5E JAARGANG l NUMMER 1 - 2016
HÉT REISMAGAZINE OVER AFRIKA 5e jaargang l nummer 1 - 2016 l prijs 6.95 l www.oogvoorafrika.nl
COLLECTOR’S ITEM NUMMER 10
PIË O I H T E THO LESO SKAR GA MADA ZANIA TAN RIKA AF ZUID-
11
ACTIEVE EN AVONTUURLIJKE REIZEN IN AFRIKA • BAOBABS EN LEMUREN IN MADAGASKAR • IN GALOP DOOR LESOTHO • NAAR DE TOP VAN DE KILIMANJARO • SPOTLIGHT OP DE WITTE HAAI • HIKEN LANGS DE WILD COAST • EXPEDITIE ETHIOPIË – DE STAMMEN IN DE OMO-VALLEI
BP
Het avontuur dat
Kilimanjaro
heet
Wat bezielt iemand om in 6 dagen de Kilimanjaro te beklimmen? Je bent een beetje sportief, met de nadruk op beetje, inmiddels geen 18 meer, houdt van wandelen, maar moet je dan meteen de Kilimanajro beklimmen? Mieke Oxener besloot van wel. Heeft ze het dak van Afrika gehaald? Het antwoord is JA natuurlijk, maar het ging niet vanzelf.  Tekst: Mieke Oxener Foto’s: Frank Tofield e.a.
Het idee om de Kilimanajro te gaan beklimmen ontstond in november 2014, tijdens weer een bezoek aan Tanzania. Ja, ook ik ben bevangen door het Afrika-virus. Terug in Nederland heb ik uitgesproken dit te gaan doen, startte het trainingsprogramma en werd de groep die zou gaan klimmen geformeerd. Zes mannen, in de leeftijd van 26 tot 62 jaar, Johan, Gerald, Henk met zijn zoon Michael, Casper, Jacquo en ik, de enige vrouw in het gezelschap. Trainen, trainen en nog eens trainen. Hardlopen, fitness en wandelen, veel wandelen. Kilometers maken, ook in de heuvels van het Sauerland. Een goede voorbereiding is een must. Helaas kun je je niet voorbereiden op de hoogte, hoe je die gaat verteren ervaar je pas als je er bent. Onze klim boekten we bij een lokale touroperator. De prijsstelling was aantrekkelijk en het servicelevel uitstekend. Bobby Tours heeft veel ervaring met de Kilimanjaro klim en de gidsen met wie zij samenwerken zijn uitstekend opgeleid. Na een gedegen voorbereiding en een aantal kennismakingsbijeenkomsten is het zover: D-Day 18 oktober 2015. 17 oktober De avond voorafgaand aan de start logeren we in een lekker hotelletje zodat we in ieder geval goed slapen en nog een laatste douche kunnen nemen. We maken kennis met Ismaël onze hoofdgids die komt om onze uitrusting te controleren. Ook starten we met het slikken van Diamox om hoogteziekte tegen te gaan. In
Nederland meende men dat dit niet nodig is, Ismaël hamert erop om het wel te gebruiken. Wij lagelanders zullen anders de 6000 meter nooit bereiken zonder ziek te worden. 18 oktober Op de ochtend van de eerste dag worden we na het ontbijt opgehaald. We kopen water, vullen de rugzakken, trekken de goed ingelopen wandelschoenen aan en daar gaan we. Bij het startpunt maken we kennis met de overige gidsen en dragers, de rugzakken worden gewogen, alle paperassen ingevuld en dan begint de eerste klim: van Machame gate naar Machame Camp op 3.000 meter. Een tocht door tropisch regenwoud, met apen in de bomen en allerlei prachtige vogels. Voor de vogelaars onder ons een heerlijke dag. Aan het einde van de middag bereiken we kamp 1 waar de tenten klaar staan. Mijn onderkomen voor de komende dagen bestaat uit een koepeltentje, een 5 cm dik luchtmatrasje en een latrine als toilet. Na een voedzame maaltijd zoeken we vroeg onze tent op, omdat we ook weer voor dag en dauw op moeten. Tja, die eerste nacht… Je begint de hoogte al te voelen, je droomt veel, ligt niet echt lekker op een laagje lucht en het is koud, best koud. Minus 5 met ijs op de tent. 19 oktober In alle vroegte maken we de rugzakken klaar voor vertrek. Er gaat extra voedsel mee, energierepen en dextro, maar ook drie »
