Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ
03—06.10, 09—13.10 & 16—20.10.19
ΘΆΝΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟΥ
Εξάπτει τη φαντασία των ανθρώπων από τον 1ο αιώνα μ.Χ. Έδωσε πνοή σε ουτοπίες, δυστοπίες και επαναστατικά κινήματα. Ιερή προφητεία; Εσχατολογικό κήρυγμα; Μήνυμα προσμονής, πίστης και ελπίδας σε ένα καλύτερο μέλλον; Κάλεσμα σε εξέγερση; Οπωσδήποτε, πάντως, ένα κοσμογονικό κείμενο και μια δυσοίωνη φαντασμαγορία.
ΘΈΑΤΡΟ / ΠΡΕΜΙΈΡΑ ΣΤΗ ΣΤΈΓΗ
Φωτογραφία © Ελίνα Γιουνανλή
ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
«Πίσω από κάθε εξέγερση, υπάρχει η επιθυμία ριζικής αναμόρφωσης του ανθρώπου και του κόσμου. Πίσω από κάθε κίνηση αναμόρφωσης του ανθρώπου και του κόσμου, υπάρχει η βία του θερισμού. Πίσω απ’ τη βία του θερισμού, υπάρχει η ελπίδα της αναγέννησης. Πίσω απ’ την ελπίδα της αναγέννησης, υπάρχει η χαρά της καταστροφής. Πίσω απ’ τη χαρά της καταστροφής, υπάρχει ο τρόμος του θανάτου. Πίσω απ’ τον τρόμο του θανάτου, υπάρχει η πίστη στην ομορφιά. Πίσω απ’ την πίστη στην ομορφιά, υπάρχει το φως. Ο μύθος της Αποκάλυψης είναι σαν μια παραβολή των αέναων μεταμορφώσεων της πίστης των νθρώπων σε έναν καλύτερο κόσμο που έρχεται.»
«Είναι κοντά και δύσκολος να τον συλλάβεις ο Θεός. Όμως, εκεί που ο κίνδυνος, εκεί και η σωτηρία φύεται.» Φρήντριχ Χέλντερλιν «Πάτμος», στο Ελεγείες, Ύμνοι και άλλα ποιήματα, μετάφραση Στ. Νικολούδη, εκδ. Άγρα, 1996
Φωτογραφία © Ελίνα Γιουνανλή
— Θάνος Παπακωνσταντίνου
7 ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΑΠΟΚΆΛΥΨΗ»
1. Πρωτοχριστιανοί 2. Ισλαμικός εξτρεμισμός 3. Οκτωβριανή Επανάσταση 4. Γερμανικός Εθνικοσοσιαλισμός 5. Αμερικανική Επανάσταση 6. Γαλλική Επανάσταση 7. Μεσαιωνικοί Χιλιαστές (με τη σειρά που εμφανίζονται στην παράσταση του Θάνου Παπακωνσταντίνου)
TΙ ΕΊΝΑΙ Η AΠΟΚΆΛΥΨΗ
«Πηγή από την οποία ξεκινάνε διάφορες προσμονές και ανταρσίες. Μόνιμο πρότυπο της αναμονής μιας καταστροφής και μιας ελπίδας για μεταμόρφωση. Όργανο αμφισβήτησης οποιουδήποτε καθιερωμένου νοήματος.» Ουμπέρτο Έκο, Η Αποκάλυψη του Ιωάννη, εκδ. Παρατηρητής, 1995
«Τρομοκρατικό κείμενο-μετεωρίτης που ξέφυγε από την έλξη της Παλαιάς Διαθήκης και έπεσε στο περιβόλι των Ευαγγελίων.» Ηλίας Πετρόπουλος, Ιωάννου Αποκάλυψις, εκδ. Νεφέλη, 1991
«Κείμενο όχι ενός καιρού και μιας γενεάς ανθρώπων, αλλά όλων των καιρών και όλων των γενεών.» Γιώργος Σεφέρης, Η Αποκάλυψη του Ιωάννη, εκδ. Ίκαρος, 1961
TΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η AΠΟΚΆΛΥΨΗ Η «Αποκάλυψη» δεν είναι απλά ένα κείμενο της όψιμης αρχαιότητας και της ιουδαιοχριστιανικής γραμματείας. Δεν είναι μόνο ένα μεσσιανικό έργο ούτε ενδιαφέρει αποκλειστικά τους λόγιους και τους ειδικούς. Η σαγήνη της είναι διαχρονική. Κάθε εποχή στρέφεται προς εκείνη γιατί κάθε εποχή βλέπει το είδωλο του εαυτού τους σε εκείνη. Η «Αποκάλυψη» δεν εικονίζει απλώς την κατάρρευση του αρχαίου ελληνο-ρωμαϊκού κόσμου, του λεγόμενου ρωμαϊκού imperium που αντικατοπτρίζεται στην περιβόητη «πόρνη της Βαβυλώνας» και ειδικά του αρχι-τύραννου Νέρωνα, το όνομά του οποίου κρυπτογραφείται με το «666». Η «Αποκάλυψη» είναι ένας καθρέφτης και, μαζί, το τέλος των ειδώλων, κάθε φετιχιστικής αυταπάτης, κάθε φενάκης. Δεν μιλά μόνο για την καταστροφή αλλά και για την καταστροφή της καταστροφής. Τα οξύτερα πνεύματα κάθε εποχής βλέπουν σε αυτήν θραύσματα του μέλλοντος. Η «Αποκάλυψη» δεν είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Δεν μιλά, δηλαδή, για κάτι που συμβαίνει σε κάποιον σήμερα. Μιλά για κάτι που αφορά το αύριο, το κάθε αύριο. Γιατί όλα γυρίζουν. Κυριαρχεί πάλι ο μύθος της αέναης επιστροφής του ίδιου. «Τίποτα καινούριο δεν συμβαίνει υπό τον ήλιο», όπως θα έλεγε ένας εκκλησιαστής του 21ου αιώνα. Οπότε κι εγώ θα αναρωτηθώ καθώς στο παρελθόν ο Friedrich Hölderlin: «Προς τι οι ποιητές σε τέτοιους μικρόψυχους καιρούς;». Γιατί κι εσείς να είστε ηθοποιοί; Γιατί να ανεβάζετε παραστάσεις σε μια εποχή όπου υμνείται ο κάθε άχρηστος, όπου κυριαρχεί το κίβδηλο και κανένας δεν ακούει κανέναν ή ακούει μόνο ό,τι θέλει; Η απάντηση είναι μία: μια Πάτμο αξίζει να ψάχνουμε, έναν ξένο τόπο να φτάσουμε, μορφές από το μέλλον που δεν είναι ολοκληρωμένες, όνειρα προς τα εμπρός. Παραφράζοντας έναν από τους θεούς του θεάτρου, τον Σαίξπηρ, «είμαστε πλασμένοι από την ύλη των ανθρωπίνων». — Σάββας Μιχαήλ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: ΘΕΟΛΟΓΙΑ `Η ΑΝΑΡΧΙΑ; Υπάρχει μια απελευθερωτική δύναμη εντός των αποκαλυψιακών κειμένων. Σε αντίθεση με τα διδακτικά έργα, εκείνα γράφονται με σκοπό τον ξεσηκωμό και την εγρήγορση και όχι τη διδαχή. Ένα τέτοιο κείμενο είναι η «Αποκάλυψη», ίσως το πρώτο πολιτικό μανιφέστο που έρχεται άμεσα σε ρήξη με την πολιτική θεσμοποιημένη δύναμη της εξουσίας, που ήταν τότε το ρωμαϊκό καθεστώς, η επίσημη εξουσία. Ο προφήτης από την Έφεσο ο οποίος κατέφυγε στην Πάτμο, κυνηγημένος, όπως και πολλοί επαναστατικοί κήρυκες, δεν ήθελε να γράψει άλλο ένα Ευαγγέλιο αλλά ένα κείμενο που να διδάσκει τη σύγκρουση και την απευθείας ρήξη. Οι άπειροι συμβολισμοί της «Αποκάλυψης», η έλλειψη διαμεσολαβημένης αρχής, ο άμεσος λόγος, η παρακίνηση σε δράση, ο ενορασιακός πλούτος και κυρίως η εσχατολογική ενατένιση έδωσαν το έναυσμα για μια σειρά από ανατρεπτικές αναγνώσεις στο κείμενο του Ιωάννη και εν τέλει το συνέδεσαν με συγκεκριμένα αντιεξουσιαστικά κινήματα. Η επίδραση της «Αποκάλυψης» στα αυτονομιστικά κινήματα από τον Μεσαίωνα μέχρι σήμερα υπήρξε καταλυτική.
