje, begrijp toch dat ik in een cruciale fase van mijn schrijverschap zit: tegen de tijd dat het succes van Mandaad voorbij is, moet er een opvolger in de winkel liggen. Zo werkt het.

Heb nog wat geduld, ik ben er binnenkort uit en dan loopt alles weer zoals vroeger.’

‘Echt?’

‘Echt.’

Enkele dagen hadden zijn woorden geholpen, maar ook niet langer dan dat. Na een tijdje kwamen de vrienden een na een weer opdagen. Tosca kwam thuis als hij al in bed lag en vertrok vaak alweer terwijl hij een wit blad aan het hypnotiseren was.

Vervreemding was een soepele sluipmoordenaar.

Hij had die zin opgeschreven en geprobeerd er een eerste nieuw hoofdstuk rond te breien, maar zelfs dat was hem niet gelukt.

De scheidingspapieren belandden ongeveer gelijktijdig op zijn schrijftafel als het besef dat de schrijver in hem misschien wel dood was.

‘Bullshit’, riep zijn uitgever. ‘Je bent briljant en gedreven, je bent verdomme Victor Borkelmans, de auteur van Mandaad.’ Over het drama met Tosca repte de uitgever verder met geen woord, hij zei alleen dat schrijvers nu eenmaal loners waren en dat hij niet de enige successchrijver was die zijn vrouw aan een boek verloor.

‘Wat jij nodig hebt, Victor, is verse lucht. Denk eens na: 30

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 30

17/03/17 16:46

ken je niemand met een villaatje in Spanje of Zuid-Frankrijk, een plek waar je een aantal maanden naartoe kunt om je hoofd te legen en het papier te vullen?’

Maar hij wilde helemaal niet weg van hier. En al zeker niet naar een of andere drukke costa.

Dat begreep de uitgever. ‘En als je van die costa nu eens gewoon kust zou maken? Naar het schijnt heeft de Noordzeekust in de winter een magisch effect op creatieve zielen.

En rustig is het daar ook.’

Diezelfde dag nog stuurde een assistente van de uitgever hem een mail met mogelijke adresjes, de dikste hotels op Knokse zeedijken voorop.

Geen denken aan, dacht hij, terwijl hij de kosten van de scheiding voor zich zag en tegelijk besefte dat hij misschien voor de rest van zijn leven van zijn ene succes zou moeten leven. Na wat rondbellen was hij bij Hotel Bellevue in Blankenberge terechtgekomen: uitgewoond maar vriendelijk, prestigeloos maar correct. Hij gaf het toe: het was geen mandaad, maar het was logisch doordacht en goedkoop genoeg om er zoveel maanden te blijven rondhangen dat de muze niet anders kon dan langskomen.

Een voorzichtig geklop op de deur deed hem opschrikken.

‘Ja, wat is er?’ zei hij zenuwachtig maar met zachte stem.

‘Victor, eet jij vanavond in het hotel?’ Het was Betty met haar dagelijkse cateringqueeste.

‘Nee hoor, Betty, ik heb met Peg afgesproken in Oostende. Naar het schijnt heeft ze daar een fenomenale Italiaan ontdekt.’ *

31

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 31

17/03/17 16:46

Magalie was het type vrouw dat al sinds haar twintigste tegen de leeftijd vocht. Op haar vijfenveertigste aan de Vlaamse kust komen rentenieren met een zestigjarige man had dan ook nooit hoog op haar verlanglijstje gestaan.

‘Ik voel me al weduwe en hij is nog niet eens dood...’ klaagde ze voor de zoveelste keer tegen een van haar Kortrijkse vriendinnen aan de andere kant van de lijn.

‘Is hij wéér weg?’ was het antwoord.

‘Alle dagen fietsen, van het ogenblik dat het licht wordt tot na de middag. Hij is meer met zijn Eddy Merckxfiets getrouwd dan met mij.’

‘Ach schat toch, ik voel met je mee’, supporterde Kortrijk.

