9789022333525

lisa unger

De Rode Jager Vertaald door Tracey Drost-Plegt

Lisa Unger – De Rode Jager.indd 3

25/04/17 14:18

Oorspronkelijke titel: The Red Hunter © 2017 Lisa Unger All rights reserved including the right of reproduction in whole or in part in any form.

This edition published by arrangement with the original publisher, Simon & Schuster, a Division of Simon & Schuster, Inc., New York © 2017 Nederlandse vertaling Uitgeverij Manteau / WPG Uitgevers België nv, Rijnkaai 100/A11, B-2000 Antwerpen en Tracey Drost-Plegt www.manteau.be info@manteau.be Vertegenwoordiging in Nederland WPG Media Wibautstraat 133 – 1097 DN Amsterdam Postbus 1050 – 1000 BB Amsterdam Vertaling: Tracey Drost-Plegt Omslagontwerp: Wil Immink Omslagfoto: iStock Opmaak binnenwerk: Ready2Print Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of op welke wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever. isbn 978 90 223 3352 5 d/2017/0034/366 nur 330

Lisa Unger – De Rode Jager.indd 4

25/04/17 14:18

Voor Joe en Jen Pamlanye Bedankt voor de zegen van jullie vriendschap en voor jullie kostbare geschenk: tijd en ruimte.

Lisa Unger – De Rode Jager.indd 5

25/04/17 14:18

Lisa Unger – De Rode Jager.indd 6

25/04/17 14:18

VANDAAG

Er is niets opvallends aan mij. Ik ben niet bijzonder slank, maar ook niet dik. Ik heb geen gezicht dat je lang bijblijft.

Met mijn donkere ogen en bleke huid, stroblond haar en net genoeg kleur op de wangen om de indruk te wekken dat ik niet ziek ben, ga ik gemakkelijk op in de massa van andere onopvallende gezichten die je elke dag ziet. Er is niets aan mijn kleding wat je aandacht trekt. Geen merken om jaloers op te worden, of kleren die al te bloot zijn, geen vlekken, misschien wat kreukels of slijtplekken waaraan je kunt zien dat ik niet rijk ben, maar ook niet zo arm dat ik hulpbehoevend ben. Als ik bedrijfskleding draag, besta ik zelfs niet. Ik ben de caissière in de supermarkt, of de schoonmaakster van je hotelkamer, of de jongedame achter de informatiebalie. Nee, zou je later zeggen, je kunt je haar naam of hoe ze eruitzag, niet meer herinneren, niet echt.

De waarheid is dat je me niet ziet; je laat je blik over me glijden, zonder stil te staan. Maar ik zie jou wel.

Vandaag doe ik mijn best om geen opgetogen energie uit te stralen. Met behulp van mijn ademhaling beheers ik de stotende adrenaline, precies zoals me is geleerd. Ik loop met gebogen hoofd en in rustig tempo achter hem aan. Hij loopt traag en houterig, en leunt zwaar op zijn wandelstok.

Hij blijft lang stilstaan bij de stoeprand en schuifelt voorzichtig verder. Zo nu en dan moet ik mijn pas inhouden of helemaal tot stilstand komen en naar kleding kijken die ik nooit zou kopen, in etalages die mijn weerspiegeling terugkaatsen, een klein en onopvallend persoon midden in de 7

Lisa Unger – De Rode Jager.indd 7

25/04/17 14:18

bruisende menigte van stadsbewoners die zich jachtig door hun leven haasten.

Mijn handen zijn klein en zacht, maar sterker dan je zou denken. Waar ik train, slaan we met onze handpalm en knokkels tegen betonblokken. Daardoor ontstaan er kleine haarscheurtjes in de botten. Op de plek waar die scheurtjes weer dichtgroeien, is het bot sterker. Ik kan mijn hand met een stok doorboren. Maar mijn handen hebben niet het eelt van een vechter; ze zijn glad en hard als kiezels op het strand. Aangezien ik niet lang ben, moet ik snel zijn.

Aangezien ik niet lang ben, moet ik van dichtbij en snel aanvallen, met mijn ellebogen en knieën, en meedogenloze stoten uitdelen aan de nieren en de lies, het zachte plekje onder aan de keel, de halsslagader. Ogen zijn ook heel geschikt. Als je het goed aanpakt, kun je met de ogen het gevecht beëindigen.

Een gevecht, als het daarop uitdraait, is een dans. Je kunt je voorbereiden, maar nooit een strategie bepalen. Je bent nauw verbonden aan je tegenstander, en zijn bewegingen bepalen de jouwe; zijn zwaktes zijn jouw sterke punten, zijn fouten jouw kansen. Je moet aandachtig en geconcentreerd zijn en bovenal blijven ademen. Geen paniek. Geen woede. Enkel de ademhaling.

Zijn rechterhand omklemt de wandelstok. Met zijn linkerhand houdt hij een groene herbruikbare boodschappentas vast. Het is woensdag, de dag waarop hij naar de boerenmarkt gaat voor zijn bosvruchten, brood, honing, boerenkool, wortels en een bakje hummus. De marktlieden kennen hem, maar hij wordt zelden met een glimlach begroet. Hij is nors, onvriendelijk en nog meer. Misschien kunnen anderen datgene ruiken waarvan ik weet dat het de waarheid is over hem. Ze vangen de geur op, maar kunnen die niet thuisbrengen. Ze wenden zich af, willen hun hand zo snel mogelijk terugtrekken als ze hem zijn aankoop of wisselgeld hebben aangereikt. Alleen de oude vrouw van het hummuskraampje scheldt hem openlijk uit. Je herkent 8

Lisa Unger – De Rode Jager.indd 8

25/04/17 14:18

het alleen als je het eerder hebt gezien. Het is de dood. Er zit een rot vanbinnen die door zijn poriën naar buiten zweet, je aanstaart vanuit de diepe afgrond van zijn ogen. Of je het nu kunt benoemen of niet, als je gevoelig bent voor deze dingen, wekken ze je afschuw op.

Hij steekt de straat over. Zodra hij de overkant heeft bereikt, volg ik hem snel, net voordat het verkeerslicht weer verspringt. Hij draagt een rafelig tweedjasje en een donkerbruine gleufhoed, een kakibroek en bruine wandelschoenen. Ondanks zijn verzorgde uiterlijk kijkt niemand naar hem om. Niemand ziet de ouden, de zwakken, de zieken; ze zijn net zo onzichtbaar als ik. Niemand kijkt terwijl hij vanaf Broadway de Twenty-Sixth Street inslaat. Hij staat voor een metalen deur, hangt de tassen aan zijn pols en vist zijn sleutel uit zijn zak. Met de sleutel in het slot geduwd en leunend op de wandelstok, lukt het hem amper om de deur open te duwen. Dit is zijn moment van kwetsbaarheid.