— Τίνα Μανδηλαρά
Μέσα λοιπόν από την «Αποκάλυψη», αλλά και τα μετέπειτα ποιητικά μανιφέστα των αναρχικών του Ρομαντισμού, που δέχτηκαν την άμεση επίδρασή της, ο Ιωάννης μοιάζει να έχει μεταμορφωθεί πλέον στον πρώτο θεολογικό ηγέτη του αναρχικού κόσμου που ανοίγεται στο άπειρο και αμφισβητεί απευθείας τις αρχές και την εξουσία.
Προτεινόμενη βιβλιογραφία Ζακ Λε Γκοφ, Ο Πολιτισμός της Μεσαιωνικής Δύσης, εκδ. Βάνιας, 1993. Ντέιβιντ Νίκολας, Η εξέλιξη του Μεσαιωνικού Κόσμου, εκδ. ΜΙΕΤ, 2013. Νόρμαν Κον, Αγώνες για την έλευση της Χιλιετούς Βασιλείας του Θεού: Επαναστάτες χιλιαστές και μυστικιστές αναρχικοί του Μεσαίωνα, εκδ. Νησίδες, 2006.
ΓΙΑ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΣΜΟΥ Η προφητεία μοιάζει σαν μια δίστομο μάχαιρα. Κόβει τόσο εμένα όσο και τον άλλο. Το σύμβολο του δίκοπου μαχαιριού αφορά επίσης την εκπλήρωση μιας προφητείας και την επανάληψή της. Το φαινόμενο του αποκαλυπτισμού αποτελεί φαινόμενο παγκόσμιο και διαχρονικό. Τα πρώτα αποκαλυπτικά οράματα καταγράφηκαν στην Αίγυπτο το 1990 π.Χ., κατακλύζοντας την Εγγύς Ανατολή μέσα από την εξάπλωση του ελληνισμού τον 3ο αι. π.Χ. και αργότερα, στους Αζτέκους, όταν ήρθαν αντιμέτωποι με τη στρατιωτική καιοικονομική εισβολή των Ευρωπαίων. Βασικό στοιχείο του αποκαλυπτικού οράματος είναι η απελευθέρωση δυνάμεων και συγκρουσιακών ενεργειών οι οποίες θα μεταμορφώσουν το κοινωνικό τοπίο και θα δώσουν ελπίδα και προοπτική ενάντια σε καιρούς ζοφερούς. Τα οράματα του αποκαλυπτισμού δίνουν τη δυνατότητα στους αδύναμους κρίκους της κοινωνίας, στον αόρατο και τον αποδιοπομπαίο τράγο, να μην υποχρεωθούνστις επιλογές της υποταγής και του θανάτου, αλλά να προτάξουν την εξής εσχατολογική αλήθεια: ότι ο παλιός κόσμος πρέπει να παρέλθει για να εμφανισθεί ο ανακαινισμένος, εκεί όπου ο θάνατος πλέον δεν θα έχει την τελευταία λέξη στην προσωπική και παγκόσμια ιστορία. Η ελπίδα δεν θεμελιώνεται πάνω στην ουτοπία του μύθου ή της ιδεολογίας αλλά εδράζεται σε απόλυτα ιστορικές εμπειρίες, πολιτικές όσο και πνευματικές, μέσα από την ιδιαίτερη αποκάλυψη του Θεού ως προσωπικού Θεού. Οι περισσότερες αποκαλύψεις, όπως άλλωστε και αυτή του Ιωάννη, γράφονται σε περιόδους κοινωνικής αναταραχής που οφείλεται είτε σε επαναστατικό αναβρασμό, ως συνέπεια κάποιας υποδούλωσης, είτε σε κάποια σημαδιακή καταστροφή, είτε κατά τη διάρκεια διωγμών. Έτσι, οι αποκαλύψεις είναι κείμενα που έρχονται σε αντίθεση με την κυριαρχούσα ιδεολογία της εποχής και γι’ αυτό μιλούν πάντα μέσω εικόνων και συμβόλων. Είναι κομμάτια μιας μυστικής και underground λογοτεχνικής κουλτούρας που κυκλοφορεί και διαβάζεται μόνο ανάμεσα στους καταδιωκόμενους, πολλές φορές μέσω παράνομων φυλλαδίων κρυμμένων σε στρατόπεδα, βουνά ή σε σπηλιές στην έρημο. Είναι μικρομανιφέστα μιας αντι-αυτοκρατορικής — Γιώργος Κουτσοδιάκος τάσης σε όσους ακόμη εξεγείρονται.