‘En weet je wat nog het ergste is? Als hij dan thuiskomt, is hij meestal te moe om nog uit zijn zetel te komen. Ik zeg het je: ik ben een weduwe.’

‘Maar dan wel een zwarte’, lachte Kortrijk gevat. ‘Eentje die het mannetje opeet, of toch alvast zijn poen.’ Samenzweerderig lachje.

‘Ja, dat denk jij. Hij zit op zijn centen als een kip op haar eieren. Je zou denken dat hij honderdvijftig jaar oud wil worden, zoals hij met het geld omgaat.’

‘Oei, oud én gierig... Maar zo kennen we Herman toch niet. In Kortrijk –’ Magalie lachte schamper. ‘In Kortrijk was hij dé slager van de stad. In Kortrijk zat hij bij de Lions. In Kortrijk lééfden we. Blankenberge is het zwarte gat en hij gaat er helemaal in op.’

‘Maar meisje toch...’

Er rolde een traan over haar wang. ‘Ik ben te jong voor deze Benidormtoestanden. Ik wil leven!’ Ze veegde met de rug van haar hand over haar gezicht. ‘Ach, over een paar maanden komen de toeristen terug en dan wordt het weer wat draaglijker.’ Maar terwijl ze de zelftroostende woorden uitsprak, zag ze het uitzichtloze van haar situatie in.

32

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 32

17/03/17 16:46

‘En waar is hij nu?’

‘Waar denk je? Aan het fietsen natuurlijk.’

Kortrijk klonk verbaasd. ‘Met dit weer? Het regent pijpenstelen!’

Magalie haatte het sarcasme dat ondertussen haar tweede natuur was geworden, maar antwoordde droog: ‘Regen?

In Kortrijk misschien, maar niet aan de kust. Aan de kust is het altijd mooi weer.’

De zwarte Eddy Merckxfiets die tegen de gevel van het WestVlaams Beroepskredietkantoortje stond, was met een stalen kettingslot vastgemaakt aan beide wielen. Het frame van de fiets was voorzien van twee drinkbussenclips. Een van de twee was leeg.

‘Nee, ik heb het nog steeds niet begrepen! Leg het nog maar eens uit verdomme!’

Kantoorhouder Marcel Draeye voelde langzaam maar zeker een stevige migraine opkomen door het enerverende geklop van de aluminium drinkbus op zijn notenhouten bureau.

‘Maar meneer Buyck, kalmeer alstublieft een beetje.’

‘Aha, nu is het menéér Buyck! Al die tijd was het Herman hier en Herman daar, en nu is het meneer!’ Herman Buyck klopte zo hard met zijn drinkbus op het bureaumeubel dat de koffie over de rand klutste van de kopjes tussen hem en het bankmannetje. Hij trok het dopje van zijn drinkbus en goot een stevige slok Gatorade naar binnen. Daarna zette hij de bus met een laatste bonk neer en kruiste zijn armen.

‘Dus vertel me nog maar eens hoe jij het klaarspeelt om van één miljoen euro tweehonderdduizend euro te maken!

Komaan, ik luister!’

Terwijl hij voorzichtig met een schone zakdoek de vlekken opdepte, herhaalde de kantoorhouder wat hij al enkele 33

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 33

17/03/17 16:46

keren had gezegd. ‘Komaan Herman, wees redelijk. Je weet wat voor een puinhoop de banken ervan hebben gemaakt.

De bank heeft er alles aan gedaan om je verliezen zo laag mogelijk te houden. Er zijn anderen in jouw geval die nog meer kwijt zijn. De bank –’ Hermans hoofd was van diep rood naar paars geëvolueerd. Hij riep zo hard dat zijn stem oversloeg. ‘De bank? De bank? Ik heb mijn geld niet aan de bank toevertrouwd, maar aan jou, Marcel, aan jou!’ Hij stak zijn arm uit en duwde de kantoorhouder met zijn dikke wijsvinger in het zachte vlees van zijn borst. ‘Aan jou!’

