LOUISE LECAVALIER — STATIONS
Deze tekst is de vertaling van een interview met Louise Lecavlier door Anne Viau voor het festival TransAmériques, Montréal, mei 2020.
Waarom koos je na je twee vorige duetten nu voor een solo? Hoe is het stuk ontstaan?
Ik wist al snel dat deze voorstelling een solo zou worden. Het bewegingsmateriaal is zo persoonlijk dat enkel ik het kon dansen. Het werk beschrijft precies waar ìk me op dit moment in mijn leven bevind. Ik repeteer dus ook helemaal alleen in ruimtes die tegelijk nieuw en vertrouwd aanvoelen, alsof de ridder zijn harnas heeft afgeworpen. Het stuk ontstond uit zichzelf, gedragen door de muziek, vooral die van saxofonist Colin Stetson. Beetje bij beetje kreeg een eerste, meditatieve scène vorm. Daarna ontstond er een tweede, meer primitieve scène zoals een schreeuw of een kreet. Die werd gevolgd door een derde bijna speelse scène. Een vierde scène was aanvankelijk wild en ongeremd maar werd een zwevend, etherisch stuk. Ik besloot om de vier scènes of choreografieën te laten zoals ze zijn, onafhankelijk van elkaar. De voorstelling zie ik als een aaneenschakeling van zich ontvouwende, verschillende ‘stations’; van het ene baken naar het andere als de fasen van een persoonlijke ‘reis’. Je zou ze kunnen zien als plaatsen waar ik ben geweest, verschillende fasen van mijn leven, aspecten die nog steeds een deel zijn van wie ik ben. In tegenstelling tot So Blue en Battleground, neem ik in deze voorstelling de tijd om te genieten van de specifieke sfeer van iedere scène apart.
Ik weet niet meer of die ‘stations’ nu echt gescheiden zijn, of dat het gewoon markeringen zijn die de ups en downs van mijn leven weergeven. Het woord ‘station’ vind ik fascinerend omdat het een stop impliceert, een pauze, terwijl ik iemand ben die constant in beweging is. Ik beperkte me tot maar vier ‘stations’ om zo mezelf te dwingen om dieper op elk deel in te gaan. Ik sta alleen op het podium - ondergedompeld in een doolhof met mijn eigen razernij.
In So Blue en Battleground en ook in deze voorstelling zijn de dramaturgie en het decor minimalistisch. Betekent dat dat het
lichaam, gedreven door de muziek, het hele verhaal vertelt?
Ik heb de natuurlijke neiging om dingen tot een minimum te beperken, tot datgene wat voor mij onmiddellijk toegankelijk is en wat dansbaar is: mijn lichaam, mijn mentale en fysieke energie, mijn hart dat zich laat meeslepen (door duizenden indrukken en herinneringen). Mijn taak is om er te zijn, om aanwezig te zijn, om de vereiste fysieke en mentale inspanning te leveren. Ik geloof dat dat genoeg moet zijn, ook al lijkt het misschien niet veel. Niettemin gaat het om een herhaalde inspanning, dingen moeten dag na dag opnieuw gedaan worden. Het is zeer veeleisend, zeer intens. Daarom voeg ik er vrijwel niets anders aan toe. Ik ben bang dat wat ik nog zou toevoegen overbodig zou zijn, om nog maar te zwijgen van de inherente aanspraak om alleen op het podium te staan. De bescheiden witte repetitiestudio waar ik werk is een lege ruimte en dat vind ik inspirerend. Ik vul hem met dans, muziek, ideeën, beelden en zweet. Die zonovergoten studio waarvan het licht met het uur verandert, elke dag, elk seizoen … dat is mijn decor. Het is een verrassende, soms goddelijke en magische partner. Ter vergelijking: ik zie de scène als een grote leegte. Meestal is het er koud en modern, doordrenkt van een verpletterende inertie; daar tegenin vliegen is een echte uitdaging. Iedere keer opnieuw twijfel ik of het me zal lukken. Het is onmogelijk zonder licht, maar als er licht is en als ik mijn plaats op het podium kan vinden … dan is dat mijn favoriete decor.
Zorgt die extreme fysieke energie tot een vorm van catharsis, zoals de wervelende derwisjen die als inspiratie dienden voor So Blue?
Het wordt allemaal heel duidelijk en eenvoudig als ik mijn lichaam tot het uiterste drijf. Op dat moment ben ik min of meer vrij van gedachten en verlangens. Het is mijn manier om te reageren op de eisen van het leven. De natuurlijke stoffen die het lichaam afscheidt, geven me een goed gevoel, zelfs op momenten van stress of pijn. Het is heel bevredigend om te dansen, een dagelijkse zuivering, maar
DANS
DI 7 MAA - 20:00
30CC/SCHOUWBURG
HET IS VERBODEN FOTO’S OF VIDEO’S TE MAKEN
TIJDENS DE VOORSTELLING. — TAKING PICTURES OR RECORDING VIDEO IS PROHIBITED DURING THE PERFORMANCE.
