TOT WE ELKAAR TERUGZIEN
Paloma Beets
TOT WE ELKAAR TERUGZIEN
Mijn lieve dochter,
Ik ben erg trots op jouw investering in dit werk dat een moeilijke periode uit mijn leven weerspiegelt, vooral mijn jeugd, en ik ben jou dankbaar dat jij deze herinneringen hebt geïllustreerd met ontroerende tekeningen die de ervaren emoties en angsten weerspiegelen.
Jouw werk verdient het om zorgvuldig bewaard en gekoesterd te worden, zodat dit verhaal in de familie blijft leven.
Je moeder die van je houdt,
Bitta Moussa
Libanon
Miye ou Miye, Het dorp waar het verhaal plaatsvindt
MiddellandseZee
Tripoli Beiroet Beka Zahleh Saida Nabatiye NabatiyeIsraël Golan , bezet door Israël
Syrië
Syrië
De Libanese burgeroorlog in de regio van Saida
Op 18 maart 1985 begonnen gevechten tussen de Nationale Islamitische troepen enerszijds en de Libanese Christelijke strijdkrachten en hun medestanders anderzijds.
Tijdens de Israëlische bezetting van Saida pleegden Libanese strijdkrachten, die met het Israëlische leger samenspanden, veel bloedbaden tegen burgers en Palestijnen. Veel van de slachtoffers werden beschuldigd van verzet tegen de Israëlische bezettingsmacht .
Nadat het Israëlische leger zich uit de stad had teruggetrokken, namen de Libanese Christelijke strijdkrachten de controle over dorpen ten oosten van Saida over.
Op 18 maart begonnen de Libanese strijdkrachten een zware artilleriebeschieting op Saida en de Palestijnse kampen, waarbij veel burgers omkwamen. De Libanese Nationale Islamitische troepen en de Palestijnse strijdkrachten verenigden zich en besloten te reageren op de aanvallen op Saida en haar kampen. Na enkele dagen vechten wisten de Libanese Nationale Islamitische troepen en de Palestijnse strijdkrachten de Libanese Christelijke strijdkrachtenuit de dorpen ten oosten van Saida te verdrijven.
Na een strijd van 40 dagen werd een staakt het vuren uitgeroepen.
De alomtegenwoordige oorlog in de regio resulteerde in de gedwongen migratie van veel onschuldige burgers, waaronder mijn moeder en haar familie, naar veiligere plekken. l l
De nederlaag van de Libanese Christelijke strijdkrachten leidde tot de ontheemding van de meeste christenen uit de dorpen ten oosten van Saida, met verlating van huizen en bezittingen.
Jij hebt jouw Libanon en ik heb de mijne.
Jij hebt jouw Libanon met haar problemen en ik heb mijn Libanon met haar schoonheid.
Jij hebt jouw Libanon met al haar vooroordelen en strijd, en ik heb mijn Libanon met al haar dromen en zekerheden.
Jouw Libanon is een politieke knoop, een nationaal dilemma, een plaats van conflict en bedrog.
Mijn Libanon is een plaats van schoonheid en dromen van betoverende valleien en prachtige bergen.
Jouw Libanon wordt bewoond door functionarissen, officieren, politici, commissies en facties.
Mijn Libanon is voor boeren, herders, jonge jongens en meisjes, ouders en dichters.
Jouw Libanon is leeg en vergankelijk, terwijl mijn Libanon voor altijd zal blijven bestaan.
Gibran Khalil Ghibran l
Lucky zou op de terugkeer van de Moussa’s wachten wanneer ze allemaal het huis verlieten
De zon scheen, de bladeren ritselden en je kon de motor van een auto horen die zich een weg baande door de straten van Miye ou Miye
Ondanks dat hij al een vrolijke hond was voelde hij zich het gelukkigst bij de leden van zijn familie
De familie was er altijd zeker van dat iemand vol spanning op hun thuiskomst wachtte
Het eten is klaar!
Wegaan!moeten
Terwijl koffers op de auto werden vastgesjord, realiseerde Bitta zich met ontzetting dat er voor Lucky geen plaats meer in de auto was
Zorg goed voor jezelf. We zijn zo weer terug...
Lucky was altijd omringd geweest door familie, dus tot nu toe was er een constant gevoel van veiligheid geweest.
Wat hij nooit eerder had ervaren was de gewaardwording van eenzaamheid.
Ergens tussen thuis en het onbekende, 1985
Wanneer denk je dat we terugkomen?
Binnenkort
In andere omstandigheden zouden ze inmiddels klaar zijn met eten.
De familie bleef vaak zitten in de keuken waar ze zouden kletsen tot de zon achter de bomen onderging.
In plaats daarvan dacht Bitta na, Was haar kamer al overvallen? Was er al een bom op hun huis gevallen?
Waar was Lucky in dit geval? Wat was hij nu aan het doen? Leefde hij überhaupt nog?
’Waar zijn ze?’ Vroeg Lucky zich af terwijl hij voor zich uitkeek naar hetzelfde landschap als de dag ervoor
Bitta’s broers, vrijwilligerssoldaten met weinig training, bezochten Lucky met eten wanneer ze maar konden.
Ze deden hun best, maar konden niet heel vaak komen
België, 2024
Met dank aan
mijn familie en vrienden
Uit het schetsboek
Het jaar is 1985 en onrust heerst in de straten van het dorp Miye ou Miye tijdens de Libanese burgeroorlog. Wanneer op een dag een plotseling, verwoestend bombardement in de buurt van het dorp veel families dwingt te vluchten, worden koffers gepakt en moeilijke keuzes gemaakt.
’Tot We Elkaar Terugzien’ schetst een beeld uit het leven van de familie Moussa. Wat gebeurt er met een gezin dat gedwongen wordt te vluchten na een verwoestende aanval? Hoe kunnen ze hun leven weer opbouwen in de nasleep van zo’n diepgaande omwenteling?