Toen hij even later weer op zijn fiets zat, was de hoop om zijn verloren geld ooit nog terug te zien geen beetje gestegen.

Hij sloeg wild met zijn vuist op het stuur terwijl zijn benen energiek harder op de trappers begonnen te stampen. Had hij daarvoor in godsnaam heel zijn leven zo hard gewerkt?

Elke euro in tweeën gebeten, ellenlange dagen gedraaid om toch maar niet die extra werkkracht te moeten aannemen?

Verdomme, verdomme! Hij was binnen geweest, tot die oelewapper van de bank hem verleid had om het geld bij hem te investeren. Zonder risico, een minimum van 4 % op jaarbasis gegarandeerd. Hoe had hij toch zo stom kunnen zijn?

De luide biep van zijn hartslagmeter waarschuwde hem dat het genoeg was. Hij liet zich uitbollen en de rugwind het grootste werk doen. Langs hem zoefde de zee voorbij en dat maakte hem duidelijk dat het geen zin had om je tegen bepaalde dingen te verzetten.

‘Het is nu eenmaal zo’, hoorde hij zichzelf zeggen. Hij probeerde zich te sussen met het argument dat hij nog altijd eigenaar was van het slagerijgebouw in Kortrijk en van het appartementsgebouw waarin hij en Magalie een stekje voor zichzelf hadden gehouden.

34

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 34

17/03/17 16:46

‘Ik wil niet helemaal weg uit Kortrijk’, had Magalie gezeurd toen hij het hele flatgebouw te gelde had willen maken. Dus had hij dan maar de verkoop van het gebouw afgezegd. Achteraf bekeken: wat een hoerenchance.

Terwijl zijn hartslagmeter aangaf dat het weer de goede kant opging met hem, dwong hij zichzelf tot een positieve noot. Hij keek om zich heen: links de duinen, rechts de zee.

Het was toch niet allemaal drama en miserie. Hij kende er genoeg die op hun zeventigste nog in de winkel stonden.

Onder wie sommigen met een draak van een wijf aan hun zij. Terwijl hij Magalie had, een jong veulen dat op een paar jaar na zijn dochter zou kunnen zijn. Nee, hij had het gemaakt in het leven. Alle dagen fietsen, de rest van de dag lezen en tv-kijken. En daarbij lekker verwend worden door het vrouwtje. Het kwam allemaal wel goed.

‘Ik moet ophangen want hij is daar.’ Door het balkonraam van de zesde verdieping zag Magalie het vertrouwde vierkante silhouet naar de voordeur rijden. Ze drukte af en stapte de keuken binnen om te checken of de oven zijn werk goed had gedaan. De lasagne was mooi gebruind, hier en daar misschien een tikkeltje te zwart. Maar daar maakte Herman nooit een punt van. Wat ze jammer vond, want stiekem hoopte ze telkens weer dat haar gebrekkige kookkunsten hem zouden motiveren om wat vaker uit eten te gaan.

Zoals gewoonlijk ging de tik van het voorwiel tegen de deur het belsignaal vooraf. Ze nam de Ajaxspray en een doek en deed open.

‘Middag, schatje.’

‘Middag, zoetje. Pfiew, loop maar snel door naar de douche.’

Herman liep met zijn fiets over de schouder langs haar 35

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 35

17/03/17 16:46

heen naar het balkon, terwijl zij de zwarte veeg van de voordeur begon te halen. Als een veldrijder de woonkamer doorkruisend zag hij de geopende enveloppe tegen de Chinese vaas in het midden van de tafel staan. Het logo van de syndic op de enveloppe gaf hem een spontane maagkramp.

Voor je het wist vlogen er immers weer honderd euro voor onderhoudsproducten de deur uit.

Vanaf het balkon riep hij door de open deur: ‘Schatje, wat heeft de syndic te melden?’

Op de gang klonk Magalies antwoord even droog als onschuldig: ‘De lift, zoetje, de lift. Die van de inspectie zijn langs geweest en ze hebben dat ding zo goed als afgekeurd.

