wk 50 2022 Zorggroep Apeldoorn

WIE JE BENT

Van gesloten deuren naar een open afdeling waar de bewoners met dementie vrijuit kunnen leven en bewegen.

Een grote en spannende stap die de afdelingen Koningsbeek en Zilverbeek, Casa Bonita, op dit moment nemen. Wat komt hier allemaal bij kijken? En hoe ervaren betrokkenen dit?

Lees verder op pagina 6

Koningsbeek en Zilverbeek openen deuren

Persoonlijke verhalen en achtergronden van medewerkers, vrijwilligers, cliënten, naasten en andere betrokkenen van Zorggroep Apeldoon en omstreken.

Maak kennis met Blijf

In jouw handen heb je de allereerste editie van Blijf! Met deze krant nemen we je via verhalen, interviews en foto’s uit de praktijk mee in onze filosofie ‘Ik blijf wie ik ben’.

Zorggroep Apeldoorn en omstreken is in beweging. Onze filosofie ‘Ik blijf wie ik ben’ is steeds zichtbaarder. Dit is iets om trots op te zijn. Persoonlijke verhalen van medewerkers, vrijwilligers, cliënten, naasten en samenwerkingspartners verdienen een podium. Vanuit deze gedachte is de krant Blijf geboren.

Kernwaarden

De krant komt drie keer per jaar uit. Dit feestelijke decembernummer is de a rap. Volgend jaar staat bij elke editie één van de kernwaardes van de organisatie in de spotlights. De kernwaardes zijn met hart en ziel, duur-

zaamheid en lef. Medewerkers, vrijwilligers en samenwerkingspartners krijgen de krant thuis op de deurmat. Voor cliënten, familieleden en naasten ligt de krant op de locatie in een uitdeeldisplay.

We hebben met heel veel plezier deze verhalen voor jou verzameld. We wensen je dan ook heel erg veel leesplezier. Hopelijk geniet je van de verhalen en herinneren ze je waarom het zo belangrijk is om jezelf te kunnen zijn. Want ‘Ik blijf wie ik ben’ geldt ook voor jou. Of je hier nu werkt, vrijwilligerswerk doet, woont, op bezoek komt of met ons samenwerkt.

Ben jij enthousiast over Blijf en vind je het leuk om hieraan mee te werken? Dan zijn wij op zoek naar jou!

Om te weten wat er binnen de organisatie speelt, zijn wij namelijk op zoek naar correspondenten. Als correspondent ben je de ogen en de oren van de krant. Jij voedt de redactie met mooie verhalen en onderwerpen die je langs hoort of ziet komen. Zo ligt er elke keer een krant vol mooie verhalen uit verschillende kanten van de organisatie. Het maakt dus niet uit of je medewerker, vrijwilliger, cliënt of naaste bent; iedereen is welkom om zich aan te sluiten als correspondent!

MEEDOEN? Stuur een mailtje naar redactie@zgapeldoorn.nl dan nemen wij snel contact met je op!

COLOFON

Voor je ligt de eerste editie van ‘Blijf’, krant van Zorggroep Apeldoorn en omstreken. Met verhalen en interviews uit de praktijk nemen we je mee in onze filosofie ‘Ik blijf wie ik ben’.

Redactie: Team Communicatie

Vormgeving: Bob Slinger

Druk: Stedendriehoek

Verspreiding: SMN Post

Aan dit nummer werkten o.a. mee: Manon van Bochove, Marianne Zegwaard, Karin Damen, Jolande van Jaarsveld-Bras, Annegreet van der Ros, Bart van Uitert en Inge Spijkman. Deze krant is een uitgave van Zorggroep Apeldoorn omstreken en wordt drie keer per jaar gratis verspreid onder medewerkers, vrijwilligers en verwijzers. Op onze locaties is de krant kosteloos beschikbaar voor cliënten, familieleden en betrokkenen.

Zorggroep Apeldoorn en omstreken Zuster Meyboomlaan 10 7334 DV Apeldoorn

Reacties en tips voor deze krant, kunt u sturen naar: redactie@zgapeldoorn.nl

Krant online lezen? www.zorggroepapeldoorn.nl/blijf

Wat

is ‘Ik

blijf wie ik ben’? ONZE FILOSOFIE IN HOOFDLIJNEN

Wij mensen zijn sociale wezens en leven in contact met de ander om ons heen. Met elk van hen hebben wij een eigen relatie op basis van een sociale rol.

Zo ben je voor de één dochter, voor de ander buurvrouw of collega. Deze verschillende sociale rollen in combinatie met jouw persoonlijkheid maken wie jij bent. Het feit dat jij veel verschillende rollen hebt, maken jouw leven. Jij creëert de ideale mix voor jezelf.

Sociale rollen

Tijdens ons leven veranderen de sociale rollen. Van tiener, naar jongvolwassen, wellicht een gezin en verschillende werkplekken hebben allemaal invloed op de rollen. Wanneer je ouder wordt en er beperkingen ontstaan, blij de mix van rollen, jouw persoonlijkheid bepalen. Het feit dat het niet meer kan zoals je altijd gewend was, verandert daar niets aan. Ook een verblijf in een zorgorganisatie niet. Jij mag met jouw persoonlijke levensgeschiedenis blijven wie je bent.

Ook als medewerker beweeg je je in een eigen sociale netwerk. Ieder op zijn eigen manier. Jouw werk is één van die rollen. In tegenstelling tot de bewoners heb jij bewust gekozen voor deze rol en de mogelijkheid om naast het werk zelfstandig nog vele rollen te vervullen. Op jouw werk ontmoeten de rollen van de cliënt en de medewerker elkaar, en maken daarmee deel uit van elkaars leven.

Niets uit deze uitgave mag zonder toestemming van Zorggroep Apeldoorn en omstreken worden overgenomen. Wij accepteren geen aansprakelijkheid voor eventuele onjuistheden.

CORRESPONDENTEN GEZOCHT

Ons motto wordt steeds meer de werkelijkheid

Wat ben ik blij met deze eerste Blijf! De filosofie van Zorggroep Apeldoorn en omstreken ‘Ik blijf wie ik ben’ is betekenisvol voor mij en belangrijk voor onze zorg, behandeling en ondersteuning.

Dit motto komt niet alleen terug in de titel, het is terug te zien door heel deze Blijf! Je kunt hierin lezen hoe je kunt blijven wie je bent als je uit een andere cultuur komt en bij ons werkt. Ook vinden we het belangrijk dat je als bewoner zelf meer invloed hebt op de zorg. Zo werken we er samen aan dat je als bewoner je bewegingsvrijheid houdt, binnen de mogelijkheden die er zijn op locatie. Mooie ontwikkelingen waar we ook van blijven leren en in ontwikkelen. Zodat ons motto steeds meer werkelijkheid wordt. Dat gun ik alle cliënten, medewerkers én vrijwilligers.

