9789026336249

Mijn allerliefste schat:G. Tallent - def.

11-01-2018

MIJN ALLER LIEFSTE SCHAT

11:30

Pagina 3

GABRIEL TALLENT

Vertaald door Jan de Nijs

Ambo|Anthos Amsterdam

Mijn allerliefste schat:G. Tallent - def.

11-01-2018

11:30

Pagina 4

De vertaler ontving voor deze vertaling een projectsubsidie van het Nederlands Letterenfonds.

isbn 978 90 263 3624 9 © 2017 Gabriel Tallent © 2018 Nederlandse vertaling Ambo|Anthos uitgevers, Amsterdam en Jan de Nijs Oorspronkelijke titel My Absolute Darling Oorspronkelijke uitgever Riverhead Omslagontwerp Marry van Baar, gebaseerd op een ontwerp van Jo Walker Omslagillustratie © Sharon Pruitt / EyeEm / Getty Images Foto auteur © Alex Adams Photography Verspreiding voor België: Veen Bosch & Keuning uitgevers nv, Antwerpen

Mijn allerliefste schat:G. Tallent - def.

11-01-2018

Voor Gloria en Elizabeth

11:30

Pagina 5

Mijn allerliefste schat:G. Tallent - def.

11-01-2018

11:30

Pagina 6

Mijn allerliefste schat:G. Tallent - def.

11-01-2018

11:30

Pagina 7

Een Het oude huis hurkt op zijn heuvel, een en al afbladderende witte verf, erkers en gespijlde houten balustrades, overwoekerd door klimroos en gifeik. Uitlopers van de rozen hebben dakspanen losgewrikt, die nu verstrikt tussen de takken hangen. Het grindpad ligt bezaaid met groen uitgeslagen kogelhulzen. Martin Alveston stapt uit de pick-up en loopt de veranda op zonder om te kijken naar Turtle in de cabine; zijn tropenkisten klinken hol op de planken; een grote man in houthakkershemd en spijkerbroek die de glazen schuifdeur opentrekt. Turtle blijft even zitten luisteren naar het getik van de motor, dan volgt ze hem.

Een van de ramen in de woonkamer is dichtgetimmerd met plaatstaal en triplex van een centimeter dik, en hangt vol met schietkaartjes. De inslagen zitten zo dicht opeen dat het lijkt alsof iemand van dichtbij met een kaliber 10 de roos eruit heeft geblazen; de kogels glinsteren in hun rafelige gaten als water op de bodem van een put.

Haar vader draait een blik bonen open en strijkt een lucifer af

7

Mijn allerliefste schat:G. Tallent - def.

11-01-2018

11:30

Pagina 8

langs zijn duimnagel om de pit van het oude fornuis aan te steken, die sputtert en langzaam tot leven komt en een oranje gloed werpt over de donkere sequoiahouten muren, de ongelakte kasten en de met vet besmeurde rattenvallen.

De achterdeur heeft geen slot, alleen gaten voor de klink en het cilinderslot, en Martin trapt hem open en loopt de onaffe achterveranda op. De naakte vloerbinten wemelen van de haagleguanen en zijn omstrengeld door bramen, waartussen paardenstaart opschiet, en hertsmunt, met zijn vreemde, zachte perzikdons en zure lucht. Martin gaat wijdbeens op twee binten staan en pakt de koekenpan van de gebarsten dakspanen waaraan hij hem had opgehangen zodat de wasberen hem konden schoonlikken. Met een roestige Engelse sleutel draait hij de buitenkraan open, houdt het gietijzer onder de krachtige straal en rukt handenvol paardenstaart uit om de ergste plekken schoon te schrobben. Dan komt hij binnen en zet de pan op de brander, en het water spettert en sist. Hij opent de olijfgroene ijskast waarvan het lichtje het niet meer doet en pakt er twee in bruin slagerspapier gewikkelde lappen vlees uit, trekt zijn Daniel Winkler-mes, veegt het af aan zijn bovenbeen, prikt de stukken vlees een voor een aan de punt van zijn mes en wipt ze in de koekenpan.

Turtle zet zich met een sprongetje op het aanrecht – ruwe sequoiahouten planken, spijkers omringd door oude hamerafdrukken. Ze pakt een Sig Sauer tussen de lege blikjes vandaan en schuift de slede naar achteren om de geelkoperen kogel in de kamer te zien zitten. Ze richt het pistool en draait zich om om te zien hoe hij reageert. Hij staat met een grote hand tegen de kastjes geleund en glimlacht vermoeid, zonder op te kijken.

Toen ze zes was zette hij haar op een reddingsvest dat dienstdeed als kussen, waarschuwde haar dat ze van de hete uitgeworpen hulzen af moest blijven en liet haar schieten met een Ruger

8

Mijn allerliefste schat:G. Tallent - def.

11-01-2018

11:30

Pagina 9

.22-grendelgeweer dat op een opgerolde handdoek op de keukentafel steunde. Opa moest de schoten hebben gehoord op de terugweg van de slijterij, want hij verscheen in de deuropening in een badstof kamerjas met daaronder een spijkerbroek en leren pantoffels met kwastjes en zei: ‘Godverdomme, Marty.’ Papa zat op een stoel naast Turtle te lezen in Een onderzoek naar de beginselen van de moraal van Hume, hij legde het boek omgekeerd op zijn bovenbeen zodat hij wist waar hij gebleven was en zei: ‘Ga naar je kamer, klontje’, en Turtle liep de krakende leuningloze open trap op – treden van uit een sequoiahoutknoest gezaagde planken en trapbomen van oud hout, gespleten en getordeerd omdat het niet goed was gedroogd, en doordat het hout nog werkte werden de spijkers uit de treden getrokken, ze staken uit en er stond zo’n spanning op dat ze haast knapten –, de mannen zwijgend onder haar, opa keek haar na terwijl Martin het topje van zijn wijsvinger over de vergulde letters op de rug van zijn boek liet gaan. Maar zelfs boven op haar triplex bed met de legerslaapzak over zich heen getrokken hoorde ze hen nog.

‘Verdomme, Martin, zo kun je een klein meisje toch niet opvoeden,’ zei opa. Daarna bleef het heel lang stil en toen zei papa: ‘Dit is mijn huis, Daniel, vergeet dat niet.’

Ze eten hun vlees in bijna volkomen stilzwijgen, de grote glazen water verzamelen laagjes zand op de bodem. Tussen hen in op tafel ligt een pak kaarten met een joker erop. Een kant van zijn gezicht is vertrokken in een uitzinnige grijns, de andere kant hangt in een dreigende grimas omlaag. Als ze is uitgegeten duwt ze haar bord van zich af en haar vader kijkt haar aan.

