Άρης Μπινιάρης
Βάκχες
Η αρχαία τραγωδία ως ροκ παράσταση. Ο σκηνοθέτης Άρης Μπινιάρης βάζει στην πρίζα τις Βάκχες και τον θεό Διόνυσο μπροστά από το μικρόφωνο.
Δεν βρίσκεστε απλώς σε ένα θέατρο. Βρίσκεστε στον οίκο ενός θεού. Διότι ο Διόνυσος είναι ο θεός του θεάτρου. Ο θεός αυτός υβρίστηκε. Ο θεός εκδικήθηκε τους υβριστές του. Αυτή την ιστορία θα δείτε: έναν ροκ ύμνο προς τον Διόνυσο, τραγουδισμένο από τους μύστες του θεάτρου, τους ηθοποιούς. Ξεχάστε, όμως, για λίγο τον Διόνυσο. Ας μιλήσουμε για τον νέο θεό. Αντί για τον Πενθέα, τον Βασιλιά. Αντί για την Αγαύη, τη Μητέρα. Αντί για τον Τειρεσία, τον μάντη της πόλης. Ας μη μιλήσουμε καν για τις Βάκχες. Ας μιλήσουμε για τελεστές. Γιατί μια τελετή θα δείτε. Μέρος της τελετής είναι η αναπαράσταση ενός έργου, που έρχεται από πολύ παλιά για να μας μιλήσει για τα οικεία και τα παντοτινά. Το έργο αυτό είναι οι Βάκχες του Ευριπίδη, το μόνο δράμα που διασώθηκε με πρωταγωνιστή τον θεό του θεάτρου, το μόνο που μας μιλά δονούμενο για τον σπαραγμό και την αναγέννηση, για την άρση όλων των αντιθέσεων, για την έκσταση, για την απόλυτη υπέρβαση. Με ένα ανατρεπτικό σκεπτικό, ο Άρης Μπινιάρης βάζει τις Βάκχες στην πρίζα και προτείνει μια παράσταση ως ηλεκτρισμένη τελετουργία, με τους ηθοποιούς να μεταμορφώνονται στον Διόνυσο και στους βακχευμένους τελεστές του και, μπροστά στα μικρόφωνα, να μας αφηγούνται, όπως ποτέ ξανά, τα πάθη του Πενθέα, του άπιστου βασιλιά που έμελλε να κατασπαραχθεί από την ίδια τη μητέρα του: Του θεομάχου βασιλιά τον φόνο τραγουδάμε Του θεομάχου βασιλιά τον φόνο χορεύουμε Μην πάθουμε ό,τι έπαθε
Ancient tragedy as a rock show. The director Aris Biniaris plugs the Bacchae into the mains and puts the divine Dionysus in front of the mic.
You are not just in a theatre. You are in the house of a god. Because Dionysus is the god of the theatre. This god has been insulted. The god avenged himself on his detractors. In this story you will see a rock hymn to Dionysus, sung by the mystics of the theatre, the actors. In Bacchae, Euripides recounts the arrival of Dionysus in Thebes, in order to enforce his worship, the bacchic rites. King Pentheus rejects his cult. Dionysus claims his revenge. Pentheus meets a horrible death: he is savaged by his own bacchian mother, Agave. But let us forget Dionysus for a while. Let us talk of a new god. Instead of Pentheus, we have the King. Instead of Agave, the Mother. Instead of Tiresias the city’s clairvoyant. Let us not talk about Bacchae. Let us talk about the ritualists. Because you are about to attend a ritual. Part of the ritual is the presentation of a play that comes from the distant past to talk to us about the familiar and the eternal. This work is Euripides’ Bacchae, the only surviving drama with the god of the theatre as protagonist, the only one that speaks to us in such a vibrant tone about agony and rebirth, about the elimination of all contrasts, about ecstasy and absolute transcendence. On a subversive premise, Aris Biniaris plugs in the Bacchae and propounds a performance like an electrified ritual, with the actors transformed to Dionysus and his bacchian ritualists who, in front of their microphones, will relate like never before the ordeal of Pentheus, the unbelieving king, who was destined to be mauled by his own mother. The godfighter king’s death we recall The godfighter king’s death we extol Lest we share in his torment
Στις Βάκχες, ο Ευριπίδης εξιστορεί την κάθοδο του Διονύσου στη Θήβα, προκειμένου να επιβάλει τη λατρεία του, τη βακχεία. Ο βασιλιάς Πενθέας αρνείται να την αποδεχτεί. Ο Διόνυσος τον εκδικείται. Ο Πενθέας βρίσκει φρικτό θάνατο: κατασπαράσσεται από την ίδια τη βακχευμένη μητέρα του, Αγαύη. Στην Πέλλα της Μακεδονίας, στην Αυλή του βασιλιά Αρχελάου, και σε προχωρημένη ηλικία (περίπου 70 ετών), έγραψε ο Ευριπίδης τις Βάκχες (407 π.Χ.). Το έργο παρουσιάστηκε, μετά τον θάνατό του, από τον ομώνυμο γιο ή ανιψιό του, αποσπώντας το πρώτο βραβείο στα Διονύσια του 405 π.Χ. In The Bacchae, Euripides recounts the descent of Dionysus in Thebes, in order to enforce his cult, the Baccheia. King Pentheus repudiates it. Dionysus takes his revenge. Pentheus meets a horrible death at the hands Agave, of his own bacchant mother. Euripides wrote The Bacchae (407 BCE) in the court of King Archelaus, in the city of Pella in Macedonia, at the advanced age of c. 70. The play was presented after his death by his son or nephew of the same name, and was awarded first prize in the 405 BCE Dionysia.