liter water. In een uur of zes wandelen we van Machame Camp naar Shira Camp op 3.900 meter. De uitzichten zijn prachtig en het tropische regenwoud maakt langzaam plaats voor een maanlandschap, stenen en cactusachtige vegetatie. Het lopen gaat langzaam en kost steeds meer energie omdat het zuurstofpercentage terugloopt, spieren en voeten doen pijn. Gelukkig heb ik geen last van blaren. Ik ben de langzaamste in de groep en mag het tempo bepalen. Dat is ook wel lastig omdat ik het gevoel heb de boel op te houden. Bij het inschrijven in het logboek elke avond in het kamp zijn Henk en ik telkens de oudsten. De gemiddelde leeftijd van alle deelnemers ligt rond de 27 tot 30 jaar. De avonden en nachten zijn koud, maar de uitzichten prachtig. Er zijn weinig wolken en we kijken tot op de savanne met Moshi aan onze voeten. 20 oktober Op dag 3 word ik gebroken wakker, alle energie is uit mijn lijf, de berg wordt steeds steiler en mijn conditie holt achteruit. Het voelt als de hele dag traplopen, maar dan met ongelijke treden. Ik ben maar klein en het klimmen over rotsen van 50-75 centimeter hoog kost elke keer veel energie. Het zuurstofpercentage daalt steeds verder. Merkwaardig is dat als je stilstaat je je weer top voelt, maar zodra je klimt holt je energielevel achteruit. Het wil niet deze dag. We klimmen naar Lava Tower op 4.630 meter. Een parmantige Chinese vrouw passeert me, ziet dat ik het moeilijk
heb en kijkt me meewarig aan. ‘Prutser,’ zie je haar denken en dat denk ik inmiddels zelf ook. Misschien toch te oud? Wat wil ik voor wie bewijzen? Ismaël heeft inmiddels mijn rugzak van me overgenomen, dat scheelt echt. Ik baal ervan dat ik de boel zo ophoud en ga helemaal verrot. Er is inmiddels een poll: haalt ze het of haalt ze het niet, het is 7 tegen 3 in mijn nadeel … Ze zullen me nog wel leren kennen. Waar we echter allemaal geen last van hebben is hoogteziekte, de Diamox doet z’n werk. Aangekomen in Barranco Camp ga ik meteen naar bed, ik kan niet meer, wil alleen nog maar slapen. Morgen de Barranco Wall, ik zie er letterlijk en figuurlijk tegenop als een berg. Johan spreekt me moet in … Wie weet voel je je morgen beter … 21 oktober En zowaar … Op dag 4 word ik na een lange nacht zo fris als een hoentje wakker. We beginnen meteen aan de Barranco Wall en ik vind het nog leuk ook. Ditmaal is Jacquo het zorgenkind. Hoogtevrees speelt hem parten. We moeten bijna 300 meter steil omhoog klimmen, niet gezekerd. Ik denk nog dat de ARBO dat in Nederland niet had toegestaan. We redden het allemaal, maar de berg wordt steiler en steiler. Toch genieten we van het uitzicht op de Karanga Vallei. Michael filmt alles met een GoPro camera, we willen namelijk na afloop een film uitbrengen. We eindigen de dag in Barafu Camp op 4.550 meter. De top van de Kili hebben we steeds in zicht. Prachtig, maar ook angstaanjagend, want hoe »
‘Dichter bij de hemel kom je niet’