Deze eerste editie staat in het teken van ‘omkijken naar elkaar’. Een mooi thema dat past bij deze tijd van het jaar.

Ik ben benieuwd hoe iedereen dit jaar de kerstperiode viert en het jaar afsluit. Na twee coronajaren is de behoe e die je zelf hebt misschien veranderd. Ook zijn er vele variaties te bedenken, waar de ene uitbundig viert en tussen veel mensen, kiest de ander meer voor bezinning en reflectie. Dat is ook mooi, deze veelkleurigheid. Ikzelf houd wel van balans zoeken in deze dagen, zowel samenzijn met familie en vrienden, maar ook tijd om even dat boek te lezen dat al lang op de stapel ligt, of een lange wandeling te maken.

Het einde van het jaar is voor mij een tijd van reflectie. Ik gun iedereen dat we komend jaar wat meer voor anker gaan. We kunnen niet alles tegelijk en dat hoe ook niet. Het goede doen en de dingen goed doen. Die rust en reflectie hebben we allemaal nodig om ons werk goed te doen, slimmer samen te werken en het allerbelangrijkste: voor ons werkplezier. Daar hee iedereen baat bij!

Saamhorigheid door samen te koken

‘Wat ruikt het hier heerlijk!’ Een veelgemaakte opmerking van bezoekers van De Viermaster. Sinds begin dit jaar komt het eten namelijk niet altijd meer uit de centrale keuken, maar wordt er gekookt op de afdeling zelf. Waarom is dit zo?

En wat brengt het samen koken teweeg?

Het is zaterdagmiddag en in De Viermaster, woonlocatie voor mensen met een niet-aangeboren hersenletsel, is het een gezellige boel. De één hee bezoek over de vloer en de ander is aan het fietsen op de hometrainer in de woonkamer. In de woonkamer zit André Man. Hij is van oorsprong instellingskok en werkt sinds augustus als één van de servicemedewerkers Eten en Drinken bij de organisatie. Elk weekend kookt hij op een afdeling. Voornamelijk bij De Viermaster, maar ook in Het Zonnehuis en Pachterserf. Dit doet hij niet alleen, want de bewoners doen met hem mee.

Intiem

‘Door het samen koken is de maaltijd een gezellig moment op de dag geworden, waar alle bewoners ook naar uit kijken. Het is intiem en persoonlijk en zorgt voor verbinding’, aldus André. ‘Het is meer dan een noodzakelijke behoe e.’ Elk weekend hee hij dezelfde routine. ‘Ik begin altijd met een rondje over de afdeling. Dan kijk ik even hoe het met iedereen gaat.’ Vervolgens gaat hij aan de slag met de boodschappen. ‘De bewoners bepalen zelf wat ze willen eten. Ik houd natuurlijk wel in de gaten of het voedzaam en betaalbaar is. Anders eten we elke week patat en pizza’, lacht hij. ‘Vervolgens doen we boodschappen en gaan we aan de slag. De bewoners helpen mee met snijden en alle andere voorbereidingen. We doen het echt samen. Er is zelfs een blinde bewoonster en ook zij helpt mee.’ Het koken op de afdelingen hee volgens André vele voordelen. ‘Er ontstaat een bepaalde saamhorigheid. Ook is het eten veel gezonder omdat het dagvers is.’

Deze nieuwe werkwijze past bij de visie op eten en drinken. De kern van deze visie is dat we het eten dichterbij de bewoner gaan vormgeven. Op deze manier kan iemand kort voor het eetmoment nog aangeven wat er gegeten wordt. De komende tijd wordt dit op alle afdelingen uitgerold.

Het team van servicemedewerkers bestaat naast André ook uit Chris Voskamp, Vincent Saija en Jolanda Limpers. Chris is het aanspreekpunt van het team. Hij hee de overstap gemaakt van de centrale keuken naar het koken op de afdeling. ‘Het is een grote verandering. Voorheen kookten we zo voor 350 cliënten. Nu koken we voor 12 tot 24 bewoners. Toch vind ik het een fijne manier van koken. Het is veel persoonlijker’, vertelt Chris. Door het koken op de afdeling hee hij nu ook contact met de bewoners. Ook bewoners met dementie. ‘Dat was wel wennen, want ik had daar in de keuken niet veel mee te maken. Maar daar leer je mee omgaan en het is hartstikke mooi om hen te zien genieten. Wij willen hen het thuisgevoel meegeven.’

Samenwerking

‘Door het samen te koken laat je bewoners zien dat zij op de eerste plaats staan. Wij zijn in dienst van bewoners.’ Chris maakt veel mooie momenten mee tijdens het koken. ‘Ik vind het heel bijzonder dat er bewoners zijn die eerst vragen of er een kok langskomt voor ze andere plannen maken. Het koken willen ze namelijk niet missen.’

De samenwerking met zijn collega’s gee Chris ook veel energie. ‘We doen het echt met z’n vieren. We werken allemaal hard voor onze bewoners. Dat doen we natuurlijk met heel veel liefde.’

Herinneringen

André: ‘Wanneer je kookt zoals bewoners gewend waren, dan roept dat herinneringen op. Bijvoorbeeld door de geur van het eten. Als je dat lukt, dan ben je binnen. Dan kun je als kok niets meer fout doen’. Ook voor vandaag staan er weer voorbereidingen op het programma. Wat er op het menu staat? André: ‘Doperwten en wortelen met aardappelpuree en gestoofde kabeljauw. Een favoriet menu.’

IK WENS IEDEREEN EEN HEEL GOED EN GEZOND 2023 TOE.

Namens de raad van bestuur en het managementteam,

Margje Mahler

‘Het koken roept herinneringen op en gee een gevoel van thuis zijn’

 André Man in De Viermaster.

‘Met voorlezen kom je heel dichtbij’

Vrijwilliger Geert Maris leest wekelijks voor

Al jaren lang is het voor Geert Maris vaste prik; op kerstochtend een kerstverhaal voorlezen aan de bewoners van de afdeling Zilverbeek in Casa Bonita. Hij begon alleen, maar trommelt inmiddels zijn familie en vrienden op om aan te sluiten. ‘Voor deze kerst ligt er al een Noors sprookje klaar.’

‘Neem mijn leven, laat het, Heer. Toegewijd zijn aan Uw eer’, klinkt het uit één van de kamers. Het is avond en Geert zit op een houten krukje naast het bed van Elly. Met zijn zachte en liefdevolle stem leest hij liederen aan haar voor. Met haar ogen dicht en haar hand in de zijne geniet ze. Zo nu en dan knikt ze en gaan haar mondhoeken omhoog.

