ΦΕΣΤΙΒΑΛ | MADE IN USA | Η ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ ΤΩΝ Η.Π.Α. ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ

Φεστιβάλ Νοέμβριος 13 →29

Made in USA: ΑΥΤΉ ΕΊΝΑΙ Η ΆΛΛΗ ΑΜΕΡΙΚΉ. Η ΠΡΩΤΟΠΟΡΊΑ ΤΩΝ ΗΠΑ ΣΤΗ ΣΤΈΓΗ. sgt.gr

Με την υποστήριξη της Πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα

Φεστιβάλ Νοέμβριος 13 →29

Σύλληψη & Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Κάτια Αρφαρά Γενική Διεύθυνση Παραγωγής: Δήμητρα Δερνίκου Γενική Τεχνική Διεύθυνση: Λευτέρης Καραμπίλας Εκτέλεση Παραγωγής: Βασίλης Παναγιωτακόπουλος Γενικός Συντονισμός & Οργάνωση Συμποσίου: Μαρίνα Τρουπή Συντονισμός Εργαστηρίων και Συζητήσεων: Μυρτώ Λάβδα, Ελεάννα Σεμιτέλου Βοηθοί Εκτέλεσης Παραγωγής: Δέσποινα Σιφνιάδου, Ειρηλένα Τσάμη

Συντελεστές εντύπου Επιμέλεια έκδοσης – Επιλογή ύλης: Χριστίνα Κοσμόγλου Μεταφράσεις κειμένων: Βασίλης Δουβίτσας, Γιάννης Καλιφατίδης, Βασίλης Κιμούλης Σχεδιασμός: beetroot.gr

Με την υποστήριξη της Πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα

© 2016, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

sgt.gr

Από το Χάρλεμ στο Σηάτλ, από την Κλυταιμνήστρα στον Άμλετ κι από τα 60’s στα 00’s. Χορός και θέατρο από την εναλλακτική αμερικανική σκηνή σε ένα ανατρεπτικό φεστιβάλ από τις Η.Π.Α. στη Στέγη.

Tο Made in USA είναι ένα πολυσυλλεκτικό φεστιβάλ που αποσκοπεί να μας εισάγει στη «νέα» αμερικανική πρωτοπορία, όπως αυτή αναδύθηκε μετά τους ριζοσπαστικούς πειραματισμούς του Wooster Group στο Performing Garage, στο κέντρο του Μανχάταν, τις δεκαετίες του 1970 και 1980. Το φεστιβάλ αρθρώνεται γύρω από καλλιτέχνες που κυριαρχούν στη σύγχρονη αμερικανική σκηνή από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 μέχρι σήμερα, με αιχμηρές σκηνικές φόρμες οι οποίες κινούνται στα όρια μεταξύ περφόρμανς, χορού, θεάτρου, κινηματογράφου και εγκατάστασης. Το φεστιβάλ θα καταλάβει την Κεντρική και τη Μικρή Σκηνή της Στέγης, αλλά και εξωτερικούς χώρους, και θα παρουσιάσει 10 καλλιτέχνες και ομάδες με ιδιότυπο καλλιτεχνικό λεξιλόγιο: ριζοσπαστικά πειράματα με έργα ρεπερτορίου, τολμηρές εξερευνήσεις της ποπ κουλτούρας, αντισυμβατικές προσεγγίσεις των μεταμοντέρνων της Judson Church, εναλλακτικές χρήσεις των νέων τεχνολογιών, αλλά και συμμετοχικές τεχνικές που φέρνουν στη σκηνή ερμηνευτές και θεατές, είναι ορισμένες από τις κύριες θεματικές αυτής της δυναμικής πλατφόρμας. Ταυτόχρονα, ένα συμπόσιο και ένα παράλληλο πρόγραμμα εργαστηρίων, masterclasses και συζητήσεων με τους καλλιτέχνες θα διερευνήσει τον πλουραλισμό, τις προκλήσεις, και τις αντιφάσεις αυτής της ανεξάρτητης πειραματικής σκηνής σε μια ιστορική στιγμή οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών αναταράξεων τόσο σε αμερικανικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο.

Κάτια Αρφαρά Καλλιτεχνική Διευθύντρια Θεάτρου και Χορού Στέγη Ιδρύματος Ωνάση

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ Όλες οι συζητήσεις και τα εργαστήρια πραγματοποιούνται στα αγγλικά, χωρίς διερμηνεία, με εξαίρεση τη συζήτηση μετά την παράσταση The Record όπου θα υπάρξει ταυτόχρονη διερμηνεία στα ελληνικά.

13-14 Νοεμβρίου [θέατρο] The Record 600 HIGHWAYMEN Κεντρική Σκηνή | 21:00 46 Αθηναίοι, άγνωστοι μεταξύ τους, συναντιούνται για πρώτη φορά πάνω στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης. Μια παράσταση-ύμνος στο ζωντανό θέατρο, με θέμα εμάς τους ίδιους, και τη σημασία του να είσαι παρών στο «εδώ και τώρα». ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΔΡΑΣΗ Κυριακή 13 Νοεμβρίου Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές 13-14 Νοεμβρίου [χορός] Judson Church is Ringing in Harlem (Made-to-Measure) Trajal Harrell Μικρή Σκηνή | 19:00 Τι θα συνέβαινε ιστορικά αν ο μεταμοντέρνος χορός συναντούσε το voguing –το φανταχτερό «χορευτικό» υβρίδιο που ξεπήδησε από τις συνοικίες του Χάρλεμ στα τέλη της δεκαετίας του ‘60; ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΔΡΑΣΗ Δευτέρα 14 Νοεμβρίου ​Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές

16-17 Νοεμβρίου [θέατρο] Who Left This Fork Here Daniel Fish Κεντρική Σκηνή | 21:00 Τρεις γυναίκες-περφόρμερ, διαφορετικών ηλικιών, βρίσκονται ανάμεσα σε γενέθλιες τούρτες, κάμερες, καλώδια, λαμπτήρες και βιντεοπροβολές. Οι Τρεις Αδερφές του Τσέχοφ σε ένα ηλεκτρισμένο σκηνικό ποίημα. ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ Τετάρτη 16 Νοεμβρίου Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές Παρασκευή 18 Νοεμβρίου Eργαστήριο με τον Daniel Fish 18 Νοεμβρίου [συμπόσιο] Υπάρχει άραγε μια «νέα» αμερικανική πρωτοπορία; Κριτικές προσεγγίσεις στη σύγχρονη αμερικανική πειραματική σκηνή Μικρή Σκηνή | 19:00-21:00 Θα αναμεταδοθεί ζωντανά Είσοδος ελεύθερη Στα αγγλικά, με ταυτόχρονη μετάφραση στα ελληνικά Κορυφαίοι Αμερικανοί ακαδημαϊκοί διερευνούν τις σύγχρονες πειραματικές πρακτικές στις ΗΠΑ, διερωτώμενοι για την επιρροή τους στην ιστορία, την ταυτότητα και την καθημερινή ζωή. Με τους: James Harding, David Savran, Jennifer ParkerStarbuck, Miriam Felton-Dansky, Philip Auslander

16-17 Νοεμβρίου [θέατρο] A Piece of Work Annie Dorsen Μικρή Σκηνή | 19:00 Πώς θα ήταν αν οι ντανταϊστές, οι αποδομιστές, οι δημιουργοί διαδραστικών εφαρμογών και συστημάτων τεχνητής νοημοσύνης και οι αναρχικοί χάκερ του Ίντερνετ ανέβαζαν τον σαιξπηρικό Άμλετ από κοινού με τον Heiner Müller και τη Laurie Anderson;

20-21 Νοεμβρίου [θέατρο] Phone Homer Michelle Ellsworth Μικρή Σκηνή | 19:00 Ένα απροσδόκητο multimedia σόλο με τον Αγαμέμνονα και τον Αίγισθο στο Skype και τη μυθική Κλυταιμνήστρα καλωδιωμένη στο Google. Καλώς ήρθατε σε ένα αλά-Woody Allen σύμπαν, όπου απομυθοποιούνται εξίσου οι μύθοι αλλά και τα… χάμπουργκερ!

ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΔΡΑΣΗ Πέμπτη 17 Νοεμβρίου Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές

ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΔΡΑΣΗ Δευτέρα 21 Νοεμβρίου Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές

20-21 Νοεμβρίου [χορός] a quartet Heather Kravas Κεντρική Σκηνή | 21:00 Πού φτάνουν τα «θέλω» μας, όταν αρχίζουν τα «θέλω» των άλλων; Μπορούν οι μονάδες να συναποτελέσουν μια ομάδα; Μια παράσταση για τη διαφορετικότητα από την ελληνικής καταγωγής Heather Kravas. ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΔΡΑΣΗ Κυριακή 20 Νοεμβρίου Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές 24-25 Νοεμβρίου [χορός] Age & Beauty Part 1: Mid-Career Artist/ Suicide Note or &:-/ Miguel Gutierrez Μικρή Σκηνή | 19:00 Πώς αντιμετωπίζουμε το στόχο να γεράσουμε όμορφα, όταν όλα είναι φτιαγμένα για κάποιους που δεν θα γεράσουν ποτέ; Ο πυρετός της μέσης ηλικίας, τώρα χορογραφημένος! Ο Miguel Gutierrez μοιράζεται γενναιόδωρα μαζί μας ένα έργο προσωπικό, ειλικρινές, με χιούμορ και πολύ χορό. ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ Παρασκευή 25 Νοεμβρίου Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές Σάββατο 26 Νοεμβρίου Εργαστήριο με τον Miguel Gutierrez 24-25 Νοεμβρίου [θέατρο] The Evening Richard Maxwell / New York City Players Κεντρική Σκηνή | 21:00 Εμπνευσμένη από τη Θεία Κωμωδία του Δάντη, μια σύγχρονη ελεγεία στημένη σε ένα κακόφημο μπαρ, με ζωντανή μουσική και τρεις αρχετυπικούς Αμερικανούς αντιήρωες: έναν παλαιστή, τον διεφθαρμένο μάνατζέρ του και μια πόρνη. ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ Πέμπτη 24 Νοεμβρίου Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές Κυριακή 27 Νοεμβρίου Masterclass από τον Richard Maxwell

26-27 Νοεμβρίου [θέατρο] Showcase Richard Maxwell / New York City Players Ξενοδοχείο INTERCONTINENTAL ATHENAEUM ATHENS Λεωφ. Συγγρού 89-93 20:00, 21:00 & 22:00 Ένας ηθοποιός στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. Δίπλα του, σε απόσταση αναπνοής, εμείς, οι θεατές. Ξέρει να κλείνει δύσκολες συμφωνίες, λέει. Δυσκολεύεται, όμως, με τα πιο απλά διλήμματα της προσωπικής του ζωής…

28-29 Νοεμβρίου [θέατρο] Tell Me Love Is Real Zachary Oberzan Μικρή Σκηνή | 19:00 Πώς συνδέονται η Whitney Houston, o Bruce Lee, o Serge Gainsbourg, ο Bob Dylan, μια υπέρβαρη ετοιμόγεννη γυναίκα, τα Xanax και η αγάπη; Μια τρυφερή παράσταση, γεμάτη χιούμορ, τραγούδια, ζεστασιά και απρόοπτα, κάπου στα όρια ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ, τη stand-up comedy και την περφόρμανς. ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΔΡΑΣΗ Τρίτη 29 Νοεμβρίου Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές 28-29 Νοεμβρίου [χορός] Thank Υou for Coming: Attendance Faye Driscoll Κεντρική Σκηνή | 21:00 Σχηματίζοντας έναν κλοιό γύρω από τους ερμηνευτές, οι θεατές καλούνται να γίνουν μέρος αυτού που συμβαίνει και να συμμετάσχουν σε ένα απολαυστικό χάος. Ετοιμαστείτε να ζήσετε το ζωντανό θέαμα ως κοινή πολιτική πράξη! ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ Δευτέρα 28 Νοεμβρίου Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές Τρίτη 29 Νοεμβρίου Εργαστήριο με τη Faye Driscoll

Made in USA: Φεστιβάλ Νοέμβριος 13 →29

sgt.gr

Š Maria Baranova

[θέατρο]

The Record 600 HIGHWAYMEN 13-14.11.2016 Κεντρική Σκηνή | 21:00

Τι μπορεί να συμβεί αν γεμίσεις ένα δωμάτιο με αγνώστους; Ξεκινώντας από αυτή την απορία, οι 600 HIGHWAYMEN καλούν 46 Αθηναίους, οι οποίοι δεν είναι ηθοποιοί και δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, να βρεθούν στη σκηνή για 61 λεπτά. Συνοδεία ζωντανής μουσικής, οι 46 συμμετέχοντες γίνονται «περφόρμερ για μια βραδιά». Με την παρουσία, την κίνηση και την ακινησία τους, τα βλέμματα και τη σιωπή τους, τις «χορογραφίες» και τα ζωντανά ταμπλό που δημιουργούν επί τόπου, παράγεται μια μνημειώδης σύνθεση για τη σημασία του να είσαι παρών στο «εδώ και τώρα». Ένας ύμνος στο ζωντανό θέατρο, την ιερότητα της στιγμής και τη σημασία της κοινότητας, της συλλογικότητας αλλά και της ατομικότητας, καθώς και μια αλησμόνητη ζωντανή περφόρμανς με θέμα εμάς τους ίδιους, το τώρα και την περιπλάνησή μας στη θάλασσα της ανθρωπότητας. Αυτό είναι το The Record, η μεγάλη επιτυχία του φεστιβάλ Under the Radar της Νέας Υόρκης.

46 άνθρωποι, άγνωστοι μεταξύ τους, συναντιούνται για 61 λεπτά. Μια αξέχαστη live performance με θέμα εμάς τους ίδιους, και τη σημασία του να είσαι παρών στο «εδώ και τώρα».