‘Zal ik u even helpen, meneer?’ vraag ik terwijl ik hem van achter nader, en ik duw de deur met gemak open met mijn hand boven zijn schouder.

‘Ik hoef geen hulp’, zegt hij, zonder me ook maar aan te kijken. Ik dartel om hem heen en stap de kleine hal binnen.

Er is nog een deur. Ik moet hem zover krijgen dat hij mij de sleutel geeft.

‘Kleine moeite hoor’, zeg ik vrolijk. ‘Ik ben Eve. Van de tweede verdieping.’

Ik ben Eve niet. Ik woon niet op de tweede verdieping.

Ik pak de tas uit zijn hand.

‘Geef terug’, zegt hij. Er landt wat speeksel uit zijn mond op mijn wang. Ik veeg het weg. ‘Laat me met rust.’

‘Geef me de sleutel maar’, zeg ik. ‘Dan laat ik u binnen.’

Hij geeft de sleutel niet, dus ik strek mijn hand uit en pak de sleutel af. Zijn greep is zwak en beverig, en zijn gezicht loopt rood aan van boosheid, van een soort nerveuze machteloosheid. Ik kan me hem herinneren als een machtige 9

Lisa Unger – De Rode Jager.indd 9

25/04/17 14:18

man, met een ijzeren greep en een wrede glimlach, holle ogen – meer heb ik niet gezien van zijn gezicht. En dit moment in het halletje biedt mij een kort moment van respijt, een hakkelende verstoring van de band tussen heden en verleden. Hij is slechts een oude man. Hulpeloos. Zwak.

Dan herinner ik me zijn versteende vingers die het zachte vlees van mijn arm omklemmen. Ik herinner me hoe mijn moeder mijn naam krijste, met een onzekere stem en toon die ik nooit eerder had gehoord en mijn hele leven niet meer zal vergeten. Ik herinner me hem. Maar hij kan zich mij niet meer herinneren. Ooit was ik bang voor hem. Hij was zelfs mijn ergste nachtmerrie. Vandaag verloopt het bijna te gemakkelijk.

Ik steek de sleutel in het slot en duw de binnendeur open.

Op dat moment word ik weer overvallen door twijfel, een gat dat zich vanuit mijn middel opent. Dit is verkeerd. Ergens weet je dat.

‘Nummer 103, toch?’ vraag ik.

Nu gaapt hij me aan. Zijn hoofd beeft licht, alsof hij nee schudt. Zijn ogen zijn waterig bruin, nog altijd hol, maar zwak, niet sterk en kil zoals ik me kan herinneren. Zijn lichaam heeft hem in de steek gelaten. Door een jarenlang verblijf in de gevangenis, een zwaar leven en zijn ziekte is hij vreselijk verouderd. Ik heb mannen van zijn leeftijd gekend die fit en sterk waren. Zo is hij niet.

Hij maakt het niet lang meer en zijn leven is somber en eenzaam. Ik kan hem gewoon met rust laten. Die mogelijkheid blijft even rondwaren, een flikkering die me vanuit de rand van mijn bewustzijn plaagt. Ik kan een ander pad kiezen. Maar. Hij heeft het niet verdiend dat hij verse vruchten eet en de hele ochtend televisie kan kijken, of wel soms?

Hij mag straks niet naar het park om zijn oud brood aan de duiven te voeren. Hij heeft die eenvoudige genoegens tegen het levenseinde niet verdiend.

Jij bent niet degene die beslist wie er wat heeft verdiend.

O, juist wel.

10

Lisa Unger – De Rode Jager.indd 10

25/04/17 14:18

Ik draai de deur naar zijn appartement open en loop naar binnen. Het is er donker en kaal, met enkel een oude leunstoel en een televisie op een tafeltje. Een bed in de hoek, netjes opgemaakt. Een ingelijste foto van een vrouw, een boek en een glas water op een wankele tafel. En als klap op de vuurpijl, een opengeslagen bijbel op het aanrecht naast de telefoon.

‘Hebt u Jezus gevonden?’ vraag ik hem. ‘Bent u gered?’

‘Wegwezen jij’, zegt hij, en hij grist de boodschappen uit mijn hand en duwt me opzij. ‘Ga weg nu. Eruit.’

Ik doe de deur dicht. Hij draait zich om en kijkt me met die ogen aan.

Daar staat hij.

Het monster dat ik me kan herinneren.

‘Wie ben je?’ vraagt hij.

‘Ken je me niet meer?’ vraag ik met een glimlach. Het is lang geleden, en intussen is er veel gebeurd. Het is een leven lang geleden.

Maar hij kent me wel degelijk. Zeker weten. Dat zie ik aan hem terwijl hij terugdeinst.

‘Jij.’ ‘Precies’, zeg ik. ‘Ik.’ Hij strompelt nog wat verder achteruit, terwijl ik de deur op slot draai en vergrendel. Hij laat zich met een zware plof zakken in zijn oude leunstoel. Hij ademt moeizaam en zijn gierende ademhaling vult de kamer. Hij heeft longkanker, heb ik ontdekt.

‘Waar is het?’ vraag ik.

‘Wat?’ vraagt hij. Maar hij verraadt zich door naar het bed te kijken. Ik voel onder het matras en pak het wapen waarvan ik wist dat hij het had. Ik leg het op het aanrecht, ver buiten zijn bereik.

Ik heb zelf iets meegenomen. Ik haal het uit mijn zak en houd het omhoog, zodat hij het kan zien. Ik vraag me af of hij het herkent. Hij heeft het ooit op mij gebruikt. Ik draag er nog altijd de littekens van. Vanbinnen en vanbui11

Lisa Unger – De Rode Jager.indd 11

25/04/17 14:18

ten. Er rolt een traan over zijn wang. Zijn lippen bewegen fluisterend. Het duurt even voordat ik besef dat hij aan het bidden is.

Is dit de persoon die je wilt zijn?

Het is de stem van mijn oom, de oom die geen oom is maar eerder een vader, want hij is degene die me in huis nam, van me hield en me alles leerde wat ik weet.

Ik zet een stap in de richting van de man. Vanuit het appartement ernaast klinkt zwak de muziek door. Er zijn dingen die ik wil zeggen. Vragen die ik wil stellen, maar ze gaan verloren in de rode nevel waarin mijn gedachten opgaan.

Ja, zeker, antwoord ik de stem in mijn hoofd. Dit is precies wie ik wil zijn.