Ze is groot voor haar veertien jaar, veulenachtig, met lange armen en benen, brede maar slanke heupen en schouders, en een lange gespierde nek. Het aantrekkelijkste aan haar zijn haar ogen; blauw en amandelvormig in een te mager gezicht met brede,

9

Mijn allerliefste schat:G. Tallent - def.

11-01-2018

11:30

Pagina 10

scherpe jukbeenderen en een scheve mond met vooruitstekende tanden – een lelijk gezicht, dat weet ze, en ongewoon. Ze heeft dik blond haar, met zongebleekte strepen erin. Haar huid is bezaaid met koperkleurige sproeten. Haar handpalmen, de onderkant van haar onderarmen en de binnenkant van haar dijen vertonen een wirwar van blauwe adertjes.

‘Pak je woordenlijst maar, klontje,’ zegt Martin.

Ze haalt een blauw schrift uit haar rugzak en slaat het open bij de vocabulaireoefening van die week, zorgvuldig overgeschreven van het schoolbord. Hij legt zijn hand op het schrift en trekt het over de tafel naar zich toe. Hij leest de lijst door. ‘Curieus,’ zegt hij, en hij kijkt haar aan. ‘Corrigeren.’ Zo werkt hij de hele lijst af. Dan zegt hij: ‘Oké. Nummer een. “De puntje-puntje werkte graag met kinderen.”’ Hij draait het schrift om en schuift het naar haar toe.

Ze leest: 1. De

werkte graag met kinderen.

Ze leest de lijst door terwijl ze de knokkels van haar tenen tegen de vloer laat knakken. Papa kijkt haar aan maar ze weet het antwoord niet. ‘ “Meester”, misschien is het “meester”,’ zegt ze. Papa trekt zijn wenkbrauwen op en met potlood schrijft ze: 1. De meester werkte graag met kinderen.

Hij trekt het schrift weer naar zich toe en kijkt erin. ‘Ja, oké,’ zegt hij, ‘maar kijk nou eens naar nummer twee.’ Hij schuift het schrift terug. Ze kijkt naar nummer twee.

2. De pianist toonde zich

10

over de partituur.

Mijn allerliefste schat:G. Tallent - def.

11-01-2018

11:30

Pagina 11

Ze hoort hem ademen door zijn gebroken neus. Elke ademtocht is onverdraaglijk omdat ze van hem houdt. Ze bestudeert elk detail van zijn gezicht en denkt: stomme trut, je kan dit, stomme trut.

‘Kijk,’ zegt hij, ‘kijk,’ en hij pakt haar potlood en zet twee ferme strepen door ‘meester’ en vult ‘pediater’ in. Dan schuift hij het schrift naar haar terug en zegt: ‘Wat is nummer twee, klontje? We hebben het net behandeld. Dáár staat het.’

Ze staart naar de bladzij, die op dat moment het alleronbelangrijkste in de hele kamer is, haar hoofd vol met zijn ongeduld. Hij breekt het potlood doormidden en legt de twee stukken voor het schrift. Ze zit over de bladzij gebogen en denkt: stom, stom, stom, je kan ook helemaal niks. Zijn nagels schrapen over zijn stoppels. ‘Oké,’ zegt hij, in elkaar gezakt van vermoeienis terwijl hij een vinger door het schuimige bloed op zijn bord haalt, ‘oké, goed,’ en hij slingert het schrift achterwaarts de kamer in, ‘oké, goed, genoeg voor vanavond, genoeg – wat is dat toch met jou?’

En dan hoofdschuddend: ‘Nee, het is goed zo, het is genoeg.’

Turtle blijft stil zitten met haar haar voor haar gezicht en hij opent zijn mond en trekt zijn kaak naar links alsof hij het gewricht test.

Hij strekt zijn arm en legt de Sig Sauer voor haar neer. Dan graait hij het pak kaarten van tafel en laat het in zijn andere hand vallen. Hij loopt naar het dichtgetimmerde raam, blijft voor de volgeschoten schietkaartjes staan, schudt de kaarten uit het pakje, trekt de schoppenboer ertussenuit, houdt hem bij zijn oog en toont haar de voorkant, achterkant en zijkant van de kaart. Met haar handen plat op de tafel kijkt Turtle naar het pistool. ‘Doe niet zo schijterig, klontje,’ zegt hij. Hij blijft doodstil staan. ‘Je gedraagt je als een schijterig knijpkutje. Wil je een knijpkutje zijn, klontje?’

Turtle staat op, neemt een schiethouding aan, en stelt haar

11

Mijn allerliefste schat:G. Tallent - def.

11-01-2018

11:30

Pagina 12

rechteroog scherp op de korrel. Ze weet dat ze het pistool waterpas houdt als de rand van de korrel zo dun als een scheermes lijkt – als ze het pistool schuin omhooghoudt, ziet ze dat omdat de top van de korrel glanst. Ze past haar houding aan tot ze alleen nog een dun streepje ziet en denkt: voorzichtig, voorzichtig, meisje.

Van opzij vormt de kaart een doelwit dat niet dikker is dan een duimnagel. Langzaam haalt ze de twee kilo zware trekker naar zich toe tot de speling eruit is, ademt in, ademt uit op het natuurlijke ritme van haar ademhaling en haalt die twee kilo over. Ze vuurt. De bovenste helft van de kaart dwarrelt als een esdoornzaadje naar beneden. Turtle blijft onbeweeglijk staan, op de rillingen na die door haar armen jagen. Hij schudt zijn hoofd en probeert een lichte glimlach te verbergen, raakt achteloos met zijn duim zijn lippen aan. Dan trekt hij nog een kaart en houdt die voor haar omhoog.

‘Ah, daar komt het knijpkutje weer boven,’ zegt hij, en hij wacht af. Als ze niet beweegt, zegt hij: ‘Godverdomme, klontje.’

Ze controleert de haan met haar duim. Het geeft een bepaald gevoel als je het pistool goed vasthoudt, en Turtle onderzoekt het gevoel om te kijken of er iets niet klopt, de rand van haar vizierkeep raakt zijn gezicht, de glimmend groene tritium vizierkorrel zo groot als zijn oog. Een langgerekt moment, waarin de richting van het pistool haar aandacht volgt, verschijnt zijn blauwe oog boven de dunne, platte horizon van het vizier. Ze voelt een steek in haar maag en hapt naar adem als een vis op het droge, er zit geen speling meer in de trekker en ze denkt: niet naar hem kijken, niet naar hem kijken. Als hij haar door de vizieren heen ziet, laat hij dat niet merken. Behoedzaam brengt ze de vizieren op een lijn met de trillende onscherpe kaart. Ze ademt uit op het natuurlijke ritme van haar ademhaling en schiet. De kaart beweegt niet. Ze heeft hem gemist. Ze ziet de inslag op het doelwit-

12

Mijn allerliefste schat:G. Tallent - def.