CHOREOGRAFIE & PERFORMANCE
LOUISE LECAVALIER
CHOREOGRAFISCH ASSISTENT & REPETITOR
FRANCE BRUYÈRE
LICHTONTWERP
ALAIN LORTIE
SCENOGRAFISCH ADVIES
MARC-ANDRÉ COULOMBE
MUZIEK
COLIN STETSON, SUUNS AND JERUSALEM IN MY HEART, TEHO TEARDO & BLIXA BARGELD ORIGINELE MUZIEK & ARRANGEMENTEN
ANTOINE BERTHIAUME
KOSTUUMONTWERP
YSO, MARILÈNE BASTIEN TECHNISCHE LEIDING & PRODUCTIEMANAGEMENT
FRANÇOIS MARCEAU
PRODUCTIE
FOU GLORIEUX
COPRODUCTIE
TANZHAUS NRW (DÜSSELDORF), HELLERAU – EUROPEAN CENTRE FOR THE ARTS (DRESDEN), FESTIVAL TRANSAMÉRIQUES (MONTREAL), USINE C (MONTREAL), HARBOURFRONT CENTRE, PERFORMING ARTS (TORONTO), NATIONAL ARTS CENTRE (OTTAWA), SFU WOODWARD’S CULTURAL PROGRAMS (VANCOUVER), DIFFUSION HECTOR-CHARLAND (L’ASSOMPTION ET REPENTIGNY)
FOU GLORIEUX WORDT GESTEUND
DOOR CONSEIL DES ARTS ET DES LETTRES DU QUÉBEC, CANADA COUNCIL FOR THE ARTS, MONTREAL ARTS COUNCIL
ik vind dat niet genoeg. Ik zou tevreden willen zijn met die veranderde toestanden, maar ik ben geen fakir of yogi.
Als ik de studio of het podium verlaat op zoek naar iets anders, ben ik nog steeds aan het dromen. Ik hou ervan om te dromen, na te denken, verhalen te verzinnen.
Alles moet altijd opnieuw worden gedaan. Ik smeed voortdurend een pad dat leidt naar dans dat beantwoordt aan mijn zoektocht naar de toekomst, naar het volgende. Het doet me denken aan iets wat de filosoof
Kierkegaard zei: ‘Het is niet het pad dat de moeilijkheid is; het is eerder de moeilijkheid die het pad is.’ Alles vereist inspanning, en inspanning wordt beloond. Om Merce Cunningham te citeren: ‘Dans geeft je niets terug... niets anders dan dat ene... vluchtige moment waarop je je levend voelt.’
Biografie Louise Lecavalier
Louise Lecavalier was voor zowat 20 jaar de muze van La La Human Steps en markeerde met haar stralende aanwezigheid en haar buitengewone fysieke durf de verbeelding van een tijdperk. Met mythische voorstellingen en vruchtbare samenwerkingen met artiesten als David Bowie en Frank Zappa, veroorzaakte haar werk met haar partner Édouard Lock een schokgolf in de danswereld. Na een wervelende carrière als danseres
richtte ze in 2006 haar gezelschap op om nieuw werk te creëren. In solo’s en duetten streeft ze naar fysiek en psychisch onderzoek op basis van virtuositeit, het verleggen van grenzen en het nemen van risico’s in een zoektocht naar het absolute dat haar hele carrière heeft gekenmerkt, haar voortdurende pogingen om het ‘meer dan menselijke in de mens’ te laten zien.
Na gewerkt te hebben met choreografen Tedd Robinson, Benoît Lachambre, Crystal Pite, Nigel Charnock, Deborah Dunn en Fabien Prioville, creëerde ze in 2012 So Blue, haar eerste avondvullende choreografie, die in 2016 werd gevolgd door Battleground. Deze twee opzwepende werken werden gepresenteerd bij de FTA (een actieve ondersteuner van haar carrière in het afgelopen decennium) en kregen internationale bekendheid. Ze verkent opnieuw de cathartische kracht van dans in de solo Stations, waarbij ze een portret schetst van het intieme. Ze heeft in de loop der jaren verschillende prijzen gewonnen, waaronder de recente Prix Denise-Pelletier van de regering van Québec en een prijs voor haar werk. Denise-Pelletier en een eredoctoraat van UQAM in 2017, en was het onderwerp van de documentaire film Louise Lecavalier - In Motion (2018), geregisseerd door Raymond StJean en geproduceerd door Ciné Qua Non Média.
LAGESTE & HET PALEIS
NL promise me is een tomeloos fysieke en driftige voorstelling in het teken van moed, lef maar ook vitaliteit en verzet. Een lofzang op de ongetemden, de roekelozen, de dapperen - in een tijd waarin de meeste mensen zich het liefst tegen alles willen verzekeren. promise me gaat over het loslaten van zekerheden en het aangaan van risico’s.
EN promise me is an extremely physical and passionate performance devoted to bravery, courage, but also vitality and resistance. An ode to the untamed, the reckless, the brave - in a time when most people would prefer to insure themselves against everything. promise me is about letting go of certainties and taking risks.
DANS VR 31 MAA 20:00
30CC/SCHOUWBURG
EEN VOORSTELING VOOR KINDEREN, VOLWASSENEN & FAMILIES — A PERFORMANCE FOR CHILDREN, ADULTS & FAMILIES