12

Lisa Unger – De Rode Jager.indd 12

25/04/17 14:19

DEEL 1 �

Twee graven

Lisa Unger – De Rode Jager.indd 13

25/04/17 14:19

Lisa Unger – De Rode Jager.indd 14

25/04/17 14:19

1

Raven keek berouwvol, maar dat meende ze niet echt, wist Claudia. Ze had haar hoofd gebogen en haar gezicht ging schuil achter haar blauwzwarte haar, dat dik en opvallend glanzend was. Het was oktober. Over een week zou het Halloween zijn, en dit was al de tweede keer sinds het begin van het schooljaar dat Claudia bij de schooldirecteur moest komen. De eerste keer ging het over cijfers. Raven presteerde nu al matig. We kunnen aan haar testresultaten zien dat ze beter kan, zei de wanhopige wiskundedocent. Maar ze lijkt zo afwezig. Let niet op. Laat vragen open staan op haar toetsen. Ze probeert het niet eens, mrs. Bishop.

Claudia kon het gezicht van directeur Blake al voor zich zien, compleet met De Blik. Voorzichtige, vriendelijke mensen kregen die blik in hun ogen als ze zich afvroegen of er iets mis was met Raven.

‘Het valt niet mee, op een nieuwe school beginnen’, zei directeur Blake. ‘Maar hier op Lost Valley Central tolereren wij geen lichamelijk geweld.’

Lichamelijk geweld? Dat was iets nieuws. Claudia wist nog steeds niet precies wat Raven had uitgehaald. Na het telefoontje van directeur Blake was ze als een speer naar school gereden. De onopvallende man met een zachte stem en grijs haar had haar met een begripvolle glimlach in zijn kantoor ontvangen. Er is iets gebeurd in de kantine. Een van de meisjes is naar huis gegaan.

‘O echt?’ vroeg Raven. ‘Dus zij mag mij verbaal mishandelen, en ik heb dat maar te pikken?’

15

Lisa Unger – De Rode Jager.indd 15

25/04/17 14:19

‘Zo kan het wel weer, Raven’, zei Claudia. Ze vroeg zich af of het aan haar te horen was dat haar dochter haar uitputte.

Het meisje kon zeer dramatisch uit de hoek komen.

‘Er zijn andere manieren om je problemen op te lossen, zonder een dienblad over iemand leeg te kieperen’, zei de directeur kalm. ‘Wat zei ze precies? Waar werd je zo boos om?’

Raven schudde haar hoofd. ‘Maakt niet uit.’

De directeur knikte, als teken dat hij het begreep, dat hij wist hoe gemeen kinderen konden zijn en dat woorden net zoveel pijn konden doen als klappen.

‘Ik weet dat pesten niet alleen lichamelijk hoeft te zijn, maar ook verbaal en emotioneel gebeurt. En Clara Parker staat erom bekend; ze heeft al diverse keren hier bij mij gezeten. Maar als de grens met lichamelijk geweld wordt overschreden, kunnen wij dat niet tolereren.’

O, god, dacht Claudia. Ze wordt van school gestuurd, geschorst.

Ze kon haar zus al horen kirren: ik zei toch dat een nieuwe school niet de oplossing was. Je kunt niet blijven vluchten.

‘Ik wil graag duidelijk weten wat er is gebeurd’, zei Claudia. Ze keek naar Raven, die haar hoofd had afgewend.

‘Clara en een vriendin zeiden blijkbaar iets onaardigs tegen Raven. Ik weet niet precies wat er is gezegd, want Raven, Clara en haar vriendin Beth willen dat geen van allen zeggen. Maar als reactie daarop gooide Raven een dienblad om, waardoor beide meisjes onder het eten kwamen te zitten.’

Claudia kon een grijns maar net onderdrukken.

‘Het ging per ongeluk’, zei Raven, niet-overtuigend. ‘Ik wilde het oppakken om naar een andere tafel te lopen.’

‘Er stond vandaag net spaghetti op het menu, dus het was nogal een vieze bende.’

‘Dus het is niet zo dat ze iemand heeft geslagen’, zei Claudia. Ze wilde niet zo’n moeder zijn die haar irritante, onbeschofte kind meteen verdedigde, maar ze wilde wel weten wat er was gebeurd.

16

Lisa Unger – De Rode Jager.indd 16

25/04/17 14:19

‘Ik heb niemand geslagen’, zei Raven. ‘Het ging per ongeluk. Clara is naar huis gegaan omdat er vlekken op haar kleren zaten, niet omdat ze was geslagen.’

Directeur Blake knikte bedachtzaam, hield zijn hoofd schuin en kneep zijn ogen iets toe. ‘Omstanders beweerden dat Raven het dienblad bewust op Clara leeg kieperde.’

‘Ja’, zei Raven, die nu rechtop ging zitten. ‘Al haar vriendinnen die me uitlachten terwijl zij me beledigde.’

Claudia werd overvallen door een golf van woede, van bescherming voor Raven. ‘Dus eigenlijk zit het zo’, zei ze, en ze probeerde mild te klinken. ‘Een groep meisjes ging om Raven heen staan. Ze zeiden iets onaardigs, om uw beschrijving maar te gebruiken, en toen Raven opstond om weg te lopen, heeft ze haar dienblad hetzij per ongeluk, hetzij bewust, omgegooid waardoor de kleren van een meisje onder de vlekken kwamen te zitten. Klopt dat?’

Raven knikte kort. ‘Het ging per ongeluk.’

Claudia was er redelijk van overtuigd dat het incident niet per ongeluk was gebeurd. Ravens humeur was als een plotselinge overstroming, die alles op haar pad meesleurde en zich dan snel terugtrok, met achterlating van berouw.

‘Zo heb ik dat begrepen’, zei de directeur in alle redelijkheid. Hij leek een vriendelijke man, die gewoon zijn werk probeerde te doen.

‘Zijn de andere meisjes op het matje geroepen?’ vroeg Claudia.

‘Het is niet duidelijk wat er is gezegd’, zei de directeur.

‘Dus dat is moeilijk aan te pakken.’

‘Goed’, zei Claudia. Ze slaakte een zucht. ‘Dus, wat nu?

Wordt Raven gestraft?’

‘Luister… het is donderdag’, zei directeur Blake. Hij had mooie handen, lange, slanke vingers met een witgouden trouwring en schone, roze nagels. Handen zeggen veel over een persoon. Hij was bedachtzaam, verantwoordelijk, probeerde de regels te volgen. Hij strengelde zijn vingers ineen op de groene bureaulegger.

17

Lisa Unger – De Rode Jager.indd 17

25/04/17 14:19

‘Ik ga Raven niet schorsen; dit komt niet in haar dossier te staan’, ging hij verder. ‘Laten we haar morgen eens een vrije dag geven en dan beginnen we maandag met een schone lei. Laat haar even nadenken over wat er is gebeurd en over hoe ze dat beter had kunnen aanpakken. Misschien kunnen we maandag even overleg houden met alle meisjes en hun ouders en bespreken hoe we met conflicten omgaan.