11-01-2018

11:30

Pagina 13

bord, een handbreedte bij hem vandaan. Ze ontspant de haan en laat het pistool zakken. Zweet parelt in haar wimpers.

‘Probeer te richten,’ zegt hij.

Ze blijft doodstil staan.

‘Ga je nog een poging wagen of hoe zit dat?’

Turtle spant de haan en brengt het pistool van haar heup naar haar dominante oog, de vizieren op elkaar afgestemd, identieke streepjes licht tussen keep en korrel, het uiteinde van de loop zo stabiel dat je er een munt rechtop op zou kunnen zetten. De kaart daarentegen beweegt heel langzaam op en neer. Zijn hartslag veroorzaakt een nauwelijks merkbare trilling. Niet naar hem kijken, niet naar zijn gezicht kijken, denkt ze. Kijk naar je korrel, kijk naar de bovenkant van je korrel. In de stilte na het schot laat Turtle de trekker vieren tot hij klikt. Martin draait de onbeschadigde kaart om in zijn hand en doet net of hij hem inspecteert.

‘Precies wat ik al dacht,’ zegt hij, en hij gooit de kaart op de grond, loopt naar de tafel, gaat tegenover haar zitten, pakt een boek dat hij met de opengeslagen kant naar beneden op tafel had laten liggen, en buigt zich eroverheen. Op het dichtgetimmerde raam achter hem vormen de kogelgaten een gat ter grootte van een kwartje.

Ze blijft nog drie hartslagen naar hem staan kijken. Dan verwijdert ze het magazijn, drukt de kogel uit de kamer en vangt hem op in haar hand, schuift de slede terug en legt pistool, magazijn en kogel naast haar vuile bord op tafel. De kogel rolt met het geluid van een knikker in een wijde boog over het tafelblad. Martin likt aan zijn vinger en slaat een bladzij om. Ze blijft staan wachten tot hij naar haar opkijkt, maar hij kijkt niet op en ze denkt: was dat alles? Ze gaat naar boven, naar haar kamer, een donker kamertje met muren van onafgewerkte houten planken, waar de gifeik door het schuifraam op het westen naar binnen groeit.

13

Mijn allerliefste schat:G. Tallent - def.

11-01-2018

11:30

Pagina 14

Die nacht ligt Turtle onder de groene legerslaapzak en wollen dekens op haar triplex platformbed te luisteren naar de ratten die aan de vuile vaat in de keuken knagen. Soms hoort ze het getik wanneer een rat zich boven op een stapel borden zit te krabben. Ze hoort Martin van kamer naar kamer lopen. Aan haken aan de muur hangen haar Lewis Machine & Tool ar-10, haar Noveske ar-15, en haar Remington 870 twaalfschots pomphagelgeweer.

Ze hebben allemaal hun eigen gebruiksdoeleinde. Haar kleren liggen keurig opgevouwen in haar kast, haar sokken zijn opgeborgen in een scheepskist aan het voeteneinde van haar bed. Toen ze een keer een deken niet had opgevouwen, had hij die in de tuin verbrand en gezegd: ‘Alleen dieren bevuilen hun eigen nest, klontje, alleen dieren bevuilen hun eigen gore nest.’ ’s Ochtends komt Martin zijn kamer uit terwijl hij zijn broek vastsjort, en Turtle trekt de ijskast open en haalt er een doos eieren en een flesje bier uit. Ze gooit hem het flesje toe. Hij plaatst de dop tegen de rand van het aanrecht, rost hem eraf, neemt staand een slok. Zijn overhemd hangt open. Zijn buikspieren bewegen terwijl hij drinkt. Turtle tikt een ei tegen het aanrechtblad en houdt het omhoog in haar vuist, drukt de barst open en giet de inhoud in haar mond, waarna ze de schalen in de compostemmer gooit.

‘Je hoeft niet met me mee te lopen,’ zegt ze terwijl ze met haar mouw haar mond afveegt.

‘Dat weet ik,’ zegt hij.

‘Het is niet nodig,’ zegt ze.

‘Ik weet dat het niet nodig is,’ zegt hij.

Hij loopt met haar mee naar de bus, vader en dochter volgen de sporen naast de met groot trilgras begroeide middenberm. Aan weerszijden van het pad de stekelige, onuitgekomen rozetten van speerdistels. Martin houdt het bier tegen zijn borst en knoopt

14

Mijn allerliefste schat:G. Tallent - def.

11-01-2018

11:30

Pagina 15

met zijn andere hand zijn overhemd dicht. Ze staan samen te wachten op het grind van de uitwijkstrook, die is omzoomd door fakkellelies en de slapende bollen van belladonnalelies. In het grind hebben zich slaapmutsjes genesteld. Turtle ruikt het rottende zeewier op het strand onder hen en de sterke stank van het estuarium twintig meter verderop. Het water van Buckhorn Bay is lichtgroen met witte kragen rond de rotsen in zee. Verderop kleurt de oceaan lichtblauw, precies dezelfde kleur als de lucht, geen horizonlijn en geen wolken te zien.

‘Moet je eens kijken, klontje,’ zegt Martin.

‘Je hoeft niet te blijven wachten,’ zegt ze.

‘Naar zoiets kijken is goed voor je ziel. Je ziet het en je denkt, verdomme. Als je daarnaar kijkt raak je aan de waarheid. Je woont aan de rand van de wereld en je denkt dat je iets over het leven leert, door erover uit te kijken. En terwijl je dat denkt gaan er jaren voorbij. Snap je wel?’

‘Ja, papa.’

‘Er gaan jaren voorbij terwijl je denkt dat je iets van een belangrijk existentieel werk verricht, dat je door te observeren de duisternis kunt afserveren. Tot je op een dag beseft dat je geen idee hebt waarnaar je kijkt. Het is een onoplosbaar raadsel dat nergens mee valt te vergelijken, volstrekt op zichzelf staat, en al dat denken was alleen maar ijdelheid, elke gedachte die je ooit had, ging voorbij aan de onverklaarbaarheid, de onmetelijkheid en de onverschilligheid ervan. Je hebt jarenlang de oceaan bestudeerd en je dacht dat het iets betekende, maar het betekende helemaal niets.’

‘Je hoeft hier niet mee naartoe, papa.’

‘Jezus, wat ben ik gek op die pot,’ zegt Martin. ‘Zij vindt mij ook leuk. Je ziet het aan haar ogen. Let maar op. Echte liefde.’

De bus verschijnt zuchtend aan de voet van Buckhorn Hill.

15

Mijn allerliefste schat:G. Tallent - def.