Bijdragen

Het is inmiddels alweer 7 jaar geleden dat Geert Maris besloot om vrijwilligerswerk te doen. ‘Mijn moeder woonde op de locatie Randerode. Tijdens haar verblijf zag ik hoe hard de zorgmedewerkers werkten. Ik begon mijzelf af te vragen of ik iets kon bijdragen’, vertelt hij. Het was voor Geert al wel vrij snel duidelijk welk vrijwilligerswerk bij hem past. ‘Toen mijn kinderen vroeger klein waren, hield ik heel erg van voorlezen. Toen ik het idee opperde om dit voor bewoners te doen, werd er meteen positief op gereageerd.’

Tot op de dag van vandaag leest Geert elke maandagavond voor. ‘De spanningsboog van ouderen is niet zo groot. Daarom lees ik korte levendige verhalen die bestaan uit korte zinnen. Als iemand wegdommelt, dan moet ik het anders aanpakken’, lacht hij. En als de aan-

dacht erbij is? ‘Dan zie je een bepaalde scherpte in iemands ogen.’ Het voorlezen vindt Geert heel bijzonder. ‘Ik mag heel dichtbij iemand komen. Dat raakt me. Het is heel intiem en persoonlijk. Zo was er in mijn beginjaren een bewoonster met dementie. Ze praatte eigenlijk nooit. Maar doordat ik haar een verhaal vertelde over attributen van vroeger, zoals een stofzuiger en een föhn, kon ze zich ineens weer verhalen herinneren. Ze hee vijf minuten achter elkaar verteld.’

Honderd jaar

Naast de maandagavonden leest Geert ook voor tijdens de feestdagen. ‘Ik vier nu al een aantal jaar kerstochtend op de afdeling. Tijdens het kerstontbijt lees ik dan een kerstverhaal voor.’ Ook voor dit jaar is hij al druk bezig met het vinden van het perfecte verhaal. ‘Het moet niet te religieus zijn, maar wel de kerstgedachte uitdragen. Dit jaar is de keuze gevallen op een Noors sprookje van meer dan honderd jaar oud.’

Hij is alleen begonnen, maar de laatste paar jaar komt hij niet meer alleen. ‘Mijn vrouw is al eens meegegaan, mijn dochter en dit jaar gaat een goede vriendin mee. Dat vind ik alleen maar gezellig.’

VOORLEESTIPS VAN GEERT

Ook voorlezen? Geert gee je graag een aantal handige tips.

1. Kies voor een verhaal dat maximaal 1 pagina is en bestaat uit korte zinnen.

2. Lees vooraf het verhaal al een aantal keer door. Zo weet je tijdens het voorlezen al wat er komt en kun je hier met je stem op inspelen.

3. Praat duidelijk en vooral niet te snel

4. Speel met de hoogte van je stem. Je kunt een zin naar beneden afronden, maar ook omhoog.

5. Heb oog voor degene wie je voorleest. Kijk iemand aan en gebruik je blik om contact te maken.

Ook luisteren naar het Noorse sprookje van Geert? Scan de QR-code!

Geert Maris leest wekelijks voor aan de bewoners van afdeling Zilverbeek, Casa Bonita

dit werk doe ik iets terug voor mijn medemens’

Aandacht en respect. Dat is volgens Latif Ridha de sleutel tot goede zorg voor ouderen. Hij komt uit Irak en is vrijwilliger bij de dagactiviteiten op de locatie Bij 1419 aan de Prins-Willem Alexanderlaan. Zijn motivatie? Latif: ‘Het had ook mijn vader of moeder kunnen zijn’.

Het is een regenachtige drukke dinsdagochtend bij de dagactiviteiten. De bezoekers druppelen langzaam de locatie binnen. ‘Welkom, bakje ko ie?’, vraagt Latif vriendelijk. De één neemt zelf plaats en de ander hee wat hulp nodig. ‘Lukt het?’, vraagt hij, wanneer hij een bezoeker ziet worstelen met zijn rolstoel. ‘Het is soms best lastig. De Nederlandse taal vind ik nog ingewikkeld. En als iemand dan door ziekte ook minder goed verstaanbaar is, kan dat moeilijk zijn’, vertelt Latif. ‘Maar het komt altijd goed.’

Vanzelfsprekend

In 1998 is Latif uit Irak vertrokken. Hij belandde in z’n eentje in Nederland. Na een tijdje in Nederland gewoond te hebben, hee hij rondgezworven in Europa en is hij

Hanny pakt liefde voor houtbewerking

weer op

Hanny Tan bracht altijd veel uurtjes op een dag door in zijn schuur om zijn hobby uit te oefenen. Houtbewerking. Totdat hij in september overvallen werd door een hersenbloeding. Na een intensieve periode van revalideren, bezoekt hij nu tweemaal per week de dagactiviteiten. Hier zet hij zijn hobby weer voort.

uiteindelijk opnieuw in Nederland terecht gekomen. Hij doet nu ruim negen maanden vrijwilligerswerk voor de organisatie. ‘Wonen in Nederland gaf voor mij geen grote veranderingen. Ik heb mij vooraf namelijk ingelezen in Europa. Ik las veel boeken en keek films. Zo wist ik wat ik kon verwachten.’ Al zijn er natuurlijk altijd gewoontes waar hij aan moest wennen. ‘Nederlanders maken overal afspraken voor.’

Omkijken naar de ander is voor Latif vanzelfsprekend. ‘In elk land waar ik ook gewoond heb, deed ik vrijwilligerswerk in de ouderenzorg. Aandacht en respect voor de ouderen vind ik erg belangrijk. Zij hebben zo hard gewerkt. Dan is dit het minste wat ik kan doen. Het had ook mijn vader of moeder kunnen zijn. Met dit werk doe ik iets terug voor anderen.’ Latif schenkt ko ie in, helpt met de lunch en helpt waar er en paar extra handen nodig zijn. Daarnaast zorgt hij voor een vrolijke noot bij de bezoekers, want een grapje gaat hem altijd goed af.

Ko ie

‘Ik heb geen familie in Nederland. Dan zoek ik liever de gezelligheid op’, vertelt Latif. Het nuttig zijn hee hij meegekregen vanuit zijn cultuur en zijn geloof. ‘Ik zie zo vaak jongeren hangen op straat. Soms ga ik in gesprek en vraag ik hen waarom ze niets doen. Ik vertel hen dan wat ik doe, misschien helpt het hen’. Zoals Latif gewend is komt er direct een grapje achteraan. ‘Ik heb 24 uur in mijn dag zitten, maar sommigen maar 16. Ze hebben nooit tijd. Zelfs niet voor een kopje ko ie bij de buurvrouw.’