Ο τράγος ή οι ρίζες της τραγωδίας Από τη μια υπάρχει η φράση του Ερατοσθένη: «Τότε οι κάτοικοι του δήμου Ικαρίας* χόρεψαν για πρώτη φορά γύρω από τον τράγο». Οπότε η τραγωδία θα ήταν ο χορός και το τραγούδι γύρω από τον τράγο. Από την άλλη έχουμε τον Αριστοτέλη, σύμφωνα με τον οποίο η τραγωδία ήταν ο χορός και το τραγούδι των τράγων. Μια ασαφής και πανάρχαια αντιδικία επαναλαμβάνεται από γενιά σε γενιά γύρω από αυτό το δίστρατο, που δεν θα ‘πρεπε να υπάρχει. «Όποιος θέλει να μασκαρευτεί σε σάτυρο [σε τράγο], πρέπει να σκοτώσει πρώτα έναν τράγο και να πάρει το δέρμα του». Ο Ερατοσθένης και ο Αριστοτέλης λένε το ίδιο πράγμα, μόνο που ο Αριστοτέλης σβήνει το πρώτο, αποφασιστικό στάδιο της διαδικασίας: το σκότωμα του τράγου. Άρα, στον Ερατοσθένη χρωστάμε τον υψίστης νηφαλιότητας ορισμό της διαδικασίας από την οποία θα γεννηθεί η τραγωδία. Ρομπέρτο Καλάσσο, Οι γάμοι του Κάδμου και της Αρμονίας, μτφρ. Γιώργος Κασαπίδης, εκδόσεις Γνώση, 1991. *Δεν πρόκειται για τη νήσο Ικαρία αλλά για τον ομώνυμο αρχαίο δήμο της Αττικής, τον σημερινό Διόνυσο.
Φωτογραφίες του Nick Knight για τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση Images by Nick Knight for the Onassis Cultural Centre-Athens
Ο Άρης Μπινιάρης σε μια συζήτηση για τις Βάκχες
Επιχειρείτε να επαναφέρετε το μαγικό, τελετουργικό, διονυσιακό στοιχείο; Όπως έλεγε κι ο Νίτσε: «Πώς αλλάζει η έρημος της εξαντλημένης κουλτούρας μας όταν την αγγίζει η διονυσιακή μαγεία!» Προσπαθούμε, υπό μία έννοια, να κάνουμε ό,τι ο Ευριπίδης, ο οποίος πρέπει να συνάντησε στη Μακεδονία τη διονυσιακή λατρεία στην πρωτόλεια μορφή της – όχι «εξημερωμένη», όπως στην Αθήνα. Γράφει, λοιπόν, τις Βάκχες ζητώντας από τους συμπολίτες του να θυμηθούν. Να επαναφέρουν αυτό τον παλιό μύθο, για να συνειδητοποιήσουν ποιοι είναι και τι έχουν χάσει. Αυτό ζητούν πάντα οι Βάκχες και γι’ αυτό δεν θα σταματήσουν ποτέ να παίζονται: τη συντήρηση του μύθου, της συλλογικής συνείδησης. Γιατί μόνο τότε υπάρχει προοπτική. Όπως λέει ο Κάδμος: «Αν ακούγατε, θα ευτυχούσατε». Οι Βάκχες είναι ο ιερός ύμνος που χρειάζεται να ακούγεται ξανά και ξανά για να ξορκίζει το κακό. Ποιο είναι το «κακό» που εξορκίζουν οι Βάκχες; Το πένθος. Η παραδοχή της ύβρης μας γίνεται ήδη από την πρώτη στιγμή, από εκείνο το «Θεός υβρίσθηκε από εμάς». Γιατί, σαν τον Πενθέα, έχουμε ξεχάσει τον Διόνυσο, τον θεό της χαράς, του σώματος, της γιορτής, της ελευθερίας και