11-01-2018

11:30

Pagina 16

Martin lacht schalks en heft zijn bier als groet naar de buschauffeur, een gigantische vrouw in een overall met daaronder een paar houthakkersschoenen. Ze kijkt hem zuur aan. Turtle stapt in en loopt naar achteren. De buschauffeur kijkt naar Martin die hoofdschuddend staat te stralen op het pad, zijn biertje voor zijn borst. ‘Je bent een dijk van een vrouw, Margery, een dijk van een vrouw,’ zegt hij. Margery sluit de met rubber beklede deuren en Turtle wordt heen en weer geslingerd als de bus zich met een schok in beweging zet. Door het raam ziet ze dat Martin zijn hand opsteekt ten afscheid. Ze laat zich op een vrije plek vallen. Elise draait zich om, legt haar kin op de rugleuning en zegt: ‘Jouw pa is echt zó cool.’ Turtle kijkt uit het raam.

Tijdens het tweede uur loopt Anna voor de klas heen en weer met haar zwarte haar bijeengebonden in een natte paardenstaart.

Achter haar bureau hangt een wetsuit, water druipt in een plastic prullenbak. Ze kijken spellingsopdrachten na en Turtle zit over haar papier gebogen en klikt met haar wijsvinger haar pen in en uit – een oefening voor het overhalen van een trekker zonder enige rechts- of linkswaartse druk. De meisjes hebben dunne, zwakke stemmetjes en als ze de kans ziet, draait Turtle zich om in haar stoel om hun lippen te lezen.

‘Julia, kun jij “synecdoche” spellen en aan de klas uitleggen wat het betekent? En daarna de zin die je ermee geschreven hebt voorlezen?’ vraagt Anna.

Al zijn ze de opdracht aan het nakijken, en al heeft Turtle het werk van een ander meisje voor zich liggen – een meisje dat ze op een heimelijk glurende en nagelbijtende manier bewondert – en al staat het woord ‘synecdoche’ gespeld in het nette met glitterpen geschreven handschrift van het andere meisje, toch kan ze het niet. ‘s-i-n…’ begint ze, en valt dan stil, niet in staat zich een weg uit dit doolhof te banen. Ze herhaalt: ‘s-i-n…’

16

Mijn allerliefste schat:G. Tallent - def.

11-01-2018

11:30

Pagina 17

‘Ja, Julia, dit is ook wel een hele moeilijke,’ zegt Anna vriendelijk. ‘Het is synecdoche, s-y-n-e-c-d-o-c-h-e. Kan iemand ons vertellen wat het betekent?’

Rilke, dat andere, veel mooiere meisje, steekt haar vinger op en vormt haar roze lippen tot een opgewonden O: ‘Synecdoche: een stijlfiguur waarbij een klein deel een groter geheel aanduidt; het is de kroon onwelgevallig.’ Turtle en zij hebben hun huiswerk geruild, dus doet Rilke het uit haar hoofd, zonder op Turtles velletje te kijken, dat bovendien op de eerste regel na helemaal leeg is: 1. Meester. Gezaghebber, virtuoos, onderwijzer. Iets meester zijn: iets goed beheersen. De pianist toonde zich meester over de partituur. Turtle begrijpt niet wat het betekent, dat een deel een groter geheel aanduidt. Dat zegt haar helemaal niks, en ze begrijpt ook niet wat ‘het is de kroon onwelgevallig’ betekent.

‘Heel goed,’ zegt Anna. ‘Ook weer een woord dat uit het Grieks komt, net als…’

‘O!’ Rilkes vinger schiet andermaal de lucht in. ‘Sympathisch.’

Turtle zit op de blauwe plastic stoel en bijt op haar knokkels. Ze stinkt naar het slik uit Slaughterhouse Creek en draagt een versleten T-shirt en een spijkerbroek met opgerolde pijpen zodat haar bleke, schilferige kuiten te zien zijn. Onder een van haar nagels zit roestbruin vuil van synthetische motorolie. Haar vingers hebben die prehistorische geur. Ze houdt ervan om de smeerolie met haar blote handen in het staal te wrijven. Rilke heeft Turtles proefwerk al nagekeken en achter elke lege regel een keurig x-je gezet, ze zit haar lippen te stiften en Turtle denkt: moet je die slet eens zien.

Moet je die slet nou eens zien. Buiten ligt het door de wind gegeselde grasveld vol plassen, de overstroomde sloot doorsnijdt de grijze klei, en daarachter de bosrand. Turtle zou die bossen in kunnen lopen om voor altijd te verdwijnen. Ze heeft Martin beloofd dat ze dat nooit meer zal doen.

17

Mijn allerliefste schat:G. Tallent - def.

11-01-2018

11:30

Pagina 18

‘Julia,’ zegt Anna, ‘Julia?’

Turtle draait zich langzaam naar haar toe en kijkt haar afwachtend aan.

‘Julia, even je aandacht erbij houden, oké?’ vraagt Anna heel vriendelijk.

Turtle knikt.

‘Dankjewel,’ zegt Anna.

Als de bel voor de lunchpauze gaat, staan de leerlingen allemaal tegelijk op. Anna loopt door het middenpad en legt twee vingers op Turtles tafeltje en tilt glimlachend een vinger op om aan te geven dat ze haar even wil spreken. Turtle kijkt haar vertrekkende klasgenoten na.

‘Zo,’ zegt Anna. Ze gaat op een tafeltje zitten en Turtle, die gevoelig is voor gezichtsuitdrukkingen, bekijkt haar stil en aandachtig en kan bijna al haar gedachten lezen; Anna neemt haar nauwkeurig in zich op en denkt: ik mag dit meisje, en overweegt hoe ze dit het beste kan aanpakken. Turtle vindt het belachelijk; ze haat Anna, heeft haar nooit enige reden gegeven om haar te mogen, ze mag zichzelf niet eens. Vuile hoer, denkt ze.

‘Zo,’ zegt Anna weer, ‘wat vond je er zelf van?’ Haar gezicht neemt een vriendelijk vragende uitdrukking aan – ze bijt op haar lip, laat haar wenkbrauwen iets omhoogkruipen, natte strengen haar ontsnappen aan haar paardenstaart. ‘Julia?’ vraagt ze. In Turtles oren heeft Anna een afstandelijk en geaffecteerd accent.

Turtle heeft haar hele leven aan de noordkust gewoond, ze is nooit zuidelijker geweest dan de Navarro, en nooit noordelijker dan de Mattole.

‘Ja?’ zegt Turtle. Ze heeft de stilte te lang laten voortduren.

‘Wat vond je er zelf van?’

‘Niet zo goed,’ zegt Turtle.