Vrijdag is de vaste dag van Hanny om de dagactiviteiten te bezoeken. ‘Eerst een bakje ko ie?’, vraag hij. Met een kruk schuifelt hij langzaam naar de ko ietafel. ‘Het gaat niet zo snel meer, maar ik kom er wel’, zegt hij lachend. Hij plo neer op een stoel, neemt een slok van zijn ko ie en begint te vertellen.

‘Ik ben geboren in Indonesië. Hier was ik altijd dol op alle mooie houten uitsneden die je daar veel ziet. Al had ik er als kind nooit tijd voor om me in te verdiepen. Op mijn zestiende vertrok ik samen met mijn gezin en oma naar Nederland. Om toch wat van thuis te hebben, begon ik mij te verdiepen in houtbewerking’, aldus Henny. Doordeweeks was hij elektrotechnicus en in het weekend kluste hij wat bij met houtbewerkingsklussen. ‘Vormen zagen, deuren op maat maken en in elkaar zetten; van alles.’

Hersenbloeding

Tot 26 september 2021. Hanny: ‘Ik ging naar het toilet en voelde ik me niet goed. Het praten ging niet en de linkerkant van mijn lichaam wilde niet meer.’ Zijn vrouw wist direct wat er aan de hand was en belde het noodnummer. Een hersenbloeding zette het leven van Hanny compleet op z’n kop. ‘Van een gezonde jongeman veranderde ik in iemand die niets meer kon. Dit was een complete schok. Enorm pijnlijk.’ Hij lag een aantal dagen in het ziekenhuis en daarna brak een periode van revalideren aan. Hij moest alles opnieuw leren. Nu woont hij weer thuis en zorgt zijn vrouw grotendeels voor hem.

Insectenhuisje

De dagactiviteiten zijn een uitkomst voor Hanny. ‘Ik kan niet stilzitten. Ook ontlast ik mijn vrouw zo. Zij stuurt mij niet hier naartoe hoor, ik wil het echt zelf. Voor haar’, legt Hanny uit. Dat hij nu weer zijn oude hobby kan voortzetten, vindt hij heel bijzonder. ‘Het gaat natuurlijk heel anders dan voorheen. Ik heb maar één arm die ik kan gebruiken. Het gaat allemaal wat langzamer en ik heb soms hulp nodig.’ Elke week kijkt hij uit naar zijn bezoek aan de dagactiviteiten. ‘Het is accepteren dat je niet meer wordt zoals vroeger. Ik ben blij dat ik op deze manier toch mezelf ben.’

‘Met

 Latif Ridha; ‘Aandacht en respect voor ouderen’

‘Ik ben maar alleen, dus dan zoek ik liever de gezelligheid op’

‘Het gaat allemaal wat langzamer en ik heb hier en daar hulp nodig’

 Hanny Tan werkt aan zijn insectenhuisje

‘Zelf een bitterballetje eten in het restaurant’

‘Open deuren zijn een start van een fijne woonplek’

‘Mijn moeder was mobiel, maar door een val is ze dat op dit moment niet. Ergens realiseert ze zich dat ze afhankelijk is. Ze had loopdrang en vond het verschrikkelijk dat de deur van de afdeling gesloten was. Dan werd ze boos, omdat ze door het raam ‘buiten’ wel mensen zag lopen. Ze ervoer dat als opgesloten zitten. Voor haar was het fijn geweest als ze zich binnen vrij zou kunnen bewegen. Er zijn meer mensen met loopdrang en als dat er niet uit kan, komt het er uit via lichamelijke en verbale onrust. Ik zie ook dat het voor medewerkers een omschakeling is, want iedereen moet omzien naar de bewoners. Zelf zou ik het geweldig vinden als ze bij de binnentuin met alle aangrenzende kantoren een soort dorpsstraat zouden laten ontstaan. Een plek voor de dokter, de kapper, een paar winkeltjes en bankjes.’

Koningsbeek en Zilverbeek openen deuren

Van gesloten deuren naar een open afdeling waar de bewoners met dementie vrijuit kunnen leven en bewegen. Een grote en spannende stap die de afdelingen Koningsbeek en Zilverbeek, Casa Bonita, op dit moment nemen. Wat komt hier allemaal bij kijken? En hoe ervaren medewerkers, bewoners en naasten dit?

‘Het openen van de deuren doen we maar al te graag. We gunnen de bewoners dat zij meer vrijheid hebben. Ook past deze bijzondere stap bij de huidige tijd’, vertelt Daniëlle de Bokx, teammanager van Koningsbeek. Ze is nauw betrokken bij alle veranderingen op de afdeling. Om deze verandering in goede banen te leiden, is er een projectgroep gestart. Daniëlle is hiervan de voorzitter. ‘Bij deze grote veranderingen is het belangrijk dat we alle mogelijkheden en knelpunten bespreken. We betrekken alle partijen hierbij; van medewerkers en bewoners tot familieleden en buurtbewoners.’

Leefcirkels

De deuren gaan standaard open. Alleen voor bewoners voor wie hun eigen veiligheid in het gedrang komt, blijven de deuren dicht. Dit regelen we in via ‘leefcirkels’. Zo’n cirkel is een technologie speciaal voor mensen met dementie. Een bewoner draagt een sensor bij zich die zijn beweging op maat inregelt. Hierdoor gaat de deur voor de ene bewoner wel open en de ander niet. In deze sensor zit ook een GPS tracker. Wanneer een bewoner onvindbaar is, kan hij hiermee opgespoord worden.

Risico

Arts Olivier Wilkens bepaalt hoe de leefcirkel van een bewoner eruit komt te zien. Hij weegt zorgvuldigheid en veiligheid. Als eindverantwoordelijke ziet hij deze grote verandering met vertrouwen tegemoet. ‘Per bewoner maken we een risicoanalyse. Dat doe ik samen met collega-specialisten en met de naaste van een bewoner. Samen bepalen we wat een aanvaardbaar risico is op ernstig nadeel, veiligheid en vrijheid. Er zijn bewoners die niet om zich heen kijken wanneer ze aan de wandel zijn. Voor hen zou het een risico zijn om buiten te lopen. Wel zou deze persoon binnen gewoon vrij rond kunnen lopen. Dit stellen we dan in via de leefcirkel.’ Als iets medisch niet verantwoord is, dan gee Olivier dat bij de naasten aan. ‘Vaak stemmen naasten met ons in. We blijven hen betrekken. Zij hebben de beste kijk op de bewoner.’

Luisteren

Zo’n stap waarmee je 180 graden draait, is ook best spannend. Daniëlle vertelt: ‘In het begin waren familieleden best huiverig. Casa Bonita ligt aan een vrij drukke weg. Stel je voor dat je moeder of vader op de weg

DOCHTER MARION MULDER

 Marion Mulder samen met haar moeder op de afdeling Koningsbeek.

terecht komt. Allemaal logische vragen.’ Deze zorgen buigt Daniëlle graag om naar mogelijkheden. ‘Met deze kennis kan de werkgroep die over de tuin gaat natuurlijk een creatieve oplossing bedenken hoe je voorkomt dat iemand op de weg raakt.’