Wat dacht u daarvan?’

Ze vond het knap waardeloos, dat dacht ze ervan. Een ‘vrije dag’ was een schorsing, zelfs als er geen aantekening van werd gemaakt in haar dossier. Ze zou het overleg in haar eentje bijwonen, terwijl Raven er zonder berouw bij zat te mokken en directeur Blake de welwillende mediator speelde. Die Clara en haar ouders zouden de benadeelde partij spelen, terwijl Claudia en Raven de buitenstaanders zouden zijn. Maar ze knikte.

Claudia wilde iets zeggen. Ze wilde hem bedanken, en hem zeggen dat ze ervoor zou zorgen dat Raven de ernst van haar daden zou inzien, maar hem ook vragen om Clara erop te wijzen wat de impact van woorden kan zijn.

In plaats daarvan zat er een grote snik vast in haar keel, een ophoping van woede en frustratie en verdriet. Als ze haar mond zou openen, zou ze zich niet kunnen inhouden.

Dus bleef ze maar knikken en ze stond op. Ze voelde dat Raven met haar donkere ogen naar haar keek. Alleen haar dochter, en misschien haar zus, wist dat Claudia’s zwijgen veelzeggender was dan een schreeuwpartij – en daarom deed ze geen van beide vaak.

‘Mrs. Bishop?’ vroeg directeur Blake. Hij keek haar bezorgd aan. ‘Gaat het wel?’

‘Prima’, bracht ze uit. ‘Bedankt voor uw geduld met Raven.

Wij zullen de zaak in het weekend samen bespreken, en natuurlijk zullen er thuis gevolgen zijn.’

Daar. Ze barstte niet in tranen uit. Kon je je in een nog kwetsbaarder positie bevinden dan die van de alleenstaande ouder van een ongehoorzaam kind in het kantoor van 18

Lisa Unger – De Rode Jager.indd 18

25/04/17 14:19

de schooldirecteur? Werd je dan zelf ook niet op het matje geroepen, eigenlijk? Was het immers niet jouw schuld dat je kind zich niet kon beheersen?

‘Raven’, zei ze. ‘Wil jij nog iets zeggen tegen directeur Blake?’

‘Het spijt me’, zei ze gedwee. ‘Ik werd boos en dat was verkeerd.’

De directeur schonk haar een warme glimlach. ‘Alleen een groots persoon kan toegeven dat ze iets verkeerd heeft gedaan. Ik vind het een goed begin. Stuur me dit weekend een mail met je overdenkingen, goed?’

Raven knikte. ‘Zal ik doen.’

Claudia sloeg haar arm om de ranke schouders van het meisje en drukte haar even tegen zich aan, om haar vervolgens het kantoor uit te leiden. * Claudia stond naast Ravens kluisje terwijl het meisje haar bezittingen – iPad, map, vieze sportkleren – in haar rugzak propte. Claudia had vroeger een hekel aan school – de lelijke verlichting, de geur in de kantine, sportlessen, de zielige sociale rangorde waarin uiterlijk en atletisch vermogen zwaarder wogen dan intelligentie en karakter (niet dat dat ooit veranderde). De geur op de gang – wat was dat voor geur? – bracht de herinneringen levendig terug.

‘Het was niet mijn schuld’, zei Raven, en ze sloeg het kluisje dicht.

‘Dat is het toch nooit?’ zei Claudia.

Die blik, die donkere ogen in die ivoorwitte huid. Die volle, roze lippen en die belachelijk lange wimpers. Ravens schoonheid was schokkend, beangstigend in zijn intensiteit, vooral doordat ze zich er zelf niet van bewust was.

Die meid moet een boerka aan, had Martha voor de grap gezegd.

Zo’n lijf? Van een vijftienjarige? Het zou verboden moeten worden.

19

Lisa Unger – De Rode Jager.indd 19

25/04/17 14:19

Gelukkig werd Ravens uiterlijke schoon gedempt door haar jongensachtige gedrag. Ze nam lange stappen. Als Claudia er niet op stond dat ze zich zou douchen en haar lange haar zou borstelen, zou het meisje eruitzien alsof ze door de struiken was gesleept. En toch, die blikken. Mannen, jongens, telkens weer die verblufte, slungelachtige uitdrukking, grote ogen, sluwe grijns op hun gezicht, jong en oud. Het viel Raven niet eens op. Claudia had sindsdien altijd pepperspray op zak. Ze is nog een kind, waren de woorden die Claudia zichzelf dwong in te slikken. Kijk niet zo naar haar!

Claudia wist dat ze zelf ook nog een aantrekkelijke vrouw was, en in haar jonge jaren was ze knap – blond en bruisend, met stralend blauwe ogen. Nooit te slank, nooit een van die magere, populaire vrouwen die ze altijd had bewonderd. Ze had een volslank lijf met rondingen, nooit kleiner dan kledingmaat 40, soms een iets grotere maat als ze niet lette op elke verhipte hap voedsel die ze in haar mond stak. Toch had ze ooit over belangstelling niets te klagen gehad.

Maar ze was nooit zo’n verschijning geweest als Raven, een prinses, een elf, een sirene, met mannen die torens beklommen en draken doodden en neerstortten op scherpe rotsen en gelukzalig stierven. Nog verontrustender was de manier waarop vrouwen naar Raven keken, met een soort rauwe haat en onverhulde jaloezie. Zij wisten precies met welk geschenk Raven was gezegend, zonder dat ze er zelf iets voor had hoeven doen. Het meisje had de genetische lotto gewonnen. Beseften mensen wel hoe eenzaam je je daardoor kon voelen? Hoe gevaarlijk dat kon zijn? Het was vast een van de redenen waarom Ravens klasgenotes zich uitgedaagd voelden.

‘Mam!’ Was Raven de enige die zoveel irritatie in een kort woord kon leggen? ‘Je doet het weer.’

‘Sorry.’ Afgeleid raken, zich laten meevoeren in haar eigen gedachten, ergens anders zijn. Volgens haar dochter deed Claudia dat telkens. God verhoede een moeder met een eigen innerlijk leven.

20

Lisa Unger – De Rode Jager.indd 20

25/04/17 14:19

‘Wat zei ze tegen je?’ vroeg Claudia terwijl ze vanuit het gebouw naar de auto liepen. Ze legde haar arm weer om de schouder van haar dochter en trok haar tegen zich aan. En het meisje liet het toe en paste haar passen aan.

Raven schudde haar hoofd. ‘Doet er niet toe.’

En misschien had Raven wel gelijk. Het deed er niet toe wat Clara had gezegd. Waar het om ging, en waar het vroeger in de stad om ging, was dat Raven zichzelf, haar tong, haar karakter, niet kon beheersen. Impulsbeheersing was het probleem.