‘Maar had je wel een paar van de definities goed?’

18

Mijn allerliefste schat:G. Tallent - def.

11-01-2018

11:30

Pagina 19

Turtle begrijpt niet wat Anna van haar wil. Nee, dat had ze niet, en dat weet Anna ook wel. Er is maar één antwoord op al Anna’s vragen mogelijk, en dat is dat Turtle nergens voor deugt.

‘Nee,’ zegt Turtle, ‘ik wist er geen een. Alleen de eerste. “De pianist toonde zich meester over de partituur.”’

‘Hoe denk je dat dat komt?’ vraagt Anna.

Turtle schudt haar hoofd – dat kan ze niet zeggen en ze past ervoor om iets anders te zeggen.

‘Wat dacht je ervan,’ zegt Anna, ‘om tijdens de lunchpauze een keer samen een paar vraag- en antwoordkaarten door te nemen?’

‘Maar ik leer echt,’ zegt Turtle. ‘Ik weet niet of dat wel helpt.’

‘Is er iets waarvan je denkt dat het wel zou helpen?’ Dat is wat Anna doet, vragen stellen, om zogenaamd een veilige omgeving te creëren, maar er is geen veilige omgeving.

‘Ik weet het niet,’ zegt Turtle. ‘Ik oefen alle woordjes met papa…’ hier bespeurt Turtle een aarzeling bij Anna, en ze weet dat ze een fout heeft gemaakt omdat de andere meisjes in Mendocino geen papa zeggen. De meesten noemen hun ouders bij hun naam en anders zeggen ze pa. Turtle vervolgt: ‘We nemen ze samen door, maar ik denk dat ik er gewoon zelf nog eens naar moet kijken.’

‘Dus volgens jou hoef je er alleen maar iets meer tijd aan te besteden?’

‘Ja,’ zegt Turtle.

‘Hoe leren jij en je pa die woordjes dan?’

Turtle twijfelt. Ze kan de vraag niet negeren, maar ze denkt: voorzichtig, voorzichtig.

‘Nou ja, we nemen ze samen door,’ zegt ze.

‘Hoelang?’ vraagt Anna.

Turtle frunnikt aan een van haar vingers, ze laat de knokkels kraken, kijkt fronsend op en zegt: ‘Ik weet het niet… een uur?’

19

Mijn allerliefste schat:G. Tallent - def.

11-01-2018

11:30

Pagina 20

Ze liegt. Ze ziet aan Anna’s gezicht dat ze het doorheeft.

‘Echt waar?’ vraagt Anna. ‘Besteden jullie elke avond een uur aan je huiswerk?’

‘Nou…’ zegt Turtle.

Anna kijkt haar aan.

‘Bijna elke avond,’ zegt Turtle. Ze mag niet verklappen dat ze de wapens schoonmaakt bij de haard terwijl Martin lezend zit te wachten bij het vuur, waarvan de gloed op hun gezicht valt en de kamer in vlucht om dan over de vloer hard teruggesleept te worden naar de smeulende houtblokken.

‘We zullen het met Martin moeten bespreken,’ zegt Anna.

‘Wacht. Ik kan “synecdoche” spellen,’ zegt Turtle.

‘Julia, we moeten met je vader praten,’ zegt Anna. ’s-i-n,’ begint Turtle, en valt dan stil. Ze weet dat het fout is, dat ze fout zit, en dat ze zich met geen mogelijkheid kan herinneren wat er verder komt. Anna kijkt haar heel afstandelijk en vragend aan, en Turtle kijkt terug en denkt: vuile teef. Ze weet dat ze iets zal verraden als ze er nog iets tegen inbrengt, nog iets zegt.

‘Oké,’ zegt Turtle. ‘Oké.’

Als de lessen zijn afgelopen gaat Turtle naar het secretariaat en neemt plaats op een bankje. Het bankje kijkt uit op de ontvangstbalie, en, een eindje daarachter, de werkplek van de administratief medewerker en een korte hal met aan het eind de groen geschilderde deur van de rectorskamer. Achter die deur zegt Anna: ‘Maar, Dave, dat arme kind heeft hulp nodig, serieuze, substantiële hulp, meer dan ik haar kan bieden. Ik heb dertig leerlingen in die klas, godbetert.’ Turtle laat haar knokkels kraken, de receptioniste werpt haar vanachter haar computer snelle ongemakkelijke blikken toe. Turtle is een beetje hardhorend, maar Anna zegt met opgewonden stemverheffing: ‘Dacht je dat ik zin had om met die man te praten? Luister, luister – misogynie, afzondering en

20

Mijn allerliefste schat:G. Tallent - def.

11-01-2018

11:30

Pagina 21

waakzaamheid. Dat zijn drie niet te missen signalen. Ik zou graag zien dat ze met de decaan gaat praten, Dave. Ze valt overal buiten, en als ze naar de bovenbouw gaat zonder dat we daar iets aan doen, raakt ze nog verder achterop. We kunnen dat gat nu nog dichten – ja, ik weet dat we dat al een tijdje proberen, maar het gaat erom dat we het blíjven proberen. En als er wél iets aan de hand is…’ Turtles maag draait zich om. Jezus, denkt ze.

De receptioniste ordent met een paar harde klappen een pak papier op de balie, legt de stapel weg en loopt door het gangetje naar de deur. Meneer Green zegt iets en Anna reageert verhit: ‘Dat wil niemand? Waarom wil niemand dat? Ik zeg alleen maar dat we mogelijkheden hebben en – eh… Nee. Niks concreets. Maar ik…’

De receptioniste staat voor de deur, klopt aan, steekt haar hoofd de kamer in en zegt: ‘Julia is er. Ze wacht op haar vader.’

Er valt een stilte. De receptioniste loopt terug naar de balie.

Martin duwt de deur open, werpt een blik op Turtle en loopt naar de balie. De receptioniste kijkt hem afkeurend aan. ‘U kunt gewoon…’ zegt ze, en ze gebaart met de papieren dat hij kan doorlopen. Turtle staat op en volgt hem langs de balie het halletje in.

Hij klopt een keer en doet de deur open.

‘Kom binnen, kom binnen,’ zegt meneer Green. Hij is een kolossale man, met een roze gezicht en grote, zachtroze handen.

Zijn vet is aan de zwaartekracht onderhevig en vult zijn kaki bandplooibroek. Martin doet de deur dicht en blijft ervoor staan, hij is net zo lang als de deur, en bijna net zo breed. Zijn wijde overhemd hangt gedeeltelijk open, waardoor zijn sleutelbeenderen zichtbaar zijn. Zijn dikke, lange bruine haar zit in een paardenstaart. Zijn sleutels beginnen zich een weg uit zijn zak naar buiten te banen, en hebben gerafelde witte slijtplekken gevormd. Zelfs als ze het niet had geweten, had Turtle aan de manier waarop Martin zijn hemd droeg, alleen al aan de manier waarop hij ging

21

Mijn allerliefste schat:G. Tallent - def.