Goed luisteren en hiervan leren en verbeteren is de sleutel volgens Leon Palmen, teammanager van de afdeling Zilverbeek. ‘Ik vind het erg fijn dat de deuren open gaan. Tegelijk snap ik ook de zorgen goed. Als ik kijk naar onze medewerkers wil natuurlijk niemand dat er een bewoner iets overkomt. We hebben allemaal een groot zorghart.’ Palmen hee eerder gewerkt op een open afdeling waar mensen met dementie wonen. ‘De ervaring leert dat bewoners niet direct naar buiten gaan als de deuren open gaan.’ Hij erkent dat het wel om een hele andere denkwijze vraagt van de medewerkers. ‘We begeleiden hen er goed in. Zo raakt iedereen er steeds meer vertrouwd mee. Het is een groeiproces.’

Flow

De twee teammanagers kijken dus met een positief gevoel naar het openen van de deuren. Maar hoe vinden de collega’s op de vloer deze verandering? Natascha van Zutphen is verzorgende op de afdeling. Zij vindt het geen extreem grote stap dat de deuren nu open zijn. ‘De angst dat een bewoner de weg niet meer kan vinden, heb ik niet’, vertelt ze. Wel ziet ze al veranderingen tijdens het werk. ‘Het komt nu wel vaker voor dat iemand op een andere afdeling belandt en ook aan tafel gaat zitten als er een lekker pastaatje wordt geserveerd. Dat is natuurlijk prima, fijn dat de bewoners dit zelf kunnen bepalen. Het is minder strak georganiseerd en dat vind ik erg prettig’, aldus Natascha. Zelf gaat ze zoveel mogelijk mee in ‘de flow’ van de bewoners. ‘Zij hebben al zo-

veel ingeleverd. Het is geweldig dat we ze ruimte bieden om dat te kunnen doen wat ze nog willen en kunnen doen’, legt ze uit. ‘Er is een dame die heel graag haar eigen man wil opwachten bij de receptie als hij op bezoek komt. Of een bewoner die nu zelf in het restaurant een bitterballetje gaat eten. Ook is er een bewoonster die de weg naar de kapel op eigen houtje hee gevonden en daar nu veel vaker te vinden is om een kaarsje te branden. Zo fijn dat dit kan, want waarom ook niet?’

SANNE MODDERKOLK

‘Samenwerking is geweldig om te zien’

‘Ik ben enthousiast over het opendeurenbeleid voor mensen met dementie. Bewoners hebben een fijne leefomgeving en kunnen zelf keuzes maken over bijvoorbeeld hun dagritme en activiteiten. Het is geweldig om de samenwerking tussen alle partijen te zien. Medewerkers, naasten en vrijwilligers zijn goed op elkaar afgestemd. En ook de bewoners van de wijk rondom Casa Bonita zijn in beeld. Bedrijven kunnen ook ondersteunen bij het realiseren van initiatieven. Zo kunnen ze de tuinen rondom ons gebouw belevingsvol maken. Tijdens een wandeling is er dan van alles te ervaren. Denk hierbij aan een moestuin of een waterfontein. Ook willen we een school benaderen, want hoe leuk is het als er voor de maatschappelijke stages een ‘maatjesproject met leerlingen en bewoners komt. Allerlei nieuwe creatieve ideeën. En dat gee energie!’

Daniëlle de Bokx; ‘Het openen van de deuren doen we maar al te graag. We gunnen de bewoners dat zij meer vrijheid hebben’.

WET ZORG EN DWANG

Het openen van de deuren van Koningsbeek past bij de Wet Zorg en Dwang. Deze wet regelt de rechten bij onvrijwillige zorg of onvrijwillige opname van mensen met een verstandelijke beperking en mensen met een psychogeriatrische aandoening zoals dementie. De kern van de Wet Zorg en Dwang is ‘Nee, tenzij’. De zorg voor ouderen met dementie en mensen met een verstandelijke beperking moet zoveel mogelijk op vrijwillige basis plaatsvinden. Soms kunnen mensen met dementie of een verstandelijke beperking niet (meer) zelf inschatten wat goed voor hen is. Zorgverleners helpen ze dan bij die keuzes. Het uitgangspunt van de Wet zorg en dwang is dat onvrijwillige zorg daarbij niet wordt toegepast, tenzij het niet anders kan.

Meer weten? dwangindezorg.nl/wzd

‘Een bewoner haalt nu zelf haar partner op bij de receptie als hij op bezoek komt’

Geestelijke verzorging tijdens de feestdagen

Luisteren in laagjes. Dat is volgens Christine van Dijk en Coosje Meerveld het geheim van een goed gesprek. Samen met drie collega’s vormen zij de vakgroep Geestelijke Verzorging. Een onmisbaar onderdeel van de organisatie. Zeker tijdens de feestdagen.

Verhuizen naar een verpleeghuis is voor mensen een ‘breuk in hun levensverhaal’, zoals Christine omschrij . ‘Dit zie je niet voor je als je aan ouder worden denkt. Het is altijd een grote verandering in iemands leven.’ Daarom is het belangrijk dat er oog is voor de geestelijke gezondheid van bewoners en hun naasten. Coosje: ‘Door vieringen op de locaties en persoonlijke gesprekken besteden we aandacht aan zingeving en levensvragen. Dit gee dat bewoners en naasten zich gezien en gehoord voelen.’ Op elke locatie is een geestelijk verzorger beschikbaar.

De vakgroep is er ook voor collega’s. Zo geven ze scholingen om de zorgcollega’s op de afdeling ook bewust te maken hoe ze met levensvragen om kunnen gaan. Ook kunnen collega’s bij de vakgroep aankloppen voor hulp bij ethische dilemma’s of voor een persoonlijk gesprek. Christine en Coosje vormen samen met Antoinette Deuzeman, Joke van Steenoven en Tessa Rooker de vakgroep Geestelijke Verzorging.

Dubbele gevoelens

Voor velen is Kerstmis het feest van vreugde, licht en samenzijn. Al geldt niet lang niet voor iedereen. Christine: ‘Tijdens de laatste maanden van het jaar merken we dat veel bewoners andere gedachtes hebben. Zo worden ze door de vallende bladeren vaak herinnerd aan gemis. Met de komst van het nieuwe jaar, kijken ze terug en denken ze aan blijde momenten, maar ook aan

verdrietige momenten. Het overlijden van een partner. Een familierelatie die niet hersteld is. Allemaal dubbele gevoelens.’

