Nova loopt voor de laatste keer door de straten van haar vertrouwde dorpje. Ze is vanochtend extra vroeg opgestaan om haar lieve hond Bobbie uit te laten.
De zon is nog maar net op en de eerste lichtstralen schijnen al tussen de huizen door.
Nova slaakt een diepe zucht, wat zal ze deze plek gaan missen. Ze kijkt bedroefd naar de hoge bergen in de verte die haar dorp omringen. Ze zwaait een laatste keer door het raam naar de bakker, die al bezig is met het bakken van de eerste broodjes.
“Oh Bobbie, konden we maar blijven,” zegt Nova. Ze geeft Bobbie een aai over zijn bol en vraagt zich af of haar trouwe vriend ook weet wat er gaat gebeuren.
Een paar dagen geleden was Nova’s leven nog heel gewoontjes. Ze had nooit kunnen bedenken dat haar wereld zo plotseling op zijn kop zou komen te staan.
Op de dag dat alles mis gaat, is Nova eerder thuis van school. De stemmen van haar ouders klinken op vanuit de woonkamer.
“We vertellen Nova tijdens het eten over de verhuizing,” hoort ze haar vader zeggen.
“Ze zal het niet leuk gaan vinden, maar er is niets aan te doen.”
Verhuizing? Denkt Nova, haar gezicht wordt lijkbleek. Op dat moment heeft haar moeder door dat Nova in de kamer staat en ze slaakt een meelevende zucht. Ze loopt naar haar toe en legt een hand op Nova’s schouder.
“Sorry dat je er op deze manier achter moest komen, lieverd.” Nova snikt, “gaan we echt verhuizen?” Haar moeder geeft een kneepje in haar schouder en knikt dan van ja. “Het spijt me,” zegt ze zacht.
Verhuisdozen hebben zich opgestapeld rondom het huis. Nova heeft al haar dierbare spulletjes veilig opgeborgen. Ze is opgelucht dat alles mee mag met de verhuizing. Wel moet ze iets veel groters achterlaten: het huis waarin ze is opgegroeid, haar vriendjes en vriendinnetjes en alle mooie dingen in het dorp. En dat allemaal omdat haar moeder zo nodig een nieuwe baan moest nemen.
Nova is boos, boos op haar ouders en boos op de wereld en hoe oneerlijk alles is. Maar ze is vooral bang, bang voor wat er te wachten staat.
Hoe ga ik me ooit thuis voelen in zo’n grote enge stad? vraagt ze zich af. Ze werpt een laatste blik op haar vertrouwde dorpje door de achterruit van de auto.
De nieuwe stad is een grauwe, saaie bedoening.
Nova besluit het “De Grijze Stad” te noemen vanwege de sombere sfeer die er hangt.
De lucht is grijs, de huizen zijn grijs, de straten zijn grijs en zelfs de mensen lijken grijs. Nova wordt er alles behalve vrolijk van.
Het grote huis waar Nova met haar ouders woonde, is ingeruild voor een saai appartement. Het is best ruim van binnen, maar ook erg leeg en net zo grijs als de stad.
Nova’s verdriet vult haar eenzame kamertje. Ze heeft alleen Bobbie nog om haar gezelschap te houden.
“Ik ben blij dat je bij me bent,” zegt ze zacht tegen Bobbie.
De hond kwispelt vrolijk met zijn staart. Hij is vrij snel aan hun nieuwe woonplek gewend geraakt.
Nog altijd kijkt hij vrolijk uit zijn oogjes, ook al heeft hij nu geen tuin meer om in rond te rennen.
Nova is niet vaak buiten te vinden. Ze trekt zich vooral terug op haar kamer. Vroeger ging ze juist graag naar buiten.
Ze speelde vaak op straat met de kinderen uit de buurt.
Nu zijn dingen anders. Ze kent hier niemand en alles wat nieuw is, is eng.