Ze stapten in de gammele oude Ford pick-up, die bijna antiek was. Het oude werkpaard was precies wat ze nodig had voor haar werk: een paar krassen of deuken meer of minder maakten niet uit, en ze kon er vrachtjes mee vervoeren.

‘Ik haat deze pick-up’, zei Raven. Hij haalde het natuurlijk niet bij de Range Rover van haar vader.

‘Weet ik’, zei Claudia, en ze reed het schoolterrein af en sloeg de weg naar huis in.

Claudia vond het altijd grappig – niet echt grappig, maar eerder interessant of opmerkelijk – dat één moment, of eigenlijk een reeks momenten, je hele leven kon laten ontsporen. Daar ben je dan, onderweg op het ene spoor, volle snelheid vooruit. Je weet precies wat je bestemming is en de reis verloopt best prettig. Sterker nog, je bent behoorlijk tevreden met het hele pakket.

En dan gebeurt er één ding, of een reeks dingen…

Misschien rijdt een depressieve vrouw die dag net met haar auto over het spoor en kan de machinist de trein waarin jij onderweg bent naar je werk, niet meer op tijd stilzetten.

Jouw pad (en dat van de machinist en de andere forenzen) botst met haar pad. Alles wat er in haar leven is gebeurd en alles wat er in jouw leven is gebeurd – waar je bent geboren, hoe je bent opgevoed, of je ouders aardig waren, of je op school werd gepest, of het gen voor depressie bij haar was geactiveerd of niet, of bij jou, al deze oneindig kleine ele21

Lisa Unger – De Rode Jager.indd 21

25/04/17 14:19

mentjes in haar en jouw bestaan zorgen ervoor dat jullie je op exact hetzelfde moment op exact dezelfde plaats bevinden en – BOEM. Of je sjaal waait weg in de wind en wie denk je dat het ding opvangt: je aanstaande echtgenoot, die net toevallig door dezelfde straat loopt als jij, in de richting waarin op dat exacte moment de wind precies in zo’n richting waait dat hij een rode flits naast zich ziet en de sjaal pakt en dan draait hij zich om en jullie kijken elkaar aan en – WAUW. Liefde op het eerste gezicht. Dat soort momenten, weliswaar minder dramatisch maar even krachtig, gebeurden er elke dag, dacht Claudia vaak, en niemand staat erbij stil hoeveel elementen er goed of fout moeten gaan om tot die gebeurtenissen te leiden.

Het is nooit slechts één ding dat tot een tragisch ongeval leidt, beweerden mensen die daarvan wisten. Het zijn meestal zeven dingen, zeven fouten of verkeerde inschattingen of gevallen van nalatigheid. Als je een grote ramp na afloop reconstrueert, zoals een olieramp of een treinontsporing of een vliegtuigongeval, dan blijkt dat er meestal zeven dingen mis moesten gaan voordat die ramp plaatsvond.

Claudia had veel over die theorie nagedacht, hoewel wat haar was overkomen, zeker geen ongeval was geweest. Vooral op de duistere momenten, zoals nu, als ze twijfelde of elk besluit dat ze sinds die avond had genomen, wel verstandig was geweest. Het was op een vreemde manier troostrijk om erop terug te kijken en te beseffen dat als ze een van die zeven dingen anders zou hebben gedaan, ze nu nog steeds op die figuurlijke trein in de juiste richting zou zitten.

Het eerste ding was dat haar (intussen ex-)echtgenoot Ayers in Midtown wilde wonen, want daar werkten ze beiden. Maar zij was al sinds haar studententijd dol op de East Village. Dat was het echte New York – Yaffa Café en Trash and Vaudeville en St. Marks Books. Het was er nog puur en origineel, hoewel zeer gestileerd nu, en de meeste van die 22

Lisa Unger – De Rode Jager.indd 22

25/04/17 14:19

leuke adresjes waren nu weg of stonden op het punt te vertrekken. En het was er heel duur, zelfs toen al. Maar ze had een heerlijke stek gevonden aan Fifth Street. Er was een tuin bij en aan de achterkant grensde het perceel aan een kerk en een oude begraafplaats, en de ramen konden open. Het was totaal anders dan de woning die Ayers in Midtown op het oog had, in een toren met een conciërge en centrale airco, een smetteloze sportzaal en vrijdagmiddagborrels op het dakterras, vol met jonge mensen die alleen maar op hun telefoon zaten te staren met een uitdrukkingsloos, verwend gezicht achter spiegelende zonnebrilglazen.

Ayers was geen liefhebber van puur en origineel. Maar hij gaf Claudia haar zin, want zo’n soort man was hij nu eenmaal. Een man die zijn wensen en behoeften opzijzette voor Claudia. Een goede man, een liefhebbende echtgenoot van wie ze meteen wist dat hij een geweldige vader zou zijn.

De ramen aan de achterkant waren beveiligd met tralies, natuurlijk. Dit was immers East Village en hoewel er in New York intussen alleen rijk volk woonde, drongen junkies nog altijd je huis in om je spullen te stelen als je geen tralies voor je ramen had. Dus hadden ze tralies laten plaatsen, hoewel Ayers ze vreselijk vond. Hij hield van onbelemmerde stadsgezichten. Het waren mooie tralies, witgeschilderd, versierd met blaadjes en takken van smeedijzer, en ze gingen open als een stel terrasdeuren. Claudia vergat ze telkens dicht te doen en op slot te draaien. Dat was twee.

Ze waren net een jaar getrouwd en probeerden zwanger te raken. Niet op zo’n droevige, wanhopige manier als mensen vaak denken. Eerder op een vrolijke manier, laten we de hele tijd neuken zonder voorbehoedsmiddelen want, knipoog, we willen zwanger raken. Na acht maanden was er nog geen baby. Maar kom, zei Ayers, het gaat om de reis, niet om de eindbestemming! En nu uit de kleren, kleine slet.

Na een glas prosecco werd Ayers wat hitsig. Een kort voorspel en dan een vluggertje, met haar onderbroek rond 23

Lisa Unger – De Rode Jager.indd 23

25/04/17 14:19

haar enkels en haar rok omhoog gesjord, terwijl hij haar van achteren nam over de rugleuning van de bank. Ze moesten zich haasten voor hun afspraak met zijn ouders bij Café des Artistes. Ze ging niet meer naar boven in hun charmante maisonnette, maar knapte zich snel op in de toiletruimte naast de keuken, bracht lippenstift aan en fatsoeneerde haar slordige haar. Ze voelde zich vies en stout en genoot ervan, Ayers’ moeder was altijd zo keurig. Claudia en Ayers gingen geen van beiden terug naar de slaapkamer om de traliedeuren af te sluiten. Dat was drie.