Σκηνοθετικό σημείωμα Οι παραστάσεις μας αναπτύσσονται με τη χρήση δημιουργικών μεθόδων που κυμαίνονται από συμβατικές έως ιδιόμορφες και οι οποίες αλλάζουν σε κάθε νέο πρότζεκτ. Παρότι οι διαδικασίες ποικίλλουν, οι παραστάσεις περιστρέφονται πάντα γύρω από το ίδιο πράγμα: τι συμβαίνει όταν σε μια ομάδα ανθρώπων ο ένας παρακολουθεί τον άλλον. Αυτή η εμμονή με την καθαυτό φύση της παράστασης μας έχει οδηγήσει να εστιάσουμε στα πιο αρχέγονα στοιχεία: το χώρο, τους ανθρώπους, το χρόνο. Σκοπός μας είναι να πλαισιώσουμε μια εμπειρία για τους θεατές, η οποία να αφυπνίσει μια εν υπνώσει συνειδητοποίηση που είχαν ξεχάσει ότι είχαν. Θέλουμε να πάμε βαθιά μέσα στο παρόν, για να εντοπίσουμε αισθήματα, όνειρα, μύθους και αισθήσεις που είναι ανεξήγητα αποθηκευμένα στο διάστημα μεταξύ κοινού και ερμηνευτή. Ακριβώς μέσα σε αυτή τη συνδιαλλαγή, πιστεύουμε ότι μπορούν να μεταμορφωθούν οι παρακολουθούντες και οι παρακολουθούμενοι. Ήρθαμε για να διερωτηθούμε εάν, όσο περισσότερο προσπαθούμε να μεταφέρουμε τους εαυτούς μας και το κοινό μας, τόσο λιγότερο το επιτυγχάνουμε πραγματικά. Κι έτσι, αναζητάμε ένα διαφορετικό είδος ταξιδιού, η αφετηρία του οποίου είναι ακριβώς μπροστά μας καθημερινά. Το θέατρο ήταν πάντοτε μια αίθουσα με ανθρώπους να παρακολουθούν ανθρώπους. Μπορούμε να δούμε το πραγματικό μέσα στην παράσταση και την παράσταση μέσα στο πραγματικό; Ο καθένας από τους ερμηνευτές του The Record έκανε ατομικά πρόβες και δεν έχει συναντήσει ούτε βρεθεί ποτέ σε σκηνή μαζί με τους υπόλοιπους, πριν από την πρώτη παράσταση του έργου. Προηγούμενα ανεβάσματα του The Record έχουν γίνει στη Νέα Υόρκη, την Ολλανδία, τη Γαλλία και τη Γερμανία.

600 HIGHWAYMEN Abigail Browde & Michael Silverstone

600 HIGHWAYMEN Οι 600 HIGHWAYMEN είναι οι θεατρικοί καλλιτέχνες Abigail Browde και Michael Silverstone. Οι δυο τους έχουν δημιουργήσει επτά πρωτότυπα έργα, τα οποία έχουν περιοδεύσει στις ΗΠΑ, την Ευρώπη και την Αυστραλία, από το 2009. Ανάμεσα στις τιμητικές διακρίσεις που έχουν λάβει, ξεχωρίζουν ένα βραβείο Obie και μια υποψηφιότητα για Bessie στις ΗΠΑ, καθώς και το βραβείο ZKB Patronage για Εξαιρετική Παραγωγή (Employee of the Year) στη Ζυρίχη, το 2016. Ανακηρύχθηκαν εταίροι από το New York Foundation for the Arts. Τον Ιανουάριο του 2017 θα κάνει πρεμιέρα στο Under the Radar/The Public Theater της Νέας Υόρκης η καινούρια τους δουλειά, με τίτλο The Fever.

Ο καθένας από τους ερμηνευτές του The Record έκανε ατομικά πρόβες και δεν έχει συναντήσει ούτε βρεθεί ποτέ στη σκηνή μαζί με τους υπόλοιπους, πριν από την πρώτη παράσταση του έργου. Δημιουργία & Σκηνοθεσία: Abigail Browde & Michael Silverstone Μουσική: Brandon Wolcott, με τον τσελίστα Emil Abramyan Σχεδιασμός: Chris Morris & Eric Southern Βοηθοί σκηνοθέτη: Katharina Germo & Veronika Knaus Βοηθοί Παραγωγής: Γιαλένα Κλειδαρά & Νικήτας Βασιλάκης Διεύθυνση Παραγωγής: Marijn Nagel & Rutger Smit Ένα τμήμα του Caprice No 2 του Piatti ερμηνεύεται από τον τσελίστα.

Συμμετέχουν: Ιωάννα-Μαρία Αλαμάνου, Κρίστα Λένα Μουνιόθ Βελωνά, Jessica Ben Anosike, Νίκος Βλαχογιάννης, Σπυράγγελος Γαβριελάτος, Έλλη Γιαννακοπούλου, Νεφέλη Γιώτη, Χρυσή Ζαχαροπούλου, Γιώργος Ιωσηφίδης, Φωφώ Καλλέργη, Γεράσιμος Καραβασίλης, Μαίρη Καραζήση, Λία Καράμπελα, Δημήτρης Καστανιάς, Κατερίνα Κατεβαίνη, Ελένη Κερολλάρη, Νατάσα Κορομβόκη, Κωνσταντίνος Κουτρής, Γεωργία Κυριακάκου, Χάρης Λεοντσίνι, Ανδριάνα Λουκίδη, Ευφροσύνη Μάνη, Αγγελική Μανωλοπούλου, Δάφνη Μαρκάκη, Γιώργος Μιχαήλ, Στέφανος Μουαγκιέ, Ρόμπερτ Ίαν Ούκο Κιμπέτ Μπαμπού, Ειρήνη Niamouaia Ontoul,

Ίων-Γιάννης Νικολούλιας, Δανάη Πάνου, Ευγενία Παπαγεωργίου, Κέλλυ Παπαδοπούλου, Μαριάννα Παππά, Μυρίνη Παρασκευοπούλου, Αποστόλης Πολυκρέτης, Χριστίνα Πρίφτη, Ειρήνη Τάσση, Νεφέλη Τζεβελέκη, Ηλίας Άρης Τοπάλογλου, Λήδα Τουλουμάκου, Κωνσταντίνος Τριαντακωνσταντής, Βασίλειος Σκαρμούτσος, Κωνσταντίνος Σπυρίδωνος, Παναγιώτης Φανάρας, Μάριος Φέσκο, Χριστόφορος Χριστοδούλου.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΔΡΑΣΗ Κυριακή 13 Νοεμβρίου Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές Συντονισμός: Σοφία Ευτυχιάδου, θεατρολόγος

© Ian Douglas

[χορός]

Judson Church is Ringing in Harlem (Μade-to-Μeasure) Twenty Looks or Paris is Burning at The Judson Church (M2M)

Trajal Harrell 13-14.11. 2016 Μικρή Σκηνή | 19:00 Η παράσταση είναι στα αγγλικά.

Πώς επανατίθενται οι προβληματισμοί γύρω από το σώμα ως πεδίο πολιτικών και κοινωνικών αντιπαραθέσεων, διεκδίκησης της διαφορετικότητας, με το πάντρεμα δύο φαινομενικά ασύνδετων χορευτικών στιλ; Ο Τράγιαλ Χάρρελ επιχειρεί μια διασταύρωση του voguing και του μεταμοντέρνου χορού, όχι τόσο για να αναπαράγει το γενικευμένο κλίμα της αντικουλτούρας των όψιμων 60s, όσο για να επαναφέρει στο προσκήνιο το σώμα, ως πυρήνα συγκρότησης του εαυτού και διεκδίκησης της διαφορετικότητας. Στο Judson Church is Ringing Harlem – παραλλαγή για τρεις χορευτές του έργου Twenty Looks or Paris is Burning, το οποίο προσαρμόζεται στον εκάστοτε χώρο παρουσίασης– ο Τράγιαλ Χάρρελ φέρνει την ιστορία στα «μέτρα μας»! Ο νεαρός, αντισυμβατικός χορογράφος από τη Νέα Υόρκη επιχειρεί μια queer ανάγνωση της ιστορίας, μια φανταστική συνάντηση δυο κόσμων ώστε να φωτίσει πώς το ίδιο το σώμα «διαβάζει» / ερμηνεύει τα ιστορικά γεγονότα.

Τι θα συνέβαινε ιστορικά αν ο μεταμοντέρνος χορός συναντούσε το voguing –το φανταχτερό «χορευτικό» υβρίδιο που ξεπήδησε από τις συνοικίες του Χάρλεμ στα τέλη της δεκαετίας του ‘60;

Σκηνοθετικό σημείωμα «Τι θα συνέβαινε το 1963, εάν κάποιος από τη σκηνή των αιθουσών χορού voguing του Χάρλεμ είχε κατέβει στο Γκρήνουιτς Βίλατζ για να χορέψει πλάι στα πρώιμα μεταμοντέρνα της Judson Church;» Αυτή είναι η πρόταση για όλες τις εκδοχές του Twenty Looks or Paris is Burning at The Judson Church: The Series εκτός της κατά παραγγελία εκδοχής (made-to-measure). Στην εκδοχή που θα δείτε στη Στέγη, αντιστρέφουμε την πρόταση ως εξής: «Τι θα συνέβαινε το 1963, εάν κάποιος από τα πρώιμα μεταμοντέρνα της Judson Church ανέβαινε στο Χάρλεμ για να χορέψει στη σκηνή των αιθουσών χορού voguing;». Στο Judson Church is Ringing in Harlem κάνουμε μόδα (vogue) την ιδέα της εκκλησίας (Church).

Παρότι η Judson Church είναι διάσημη ως ο εμβληματικός χώρος του μεταμοντέρνου χορού, ήταν και εξακολουθεί να είναι μια ενεργός εκκλησία. Το να ταξιδέψεις στο Χάρλεμ και σε μια διαφορετική πολιτιστική τοποθεσία θα καθιστούσε αναγκαία την εμπλοκή της ιδέας της εκκλησίας Judson, θα έπρεπε δηλαδή να «δώσεις εκκλησία» στις αίθουσες χορού. Σε ένα πλαίσιο voguing ή, γενικότερα, σε ένα αφροαμερικανικό πλαίσιο, το να «δώσεις εκκλησία» σημαίνει να δώσεις τα πάντα ή να τα πάρεις στον ύψιστο βαθμό. Συνεπώς, σε αυτό το έργο, προσπαθούμε να «δώσουμε εκκλησία» και να αφήσουμε τα πάντα πάνω στη σκηνή. Θολώνουμε τα όρια ανάμεσα στις πρώιμες μεταμοντέρνες στρατηγικές χορού (μινιμαλισμός, επανάληψη, βάδισμα, τρέξιμο, καθιστή και όρθια στάση, αυτοσχεδιασμός), τις πειραματικές μορφές από αφροαμερικανικές εκκλησιαστικές λειτουργίες και το διάδρομο του voguing, ενώ έχουμε υπέρ-επίγνωση της επιρροής της τζαζ και των μπλουζ στον πρώιμο μεταμοντέρνο χορό. Στο τέλος, ελπίζω ότι είναι μια κορυφαία δήλωση αγάπης στο χορό.

Trajal Harrell

Το voguing αντιγράφει κινησιολογικά τις πόζες των μοντέλων στις φωτογραφίσεις μόδας.

Trajal Harrell Ο Τράγιαλ Χάρρελ έγινε γνωστός χάρη στη σειρά έργων του, Twenty Looks or Paris is Burning at The Judson Church, τα οποία αντιπαρέβαλλαν θεωρητικά τη χορευτική παράδοση του voguing με την πρώιμη μεταμοντέρνα χορευτική παράδοση. Σήμερα, ο ίδιος θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους χορογράφος της νέας γενιάς. Το έργο του έχει παρουσιαστεί σε πολλούς χώρους στις ΗΠΑ και διεθνώς. Το έργο του, Judson Church is Ringing in Harlem (Made-to-Measure)/Twenty Looks or Paris is Burning at The Judson Church (M2M), ξεχωρίζει ως προς το ότι υπήρξε η πρώτη ανάθεση για χορευτικό έργο του MoMA PS1. Ο Χάρρελ έχει τιμηθεί με υποτροφία Guggenheim, βραβείο Doris Duke Impact, καθώς και με υποτροφίες από το Foundation for Contemporary Art, το Art Matters και το Saison Foundation, μεταξύ άλλων. Στο πλαίσιο της διετούς καλλιτεχνικής φιλοξενίας του στο MoMA, μέσω της Annenberg Residency, ο Χάρρελ έστρεψε την προσοχή του στο έργο του Ιάπωνα θεμελιωτή του χορού butoh, Tatsumi Hijikata. Κοιτώντας το ιδίωμα butoh μέσα από το θεωρητικό φακό της «πραγματικότητας» (realness) του voguing, ο Χάρρελ δημιουργεί μια σειρά έργων που συνδυάζουν μια στοχαστική άποψη της ιστορίας και του αρχείου με σύγχρονη χορευτική πρακτική και σύνθεση.

Χορογραφία: Trajal Harrell Χορευτές: Trajal Harrell, Thibault Lac, Ondrej Vidlar Σχεδιασμός Κοστουμιών: complexgeometries Σχεδιασμός Ήχου: Trajal Harrell Συμπαραγωγή: Danspace Project for Platform 2012: Judson@50, MoMA PS1 και HAU Hebbel am Ufer Υποστήριξη φιλοξενίας από το Impulstanz Vienna International Dance Festival Πρεμιέρα: 11-13 Οκτωβρίου 2012, Danspace Project, Νέα Υόρκη

Το Caen Amour, που έκανε πρεμιέρα τον Ιούλιο του 2016 στο Φεστιβάλ της Αβινιόν, είναι η τελευταία δημιουργία σε αυτή τη νέα καλλιτεχνική περίοδο της δουλειάς του, μετά το Used Abused and Hung Out to Dry, που έκανε πρεμιέρα στο MoMA (το οποίο έκανε και την ανάθεσή του) το Φεβρουάριο του 2013, το The Ghost of Montpellier Meets the Samurai, η πρεμιέρα του οποίου δόθηκε στο Φεστιβάλ Χορού του Μονπελιέ τον Ιούλιο του 2015, το The Return of La Argentina, που έκανε πρεμιέρα στο Εθνικό Κέντρο Χορού του Παρισιού μετά από ανάθεση του MoMA, και πιο πρόσφατα το In the Mood for Frankie, με πρεμιέρα επίσης στο MoMA, το Μάιο του 2016.

Ο τίτλος του έργου αναφέρεται στο εμβληματικό ντοκιμαντέρ Paris is Burning, στο οποίο αποτυπώνεται η γκέυ, διαφυλική και παρενδυσιακή κουλτούρα των προαστίωντης Νέας Υόρκης στη δεκαετία του ‘80.

Η ανάθεση για το Judson Church is Ringing in Harlem (Μade-to-Μeasure) / Twenty Looks or Paris is Burning at The Judson Church (M2M) υλοποιήθηκε χάρη στο Wallis Annenberg Fund for Innovation in Contemporary Art του MoMA μέσω του Annenberg Foundation και του Danspace Project’s 2012-2013 Commissioning Initiative, το οποίο λαμβάνει σημαντική υποστήριξη από το The Andrew W. Mellon Foundation.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΔΡΑΣΗ Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2016 Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές (στα αγγλικά, χωρίς διερμηνεία) Συντονισμός: Γιώργος Μητρόπουλος, δημοσιογράφος

[θέατρο]

A Piece of Work Annie Dorsen 16-17.11.2016 Μικρή Σκηνή | 19:00 Η παράσταση είναι στα αγγλικά.