11-01-2018

11:30

Pagina 22

zitten, kunnen zien dat hij een pistool bij zich had, maar meneer Green en Anna denken daar niet aan; ze weten niet eens dat zoiets mogelijk is, en Turtle vraagt zich af of er ook dingen zijn waar zij blind voor is, die andere mensen wel kunnen zien, en wat voor dingen dat dan zouden zijn.

Meneer Green pakt een schaal met chocolaatjes en houdt hem eerst Martin voor, die er met opgestoken hand voor bedankt, en daarna Turtle, die niet reageert. ‘En, hebt u tot dusver een prettige dag gehad?’ vraagt hij terwijl hij de schaal weer op zijn werktafel zet.

‘Mm,’ zegt Martin. ‘Kon beter.’ Fout, denkt Turtle, helemaal fout, maar hoe kan jij dat nou weten, je stelt niks voor.

‘En jij, Julia, hoe was jouw dag?’

‘Prima,’ zegt Turtle.

‘Tja, nou, dit zal wel zwaar voor je zijn.’

‘En?’ zegt Martin, en hij gebaart hem verder te gaan.

‘Daar gaan we het nu over hebben, oké?’ zegt meneer Green. De nieuwe leraren worden aangesproken met hun voornaam, maar meneer Green is een generatie ouder, misschien wel twee. ‘Sinds ons laatste gesprek is Julia’s begrip van de lesstof niet verbeterd, en we maken ons zorgen over haar. Onder andere over haar cijfers.

Haar leesvaardigheid laat te wensen over. Ze heeft moeite met de proefwerken. Maar de essentie van het probleem is – meer nog dan de kwestie van haar aanleg – haar idee, nou ja, het gevoel dat ze misschien heeft dat ze niet welkom is op school, en we zijn van mening dat ze een zekere mate van veiligheid nodig heeft, een zekere mate van welbevinden voordat ze op school tot bloei kan komen. Dat is in onze ogen het probleem.’

Anna zegt: ‘Ik heb Julia al geruime tijd in de klas, en ik denk dat…’

Martin onderbreekt haar, leunt met gevouwen handen naar

22

Mijn allerliefste schat:G. Tallent - def.

11-01-2018

11:30

Pagina 23

voren in zijn stoel. ‘Ze zal haar werk naar behoren maken,’ zegt hij.

Turtle verbergt haar verbazing, kijkt naar Martin en denkt: wat ben je aan het doen? Ze wil dat Martin Anna recht aankijkt, ze weet dat hij dat kan – haar recht aankijken en haar een goed gevoel geven over de hele zaak.

‘Julia lijkt vooral problemen te hebben met meisjes,’ zegt Anna. ‘We dachten dat ze misschien wel met Maya, onze decaan, zou willen praten. Veel van onze leerlingen vinden het heel verhelderend om met iemand te praten. We denken dat Julia baat zou kunnen hebben bij een vriendelijk gezicht hier op school, iemand die ze in vertrouwen kan nemen…’

‘Jullie kunnen haar diploma niet laten afhangen van het feit of ze al dan niet met een decaan praat,’ zegt Martin. ‘Wat kunnen wij doen om ervoor te zorgen dat ze slaagt?’ Hij richt zijn blik op meneer Green. Turtle hoort het met stijgende verbijstering aan, maar die drukt ze de kop in omdat ze het misschien niet goed begrijpt, en Martin wel. Ze denkt: wat ben je aan het doen, papa?

‘Ik geloof dat er sprake is van een misverstand, Martin,’ zegt Anna. ‘Julia kan niet blijven zitten. Omdat de zomerschool is wegbezuinigd, en andere vormen van vervolgonderwijs zeer beperkt zijn, stromen alle leerlingen door naar de bovenbouw. Maar als ze de onderbouw verlaat zonder hechte vriendschapsbanden en met haar huidige studievaardigheid en leesniveau, zullen haar slechte cijfers van invloed zijn op haar leerplan in de bovenbouw, en, in het verlengde daarvan, op haar kansen om te gaan studeren.

Daarom is het van belang dat we die zaken nu in april aanpakken, zolang het reguliere schooljaar nog niet om is. Het is absoluut voor Julia’s eigen bestwil, en welke oplossing we ook kiezen, ik denk dat een wekelijks gesprek met een vertrouwenspersoon daar onderdeel van dient uit te maken.’

Martin leunt naar voren en zijn stoel kraakt. Hij maakt oogcon-

23

Mijn allerliefste schat:G. Tallent - def.

11-01-2018

11:30

Pagina 24

tact met meneer Green, opent zijn handen, alsof hij wil zeggen: als er toch geen consequenties zijn, wat doen we hier dan nog?

Meneer Green kijkt naar Anna. Martin kijkt naar haar alsof hij zich afvraagt waarom er naar haar gekeken wordt. Dan wendt hij snel zijn blik af en maakt contact met meneer Green. Martin denkt dat meneer Green de baas is en dat de rector de te kraken noot is. Anna lijkt hem zowel te lastig als te machteloos. Turtle weet niet waarom hij dat denkt. Tijdens eerdere gesprekken heeft ze nooit gezien dat meneer Green ook maar in het minst onder de indruk was van Martin. Ze ziet duidelijk hoe onverstoorbaar hij is. Hij heeft, weet Turtle, een schele zoon met het syndroom van Down en hij is al meer dan twintig jaar de rector van deze school, en Martin spreekt zijn taal niet. Er is niets wat Martin kan zeggen dat meneer Green ook maar ergens van zal overtuigen. Dit gesprek is alleen maar bedoeld om beleefdheden uit te wisselen en om te laten zien dat Turtle betrokken is bij de school en dat ook Martin betrokkenheid met haar docenten toont, en Martin pakt het helemaal verkeerd aan, zegt de verkeerde dingen en probeert meneer Green te intimideren, zoals hij hem eerder ook al probeerde te intimideren.

‘Martin,’ zegt Anna, ‘ik zet me met hart en ziel in om Julia te helpen en ben bereid alles te doen wat nodig is om haar voor de bovenbouw klaar te stomen, maar er zijn grenzen aan wat ik doen kan als Julia hier op school niet goed oplet en zit te dromen in de klas.’

‘Meneer Green,’ zegt Martin, alsof hij Anna’s stelling wil weerleggen. Meneer Green trekt een diepe rimpel in zijn voorhoofd en schuift met zijn handen voor zijn enorme pens gevouwen een beetje heen en weer in zijn stoel. ‘Julia’s welslagen hangt niet af van speciale aandacht of therapeutische interventie. Het is vrij simpel. Haar schoolwerk is saai. We leven in spannende en ver-

24

Mijn allerliefste schat:G. Tallent - def.