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΕΝΤΟΣ ΜΑΣ
Σύμφωνα με τη δημοφιλέστερη βιολογική θεωρία περί γήρανσης και θνητότητας του ανθρώπινου οργανισμού, αποτελούμαστε από δυο ειδών κύτταρα: Τα θνητά, σωματικά κύτταρα (soma), και τα αθάνατα, γαμετικά κύτταρα (germline). Πρόκειται για τη «θεωρία του αναλώσιμου σώματος» και βασίζεται στην παρατήρηση ότι καθετί που υπάρχει για καιρό υπόκειται στη φθορά του χρόνου. Η φθορά πρέπει να επιδιορθωθεί προκειμένου να παραμείνει ζωντανό. Οργανισμοί όπως ο δικός μας, με πεπερασμένα αποθέματα σε ενέργεια και πρώτες ύλες, αρκούνται να καταβάλλουν το μεγάλο κόστος της συνεχούς επιδιόρθωσης της φθοράς, με άλλα λόγια της «αθανατοποίησης», μόνο για τα γαμετικά κύτταρα, αυτά που θα συγκροτήσουν (μαζί με τον γαμέτη του άλλου γονέα) τους απογόνους, και συντηρούν το «σώμα» σε σχετικά αμετάβλητη κατάσταση μόνο όσο χρειάζεται για να στείλει ακέραιο το μήνυμά του στο μέλλον. Τα σωματικά κύτταρα συγκροτούν το παρόν μας, την ψυχοσωματική μας ολότητα∙ τα γαμετικά είναι εκείνα που δυνάμει θα επιβιώσουν όταν το δικό μας σώμα θα έχει πεθάνει. Η βιολογία μάς λέει ότι μπορούμε να νικήσουμε τον θάνατο, όχι ως άτομα, αλλά ως είδος — όχι ο καθένας μόνος του, αλλά σε ομάδες. Η συμφιλίωση με τη θνητότητα είναι η αντίστιξη της «Αποκάλυψη». Είναι γαλήνη κι ελευθερία που συντρίβει την έννοια της εξουσίας ανθρώπου σε άνθρωπο, χωρίς πληθωρική θηριωδία — με την ακατανίκητη δύναμη του κενού. Με το μηδέν που απορροφάει τα πάντα, ακόμη και το επέκεινα.