όσων λειτουργούν ζωογόνα εντός μας. Κι όμως, ο Διόνυσος πάντα θα υπάρχει. Η διονυσιακή δυναμική, η ζωογόνος και ζωοφόρος ορμή της φύσης των πραγμάτων θα διεκδικεί πάντα τον χώρο της. Το αν εμείς, ως κοινωνία, επιλέξουμε να συσχετιστούμε ή όχι μαζί της, θα κρίνει την τελική συνοχή ή τον σπαραγμό μας. Κινδυνεύουμε, σαν τον Πενθέα, να… κατασπαραχθούμε; Κάτι θεραπεύεται, μόνο όταν φωτίζεται. Το ίδιο ισχύει και στην ψυχοθεραπεία, στην ψυχανάλυση. Αν δεν υπάρξει η αποδοχή και η επίγνωση του προβλήματος, εκείνο θα επανέρχεται διαρκώς, σαν τα επεισόδια της αρχαίας τραγωδίας, μέχρι να γίνει αμετάκλητο και να σε διαλύσει. Αυτή την προβληματική φωτίζουμε με τις Βάκχες. Το κέντρο του βάρους δεν είναι η ίδια η ιστορία, αλλά το πώς στεκόμαστε εμείς απέναντι σε ό,τι φέρνει ο Διόνυσος. Δανειστήκατε τα χαρακτηριστικά κάποιας συγκεκριμένης τελετουργίας ή επινοήσατε εξ ολοκλήρου μια δική σας τελετή; Με τη δραματουργό Θεοδώρα Καπράλου, είδαμε τις διαφορετικές εκδοχές της διονυσιακής λατρείας, όπως καταγράφονται ιστορικά, και ανατρέξαμε σε λατρευτικές δοξασίες στη Μακεδονία, στα Αναστενάρια και στα έθιμα της Αποκριάς ως… τρισέγγονα της διονυσιακής λατρείας. Σταθήκαμε στην κατάληψη από το θείο. Ο πιστός αξιώνεται, μέσα από τη μεταμφίεση, τη μεταμόρφωση, τον χορό, το τραγούδι, τη μουσική και, ενίοτε, τη μέθη, να επιτρέψει στον θεό να μπει μέσα του. Αν αναζητήσουμε τον πυρήνα της πρώτης αυτής μορφής θεατρικής έκφρασης, θα δούμε εξίσου τον λάτρη του Διονύσου όσο και τον πιστό του βουντού να προσεύχονται, να χορεύουν,
να μεθούν και να τραγουδούν έως ότου καταληφθούν από τον θεό. Κατ’ αναλογία, ο ηθοποιός χορεύει και τραγουδά έως ότου καταληφθεί από τον ρόλο… Σε συνεργασία με τον σκηνογράφο και ενδυματολόγο Πάρι Μέξη, ανατρέξαμε στην αρχιτεκτονική και τη δομή διαφόρων ναών και λατρευτικών χώρων. Αποδομώντας τους, εντοπίσαμε κάποια βασικά σχήματα-σύμβολα, όπως τον κύκλο, «το μάτι του θεού», και διεκδικήσαμε το «άγιο» περιβάλλον της τελετής. Ντυμένοι με τα κομψά, καλά τους ρούχα, οι τελεστές των αρχαίων ιερουργιών σφάζουν τις κατσίκες και τα κριάρια. Το λευκό γεμίζει από τις αιμάτινες πιτσιλιές που σκορπά το σφάγιο. Γιατί ο Πενθέας αντιμετωπίζεται στην παράστασή μας ως ένα ιερό σφάγιο. Στο όνομα ποιας θυσίας; Στο όνομα της ελευθερίας του ανθρώπου. Συνέντευξη-επιμέλεια: Ιλειάνα Δημάδη, Υπεύθυνη Δραματουργίας στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.