Het erkennen van deze gevoelens is belangrijk. De vakgroep is hier in deze tijd dan ook erg bewust mee bezig. ‘Wanneer je in gesprek gaat, geef je iemand de ruimte om erover te praten. Praten gee een vrij en opgelucht gevoel. Zo’n gesprek gaat dan ook dieper dan een vlug praatje. De tijd nemen en de juiste vragen stellen. Niet zomaar genoegen nemen met een antwoord, maar doorvragen. Luisteren naar wat er niet gezegd wordt. Zo komen de waardevolle gesprekken tot stand’, legt Coosje uit. Ze vertelt dat het vooral gaat om luisteren ‘in laagjes’. Wat ze daarmee bedoelt? ‘Achter elk antwoord zit een nieuwe diepere vraag. Het is de kunst om deze te horen en hierop in te haken.’

Het doel van deze gesprekken en de vieringen is verbinding vinden. ‘We gaan op zoek naar de verbinding met jezelf, met de ander en met het Andere’, vult Christine aan. Met het laatste punt bedoelt ze een vorm van spiritualiteit, alles waar je kracht uit haalt . ‘Dit kan een hogere macht zijn, maar ook de natuur of bepaalde rituelen.’

Stralen

Ook deze kerst zijn er weer vieringen op de locaties. Tijdens een viering staat een thema centraal en daaromheen is muziek, verhaal of zijn er andere toevoegingen. Ook maken ze gebruik van rituelen als woorden tekort schieten.

‘Een viering is heel bijzonder omdat je dan in een groep bent. Je gaat met elkaar in gesprek en deelt momenten met elkaar. Afdelingen bouwen een band met elkaar op. Ik geniet ervan als ik bewoners zie stralen. Ze voelen zich weer mens, omdat we naar de persoon zelf kijken. Niet naar iemands ziekte, aldus Coosje.

Christine: ‘Ik voel me bevoorrecht dat ik zo dichtbij iemand mag komen. Dit vind ik na zoveel jaar nog steeds niet vanzelfsprekend.’

GEESTELIJKE VERZORGING BIJ JE THUIS

Ook voor mensen in de thuissituatie is geestelijke verzorging beschikbaar. Heb je behoe e aan een gesprek over wat je bezighoudt of een luisterend oor? Of wil je meer weten over de mogelijkheden? Neem dan contact op met het Centrum voor Levensvragen Oost-Veluwe via 06 – 294 461 03

‘Erkennen dat de decembermaand niet alleen maar licht en geluk is’

 De vakgroep Geestelijke Verzorging in gesprek met bewoner Theo.

INTERVIEW

Aanraking zorgt voor verbinding

ACTIE!

Kennis maken met Laura en haar behandelingen? 06 514 856 33

laura@helpgewoon.nl

• Luxe behandeling handverzorging: €25,-

• Luxe behandeling handverzorging en nagels vijlen en lakken: €30,-

Laura van de Velde is receptioniste op de locatie Randerode. Daarnaast is ze gediplomeerd schoonheidsspecialist. Jarenlang lag dit diploma stof te vangen in de kast, maar sinds 1 december hee ze haar oude liefde nieuw leven in geblazen, speciaal voor de cliënten van de organisatie. ‘Ik geniet ervan om anderen te laten ontspannen.’

Laura is deze maand begonnen met handbehandelingen. Ze vertelt: ‘Het is inmiddels alweer zeventien jaar geleden dat ik mijn diploma schoonheidsspecialist behaalde. Ik volgde twee jaar lang in mijn avonduren de opleiding, naast dat ik fulltime werkte.’ Daarna hee ze een poosje gewerkt bij sauna- en wellnessresort Veluwse Bron in Emst. ‘Ik mistte daar alleen heel erg het

persoonlijke contact. Er komen daar zoveel bezoekers, dus dat was meer fabriekswerk. Juist de aandacht voor een ander is de reden waarom ik het vak van schoonheidsspecialist zo mooi vind.’

Combinatie

Na de geboorte van haar twee dochters hee haar passie even op een laag pitje gestaan, maar nu is ze klaar om weer aan de slag te gaan. ‘Ik werk twee á drie dagen bij de receptie in Randerode. En daarnaast bied ik dus nu als zelfstandige behandelingen aan aan bewoners. Een hele fijne combinatie.’

Een handbehandeling duurt zo’n 45 minuten. ‘Ik kom voor een handbehandeling gewoon bij de bewoner langs. Het maakt niet uit op welke locatie dit is. Dan

reinig ik de handen en geef ik een hand- en armmassage. Ik scrub de handen, breng een verzorgend masker aan en sluit af met een handcrème. Ook vijl en lak ik de nagels helemaal naar wens.’

Je handen goed verzorgen is volgens Laura erg belangrijk. ‘In de winter zijn onze handen vaak droog. Dit komt door de kou. Daarnaast hebben onze handen natuurlijk ook door al dat ontsmetten in de coronaperiode veel te verduren gehad.’

Praatje

Een behandeling is meer dan even verwend worden. Laura: ‘Aanraking zorgt voor verbinding. De persoonlijke aandacht die ik geef is heel waardevol. Net even dat praatje, of het gesprek. Dit kan iemand erg goed doen.’

Ivonne en Delyla switchen naar de zorg: ‘Een unieke kans’

In september zijn Ivonne Markies en Delyla Neeuwveld gestart met het OPPstap traject. In dit traject worden mensen zonder zorgachtergrond klaargestoomd om in de zorg te werken. Hoe is het om van kapper, slager of huismoeder opeens in de zorg terecht te komen?

Veertien deelnemers, ook wel zorgswitchers genoemd, maken de overstap naar de zorg. Allemaal zij-instromers die al een carrière achter de rug hebben. Anderhalf jaar volgt de groep een BBL-opleiding Verzorgende IG waarin ze leren en werken combineren.

Ivonne, moeder van een kindje van 5 jaar, werkte in haar geboorteland Colombia in de ICT. Ze kwam elf jaar geleden als au pair naar Nederland en ontmoette hier haar man. Omdat op het gebied van ICT de ontwikkelingen snel gaan en ze het Nederlands nog lastig vond, koos ze ervoor het over een totaal andere boeg te gooien. Ivonne: ‘Mensen zeggen tegen mij dat ik zorgzaam ben. Dus dit past goed bij mij. Daarnaast wil ik graag iets betekenen voor de maatschappij.’