Φωτογραφία © Ελίνα Γιουνανλή
— Ευρυδίκη Κραββαρίτη
ΘΆΝΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟΥ
Σκηνοθέτης και ηθοποιός. Πτυχιούχος της δραματικής σχολής «Εμπρός – Θέατρο Εργαστήριο» (2009) και της Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ. (2007). Έχει σκηνοθετήσει τις παραστάσεις: «Οι Στοιχειωμένοι» του Δημήτρη Μαραμή (σε μουσική διεύθυνση Δημήτρη Μαραμή, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, 2019), «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή (Εθνικό Θέατρο, Επίδαυρος, 2018), “L’Orfeo” του Claudio Monteverdi (σε μουσική διεύθυνση Μάρκελλου Χρυσικόπουλου, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, 2018), “Colossus” (βασισμένο στον «Αγαμέμνονα» του Αισχύλου, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, 2017), «Μετατόπιση προς το Ερυθρό» του Γιάννη Μαυριτσάκη (Φεστιβάλ Αθηνών, 2014 και σε επανάληψη το 2015), «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ (Απο-Μηχανής Θέατρο, 2015), “Pedestal” (βασισμένο στις «Χοηφόρες» του Αισχύλου, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, 2013), “Venison” (βασισμένο στις «Ευμενίδες» του Αισχύλου, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, 2012), «Άμλετ, ο Πρίγκηπας της Δανίας» του Σαίξπηρ (Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, 2011).
Φωτογραφία © Nick Knight
Φωτογραφία © Nick Knight
Φωτογραφία © Nick Knight
03―06.10, 09―13.10 & 16―20.10.19 Κεντρική Σκηνή Εκτός Δευτέρας―Τρίτης Με αγγλικούς υπέρτιτλους Παρασκευή 18 και τα Σαββατοκύριακα 12―13 και 19―20 Οκτωβρίου 2019 Συντελεστές
Σύλληψη & Σκηνοθεσία Θάνος Παπακωνσταντίνου / Μετάφραση Μιχαήλα Πλιαπλιά / Σκηνικά
& Κοστούμια Νίκη Ψυχογιού / Σύνθεση και προγραμματισμός ηλεκτρονικών Πάνος Ηλιόπουλος /
Μουσική επιμέλεια και διεύθυνση, εκκλησιαστικό όργανο Μάρκελλος Χρυσικόπουλος / Σχεδιασμός Κίνησης Νάντη Γώγουλου / Σχεδιασμός Φωτισμών Χριστίνα Θανάσουλα / Γλυπτική Αλέκος Μπουρελιάς / Βοηθός Σκηνοθέτη Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου / Βοηθός Σκηνογράφου –
Ενδυματολόγου Μαρίνα Μουρτζή / Βοηθός Σχεδιασμού Φωτισμών Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου /
Ηχοληψία Μανώλης Αγγελάκης / Live electronics Κωνσταντίνος Τσιώλης / Κομμώσεις Κωνσταντίνος Κολιούσης / Μακιγιάζ Κωνσταντίνα Πασπάλη / Ερμηνεύουν Αλεξία Καλτσίκη, Μαριάννα Δημητρίου,
Καλλιόπη Σίμου, Ελένη Μολέσκη, Κλεοπάτρα Μάρκου, Θανάσης Δόβρης, Σωτήρης Τσακομίδης, Μάριος Παναγιώτου, Μιλτιάδης Φιορέντζης, Γιώργος Δικαίος / Συμμετέχουν οι μουσικοί Θοδωρής Βαζάκας
(κρουστά), Κώστας Γάτσιος (μπάσο κλαρινέτο), Αλέξης Καραϊσκάκης (τσέλο), Σπύρος Μοσχονάς (μπάσο τρομπόνι), Ελευθερία Τόγια (βιόλα), Δημήτρης Τίγκας (κοντραμπάσο), Κώστας Τσιώλης (ηλεκτρονικά) /