Aris Biniaris talks about The Bachcae
Are you attempting to revive the magical, ritualistic Dionysian element? In the words of Nietzsche, “How the desert of exhausted culture changes when it is touched by Dionysian magic!” We are trying, in a sense, to follow Euripides, who, in Macedonia, must have encountered the Dionysian rites in their primeval form, not the “tamed” Athenian version. So, he writes the Bacchae, asking his fellow citizens to remember. To reinstate the old myth and realize who they are and what they have lost. This is what the Bacchae always call for and that is why they will never stop being performed: they hark back to the preservation of the myth, the collective conscience. That way lies perspective. As Cadmus puts it, “Had you listened, you would have found happiness.” The Bacchae are a holy hymn that must be heard again and again to exorcise evil. What is the evil exorcised by the Bacchae? Mourning. The admission of hubris is made from the first moment with “We have insulted the god.” Because, like Pentheus, we have forgotten Dionysus, the god of joy, of the body, of celebration, of freedom,
of everything that invigorates us. But Dionysus will always be there. The Dionysian dynamic, the vitalizing and animating force of the nature of things will claim its space. The choice of whether our society will relate to it or not will lead to cohesion or grief. Are we in danger, like Pentheus, of being lacerated? Things can only be treated if they come to light. The same is true of psychotherapy or psychoanalysis. If there is no acceptance and awareness of the problem, it is bound to keep recurring like the episodes in ancient tragedy, until it becomes irreversible and catastrophic. This is the premise through which we approach the Bacchae. Our focus is not the story itself, but the way we perceive what Dionysus brings. Have you borrowed elements from any specific rites or is the ritual purely your own invention? With dramaturge, Theodora Kapralou, we examined various versions of the Dionysian rites as they are historically recorded and we studied devotional practices in Macedonia, fire walking and carnival lore as descendants of Dionysian worship. We focused on possession by the divine. The faithful are enabled through masquerade, transformation, dance, singing, music and occasionally inebriation, to open up to the god. If we seek out the core of the earliest form of theatrical expression we will see both the worshiper of Dionysus and the voodoo faithful pray, dance, get drunk and sing until they are possessed by the god. It is the equivalent of an actor dancing and singing until he is possessed by the role. In collaboration with the set and costume designer Paris Mexis, we studied the architecture and layout of various temples and other places of worship. Deconstructing them, we pinpointed some basic shapes or symbols like the circle, “god’s eye”, and we reclaimed the “holy” environment of the ritual. Dressed in their best attire, the ritualists of the ancient times slaughter goats and rams. The white cloth is splashed with the blood of the sacrifice. Because Pentheus is viewed in our performance as a holy sacrificial lamb. In the name of what sacrifice? In the name of human freedom. Interview-editing: Iliana Dimadi, Dramaturge of the Onassis Cultural Centre-Athens