Claudia en haar schoonmoeder waren elkaars tegenpolen – en daarom konden ze waarschijnlijk zo goed met elkaar overweg. Claudia bewonderde Sophies ingetogen, altijd stijlvolle, koele (niet kille, maar onverstoorbare) karakter.

En Claudia merkte vaak dat Sophie haar toelachte als zij weer onafgebroken doorpraatte, of uitbundig werd, of gepassioneerd. Tegenover het geperste linnen van Sophie stond de tule van Claudia. Tegenover de crêpe van Sophie stonden de glitters van Claudia. Het werkte samen. En haar schoonvader Chuck was een beer van een vent, een echte lieverd die eruitzag alsof hij pas wakker was, met een grote eetlust en een plotselinge, daverende lach.

Na het eten probeerde Claudia iedereen over te halen om nog één drankje te nemen. Maar Ayers zei dat hij moe was, dat hij de volgende dag al vroeg moest vergaderen en dat hij ’s ochtends vroeg eerst nog wilde sporten. Dat was vier.

Ze was dronken. Nee, niet dronken. Aangeschoten. Niet zo dronken dat ze moest overgeven en omviel, dat nooit.

Maar ze was opgetogen, melig, maf. ETV was de code die Claudia en haar vriendinnen gebruikten: Eentje. Te. Veel.

ETV en je werd opeens emotioneel en dan vertelde je je vriendinnen hoeveel je van ze hield, of je lachte te hard of danste onbeschaamd, terwijl je eigenlijk totaal niet kon dansen.

Onder de meeste omstandigheden was dat geen probleem.

Maar in het gezelschap van je schoonouders wel. Nog eentje en je zou er spijt van krijgen. Nog eentje en je zou je 24

Lisa Unger – De Rode Jager.indd 24

25/04/17 14:19

de volgende dag beroerd voelen. Misschien was dat wel de echte reden waarom Ayers naar huis wilde. Want wat zijn moeder betrof, waren er grenzen. Geperst linnen kreukelde verschrikkelijk. Tule bleef smetteloos. Ik hou van mijn moeder, zei Ayers vaak, alsof dat nog gezegd moest worden. Maar ik kan me uit mijn jeugd herinneren dat ze maar beperkt geduld had voor affectie. Claudia had geen idee wat dat betekende. Waarom zou je geduld nodig hebben voor affectie? Claudia was misschien iets te ver gegaan; ze had Sophie uitgebreid geknuffeld, en misschien begon Sophie wat stram te worden.

Hoe dan ook, als Claudia er niet Eentje Te Veel had gehad, zou het haar bij thuiskomst misschien zijn opgevallen wat hen pas later opviel: dat het licht in de keuken brandde, wat eerder niet het geval was. Dat er een jas van een van de haakjes onder de trap af was gestoten. Zonder ETV zou ze die dingen misschien hebben gezien en de waarheid hebben geconcludeerd voordat het te laat was. Er was iemand in het appartement. Dat was vijf.

Ayers was nog buiten en Claudia ging in haar eentje het appartement binnen. Claudia had zich ontfermd over mrs. Swanson, hun stokoude hospita. Zodoende leende ze Ayers vaak aan haar uit. O, Ayers helpt u daar wel even mee. Toch, schat? Ze hielpen haar met kleine klusjes: een gloeilamp vervangen en dode muizen afpakken van Mittens, haar rode kater. Als Claudia boodschappen deed, nam ze ook altijd even eieren, brood en magere melk mee, die ze afleverde op weg naar boven. Gewoonlijk kwam Ashley, mrs. Swansons dochter, langs om de vuilnis buiten te zetten. Maar die avond had Ashley griep, dus Ayers had toegezegd dat hij het zou doen. Daar was hij mee bezig. Daarom liep Claudia in haar eentje het appartement binnen. Dat was zes.

Ze stommelde de smalle trap naar de maisonnette op en merkte op dat er een vreemde geur hing. Iets muskusachtigs. Ze wuifde het weg. Dat was een van de redenen waarom ze in East Village wilde wonen, in een appartement waar de ramen open kunnen. De stad had een geur, vooral in de 25

Lisa Unger – De Rode Jager.indd 25

25/04/17 14:19

zomer. En het was niet alleen de vuilnis en zwervers en hondenpies. Er kwamen aroma’s van bomen en bloemen af, uit bakkerijen en dure restaurants, uit koffiebars en nog iets anders, warm asfalt en rubber, iets herkenbaar New Yorkachtigs. En in Midtown rook je dat niet. Bij het naar binnen gaan vroeg ze zich afwezig af – zie je wel, zelfs toen al – of ze misschien was vergeten om het raam dicht te doen. Of ze te uitbundig was geweest met Sophie. Of Ayers zich voor haar geneerde. Misschien had ze dat verhaal niet moeten vertellen over haar vriendin Misha, die schaamteloos haar okselhaar groen had geverfd en het leuk vond om dat bij elke gelegenheid te laten zien. Ze was zo afgeleid dat ze vaak niet zag wat zich pal voor haar neus bevond. Dat was zeven.

Veel vrouwen herinneren zich de gebeurtenis zelf niet, vertelde haar arts. En dat was vast een heerlijke zegen. Want Claudia kon het zich wel herinneren. Elke seconde waarin ze werd verpletterd, gepijnigd, naar lucht hapte, vanaf het moment waarop hij uit de slaapkamer tevoorschijn kwam en haar bij haar lange haar pakte, naar binnen trok en de deur op slot draaide. Elk detail van zijn gezicht, van zijn donkere ogen tot de stoppels op zijn kaak, het litteken op zijn kin, zijn stinkende adem, de zwarte vlekken op zijn gebit. Hij sloeg haar met zijn gebalde vuist midden in haar gezicht, zo hard, zo grof, dat er witte lichtflitsen en pijnscheuten vanuit haar kaak en neus over haar hoofd trokken, en haar hoofd achterover sloeg.

Ze kon zich met moeite oriënteren. Nee, nee, dit gebeurde niet echt. Kon niet. Hij drukte met zijn arm op haar keel, waardoor ze geen lucht kreeg. Ze kon niet ademhalen en dus niet schreeuwen. Grappig hoe dat ging. Zij zou het nooit hebben bedacht. Geen lucht, geen geluid. Ze maakte geen geluid en kronkelde met haar lichaam. Ze was volkomen machteloos tegen zijn veel, veel grotere lichamelijke kracht. Ze zat op kickboksen! Ze had stevige, krachtige benen, met atletische kuiten waardoor ze nooit die hoge laarzen paste die ze zo leuk vond. Ze was langer dan Ayers 26

Lisa Unger – De Rode Jager.indd 26

25/04/17 14:19

– Claudia werd mooi niet over de drempel getild, dat zou er niet uit hebben gezien. Ze stoeiden vaak. Hij was sterk, Ayers, maar niet zo sterk als deze vent. Ze kon zich niet bewegen. Ze was zo hulpeloos als een kind. Zijn ogen. Ze waren leeg, volkomen leeg. Hij zag haar niet; ze was er niet eens. Hij stootte bij haar naar binnen, een gevoel alsof ze met grof geweld uiteen werd gescheurd. De verkrachting.