Αλγοριθμική περφόρμανς έχετε δει ποτέ; Η δεινή πειραματίστρια της αμερικανικής σκηνής, Annie Dorsen μας συστήνει το ιδιότυπο θεατρικό ιδίωμά της. Πώς θα ήταν αν ανέβαζαν τον σαιξπηρικό Άμλετ ντανταϊστές, αποδομιστές, δημιουργοί διαδραστικών εφαρμογών και συστημάτων τεχνητής νοημοσύνης και αναρχικοί χάκερ του Διαδικτύου, από κοινού με τον Heiner Müller και τη Laurie Anderson; Μάλλον θα κατέληγαν σε μια αλλόκοτα πρωτότυπη και άκρως ενδιαφέρουσα αλγοριθμική περφόρμανς, δηλαδή ένα digital, παραστασιακό πλέγμα λέξεων, εικόνων, φωνών, εφέ, ρυθμών, μουσικών μοτίβων και εξελιγμένων εφαρμογών, όπως είναι η παράσταση της βραβευμένης με Obie σκηνοθέτριας και δραματουργού από τη Νέα Υόρκη. «Τι έργο τέχνης ο άνθρωπος!» αναφωνεί ο Άμλετ· μόνο που εδώ η πιο επιδραστική σαιξπηρική τραγωδία διαβάζεται υπό το πρίσμα των μεταουμανιστικών, ψηφιακών καιρών μας, με έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή να ερμηνεύει τον νεαρό πρίγκιπα της Δανίας, τον Κλαύδιο, τη Γερτρούδη, την Οφηλία και τα άλλα πρόσωπα του δράματος… Η βετεράνος Αμερικανός ηθοποιός Joan MacIntosh, από τις πρωταγωνίστριες του φημισμένου Performance Group, ερμηνεύει ζωντανά την Τρίτη Πράξη του Άμλετ, συμπράττοντας σε αυτό το ιδιοφυές σκηνικό παιχνίδι νόησης και αλγορίθμων, ανθρώπου και μηχανών, live performance και new media.

Πώς θα ήταν αν οι ντανταϊστές, οι αποδομιστές, οι δημιουργοί διαδραστικών εφαρμογών και συστημάτων τεχνητής νοημοσύνης και οι αναρχικοί χάκερ του Ίντερνετ ανέβαζαν τον σαιξπηρικό Άμλετ από κοινού με τον Heiner Müller και τη Laurie Anderson;

«Όπως έχουν επισημάνει, ο Άμλετ δεν αποτελεί μόνο το κεντρικό δραματικό έργο στην πολιτιστική συνείδηση της Δύσης αλλά και μια τραγωδία που καταπιάνεται με φαντάσματα και με το στοίχειωμα (haunting). Ωστόσο, πέρα από τις βαθυστόχαστες απόψεις που διατύπωσαν οι δύο αυτοί εξέχοντες θεωρητικοί του θεάτρου για να καταδείξουν πώς το στοίχειωμα αναδεικνύεται μέσα από αυτό το πολυσύνθετο και προκλητικό δράμα, ο Άμλετ καταπιάνεται με το στοίχειωμα και σε ένα άλλο, αρκετά διαφορετικό επίπεδο – συγκεκριμένα, σε ό,τι αφορά την ιστορική πορεία του έργου σε συνδυασμό με τη θεωρία που το συνοδεύει και τις παραστασιακές προσεγγίσεις του. Η γλώσσα μας παραμένει στοιχειωμένη από τον Σαίξπηρ, γενικότερα, και από τον Άμλετ, ειδικότερα, και μάλιστα σε τόσο μεγάλο βαθμό, ώστε όποιος διαβάζει το κείμενο για πρώτη φορά εκπλήσσεται διαπιστώνοντας πόσες από τις αράδες του έργου τού είναι ήδη γνώριμες. Ακόμα και οι πιο έμπειροι αναγνώστες (ή θεατές) του Άμλετ δεν μπορούν να απαλλαγούν από την εντύπωση ότι το έργο είναι στην πραγματικότητα ένα πλέγμα από παραθέματα. Η βραχεία (εικονική) μνήμη μας στοιχειώνεται από τον Άμλετ». Από το Η στοιχειωμένη σκηνή – Το θέατρο ως μηχανή μνήμης του Marvin Carlson (2003).

Ακριβώς επειδή στο Α Piece of Work οι αλγόριθμοι αλλάζουν διαρκώς, κάθε παράσταση είναι διαφορετική και κάθε βραδιά μια εμπειρία μοναδική, επανασυστήνοντάς μας τόσο τον Άμλετ όσο και αυτά που πιστεύουμε ότι μπορεί να είναι το θέατρο.

Σκηνοθετικό σημείωμα Οι αλυσίδες του Μαρκόφ ή, για μεγαλύτερη ακρίβεια, τα στατιστικά μοντέλα N-gram αποτελούν τη βάση του εγχειρήματός μας. Πρόκειται για «μηχανές πεπερασμένων καταστάσεων», πράγμα που σημαίνει ότι ούτε διευρύνονται ούτε γίνονται σοφότερες. Με άλλα λόγια, δεν έχουν μνήμη. Οι αλυσίδες του Μαρκόφ αναλύουν τις ακολουθίες λέξεων που εμφανίζονται σε ένα δεδομένο κείμενο-πηγή (κείμενο εισόδου), με τη δυνατότητα να δημιουργήσουν ένα νέο κείμενο, σύμφωνα με τη συχνότητα ή τη σπανιότητα των προτύπων εισόδου. Κάθε φορά που εκτελείται το πρόγραμμα, κάνει νέες, πιθανοτικές επιλογές, οι οποίες μπορεί να διαφέρουν σε εκπληκτικό βαθμό από παράσταση σε παράσταση. Ωστόσο, κάθε επιλογή εξαρτάται μόνο από την τρέχουσα κατάσταση και όχι από εκείνες που προηγήθηκαν. Οι αλυσίδες του Μαρκόφ καλύπτουν ένα τεράστιο εύρος εφαρμογών – από την ιατρική και τα οικονομικά έως τη μουσική, τις μηχανές αναζήτησης και τη συμπίεση δεδομένων. Ωστόσο, αυτό που με προσέλκυσε είναι η δυνατότητά τους να λειτουργήσουν σε ένα συνεχές παρόν. Το θέατρο φέρεται να προσβλέπει συχνά σε μια τέτοια κατάσταση, αλλά στην πράξη είναι ένα μέσο πλασμένο από τη μνήμη. Αυτό είναι εμφανές στα πάντα – στο πάθος του για την ίδια του την ιστορία, στην εξάρτησή του από την εξέλιξη της δράσης συναρτήσει του χρόνου, στην παραγωγική λειτουργία του μέσω της επανάληψης και της απομνημόνευσης αράδων και κινήσεων, καθώς και στη χρήση της γλώσσας, η οποία κατά τη στιγμή της παράστασης υπενθυμίζει προηγούμενες καταστάσεις και υποκειμενικότητες, επιθυμίες και ανάγκες.

Οι αλγόριθμοι που χρησιμοποιούμε σε αυτή την παράσταση είναι απλοί – παρακάμπτουν, ταξινομούν, αντικαθιστούν και αναδιατάσσουν. Δεν γνωρίζουν τι λένε ή τι είπαν πρωτύτερα. Δεν ξέρουν τι είναι θλίψη ή εκδίκηση, τι είναι είσοδος ή έξοδος από τη σκηνή. Παίρνουν τη μία απόφαση μετά την άλλη, ξανά και ξανά, παράγοντας μια συνεχή ροή αποτελεσμάτων χωρίς αιτίες, καθώς και αιτίες χωρίς αποτελέσματα. Έχουμε χωρίσει την παράσταση σε πέντε μέρη, σύμφωνα με τις αρχικές πέντε πράξεις του σαιξπηρικού έργου. Τα πέντε περάσματα μέσα από το κείμενο χρησιμοποιούν πέντε διακριτές αρχές της αλγοριθμικής επανεγγραφής (rewriting).

1. Επιλογή αποσπάσματος από το 5% της έκτασης του έργου, μεταπηδώντας ανάμεσα στις σκηνές.

2. Επιλογή σύντομων αράδων του έργου, με κριτήριο λέξεις-κλειδί. Διατρέχουμε το έργο και εντοπίζουμε φραστικές και ηχητικές επαναλήψεις.

3. Ανάλυση όλων των μονολόγων και αναζήτηση γραμματικών δομών. Αντικατάσταση ουσιαστικών με άλλα ουσιαστικά και ρημάτων με άλλα ρήματα. Επιλογή ομάδων των πιο διαδεδομένων γραμματικών φράσεων (προσδιοριστής-επίθετο-ουσιαστικό ή πρόθεση-προσδιοριστής-ρήμα).

4. Δημιουργία νέων σκηνών μέσα από την αναδιάταξη λέξεων χρησιμοποιώντας τις αλυσίδες του Μαρκόφ.

5. Δημιουργία ενός νέου φινάλε (Πράξη Ε΄, Σκηνή 2) μέσα από την αναδιάταξη γραμμάτων χρησιμοποιώντας τις αλυσίδες του Μαρκόφ.

Annie Dorsen

Annie Dorsen Η Άνι Ντόρσεν είναι συγγραφέας και σκηνοθέτρια που δουλεύει σε ένα μεγάλο εύρος πεδίων, στα οποία περιλαμβάνονται το θέατρο, ο κινηματογράφος, ο χορός και, από το 2009, η αλγοριθμική περφόρμανς. Πρόσφατα, το αλγοριθμικό μουσικοθεατρικό κομμάτι της, Yesterday Tomorrow, έκανε πρεμιέρα στο Holland Festival. Το προηγούμενο αλγοριθμικό της πρότζεκτ, A Piece of Work, έκανε πρεμιέρα στο On the Boards του Σηάτλ και στη συνέχεια παρουσιάστηκε στο Parc de la Villette (Παρίσι), στο Next Wave Festival της Μουσικής Ακαδημίας του Μπρούκλυν (Νέα Υόρκη) και αλλού. Το 2012, δημιούργησε το Spokaoke, ένα συμμετοχικό πρότζεκτ καραόκε που χρησιμοποιεί πολιτικές και ιστορικές ομιλίες αντί για ποπ τραγούδια.

Σύλληψη & Σκηνοθεσία: Annie Dorsen Προγραμματισμός Συστημάτων: Mark Hansen Βοηθός Προγραμματισμού: Dylan Fried Ερμηνεία: Joan MacIntosh Σκηνικά & Βίντεο: Jim Findlay Σχεδιασμός Ήχου & Δικτύου: Greg Beller Σχεδιασμός Φωτισμών: Bruno Pocheron και Ruth Waldeyer Επιπλέον Προγραμματισμός: Scott Shepherd και Paul Calley Βοηθός Σχεδιασμού Βίντεο: Ryan Holsopple Τεχνικός Ήχου: Etienne Graindorge Διεύθυνση ομάδας: Alexandra Rosenberg

Το πρώτο της αλγοριθμικό θεατρικό έργο, Hello Hi There, έκανε πρεμιέρα στο Streirischer Herbst (Γκρατς Αυστρίας) το 2010 και έκτοτε παρουσιάστηκε σε περισσότερα από 20 θέατρα και φεστιβάλ στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Είναι συνδημιουργός του μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ, Passing Strange, το οποίο σκηνοθέτησε επίσης η ίδια. Ο Spike Lee δημιούργησε μια ταινία για την παραγωγή του συγκεκριμένου έργου, η οποία έκανε πρεμιέρα στο κινηματογραφικό φεστιβάλ Sundance το 2009 και στη συνέχεια προβλήθηκε σε αναρίθμητα κινηματογραφικά φεστιβάλ, από το Tribeca έως το Southwest, ενώ κυκλοφόρησε στις αίθουσες προτού μεταδοθεί στη σειρά Great Performances του αμερικανικού δικτύου PBS. Έχει τιμηθεί με βραβείο Obie το 2008 και με το βραβείο Herb Alpert για τις Τέχνες το 2014.

Συμπαραγωγή: BIT Teatergarasjen (Μπέργκεν), Black Box Teater (Όσλο), Brooklyn Academy of Music (Νέα Υόρκη), brut (Βιέννη), On the Boards (Σηάτλ) και Théâtre de la Villette (Παρίσι). Το A Piece of Work είναι ένα πρότζεκτ του House on Fire, που αναπτύχθηκε με την υποστήριξη του προγράμματος Culture της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πρόσθετη υποστήριξη παρείχαν ο Δήμος Βιέννης και το On the Boards μέσω του Performance Production Program. Αναπτύχθηκε εν μέρει στο Live Arts Bard, το πρόγραμμα ανάθεσης και φιλοξενίας καλλιτεχνών του Richard B. Fisher Center for the Performing Arts στο Bard College.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΔΡΑΣΗ Πέμπτη 17 Νοεμβρίου Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές (στα αγγλικά, χωρίς διερμηνεία) Συντονισμός: Γρηγόρης Ιωαννίδης, κριτικός θεάτρου και επίκουρος καθηγητής του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών

© Paula Court

[θέατρο]

Who Left This Fork Here Daniel Fish 16-17.11.2016 Κεντρική Σκηνή | 21:00 Η παράσταση είναι στα αγγλικά.

«Παρακαλώ, μην πατάτε τις τούρτες». Mάλλον δεν περιμένετε να ακούσετε αυτήν τη σύσταση πριν από μια παράσταση των Τριών Αδερφών του Τσέχοφ. Με αυτήν, όμως, ξεκινά η 56λεπτη περφόρμανς-ανατομία της τρίτης πράξης του τσεχοφικού δράματος, διά χειρός του καταξιωμένου Αμερικανού πειραματιστή σκηνοθέτη και μετρ του live-mixing Ντάνιελ Φις. Τρεις γυναίκες-περφόρμερ, διαφορετικών ηλικιών, βρίσκονται ανάμεσα σε γενέθλιες τούρτες, κάμερες, καλώδια, λαμπτήρες και βιντεοπροβολές. Είναι άραγε η Όλγα, η Ιρίνα και η Μάσα; Ίσως. Το βέβαιο είναι πως πρόκειται για μια απρόβλεπτη διαχείριση των Τριών Αδερφών, ένα ηλεκτρισμένο σκηνικό ποίημα αποκαλυπτικό της οριακής κατάστασης των τσεχοφικών ηρωίδων όσο και μιας νέας θεατρικότητας... Με ένα σώμα έργων που κινούνται στους χώρους του θεάτρου, του κινηματογράφου, της όπερας και του δοκιμίου, ο Ντάνιελ Φις είναι ο δημιουργός ενός εννοιολογικού θεάτρου που δεν στερείται ζωντάνιας και συγκίνησης, είτε πρόκειται για τη σκηνοθεσία ενός κλασικού έργου του Σαίξπηρ ή του Μολιέρου είτε για μία και μόνο σκηνή από ένα σενάριο, όπως έγινε με την Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού του Charlie Kaufman ή με αποσπάσματα από τα μυθιστορήματα των Jonathan Franzen και David Foster Wallace.

«Παρακαλώ, μην πατάτε τις τούρτες». Οι Τρεις Αδερφές του Τσέχοφ σε ένα ηλεκτρισμένο σκηνικό ποίημα αποκαλυπτικό της οριακής κατάστασης των τσεχοφικών ηρωίδων.