Διασκευή βασισμένη στη μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά: Άρης Μπινιάρης, Θεοδώρα Καπράλου Σκηνοθεσία: Άρης Μπινιάρης Δραματουργική Επεξεργασία: Θεοδώρα Καπράλου Σκηνικά & Κοστούμια: Πάρις Μέξης Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος Σύνθεση και εκτέλεση πρωτότυπης μουσικής: Βίκτωρας Κουλουμπής (μπάσο), Πάνος Σαρδέλης (τύμπανα) Κίνηση: Αμάλια Μπένετ Sound Design/Ηχολήπτης παράστασης: Χάρης Κρεμμύδας Βοηθός ενδυματολόγου: Δάφνη Ηλιοπούλου Βοηθός σκηνογράφου-Intern: Δέσποινα Φαρίδου Κατασκευή κοστουμιών: Δέσποινα Μακαρούνη Κατασκευή σκηνικών αντικειμένων: Αλέξανδρος Λόγγος, Σωκράτης Παπαδόπουλος Μετάφραση υπερτίτλων: Μέμη Κατσώνη Ταυτόχρονος υπερτιτλισμός: Γιάννης Παπαδάκης Διεύθυνση Παραγωγής: Μαρία Δούρου Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση Ερμηνεύουν: Γιώργος Γάλλος, Άννα Καλαϊτζίδου, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Χρήστος Λούλης, Αμάλια Μπένετ, Άρης Μπινιάρης, Ονησίφορος Ονησιφόρου, Εύη Σαουλίδου, Κωνσταντίνος Σεβδαλής, Χάρης Χαραλάμπους
Adaptation based on Yorgos Chimonas’ translation: Aris Biniaris, Theodora Kapralou Direction: Aris Biniaris Dramaturgy: Theodora Kapralou Sets & Costumes: Paris Mexis Lighting: Lefteris Pavlopoulos Original Music written and performed by: Victor Kouloumpis (electric bass), Panos Sardelis (drums) Movement: Amalia Bennett Sound Design/Sound engineer: Harris Kremmidas Costume Design Assistant: Dafni Iliopoulou Assistant to the Set Designer-Intern: Despina Faridou Costume Construction: Despoina Makarouni Props made by: Alexandros Loggos, Socrates Papadopoulos Surtitles translation: Memi Katsoni Simultaneous surtitling: Yannis Papadakis Producer Manager: Maria Dourou Produced by: Onassis Cultural Centre-Athens With: Amalia Bennett, Aris Biniaris, Charis Charalambous, Giorgos Gallos, Anna Kalaitzidou, Karyofyllia Karabeti, Christos Loulis, Onisiforos Onisiforou, Evi Saoulidou, Konstantinos Sevdalis
Άρης Μπινιάρης
Ξεκίνησε κάνοντας θέατρο δρόμου το 1999 και μέχρι το 2005 είχε ενσωματώσει σύγχρονες τεχνικές (ξυλοπόδαρα, fire juggling, υποκριτική θεάτρου δρόμου), σε απαιτητικά, ως προς την ακρίβεια της εκτέλεσής τους, θεάματα δρόμου. Το 2007 πρωταγωνίστησε στην παράσταση Ο Μεγαλέξανδρος και ο καταραμένος δράκος του Δήμου Αβδελιώδη (ΔΗΠΕΘΕ Χίου, ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, «Παλλάς»). Αντιγόνη του Σοφοκλή (Θέατρο Χυτήριο 2007, Θέατρο του Νέου Κόσμου 2007-08) και Βάκχες του Ευριπίδη (Βiοs 2010) ήταν οι πρώτες παραστάσεις που σκηνοθέτησε, εστιάζοντας στη μουσικότητα της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Το 2011 ανέβασε Το θείο τραγί του Γιάννη Σκαρίμπα, με τη μορφή συναυλιακής θεατρικής αφήγησης, συνοδεία ζωντανής ροκ μουσικής (Bios). Εκείνο το διάστημα δούλευε, παράλληλα, ως ανειδίκευτος εργάτης σε συνεργείο ηλεκτρολόγων για τη δημιουργία φωτοβολταϊκών πάρκων και, αμέσως μετά, ως ψήστης σε μεγάλη αλυσίδα αρτοποιίας. Το 2014, ενώ συνέχιζε να εργάζεται ως ψήστης, επανέλαβε Το θείο τραγί (Bios). Η παράσταση συμπεριλήφθηκε στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και συνεχίστηκε στο Θέατρο «Λευτέρης Βογιατζής». Η επόμενη παράστασή του ήταν Το ’21, μια συρραφή κειμένων των χρόνων της Επανάστασης του 1821, με τη φόρμα της ροκ συναυλιακής αφήγησης (Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, 2015, Gazarte, 2015-16 και θέατρο Πορεία, 2016). Την ίδια χρονιά εργάστηκε σε αποθήκη τροφίμων, όπου φτυάριζε μείγματα οσπρίων, εξυπηρετούσε πελάτες και συσκεύαζε προϊόντα. Έπειτα άρχισε να διδάσκει υποκριτική με όχημα το τραγούδι. Το 2017 σκηνοθέτησε και συμμετείχε ως ηθοποιός στους Πέρσες του Αισχύλου, εκπροσωπώντας τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου στο Φεστιβάλ Αθηνών . Η παράσταση παρουσιάστηκε σε πόλεις της Κύπρου, στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, στο Ηρώδειο και σε αρχαία θέατρα της Ελλάδας. Η μέχρι τώρα εργασία του στο θέατρο αναδεικνύει τα ποιητικά έργα, τόσο ως θεατρικά όσο και ως μουσικά δρώμενα, όπου ο ήχος, ο ρυθμός, η μουσικότητα του λόγου και η τέχνη του ηθοποιού γίνονται το όχημα του θεατή-ακροατή για την κατανόηση και τη δυναμική πρόσληψη των νοημάτων του έργου. Τα τελευταία χρόνια, ο Άρης Μπινιάρης κινείται συνειδητά σε δραματουργικές περιοχές του θεάτρου που δοκιμάζουν να αναδείξουν ζητήματα προσωπικής ελευθερίας, κοινωνικού δογματισμού και ιστορικής μνήμης.