Die was onbeschrijflijk, niet te bevatten, en de pijn. Een afschuwelijk scheurend, brandend gevoel. Een, twee, drie.

Hij rilde, met gesloten ogen – van verlichting, niet genot – en het was gedaan. Hij sloeg haar weer.

Kijk niet zo naar me! Een harde dreun tegen haar kaak.

Ze viel achterover en hij schopte haar hard in de ribben. Ze moest overgeven en schaamde zich daar zelfs over, hoewel hij al was verdwenen, door het raam dat zo’n mooi uitzicht bood op mrs. Swansons tuin en de begraafplaats.

Daarna verloor ze het bewustzijn. Ging naar elders. Het eerste wat ze weer merkte, was dat de deur werd ingebeukt.

Niet Ayers, maar een agent in uniform. Waarom niet Ayers?

Waarom kwam hij niet als eerste door die deur?

‘Ach jezus’, zei de jonge agent. Claudia wilde zich verontschuldigen voor het braaksel. Gek toch? Daarna zakte ze weer weg.

Twee weken daarna ontdekte ze dat ze zwanger was.

Geen aids, geen andere seksueel overdraagbare aandoeningen. Het was mogelijk om al voor de geboorte een vaderschapstest uit te voeren, maar dat zou een risico opleveren voor het ongeboren kind. Ze besloten samen. Ze dacht dat ze samen besloten (hoewel Ayers later zou beweren dat het allemaal om Claudia draaide, dat hij enkel handelde naar haar behoeften) dat ze het niet wilden weten. Een kind was een geschenk, ongeacht hoe het op de wereld kwam. Zo was het toch? Ze zouden van het kind houden. Ze zouden nooit willen achterhalen wie de echte vader was. Ongeacht de uitslag zouden ze het kind grootbrengen als hun kind.

Doe het niet, had Martha gesmeekt. Je weet niet hoe je ertegenover zult staan. Het is niet eerlijk tegenover het kind.

27

Lisa Unger – De Rode Jager.indd 27

25/04/17 14:19

Dus het is wel eerlijk om de zwangerschap af te breken?

Claudia was geschokt doordat iedereen aandrong op een abortus. Wat een afschuwelijk woord: het brute einde van iets nog voordat het begon. Zelfs haar arts leek ervan uit te gaan. Wil je een afspraak maken voor een afbreking? Nee, zei Claudia. Ik weet het niet.

Een leven, koste wat kost dus? vroeg Martha.

Dit kind is het bewijs dat er zelfs uit het afschuwelijkste moment, uit het duisterste uur, iets wonderlijks mogelijk is.

Martha, die vijftien jaar ouder was dan Claudia, schudde slechts haar hoofd en keek weg in de verte, alsof ze de lijdzame alwetende was, die wachtte tot haar zusje haar bijhaalde.

Ayers en ik waren die avond samen. Het is net zo goed mogelijk dat het zijn kind is.

En als dat niet het geval is?

Dat maakt niet uit. We zijn genoeg – sterk genoeg, verliefd genoeg. Het kan. Ik heb het nagezocht.

Claudia herinnerde zich hoe ze uit het raam staarde van hun nieuwe appartement in een luxe woontoren in Chelsea, met ramen die niet open konden en een conciërge die eruitzag als een professionele worstelaar (ze waren nog geen twee weken na de aanval verhuisd) en hoopte, bad dat ze het bij het rechte eind had. Dat had ze niet, bij lange na niet.

Niet daarover. Nergens over, leek het wel, sinds die tijd. * Claudia sloeg het lange pad in naar hun woonboerderij.

Acht hectare grond, voornamelijk bos, in een stipje op de kaart genaamd Lost Valley, New Jersey. Lost Valley? had Raven getierd. Dat meen je toch niet? Je haalt ons weg uit Manhattan naar een plaats met zo’n naam? Het lijkt wel iets uit een horrorfilm. Dit land was al tientallen jaren in het bezit van de familie, gekocht met de opbrengst van een van haar vaders vastgoedproject28

Lisa Unger – De Rode Jager.indd 28

25/04/17 14:19

jes – een van de vele. Het was een koopje: vijftienduizend dollar in de jaren zeventig, voor acht hectare grond met daarop een schuur en een oud huis dat op instorten stond.

Hij was er zelf nooit binnen geweest, en na zijn dood had Claudia het geërfd.

Ook Claudia was er nooit binnen geweest, totdat ze het op een dag in haar hoofd haalde om de gebouwen te renoveren en er een blog over te schrijven. Alleenstaande stadsmoeder verhuist naar het platteland en renoveert twee historische gebouwen. Ze zou er foto’s bij plaatsen. Later zou het in boekvorm verschijnen – treffend, ontroerend, inspirerend. Het ging niet alleen om het huis. Het ging om een spirituele renovatie. Dat ze geen schrijver of fotograaf was, deed er niet toe, net zomin als het feit dat ze geen enkele ervaring had met het opknappen van huizen. En de naam van het plaatsje stond haar wel aan. Romantisch toch? Een geheime stek, een verborgen parel, een plek waar magie nog mogelijk was.

Vreemd genoeg pakte het nog goed uit ook. Claudia bleek best fatsoenlijk te kunnen schrijven, volgens Martha. En haar foto’s bevatten een zekere ‘speciale energie’, vond Ayers.

Haar blog had ‘volgers’ en ze was bezig ‘een platform op te bouwen’, en was gisteren nog benaderd door een adverteerder. En ze was – zou ze het durven zeggen? – soort van gelukkig. Iets wat ze op een bepaald moment niet voor mogelijk had gehouden. Nu moest ze alleen Raven nog op haar golflengte zien te krijgen.

‘Je doet het weer.’

Claudia had de oude pick-up stilgezet. Hoe lang zaten ze daar al, terwijl zij naar de schuurdeur staarde – die er trouwens uitzag alsof hij elk moment uit de scharnieren kon vallen?

‘Jezus, mam’, zei Raven, die uitstapte en het portier zo hard mogelijk dichtsloeg. ‘Wakker worden!’

Claudia keek Raven, die het huis binnenstormde, na. Je werd je pas echt bewust van je eigen tekortkomingen in aanwezigheid van je kind. Hoe kwam dat?