Σκηνοθετικό σημείωμα Το φθινόπωρο του 2012 συγκέντρωσα μια ομάδα ηθοποιών στη Νέα Υόρκη, στο Baryshnikov Arts Center, για να αρχίσουμε να δουλεύουμε πάνω στις Τρεις Αδερφές του Τσέχοφ. Η δουλειά μας διακόπηκε απότομα, εξαιτίας του τυφώνα Σάντυ. Στα τρία χρόνια που μεσολάβησαν ανάμεσα στις πρώτες εκείνες πρόβες και στην πρεμιέρα του έργου, το Δεκέμβριο του 2015, ζευγάρια δημιουργήθηκαν, απέκτησαν παιδιά, απομακρύνθηκαν· πέθαναν γονείς, φίλοι και μέντορες· όλοι μας κάναμε νέα πρότζεκτ, ταξιδέψαμε, επιστρέψαμε. Το ίδιο το έργο γνώρισε πολλές παραλλαγές, όπως τη χρήση ζωντανής και online μετάφρασης του τσεχοφικού κειμένου, το ρολόι του εθνικού χρέους, ζωντανή ροή από το Twitter· δούλεψα με μια τεράστια ομάδα επαγγελματιών ηθοποιών, μη-ηθοποιών, εικαστικών καλλιτεχνών, designers και με έναν μαθηματικό. Οι ηλικίες τους κυμαίνονταν από 6 έως 82. Η παράσταση που θα δείτε είναι το αποκορύφωμα ενός έργου που ξεκίνησε με ένα ρωσικό έργο του 19ου αιώνα και σταθερά, δραστικά, απομακρύνθηκε από αυτό, επανερχόμενο στην εσωτερική ζωή του και απομακρυνόμενο ξανά για να προσγειωθεί στην παρούσα στιγμή.

Daniel Fish

Ο τίτλος της παράστασης αναφέρεται σε ένα ασήμαντο πιρούνι που κάνει την εμφάνισή του στο τέλος του έργου Τρεις Αδερφές του Τσέχοφ.

Daniel Fish Ο Ντάνιελ Φις είναι σκηνοθέτης, εγκατεστημένος στη Νέα Υόρκη, ο οποίος παράγει έργο στα όρια θεάτρου, κινηματογράφου και όπερας. Αντλεί υλικό από ένα ευρύ φάσμα ιδιωμάτων και πρωτογενούς ύλης, όπως θεατρικά έργα, κινηματογραφικά σενάρια, σύγχρονη λογοτεχνία, στρατιωτικά ημερολόγια, δοκίμια και τυχαίους ήχους. Στα πρόσφατα έργα του περιλαμβάνονται τα Who Left This Fork Here (2015), Oklahoma (2015), The Source του συνθέτη Ted Hearne (2014) και Eternal (2013). Έργα του έχουν παρουσιαστεί σε θέατρα και φεστιβάλ ανά τις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Έχει λάβει αναθέσεις για έργα και καλλιτεχνικές φιλοξενίες από το MacDowell Colony, το Baryshnikov Arts Center, το Mass MOCA, το Chocolate Factory, το Bushwick Starr και το LMCC/ Governor’s Island. Επίσης, έχει διδάξει στη σχολή Juilliard, στο Bard College, στο πανεπιστήμιο Princeton και στο Τμήμα Design για Θέατρο και Κινηματογράφο του πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, NYU/Tisch. Είναι απόφοιτος του Τμήματος Παραστατικών Σπουδών του πανεπιστημίου Northwestern.

Σύλληψη & Σκηνοθεσία: Daniel Fish Σκηνικά, Βίντεο & Ήχος: Jim Findlay Αρχικός σχεδιασμός φωτισμών: Christopher Kuhl Επανασχεδιασμός φωτισμών: Devin Cameron Επιπλέον Μουσική: Bobby Previte, Philip White Κοστούμια: Terese Wadden Διεύθυνση Παραγωγής: Jeff Larson Βοηθοί Σκηνοθέτη: Ben Hoover, Ashley Tata Ηχοληψία: Stephen Bruckert Ερμηνεύουν: Jenny Bacon, Valda Setterfield, Auden Thornton

Το Who Left This Fork Here αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια φιλοξενίας στο Baryshnikov Arts Center (BAC) το 2012 και το 2014, και μέσω μιας υποτροφίας MacDowell Colony Fellowship. Η πρεμιέρα του δόθηκε στο BAC το 2015.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ Τετάρτη 16 Νοεμβρίου Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές (στα αγγλικά, χωρίς διερμηνεία) Συντονισμός: Γρηγόρης Ιωαννίδης, κριτικός θεάτρου και επίκουρος καθηγητής του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών Παρασκευή 18 Νοεμβρίου Eργαστήριο με τον Daniel Fish (στα αγγλικά, χωρίς διερμηνεία)

[συμπόσιο]

Υπάρχει άραγε μια «νέα» αμερικανική πρωτοπορία; Κριτικές προσεγγίσεις στη σύγχρονη αμερικανική πειραματική σκηνή 18.11.2016 Μικρή Σκηνή | 19:00-21:00 Είσοδος ελεύθερη Στα αγγλικά, με ταυτόχρονη μετάφραση στα ελληνικά Θα αναμεταδοθεί ζωντανά

Μπορούν οι τρέχουσες πολιτικές και κοινωνικές αναταραχές, στο αμερικανικό και το παγκόσμιο επίπεδο, να μετασχηματίσουν την ίδια την έννοια της πρωτοπορίας; Μπορεί το θέατρο cyborg να ξαναφανταστεί τα σώματα επί σκηνής, αλλά επίσης να ανακατασκευάσει ριζικά τις προσωπικές και συλλογικές αφηγήσεις; Πώς οι πειραματικές χορογραφικές πρακτικές υπερβαίνουν τις δυαδικότητες του φύλου και αμφισβητούν ειδολογικά και θεσμικά πλαίσια, διερευνώντας συγχρόνως νέους τρόπους επικοινωνίας και αντίληψης; Ποιες είναι οι δομικές ομοιότητες μεταξύ της τέχνης της περφόρμανς και της κουλτούρας της διασημότητας; Με τους: James Harding, David Savran, Jennifer Parker-Starbuck, Miriam Felton-Dansky, Philip Auslander Επιστημονική επιμέλεια και Συντονισμός: Κάτια Αρφαρά

Κορυφαίοι Αμερικανοί ακαδημαϊκοί θα διερευνήσουν τις σύγχρονες πειραματικές πρακτικές στις ΗΠΑ, διερωτώμενοι για την επιρροή τους στην ιστορία, την ταυτότητα και την καθημερινή ζωή.

James Harding Η αόρατη πρωτοπορία: Σκέψεις πάνω σε πολιτικά κινήματα και σύγχρονους αβανγκάρντ σχηματισμούς Σημείο εκκίνησης είναι το μυθιστόρημα The Almanac of the Dead (1991) της αυτόχθονας Αμερικανίδας συγγραφέως Leslie Marmon Silko, στο οποίο παρουσιάζεται ένα προφητικό όραμα μιας γυναίκας Μάγια, που βλέπει το μέλλον: «Οι άνθρωποι θα πρέπει να συνεχίσουν τις καθημερινές τους συνήθειες, γιατί ήταν ήδη σε εξέλιξη μια μεγάλη μετατόπιση των ανθρώπινων πληθυσμών στις ηπείρους και δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσαν να κάνουν τα ανθρώπινα όντα για να την ανακόψουν. […] Ούτε φράχτες ούτε τοίχοι μπορούσαν να ανακόψουν […αυτούς που έρχονταν]· όπλα και βόμβες δεν μπορούσαν να τους ανακόψουν. Δεν είχαν το φόβο του θανάτου·» (Silko, 735-736). Αυτή η εικόνα μαζικής μετανάστευσης εντυπωσιάζει όχι μόνο για την προφητική επίγνωση των πληθυσμιακών μετακινήσεων που βλέπουμε σήμερα να εκτυλίσσονται σε παγκόσμια κλίμακα, αλλά επίσης και για αναγνώρισή αυτών των μαζών ως παραγνωρισμένης και ασυγκράτητης πολιτικής δύναμης, για την ακρίβεια μάλιστα ως μιας ισχυρής και φαινομενικά αόρατης πρωτοπορίας η οποία, αν και δεν εμπίπτει στις δημοφιλείς αντιλήψεις επαναστατικής θέρμης, δεν παύει ωστόσο να είναι σε μια διαδικασία ριζικού μετασχηματισμού της αμερικανικής αλλά και της παγκόσμιας πολιτικής τάξης. Μήπως αυτές οι πληθυσμιακές μετακινήσεις μετασχηματίζουν επίσης ριζικά και την ίδια την έννοια της πρωτοπορίας; Η ανακοίνωση αυτή θεωρεί ότι στις ΗΠΑ και αλλού οι πιο γόνιμες καλλιτεχνικές πρωτοπορίες είναι εκείνες που συμμαχούν με αυτούς που δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα και είναι αόρατοι, οι οποίοι βρίσκονται κυριολεκτικά στην αιχμή επειδή κατακλύζουν σύνορα τα οποία αρνούνται να αναγνωρίσουν ή να νομιμοποιήσουν. Ο Τζέημς Χάρντινγκ είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Θεάτρου και Παραστατικών Σπουδών στο University of Maryland, College Park και, αυτήν την περίοδο, ερευνητής στο Freie Universität του Βερολίνου. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του τιτλοφορείται Performance, Transparency and the Cultures of Surveillance. Προηγούμενα βιβλία του: The Ghosts of the AvantGarde(s): Exorcising Experimental Theater and Performance (2013) και Cutting Performances: Collage Events, Feminist Artists, and the American Avant-Garde (2011).

David Savran Από το Wooster Group στον Richard Maxwell Η θεατρική ομάδα Wooster Group, που ιδρύθηκε τη δεκαετία του 1970, έχει αποδειχθεί η πιο επιδραστική από όλες τις πειραματικές ομάδες της Νέας Υόρκης, τόσο στις ΗΠΑ όσο και διεθνώς. Εκτός από την επάξια φήμη που έχουν κατακτήσει σε ατομικό επίπεδο τα μέλη της ομάδας, η ίδια η ομάδα έχει συνεργαστεί με αναρίθμητους κορυφαίους καλλιτέχνες των παραστατικών τεχνών, πολλοί από τους οποίους έκαναν τα πρώτα τους βήματα με την ομάδα αυτή. Ανάμεσα στους συνεργάτες της, ο Ρίτσαρντ Μάξγουελ αποτελεί ένα μοναδικό συνδυασμό δραματουργού, σκηνοθέτη και μουσικοσυνθέτη, ο οποίος έχει αναπτύξει ένα μοναδικό ύφος που μπορεί ήδη να ανιχνευθεί στο Wooster Group. Σε αντίθεση με την ομάδα, ωστόσο, ο Μάξγουελ ισοπεδώνει το χαρακτήρα, τη δράση και τους διαλόγους, ενώ σπινθηροβολεί με μια καταπιεσμένη υπέρ-θεατρικότητα. Ο Ντέηβιντ Σάβραν είναι ειδικός στο θέατρο των ΗΠΑ, στο μουσικό θέατρο και στην κοινωνική θεωρία, ενώ το βιβλίο του, Highbrow/Lowdown: Theater, Jazz, and the Making of the New Middle Class, τιμήθηκε με το βραβείο Joe A. Callaway. Έχει υπάρξει κριτής στα βραβεία Obie, Lucille Lortel και Πούλιτζερ (στην κατηγορία Δραματικής Τέχνης) και είναι Διακεκριμένος Καθηγητής στην έδρα Vera Mowry Roberts στο Αμερικανικό Θέατρο του The Graduate Center City University της Νέας Υόρκης.

Jennifer Parker-Starbuck Διαμεσικά πλαίσια στη «νέα» αμερικανική περφόρμανς Αυτή η ομιλία εξετάζει διάφορους καλλιτέχνες των ΗΠΑ, τα έργα των οποίων εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τις νέες τεχνολογίες στη μορφή και το περιεχόμενο. Ανάμεσά τους είναι οι: Daniel Fish, Annie Dorsen, Royal Osiris Karaoke Ensemble, Andrew Schneider και Michelle Ellsworth. Σε μια εποχή όπου οι τεχνολογίες έχουν απορροφηθεί σε αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «συνείδηση cyborg» και χρησιμοποιούνται σχεδόν παντού, στις περφόρμανς και στην καθημερινή ζωή, αυτοί οι καλλιτέχνες εξακολουθούν να θέτουν στο προσκήνιο πτυχές των νέων μέσων για να διερευνήσουν δυνατότητες του πώς να κατευθύνουμε άλλες ζωές/σώματα, να επανεξετάζουμε τις ιστορικές πηγές, να αμφισβητούμε και να διευρύνουμε την επιστήμη και την κοινωνικότητα και να επεκτείνουμε την κοινωνική και φορέσιμη τεχνολογία μας στην περφόρμανς.

Η Καθηγήτρια Τζένιφερ Πάρκερ-Στάρμπακ είναι Πρόεδρος του Τμήματος Δραματικής Τέχνης, Θεάτρου και Περφόρμανς στο University of Roehampton του Λονδίνου. Είναι συν-αρχισυντάκτρια του Theatre Journal και συγγραφέας των βιβλίων Cyborg Theatre (εκδ.

Palgrave 2011, 2014), Performance and Media (με τους Bay-Cheng και Saltz, εκδ. University of Michigan Press, 2015), καθώς και συνεπιμελήτρια του τόμου Performing Animality (Palgrave, 2015). Η δημοσίευσή της, ““Animal Ontologies and Media Representations: Robotics, Puppets, and the Real of War Horse” (Theatre Journal, 2013), τιμήθηκε με το βραβείο ATHE Εξαιρετικού Άρθρου για το 2014.

Miriam Felton-Dansky Χορογραφικές συγκρούσεις: Φύλο, Περφόρμανς και ο Θεσμός Ο Trajal Harrell διαχειρίζεται τη σύγκρουση μεταξύ της παρενδυσιακής κουλτούρας των αιθουσών χορού και του μεταμοντέρνου χορού, ενώ ο Miguel Gutierrez σκηνοθετεί σε χώρους μουσείων queer χορογραφίες που διαφεύγουν την ταξινόμηση σε είδη. Η Vanessa Anspaugh χορογραφεί το Τέλος των Ανδρών (The End of Men), με ένα ανσάμπλ αποκλειστικά ανδρών χορευτών. Η Erin Markey υποδύεται μια έφηβη, η οποία είναι ερωτευμένη με ένα καράβι που είναι επίσης άλογο –σε ερμηνεία της τρανς περφόρμερ Becca Blackwell– στο A Ride on the Irish Cream. Στη Νέα Υόρκη, τα τελευταία χρόνια, αυτοί και άλλοι καλλιτέχνες έχουν ταυτόχρονα αμφισβητήσει ειδολογικές και θεσμικές ταξινομήσεις, καθώς και τις δυαδικότητες του φύλου και της σεξουαλικότητας. Η συγκεκριμένη ομιλία χαρτογραφεί ένα μέρος του συνολικού τοπίου τέτοιων έργων, διερευνώντας το έδαφος αλληλοεπικάλυψης του φύλου, του είδους της περφόρμανς και του θεσμού στη σύγχρονη αμερικανική πρακτική. Η Μίριαμ Φέλτον-Ντάνκσυ είναι Βοηθός Καθηγήτρια Θεάτρου και Περφόρμανς στο Bard College της Νέας Υόρκης και κριτικός θεάτρου για τη Village Voice. Είναι συντάκτρια στο περιοδικό Theater, ενώ δοκίμιά της έχουν δημοσιευτεί στα Theater, Theatre Journal, TDR, PAJ και The Oxford Handbook of Dance and Theater. Γράφει ένα βιβλίο σχετικά με τη viral performance, από την εποχή του μοντερνισμού έως τις σύγχρονες πρακτικές.