De syndic heeft wel al naar oplossingen gezocht en een bestek laten opmaken. Het lijkt in orde te kunnen komen voor zestigduizend euro.’ * ‘Vergeet het, mij krijg je niet klein.’

Met elke slok zeewater die Peg binnenkreeg, werd ze weer een beetje nijdiger en wonnen haar benen en armen aan kracht. Verwoed probeerde ze haar hoofd hoger boven de golven te houden, maar telkens wanneer ze erin slaagde, voelde ze de druk van de stok tussen haar schouderbladen.

‘Lager Peggy, je hoofd en je kont moeten een rechte lijn vormen in het water, anders kom je niet vooruit.’

‘Het is Peg’, probeerde ze te broebelen met haar mond vol zee, maar ze gaf haar poging op en concentreerde zich weer op het deinende water voor haar.

De man in de boot die naast haar voer, had natuurlijk gelijk. Het had geen zin om te zwemmen alsof je in het stedelijk zwembad aan het dobberen was, wanneer je in Engeland wilde geraken.

36

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 36

17/03/17 16:46

‘Ja, zo is het goed! Als een surfplank, Peggy!’

Ze haatte de zwemmonitor, maar wist dat ze hem nodig had om haar doel te bereiken. Ook al deed hij haar in alle opzichten aan Jules denken, de eikel die er onrechtstreeks voor gezorgd had dat ze hier nu in het ijskoude water lag te spartelen. Waren alle mannen slecht? Zeker niet. Ongetwijfeld liepen er tal van nobele prachtexemplaren op deze planeet rond. Maar zij had er nog nooit een gevonden. Tijdens haar zoektocht was ze integendeel te vaak op kelderrestjes gestuit, met als ergste resultaat de genaamde Jules.

Wat ze ooit in hem had gezien? Dat wat alle vrouwen vóór haar ook gezien hadden, zeker? Groot, atletisch, succesrijk, dikke wagen, mooie villa. En een leuke snoet natuurlijk.

De eerste weken met Jules waren de hemel op aarde geweest. De ene attentie volgde de andere op en ook de seks was om uit te knippen. Maar geleidelijk aan veranderde Jules steeds meer in een eikel. Niks was nog goed voor meneer en hij gaf haar het gevoel alsof ze in alles faalde. Hij vroeg haar waarom ze elke week zo rabiaat ging zwemmen en toen ze hem toevertrouwde dat het haar intiemste wens was om ooit het Kanaal over te zwemmen, iets wat ze nog aan niemand had durven te vertellen, haalde hij zijn schouders op en zei dat hij dacht dat ze het deed om van haar dik gat af te geraken. De volgende dag schreef ze zich in voor gymlessen.

Gaandeweg had Jules ook steeds vaker lange avondmeetings op het werk. Op zijn gsm was hij dan onbereikbaar.

Peg was door de hele routine gegaan: lekker koken en met het eten blijven zitten, gezellige weekendjes voorstellen om dan te horen te krijgen dat hij al iets met zijn vrienden had gepland, tot het ontdekken van vreemde geurtjes aan zijn hemden wanneer ze die in de wasmachine deed. Op de duur ademde alles aan hem ontrouw uit. Dus deed ze het enige 37

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 37

17/03/17 16:46

wat een intelligente vrouw in haar plaats zou doen: via het internet bestelde ze een knuffelbeertje met een lens, daar waar een oogje hoorde te zitten. De wifi-spionageknuffel kreeg een ereplaats tussen twee andere knuffels die Jules met veel tegenzin duldde op een weinig in het oog springende plank van een kast in de woonkamer.

Toen Jules op een dag aankondigde dat ze maar beter iets kon plannen, want dat ’s avonds zijn vrienden kwamen pokeren en hij haar niet in huis wilde, zat het beertje klaar.

Het werd de avond waarop Jules zijn grootste geheim zou prijsgegeven.