Συμμετέχουν και οι Παντελής Καλογεράκης, Κωνσταντίνα Κάλτσιου, Λουκάς Κυριαζής, Μαρία Μαντά, Γιάννης Μπάτσης, Γρηγορία Οικονομάκη, Ραφαήλ Σιδηρόπουλος, Κωνσταντίνα Σκανδάλη, Δημήτρης
Χαραλαμπόπουλος, Εύη Χρόνη, καθώς και τα παιδιά: Κωσταντίνος Τσακομίδης, Μάρκος Σωμαρίπας-
Χρονόπουλος / Μετάφραση Υπερτίτλων Μέμη Κατσώνη / Ταυτόχρονος Υπερτιτλισμός Γιάννης Παπαδάκης Παραγωγή Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Οργάνωση & Εκτέλεση Παραγωγής Φόρμιγξ Ευχαριστούμε για την πολύτιμη βοήθειά τους κατά το στάδιο έρευνας και προετοιμασίας της παράστασης τους Παναγιώτη Ανδριόπουλο, Σταύρο Ζουμπουλάκη, Σοφία Κατσουλιέρη,
Νόνα Μολέσκη, Νίκο Παναγιώτου, Καλλιρρόη Παπαδοπούλου, Δημοσθένη Παπαμάρκο, Κατερίνα
Σπυροπούλου, Νεκτάριο Στεργιόπουλο, Σάκη Τόλη, Μισέλ Φάις και τους Τέση Σταύρου, Παναγιώτη Ψυχογιό, Πάνο και Νανά Παπακωνσταντίνου
Σημείωση
Μέρος της έρευνας για την παράσταση υποστηρίχθηκε από τη 12ωρη δράση “Hack the Drama” του Τμήματος Δραματουργίας της Στέγης, που πραγματοποιήθηκε στις 9 & 16 Ιουλίου 2019, με υπεύθυνες τις Ιλειάνα Δημάδη και Εστέλ Παπαδημητρίου, στην οποία είχαν πολύτιμη συμβολή
οι: Σάββας Μιχαήλ (γιατρός, θεολόγος, πολιτικός ακτιβιστής), Γιώργος Κουτσοδιάκος (θεολόγος,
βιβλιοϋπάλληλος), Ευρυδίκη Κραββαρίτη (παθολόγος-γηρίατρος), Ηλίας Στουραΐτης (ιστορικός και δημιουργός εκπαιδευτικών ψηφιακών παιχνιδιών), Χριστίνα Χρυσανθοπούλου (VR artist), Χρήστος
Βρεττός (οικοανθρωπολόγος) και Τίνα Μανδηλαρά (δημοσιογράφος και κριτικός βιβλίου). Αποσπάσματα από τις ομιλίες/παρεμβάσεις τους απαντώνται στην παρούσα έκδοση. Από την πλευρά της Στέγης,
συν-συντονιστές στη δράση ήταν οι: Poka-Yio (εικαστικός, visual curator), Ηρακλής Παπαθεοδώρου και
Κατερίνα Βάρδα (τμήμα ψηφιακής ανάπτυξης), Χρήστος Σαρρής (κινηματογράφηση, documentation) και Ειρηλένα Τσάμη (εκτέλεση παραγωγής).
It has been exciting imaginations since the first century CE, summoning utopias, dystopias, and revolutionary movements. It is divine prophecy? Escatological preaching? A message of patience, belief, and hope in a better future? A call to insurrection? What’s certain is that this ominous phantasmagoria is a world-changing text.
Photo © Elina Giounanli
THEATER / ONASSIS STEGI PREMIERΕ
THANOS PAPAKONSTANTINOU
APOCALYPSE
03—06.10, 09—13.10 & 16—20.10.19
DIRECTOR’S NOTE Behind every insurrection is the desire for a radical reformation of humankind and of the world. Behind every move toward reforming humankind and the world is the violence of the harvest. Behind the violence of the harvest is the hope for rebirth. Behind the hope for rebirth is the joy of destruction. Behind the joy of destruction is the fear of death. Behind the fear of death is the belief in beauty. Behind the belief in beauty, there is light. The myth of the Apocalypse is a kind of parable for the constant transformations of the human faith in a better world to come.”