11-01-2018

11:30

Pagina 25

schrikkelijke tijden. De westerse wereld is in oorlog met het Midden-Oosten. Het CO2-gehalte in de atmosfeer nadert de 400 ppm.

We zitten midden in de zesde massa-extinctie. In de komende tien jaar zullen we de hubbertpiek bereiken. Misschien ligt dat moment al achter ons, of we kunnen doorgaan met het huidige frackingbeleid, wat weer andere, zij het niet minder serieuze risico’s met zich meebrengt voor het grondwater. Als het aan u lag zouden onze kinderen net zo goed kunnen denken dat het water door toverij uit de kraan komt. Ze weten niet dat er een waterhoudende bodemlaag onder hun stad ligt, en dat die gevaarlijk leeg raakt, en dat we niet hebben bedacht hoe we de stad van water moeten voorzien als hij eenmaal leeg is. De meesten van hen weten niet dat van de laatste zes jaar er vijf tot de warmste ooit gemeten behoorden. Het lijkt me dat uw leerlingen daar wel in geïnteresseerd zouden zijn. Het lijkt me dat ze wel geïnteresseerd zijn in hun toekomst. Maar nee, mijn dochter moet leren spellen. In het laatste jaar van de onderbouw. Vindt u het vreemd dat ze er met haar gedachten niet bij is?’

Turtle kijkt naar hem en probeert hem te zien zoals meneer Green en Anna hem zien, en wat ze ziet vervult haar met afschuw.

Meneer Green ziet eruit alsof hij deze bezwaren eerder heeft gehoord, krachtiger uitgedrukt, van anderen. ‘Luister, Marty,’ zegt meneer Green. ‘Dat klopt niet helemaal. Het laatste spellingproefwerk krijgen de kinderen in groep zeven. De leerlingen van het laatste jaar breiden hun vocabulaire uit met woorden van Griekse en Latijnse oorsprong, die allemaal van pas komen om hun de verschijnselen die jij zojuist beschreef te leren begrijpen en verwoorden.’

Martin kijkt meneer Green aan.

‘Al moeten ze die woorden natuurlijk wel correct kunnen spellen, dat klopt,’ zegt meneer Green.

25

Mijn allerliefste schat:G. Tallent - def.

11-01-2018

11:30

Pagina 26

Martin leunt voorover en de Colt 1911 tekent zich door de stof van zijn overhemd heen af op zijn onderrug, en in weerwil van zijn onbewogen gezicht, gaat van die beweging fysieke kracht en dreiging uit. Als je Meneer Green en Martin zo tegenover elkaar ziet zitten, is duidelijk dat ze ongeveer even zwaar zijn, maar waar het lichaam van meneer Green aan alle kanten over zijn stoel heen puilt, is Martin zo stevig als een muur. Turtle weet dat ze tijdens dit gesprek moeten laten zien dat ze bereid zijn iets aan de aangestipte problemen te doen. Martin lijkt dat niet te beseffen. ‘Volgens mij,’ zegt hij, ‘moeten we Julia de ruimte geven om haar eigen omgang met haar klasgenootjes te bepalen, en haar eigen omgang met haar schoolwerk, op de manier die voor haar het beste is. Je kunt een kind niet verplichten extravert te zijn. Je kunt haar niet verplichten om met een therapeut te praten en je kunt haar verveling en haar desinteresse voor de oersaaie lesstof niet pathologiseren. In haar plaats zouden jij en ik ook verveeld en ongeïnteresseerd zijn. Dus zal ze van mij niet te horen krijgen – en wat mij betreft ook van een ander niet – dat ze speciale aandacht nodig heeft. Ik heb kennisgenomen van uw zorgen omtrent de zwaarte van de bovenbouw, maar ik moet zeggen dat het me een welkome afwisseling lijkt na dit geestdodende spervuur van spellingtesten en plotloze kinderboekjes. Ze zal alle uitdagingen die het komende jaar nog op haar pad komen het hoofd bieden. Maar uw zorgen zijn niet aan dovemansoren gericht en ik beloof bij dezen dat ik meer tijd zal vrijmaken om Julia met haar huiswerk te helpen en haar de studievaardigheden bij te brengen waar het haar in jullie ogen schijnbaar aan ontbreekt. Ik kan daar ’s avonds en in het weekend tijd voor vrijmaken.’

Meneer Green richt zich tot Turtle en zegt: ‘Hoe denk je er zelf over, Julia? Zou je met Maya willen praten?’

Turtle zit stokstijf op haar stoel, haar ene hand in de andere, op

26

Mijn allerliefste schat:G. Tallent - def.

11-01-2018

11:30

Pagina 27

het punt een knokkel te laten kraken, en kijkt met open mond van haar vader naar Anna. Ze wil Anna op haar gemak stellen, maar ze kan Martin niet tegenspreken. Iedereen kijkt naar haar. ‘Anna is heel behulpzaam,’ zegt ze, ‘en ik denk dat ik niet erg goed met haar heb meegewerkt.’ Iedereen in de kamer lijkt verrast. ‘Ik denk,’ zegt ze, ‘dat ik iets beter mijn best moet doen, en me meer door Anna moet laten helpen, misschien door beter naar haar te luisteren. Maar ik heb geen zin om met iemand te praten.’

Als het gesprek ten einde is komt haar vader overeind en doet de deur voor haar open. Ze lopen samen naar de pick-up, stappen in en blijven zwijgend op de voorbank zitten. Martin houdt zijn hand op het contactsleuteltje en lijkt ergens over na te denken, terwijl hij door het zijraampje naar buiten kijkt. Dan zegt hij: ‘Is dit wat je altijd wilde worden? Een analfabeet heet spleetje?’

Hij start de auto en ze rijden de parkeerplaats af terwijl Turtle de woorden ‘analfabeet heet spleetje’ voor zichzelf herhaalt. De betekenis dringt plotseling tot haar door, als iets smerigs dat uit een blikje spuit. Sommige delen van zichzelf laat ze onbenoemd en onbezocht, en dan benoemt hij ze en herkent zij zich in zijn woorden en haat zichzelf. Hij keurt haar geen blik waardig en schakelt met stille, krachtige woede. Ze haat zichzelf, haat dat onvoltooide en ongevulde gat. Ze rijden het pad naar het huis op en hij parkeert voor de veranda en zet de motor uit. Ze lopen samen het huis in. Papa pakt een biertje uit de ijskast en slaat het open tegen de rand van het aanrecht. Hij gaat aan tafel zitten en krast met zijn duimnagel over een vlek. Turtle gaat op haar handen en knieën zitten, legt haar handen op het verwassen blauw van zijn spijkerbroek en zegt: ‘Het spijt me, papa.’ Ze steekt twee vingers tussen de versleten witte rafeltjes door en legt haar wang tegen de binnenkant van zijn dij. Hij houdt zijn flesje tussen duim en wijsvinger en kijkt van haar weg, terwijl zij naarstig probeert te bedenken

27

Mijn allerliefste schat:G. Tallent - def.