Delyla is met haar twintig jaar de jongste van het groepje zorgswitchers. ‘Eigenlijk ben ik niet echt een zorgswitcher omdat ik natuurlijk nog jong ben en ik heb al een zorgachtergrond door de verschillende baantjes die ik de afgelo-

pen jaren heb gehad’, aldus Delyla. Het OPPstap traject is voor haar een unieke mogelijkheid. Delyla: ‘Ik wilde graag ergens een interne opleiding volgen maar heb wel vij ig tot honderd sollicitaties verstuurd totdat ik uiteindelijk deze kans kreeg. ‘

Uniek

Omdat het een geheel nieuw traject is, was het in het begin nog wel een beetje zoeken naar structuur. Adviseur Leren & Ontwikkelen Judith Verschoor: ‘Er wordt best wel wat van je gevraagd voordat je in het ritme zit van thuis werken en leren. Je moet flink aan de bak.’

Delyla: ‘Wat ik wel heel fijn vind, is dat je echt de tijd krijgt voor je opdrachten. Zelf woon ik thuis maar er zijn natuurlijk ook moeders die dit met hun gezin combineren.’ Judith: ‘Voor drie deelnemers bleek het uiteindelijk te zwaar en te veel. Zij zijn inmiddels gestopt. Eerlijk is eerlijk, het is gewoon best pittig.’

Met het OPPstap traject worden gastlessen gegeven door collega’s met expertise op een bepaald gebied, zoals palliatieve zorg, fysieke belasting of het omgaan met levensvragen. Dat haalt de praktijk echt naar binnen in het leslokaal. Elke donderdag is het opleidingsdag en ontmoet de groep elkaar.

Na anderhalf jaar behalen de deelnemers het diploma Verzorgende-IG niveau 3 en krijgen ze een vast contract. Duidelijk is dat de zorg helemaal bij ze past. Ivonne: ‘Het is fijn om er voor de mensen te zijn.’

 Laura van de Velde op de locatie Randerode.

 Delyla (l) en Ivonne (r).

Winterparade brengt medewerkers, vrijwilligers en cliënten samen

Deze december is de eerste editie van de Winterparade. De parade is een belevenis speciaal voor medewerkers, vrijwilligers en cliënten. Het doel? Samen het oude jaar afsluiten en het nieuwe jaar beginnen.

Buiten is het guur en koud, maar de vrolijke verlichting en het gezellige gebabbel van de aanwezigen zorgen voor een warm en sfeervol tafereel. De eerste Winterparade is een feit. Tussen 7 en 21 december trekt de parade langs acht locaties. Op elke plek is een speciaal programma, die past bij de ligging van de locatie. Tijdens de parade belee de bezoeker allerlei verschillende winterse taferelen.

Verbinding

Raoul Rompas is coördinator bij het Uitbureau, het interne evenementenbureau van de organisatie. Hij hee samen met zijn collega’s de afgelopen maanden hard gewerkt om de Winterparade leven in te blazen. Hij vertelt: ‘Voor medewerkers en vrijwilligers is het een tof feest om het harde werken te belonen. Voor cliënten is het een activiteit die hun dagelijkse patroon doorbreekt. Het brengt ze in beweging en naar buiten. Ook zij verdienen natuurlijk gezelligheid en vertier.’ Er is heel bewust gekozen om de parade op bijna elke locatie te organiseren en voor verschillende doelgroepen. Raoul: ‘De Winterparade zorgt ervoor dat de medewerkers, vrijwilligers en cliënten elkaar ontmoeten op een andere manier. De verbinding tussen hen wordt sterker wanneer je samenkomt in andere omstandigheden dan alleen de werkvloer. Samenzijn is waardevol. Activiteiten en evenementen zijn hierin een krachtig instrument.’

Dickens

De Winterparade is een evenement dat elk zintuig prikkelt. Raoul wil nog niet alles verklappen, maar licht wel alvast een tipje van de sluier op. ‘De Winterparade is een evenement dat langs acht

locaties trekt. Op elke locatie is een parade die bij de ligging past. Zo is er bijvoorbeeld een door Dickens geïnspireerd tafereel, je waant je echt even in het jaar 1800. Ook is er kunst van licht waar je een momentje van bezinning kun nemen. Je kunt er luisteren naar mooie muziek van de vakspecialisten. Ook ‘glijden’ we de piste af naar de Aprés-ski waar we samen een feestje gaan bouwen.’ Het favoriete onderdeel van Raoul? ‘Dat is het Winterwonderland. Hier staan allerlei opblaaselementen uit de winter.’

Saamhorigheid

‘Met de Winterparade gaan wij de uitdaging aan om elkaar op grote schaal te ontmoeten. Dit gee een gevoel van saamhorigheid en harmonie. Het maakt ons een eenheid.’ Raoul vindt dit echt bij de organisatie passen. ‘Afgelopen zomer hielden we voor het eerst het Zomerfestival. Dit was een groot succes. En ook nu krijgen medewerkers, vrijwilligers en cliënten een unieke kans om elkaar op een feestelijke manier te ontmoeten, te spreken en te delen’, aldus Raoul. ‘Het mooiste is dat de cliënten zo’n prominente rol hebben in de parade. Hoe mooi is dat?’

Het organiseren van evenementen zoals deze, gee Raoul veel voldoening. ‘Het is heel anders dan een commercieel event. Het is fijn om te weten dat we hiermee een waardevolle bijdrage leveren aan het bij elkaar brengen van mensen. Ik ben dan ook trots op iedereen die meewerkt, want dit soort overkoepelende evenementen zijn niet gemakkelijk om op te zetten. We doen het toch maar even met z’n allen!’

Als afsluiting van de Winterparade namen alle medewerkers en vrijwilligers hun kerstpakket in ontvangst. Raoul: ‘Dan kunnen we thuis nog verder nagenieten.’

Meer weten over de Winterparade?

Bekijk dan www.zorggroepapeldoorn.nl/winterparade Vind je het leuk om iets te posten op jouw socials over de Winterparade? Gebruik dan #zgawinterparade. Zo hebben we aan het einde van de rit een fantastische terugblik!

Zelfstandig wonen, maar niet alleen

Op locatie De Vier Dorpen in Beekbergen zijn wonen en zorg sinds afgelopen najaar gescheiden. Bewoners huren zelfstandig hun appartement, maar ontvangen wel volledige zorg via ‘Volledig Pakket Thuis’.

Emma Oostewechel is kwaliteitsverpleegkundige en betrokken bij de verandering. Ze gee antwoord op vijf veel gestelde vragen.

Wat is ‘Volledig Pakket Thuis’?

‘Het ‘Volledig Pakket Thuis’ (vpt) is een manier van zorg ontvangen. Je huurt een woning zelfstandig via een coöperatie, maar ontvangt wel volledige zorg. Het uitgangspunt van vpt is zelfstandig wonen met hulp van familie en naasten. Als er dan nog hulp nodig is, is het zorgteam er.’

Welke zorg valt eronder?