Philip Auslander Η φήμη: Η τέχνη της περφόρμανς και η κουλτούρα της διασημότητας Τα τελευταία χρόνια, έχουμε δει την εισβολή της κουλτούρας της διασημότητας στην τέχνη της περφόρμανς, τόσο υπό την έννοια ότι διασημότητες από άλλους χώρους, όπως η μουσική και ο κινηματογράφος, αναλαμβάνουν να εμφανιστούν σε περφόρμανς, όσο και από το ότι η περφόρμανς έχει καταστεί πλατφόρμα για την καλλιέργεια μιας ταυτότητας διασημότητας. Θεωρώ ότι υπάρχουν ορισμένες δομικές ομοιότητες ανάμεσα στις αντίστοιχες σχέσεις μεταξύ των διασημοτήτων και των θαυμαστών τους και των καλλιτεχνών περφόρμανς και του κοινού τους. Αυτές οι ομοιότητες μπορούν να συγκροτηθούν γύρω από τις έννοιες της αναπαράστασης, της αυθεντικότητας, της αφήγησης. Όπως η διασημότητα, έτσι και η περφόρμανς συνεπάγεται μια διαλεκτική παρουσίας και αναπαράστασης, στην οποία τα εν λόγω στοιχεία είναι διαθέσιμα στο κοινό κυρίως ως αναπαραστάσεις που προκαλούν μια επιθυμία βίωσης της παρουσίας τους. Ο Φίλιπ Αουσλάντερ είναι Καθηγητής στη Σχολή Φιλολογίας, Μέσων και Επικοινωνίας του Georgia Institute of Technology στην Ατλάντα της Τζώρτζια (ΗΠΑ). Γράφει πάνω στην ποπ μουσική, την τέχνη της περφόρμανς και την κουλτούρα των μέσων. Οι δημοφιλέστερες δημοσιεύσεις του είναι τα βιβλία Liveness: Performance in a Mediatized Culture και Performing Glam Rock: Gender, Theatricality and Popular Music. Είναι επίσης επαγγελματίας κινηματογραφικός ηθοποιός.

© Satchel Spencer

[θέατρο]

Phone Homer Michelle Ellsworth 20-21.11.2016 Μικρή Σκηνή | 19:00

Καλώς ήρθατε σε ένα αλά-Woody Allen σύμπαν, γεμάτο κίονες και μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου απομυθοποιούνται εξίσου οι μύθοι αλλά και τα… χάμπουργκερ! Χαρισματική περφόρμερ, εμπνευσμένη χορογράφος και διακεκριμένη video-artist, η Μισέλ Έλσγουορθ καταφθάνει με το «ελληνικό» multimedia σόλο της, έναν ευφυή, σουρεαλιστικό φόρο τιμής στη μυθική Κλυταιμνήστρα. Μπλέκοντας έντεχνα τη ζωντανή περφόρμανς με τη stand-up-comedy, η Έλσγουορθ αυτοσκηνοθετείται στο one-woman-show της, έχοντας η ίδια τόσο τη δραματουργική όσο και την τεχνολογική επιμέλειά του. Αντλώντας υλικό από την ομηρική Ιλιάδα, αλλά και από την Ορέστεια του Αισχύλου, καθώς και από τη διαμονή της στην Κάλυμνο, δημιουργεί μια ολόκληρη διαδικτυακή πλατφόρμα αφιερωμένη στην Κλυταιμνήστρα και τα ενδιαφέροντά της. Ερμηνεύοντας η ίδια μια «άλλη», μεταμοντέρνα Κλυταιμνήστρα, τόσο απελπισμένα μοναχική όσο ο Edward Snowden, κατασκευάζει προηγμένες διαδραστικές εφαρμογές με βάση το Kinect, επιστρατεύει σατιρικά «χειροποίητα» βίντεο, στήνει ψευδο-ακαδημαϊκές και εντελώς παράλογες TED ομιλίες, καλωδιώνεται ώστε να μιλά μέσω Skype με τον Αγαμέμνονα, τον Αίγισθο, την Ωραία Ελένη και την πιστή Πηνελόπη και δεν παραλείπει να κάνει τις δικές της απροσδόκητες θυσίες.

Ένα απροσδόκητο multimedia σόλο με τον Αγαμέμνονα και τον Αίγισθο στο Skype και τη μυθική Κλυταιμνήστρα καλωδιωμένη στο Google.

Michelle Ellsworth Η Μισέλ Έλσγουορθ χρησιμοποιεί τον επεκταμένο ορισμό της για το χορό, καθώς επίσης βίντεο, κείμενα, γλυπτές περφόρμανς και τον Παγκόσμιο Ιστό, για να εξερευνήσει θέματα που κυμαίνονται από τη φαρμακευτική τέχνη έως την πειραματική επιτήρηση. Τα τελευταία έργα της, στα οποία αναμειγνύονται με συνέπεια η τεχνολογία και τα αντικείμενα, έτυχαν εκτεταμένης προβολής στο άρθρο των New York Times για τα κορυφαία του 2015 στο χορό, με τίτλο «Χοροί με γκάτζετ». Αυτή την εποχή, η Έλσγουορθ εργάζεται στην ανάπτυξη του έργου The Rehearsal Artist (εν μέρει περφόρμανς και εν μέρει πείραμα κοινωνικής επιστήμης) για να παρατηρήσει πώς το νόημα και η λειτουργία ενός σώματος μεταβάλλονται καθώς αυτό συγκρούεται με άλλα σώματα, στο πλαίσιο μιας επαναλαμβανόμενης πρόβας/πειράματος. Στη συνέχεια, θα ακολουθήσει το Post-Verbal Social Network, το οποίο υιοθετεί προ-βιομηχανική τεχνολογία για την επαύξηση του σωματικού μόχθου της χορογραφίας και της κοινότητας.

Κείμενο: Όμηρος και Αισχύλος Επιλογή και προσθήκες: Michelle Ellsworth και Ann Ellsworth Ερμηνεύουν: Michelle Ellsworth (Κλυταιμνήστρα, Αίγισθος, Ελένη, Αγαμέμνων, Πηνελόπη), Tara Rynders (Ηλέκτρα) Μουσική: Dave Willey Καλλιτεχνική Διεύθυνση και Σχεδιασμός Web: Max Bernstein Σχεδιασμός Κοστουμιών & Μακιγιάζ: Markas Henry και Janice Benning

Ανάμεσα στις τιμητικές διακρίσεις της, ξεχωρίζουν ένα βραβείο Doris Duke Impact (2015), μια χορηγία NEFA National Dance Project (2014), μια υποτροφία Creative Capital (2013) και μια υποτροφία χορού του USA Artists Knight (2012). Έχει λάβει τρεις αναθέσεις από το National Performance Network Creation Fund (2004, 2007 και 2016). Στις κορυφαίες στιγμές της σκηνικής σταδιοδρομίας της συγκαταλέγονται οι παρουσίες της στο On The Boards (Σηάτλ), το Chocolate Factory (Νέα Υόρκη), το Fusebox Festival (Ώστιν, Τέξας), το Abandon Normal Devices Festival (Λίβερπουλ), το Danspace (Νέα Υόρκη), το Diverseworks (Χιούστον, Τέξας), το Dance Theatre Workshop (Νέα Υόρκη) και το Brown University (Πρόβιντενς). Η Έλσγουορθ, αυτή την εποχή, είναι Βοηθός Καθηγήτρια Χορού στο πανεπιστήμιο του Μπόουλντερ στο Κολοράντο.

Βίντεο: Bob Shannon και Max Bernstein Σχεδιασμός Σκηνικών: Priscilla Cohan Σχεδιασμός Φωτισμών: Ryan Seelig Προγραμματισμός Web: Satchel Spencer Μετάφραση: Βασίλης Δουβίτσας Το Phone Homer είναι ανάθεση του On The Boards στο Σηάτλ της πολιτείας Ουάσιγκτον (ΗΠΑ) και χρηματοδοτήθηκε εν μέρει από το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΔΡΑΣΗ Δευτέρα 21 Νοεμβρίου Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές (στα αγγλικά, χωρίς διερμηνεία) Συντονισμός: Γρηγόρης Ιωαννίδης, κριτικός θεάτρου και επίκουρος καθηγητής του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών

© Satchel Spencer

© Jenny Mae Peterson

[χορός]

a quartet Heather Kravas 20-21.11.2016 Κεντρική Σκηνή | 21:00

Στο a quartet, τέσσερις εξαιρετικοί, διαφορετικού ύφους χορευτές αναλαμβάνουν να ερμηνεύσουν τέσσερα σόλο που εκτυλίσσονται ταυτόχρονα, αντλώντας την έμπνευσή τους από ασύνδετες πηγές: μπαλέτο, παραδοσιακοί χοροί, φιγούρες από μαζορέτες και κινήσεις από διεκδικήσεις εργατών. Αυτό που τους ενώνει είναι η λέξη «θέλω», η οποία επαναλαμβάνεται από όλους στην αρχή του κομματιού και το στοιχειώνει μέχρι το τέλος. Μέσα από μια χορογραφία που βασίζεται στην ακρίβεια της κίνησης και μαρτυρά αμέτρητες ώρες προετοιμασίας, η ελληνικής καταγωγής Χίδερ Κράβας πειραματίζεται με τις διαφορετικές οντότητες μέσα στο σύνολο, προβάλλοντας τις στιγμές ομοφωνίας, τις εντάσεις και τις συγκρούσεις που αποκαλύπτουν την πολυδιάσπαση. Αναζητά το πώς η επανάληψη των μοτίβων, μέσα από την επιβεβλημένη ομοφωνία, αποκαλύπτει τη διαφορετικότητα. Μπορούν τελικά οι μονάδες, με τους αποκλίνοντες στόχους τους, να συναποτελέσουν μια ομάδα; Πώς λειτουργούν η εξαίρεση και η σύγκρουση; Πού τελειώνει το «εμείς» και πού αρχίζει το «αυτοί»; Πού φτάνουν τα «θέλω» μας, όταν αρχίζουν τα «θέλω» των άλλων;

Πού φτάνουν τα «θέλω» μας, όταν αρχίζουν τα «θέλω» των άλλων; Μπορούν οι μονάδες να συναποτελέσουν μια ομάδα; Μια παράσταση για τη διαφορετικότητα από την ελληνικής καταγωγής Heather Kravas.

Heather Kravas Η Χίδερ Κράβας είναι χορογράφος και καλλιτέχνις περφόρμανς. Από το 1995 διερευνά χορογραφικές, αυτοσχεδιαστικές και συνεργατικές πρακτικές στο σύγχρονο χορό, προκειμένου να εξερευνήσει τα όρια της χορογραφίας ως φόρμας και τις δικές της ικανότητες ως καλλιτέχνιδας. Την περίοδο 2003-2008 χορογραφούσε σε συνεργασία με την Καναδο-Ευρωπαία καλλιτέχνιδα Antonija Livingstone, ενώ από το 1999 έως το 2004 αυτοσχεδίαζε εκτενώς με την τσελίστα Okkyung Lee, ως nono twins. Από το 2001 εργάζεται ως διερμηνέας και βοηθός προβών στην ομάδα human future dance corps της DD Dorvillier και, επιπλέον, έχει συμμετάσχει σε έργα των Marina Abramovic, Jennifer Allen, Amy Cox, Dayna Hanson, Amii LeGendre και Yvonne Meier. Η Κράβας έχει την υποστήριξη του Creative Capital για το 2016, ενώ έχει τιμηθεί με τα βραβεία Doris Duke Impact το 2015 και Foundation for Contemporary Arts το 2014.

Χορογράφος: Heather Kravas Ερμηνευτές: Oren Barnoy, Cecilia Lisa Eliceche, Jennifer Kjos, Liz Santoro Συνθέτρια/Μουσικός: Dana Wachs Σχεδιάστρια Φωτισμών: Madeline Best Επίβλεψη Φωτισμών: Elliott Jenetopulos Σκηνογράφος: Jason Starkie Βοηθός Παραγωγής: Sara Jinks

Έχει υποστηριχθεί οικονομικά κατά το παρελθόν από χορηγίες των MAP Foundation, National Performance Network, King County 4Culture, PACT/Zollverein, CCNFC Belfort, f.u.s.e.d., Bossak/Heilbron Foundation, The Yard και Seattle Arts Commission. Χορογραφίες της έχουν παρουσιαστεί σε χώρους όπως οι American Realness, Chez Bushwick, The Chocolate Factory, Dance Theater Workshop, Danspace Project @ St. Mark"s Church, Fusebox Festival, The Kitchen, Movement Research @ Judson Church, On the Boards, Performance Space 122 και Tonic, καθώς και διεθνώς. Η Κράβας μεγάλωσε στο Πούλμαν της πολιτείας Ουάσιγκτον όπου, υπό την κηδεμονία της Deirdre Wilson, σπούδασε κλασικό μπαλέτο και τις πειραματικές διδασκαλίες του Grotowski. Αυτή την περίοδο ζει στο Σηάτλ.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΔΡΑΣΗ Κυριακή 20 Νοεμβρίου Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές (στα αγγλικά, χωρίς διερμηνεία) Συντονισμός: Νίνα Αλκαλάη, θεωρητικός του χορού

© Jenny Mae Peterson

Υποστηρικτές: On the Boards, Performance Space 122, The Kitchen, 4Culture, MAP Foundation, National Performance Network, CCN à Belfort, PACT/Zollverein

© Ian Douglas

[χορός]

Age & Beauty Part 1: Mid-Career Artist/ Suicide Note or &:-/ Miguel Gutierrez 24-25.11.2016 Μικρή Σκηνή | 19:00 Η παράσταση είναι στα αγγλικά.