“The God Is near, and hard to grasp. But where there is danger, A rescuing element grows as well” Friedrich Hölderlin “Patmos”, 1808, transl. James Mitchell. Sourced from https://allpoetry.com/Patmos
Photo © Elina Giounanli
— Thanos Papakonstantinou
7 TABLEAUX VIVANTS BEHIND THE “APOCALYPSE”
1. Early Christianity 2. Islamic extremism 3. October Revolution 4. German National Socialism 5. American Revolution 6. French Revolution 7. Medieval Millennialists (In order of appearance in Thanos Papakonstantinou performance)
Photo © Elina Giounanli
THANOS PAPAKONSTANTINOU
Director and actor. Graduate of the Drama School “Empros – Theater Workshop” (2009) and of the Faculty of Law, Aristotle University of Thessaloniki (2007). He has directed the performances: “The Haunted” by Dimitris Maramis (music direction: Dimitris Maramis, Athens Concert Hall, 2019); “Electra” by Sophocles (National Theater, Epidaurus, 2018); “L’ Orfeo” by Claudio Monteverdi (music direction: Markellos Chrysikopoulos, Athens Concert Hall, 2018); “Colossus” (based on Aeschylus’ “Agamemnon”, Michael Cacoyannis Foundation, 2017); “Redshift” by Giannis Mavritsakis (Athens Festival, 2014/2015); “Macbeth” by Shakespeare (Apo Michanis Theater, 2015); “Pedestal” (based on Aeschylus’ “Choefores”, Michael Cacoyannis Foundation, 2013); “Venison” (based on Aeschylus’ “Eumenides”, Michael Cacoyannis Foundation, 2012); “The Tragedy of Hamlet, Prince of Denmark” by Shakespeare (Michael Cacoyannis Foundation, 2011).
Photo © Elina Giounanli
03―06.10, 09―13.10 & 16―20.10.19 Main Stage No performances on Mondays―Tuesdays With English surtitles On Friday 18 & at the weekends 12―13 and 19―20 October 2019
Credits
Concept & Direction Thanos Papakonstantinou / Translation Michaela Pliaplia / Set & Costumes Design Niki Psychogiou / Music composition and electronics programming Panos Iliopoulos / Music direction and coordination, pipe organ Markellos Chryssicos / Movement Design
Nadi Gogoulou / Lighting Design Christina Thanasoula / Sculpture Alekos Bourelias / Assistant to the Director Constantina Aggellopoulou / Assistant to the Set Designer – Costume Design
Marina Mourtzi / Assistant Lighting Designer Semina Papalexopoulou / Sound Manolis Aggelakis /
Live electronics Constantinos Tsiolis / Hair Constantinos Koliousis / Make up Constantina Paspali / Performers Alexia Kaltsiki, Marianna Dimitriou, Kalliopi Simou, Eleni Moleski, Kleopatra Markou, Thanassis Dovris, Sotiris Tsakomidis, Marios Panagiotou, Miltiadis Fiorentzis, Yorgos Dikaios / Also participating Pantelis Kalogerakis, Constantina Kaltsiou, Loukas Kyriazis, Maria Manta, Yiannis Batsis, Grigoria Oikonomaki, Rafael Sidiropoulos, Constantina Scandali, Dimitris
Charalampopoulos, Evi Chroni and the children: Constantinos Tsakomidis, Markos SomaripasChronopoulos / Musicians Thodoris Vazakas (percussion), Kostas Gatsios (bass clarinet),
Alexis Karaiskakis (cello), Spiros Moschonas (bass trombone), Eleftheria Togia (viola), Dimitris Tigkas (double bass), Kostas Tsiolis (electronics) / Surtitles Translation Memi Katsoni / Simultaneous Surtitling Yannis Papadakis Produced by Onassis Stegi
Production management & Line Production Phorminx Special thanks for their valuable help during the period of research and preparation to
Panagiotis Andriopoulos, Stavros Zoumpoulakis, Sofia Katsoulaki, Nona Moleski, Nikos Panagiotou, Kalliroi Papadopoulou, Dimosthenis Papamarkos, Katerina Spyropoulou, Nektarios Stergiopoulos,
Skais Tolis, Michel Fais, and also Tesis Stavrou, Panagiotis Psychogios, Panos and Nana Papakonstantinou
© 2019-20, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση | Onassis Stegi
Επίσημος Χορηγός Αερομεταφορών Official Air Carrier Sponsor
Χορηγοί Επικοινωνίας Media Sponsors
Με την υποστήριξη Supported by
Χορηγός Φιλοξενίας Hospitality Sponsor
Επίσημος Ιατρικός υποστηρικτής Medical Cover
ONASSIS.ORG