Lieveling – leesfragment De gordijnen van mevrouw Marsman bewegen. Ze heeft ze al drie keer een stukje opengeschoven om te kijken of we er nog zijn. We zijn er elke keer nog steeds. Ik heb gezwaaid en geroepen dat ik jarig ben, maar mama zei: ‘Houd je murf Puck, je schreeuwt de hele straat wakker.’ We staan met onze koffers op de stoep voor ons huis. Ik weet niet hoe laat het is, maar ik denk vroeg in de ochtend, want het is nog donker. Iedereen in de straat slaapt, behalve wij en mevrouw Marsman. Ze is rijk. Haar huis is van binnen wit met goud en roze. Ik mocht een keertje mee toen mijn moeder daar ging schoonmaken. Eigenlijk was het niet echt schoonmaken wat ze deed. We hebben eerst heel lang televisie gekeken. Ik dronk cola en zij rookte. Op het laatst heeft ze een klein beetje gestofzuigd. Ze houdt niet van schoonmaken, omdat ze er niet voor op de wereld is gezet, zegt ze. Maar ze had een zilveren jas gezien en die wilde ze kopen. Mevrouw Marsman zou haar 25 gulden
betalen. Aan het einde van de dag kwam mevrouw Marsman thuis en zei: ‘Dit was dus eens maar nooit weer.’ ‘Mijn idee,’ antwoordde mama. ‘Ik ben ook eigenlijk kapster.’ Ik ben vandaag vijf jaar geworden. Ik heb nog geen cadeautje gekregen, maar dat komt misschien later wel. Mama had ook geen tijd om voor me te zingen vanochtend, want ze moest én koffers pakken én zich opmaken én haar benen scheren én haar haar heel hoog opföhnen. Ik heb al twee keer gevraagd wat we gaan doen, maar ze heeft nog geen antwoord gegeven. We wachten. Ik kijk naar de koffers. Misschien gaan we op vakantie, maar vakantie kost geld en dat hebben we niet. Ineens denk ik aan papa. We wachten op mijn vader! Hij komt ons halen omdat ik jarig ben. Papa is een vieze vuile stinkhufter. Hij woont bij een andere vrouw en ik mag niet over hem praten. Dat doe ik ook niet. Maar over denken heeft mama niks gezegd. Ik weet niet meer precies
hoe hij eruitziet. Vorig jaar, toen ik nog vier was, heb ik een foto van hem gezien, in een boek bij oma Crooswijk. De foto zat los en viel op de grond toen ik het boek openmaakte. ‘Krijg nou de vliegende vinkentering,’ zei oma. Ze heeft een stem alsof ze elke dag een doos sigaren rookt. Dat is ook zo. Ze raapte papa van de grond en bekeek hem. Hij zat op zijn hurken bij een verwarming. Hij was mooi en jong. Hij lachte. Ik lachte terug en vroeg aan oma Crooswijk of ze misschien wist waar papa nu was. ‘Die is met de muziek mee naar Gouda,’ zei ze en ze gooide de foto in de prullenbak.
Net als ik aan mijn moeder wil vragen of we niet beter terug naar binnen kunnen gaan, rijdt er een zwarte, glimmende auto onze straat in. Mijn moeder gaat op haar tenen staan en begint wild te zwaaien. De auto komt op ons af. Hij stopt. Er stapt een man uit. Dit kan papa niet zijn,
dat weet ik zeker. Deze man is erg oud. Hij draagt een grijs pak. Hij heeft grote oren, een grote neus en een grote bril. Hij kijkt als een directeur. ‘Ha, Pikkedoos,’ zegt mama. ‘Zo,’ zegt de man. ‘Dit is Puck.’ Ze wijst naar mij. ‘Zo,’ zegt de man nog een keer. Daarna gaat alles heel snel. Eerst doen ze de koffers in de kofferbak, en als mijn moeder daarna op de voorstoel gaat zitten word ik door de man op de achterbank gezet. Van binnen is alles van leer en hout. ‘Mama,’ zeg ik. Ze hoort me niet. Net voor we wegrijden zie ik hoe mevrouw Marsman weer de gordijnen openschuift. Meneer Marsman staat er nu ook bij, in een donkerblauwe pyjama. Mevrouw Marsman zegt iets tegen hem. Meneer Marsman haalt zijn schouders op.