Ο Miguel Gutierrez κατέκτησε μια ξεχωριστή θέση στη σκηνή του χορού και της περφόρμανς της Νέας Υόρκης εκφράζοντας πάντα με ειλικρίνεια στο έργο του τις αγωνίες και τους προβληματισμούς της γενιάς του. Μετά από μια σειρά επιτυχημένων παραστάσεων, είχε την τύχη και το σθένος να κάνει μια πολύ μεγάλη παραγωγή, το And Lose the Name of Action, που περιόδευσε στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Κέρδισε βραβεία, τίτλους, αποδοχή, όμως μετά ένιωσε την ανάγκη να επιστρέψει σε μικρότερης κλίμακας και πιο αυτοσχέδιους και ελεύθερους τρόπους παραγωγής, προκειμένου να μιλήσει για το μεγάλο ερώτημα της επανατοποθέτησης απέναντι στη ζωή όταν κάποιος φτάνει στη «μέση ηλικία» και, παρεμπιπτόντως, στα μισά της καριέρας του. Ποιοι είναι οι στόχοι που αναθεωρούνται και πώς ονειρευόμαστε τη ζωή «από εδώ και πέρα»; Ποιες είναι οι προκλήσεις σε αυτή τη φάση της ζωής; Έχοντας συμμετάσχει ενεργά στα κινήματα διεκδικήσεων της ομοφυλοφιλικής κοινότητας της Νέας Υόρκης, αποφασίζει να κάνει μια τριλογία πάνω στο ζήτημα της ταυτότητας και του φύλου από τη σκοπιά της μέσης ηλικίας. Πώς αντιμετωπίζεται ένας μεσήλικας ομοφυλόφιλος χορογράφος από ένα σύστημα που σαφώς εξαίρει τη νεότητα και τη φρεσκάδα; Και πώς αντιμετωπίζουμε οι ίδιοι το στόχο να γεράσουμε όμορφα, όταν όλα είναι φτιαγμένα για κάποιους που δεν θα γεράσουν ποτέ; Ποντάροντας στην έντονη αντίθεση, στο πρώτο μέρος της τριλογίας που παρουσιάζεται στη Στέγη συνεργάζεται με έναν καταπληκτικό νέο χορευτή, τον Mikey Mahar. H προσωπική ερμηνεία του καθενός αναδεικνύει τις διαφορές σε μια χορογραφία ταυτοφωνίας, με υπόκρουση το πυρετώδες κείμενο του Γκουτιέρεζ. Για άλλη μια φορά, ο Μιγκέλ Γκουτιέρεζ κάνει ένα έργο προσωπικό, με ειλικρίνεια, χιούμορ και πολύ χορό, το οποίο μοιράζεται γενναιόδωρα μαζί μας.

Ο πυρετός της μέσης ηλικίας, τώρα χορογραφημένος! Ο Miguel Gutierrez μοιράζεται γενναιόδωρα μαζί μας ένα έργο προσωπικό, ειλικρινές, με χιούμορ και πολύ χορό.

Miguel Gutierrez Ο Μιγκέλ Γκουτιέρεζ, υπότροφος Guggenheim στη χορογραφία το 2010, ζει στο Μπρούκλυν της Νέας Υόρκης και δημιουργεί περφόρμανς. Οι πιο πρόσφατες δουλειές του είναι η σειρά Age & Beauty, το And lose the name of action, το Heavens What Have I Done και το Last Meadow. Το έργο του έχει παρουσιαστεί στο φεστιβάλ Next Wave της Μουσικής Ακαδημίας του Μπρούκλυν (BAM), στο φεστιβάλ American Realness της Νέας Υόρκης, στο ImPulsTanz της Βιέννης, στο Festival d’Automne του Παρισιού, στο Walker Art Center της Μινεάπολις και σε πολλούς άλλους χώρους. Το έργο του έχει λάβει υποστήριξη από διάφορους φορείς: NDP, MAP Fund, NPN, NEA, Jerome Foundation, Creative Capital, Foundation for Contemporary Arts, USA Artists, Guggenheim Foundation και NYFA. Έχει τιμηθεί με τρία βραβεία Bessie. Έχει χορογραφήσει μουσικά βίντεο κλιπ για την Diane Cluck, τον Holcombe Waller και τους Le Tigre.

Έχει τραγουδήσει με τους Antony and the Johnsons, έχει κυκλοφορήσει ο ίδιος ένα EP με το όνομα The Belleville και έχει δημιουργήσει τον ήχο για αρκετά από τα έργα του. Το βιβλίο του, When You Rise Up, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις 53rd State Press, ενώ διατηρεί ένα blog στη διεύθυνση stargayze.com. Επινόησε τη μέθοδο Deep Aerobics και εκπαιδεύεται για να ασκήσει επαγγελματικά τη μέθοδο Feldenkrais.

Μια δημιουργία του Miguel Gutierrez σε συνεργασία με τον Mickey Mahar Μουσική: Jerry Goldsmith, Chuckie & Silvio Ecomo και Miguel Gutierrez Κείμενο: Miguel Gutierrez Σκηνικά: Miguel Gutierrez, Mickey Mahar Δημιουργία Κοστουμιών: Dusty Childers Σχεδιασμός Φωτισμών: Lenore Doxsee Διεύθυνση Παραγωγής: Sarah Lurie Διεύθυνση: Ben Pryor/tbspMGMT

ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ Παρασκευή 25 Νοεμβρίου Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές (στα αγγλικά, χωρίς διερμηνεία) Συντονισμός: Γιώργος Μητρόπουλος, δημοσιογράφος

Το Age & Beauty Part 1: Mid-Career Artist/Suicide Note or &:-/ είναι ανάθεση της Whitney Biennial του 2014 και η υλοποίησή του έγινε εφικτή χάρη στην υποστήριξη και τη φιλοξενία από το Maggie Allesee National Center for Choreography του Florida State University, το πρόγραμμα ]domaines[ του Centre Chorégraphique National de Montpellier Languedoc-Roussillon στο Μονπελιέ της Γαλλίας και το Hollins University στο Ρόανοκ της Βιρτζίνια (ΗΠΑ).

Mickey Mahar Ο Μίκυ Μάχαρ είναι περφόρμερ που ζει στη Νέα Υόρκη και κατάγεται από το Μιλγουώκι του Ουισκόνσιν.

Σάββατο 26 Νοεμβρίου Εργαστήριο με τον Miguel Gutierrez (στα αγγλικά, χωρίς διερμηνεία)

© Ian Douglas

Š Gerardo Somoza

[θέατρο]

The Evening Richard Maxwell / New York City Players 24-25.11.2016 Κεντρική Σκηνή | 21:00

Εμβληματική μορφή της νεοϋορκέζικης εναλλακτικής σκηνής, σκηνοθέτης, συνθέτης και συγγραφέας, ο Ρίτσαρντ Μάξγουελ (γενν. 1967) συστήνεται στο ελληνικό κοινό με το πιο πρόσφατο έργο του. Το The Evening (2015), το οποίο έχει λάβει εγκωμιαστικές κριτικές στην Αμερική και την Ευρώπη, είναι μέρος ενός τριπτύχου ελεύθερα εμπνευσμένου από τη Θεία Κωμωδία του Δάντη. Σε ένα κακόφημο μπαρ στη μέση του πουθενά, κάπου στην αχανή αμερικανική ενδοχώρα, ο Μάξγουελ τοποθετεί τρεις αρχετυπικούς Αμερικανούς αντιήρωες: έναν παλαιστή, τον διεφθαρμένο μάνατζέρ του και μια πόρνη/μπαργούμαν. Με τη μορφή μιας σύγχρονης ελεγείας, ο Μάξγουελ εκθέτει με κλινική ακρίβεια το υπαρξιακό οδοιπορικό των τριών προσώπων του. Αποκαλύπτει την απροσδόκητη ποιητικότητα της «γλώσσας του καταγωγίου» και αποσπά από τους ηθοποιούς του ερμηνείες αδιαπραγμάτευτα αυθεντικές. «Ποτέ δεν λέω στους ηθοποιούς να αποφύγουν το ρεαλισμό ή το νατουραλισμό ή οτιδήποτε μοιάζει φυσικό. Απλώς, τους εξηγώ ότι δεν είναι υποχρεωμένοι να παραστήσουν ότι νιώθουν κάτι, σώνει και καλά» έχει δηλώσει σε συνέντευξή του στον Hilton Als του New Yorker. Ο Ρίτσαρντ Μάξγουελ έχασε τον πατέρα του την περίοδο συγγραφής και προβών του The Evening, γεγονός που επηρέασε αναπόφευκτα την πορεία του έργου. Όπως παραδέχεται ο ίδιος στον πρόλογο του έργου: «Προσπαθούσα να συνεχίσω το γράψιμο, ενώ ο πατέρας μου πέθαινε. Καθώς έγραφα, ένιωθα ολοένα πιο έντονα σαν να έγραφα για μένα. Στην πραγματικότητα, η αίσθηση ήταν αυτή του να έχεις μείνει άγραφος και χωρίς μορφή.» Η λύτρωση, σύμφωνα με τον Μάξγουελ, ίσως να μην είναι τίποτε άλλο από το να δει κανείς κατάματα την ανθρώπινη κατάσταση, χωρίς συναισθηματισμούς, μεγαλόσχημες ρητορείες ή ψευδαισθήσεις. Έτσι είναι, εξάλλου, και το θέατρό του: γυμνό και απέραντα ειλικρινές.

Η Θεία Κωμωδία μεταφέρεται σε ένα κακόφημο μπαρ, με ζωντανή μουσική και τρεις αρχετυπικούς Αμερικανούς αντιήρωες: έναν παλαιστή, τον διεφθαρμένο μάνατζέρ του και μια πόρνη.

«Μου αρέσει η ιδέα της έσχατης μάχης» Μια συνομιλία με τον Richard Maxwell Με ποιο τρόπο η Θεία Κωμωδία του Δάντη ενέπνευσε το The Evening; Αυτό που με τράβηξε κυρίως στον Δάντη, είναι ότι περιγράφει την κόλαση σαν κάποιο συγκεκριμένο μέρος, με μια πολύ ρεαλιστική τοπογραφία. Με έκπληξη διαπίστωσα σε ποιο βαθμό αποδέχονταν στην εποχή του ότι είχε υλική υπόσταση, σχεδόν σαν μια πραγματική χώρα. Με διασκεδάζει η σκέψη ότι εφόσον πρόκειται για έναν τόπο, θα πρέπει και να διοικείται, να υπάρχουν υποδομές… Επομένως, με έλκυσε ως τόπος, ως ιστορική τοποθεσία. Μου άρεσε επίσης η ιδέα του ταξιδιού προς τη λύτρωση μέσα από διάφορα τοπία. Στην πραγματικότητα, δουλεύοντας το έργο συνειδητοποίησα ότι δεν μου άρεσε και τόσο ο Δάντης. Ήταν όντως σκληρό να το αποδεχτώ, αλλά πλέον το έχω ξεπεράσει. Άρα η σχέση μας είναι αρκετά μακρινή. Όταν ξεκίνησα το γράψιμο, με καταπίεζε η ιδέα ότι γράφω στη σκιά του Δάντη. Διηγούμαι μια μικρή ιστορία στο έργο: όταν ο πατέρας μου ήταν στα τελευταία του, με είχε απογοητεύσει τόσο πολύ αυτό το βιβλίο, ώστε το έκαψα. Αισθανόμουν ότι προκαθόριζε την πορεία μου. Πίστευα ότι καίγοντάς το, αυτή η πράξη μου θα είχε μια συμβολική αξία και χρησιμότητα. Λειτούργησε πράγματι με αυτό τον τρόπο; Ποιος ξέρει… Βασικά πιστεύω ότι ο θάνατος του πατέρα μου είναι που έδωσε στο έργο την πραγματική του μορφή, το νόημά του. Έφυγε όταν έκανα τις πρόβες. Σκεφτόμουν ότι έπρεπε είτε να τα παρατήσω είτε να ενσωματώσω αυτό το γεγονός στο έργο. Επειδή δεν ήμουν σε θέση να δουλέψω πάνω σε οτιδήποτε άλλο. Ήταν ένα ορόσημο. Το έργο του Δάντη ενέχει την ιδέα της λύτρωσης. Την ίδια στιγμή, ο τίτλος The Evening υπαινίσσεται το τέλος. Προς τα πού θα λέγατε ότι προσανατολίζεται το έργο; Ο τίτλος αποτελεί πράγματι μια άμεση αναφορά στον Δάντη. Η Θεία Κωμωδία ξεκινάει το σούρουπο της Μεγάλης Παρασκευής και τελειώνει την Κυριακή του Πάσχα. Αυτό μας κάνει τρεις μέρες. Πλέον ξέρω ότι θα κάνω μια τριλογία, πρέπει απλώς να αποφασίσω τη σειρά. Γράφω ένα έργο που για την ώρα ονομάζω Guardian of the Shrine (Ο φύλακας του ναού). Κι έχω ήδη γράψει ένα άλλο έργο, με τον τίτλο Samara, το οποίο θα είναι κι αυτό μέρος της τριλογίας. Πιστεύω ότι θα έχουν την εξής σειρά: The Evening, Guardian of the Shrine και Samara. Αποσπάσματα από συνέντευξη στην Barbara Turquier για το Festival d'automne à Paris (Μάρτιος 2016).

«Το βλέμμα του Richard Maxwell διαπερνά τον κόσμο μας όπως οι ακτίνες Χ» Ben Brantley, Νew York Times.

Richard Maxwell Ο Ρίτσαρντ Μάξγουελ είναι θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής των New York City Players. Σπούδασε υποκριτική στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Ιλλινόις και κατόπιν έγινε συνιδρυτής του Θεατρικού Τμήματος της κομητείας Κουκ του Ιλλινόις. Έχει τιμηθεί με υποτροφίες από το ίδρυμα Doris Duke (Doris Duke Artist) και από το Guggenheim, δύο βραβεία Obie, μια χορηγία του Foundation for Contemporary Arts, ενώ ήταν προσκεκλημένος καλλιτέχνης στην Μπιενάλε Whitney. Το τελευταίο του βιβλίο, Theater for Beginners, έχει εκδοθεί από τον οίκο TCG (2015). Σκηνοθέτησε το έργο Really της Jackie Sibblies Drury για τους New York City Players (Μάρτιος 2016). Επερχόμενα πρότζεκτ του είναι το Guardian of the Shrine και το Samara, σε σκηνοθεσία της Sarah Benson με μουσική από τον Steve Earle.

Κείμενο - Σκηνοθεσία: Richard Maxwell Ερμηνεύουν: William Apps, Cammisa Buerhaus, Jim Fletcher Μουσικοί: James Moore, Andie Springer, David Zuckerman Πρωτότυπη μουσική του Richard Maxwell, σε ενορχήστρωση των μουσικών Σκηνικά & Φωτισμοί: Sascha van Riel Κοστούμια: Kaye Voyce Τεχνική Διεύθυνση: Dirk Stevens Ειδικά εφέ: Bill Kennedy Διεύθυνση θιάσου: Regina Vorria Δραματουργία: Molly Grogan Μετάφραση: Γιάννης Καλιφατίδης

Οι New York City Players είναι μια θεατρική ομάδα που ιδρύθηκε από τον καλλιτεχνικό διευθυντή Ρίτσαρντ Μάξγουελ το 1999. Η ομάδα έχει παρουσιάσει έργα της στη Νέα Υόρκη και σε περισσότερες από είκοσι χώρες και έχει εισπράξει την αναγνώριση τόσο στις ΗΠΑ όσο και διεθνώς, λαμβάνοντας μεταξύ άλλων πέντε βραβεία Obie. nycplayers.org

Προσωπικό της New York City Players: Καλλιτεχνικός Διευθυντής: Richard Maxwell Παραγωγός: Regina Vorria Διευθυντής Γραφείων: Louris van de Geer Γραφικά: Michael Schmelling Ασκούμενος: Andrew J Schlager

ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ Πέμπτη 24 Νοεμβρίου Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές (στα αγγλικά, χωρίς διερμηνεία) Συντονισμός: Κάτια Αρφαρά, Καλλιτεχνική Διευθύντρια Θεάτρου και Χορού της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση

Κυριακή 27 Νοεμβρίου Masterclass από τον Richard Maxwell (στα αγγλικά, χωρίς διερμηνεία)

[θέατρο]

Showcase Richard Maxwell / New York City Players 26-27.11.2016 Ξενοδοχείο Intercontinental Athenaeum Athens (Λεωφ. Συγγρού 89-93) 20:00, 21:00 & 22:00 Η παράσταση είναι στα αγγλικά.