Terwijl hij met grootse gebaren de pokerkaarten aan het uitdelen was, hoorde ze hem samenzweerderig pochen: ‘Wat mijn geheim is? Simpel: als man moet je aan deconstructivisme doen om met een vrouw te kunnen leven.’

Zijn pokervrienden hadden hem nogal onbegrijpend aangekeken en ook Peg had zich afgevraagd hoe haar oppervlakkig maatje ineens bij de grote Jacques Derrida was aanbeland. Helaas bleek al snel dat zijn visie niet veel te maken had met de ideeën van de grote filosoof.

‘Deconstructivisme, als in... afbreken. Je krijgt een vrouw binnen. Met al haar bagage. Jij wilt natuurlijk vooral je eigen leven blijven leiden. Zonder bagage. Dus wat doe je dan? Je laat die vrouw een tijdje op jezelf los. Zij denkt dat ze je helemaal aan het heropvoeden is, maar jij leert haar op die manier juist tot op het bot kennen. Dan komt het subtiele werk: als je haar eenmaal kent, haal je er de dingen uit die je wel kunt appreciëren. De rest is grof vuil.’

Een van zijn vrienden stak zijn mond boordevol chips en gromde instemmend met een diep viriel gutturaal geluid.

Jules ging verder: ‘Nu kunnen de afbraakwerken dus beginnen. Stuk voor stuk laat je haar onhebbelijkheden de revue passeren en maak je haar, eerst subtiel, dan steeds 38

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 38

17/03/17 16:46

directer, duidelijk dat wat ze denkt, zegt en doet van zo’n onaardse domheid is dat zelfs de klokken van Rome haar met Pasen zouden overslaan. Belangrijk: je doet dat zeer beslist, maar ook zacht. Gedurende de hele rit moet zij er rotsvast van overtuigd zijn dat je alleen maar het beste met haar voorhebt.’

‘En dan?’ vroeg de chipsverdelger.

‘Dan heb je haar waar je haar hebben wilt: hopeloos onzeker, een zelfbeeld dat lager is dan het niveau van de Dode Zee. Ik noem het bouwmateriaal: nu kun je haar steen voor steen weer opbouwen, exact zoals je haar hebben wilt.

Tada!’

Terwijl de mannen rondom de tafel een traag ritmisch geklap aanhieven dat langzaam sneller werd, had zij haar gsm weer uitgelogd en het schermpje drooggewreven.

Die nacht was ze naar een hotel gegaan, om er de hele tijd wakker te liggen. Hier was ze nu, een vrouw van eind de twintig, terug op het totale nulpunt, terwijl het gros van haar vriendinnen allang gelukkig getrouwd was en kinderen had. De volgende ochtend had ze veertig gemiste oproepen van Jules en een sms’je dat luidde: ‘Schat, waar zit je, ben doodongerust, wacht op jou tot je thuiskomt.’

Maar toen ze om tien uur de villa binnenstapte, was zijn BMW allang weg naar een of andere belangrijke vergadering. Ze had haar spullen bij elkaar gesprokkeld, haar auto volgestouwd en nog een extra taxi gebeld. Het beertje had ze ostentatief midden op de pokertafel gezet en er een Post-it met de inloggegevens op geplakt.

Van Jules had ze nooit meer iets gehoord.

De laatste por van de stok tussen haar schouders had ze voelen aankomen. Ze draaide zich razendsnel om en gaf een stevige ruk aan het uiteinde. Ze had nog nooit een zweven39

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 39

17/03/17 16:46

de zwemmonitor gezien. Na al die maanden training was ze zo fit dat ze zich veel behendiger in de boot kon hijsen dan hij. Om het hem gemakkelijk te maken strekte ze haar hand uit en trok hem omhoog. Maar toen hij haar verontwaardigd toesnauwde: ‘Peggy, wat bezielt jou?’, liet ze hem weer achterover in het water vallen.

40

Pieter Aspe & Koen Strrobbe – Blankenberge blues.indd 40

17/03/17 16:46