11-01-2018

11:30

Pagina 28

wat ze kan doen, een gespleten meisje, een gespleten analfabete.

Hij zegt: ‘Ik weet niet eens wat ik moet zeggen. Ik weet niet wat ik je moet vertellen. De mensheid brengt zichzelf om zeep – langzaam, rampzalig, we schijten met z’n allen in het badwater, we schijten op de wereld omdat we niet kunnen bevatten dat de wereld bestaat. Die dikzak en die hoer begrijpen het niet. Ze houden je hoepels voor om doorheen te springen en willen je doen geloven dat dát de wereld is, dat de wereld bestaat uit hoepels. Maar dat is niet zo, en dat mag je nooit, nooit vergeten. De wereld is Buckhorn Bay en Slaughterhouse Gulch. Dat is de wereld, en die school is maar… schaduw, afleiding. Onthou dat. Maar je moet goed opletten. Als je een fout maakt, zullen ze je van me afpakken.

Dus wat kan ik zeggen…? Dat school niets voorstelt, maar dat je het spel toch moet meespelen?’ Hij kijkt haar aan, peilt haar intelligentie. Dan pakt hij haar bij haar kin en zegt: ‘Wat gaat er toch om in dat koppie van je?’ Hij draait haar hoofd eerst de ene en dan de andere kant op en kijkt haar doordringend aan. ‘Weet je wel wat je voor me betekent, klontje?’ zegt hij uiteindelijk. ‘Weet je dat wel? Elke ochtend dat je opstaat red je mijn leven. Als ik je voetjes op de trap hoor, denk ik: dat is mijn meisje, degene voor wie ik leef.’ Hij zwijgt even. Ze schudt haar hoofd, haar hart knarst van kwaadheid.

Die avond ligt ze stil te wachten en te luisteren met het koude staal van haar zakmes tegen haar wang gedrukt. Ze klapt het geruisloos open en dicht, haalt het palletje van de vergrendeling over met haar duim en laat het dan voorzichtig terugzakken om geen geluid te maken. Ze hoort hem van kamer naar kamer lopen.

Turtle snijdt sikkelvormige randjes van haar nagels af. Als hij blijft staan, stopt ze. Onder haar in de woonkamer blijft het stil.

Langzaam, zachtjes, vouwt ze het mes dicht. Ze laat de knokkels van haar tenen kraken met de hiel van haar andere voet. Hij komt

28

Mijn allerliefste schat:G. Tallent - def.

11-01-2018

11:30

Pagina 29

de trap op en tilt haar van het bed en ze slaat haar handen om zijn nek en hij draagt haar de trap af en door de verduisterde woonkamer naar zijn slaapkamer, waar de maan wiegende schaduwen van de elzenbladeren op de gipswand werpt, de bladeren zelf van het diepste wasgroen tegen de ruit, de roestzwarte vloerdelen met de kieren als bijlkepen, de onafgewerkte voeg tussen het sequoiahout en de gipswand een donkere kier met daaronder de ongepeilde fundering waar de enorme, oude vloerbalken hun geur van zwarte thee, rivierstenen en tabak uitwasemen. Hij legt haar neer, zijn vingertoppen drukken in haar dijen, haar ribben gaan op en neer, elk dal beschaduwd, elke richel onberispelijk wit. Doe het, denkt ze, ik wil het. Ze verwacht het nu elk moment en kijkt uit het raam naar de kleine, groene, nieuwgevormde elzenknoppen en denkt: dit ben ik. Haar gedachten gestold, bloederig beenmerg in de vaten van haar holle dijbeenderen en de gepaarde, licht gebogen botten van haar onderarmen. Hij buigt zich over haar heen en fluistert in hese bewondering: ‘Godverdomme, klontje, godverdomme.’ Hij legt zijn handen op de stompe knobbels van haar heupen, op haar buik, op haar gezicht. Haar ogen staan wijd open. ‘Godverdomme,’ zegt hij, en hij gaat met zijn geschramde vingertoppen door de wirwar van haar haar, dan draait hij haar om en ligt ze op haar buik op hem te wachten en tijdens het wachten wil ze het om en om wel en niet. Zijn aanraking brengt haar huid tot leven, en ze bewaart het allemaal in het geheime theater van haar hoofd, waar alles is toegestaan, hun schaduwen op het laken, in elkaar verstrengeld. Hij schuift zijn hand langs haar been omhoog, vouwt hem om haar kontje en zegt: ‘Godverdomme, godverdomme.’ Hij glijdt met zijn lippen over haar ruggenwervels, kust ze een voor een, neemt voor elk bobbeltje de tijd, zegt met van emotie afgeknepen adem ‘godverdomme’, haar gespreide benen tonen een gat dat toegang verschaft tot het

29

Mijn allerliefste schat:G. Tallent - def.

11-01-2018

11:30

Pagina 30

duister van haar ingewanden en ze weet dat hij dat voor haar waarheid houdt. Hij pakt handenvol van haar haar en legt het op het kussen om haar nek te ontbloten, zegt met schorre stem ‘godverdomme’, kroelt met zijn vingers door de verdwaalde haartjes.

Haar keel steunt op het kussen, dat vol ligt met papierachtige natte bladeren, alsof ze een koude herfstplas is, het winterse water sijpelt erdoorheen en smaakt naar peper en pijn, naar eikenbladeren en groene grazige weiden. Hij beschouwt haar lichaam als iets wat hij begrijpt, en verraderlijk genoeg is dat ook zo.

Als hij slaapt, staat ze op en loopt in haar eentje door het huis, met een hand op haar gezwollen kutje om de ervan afslaande warmte op te vangen. Ze hurkt in de badkuip en kijkt naar de koperen kranen, schept het koude water over zich heen, de grove spinragtextuur van zijn zaad blijft zelfs onder de lopende kraan aan haar vingers kleven en lijkt alleen maar dikker te worden. Ze staat aan de porseleinen wasbak haar handen te wassen en ziet haar vaders ogen in de spiegel. Na het wassen draait ze de koperen kraan dicht en kijkt in dat half geloken, wit dooraderde blauw, de zwarte pupillen die zich vanzelf verwijden en vernauwen.

30