‘Met vpt kun je bijna alle zorg ontvangen die je ook in een verpleeghuis ontvangt. Iedereen krijgt een basispakket zorg. Dit bestaat uit verpleging en verzorging, welzijn en begeleiding, eten en drinken en tot slot huishoudelijke hulp. Per bewoner stemmen we de benodigde zorg binnen dit basispakket naar behoe e af, wat aansluit bij de indicatie.’

Hoe is de medische zorg geregeld?

‘De huisarts blij bij vpt verantwoordelijk voor de medische zorg. Buiten kantooruren is dit de huisartsenpost. In het contact met de huisarts hee de cliënt de eigen regie en ondersteunt de familie en zorg wanneer dit nodig is’.

Hoe werkt het met de maaltijden?

‘Binnen vpt vallen de broodmaaltijden, warme maaltijden en de noodzakelijke boodschappen. De boodschappen bestel je een keer in de week via een online bestelsysteem.’

Waarom ‘Volledig Pakket Thuis’?

‘Steeds meer ouderen willen graag in hun vertrouwde woning blijven wonen en de eigen regie in het dagelijks leven behouden, ook wanneer er zorg nodig is. Wanneer een verpleeghuis nog een stap te ver is, is vpt de oplossing.’

KWALITEITSVERPLEEGKUNDIGE EMMA

KWALITEITSVERPLEEGKUNDIGE EMMA

Kunst kijken in Randerode en Casa Bonita

Wist je dat er in Randerode en Casa Bonita verschillende kunstenaars hun werk tentoonstellen? De exposities zijn vrij toegankelijk en zeker de moeite waard.

Fotografie, beeldhouwen, schilderkunst of keramiek. Je kunt het allemaal zien op onze grote locaties. In de centrale ruimtes van Randerode en Casa Bonita laten verschillende kunstenaars hun werk zien. Elke acht weken komt er een nieuwe kunstenaar in de spotlights.

Ook aankomend jaar staan er weer mooie tentoonstellingen op de planning. Houd www.zorggroepapeldoorn.nl in de gaten voor de laatste nieuwtjes. Ga jij ook een kijkje nemen?

‘Langer Zelfstandig’ overhandigd

Wethouder Prins hee het programma ‘Langer Zelfstandig’ overhandigd gekregen. Verschillende zorgorganisaties uit de regio hebben hieraan meegeschreven.

In het programma staat wat de kijk is van de regio op ouderenzorg. Ook is er een plan aan gekoppeld met actiepunten tot 2025. De kern is het verhogen van de zelfstandigheid van ouderen. Dit draagt volgens de betrokken bij aan het levensplezier van ouderen en hun mantelzorgers.

Wethouder Prins is blij met het initiatief en de samenwerking van de zorgorganisaties: ‘We staan voor een enorme uitdaging in Nederland om met elkaar iedereen de zorg te geven die nodig is. De zorgvraag groeit sterk en het tekort aan personeel in de zorgsector is nu al groot. We moeten de zorg toekomstbestendig te maken. Samenwerking is daarbij essentieel. Om samen oplossingen te vinden en de zorg voor onze oudere inwoners nu en in de toekomst zo goed mogelijk te organiseren.’

Zorggroep Apeldoorn en omstreken schreef ook mee aan het programma. Het hele programma lezen? Ga dan naar onze website.

George Faroj verliet Syrië en is nu bijna Verzorgende IG

Vol enthousiasme vertelt George Faroj over zijn werk. Zo’n zes jaar geleden verliet hij zijn thuisland Syrië. Nu is hij leerling Verzorgende IG. Hij voelt zich helemaal thuis in de knusse en kleinschalige locatie Woonhaven waar hij sinds 2021 werkt. Met een glimlach op zijn gezicht loopt hij er rond.

George: ‘Ik ben zo blij om te werken en dat ik deze mogelijkheid krijg. Collega’s zijn er altijd voor me als ik vragen heb. Echt top. Ik ga hier nooit meer weg.’ Het is nauwelijks voor te stellen dat het nog maar zo’n 6,5 jaar geleden is dat George vanuit zijn geboorteland Syrië in een opvangcentrum in Nederland terechtkwam. Zonder familie en bezittingen maar wel met een enorme drive om iets van z’n toekomst te maken. Via de kerk waar hij naartoe gaat, kwam hij in contact met zijn pleegouders die hem ongelofelijk goed hebben geholpen. George: ‘Ze beschouwen me echt als hun eigen zoon.’

Sollicitatiebrief

George kreeg een verblijfsvergunning en leerde in een rap tempo Nederlands. Met hulp van zijn pleegmoeder solliciteerde hij bij Zorggroep Apeldoorn en omstreken. ‘We hebben de brief zelf bij Randerode bezorgd’, aldus George die niet veel later aan de slag kon. Eerst op niveau 3 maar omdat hij dat vanwege de taal in eerste instantie toch wat lastig vond, deed hij even een stapje terug. Inmiddels is hij bijna klaar met zijn BBL Verzorgende IG opleiding waarmee hij werken en leren combineert. Hij voelt zich als een vis in het water tussen de bewoners en collega’s. George: ‘Iedereen is zo behulpzaam. We doen het samen en daar ben ik heel trots op.’ Werken met mensen met dementie is echt zijn ding. ‘Het is mooi om met bewoners mee te gaan in hun wereld’, aldus George. Wat dat betre is hij blij dat de zorg in Nederland zo goed geregeld is. Zoiets heb je in Syrië

niet. ‘Het is zo fijn om mensen de aandacht en liefde te kunnen geven die ze verdienen.’

Kerst

Zijn ouders in Syrië zijn trots op hem. De Kerstdagen daar zijn in het door oorlog verscheurde land niet meer zoals vroeger. George staat deze dagen extra stil bij hoop, liefde, licht en vrede. Het christelijk geloof is voor hem de basis en op Eerste Kerstdag gaat hij dan ook naar de kerk. Ondanks alles wat hij hee meegemaakt is hij gelukkig

en hee hij hoop voor de toekomst waarin hij nog veel mooie dingen wil gaan doen. Doorgroeien naar niveau 4 bijvoorbeeld. George: ‘Je bent nooit te oud om te leren. Ik wil mijn droom waarmaken en als verpleegkundige werken. Niet in het ziekenhuis maar hier met ouderen. Je moet mensen behandelen zoals je ook zelf behandeld zou willen worden. Als je het goede voor de mensen doet dan krijg je dat ook terug. Het is geven en nemen. En Nederland hee mij zo goed geholpen. Ik wil nu iets terug geven.’

 George Faroj voor zijn werklocatie Woonhaven.

‘Nederland hee mij veel gegeven, nu geef ik iets terug’

zorggroepapeldoorn.nl

Zorggroep Apeldoorn en omstreken wenst jou mooie feestdagen.

Dat je ook in 2023 mag blijven wie je bent!

Knip uit en hang ‘m op

Werken bij?

zorgvoorapeldoorn.nl