29

Lisa Unger – De Rode Jager.indd 29

25/04/17 14:19

De dreigende lucht was donkergrijs. Ze keek ernaar toen er een blauwe auto, een Toyota Camry, het pad op kwam rijden. Het voertuig stopte en er stapte een man, een vreemdeling, uit. Haar verkrachting in East Village was ruim vijftien jaar geleden. Haar hart sloeg niet meer op hol telkens als er een onbekende man op haar af kwam. Ze beschouwde elke onbekende niet meer als een mogelijke aanvaller. Het verschil tussen de vrouw van nu en het meisje van toen, was dat ze nu voorbereid was mocht hij een aanvaller blijken te zijn. Ze had zelfverdedigingslessen genomen en had bijna een jaar lang elke dinsdag en donderdag, toen Raven nog een peuter was, getraind met Jet, een voormalige Navy SEAL. De verdediging begint bij de benadering, zei hij altijd. Let op de lichaamstaal, de ogen. Vertrouw op je instinct. Als je denkt dat er iets niet pluis is, is dat waarschijnlijk ook zo.

Wat haar als eerste opviel aan de man die uit de blauwe Camry stapte, was een vriendelijk aura. Hij bleef even staan, stak zijn hand op en glimlachte. Dat was precies wat goede mannen zouden doen, enige afstand houden. Egoïstische mannen, arrogante mannen, gevaarlijke mannen, overtraden altijd meteen de ruimtebubbel, of de respectbubbel, en kwamen te dichtbij of ze maakten een ongepaste opmerking, als ze je schatje of moppie noemden. Of ze knepen te hard in je hand als je die voor het eerst schudde, om te laten merken hoe sterk ze waren.

‘Hé, hallo’, zei hij. ‘Mrs. Bishop?’

Ze heette nog altijd Bishop, haar meisjesnaam. Ze had nooit Ayers’ achternaam aangenomen. Ze was nooit mrs.

Martin geweest, want ze vond Bishop een mooiere naam.

Raven had beide achternamen gekregen en heette BishopMartin, wat Claudia groots en belangrijk vond klinken, en de naam had een mooi ritme: Raven Bishop-Martin. Met zo’n naam kon je alles bereiken.

‘Dat ben ik’, zei ze, zonder te glimlachen, terwijl ze stevig bleef staan. Het viel niet mee om niet te glimlachen, om niet overmatig vriendelijk te zijn. Het was een kwestie 30

Lisa Unger – De Rode Jager.indd 30

25/04/17 14:19

van discipline, iets wat ze zichzelf had aangeleerd. Je hoeft je niet op iedereen te storten, Claudia, zei Martha graag.

Hij diepte iets op uit zijn jaszak, een stuk papier. ‘U had dit briefje opgehangen in de cafetaria, omdat u een klusjesman zoekt.’

O, juist. ‘Ja’, zei ze.

‘Ik ben Josh Beckham.’ Hij streek met zijn grote hand door zijn zandblonde haar. ‘Had Madge u al over mij verteld?’

‘O’, zei ze. Madge, de eigenares van de bakkerswinkel.

Claudia, die altijd al graag een praatje maakte, had verteld dat ze wel wat hulp kon gebruiken met het huis. En Madge had gezegd dat ze wel een briefje mocht ophangen. We hebben hier veel boemerangkinderen, allemaal op zoek naar werk. Sommige zijn best handig met een hamer. Ze had verteld over ene Josh, die nog bij zijn moeder woonde en haar verzorgde. Waar ze niet over had verteld, waren zijn hemelsblauwe ogen of de spieren die tegen de mouwen van zijn blauwe shirt drukten.

‘Komt het niet goed uit?’ vroeg hij. Ze zag dat hij zijn oog op de schuurdeur liet vallen.

O nee, wilde ze enthousiast uitroepen. Bedankt voor je komst.

Het komt perfect uit. Er is veel werk te doen hier!

‘Het is geen probleem’, zei ze. Waarom leek het zo onbeleefd om kalm en afgemeten te reageren? ‘Madge had me al over je verteld.’

Hij kneep zijn ogen half dicht en knikte.

‘Ik werk al een paar jaar als klusjesman.’ Hij trok nog een stuk papier uit zijn zak. ‘Dit is een lijst met referenties.

Mensen die u kunt bellen en die kunnen vertellen dat ik op tijd kom opdagen en een schappelijke prijs vraag.’

De zon was achter de wolken vandaan gekomen en wierp een oranjegele gloed, waartegen hij nu zijn hand moest opsteken.

‘Bedankt’, zei ze. ‘Is het goed als ik je morgen bel?’

‘Prima.’

Ze nam altijd veel te snel een besluit en had daar dan 31

Lisa Unger – De Rode Jager.indd 31

25/04/17 14:19

achteraf spijt van. Ze dacht altijd dat ze enkel haar instinct volgde, zo praatte ze haar daden goed. Maar haar instinct liet haar in de steek want, zoals Martha haar graag inwreef, Claudia was gewoon te aardig, te goed van vertrouwen. Jij denkt dat iedereen die je leert kennen, even puur van hart is als jij. Dat zijn ze niet, meid. Dat weten we allebei. Ze wilde hem ter plekke inhuren. In plaats daarvan zou ze Martha’s aanpak volgen.

Ze zou zijn referenties nagaan en daarna, als alles in orde leek, zou ze hem vragen om één klusje te doen en vervolgens besluiten hoe het verder zou gaan. Dat was het tegenovergestelde van haar instinct, dat haar zei dat ze hem haar klussenlijst moest overhandigen en zeggen dat hij was aangenomen.

Hij gaf haar een kaartje en zijn lijst met referenties en knikte vriendelijk. ‘Ik hoor het graag.’

Hij liep naar zijn Toyota, maar keek toen om. ‘Die deur… ik wil maar even zeggen, die ziet er niet veilig uit. Dat kunt u ook door iemand anders laten doen. In het stadje zit een bedrijf, Just Old Doors. Ze zijn gespecialiseerd in het repareren van dit soort deuren, of ze vervangen ze door iets wat authentiek lijkt. Niet goedkoop, maar wel goed.

Misschien kunt u ernaar laten kijken voordat u hem weer opent. Goed?’

Ze glimlachte. ‘Zal ik doen. Bedankt.’

Ze keek hem na terwijl hij wegreed. Zijn energie. Hij straalde niet alleen iets vriendelijks uit, maar ook iets droevigs. En klopte het dat er iets niet helemaal pluis was? Nadat zijn auto was verdwenen, merkte ze pas dat ze haar schouders verkrampt had opgetrokken.

Wat was dat geluid? Er klonk iets vaags, wat hier niet paste. Ze keek naar het huis, precies op het moment waarop Raven haar raam opende. De muziek dwaalde naar buiten.

De agressieve tonen van Nine Inch Nails doorboorden de middagschemering.

32

Lisa Unger – De Rode Jager.indd 32

25/04/17 14:19