Dit pakt niemand mij meer af, ik ben zo blij en trots! gaan we dit volhouden? Om 18.30 uur liggen we in ons mandje. We moeten over een paar uur weer op want dan begint de klim naar de TOP. De apotheose is aanstaande. Het wordt koud in het kamp, het kwik daalt tot minus 10 tot 15 graden en er vormt zich een laag ijs op de tent. Ik lig in mijn slaapzak met drie lagen kleding aan. Het is koud, bitter koud en bij elke inspanning die je levert voel je de energie wegstromen uit je lichaam. Het ademen wordt nu ook lastig. 22 oktober Klokslag middernacht worden we gewekt. Bivakmuts op, muts er overheen, capuchon, lampje op je voorhoofd. Thermo-ondergoed, shirts, fleecetruien en een dikke parka moeten me beschermen tegen de vrieskou. Mijn handen zijn koud en terwijl ik loop heb ik het gevoel dat ik adem door een rietje. Ik kom in een cadans en bij elke stap denk ik: ‘zo, deze hoef ik niet meer te zetten.’ De spierpijn maakt dat je je spieren niet meer zo onder controle hebt en de combinatie met de ijle lucht en hoogte zorgt dat ervoor dat ik non-stop beef en ril. Ik begin te hallucineren, denk dat ik onder een viaduct door moet. Casper denkt dat ik gek geworden ben en misschien is dat ook wel zo. Rond een uur of 6 naderen we Stella Point. Eindelijk komt de top in zicht. Ik ril van de kou en net als ik denk dat ik het niet meer volhoud, kom ik de Chinese vrouw tegen. Ze ligt kotsend op de helling met een reddingsteam naast zich. Hoogteziekte is haar
fataal geworden. Meewarig kijk ik haar aan. Hoe erg ook, ik put er enorm veel energie uit en besluit dat ik het wél ga halen. En dan komt de zon op en op het dak van Afrika vallen we elkaar huilend in de armen. We zijn allemaal op en helemaal verrot, maar wat is het de moeite waard en wat een belevenis om dat met deze mooie groep mannen te mogen doen. We beseffen dat we met deze ervaring een band voor het leven hebben gesmeed. Maar we moeten verder, de TOP wacht op ons, 5.897 meter Uhuru Peak. Op het laatste stuk voel je je als het ware omhoog geduwd. We zijn allemaal euforisch, maar ook totaal kapot. Met hulp van Ismaël kom ik vooruit, zonder hem had ik het nooit gered. Uiteindelijk zijn we rond een uur of 10 op de top. Dichter bij de hemel kom je niet. We mogen er maar een half uur blijven. Casper zwalkt op zijn benen, alsof hij stomdronken is terwijl hij het niet in de gaten heeft. Jacquo doet zijn gebedje, beloofd aan de moeder van een buurmeisje die een aantal weken geleden is overleden aan een hartstilstand. Henk en Michael, vader en zoon, wat een belevenis om dit met elkaar mee te maken, een once in a lifetime avontuur. Ik weet niet meer wat lopen is, maar ik heb het gehaald. IK HEB HET GEHAALD. Dit pakt niemand mij meer af, ik ben zo blij en trots! ˙ www.oxener-goes-africa.nl
48
Stichting
Twiga
Wat gebeurt er als je besmet wordt met het Afrika-virus? Het blijkt een virus dat je leven in de goede zin verandert. Het overkwam mij en bracht me op de top van de Kilimanjaro en als vrijwilliger bij de Nederlandse Stichting Twiga die in Tanzania een prachtig project runt. Eind 2013 ging ik op zoek naar een project in Afrika en stuitte bij toeval op Stichting Twiga, een kleine Nederlandse stichting die met een beperkt budget veel goed werk levert in Tanzania. Het project Sarakasi ya Vaijana in Mto wa Mbu naast Lake Manyara National Park voorziet 65 straatkinderen uit het dorp van een goede schoolopleiding en ondersteunt hen bij hun ontwikkeling. Waarom Stichting Twiga? Ik was op zoek naar een project omdat ik voor mijn dagelijks werk als HR Manager van een grote internationale staalonderneming veel energie nodig heb en ik had ontdekt dat ik die energie in Afrika opdoe. In Nederland hebben we een klok, in Afrika hebben we tijd. Heerlijk! Ik ben een netwerker en om die reden kan en wil ik veel voor Stichting Twiga betekenen. Concentreer je op een klein project, werk hard en doe je uiterste best, dan ben je ook werkelijk in staat het verschil te maken. Zo denk ik erover. Daarnaast is Tanzania een