Ένας ηθοποιός στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. Δίπλα του, σε απόσταση αναπνοής, εμείς, οι θεατές. Μονολογεί, υποδυόμενος, με έναν αιφνιδιαστικά ανυπόκριτο τρόπο, έναν επιχειρηματία. Ξέρει να κλείνει δύσκολες συμφωνίες, λέει. Δυσκολεύεται, όμως, με τα πιο απλά διλήμματα της προσωπικής του ζωής… Τριάντα λεπτά διαρκεί ο μονόλογος που έγραψε και σκηνοθετεί ο σπουδαίος Αμερικανός δημιουργός Ρίτσαρντ Μάξγουελ. Αρκούν, όμως, για να δει κανείς τι σημαίνει κλινικής ακρίβειας ρεαλισμός, τόσο στην υποκριτική τέχνη όσο και στη διοίκηση επιχειρήσεων. Βασικό μέλος του θιάσου των New York City Players και στενός συνεργάτης του Μάξγουελ εδώ και μια δεκαπενταετία, ο εξαιρετικός ηθοποιός Τζιμ Φλέτσερ (γενν. 1963) επωμίζεται το ρόλο του επιχειρηματία και, συγχρόνως, του οδηγού μας σε μια νέα αίσθηση της θεατρικότητας. Σε αυτόν το μη θεατρικό χώρο, στο κοινόχρηστο και αντιθεατρικό δωμάτιο ενός ξενοδοχείου, η αληθοφάνεια μοιάζει να αποκτά νέα λογική, το οικείο να γίνεται παράλογο και ένα νέο «συμβόλαιο» για το τι τελικά είναι θέατρο να υπογράφεται ανάμεσα στον περφόρμερ και το κοινό του.

Ένας ηθοποιός στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. Δίπλα του, σε απόσταση αναπνοής, εμείς, οι θεατές. Ένα νέο «συμβόλαιο» για το τι τελικά είναι θέατρο υπογράφεται ανάμεσα στον περφόρμερ και το κοινό του.

«Ο Τζιμ Φλέτσερ είναι ο Ρόμπερτ ντε Νίρο του Ρίτσαρντ Μάξγουελ: από κοινού, αποσπούν ό,τι καλύτερο από το εκφραστικό –σαν από ταινία του βωβού κινηματογράφου– πρόσωπο του Φλέτσερ και τον ηλεκτρισμό του μυαλού του» Hilton Als, New Yorker

Σκηνοθεσία: Richard Maxwell Ερμηνεύουν: Jim Fletcher και Bob Feldman Διεύθυνση Θιάσου / Παραγωγή: Regina Vorria

© Manu Bloemen

[θέατρο]

Tell Me Love Is Real Zachary Oberzan 28-29.11.2016 Μικρή Σκηνή | 19:00

Μια παράξενη σύμπτωση έδωσε την αφορμή στον Ζάκαρυ Όμπερζαν για να δουλέψει πάνω σε αυτή την παράσταση. Το χειμώνα του 2012, δύο Αμερικανοί καλλιτέχνες, κλεισμένοι σε δύο δωμάτια ανώνυμων ξενοδοχείων της Δυτικής Ακτής, ετοιμάζονταν να βγουν στη σκηνή. Εξαιτίας της πίεσης που ένιωθαν, πήραν υπερβολική δόση του αγχολυτικού Xanax. Ο ένας γλίτωσε, η άλλη όμως όχι. Ο ένας ήταν ο ίδιος ο Όμπερζαν και η άλλη η Whitney Houston, που χάθηκε τραγικά από την υπερβολική δόση. Έτσι, ο Όμπερζαν ξεκίνησε ένα ταξίδι προς την ανάρρωση, κοπιαστικό και γεμάτο περιπέτειες – ένα ταξίδι που έδωσε ζωή σε αυτή την παράσταση. Η δαιδαλώδης σκέψη του Ζάκαρυ Όμπερζαν πάνω στο ερώτημα «γιατί ζούμε τελικά;», παίρνει σάρκα και οστά σε αυτή την απίστευτα τρυφερή παράσταση, γεμάτη χιούμορ, τραγούδια, ζεστασιά και απρόοπτα, κάπου στα όρια ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ, τη stand-up comedy και την περφόρμανς. Στα 39 του χρόνια και μέσα από αυτό το ατυχές γεγονός, ένα πράγμα κατάλαβε: ότι το μόνο που μπορεί να μας κρατήσει στη ζωή είναι η αγάπη. Η πραγματικότητα, η μυθοπλασία και το εδώ και τώρα του κοινού γίνονται χάντρες στο στολίδι που υφαίνει ο υπέροχος Ζάκαρυ Όμπερζαν, ο οποίος ισορροπεί ανάμεσα στο κιτς και το μεγαλειώδες και καταθέτει ενώπιόν μας τη δική του εκδοχή για το πιο ουσιαστικό και το πιο άτοπο από τα ερωτήματα: Είναι πραγματική η αγάπη; Μια παράσταση που πρέπει να την ευχαριστηθείς σε όλο της το μεγαλείο, γελώντας, κλαίγοντας και τραγουδώντας μαζί με όλους τους άλλους.

Πώς συνδέονται η Whitney Houston, o Bruce Lee, o Serge Gainsbourg, ο Bob Dylan, μια υπέρβαρη ετοιμόγεννη γυναίκα, τα Xanax και η αγάπη; Μία είναι η απάντηση: ο Zachary Oberzan είναι εδώ!

Απoσπάσματα από συνέντευξη του Zachary Oberzan στον Ive Stevenheydens για το περιοδικό Agenda Magazine (Βρυξέλλες, 2014) Το Tell Me Love Is Real είναι βασισμένο σε μια πολύ δύσκολη περίοδο. Αναρωτιέται κανείς ποιο είναι το νόημα της ζωής και γιατί «μένουμε κολλημένοι στη ζωή μας, λες και είμαστε αναγκασμένοι να διαβάσουμε ένα ακατανόητο αστυνομικό μυθιστόρημα». Παλεύω καθημερινά να δώσω απάντηση στο ερώτημα «γιατί ζούμε;» Έχω βιώσει μια σειρά από επεισόδια χωρίς να είμαι πια σε θέση να κρίνω αν άξιζε τον κόπο. Πολλοί διανοούμενοι στοχάζονται πάνω στη ζωή και στο θάνατο. Σύμφωνα με τον Καμύ, το φιλοσοφικό ερώτημα είναι ένα και μοναδικό: «Να αυτοκτονήσεις, ναι ή όχι;» Το έχω δοκιμάσει. Στη συνέχεια απέκτησα μια πιο αφηρημένη θέαση για τα υπαρξιακά ερωτήματα. Δυστυχώς, για μένα η γραμμή ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο παραμένει εξαιρετικά λεπτή. Κάθε μέρα πρέπει να σκέφτομαι λόγους για να κάνω πράγματα, να παραμένω απασχολημένος, να έρχομαι σε επαφή με άλλους ανθρώπους. Μερικές φορές, ακόμα και για να πλύνω τα δόντια μου. Απλώς έτσι λειτουργεί ένα μέρος του εγκεφάλου μου: Υποφέρω από βαθιά κατάθλιψη. Με την παράσταση, ζητώ από το κοινό να με βοηθήσει. Επομένως, στη δική μου περίπτωση, το κλισέ του καλλιτέχνη που αναζητά τον εαυτό του μέσα από το έργο του ανταποκρίνεται απόλυτα στην αλήθεια. Έχω επίγνωση αυτής της κατάστασης. Γι’ αυτό προσπαθώ να αποφύγω την αυτολύπηση και να δώσω στους άλλους ένα προσωπικό μήνυμα με το οποίο μπορούν να ταυτιστούν. Η απάντηση βρίσκεται για σένα στην αγάπη. Επομένως, θα έλεγες ότι η ιστορία έχει τελικά θετική έκβαση; Η αγάπη, σε όλες τις μορφές της, μπορεί να σώσει τη ζωή ενός ανθρώπου. Είναι μια πολύ απατηλή απάντηση, αλλά είναι μια σχεδία για να επιπλεύσουμε σε αυτό τον αχανή και άσκοπο ωκεανό. Αλλά είναι η αγάπη στ’ αλήθεια γνήσια; Είναι μια επινόηση του εγκεφάλου μας; Το αποτέλεσμα μιας χημικής διεργασίας; Ή κάτι που υπάρχει ανάμεσα στα έμβια όντα; Η παράσταση –παρεμπιπτόντως, ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από ένα παλιό τραγούδι του Buddy Holly– αποδομεί αυτές τις ιδέες περί αγάπης. Θέλω να δω έναν άλλο άνθρωπο να λέει ότι η αγάπη είναι πραγματική. Τότε θα το πιστέψω.

«Θέλω να δω έναν άλλο άνθρωπο να λέει ότι η αγάπη είναι πραγματική. Τότε θα το πιστέψω.»

Zachary Oberzan

Zachary Oberzan Ο Ζάκαρυ Όμπερζαν είναι ιδρυτικό μέλος της θεατρικής κολεκτίβας Nature Theater of Oklahoma, η οποία ωστόσο εδρεύει στη Νέα Υόρκη. Με το Nature Theater, έχει συνεργαστεί και εμφανιστεί σε αναρίθμητες παραγωγές, ανάμεσά τους στο Poetics: a ballet brut, στο βραβευμένο με Obie No Dice και στην παράσταση για ένα ρόλο, Rambo Solo. Η μεγάλου μήκους ταινία του, Flooding with Love for The Kid (μια διασκευή του μυθιστορήματος First Blood, το οποίο εισήγαγε το χαρακτήρα του Ράμπο) είναι μια πολεμική ταινία, τα γυρίσματα της οποίας έγινε εξ ολοκλήρου από τον Όμπερζαν (ο οποίος ερμηνεύει και τους 26 ρόλους) στο 20 τ.μ. διαμέρισμά του στο Μανχάταν, με κόστος 96 δολάρια. Γυρισμένη το 2007 και χωρίς καμία πρόθεση για δημόσια προβολή, η ταινία εξακολουθεί ωστόσο να προβάλλεται διεθνώς, σε κινηματογραφικές αίθουσες, θέατρα, ινστιτούτα τέχνης και κινηματογραφικά φεστιβάλ. Το Your brother. Remember?, ένα υβρίδιο θεατρικού/κινηματογραφικού έργου, έκανε πρεμιέρα το Μάιο του 2010 στο Kunstenfestivaldesarts των Βρυξελλών και έχει παρουσιαστεί μέχρι σήμερα σε περισσότερες από σαράντα πόλεις ανά τον κόσμο.

Σύλληψη, Σκηνοθεσία, Βίντεο, Παραγωγή, Ερμηνεία: Zachary Oberzan Δραματουργία, Παραγωγή, Διεύθυνση: Nicole Schuchardt Τεχνικός Φωτισμών-Ήχου-Βίντεο: David Lang Σύμβουλος Σκηνής: Eike Böttcher Βοηθός Ενδυματολόγος: Eric Gorsuch Μετάφραση: Γιάννης Καλιφατίδης

Μια ανεξάρτητη, κινηματογραφική εκδοχή του Your brother. Remember? έκανε την κινηματογραφική της πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη το 2012. Το Tell Me Love Is Real, ένα υβρίδιο θεατρικού/ μιούζικαλ/κινηματογραφικού έργου, έκανε πρεμιέρα τον Οκτώβριο του 2013 στο deSingel της Αμβέρσας και περιοδεύει πλέον διεθνώς, με μια κινηματογραφική πρεμιέρα του το Μάιο του 2016 στην Κοπεγχάγη. Η τελευταία του δουλειά, με τίτλο The Great Pretender, αναμειγνύει το νέο κύμα του ιρανικού κινηματογράφου, ζωντανό θέατρο και ζωντανές αναδημιουργίες συναυλιών του Elvis Presley. Έκανε πρεμιέρα το Δεκέμβριο του 2015 στο deSingel της Αμβέρσας και περιοδεύει και αυτό διεθνώς. Ο Όμπερμαν έχει εμφανιστεί με τους αβανγκάρντ θεατρικούς πρωτοπόρους The Wooster Group και Richard Foreman, ενώ έχει κυκλοφορήσει δύο άλμπουμ με δικά του τραγούδια, το ένα από τα οποία τιτλοφορείται Athletes of Romance.

Συμπαραγωγή: deSingel (Αμβέρσα), Black Box Teater (Όσλο), Gessnerallee (Ζυρίχη), brut (Βιέννη), BIT Teatergarasjen (Μπέργκεν), Teaterhuset Avant Garden (Τρόντχαϊμ), Kunstencentrum BUDA Kortrijk/NEXT Arts Festival (Κορτρέικ, Βέλγιο)

ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΔΡΑΣΗ Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016 Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τον Zachary Oberzan (στα αγγλικά, χωρίς διερμηνεία) Συντονισμός: Νίνα Αλκαλάη, θεωρητικός του χορού

© Maria Baranova

«Ό,τι χτίζουμε μαζί είναι σαν ένας θόλος», κάτω από τον οποίο μαζευόμαστε για να κοιτάξουμε παρέα τα αστέρια, προτού εξοργιστούμε και χωρίσουμε απότομα.

