Tekst en illustraties Anna Snoek
Het is allemaal erg ingewikkeld. Ik heb een Oekraïense moeder, een Oekraïense broer en een Nederlandse vader. Misschien kan je je het niet voorstellen, maar ik wil het niet in dit boek hebben over een mooie verbintenis tussen twee totaal verschillende culturen, of iets dergelijks. Ik voel júist de geniale verschillen binnen mijn eigen familie; het kan zelfs leiden tot existentiële miscommunicatie! Mijn observaties van de culturen in mijn omgeving heb ik juist, na jaren koekeloeren, opgedreven tot absurde, hallucinante voorstellingen - die wil ik beslist kwijt!
Onoverbrugbare verschillen, onhebbelijke mensen, wederzijds onbegrip, onbekende dingen, genadeloos elkaars grenzen overgaan! Geen rozengeur en manenschijn - gênant moet het zijn! Dát is mijn drijfveer geweest voor dit prentenboek. Je kan je ogen nooit sluiten voor gênanterie. Gênanterie komt altijd op je pad.
1
Met dank aan:
Renate van der Zee
Nicole Smans
Serge Game
Masja van Deursen
2
Marina Snoek
SCHREEUWERIGE
De heer Wiebe Tromp had als voornaamste tijdsbesteding snelle loopjes binnen en buiten het huis. Hij had zijn peperdure platschermtelevisie een week na aanschaf het raam uit gesodemieterd, uit onbehagen over de zoveelste advertentie met mensen in futuristische kleding. En nu wist hij zich geen raad met een andere tijdsbesteding. Tromps contacten waren voornamelijk van formele aard - hij was nu eenmaal een droge kurk van een vent. Afgemeten, houterig en onhandig.
HYSTERISCHE
4
Begrijp hem niet verkeerd zeg, het was toch niet zijn schuld?
Wat restte hem nog, als buiten kantoortijd het getik van de klok de overhand kreeg nu de televisie het huis uit was?
5
Een geliefde vrouw had misschien goed van pas kunnen komenmaar dat zou iets overweldigends zijn. Hij was bovendien bang dat hij in de privésfeer veel te veel van zo’n vrouw zou vragen. Enfin, zijn kansen waren hoe dan ook verkeken door zijn eigen gejaagdheid. Tromp had inmiddels zijn functionele avondmaaltijd genuttigd. Hij hees zichzelf in een donkere wollen jas, die zijn gelaat en snelheid als van die van een windhond benadrukte.
7
Een geur van dure, houtig-achtige parfum volgde hem als een schaduw, toen hij zijn huis verliet om in het nabijgelegen park een ommetje te maken. Hij was een schim die de mensen altijd ergens tegenkwamen. Maar ze kregen nooit de tijd hem eens goed te bekijken. Als ze omkeken, was hij al verdwenen, terwijl alleen zijn geur nog rondhing.
8
Tijdens de wandeling door het inmiddels schemerende park, kreeg deze parfum pardoes een overheersende aftershave-tegenhanger - even overheersend als zijn gastheer: PETRO
9
‘Er gaat maar één ding boven een mooie vrouw, toch, broer?’,
sprak Petro, terwijl zijn snor de vorm van zijn glimlach aannam.
Tromp draaide zijn hoofd naar de stem toe. Zo’n man had hij zijn hele leven nog nooit gezien. Zijn eigen familieleden waren klokvaste, voorspelbare mensen, uitermate bescheiden in woord en daad.
10
Elk woord werd nauwkeurig afgewogen om koste wat het kost te tonen dat men zichzelf onder controle had. Er was geen ruimte om af en toe te overdrijven, kritiek te hebben of iets de hemel in te prijzen. Niets was mooi of slecht, alles was wel leuk, wel apart of bood ruimte voor verbetering. Het waren vooral eufemismen, opgehaalde tsja-schouders en: we kunnen alleen maar door. Dit alles was normaal voor Tromp: misschien was hij wel depressief geworden als hij zich had laten meeslepen door expressieve woorden.
11
‘Pardon?’ zei Tromp, lichtelijk bevreesd.
De warme hand van Petro belandde op zijn schouder en had een soort verlammend effect op hem. De hand werd begeleid door een vriendelijk soort grofheid. Een lange, stevige handdruk volgde.
‘Wat altijd boven een mooie vrouw gaat, mijn vriend, dat is mooi weer! Mijn naam is Petro.’ ‘Oke. Mijn naam is Wiebe Tromp.’ Hierop voerde Petro een halve nekklem op Tromp uit, bij wijze van massage.’
12
Ontspan toch!