wonderschoon land, een kwart van het land is national park, groot, grillig en met een bijzonder vriendelijke edoch wat lethargische bevolking. Pole, pole (rustig aan) is niet voor niets het meest gebruikte woord. Wat doet Stichting Twiga? Twiga helpt zo veel mogelijk kinderen om een opleiding op hun onderwijsniveau af te ronden en ze krijgen begeleiding bij hun persoonlijke ontwikkeling. Zo worden de kinderen en hun families door de Stichting ondersteund om zichzelf te helpen naar sociale en economische zelfstandigheid, zodat zij weer anderen kunnen helpen hetzelfde te bereiken. De kinderen krijgen naast de basisvoorzieningen en school les in zang en lifeskills. Het project Sarakasi ya Vaijana in Mto wa Mbu is kleinschalig en overzichtelijk. Inkomsten bestaan onder andere uit giften van sponsors en donateurs. Daarnaast betalen gasten en vrijwilligers voor hun verblijf.
Tekst en foto’s: Mieke Oxener
49
De kinderen die les krijgen wonen thuis voor zover ze een thuis hebben, anderen wonen bij familie of in een gastgezin. Hun verzorgers worden nauw bij ons project betrokken door werkzaamheden op het centrum en het bijwonen van de maandelijkse vergaderingen. Van de verzorgers wordt een kleine bijdrage verwacht, in geld of in natura. Niets is voor niets. Je mag dan wel arm zijn, maar dat betekent niet dat je geen onkruid kunt wieden of schoon kunt maken. De ontmoeting van twee culturen Om een land en een cultuur goed te leren kennen moet je de tijd hebben. Als ik in Tanzania ben reis ik veel met openbaar vervoer en pas ik me aan aan de lokale bevolking. Mensen lopen er makkelijk tien tot vijftien kilometer per dag en de Tanzanianen hebben mij geleerd van die wandelingen te genieten. Want niet alleen het doel, maar ook het proces is zo interessant. In een kleinschalig project zoals Sarakasi ya Vaijana kunnen we daadwerkelijk samenwerken met de plaatselijke bevolking en leren we van elkaars cultuur. Waarom doen mensen zoals ze doen? Wat is hun manier van denken? We nemen ook deel aan de sociale activiteiten in het dorpje, bijvoorbeeld door aanwezig te zijn bij belangrijke gebeurtenissen in het leven van de mensen, zoals bruiloften en begrafenissen, of gewoon door een praatje op straat. Ik merk dat dit alles mij energie geeft. Energie ook om zoveel mogelijk terug te doen voor Stichting Twiga. Ë™
Quickfacts Mto wa Mbu ligt tussen de beroemde wildparken van Tanzania en het terrein van Sarakasi grenst aan Lake Manyara Park. Een prima plek dus om een safari te beginnen! De vrijwilligers, waarvan de meesten uit Nederland komen, zijn heel belangrijk voor het project. In het project werkt een aantal kundige en enthousiaste lokale mensen. De vrijwilligers vormen een belangrijke aanvulling hierop. Financieel helpen: Wanneer je online aankopen doet, dan kun je Stichting Twiga hiermee direct steunen. Via www.sponsorkliks.nl kun je de webshop van jouw keuze bezoeken, zoals bijvoorbeeld Zalando, bol.com, Wehkamp, KLM, booking.com, dinnersite, thuisbezorgd.nl en vele andere! De prijzen blijven gelijk, alleen maken aangesloten organisaties een deel van het bedrag over naar Twiga. Vrijwilliger worden? Kijk ook op www.stichting-twiga.nl