[χορός]

Thank Υou for Coming: Attendance Faye Driscoll

28-29.11.2016 | Κεντρική Σκηνή | | 21:00

«Ό,τι χτίζουμε μαζί είναι σαν ένας θόλος» Αποσπάσματα από κείμενο της Katherine Brewer Ball για το έργο της Faye Driscoll Το έργο της Φέι Ντρίσκολ προέρχεται από μια ιστορία ανάμειξης των ειδών που ποτέ δεν ήθελε τα στενά καθορισμένα όρια ως αφετηρία. Αν και η τυπική εκπαίδευσή της είναι στο χορό, η ίδια χορογραφεί επίσης θεατρικά έργα, στήνει θεατρικά δρώμενα και σκηνοθετεί αισθήσεις ανάμεσα σε λέξη, ήχο και γλώσσα. Προκαλώντας τον καθαρό, συναισθηματικό ουρανίσκο του μεταμοντέρνου χορού, ζωγραφίζει μια σφιχτά χορογραφημένη έκρηξη, με την ίδια, ως μια πιο ήπια εκδοχή του Lars Von Trier, στην πολυθρόνα του σκηνοθέτη. Θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε τις παραστάσεις της Φέι ως βασισμένα στο χρόνο έργα, σωματική τέχνη, γλυπτική, αντι-χορό και συναισθηματικό μόχθο. Το έργο της είναι σύγχρονη περφόρμανς με ένα γλωσσολογικό πάτημα στο χορό. Η Φέι παραδέχεται ότι οι άλλοι έχουν αποκαλέσει το Thank You for Coming: Attendance «ένα έργο» [play], μια λέξη που ηχεί διαφορετικά απ’ ό,τι η λέξη «θέατρο». Η πρακτική της είναι συγχρόνως συνεργατική και κυριαρχική. Οι χορευτές μετακινούν ο ένας του σώμα του άλλου, σαν κατασκευές και τούβλα, σαν παιχνίδια Μεκάνο ή Λέγκο, ή κάτι πολύ πιο εύθραυστο. Συγκροτούν ένα βουνό από πουφ, όπου το ένα σώμα, χέρι ή λοβός αυτιού στοιβάζεται πάνω στο άλλο. Διατηρώντας το σχήμα του, ο πύργος συσσωρεύεται έως το ταβάνι, ένας στύλος που συγκροτείται μόνο από κραγιόν, πούλιες και τα νάιλον πανωφόρια που φορούν οι μαραθωνοδρόμοι. Μπαίνοντας στο Thank You for Coming: Attendance, βγάζω τα παπούτσια μου και στολίζω το σώμα μου με τα αξεσουάρ που μου παραδίδουν. Το στέρνο μου ηχεί καθώς τα πόδια των χορευτών χτυπούν ένα ρυθμό στο δάπεδο. Το σώμα μου έχει γίνει ένας κρουστικός χώρος και όλα τα δάκρυα και τα γέλια από την κοιλιά ανεβαίνουν στην επιφάνεια. Τα κομμάτια της Φέι συγκροτούν μια συσσώρευση αισθητικών παρωθήσεων κι εγώ πιάνω τον εαυτό μου να ανταποκρίνεται συν τω χρόνω, με τον ίδιο τρόπο που στοιβάζονται οι μύες στο σώμα ενός χορευτή. Γύρω στο 2007, η Φέι κάνει μια εγκατάσταση βίντεο στις τουαλέτες του PS122 και σου ψιθυρίζει καθώς μπαίνεις στην τουαλέτα: έλα πιο κοντά. Κάτι δημιουργείται μεταξύ του θεατή και της καλλιτέχνιδας, ακόμα κι αν είναι η φωνή της Φέι που επανέρχεται συνεχώς. Έτσι, για να δανειστώ τα λόγια της, «ό,τι χτίζουμε μαζί είναι κάτι σαν θόλος», ένας θόλος κάτω από τον οποίο μαζευόμαστε για να κοιτάξουμε παρέα τα αστέρια, προτού εξοργιστούμε και χωρίσουμε απότομα.

Faye Driscoll Η Φέι Ντρίσκολ είναι βραβευμένη με Bessie χορογράφος και σκηνοθέτρια, το έργο της οποίας έχει τις ρίζες του σε μια εμμονή με το πρόβλημα του να είσαι «κάποιος» σε έναν κόσμο άλλων «κάποιων» και σε όλες τις συγκρούσεις και την κωμωδία που γεννιούνται κατά τις επαφές μας με τους άλλους. Στα έργα της περιλαμβάνονται τα εξής: Wow Mom, Wow, ένα μεταμοντέρνο/ death metal/ποπ μιούζικαλ στο χώρο του φανταστικού (2007)· 837 Venice Boulevard (2008, βραβείο Bessie), αυτοβιογραφικό έργο που λαμβάνει χώρα σε ένα θέατρο μέσα σε σπίτι· There Is So Much Mad In Me (2010), μια εξερεύνηση εκστατικών καταστάσεων· You’re Me (2012), ένα ντουέτο στρεβλωμένο από σκηνικά αντικείμενα, βαφές και μανιώδεις αλλαγές κοστουμιών. Η τελευταία δουλειά της, Thank You For Coming, έκανε πρεμιέρα το Σεπτέμβριο του 2016 στο Wexner Center for the Arts και εντάσσεται στο πλαίσιο μιας τριλογίας που εμπλέκει το κοινό στο έργο και καλεί σε μια αίσθηση συνδημιουργίας.

Σύλληψη & Σκηνοθεσία: Faye Driscoll Χορογραφία: Faye Driscoll, σε συνεργασία με τους ερμηνευτές Ερμηνεύουν: Giulia Carotenuto, Sean Donovan, Alicia Ohs, Toni Melaas, Brandon Washington / Μέλος του αρχικού θιάσου: Nikki Zialcita Εικαστικός σχεδιασμός: Nick Vaughan και Jake Margolin Σχεδιασμός Ήχου / Πρωτότυπη Μουσική Σύνθεση: Michael Kiley Σχεδιασμός Φωτισμών & Διεύθυνση Παραγωγής: Amanda K. Ringger Διεύθυνση Περιοδείας & Διεύθυνση Σκηνής: Alessandra Calabi Διεύθυνση Επιτόπιας Παραγωγής: Randi Rivera Καλλιτεχνικός Σύμβουλος: Jesse Zaritt Βοηθός Χορογραφίας: Nadia Tykulsker Κατασκευή και Μετατροπή Κοστουμιών: Sarah Thea Swafford

Έργα της έχουν ανατεθεί και παρουσιαστεί από χώρους όπως το Walker Art Center (Μινεάπολις), το Wexner Center for the Arts (Οχάιο), το ICA (Βοστόνη), το Danspace Project, το HERE Arts Center, το The Kitchen και το Dance Theater Workshop (όλα στη Νέα Υόρκη), το American Dance Festival (Βόρεια Καρολίνα), το Fusebox Festival (Τέξας), το UCLA (Λος Άντζελες), το CounterPULSE (Σαν Φρανσίσκο) και το The Yard (Μασαχουσέτη) και έχουν περιοδεύσει διεθνώς. Έχει υπάρξει φιλοξενούμενη καλλιτέχνης στο Baryshnikov Arts Center και στο Park Avenue Armory (Νέα Υόρκη), ενώ είναι χορογραφική εταίρος στο Maggie Allesee National Center for Choreography (MANCC, Φλόριντα). Ήταν από τους μοναδικούς καλλιτέχνες από το χώρο του χορού που συμπεριλήφθηκαν στην έκθεση Younger Than Jesus, την πρώτη από μια σειρά Τριενάλε στο New Museum της Νέας Υόρκης, ενώ το έργο της περιλήφθηκε και στην πρώτη Μπιενάλε του Museum of Arts and Design της ίδιας πόλης, με τίτλο NYC Makers: The MAD Biennial.

Πρεμιέρα: 6 Μαρτίου 2014, Danspace Project, Νέα Υόρκη

Το Thank You For Coming: Attendance υλοποιήθηκε χάρη στο Danspace Project 2013-14 Commissioning Initiative, το Lower Manhattan Cultural Council και το Creative Capital, με υποστήριξη από το The Jerome Foundation, το 92Y New Works in Dance Fund, ένα Headlands Alumni New Works Award και με τη βοήθεια του New York State Council on the Arts, ενώ υλοποιείται χάρη στη χορηγία του The Field.

Έγινε δεκτό για φιλοξενία ανάπτυξης στο χώρο St. Mark’s Church του Danspace Project, με την υποστήριξη του Andrew W. Mellon Foundation. Είναι ανάθεση του Mass Live Arts, μέσω μιας πολυετούς ανάθεσης για φιλοξενία και παρουσίαση. Η Faye Driscoll έλαβε υποστήριξη φιλοξενίας από το Park Avenue Armory, από κοινού με το πρόγραμμα Extended Life Dance Development του Lower Manhattan Cultural Council, το οποίο υλοποιείται εν μέρει από το The Andrew W. Mellon Foundation.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΔΡΑΣΕΙΣ Δευτέρα 28 Νοεμβρίου Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με την Faye Driscoll (στα αγγλικά, χωρίς διερμηνεία) Συντονισμός: Νίνα Αλκαλάη, θεωρητικός του χορού Τρίτη 29 Νοεμβρίου Εργαστήριο με τη Faye Driscoll

Š Maria Baranova

Festival November 13 →29

Concept and Artistic Direction: Katia Arfara Production Management: Dimitra Dernikou General Technical Management: Lefteris Karabilas Line Production: Vassilis Panagiotakopoulos General Coordination and Symposium Organization: Marina Troupi Workshops and Artist Talks Coordination: Myrto Lavda, Eleanna Semitelou Assistants to the Line Production: Despoina Sifniadou, Irilena Tsami

With the support of the U.S. Embassy in Athens

Š 2016, Onassis Cultural Centre - Athens sgt.gr

From Harlem to Seattle, from Clytaemnestra to Hamlet, and from the 60s to the 00s.

Dance and theatre from the alternative American scene in a festival made in USA and mixing it up at the OCC.

An interdisciplinary festival which seeks to introduce us the ““new” American avant-garde, artists who have impacted contemporary performing arts scene since the late 90s with their cutting edge stage forms at the borderlines between theatre, performance, dance, cinema, and installation.

Radical experiments with repertory pieces, explorations of the popular culture, atypical approaches of the early postmoderns at Judson Church, sophisticated uses of new technologies but also of participatory techniques which critically blur the distance between performers and spectators, are some of the main themes of this platform.

At the same time, a symposium and a parallel programme of workshops, masterclasses and artists talks will explore this experimental scene at a historical moment of social and political turbulences both in the American and global level.

Katia Arfara Artistic Director of Theatre & Dance Onassis Cultural Centre-Athens

PROGRAMME 13-14 November [theatre] The Record 600 HIGHWAYMEN Main Stage | 21:00 What could happen if you fill a room with strangers? Taking this question as their starting point, 600 HIGHWAYMEN invite 46 Athenians, none of them actors and none of them acquainted, to meet for the first time on stage.

PARALLEL EVENT Sunday 13 November After-performance talk with 600 HIGHWAYMEN theatre group

13-14 November [dance] Judson Church is Ringing in Harlem (Made-to-Measure) Trajal Harrell Upper Stage | 19:00 What could post-modern dance have in common with voguing, the flashy dance hybrid which exploded out of Harlem in the late 60s?

PARALLEL EVENT Monday 14 November After performance talk with Trajal Harrell

16-17 November [theatre] A Piece of Work Αnnie Dorsen Upper Stage | 19:00 What would happen if the Dadaists, the deconstructivists, interactive app developers, artificial intelligence system researchers and anarchical Web hackers joined forces with Heiner Müller and Laurie Anderson to stage a performance of Shakespeare’s Hamlet?

PARALLEL EVENT Thursday 17 November After performance talk with Annie Dorsen

16-17 November [theatre] Who Left This Fork Here Daniel Fish Main Stage | 21:00 If you were asked to recall a single prop from Chekhov’s Three Sisters, might it be the fork that appears at the end of the play? A subversive performance which sheds light both on the liminal state of Chekhov’s heroines and on a new theatricality.

PARALLEL EVENTS Wednesday 16 November After performance talk with Daniel Fish Friday 18 November Workshop with Daniel Fish

18 November [symposium] Is there a “new” American avant-garde?

Critical approaches to contemporary experimental American practices Upper Stage | 19:00-21:00 Free admission | LIve streaming Leading American scholars will investigate contemporary experimental artistic practices in the USA questioning their impact on history, identity and the everyday life.

20-21 November [theatre] Phone Homer Michelle Ellsworth Upper Stage | 19:00 A transcendentally clever hymn to mythic online and plugged-in Clytaemnestra with Agamemnon and Aegisthus on Skype.

PARALLEL EVENT Monday 21 November After performance talk with Michelle Ellsworth

20-21 November [dance] a quartet Heather Kravas Main Stage | 21:00 Can individual units come together to form a group? How far can our ‘wants’ extend when others’ ‘wants’ begin? The unit and the group: four dances, a small community.

PARALLEL EVENT Sunday 20 November After-performance talk with Heather Kravas

24-25 November [dance] Age & Beauty Part 1: Mid-Career Artist/ Suicide Note or &:-/ Miguel Gutierrez Upper Stage | 19:00 How do we respond to the goal of growing old beautifully when everything around us is seemingly designed for people who will never grow old at all? Mid-life crisis choreographed for the stage!

PARALLEL EVENTS Friday 25 November After performance talk with Miguel Gutierrez Saturday 26 November Workshop with Miguel Gutierrez

24-25 November [theatre] The Evening Richard Maxwell / New York City Players Main Stage | 21:00 A contemporary elegy with three archetypal American anti-heroes—a wrestler, his corrupt manager and a prostitute/barwoman— in a nowheresville dive bar, inspired by Dante’s Divine Comedy.

PARALLEL EVENTS Thursday 24 November After performance talk with Richard Maxwell Sunday 27 November Masterclass by Richard Maxwell

26-27 November [theatre] Showcase Richard Maxwell / New York City Players An actor in a hotel room. Beside him, just a breath away, us—the audience. He can close the most difficult deal, he says, but the simplest dilemmas in his personal life are beyond him.

28-29 November [theatre] Tell Me Love Is Real Zachary Oberzan Upper Stage | 19:00 What’s the connection between Whitney Houston, Paul Simon, Bruce Lee, an overweight woman in her ninth month, Xanax, and love?

A lesson in life from a superb performer.

PARALLEL EVENT Tuesday 29 November After performance talk with Zachary Oberzan

28-29 November [dance] Thank Υou for Coming: Attendance Faye Driscoll Main Stage | 21:00 Five performers who never stop initiating novel approaches to the audience as they simultaneously bind themselves into an insoluble knot.

Get ready to experience a live spectacle as a collective political act!

PARALLEL EVENTS Monday 28 November After performance talk with Faye Driscoll Tuesday 29 November Workshop with Faye Driscoll

Made in USA: Festival November 13 →29

sgt.gr

ΧΟΡΗΓΟΊ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΊΑΣ

ΜΕ ΤΗΝ YΠΟΣΤΗΡΙΞΗ

ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΙΑΤΡΙΚΟΣ YΠΟΣΤΗΡΙΚΤΗΣ

ΔΙΕΎΘΥΝΣΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΊΑΣ & MARKETING ΤΜΉΜΑ ΕΚΔΌΣΕΩΝ

ΧΟΡΗΓΟΣ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ

Η Αμερική τώρα, στη Στέγη. Χορός, θέατρο, περφόρμανς Από το Χάρλεμ στο Σηάτλ Από το straight στο queer Από τον Άμλετ στα Social Media 17 ημέρες 11 παραγωγές 1 συμπόσιο εργαστήρια masterclasses συζητήσεις με τους καλλιτέχνες

2016 → 17

sgt.gr