Ο Χρήστος Παπαδόπουλος παρουσιάζει για πρώτη φορά έργο του στη Στέγη. Το Ιόν έχει συγκεντρώσει το ενδιαφέρον διεθνών συμπαραγωγών και θα ταξιδέψει σε ευρωπαϊκές σκηνές μετά την πρεμιέρα του στην Αθήνα.
Aris Biniaris
Between 1999 and 2005, Aris Biniaris was involved in street theatre, where he incorporated contemporary performing techniques (stilts, fire juggling, street acting) in demanding as to performance precision street shows. In 2007, he had the leading role in Dimos Avdeliodis’ production of Alexander the Great and the Accursed Dragon (Municipal and Regional Theatre of Chios, Municipal and Regional Theatre of Patras and Pallas Theatre). During the same period, he directed and acted in the performances: Sophocles’ Antigone (Chitirion Theatre, 2007, Theatro Neou Kosmou, 2007-2008) and Euripides’ Bacchae (Bios 2010), which were the first performances he directed, focusing on the musicality of the Ancient Greek language. In 2011, he directed and acted in the production of Yannis Skarimbas’ Holy Goat, in narrative concert form to the accompaniment of rock music, in the Bios venue. At the time, he was also working with an electrician crew as a hired hand, installing photovoltaic parks, immediately after which, he got a job as a baker in a big bakery chain. In 2014, while still working as a baker, he was back at Bios with the Holy Goat. The performance was included in the Athens and Epidaurus Festival and then moved on to the Lefteris Voyatzis’ Theatre. His next work was ’21, a pastiche of authentic texts from the 1821 Greek Revolution era, yet again in the theatrical form of rock narrative concert (Athens and Epidaurus Festival, 2015, Gazarte, 2015-2016 and Poreia Theatre, 2016). The same year, he started working in food storage, where he shovelled legume blends and served customers at the charcuterie and cheese counter. He then started teaching acting through singing (Archi Drama School and the Quilombo venue). In 2017, he directed and acted in Aeschylus’ The Persians, representing the Cyprus Theatre Organisation in the Athens Festival. The performance was presented in various cities of Cyprus, The Ancient Theatre of Epidaurus, The Odeon of Herodes Atticus and other ancient theatres around Greece. His work in the theatre up to now showcases poetic works as both theatrical and musical events, where sound, music, the musicality of language and acting become a vehicle for the audience to understand and actively engage with the meaning of the work. In recent years, he has dealt with dramaturgy that seeks to foreground issues of personal freedom, social dogmatism and historical memory.
Χορηγοί Επικοινωνίας Media Sponsors
azz online.gr
All about jazz life in Greece
Επίσημος Χορηγός Αερομεταφορών Official Air Carrier Sponsor
Με την Υποστήριξη With the support
Χορηγός Φιλοξενίας Hospitality Sponsor
Επίσημος Ιατρικός Υποστηρικτής Medical Cover
Βάκχες του Ευριπίδη
Άρης Μπινιάρης
Πρεμιέρα Premiere
ΘΕΑΤΡΟ
21.3—1.4.2018 (εκτός Δευτέρας—Τρίτης) Κεντρική Σκηνή | 20:30 Με αγγλικούς υπέρτιτλους: τα Σαββατοκύριακα 24—25 και 31 Μαρτίου—1 Απριλίου 2018
Παράλληλη Δράση
Παρασκευή 23 Μαρτίου Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές Συντονισμός: Γρηγόρης Ιωαννίδης, κριτικός θεάτρου
ΤΗΕΑTRE
21.3—1.4.2018 (No performances on Mondays—Tuesdays) Main Stage | 20:30 With English surtitles at weekends: 24—25 and 31 March—1 April 2018
Parallel Event
Friday 23 March After performance talk with Aris Biniaris Moderated by Grigoris Ioannidis, theatre critic
© 2018, Onassis Cultural Centre-Athens